Ισλανδία Ισλανδία...Όνειρο ζω???... Κι όμως υπάρχει!!!

[konstantinos36]

Κάτι λείπει

​

6 Μαρτιου σημερα και καταχνιά στο Ρευκιαβικ. Και κατι λειπει. Και το ηξερα . Και ημουν σιγουρος . Και δικαιωθηκα ! αλλωστε τα στοιχεια και το ιστορικο αυτο εδειχναν. Οτι βρισκονται εκει.

Ειχα ενθουσιαστει κι εγω με την ιδέα. Εφτασε η ωρα να δουμε φαλαινες !
Elding Whale watching, επιβιβαση στο Hafsulan και παμε να διευθετησουμε την τελευταια εκκρεμοτητα. Το ποσοστο επιτυχιας του ταξιδιου μας εχει ξεπερασει πλεον τις προσδοκιες μας και το 100 % και ευελπιστουμε να το ανεβασουμε κι αλλο !!!

Μία ωρα απολυτης ησυχιας . Συννεφια και ελαφρυ αερακι-κυματακι. Αρχιζουμε να απογοητευομαστε . Ο καπετανιος, αυτό το ματι αετού, αυτος ο πολυπειρος, εντοπιζει τον διακαη μας ποθο 300 μετρα μακρια, εκει που ολοι μας αποτυχανουμε να τον εντοπισουμε . Ειναι μια Humpack whale.

Μα που ειναι?

υποτιθεται οτι την κυνηγαμε και την πλησιαζουμε, ακομα δε βλεπουμε τιποτα.
"Υπομονη", μας λεει ο παρατηρητης, "θα αναδυθει, έχετε το νου σας ".

Δύο υπεροχα πλασματα, μηκους 15+ μετρων , εμφανιζονται και κολυμπανε δίπλα δίπλα , με απολυτο συγχρονισμο και βρισκονται αρκετα κοντα στο σκαφος ωστε να ακουγεται η ανάσα τους. Με κομμένη την ανάσα εμεις, αλλα και δεος , διακρινουμε ξεκαθαρα αυτους τους 2 υπερ-ταξιδιωτες των θαλασσων, στην πασαρελα της φυσης...

Απο τα ωραιοτερα πραγματα που εχω δει...
Εικονα και συναισθημα...

Ειχαμε την τιμη να τις θαυμασουμε για περιπου 30 λεπτα , επειτα ηρθε η ωρα της επιστροφης για το λιμανι.

Σε 1 ωρα ειμασταν πισω. Ευχαριστησαμε θερμα πληρωμα και καπετανιο και αποβιβαστηκαμε.

Προχωρησαμε μερικα βηματα μετα απο το πλοιο προσπερνωντας το γκισε των εισητηριων.

Με την Άννα κοιταχτηκαμε, και ταυτοχρονα αναφωνησαμε αυτο που σκεφτομασταν απο τη στιγμη που πιασαμε λιμανι.


ΞΑΝΑΠΑΜΕ?

​

 

[konstantinos36]

Βεβαιως και θα ξαναπαμε
​

​

Θα ξαναεχουμε αυτη την ευκαιρια ? κανεις δε ξερει, για αυτο θα ξαναπαμε. Χαλαρα !
Απλως βγηκαμε για 10 λεπτα απο το σκαφος , βγαλαμε εκ νεου εισητηριο με 50% εκπτωση παρακαλω διοτι πηγαμε 2 φορες συνεχομενα! πρωτη φορα στα εκδοτηρια εβλεπαν τετοιο πραγμα!

Και ειναι Σαββατο, 7 Μαρτιου.

Στην αναζητηση με το σκαφος ειχαμε την ιδια τυχη και ακομα καλυτερη, διοτι εκτος απο τις 2 μεγαπτερες φαλαινες που εντοπισαμε εκ νεου, ειχαμε και μια εκπληξη. Μια τριτη μεγαπτερη φαλαινα αποφασισε να εμφανιστει απο το πουθενα , εκτινασσοντας εξ ολοκληρου εξω απο το νερο το πελωριο κορμι της, κανοντας ενα τεραστιο αλμα που στην επαναφορα της στο νερο σηκωσε ενα μικρο τσουναμι. Και ολα αυτα σε αποσταση 20 περιπου μετρων απο το σκαφος.
Εμεις μειναμε απλα με το στομα ανοιχτο.

To τελος της αναζητησης και η επιστροφη στο Ρευκιαβικ συνοδευτηκε απο 2 λεξεις:
Απολυτη επιτυχια.

Το υπολοιπο της ημερας περασε με λιγη ξεκουραση, σουβενιρ, καφε και το βραδυ σε εστιατοριο. Την επομενη μερα το πρωι αναχωρουσαμε, Πασχα για τους Ισλανδους.

Δυσκολη μερα η αυριανη.

...Αχ και να το ξαναζουσαμε...
​

 

[konstantinos36]

8 Μαρτιου σημερα , Πασχα για τους Ισλανδους, και νωρις το πρωι ειμαστε στο Κεφλαβικ για το δρομο της επιστροφης στην Ελλαδα. Το ταξιδι μακρυ και κουραστικο. Καποια στιγμη αργα το βραδυ φτασαμε στην Ελλαδα, στη Θεσσαλονικη.

Ειμασταν στενοχωρημενοι και κυριολεκτικα στον κοσμο μας οταν γυρισαμε. Για να ειμαι ειλικρινης , εγω δε γυρισα ποτε...

Το τι ακολουθησε , θα σας πω οσο πιο συνοπτικα μπορω.

Τελη Αυγουστου φορτωσα το ποδηλατο μου στο αεροπλανο και ξαναπηγα μονος μου στην Ισλανδια για 25 μερες. 18 μερες γυρνουσα κανοντας ποδηλατο στο νησι διανυοντας συνολικα 1000 χιλιομετρα περιπου στη χερσονησο Reykjanes, στον περιφερειακο δρομο αλλα και στα Highlands ( Landmannalaugar, Eldgja κλπ.)

Μια πραγματικα μεγαλη περιπετεια που κατεληξε σε αγρια κοντρα με τα στοιχεια της φυσης με μεγαλο χαμενο φυσικα εμενα ! Για αυτο μετα απο 18 μερες αποφασισα να νοικιασω αυτοκινητο. Ειχα αλλες 7 μερες , υπερ αρκετες για να ξανακανω το γυρω του νησιου, να δω και μερη που δεν ειχα δει το Μαρτιο ! και φυσικα τον εκανα! και ηταν και παλι τέλεια ! και αυτη τη φορα με τη φορα του ρολογιου, και αρκετες φορες ειχα την αισθηση οτι καποια μερη τα εβλεπα πρωτη φορα ! αλλη εποχη και αλλη οπτικη γωνια ειναι η εξηγηση.

