Ιράν Ιρανικά Όσκαρ (μέρος 1 από τα…5; 6; 10;)

[Yorgos]

Στην πτήση για Τεχεράνη-Μανάμα ο Τζόρντι κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και δεν ήθελα να τον ενοχλήσω, αλλά στην πτήση για Αθήνα δε μου τη γλίτωσε: «Ξύπνα ρε! Ώρα να δώσουμε τα βραβεία.» Το αγουροξυπνημένο βλέμμα του μου λέει ότι δεν έχει καταλάβει καν πού είμαστε. «Είμαστε στο αεροπλάνο, το Ιράν μας τελείωσε, σε 3,5 ώρες πετάς για Βαρκελώνη κι ακόμη δεν έχουμε ούτε τις υποψηφιότητες των βραβείων». Συνεχίζει να με κοιτάει με φρεσκάδα αγκινάρας και όρεξη οπαδού της Μπόκα που πάει στη δουλειά του μετά από μια εντός έδρας τεσσάρα από τη Ρίβερ. Βάζει το κεφάλι του στα χέρια του κι ακολουθεί σιωπή. Πάνω που φοβάμαι ότι θα κάνω την απονομή μόνος μου η ταλαιπωρημένη του φωνή ακούγεται σιγά: «Ποια είναι η πρώτη κατηγορία;»

Βγάζω το τσαλακωμένο, καταξεσκισμένο, μουλιασμένο και μισοσάπιο τετραδιάκι μου από την τσάντα. Το πήρα 0,85? στο αεροδρόμιο Mehrabad και τη δουλίτσα του την έκανε τέλεια. Επί ένα μήνα εκτέλεσε χρέη ημερολογίου, λεξικού, σημειωματάριου και αυτοσχέδιου χάρτη. Τώρα θα έχει την τύχη να φιλοξενήσει και τις υποψηφιότητες για τα βραβεία του Ιράν…

Ακολουθούν οι υποψηφιότητες και τα βραβεία όπως αποδόθηκαν από τη…διμελή επιτροπή, αντί για ταξιδιωτική ιστορία γιατί αν κάτσω να αντιγράψω όοοολο το ημερολόγιο δε θα τελειώσουμε ποτέ (και περιέχει και προσωπικά δεδομένα). Περιορίσαμε τις υποψηφιότητες σε εκείνες που είχαν πιθανότητες να πάρουν πρώτη θέση.

• Κατηγορία «Ομορφότερη Πόλη»

Esfahan: Το διαμάντι της παγκόσμιας ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Η άφιξη (βραδιάτικα κιόλας) στη φωτισμένη πλατεία είναι μια από τις πολύ κλασικές ταξιδιωτικές στιγμές, όπως όταν βλέπεις για πρώτη φορά το Μάτσου Πίτσου, τις Πυραμίδες, την Ακρόπολη ή το Άνγκορ Βατ. Το μοντέρνο κομμάτι της πόλης ήταν επίσης πολύ ζωντανό κι ευχάριστο (για τα ιρανικά δεδομένα), από το αρμένικο κομμάτι μέχρι τις βιομηχανικές συνοικίες.
Yazd: Κτίρια φτιαγμένα από λάσπη, σοκάκια από λάσπη, δαιδαλώδης αρχιτεκτονική, όμορφα τζαμιά, εντυπωσιακά αρχοντικά και βασικά μια πόλη για περπάτημα, σημεία της οποίας δε φαίνεται ν αέχουν αλλάξει και πολύ τους τελευταίους αιώνες.
Tabriz: Σχετικά μοντέρνα πόλη με μπόλικη ζωή (όχι νυχτερινή, τέτοια πράγματα στο Ιράν…), το καλυμμένο παζάρι έχει μήκος…35χλμ, ωραία πάρκα, πολύς κόσμος, νεολαία, γκομενίτσες που μας δίνανε τα τηλέφωνά τους στο δρόμο (κατά τα άλλα σεμνά και ταπεινά) και γενικά η πιο ζωντανή πόλη που είδαμε, σε κάθε γωνία και μια νέα εικόνα, ενδιαφέρουσα η παρουσία Αζέριων που δίνουν άλλον αέρα.
Sanandaj: Η πρωτεύουσα του ιρανικού Κουρδιστάν, πολύ ευχάριστη ως ρυμοτομία, εξαιρετικό κλίμα, φανταστικοί άνθρωποι, όμορφα μουσεία, μηδέν τουρισμός και πολύ trendy αλλά ταυτόχρονα και παραδοσιακή, για παράδειγμα οι περισσότεροι άνδρες φορούσαν τις παραδοσιακές κούρδικες βράκες. Διαμάντι.
Kashan: Το alter ego της Yazd στο μικρότερο, οικογενειακότερο, λιγότερο τουριστικό αλλά και ελαφρώς λιγότερο συντηρημένο. Από τις πολύ θετικές εκπλήξεις του ταξιδιού και τα αρχοντικά του ήταν τα ομορφότερα που είδαμε στη χώρα.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Ομόφωνα η Esfahan, μερικά πράγματα είναι κλασικά, δε χωρούν πρωτοτυπίες. Δεύτερη η Yazd, τρίτο το Kashan.

