Ιορδανία. Once in a lifetime!

[depy!!!]

Τι μου έκανες βρε Ρένα, διαπίστωσα πως σε πολλά μέρη δεν πήγα όταν ήμουν εκεί και πρέπει να την ξαναβάλω στο πρόγραμμα!!!! Πολύ ωραίο ταξίδι και που όμορφη η ιστορία !!!

 

[Grerena]

Τι μου έκανες βρε Ρένα, διαπίστωσα πως σε πολλά μέρη δεν πήγα όταν ήμουν εκεί και πρέπει να την ξαναβάλω στο πρόγραμμα!!!! Πολύ ωραίο ταξίδι και που όμορφη η ιστορία !!!

Χα, χα. Άμα στο πρόγραμμα βάλεις και το “Quseir Amra” (κάστρο της ερήμου που δεν πρόλαβα να πάω) και τη Γέρασα, τότε έρχομαι και εγώ μαζί σου!!!
Πέτρα και Wadi Rum ξαναπάω και ξαναπάω.

Σε ευχαριστώ για τον καλό το λόγο αλλά και για την υπέροχη ημέρα μου (όπως εξελίχθηκε) στην Άκαμπα. Σε εσένα την οφείλω και σε μνημονεύω γι’ αυτό στο (επόμενο) κεφάλαιο της «Ερυθράς θάλασσας».

 

[Grerena]

Ερυθρά θάλασσα
Η συνέχεια είχε άλλα … χρώματα. Τα χρώματα της Aqaba, της μοναδικής παραθαλάσσιας πόλης της χώρας στην Ερυθρά θάλασσα!
Μια πόλη που έχει πάρει διαστάσεις μύθου στο κεφάλι μου από τότε που είχα δει την ταινία «Λόρενς της Αραβίας”. 4000 χρόνια ιστορίας έχει. Πάντα ήταν ένα λιμάνι στρατηγικής σημασίας, εμπορικό κέντρο, στάση στο δρόμο των καραβανιών, ώσπου ένας σεισμός του 9ου αι. την οδήγησε στην παρακμή. Στις αρχές του 20ου αι. επανήλθε στο προσκήνιο αφού διεξήχθη η μάχη που καθόρισε το αποτέλεσμα της Αραβικής επανάστασης. Υπό την καθοδήγηση του Λόρενς της Αραβίας, που ένωσε τις φυλές των Βεδουίνων του Wadi Rum, επιτέθηκαν στους Τούρκους κατακτητές και τους κατατρόπωσαν.

Σήμερα εκτός του ότι είναι ένα στρατηγικό εμπορικό λιμάνι είναι δημοφιλής λόγω του υποθαλάσσιου πλούτου της.
Στην Ιορδανία υπάρχουν 27 χιλιόμετρα μήκος ακτογραμμής, που βρίσκονται κατά μήκος της Ερυθράς θάλασσας. Το όνομά της «Ερυθρά» το πήρε από ένα είδος φυκιών που βρίσκονται στο νερό της και τα οποία της δίνουν ένα κοκκινοκαφέ χρώμα. Άλλη εκδοχή είναι ότι το όνομα προέρχεται από τα κόκκινα βουνά που περιβάλλουν τη θάλασσα.

Για τα κοράλλια της φημίζεται η Ερυθρά θάλασσα. Αφού φτάσαμε ως εδώ ήταν επιβεβλημένο να δούμε και τα κοράλλια της.
Στην αρχή μου φαινόταν πολύ δύσκολο το εγχείρημα.
Τις βάρκες με γυάλινο πάτο πρότειναν οι περισσότεροι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Επίφοβη μου φαινόταν αυτή η λύση. Θα βλέπαμε τίποτα ή …. θα ήταν καμιά tourist trap;
Το σκάφος Neptune που έμαθα από την ιστορία του @vasiliss φαινόταν καλή λύση, αλλά … ακριβή και δεσμευτική. Έπρεπε να πάμε έως τη Tala bay που ήταν αρκετά νοτιότερα της Aqaba, πολύ νωρίς το πρωί, να βρούμε και θέσεις την ώρα που ήθελα και να σκάσω και ένα σεβαστό ποσό. Τώρα βέβαια εδώ που φτάσαμε 50€ πάνω πενήντα κάτω; Η γυάλινη καρίνα του σκάφους του Neptune επιτρέπει να βλέπεις το βυθό σαν να είσαι μέσα στο νερό. Φαινόταν καλή λύση για να δεις τα κοράλλια ενώ είσαι … στεγνός.
Εμείς όμως δεν θέλαμε απαραίτητα να παραμείνουμε … στεγνοί!
Παράλληλα ήθελα να στριμώξω και λίγο χρόνο για να κάνω και ένα μπάνιο στην Ερυθρά. Και για να δροσιστούμε (ύστερα από τόσες μέρες σε Πέτρα & έρημο) αλλά και για την ... bucket list μου. Είχα βρει στο χάρτη μια παραλία κοντά στην πόλη. "Berenice beach" λέγεται, η οποία έχει και είσοδο παρακαλώ περί τα 10 δηνάρια! Όλο και ανεβαίνει το κονδύλι.
Ώσπου ήρθε ξαφνικά ο από μηχανής θεός που λέγεται @depy!!! που μου πρότεινε να πάω να δω τα κοράλλια με μάσκα ενώ κάνω μπάνιο στη θάλασσα! 2 σε 1 δηλαδή, και χωρίς να σκάσω και 70 δηνάρια (που μου ζήταγαν το Neptune και η Berenice μαζί ).

Τα κοράλλια είναι αποικίες μικρόσωμων ζώων, των πολύποδων. Οι πολύποδες είναι στην ουσία κάτι σαν … πλοκάμια, που θυμίζουν … ανεμώνες. Αποτελούνται από φωτοσυνθετικούς οργανισμούς και για να επιβιώσουν χρειάζονται τη φωτοσύνθεση, η οποία επιτυγχάνεται σε ρηχά, ζεστά και διαυγή νερά.
Η Ερυθρά έχει ρηχά, ζεστά και διαυγή νερά. Είναι η πιο βόρεια τροπική θάλασσα και τόσο κοντά στην Μεσόγειο και τόσο κοντά στην Ελλάδα! Σαν να μου φωνάζει «Να η ευκαιρία σου»

Στο “Japanese gardens” έπρεπε να πάω αν ήθελα να αρπάξω την ευκαιρία να κάνω μπάνιο πάνω από τα κοράλλια και αν είμαι τυχερή μπορεί να έβλεπα και τον Νέμο να κολυμπά.
Ακολουθώντας το αστεράκι που στο χάρτη μου είχα τοποθετήσει στο “Japanese gardens” φτάσαμε στο parking του “Aqaba Marine visitor center”.
Εκεί αντικρίσαμε μια παραλία με φοίνικες, λίγες ξαπλώστρες, παιδική χαρά και έναν περιποιημένο γενικά εξωτερικό χώρο.

Ωραία! Μπάνιο όμως δεν έβλεπα να κάνει κανείς.
Μία μαμά είδα μόνο με ολόσωμο body-μαγιώ, με 3 παιδάκια που έπαιζαν στην άμμο. Είδα και δυο τρεις ανθρώπους πάνω σε μια ξύλινη προβλήτα που χάζευαν τις βάρκες και άλλους 2-3 … αναπνευστήρες να ξεπροβάλλουν απ’ το νερό, που ίσα ίσα που διακρίνονταν. Λουόμενους … πουθενά και για μπικίνι … ούτε λόγος!