Δεν θα αναφερω πολλες λεπτομερειες για αυτο το ταξιδι , δε θελω να σας κουρασω αλλο.
Θα περιοριστω μοναχα σε καποια παραδειγματα που χαρακτηριζουν αυτο το ταξιδι ως αληθινη περιπετεια.


Αφηνοντας το Landmannalaugar ποδηλατωντας για να παω Eldgja, εκανα λαθος τη στροφη και εφυγα βορεια...

Ειχα χαθει και δε το ηξερα. Για 3 ωρες ημουνα σε δρομο γεματο στα περισσοτερα σημεια με μαυρη αμμο και τεφρα , και φορτωμενος με 25 κιλα βαρος πισω +5 κιλα μπροστα στο καλαθι , ενιωθα το πεταλι σα βαρια κοτρωνα ! στο μεταξυ, δεν εχω λογια για το σκηνικο και το τοπιο...
Σουρρεαλισμος.

Σε μια ταμπελα-χαρτη , που βρηκα στην αρχη μια γεφυρας , καταλαβα οτι ειχα κανει λαθος. Απογοητευτηκα πολυ, 3 ωρες χαμενες εκτος στοχου + αλλες 3 ωρες πισω για να βρω τη σωστη στροφη. Και οταν τη βρηκα , ειχα μεινει πισω 6 ποδηλατικες ωρες σε πολυ δυσκολο ταιρεν.
Μπηκα λοιπον ξανα στο σωστο δρομο, ηταν 2 το μεσημερι πλεον, και αρχισα να νιωθω σοβαρα σημαδια κοπωσης. Συνεχισα παρολα αυτα, στοχος να φτασω στο φαραγγι Εldgja με τον καταρρακτη οπου και θα διανυκτερευα, αλλωστε ηταν μοναχα 27 km ! γινεται, ειπα μεσα μου.

Οντας εμπειρος ποδηλατης με αρκετα καλη φυσικη κατασταση, αυτη η διαδρομη ηταν οτι δυσκολοτερο εχω αντιμετωπισει στη ζωη μου. Απο ενα σημειο και μετα ηταν σα να μην υπηρχε καθολου δρομος, ημουν και βαρυς και συνεχως πανω κατω με πολυ μεγαλη κλιση, συνεχως κατεβαινα και εσπρωχνα το ποδηλατο και διαπιστωσα οτι με το ζορι διενυα 4 χλμ την ωρα.

Γυρω στις 06:30, ο ηλιος αρχισε να χαμηλωνει .
Πλεον πονουσα παντου και ειχα κραμπες και στα 2 μου ποδια. Αντε λιγο ακομα...
ελεγα, θα ναι καπου 6-7 χλμ. ακομα, με νυχια και με δοντια συνεχιζα.

Απο τις 8 το πρωι ειχα συναντησει μονο ενα τζιπ και ενα τουριστικο λεωφορειο της γραμμης Landmannalaugar- Skaftafel που με προσπερασε.

Ξαφνικα ενιωσα ανεβοκατεβασμα στο πισω μερος."Οχι θεε μου σκασμενο λαστιχο τωρα", δεν ειχα κουραγιο ουτε να βγαλω τα παπουτσια μου απο τα αυτοματα πεταλια...
Σηκωθηκα ελαφρως και γυρισα να κοιταξω πισω κατω.
Aυτα που θα σας πω τωρα συνεβησαν πολυ γρηγορα.
Εν αγνοια μου, ενας ιμαντας απο τις πλαινες βαλιτσες λυθηκε και σερνοταν στον αερα και γενικως παντου. Οπως αποδειχτηκε, αγκιστρωθηκε στην αλυσιδα μου...

Πρεπει να ημουν ημιλιποθυμος στο εδαφος για κανα 10 λεπτο. ανοιξα τα ματια μου κανονικα αλλα δε μπορουσα ακομα να σηκωθω, μετα βιας να κουνηθω.

Ειχα εκσφενδονιστει πανω απο το ποδηλατο και εσκασα στο εδαφος.Ο δρομος ειχε γεμισει καλαθια, τσαντες , ιμαντες, φαγητα, σκηνες, εξαρτηματα, ρουχα κλπ , τα παντα ειχαν γινει μαλιοκουβαρα και εγω αναμεσα σε ολα αυτα. Ημουν μπρουμητα και δε μπορουσα ακομα να σηκωθω, πονουσα πολυ και χτυπησα γερα στο αριστερο γονατο. Κοντευε 7 και απλα σκεφτηκα οτι μολις μπορεσω θα σηκωθω και θα στησω τη σκηνη στην ακρη του δρομου. Και ο καιρος αγριευε ,ερχοταν βροχη.

Ομως ηθελα να μεινω λιγο ακομα μπρουμυτα κατω στο εδαφος, για να ξεκουραστω, και ημουν ετοιμος να αποκοιμηθω.

Ξυπνησα απο ενα θορυβο που εκανε ο απο μηχανης θεος-σωτηρας μου. Θορυβος απο κινητηρα φορτηγου. Εγω ακομα μπρουμητα, και αντικρυζω στο πλαι εναν γλυκητατο μεσηλικα Ισλανδο να με ρωταει χαμογελαστος" Do you need a lift " ?


Θα επανελθω συντομα

 

[konstantinos36]

Ναι, χρειαζομουν βοηθεια και μετα χαρας τη δεχτηκα. Ο ευγενεστατος Ισλανδος μαζεψε τα κομματια μου, στην κυριολεξια. Το υπολοιπο της διαδρομης απο λιγο πριν το φαραγγι eldja μεχρι να πιασουμε ασφαλτο βορεια του Kirkjubaejarklaustur, ηταν μονο για τζιπ ή οτιδηποτε 4χ4. Με το ποδηλατο δε θα περνουσα ποτε ή θα χρειαζοταν αλλο ενα τουλαχιστον διημερο στην κατασταση που βρισκομουν.
Νωρις το βραδυ φτασαμε στο Vik οπου και εμεινα 2 μερες για αναρρωση. Δε μπορουσα να ευχαριστησω αρκετα και εκφρασω την ευγνωμοσυνη μου στον ανθρωπο που με μαζεψε...
Σιγα σιγα, επεστρεψα στο Reykjavik με 2 διανυκτερυσεις σε Hvolsvollur kai Selfoss.

Toτε αφησα το ποδηλατο στο camp στο Keflavik και νοικιασα αυτοκινητο για να κανω τον κυκλο του νησιου αυτη τη φορα δεξιοστροφα.

