Είχα πετύχει τη Μεγάλη Παρασκευή στη Βαρκελώνη το 1984. Δύο τεραστιοι επιτάφιοι του Χριστού και της Macarena με τους καλυμενους βασταζους, κου κλουξ κλαν και το φοβεροτερο ρασοφοροι με γυμνά πόδια δεμένα με αλυσίδες να αυτομαστιγωνονται. Η πομπη του επιταφιου περνούσε σχεδόν μια ώρα από μπροστά μας, ήταν τεραστια.
Σ' ευχαριστώ πολύ Θάλεια.
Όχι απλά πραγματάκια! Δεν μπήκες στο Αλκάθαρ στη Σεβίλλη ούτε στη Μεσκίτα στην Κόρδοβα. Έχασες, πραγματικά, που δεν είδες αυτά τα αραβικά θαύματα. Όταν πας Γρανάδα (που θα πας όπως σε κόβω) μην τυχόν και χάσεις την Αλάμπρα που, για μένα, είναι το καλύτερο δείγμα από όλα.
Φοβερή ιστορία σε φοβερή χώρα για άλλη μια φορά!Συμπεράσματα & απολογισμός ταξιδιού
α. Χρόνος εκδρομής: Όχι αρκετός, βάσει της κατανομής που επέλεξα. Σίγουρα θα ήθελα περισσότερο χρόνο στη Σεβίλλη, ίσως διανυκτέρευση στην Κόρδοβα κι όσον αφορά τη Βαρκελώνη είδα κάποια πολύ βασικά της, χωρίς ωστόσο να με προβληματίζει το τελευταίο μιας και κάποια στιγμή θα ξαναβολέψει σαν πέρασμα. Σε καμία περίπτωση όμως δε το μετάνιωσα, ούτε νομίζω πως έκανα λιγότερα απ’ όσα σκόπευα.
β. Εποχή εκδρομής: Το έχω ξαναπεί, ο Φλεβάρης είναι ιδανικός μήνας για τέτοιου είδους εκδρομές από πολλές απόψεις, κυριότερα λόγω «αντιεμπορικότητας», κάτι που σημαίνει χαμηλές σχετικά τιμές. Τώρα τα πράγματα με τις καιρικές συνθήκες μπορεί να στραβώσουν -όπως συνέβη στη Σεβίλλη- ωστόσο με τίποτα δε θα άντεχα να κάνω τα ίδια υπό συνθήκες αφόρητης ζέστης, κάτι που αποτελεί κανόνα στην περιοχή.
γ. Όσα δεν είδα: Μείνανε πραγματάκια υπό διερεύνηση, κυρίως όμως άνοιξε η όρεξη για περαιτέρω εξερεύνηση της Ανδαλουσίας, κάτι που δε ξέρω πότε θα ξανασυμβεί και πως θα σταματήσει. Ας είναι!
δ. Άνθρωποι: Δε χρειάζεται να πω κάτι για την πολυπολυτισμική Βαρκελώνη όπως καταλαβαίνετε, μόνο για τις υπόλοιπες δύο. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως όλοι με περνούσαν για δικό τους και μου μιλούσαν στα Ισπανικά, έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την συμπεριφορά τους.
ε. Οργάνωση/μετακίνηση: Τι να συζητήσουμε από τη στιγμή που ζούμε στην Ελλάδα; Δεν αντιμετώπισα το παραμικρό πρόβλημα πουθενά, κινούμενος κυρίως με τα μέσα αλλά και με τα πόδια μου. 52 χιλιόμετρα έγραψε το κοντέρ όπως ανέφερα σε δύο μέρες στην Ανδαλουσία, καλά ήταν.
στ. Ασφάλεια: Τολμώ να πω ότι περισσότερο φοβόντουσαν αυτοί τον άνθρωπο της βροχής με το μαύρο μπουφάν και την κουκούλα παρά εγώ… Γελάει ο κόσμος. Όσον αφορά τη Βαρκελώνη, εντάξει απλά έχετε το νου σας τις βραδινές ώρες στα στενά που δεν έχει κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι.
ζ. Κουζίνα/ποτά: Ωραία πραγματάκια, τάπας, σάντουιτς με ζαμπόν, παντού και πάντα διαθέσιμα σε καλές σχετικά τιμές. Όσο για τις μπύρες και τα κρασιά τους, τσάμπα πράγμα να λέμε την αλήθεια, πολύ το χάρηκα.
η. Κόστος: Ανεκτό & ικανοποιητικό, σε μια εκδρομή που ναι μεν είναι δύσκολο να συνδυαστούν όλα αυτά, ωστόσο μπορεί να βγει αρκετά οικονομική, κάτι που ελπίζω να πέρασα μέσα στην ιστορία μου
θ. Γενική εικόνα: Μαγική με μία λέξη. Ανυπομονώ να επιστρέψω στην Ισπανική γη για να δω ακόμη περισσότερα, πόσο μάλλον τις υπόλοιπες Ανδαλουσιανές ομορφιές.
Μέχρι τότε, ραντεβού στην επόμενη ιστορία, κάπου στη Ιβηρική, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή σε κάποια άλλη χώρα αυτού του κόσμου.
View attachment 456851
Ραντεβού πάντα ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα!
Αρχικά σ' ευχαριστώ για τα σχόλια, την ανάγνωση και τα πολύ τιμητικά σου λόγια.
Είναι συνδυασμός, όσων έχω μελετήσει από πριν κι όσων βρίσκω επιτόπου, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα ονόματα ή να τα βρω εκ των υστέρων κατά τη συγγραφή της ιστορίας. Χαίρομαι ιδιαίτερα αν κάποιος μπορεί να βοηθηθεί απ' αυτό, νομίζω είναι και το νόημα των ιστοριών μας.
Να σου πω, αυτό είναι σχετικό για τον καθένα μας, τι προυπολογισμό θα διαθέσει δηλαδή και που, αλλά και πως θεωρεί το ανεκτό ή μη κόστος.
Συμφωνώ κι επαυξάνω, καθώς πιστεύω ότι αυτός είναι μακράν ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη, στη περίπτωση βέβαια που είναι εφικτό. Εγώ βέβαια υπερβάλλω λίγο, γνωρίζω όμως και κόσμο που βαριέται αφόρητα το περπάτημα ακόμα και σε ταξίδι, κάτι που δε μπορώ να αντιληφθώ με τίποτα, μιας και για μένα ταξίδι = περπάτημα.
Μα γίνεται να μην αγαπήσει κανείς τέτοια πόλη που σε κερδίζει με το που πρωτοχαθείς μες τα στενάκια της;
Ισπανία βήμα δεύτερο. Sevilla, Cordoba y Barcelona
Χωρίς να το θέλω, τα ερωτικά λόγια ενός φίλου μου Ισπανού ποιητή στρατάριζαν τα χείλια μου, όταν έμπαινα στη Σεβίλια. Δεν αναστορούμαι πια αν ήταν μέρα ή νύχτα, αν ήταν ήλιος ή αν έριχνε ψιλή βροχή σα να ‘γινα ξάφνου ροδοβάβουλας και δε θυμούμαι την πρώτη επαφή με τη Σεβίλια παρά μυρωδιές και χρώματα. Και χάρηκα που έλαχε να γεννηθώ σ’ ένα τόσο φανταχτερό και μυρωδάτο κόσμο.
Πώς να μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να υμνήσει χωρίς την κραυγή, την ομορφιά της γης; Πότε θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε το λουλούδι, το χώμα, το νερό, τη γυναίκα; Να δούμε το σώμα μας που έγινε επίτηδες για τον κόσμο, να δούμε τον κόσμο που έγινε επίτηδες για το σώμα μας, και να πούμε μ’ ευγνωμοσύνη : «Μου αρέσεις!»;
Συχνά, όταν γυρίζω μόνος σε ξένες πολιτείες, με δυσκολία κρατιούμαι να μη φωνάξω. Τι να ‘ναι τούτη η τύχη, τι ‘ναι το θαύμα ετούτο να ζεις, να ΄σαι γερός, να διψάς, να πίνεις νερό και να δροσερεύεις ως τη φτέρνα, να πεινάς, να τρως ένα κομμάτι ψωμί και να νιώθεις τα κόκκαλα σου να τρίζουν από αναγαλιά; Και πως έλαχε να ναι τόσο σφιχτοπλεμένη, τόσο σοφιλιασμένη η ηδονή με την ανάγκη;
(Νίκου Καζαντζάκη – Σεβίλια, βιβλ. «Ταξιδεύοντας – Ισπανία»).
Τίποτα το καινούριο αγαπητοί φίλοι.
Ούτε ο τίτλος, ούτε ο πρόλογος, ούτε η ίδια καθ’ αυτή η αφήγηση που πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Απλά και μόνο μια φυσική ροή μιας ακόμη ιστορίας, μιας περιήγησης που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν (Φλεβάρης 2023) και κανείς δε ξέρει που θα σταματήσει.
Μέχρι κι ο ίδιος ο Καζαντζάκης -του οποίου τα κείμενα καταχράζομαι- ενδέχεται να συμφωνούσε αν σε ένα υποθετικό σενάριο του ‘λεγα πως φεύγοντας από Τολέδο & Μαδρίτη αφήνω το σελιδοδείκτη στα κεφάλαια της Ανδαλουσίας, με σκοπό να συνεχίσω την ανάγνωση εάν κι όταν.
Να όμως που το «όταν» έμελλε να πραγματοποιηθεί ένα χρόνο μετά το πρώτο πέρασμα μου από τη σπουδαία αυτή χώρα. Μέσα μου το ήξερα, το πίστευα, το προσδοκούσα, καθώς ήταν αρκετή η πρώτη και μόνο φορά προκειμένου να με βάλει σε μια διαδικασία που ξέρω ότι έχει μεγάλη συνέχεια. Μιλάω βέβαια για τις περιπλανήσεις στην Ισπανία, που όσο αυτές πραγματοποιούνται, τόσο ανοίγει περισσότερο η όρεξη.
Φυσικά υπήρξε τη φορά αυτή και το κατάλληλο υλικό έναυσμα, που δεν ήταν άλλο από τη σύνδεση της -σταθερά εκτός πλάνων- Θεσσαλονίκης με κάποια πόλη της Ισπανίας, συνδυαστικά πάντα με τις προσφορές που βγάζει κατά καιρούς η Aegean. Από τη στιγμή λοιπόν που βγήκε στη φόρα η συγκεκριμένη ευκαιρία, μεσολάβησαν απλά λίγα λεπτά για να γίνει το πολυπόθητο κλικ.
Εμένα όμως η ψυχή μου ποτέ δεν ησυχάζει, ή για να τω πω καλύτερα όπως το λέει κι ο ποιητής, ποτέ της δεν αγιάζει. Μπορεί το εισιτήριο να έγραφε BCN (κατά κόσμο Βαρκελώνη), το μυαλό μου όμως ήταν μόνο στην θελκτική, εξωτική και συνάμα ερωτική Ανδαλουσία, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνομαι απόλυτα και μόνο σ’ αυτό το ενδεχόμενο όπως κι αν έβγαινε.
View attachment 455829
Τι κι αν το όλο εγχείρημα απαιτούσε χρόνο που σπάνια έχω περίσσιο, τι κι αν χρειαζόταν μια μετακίνηση εκτός των δεδομένων, τι κι αν επρόκειτο για μια εκδρομή που υπό ιδανικές συνθήκες απαιτούσε πολλές περισσότερες ημέρες που δεν είχα στη διάθεση μου, εγώ το ‘χα βάλει πείσμα να το πραγματοποιήσω, κι ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αυτή μου η επιμονή μου βγαίνει σε καλό.
Αυτό που δεν ήξερα βέβαια είναι το πόσο θα μου άνοιγε την όρεξη αυτό το ταξίδι, πως θα μου έβαζε στο μυαλό νέους ορίζοντες, ιδιαίτερα βλέποντας την Ανδαλουσιανή γη, γνωρίζοντας την επιτέλους από κοντά, καταλαβαίνοντας με τον καλύτερο τρόπο γιατί γίνεται τόσος ντόρος γύρω από τη συγκεκριμένη περιοχή της Ευρώπης. Όχι αδίκως, όπως αποδείχτηκε.
Μένει λοιπόν να το δούμε παρέα, σε μια ακόμα ιστορία που θα πάει τρέχοντας, όπως και το ταξίδι μου στην Ισπανία, με τις επιλογές όπως πάντα να τίθενται υπό την κρίση σας.
View attachment 455830
Πάμε μαζί Σεβίλλη, Κόρδοβα & Βαρκελώνη.
Ξεκινάμε!
Προετοιμασία και σχεδιασμός εκδρομής
Ας μη γελιόμαστε, την πτήση αυτή την είχα σταμπάρει από την αρχή, πολλώ δε μάλλον από την ώρα που έμαθα ότι θα μείνει και το χειμώνα, περιμένοντας πάντα την κατάλληλη στιγμή, μιας και οι τιμές εκτός αυτής παραμένουν απλησίαστες για το μέσο Έλληνα. Ήταν Μάιος του 2023 όταν έσκασε επιτέλους αυτή η πολυπόθητη προσφορά της Aegean, με το εισιτήριο να κυμαίνεται 110€ μετ’ επιστροφής, κι εμένα να το σκέφτομαι το πολύ 20 δευτερόλεπτα πριν το επιλέξω.
Είχα τη βάση της εκδρομής αρκετά νωρίς μπορούσα να κάνω παιχνίδι, αυτό που ξέρω καλύτερα και χαίρομαι να πραγματοποιώ, μιλώντας πάντα για οργάνωση εκδρομής. Παιχνίδι με το χρόνο και συγκεκριμένα τη Vueling που διεξάγει τις ενδο-ισπανικές πτήσεις και είναι σταθερή αξία. Μόλις το εισιτήριο για Σεβίλλη έπεσε στα 55€ (μετ’ επιστροφής σε βολικές πάντα ώρες), κλείστηκε με μεγάλη ικανοποίηση, το μήνα Οκτώβριο του 2023 επίσης.
Σε παρόμοια κατάσταση ήταν και το τρένο που χρησιμοποίησα, με την επιφύλαξη πως δεν ήμουν σίγουρος αν πράττω σωστά, κάτι που θα έβλεπα ως τελευταία στιγμή. Για καλό και κακό εκδόθηκε ένα εισιτηριάκι τον Νοέμβρη, από τον κεντρικό σταθμό τις Σεβίλλης ως την Κόρδοβα με επιστροφή σε κόστος 22€ μετ’ επιστροφής. Να ναι καλά η Renfe
Τι έμενε; Μα φυσικά η διαμονή και η μελέτη περί αυτού. Ευτυχώς υπήρχε πολύς χρόνος προκειμένου να καταλήξω στο καλύτερο δυνατό, σε μια εποχή χαμηλού σχετικά τουρισμού όπως ο Φεβρουάριος, πλην όμως σε μια Ευρώπη που ο πληθωρισμός καλπάζει…
Όσο κι αν ήθελα δε μου έβγαινε διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, επιλέγοντας απλά τη Σεβίλλη και το πολύ καλό βάσει τοποθεσίας Hostal Jentoft σε τιμή 135€ με πρωινό για τρία βράδια, μέσω της πλατφόρμας της booking.
Στη Βαρκελώνη τα πράγματα ήταν σαφώς δυσκολότερα, έχοντας ως γνώμονα τη μία βραδιά διαμονής που όπως είναι λογικό έπρεπε να γίνει κάπου πολύ κεντρικά. Εξαιρετική επιλογή λοιπόν το ξενοδοχείο Hotel Catalunya, δίπλα στον πεζόδρομο Ramblas και την Plaza Catalunya σε τιμή 52 ευρώ για μονόκλινο από την πλατφόρμα hotels.com. Δε ξέρω αν είναι για πολύ, πάντως για 1-2 ημέρες στην πόλη άξιζε και με το παραπάνω, αν δείτε τι τιμές έπαιζαν στα τριγύρω.
Νόμιζα πως είχα προετοιμαστεί καλά για το ταξίδι, μέχρι που λίγες μέρες πριν αυτό εκκινήσει έκανα τη ζωή μου πιο εύκολη κλείνοντας αρχικά ένα lounge μέσω της Vueling στην τιμή των 32€ για να περάσουν εύκολα οι σχεδόν τέσσερις ώρες αναμονής μεταξύ των πτήσεων, αλλά κι ένα εισιτηριάκι για να το έχω εκ των προτέρων με το Aerobus τη Βαρκελώνης από την επίσημη ιστοσελίδα, κόστους 11,65€ μετ’ επιστροφής.
Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως και το ωραιότερο ίσως κομμάτι του ταξιδιού. Διάβασμα, έρευνα & συμπλήρωση των σημείων που ήθελα να δω στον ηλεκτρονικό χάρτη:
Ήμουν έτοιμος για μια ακόμη ταξιδιωτική περιπέτεια
Έτοιμος για Ισπανία!
Έλα και φύγαμε για Ισπανία
Σάββατο μεσημέρι δέκα του Φλεβάρη, με σκοτεινιασμένο καιρό στο αεροδρόμιο Μακεδονία, πρόδρομος της βροχής που θ’ ακολουθούσε αλλά ουδόλως μ’ απασχολούσε. Είχα αφήσει τ’ αμάξι σ’ ένα από τα πάρκινγκ και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα λίγη ώρα μετά στη σκάλα του αεροπλάνου για την καθιερωμένη φωτογραφία της αναχώρησης:
Η πτήση έφυγε νωρίτερα, διήρκησε λιγότερο του αναμενομένου και ήταν εξαιρετική, μ’ εμένα να βρίσκομαι σε μια άνετη επιτέλους θέση (μέχρι και Τόκιο πήγαινα υπό αυτές τις συνθήκες της Upfront), εκμεταλλευόμενος τα κουπόνια της αναβάθμισης που αν δε τα αξιοποιούσα θα ‘χαν λήξει. Παρέα μου το καλό λευκό κρασί της Aegean και το προαναφερθέν βιβλίο του Καζαντζάκη, έτσι δίχως να το σκεφτώ πέρασαν νεράκι οι 2:30 ώρες ως την προσγείωση στο αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης:
Μεγάλη αεροδρομιάρα πολύ καλύτερη του σιχάματος της Μαδρίτης με την ώρα να περνάει ευχάριστα, πόσο μάλλον δε όταν υπάρχει πρόσβαση στο Lounge και μπορείς να δοκιμάσεις όλο το αμπέλι από τα ξακουστά Ισπανικά κρασιά. Για πότε ήρθε η ώρα της επιβίβασης ως τη Sevilla ούτε καν το κατάλαβα:
Επίσης δε κατάλαβα υπό αυτές τις συνθήκες τη μιάμιση περίπου ώρα πτήσης ως τον προορισμό μας. Βγήκα με φούρια από το αεροσκάφος με τις εικόνες των τοπικών ομάδων, πρώτα της Betis και μετά της Sevilla να με καλωσορίζουν στο αεροδρόμιο κάνοντας μου εντύπωση. Για την ιστορία, φέτος λόγω του παικταρά γουστάρουμε την Betis, με το αμιγώς πασοκικό χρώμα:
Η στάση του λεωφορείου που οδηγεί στο κέντρο της πόλης βρίσκεται ακριβώς έξω απ’ τις αφίξεις, με το αντίτιμο των 4€ να πληρώνεται σε αυτόματα μηχανήματα που θα δει κανείς πίσω από τη στάση. Η διαδρομή είναι κοντινή, τα φανάρια όμως τη δυσκολεύουν, τερματίζοντας περίπου 40 λεπτά μετά στο σταθμό Estacion Plz. Armas της πόλης, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μου.
