Ισπανία Ισπανία βήμα πρώτο: Toledo y Madrid.

[tripakias]

το παγκόσμιο πολιτιστικό σύμβολο του Pablo Picasso που ακούει στο όνομα «Guernica».

View attachment 425927

Δηλαδή εσύ είσαι τόσο βέβαιος πως δεν είναι η Λιβαδειά; Γιατί οι απόψεις διίστανται.

 

[Smaragda53]

Δηλαδή εσύ είσαι τόσο βέβαιος πως δεν είναι η Λιβαδειά; Γιατί οι απόψεις διίστανται.

"Η Λιβαδειά είναι βεβαια! να και το μοσχάρι!"

 

[psilos3]

Το ιστορικό κέντρο της Μαδρίτης


Προχωρούσα ήδη βόρεια στην οδό de Bailén και περνούσα περπατώντας πάνω στη γέφυρα «Viaducto de Segovia» ,βλέποντας παράλληλα απέναντι μου το νεότερο και όχι τόσο ωραίο ίσως τμήμα της πόλης:

Πολλά από τα βασικά αξιοθέατα της Ισπανικής πρωτεύουσας βρίσκονται συγκεντρωμένα σ’ αυτό το σημείο, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό, ξεκινώντας από τον καθεδρικό ναό «de la Almudena» που ολοκληρώθηκε και καθαγιάστηκε από τον πάπα Ι.Παύλο το 1993 (γι’ αυτό προφανώς και το άγαλμα), στον οποίο έκανα μια σύντομη στάση βλέποντας τον περιμετρικά. Για όσους ενδιαφέρονται ο ναός είναι επισκέψιμος με κάποιο αντίτιμο.

Είχα κιόλας φτάσει στην «Plaza de la Armería» όπου προσπέρασα εν τάχει την πολύ μεγάλη ουρά απέναντι που περίμενε καρτερικά στην αναμονή για την είσοδο στο μεγαλύτερο βασιλικό παλάτι της Ευρώπης και πρώην επίσημη κατοικία της βασιλικής οικογένειας της Ισπανίας, μεγέθους 135.000 τμ. Μιλώ φυσικά για το «Palacio Real de Madrid» στου οποίου τη φωτογραφία αρκέστηκα, μιας και δε τα ‘χω και πολύ καλά με τους βασιλείς, προχωρώντας ως το «Mirador de la Cornisa del Palacio Real» που βρίσκεται στο τέλος της πλατείας και δίνει ακόμα καλύτερη θέα στην πόλη:

Προτίμησα να μην κάνω στάση εκεί συνεχίζοντας το δρόμο μου παράλληλα με το παλάτι και δίπλα από ακόμα μια εντυπωσιακή πλατεία, την «Plaza de Oriente» ,που βρίσκεται στον ίδιο δρόμο:

Χωρίς δισταγμό έκανα αριστερά και κατέβηκα τις σκάλες που οδηγούν στο «Campo del Moro» ,το πάρκο ουσιαστικά του παλατιού, πιάνοντας ένα παγκάκι απέναντι από το σιντριβάνι «de las Conchas» κι απολαμβάνοντας για μερικά λεπτά τον τέλειο καιρό και τη γαλήνη του μέρους:

Ο χρόνος όμως ήταν αμείλικτος και η μέρα δε σήκωνε καθυστερήσεις, έτσι με γοργό βήμα κινήθηκα προς την «Plaza de España». Η σχολική παρέα με εμπόδισε προσωρινά να βγάλω τις φωτογραφίες που ήθελα, κάτι που έγινε με λίγη αναμονή:

Περιττό να πω βέβαια καθώς φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για το μνημείο του σπουδαιότερου ίσως Ισπανού συγγραφέα (με πέρασμα κι από τη χώρα μας) «Miguel de Cervantes» ,του οποίου το άγαλμα πλαισιώνεται ευφάνταστα με αυτά των Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάντσα:

«Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»

Επέστρεψα ξανά προς την πλατεία Oriente, θαυμάζοντας τα πολλά αγάλματα που φιλοξενούνται τριγύρω της, βλέποντας και το μνημείο του Felipe IV

Ο χάρτης μου με οδηγούσε κεντρικότερα προς ακόμη μια πλατεία στη στάση Opera του μετρό, μπροστά ακριβώς από το «Teatro Real» και το άγαλμα «Isabel II» που βρίσκεται εκεί:

Προχωρημένο μεσημέρι πλέον και ήδη είχα αρκετή ώρα στεγνός, γεγονός ανεπίτρεπτο σε εκδρομή, οπότε και βρήκα ευκαιρία να επισκεφτώ το Beer Station με τις εξαιρετικές του ΙΡΑ και τα παγωμένα του βαρέλια, όπου βρήκα την ευκαιρία να δοκιμάσω την τοπική Cibeles, να τσιμπήσω και κάτι:

Δεν έμεινα πολύ αν και θα το ήθελα, τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα της ημέρας. Ήμουν κοντά στην Gran Via οπότε και βγήκα μια βόλτα για λίγο προς τα εκεί, σε μια πολύβουη και πολυσύχναστη εικόνα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την υπόλοιπη πολύ ήσυχη μέρα μου:

Μεγαλεπήβολα κι επιβλητικά κτήρια με οθόνες και διαφημίσεις (προμήνυμα ίσως για το επόμενο ταξίδι μου ) και κοσμοσυρροή σε κάθε πεζόδρομο, κάτι που μ’ έβγαλε ξαφνικά απ’ το ρυθμό μου. Ξαναμπήκα στα στενάκια και πήρα την αντίθετη κατεύθυνση, περνώντας κι απ’ το μοναστήρι «de las Descalzas Reales» που για κάποιο λόγο είχα σημειωμένο στους χάρτες μου:

Σε κάθε σημείο του κέντρου μπορείς να βρεις μια όμορφη γειτονιά τελικά, πεζοδρομημένη και μη, με χαρακτηριστικό τοπικό χρώμα:

Ήθελα να κάνω ένα πέρασμα υπό το φως του ήλιου και από την πλατεία Mayor για λόγους φωτογράφισης, αν και συγκρίνοντας την με την προηγούμενη νύχτα τη θεωρώ μάλλον καλύτερη με τον χαμηλό της φωτισμό:

Κόντευε σχεδόν έξι όταν περνούσα μπροστά από το υπουργείο εξωτερικών, λίγα μόλις μέτρα πριν το hostal, καθώς έπρεπε να πάω να ετοιμαστώ.

Η απόφαση για την υπόλοιπη ημέρα είχε παρθεί…

 

[tripakias]

Πέρα από την πλάκα η Γκερνίκα αποτελεί μάλλον τον διασημότερο αντιπολεμικό πίνακα. Ο βομβαρδισμός της μικρής βασκικής πόλης από τους Ναζί και τους Φασίστες, που στήριζαν τον Εθνικιστή και μετέπειτα δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο, συγκλόνισε τον Πικάσο κι έφτιαξε αυτόν τον πίνακα για μια έκθεση στο Παρίσι του 1937, λίγους μήνες μετά το βομβαρδισμό.

Το 1936 το Λαϊκό Μέτωπο (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί και άλλοι αριστεροί) κερδίζει τις Ισπανικές εκλογές και σχηματίζει κυβέρνηση. Οι εθνικιστές του Φράνκο και οι χριστιανοδημοκράτες δεξιοί δεν θα είναι ευχαριστημένοι με αυτήν την εξέλιξη και θεωρώντας πως μία τέτοια κυβέρνηση δεν ταιριάζει στην Ισπανία και την Ευρώπη θα αντιδράσουν με εμφύλιο. Ένα χρόνο και κάτι αργότερα οι Γερμανοί και Ιταλοί ομοϊδεάτες του Φράνκο θα βομβαρδίσουν την Γκερνίκα που αποτελούσε προπύργιο της νόμιμης κυβέρνησης στο Βορρά. Η πόλη θα ισοπεδωθεί και θα βρουν τραγικό θάνατο περίπου 1650 άμαχοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι.

Η βαρβαρότητα και το σκοτάδι του φασισμού αποτυπώνεται με τον Ταύρο στον πίνακα ενώ το άλογο συμβολίζει τους ανθρώπους που κραυγάζουν. Ο πίνακας είναι γεμάτος από συμβολισμούς και δικαιολογημένα @psilos3 σε συγκίνησε. Δεν πρόκειται απλά για τέχνη αλλά για ένα κορυφαίο αντιφασιστικό και αντιπολεμικό έργο.

Κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής του Παρισιού ένας Γερμανός αξιωματικός που βρέθηκε στο σπίτι του Πικάσο είδε τον πίνακα και τον ρώτησε: "Αυτό εσείς το κάνατε;" για να λάβει την απάντηση από τον ζωγράφο: "Όχι, εσείς το κάνατε".

Βαθιά δημοκράτης ο Πικάσο δεν άφησε ποτέ να μεταφερθεί ο πίνακας από το Met της Νέας Υόρκης στην Ισπανία αν δεν γινόταν πρώτα η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πατρίδα του. Δυστυχώς ο ίδιος πέθανε πριν το θάνατο του Φράνκο και την μετάβαση στη δημοκρατία και δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει και να ζήσει στην γενέτειρα του. Όμως ο σχεδόν 27 τ.μ. πίνακας του επέστρεψε το 1981 αρχικά στο Πράδο και από το 1992 στο Ρέινα Σοφία.

 

[psilos3]

Πέρα από την πλάκα η Γκερνίκα αποτελεί μάλλον τον διασημότερο αντιπολεμικό πίνακα. Ο βομβαρδισμός της μικρής βασκικής πόλης από...

@tripakias υπέροχη παρέμβαση στην ιστορία, σ' ευχαριστώ θερμά που τα έγραψες όλα συγκεντρωτικά σε ένα μήνυμα, αυτά είναι που πρέπει να διαβάζονται.
Ίσως το συναίσθημα να προήλθε έχοντας γνώση των ανωτέρω, ωστόσο δε παύει να ναι ένα ανυπέρβλητο έργο τέχνης που αξίζει να το δουν άπαντες.

 

[psilos3]

Στη γειτονιά του Vallecas



Το δίλημμα μπορεί να είχε αρχικά τεθεί επί της ουσίας όμως δεν ήταν ποτέ υπαρκτό, ειδικότερα από τη στιγμή που είχα πληροφορηθεί το πρόγραμμα της LaLiga, έτσι άφησα κατά μέρος τις όποιες σκέψεις για βόλτες στη νυχτερινή Segovia και ακολούθησα το πρόσταγμα της καρδιάς.

Δεν είμαι τρομερά παθιασμένος με το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον με τη στενή έννοια του όρου. Έχει τύχει να ξαναβρεθώ στο εξωτερικό την ώρα που διεξάγονταν κάποιο ματς και το αγνόησα επιδεικτικά, κακώς τώρα που το ξανασκέφτομαι. Δεν τρέφω επίσης φίλαθλα/οπαδικά αισθήματα για καμιά ομάδα άλλης χώρας, παρά μόνο συμπαθώ και ταυτίζομαι με κάποιες για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Η δική μου ομάδα στην Ελλάδα μου γεμίζει όλα τα αθλητικά κενά (κυρίως με πίκρες) αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.

Μια από τις ομάδες που συμπαθώ απεριόριστα και κυρίως εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου είναι κι αυτή που εδρεύει στη Μαδρίτη.
Όχι δε μιλώ για την ομάδα του βασιλέα και του φράνκο, που όση λάμψη και να αποκτήσει μ’ αφήνει αδιάφορο, ούτε για την δεύτερη τη τάξει ομάδα που κάνουμε όποτε θέλουμε πλάκα μέσα έξω (Nico Lazaridis as Lazarus from death ρε πουθενάδες), αλλά για την ομάδα σύμβολο της λαϊκής γειτονιάς του Vallecas και της εργατικής τάξης που η φήμη της έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου. Την ομάδα που είναι όλοι ευπρόσδεκτοι και αποδεκτοί, όλων των φυλών, προσανατολισμών, θρησκειών, χρωμάτων και απόψεων πλην… Αυτή είναι η Rayo Vallecano!

" Somos los hinchas mas anarquistas
Los mas borrachos los mas antifascitas
Nuestro Rayito revolucionario
Todos los fachas : FUERA DE MI BARRIO !"