Θα αναφερθω στοιχειωδως στο υπολοιπο κομματι του ταξιδιου διοτι τα εχω περιγραψει ηδη απο το προηγουμενο .Επιπλεον πραγματα που ειδα ή εκανα:

Ενα ακρως επιτυχημενo whale watching tour στο Husavik, οπου για 2 ωρες ειμασταν συντροφια με 2 Humpback whales που σχεδον τις αγγιζαμε !
Βολτα με αλογα πανω στις μαυρες παραλιες και μεσα στη θαλασσα εξω απο το Husavik , στη φαρμα Saltvik !
Επισκεψη στην παγετωνικη λιμνη Fjallsarnon , 10 κμ πιο μακρυα απο την "Ντιβα" ( και με το δικιο της ) Jokulsarlon.H λιμνη Fjallsarlon ειναι τουλαχιστον εντυπωσιακη και προσφερει μια πολυ πιο κοντινη προσεγγιση της ακρης του παγετωνα. Δεν επικοινωνει με τη θαλασσα και δε την επισκεπτονται πολλοι τουριστες, τουλαχιστον μεχρι πριν 2 χρονια.

Στα πλαισια της περιπετειας αναφερω τα εξης.

Οταν κατευθυνομουν απο Seydisfjordur (Διανυκτερευση) προς Jokulsarlon , o δρομος με οδηγησε σε ανοδικη πορεια προς τα βουνα οπου ...χιονιζε (10 Σεπτεμβριου) . Αργοτερα μου ειπαν οτι αυτο ειχε να συμβει 50 χρονια. Τουριστες χαθηκαν στα βουνα και πολλα προβατα δε προλαβαν να επιστρεψουν και πεθαναν, σε ενα καλοκαιρι ιδιαιτερα ξηρο που μια τετοια χιονοθυελλα αυτη την εποχη επιασε απροετοιμαστους ακομα και τους Ισλανδους. Εγω ισα που προλαβα να περασω απο τα βουνα στα ανατολικα Fjord, ολισθαινοντας επικυνδυνα σε ορισμενες περιπτωσεις , καθως για τις επομενες 3 ημερες το περασμα ηταν κλειστο.
Το επομενο βραδυ αποφασισα να κοιμηθω μεσα στο αμαξι στις οχθες της Jokulsarlon.
Νυχτα φωτεινη και θεα ανυπερβλητη.
Ειχε πολυ αερα, 70-80 χλμ υπολογιζα. Μου ηρθε sms απο Ελλαδα οτι αναμενεται επιδεινωση συνθηκων και ταχυτητες μεχρι 15ο Km . Νομιζα οτι ο συνδεσμος μου στην Ελλαδα μου εκανε πλακα...
Καθολου πλακα, η ενταση αυξηθηκε δραματικα και πλεον το αυτοκινητο πηγαινε δεξια-αριστερα-πανω-κατω σα πλυντηριο. Ολο και χειροτερα. Το νεο sms με ενημερωσε οτι εχει υπαρξει προειδοποιηση και συσταση για μη κυκλοφορια οχηματων σε ολοκληρη τη χωρα αλλα κυριως στην νοτιοανατολικη-νοτια ακτη . Δεν ειχα ξαναζησει κατι τετοιο για αυτο και δε μπορω να το περιγραψω. Ημουν 3-4 μετρα απο την οχθη της λιμνης εχοντας παρει καλη θεση με ονειρικη θεα. Το ονειρο παραλιγο να γινει εφιαλτης οταν μετα απο τρομερη ριπη αερα το αυτοκινητο σηκωθηκε στις 2 ροδες προς την αριστερη πλευρα. Εκεινη τη στιγμη ημουν ξαπλωμενος και ενστικτωδως κρατηθηκα απο οπου βρηκα. Δε χτυπησα σχεδον καθολου διοτι το αυτοκινητο επανηλθε στο ιδιο σημειο. Εαν ειχε ανατραπει θα μπορουσα να ειχα πεσει μεσα στη λιμνη. Εντρομος διαβασα το νεο sms που με ενημερωσε οτι καταγραφηκαν στις γλωσσες των παγετωνων ριπες καθοδικων ανεμων στην νοτιοανατολικη ακτη της ταξεως των... 234 κμ ανα ωρα !!!
Πανικοβλητος εβαλα μπρος και βγηκα στον κεντρικο . Προσπαθουσα να κρατησω το αμαξι σε ευθεια και πηγαινα πολυ σιγα, φοβισμενος. Στοχος μου να βρω ενα σημειο με λιγοτερη ενταση ανεμου , και βρηκα ενα περιπου 30 km μετα οταν σε ενα χωματοδρομο προς τον παγετωνα Svinafellsjokul κολλησα το αμαξι πισω απο τον τοιχο μια εγκατελλειμενης (?) φαρμας (αντεχει !) που μαλλον λειτουργησε μερικως σαν ανεμοθραυστης...

Ξυπνησα το επομενο πρωι νωρις με κατευθυνση προς Ρευκιαβικ με την ενταση του ανεμου να ειναι και παλι πολυ δυνατη ,αλλα πλεον οχι επικινδυνη. Τελεισαν τα βασανα.

Νομιζα...Λιγο πριν το Vik ειδα το απολυτο μαυρο να ερχεται απο παντου καταπανω μου, απο τους παγετωνες με κατευθυνση προς τη θαλασσα. Εγω ημουν ο συνδετικος κρικος και αναμεσα τους , καμμια τυχη να το αποφυγω...
Σταματησα στην ακρη του δρομου εχοντας προφιλ προς αυτο που ερχεται.
Αμμοθυελλα αποτελουμενη απο μαυρη αμμο-ηφαιστειακη σκονη. Για 2-3 λεπτα δεν εβλεπα τιποτα , μετα ομως αραιωσε και ειχα ορατοτητα. Αποφασισα να βαλω μπρος και να φυγω γρηγορα και μετα απο 5 χιλιομετρα βγηκα εντελως απο τον τριτο συνεχομενο Αρμαγγεδωνα σε 3 μερες ! Σωος !

 

[Nat ni]

Να ξυπνάς το πρωί και να ανακαλύπτεις μια ολόκληρη καταπληκτική ιστορία για την Ισλανδια!Τέλειο!!!!!
Θα είμαι εκεί σε λιγότερες από είκοσι μερες.
Μοναδικές οι περιπέτειες σου Κωνσταντίνε!!!!!

 

[konstantinos36]

Θα πας ακριβως την εποχη οπου το βορειο σελας μολις θα εχει κανει την επενεμφανιση του! τα ματια σου καθε βραδυ στον ουρανο ! αν θες να με ρωτησεις κατι ευχαριστως !

 

[konstantinos36]

Mε τα πολλα, επεστρεψα σιγα σιγα στο Keflavik οπου ειχα αποθηκευμενο το ποδηλατο μου στο camp που προτιμουν ολοι οι ποδηλατες, στο Alex camp. Ειχα παρει το δρομο της επιστροφης στην Ελλαδα. Προσωρινης επιστροφης...