Περιττό να πω ότι οι διαδικασίες του τσεκ ιν και του γνωστού αγαπημένου σουταρίσματος του βαλιτσακίου ολοκληρώθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι στο δρόμο απαλλαγμένος από φορτία λίγο μετά τις 11:30 του σαββατόβραδου. Πήρα το «παραλιακό» μονοπάτι και βρέθηκα μονομιάς κάτω από την περίφημη γέφυρα «Puente de Isabel II» ,άριστα φωτισμένη την ώρα εκείνη:
Η χαρά μου ήταν απεριόριστη, με αποτέλεσμα να κατευθυνθώ άμεσα από τις σκάλες στον επάνω δρόμο, βρίσκοντας το κιόσκι που είχα σταμπάρει από τη διαδρομή κιόλας του λεωφορείου. Με περισσή αυτοπεποίθηση πήγα με φόρα στον υπάλληλο, έτοιμος να ξεσκονίσω τα άρτια Ισπανικά μου:
Κατσούφης και απογοητευμένος κατέβηκα και πάλι τις σκάλες προκειμένου να συνεχίσω τη νυχτερινή φωτογράφιση. Δε βαριέσαι γίνονται αυτά, χαλάλι την εικόνα που έβλεπα:
- Una Cerveza
- No
- Τι no ρε κόπανε, είσαι σοβαρός; Νο στον ψηλό δεν έχει σε τέτοια ζητήματα…
Βέβαια όσο κι αν ήθελα να πάρω στα σοβαρά το όνομα και τις εικόνες του ποταμού Γουαδαλκιβίρ, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, ενθυμούμενος πάντα το τετράστιχο του σπουδαίου, του τεράστιου Χαρυ Κλυν βάζοντας τα γέλια όπως είναι λογικό:
Η δίψα όμως ήταν ένα συναίσθημα που δεν έλεγε να ησυχάσει τούτες τις ώρες, οδηγώντας με κεντρικότερα προς τα ενδότερα της Σεβίλλης, που είχε ήδη αρχίζει να μου γουστάρει πολύ. Οι σημειώσεις μου δε λάθεψαν, οδηγώντας με μετά από μικρή περιήγηση στον πολύ όμορφο εξωτερικά χώρο της «The Merchant pub», την οποία λες και Ιρλανδική:
Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο έκανα εντύπωση στον μπάρμαν, ο οποίος με τσέκαρε από την πόρτα κιόλας κάνοντας μου σήμα τύπου «έλα-έλα» με το χέρι. Τι διάολο, κι εδώ με ξέρουν, πως γίνεται και τραβάω τέτοιους τύπους;
Ήταν νομοτελειακό πως θα άνοιγαν τα βαρέλια των τοπικών Ισπανικών, καλμάροντας έτσι προς ώρας τη δίψα μου, κάνοντας το βράδυ πολύ καλύτερο μέχρι να κλείσει εν τέλει η Pub γύρω στη μιάμιση, κι εμένα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο με μια τεράστια κούραση.
Είχα δύσκολη μέρα την επομένη αλλά δε το ‘ξερα…
Καλημέρα στη Βροχερή πόλη
Σηκώθηκα νωρίς προκειμένου να κάνω επιδρομή στον μπουφέ του πρωινού και βγήκα στο δρόμο με την ομπρέλα ανά χείρας λίγο μετά τις δέκα κατεβαίνοντας προς το ποτάμι. Οι ουρανοί είχαν ανοίξει από το πρωί και οι προβλέψεις έδιναν το ίδιο σκηνικό μέχρι το απόγευμα:
Για λίγα μέτρα διένυσα το χθεσινοβραδινό δρομολόγιο κατατοπιζόμενος πλέον καλύτερα με την πόλη και την ομορφιά της, ακόμα και υπό τέτοιες συνθήκες:
Το πλάνο μου ήταν να περάσω στην απέναντι πλευρά αρχικά και να δω ότι μπορέσω μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Με το που είδα την βάρκα στα νερά του Γουαδαλκιβίρ δεν άντεξα, πήρα το κινητό και έστειλα το αγαπημένο τετράστιχο από το Natin – Fatin στον κολλητό μου στο Cambridge, βάζοντας και οι δύο τα γέλια:
«Για δες στο Γουαδαλκιβίρ,
βαρκούλες και βαρκάδες.
Για δες και στο Σαρωνικό,
πως πλέουν οι ....»
Στάση πρώτη στην «Plaza del Altozano», ένα αρχικό μόνο σημάδι της ομορφιάς που θα συναντούσα σ’ αυτή την πόλη. Στην ευθεία ξεκινούσε ο πεζόδρομος «C. San Jacinto» με τους Ισπανούς να τον διαβαίνουν απτόητοι, κι αυτοί με τις ομπρέλες τους:
Επιβάλλεται βεβαίως να αναφέρω την αγαπημένη τους συνήθεια των Tapas bar, κατάμεστα όπως βλέπετε και είναι λογικό. Μια επιθυμία γεννήθηκε και σε μένα αλλά τη χαλιναγώγησα προς το παρόν, φτάνοντας μέχρι την εκκλησία «Parroquia de San Jacinto»
Δεν ήμουν για πολλά με τέτοιο καιρό, έτσι γύρισα προς τα πίσω ως την αρχή της γέφυρας βλέποντας και παρακείμενα στενάκια, με μία σύντομη στάση για στέγνωμα στην κλειστή αγορά «Mercado de Triana»
Μπορεί να ήταν Κυριακή με τα περισσότερα καταστήματα κλειστά, ο κόσμος όμως τιμούσε όσα πρόσφεραν μπύρα, κρασί και ωραίο μεζέ:
Με τον αέρα να κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο μου γύρισα προς το ιστορικό κέντρο της πόλης περνώντας μπροστά από την «Capilla del Carmen» που βρίσκεται στη μια άκρη της:
Ένα διάλειμμα ήταν επιβεβλημένο κάτω από τη γέφυρα μέχρι να κοπάσει το δυνατό shower που μ’ έκανε ν’ αναρωτηθώ γι’ άλλη μια φορά αν βρισκόμουν στη Σεβίγια ή το Σαουθάμπτον. Όταν έφτασα ώρα μετά κάτω από το άγαλμα του ταυρομάχου απέναντι από την αρένα της «Plaza de Toros» διαπίστωσα απλά ότι ήμουν βρεγμένος ως το κόκκαλο…
Περιμετρικά της αρένας όπου είχε συγκεντρωθεί κόσμος στα σκεπασμένα σημεία λόγω της βροχής, μπορεί να δει κανείς έναν από τους ωραιότερους και πιο πολυφωτογραφημένους δρόμους της πόλης, με το ναό «Capilla de los Toreros» φυσικά να ξεχωρίζει:
Βρισκόμουν ήδη στο κέντρο έχοντας όμως αγανακτήσει από τη νεροποντή μπήκα κατευθείαν στο πρώτο καφενείο/tapas bar που βρήκα στο δρόμο μου, για ανασύνταξη, μια-δυο παγωμένες και ένα πιατάκι που λιμπίστηκα:
Έτσι με ανανεωμένη πλέον διάθεση συνέχισα λίγη ώρα αργότερα προς την πλατεία «del Cabildo», ιδιαίτερης ομορφιάς κι αρχιτεκτονικής που βρίσκεται λίγα βήματα
απέναντι από τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό της πόλης:
Ο γοτθικού τύπου Μητροπολιτικός και Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός «Santa María de la Sede y de la Asunción» όπως είναι το πλήρες όνομα του αποτελεί κτίσμα του 15ου αιώνα και όπως είναι απόλυτα λογικό μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco:
Ο εντυπωσιακός δρόμος «de la Constitución» που διασχίζεται από το τραμ και τους πεζούς, περιστοιχίζεται από εντυπωσιακά κτήρια κλασσικής αρχιτεκτονικής της Σεβίλλης:
Έτσι μαγεμένος από την ατελείωτη ομορφιά την οποία αντίκρυζα προχώρησα ως το κτίσμα «Miguel de Cervantes en Sevilla - Ayuntamiento de Sevilla»
και την «Plaza de san Francisco» στην οποία βρίσκεται:
Ήμουν σε μια φάση που δεν ήξερα πραγματικά τι να πρωτοκοιτάξω και τι να φωτογραφίσω, κατεβαίνοντας αρχικά στην πλατεία «Nueva» που βρίσκεται ακριβώς στην πίσω πλευρά:
Από κει ξεκινάει κι ο πολύ όμορφος πεζόδρομος «Sierpes» με τα εμπορικά καταστήματα, δίχως πολύ κόσμο όπως είναι λογικό. Έκανα ένα πέρασμα και συνέχισα προς την προτομή του Θερβάντες αλλά και την πλατεία «Del Salvador» με την εκκλησία/πρώην τζαμί «Colegial del Divino Salvador» να ξεχωρίζει:
Ήμουν χαρούμενος διότι παρόλες τις αντιξοότητες είχα καλύψει ένα σημαντικό μέρος των θέλω μου, οπότε χαλάρωσα προκειμένου ν’ αφιερώσω λίγο περπάτημα χαμένος στα μυσταγωγικά στενάκια της πανέμορφης αυτής πόλης:
Προφανώς όταν βρέθηκα μπροστά στη μπάρα του «Restaurante La Escaloná» με τα βαρέλια της φρέσκιας μπύρας κρεμασμένα από πάνω της δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Παρόλο που η παέγια μου έσπασε τη μύτη, αρκέστηκα στις παγωμένες.
Τις άξιζα!
Ιστορικού κέντρου συνέχεια
Βγήκα αποφασισμένος να συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο το πρόγραμμα μου, μιας κι έτσι ή αλλιώς οι ώρες μου δε περίσσευαν, ξεκινώντας από την εκκλησία «de San Ildefonso» και τα διπλανά μικροσκοπικά στενά που με τα βίας χωρούσαν πεζούς κι οχήματα:
Αφού ακολούθησα ένα τσούρμο Ιταλών τουριστών βρέθηκα μαζί τους έξω απ’ το ιστορικό μουσείο «Casa de Pilatos» και την ομώνυμη πλατεία:
Ναι και τα στενάκια που σας εξηγώ πιο πάνω, τα οποία με χαρά και υπομονή πέρασα μέχρι να φτάσω στα υπόλοιπα αξιοθέατα της λίστας μου:
Ο γεμάτος εστιατόρια και καφέ δρόμος «Mateo Gago» με οδήγησε ως το περίφημο «La Giralda», το καμπαναριό με λίγα λόγια του καθεδρικού ναού που βρισκόταν τυλιγμένο με σκαλωσιές:
Ήταν ακόμα ένα πολυσύχναστο σημείο, με την πλατεία «Virgen de los Reyes» και το ιδιαίτερο σιντριβάνι «Fuente Farola» με τα φαναράκια του:
Από πλατεία σε πλατεία το ‘χουν μάλλον οι Σεβιγιάνοι, με τη σειρά της «Plaza del Triunfo» αυτή τη φορά. Μάλλον το έχουν παρακάνει λίγο με τις ονομασίες. Γεγονός είναι πως εκεί εκτός των άλλων βρίσκεται και η στήλη «Immaculate Conception of the Virgin» προς τιμήν της παναγίας:
Ένα πέρασμα των τειχών με οδήγησε μπροστά στην κατάφυτη από εσπεριδοειδή πλατεία (τι πιο σύνηθες) «Patio de Banderas», μέσω της οποίας θα συνέχιζα προς το πάρκο:
Ευτυχώς τα μικρά αυτά σκεπαστά δρομάκια μου δώσαν την ευκαιρία να προφυλαχτώ γι’ ακόμα μια φορά από τη βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα, πριν συνεχίσω την πορεία μου 15 λεπτά αργότερα:
Κινούμουν περιμετρικά του «Alcazar» - βασιλικού παλατιού της πόλης με τους κήπους «Jardines de Murillo» που το περιστοιχίζουν, των οποίων την είσοδο βρήκα λίγο αργότερα:
Να και μια φορά που φάνηκε ξεκάθαρα πόσο μη βοηθητικός ήταν ο καιρός της μέρας, σε μια βόλτα πάντως που σίγουρα μου άρεσε έστω κι έτσι. Βγήκα εν συντομία, φωτογράφισα και το επίσης κλειστό κτήριο του πανεπιστημίου και συνέχισα:
Η διαδρομή με περνούσε απέναντι από το σιντριβάνι «de las Cuatro Estaciones» στον κεντρικό δρόμο «Av. de Menéndez Pelayo», οδηγώντας με μέσα από το μουσκεμένο παρκάκι «Jardines del Prado de San Sebastián» που άφησα ξοπίσω μου στα γρήγορα:
Όπως έδειχναν οι προβλέψεις ο καιρός είχε φτιάξει, τουλάχιστον υπό την έννοια ότι δεν είχε πλέον βροχή, μ’ εμένα να ‘χω φτάσει σχεδόν στο σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο της Σεβίλλης, μια στιγμή που την περίμενα καιρό:
Κοντοστάθηκα λίγο στην αρχή προκειμένου να φωτογραφίσω την ιδιαίτερη λεπτομέρεια με τα χαρακτηριστικά Ανδαλουσιανά πλακίδια και σ’ αυτό το μέρος, πριν συνεχίσω στα ενδότερα:
Μπροστά μου απλωνόταν πλέον αυτή η θαυμαστή, ξακουστή πλατεία της Σεβίλλης με το όνομα «Plaza de España»
Ότι και να περιγράψει κανείς για τούτο δω το μέρος δεν αρκεί. Εικόνες, αναμνηστικά και οδηγοί της πόλης παραπέμπουν πάντα εδώ, σ’ αυτό το ορόσημο της Ισπανικής -κι όχι μόνο- μπαρόκ αρχιτεκτονικής:
Η Plaza de España ολοκληρώθηκε το 1928 κι ανακατασκευάστηκε πλήρως το 2010, σχεδιασμένη αρχικά από τον Aníbal González σε ημικυκλικό σχήμα προκειμένου να αποτελέσει έκθεση βιομηχανίας και τεχνολογίας της Ισπανίας. Τέσσερις μικρές γέφυρες περνούν πάνω από την τάφρο της, αντιπροσωπεύοντας τα αρχαία Ισπανικά βασίλεια:
Ενθουσιασμένος και υπό τους ήχους του πλανόδιου μουσικού ανέβηκα κι εγώ τις σκάλες του κεντρικού κτηρίου προκειμένου να φωτογραφίσω το σπουδαίο αυτό μέρος και από ψηλά:
Ένα μέρος που δε σταματούσα ν’ απολαμβάνω και σίγουρα θέλει το χρόνο του προκειμένου να το δεις όπως πρέπει, απ’ όλα τα πιθανά σημεία λήψης:
Στο μυαλό μου όμως είχα επιπλέον σχέδια, έτσι δίχως το άγχος της βροχής είχα να σκοτώσω περίπου μια ώρα, για το λόγο αυτό αναχώρησα προσωρινά επιστρέφοντας λίγο πιο κάτω προς το κέντρο. Τι καλύτερο βέβαια από μια τοπική Cerveceria με το όνομα «100 Montaditos», παγωμένα βαρέλια κι εξευτελιστικές τιμές, μόλις 2€ το Pint…
Ε όχι ρε παιδιά, γιατί σε μένα;
Μήπως είναι καλύτερα τη νύχτα;
Το ρολόι έδειχνε 7 και, το λαρύγγι μου είχε ξεδιψάσει για τα καλά, οπότε αυτό που απέμενε ήταν να πραγματώσω το στόχο που είχα βάλει νωρίτερα.
Βγήκα στον σκοτεινό πλέον δρόμο San Fernando ξεκινώντας την αντίστροφη πορεία από κείνη που έκανα πριν λίγη ώρα:
Τι ακριβώς ήθελα; Μα απλά να σιγουρευτώ ότι η θαυμάσια πλατεία που είδα προηγουμένως γράφει το ίδιο –ίσως και καλύτερα– στην κάμερα και τα μάτια μου το βράδυ, κάτι που επιβεβαίωσα από την πρώτη κιόλας στιγμή που ξαναπάτησα το πόδι μου, σε γέφυρες και περβάζια:
Είναι πράγματι από κείνες τις στιγμές που δεν έχεις και πολλά να περιγράψεις. Οι ελπίζω καλές νυχτερινές λήψεις τα λένε όλα μόνα τους, σ’ ένα περιβάλλον που έδειχνε πιο ειδυλλιακό:
Ανέβηκα με φούρια τις σκάλες διαπιστώνοντας πως ο πλανόδιος μουσικός ήταν ακόμη εκεί, θέλοντας να έχω μερικές φωτογραφίες και από το επάνω μπαλκόνι:
Και ιδού:
Αν και ήθελα να καθίσω περισσότερο ήμουν αναγκασμένος σχεδόν να αποχωρήσω, μιας και η λίστα μου είχε ακόμη αξιοθέατα που χα πάρει την απόφαση ότι θα τα δω κι αυτά τη νύχτα, μαζί με άλλα βέβαια που είχα σκοπό να ξαναδώ όπως την Plaza de España.
Με ταχύ λοιπόν βήμα κατευθύνθηκα μέσω της παραλιακής «paseo de las delicias» προς τον επόμενο μου στόχο που έστεκε λίγη ώρα μετά απέναντι μου ολοφώτιστος:
Μέχρι και οι πόλεις κλέβονται μεταξύ τους σκέφτηκα, όπως θα έλεγε και ο ΘΒ στην επική του ατάκα. Λευκοπύργος κι εδώ, όπως στη Σαλονίκη! Βέβαια ο «Torre del Oro» που αποτελεί δωδεκαγωνική κατασκευή του 13ου αιώνα στη Σεβίλλη από το Χαλιφάτο Αλμοχάντ προκειμένου να ελέγχει την πρόσβαση στην πόλη, ονομάζεται «Πύργος του χρυσού» κι όχι λευκός, όμως αυτά είναι λεπτομέρειες:
Έτσι μετά το στοχασμό μου για τις δύο πόλεις αποχώρησα προς τα ενδότερα του κέντρου, σταματώντας αρχικά στο σιντριβάνι «Fuente de Híspalis de Puerta de Jerez» όπως είναι το πλήρες κι αμιγώς Ισπανικό όνομα του και κατόπιν στην κεντρική οδική αρτηρία που βρισκόμουν το απόγευμα:
Κτήρια όπως αυτό που θα βρείτε ως «Saborido Asesores», αλλά φυσικά και αυτό του καθεδρικού ναού έδιναν άλλη όψη με τον νυκτερινό τους φωτισμό:
Μόλις είδα την κεντρική είσοδο του ναού αποφάσισα να χωθώ στο στενάκι για ένα ακόμη πέρασμα από την Plaza del Cabildo, επιβεβαιώνοντας ξανά πως είχα πράξει σωστά με το πλάνο μου:
Έτσι, με την ώρα πλέον περασμένη αποφάσισα να επιστρέψω προς το ξενοδοχείο από τα πανέμορφα στενάκια προκειμένου να βάλω επιτέλους στεγνά ρούχα, κάνοντας πρώτα μια στάση για μερικά ψώνια:
Εντάξει, όχι ακριβώς αμέσως, μιας και είχα κάτι χρωστούμενα από το περασμένο βράδυ που έπρεπε να εξοφληθούν. Όχι στον ψηλό δεν έχει σε τέτοια ζητήματα, είπε θα πιει μπύρα στη γέφυρα και το έκανε:
Φρεσκαρισμένος κι ανανεωμένος βγήκα μετά τις δέκα στο άδειο σχεδόν αλλά πάντα μουσκεμένο κέντρο της πόλης, εν μέσω ψιλόβροχου και πάλι, τρώγοντας αρκετή ώρα προκειμένου να βρω ένα σοβαρό μπαρ που δε βρήκα εν τέλει ποτέ:
Δε βαριέσαι, ας επιστρέψουμε στα στάνταρντ σκέφτηκα, οπότε τι καλύτερο απ’ το να κλείσει μια υπέροχη μέρα με μερικές ΙΡΑ στο Merchant:
Η επομένη θα ήταν ακόμα πιο απαιτητική…
Η Δευτέρα στη Σεβίλλη
Ξύπνησα νωρίς όπως είχα προγραμματίσει, μιας και η συγκεκριμένη μέρα απαιτούσε εξαιρετικό συντονισμό κινήσεων.