Γύρω στις 7 το απόγευμα ήμουν στο βαγόνι της μπλε γραμμής του μετρό νο1 με κατεύθυνση ανατολικά. Είχα εκδώσει πρωτύτερα κάρτα (που είναι απαραίτητη) την οποία είχα φορτώσει με 2 διαδρομές, συνολικού κόστους περίπου 7€. Το βαγόνι είχε ήδη μέσα αρκετό κόσμο που φορούσε τα χρώματα της ομάδας, έτσι δε χρειάστηκε καν να υπολογίσω τις 7 στάσεις που με χώριζαν από τον σταθμό «Portazgo», που είναι φτιαγμένος ακριβώς έξω από το γήπεδο της Rayo:

Το πρώτο μου μέλημα ήταν να πάω στην μπουτίκ (που πιο πολύ θύμιζε πρόχειρη αποθήκη/μαγαζάκι στο καπάνι) για να αγοράσω μια κασκολάρα και να μάθω που μπορώ να βρω εισιτήριο. Θα κάνεις το γύρο και θα πας στα εκδοτήρια μ’ ενημέρωσαν πληρώνοντας. Κάνω λοιπόν το γύρο, φτάνω στα εκδοτήρια και βλέπω κόσμο μαζεμένο να περιμένει το άνοιγμα τους, καπνίζοντας και πίνοντας μπυρίτσες. Φτάνω σε έναν σεκιουριτά, tickets του λέω, nada μου απαντάει κάνοντας τη γνωστή κίνηση του τέλους. Τι νάδα ρε μαλάκα, από την Ελλάδα κουβαλήθηκα!

Περιμένω τη σειρά μου και φτάνω λίγη ώρα μετά στα εκδοτήρια, ανώφελα όπως αποδείχτηκε καθώς αφορούσαν μόνο κρατήσεις και διαρκείας. Με παραπέμπουν πιο πάνω στα γραφεία της διοίκησης. Φτάνω κι επιστρατεύω τη διπλωματία μου μπας και, ωστόσο το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Είμαστε sold out, μόνο δύο στα επίσημα (υψηλού κόστους). Ποια επίσημα ρε μεγάλε, ούτε στο Χαριλάου δεν έχω πληρώσει για επίσημα. Sold out Δευτέρα βράδυ σε ματς με την Αλμερία; Με βαριά καρδιά ξεκίνησα να κάνω το γύρο του γηπέδου και να προσπαθήσω να δικτυωθώ:

Αρχικά είδα μια μπυραρία απέναντι που ΄χε μαζευτεί όλος ο κόσμος για τα προεόρτια, οπότε μιας και χρειαζόμουν κι εγώ μία πέρασα ταχύτατα το δρόμο. Πίνοντας τη μπύρα μου φρόντισα να ρωτήσω και τα υπόλοιπα:

«Φίλε άστο, είναι όντως sold out, ο μόνος τρόπος να μπεις είναι να βρεις κάτι παιδιά με backpacks που πουλάνε εισιτήρια στη μαύρη αγορά»

Μπήκα στο μπαρ που σιγά – σιγά άδειαζε μιας και πλησίαζε η ώρα του αγώνα να πάρω άλλη μία και να το σκεφτώ. Δεν ήθελα να ρισκάρω προσπαθώντας να μπω με μη εξασφαλισμένο εισιτήριο σ’ ένα γήπεδο που η είσοδος γίνεται με barcode. Άραξα με δύο παιδιά που και αυτοί είχαν το ίδιο θέμα συζητώντας. Πέρα από το γεγονός ότι γνώρισα φιλόξενο και εγκάρδιο κόσμο (ειδικά όταν έμαθαν πως είμαι από Ελλάδα) βγήκα και μια αναμνηστική για να ‘χω να θυμάμαι. Τουλάχιστον το προσπάθησα:

Μεγάλη η ξενέρα βλέπετε να είσαι στα 20 μέτρα από το γήπεδο και να βλέπεις το ματσάκι στο απέναντι μπαρ, που όσο κι αν ήταν στολισμένο με τα εμβλήματα της ομάδας, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που ήθελα, χώρια που χα δει ότι στο γήπεδο είχε εμφανώς άδειες θέσεις:

Ακόμα πιο ξενέρα ήταν το πρώτο ημίχρονο, έτσι για να μη χάσω άλλο απ’ το βράδυ μου αποφάσισα να την κάνω στο ενδιάμεσο επιστρέφοντας στο κέντρο με τον ίδιο τρόπο. Πριν κατέβω τις σκάλες του μετρό παρατήρησα κι ένα ακόμη πανό, ανοίγοντας αμέσως τον μεταφραστή. Όχι ποδόσφαιρο τις Δευτέρες! Είστε ωραίοι ρε Bukaneros κι ας μην είδα ματς στο πέταλο σας!