Αυτο ηταν το τριτο μου ταξιδι στην Ισλανδια. Οπως εχω αναφερει και προηγουμενως, ακολουθησε η μεταναστευση μου στη χωρα οπου και παρεμεινα για ενα χρονο. Ουσιαστικα ημουν ενας οικονομικος μεταναστης - ταξιδιωτης . Ναι , το να βρισκεσαι και μονο εκει, ειναι ενα διαρκες ταξιδι ! Τα τελευταια 2 χρονια βρισκομαι στην Ελλαδα, ο λογος που παρεμεινα ειναι οτι βρηκα δουλεια ανελπιστα, καλη δουλεια ( για μενα), και αποφασισα να παραμεινω, βλεποντας και κανοντας. Στην Ισλανδια περασα υπεροχα, ενσωματωθηκα στην κοινωνια, εμαθα σε καλουτσικο βαθμο τη γλωσσα, εκανα το ονειρο μου πραγματικοτητα με το να βρισκομαι και να ζω εκει ,εκανα πολλα, εμαθα ακομα περισσοτερα και τη θεωρω ως δευτερη πατριδα μου, για πολλους και διαφορους λογους . Και η πορτα ειναι ακομα ανοικτη, για αρκετο καιρο ακομα, που σημαινει οτι δεν ειναι διολου απιθανο στο εγγυς μελλον ή και αργοτερα να επιστρεψω και να παραμεινω οριστικα.

Επιστρεφοντας στην Ελλαδα , συνεχισα με κεκτημενη ταχυτητα να κανω αυτο που εκανα στην Ισλανδια, αυτο που μου δινει νοημα, αυτο που θελω να κανω στη ζωη μου, δηλαδη να ταξιδευω. Σε Ελλαδα και εξωτερικο. Οπουδηποτε. Παντου.

Ενδεικτικα , τα τελευταια 2 χρονια ταξιδεψα σε Ιταλια (τρις), Βελγιο, Βουλγαρια,Ισπανια, Γαλλια, Γερμανια, Ουγγαρια, Αυστρια , Κυπρο, Αιγυπτο, Ντουμπαι , Λιβανο κλπ.
Προορισμοι λιγο ως πολυ γνωστοι και χιλιοειπωμενοι , δε θα επιμεινω.

Περα ομως απο αυτα, πραγματοποιησα και καποια πολυ σημαντικα ταξιδια που εμελλε να επαναπροσδιορισουν για μενα την εννοια της περιπετειας . Ταξιδια μετα το περας των οποιων ωριμασα, αλλαξα, εξελιχθηκα, αναβαθμιστηκα, μεγαλωσα μα και "μικρυνα ".

Θα αναφερω συνοπτικα, και ισως αργοτερα ξεκινησω να γραφω για το καθενα

1) Υεμενη (Σανα'α-Βουνα Χαραζ-Σοκοτρα). Θα μπορουσα να γραψω βιβλιο με οσα ειδα μα και οσα μου συνεβησαν εκει...

Για Υεμενη, Σανα'α και Βουνα Χαραζ συμφωνω απολυτα με οτι εχει γραψει το μελος " hydronetta".

Οσον αφορα τη Σοκοτρα:

Επιστημονικη φαντασια και προιστορια συνυπαρχουν, ενας ανεγγιχτος παραδεισος προς το παρων και ελπιζω προς το μελλον. Ευχαριστω τον εαυτο μου που το εζησα αυτο. Απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν συμβει στη ζωη μου συνολικα.

Ενα ταξιδι που απαιτει ελαχιστοποιηση του ρισκου λογω των συνθηκων αρα και πολυ προσεκτικο σχεδιασμο πριν την υλοποιηση του.
Βαθμος σωματικης δυσκολιας-φυσικης καταστασης : Μετριος

2) Αιθιοπια-Danakil Depression-Erta Ale.

Σας αρεσει να κοιμαστε καπου στην εξοχη? στρωματσαδα ή σε υπνοσακο? να ατενιζετε τα χιλιαδες αστερια και τα "πεφταστερια"?
Τι θα λεγατε να διασχισετε μια απο τις πιο αφιλοξενες περιοχες του πλανητη?
Κατα την πορεια, σας περιμενει σουρρεαλισμος. Στον τερματισμο, σας περιμενει μια αληθινη χρονομηχανη. Η γεννηση της γης μπροστα στα ματια σας, τεσσερισημιση δισεκατομμυρια χρονια πριν.
Στα ηφαιστεια του κοσμου λοιπον...
Erta Ale, μια μονιμα ενεργη λιμνη λαβας με διαμετρο 100 μετρα μπροστα στα ματια σας. Πλησιαστε οσο πιο κοντα μπορειτε, εαν μπορειτε. Ο ηχος τρομαζει, η δραστηριοτητα της λαβας σε καθηλωνει, ανυπερβλητη εικονα, οτι πιο κοντα στον αρχοντα των δακτυλιδιων. Ξεκολληστε τα ματια σας απο πανω της , εαν μπορειτε ! Εαν η κολαση ειναι περιπου ετσι, τοτε ειναι πανεμορφη !
Οσον αφορα τα χιλιαδες αστερια του ουρανου, μπορουν να περιμενουν !

Η σημαντικοτερη "διανυκτερευση " της ζωης μου !!!
Ενα ταξιδι εξαιρετικα δυσκολο, οχι για τους ελαφρα την καρδία.
Βαθμος σωματικης δυσκολιας-φυσικης καταστασης : υψηλος

3)Βενεζουελα

Delta Orinocco-Roraima-Angel Falls

Για τη Βενεζουελα και τις ανωθεν περιοχες εχουν ηδη γραφτει αρκετα στο forum, νομιζω.

Θα αρκεστω μοναχα στο εξης. Θα παρω το ρισκο και θα πω , ως προσωπικη μου ταπεινη αποψη και με καθε επιφυλαξη, οτι η Βενεζουελα ειναι απο τις πιο ομορφες χωρες της γης. Μια γοητευτικη περιπετεια χωρις σταματημο, με την οσμη της επικινδυνοτητας στο βαθος, διχως λογικη καποιες φορες...

Delta de Orinocco και εννοουμε ζω στη φυση, απο τη φυση, μαζι με τη φυση, οσο πιο κυριολεκτικα γινεται. Και εννοουμε τον αυθεντικο ορισμο αυτου που λεμε "τροπικο" και οχι παραλιες , φοινικες και mojito...
Ειναι απο τις πιο ομορφες και πιο "πρασινες" περιπετειες που εχω ζησει !


Roraima Tepui

Για να κατακτησεις τον "χαμενο κοσμο" που βρισκεται στην κορυφη του Θα χρειαστεις αναλογα απο 4 εως 6 ημερες σκληρης πεζοποριας. Μολις τα καταφερεις, θα σε κατακτησει αυτο . Πως να μη το κανει αλλωστε αφου Tepui σημαινει "το σπιτι των Θεων". Εκει θα συναντησεις σαρκοφαγα φυτα, κοιλαδες κρυσταλλων χαλαζία, γεωλογικους σχηματισμους 4,5 δισεκατομμυριων ετων (οι αρχαιοτεροι που υπαρχουν) , εκπληπτικη θεα στα διπλανα Tepuis με αμετρητους καταρρακτες , συχνα πανω απο τα συννεφα, και τοσα αλλα ! ( για του λογου το αληθες google roraima ).