Προς τα δεξιά έβλεπα μια ομάδα από μαύρες φιγούρες στα ρηχά. Σαν να είδα και κάτι κίτρινες μπουκάλες. «Πάμε προς τα εκεί να κόψουμε κίνηση».
Ναι! Τελικά πολύ κοντά ήταν ένα diving center. Εκείνη την ώρα υπήρχαν 2-3 παρέες με εκπαιδευτές καταδύσεων. Μέσα στο νερό σε περιφραγμένο κομμάτι υπήρχαν και ανεξάρτητοι κολυμβητές με στολή και χωρίς στολή, που κολυμπούσαν στα ρηχά με το κεφάλι μέσα. Προφανώς εδώ είναι τα κοράλλια. Εδώ είμαστε και εμείς.

Απλωθήκαμε λοιπόν σε ένα παγκάκι. Πετσέτα δεν είχα, γιατί ...που να χωρέσει πετσέτα το backpack μου; Είχα όμως ένα παρεό, που εκτέλεσε χρέη ψάθας. Μια χαρά. Έβαλα τη μάσκα μου, έβαλα και το σκουφάκι μου, έβαλα και τα παπουτσάκια μου, πήρα και την αδιάβροχη φωτογραφική μου (εξοπλισμός όχι αστεία) και έπεσα στο νερό.

Τρελή χαρά έκανα όταν κατάλαβα ότι όχι μόνο κοράλλια έβλεπα κάτω από το νερό αλλά και πολλά πολλά μικρά πολύχρωμα ψαράκια (από αυτά που βλέπεις μόνο σε ντοκιμαντέρ) να κολυμπούν πάνω από αυτά.
Και ναι! Αυτές είναι φωτογραφίες που τράβηξα κάτω απ’ το νερό …

Στους εντυπωσιακούς κοραλλιογενείς υφάλους της Ερυθράς ζουν περισσότερα από 1000 διαφορετικά είδη ψαριών (και 230 είδη σκληρών κοραλλιών). Τουλάχιστον το 15% των ειδών ψαριών είναι ενδημικά και δεν εμφανίζονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Τρέφονται με τους πολύποδες των κοραλλιών χρησιμοποιώντας το λεπτό ρύγχος τους. Σε αντίθεση με την ανοιχτή θάλασσα, εδώ τα ψάρια έχουν προκλητικά χρώματα. Πολλά έχουν προσαρμοσμένο σώμα για να κινούνται άνετα ανάμεσα από τα κοράλλια.

Οι χαιτόδοντες ή πεταλουδόψαρα είναι σίγουρα από τα πιο εντυπωσιακά ψάρια των υφάλων.
Πρωταγωνιστής των φωτογραφικών ενσταντανέ ήταν ο … “μελάνουρος χαιτόδοντας”!

Έτσι το λένε αυτό το ψαράκι (έψαξα στο Internet και βρήκα το όνομά του). Μα είναι δυνατόν αυτό το πανέμορφο κατακίτρινο ψαράκι να το λένε «μελάνουρο χαιτόδοντα»; Είναι τρελοί αυτοί οι ιχθυολόγοι! Ή είναι όλοι άντρες και δεν τα πάνε καλά με τα χρώματα. Αυτό το χρώμα δεν είναι ‘μελανό’ αλλά κίτρινο neon!!!
Είναι της οικογένειας των πεταλουδόψαρων και είναι από τα πιο εντυπωσιακά αλλά και αντιπροσωπευτικά ψάρια των υφάλων και είναι από τα ενδημικά είδη της Ερυθράς.

Αυτά λέγονται “χειρουργοί” …

Αυτό είναι το μπαρμπούνι της Ερυθράς ... (όχι το κίτρινο, αλλά το άλλο με τη ρίγα)

Ο “επιλοχίας” και το λεμονόψαρο της οικογένειας των πομάκεντρων ...

Αυτό είναι ένα κοπάδι με διαφανή ψάρια που δεν βρήκα το όνομά τους ...

Το ψάρι κλόουν δεν το είδα.
Βέβαια δεν είναι σωστό να παραπονιέμαι, αφού είδα τόσα άλλα.
Είδα στο βάθος το κίτρινο “υποβρύχιο” Neptune και αναρωτιόμουν αν εκείνο έβλεπε περισσότερα στα βαθιά από μένα που κολυμπούσα στα ρηχά. Δεν είναι φυσικά υποβρύχιο, αλλά ένα σκάφος με μια γυάλινη προβολή μέσα στο νερό, που επιτρέπει να βλέπεις από πολύ κοντά κοράλλια και ψάρια. Βέβαια στα ίδια νερά πλέαμε και οι δύο. Τα ίδια θα βλέπαμε.

Ίσως αν προχωρούσα λίγο πιο μέσα ή αν μετακινιόμουν λίγο πιο αριστερά από την προβλήτα ή τέλος πάντως αν άλλαζα ύφαλο μπορεί και να έβλεπα κι άλλα. Η αλήθεια είναι ότι είχα κολλήσει σε ένα σημείο. Από τη μία … δεν ήθελα να ενοχλώ τους εκπαιδευόμενους δύτες, από την άλλη … εγώ δεν είχα αναπνευστήρα & βατραχοπέδιλα για να απλωθώ και ένιωθα πιο ασφαλής κοντά στην ακτή.

Έμεινα πολύ ώρα μέσα στο νερό. Δεν μου έκανε καρδιά να βγω έξω. Στη συνέχεια είδα πολύ περισσότερα ψάρια με πολύ πιο προκλητικά χρώματα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ live, τα οποία όμως δεν …προλάβαινα να φωτογραφίσω, αφού μέσα στο χρόνο του κλικ της μηχανής από κει που νόμιζα ότι είχα πόζα αυτά είχαν προλάβει να στρίψουν … ανφάς και με παράλληλη κατάδυση σε χρόνο dt είχαν ήδη κρυφτεί κάτω από τα πλοκάμια των κοραλλιών!

Κάποια στιγμή μου έσπασε η μάσκα (από την πολυκαιρία, αφού είχα χρόνια να τη χρησιμοποιήσω) και βγήκα έξω. Είδα όμως ότι είχαμε χρόνο, οπότε αφού και ο άντρας μου είχε "κλείσει" ως κολυμβητής για σήμερα του πήρα τα γυαλάκια του και ξαναβούτηξα. Έμεινα κανένα μισάωρο ακόμα και θα έμενα και περισσότερο αν δεν ήμουν φοβιτσιάρα. Είχα διαβάσει ότι πρέπει να προσέχω τα πετρόψαρα και κάποια στιγμή που με τσίμπησε και ένα ψάρι, που εκείνη τη στιγμή φαντάστηκα ότι μπορεί και να ήταν κάποιο δηλητηριώδες αγκάθι ή κάποιο ...τέρας , (δούλεψε πάλι η φαντασία μου), το έληξα γρήγορα το θέμα. Βγήκα έξω με συνοπτικές διαδικασίες.

Εντάξει, δεν πρέπει να είμαι και πλεονέκτης. Αυτό το κολύμπι πάνω από τον ύφαλο της Ερυθράς ήταν ένα αναπάντεχο highlight, από τα πλέον διασκεδαστικά.

Δίπλα στο Diving Center είχε ντουζιέρες, οπότε εύκολα πλυθήκαμε και αλλάξαμε και κατά τη 1:00 η ώρα φύγαμε από τη θάλασσα.

Στη συνέχεια …
Μια βόλτα είχαμε σκοπό να κάνουμε στο κέντρο της Aqaba βλέποντας 2-3 εμβληματικά σημεία. Ίσως και να καθόμασταν κάπου να φάμε και θαλασσινά, για τα οποία φημίζεται η πόλη. Είχα και μια μικρή λίστα με ψαροταβέρνες για να διαλέξω.
Ότι και να κάναμε πάντως θα έπρεπε στις 3:00 το μεσημέρι να φύγουμε, για να μας βγει χρονικά ένα ταξίδι σχεδόν 4 ωρών έως το κατάλυμά μας στην Madaba, μαζί με μια unesco-στάση (στο Umm ar-Rasas), ένα βυζαντινό αρχαιολογικό χώρο, που ήταν πάνω στο δρόμο μας.