Εξίσου νωρίς βγήκα από το ξενοδοχείο αφού έφαγα πρωινό, διαπιστώνοντας ότι ο συννεφιασμένος/βροχερός καιρός θα συνεχιζότανε, ωστόσο δε μ’ ένοιαζε και πολύ. Αποφάσισα ν’ ακολουθήσω ένα νέο δρομολόγιο στο κέντρο της πόλης, φτάνοντας σχετικά γρήγορα στην «Plaza de la Magdalena», διανύοντας το 1/3 της απόστασης που είχα χαράξει:
Κατόπιν τούτου σκέφτηκα να ξοδέψω λίγο χρόνο στους εμπορικούς δρόμους San Pablo & Rioja, προκειμένου να δω κι αυτήν την πλευρά της Σεβίλλης:
Δευτέρα πρωί κι ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος, μια μείξη από τουρίστες και ντόπιους στην Calle Sierpes στην οποία είχα φτάσει, με τα εμπορικά καταστήματα να βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία όπως είναι λογικό:
Ως έκπληξη αντιμετώπισα το γεγονός πως βρέθηκα ξαφνικά στην «Plaza la Encarnación» απέναντι στο γνωστό φουτουριστικό δημιούργημα που σαφώς ήξερα αλλά τυχαία είχα αγνοήσει στις σημειώσεις μου:
Έβαλα την καρφίτσα στο χάρτη μαζί με την υπόσχεση επιστροφής και συνέχισα από τ’ αγαπημένα μου πλέον στενάκια:
Μη φανταστείτε, πάλι σε πλατεία έφτασα και συγκεκριμένα την «Cristo de Burgos». Είχα χάσει το μέτρημα με τις πλατείες της πόλης:
Όπως επίσης είχα χάσει την σιγουριά μου αν ξαναέβλεπα αυτούς τους δρόμους ή όχι, με την πεποίθηση πως υπερισχύει το πρώτο:
Δεν ήταν καλή ιδέα όπως αποδείχτηκε να χαθώ ουσιαστικά μέσα στα στενάκια, μιας και παρόλο που μου έδωσε αρκετές όμορφες εικόνες μου κόστισε σε χρόνο. Ησύχασα κάπως όταν κοιτώντας το ρολόι έφτασα επιτέλους στον κεντρικό δρόμο C. Juan Antonio Cavestany:
Το μόνο που σταμάτησε την πορεία μου προς στιγμήν ήταν ένα αρχαίο κτίσμα που αμέσως κατάλαβα τι ήταν, μιας και αντίστοιχο έχουμε και στο χωριό μου που λένε. Το ρωμαϊκό υδραγωγείο «Caños de Carmona» που τροφοδοτούσε με νερό τη Σεβίλλη ως το 1912 (ή καλύτερα ότι απέμεινε σήμερα απ’ αυτό), μπορείτε να το βρείτε στην οδό C. Luis Montoto και την περιοχή του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού «Santa Justa» που έφτασα κι εγώ λίγα λεπτά μετά:
Μπήκα βιαστικός μιας και ήξερα τις διαδικασίες προσπαθώντας να βρω την πλατφόρμα αναχώρησης μου με δυσκολία από τον μεγάλο κεντρικό πίνακα:
Όπως είναι γνωστό στην Ισπανία ακολουθείται εν μέρει αεροδρομικού τύπου διαδικασία κατά την πρόσβαση στα τρένα όπως φαίνεται και στην εικόνα, έχοντας προηγηθεί φυσικά ο έλεγχος εισιτηρίων, οπότε καλό είναι να βρίσκεστε στην πλατφόρμα κανένα μισάωρο νωρίτερα όπως εγώ:
Ετοιμαζόμουν για μια νέα εμπειρία στην Ανδαλουσιανή γή…
…στην Κόρδοβα ταξίδι
«σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά»
(Νίκος Καββαδίας – Frederico Garcia Lorca – 1945)
Όποτε ακούω τη λέξη Κόρδοβα μου έρχεται στο μυαλό το συγκεκριμένο ποίημα του Νίκου Καββαδία απευθυνόμενο προς τον σπουδαίο Ισπανό ποιητή, μαζί με τη μελωδία που του απέδωσε ο Θάνος Μικρούτσικος, όπου εκτός των άλλων σπουδαίων υπάρχει κι αναφορά προς την πόλη της Κόρδοβα.
Και να που τώρα βρισκόμουν στην ευχάριστη διαδρομή προς τα κει, ατενίζοντας τα περίφημα διψασμένα της ανοιχτά χωράφια από το παράθυρο του τρένου:
Το δρομολόγιο κράτησε γύρω στα 50 λεπτά, και μαζί με την αποβίβαση έφερε τον ξακουστό Ανδαλουσιανό ήλιο με την θερμοκρασία ν’ ανεβαίνει πάνω απ’ τους 20 κι εμένα να κάνω άμεση στάση προκειμένου να ξεφορτωθώ το φούτερ και να φορέσω επιτέλους τα γυαλιά ηλίου:
Προφανώς έπρεπε ν’ ακολουθήσω κι εκεί όσο γινόταν το πρόγραμμα που είχα καταρτίσει, αρχής γενομένης από τους κήπους «del Duque de Rivas» και την ανοικτή αγορά τους με δερμάτινα είδη:
Ο πεζόδρομος του εμπορικού κέντρου μ’ έφερε ως την «Plaza de las Tendillas» που για κάποιο λόγο μου θύμισε τη Μαδρίτη:
Όχι πως δεν είχε πολλά αξιοθέατα κι εκεί, όπως ο ναός «San Nicolás de la Villa», εγώ όμως έπρεπε να συνεχίσω δυτικά:
Στις σημειώσεις μου βλέπετε βρισκόταν το «Templo romano», αρχαιολογικής ανασκαφής του 1951 και κλειστό για εργασίες συντήρησης, αλλά και ο ναός «Iglesia de san Pablo» που βρισκόταν απέναντι του:
Ο ναός αποτελεί τμήμα επιμέρους ναών και του χαμένου σήμερα μοναστηριού του San Pablo που αποτελούσε την παλιά είσοδο της πόλης:
Έκανα μια γύρα στην περιοχή βλέποντας και το Templo Romano από την κάτω πλευρά του, η ζέστη όμως με είχε γανιάσει, με την πρώτη στάση δροσιάς σε μια Cerveceria να γίνεται σχεδόν αναγκαστικά:
Μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα συνέχισα ανακαλύπτοντας για λίγο και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του κέντρου της πόλης
Τα όμορφα δρομάκια με οδήγησαν στην πλατεία «plaza de la Corredera» που από την πρώτη στιγμή μου θύμισε την αντίστοιχη Plaza Mayor και πάλι στη Μαδρίτη:
Όχι τυχαία όπως αποδεικνύεται, μιας και η τετράγωνη πλατεία κατασκευής του 1683 χρησιμοποιήθηκε αρχικά για ταυρομαχίες αλλά κι εκτελέσεις της Ισπανικής ιεράς εξέτασης:
Έφυγα σύντομα ακολουθώντας ακαθόριστη διαδρομή, αντιλαμβανόμενος πολύ καλά πως τα εκπληκτικά στενάκια της Κόρδοβα είναι ο κανόνας στο ιστορικό κέντρο. Θαυμάστε ομορφιά, δίχως ίχνος ανθρώπου τις περισσότερες φορές:
Όπως είναι λογικό ήταν αδύνατο να μη χαθώ σε τέτοιες διαδρομές, η άφιξη μου όμως στην «Parroquia de El Salvador y Santo Domingo de Silos» με κατατόπισε σχετικά:
Έτσι συνέχισα προς το κέντρο, περνώντας πρώτα από την πλατεία «de Jerónimo Páez» και το «Palacete de los Burgos»
Ξαφνικά μια έντονη βαβούρα ήρθε στο ακουστικό μου πεδίο. Να που η Κόρδοβα είχε τελικά τουρισμό και μάλιστα πολύ:
Περνώντας ενδιάμεσα από μαθητές και δασκάλους που βρισκόταν προφανώς σε σχολική εκδρομή διάβηκα την πύλη του διασημότερου ίσως αξιοθέατου της πόλης:
Ο χώρος με το όνομα «Mezquita-Catedral de Córdoba» αφορά όπως είναι αντιληπτό ένα ενδιάμεσο αίθριο που φιλοξενεί το παλιό τζαμί και νυν καθεδρικό ναό, με το πρώτο να χτίζεται κατά το 785 και να μετατρέπεται σε καθεδρικό το 1236:
Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στο σημείο καθώς πέρα από μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco από το 1984, αποτελεί κι ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά μνημεία γενικότερα της Ισπανίας:
Το υγρό στοιχείο δε λείπει από τον χώρο, όπως και τα περίφημα εσπεριδοειδή δέντρα της Ανδαλουσίας, μια εκπληκτική εικόνα:
Αφού κάθισα λίγο να ξαποστάσω και ήπια το νεράκι μου, συνέχισα την εξερεύνηση της πανέμορφης πόλης στην οποία βρισκόμουν.
Πολύς λαός στο δρόμο, τις μπυραρίες και τα ρεστοράν επιβεβαίωναν το τουριστικό του πράγματος.
Όχι ότι με χαλούσαν κι εμένα λίγες σταγόνες δροσιάς φυσικά…
Cordoba μέρος δεύτερο
Πώς να χορτάσει κανείς τις βόλτες σ’ αυτή την πόλη; Αδύνατον, μιας και κάθε στενάκι, κάθε σημείο, κάθε δρόμος που ανακάλυπτα ήταν ωραιότερος θα έλεγε κανείς από τον προηγούμενο:
Συνέχισα την περιπλάνηση μου φωτογραφίζοντας αρκετά, περνώντας κι από τη Συναγωγή που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά, την οποία ωστόσο βρήκα κλειστή:
Ένα παγκάκι στην «Plaza Campo Santo de los Mártires» μου έδωσε μερικές στιγμές χαλάρωσης, πριν κατέβω προς την στήλη «Triunfo de San Rafael de la Puerta del Puente» αφιερωμένη στον άγγελο – προστάτη της πόλης San Rafael, μνημείο κι αυτό της Unesco:
Στις σημειώσεις μου είχα και μια επίσκεψη στο «Alcázar Andalusí de Córdoba» που δυστυχώς βρήκα κλειστό, οπότε αρκέστηκα σ’ έναν πολύ μεγάλο κύκλο της όμορφης αυτής περιοχής:
Ο περίπατος κατέληξε δίπλα στο ποτάμι (Guadalquivir κι εδώ φυσικά), ερχόμενος έτσι για πρώτη φορά σ’ επαφή με το υγρό στοιχείο της πόλης, θαυμάζοντας τον παλιό νερόμυλο στα πτερύγια του οποίου έβρισκαν καταφύγιο αρκετές γάτες:
Είχα μπροστά μου τη διάσημη γέφυρα «Puente Romano de Córdoba», ωστόσο την προσπέρασα προς ώρας περπατώντας για λίγο ακόμη παραλιακά, ψάχνοντας κάτι καλό:
Αυτό που δε περίμενα ν’ ανακαλύψω βέβαια φεύγοντας από τα ξενέρωτα φαγάδικα, ήταν μια ακόμα πανέμορφη συνοικία του κέντρου της πόλης από την οποία περνούσε ο δρόμος «C. Cardenal Gonzalez» και σκέφτηκα αμέσως να εξερευνήσω:
Πανέμορφα καλντερίμια εκατέρωθεν και εκεί, πρόχειρα εστιατόρια, καφέ και ρεστοράν σ’ ένα ακόμα ιδιαίτερο σκηνικό:
Μια απλή αναζήτηση στους χάρτες με οδήγησε σε μια ωραία και γεμάτη μπυραρία προκειμένου να απολαύσω μια παγωμένη στη σκιά, κάτι που εδώ και ώρα χρειαζόμουν:
Φρεσκαρισμένος επέστρεψα ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο, από την αντίθετη αυτή τη φορά κατεύθυνση, σ’ ένα μέρος που είχε πολλά ακόμη να δώσει:
Ήταν ώρα να περάσω κι εγώ την ξακουστή γέφυρα, μήκους τριακοσίων και κάτι μέτρων κι αρχικής κατασκευής από τους Ρωμαίους κατά τον 1ο αιώνα. Όπως είναι λογικό η γέφυρα υπέστη αρκετές αλλαγές κι ανακατασκευές, με κυριότερη αυτή των Αράβων κατά τον 8ο αιώνα, αλλά ακόμα σημαντικότερη την πεζοδρόμηση της κατά το 2006:
Η απέναντι πλευρά δίνει σίγουρα εξαιρετικές λήψεις προς το ιστορικό κέντρο, είτε από το ίδιο, είτε από το επίπεδο του νερού:
Σκοπός μου ήταν να περπατήσω και σ’ αυτό το σημείο της Κόρδοβα, βλέποντας στην αρχή ανάλογες ωραίες εικόνες και πολύ κόσμο στις ψαροταβέρνες, όχι όμως στη συνέχεια:
Έτσι αφού έκανα μια απαραίτητη ακόμα στάση δροσιάς σ’ ένα καφενείο με ντόπιους, πήρα το δρόμο της επιστροφής με συνοπτικές διαδικασίες:
Αυτή τη φορά αποφάσισα να περάσω απέναντι από την άλλη, σύγχρονη γέφυρα με το όνομα «Puente de Miraflores» προκειμένου να φωτογραφίσω όσο πιο καλά μπορούσα την Puente Romano, κάτι που νομίζω ότι κατάφερα επαρκώς:
Αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο μιας και με είχε κόψει όλη μέρα, σούρουπο σχεδόν ξεκίνησα να επιστρέφω προς το κέντρο, περνώντας για λίγο κι από τα ίδια σημεία, πολύ λιγότερο πολύβουα αυτή τη φορά μιας και οι περισσότεροι τουρίστες είχαν αποχωρήσει:
Όσο περπατούσα σκεφτόμουν πόσο λάθος έκανα που δεν έβαλα και μια διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, αυτό το καταπληκτικό μέρος, ωστόσο οι περιστάσεις δεν ήταν ευνοϊκές σε τόσο λίγες μέρες:
Η ανώτερη πλευρά της πόλης είχε κι αυτή πολλά να προσφέρει, όπως το «Centro Concertado de Enseñanza Santa Victoria», όπως και η ομώνυμη πλατεία με τον πύργο «Santo Domingo de Silos»
Είχε να προσφέρει και παγωμένες όμως μπυρίτσες τις οποίες δε μπορούσα ν’ αρνηθώ μιας και μ’ έπαιρνε για μία ακόμη, με το γεγονός της πολυκοσμίας για Δευτέρα απόγευμα να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Πόσο καιρό έχω να δω κάτι τέτοιο εκτός σαββατοκύριακου στη χώρα μας;
Με βαριά καρδιά λίγο μετά τις επτά έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής, ζηλεύοντας όσους ήταν αραχτοί στο μπαράκι μπροστά από το ναό «Parroquia San Hipolito» πίνοντας τα κρασάκια τους:
Η πλατφόρμα νο4 του σιδηροδρομικού σταθμού με περίμενε για την επιστροφή:
Κόρδοβα τέλος, με τις καλύτερες των εντυπώσεων…
Οι τελευταίες στιγμές στην Ανδαλουσία
Κατέβηκα από το τρένο σκασμένος από τη ζέστη και την πολυκοσμία του κι αφού προσανατολίστηκα ξεκίνησα να περπατάω, ψάχνοντας ένα πολύ συγκεκριμένο μπαρ.
Όλα κι όλα αγαπητοί μου. Πολλά μπορεί να αγνοήσει κανείς σ’ αυτή τη ζωή, όπως για παράδειγμα μια εντολή του αφεντικού, μια παρότρυνση των φίλων, τη συμβουλή των γονέων, ποτέ όμως τη σύσταση του @gelf για ένα μπαρ στη Σεβίλλη. Αδύνατον!
Λίγη ώρα μετά βρισκόμουν απέναντι από το «Bocao Bar» μπαίνοντας αποφασιστικά μέσα.
Το μόνο διαθέσιμο σκαμπό ήταν δικαιωματικά δικό μου, ξεκινώντας τις Estella μου με μεγάλη όρεξη, μέχρι που η bar woman ανακάλυψε ότι είμαι πατριώτης.
Είπαμε αρκετά για τη ζωή στη Σεβίλλη, ήπια την κερασμένη μου κι αναχώρησα γι’ άλλες πολιτείες από τα έρημα γνώριμα πλέον στενάκια της πόλης:
H νυκτερινή περιήγηση με οδήγησε σε διάφορα μνημεία όπως οι εκκλησίες «Santa Catalina» και «Parroquia de San Pedro Apóstol»
Να που βρισκόμουν και πάλι στο σημείο «Setas de Sevilla» όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου το πρωί. Τσάκισα με ευκολία μια Pizza peperone που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου και ξεκίνησα να το εξερευνώ:
Το Metropol Parasol όπως είναι η επίσημη ονομασία του είναι μια κατασκευή από ξύλο και τσιμέντο διαστάσεων 150Χ70 μέτρων και ύψους 26, έργο που αποτελεί πλέον σύμβολο και αυτό της πόλης που ολοκληρώθηκε το 2011:
Η βάση του φιλοξενεί μια παραδοσιακή αγορά, εστιατόρια κι ένα αρχαιολογικό μουσείο, με τα μπαλκόνια του να είναι ουσιαστικά πλατφόρμες θέασης προς την παλιά πόλη:
Κάθισα για διάλειμμα σ’ ένα από τα παγκάκια του αφού ολοκλήρωσα τη φωτογράφιση, η ώρα όμως ήταν περασμένη κι έπρεπε να συνεχίσω το δρόμο μου:
Περπάτησα ως την «Plaza del Duque de la Victoria» μέχρι που είδα μια ιδιαίτερη εικόνα καταμεσής του δρόμου, αρκετών ανθρώπων να κουβαλούν κάτι σαν ξύλινη πλατφόρμα. Όποιος γνωρίζει περί τίνος πρόκειται παρακαλώ να βοηθήσει:
Παρόλο που ήταν Δευτέρα βράδυ ο κόσμος διασκέδαζε στον -επιτέλους- καλό καιρό της ημέρας, ή μάλλον της νύχτας:
Κόβοντας δρόμο προκειμένου να φτάσω στο ξενοδοχείο περνούσα για τελευταία φορά από τις όμορφες φωτισμένες γειτονιές της Σεβίλλης.
Έπρεπε να κοιμηθώ, είχα διανύσει 52 ποδαράτα χιλιόμετρα τις τελευταίες 2 μέρες κι ακολουθούσε ταξίδι…
Hola Barcelona
Ξύπνησα αξημέρωτα σε μια πόλη που έτσι κι αλλιώς δε ξημέρωνε πριν τις οκτώ και κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων για να επιβιβαστώ σ’ αυτό του αεροδρομίου.
