Ιράν Ιρανικά Όσκαρ (μέρος 1 από τα…5; 6; 10;)

[renata]

καλα σου λέει ο giorgos discolata ..σου λέω έλα να πάμε στο ιράν πέρισι το ειχα ξεκινήσει για μόνη μου και μέσω ενός πρακτορείου ιρανικού να μετακινηθώ ..τέλειες τιμές και φουλ ανεξαρτησία ..για δές το!

 

[discolata]

για το 2009 έχει ιαπωνία.. γιατι θα μετακομίσει ο φίλος μου που μένει τόκυο και θα κλαίω με μαύρο δάκρυ.. αν δεν τον προλάβω..
για τέλος του 2009 το συζητάμε σοβαρά για Ιράν .. ( θα με εχει μαδήσει προφανώς η Ιαπωνία..)

 

[StellAnna]

Γιώργο συμφωνώ απόλυτα με τα καλιστεία σου.
Το Εσφαχάν είναι άπαιχτο. Οι άνθρωποι όλα τα λεφτά.
Το Ιράν είναι πέραν πάσης σύγκρισης.

 

[Yorgos]

Το ότι θα σε μαδήσει η Ιαπωνία είναι δυστυχώς γεγονός. Πήγα πέρυσι ένα μήνα με δυο φίλες Γιαπωνέζες και τη βρήκα πολύ ακριβή, αν και φτηνότερη από ό,τι περίμενα, αλλά από τότε το ευρώ -αντί για 164 γιεν που έδινε- έχει πέσει στα 125 κι αυτή η αυξησούλα του 30% την μετατρέπει πλέον από ακριβή σε πανάκριβη. Θέλει πολύ σχεδιασμό και καλές επιλογές, αλλά επειδή είναι από τους προορισμούς που λόγω κόστους και απόστασης δεν πας πολλές φορές, θα σου έλεγα να δεις όσο το δυνατόν περισσότερα μπορείς κι ας χρεωθείς.

 

[bloody mary]

Γιώργο μη μας ξεχάσεις για τη συνέχεια. Γιατί όμως δε γράφεις και μια ιστορία? Εκείνος ο κουβανός συγκάτοικος ήτανε όλα τα λεφτά!!!

 

[Yorgos]

Ελήφθη, όβερ.

 

[Yorgos]

Ιρανικά Όσκαρ, Μέρος 3

• Κατηγορία «ομορφότερο κτίριο»

Μαυσωλείο-Haram στη Mashhad: Στου διαόλου τη μάνα η Mashhad, είναι ιερή πόλη διότι εκεί βρίσκεται το μοναδικό σημείο ταφής ιμάμη στη χώρα, οπότε αποτελεί πόλο έλξης για εκατομμύρια μουσουλμάνους. Φτάσαμε και... τρεις μέρες μετά το Ραμαζάνι, ακριβώς δηλαδή στο φόρτε του θρησκευτικού παροξυσμού (από την επόμενη του Ραμαζανίού και για μία εβδομάδα η MAshhad βουλιάζει από κόσμο) και κοντέψαμε να κοιμηθούμε στο δρόμο. Δεν έχω δει πόλη με περισσότερα ξενοδοχεία στη ζωή μου, χωρίς να μπορώ να βρω ούτε ένα δωμάτιο. Τέλος πάντων, το μόνο (θεωρητικά) μείζον αξιοθέατο της πόλης είναι το μαυσωλείο αυτού του Ιμάμη (ο όγδοος είναι, ο ένατος, δε θυμάμαι)... το οποίο είναι και κλειστό στους μη μουσουλμάνους, επιτρέπεται μόνο να εισέλθει κανείς με ειδική άδεια, να έχει μια "θρησκευτική καθοδήγηση" από τον υπεύθυνο για τους επισκέπτες και να δει τα (αδιάφορα κατ' εμέ) μουσεία που βρίσκονται εντός του μαυσωλείου, πάντα υπό συνοδεία η οποία και θα βεβαιωθεί ότι έπειτα θα την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια, ώστε να μην πας στους απαγορευμένους για αλλόθρησκους χώρους. Πριτς! Τους τη σκάσαμε και πήγαμε σε όλα τα προαύλια. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ σύμπλεγμα κτιρίων, εκπληκτική ισλαμική αρχιτεκτονική, αλλά το κλου ήταν -ακριβώς λόγω των ημερών- η περιφορά νεκρών μετά θρησκευτικών ψαλμών, η κατάνυξη των γυναικών, το δάκρυσμα Σιιτών που ερχόντουσαν από οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς ώστε να προσκηνύσουν, κι όλα αυτά με backdrop χρυσούς τρούλους, εξωφρενικά ψηφιδωτά και μια αλληλουχία προαυλίων που προκαλούσε δέος. Άξιζε τον κόπο και το αεροπλάνο για τη Masshad (το βρήκαμε με την άφιξη στην Τεχεράνη και το πήραμε σε τιμή σάντουιτς, δε χάνονται αυτά) και η απίστευτη τρώγλη όπου κοιμηθήκαμε για δυο βράδια. Κρίμα που δεν είχα φωτογραφική μηχανή, αλλά μην το παρακάνουμε, θα μας κρεμούσαν ζωντανούς.


