Ισπανία Ισπανία βήμα τρίτο: Granada y Barcelona

[Billouk]

Κυριακή στη Γρανάδα, ή αλλιώς όπως πρέπει να ναι οι Κυριακές



Καλός ύπνος (αν και σε κρεββάτι για κοντούς) και καλό πρωινό έχουν ως αποτέλεσμα την ακόμη καλύτερη διάθεση αποφασίζοντας να τελειώσω και με τα περιττά πλέον χάπια.

Δεν ήταν και πολύ νωρίς, περασμένες εντεκάμιση όταν και βγήκα στον ευεργετικό Ανδαλουσιανό ήλιο που είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμη ζεστή για την εποχή ημέρα:

View attachment 489782

Πίνοντας τον καφέ μου νωρίτερα απλά επιβεβαίωσα τη σκέψη μου μελετώντας και το χάρτη, να κινηθώ δηλαδή εντός κέντρου τις διαθέσιμες ώρες, άλλοτε με πρόγραμμα κι άλλοτε όπου με βγάλει κι όπως μου τη δώσει, κάτι που είχα ανάγκη.
Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να κάνω μια περιμετρική διαδρομή ξεκινώντας ουσιαστικά από τον αρκετά γεμάτο εκείνη την ώρα δρόμο San Juan de Dios, με την πρώτη στάση να γίνεται στον ομώνυμο ναό του 18ου αιώνα «Basílica de San Juan de Dios» με την λειτουργεία να είναι εν εξελίξει:

View attachment 489809

Μου φάνηκε παράξενο τέτοια ώρα αλλά απ’ ότι κατάλαβα είναι ο κανόνας. Κόσμος και στο κτήριο του παλιού νοσοκομείου «Restauración del Hospital de San Juan de Dios» αλλά ακόμη περισσότερος στο ναό «Santuario de Ntra. Sra. del Perpetuo Socorro Granada» με την λειτουργία επίσης να σχολάει μόλις:

View attachment 489832 View attachment 489857

Αν κοιτάξετε τη φωτογραφία μπροστά απ’ τις πορτοκαλιές με τη λήξη του προηγούμενου βραδιού, θα καταλάβετε πως αφορά το μοναστήρι του 16ου αιώνα «de San Jerónimo» το οποίο (όπως και όλοι οι ναοί) είχε χρέωση επίσκεψης και δεν ασχολήθηκα περαιτέρω εκτός από μερικές φωτογραφίες στον περιβάλλοντα χώρο, πριν συνεχίσω με κατεύθυνση νότια σε πιο νέες γειτονιές της πόλης:

View attachment 489883 View attachment 489888

Ώρα ήταν και για να συναντήσω κι ένα μεταλλικό μνημείο – προσωπογραφία του σπουδαιότατου Ισπανού ζωγράφου Francisco Goya, του οποίου τα έργα είχα φρέσκα στο μυαλό μου λόγω της θέασης της σειράς «μαύροι πίνακες». Παρ' όλα αυτά διάβασα πως ουδεμία σχέση είχε με την Ανδαλουσία πέρα από ενός πίνακα του καθώς ήταν Βορειο-Ισπανός.
Λίγο πιο κάτω έμελλε να θυμηθώ την εκδρομή στο Περού με ανορθόδοξο τρόπο, μιας και η μεγάλη ουρά αναμονής που βλέπετε ήταν για ένα κατάστημα που πουλούσε κοτόπουλα σούβλας…

View attachment 489899 View attachment 489900

Ήταν ώρα για την πρώτη στάση της ημέρας, όχι σε κάποιο μπαρ όπως φανταστήκατε αλλά σε πάρκο, μιας και το μέλημα μου ήταν να επισκεφτώ αυτό που πήρε το όνομα του μεγάλου Ανδαλουσιανού ποιητή και διασημότερου ίσως ανθρώπου της Γρανάδας «Federico García Lorca» και ήμουν σίγουρος πως θα έχει κόσμο λόγω καλοκαιρίας:

View attachment 489901 View attachment 489902

Έκανα τη βόλτα μου, έψαξα -μάταια- για κάποιο άγαλμα/αναφορά στον ποιητή, και στρώθηκα σ’ ένα παγκάκι για μερικές στιγμές αγαλλίασης στον λαμπερό ήλιο. Η εκδρομή μπορεί να είχε δεδομένο soundtrack, ωστόσο υπό αυτές τις συνθήκες δε θα μπορούσαν να μην έρθουν στο μυαλό μου οι στίχοι του Καββαδία μελοποιημένοι απ’ τον Μικρούτσικο, σε μια αλησμόνητη σύνθεση αφιερωμένη στον τεράστιο αυτόν ποιητή κι άνθρωπο.

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Καλά ήταν δε λέω, όφειλα όμως να πάω παρακάτω γιατί δεν ήξερα πως θα μου βγει η μέρα, ξεκινώντας έτσι να περπατάω στην Arabial από το πάρκο ως την κόμβο Ισπανικής αεροπορίας «Rotonda del Helicóptero» με την ιδιαίτερη όπως και να το δει κανείς διακόσμηση ενός πραγματικού ελικοπτέρου:

View attachment 489903

Λίγο πιο πίσω εξάλλου περνάει ο ποταμός «Genil», ή για να ακριβολογούμε ακόμα ένας παραπόταμος του Γουαδαλκιβίρ που πηγάζει απ’ τη Σιέρρα Νεβάδα και παρόλο που δεν είναι εντυπωσιακός δίνει ξεχωριστό χρώμα σε ακόμα ένα σημείο της πόλης:

View attachment 489904 View attachment 489905

Προχωρούσα παράλληλα στο μικρό ποτάμι από ένα πεζοδρομημένο σημείο, πάρκο πολιτιστικού ενδιαφέροντος επί της ουσίας με το όνομα Paseo del Genil με πολλά ωραία σημεία, δέντρα, ιδιαίτερα αγάλματα κ.α.