Canaima Lagoon - Angel Falls

Εδω ψαχνω να βρω τι να πω, πως να εκφραστω. Θα πω μοναχα οτι πιστευω πως σε αυτο το 3ημερο-4ημερο καποιος μπορει να παρει μια γευση απο αυτο που αποκαλουμε "παραδεισο".
Προσωπικα θα ειμαι απολυτα ευχαριστημενος εαν ο παραδεισος εχει εστω και τη μιση ομορφια !

Βαθμος σωματικης δυσκολιας-φυσικης καταστασης : αρκετα υψηλός

4) Φινλανδικη Λαπωνια

Ξερω ξερω, θα μου πειτε τι το ιδιαιτερο εχεις βρει στη Φινλανδια και τη συγκαταλεγεις στα σημαντικοτερα σου ταξιδια ? μετα απο τα παραπανω ταξιδια που περιγραφεις , εχοντας ζησει στην Ισλανδια και επιπλεον ταξιδεψει σε Σουηδια και Νορβηγια που μπορεις να πεις οτι εχουν το ιδιο ή παρομοιο concept, τι αλλο σου απεμεινε για να κανει τη διαφορα?

Κι ομως μετα απο ολα αυτα, ειτε το πιστευετε ειτε οχι , θεωρω τη Φινλανδια την σημαντικοτερη και πιο δυνατη ταξιδιωτικη μου εμπειρια μεχρι στιγμης, και με διαφορά ! ουτε κι εγω το περιμενα αλλα συνεβη, και υπευθυνοι ειναι οι πρωταγωνιστες της ιστοριας!

Και εξηγουμαι ,

Η φινλανδια ειναι μια σχετικα γνωστη χωρα, πολλοι εχουν παει και υπαρχουν αρκετες ιστοριες γραμμενες στο φορουμ. Καποιες φορες ομως δεν εχει τοσο σημασια που πας αλλα τί κανεις εκει που πας ! και μερικες φορες αυτο το "κατι" αποδυκνυεται αιφνιδιαστικά ξεχωριστο.
Ιδου το σεναριο :
Τελη Μαρτιου κοινοτητα Kittila-Φινλανδικη Λαπωνια, 250 χιλιομετρα βορεια του Αρκτικου κυκλου.

Ηταν ενας Ελληνας, ενας Ελβετος και 3 Γερμανοι. Α, ηταν και 25 αξιολατρευτα, γλυκήτατα και πανεμορφα Huskies Αλασκας !!! οι πρωταγωνιστες της ιστοριας !
Αυτη η ομαδα ξεκινησε ενα expedition.

Για τις επομενες 5 ημερες ,ο καθενας μας ειχε το δικο του ελκηθρο και τη δικη του ομαδα Huskies για την οποια ειμασταν υπευθυνοι. Καθε μερα καλυπταμε μια αποσταση 60-70 χιλιομετρων . Αυτο συνεπαγεται τουλαχιστον 5-6 ωρες επανω στο ελκηθρο . Το σκηνικο : ενα μετρο χιονι παντου, οι 4 πρωτες μερες σε απολυτη απνοια και λαμπερο ηλιο στους -2 βαθμους κελσιου τη μερα, -15 τη νυχτα. Η πεμπτη μερα με βαρια χιονοπτωση, φρεσκο χιονι , αλλο τοπιο και αλλη αισθηση πανω στο ελκηθρο. Οι διαδρομες ηταν σε πεδιαδες και βουνα, σε δασικους δρομους και κλειστα μονοπατια μεσα στο συνηθως πυκνο δασος, απιστευτη η οδηγικη αισθηση πανω στο ελκηθρο, ξαφνικα βρισκομασταν να τρεχουμε πανω απο παγωμενες λιμνες και ποταμια ! αλλοτε πολυ γρηγορα, αλλοτε πιο αργα σε τεχνικα περασματα, ανηφορες οπου βοηθαμε την ομαδα ,ερχεται κατηφορα , προσοχη στην αγκυρα , στα φρενα , ετοιμαστητε για πετάγματα, ισορροπηστε, δωστε τα σωστα παραγγελματα στα σκυλια, προσεξτε τα, φροντιστε τα και σεβαστειτε τα !
Το αξιζουν και με το παραπανω, διοτι αυτα μεταφερουν εκτος απο την τροφη τους, εμας, την τροφη μας, τον εξοπλισμο μας και το ελκηθρο ( το οποιο ειναι πολυ βαρυ).
Τα σκυλια ηταν απολυτως φιλικα και στα μικρα διαλλειματα κατα τη διαδρομη ο καθενας απο εμας τους οδηγους γινοταν ενα κουβαρι με τα σκυλια της ομαδας του.
Στον προορισμο μας φταναμε νωρις το απογεμα. Ηταν μια ομορφη ξυλινη καλυβα στο δασος με τα απολυτως απαραιτητα,χωρις ρευμα, νερο φερναμε σε κουβαδες απο ενα παγωμενο πηγαδι ή απο την επικειμενη λιμνη σπαζοντας τον παγο με ειδικο καμακι. Υπηρχε σπιτακι - ξυλουργειο οπου κοβαμε ξυλα για τη σομπα ή το τζακι, ειχαμε σπιτακι με σαουνα και ντουζ, ιδιομορφη τουαλετα αλλα λειτουργικη, ειδικες κατασκευες για να πεταξουμε το ακαθαρτο νερο και τη σταχτη. Για μαγειρεμα υγραεριο. Σημα τηλεφωνου και ιντερνετ ουτε για αστειο. Και δε μου ελλειψε καθολου μα καθολου.

Ο Mato και ο Vargo, o λυκος, ητανε οι 2 αρχηγοι μπροστα. Ακολουθουσαν η Ural και η Alva , το γλυκο μου το κοριτσι !

Μετα απο τις διαφορες εργασιες και το ελαφρυ μεσημεριανο-απογευματινο, ταιζαμε τα σκυλια και μετα μεναμε εξω μαζι τους αρκετη ωρα για χαδια αγκαλιες και φιλια !
Καποια στιγμη εξερευνουσαμε την γυρω περιοχη, πηγαιναμε για ψαρεμα στον παγο, χαλαρωναμε με μια ζεστη σοκολατα ή καφε κλπ.
Ακολουθουσε το βραδυνο , και επειτα ειχαμε τοσα πολλα και ενδιαφεροντα να πουμε απο οσα μας συνεβησαν κατα τη διαρκεια του ταξιδιου. Δε μπορω να ξεχασω την εκφραση και τον απολυτο ενθουσιασμο στα ματια του καθενος απο εμας κατα την αφηγηση ! αυθεντικη αισθηση περιπετειας, πολυ κεφι, τρελο γελιο, μια δεμενη ομαδα.