Έτσι, μετά από 15’ διαδρομής μπήκαμε στην πόλη.

Διασχίσαμε μια φαρδιά λεωφόρο, προσπεράσαμε μοντέρνα εμπορικά κέντρα, το τζαμί του Sherif al-Hussein bin Ali ...

... και χωρίς να το ζαλίσουμε πολύ, παρκάραμε πάνω στην K. Hussein Str., η οποία «τρέχει» παράλληλα με τον παραλιακό πεζόδρομο και βγήκαμε για περπάτημα.

Δύο είναι τα πιο χαρακτηριστικά σημεία στην Άκαμπα, η 130μ. ύψους σημαία της και το κάστρο των Μαμελούκων, τα οποία ευτυχώς είναι δίπλα δίπλα. Το «ευτυχώς» το λέω γιατί σήμερα έκανε πολύ ζέστη και δεν είχαμε κουράγια για πολλά πολλά.
Περπατήσαμε παραλιακά με κατεύθυνση τη προς τη σημαία. Είδαμε φοίνικες, αμμουδιές, λουόμενους και βάρκες, με χρώμα ...αράβικο.

Η γιγάντια σημαία βρίσκεται στο κέντρο της στρογγυλής μαρμάρινης και πολύ ζεστής εκείνη την ώρα «πλατείας της Μεγάλης Αραβικής Επανάστασης». Η πλατεία είναι αρκετά μεγάλη, αλλά σε όποιο σημείο της πλατείας και να στεκόμουν δεν μπορούσα να φωτογραφίσω ολόκληρη τη σημαία. Μόνο με τη χρήση του ευρυγώνιου φακού μπόρεσα να τη βάλω στο μέσα στο πλάνο.

Με το τεράστιο ύψος 137 μέτρων του κονταριού της και με μια σημαία διαστάσεων 20x40 μέτρα είναι ορατή από πολύ μεγάλη απόσταση. Το Ισραήλ απέναντι την βλέπει. Όμως … δεν πρόκειται για την ιορδανική σημαία. Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά και θα δούμε ότι η σημαία αυτή δεν έχει το αστέρι της Ιορδανικής σημαίας. Η σημαία αυτή είναι το λάβαρο της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης, της οποίας η εκατονταετηρίδα γιορτάστηκε το 2017. Η κατάληψη της Άκαμπα ήταν μια βασική στιγμή στην εξέγερση κατά της οθωμανικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή.

Sherif al-Hussein bin Ali. Μετά τη λεωφόρο με το όνομά του και το τζαμί με το όνομά του είδαμε και το σπίτι του. Είναι σαφές άλλωστε. Το λέει και η πινακίδα.

Ο εμπνευστής της Αραβικής επανάστασης και προπάππους του σημερινού βασιλιά έμεινε σε αυτό το σπίτι λίγο μετά τον Α’ΠΠ. Εμένα όμως το κάστρο με ενδιέφερε περισσότερο, το οποίο βρίσκεται ένα δρόμο πιο πέρα.

Το φρούριο της Άκαμπα είχε χτιστεί για την προστασία της πόλης, αλλά το χρησιμοποιούσαν και σαν χάνι τα καραβάνια. Κατά τη διάρκεια της αραβικής Επανάστασης, ήταν το σημείο που ο Λόρενς και οι μαχητές πολιόρκησαν τους Τούρκους. Η υπερμεγέθης Ιορδανική σημαία είναι αφιερωμένη σε αυτήν ακριβώς τη νίκη.

Δεν είναι κάστρο χτισμένο σε λόφο, δεν είναι κάστρο πάνω σε Ακρόπολη, αλλά είναι ένα κάστρο «πόλης» δίπλα στη θάλασσα και προσανατολισμένο προς αυτήν.

Δεν είχαμε όρεξη για φαγητό. Ζέστη και οδήγηση ήταν κακοί σύμβουλοι. Παγωτό όμως;
Το πόσο μου άρεσαν τα τυποποιημένα παγωτά της Ιορδανίας δε λέγεται. Μου θύμισαν σε γεύση τα (ρετρό) παγωτά που έτρωγα τη δεκαετία του ’80 (τέλος του ’80). Θυμάστε τα Rocket /chicago /trinita /τρόικα;
Καθίσαμε σε ένα περίπτερο που είχε τα “jordina” παγωτά. Αυτής της μάρκας είχα φάει και μέσα στην Πέτρα προχθές και το καταευχαριστήθηκα.

Σίγουρα η Aqaba είχε πολλά ωραία ακόμα να μας δείξει αλλά είχαμε φτάσει την ώρα-όριο για το μεγαλούτσικο ταξίδι επιστροφής μας προς το βορρά.

Πήραμε τη Λεωφόρο της ερήμου. Ένας φαρδύς δρόμος ταχείας κυκλοφορίας μέσα στην έρημο ήταν η «Desert hwy». Τώρα όταν λέμε ταχείας κυκλοφορίας δεν είναι ακριβώς αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι. Όλοι οι δρόμοι της Ιορδανίας (μαζί και η λεωφόρος της ερήμου) είναι γεμάτη σαμαράκια, τα οποία ξεπροβάλουν ξαφνικά. Εκεί που οδηγείς αμέριμνα, ξαφνικά όλα πετάγονται στον αέρα από ένα σαμαράκι, που λίγο πριν το πατήσεις ήταν αόρατο!

Είχαμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε και μάλιστα αρκετά μονότονα. Ατέλειωτη ευθεία, έρημος και … σαμαράκια. Μέχρι το ύψος του Wadi Rum βλέπαμε και λίγα βράχια στο βάθος. Από κει και πέρα ήσυχα τα πράγματα.

Ή ... σχεδόν ήσυχα. Έπρεπε να προσέχουμε να μην προσπεράσουμε κανένα ντόπιο, γιατί αυτό ήταν θέμα … παρεξήγησης. Σε κάποια στιγμή που τολμήσαμε να κάνουμε προσπέραση, ο οδηγός του αυτοκινήτου επιτάχυνε … προσπερνώντας μας ξανά και κλείνοντας μας το δρόμο.
Άλλη προσπέραση δεν κάναμε καμία.

Ήταν πολλά τα χιλιόμετρα και μια κούραση μας ήρθε. Κάναμε μια στάση στο δρόμο στου “Khaled”.

Χα, χα. Όχι δεν είναι κάποιο διάσημο μαγαζί. Το αντίθετο. Ένα rest area της λεωφόρου που σταματήσαμε τυχαία, αλλά πολύ μας άρεσε το όνομα, αφού έχουμε έναν φίλο Σύριο με το ίδιο όνομα. Μπήκα μέσα και ψώνισα snacks και ροφήματα. Καμία σχέση με τις τιμές του τουριστικού Νότου. Πήρα 2 αναψυκτικά και 2 μικρά chips και πλήρωσα κάτω του δηναρίου και σχεδόν σοκαρίστηκα. Ξαναμπήκα λοιπόν στο μαγαζί και ψώνισα άλλα τόσα για να έχουμε καβάντζα για το δρόμο.

Τα sightseeing της ημέρας είχαν και συνέχεια ...

………………………………………. post ………………………………………………….

 

[Smaragda53]

Καλά, έδωσες ρέστα με τα κοράλλια!!!

 

[depy!!!]

Πολύ χαίρομαι που ευχαριστηθηκατε τον ύφαλο. Κι εγώ ένιωθα κάποιο φόβο και απέφυγα να ακούμπησω οτιδηποτε. Οι υποβρύχιες φωτό καταπληκτικές!!