View attachment 489906

Εκεί έφτανε και το τέλος της δικής μου διαδρομής προς ώρας, συγκεκριμένα στη Ρωμαϊκή γέφυρα του 13ου αιώνα «puente Romano» ,πάνω από την οποία πέρασα και συνέχισα να κινούμαι με αντίθετη φορά:

View attachment 489907 View attachment 489908

Καλά το καταλάβατε, ήταν ώρα για διάλειμμα και για την πρώτη παγωμένη πίντα μπύρας της ημέρας, συνδυαστικά με ένα τάπας όπως προβλέπεται άλλωστε, στον υπέροχο χώρο της «Cervecería Rhin Barril 2 Centro» με το σκαμπό στο μπαρ να με περιμένει καρτερικά. Δύσκολη η συνεννόηση για μια ακόμη φορά οφείλω να πω, χάνοντας το τάπας της επιλογής μου στη …μετάφραση.

View attachment 489909

Αναζωογονημένος από το δροσερό μπυράκι βγήκα προκειμένου να συνεχίσω, ανακαλύπτοντας κι μια πλατεία/πεζόδρομο με το όνομα «Plaza de Bibataubín» που περνούσε από εκεί δίπλα:

View attachment 489910

Στο σημείο λάμβανε χώρα μια φωτογραφική και ζωγραφική έκθεση, σχεδόν απέναντι από την ιστορική εκκλησία του 1600 «Basílica Virgen de las Angustias» ,αφιερωμένη στον πολιούχο της πόλης. Ο πεζόδρομος τελείωνε στην αρχή σχεδόν του ιστορικού κέντρου και το σιντριβάνι «Fuente de las Batallas».

View attachment 489911 View attachment 489912

Κάπου εκεί μπροστά από το κτήριο «Olmedo» ήταν που άρχισα να χάνω τη μπάλα και να αναθεωρώ εντελώς το πρόγραμμα που είχα στο μυαλό μου. Η Reyes Católicos είχε μεταβληθεί εν μέρει σε πεζόδρομο δίνοντας την ευκαιρία για βόλτα σ’ ένα ακόμη πολύ ωραίο μέρος, οπότε όλα τα υπόλοιπα μπορούσαν να περιμένουν:

View attachment 489913
View attachment 489914
View attachment 489915

Τι σας έλεγα για την προηγούμενη μέρα; Κάτι για την παρατεταμένη άνοιξη που ζουν οι κάτοικοι τούτης δω της πόλης, κατακλύζοντας κάθε διαθέσιμο καφέ κι εστιατόριο στα πανέμορφα στενά της;

View attachment 489916
View attachment 489917

Όχι πως δεν ήθελα κι εγώ το ίδιο, ανακάλυψα μάλιστα ένα ωραίο μπαράκι με το όνομα Loop, ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο δυστυχώς και αυτό, κάτι που με ανάγκασε να βγάλω απλά τις φωτογραφίες μου και να δώσω την υπόσχεση να επανέλθω:

View attachment 489921 View attachment 489919

Ήταν απανωτές οι προκλήσεις που συναντούσα στη βόλτα μου, οπότε αποφάσισα να φτάσω μέχρι την Γοτθικoύ στυλ καθολική εκκλησία «Santo Domingo» που ξεκίνησε να χτίζεται το 1952 στην ομώνυμη πλατεία, και κατόπιν να επιστρέψω ως το μπαρ «Los Diamantes 2» για μια παγωμένη με συνοδευτικό μεζέ τηγανιτό ψαράκι. Ωραία πράγματα!

View attachment 489922 View attachment 489924

Βγήκα ξανά στο δροσερό αέρα για περαιτέρω εξερεύνηση της πανέμορφης γειτονιάς του Realejo, σκεπτόμενος ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό όλη μέρα. Βασικά όχι, το κάνω όλη μέρα, θα μπορούσα να ζήσω έτσι, με ποτάκια και τάπας!

View attachment 489925 View attachment 489926

Αφού πέρασα από πολύ ωραία σημεία ανακαλύπτοντας μεταξύ άλλων και την Ιρλανδική «Shelby’s brothers» (προφανώς εμπνευσμένη από το Peaky Blinders) και γύρισα προς το κέντρο προκειμένου να εξασκήσω το χόμπι της ημέρας:

View attachment 489927 View attachment 489928

Βλέπετε ήθελα να πάω πιο κοντά στο σημείο που χτυπούσε η καρδιά της πόλης, εκεί με την πολυκοσμία, σ’ ένα κλασσικό Ισπανικό τάπας μπαρ με το όνομα «Bodegas Castañeda», να πιάσω ένα κομβικό σημείο στο μπαρ και να πιώ τα έτσι μου τρώγοντας τάπας και χαζεύοντας τον κόσμο.

View attachment 489929

Κάτι κατάφερα:

View attachment 489930

Τι λέτε;

Like για σειρά "μαύροι πίνακες", δεύτερο like για επιλογή τοπικών μπυρών και dislike για το ποτάμι που μου θυμίζει Κηφισό!

 

[psilos3]

Like για σειρά "μαύροι πίνακες", δεύτερο like για επιλογή τοπικών μπυρών και dislike για το ποτάμι που μου θυμίζει Κηφισό!

Τίποτα, μόνο ποτάμια δε τα λες αυτά τα κανάλια στην ουσία που περνούν μέσα απ' την πόλη, ωστόσο και πάλι η Γρανάδα είναι πανέμορφη!

 

[Smaragda53]

Sacromonte, Albaicín, Miradores και άλλα ωραία της πόλης!