Η διαδρομή ήταν εκνευριστική, μιας και από τα πολλά φανάρια ολοκληρώθηκε 50 λεπτά μετά, αφήνοντας μας σ’ ένα άδειο αεροδρόμιο. Πέρασα τάχιστα τις διαδικασίες, έφαγα κι ένα πρωινάκι και πριν τις δέκα ήμουν κιόλας στον αέρα:
Η βαρετή πτήση είχε διάρκεια μιάμιση ώρα, με τις εικόνες της άνυδρης κατά κύριο λόγο ισπανικής γης να εναλλάσσονται. 11 και κάτι προσγειωνόμασταν ήδη στο El Prat της Βαρκελώνης:
Ζορίστηκα λίγο μέχρι να βρω το Aerobus και να μπω στη σειρά αναμονής, όμως στην περίπτωση μου το λεωφορείο αυτό αποτελούσε τον ιδανικό τρόπο μετάβασης στο κέντρο, κάνοντας στο σύνολο τέσσερις στάσεις με τις τελευταίες να είναι η Plaça d'Espanya και η «δική μου» Plaça de Catalunya. Πήρα την αποσκευή και κατηφόρισα τον κατάμεστο πεζόδρομο προκειμένου να προσανατολιστώ:
Το δωμάτιο ήθελε 2+ ώρες για να γίνει διαθέσιμο, κάτι που ίσως ήταν για καλό, βγάζοντας με σχεδόν αμέσως στο δρόμο αποφεύγοντας ενδεχόμενο σάπισμα. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν θα ξεκινούσα αμέσως την περιήγηση, αρχικά ανεβαίνοντας προς την «Plaça de Catalunya»
Δεν ήταν μια πλατεία που χρειαζόταν να ξοδευτεί χρόνος, με την πορεία μου να συνεχίζεται άμεσα ανεβαίνοντας την Pg. de Gràcia :
Η πρώτη κιόλας στάση δεν άργησε να γίνει λίγο πιο κάτω, αντικρύζοντας το «Casa Batlló» , έργο του σπουδαίου Καταλανού αρχιτέκτονα Antoni Gaudí, ένα από τα πολλά δικά του σ’ αυτήν εδώ την πόλη:
Προφανώς και ο χρόνος μου δεν επέτρεπε ενδότερες επισκέψεις στ’ αξιοθέατα παρά μόνο ένα πέρασμα, για τον λόγο αυτό συνέχισα την πορεία μου προς τα πάνω. Η πόλη ήταν όμορφη, η αρχιτεκτονική της χαρακτηριστική και ιδιαίτερη, ωστόσο ακόμα δε μου ‘χε κάνει ούτε κατά διάνοια το κλικ, όπως αντίστοιχα η Σεβίλλη από την οποία ερχόμουν, θυμίζοντας μου απλά μια όμορφη μεν, μεγαλούπολη δε:
Επόμενη μου στάση στην ίδια ευθεία, μαζί με αρκετό ακόμη κόσμο όπως είναι λογικό απέναντι από το «Casa Milà», έργο κι αυτό του σπουδαίου Gaudi:
Το Casa Milà κατασκευάστηκε μεταξύ 1906 και 1912 και αποτελεί έως τις μέρες μας ένα σπουδαίο έργο δομικής καινοτομίας για ιδιωτική κατοικία όπως ήταν αρχικά. Το 1984 η Unesco το χαρακτήρισε επισήμως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το οποίο σήμερα μετά από κάποιες ανακατασκευές είναι επισκέψιμο. Ορίστε και μερικές φωτογραφίες με έμφαση στη λεπτομέρεια της κυματοειδούς μορφής του:
Έχοντας καλύψει τα δύο πρώτα σημεία του χάρτη μου, κινήθηκα ανατολικά προς την Av. Diagonal για τη συνέχεια, βλέποντας επί τη ευκαιρία και το «Casa de les Punxes» που ήταν στο δρόμο μου, σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον αρχιτέκτονα «Josep Puig i Cadafalch» αυτή τη φορά:
Ένας πολύ ωραίος και μυρωδάτος φούρνος μου έδωσε την ευκαιρία να τσιμπήσω ένα σάντουιτς με Jamon, μιας και είχε κιόλας μεσημεριάσει, ώσπου ξαφνικά βρέθηκα απέναντι σ’ αυτό εδώ το υπερθέαμα:
Αμέσως κατηφόρισα το χωμάτινο δρομάκι με τους μικροπωλητές προκειμένου να φτάσω κι εγώ μπροστά από τον σπουδαίο και πασίγνωστο στον κόσμο όλο δημιούργημα της «Sagrada Família», έργο στο οποίο ο Gaudi είχε βάλει κι εδώ το χεράκι του.
Βέβαια αυτοί οι άχρηστοι δε το ‘χουν ολοκληρώσει ακόμα από το 1882 που ξεκίνησε, συναγωνιζόμενοι δίχως αμφιβολία το Μετρό της Θεσσαλονίκης που παίζει (ΧΑ - ΧΑ, ΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ) να τελειώσει νωρίτερα.
Ο Gaudi που αφιέρωσε τη ζωή του ως το τέλος της το 1926 βρίσκεται θαμμένος στην κρύπτη του μεγαλεπήβολου αυτού ναού.
Η περιοχή που περιστοίχιζε το ναό ήταν αρκετά όμορφη, με πολλά καταστήματα κυρίως σουβενίρ, δυστυχώς όμως μια πολύ ωραία παμπ που βρίσκεται απέναντι ήταν κλειστή για ανακαίνιση:
Έβγαλα τις τελευταίες φωτογραφίες μου κι αναχώρησα νότια για τη συνέχεια του προγράμματος μου, όντας πολύ χαρούμενος που είχα ξεμπερδέψει νωρίς από τα λεγόμενα βαριά αυτά χαρτιά του:
Επόμενο πέρασμα αυτό από την «Plaça de Tetuan» και το μνημείο «Monument al Doctor Robert», γνωστού Καταλανού εθνικιστή και πρώην δημάρχου της πόλης, απ’ ότι βρίσκω στις πηγές:
Κατηφόριζα ήδη την St. Joan με σκοπό να συνεχίσω απτόητος, ώσπου απέναντι…
Ρε τι μου θυμίζει το όνομα, έσπαγα το κεφάλι μου και δε μπορούσα να βρω. Δε βαριέσαι, ας περάσω το κατώφλι της «James Joyce» να πιώ ένα Pint και το βρίσκω αργότερα!
Καταπληκτικό μαγαζί που εκτός των άλλων είχε κόσμο (ντόπιους) που το επισκέπτονταν για φαγητό.
Τη χρειαζόμουν τελικά αυτή τη στάση…
(Για την ιστορία, Pub με το ίδιο όνομα είχα πετύχει σε Μαδρίτη & Πράγα και το θυμόμουν τελικά από τις αντίστοιχες ιστορίες μου, διαπιστώνοντας εν τέλει πως ουκ ολίγες Ιρλανδικές Pub αυτού του κόσμου φέρουν το όνομα του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα & ποιητή).
Στα ωραία της πόλης ως τη νύχτα
Αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ενθουσιαστεί με τη Βαρκελώνη. Παρατήρησα την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τους φαρδείς δρόμους, τα διάσημα αξιοθέατα, ωστόσο η αίσθηση που μου έδινε ήταν αυτή της αφιλόξενης μεγαλούπολης, σαν την Αθήνα ένα πράμα, γεγονός που έχει σίγουρα την εξήγηση του μιας και προερχόμουν από μια μικρότερη πόλη στο ταξίδι αυτό, τη Σεβίλλη.
Με αυτές τις περίεργες αν μη τι άλλο σκέψεις κατέβαινα αποφασισμένος τη St. Joan πως τα καλύτερα ήταν μπροστά μου, περνώντας μονομιάς το φανάρι της αψίδας «Arc de Triomf» που ορθωνόταν απέναντι μου:
Η μνημειακή αψίδα του αρχιτέκτονα Josep Vilaseca χτίστηκε το 1888 αποτελώντας την κύρια πύλη πρόσβασης για την Παγκόσμια Έκθεση της Βαρκελώνης και σήμερα σηματοδοτεί την εκκίνηση ενός ακόμα πολύ ωραίου πεζοδρόμου, του «Passeig de Lluís Companys» όπου και βρισκόμουν:
Η καλοκαιρία και το τουριστικό του ζητήματος είχαν βγάλει πολύ κόσμο στο δρόμο. Δεν άργησα να φτάσω στο μνημείο «Rius and Taulet» προκειμένου να συνεχίσω την πορεία μου στη νοητή ευθεία που περνάει μέσα από το πάρκο «Ciutadella» αμέσως μετά:
Το πάρκο του 19ου αιώνα ήταν για καιρό η μοναδική εστία πρασίνου της πόλης, κι εκτός των άλλων φιλοξενεί και το κοινοβούλιο της Καταλονίας. Φυσικό κι επόμενο ήταν να φτάσω μέχρι και το διάσημο σιντριβάνι σχεδιασμένο από τον Josep Fontserè, κάνοντας μια σύντομη στάση για να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου:
Ωραίο το πάρκο, ωραία ίσως η παραλία που ήταν μία από τις σκέψεις μου, εγώ ωστόσο ήθελα κάτι άλλο έτσι δεν άργησα να πάρω την απόφαση μου και να κατευθυνθώ δυτικά, με στόχο τι άλλο, την παλιά πόλη (Ciutat Vella) απ’ την οποία απείχα λίγα μόνο μέτρα. Έφτασα πολύ γρήγορα, διακρίνοντας όμως ένα συνωστισμό αρχικά που μετά κατάλαβα ότι ήταν για το ζαχαροπλαστείο. Αστεία πράγματα:
Τώρα μάλιστα! Τώρα ναι!
Τώρα άρχισα επιτέλους να νιώθω λίγο από το συναίσθημα αυτής της πόλης:
Καταπληκτικά πεζοδρομημένα ως επί το πλείστον στενάκια που με οδηγούσαν να χαθώ μέσα τους, άλλοτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, άλλοτε πάλι για να δω γνωστότερα σημεία όπως η «Passeig Del Born» που πέρασα για μερικές στιγμές:
Η περιήγηση με οδήγησε σε κάποια φάση και στη βασιλική «Santa Maria del Mar», ναό του 14ου αιώνα, χαρακτηριστικής γοτθικής αρχιτεκτονικής:
Καθώς επίσης και σε άλλα διάσημα κτήρια όπως αυτό του ιδιαίτερου «Porxos d'en Xifré» αλλά και του παλατιού «de la Generalitat de Catalunya», βαδίζοντας πλέον στη Γοτθική συνοικία μερικές στιγμές αργότερα:
Μόνο τυχαία δεν είχα φτάσει ως εκεί, μιας κι απ’ ότι διαπίστωσα το επόμενο αξιοθέατο του χάρτη μου βρισκόταν δεξιά στο στενάκι del Bisbe
Η πανέμορφη μαρμάρινη «Pont del Bisbe» είναι στην ουσία μια νεογοτθική αερογέφυρα που συνδέει το Palau de la Generalitat με το La Casa dels Canonges κι αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών στον συγκεκριμένο δρόμο:
Εντυπωσιασμένος επιτέλους προχωρούσα με σκοπό να φτάσω στο ξενοδοχείο, δίχως να ‘χω στα υπόψιν κάτι άλλο. Να που όμως που η πορεία μου επιφύλασσε ακόμη περισσότερα. Αρχικά είδα το μνημείο «als Herois del 1809», ώσπου στην επόμενη στροφή…
Ο σπουδαίος καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης «de la Santa Creu i Santa Eulàlia» είναι ακόμη ένα εντυπωσιακό έργο του οποίου η κατασκευή κράτησε κοντά δύο αιώνες, μεταξύ δέκατου τρίτου και δέκατου πέμπτου συγκεκριμένα, αποτελώντας σήμερα την έδρα του αρχιεπισκόπου της πόλης:
Με την κίνηση των πεζών να αυξάνεται προχώρησα κι εγώ από τους πεζόδρομους του κέντρου μέχρι το ξενοδοχείο, προκειμένου να κάνω επιτέλους check in και ν’ αφήσω το σακίδιο που δεν είχα αποχωριστεί όλη μέρα:
Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά ξαναβγήκα για μερικά πρώτα ψώνια, φτάνοντας ως την «Via Laietana» με τα όμορφα κτήρια της:
Όταν ξαναβγήκα πλέον για βόλτα μετά την απαραίτητη ξεκούραση ήταν λίγο πριν τις εννιά το βράδυ, με την κίνηση στη Rabla να είναι κάπως -όχι πολύ- μειωμένη, κι ακόμη περισσότερο στα γύρω στενά:
Ποιος ψάχνει τώρα περισσότερο μωρέ, αφού το βρήκες πάλι, σκέφτηκα όταν έπεσα πάνω στην Ιρλανδική «Shamrock». Καλά είναι, με μπυρίτσες από δεξαμενή & Man City στην οθόνη, θα περάσουν ευχάριστα οι ώρες:
Χορτασμένος κι αποκαμωμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής γύρω στη μία:
Η τελευταία μέρα της εκδρομής είχε φτάσει…
Οι τελευταίες βόλτες στην Καταλανική πρωτεύουσα
Ξύπνησα πάλι νωρίς για να αξιοποιήσω πλήρως τον υπολειπόμενο χρόνο, πίνοντας ακόμη έναν μάπα καφέ από τους πολλούς σ’ αυτή τη χώρα.
Πριν αποχωριστώ το δωμάτιο πετάχτηκα απέναντι στη στολισμένη λόγω της ημέρας Jamoneria από την οποία είχα τσακίσει ουκ ολίγα σάντουιτς, προκειμένου να ψωνίσω προμήθειες:
Άφησα πραγματάκια, συνεννοήθηκα και βγήκα στον ήλιο της Βαρκελώνης για να γεμίσω και μ’ άλλες εικόνες, περνώντας αρχικά από τη «Font de Santa Anna» που ήταν δίπλα μου:
Για μια ακόμη μέρα βρισκόμουν στη Γοτθική συνοικία, ότι καλύτερο δηλαδή προκειμένου να ξεκινήσω σωστά κι όμορφα την ημέρα:
Το πρώτο αξιοθέατο της λίστας ήταν η «Basílica de Santa Maria del Pi», γοτθική και αυτή εκκλησία του 15ου αιώνα που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία:
Στάθηκα για μερικές ακόμη φωτογραφίες στην παλιά πόλη,
πριν ξαναβγώ στην πολυσύχναστη Rambla προκειμένου να κινηθώ κεντρικότερα για τον επόμενο μου στόχο:
Όταν είδα το άγαλμα του Frederic Soler κατάλαβα πως είχα απομακρυνθεί, επιστρέφοντας έτσι προς τα πάνω:
Βλέπετε η πολυφωτογραφημένη και διάσημη «Plaça Reial» δε γινόταν να μου ξεφύγει. Σχεδιασμένη τον 19ο αιώνα και περιστοιχισμένη από όμορφα κτήρια, μπαρ και ρεστοράν είναι πόλος έλξης για τους τουρίστες όλες τις εποχές του χρόνου:
Ένα – ένα τα λιγοστά ομολογουμένως αξιοθέατα που είχα επισημάνει στον χάρτη ευτυχώς έκλειναν, άλλωστε δε θα ‘θελα να φύγω χωρίς να τα ολοκληρώσω , έτσι ξαναβγήκα στη Rambla προκειμένου να δω εν τέλει τη θάλασσα και τη μαρίνα «Rambla De Mar» ως κατάληξη της:
Ήμουν απέναντι από διάσημα κτήρια της πόλης, ωστόσο δεν είχα χρόνο εξερεύνησης του παραλιακού μετώπου, έτσι αρκέστηκα στην παρατήρηση/φωτογράφιση της στήλης του Κολόμβου που βρισκόταν από πάνω μου:
Με αυτή τη σύντομη αλλά απαραίτητη βόλτα γύρισα προς τα πίσω κινούμενος κυρίως στα παράλληλα όμορφα στενά -μιας και τη Rambla την είχα βαρεθεί- μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο επόμενο και τελευταίο σημείο της λίστας μου:
Η διάσημη δημοτική αγορά «Mercado de La Boqueria» φιλοξενεί πάνω από 300 πάγκους, με μεγάλη ποικιλία τοπικών κυρίως προϊόντων.
Η αγορά που πρωτοεγκαινιάστηκε το 1840 αποτελεί σίγουρα πλέον τουριστικό αξιοθέατο, είναι όμως απίθανο να μη βρείτε ν’ αγοράσετε κάποιο τοπικό προϊόν, καλή ώρα όπως εγώ που έκανα επιπλέον ψώνια, όπως απίθανο είναι να μη σταματήσετε και για κάποια ωραία λιχουδιά:
Με τους ήχους της πλανόδιας μπάντας ψώνισα κι ένα ακόμη κόκκινο κρασί από την ωραία κάβα που βρήκα στα περιμετρικά καταστήματα κι αποχώρησα ευχαριστημένος:
Ο κύκλος είχε κλείσει, οπότε έμενε κάποιος λίγος χρόνος για παρατήρηση, βόλτα, άντε και καμιά παγωμένη βρε αδερφέ με το τρίτο σενάριο να υπερισχύει τελικά όταν είδα μπροστά μου το ωραίο αυτό μαγαζί που ονομάζεται «kaelderkold», με την πληθώρα των βαρελιών και τις μουσικάρες του:
Εντάξει, κάπου στην κουβέντα τα βρήκαμε και τα παραβρήκαμε λόγω Ελλάδας, ιστορίας, του παικταρά Loco Abreu κι άλλα τέτοια ασυνάρτητα μεταξύ τους πράγματα, με αποτέλεσμα να πιώ τελικά άλλη μία πριν φύγω. Δεν ήθελα, πιέστηκα!
- Αργεντίνος; Ρωτάω τον τύπο που ήτανε πίσω απ’ το μπαρ και τον είδα να πίνει μάτε.
- Ουρουγουανός. Απαντάει σχεδόν στραβωμένος!
Το μεσημέρι όμως πλησίαζε και τα περιθώρια είχαν στενέψει, έτσι αφού χαιρέτησα αναχώρησα βγαίνοντας και πάλι στον πεζόδρομο. Δε πειράζει, ευκαιρία να δω τη στέρνα «de la Portaferrissa» αλλά και τον ναό «de la Mare de Déu de Betlem» που ήταν έτσι κι αλλιώς στο δρόμο μου:
Ακολούθησα για λίγο πορεία κάτω από τις γνωστές στοές:
Καταλήγοντας στο -ωραίο κι αυτό- στενό του ξενοδοχείου προκειμένου να παραλάβω την αποσκευή που είχα αφήσει προς φύλαξη, γεμίζοντας την επιπλέον αλλαντικά, κρασιά και τα σχετικά:
Δύω η ώρα ήμουν κιόλας στην Plaça de Catalunya και λίγα λεπτά μετά ξεκινούσα με το Aerobus μέσω της γνωστής διαδρομής, προς το γνωστό πλέον αεροδρόμιο, όπου οι ώρες αναμονής πέρασαν ιδιαίτερα ευχάριστα:
Με την πτήση να ξεκινά λίγα λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα και τον ηλεκτρονικό χάρτη να δίνει το στίγμα, άφηνα πίσω μου τη Βαρκελώνη:
Άφηνα πίσω μου την Ισπανία γεμάτος, ευχαριστημένος με όσα έκανα, αλλά και με βαθύ αίσθημα ικανοποίησης για ένα ταξίδι που πήγαν όλα άψογα.
Με υπόσχεση επιστροφής…
Συμπεράσματα & απολογισμός ταξιδιού
α. Χρόνος εκδρομής: Όχι αρκετός, βάσει της κατανομής που επέλεξα. Σίγουρα θα ήθελα περισσότερο χρόνο στη Σεβίλλη, ίσως διανυκτέρευση στην Κόρδοβα κι όσον αφορά τη Βαρκελώνη είδα κάποια πολύ βασικά της, χωρίς ωστόσο να με προβληματίζει το τελευταίο μιας και κάποια στιγμή θα ξαναβολέψει σαν πέρασμα. Σε καμία περίπτωση όμως δε το μετάνιωσα, ούτε νομίζω πως έκανα λιγότερα απ’ όσα σκόπευα.