Μαυσωλείο Shiraz: Πάλι μαυσωλείο, πάλι απαγορευμένο, πάλι μπήκαμε. Αυτή τη φορά όμως κοντέψαμε να τις φάμε. Στις δύο πλαϊνές πύλες οι γνωστοί φρουροί μας είπαν ότι αφού δεν είμαστε μουσουλμάνοι δε μπορούμε να εισέλθουμε, ευγενικά και όμορφα. Κάνουμε το γύρο της πόλης (τεράστιο το σύμπλεγμα... το μισό ιστορικό κέντρο πιάνει και δεν έχει τελειώσει ακόμη) ψάχνοντας την πίσω πόρτα, ελπίζοντας ότι οι εκεί φρουροί θα είναι πιο αδιάφοροι ή ελαστικοί. Κάναμε ένα τρίωρο να τη βρούμε, αφού πέσαμε σε άλλο άσχετο τζαμί με εκατομμύρια (κυριολεκτικά) κομματάκια από καθρέπτες κι ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο από στενάκια με χρήστες ναρκωτικών και ξυπόλιτα παιδάκια. Ένας χρήστης μας έδειξε πού είναι η πίσω πόρτα... και μπήκαμε. Είναι βράδυ, το μαυσωλείο φωτισμένο...τι θέαμα! Μπροστά μου τέσσερεις νέοι Ιρανοί βγάζουν τα κινητά τους να το απαθανατίσουν, οπότε λέω κι εγώ να κάνω το ίδιο με τη μηχανή μου. Ο Τζόρντι επιμένει να την κάνουμε γρήγορα, αλλά τέτοια αρχιτεκτονική αρμονιά χρίζει μιας αξιοπρεπούς φωτογραφίας... Σκάνε μύτη πέντε νταγλάράδες, αξύριστοι, με στρατιωτικές στολές, αγριεμένο βλέμμα και όχι πολύ φιλικές διαθέσεις. Οι διαβόητοι Balsij (ή "εθελοντές" της θρησκευτικής αστυνομίας, οι ίδιοι που βάζουν ζευγαράκια φυλακή επειδή κρατιούνται από το χέρι ή βάζουν πρόστιμα σε κοπέλες που φορούν μακιγιάζ και σε άντρες με "φανταχτερές" φανέλες). "You Muslim?"... "Bosnia-Herzegovina" απαντάμε, ελπίζοντας ότι τα βαλκάνια χαρακτηριστικά και τα μούσια τριών εβδομάδων θα μας σώσουν. Ακολουθούν σκηνές απείρου κάλλους, τελικά ο τύπος σηκώνει το γκλομπ του και μας δείχνει την έξοδο...κάνουμε πως φεύγουμε ψύχραιμοι, αλλά μάλλον ψλοχεστήκαμε, δεν το περίμενα ότι θα γνώριζα από κοντά τους Balsij και μου φτάνει που λεχω πρόβλημα με τη βίζα μου, δε χρειάζομαι περαιτέρω συναναστροφές. Κοιτάζω την οθόνη της ψηφιακής μου: η φωτογραφία που τόσο μπελά προκάλεσε είναι αστέρι, χαλάλι της. Αμφιβάλλω αν το σύμπλεγμα είναι τόσο όμορφο υπό το φως της ημέρας.