Περιττό νομίζω να πω πόσο πολύ μου είχε αρέσει η συγκεκριμένη συνοικία. Πετρόχτιστα στενάκια, εξαίρετη θέα προς τον απέναντι λόφο, παραδοσιακά σπίτια και γειτονιές, άλλοτε χωμένα στους βράχους άλλοτε όχι. Η γειτονιά των Ρομά της Γρανάδας, που εγκαταστάθηκαν σ’ αυτή μετά τη χριστιανική κατάκτηση της πόλης το 1492 και αναφέρονται ουκ ολίγα συγγράμματα, ένα εξ αυτών του Λόρκα :

View attachment 489578 View attachment 489579

Περιττό να σας πω και πόσο μου είχε αρέσει ήδη η πόλη, ώρα με την ώρα όλο και περισσότερο. Ποθούσα για τον λόγο αυτό και τα χιλιόμετρα που είχα διανύσει μια παγωμένη μπύρα σ’ αυτή την απόλυτη θέα από τη μικρή πλατεία όπου βρισκόμουν, αλλά δεν ήταν φαίνεται το τυχερό μου αφού βρήκα το μικρό μπαράκι κλειστό:

View attachment 489580 View attachment 489581

«Οι Ισπανοί σ’ αυτή την πόλη ζουν μια παρατεταμένη άνοιξη και μια διαρκή ραστώνη» μου είπε μια πολύ καλή μου φίλη στο τηλέφωνο που έζησε κάποιους μήνες στη Γρανάδα κι έβλεπα συνεχώς με τα μάτια μου τι ακριβώς εννοεί…

Ας είναι, έτσι κι αλλιώς για άλλο λόγο ανέβηκα ως εδώ πέρα απ’ τη βόλτα, κι αυτός δεν ήταν άλλος από το εθνολογικό μουσείο «Museo Cuevas» το οποίο για κάποιον μυστήριο λόγο δε βρήκα/είδα/έψαξα, ή βαρέθηκα να το κάνω τέλος πάντων, οπότε αρκέστηκα σ’ ένα ιδιωτικό μικρότερο που βρέθηκε στο διάβα μου:

View attachment 489582 View attachment 489583

Το διακύβευμα εξάλλου ήταν να πάρω μια γεύση από τον τρόπο ζωής και διαμονής των κατοίκων καθώς και της αρχιτεκτονικής των παλαιών οικιών μέσα στο βράχο, κάτι που έγινε εν τέλει με τον τρόπο αυτό, προτού συνεχίσω την πορεία μου λίγο αργότερα:

View attachment 489584
View attachment 489585

Αλλαγή λόφου για ακόμα μια φορά, σε μια διαδρομή γεμάτη γνήσιες Ανδαλουσιανές εικόνες:

View attachment 489586

Αρκετά εύκολα βρέθηκα στην εκκλησία «Parroquial de Nuestro Salvador» αλλά και στην ομώνυμη πλατεία ακριβώς από πίσω, ψάχνοντας κι ένα θελκτικό μπαρ να σβήσω λίγη από τη δίψα μου. Τζίφος κι εκεί, πόρτα και στα δύο τάπας μπαρ μιας και το ωράριο κλεισίματος είχε παρέλθει ήδη:

View attachment 489587 View attachment 489588

Θα έβρισκα την άκρη μου δε μπορεί, εξάλλου η περιοχή είχε τόσο κόσμο, κάτι που είδα με τα μάτια μου ίσως στο πιο διάσημο σημείο της πόλης με το όνομα «Mirador de San Nicolás», ένα από τα πολλά της περιοχής και ασφυκτικά γεμάτο σε σημείο αηδίας, προφανώς ως το πιο γνωστό και διάσημο, όχι με την καλύτερη θέα κατά την προσωπική μου άποψη:

View attachment 489589 View attachment 489590

Άφησα λοιπόν ξοπίσω μου την αφόρητη κοσμοσυρροή και προχώρησα μερικές εκατοντάδες μέτρα ως την γειτονική πλατεία και το μίνι μάρκετ για ν’ αγοράσω μια παγωμένη, μιας και τόσες ώρες είχα ξεροσταλιάσει.

View attachment 489591

Μπύρα Alhambra όνομα και πράγμα, όπως πρέπει στον τόπο της και με τη θέα που της πρέπει…

View attachment 489592

Αφού απόλαυσα τη μπύρα μου και έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από το τζαμί «Mezquita Mayor», συμβουλεύτηκα τις σημειώσεις μου κι άρχισα και πάλι ν’ ανεβαίνω σε μια διαδρομή περίπου του ενός χιλιομέτρου:

View attachment 489593 View attachment 489594

Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι πως όταν μιλάμε για μια πόλη σαν αυτή, τα σημεία θέασης δεν είναι μόνο αυτά που μαζεύεται ο κύριος όγκος όπως το προηγούμενο, αλλά και μερικά ακόμη καλύτερα που απαιτούν ανάβαση και λίγο περισσότερο κόπο όπως το «Mirador de la Cruz de Rauda» όπου βρέθηκα για μερικές ακόμα μοναδικές και μοναχικές στιγμές, στην πόλη που μου ‘χε πάρει ήδη το μυαλό και καταλάβαινα απόλυτα το γιατί:

View attachment 489595

Στα χείλη μου επί μονίμου βάσεως οι στίχοι από το αγαπημένο (μαζί με το Μόχα) μου τραγούδι του λατρεμένου Παύλου Παυλίδη, προσαρμοσμένο επιτέλους στο μέρος το οποίο αναφέρεται!
Κι αν από «νησιά» και «επόμενα λιμάνια» ξέρω καλά, για πρώτη φορά καταλάβαινα και το υπόλοιπο τραγουδι στο 100%, εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη σ’ αυτή την τόσο αισθαντική πόλη:

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία
ένα απόγευμα που είχε λιακάδα.
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία,
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα.

Τα μαλλιά της είναι άσπρα,
το μαντήλι, είναι λευκό μα η ματιά της είναι μαύρη.
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει,
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι.