 

[Grerena]

Πάει καιρός ... για τη συνέχεια!
Οφείλω να ολοκληρώσω την ιστορία για τον ταξίδι -όνειρό μου!
Συνεχίζω λοιπόν ...

Ψηφιδωτά και … Ελληνικά (Umm ar-Rasas, Madaba, Nebo)
Ύστερα από 3 ώρες ταξίδι αφήσαμε πίσω μας τη λεωφόρο στρίβοντας προς το “Umm ar-Rasas”. Στα 15’ αργότερα φτάσαμε στο visitor Center του Umm ar-Rasas. Η ώρα ήταν 6:30 το απόγευμα. Είχαμε πάνω από μια ώρα στη διάθεσή μας ως τη Δύση του ηλίου για να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο.

Fortress of Umm ar-Rasas (Old Roman city or Kastrom Mefa’a)
Στο parking δεν είχε ούτε ένα αυτοκίνητο και στην είσοδο ούτε έναν άνθρωπο. Ούτε επισκέπτη συναντήσαμε αλλά ούτε και κάποιον υπάλληλο.
Μόνο κάτι ταμπέλες είδαμε, που ενημέρωναν ότι η είσοδος είναι 2jod και ελεύθερη αν έχεις Jordan Pass και άλλες που έλεγαν ότι είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο. Τώρα πως γίνεται να έχει χρέωση εισόδου και να είναι ανοιχτό όλο το 24ωρο, χωρίς να έχει ανοιχτό γκισέ όλο το 24ωρο;
Κοινώς μπαίνεις μέσα στο χώρο δωρεάν ότι ώρα και να πας.

Οι σημειώσεις μου έλεγαν: «Είναι ένας πολύ σημαντικός αρχαιολογικός χώρος, αχανής, ο οποίος μάλλον δεν εντυπωσιάζει με εξαίρεση ίσως τα ψηφιδωτά της Χριστιανικής εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου. Επειδή είναι ένας ελεύθερος αρχαιολογικός χώρος με εργασίες σε εξέλιξη και με πολλά σημεία ανεξερεύνητα με 24ωρη είσοδο γενικά ίσως να είναι και λίγο επικίνδυνα. Θα πρέπει να προσέχουμε που πατάμε, μην πατήσουμε κανένα μωσαϊκό ή κανένα πηγάδι και καλό είναι να πάμε λίγο με χάρτη. Περπατάμε στα προκαθορισμένα μονοπάτια και προχωράμε μόνο αν βλέπουμε καλά»

Μόνοι μας είμαστε σε έναν αχανή αρχαιολογικό χώρο. Με λίγη φαντασία καταλαβαίνεις ότι είναι μια αρχαία πόλη με δρόμους, σπίτια, καταστήματα και εκκλησίες. Που και που είχε και ταμπέλες που σε έστελναν σε κάποια σημεία ενδιαφέροντος ως επί τω πλείστον εκκλησίες.

Αυτή η αρχαία τοποθεσία χρονολογείται στον 3ο αιώνα και εκτείνεται σε έξι αιώνες ρωμαϊκής, βυζαντινής και πρώιμης ισλαμικής ιστορίας. Αρχικά ήταν ένα Ρωμαϊκό στρατόπεδο με στρατιωτική βάση, το οποίο προστάτευε την περιοχή από τους βαρβάρους. Όταν έφυγαν οι Ρωμαίοι χρησιμοποιήθηκε από Χριστιανούς προσκυνητές, οι οποίοι και εγκαταστάθηκαν έως τον 5ο αι., εξ ου και το βυζαντινό στυλ και τα ψηφιδωτά ων εκκλησιών της. Μετά ήρθαν και οι μουσουλμάνοι.

Το σύμβολο του Umm ar-Rasas είναι η εκκλησία του Αγίου Παύλου ή μάλλον οι τρεις καμάρες που στέκονται μέσα στην σχεδόν κατεστραμμένη εκκλησία.

Οι τρεις αυτές καμάρες είναι από τα ελάχιστα κτίσματα που στέκονται όρθια, τα οποία βάλθηκαν να γκρεμίσουν κάτι παιδάκια που ήρθαν βόλτα στο χώρο.

Κατά τα άλλα πρόκειται για μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς που προστατεύεται από την ...Unesco.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι η ανασκαφή και η συντήρηση του χώρου είναι χαμηλής προτεραιότητας, κάτι που δεν συνάδει με έναν χώρο UNESCO. Εκτός αν (όπως λέει ο άντρας μου) το έβαλαν στην Unesco για να ... το προστατέψουν.

Το σημαντικότερο όμως έδειχνε να είναι το συγκρότημα του Αγίου Στεφάνου, το οποίο ήταν στεγασμένο και περιφραγμένο (αν και εύκολα θα μπορούσαν να πάνε και εκεί τα παιδάκια).

Το μωσαϊκό δάπεδο της εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου, που χρονολογείται το 785 θεωρείται το μεγαλύτερο άθικτο μωσαϊκό σε όλη την Ιορδανία και ένα πολύ σημαντικό αρχαιολογικό μνημείο. Η κατασκευή είναι καλυμμένη και τα ψηφιδωτά είναι ορατά μέσω μιας υπερυψωμένης πεζογέφυρας, που επιτρέπει να το δούμε από κάθε δυνατή οπτική γωνία. Περιλαμβάνει μοναδικές αναπαραστάσεις 17 πόλεων και από τις δυο πλευρές του Ιορδάνη σκηνές από το Δέλτα του Νείλου και άλλα όμορφα μοτίβα.

Η ανακάλυψη αυτού του μεγάλου μωσαϊκού έδωσε στην πραγματικότητα στους επιστήμονες μια απόδειξη ότι αυτό το μέρος είναι η βιβλική πόλη Kastrom Mefa’a.

Μια ωρίτσα μας έφτασε για το Kastrom Mefa’a. Σαράντα λεπτά θέλαμε ακόμα για να φτάσουμε στο σπίτι μας, δηλαδή στο σπίτι του Moath και της μαμάς του. Είχαμε μιλήσει νωρίτερα και του είχαμε ζητήσει να μας ετοιμάσει κάτι για βραδινό γιατί … "που να τρέχουμε τώρα στη Madaba να ψάχνουμε". Ήθελα και να δοκιμάσω και τη μαγειρική της μαμάς του, που τα reviews του booking έγραφαν τα καλύτερα.

Στην ώρα μας λοιπόν (γύρω στις 8 και κάτι) φτάσαμε.
Σαν στο σπίτι μας ένιωθα.
Στο τραπέζι του σαλονιού μας μας σέρβιραν κοτόπουλο με ρύζι, σαλάτα, σούπα, γιαούρτι, χυμό και ένα σιροπιαστό.
Τέλεια!

Madaba
Ξημέρωσε και η τελευταία μας ημέρα στην Ιορδανία.

Ήταν τόσο … σπιτικό αυτό το διαμέρισμα! Εκτός όλων των άλλων comfort που παρείχε, είχε και ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Ήταν αρκετά μακριά o … μουεζίνης. Δηλαδή τόσο μακριά που άμα ήθελες … δεν τον άκουγες. Αυτό σημαίνει ότι κάναμε έναν πολύ ωραίο ύπνο.
Φάγαμε και ένα πολύ ωραίο πρωινό και κατά τις 10:00 είμαστε έτοιμοι να φύγουμε. O Moath μας έκανε λίγο συνάλλαγμα ακόμα για να βγάλουμε τη μέρα, μας ξεπροβόδισε και μας χαιρέτισε. Λίγο πριν φύγουμε όμως μας έβαλε τη φιτιλιά της Jerash. Ο γνωστός αρχαιολογικός χώρος δεν ήταν στο πρόγραμμά μου γιατί δεν χωρούσε και κάτι έπρεπε να πετάξω έξω αλλά ο Moath θεώρησε ότι προλαβαίναμε να πάμε τώρα το πρωί που δεν θα είχε κίνηση λόγω μπαϊραμιού (κάποιας γιορτής που αργότερα κατάλαβα τι ήταν).