• Κατηγορία «ομορφότερο τζαμί»

Τζαμί του Ιμάμη στην Esfahan: Τεράστιο, τρομερή δουλειά στα πλακάκια, απέραντο γαλάζιο και η παρουσία μας στην προσευχή της Παρασκευής εκεί μάλλον του έδωσε έξτρα πόντους, φοβερή εμπειρία
Τζαμί Lotfollah, δίπλα στο προαναφερόμενο: Μικρό, αλλά φοβερά καλοδουλεμένο, απίστευτα χρώματα, οι φωτογραφίες φαίνεται να είναι από photoshop
Τζαμί της Παρασκευής, πάλι στην Εσφαχάν: Τεράστιος αίθριο απ’ όπου βλέπει κανείς τα τέσσερα κτίρια να υψώνονται επιβλητικά, φανταστικό για φωτογραφίες, τρομερή αρμονία αν και λιγότερη λεπτομέρεια από τα άλλα
Τζαμί της Παρασκευής στη Yazd: Ωραίοι μιναρέδες, στο εσωτερικό θυμίζει πολύ το τζαμί του Ιμάμη
Nasir-Ol-Molk στη Shiraz: Φανταστικά χρώματα, αποτέλεσμα του συνδυασμού χαλιών και οροφής. Μικρό και πολύ ήσυχο.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Ισοπαλία μεταξύ του Ιμάμη και του Lotfollah, στην Τρίτη θέση το τζαμί της Παρασκευής στην Esfahan.

• Κατηγορία «καλύτερο τοπίο»

Kaluts: Στην έρημο Dasht-e-Lut στα βόρεια του Κερμάν, οι τεράστιοι σχηματισμοί από στερεοποιημένη άμμο με το πορτοκαλί τους χρώμα είναι πολύ εντυπωσιακοί. Θυμίζουν πολύ τη Λευκή Έρημο στην Αίγυπτο, στο πιο πορτοκαλί, αλλά και σαφώς μικρότερο σε έκταση. Ο ουρανός, όπως πάντα στην έρημο, γεμάτος αστέρια και η σιωπή εκκωφαντική, άλλος κόσμος.
Ανατολικά του Khal Khal: Κι εκεί που νομίζαμε ότι όλο το Ιράν είναι έρημος, στα ξεκούδουνα εμφανίζονται κοιλάδες με απέραντο πράσινο, ορυζώνες, τσοπάνοι με παλτά και κοπάδια από πρόβατα να γεμίζουν καταπράσινους λόφους με άσπρες βουλίτσες. Ρε μήπως είμαστε στη Σκωτία; Όχι, μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Κασπία είμαστε.
Διαδρομή με τραίνο Andimenshk-Dorud: Ξερά τοπία, όπου άνθρωποι ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Επί 5,5 ώρες το τραινάκι αγκομαχεί περνώντας μέσα από δεκάδες τούνελ (142 μας είπαν μερικοί) χαρίζοντας θέες σε απόκρημνα βράχια, καταπράσινα ποτάμια και των βουνών Zardkouh.
Zandan-e-Soleiman: Ένας τεράστιος λόφος στη μέση της ερήμου, όταν τον σκαρφαλώνεις συνειδητοποιείς πως πρόκειται για ηφαίστειο με απίστευτο κρατήρα και συγκλονιστική πανοραμική θέα προς το Takt-e-Soleiman.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Ισοπαλία μεταξύ Zandan-e-Soleiman κα Kalutsι, τρίτη θέση το Khal Khal.