Δεν ήθελα να κατέβω, κάθε άλλο, ίσως ν’ ακολουθήσω το μονοπάτι για το καλύτερο mirador της πόλης που ήταν ακριβώς από πάνω μου με το όνομα «San Miguel Alto», έπρεπε ωστόσο να μη με βρει το σκοτάδι εκεί πέρα όντας πεζός, χώρια η εξάντληση, παίρνοντας έτσι το δρόμο για το κέντρο:

View attachment 489596

Όχι ακριβώς όπως φαντάζεστε, καθώς και μια πόλη σαν τη Γρανάδα σε κάνει να σταματάς κάθε λίγο και λιγάκι, να την δεις, να την νιώσεις, και φυσικά να την φωτογραφίσεις. Ακόμα ένα εξαίρετο μπαλκόνι από τα πολλά αυτό του «Los Carvajales», ήσυχο και ειδυλλιακό όπως η διαδρομή και μεγάλη η βλακεία μου τώρα που το σκέφτομαι που δεν έμεινα να δω φωτισμένη την Αλάμπρα…

View attachment 489598
View attachment 489599

Χωρίς να έχω αντιληφθεί πως και να το ‘χω σχεδιασμένο, έμπαινα στο «Albaicín», την Αράβικη γειτονιά της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα μερικές ώρες νωρίτερα. Μάπα έρευνα έκανα μου φαίνεται:


View attachment 489600

Δερμάτινα είδη, χαλιά, αναμνηστικά, ναργιλέδες κι ό,τι άλλο προβλέπεται σε μια πολύχρωμη και πολύβουη γειτονιά:

View attachment 489601

Ρε αυτό το παιδί μη δει Ιρλανδική αμέσως να μπει, θα μπορούσε να πει κάποιος δίχως να ‘χει άδικο. Δεν είναι αυτό που νομίζετε, εγώ μπήκα στην «Hannigan & Sons» , ήπια δύο απανωτές για τη δίψα παρακολουθώντας τους πελάτες να βλέπουν παγκόσμιο κύπελλο ράγκμπι κι όπου φύγει –φύγει μιας κι ένας Ολλανδός - μπεκρόμουτρο άρχισε να μου γίνεται κολλιτσίδα, επιστρέφοντας στη γλυκιά νύχτα της πόλης:

View attachment 489602 View attachment 489603

Ευρισκόμενος δίπλα συνέχισα μέσω της Gran via κι έχοντας ακόμα πλάνα στο μυαλό μου έφτασα ως το πάρκο «del Triunfo» και το υπέροχα φωτισμένο σιντριβάνι του όπου θυμόμουν απ’ τη διαδρομή με το ταξί και ήθελα να δω πριν κλείσει:

View attachment 489604 View attachment 489605

Αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρα αρχικά, μπήκα σ’ ένα supermarket προκειμένου ν’ αγοράσω προμήθειες για το αυριανό πρωινό, αντιλαμβανόμενος βγαίνοντας πως βρισκόμουν απέναντι από το ναό «Basílica de San Juan de Dios» που ήταν κι αυτός στις σημειώσεις μου:

View attachment 489606

Ήταν ώρα για ξενοδοχείο, χάπι κι ανασύνταξη δυνάμεων, των λίγων που είχαν απομείνει λόγω της κατάστασης και της εξαντλητικής ημέρας. Ώρα δέκα και κάτι και βρισκόμουν πάλι στο δρόμο, με περισσότερο κρύο αυτή τη φορά, περπατώντας στα σχεδόν άδεια αλλά πανέμορφα στενάκια του κέντρου:

View attachment 489607

Δεν ήμουν για πολλά είχα όμως σαφέστατο στόχο, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το «Blus Bar» , στην περίεργη θέση μιας πυλωτής πίσω απ’ τα κάγκελα.

View attachment 489608

Το ωραίο, το τίμιο, το παλιακό (σαν του λόγου μου) μπαρ, με μουσική από Cd παρακαλώ, ροκιές δίχως αμφιβολία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

View attachment 489609

Εν τέλει μου βγήκε η όρεξη, ψάχτηκα και λίγο για κάτι άλλο μιας και βρήκα κάτι ωραιότατα καταγώγια, είπα όμως για μια φορά να δείξω σοβαρότητα, παίρνοντας μετά τη μία το δρόμο της επιστροφής με τη Γρανάδα να μη σταματά να μου χαρίζει υπέροχες εικόνες στο πέρασμα μου.

View attachment 489610

Δε ξέρω, είδα τόσα πολλά μέρα και νύχτα που νομίζω την είχα αγαπήσει ήδη αυτή τη πόλη…

Όσο περνάνε οι μέρες του ταξιδιού σου, τόσο ομορφαίνουν οι φωτογραφίες σου!
Και τι ωραίο τραγούδι "η σπαμενη πολυθρόνα"!

 

[psilos3]

Όσο περνάνε οι μέρες του ταξιδιού σου, τόσο ομορφαίνουν οι φωτογραφίες σου!

Δε φταίνε οι φωτογραφίες, η Ανδαλουσία είναι που τις κάνει έτσι.

Και τι ωραίο τραγούδι "η σπαμενη πολυθρόνα"!

Το καλύτερο όλων!

 

[psilos3]

Αυτό ήταν όλο κι όλο;



Σας είπα πόσο μου άρεσε η διαδικασία με τα τάπας; Τόσο που θα μπορούσα να το κάνω όλη μέρα. Τι λέω μέρα, καλύτερα μέρες, ή μήνες και βάλε. Θα μπορούσα να ζω έτσι, τι να το κάνεις το φαΐ όταν έχεις όλα αυτά τα καλούδια μπροστά σου;

Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος, οπότε με βαριά καρδιά αποφάσισα να συνεχίσω νωρίς το απόγευμα περνώντας αρχικά από την Αράβικη γειτονιά για έρευνα, προκειμένου να πάρω τελικά ένα ωραίο δωράκι:

Η έμφυτη περιέργεια μου και η κλασσική ερώτηση «που λες να βγάζει αυτή η ανηφόρα;» προς τον εαυτό μου με οδήγησε για άλλη μια φορά σε τούτη δω την εκδρομή στο να ανακαλύψω μία εξίσου πολύ όμορφη γειτονιά της πόλης σε λίγα μόνο μέτρα:

Από κει που λίγα λεπτά πριν βρισκόμουν μες το χαμό, βρέθηκα να προχωράω μόνος μου στα ψηλά μπαλκόνια του κέντρου, αντικρύζοντας κλασσικές Ανδαλουσιανές εικόνες:

Ένας εξ αυτών των δρόμων, ο πιο παρακμιακός με το συνεχόμενο ντουβάρι, είχε μεταμορφωθεί πλέον σε ανοιχτό χώρο έκφρασης μέσω γραφίτυ. Όχι πως μου άρεσε αλλά εντάξει. Άφηνα άλλωστε κατά μέρος την παράκαμψη καθώς ήθελα να επιστρέψω μέχρι το ξενοδοχείο ν’ αφήσω τα ψώνια για να μη τα ξεχάσω σε κανένα μπαρ να μη τα κουβαλάω πέρα δώθε χωρίς λόγο.

Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο μετά από λίγα λεπτά η ώρα κόντευε έξι τοπική και καταλαβαίνοντας πως δε θα είχα πολύ χρόνο με το φως του ήλιου στη διάθεση μου αποφάσισα να βιαστώ περισσότερο, κάνοντας στάσεις για φωτογράφιση σημείων του ιστορικού κέντρου όπως η εκκλησία «de los Santos Justo y Pastor», που ξεκίνησε να χτίζεται από Ιησουίτες μοναχούς μεταξύ 1575 και 1621:

Έχω άδικο όταν μίλησα για την ομορφιά της Γρανάδας; Όχι πείτε μου σας παρακαλώ, είναι δυνατόν να περάσει κανείς από εδώ και να μη τον συνεπάρουν αυτές οι εικόνες;

Μέσω μιας μικρής ανοικτής αγοράς χωρίς κάτι το ενδιαφέρον έφτασα πάλι στον καθεδρικό, χωρίς όμως ν’ αφιερώσω χρόνο μιας και είχα σκοπό να επανέλθω αργότερα:

Αφενός γιατί έπρεπε να περάσω πρώτα από δύο πλατείες με κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα τα σιντριβάνια τους, πιάνοντας με τη σειρά τις «Plaza de Bib Rambla» και «Plaza de la Trinidad» που βρίσκονταν εξάλλου κοντά η μία στην άλλη:

Αφετέρου γιατί είχε περάσει η ώρα και διψούσα, με τη νύχτα να πέφτει παράλληλα και τον Άρη να παίζει στο Χαριλάου με τον Παναθηναϊκό δε χωρούσαν άλλες δικαιολογίες. Σκαμπό στη φιλόξενη μπάρα του «Café Pub Amsterdam» για το οποίο είχα επίσης συστάσεις, 1-2 Estrella για ζέσταμα και πράσινη Alhambra για τη συνέχεια, ματσάκι στο κινητό πάνω στο μπαρ, 2-0 η ομάδα στο χαλαρό (πάντα τέτοια παιδιά, ευχαριστούμε) οπότε όλα καλά:

Αυτή είναι η καλύτερη μπύρα της Ισπανίας ίσως και της Ευρώπης ολόκληρης κύριε, μου είπε ο ευγενικός πιτσιρικάς πίσω απ’ το μπαρ που φάνηκε από την ατάκα του πόσο νουμπάς είναι. Δε πειράζει, εξάλλου τις ίδιες μαλακίες μου λέγανε και στην Κοπεγχάγη για το παραδοσιακό τους μπουγαδόνερο που πουλάνε για μπύρα. Ας είναι, θα μάθουν τα παιδιά κάποια στιγμή που θα βγουν παραέξω ελπίζοντας να μη λένε τα ίδια γιατί θα γελάει ο κόσμος…

Το καλό με την οδό C. Pedro Antonio de Alarcón όπου βρισκόμουν ήταν πως φιλοξενούσε πληθώρα αράβικων καταστημάτων με ντονέρ κεμπάπ, κάτι που θα βοηθούσε να κορεστεί η πείνα που ξαφνικά με βρήκε. «Απ’ όλα;» με ρώτησε το παλικάρι που τα έφτιαχνε σχεδόν με απόρία, «απ’ όλα» του απαντώ με βεβαιότητα, και μόνο γαλέο σκορδαλιά που δεν έβαλε μες το σάντουιτς. Από καρότο και μαρούλι, μέχρι ελιά και τηγανιτό αυγό (!) πλάι στο γύρο σε μια πανδαισία χοληστερίνης, αυτές είναι καινοτομίες!

Έτσι χορτάτος καθώς ήμουν πια ξεκίνησα με χαλαρό βηματισμό την επιστροφή μου. Τι σας είπα πριν για τον καθεδρικό; Ότι θέλω να επιστρέψω, μιας και παραδόξως μου έκοψε να τον δω και με νυχτερινό φωτισμό και βεβαίως να τον φωτογραφίσω, σκέψη που με δικαίωσε από τα πρώτα κιόλας βήματα στο στενάκι φτάνοντας ως εκεί:

Ήταν γλυκιά η βραδιά του Φλεβάρη στη Γρανάδα:

Δίπλα, ακριβώς κολλητά βρίσκεται και το «La Capilla Real» της Γρανάδας, το βασιλικό παρεκκλήσι δηλαδή, που χτίστηκε από καθολικούς μονάρχες στα τέλη του 15ου αιώνα, ως σύμβολο του τέλους της μουσουλμανικής κυριαρχίας και φυσικά ως μόνιμη βασιλική έδρα:

Βόλτα στη βόλτα και φωτογραφία στη φωτογραφία βρέθηκα να κάνω το γύρο του συγκροτήματος, πέφτοντας αρχικά πάνω σ’ ένα γκρουπ Ασιατών που με πρήξανε αλλά και σε δύο πλανόδιους μουσικούς που ομορφαίνανε περισσότερο με τους ήχους των κιθαρών τους την περιοχή. Δε ξέρω τι έπαιζαν, προφανώς κάτι σπανιόλικο, το μόνο που ξέρω είναι τι άκουγα εγώ…

Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και `κείνος.

Και βλέπει από μπροστά του να περνάει
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.
Αυτό το βέλος απ’ την καρδιά του
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.

Με αυτή την πολύ ωραία αίσθηση άφησα πίσω μου την πύλη του καθεδρικού και βγήκα στην «Plaza Isabel la Católica» με το ομώνυμο μνημείο – σιντριβάνι του 1892 που αναπαριστά που τη συνάντηση μεταξύ της Ισαβέλλας Α' της Καστίλης και του Χριστόφορου Κολόμβου.