Ακόμα κι ο σταθμός μου έκανε εντύπωση, που είναι βαμμένος και στολισμένος στα χρώματα της ομάδας:

Σε κάθε περίπτωση δε το μετάνιωσα ούτε λεπτό που έστω το επιχείρησα και δε μου βγήκε. Δε με χάλασε και τόσο που βρέθηκα σε μια λαϊκή, ποδοσφαιρική γειτονιά με ανοιχτούς ανθρώπους, υποστηρικτές μιας ομάδας που έχει να διδάξει πολλά στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή διάβασα πολλά σχετικά με πληροφορίες περί ποδοσφαίρου της Μαδρίτης και σεβόμενος όλες τις απόψεις, εγώ θα τοποθετηθώ με τη δική μου απ’ αυτές τις γραμμές. Δώστε την ευκαιρία σ’ αυτές τις ομάδες που πρεσβεύουν το κάτι διαφορετικό, σε σας και στο παιδί σας ενδεχομένως που μόνο κέρδος θα έχει από την όλη ιστορία. Γνωρίστε την κουλτούρα της Rayo Vallecano.

Κατέβηκα γύρω στις 22:30 στη στάση Antón Martín κι έκανα δεξιά προς τα μπαράκια του κέντρου. Έκανα μια γύρα προκειμένου να βρω κάτι καλό, με δύο πράγματα να μου κλέβουν την εντύπωση. Αφενός είχε κόσμο, κάτι που στη χώρα μας Δευτέρα βράδυ εδώ και χρόνια αποτελεί παρελθόν. Αρκετοί πεζοί και γεμάτα μαγαζιά. Αφετέρου, αυτά τα μπαράκια των Ισπανών, που βλέποντας τη βιτρίνα νομίζεις ότι είναι μπακάλικο και όχι κάτι άλλο.

Γι’ ακόμα μια φορά στα περισσότερα δεν έπεφτε καρφίτσα, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κατέληξα στην «La Fontana de Oro», μια πολύ όμορφη pub απ’ αυτές που είχα σημειωμένες, βρίσκοντας ένα καλό μέρος στο μπάρ:

Τα φώτα χαμήλωσαν γρήγορα, τα όργανα κούρδισαν, το μαγαζί γέμισε και όλα μπήκαν στη θέση τους με το πολύ ωραίο πάρτυ που στήθηκε εκεί.

Ιδανικό κλείσιμο εκδρομής δε νομίζετε;

 

[gkalla]

Όχι ρε συ!!! Μεγάλο ξενέρωμα.
Σκεπτόμουνα κι εγώ να πάω να δω την Ράγιο αλλά φέτος δεν μου έκατσε. Κρίμα πάντως γιατί κάνουν πολύ καλή χρονιά κι έχουν και κάποιες ελπίδες για Ευρώπη.
Αν θέλεις πάντως, για να σου φύγει ο καημός, έλα Αθήνα για να δεις τον Κεραυνό Πετρουπόλεως αντί γι’ αυτόν του Βαγιέκας.

 

[tripakias]

Δεν έχεις αφήσει ιρλανδέζικη για ιρλανδέζικη παμπ

 

[psilos3]

Όχι ρε συ!!! Μεγάλο ξενέρωμα.

Μεγάλο δε λες τίποτα, έφτασα τόσο κοντά και δε το κατάφερα. Ακόμα δε το χω χωνέψει...

Αν θέλεις πάντως, για να σου φύγει ο καημός, έλα Αθήνα για να δεις τον Κεραυνό Πετρουπόλεως αντί γι’ αυτόν του Βαγιέκας.

Έχει αξιόλογες ομάδες ανά την Ελλάδα που χρήζουν προσοχής, μη το γελάς.

Δεν έχεις αφήσει ιρλανδέζικη για ιρλανδέζικη παμπ

Δε φταίω εγώ, τυχαία πέφτουν μπροστά μου.
Πέρα από την πλάκα σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού αποτελούν κανόνα και μονόδρομο, άσε που είναι ένα κριτήριο ζωής, ζωντανής γειτονιάς κτλ. Έχουν στήσει ολόκληρη κουλτούρα οι Ιρλανδοί όχι αστεία.