(συνεχίζεται)

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Traveller]

Άμα ζητήσω να θυμηθείς με τι εταιρία και τι αεροπλάνο πέταξες ζητάω πολλά? Μπας και ήταν καμιά Saha Air με το περίφημο 707? Λες?

 

[Yorgos]

Από αεροπλάνα δεν ξέρω την τύφλα μου, φίλε, δυστυχώς είμαι τελείως ανίδεος. Η πτήση ήταν μια απλή πτήση Gulf Air, τίποτε το εξωτικό.

Εξωτικό ήταν μόνο το Τεχεράνη-Mashhad με την Taban Air, ο συνταξιδιώτης μου που έχει ένα φίλο που μαζεύει ζαχαρίτσες από όλο τον κόσμο τρελάθηκε με το σουβενίρ του. Έμαθα πως αυτοί οι παλαβοί κάνουν και διεθνή συνέδρια όπου γίνονται και πλειστηριασμοί και μερικοί πληρώνουν και πολλά λεφτά για ζαχαρίτσες.

 

[Yorgos]

Ιρανικά Όσκαρ, Μέρος 2

• Κατηγορία «καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία»

Προσευχή με 3.000 άτομα στο Ταζμί του Ιμάμη στην Εσφαχάν: Κι εκεί που μας είπαν πως δε μπορούμε να μπούμε διότι είναι ώρα προσευχής κι επιτρέπονται μόνο οι μουσουλμάνοι, εμφανίζεται ο 18χρονος Ρέζα ο οποίος μας βάζει μέσα αφού μιλάει με το φύλακα. Κάνουμε ό,τι κάνει κι αυτός: πλένουμε τα πόδια μας, παίρνουμε την πετρούλα, καθόμαστε στον περιγεγραμμένο χώρο στο τεράστιο χαλί, σηκωνόμαστε και υποκλινόμαστε όποτε το κάνουν και οι υπόλοιποι, φωνάζουμε «Allah-u-Akbar» όταν πρέπει…μέχρι και το «θάνατος στο Ισραήλ, φωτιά στην Αμερική» μάθαμε να ουρλιάζουμε χτυπώντας το στήθος ρυθμικά, μετά από την παρότρυνση του μουλά. Στο τέλος μας περικύκλωσαν και καμιά εκατοστή πιστοί που θέλανε να μάθουνε από πού είμαστε και αν θα ασπαστούμε το Ισλάμ. Άλλη φάση το τζαμί εν ώρα παρασκευιάτικης προσευχής, και μόνο η ηχώ προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε μαζική κραυγή. Φοβερή εμπειρία.


Πρόσκληση στα γενέθλια του Hadi: O Hadi είναι Αζέριος, από οικογένεια εκατομμυριούχων και πολυάσχολος: ο μπαμπάς του έχει οκτώ μαγαζιά χαλιών, ο θείος του μια αυτοκρατορία τσιμέντου, τροφίμων, εισαγωγών-εξαγωγών και χρηματιστηριακών, ο ίδιος εκτελεί χρέη εμπόρου, ταξιδιωτικού πράκτορα, μπον βιβέρ και γιάπη και... αυτόκλητου οικοδεσπότη μας. Μετά από μια ολόκληρη μέρα στο Tabriz μας καλεί στο σπίτι του, στο πάρτι γενεθλίων του. Πατώματα Σουηδίας, ένα χαλί με 150 κόμβους ανά τετραγωνικό εκατοστό (η αξία του είναι γύρω στις 300.000 ευρώ αλλά ο πατέρας του δεν το πουλάει, έχει πάνω όλους τους Πέρσες βασιλιάδες), η δορυφορική τηλεόραση δείχνει ημίγυμνες Τουρκάλες με καυτά σορτς κι ατέλειωτα ντεκολτέ (είμαστε ακόμη στο Ιράν;, ο Hadi μας δείχνει στο laptop του φωτογραφίες από τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, μας συστήνει την ξαδέρφη του που δουλεύει σε μονάδα πυρηνικής ενέργειας αλλά θέλει να πάει για μεταπτυχιακό στην Αμερική (ας πάει στην Υπηρεσία Μετανάστευσης να πει τη δουλειά κάνει κι άμα την αφήσουν να περάσει έστω κι έξω από την Αμερική εγώ θα βγω με φούστα στην Πλατεία των Όπλων), ο μπαμπάς του ξεβρακώνεται μπροστά σε όλους (!!), το φαγητό είναι θεϊκό, η ανταλλαγή δώρων φολκλόρ και η όλη βραδιά είναι highlight από μόνη της.