Το πολυ μεχρι τις 10 η ωρα πεφταμε για υπνο με την εξωτερικη θερμοκρασια στους -10 και παει λεγοντας, και την κουραση να βγαινει για τα καλα...
Τη νυχτα δεν ακουγοταν ποτε οποιοσδηποτε ηχος, ουτε ρευμα ουτε φωτα, κανενας θορυβος απο οποιοδηποτε οχημα, απο οποιαδηποτε συσκευη.Τιποτα απολυτως. Ο ορισμος της απολυτης σιωπης και της απουσιας "πολιτισμου" για 5 ολοκληρες ημερες και αυτο δε το εχω συναντησει πουθενα αλλου. Το μονο που διεκοπτε τη σιωπη 1 φορα καθε βραδυ ηταν ο leader μου ο Vargo, ο οποιος μεταμορφωνοταν σε λυκο συμπαρασυροντας και τους υπολοιπους 23...
Απεριγραπτο...

Την επομενη μερα ξυπνουσαμε νωρις, περναμε πρωινο , ταιζαμε τα σκυλια, ετοιμαζομασταν και σιγα σιγα ετοιμαζαμε ο καθενας τη δικη του ομαδα για την πρωινη εκκινηση, την αδρεναλινη της οποιας θεωρω εφαμιλλη ή και ανωτερη της εκκινησης της φορμουλα 1 !!! τα σκυλια το πρωι ηταν πολυ δυνατα με τρελη διαθεση για πολυ τρεξιμο !

Καθε μερα ακολουθουσαμε αλλη διαδρομη και μεναμε σε διαφορετικη καλυβα στο δασος, οπως και η επομενη μερα ηταν διαφορετικη απο την προηγουμενη. Αλλος καιρος, αλλες καιρικες συνθηκες, αλλο ταιρεν, αλλο τοπιο, αλλες ταχυτητες, αλλα απροοπτα κλπ. Αδυνατον να βαρεθεις σε αυτο το ταξιδι, και το παραμικρο δευτερολεπτο αξιζε ! μεταξυ αλλων, κατι που δε μπορω να ξεχασω ειναι οταν κατα τη διαρκεια της διαδρομης καναμε διαλλειματα , ημουν πεσμενος κατω στο χιονι με τα 4 σκυλια ξαπλωμενα επανω μου...

Γενικα, ειναι η πρωτη φορα που ενιωθα πως ζουσα κατι τοσο υπεροχο και αντι να τελειωσει γρηγορα, οπως εχουμε συνηθως την αισθηση για τα ωραια πραγματα, εμενα μου φανηκε αιωνας ! δε μου εχει ξανασυμβει !

Ειχα και ενα Bonus !

Θα επρεπε να βρει πολυ κουραγιο οποιος μετα τις 11 ηθελε να βγει εξω και να κυνηγησει το Βορειο Σελας...
To εκανα την τριτη νυχτα του ταξιδιου και ημουν παρα μα παρα πολυ τυχερος !
Συνεβη λοιπον το εξης :

Σάββατο 2 Απριλίου,

Η φύση είναι γενναιόδωρη και η νυχτα μας χαρίζει αδιανόητη ομορφιά με την εμφάνιση εντυπωσιακού Σέλαος, φωτιά ο ουρανός σε ενα ατελείωτο παιχνίδι αισθήσεων, αρμονίας, κίνησεως και εναλλαγής χρωμάτων. Την ίδια στιγμή, στο μουσικό κομμάτι, ακούγεται το "Peter and the wolf" - Sergei Prokofiev - σε εκτέλεση 24άρων Huskies-σολίστ οι οποιοι μεταμορφώνονται σε λύκους, κυριαρχούν, διαλύουν την απόλυτη σιωπή...

Μαγική παράσταση, διακεκριμένη θέση, το θέατρο των ονείρων!
Kiitos !!!

Οταν τελειωσε το 5ημερο με τα Huskies επιστρεψαμε στο σαλε στη βαση της εταιριας. Την επομενη μερα καναμε μια διαδρομη 80 χιλιομετρα με τα snowmobile , πολυ καλο δε λεω , ολοι ομως συμφωνησαμε πως τιποτα δε συγκρινεται με τα 300 χιλιομετρα που καλυψαμε και με την περιπετεια που ζησαμε μαζι με τους τετραποδους φιλους μας. Μεταξυ πολλων πραγματων, το απιστευτο δεσιμο που αποκτησαμε με τα huskies οσο διηρκησε αυτη η περιπετεια, οσο και η παντελης απουσια "πολιτισμου", ειναι τα 2 κυριοτερα στοιχεια που κατεστησαν αυτο το ταξιδι το ωραιοτερο της ζωης μου και ενα απο τα ωραιοτερα πραγματα που μου εχουν συμβει.

Αυτο το ταξιδι ειναι καταλληλο για οποιον θελει να ζησει μια εντονη, δυνατη, ξεχωριστη και επιπλεον αυθεντικη , γεματη αδρεναλινη περιπετεια με προτογνωρα συναισθηματα.

Βαθμος σωματικης δυσκολιας-φυσικης καταστασης : ιδιαιτερα υψηλος

Συγνωμη αν σας κουρασα , οπως και για το γεγονος οτι στο Forum της Ισλανδιας αναφερθηκα σε αλλα ταξιδια, ισως λιγακι εκτεταμενα. Παρασυρθηκα ! μα ειδικα για τη Φινλανδια, οσο και να σας φαινεται οτι το παρατραβηξα , πιστεψτε με , ημουν πολυ περιληπτικος !
Αυτο το ταξιδι εχει και αλλα πολλα κεφάλαια, και θα μπορουσα να γραψω οσα εγραψα επι 100 τουλαχιστον !

Ισως να ανοιξω καποια στιγμη καποια τοπικ αναφερομενος ξεχωριστα στην καθε χωρα που προανεφερα.

Μεχρι τοτε, να ειστε ολοι καλα, να εχετε υγεια , να κανετε ταξιδια, ταξιδια μακρινα, δυσπροσιτα, παντου...

 

[πετρο χ.]

konstantinos καταπληκτικη η ιστορια σου! οση ωρα την διαβαζα βρεθηκα και εγω για λιγο στην ισλανδια! δεν σου κρυβω οτι ζηλεψα πολυ, μιας και για μενα αυτο το ταξιδι αποτελει ονειρο ζωης, το οποιο πιστευω οτι θα εκπληρωσω του χρονου. Ενα μεγαλο μπραβο για το υπεροχο ταξιδι που μας χαρισες και για τις πολλες πληροφοριες που αποκομισαμε. Να εισαι καλα

 

[hydronetta]

1) Υεμενη (Σανα'α-Βουνα Χαραζ-Σοκοτρα). Θα μπορουσα να γραψω βιβλιο με οσα ειδα μα και οσα μου συνεβησαν εκει...