Μαυσωλείο Qom: Qom, η πόλη των μουλάδων, της θρησκευτικής επανάστασης, των φανατικών, η πόλη με τις χίλιες μαντράσα. "Μην πάτε", μας είπε ένας Ιρανός. "Είναι γεμάτο μουλάδες... μισούν τους ξένους κι έτσι κι αλλιώς στο μαυσωλείο δε θα μπείτε, απαγορεύεται ρητώς". Αυτό το "ρητώς" και η περιέργεια να δούμε από πού ξεπήδησε ο Χομεϊνί σε μια χώρα όπου μέχρι εκείνη την εποχή οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με μίνι και το αλκοόλ έρεε άφθονο είναι και οι λόγοι που μας οδήγησαν στην Qom. Μετά από μια σιδηροδρομιάδα με τέσσερεις ώρες καθυστέρηση, αφού μοιραστήκαμε ένα βαγόνι με τρεις Ιρανούς φαντάρους που έκαναν χρήση ηρωίνης (ευγενικά παιδιά πάντως, μας προσφέρανε κι εμάς, αλλά σκεφθήκαμε ότι μάλλον δε θα ενθουσιαζόταν ο πρώτος μπάτσος που θα μας έπιανε και αρνηθήκαμε) κι αφού ένας καταπληκτικός τύπος δέχθηκε να φυλάει τους σάκους μας, το βρήκαμε. Στην κεντρική είσοδο είναι δυο μπαρμπάδες, καμία σχέση με τους νταγλαράδες εθελοντές της Shirza. Βάζω την κουκούλα μου, σκύβω ώστε να φαίνεται μόνο το μούσι και μπαίνω, ελπίζοντας ότι ο Τζόρντι θα ακολουθήσει μετά από ένα-δύο λεπτά χωρίς πρόβλημα, όπως κι έγινε. Μερικοί πιστοί με κοιτούν λίγο περίεργα, αλλά δεν είμαι αξιοθέατο, κάθομαι σε μια άκρη και θαυμάζω τον περίγυρο: μουλάδες παντού, ντόπιοι τουρίστες βγάζουν φωτογραφία το τζαμί και το μαυσωλείο και από πάνω μου τέσσερεις απίστευτες πύλες με χαραγμένους στίχους από το Κοράνι σε καλλιγραφικά μοτίβο. Τόσο καλλιγραφικά που δε μπορώ να ξεχωρίσω τα γράμματα, αλλά αυτό είναι αδιάφορο. Ο ουρανός έχει λίγα αραιά σύννεφα που με το ηλιοβασίλεμα δίνουν στο κτίριο το τέλειο background... τρεις μουλάδες πιάνουν την κουβέντα μπροστά στην πύλη και το foreground ολοκληρώνεται κι αυτό. Βγάζω στα γρήγορα τη μηχανή μου και βγάζω μια στα κλεφτά, βλέποντας το Τζόρντι να μου ρίχνει ένα βλέμμα απελπισίας από απέναντι, πάλι ανησυχεί ότι θα μας πάρουν σηκωτούς. Όμως κανείς δεν ασχολείται μαζί μου και μένω να κοιτάω το ψηφιδωτό... γυναίκες με μπούρκες περνούν από μπροστά συνθέτοντας ένα σκηνικό σουρεάλ...πώς βρέθηκα πάλι εδώ; Βγαίνοντας πάμε στην κεντρική πλατεία. Η Qom προσφέρει εκπληκτικές δυνατότητες παρατήρησης ατόμων, κι αυτό γιατί είναι πιο συντηρητική πόλη στο Ιράν: όλοι έχουν μούσια, ο μισός πληθυσμός φαίνεται να είναι μουλάδες ή ισλαμοφοιτητές και το ντύσιμο των γυναικών δεν έχει καμία σχέση με οπουδήποτε αλλού πήγαμε στη χώρα. Αλλά το κλου είναι το μαυσωλείο, που ορθώνεται πίσω από την πλατεία με το χρυσό τρούλο του κι ένα μαγικό φωτισμό που γίνεται ακόμη πιο ατμοσφαιρικός όταν από τους μιναρέδες ακούγεται η έκκληση για την απογευματινή προσευχή... Έχει πια σουρουπώσει, είναι ώρα να βρούμε λεωφορείο για να την κάνουμε, αλλά η θέα των κτιρίων είναι εκπληκτική.

Ιστορικό χαμάμ στο Kashan: Είδαμε πολλά χαμάμ, από σύγχρονα που λειτουργούσαν (περιέργως, διότι η Επανάσταση φρόντισε να τα κλείσει σχεδόν όλα, όπως και σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει ψυχαγωγία), μέχρι άλλα που έχουν γίνει ερείπιο, μουσείο ή ακόμη κι εστιατόριο. Επαναληπτικά μοτίβα, τρούλοι με φυσικό φωτισμό, απαλά χρώματα... αλλά αυτό στο Kashan είναι το κάτι άλλο. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις και φωτογραφίες στο site δε θέλω να βάλω, αλλά είναι σκέτος πίνακας. Ήπιαμε ένα τσάι, ήπιαμε και δεύτερο, δώστου και τρίτο και τελικά έπρεπε να φύγουμε.