Πρόσκληση στο σπίτι του Τζαμάλ: Ο Τζαμάλ είναι ο ταξιτζής που μας πήγε επί…14 ώρες στα χωριά του Κουρδιστάν. Τράβηξε πολλά ο τύπος: οδήγησε εκτός ασφάλτου, τον ξέχεσε η αστυνομία ουκ ολίγες φορές, εμείς λυσσάξαμε να πάμε σε χωριά που δεν πατάει ψυχή, τον βάλαμε να πείσει κάτι παππούδες με κέρατα στους ώμους να τους βγάλουμε φωτογραφία, τον πρήξαμε γενικώς κι αυτός όχι μόνο μας κερνούσε ακατάπαυστα (μέχρι και την είσοδο σε κάτι σπηλιές), αλλά στο τέλος μας κάλεσε και στο σπίτι του, παρότι ήταν πτώμα. Κουρδικό σπίτι, κουρδικό φαγητό, είδαμε τα βίντεο από τον κουρδικό του γάμο, πολύ Οσταλάν σε πόστερ αφίσες και βιντεοκλιπς, πολύ σεμνό αλλά πεντακάθαρο και το τσακίσαμε το φαγητό, σε συνεννόηση σπασμένο τηλέφωνο αλλά η φιλοξενία και πάλι ήταν συγκινητική.

Νύχτα στο Kaluts: Εκδρομή στην έρημο με διανυκτέρευση με μια κουβέρτα κάτω από τ’ αστέρια, εντάξει αυτά τα’ χουμε ξανακάνει. Το κλου είναι ο Hussein, αιώνια παραμυθάς, καμάκι (είχαμε και μια σιτεμένη Γερμανίδα μαζί μας), φαν του Αχμαντινετζάντ και του Χομεϊνί («το 90% των Ιρανών τον λατρεύει» είπε, εμείς πάλι όλο στο 10% πέφταμε!), ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ φαγητό που μαγείρεψε ο ίδιος, χάος η όλη οργάνωση (έχασε τα κλειδιά του τζιπ και πήγαμε με…Paykan στην έρημο!, ξέχασε να φέρει ποτήρια και πίναμε με το σύστημα χύνω τα νερά, αργήσαμε να φύγουμε 2 ώρες, το πρωί θα μας ξυπνούσε να δούμε την ανατολή, ευτυχώς που ξύπνησα εγώ, αυτός σηκώθηκε στις 11!), αλλά τόσο γέλιο σε τόσο όμορφο τοπίο και με ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί Ισλάμ, κομουνισμού (η Γερμανίδα ήταν λες και είχε βγει από το Goodbye Lenin), CIA, σεξ, ταξιδίων κλπ.

Παλαβός στο τραίνο Tabriz-Τεχεράνη: Κέρδισε άλλη κατηγορία αυτός…αξίζει ένα κεφάλαιο μόνος του.