β. Εποχή εκδρομής: Το έχω ξαναπεί, ο Φλεβάρης είναι ιδανικός μήνας για τέτοιου είδους εκδρομές από πολλές απόψεις, κυριότερα λόγω «αντιεμπορικότητας», κάτι που σημαίνει χαμηλές σχετικά τιμές. Τώρα τα πράγματα με τις καιρικές συνθήκες μπορεί να στραβώσουν -όπως συνέβη στη Σεβίλλη- ωστόσο με τίποτα δε θα άντεχα να κάνω τα ίδια υπό συνθήκες αφόρητης ζέστης, κάτι που αποτελεί κανόνα στην περιοχή.
γ. Όσα δεν είδα: Μείνανε πραγματάκια υπό διερεύνηση, κυρίως όμως άνοιξε η όρεξη για περαιτέρω εξερεύνηση της Ανδαλουσίας, κάτι που δε ξέρω πότε θα ξανασυμβεί και πως θα σταματήσει. Ας είναι!
δ. Άνθρωποι: Δε χρειάζεται να πω κάτι για την πολυπολυτισμική Βαρκελώνη όπως καταλαβαίνετε, μόνο για τις υπόλοιπες δύο. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως όλοι με περνούσαν για δικό τους και μου μιλούσαν στα Ισπανικά, έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την συμπεριφορά τους.
ε. Οργάνωση/μετακίνηση: Τι να συζητήσουμε από τη στιγμή που ζούμε στην Ελλάδα; Δεν αντιμετώπισα το παραμικρό πρόβλημα πουθενά, κινούμενος κυρίως με τα μέσα αλλά και με τα πόδια μου. 52 χιλιόμετρα έγραψε το κοντέρ όπως ανέφερα σε δύο μέρες στην Ανδαλουσία, καλά ήταν.
στ. Ασφάλεια: Τολμώ να πω ότι περισσότερο φοβόντουσαν αυτοί τον άνθρωπο της βροχής με το μαύρο μπουφάν και την κουκούλα παρά εγώ… Γελάει ο κόσμος. Όσον αφορά τη Βαρκελώνη, εντάξει απλά έχετε το νου σας τις βραδινές ώρες στα στενά που δεν έχει κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι.
ζ. Κουζίνα/ποτά: Ωραία πραγματάκια, τάπας, σάντουιτς με ζαμπόν, παντού και πάντα διαθέσιμα σε καλές σχετικά τιμές. Όσο για τις μπύρες και τα κρασιά τους, τσάμπα πράγμα να λέμε την αλήθεια, πολύ το χάρηκα.
η. Κόστος: Ανεκτό & ικανοποιητικό, σε μια εκδρομή που ναι μεν είναι δύσκολο να συνδυαστούν όλα αυτά, ωστόσο μπορεί να βγει αρκετά οικονομική, κάτι που ελπίζω να πέρασα μέσα στην ιστορία μου
θ. Γενική εικόνα: Μαγική με μία λέξη. Ανυπομονώ να επιστρέψω στην Ισπανική γη για να δω ακόμη περισσότερα, πόσο μάλλον τις υπόλοιπες Ανδαλουσιανές ομορφιές.
Μέχρι τότε, ραντεβού στην επόμενη ιστορία, κάπου στη Ιβηρική, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή σε κάποια άλλη χώρα αυτού του κόσμου.
Ραντεβού πάντα ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα!
καλησπέρα!! να ρωτήσω .... μήπως θυμάστε το κόστος με το τρένο Σεβίλλη-Κόρδοβα? Επίσης αξίζει μόνο για μια μέρα η Κόρδοβα ή δεν θα προλάβουμε να δούμε τίποτα? Ευχαριστώ!! να κάνεις όμορφα ταξίδια!Ισπανία βήμα δεύτερο. Sevilla, Cordoba y Barcelona
Χωρίς να το θέλω, τα ερωτικά λόγια ενός φίλου μου Ισπανού ποιητή στρατάριζαν τα χείλια μου, όταν έμπαινα στη Σεβίλια. Δεν αναστορούμαι πια αν ήταν μέρα ή νύχτα, αν ήταν ήλιος ή αν έριχνε ψιλή βροχή σα να ‘γινα ξάφνου ροδοβάβουλας και δε θυμούμαι την πρώτη επαφή με τη Σεβίλια παρά μυρωδιές και χρώματα. Και χάρηκα που έλαχε να γεννηθώ σ’ ένα τόσο φανταχτερό και μυρωδάτο κόσμο.
Πώς να μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να υμνήσει χωρίς την κραυγή, την ομορφιά της γης; Πότε θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε το λουλούδι, το χώμα, το νερό, τη γυναίκα; Να δούμε το σώμα μας που έγινε επίτηδες για τον κόσμο, να δούμε τον κόσμο που έγινε επίτηδες για το σώμα μας, και να πούμε μ’ ευγνωμοσύνη : «Μου αρέσεις!»;
Συχνά, όταν γυρίζω μόνος σε ξένες πολιτείες, με δυσκολία κρατιούμαι να μη φωνάξω. Τι να ‘ναι τούτη η τύχη, τι ‘ναι το θαύμα ετούτο να ζεις, να ΄σαι γερός, να διψάς, να πίνεις νερό και να δροσερεύεις ως τη φτέρνα, να πεινάς, να τρως ένα κομμάτι ψωμί και να νιώθεις τα κόκκαλα σου να τρίζουν από αναγαλιά; Και πως έλαχε να ναι τόσο σφιχτοπλεμένη, τόσο σοφιλιασμένη η ηδονή με την ανάγκη;
(Νίκου Καζαντζάκη – Σεβίλια, βιβλ. «Ταξιδεύοντας – Ισπανία»).
Τίποτα το καινούριο αγαπητοί φίλοι.
Ούτε ο τίτλος, ούτε ο πρόλογος, ούτε η ίδια καθ’ αυτή η αφήγηση που πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Απλά και μόνο μια φυσική ροή μιας ακόμη ιστορίας, μιας περιήγησης που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν (Φλεβάρης 2023) και κανείς δε ξέρει που θα σταματήσει.
Μέχρι κι ο ίδιος ο Καζαντζάκης -του οποίου τα κείμενα καταχράζομαι- ενδέχεται να συμφωνούσε αν σε ένα υποθετικό σενάριο του ‘λεγα πως φεύγοντας από Τολέδο & Μαδρίτη αφήνω το σελιδοδείκτη στα κεφάλαια της Ανδαλουσίας, με σκοπό να συνεχίσω την ανάγνωση εάν κι όταν.
Να όμως που το «όταν» έμελλε να πραγματοποιηθεί ένα χρόνο μετά το πρώτο πέρασμα μου από τη σπουδαία αυτή χώρα. Μέσα μου το ήξερα, το πίστευα, το προσδοκούσα, καθώς ήταν αρκετή η πρώτη και μόνο φορά προκειμένου να με βάλει σε μια διαδικασία που ξέρω ότι έχει μεγάλη συνέχεια. Μιλάω βέβαια για τις περιπλανήσεις στην Ισπανία, που όσο αυτές πραγματοποιούνται, τόσο ανοίγει περισσότερο η όρεξη.
Φυσικά υπήρξε τη φορά αυτή και το κατάλληλο υλικό έναυσμα, που δεν ήταν άλλο από τη σύνδεση της -σταθερά εκτός πλάνων- Θεσσαλονίκης με κάποια πόλη της Ισπανίας, συνδυαστικά πάντα με τις προσφορές που βγάζει κατά καιρούς η Aegean. Από τη στιγμή λοιπόν που βγήκε στη φόρα η συγκεκριμένη ευκαιρία, μεσολάβησαν απλά λίγα λεπτά για να γίνει το πολυπόθητο κλικ.
Εμένα όμως η ψυχή μου ποτέ δεν ησυχάζει, ή για να τω πω καλύτερα όπως το λέει κι ο ποιητής, ποτέ της δεν αγιάζει. Μπορεί το εισιτήριο να έγραφε BCN (κατά κόσμο Βαρκελώνη), το μυαλό μου όμως ήταν μόνο στην θελκτική, εξωτική και συνάμα ερωτική Ανδαλουσία, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνομαι απόλυτα και μόνο σ’ αυτό το ενδεχόμενο όπως κι αν έβγαινε.
View attachment 455829
Τι κι αν το όλο εγχείρημα απαιτούσε χρόνο που σπάνια έχω περίσσιο, τι κι αν χρειαζόταν μια μετακίνηση εκτός των δεδομένων, τι κι αν επρόκειτο για μια εκδρομή που υπό ιδανικές συνθήκες απαιτούσε πολλές περισσότερες ημέρες που δεν είχα στη διάθεση μου, εγώ το ‘χα βάλει πείσμα να το πραγματοποιήσω, κι ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αυτή μου η επιμονή μου βγαίνει σε καλό.
Αυτό που δεν ήξερα βέβαια είναι το πόσο θα μου άνοιγε την όρεξη αυτό το ταξίδι, πως θα μου έβαζε στο μυαλό νέους ορίζοντες, ιδιαίτερα βλέποντας την Ανδαλουσιανή γη, γνωρίζοντας την επιτέλους από κοντά, καταλαβαίνοντας με τον καλύτερο τρόπο γιατί γίνεται τόσος ντόρος γύρω από τη συγκεκριμένη περιοχή της Ευρώπης. Όχι αδίκως, όπως αποδείχτηκε.
Μένει λοιπόν να το δούμε παρέα, σε μια ακόμα ιστορία που θα πάει τρέχοντας, όπως και το ταξίδι μου στην Ισπανία, με τις επιλογές όπως πάντα να τίθενται υπό την κρίση σας.
View attachment 455830
Πάμε μαζί Σεβίλλη, Κόρδοβα & Βαρκελώνη.
Ξεκινάμε!
Προετοιμασία και σχεδιασμός εκδρομής
Ας μη γελιόμαστε, την πτήση αυτή την είχα σταμπάρει από την αρχή, πολλώ δε μάλλον από την ώρα που έμαθα ότι θα μείνει και το χειμώνα, περιμένοντας πάντα την κατάλληλη στιγμή, μιας και οι τιμές εκτός αυτής παραμένουν απλησίαστες για το μέσο Έλληνα. Ήταν Μάιος του 2023 όταν έσκασε επιτέλους αυτή η πολυπόθητη προσφορά της Aegean, με το εισιτήριο να κυμαίνεται 110€ μετ’ επιστροφής, κι εμένα να το σκέφτομαι το πολύ 20 δευτερόλεπτα πριν το επιλέξω.
Είχα τη βάση της εκδρομής αρκετά νωρίς μπορούσα να κάνω παιχνίδι, αυτό που ξέρω καλύτερα και χαίρομαι να πραγματοποιώ, μιλώντας πάντα για οργάνωση εκδρομής. Παιχνίδι με το χρόνο και συγκεκριμένα τη Vueling που διεξάγει τις ενδο-ισπανικές πτήσεις και είναι σταθερή αξία. Μόλις το εισιτήριο για Σεβίλλη έπεσε στα 55€ (μετ’ επιστροφής σε βολικές πάντα ώρες), κλείστηκε με μεγάλη ικανοποίηση, το μήνα Οκτώβριο του 2023 επίσης.
Σε παρόμοια κατάσταση ήταν και το τρένο που χρησιμοποίησα, με την επιφύλαξη πως δεν ήμουν σίγουρος αν πράττω σωστά, κάτι που θα έβλεπα ως τελευταία στιγμή. Για καλό και κακό εκδόθηκε ένα εισιτηριάκι τον Νοέμβρη, από τον κεντρικό σταθμό τις Σεβίλλης ως την Κόρδοβα με επιστροφή σε κόστος 22€ μετ’ επιστροφής. Να ναι καλά η Renfe
Τι έμενε; Μα φυσικά η διαμονή και η μελέτη περί αυτού. Ευτυχώς υπήρχε πολύς χρόνος προκειμένου να καταλήξω στο καλύτερο δυνατό, σε μια εποχή χαμηλού σχετικά τουρισμού όπως ο Φεβρουάριος, πλην όμως σε μια Ευρώπη που ο πληθωρισμός καλπάζει…
Όσο κι αν ήθελα δε μου έβγαινε διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, επιλέγοντας απλά τη Σεβίλλη και το πολύ καλό βάσει τοποθεσίας Hostal Jentoft σε τιμή 135€ με πρωινό για τρία βράδια, μέσω της πλατφόρμας της booking.
Στη Βαρκελώνη τα πράγματα ήταν σαφώς δυσκολότερα, έχοντας ως γνώμονα τη μία βραδιά διαμονής που όπως είναι λογικό έπρεπε να γίνει κάπου πολύ κεντρικά. Εξαιρετική επιλογή λοιπόν το ξενοδοχείο Hotel Catalunya, δίπλα στον πεζόδρομο Ramblas και την Plaza Catalunya σε τιμή 52 ευρώ για μονόκλινο από την πλατφόρμα hotels.com. Δε ξέρω αν είναι για πολύ, πάντως για 1-2 ημέρες στην πόλη άξιζε και με το παραπάνω, αν δείτε τι τιμές έπαιζαν στα τριγύρω.
Νόμιζα πως είχα προετοιμαστεί καλά για το ταξίδι, μέχρι που λίγες μέρες πριν αυτό εκκινήσει έκανα τη ζωή μου πιο εύκολη κλείνοντας αρχικά ένα lounge μέσω της Vueling στην τιμή των 32€ για να περάσουν εύκολα οι σχεδόν τέσσερις ώρες αναμονής μεταξύ των πτήσεων, αλλά κι ένα εισιτηριάκι για να το έχω εκ των προτέρων με το Aerobus τη Βαρκελώνης από την επίσημη ιστοσελίδα, κόστους 11,65€ μετ’ επιστροφής.
Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως και το ωραιότερο ίσως κομμάτι του ταξιδιού. Διάβασμα, έρευνα & συμπλήρωση των σημείων που ήθελα να δω στον ηλεκτρονικό χάρτη:
Ήμουν έτοιμος για μια ακόμη ταξιδιωτική περιπέτεια
Έτοιμος για Ισπανία!
Έλα και φύγαμε για Ισπανία
Σάββατο μεσημέρι δέκα του Φλεβάρη, με σκοτεινιασμένο καιρό στο αεροδρόμιο Μακεδονία, πρόδρομος της βροχής που θ’ ακολουθούσε αλλά ουδόλως μ’ απασχολούσε. Είχα αφήσει τ’ αμάξι σ’ ένα από τα πάρκινγκ και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα λίγη ώρα μετά στη σκάλα του αεροπλάνου για την καθιερωμένη φωτογραφία της αναχώρησης:
Η πτήση έφυγε νωρίτερα, διήρκησε λιγότερο του αναμενομένου και ήταν εξαιρετική, μ’ εμένα να βρίσκομαι σε μια άνετη επιτέλους θέση (μέχρι και Τόκιο πήγαινα υπό αυτές τις συνθήκες της Upfront), εκμεταλλευόμενος τα κουπόνια της αναβάθμισης που αν δε τα αξιοποιούσα θα ‘χαν λήξει. Παρέα μου το καλό λευκό κρασί της Aegean και το προαναφερθέν βιβλίο του Καζαντζάκη, έτσι δίχως να το σκεφτώ πέρασαν νεράκι οι 2:30 ώρες ως την προσγείωση στο αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης:
Μεγάλη αεροδρομιάρα πολύ καλύτερη του σιχάματος της Μαδρίτης με την ώρα να περνάει ευχάριστα, πόσο μάλλον δε όταν υπάρχει πρόσβαση στο Lounge και μπορείς να δοκιμάσεις όλο το αμπέλι από τα ξακουστά Ισπανικά κρασιά. Για πότε ήρθε η ώρα της επιβίβασης ως τη Sevilla ούτε καν το κατάλαβα:
Επίσης δε κατάλαβα υπό αυτές τις συνθήκες τη μιάμιση περίπου ώρα πτήσης ως τον προορισμό μας. Βγήκα με φούρια από το αεροσκάφος με τις εικόνες των τοπικών ομάδων, πρώτα της Betis και μετά της Sevilla να με καλωσορίζουν στο αεροδρόμιο κάνοντας μου εντύπωση. Για την ιστορία, φέτος λόγω του παικταρά γουστάρουμε την Betis, με το αμιγώς πασοκικό χρώμα:
Η στάση του λεωφορείου που οδηγεί στο κέντρο της πόλης βρίσκεται ακριβώς έξω απ’ τις αφίξεις, με το αντίτιμο των 4€ να πληρώνεται σε αυτόματα μηχανήματα που θα δει κανείς πίσω από τη στάση. Η διαδρομή είναι κοντινή, τα φανάρια όμως τη δυσκολεύουν, τερματίζοντας περίπου 40 λεπτά μετά στο σταθμό Estacion Plz. Armas της πόλης, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μου.
Περιττό να πω ότι οι διαδικασίες του τσεκ ιν και του γνωστού αγαπημένου σουταρίσματος του βαλιτσακίου ολοκληρώθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι στο δρόμο απαλλαγμένος από φορτία λίγο μετά τις 11:30 του σαββατόβραδου. Πήρα το «παραλιακό» μονοπάτι και βρέθηκα μονομιάς κάτω από την περίφημη γέφυρα «Puente de Isabel II» ,άριστα φωτισμένη την ώρα εκείνη:
Η χαρά μου ήταν απεριόριστη, με αποτέλεσμα να κατευθυνθώ άμεσα από τις σκάλες στον επάνω δρόμο, βρίσκοντας το κιόσκι που είχα σταμπάρει από τη διαδρομή κιόλας του λεωφορείου. Με περισσή αυτοπεποίθηση πήγα με φόρα στον υπάλληλο, έτοιμος να ξεσκονίσω τα άρτια Ισπανικά μου:
Κατσούφης και απογοητευμένος κατέβηκα και πάλι τις σκάλες προκειμένου να συνεχίσω τη νυχτερινή φωτογράφιση. Δε βαριέσαι γίνονται αυτά, χαλάλι την εικόνα που έβλεπα:
- Una Cerveza
- No
- Τι no ρε κόπανε, είσαι σοβαρός; Νο στον ψηλό δεν έχει σε τέτοια ζητήματα…
Βέβαια όσο κι αν ήθελα να πάρω στα σοβαρά το όνομα και τις εικόνες του ποταμού Γουαδαλκιβίρ, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, ενθυμούμενος πάντα το τετράστιχο του σπουδαίου, του τεράστιου Χαρυ Κλυν βάζοντας τα γέλια όπως είναι λογικό:
Η δίψα όμως ήταν ένα συναίσθημα που δεν έλεγε να ησυχάσει τούτες τις ώρες, οδηγώντας με κεντρικότερα προς τα ενδότερα της Σεβίλλης, που είχε ήδη αρχίζει να μου γουστάρει πολύ. Οι σημειώσεις μου δε λάθεψαν, οδηγώντας με μετά από μικρή περιήγηση στον πολύ όμορφο εξωτερικά χώρο της «The Merchant pub», την οποία λες και Ιρλανδική:
Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο έκανα εντύπωση στον μπάρμαν, ο οποίος με τσέκαρε από την πόρτα κιόλας κάνοντας μου σήμα τύπου «έλα-έλα» με το χέρι. Τι διάολο, κι εδώ με ξέρουν, πως γίνεται και τραβάω τέτοιους τύπους;
Ήταν νομοτελειακό πως θα άνοιγαν τα βαρέλια των τοπικών Ισπανικών, καλμάροντας έτσι προς ώρας τη δίψα μου, κάνοντας το βράδυ πολύ καλύτερο μέχρι να κλείσει εν τέλει η Pub γύρω στη μιάμιση, κι εμένα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο με μια τεράστια κούραση.