«Να πάτε, δεν πρέπει να το χάσετε»
«Λέμε να πάμε Madaba και μετά Νεμπό»
«Ααα, να πάτε και Νεμπό, να πάτε και Madaba. Πάτε πρώτα στο Jerash τώρα που δεν έχει κίνηση, μετά Νεμπό και αν προλάβετε πάτε και Μάνταμπα»
«Ας πάμε Γέρασα» λέει ο άντρας μου. «Να ξεμπερδεύουμε από την Ιορδανία!» ...κάτι που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω από τα χείλη του. Είναι να μην μπει στο mood.

Παρόλα αυτά πίστευα ότι δεν χωρούσε η Γέρασα. Αν χωρούσε θα την είχα βάλει μόνη μου εξ’ αρχής. Έχω άλλωστε παράδοση με το να στριμώχνω πράγματα, να τρέχω να τα δω και να μην τα ... προλαβαίνω. Μια φορά είπα και εγώ να το πάω χαλαρά και δεν με αφήνουν να αγιάσω. Ήταν μαθηματικά σίγουρο ότι δεν θα προλαβαίναμε τη Madaba και δεν ήθελα να τη χάσω.

Είπαμε λοιπόν να ξεκινήσουμε από λίγη Μάνταμπα και αν μας έβγαινε γρήγορα ας … πηγαίναμε και Γέρασα.
Στα 10’ φτάσαμε πολύ κοντά στο Visitor Center και παρκάραμε.

Η Μάνταμπα είναι μια πόλη που είναι γνωστή για την «ψηφιδωτή» της ομορφιά. Είναι μια πόλη γεμάτη ιστορία, κάτι που προδίδεται εύκολα από τα πάμπολλα ψηφιδωτά από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, με τα οποία είναι στολισμένη απ’ άκρη σε άκρη της. Κληρονομιά αυτού του βυζαντινού παρελθόντος αποτελεί και το 40% των κατοίκων της, που είναι Χριστιανοί.

Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν το "Αρχαιολογικό πάρκο" της Madaba, το οποίο επιδιώκει να αναδείξει το αρχαίο-ελληνικό παρελθόν της πόλης, το οποίο και κάνει με μεγάλη επιτυχία, φιλοξενώντας πολλά εξαιρετικά παραδείγματα ψηφιδωτών απ’ όλη την περιοχή.
Το «πάρκο» φιλοξενεί ένα ολόκληρο τμήμα του ιστορικού κέντρου της Μάνταμπα, με εκκλησίες και με σπίτια/αρχοντικά στεγάζοντας μια συλλογή από κυρίως βυζαντινά ερείπια και πολύχρωμα μωσαϊκά. Πολυάριθμα ψηφιδωτά έργα τέχνης εκθέτονται εδώ προσφέροντας μια ματιά στην εποχή της (βυζαντινής) ακμής της πόλης.

Τα μωσαϊκά των τεσσάρων εποχών, το παγώνι και το δέντρο της ζωής είναι εκπληκτικά.

Το ομορφότερο όμως είναι αυτό της Αίθουσας του Ιππόλυτου, που βρίσκεται στο πάτωμα της εκκλησίας της Παναγιάς τώρα, ενώ παλαιότερα ήταν μέρος ενός παλατιού του 6ου αιώνα!

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το σημαντικότερο “αστεράκι” του χάρτη μου, που ήταν η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Μάνταμπα.

Η εκκλησία αυτή του 19ου αι. στεγάζει τον διάσημο Μωσαϊκό χάρτη της Μάνταμπα, ο οποίος αποτελεί την παλαιότερη ματιά στον κόσμο στη χαρτογραφία της Μέσης Ανατολής κατά τη διάρκεια των βιβλικών χρόνων.

Κατασκευάστηκε το 560μ.Χ., έχει 157 λεζάντες στα ελληνικά, οι οποίες απεικονίζουν τις σημαντικότερες βιβλικές τοποθεσίες από την Αίγυπτο μέχρι τον Λίβανο, συμπεριλαμβανομένων τοποθεσιών όπως η Βηθλεέμ και η Γεθσημανή. Πολλές από τις ψηφίδες του χάρτη έχουν κοπεί ή καταστραφεί, αλλά ένα μεγάλο συνεχόμενο κομμάτι του χάρτη εξακολουθεί να υπάρχει και να παρέχει πολλές ιστορικές πληροφορίες για το βιβλικό τοπίο.

Το στολίδι του ψηφιδωτού είναι η λεπτομερής αναπαράσταση της πόλης της Ιερουσαλήμ. Το τμήμα της Ιερουσαλήμ του χάρτη δείχνει μια σειρά από συγκεκριμένες κατασκευές και δρόμους στην πόλη, όπως η Πύλη της Δαμασκού, η Εκκλησία του Αγίου Σεφούλ και ο Πύργος του Δαβίδ.

Δίπλα στον Άη Γιώργη είδαμε την “New orthodox school of Madaba”.
Είναι η ορθόδοξη ιερατική σχολή που εδρεύει στη Madaba. Πλησιάσαμε για να δούμε την ταμπέλα και ακούσαμε γνώριμες ψαλμωδίες. Ψαλμωδίες που ακούγονταν από την αυλή της σχολής. Υπήρχαν 3 ανεξάρτητες παρέες αγοριών που έψελναν γνώριμες ορθόδοξες μελωδίες. Δεν είμαι σίγουρη για το αν άκουγα ελληνικά ή αραβικά, αλλά το «Κύριε ελέησον» το άκουσα στα σίγουρα ελληνικότατα! Είχαν δημιουργήσει «πηγαδάκια» στην αυλή της Σχολής και έκαναν πρόβα τις ψαλμωδίες. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Η Madaba δεν έχει απλά απομεινάρια του Χριστιανισμού αλλά μια ενεργή Χριστιανική Κοινότητα.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού...

Κάναμε μια στάση για να πάρω και εγώ το καθιερωμένο σουβενίρ μαγνητάκι. Και εκεί που χαζολογούσαμε στα μαγνητάκια ακούμε μια φωνή: «Έλληνες είστε;»
«Ουπς! Ναι! Και εσύ;»
«Όχι! Ιορδανός είμαι. Έχω κάνει στην Αθήνα»
«Για δουλειά;»
«Όχι. Για σπουδές. Σπούδασα Βυζαντινή μουσικολογία. Τώρα είμαι ψάλτης στον Αη Γιώργη και έχω και το μαγαζί»
!!!!! και «Πως σε λένε;»
«Γιώργο»
Ε! Βέβαια. Ψάλτης στον Άγιο Γεώργιο της Madaba. Πως αλλιώς θα σε έλεγαν;

Μεγάλη χαρά έκανε ο Γιώργος που βρήκε Έλληνες για να μιλήσει λίγο τα ελληνικά του. Και εμείς φυσικά χαρήκαμε που βρήκαμε έναν Ιορδανό από τη Χριστιανική μειονότητα, που είχε διάθεση να μας ξεναγήσει σχετικά με τους Χριστιανούς της Madaba, τις εκκλησίες/ενορίες και τις εκκλησίες/μουσεία, τον πληθυσμό της πόλης, τους Καθολικούς, τις γιορτές. Και τι δεν είπαμε. Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί, μας κέρασε καφεδάκι στο τέλος ανταλλάξαμε και τηλέφωνα.