Για άλλη μια φορά δεν είχα συγκεκριμένο σκοπό και ίσως να ήταν αυτό που ήθελα, άλλη μια περιπλάνηση δηλαδή στα γραφικά στενάκια μέχρι να βρω κάτι που θα μου γυαλίσει. Δόξα τω θεώ από τέτοια πολλά η Γρανάδα…

Μόλις βρήκα την Cerveceria της φωτογραφίας το αποφάσισα, όχι τίποτε άλλο είχε περάσει ώρα και είχα ξεχαστεί, μπαίνοντας μέσα με ύφος υπερόπτη νικητή, αλλά βγαίνοντας 2 λεπτά μετά με κατεβασμένα αυτιά αφού δεν υπήρχε ούτε σκαμνί διαθέσιμο. Ήττα!

Η ανάγκη λοιπόν με οδήγησε για άλλη μια βραδιά στη φιλόξενη Hannigan & Sons με τις λαχταριστές ΙΡΑ, την πολυκοσμία και τις ωραίες μουσικές της, για να κλείσει όπως έπρεπε άλλη μια εξαιρετική βραδιά ώρα μετά, επιστρέφοντας μέσω της άδειας Gran Via.

Η τελευταία βραδιά στην Ανδαλουσία.
Μέχρι την επόμενη.

 

[evaT]

Φανταστικές εικόντες όντως. Για το άσμα του Παυλίδη δεν υπάρχουν λόγια...

Πωωω εγώ σ αυτό το παιχνίδι του 'Αρη ήμουν πραγματικά στο...πουθενά. Θα τα ράψω και γω στην ώρα τους.
Τελικά για να παίξει καλό ποδόσφαιρο η ομάδα πρέπει οι οπαδοί τους να βρίσκονται στου διαόλου την άκρη;

 

[psilos3]

Φανταστικές εικόντες όντως. Για το άσμα του Παυλίδη δεν υπάρχουν λόγια...

Οι εικόνες της πόλης είναι αυτές που με κερδίζουν περισσότερο από κάθε άλλη στην Ισπανία έως τώρα. Όσο για τη «σπασμένη πολυθρόνα» ,μπορώ να πω ότι από ένα αίσθημα συνεχούς νοσταλγίας που μου δημιουργούσε κάθε φορά που ακούω το τραγούδι, πλέον υπάρχει κι αυτό της ολοκλήρωσης μετά τη Γρανάδα.

Τελικά για να παίξει καλό ποδόσφαιρο η ομάδα πρέπει οι οπαδοί τους να βρίσκονται στου διαόλου την άκρη;

Μπα, μετά και τα περσινά διαπίστωσα ότι κανένα γούρι και τίποτα από τα κλισέ δε πιάνουν μ' αυτή την ομάδα. Απλά έτυχε!

 

[psilos3]

Ξανά από πόλη σε πόλη



Έφτασε κιόλας η Δευτέρα 10 του Φλεβάρη, αυτή της αναχώρησης, με την εκδρομή όμως να έχει ακόμα μέλλον.

Μετά από ένα ωραίο πρωινό κι αφού ετοιμάστηκα, άφησα τα πράγματα μου στην υποδοχή ξεκίνησα μια μικρή βόλτα προκειμένου να σκοτώσω τις 1-2 ώρες που είχα στη διάθεση μου. Θέλοντας να δω και υπό συνθήκες φωτός κάποια αξιοθέατα, πετάχτηκα από την «Puerta de Elvira» περνώντας από το διπλανό γυμνάσιο IES Padre Suárez:

Δεν είχα σκοπό να απομακρυνθώ πολύ, έτσι αφού τσέκαρα προσεχτικά τα δρομολόγια του λεωφορείου για το αεροδρόμιο και βρήκα τη στάση του προχώρησα προς το πάρκο Los Jardines del Triunfo ξεκινώντας από το μνημείο San Juan de Dios

Τίποτα βέβαια σήμερα δε μαρτυράει τη σκοτεινή πλευρά του πάρκου, μιας και αρχικά επρόκειτο για εκτεταμένο νεκροταφείο από τον 13ο αιώνα που ιδρύθηκε κατά την αραβική περίοδο, κι έπειτα για έναν τόπο δημοσίων εκτελέσεων κατά τη Γαλλική κυριαρχία.

Στα μέσα του 19ου αιώνα άρχισε να παίρνει τη σημερινή του μορφή, αλλάζοντας βέβαια αρκετά κατά το πέρασμα των ετών, με τον οβελίσκο «a la Inmaculada Concepción del Triunfo» και τα εντυπωσιακά του σιντριβάνια να ξεχωρίζουν:

Ένα ακόμα ιδιαίτερο σημείο που συγκεντρώνει πολύ κόσμο όλες τις ώρες της ημέρας και ήθελα να επισκεφτώ, ήταν ο πεζόδρομος ανάμεσα στη λεωφόρο de la Constitución, με τα μπρούτζινα αγάλματα σημαντικών φυσιογνωμιών της πόλης κι όχι μόνο. Να τος πάλι μπροστά μου ο Γκόγια:

Μια φανταστική διαδρομή με φόντο την άνω πόλη και στο βάθος τα χιονισμένα βουνά της Σιέρρα Νεβάδα. Βρήκα την ευκαιρία να καθίσω κι εγώ σ’ ένα παγκάκι για λίγο αναλογιζόμενος τις τελευταίες μου στιγμές στη Γρανάδα:

Καθώς η ώρα πλησίαζε πήρα κι εγώ την άγουσα της επιστροφής, προκειμένου να παραλάβω τα πράγματα μου και να βρεθώ στη στάση:

Το λεωφορείο με το χαρακτηριστικό λευκό χρώμα ήταν συνεπέστατο, οδηγώντας με μετά από μια συγκεκριμένη διαδρομή περίπου 40 λεπτών στο μικρό αεροδρόμιο «Frederico Garcia Lorca» της Γρανάδας, που όπως καλά φαντάζεστε δεν έχει και πολλά να κάνεις:

Μια 45λεπτη καθυστέρηση της Vueling μου έδωσε το χρόνο για έναν καφέ που πλήρωσα φυσιολογικά και πολύ φθηνότερα απ’ το πανάκριβο μπουκαλάκι νερού, πιάνοντας ένα τραπέζι προκειμένου να ανοίξω το laptop να δουλέψω για λίγο γιατί χτύπησε τηλέφωνο, κι έλειπα ήδη μια μέρα, μη ξεχνιόμαστε κιόλας:

Η επιβίβαση έγινε με τα πόδια και για ακόμα μια φορά στην εκδρομή μου έκανε εντύπωση αυτό με τη συνεννόηση, κάτι που δε περίμενα να συναντήσω. Όχι πως έχω την απαίτηση να μου μιλάει ο άλλος Αγγλικά προς θεού, αλλά μέχρι και η αεροσυνοδός μου απάντησε στα ισπανικά όταν τη ρώτησα αν κάθομαι σε έξοδο κινδύνου, σαλίδα εμερτζένσια και τα σχετικά.

Για να το θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά σημαίνει ότι συνέβη πολλές φορές στη διάρκεια του τριημέρου. Νο άμπλο εσπανιόλ ρε γαβ-γαβ, πως αλλιώς να σας το πώ; Φτάνει

Τουλάχιστον η θέση μου ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε και αυτή που θα πρέπει να κάθονται όλοι οι ψηλοί άνθρωποι εξ’ ορισμού (μη δίνετε σημασία, τον πόνο μου λέω) και όχι αυτές που μας δίνουν οι εταιρείες κι απευθύνονται σε Γιαπωνέζους, όπου αν εξαιρέσεις ένα αρχικό μπουγέλωμα λόγω υγροποίησης ήταν μια πολύ ωραία πτήση με αρκετά καλή θέα στην αρχή της:

Τι συνέβη δύο ώρες μετά; Μα το συνηθισμένο μπορώ να πω δρομολόγιο. Προσγείωση στο El Prat, Aerobus και άφιξη στην Plaça de Catalunya, δυο βήματα δηλαδή από την Carrer de Pelai όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μου. Με λίγα λόγια, πατούσα ξανά Βαρκελώνη, ούτε χρόνο μετά από την πρώτη μου επίσκεψη σ' αυτήν:

Δε ξέρω, το ανέλυσα και στην περυσινή μου ιστορία που είχε ακριβώς τον ίδιο παρονομαστή (Ανδαλουσία->Βαρκελώνη), το συναίσθημα να πηγαίνεις δηλαδή μετά από μέρες σε μια πιο ήσυχη, ατμοσφαιρική, ονειρική πόλη σε μία μεγαλούπολη που μεν είναι καλή, αλλά. Υπό αυτό το πρίσμα δεν έχω δει τη Βαρκελώνη με τη ζέση που θα έπρεπε ίσως, μπορεί και να την αδικώ, ωστόσο αυτό μου βγάζει δύο χρόνια τώρα, το ίσως πιο απόμακρο στυλ που είναι κι αναπόφευκτο εδώ που τα λέμε όταν πηγαίνεις για τόσο λίγο και δεν έχεις κάποιον να σε γυρίσει εκεί που πρέπει.

Στα της ιστορίας τώρα και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο, επιτρέψτε μου να βγάλω λίγο ακόμη καημό όπως πριν και να απευθυνθώ σε όσους με καταλαβαίνουν μέσω αυτής:

Φίλοι Ισπανοί. Δε σχολιάζω το δωμάτιο που μια χαρά το πλήρωσα, καθαρό ήταν και σε κεντρικό σημείο, οπότε δε μου πέφτει λόγος κριτικής. Θα πρέπει να ξέρετε όμως πως σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν και άνθρωποι άνω του 1.80, της απόστασης δηλαδή που αποφασίσατε να διαθέτει το κρεβάτι σας από τον τοίχο ως τη ντουλάπα. Ειδικά εσείς θα πρέπει να το γνωρίζετε, έχετε και μια εθνική μπάσκετ που μας έχει πριονίσει την τελευταία 20ετία, έ, εκεί υπάρχουν κάτι άνθρωποι που τους λένε ψηλούς και δε χωράνε στα κρεβάτια σας, ούτε είναι λύση να κοιμούνται διαγώνια για τέταρτη μέρα σερί…



Υπερβολές ρε ψηλέ θα μου πείτε, σιγά μη μένεις και στο ίδιο ξενοδοχείο με τον Pau Gasol. Θα μετρούσε πολύ κάτι τέτοιο αλλά δυστυχώς όχι, οπότε συνεχίζω το πρόγραμμα μου και την αφήγηση μου από την πολυσύχναστη La Rambla όπου βρισκόμουν λίγο πριν τις οκτώ, αρχικά για να τιμήσω ένα παραδοσιακό Ισπανικό (λέμε τώρα) μπέργκερ γιατί πείνασα, που μου θύμισε μεταξύ άλλων τα νιάτα μου στα States δύο χρόνια πριν. Παίζει να έχω να φάω από τότε βασικά:

Στη συνέχεια ακολούθησα σχεδόν από ένστικτο μια κάθετη στον πεζόδρομο οδό, θέλοντας να κάνω αρχικά μια βόλτα για τη χώνεψη, αλλά και να ανακαλύψω εξαιτίας αυτής της έμπνευσης κάτι υπέροχο, όπως τα δύο καταστήματα με δίσκους βινυλίου και CD, που αποτελούν μεγάλο μου χόμπι –κάπως ξεχασμένο τα τελευταία χρόνια- και με χαρά χάθηκα στο εσωτερικό τους ψάχνοντας για κανένα μισάωρο. Πόσο μου έχει λείψει αυτή η διαδικασία!