Για Υεμενη, Σανα'α και Βουνα Χαραζ συμφωνω απολυτα με οτι εχει γραψει το μελος " hydronetta".

Οσον αφορα τη Σοκοτρα:

Επιστημονικη φαντασια και προιστορια συνυπαρχουν, ενας ανεγγιχτος παραδεισος προς το παρων και ελπιζω προς το μελλον. Ευχαριστω τον εαυτο μου που το εζησα αυτο. Απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν συμβει στη ζωη μου συνολικα.

Ενα ταξιδι που απαιτει ελαχιστοποιηση του ρισκου λογω των συνθηκων αρα και πολυ προσεκτικο σχεδιασμο πριν την υλοποιηση του.
Βαθμος σωματικης δυσκολιας-φυσικης καταστασης : Μετριος

2) Αιθιοπια-Danakil Depression-Erta Ale.

Σας αρεσει να κοιμαστε καπου στην εξοχη? στρωματσαδα ή σε υπνοσακο? να ατενιζετε τα χιλιαδες αστερια και τα "πεφταστερια"?
Τι θα λεγατε να διασχισετε μια απο τις πιο αφιλοξενες περιοχες του πλανητη?
Κατα την πορεια, σας περιμενει σουρρεαλισμος. Στον τερματισμο, σας περιμενει μια αληθινη χρονομηχανη. Η γεννηση της γης μπροστα στα ματια σας, τεσσερισημιση δισεκατομμυρια χρονια πριν.
Στα ηφαιστεια του κοσμου λοιπον...
Erta Ale, μια μονιμα ενεργη λιμνη λαβας με διαμετρο 100 μετρα μπροστα στα ματια σας. Πλησιαστε οσο πιο κοντα μπορειτε, εαν μπορειτε. Ο ηχος τρομαζει, η δραστηριοτητα της λαβας σε καθηλωνει, ανυπερβλητη εικονα, οτι πιο κοντα στον αρχοντα των δακτυλιδιων. Ξεκολληστε τα ματια σας απο πανω της , εαν μπορειτε ! Εαν η κολαση ειναι περιπου ετσι, τοτε ειναι πανεμορφη !
Οσον αφορα τα χιλιαδες αστερια του ουρανου, μπορουν να περιμενουν !

Η σημαντικοτερη "διανυκτερευση " της ζωης μου !!!
Ενα ταξιδι εξαιρετικα δυσκολο, οχι για τους ελαφρα την καρδία.
Βαθμος σωματικης δυσκολιας-φυσικης καταστασης : υψηλος

Χαίρομαι πολύ που μοιραζόμαστε ίδιες ταξιδιωτικές ανησυχίες

Και στη Σοκότρα είχα πάει σε δεύτερο ταξίδι στην Υεμένη και θα συμφωνήσω απόλυτα (υπάρχει ακόμα ταξιδιωτική ιστορία σε εξέλιξη με το τίτλο "ΤΟ Νησί" από το 2010…. που περιγράφουμε τα της Σοκότρας). Εσύ πότε πήγες; διότι με τα γεγονότα στην Υεμένη πολλοί αποθαρρύνονται.

Η Αιθιοπία και το Erta Ale είναι μια άλλη ιστορία που τελειώνω. Θα συμφωνήσω ότι το θέμα και στο Danakil αλλά ιδιαίτερα στο Erta Ale είναι μοναδικό. Θα διαφωνήσω στον βαθμό δυσκολίας της ανάβασης. Εγώ που είμαι φυσικής κατάστασης υπό του μηδενός εντούτοις την 3ωρη ανάβαση την ολοκλήρωσα. Μάλλον εύκολη την θεωρώ για κάποιον που δεν έχει γίνει ένα με τον καναπέ ή κουράζεται να πάει μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς. Καλά ο ύπνος ασχολίαστος… εμάς μας έπιασε και βροχή (!) και κοιμήθηκαμε σε κατι υποστατικά πάνω στο χώμα, να μυρίζουν καμηλίλα, και να στάζει πάνω μας η βροχή σαν το μαρτύριο της σταγόνας… Αλλά αυτά σου μένουν

Όσο για την Ισλανδία τι να πω, αγαπημένη από πολλές απόψεις. Σε θεωρώ τυχερό που την έζησες εκ των ένδω

Για τη Βενεζουέλα έχω ακούσει πολλά καλά, θα πήγαινα, αν και με τους λατινοαμερικάνους δεν είμαι παθιασμένος. Ειδικά τώρα που η κατάσταση είναι προβληματική.

Εννοείται να μας γράψεις ιστορίες με φωτό. πάντα καλοδεχούμενες

 

[konstantinos36]

Η Αιθιοπία και το Erta Ale είναι μια άλλη ιστορία που τελειώνω. Θα συμφωνήσω ότι το θέμα και στο Danakil αλλά ιδιαίτερα στο Erta Ale είναι μοναδικό. Θα διαφωνήσω στον βαθμό δυσκολίας της ανάβασης. Εγώ που είμαι φυσικής κατάστασης υπό του μηδενός εντούτοις την 3ωρη ανάβαση την ολοκλήρωσα. Μάλλον εύκολη την θεωρώ για κάποιον που δεν έχει γίνει ένα με τον καναπέ ή κουράζεται να πάει μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς. Καλά ο ύπνος ασχολίαστος… εμάς μας έπιασε και βροχή (!) και κοιμήθηκαμε σε κατι υποστατικά πάνω στο χώμα, να μυρίζουν καμηλίλα, και να στάζει πάνω μας η βροχή σαν το μαρτύριο της σταγόνας… Αλλά αυτά σου μένουν