Στρατιωτικοί έλεγχοι στο Howaraman: Είμαστε στα 3 χιλιόμετρα από το Ιράκ κι εμείς τα μοσχάρια ξεχάσαμε τα διαβατήρια μας στο Sanandaj. Μας σταμάτησαν σε ένα κάρο στρατιωτικά πόστα, στην αρχή μας ξεχέζανε, μετά μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, στο τέλος μας δίνανε κι ένα «πάσο» μέχρι το επόμενο πόστο και πάλι φτου απ’ την αρχή γιατί κάθε στρατάρχης πάθαινε εγκεφαλικό να βλέπει δυο τουρίστες κι ένα ταξιτζή χωρίς άδειες στα σύνορα με το Ιράκ. Φάγαμε με τους φαντάρους, γνωρίσαμε στρατηγούς που ήταν από χύμα μέχρι Χίτλερ, είδαμε πιο πολλούς στρατώνες απ’ όσους θέλω να θυμάμαι, στο τέλος πήραμε ένα κατσικόδρομο για να παρακάμψουμε το στρατόπεδο ενός τύπου που δε μας έδινε πάσο και το επιμύθιο ήταν του ταξιτζή στα φοβερά Αγγλικά του: “sorry mister, Ahmadinedjad soldiers very animal!”.

Σύλληψη οδηγού λεωφορείου: Στο δρόμο για τα σύνορα με το Πακιστάν, η αστυνομία συλλαμβάνει τον οδηγό του λεωφορείου και μένουμε σε μια λεωφόρο στην έρημο με τους 15-20 επιβάτες να μας κοιτούν σα να είμαστε εξωγήινοι. Ένας κουτσομιλάει Αγγλικά και τον ρωτάω αν ο οδηγός συνελήφθη για λαθρεμπόριο πετρελαίου στο Πακιστάν, αφού στο λεωφορείο μπήκαν σκυλιά, ξήλωναν σανίδες, άδειαζαν δοχεία κλπ. «Ναι», μου λέει, “how you know? You mafia? You good information Iran!”. Κάτσαμε 3 ώρες να κάνουμε παντομίμα με ένα μάτσο απίθανους που μας εξηγούσαν ότι ό ένας είναι τσοπάνος («my job is μπεεεεεεε»), άλλος κάτι μας έλεγε για τον πεθερό του που δεν του επιτρέπει να κάνει σεξ με τη γυναίκα του, ένας μας κερνούσε σύκα, άλλο βγάλανε και καπνίζανε όπιο, ότι να’ναι σουρεαλιστικές φάτσες και καταστάσεις στη μέση του πουθενά. Τελικά ήρθε άλλος οδηγός και φύγαμε.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Η προσευχή στο τζαμί της Εσφαχάν, ακολουθεί ο Τζαμάλ και μετά το Kaluts.

 

[ΕΡΣΗ]

Συνέχισε, συνέχισε! Με έχεις καθηλώσει. Άμποτε να μην τελειώσει ποτέ αυτή η τελετή, ακόμη και αν στο τέλος ευχαριστήσεις τη μαμά σου, το μπαμπά σου, τα αδέλφια σου, τα ξαδέλφια σου, την σύντροφό σου κοκ. Υπόσχομαι ότι μετ' ευλαβείας θα την παρακολουθήσω όλη μέχρι τέλους.

 

[Pandora]

Τι να πω βρε Γιώργο!

Μόνο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτήν, την τόσο αυθεντική και ατόφια κατάθεση των εμπειριών σου!

Και νοιώθω, πραγματικά πολύ τυχερή που τις μοιράζεσαι μαζί μας...

Συνέχισε φίλε, μας έχεις συνεπάρει...

 

[KIKI]

Jorge querido, οπως παντα αψογος !!!

Απιθανο γραψιμο ,συναρπαστικο ταξιδι ...
Σε ευχαριστουμε που το μοιραζεσαι μαζι μας ..

Υ.Σ. ασχετο με τη Περσια ... περιμενω να μου δωσεις το τηλ. , της μανουλας σου. Εχω να τη ρωτησω κατι για κεντητα απο τη Κουβα !! ( es una broma ! )

 

[dimosf]

ΚΑΙ με αυτή σου την ΙΣΤΟΡΙΑ πλούτισες πάλι το forum Φτάνει άραγε ένα ακόμα ευχαριστώ;

 

[xenos]

Yorgo την αλλη φορα στο ταξιδι σου,παρε καμεραμαν,και γυρνατο ταινια.
Αψογος λεμε,πρεπει να γραφεις συχνοτερα.
Βαλε μας και καμμια φωτογραφια να δουμε.