Μετά από αυτή τη συνάντηση την ξεχάσαμε τη Γέρασα. Δεν θέλω να μειώσω την αξία αυτού του τόσο σημαντικού αρχαιολογικού χώρου αλλά νομίζω ότι πιο πολύ ευχαριστήθηκα αυτή την αναπάντεχη συνάντηση με τον Βυζαντινο-ιορδανό Γιώργο παρά να έτρεχα με την ψυχή στο στόμα να δω τη Γέρασα. Εξάλλου ας μείνει και μια εκκρεμότητα για άλλη φορά γιατί κατά πως φαίνεται δεν ξεμπερδεύεις με την Ιορδανία εύκολα.
Εξάλλου απ’ ότι μας είπε και ο Γιώργος δεν θα προλαβαίναμε αφού τώρα θα είχε κίνηση στους δρόμους λόγω του μπαϊραμιού. Μιας θρησκευτικής γιορτής που γιόρταζαν οι μουσουλμάνοι, κάτι σαν το Πάσχα. Αν φεύγαμε το πρωί μπορεί και να γλυτώναμε την κίνηση.
Μείναμε καμιά ώρα και συζητούσαμε με τον Γιώργο. Μας σύστησε να πάμε να δούμε και την εκκλησία των Μαρτύρων και μετά να πάμε στο Νεμπό όπως σκεφτόμουν εξ’ αρχής και εγώ.

Παρόλο που στην Καθολική εκκλησία ο Γιώργος δεν μας σύστησε να πάμε (διέκρινα ένα ... κράτημα να το πω; ) είπαμε να ρίξουμε τη ματιά μας στο αντίπαλον (καθολικόν) δέος της επί το πλείστον ορθόδοξης Μάνταμπα.

Πήγαμε έτσι και μέχρι τον Άη Γιάννη.
Καθολική εκκλησία, αρκετά σύγχρονη, με σύγχρονα μωσαϊκά και με ... εισιτήριο επίσης.

Λίγο την περιεργαστήκαμε χωρίς να μπούμε μέσα.
Αυτό το εισιτήριο στις εκκλησίες μου «τη δίνει» λίγο.

Πήγαμε και στην εκκλησία των Μαρτύρων. Μας είχε παροτρύνει ο Γιώργος να πάμε, δεδομένου ότι αποτελεί και ενορία που κάνει και λειτουργίες ενίοτε.

Εδώ πετύχαμε τα εξής ... οξύμωρα:
Το πρώτο ήταν ότι τα εισιτήρια για την είσοδο στη Χριστιανική εκκλησία “τα έκοβε” μια μουσουλμάνα νέα σε ηλικία, η οποία φορούσε … μπούρκα!!!
Και το δεύτερο ακόμα πιο περίεργο ήταν ότι αυτή έκανε και κοπλιμέντο στον άντρα μου για την “very nice bag” που κρατούσε. Το … ταγάρι εννοούσε!!! Αν είναι δυνατόν!
«Ή σε κοροϊδεύει ή σε κορτάρει. Δεν εξηγείται αλλιώς», του είπα.
«Μπορεί απλά να της αρέσει η τσάντα μου»
«Απλά η τσάντα σου δεν περνάει απαρατήρητη! Δεν ξέρουμε όμως τους λόγους. Μπορεί επειδή είναι ωραία (not) ή επειδή (δεν) σου πάει»

Παρόλο που δηλώσαμε ότι δεν χρειαζόμαστε ξενάγηση, σε όλη μας τη βόλτα μέσα στην εκκλησία (με το έτσι θέλω) μας ακολουθούσε ένα παιδάκι, το οποίο θεώρησε υποχρέωσή του να μας πει ότι ξέρει και δεν ξέρει για την εκκλησία. Πιο πολύ νομίζω όμως ότι έκανε εξάσκηση στα Αγγλικά του.

Η εκκλησία των Αγίων Μαρτύρων είναι μια βασιλική του 6ου αιώνα (γνωστή και ως Εκκλησία του al-Khadir) ανασκάφηκε το 1966 και διαθέτει μαντέψτε: .... ψηφιδωτά δάπεδα.
Μα πόσα ψηφιδωτά πχιά;

Εδώ πια τελείωσε η επίσκεψή μας στη Madaba. Φύγαμε.

Mount Nebo
Επόμενος σταθμός μας ήταν το Όρος Νεμπό, το μέρος όπου στάθηκε ο Μωυσής όταν αντίκρισε τη γη της επαγγελίας.

Είσοδος στο Όρος Νεμπό

Το όρος Νεμπό έγινε τόπος προσκυνήματος για τους πρώτους Χριστιανούς και ως εκ τούτου μια εκκλησία χτίστηκε εδώ τον 4ο αι. για να τιμήσει τον Μωυσή. Γύρω από τα θεμέλιά της αργότερα χτίστηκε μια βασιλική. Η βασιλική του Μωυσή.

Στεγάζει μερικά από τα καλύτερα (και καλύτερα παρουσιασμένα) μωσαϊκά στην Ιορδανία, που χρονολογούνται από το 530 μ.Χ..

Πόσα ψηφιδωτά πχια;

Μέσα από ένα ιδιαίτερο μείγμα αρχιτεκτονικής αναδεικνύει τα ερείπια και τα ψηφιδωτά της παλαιοχριστιανικής εκκλησίας, μέσω μιας μοντέρνας ένθετης κατασκευής που εξυπηρετεί παράλληλα και τις λατρευτικές ανάγκες.

Ο αυλόγυρος του ναού είναι στην ουσία μια μεγάλη βεράντα με θέα. Την ίδια που αντίκρισε και ο Μωυσής στο τέλος πια του 40χρονου ταξιδιού του από την Αίγυπτο. Εδώ κατέληξε, εδώ και πέθανε στην απίστευτη … ηλικία των 120 ετών.
Αυτή η ανεμοδαρμένη άκρη του όρους Νεμπό έχει θέα τη Νεκρά θάλασσα, την κοιλάδα του ποταμού Ιορδάνη, την Ιεριχώ και τους λόφους της Ιερουσαλήμ.

...την οποία θέα θα μπορούσαμε να δούμε καλύτερα μια άλλη μέρα που θα είχε καθαρότερη ατμόσφαιρα.

Η γη επαγγελίας μπορεί τώρα να φαίνεται αρκετά ... ξερή, αλλά τότε, την εποχή του Μωυσή ήταν καταπράσινη με τρεχούμενα νερά, όαση αληθινή και εξ’ ου και ο όρος «γη της επαγγελίας».
Στην άκρη της βεράντας έχει τοποθετηθεί ένα μπρούτζινο φίδι τυλιγμένο σε ένα κοντάρι σαν αυτό που έστησε ο Μωυσής για να προστατέψει τον λαό του από τα φαρμακερά φίδια, που έστειλε ο Θεός για τιμωρία. Έτσι όπως έχει τυλιχτεί το φίδι γύρω από το κοντάρι, σχηματίζει τον Εσταυρωμένο, κάτι που δείχνει τη σύνδεση του Ιουδαϊσμού με τον Χριστιανισμό.

Στο χώρο υπάρχουν πολλά άλλα σημεία ενδιαφέροντος όπως ένα μικρό μουσείο (με ψηφιδωτά, τι άλλο; ), η παλιά πέτρα (πόρτα) του μοναστηριού, κάποια απομεινάρια της παλιάς εκκλησίας κ.α.

Άλλο ένα είναι από αυτά είναι και μια ελιά, που φύτεψε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, όταν επισκέφθηκε το χώρο τον Μάρτιο του 2000, κατά το προσκύνημά του στους Αγίους Τόπους.
Φύτεψε μια ελιά ως σύμβολο ειρήνης.