Ιστορικά σπίτια στο Kashan: Η πόλη - με εξαίρεση την κεντρική πλατεία της Εσφαχάν- είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να προσέρει αρχιτεκτονικά η χώρα. Τα ιστορικά σπίτια είναι παλιές επαύλεις, σχεδόν όλες οι ανοιχτές είναι ανακαινισμένες και για όποιον θέλει να πάρει μια ιδές του πώς ζούσαν οι πλούσιοι είναι πολύ αξιόλογα: κήποι όπου καθρεπτίζονται αίθρια, αυλές με πορτοκαλιές σε πλήρη αρμονία με καλλιτεχνικά διαρρυθμισμένα πηγάδια, κουζίνες με αρχαίο σύστημα air-con κι ατέλειωτοι διάδρομοι όπου πρέπει να χανόταν μέχρι και το προσωπικό. Είδαμε 5-6 και δε θυμάμαι ονόματα, αλλά ορισμένα ήταν snapshot από το παρελθόν.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το μαυσωλείο της Mashhad, ασημένιο στο χαμάμ και χάλκινο στο μαυσωλείο της Qom.

Κατηγορία «Καλύτερο κατάλυμα»
Yazd: Για μια φορά κάναμε το τετριμμένο και πήγαμε στην προφανή επιλογή, η οποία όμως ήταν γεμάτη, αλλά ο ιδιοκτήτης είχε κι άλλο ξενοδοχείο, ονόματι Orient...θεϊκό: Ένα παλιό αρχοντικό δίπλα στο κεντρικό τζαμί με απίστευτα καλόγουστα δωμάτια ανακαινισμένα αλλά παλιά, με ζεστό νερό (είμαστε ακόμη στο Ιράν;;;!!!) και τα 10? της διανυκτέρευσης περιλαμβάνουν και μικρό μπουφέ πρωινό με την καλύτερη θέα της πόλης. Για 10?;;; Τσιμπήστε με. Το δείπνο έκανε ακόμη λιγότερο και μου χαρίσανε και το βιβλίο της Shirin Ebadi στα γερμανικά -που το έψαχνα- οι Αφγανοί υπάλληλοι του ξενοδοχείου. Όνειρο.

Kashan: Με τόσα ιστορικά σπίτια, λογικό είναι τα μισά ξενοδοχεία της πόλης να είναι ιστορικά κτίρια, αλλά ψάχναμε κάτι λίγο πιο οικογενειακό και το βρόκαμε στο Noghli (site:|). ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΟ σαν σπίτι (αν και χωρίς ανέσεις), απίστευτη φιλοξενία, οργασμικό φαγητό, οικογενειακή ατμόσφαιρα με τους γείτονες να έρχονται για επίσκεψη και δείπνο, καταπληκτικοί οικοδεσπότες, αν δεν ήταν και το ακριβότερο μέρος που μείναμε στο Ιράν θα ήταν αποκάλυψη. Μόλις άνοιξαν το σπίτι τους ως οικογένεια, οπότε δεν τους έχει διαβρώσει ο τουρισμός, αν και στην περίπτωση του Ιράν αυτό είναι δύσκολο να γίνει...διότι κατοικείται από τους φανταστικούς Ιρανούς. Τέλεια επιλογή για τις τελευταίες μας νύχτες.

Naderi: Πολλά κακά είχαμε ακούσει για την Τεχεράνη, η οποία ίσως ήταν η θετική έκπληξη του ταξιδιού, εμένα μια φορά με καταγοήτευσε. Ένα από αυτά που ακούσαμε και διαβάσαμε ήταν πως τα καταλύματα είναι υπερτιμημένα, δυσεύρετα και ποιοτικώς μέτρια. Δε μείναμε και σε πολλά, αλλά το Naderi ήταν αποκάλυψη: τεράστιο δωμάτιο, ευρύχωρο μπάνιο, δυτική τουαλέτα, θέρμανση και απίστευτο ντεκόρ δεκαετίας '50, από την οποία είχαν ξεμείνει και οι ρεσεψιονίστ, μαζί με τα χαλιά, τους πίνακες και τα έπιπλα που θύμιζαν ταινία των αδερφών Κοέν. Άψογο, σε καίρια τοποθεσία, με καλό σέρβις, πολύ χαρακτήρα και για 6?/άτομο σε πρωτεύουσα χώρας, μάλλον ήταν και τσάμπα. Εύγε τους.