Αφού πήρα τη δόση μου συνέχισα το περπάτημα περνώντας από την εκκλησία «Santa Maria de Montalegre» και την πλατεία «de Terenci Moix» ,ώσπου ένας γνώριμος ήχος έφτασε στ’ αυτιά μου. Ένας ήχος αγαπημένος, που με μετέφερε επίσης αρκετά χρόνια πίσω, σε όλη την παιδική & εφηβική μου ηλικία, αυτός του χτυπήματος της μπάλας στην πίσσα, αντικρύζοντας ένα υπέροχο γηπεδάκι στο αστικό τοπίο λίγα βήματα πιο κάτω:

Κοντοστάθηκα όχι μόνο για τη φωτογραφία αλλά και για τη νοσταλγία που μου έβγαλε όλο αυτό, βλέποντας τα παιδιά να παίζουν διπλό και να τρέχουν πάνω – κάτω. Ένα λεπτό έμεινα, δύο φορές μου ήρθε η μπάλα στα χέρια και τη γύρισα πίσω για να συνεχιστεί το παιχνίδι, λες και ήταν σημάδι από τη μοίρα. Σήκω φύγε ψηλέ γιατί τρίτη φορά δεν έχει, βγάζεις το μπουφάν και μπαίνεις σκέφτηκα… Ρε για δες τελικά πόσο ωραίες και ανθρώπινες εικόνες βγάζει αυτή η πόλη λίγα βήματα απ’ το απρόσωπο κέντρο της. Δε μένουν μόνο τουρίστες εδώ αλλά και μόνιμοι κάτοικοι, φαίνεται κι απ' τις μπουγάδες τους:

Είχα συγκινηθεί ομολογουμένως με όλα αυτά τα περιστατικά τη τελευταία ώρα, οπότε και μου δινόταν η ευκαιρία να τα σκεφτώ και να τα φιλοσοφήσω όπως έπρεπε, σ΄ έναν εξαιρετικό χώρο που είχα ως στόχο να επισκεφτώ από καιρό, μπαίνοντας αμέσως και παραγγέλνοντας την πρώτη βαρελίσια δίχως δεύτερη σκέψη:

Η «Fàbrica Moritz» δεν είναι βλέπετε απλά μια μπυραρία, αλλά ένα ζυθοποιείο-εστιατόριο γευσιγνωσίας όπως υποστηρίζουν και οι ίδιοι, που παράγει παραδοσιακή μπύρα από το 1864 και φιλοξενεί στους υπέροχης αισθητικής χώρους του διάφορες εκδηλώσεις όπως συναυλίες, παρουσιάσεις κτλ. Ναός, με μια και μόνο λέξη:

Φεύγει κανείς εύκολα από τέτοιο μέρος; Δε νομίζω, πίνοντας τις μπυρίτσες μου ευχάριστα έως αργά, προτού αποφασίσω να πάρω το δρόμο της επιστροφής περνώντας από τη μικρή πλατεία «Goya» (νάτος πάλι ο Γκόγια) και τη σαφώς μεγαλύτερη «Universitat» που βρισκόταν στο πέρασμα μου:

Κάπου εκεί ήταν που ανακάλυψα και την Ιρλανδική «Scobies» με το μάτι να πέφτει αμέσως πάνω της και το συνειρμό με το αστείο ιστορικό όνομα να γίνεται απευθείας:

Ε τι να έκανα ρε παιδιά, να μην έπινα μία τελευταία για το καλό; Εξάλλου η πόλη το ζούσε ακόμα και το νυχτερινό Aerobus ξεκινούσε το δρομολόγιο του.

Εκεί θα βρισκόμουν κι εγώ λίγες ώρες αργότερα…

 

[katkats]

@psilos3 έκανες την καλύτερη δουλειά που πήγες στη Γρανάδα . Κι εγώ την έχω μέσα στην καρδιά μου. Τη θαύμασα ξανά μέσα από την ιστορία σου.
Ερώτηση: από ο,τι κατάλαβα από τα γραφόμενά σου, τα ταπας τα διάλεγες και τα πλήρωνες εσύ; Δεν στα φέρνανε κερασμενα μαζί με τη μπύρα.

 

[psilos3]

@psilos3 έκανες την καλύτερη δουλειά που πήγες στη Γρανάδα . Κι εγώ την έχω μέσα στην καρδιά μου. Τη θαύμασα ξανά μέσα από την ιστορία σου.

Την κατατάσσω ως την ωραιότερη έως τώρα Ισπανική πόλη που έχω δει, μ' ενθουσίασε περισσότερο κι από τη Σεββίλλη τολμώ να πω.

Ερώτηση: από ο,τι κατάλαβα από τα γραφόμενά σου, τα ταπας τα διάλεγες και τα πλήρωνες εσύ; Δεν στα φέρνανε κερασμενα μαζί με τη μπύρα.

Όχι δε τα πλήρωνες εκτός αν ήθελες να παραγγείλεις κάτι έξτρα. Πλήρωνες μόνο ότι έπινες και σου φέρνανε αυτοί ότι τους κατέβαινε, εκτός από κάποια μαγαζιά που μπορούσες να διαλέξεις κιόλας, αν κι εφόσον κατάφερνες να συνεννοηθείς στα Ισπανικά. Όχι εγώ...

 

[katkats]

,μ' ενθουσίασε περισσότερο κι από τη Σεββίλλη τολμώ να πω.

Κι εμένα!

Όχι δε τα πλήρωνες εκτός αν ήθελες να παραγγείλεις κάτι έξτρα. Πλήρωνες μόνο ότι έπινες και σου φέρνανε αυτοί ότι τους κατέβαινε, εκτός από κάποια μαγαζιά που μπορούσες να διαλέξεις κιόλας, αν κι εφόσον κατάφερνες να συνεννοηθείς στα Ισπανικά. Όχι εγώ...

Ουφ ευτυχώς δεν έχουν αλλάξει τα ήθη και τα έθιμα εκεί

 

[gkalla]

Αφού σου αρέσει τόσο η περιοχή και η χώρα (δικαίως) κι αφού δεν μπορείς να κοντύνεις για να χωράς στα κρεβάτια τους μήπως να μάθαινες λίγα Ισπανικά να κάνεις την δουλειά σου; Εύκολα είναι και θα τα μάθεις γρήγορα γιατί αν περιμένεις από τους Ισπανούς και ειδικά τους Ανδαλουσιάνους να μάθουν Αγγλικά θα περιμένεις πολύ…