 

[vagantos]

"Στο τέλος μας περικύκλωσαν και καμιά εκατοστή πιστοί που θέλανε να μάθουε από πού είμαστε και αν θα ασπαστούμε το Ισλάμ."

Είμαι σιγουρος πως τους εξήγησες οτι κωλύεσαι, όντας πιστος σαμάνος της Πατσαμάμα και υπήκοος του Αταουάλπα...
Δε θα παραξενευτώ καθόλου αν τον άλλο μήνα σε δω να ανάβεις το σπίρτο σε τελετή καύσης νεκρών στο Γάγγη...
.. Ή εστω να βγαίνεις ραντεβου με την (ζωντανή) θεά Κουμάρι στο Κατμαντού.

 

[discolata]

υποκλίνομαι στο ταλέντο σου .. νομιζω πρεπει να κανεις αιτηση για δουλεια στους Τony & Maureen Wheeler
και περιμενω με ανυπομονησία να δω τι θα γράψεις οταν γυρίσεις απο το χάος της Ινδίας!!
εχω την εξης απορια.. θα μπορουσε γυναικα να ταξιδεψει στο Ιραν ή το αποκλείουμε παντελώς? ( ή έστω με γκρουπ ή με φίλους ?) θα πρέπει να ταξιδεύει με κάποιον υποτιθέμενο "σύζυγο " ?

 

[Yorgos]

Discolata στα σοβαρά, oι Wheelers πληρώνουν πραγματικά πολύ λίγο, γίνανε κάποιες συζητήσεις κάποτε αλλά το όλο θέμα έμεινε στάσιμο. Ενδεικτικά να σου πω ότι παίρνεις ένα στάνταρντ ποσό για την εκπόνηση του οδηγού, σου καλύπτουν τα έξοδα κι από εκεί και πέρα δεν έχεις ούτε ποσοστά επί των πωλήσεων, ούτε πνευματικά δικαιώματα κλπ. Επιπλέον η δουλειά έχει πολύ χαμαλίκι, πίεση και άγχος, μπλέκεις με τους χαρτογιακάδες που ανέλαβαν το LP εδώ και 10 χρόνια (ο ίδιος ο Wheeler τους έβριζε, πούλησε κι ησύχασε),έχω γνωρίσει και συγγραφείς και συνεργάτες κι αν δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα στο LP (αμφιβάλλω, ειδικά από την ώρα που μπήκε μέσα και το BBC), δεν είναι τόσο ελκυστικό όσο φαντάζεται κανείς.

εχω την εξης απορια.. θα μπορουσε γυναικα να ταξιδεψει στο Ιραν ή το αποκλείουμε παντελώς? ( ή έστω με γκρουπ ή με φίλους ?) θα πρέπει να ταξιδεύει με κάποιον υποτιθέμενο "σύζυγο " ? μελών του TravelStories για το Ιράν:

Όχι, κανένα πρόβλημα. Θα πρέπει να καλύπτεις τα μαλλιά σου (έστω όπως το κάνουνε οι πιτσιρίκες Ιρανές, με τη μαντήλα να καλύπτει μέρος μόνο του κεφαλιού, δε χρειάζεται και μπούργκα) και να φοράς κάτι φαρδύ πάνω από τα ρούχα σου. Εμείς γνωρίσαμε δυο κοπέλες που ταξίδευαν η καθεμιά μόνη της και δεν είχαν κανένα πρόβλημα απολύτως. Γνωρίσαμε και δυο γκρουπάκια από Ισπανίδες, κι αυτές ενθουσιασμένες και χωρίς προβλήματα.

Φοβάμαι ότι όταν γυρίσω από την Ινδία δε θα μπορέσω να γράψω και πολλά γιατί θα πάω καρφί στην Κούβα, απ' όπου δεν παίζει να έχω την πρόσβαση στο ίντερνετ που έχω τώρα. Αλλά ακόμη κι έτσι, τουλάχιστον θα μπορώ να διαβάζω και όσο πάει έχει και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες το σάιτ.

Ευχαριστώ για τα καλά λογάκια, θα τελειώσω τα όσκαρ μες στο ΣΚ.