Astara: Το προηγούμενο βράδι στο Zanjan κοιμηθήκαμε (για 1,20?/άτομο...) σε ένα απίστευτο ερείπιο όπου οι κατσαρίδες είχαν συνέδριο, οι σκούπες πρέπει να απαγορεύονταν δια ροπάλου και τα σεντόνια ήταν από την εποχή του Ξέρξη. Ε, φτάνοντας στην Αστάρα είπαμε να μείνουμε κάπου πιο ανθρώπινα, αλλά έβρεχε καταρρακτωδώς και από διαθεσιμότητα τζίφος. Μας βρήκε ένας καλός άνθρωπος (σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν αξιοσημείωτο, στο Ιράν απόλυτα αναμενόμενο) ο οποίος γύρισε ένα μάτσο ξενοδοχεία και τελικά μας βρήκε ένα άψογο... Είναι ολίγον ακριβότερο του μπάτζετ μας, αλλά τι να κάνουμε, θα το πάρουμε. Ο τύπος βλέπει ότι δυσκολευόμαστε οικονομικώς, αλλά όντας μούσκεμα σιγά μην ψάξουμε για άλλο, άλλωστε είναι παλατάκι, ολοκαίνουριο, τέλεια ντους, δορυφορική τηλεόραση για να δούμε και Champions League, τεράστια κρεβάτια, μέχρι και mini-bar με δωρεάν amenities. O ξενοδόχος θα μας κάνει και μια απίστευτη έκπτωση κατόπιν παραίνεσης του απρόσκλητου σωτήρα μας, ο οποίος έφυγε χωρίς να πάρει προμήθεια κι αφού μας άφησε και κάτι ψιλά στην τσάντα (!!!!) επειδή "είστε ξένοι και σας αγαπάμε". Φεύγοντας από το παλατάκι μας την άλλη μέρα είχαμε κι άλλη έκπτωση διότι "πολύ χαρήκαμε που σας είχαμε εδώ". Τα' χουμε ξαναπεί και παραπάνω για τους Ιρανούς, αλλά αυτοί δεν παίζονται.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το Kashan, ακολουθεί το Yazd και τρίτο το Nαderi στην Τεχεράνη.

 

[xenos]

Aπιστευτη ιστορια μα ποιο πολυ απιστευτο ειναι το θαρρος και τα ρισκα που πηρατε.!!!
Μπραβο Γιωργο.
Πολυ καλη και η αφηγηση.

 

[go2dbeach]

Ο Γιωργος ειναι απο αυτους που με κρατανε κολλημενη στην οθονη 'εξαναγκαζοντας με' να διαβασω για οποιαδηποτε χωρα. Πραγματικος ταξιδιωτης!

 

[zaniko]

απονομή τραβελστορικού όσκαρ (μονομελής επιτροπή)

Ο Γιωργος ειναι απο αυτους που με κρατανε κολλημενη στην οθονη 'εξαναγκαζοντας με' να διαβασω για οποιαδηποτε χωρα.

Συμφωνώ και επαυξάνω! και ειδικά για το λατρεμένο μου Ιράν με τους απίστευτα ανθρώπινους κατοίκους του!
Να σε χαιρόμαστε Γιώργο μας, είσαι κόσμημα για το σάιτ!
Σου απονέμω λοιπόν το τραβελστορικό όσκαρ του "παραμυθά" που καθηλώνει

 

[Yorgos]

Μάλλον το Όσκαρ του "καθηλωμένου" πρέπει να πάρω: έπεσα με τις πατερίτσες μες στο σπίτι, έπαθα νέα ζημιά στο πόδι που ήταν στο γύψο κι έβγαλα και τον ένα μου ώμο. Αν δε γέλαγα από τα νεύρα μου θα έκλαιγα. Τουλάχιστον κατεβάζω ωραίες ταινίες ασταμάτητα και διαβάζω βιβλία που είχα ξεχάσει ότι είχα αγοράσει.

 

[thanosth]

περαστικά σπάνιε του κόσμου ταξιδευτή
και συγγραφέα-παραμυθά ωραίων ταξιδίων,

γρηγορη αναρρωση θα σου ευχηθω ολοψυχα
να γινεις παλι σιδερένιος κ με ταξιδια αξέχαστα!