Είχα δύσκολη μέρα την επομένη αλλά δε το ‘ξερα…
Καλημέρα στη Βροχερή πόλη
Σηκώθηκα νωρίς προκειμένου να κάνω επιδρομή στον μπουφέ του πρωινού και βγήκα στο δρόμο με την ομπρέλα ανά χείρας λίγο μετά τις δέκα κατεβαίνοντας προς το ποτάμι. Οι ουρανοί είχαν ανοίξει από το πρωί και οι προβλέψεις έδιναν το ίδιο σκηνικό μέχρι το απόγευμα:
Για λίγα μέτρα διένυσα το χθεσινοβραδινό δρομολόγιο κατατοπιζόμενος πλέον καλύτερα με την πόλη και την ομορφιά της, ακόμα και υπό τέτοιες συνθήκες:
Το πλάνο μου ήταν να περάσω στην απέναντι πλευρά αρχικά και να δω ότι μπορέσω μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Με το που είδα την βάρκα στα νερά του Γουαδαλκιβίρ δεν άντεξα, πήρα το κινητό και έστειλα το αγαπημένο τετράστιχο από το Natin – Fatin στον κολλητό μου στο Cambridge, βάζοντας και οι δύο τα γέλια:
«Για δες στο Γουαδαλκιβίρ,
βαρκούλες και βαρκάδες.
Για δες και στο Σαρωνικό,
πως πλέουν οι ....»
Στάση πρώτη στην «Plaza del Altozano», ένα αρχικό μόνο σημάδι της ομορφιάς που θα συναντούσα σ’ αυτή την πόλη. Στην ευθεία ξεκινούσε ο πεζόδρομος «C. San Jacinto» με τους Ισπανούς να τον διαβαίνουν απτόητοι, κι αυτοί με τις ομπρέλες τους:
Επιβάλλεται βεβαίως να αναφέρω την αγαπημένη τους συνήθεια των Tapas bar, κατάμεστα όπως βλέπετε και είναι λογικό. Μια επιθυμία γεννήθηκε και σε μένα αλλά τη χαλιναγώγησα προς το παρόν, φτάνοντας μέχρι την εκκλησία «Parroquia de San Jacinto»
Δεν ήμουν για πολλά με τέτοιο καιρό, έτσι γύρισα προς τα πίσω ως την αρχή της γέφυρας βλέποντας και παρακείμενα στενάκια, με μία σύντομη στάση για στέγνωμα στην κλειστή αγορά «Mercado de Triana»
Μπορεί να ήταν Κυριακή με τα περισσότερα καταστήματα κλειστά, ο κόσμος όμως τιμούσε όσα πρόσφεραν μπύρα, κρασί και ωραίο μεζέ:
Με τον αέρα να κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο μου γύρισα προς το ιστορικό κέντρο της πόλης περνώντας μπροστά από την «Capilla del Carmen» που βρίσκεται στη μια άκρη της:
Ένα διάλειμμα ήταν επιβεβλημένο κάτω από τη γέφυρα μέχρι να κοπάσει το δυνατό shower που μ’ έκανε ν’ αναρωτηθώ γι’ άλλη μια φορά αν βρισκόμουν στη Σεβίγια ή το Σαουθάμπτον. Όταν έφτασα ώρα μετά κάτω από το άγαλμα του ταυρομάχου απέναντι από την αρένα της «Plaza de Toros» διαπίστωσα απλά ότι ήμουν βρεγμένος ως το κόκκαλο…
Περιμετρικά της αρένας όπου είχε συγκεντρωθεί κόσμος στα σκεπασμένα σημεία λόγω της βροχής, μπορεί να δει κανείς έναν από τους ωραιότερους και πιο πολυφωτογραφημένους δρόμους της πόλης, με το ναό «Capilla de los Toreros» φυσικά να ξεχωρίζει:
Βρισκόμουν ήδη στο κέντρο έχοντας όμως αγανακτήσει από τη νεροποντή μπήκα κατευθείαν στο πρώτο καφενείο/tapas bar που βρήκα στο δρόμο μου, για ανασύνταξη, μια-δυο παγωμένες και ένα πιατάκι που λιμπίστηκα:
Έτσι με ανανεωμένη πλέον διάθεση συνέχισα λίγη ώρα αργότερα προς την πλατεία «del Cabildo», ιδιαίτερης ομορφιάς κι αρχιτεκτονικής που βρίσκεται λίγα βήματα
απέναντι από τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό της πόλης:
Ο γοτθικού τύπου Μητροπολιτικός και Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός «Santa María de la Sede y de la Asunción» όπως είναι το πλήρες όνομα του αποτελεί κτίσμα του 15ου αιώνα και όπως είναι απόλυτα λογικό μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco:
Ο εντυπωσιακός δρόμος «de la Constitución» που διασχίζεται από το τραμ και τους πεζούς, περιστοιχίζεται από εντυπωσιακά κτήρια κλασσικής αρχιτεκτονικής της Σεβίλλης:
Έτσι μαγεμένος από την ατελείωτη ομορφιά την οποία αντίκρυζα προχώρησα ως το κτίσμα «Miguel de Cervantes en Sevilla - Ayuntamiento de Sevilla»
και την «Plaza de san Francisco» στην οποία βρίσκεται:
Ήμουν σε μια φάση που δεν ήξερα πραγματικά τι να πρωτοκοιτάξω και τι να φωτογραφίσω, κατεβαίνοντας αρχικά στην πλατεία «Nueva» που βρίσκεται ακριβώς στην πίσω πλευρά:
Από κει ξεκινάει κι ο πολύ όμορφος πεζόδρομος «Sierpes» με τα εμπορικά καταστήματα, δίχως πολύ κόσμο όπως είναι λογικό. Έκανα ένα πέρασμα και συνέχισα προς την προτομή του Θερβάντες αλλά και την πλατεία «Del Salvador» με την εκκλησία/πρώην τζαμί «Colegial del Divino Salvador» να ξεχωρίζει:
Ήμουν χαρούμενος διότι παρόλες τις αντιξοότητες είχα καλύψει ένα σημαντικό μέρος των θέλω μου, οπότε χαλάρωσα προκειμένου ν’ αφιερώσω λίγο περπάτημα χαμένος στα μυσταγωγικά στενάκια της πανέμορφης αυτής πόλης:
Προφανώς όταν βρέθηκα μπροστά στη μπάρα του «Restaurante La Escaloná» με τα βαρέλια της φρέσκιας μπύρας κρεμασμένα από πάνω της δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Παρόλο που η παέγια μου έσπασε τη μύτη, αρκέστηκα στις παγωμένες.
Τις άξιζα!
Ιστορικού κέντρου συνέχεια
Βγήκα αποφασισμένος να συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο το πρόγραμμα μου, μιας κι έτσι ή αλλιώς οι ώρες μου δε περίσσευαν, ξεκινώντας από την εκκλησία «de San Ildefonso» και τα διπλανά μικροσκοπικά στενά που με τα βίας χωρούσαν πεζούς κι οχήματα:
Αφού ακολούθησα ένα τσούρμο Ιταλών τουριστών βρέθηκα μαζί τους έξω απ’ το ιστορικό μουσείο «Casa de Pilatos» και την ομώνυμη πλατεία:
Ναι και τα στενάκια που σας εξηγώ πιο πάνω, τα οποία με χαρά και υπομονή πέρασα μέχρι να φτάσω στα υπόλοιπα αξιοθέατα της λίστας μου:
Ο γεμάτος εστιατόρια και καφέ δρόμος «Mateo Gago» με οδήγησε ως το περίφημο «La Giralda», το καμπαναριό με λίγα λόγια του καθεδρικού ναού που βρισκόταν τυλιγμένο με σκαλωσιές:
Ήταν ακόμα ένα πολυσύχναστο σημείο, με την πλατεία «Virgen de los Reyes» και το ιδιαίτερο σιντριβάνι «Fuente Farola» με τα φαναράκια του:
Από πλατεία σε πλατεία το ‘χουν μάλλον οι Σεβιγιάνοι, με τη σειρά της «Plaza del Triunfo» αυτή τη φορά. Μάλλον το έχουν παρακάνει λίγο με τις ονομασίες. Γεγονός είναι πως εκεί εκτός των άλλων βρίσκεται και η στήλη «Immaculate Conception of the Virgin» προς τιμήν της παναγίας:
Ένα πέρασμα των τειχών με οδήγησε μπροστά στην κατάφυτη από εσπεριδοειδή πλατεία (τι πιο σύνηθες) «Patio de Banderas», μέσω της οποίας θα συνέχιζα προς το πάρκο:
Ευτυχώς τα μικρά αυτά σκεπαστά δρομάκια μου δώσαν την ευκαιρία να προφυλαχτώ γι’ ακόμα μια φορά από τη βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα, πριν συνεχίσω την πορεία μου 15 λεπτά αργότερα:
Κινούμουν περιμετρικά του «Alcazar» - βασιλικού παλατιού της πόλης με τους κήπους «Jardines de Murillo» που το περιστοιχίζουν, των οποίων την είσοδο βρήκα λίγο αργότερα:
Να και μια φορά που φάνηκε ξεκάθαρα πόσο μη βοηθητικός ήταν ο καιρός της μέρας, σε μια βόλτα πάντως που σίγουρα μου άρεσε έστω κι έτσι. Βγήκα εν συντομία, φωτογράφισα και το επίσης κλειστό κτήριο του πανεπιστημίου και συνέχισα:
Η διαδρομή με περνούσε απέναντι από το σιντριβάνι «de las Cuatro Estaciones» στον κεντρικό δρόμο «Av. de Menéndez Pelayo», οδηγώντας με μέσα από το μουσκεμένο παρκάκι «Jardines del Prado de San Sebastián» που άφησα ξοπίσω μου στα γρήγορα:
Όπως έδειχναν οι προβλέψεις ο καιρός είχε φτιάξει, τουλάχιστον υπό την έννοια ότι δεν είχε πλέον βροχή, μ’ εμένα να ‘χω φτάσει σχεδόν στο σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο της Σεβίλλης, μια στιγμή που την περίμενα καιρό:
Κοντοστάθηκα λίγο στην αρχή προκειμένου να φωτογραφίσω την ιδιαίτερη λεπτομέρεια με τα χαρακτηριστικά Ανδαλουσιανά πλακίδια και σ’ αυτό το μέρος, πριν συνεχίσω στα ενδότερα:
Μπροστά μου απλωνόταν πλέον αυτή η θαυμαστή, ξακουστή πλατεία της Σεβίλλης με το όνομα «Plaza de España»
Ότι και να περιγράψει κανείς για τούτο δω το μέρος δεν αρκεί. Εικόνες, αναμνηστικά και οδηγοί της πόλης παραπέμπουν πάντα εδώ, σ’ αυτό το ορόσημο της Ισπανικής -κι όχι μόνο- μπαρόκ αρχιτεκτονικής:
Η Plaza de España ολοκληρώθηκε το 1928 κι ανακατασκευάστηκε πλήρως το 2010, σχεδιασμένη αρχικά από τον Aníbal González σε ημικυκλικό σχήμα προκειμένου να αποτελέσει έκθεση βιομηχανίας και τεχνολογίας της Ισπανίας. Τέσσερις μικρές γέφυρες περνούν πάνω από την τάφρο της, αντιπροσωπεύοντας τα αρχαία Ισπανικά βασίλεια:
Ενθουσιασμένος και υπό τους ήχους του πλανόδιου μουσικού ανέβηκα κι εγώ τις σκάλες του κεντρικού κτηρίου προκειμένου να φωτογραφίσω το σπουδαίο αυτό μέρος και από ψηλά:
Ένα μέρος που δε σταματούσα ν’ απολαμβάνω και σίγουρα θέλει το χρόνο του προκειμένου να το δεις όπως πρέπει, απ’ όλα τα πιθανά σημεία λήψης:
Στο μυαλό μου όμως είχα επιπλέον σχέδια, έτσι δίχως το άγχος της βροχής είχα να σκοτώσω περίπου μια ώρα, για το λόγο αυτό αναχώρησα προσωρινά επιστρέφοντας λίγο πιο κάτω προς το κέντρο. Τι καλύτερο βέβαια από μια τοπική Cerveceria με το όνομα «100 Montaditos», παγωμένα βαρέλια κι εξευτελιστικές τιμές, μόλις 2€ το Pint…
Ε όχι ρε παιδιά, γιατί σε μένα;
Μήπως είναι καλύτερα τη νύχτα;
Το ρολόι έδειχνε 7 και, το λαρύγγι μου είχε ξεδιψάσει για τα καλά, οπότε αυτό που απέμενε ήταν να πραγματώσω το στόχο που είχα βάλει νωρίτερα.
Βγήκα στον σκοτεινό πλέον δρόμο San Fernando ξεκινώντας την αντίστροφη πορεία από κείνη που έκανα πριν λίγη ώρα:
Τι ακριβώς ήθελα; Μα απλά να σιγουρευτώ ότι η θαυμάσια πλατεία που είδα προηγουμένως γράφει το ίδιο –ίσως και καλύτερα– στην κάμερα και τα μάτια μου το βράδυ, κάτι που επιβεβαίωσα από την πρώτη κιόλας στιγμή που ξαναπάτησα το πόδι μου, σε γέφυρες και περβάζια:
Είναι πράγματι από κείνες τις στιγμές που δεν έχεις και πολλά να περιγράψεις. Οι ελπίζω καλές νυχτερινές λήψεις τα λένε όλα μόνα τους, σ’ ένα περιβάλλον που έδειχνε πιο ειδυλλιακό:
Ανέβηκα με φούρια τις σκάλες διαπιστώνοντας πως ο πλανόδιος μουσικός ήταν ακόμη εκεί, θέλοντας να έχω μερικές φωτογραφίες και από το επάνω μπαλκόνι:
Και ιδού:
Αν και ήθελα να καθίσω περισσότερο ήμουν αναγκασμένος σχεδόν να αποχωρήσω, μιας και η λίστα μου είχε ακόμη αξιοθέατα που χα πάρει την απόφαση ότι θα τα δω κι αυτά τη νύχτα, μαζί με άλλα βέβαια που είχα σκοπό να ξαναδώ όπως την Plaza de España.
Με ταχύ λοιπόν βήμα κατευθύνθηκα μέσω της παραλιακής «paseo de las delicias» προς τον επόμενο μου στόχο που έστεκε λίγη ώρα μετά απέναντι μου ολοφώτιστος:
Μέχρι και οι πόλεις κλέβονται μεταξύ τους σκέφτηκα, όπως θα έλεγε και ο ΘΒ στην επική του ατάκα. Λευκοπύργος κι εδώ, όπως στη Σαλονίκη! Βέβαια ο «Torre del Oro» που αποτελεί δωδεκαγωνική κατασκευή του 13ου αιώνα στη Σεβίλλη από το Χαλιφάτο Αλμοχάντ προκειμένου να ελέγχει την πρόσβαση στην πόλη, ονομάζεται «Πύργος του χρυσού» κι όχι λευκός, όμως αυτά είναι λεπτομέρειες:
Έτσι μετά το στοχασμό μου για τις δύο πόλεις αποχώρησα προς τα ενδότερα του κέντρου, σταματώντας αρχικά στο σιντριβάνι «Fuente de Híspalis de Puerta de Jerez» όπως είναι το πλήρες κι αμιγώς Ισπανικό όνομα του και κατόπιν στην κεντρική οδική αρτηρία που βρισκόμουν το απόγευμα:
Κτήρια όπως αυτό που θα βρείτε ως «Saborido Asesores», αλλά φυσικά και αυτό του καθεδρικού ναού έδιναν άλλη όψη με τον νυκτερινό τους φωτισμό:
Μόλις είδα την κεντρική είσοδο του ναού αποφάσισα να χωθώ στο στενάκι για ένα ακόμη πέρασμα από την Plaza del Cabildo, επιβεβαιώνοντας ξανά πως είχα πράξει σωστά με το πλάνο μου:
Έτσι, με την ώρα πλέον περασμένη αποφάσισα να επιστρέψω προς το ξενοδοχείο από τα πανέμορφα στενάκια προκειμένου να βάλω επιτέλους στεγνά ρούχα, κάνοντας πρώτα μια στάση για μερικά ψώνια:
Εντάξει, όχι ακριβώς αμέσως, μιας και είχα κάτι χρωστούμενα από το περασμένο βράδυ που έπρεπε να εξοφληθούν. Όχι στον ψηλό δεν έχει σε τέτοια ζητήματα, είπε θα πιει μπύρα στη γέφυρα και το έκανε:
Φρεσκαρισμένος κι ανανεωμένος βγήκα μετά τις δέκα στο άδειο σχεδόν αλλά πάντα μουσκεμένο κέντρο της πόλης, εν μέσω ψιλόβροχου και πάλι, τρώγοντας αρκετή ώρα προκειμένου να βρω ένα σοβαρό μπαρ που δε βρήκα εν τέλει ποτέ:
Δε βαριέσαι, ας επιστρέψουμε στα στάνταρντ σκέφτηκα, οπότε τι καλύτερο απ’ το να κλείσει μια υπέροχη μέρα με μερικές ΙΡΑ στο Merchant:
Η επομένη θα ήταν ακόμα πιο απαιτητική…
Η Δευτέρα στη Σεβίλλη
Ξύπνησα νωρίς όπως είχα προγραμματίσει, μιας και η συγκεκριμένη μέρα απαιτούσε εξαιρετικό συντονισμό κινήσεων.
Εξίσου νωρίς βγήκα από το ξενοδοχείο αφού έφαγα πρωινό, διαπιστώνοντας ότι ο συννεφιασμένος/βροχερός καιρός θα συνεχιζότανε, ωστόσο δε μ’ ένοιαζε και πολύ. Αποφάσισα ν’ ακολουθήσω ένα νέο δρομολόγιο στο κέντρο της πόλης, φτάνοντας σχετικά γρήγορα στην «Plaza de la Magdalena», διανύοντας το 1/3 της απόστασης που είχα χαράξει:
Κατόπιν τούτου σκέφτηκα να ξοδέψω λίγο χρόνο στους εμπορικούς δρόμους San Pablo & Rioja, προκειμένου να δω κι αυτήν την πλευρά της Σεβίλλης:
Δευτέρα πρωί κι ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος, μια μείξη από τουρίστες και ντόπιους στην Calle Sierpes στην οποία είχα φτάσει, με τα εμπορικά καταστήματα να βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία όπως είναι λογικό:
Ως έκπληξη αντιμετώπισα το γεγονός πως βρέθηκα ξαφνικά στην «Plaza la Encarnación» απέναντι στο γνωστό φουτουριστικό δημιούργημα που σαφώς ήξερα αλλά τυχαία είχα αγνοήσει στις σημειώσεις μου:
Έβαλα την καρφίτσα στο χάρτη μαζί με την υπόσχεση επιστροφής και συνέχισα από τ’ αγαπημένα μου πλέον στενάκια:
Μη φανταστείτε, πάλι σε πλατεία έφτασα και συγκεκριμένα την «Cristo de Burgos». Είχα χάσει το μέτρημα με τις πλατείες της πόλης:
Όπως επίσης είχα χάσει την σιγουριά μου αν ξαναέβλεπα αυτούς τους δρόμους ή όχι, με την πεποίθηση πως υπερισχύει το πρώτο:
Δεν ήταν καλή ιδέα όπως αποδείχτηκε να χαθώ ουσιαστικά μέσα στα στενάκια, μιας και παρόλο που μου έδωσε αρκετές όμορφες εικόνες μου κόστισε σε χρόνο. Ησύχασα κάπως όταν κοιτώντας το ρολόι έφτασα επιτέλους στον κεντρικό δρόμο C. Juan Antonio Cavestany:
Το μόνο που σταμάτησε την πορεία μου προς στιγμήν ήταν ένα αρχαίο κτίσμα που αμέσως κατάλαβα τι ήταν, μιας και αντίστοιχο έχουμε και στο χωριό μου που λένε. Το ρωμαϊκό υδραγωγείο «Caños de Carmona» που τροφοδοτούσε με νερό τη Σεβίλλη ως το 1912 (ή καλύτερα ότι απέμεινε σήμερα απ’ αυτό), μπορείτε να το βρείτε στην οδό C. Luis Montoto και την περιοχή του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού «Santa Justa» που έφτασα κι εγώ λίγα λεπτά μετά:
Μπήκα βιαστικός μιας και ήξερα τις διαδικασίες προσπαθώντας να βρω την πλατφόρμα αναχώρησης μου με δυσκολία από τον μεγάλο κεντρικό πίνακα:
Όπως είναι γνωστό στην Ισπανία ακολουθείται εν μέρει αεροδρομικού τύπου διαδικασία κατά την πρόσβαση στα τρένα όπως φαίνεται και στην εικόνα, έχοντας προηγηθεί φυσικά ο έλεγχος εισιτηρίων, οπότε καλό είναι να βρίσκεστε στην πλατφόρμα κανένα μισάωρο νωρίτερα όπως εγώ:
Ετοιμαζόμουν για μια νέα εμπειρία στην Ανδαλουσιανή γή…
…στην Κόρδοβα ταξίδι
«σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά»
(Νίκος Καββαδίας – Frederico Garcia Lorca – 1945)
Όποτε ακούω τη λέξη Κόρδοβα μου έρχεται στο μυαλό το συγκεκριμένο ποίημα του Νίκου Καββαδία απευθυνόμενο προς τον σπουδαίο Ισπανό ποιητή, μαζί με τη μελωδία που του απέδωσε ο Θάνος Μικρούτσικος, όπου εκτός των άλλων σπουδαίων υπάρχει κι αναφορά προς την πόλη της Κόρδοβα.