 

[KIKI]

Στη γειτονιά του Vallecas



Το δίλημμα μπορεί να είχε αρχικά τεθεί επί της ουσίας όμως δεν ήταν ποτέ υπαρκτό, ειδικότερα από τη στιγμή που είχα πληροφορηθεί το πρόγραμμα της LaLiga, έτσι άφησα κατά μέρος τις όποιες σκέψεις για βόλτες στη νυχτερινή Segovia και ακολούθησα το πρόσταγμα της καρδιάς.

Δεν είμαι τρομερά παθιασμένος με το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον με τη στενή έννοια του όρου. Έχει τύχει να ξαναβρεθώ στο εξωτερικό την ώρα που διεξάγονταν κάποιο ματς και το αγνόησα επιδεικτικά, κακώς τώρα που το ξανασκέφτομαι. Δεν τρέφω επίσης φίλαθλα/οπαδικά αισθήματα για καμιά ομάδα άλλης χώρας, παρά μόνο συμπαθώ και ταυτίζομαι με κάποιες για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Η δική μου ομάδα στην Ελλάδα μου γεμίζει όλα τα αθλητικά κενά (κυρίως με πίκρες) αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.

Μια από τις ομάδες που συμπαθώ απεριόριστα και κυρίως εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου είναι κι αυτή που εδρεύει στη Μαδρίτη.
Όχι δε μιλώ για την ομάδα του βασιλέα και του φράνκο, που όση λάμψη και να αποκτήσει μ’ αφήνει αδιάφορο, ούτε για την δεύτερη τη τάξει ομάδα που κάνουμε όποτε θέλουμε πλάκα μέσα έξω (Nico Lazaridis as Lazarus from death ρε πουθενάδες), αλλά για την ομάδα σύμβολο της λαϊκής γειτονιάς του Vallecas και της εργατικής τάξης που η φήμη της έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου. Την ομάδα που είναι όλοι ευπρόσδεκτοι και αποδεκτοί, όλων των φυλών, προσανατολισμών, θρησκειών, χρωμάτων και απόψεων πλην… Αυτή είναι η Rayo Vallecano!

" Somos los hinchas mas anarquistas
Los mas borrachos los mas antifascitas
Nuestro Rayito revolucionario
Todos los fachas : FUERA DE MI BARRIO !"

Γύρω στις 7 το απόγευμα ήμουν στο βαγόνι της μπλε γραμμής του μετρό νο1 με κατεύθυνση ανατολικά. Είχα εκδώσει πρωτύτερα κάρτα (που είναι απαραίτητη) την οποία είχα φορτώσει με 2 διαδρομές, συνολικού κόστους περίπου 7€. Το βαγόνι είχε ήδη μέσα αρκετό κόσμο που φορούσε τα χρώματα της ομάδας, έτσι δε χρειάστηκε καν να υπολογίσω τις 7 στάσεις που με χώριζαν από τον σταθμό «Portazgo», που είναι φτιαγμένος ακριβώς έξω από το γήπεδο της Rayo:

View attachment 426132
View attachment 426133

Το πρώτο μου μέλημα ήταν να πάω στην μπουτίκ (που πιο πολύ θύμιζε πρόχειρη αποθήκη/μαγαζάκι στο καπάνι) για να αγοράσω μια κασκολάρα και να μάθω που μπορώ να βρω εισιτήριο. Θα κάνεις το γύρο και θα πας στα εκδοτήρια μ’ ενημέρωσαν πληρώνοντας. Κάνω λοιπόν το γύρο, φτάνω στα εκδοτήρια και βλέπω κόσμο μαζεμένο να περιμένει το άνοιγμα τους, καπνίζοντας και πίνοντας μπυρίτσες. Φτάνω σε έναν σεκιουριτά, tickets του λέω, nada μου απαντάει κάνοντας τη γνωστή κίνηση του τέλους. Τι νάδα ρε μαλάκα, από την Ελλάδα κουβαλήθηκα!