Τέλος.
Ένα μισάωρο θέλαμε για να φτάσουμε στο γραφείο ενοικιάσεως να παραδώσουμε το αυτοκίνητο.

Στο δρόμο μας και έξω από τη Μάνταμπα φάγαμε τα τελευταία μας 1,25 δηνάρια που περίσσεψαν σε ... παγωτά. Έψαχνα ψυγείο με τυποποιημένα παγωτά αλλά βρήκα παγωτατζίδικο. Έτσι γευτήκαμε και χύμα Ιορδανικό παγωτό.

Έχει και συνέχεια ... και φινάλε!
.............................................................. post ..................................................................

 

[apodrasi]

Ζωντανή αφήγηση και λεπτομερής περιγραφή, κλασική @Grerena!

Δίπλα στον Άη Γιώργη είδαμε την “New orthodox school of Madaba”.

Ο αρχιμανδρίτης που συναντήσαμε το καλοκαίρι του 2014 μας ενημέρωσε ότι τα καλοκαίρια σκόπευαν να φιλοξενούν εκεί και να παραδίδουν μαθήματα αραβικών σε παιδιά από την Ελλάδα. Ή είχαν αρχίσει ήδη να το κάνουν.
Στον περίβολο του Αγίου Γεωργίου κοιμηθήκαμε και πήραμε πρωινό, στο pilgrimshouse. Ατμοσφαιρικά, λιτά και καθαρά, καλογερικά.
Madaba Pilgrim's House | Madeba

Φωτογραφία από το διαδίκτυο.

στην Καθολική εκκλησία ο Γιώργος δεν μας σύστησε να πάμε (διέκρινα ένα ... κράτημα να το πω; )

Σ' εμάς, που είμαστε εκτός του χώρου τους, πραγματικά κάνει άσχημη εντύπωση η ανταγωνιστική σχέση ορθόδοξων και καθολικών γύρω από τους Αγίους Τόπους κι ακόμα πιο άσχημη η σχέση μεταξύ της Ελληνορθόδοξης και της Αρμένικης Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να αισθάνονται ότι φυλάνε και να φυλάνε πράγματι Θερμοπύλες, για να υπάρχει ακόμη τόσο έντονο το ελληνορθόδοξο στοιχείο.

Αυτή η ανεμοδαρμένη άκρη του όρους Νεμπό έχει θέα τη Νεκρά θάλασσα, την κοιλάδα του ποταμού Ιορδάνη, την Ιεριχώ και τους λόφους της Ιερουσαλήμ.

Ακόμη και με θολή ατμόσφαιρα, πόσο εύκολα ξεκολλήσατε από εκεί;
Εμείς καθόλου!

 

[Grerena]

Στον περίβολο του Αγίου Γεωργίου κοιμηθήκαμε και πήραμε πρωινό, στο pilgrimshouse. Ατμοσφαιρικά, λιτά και καθαρά, καλογερικά.

Πω, πω! Πρέπει να ήταν πολύ όμορφη εμπειρία.
Εγώ, δεν την ανακάλυψα εγκαίρως.

Σ' εμάς, που είμαστε εκτός του χώρου τους, πραγματικά κάνει άσχημη εντύπωση η ανταγωνιστική σχέση ορθόδοξων και καθολικών γύρω από τους Αγίους Τόπους κι ακόμα πιο άσχημη η σχέση μεταξύ της Ελληνορθόδοξης και της Αρμένικης Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να αισθάνονται ότι φυλάνε και να φυλάνε πράγματι Θερμοπύλες, για να υπάρχει ακόμη τόσο έντονο το ελληνορθόδοξο στοιχείο.

Πόσο δίκιο έχεις!

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου.

 

[Grerena]

Επιστροφή και ... finale!
Νωρίτερα απ’ ότι συνηθίζουμε φτάσαμε στην “Arena rent a car”.

Χρειαζόταν όμως ο χρόνος αυτός αφού μέχρι να ...
τσεκάρουν το αυτοκίνητο,
να διαφωνήσουμε,
να μας χρεώσουν (γιατί δεν είχαμε βάλει βενζίνη),
να διαμαρτυρηθούμε (γιατί είχαμε βάλει),
να το αποδείξουμε (φωτογραφίες του ρεζερβουάρ όταν παραλάβαμε),
να πειστούν (τάχα μου) και
να μας ξε-χρεώσουν
... πέρασε η ώρα.
Έπρεπε και να μας πάνε και ως το αεροδρόμιο.

Πω, πω …τι είναι αυτό το πράγμα! Πρέπει να έχεις συνέχεια το νου σου μην σε κοροϊδέψουνε. Στην τσίτα είμαστε συνέχεια!
Τελικά στην ώρα μας πήγαμε στο αεροδρόμιο.

Αποχαιρετήσαμε τους πρώην, νυν και επόμενους ... βασιλείς, καθώς και το ωραίο αεροδρόμιο του Αμμάν...

Αλλά αεροπλάνο στην ώρα του ... δεν έφυγε, δυστυχώς. Μια ωρίτσα τη φάγαμε στο περίμενε.

Θα γυρνούσαμε με τον ίδιο τρόπο που ήρθαμε, μέσω Πάφου. Μόνο που τώρα η πτήση ήταν χάλια. Είχε ζέστη και φασαρία, όλοι ήταν όρθιοι και πηγαινοέρχονταν. Ταπεράκια με φαγητό ήταν στο πήγαινε - έλα και από μυρωδιές και βαβούρα... άλλο τίποτα. Ήταν σαν να είμαστε σε σχολικό λεωφορείο και … λίγα λέω. Και οι αεροσυνοδοί … τι να πω; Tους λυπήθηκα. Ότι μπορούσαν έκαναν, αλλά ήταν σαν ... να μην υπήρχαν. Τους αγνοούσαν παντελώς. Θα τη θυμάμαι αυτήν την πτήση, σαν από τις χειρότερες που έχω κάνει.

Φτάσαμε στην Πάφο αργά.

Ίσα που προλαβαίναμε το τελευταίο λεωφορείο για την κάτω Πάφο. Μόνο που μετά έπρεπε να πάρουμε και 2ο λεωφορείο για το κατάλυμά μας, που ήταν στην πάνω Πάφο. Προλάβαμε και είδαμε και το τελευταίο αξιοθέατο ίσως αυτού του ταξιδιού που ήταν μια ελιά (πάλι) που είχε ευλογήσει ένας άλλος Πάπας, ο Βενέδικτος ο ΙΣΤ.

Στις 10:00 η ώρα φτάσαμε σχεδόν για το check in. Ήταν ένα χαριτωμένο διαμέρισμα σε συγκρότημα που διέθετε και πισίνα. Ήταν όμως περασμένη η ώρα που και η πισίνα ήταν κλειστή και κουράγια δεν είχαμε για να πάμε βόλτα ή έστω για φαγητό.
Μια πίτσα παρήγγειλα και γλυκό με delivery για το σπίτι.

Νομίζω ότι το transit του γυρισμού μας δεν ήταν και πολύ πετυχημένο. Αν φτάναμε στην ώρα μας και είμαστε βιονικοί και προλαβαίναμε ή αντέχαμε να κάνουμε μια βόλτα στην παλιά πόλη της Πάφου, που ονειρευόμουν τότε θα ήταν ok! Η καθυστέρηση της πτήσης μας είχε στερήσει τη νυχτερινή βόλτα στην πάνω πόλη.

Την επόμενη ημέρα χάσαμε το 1ο λεωφορείο γιατί πέρασε νωρίτερα από το πρόγραμμα. Πήραμε ταξί ως τη στάση του λιμανιού και μετά το λεωφορείο του αεροδρομίου. Πάλι ταξί! «τα νεύρα μου!».