Και να που τώρα βρισκόμουν στην ευχάριστη διαδρομή προς τα κει, ατενίζοντας τα περίφημα διψασμένα της ανοιχτά χωράφια από το παράθυρο του τρένου:
Το δρομολόγιο κράτησε γύρω στα 50 λεπτά, και μαζί με την αποβίβαση έφερε τον ξακουστό Ανδαλουσιανό ήλιο με την θερμοκρασία ν’ ανεβαίνει πάνω απ’ τους 20 κι εμένα να κάνω άμεση στάση προκειμένου να ξεφορτωθώ το φούτερ και να φορέσω επιτέλους τα γυαλιά ηλίου:
Προφανώς έπρεπε ν’ ακολουθήσω κι εκεί όσο γινόταν το πρόγραμμα που είχα καταρτίσει, αρχής γενομένης από τους κήπους «del Duque de Rivas» και την ανοικτή αγορά τους με δερμάτινα είδη:
Ο πεζόδρομος του εμπορικού κέντρου μ’ έφερε ως την «Plaza de las Tendillas» που για κάποιο λόγο μου θύμισε τη Μαδρίτη:
Όχι πως δεν είχε πολλά αξιοθέατα κι εκεί, όπως ο ναός «San Nicolás de la Villa», εγώ όμως έπρεπε να συνεχίσω δυτικά:
Στις σημειώσεις μου βλέπετε βρισκόταν το «Templo romano», αρχαιολογικής ανασκαφής του 1951 και κλειστό για εργασίες συντήρησης, αλλά και ο ναός «Iglesia de san Pablo» που βρισκόταν απέναντι του:
Ο ναός αποτελεί τμήμα επιμέρους ναών και του χαμένου σήμερα μοναστηριού του San Pablo που αποτελούσε την παλιά είσοδο της πόλης:
Έκανα μια γύρα στην περιοχή βλέποντας και το Templo Romano από την κάτω πλευρά του, η ζέστη όμως με είχε γανιάσει, με την πρώτη στάση δροσιάς σε μια Cerveceria να γίνεται σχεδόν αναγκαστικά:
Μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα συνέχισα ανακαλύπτοντας για λίγο και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του κέντρου της πόλης
Τα όμορφα δρομάκια με οδήγησαν στην πλατεία «plaza de la Corredera» που από την πρώτη στιγμή μου θύμισε την αντίστοιχη Plaza Mayor και πάλι στη Μαδρίτη:
Όχι τυχαία όπως αποδεικνύεται, μιας και η τετράγωνη πλατεία κατασκευής του 1683 χρησιμοποιήθηκε αρχικά για ταυρομαχίες αλλά κι εκτελέσεις της Ισπανικής ιεράς εξέτασης:
Έφυγα σύντομα ακολουθώντας ακαθόριστη διαδρομή, αντιλαμβανόμενος πολύ καλά πως τα εκπληκτικά στενάκια της Κόρδοβα είναι ο κανόνας στο ιστορικό κέντρο. Θαυμάστε ομορφιά, δίχως ίχνος ανθρώπου τις περισσότερες φορές:
Όπως είναι λογικό ήταν αδύνατο να μη χαθώ σε τέτοιες διαδρομές, η άφιξη μου όμως στην «Parroquia de El Salvador y Santo Domingo de Silos» με κατατόπισε σχετικά:
Έτσι συνέχισα προς το κέντρο, περνώντας πρώτα από την πλατεία «de Jerónimo Páez» και το «Palacete de los Burgos»
Ξαφνικά μια έντονη βαβούρα ήρθε στο ακουστικό μου πεδίο. Να που η Κόρδοβα είχε τελικά τουρισμό και μάλιστα πολύ:
Περνώντας ενδιάμεσα από μαθητές και δασκάλους που βρισκόταν προφανώς σε σχολική εκδρομή διάβηκα την πύλη του διασημότερου ίσως αξιοθέατου της πόλης:
Ο χώρος με το όνομα «Mezquita-Catedral de Córdoba» αφορά όπως είναι αντιληπτό ένα ενδιάμεσο αίθριο που φιλοξενεί το παλιό τζαμί και νυν καθεδρικό ναό, με το πρώτο να χτίζεται κατά το 785 και να μετατρέπεται σε καθεδρικό το 1236:
Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στο σημείο καθώς πέρα από μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco από το 1984, αποτελεί κι ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά μνημεία γενικότερα της Ισπανίας:
Το υγρό στοιχείο δε λείπει από τον χώρο, όπως και τα περίφημα εσπεριδοειδή δέντρα της Ανδαλουσίας, μια εκπληκτική εικόνα:
Αφού κάθισα λίγο να ξαποστάσω και ήπια το νεράκι μου, συνέχισα την εξερεύνηση της πανέμορφης πόλης στην οποία βρισκόμουν.
Πολύς λαός στο δρόμο, τις μπυραρίες και τα ρεστοράν επιβεβαίωναν το τουριστικό του πράγματος.
Όχι ότι με χαλούσαν κι εμένα λίγες σταγόνες δροσιάς φυσικά…
Cordoba μέρος δεύτερο
Πώς να χορτάσει κανείς τις βόλτες σ’ αυτή την πόλη; Αδύνατον, μιας και κάθε στενάκι, κάθε σημείο, κάθε δρόμος που ανακάλυπτα ήταν ωραιότερος θα έλεγε κανείς από τον προηγούμενο:
Συνέχισα την περιπλάνηση μου φωτογραφίζοντας αρκετά, περνώντας κι από τη Συναγωγή που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά, την οποία ωστόσο βρήκα κλειστή:
Ένα παγκάκι στην «Plaza Campo Santo de los Mártires» μου έδωσε μερικές στιγμές χαλάρωσης, πριν κατέβω προς την στήλη «Triunfo de San Rafael de la Puerta del Puente» αφιερωμένη στον άγγελο – προστάτη της πόλης San Rafael, μνημείο κι αυτό της Unesco:
Στις σημειώσεις μου είχα και μια επίσκεψη στο «Alcázar Andalusí de Córdoba» που δυστυχώς βρήκα κλειστό, οπότε αρκέστηκα σ’ έναν πολύ μεγάλο κύκλο της όμορφης αυτής περιοχής:
Ο περίπατος κατέληξε δίπλα στο ποτάμι (Guadalquivir κι εδώ φυσικά), ερχόμενος έτσι για πρώτη φορά σ’ επαφή με το υγρό στοιχείο της πόλης, θαυμάζοντας τον παλιό νερόμυλο στα πτερύγια του οποίου έβρισκαν καταφύγιο αρκετές γάτες:
Είχα μπροστά μου τη διάσημη γέφυρα «Puente Romano de Córdoba», ωστόσο την προσπέρασα προς ώρας περπατώντας για λίγο ακόμη παραλιακά, ψάχνοντας κάτι καλό:
Αυτό που δε περίμενα ν’ ανακαλύψω βέβαια φεύγοντας από τα ξενέρωτα φαγάδικα, ήταν μια ακόμα πανέμορφη συνοικία του κέντρου της πόλης από την οποία περνούσε ο δρόμος «C. Cardenal Gonzalez» και σκέφτηκα αμέσως να εξερευνήσω:
Πανέμορφα καλντερίμια εκατέρωθεν και εκεί, πρόχειρα εστιατόρια, καφέ και ρεστοράν σ’ ένα ακόμα ιδιαίτερο σκηνικό:
Μια απλή αναζήτηση στους χάρτες με οδήγησε σε μια ωραία και γεμάτη μπυραρία προκειμένου να απολαύσω μια παγωμένη στη σκιά, κάτι που εδώ και ώρα χρειαζόμουν:
Φρεσκαρισμένος επέστρεψα ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο, από την αντίθετη αυτή τη φορά κατεύθυνση, σ’ ένα μέρος που είχε πολλά ακόμη να δώσει:
Ήταν ώρα να περάσω κι εγώ την ξακουστή γέφυρα, μήκους τριακοσίων και κάτι μέτρων κι αρχικής κατασκευής από τους Ρωμαίους κατά τον 1ο αιώνα. Όπως είναι λογικό η γέφυρα υπέστη αρκετές αλλαγές κι ανακατασκευές, με κυριότερη αυτή των Αράβων κατά τον 8ο αιώνα, αλλά ακόμα σημαντικότερη την πεζοδρόμηση της κατά το 2006:
Η απέναντι πλευρά δίνει σίγουρα εξαιρετικές λήψεις προς το ιστορικό κέντρο, είτε από το ίδιο, είτε από το επίπεδο του νερού:
Σκοπός μου ήταν να περπατήσω και σ’ αυτό το σημείο της Κόρδοβα, βλέποντας στην αρχή ανάλογες ωραίες εικόνες και πολύ κόσμο στις ψαροταβέρνες, όχι όμως στη συνέχεια:
Έτσι αφού έκανα μια απαραίτητη ακόμα στάση δροσιάς σ’ ένα καφενείο με ντόπιους, πήρα το δρόμο της επιστροφής με συνοπτικές διαδικασίες:
Αυτή τη φορά αποφάσισα να περάσω απέναντι από την άλλη, σύγχρονη γέφυρα με το όνομα «Puente de Miraflores» προκειμένου να φωτογραφίσω όσο πιο καλά μπορούσα την Puente Romano, κάτι που νομίζω ότι κατάφερα επαρκώς:
Αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο μιας και με είχε κόψει όλη μέρα, σούρουπο σχεδόν ξεκίνησα να επιστρέφω προς το κέντρο, περνώντας για λίγο κι από τα ίδια σημεία, πολύ λιγότερο πολύβουα αυτή τη φορά μιας και οι περισσότεροι τουρίστες είχαν αποχωρήσει:
Όσο περπατούσα σκεφτόμουν πόσο λάθος έκανα που δεν έβαλα και μια διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, αυτό το καταπληκτικό μέρος, ωστόσο οι περιστάσεις δεν ήταν ευνοϊκές σε τόσο λίγες μέρες:
Η ανώτερη πλευρά της πόλης είχε κι αυτή πολλά να προσφέρει, όπως το «Centro Concertado de Enseñanza Santa Victoria», όπως και η ομώνυμη πλατεία με τον πύργο «Santo Domingo de Silos»
Είχε να προσφέρει και παγωμένες όμως μπυρίτσες τις οποίες δε μπορούσα ν’ αρνηθώ μιας και μ’ έπαιρνε για μία ακόμη, με το γεγονός της πολυκοσμίας για Δευτέρα απόγευμα να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Πόσο καιρό έχω να δω κάτι τέτοιο εκτός σαββατοκύριακου στη χώρα μας;
Με βαριά καρδιά λίγο μετά τις επτά έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής, ζηλεύοντας όσους ήταν αραχτοί στο μπαράκι μπροστά από το ναό «Parroquia San Hipolito» πίνοντας τα κρασάκια τους:
Η πλατφόρμα νο4 του σιδηροδρομικού σταθμού με περίμενε για την επιστροφή:
Κόρδοβα τέλος, με τις καλύτερες των εντυπώσεων…
Οι τελευταίες στιγμές στην Ανδαλουσία
Κατέβηκα από το τρένο σκασμένος από τη ζέστη και την πολυκοσμία του κι αφού προσανατολίστηκα ξεκίνησα να περπατάω, ψάχνοντας ένα πολύ συγκεκριμένο μπαρ.
Όλα κι όλα αγαπητοί μου. Πολλά μπορεί να αγνοήσει κανείς σ’ αυτή τη ζωή, όπως για παράδειγμα μια εντολή του αφεντικού, μια παρότρυνση των φίλων, τη συμβουλή των γονέων, ποτέ όμως τη σύσταση του @gelf για ένα μπαρ στη Σεβίλλη. Αδύνατον!
Λίγη ώρα μετά βρισκόμουν απέναντι από το «Bocao Bar» μπαίνοντας αποφασιστικά μέσα.
Το μόνο διαθέσιμο σκαμπό ήταν δικαιωματικά δικό μου, ξεκινώντας τις Estella μου με μεγάλη όρεξη, μέχρι που η bar woman ανακάλυψε ότι είμαι πατριώτης.
Είπαμε αρκετά για τη ζωή στη Σεβίλλη, ήπια την κερασμένη μου κι αναχώρησα γι’ άλλες πολιτείες από τα έρημα γνώριμα πλέον στενάκια της πόλης:
H νυκτερινή περιήγηση με οδήγησε σε διάφορα μνημεία όπως οι εκκλησίες «Santa Catalina» και «Parroquia de San Pedro Apóstol»
Να που βρισκόμουν και πάλι στο σημείο «Setas de Sevilla» όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου το πρωί. Τσάκισα με ευκολία μια Pizza peperone που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου και ξεκίνησα να το εξερευνώ:
Το Metropol Parasol όπως είναι η επίσημη ονομασία του είναι μια κατασκευή από ξύλο και τσιμέντο διαστάσεων 150Χ70 μέτρων και ύψους 26, έργο που αποτελεί πλέον σύμβολο και αυτό της πόλης που ολοκληρώθηκε το 2011:
Η βάση του φιλοξενεί μια παραδοσιακή αγορά, εστιατόρια κι ένα αρχαιολογικό μουσείο, με τα μπαλκόνια του να είναι ουσιαστικά πλατφόρμες θέασης προς την παλιά πόλη:
Κάθισα για διάλειμμα σ’ ένα από τα παγκάκια του αφού ολοκλήρωσα τη φωτογράφιση, η ώρα όμως ήταν περασμένη κι έπρεπε να συνεχίσω το δρόμο μου:
Περπάτησα ως την «Plaza del Duque de la Victoria» μέχρι που είδα μια ιδιαίτερη εικόνα καταμεσής του δρόμου, αρκετών ανθρώπων να κουβαλούν κάτι σαν ξύλινη πλατφόρμα. Όποιος γνωρίζει περί τίνος πρόκειται παρακαλώ να βοηθήσει:
Παρόλο που ήταν Δευτέρα βράδυ ο κόσμος διασκέδαζε στον -επιτέλους- καλό καιρό της ημέρας, ή μάλλον της νύχτας:
Κόβοντας δρόμο προκειμένου να φτάσω στο ξενοδοχείο περνούσα για τελευταία φορά από τις όμορφες φωτισμένες γειτονιές της Σεβίλλης.
Έπρεπε να κοιμηθώ, είχα διανύσει 52 ποδαράτα χιλιόμετρα τις τελευταίες 2 μέρες κι ακολουθούσε ταξίδι…
Hola Barcelona
Ξύπνησα αξημέρωτα σε μια πόλη που έτσι κι αλλιώς δε ξημέρωνε πριν τις οκτώ και κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων για να επιβιβαστώ σ’ αυτό του αεροδρομίου.
Η διαδρομή ήταν εκνευριστική, μιας και από τα πολλά φανάρια ολοκληρώθηκε 50 λεπτά μετά, αφήνοντας μας σ’ ένα άδειο αεροδρόμιο. Πέρασα τάχιστα τις διαδικασίες, έφαγα κι ένα πρωινάκι και πριν τις δέκα ήμουν κιόλας στον αέρα:
Η βαρετή πτήση είχε διάρκεια μιάμιση ώρα, με τις εικόνες της άνυδρης κατά κύριο λόγο ισπανικής γης να εναλλάσσονται. 11 και κάτι προσγειωνόμασταν ήδη στο El Prat της Βαρκελώνης:
Ζορίστηκα λίγο μέχρι να βρω το Aerobus και να μπω στη σειρά αναμονής, όμως στην περίπτωση μου το λεωφορείο αυτό αποτελούσε τον ιδανικό τρόπο μετάβασης στο κέντρο, κάνοντας στο σύνολο τέσσερις στάσεις με τις τελευταίες να είναι η Plaça d'Espanya και η «δική μου» Plaça de Catalunya. Πήρα την αποσκευή και κατηφόρισα τον κατάμεστο πεζόδρομο προκειμένου να προσανατολιστώ:
Το δωμάτιο ήθελε 2+ ώρες για να γίνει διαθέσιμο, κάτι που ίσως ήταν για καλό, βγάζοντας με σχεδόν αμέσως στο δρόμο αποφεύγοντας ενδεχόμενο σάπισμα. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν θα ξεκινούσα αμέσως την περιήγηση, αρχικά ανεβαίνοντας προς την «Plaça de Catalunya»
Δεν ήταν μια πλατεία που χρειαζόταν να ξοδευτεί χρόνος, με την πορεία μου να συνεχίζεται άμεσα ανεβαίνοντας την Pg. de Gràcia :
Η πρώτη κιόλας στάση δεν άργησε να γίνει λίγο πιο κάτω, αντικρύζοντας το «Casa Batlló» , έργο του σπουδαίου Καταλανού αρχιτέκτονα Antoni Gaudí, ένα από τα πολλά δικά του σ’ αυτήν εδώ την πόλη:
Προφανώς και ο χρόνος μου δεν επέτρεπε ενδότερες επισκέψεις στ’ αξιοθέατα παρά μόνο ένα πέρασμα, για τον λόγο αυτό συνέχισα την πορεία μου προς τα πάνω. Η πόλη ήταν όμορφη, η αρχιτεκτονική της χαρακτηριστική και ιδιαίτερη, ωστόσο ακόμα δε μου ‘χε κάνει ούτε κατά διάνοια το κλικ, όπως αντίστοιχα η Σεβίλλη από την οποία ερχόμουν, θυμίζοντας μου απλά μια όμορφη μεν, μεγαλούπολη δε:
Επόμενη μου στάση στην ίδια ευθεία, μαζί με αρκετό ακόμη κόσμο όπως είναι λογικό απέναντι από το «Casa Milà», έργο κι αυτό του σπουδαίου Gaudi:
Το Casa Milà κατασκευάστηκε μεταξύ 1906 και 1912 και αποτελεί έως τις μέρες μας ένα σπουδαίο έργο δομικής καινοτομίας για ιδιωτική κατοικία όπως ήταν αρχικά. Το 1984 η Unesco το χαρακτήρισε επισήμως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το οποίο σήμερα μετά από κάποιες ανακατασκευές είναι επισκέψιμο. Ορίστε και μερικές φωτογραφίες με έμφαση στη λεπτομέρεια της κυματοειδούς μορφής του:
Έχοντας καλύψει τα δύο πρώτα σημεία του χάρτη μου, κινήθηκα ανατολικά προς την Av. Diagonal για τη συνέχεια, βλέποντας επί τη ευκαιρία και το «Casa de les Punxes» που ήταν στο δρόμο μου, σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον αρχιτέκτονα «Josep Puig i Cadafalch» αυτή τη φορά:
Ένας πολύ ωραίος και μυρωδάτος φούρνος μου έδωσε την ευκαιρία να τσιμπήσω ένα σάντουιτς με Jamon, μιας και είχε κιόλας μεσημεριάσει, ώσπου ξαφνικά βρέθηκα απέναντι σ’ αυτό εδώ το υπερθέαμα:
Αμέσως κατηφόρισα το χωμάτινο δρομάκι με τους μικροπωλητές προκειμένου να φτάσω κι εγώ μπροστά από τον σπουδαίο και πασίγνωστο στον κόσμο όλο δημιούργημα της «Sagrada Família», έργο στο οποίο ο Gaudi είχε βάλει κι εδώ το χεράκι του.