Περιμένω τη σειρά μου και φτάνω λίγη ώρα μετά στα εκδοτήρια, ανώφελα όπως αποδείχτηκε καθώς αφορούσαν μόνο κρατήσεις και διαρκείας. Με παραπέμπουν πιο πάνω στα γραφεία της διοίκησης. Φτάνω κι επιστρατεύω τη διπλωματία μου μπας και, ωστόσο το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Είμαστε sold out, μόνο δύο στα επίσημα (υψηλού κόστους). Ποια επίσημα ρε μεγάλε, ούτε στο Χαριλάου δεν έχω πληρώσει για επίσημα. Sold out Δευτέρα βράδυ σε ματς με την Αλμερία; Με βαριά καρδιά ξεκίνησα να κάνω το γύρο του γηπέδου και να προσπαθήσω να δικτυωθώ:

View attachment 426134
View attachment 426135

Αρχικά είδα μια μπυραρία απέναντι που ΄χε μαζευτεί όλος ο κόσμος για τα προεόρτια, οπότε μιας και χρειαζόμουν κι εγώ μία πέρασα ταχύτατα το δρόμο. Πίνοντας τη μπύρα μου φρόντισα να ρωτήσω και τα υπόλοιπα:

View attachment 426136

«Φίλε άστο, είναι όντως sold out, ο μόνος τρόπος να μπεις είναι να βρεις κάτι παιδιά με backpacks που πουλάνε εισιτήρια στη μαύρη αγορά»

Μπήκα στο μπαρ που σιγά – σιγά άδειαζε μιας και πλησίαζε η ώρα του αγώνα να πάρω άλλη μία και να το σκεφτώ. Δεν ήθελα να ρισκάρω προσπαθώντας να μπω με μη εξασφαλισμένο εισιτήριο σ’ ένα γήπεδο που η είσοδος γίνεται με barcode. Άραξα με δύο παιδιά που και αυτοί είχαν το ίδιο θέμα συζητώντας. Πέρα από το γεγονός ότι γνώρισα φιλόξενο και εγκάρδιο κόσμο (ειδικά όταν έμαθαν πως είμαι από Ελλάδα) βγήκα και μια αναμνηστική για να ‘χω να θυμάμαι. Τουλάχιστον το προσπάθησα:

View attachment 426137
View attachment 426138

Μεγάλη η ξενέρα βλέπετε να είσαι στα 20 μέτρα από το γήπεδο και να βλέπεις το ματσάκι στο απέναντι μπαρ, που όσο κι αν ήταν στολισμένο με τα εμβλήματα της ομάδας, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που ήθελα, χώρια που χα δει ότι στο γήπεδο είχε εμφανώς άδειες θέσεις:

View attachment 426139
View attachment 426140

Ακόμα πιο ξενέρα ήταν το πρώτο ημίχρονο, έτσι για να μη χάσω άλλο απ’ το βράδυ μου αποφάσισα να την κάνω στο ενδιάμεσο επιστρέφοντας στο κέντρο με τον ίδιο τρόπο. Πριν κατέβω τις σκάλες του μετρό παρατήρησα κι ένα ακόμη πανό, ανοίγοντας αμέσως τον μεταφραστή. Όχι ποδόσφαιρο τις Δευτέρες! Είστε ωραίοι ρε Bukaneros κι ας μην είδα ματς στο πέταλο σας!

View attachment 426141

Ακόμα κι ο σταθμός μου έκανε εντύπωση, που είναι βαμμένος και στολισμένος στα χρώματα της ομάδας:

View attachment 426142

Σε κάθε περίπτωση δε το μετάνιωσα ούτε λεπτό που έστω το επιχείρησα και δε μου βγήκε. Δε με χάλασε και τόσο που βρέθηκα σε μια λαϊκή, ποδοσφαιρική γειτονιά με ανοιχτούς ανθρώπους, υποστηρικτές μιας ομάδας που έχει να διδάξει πολλά στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή διάβασα πολλά σχετικά με πληροφορίες περί ποδοσφαίρου της Μαδρίτης και σεβόμενος όλες τις απόψεις, εγώ θα τοποθετηθώ με τη δική μου απ’ αυτές τις γραμμές. Δώστε την ευκαιρία σ’ αυτές τις ομάδες που πρεσβεύουν το κάτι διαφορετικό, σε σας και στο παιδί σας ενδεχομένως που μόνο κέρδος θα έχει από την όλη ιστορία. Γνωρίστε την κουλτούρα της Rayo Vallecano.