Τα υπόλοιπα πήγαν ρολόι. Φύγαμε στην ώρα μας από Πάφο, φτάσαμε στην ώρα μας στο Ελ. Βενιζέλος, βρήκαμε και τη μηχανή στη θέση της (και το κράνος μου που ήταν απ’ έξω) και φτάσαμε σπίτι. Μόλις φτάσαμε καταλάβαμε ότι μαζί μας είχαμε φέρει και μια ίωση. Γαστρεντερίτιδα "άρπαξε" ο άντρας μου. Και πίστεψα ότι την είχαμε γλυτώσει αφού πίστευα ότι ... προσέχαμε.

Επίλογος ...
Η Θεωρία λέει ότι το καλοκαίρι δεν είναι η καλύτερη εποχή για να επισκεφτείς την Ιορδανία. Ο κύριος αποτρεπτικός λόγος είναι φυσικά η ζέστη. Και εγώ αν μπορούσα θα διάλεγα έναν Μάιο ή έναν Σεπτέμβριο.
Όμως …
Μου προέκυψε μια χαρά ο Ιούνιος. Το κοντέρ έδειχνε 32-33 βαθμούς και όχι τους 40 που περίμενα. Οι 32 του κοντέρ δεν ήταν τα 32 που γνωρίζω αλλά ήταν πιο … light. Αργότερα κατάλαβα και το λόγο: δεν έχει καθόλου υγρασία που σε άλλες χώρες κάνει τους 30 βαθμούς να φαίνονται αφόρητοι. Έτσι το ερμηνεύω εγώ τουλάχιστον. Σημασία έχει ότι δεν μας ενόχλησε τόσο η ζέστη όσο ίσως το hiking. Ο δε καιρός στην έρημο ήταν καταπληκτικός. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα τύχης ή εποχής αλλά δεν έκανε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε αέρα είχε, ούτε σκόνη, ενώ είχε και φοβερή ξαστεριά το βράδυ.

Αναπολώντας το ταξίδι διαπιστώνω ότι για πολλούς λόγους θα ήθελα να ξαναπάω στην Ιορδανία. Για το Αμμάν, για την Άκαμπα και για την έρημο! Χμμ! Τώρα που το ξανασκέφτομαι … και για την Πέτρα. Για τα Hiking που δεν έκανα. Για την back Door… (δωρεάν) είσοδο σε αυτήν!

Τα χιλιόμετρα που κάναμε δεν ήταν και τόσα πολλά. 830χλμ ήταν, αλλά μου φάνηκαν περισσότερα. Ίσως γιατί πηγαίναμε σιγά. Μας φρέναραν βλέπετε αυτά τα περιβόητα σαμαράκια.

Η Πέτρα, αυτό το θαύμα του κόσμου είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός της Ιορδανίας, καθώς και ο «κράχτης» της χώρας. Η Πέτρα είναι το απόλυτο highlight, το τουριστικό αποκορύφωμα και ο λόγος για τον οποίο όλοι ταξιδεύουν στην Ιορδανία.
Το ίδιο συνέβη και σε μένα. Την Πέτρα ήθελα να δω αλλά θα πρέπει να ομολογήσω ότι και τα λιγότερο γνωστά μέρη της χώρας ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες μου.

Εγκληματικότητα δεν υπάρχει στη χώρα με την έννοια που την εννοούμε εμείς οι «Δυτικοί». Υπάρχει όμως μια καμουφλαρισμένη παραβατικότητα τύπου: Θεωρείται εθνικό σπορ το πως θα σε ξεγελάσουν. Ή λάθος τα ρέστα θα σου δώσουν ή λιγότερη βενζίνη θα σου βάλουν ή θα σου χρεώσουν ήδη ασφάλεια στο αυτοκίνητο ενώ την έχεις ήδη πληρωμένη και εννοείται ότι όλα γίνονται «κατά λάθος» και άμα το πάρεις χαμπάρι.

Χάρηκα που πήγα στην Κύπρο. Δύσκολα θα αποφάσιζα να αφιερώσω ταξίδι τύπου 3-4 ημερών για να τη γνωρίσω ενώ προηγούνται πολλά άλλα. Λίγο γιατί δεν τη θεωρώ και τόσο «εξωτερικό», ίσως επειδή νόμιζα ότι δεν έχει τρανταχτά αξιοθέατα, λίγο του ότι είναι και λίγο ακριβή δεν την έβαζα στα πλάνα μου. Η «μυρωδιά» όμως που πήρα μου άρεσε και ύστερα από αυτό το Κύπρος -transit, την έχω βάλει στα πλάνα μου για τριήμερο, παρόλο που μου φάνηκε αδικαιολόγητα ακριβή.

Ομολογώ ότι παρόλο τον διακαή μου πόθο για να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι και τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισα για να το κάνω, χρειαζόμουν ένα επιπλέον Boost για να πάρω μπρος και να το πραγματοποιήσω. Και αυτό γιατί ήταν ένα ταξίδι εκτός της comfort zone (της Ευρώπης), που είχα συνηθίσει να κάνω σαν ανεξάρτητος ταξιδιώτης και μάλιστα σε Αραβική χώρα.
Αυτό το boost το πήρα από διάφορα μέλη του Forum, είτε σε μορφή ιστορίας, είτε σε μορφή συμβουλής, είτε σε μορφή καταμέτωπον παρότρυνσης ακόμα και σε μορφή άμεσων οδηγιών.
Ευχαριστώ πολύ τους @BASILISPAP @EKAR, @vasiliss, @KostasLia, @Zorz59 και ιδιαίτερα τους @depy!!! και @Alic.

Μα πάνω απ’ όλα ευχαριστώ το travelstories, που χωρίς την ενασχόλησή μου με αυτό δεν θα πραγματοποιούσα ποτέ αυτό το ταξίδι έτσι όπως μ’ αρέσει.

..................................... The End ........................................................................................................

 

[katkats]

Η αλήθεια είναι πως μόνο εμείς οι δυο μπήκαμε μέσα. Ο συνοδός του group μας είχε καταλάβει εξ αρχής ότι είμαστε Έλληνες και φρόντισε να μας πουλήσει το ρουσφετάκι του ότι για χάρη μας δηλαδή κάνει στάση εδώ.
“See it quickly. Τhis only interests you orthodox people”, μας είπε ...”ευγενέστατα”.

Πιγκάλ είναι αυτό πίσω από τον μακαρίτη Ντεγκρέτσε;

Ατελείωτες οι μέρες σας στην Ιορδανία, φουλ στα αξιοθέατα. Να ένα καλό του καλοκαιριού. Και το Αs Salt, πολύ ωραία πόλη!

Πέρασες πολύ καλά και αυτό βγήκε και στην ιστορία σου για το ταξίδι - όνειρό σου! Στο επόμενο όνειρο λοιπόν!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[Grerena]

Πιγκάλ είναι αυτό πίσω από τον μακαρίτη Ντεγκρέτσε;

Χα, χα! Ομολογώ ότι δεν χρειαζόταν μεγάλη φαντασία για να υποθέσεις κάτι τέτοιο. Θα σε απογοητεύσω όμως γιατί ... δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι. Είναι γουδί για κόκκους καφέ ... εποχής.
Είχε και άλλα τέτοια ο χώρος όπως ...

Πέρασες πολύ καλά και αυτό βγήκε και στην ιστορία σου για το ταξίδι - όνειρό σου!

Χαίρομαι που "βγήκε" στην ιστορία μου. Είναι και αυτός ένας mini στόχος (της ιστορίας).

Στο επόμενο όνειρο λοιπόν!

Ευχαριστώ πολύ. Το ίδιο εύχομαι για όλους μας.