Συμφωνω εν μερει για το 3ωρο της αναβασης αλλα το θεμα ειναι σε τι κατασταση θα φτασεις εκει. Αν πανε ολα καλα και φτασεις εκει ατσαλακωτος με το τζιπ εχει καλως.Θα πρεπει ομως να συνυπολογισεις πολλους πιθανους παραγοντες που προσθετουν στην ταλαιπωρια ,οπως τις 18 ωρες λεωφορειου Αντις Αμπεμπα-Μεκελε (εκτος κι αν εχεις επιλογη να πας αεροπορικως),την ηφαιστιακη ερημο της Αιθιοπιας και την ευρυτερη περιοχη Danakil (θερμοκρασιες μεχρι 50 βαθμοι) που αποτελει ενα απο τα χειροτερα ταιρεν για τη μετακινηση οχηματων παγκοσμιως οπως το χαρακτηριζουν, κατι που σημαινει εντονη καταπονηση κατα τη μετακινηση (2 μερες τουλαχιστον για να φτασεις εκει), επισης αμμοθυελες κατα τη διαρκεια της νυχτας που πρακτικα σημαινει οτι ειναι αδυνατον να ξεκουραστεις, επιπλεον καποια τροπικη καταιγιδα σημαινει οτι η ερημος θα μετατραπει σε βαλτο με αποτελεσμα τα τζιπ να κολλησουν στην αμμο και το ταξιδι να επιμηκυνθει για τουλαχιστον 1 μερα. Σε αυτη την περιπτωση ο επιδοξος πεζοπορος εχει την επιλογη να διασχισει περπατωντας μεγαλο κομματι της ερημου ( το τελευταιο πετρωδεs κομματι πριν τo στρατιωτικο camp στη βαση για την αναβαση, ενω στελνουν προμηθειες με καμηλες).Αυτο μπορει να παρει και 10 ωρες πεζοπορια στην ερημο , στους 50 βαθμους, με οτι συνεπαγεται αυτο. Να μη ξεχασουμε και τις συχνες βλαβες των κακοσυντηρημενων τζιπ των εταιριων που σε μεταφερουν.
Υπο αυτες τις συνθηκες, και μετα απο στοιχειωδη ξεκουραση ,το τελευταιο 3ωρο της αναβασης αποτελει μιαν αιωνιοτητα. (Για αυτο εχουν ετοιμες και τις καμηλες !)
Θα πρεπει να εισαι πολυ τυχερος για να μη συμβει τιποτα απο αυτα.Εμας μας συνεβησαν ολα αυτα. Τα μισα απο αυτα να συμβουν, που απο οτι μαθαμε συμβαινουν, τοτε αυτο το ταξιδι αποτελει μια μικρη Οδυσσεια.

Αλλα οπως ειπες κι εσυ, αυτα σου μενουν, ειναι μερος της περιπετειας και εχεις τοσα να θυμασαι !!!

 

[konstantinos36]

Στη Σοκοτρα πηγα τον Οκτωβριο του 2013.

 

[hydronetta]

Συμφωνω εν μερει για το 3ωρο της αναβασης αλλα το θεμα ειναι σε τι κατασταση θα φτασεις εκει. Αν πανε ολα καλα και φτασεις εκει ατσαλακωτος με το τζιπ εχει καλως.Θα πρεπει ομως να συνυπολογισεις πολλους πιθανους παραγοντες που προσθετουν στην ταλαιπωρια ,οπως τις 18 ωρες λεωφορειου Αντις Αμπεμπα-Μεκελε (εκτος κι αν εχεις επιλογη να πας αεροπορικως),την ηφαιστιακη ερημο της Αιθιοπιας και την ευρυτερη περιοχη Danakil (θερμοκρασιες μεχρι 50 βαθμοι) που αποτελει ενα απο τα χειροτερα ταιρεν για τη μετακινηση οχηματων παγκοσμιως οπως το χαρακτηριζουν, κατι που σημαινει εντονη καταπονηση κατα τη μετακινηση (2 μερες τουλαχιστον για να φτασεις εκει), επισης αμμοθυελες κατα τη διαρκεια της νυχτας που πρακτικα σημαινει οτι ειναι αδυνατον να ξεκουραστεις, επιπλεον καποια τροπικη καταιγιδα σημαινει οτι η ερημος θα μετατραπει σε βαλτο με αποτελεσμα τα τζιπ να κολλησουν στην αμμο και το ταξιδι να επιμηκυνθει για τουλαχιστον 1 μερα. Σε αυτη την περιπτωση ο επιδοξος πεζοπορος εχει την επιλογη να διασχισει περπατωντας μεγαλο κομματι της ερημου ( το τελευταιο πετρωδεs κομματι πριν τo στρατιωτικο camp στη βαση για την αναβαση, ενω στελνουν προμηθειες με καμηλες).Αυτο μπορει να παρει και 10 ωρες πεζοπορια στην ερημο , στους 50 βαθμους, με οτι συνεπαγεται αυτο. Να μη ξεχασουμε και τις συχνες βλαβες των κακοσυντηρημενων τζιπ των εταιριων που σε μεταφερουν.
Υπο αυτες τις συνθηκες, και μετα απο στοιχειωδη ξεκουραση ,το τελευταιο 3ωρο της αναβασης αποτελει μιαν αιωνιοτητα. (Για αυτο εχουν ετοιμες και τις καμηλες !)
Θα πρεπει να εισαι πολυ τυχερος για να μη συμβει τιποτα απο αυτα.Εμας μας συνεβησαν ολα αυτα. Τα μισα απο αυτα να συμβουν, που απο οτι μαθαμε συμβαινουν, τοτε αυτο το ταξιδι αποτελει μια μικρη Οδυσσεια.
Αλλα οπως ειπες κι εσυ, αυτα σου μενουν, ειναι μερος της περιπετειας και εχεις τοσα να θυμασαι !!!

Δεν ξέρω πότε πήγες Danakil διότι πολλά έχουν αλλάξει εδώ κι 1,5 χρόνο όπως μας έιπαν.
Εμείς βρεθήκαμε εκεί τέλη Φεβρουαρίου που μας πέρασε.
Κινηθήκαμε απο βορρά Axum - Adigrat που ήταν σχετικά κοντά στο Mekele κι έτσι δεν κουραστήκαμε. Είναι αυτό που θα συνιστούσα στους πάντες καθώς είναι καλό το ταξίδι να τελειώνει στο Erta Ale σαν το κερασάκι στη τούρτα.
Οι θερμοκρασίες ήταν ανεκτές.
Ο δρόμος από Mekele μέχρι το χωριό Hamedela (πύλη για το Danakil) είναι πλέον πολύ καλή ασφαλτος και γίνεται ξεκούραστα. Το ίδιο ισχύει από Hamedela μέχρι κάποιο σημείο όπου γίνεται παράκαμψη σε χωματόδρομο για το Erta Ale. To πρώτο κομμάτι είναι ανεκτό, το τελευταίο ζόρισε γιατι κινείσαι με ελάχιστη ταχύτητα πάνω σε βράχους αλλά όχι σε σημείο που να κουραστείς. Στο στρατιωτικό camp φτάσαμε δηλαδή οδικώς και σαν έπεφτε ο ήλιος κάναμε την τρίωρη ανάβαση.
Γενικά μου φάνηκε απόλυτα διαχειρίσιμο όπως το έζησα και σε καμμία περίπτωση δεν απαιτήθηκε πολύωρη πεζοπορία κάτω από το λιοπύρι πιο πριν. Δεν ήταν εποχή βροχών κι έτσι δεν είχαμε θέμα να κολλήσουμε. Επίσης τα τζιπ πάνε σε κομβόι και ΜΟΝΟ (για λόγους ασφαλείας), οπότε αν τύχει κάτι προστρέχουν οι υπόλοιποι (πράγμα που το είδαμε). Δηλαδή φτάσαμε εκεί σε γκρουπ τουλάχιστον 10 τζιπ.
Κλείσαμε το τουρ μέσω του ethio Tour and Travel στο Μekele. με εξαιρετικές εντυπώσεις, κι οικονομικά. Ούτως ή άλλως όλοι πάνε σαν γκρουπ