Κατέβηκα γύρω στις 22:30 στη στάση Antón Martín κι έκανα δεξιά προς τα μπαράκια του κέντρου. Έκανα μια γύρα προκειμένου να βρω κάτι καλό, με δύο πράγματα να μου κλέβουν την εντύπωση. Αφενός είχε κόσμο, κάτι που στη χώρα μας Δευτέρα βράδυ εδώ και χρόνια αποτελεί παρελθόν. Αρκετοί πεζοί και γεμάτα μαγαζιά. Αφετέρου, αυτά τα μπαράκια των Ισπανών, που βλέποντας τη βιτρίνα νομίζεις ότι είναι μπακάλικο και όχι κάτι άλλο.

View attachment 426143

Γι’ ακόμα μια φορά στα περισσότερα δεν έπεφτε καρφίτσα, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κατέληξα στην «La Fontana de Oro», μια πολύ όμορφη pub απ’ αυτές που είχα σημειωμένες, βρίσκοντας ένα καλό μέρος στο μπάρ:

View attachment 426144
View attachment 426145

Τα φώτα χαμήλωσαν γρήγορα, τα όργανα κούρδισαν, το μαγαζί γέμισε και όλα μπήκαν στη θέση τους με το πολύ ωραίο πάρτυ που στήθηκε εκεί.

View attachment 426146

Ιδανικό κλείσιμο εκδρομής δε νομίζετε;

Τι ωραίο κεφάλαιο. Συμμεριζομαι τον καημο σου που δεν μπήκες αλλά ωραία περασες με τον τρόπο σου. Στην Ισπανια την εχω πατησει και εγω με το γυιο καποιες φορες ψαχνοντας για εισιτηρια , ειναι συνηθως όλα πουλημενα σε συνδρομες απο την αρχη της χρονιάς.Δυσκολα βρισκεις και εαν βρεις ειναι μαυρη αγορά και πανάκριβα. Αν μας διαβαζει ο Παναγιωτης ας μας πει τι συμβαίνει μιας που τα ξερει καλά.

 

[tripakias]

Τι ωραίο κεφάλαιο. Συμμεριζομαι τον καημο σου που δεν μπήκες αλλά ωραία περασες με τον τρόπο σου. Στην Ισπανια την εχω πατησει και εγω με το γυιο καποιες φορες ψαχνοντας για εισιτηρια , ειναι συνηθως όλα πουλημενα σε συνδρομες απο την αρχη της χρονιάς.Δυσκολα βρισκεις και εαν βρεις ειναι μαυρη αγορά και πανάκριβα. Αν μας διαβαζει ο Παναγιωτης ας μας πει τι συμβαίνει μιας που τα ξερει καλά.

Απ' όσο γνωρίζω τα εισιτήρια ξεκινουν πωλούνται από λίγες μέρες μέχρι λίγες εβδομάδες πριν τον αγώνα αλλά συνήθως πρέπει να πας από το γήπεδο να τα πάρεις. Τα διαδικτυακά είναι κυρίως για τα μέλη. Στα μεγάλα ντέρμπι και στους διεθνείς αγώνες τα εισιτήρια που είναι διαθέσιμα αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τα μέλη με εξαίρεση κάποια που πωλούνται μερικές μέρες πριν τον αγώνα και πρόκειται για τις θέσεις που μένουν ελεύθερες από μέλη που έχουν διαρκείας αλλά έχουν δηλώσει πως δεν θα πάνε να παρακολουθήσουν το παιχνίδι από κοντά.

 

[stavrogin]

Ράγιο είναι πάντα δύσκολο ως αδύνατο να βρεις εισιτήριο. Εχουν μικρό γήπεδο (ούτε 15.000 θέσεις) που προφανώς καλύπτεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα διαρκείας.

Μαδρίτη τα ευκολότερα γήπεδα για εισιτήριο ειναι Ατλέτικο (το Wanda είναι πολύ μεγάλο και μακριά από το κέντρο, μπορούσες να βρεις εισιτήρια champions league στα 25 ευρώ την ίδια μέρα φέτος) και Xετάφε (μικρό γήπεδο αλλά και μικρό σχετικά κοινό).