Βέβαια αυτοί οι άχρηστοι δε το ‘χουν ολοκληρώσει ακόμα από το 1882 που ξεκίνησε, συναγωνιζόμενοι δίχως αμφιβολία το Μετρό της Θεσσαλονίκης που παίζει (ΧΑ - ΧΑ, ΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ) να τελειώσει νωρίτερα.
Ο Gaudi που αφιέρωσε τη ζωή του ως το τέλος της το 1926 βρίσκεται θαμμένος στην κρύπτη του μεγαλεπήβολου αυτού ναού.
Η περιοχή που περιστοίχιζε το ναό ήταν αρκετά όμορφη, με πολλά καταστήματα κυρίως σουβενίρ, δυστυχώς όμως μια πολύ ωραία παμπ που βρίσκεται απέναντι ήταν κλειστή για ανακαίνιση:
Έβγαλα τις τελευταίες φωτογραφίες μου κι αναχώρησα νότια για τη συνέχεια του προγράμματος μου, όντας πολύ χαρούμενος που είχα ξεμπερδέψει νωρίς από τα λεγόμενα βαριά αυτά χαρτιά του:
Επόμενο πέρασμα αυτό από την «Plaça de Tetuan» και το μνημείο «Monument al Doctor Robert», γνωστού Καταλανού εθνικιστή και πρώην δημάρχου της πόλης, απ’ ότι βρίσκω στις πηγές:
Κατηφόριζα ήδη την St. Joan με σκοπό να συνεχίσω απτόητος, ώσπου απέναντι…
Ρε τι μου θυμίζει το όνομα, έσπαγα το κεφάλι μου και δε μπορούσα να βρω. Δε βαριέσαι, ας περάσω το κατώφλι της «James Joyce» να πιώ ένα Pint και το βρίσκω αργότερα!
Καταπληκτικό μαγαζί που εκτός των άλλων είχε κόσμο (ντόπιους) που το επισκέπτονταν για φαγητό.
Τη χρειαζόμουν τελικά αυτή τη στάση…
(Για την ιστορία, Pub με το ίδιο όνομα είχα πετύχει σε Μαδρίτη & Πράγα και το θυμόμουν τελικά από τις αντίστοιχες ιστορίες μου, διαπιστώνοντας εν τέλει πως ουκ ολίγες Ιρλανδικές Pub αυτού του κόσμου φέρουν το όνομα του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα & ποιητή).
Στα ωραία της πόλης ως τη νύχτα
Αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ενθουσιαστεί με τη Βαρκελώνη. Παρατήρησα την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τους φαρδείς δρόμους, τα διάσημα αξιοθέατα, ωστόσο η αίσθηση που μου έδινε ήταν αυτή της αφιλόξενης μεγαλούπολης, σαν την Αθήνα ένα πράμα, γεγονός που έχει σίγουρα την εξήγηση του μιας και προερχόμουν από μια μικρότερη πόλη στο ταξίδι αυτό, τη Σεβίλλη.
Με αυτές τις περίεργες αν μη τι άλλο σκέψεις κατέβαινα αποφασισμένος τη St. Joan πως τα καλύτερα ήταν μπροστά μου, περνώντας μονομιάς το φανάρι της αψίδας «Arc de Triomf» που ορθωνόταν απέναντι μου:
Η μνημειακή αψίδα του αρχιτέκτονα Josep Vilaseca χτίστηκε το 1888 αποτελώντας την κύρια πύλη πρόσβασης για την Παγκόσμια Έκθεση της Βαρκελώνης και σήμερα σηματοδοτεί την εκκίνηση ενός ακόμα πολύ ωραίου πεζοδρόμου, του «Passeig de Lluís Companys» όπου και βρισκόμουν:
Η καλοκαιρία και το τουριστικό του ζητήματος είχαν βγάλει πολύ κόσμο στο δρόμο. Δεν άργησα να φτάσω στο μνημείο «Rius and Taulet» προκειμένου να συνεχίσω την πορεία μου στη νοητή ευθεία που περνάει μέσα από το πάρκο «Ciutadella» αμέσως μετά:
Το πάρκο του 19ου αιώνα ήταν για καιρό η μοναδική εστία πρασίνου της πόλης, κι εκτός των άλλων φιλοξενεί και το κοινοβούλιο της Καταλονίας. Φυσικό κι επόμενο ήταν να φτάσω μέχρι και το διάσημο σιντριβάνι σχεδιασμένο από τον Josep Fontserè, κάνοντας μια σύντομη στάση για να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου:
Ωραίο το πάρκο, ωραία ίσως η παραλία που ήταν μία από τις σκέψεις μου, εγώ ωστόσο ήθελα κάτι άλλο έτσι δεν άργησα να πάρω την απόφαση μου και να κατευθυνθώ δυτικά, με στόχο τι άλλο, την παλιά πόλη (Ciutat Vella) απ’ την οποία απείχα λίγα μόνο μέτρα. Έφτασα πολύ γρήγορα, διακρίνοντας όμως ένα συνωστισμό αρχικά που μετά κατάλαβα ότι ήταν για το ζαχαροπλαστείο. Αστεία πράγματα:
Τώρα μάλιστα! Τώρα ναι!
Τώρα άρχισα επιτέλους να νιώθω λίγο από το συναίσθημα αυτής της πόλης:
Καταπληκτικά πεζοδρομημένα ως επί το πλείστον στενάκια που με οδηγούσαν να χαθώ μέσα τους, άλλοτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, άλλοτε πάλι για να δω γνωστότερα σημεία όπως η «Passeig Del Born» που πέρασα για μερικές στιγμές:
Η περιήγηση με οδήγησε σε κάποια φάση και στη βασιλική «Santa Maria del Mar», ναό του 14ου αιώνα, χαρακτηριστικής γοτθικής αρχιτεκτονικής:
Καθώς επίσης και σε άλλα διάσημα κτήρια όπως αυτό του ιδιαίτερου «Porxos d'en Xifré» αλλά και του παλατιού «de la Generalitat de Catalunya», βαδίζοντας πλέον στη Γοτθική συνοικία μερικές στιγμές αργότερα:
Μόνο τυχαία δεν είχα φτάσει ως εκεί, μιας κι απ’ ότι διαπίστωσα το επόμενο αξιοθέατο του χάρτη μου βρισκόταν δεξιά στο στενάκι del Bisbe
Η πανέμορφη μαρμάρινη «Pont del Bisbe» είναι στην ουσία μια νεογοτθική αερογέφυρα που συνδέει το Palau de la Generalitat με το La Casa dels Canonges κι αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών στον συγκεκριμένο δρόμο:
Εντυπωσιασμένος επιτέλους προχωρούσα με σκοπό να φτάσω στο ξενοδοχείο, δίχως να ‘χω στα υπόψιν κάτι άλλο. Να που όμως που η πορεία μου επιφύλασσε ακόμη περισσότερα. Αρχικά είδα το μνημείο «als Herois del 1809», ώσπου στην επόμενη στροφή…
Ο σπουδαίος καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης «de la Santa Creu i Santa Eulàlia» είναι ακόμη ένα εντυπωσιακό έργο του οποίου η κατασκευή κράτησε κοντά δύο αιώνες, μεταξύ δέκατου τρίτου και δέκατου πέμπτου συγκεκριμένα, αποτελώντας σήμερα την έδρα του αρχιεπισκόπου της πόλης:
Με την κίνηση των πεζών να αυξάνεται προχώρησα κι εγώ από τους πεζόδρομους του κέντρου μέχρι το ξενοδοχείο, προκειμένου να κάνω επιτέλους check in και ν’ αφήσω το σακίδιο που δεν είχα αποχωριστεί όλη μέρα:
Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά ξαναβγήκα για μερικά πρώτα ψώνια, φτάνοντας ως την «Via Laietana» με τα όμορφα κτήρια της:
Όταν ξαναβγήκα πλέον για βόλτα μετά την απαραίτητη ξεκούραση ήταν λίγο πριν τις εννιά το βράδυ, με την κίνηση στη Rabla να είναι κάπως -όχι πολύ- μειωμένη, κι ακόμη περισσότερο στα γύρω στενά:
Ποιος ψάχνει τώρα περισσότερο μωρέ, αφού το βρήκες πάλι, σκέφτηκα όταν έπεσα πάνω στην Ιρλανδική «Shamrock». Καλά είναι, με μπυρίτσες από δεξαμενή & Man City στην οθόνη, θα περάσουν ευχάριστα οι ώρες:
Χορτασμένος κι αποκαμωμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής γύρω στη μία:
Η τελευταία μέρα της εκδρομής είχε φτάσει…
Οι τελευταίες βόλτες στην Καταλανική πρωτεύουσα
Ξύπνησα πάλι νωρίς για να αξιοποιήσω πλήρως τον υπολειπόμενο χρόνο, πίνοντας ακόμη έναν μάπα καφέ από τους πολλούς σ’ αυτή τη χώρα.
Πριν αποχωριστώ το δωμάτιο πετάχτηκα απέναντι στη στολισμένη λόγω της ημέρας Jamoneria από την οποία είχα τσακίσει ουκ ολίγα σάντουιτς, προκειμένου να ψωνίσω προμήθειες:
Άφησα πραγματάκια, συνεννοήθηκα και βγήκα στον ήλιο της Βαρκελώνης για να γεμίσω και μ’ άλλες εικόνες, περνώντας αρχικά από τη «Font de Santa Anna» που ήταν δίπλα μου:
Για μια ακόμη μέρα βρισκόμουν στη Γοτθική συνοικία, ότι καλύτερο δηλαδή προκειμένου να ξεκινήσω σωστά κι όμορφα την ημέρα:
Το πρώτο αξιοθέατο της λίστας ήταν η «Basílica de Santa Maria del Pi», γοτθική και αυτή εκκλησία του 15ου αιώνα που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία:
Στάθηκα για μερικές ακόμη φωτογραφίες στην παλιά πόλη,
πριν ξαναβγώ στην πολυσύχναστη Rambla προκειμένου να κινηθώ κεντρικότερα για τον επόμενο μου στόχο:
Όταν είδα το άγαλμα του Frederic Soler κατάλαβα πως είχα απομακρυνθεί, επιστρέφοντας έτσι προς τα πάνω:
Βλέπετε η πολυφωτογραφημένη και διάσημη «Plaça Reial» δε γινόταν να μου ξεφύγει. Σχεδιασμένη τον 19ο αιώνα και περιστοιχισμένη από όμορφα κτήρια, μπαρ και ρεστοράν είναι πόλος έλξης για τους τουρίστες όλες τις εποχές του χρόνου:
Ένα – ένα τα λιγοστά ομολογουμένως αξιοθέατα που είχα επισημάνει στον χάρτη ευτυχώς έκλειναν, άλλωστε δε θα ‘θελα να φύγω χωρίς να τα ολοκληρώσω , έτσι ξαναβγήκα στη Rambla προκειμένου να δω εν τέλει τη θάλασσα και τη μαρίνα «Rambla De Mar» ως κατάληξη της:
Ήμουν απέναντι από διάσημα κτήρια της πόλης, ωστόσο δεν είχα χρόνο εξερεύνησης του παραλιακού μετώπου, έτσι αρκέστηκα στην παρατήρηση/φωτογράφιση της στήλης του Κολόμβου που βρισκόταν από πάνω μου:
Με αυτή τη σύντομη αλλά απαραίτητη βόλτα γύρισα προς τα πίσω κινούμενος κυρίως στα παράλληλα όμορφα στενά -μιας και τη Rambla την είχα βαρεθεί- μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο επόμενο και τελευταίο σημείο της λίστας μου:
Η διάσημη δημοτική αγορά «Mercado de La Boqueria» φιλοξενεί πάνω από 300 πάγκους, με μεγάλη ποικιλία τοπικών κυρίως προϊόντων.
Η αγορά που πρωτοεγκαινιάστηκε το 1840 αποτελεί σίγουρα πλέον τουριστικό αξιοθέατο, είναι όμως απίθανο να μη βρείτε ν’ αγοράσετε κάποιο τοπικό προϊόν, καλή ώρα όπως εγώ που έκανα επιπλέον ψώνια, όπως απίθανο είναι να μη σταματήσετε και για κάποια ωραία λιχουδιά:
Με τους ήχους της πλανόδιας μπάντας ψώνισα κι ένα ακόμη κόκκινο κρασί από την ωραία κάβα που βρήκα στα περιμετρικά καταστήματα κι αποχώρησα ευχαριστημένος:
Ο κύκλος είχε κλείσει, οπότε έμενε κάποιος λίγος χρόνος για παρατήρηση, βόλτα, άντε και καμιά παγωμένη βρε αδερφέ με το τρίτο σενάριο να υπερισχύει τελικά όταν είδα μπροστά μου το ωραίο αυτό μαγαζί που ονομάζεται «kaelderkold», με την πληθώρα των βαρελιών και τις μουσικάρες του:
Εντάξει, κάπου στην κουβέντα τα βρήκαμε και τα παραβρήκαμε λόγω Ελλάδας, ιστορίας, του παικταρά Loco Abreu κι άλλα τέτοια ασυνάρτητα μεταξύ τους πράγματα, με αποτέλεσμα να πιώ τελικά άλλη μία πριν φύγω. Δεν ήθελα, πιέστηκα!
- Αργεντίνος; Ρωτάω τον τύπο που ήτανε πίσω απ’ το μπαρ και τον είδα να πίνει μάτε.
- Ουρουγουανός. Απαντάει σχεδόν στραβωμένος!
Το μεσημέρι όμως πλησίαζε και τα περιθώρια είχαν στενέψει, έτσι αφού χαιρέτησα αναχώρησα βγαίνοντας και πάλι στον πεζόδρομο. Δε πειράζει, ευκαιρία να δω τη στέρνα «de la Portaferrissa» αλλά και τον ναό «de la Mare de Déu de Betlem» που ήταν έτσι κι αλλιώς στο δρόμο μου:
Ακολούθησα για λίγο πορεία κάτω από τις γνωστές στοές:
Καταλήγοντας στο -ωραίο κι αυτό- στενό του ξενοδοχείου προκειμένου να παραλάβω την αποσκευή που είχα αφήσει προς φύλαξη, γεμίζοντας την επιπλέον αλλαντικά, κρασιά και τα σχετικά:
Δύω η ώρα ήμουν κιόλας στην Plaça de Catalunya και λίγα λεπτά μετά ξεκινούσα με το Aerobus μέσω της γνωστής διαδρομής, προς το γνωστό πλέον αεροδρόμιο, όπου οι ώρες αναμονής πέρασαν ιδιαίτερα ευχάριστα:
Με την πτήση να ξεκινά λίγα λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα και τον ηλεκτρονικό χάρτη να δίνει το στίγμα, άφηνα πίσω μου τη Βαρκελώνη:
Άφηνα πίσω μου την Ισπανία γεμάτος, ευχαριστημένος με όσα έκανα, αλλά και με βαθύ αίσθημα ικανοποίησης για ένα ταξίδι που πήγαν όλα άψογα.
Με υπόσχεση επιστροφής…
Συμπεράσματα & απολογισμός ταξιδιού
α. Χρόνος εκδρομής: Όχι αρκετός, βάσει της κατανομής που επέλεξα. Σίγουρα θα ήθελα περισσότερο χρόνο στη Σεβίλλη, ίσως διανυκτέρευση στην Κόρδοβα κι όσον αφορά τη Βαρκελώνη είδα κάποια πολύ βασικά της, χωρίς ωστόσο να με προβληματίζει το τελευταίο μιας και κάποια στιγμή θα ξαναβολέψει σαν πέρασμα. Σε καμία περίπτωση όμως δε το μετάνιωσα, ούτε νομίζω πως έκανα λιγότερα απ’ όσα σκόπευα.
β. Εποχή εκδρομής: Το έχω ξαναπεί, ο Φλεβάρης είναι ιδανικός μήνας για τέτοιου είδους εκδρομές από πολλές απόψεις, κυριότερα λόγω «αντιεμπορικότητας», κάτι που σημαίνει χαμηλές σχετικά τιμές. Τώρα τα πράγματα με τις καιρικές συνθήκες μπορεί να στραβώσουν -όπως συνέβη στη Σεβίλλη- ωστόσο με τίποτα δε θα άντεχα να κάνω τα ίδια υπό συνθήκες αφόρητης ζέστης, κάτι που αποτελεί κανόνα στην περιοχή.
γ. Όσα δεν είδα: Μείνανε πραγματάκια υπό διερεύνηση, κυρίως όμως άνοιξε η όρεξη για περαιτέρω εξερεύνηση της Ανδαλουσίας, κάτι που δε ξέρω πότε θα ξανασυμβεί και πως θα σταματήσει. Ας είναι!
δ. Άνθρωποι: Δε χρειάζεται να πω κάτι για την πολυπολυτισμική Βαρκελώνη όπως καταλαβαίνετε, μόνο για τις υπόλοιπες δύο. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως όλοι με περνούσαν για δικό τους και μου μιλούσαν στα Ισπανικά, έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την συμπεριφορά τους.
ε. Οργάνωση/μετακίνηση: Τι να συζητήσουμε από τη στιγμή που ζούμε στην Ελλάδα; Δεν αντιμετώπισα το παραμικρό πρόβλημα πουθενά, κινούμενος κυρίως με τα μέσα αλλά και με τα πόδια μου. 52 χιλιόμετρα έγραψε το κοντέρ όπως ανέφερα σε δύο μέρες στην Ανδαλουσία, καλά ήταν.
στ. Ασφάλεια: Τολμώ να πω ότι περισσότερο φοβόντουσαν αυτοί τον άνθρωπο της βροχής με το μαύρο μπουφάν και την κουκούλα παρά εγώ… Γελάει ο κόσμος. Όσον αφορά τη Βαρκελώνη, εντάξει απλά έχετε το νου σας τις βραδινές ώρες στα στενά που δεν έχει κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι.
ζ. Κουζίνα/ποτά: Ωραία πραγματάκια, τάπας, σάντουιτς με ζαμπόν, παντού και πάντα διαθέσιμα σε καλές σχετικά τιμές. Όσο για τις μπύρες και τα κρασιά τους, τσάμπα πράγμα να λέμε την αλήθεια, πολύ το χάρηκα.
η. Κόστος: Ανεκτό & ικανοποιητικό, σε μια εκδρομή που ναι μεν είναι δύσκολο να συνδυαστούν όλα αυτά, ωστόσο μπορεί να βγει αρκετά οικονομική, κάτι που ελπίζω να πέρασα μέσα στην ιστορία μου
θ. Γενική εικόνα: Μαγική με μία λέξη. Ανυπομονώ να επιστρέψω στην Ισπανική γη για να δω ακόμη περισσότερα, πόσο μάλλον τις υπόλοιπες Ανδαλουσιανές ομορφιές.
Μέχρι τότε, ραντεβού στην επόμενη ιστορία, κάπου στη Ιβηρική, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή σε κάποια άλλη χώρα αυτού του κόσμου.
Ραντεβού πάντα ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα!
