Κύπρος Ιορδανία Ιορδανία. Once in a lifetime!

[Grerena]

Wadi Mujib?
View attachment 464543

Σοβαρα τωρα: επρεπε να το διασχισετε… Τρομερη εμπειρια!

Αχ! Έπρεπε, πολλά «έπρεπε» αλλά δεν ήταν ανάγκη να μπήξεις το μαχαίρι στην πληγή και να το στρίψεις κιόλας.
Καλύτερα να μην το είχα πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.
Το ήξερα, το έβλεπα ότι ήταν φοβερή εμπειρία και απολογούμαι. Έχω δικαιολογίες.
Δεν “χώραγε” στο πρόγραμμα και δεν ήθελα με τίποτα να ρισκάρω την μετέπειτα Πέτρα, ούτε από το χρόνο της, ούτε και να μπω κουρασμένη μέσα.

Βρήκα όμως και άλλη δικαιολογία. Θέλησα πολύ να πιστέψω (και πίστεψα) ότι το Mujib μοιάζει και λίγο με το φαράγγι του Αχέροντα, που ΕΧΩ ΠΑΕΙ! Σαν εμπειρία. Έτσι δεν είναι; Κάποιος παρακαλώ να μου χρυσώσει το χάπι;

 

[varioAthens]

Αχ! Έπρεπε, πολλά «έπρεπε» αλλά δεν ήταν ανάγκη να μπήξεις το μαχαίρι στην πληγή και να το στρίψεις κιόλας.
Καλύτερα να μην το είχα πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.
Το ήξερα, το έβλεπα ότι ήταν φοβερή εμπειρία και απολογούμαι. Έχω δικαιολογίες.
Δεν “χώραγε” στο πρόγραμμα και δεν ήθελα με τίποτα να ρισκάρω την μετέπειτα Πέτρα, ούτε από το χρόνο της, ούτε και να μπω κουρασμένη μέσα.

Βρήκα όμως και άλλη δικαιολογία. Θέλησα πολύ να πιστέψω (και πίστεψα) ότι το Mujib μοιάζει και λίγο με το φαράγγι του Αχέροντα, που ΕΧΩ ΠΑΕΙ! Σαν εμπειρία. Έτσι δεν είναι; Κάποιος παρακαλώ να μου χρυσώσει το χάπι;

Με επιασες αδιαβαστη γιατι ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ αλλα το εχω στα υποψιν!
Η αληθεια ειναι οτι φαραγγι θα ξαναβρεις, Πετρα ομως οχι!

 

[Grerena]

King’s Highway
Ο δρόμος του Βασιλιά είναι ένας από τους παλαιότερους συνεχώς χρησιμοποιούμενους δρόμους στον κόσμο. Αυτή η διαδρομή χρησιμοποιήθηκε στην περίοδο των Ναβαταίων και πιθανώς ακόμη και πριν από αυτήν και αναφέρεται και στη Βίβλο.
Για χιλιετίες έμποροι, προσκυνητές, πολεμιστές και βασιλιάδες ταξίδευαν από βορρά προς νότο μέσω αυτής της οδού, η οποία αποτέλεσε μια ζωτική αρτηρία, που ένωνε αρχαία βασίλεια και αυτοκρατορίες. Από την αρχαιότητα, η οδός του Βασιλιά ήταν ένας σημαντικός εμπορικός δρόμος, που συνέδεε την Αραβία με την Ερυθρά Θάλασσα και την Αίγυπτο. Καραβάνια που μετέφεραν θυμίαμα και μπαχαρικά από την Αραβία χρησιμοποιούσαν αυτόν τον δρόμο προς την ακμάζουσα πρωτεύουσα των Ναβαταίων, την Πέτρα. Για αιώνες, ο δρόμος ήταν επίσης και σημαντικός προσκυνηματικός δρόμος. Στη βυζαντινή περίοδο, οι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν το δρόμο του Βασιλιά για να επισκεφτούν τους βιβλικούς χώρους και στην πρώιμη ισλαμική περίοδο πολλοί μουσουλμάνοι ταξίδευαν κατά μήκος του, καθοδόν προς τη Μέκκα.

Σήμερα, είναι ένας σύγχρονος, ασφαλτοστρωμένος δρόμος (επίσημα ονομάζεται Highway 35). Εκτείνεται από τα νότια της Συρίας, συνεχίζει κατά μήκος του ποταμού Ιορδάνη, περνάει από ρωμαϊκά ερείπια, βυζαντινά ψηφιδωτά, κάστρα των σταυροφόρων μέσω των κεντρικών ορεινών της Ιορδανίας, φτάνει ως την αρχαία πόλη της Πέτρα και καταλήγει στην «Λεωφόρο της Ερήμου» λίγο πριν την Άκαμπα, συνδέοντας έτσι μερικές από τις πιο σημαντικές ιστορικές τοποθεσίες της Ιορδανίας.

Εμείς οδηγήσαμε καμιά 50αριά χιλιόμετρα περνώντας μέσα από χωριά και πόλεις, ορεινά ερημικά τοπία, πεδινά ερημικά τοπία …

και … ένα αιολικό πάρκο, που πολύ μου άρεσε αυτή η αντίθεση των ανεμογεννήτριων με τον καμηλιέρη από κάτω…

… ώσπου κάποια στιγμή είδαμε από μακριά το κάστρο Shobak.

Η επόμενη στάση μας θα ήταν στο κάστρο Shobak ή Monreal (όπως λέγεται και αλλιώς), ένα από τα κάστρα των σταυροφόρων.

Κάστρο Shobak
Το κάστρο Shobak είναι μικρότερο και λιγότερο πλήρες από τον «αδερφό» του, κάστρο Καράκ, που βρίσκεται 130 χλμ. βορειότερα και πάνω στο δρόμο του βασιλιά. Τέσσερεις ήταν οι λόγοι που διάλεξα να δούμε το Shobak, αντί του δημοφιλέστερου Κarak. Ο ένας ήταν γιατί με βόλευε στη διαδρομή μου (για το Καράκ θα λοξοδρομούσα σημαντικά), ο δεύτερος ήταν γιατί ήταν το παλαιότερο κάστρο Σταυροφόρων στην Ιορδανία, ο τρίτος ότι ήταν πιο off the beaten path (λιγότεροι επισκέπτες) και ο τέταρτος και σημαντικότερος ήταν γιατί ήταν πιο … κάστρο.
Οι λάτρεις των κάστρων νομίζω ότι θα με καταλάβουν. Το Shobak έχει μοναδική τοποθεσία.
Σε αντίθεση με άλλα κάστρα, το Shobak δεν είναι εύκολο να το αναγνωρίσεις ακόμη και όταν θα έχεις πλησιάσει σε αυτό σε μικρή απόσταση. Καμουφλάρεται πίσω από πολλούς μυτερούς λόφους που το περιβάλλουν αλλά και πίσω από τα τείχη του, τα οποία χτίστηκαν από τους τοπικούς βράχους και από μακριά μοιάζει σαν να είναι ένας από αυτούς. Είναι ιδιαίτερα επιβλητικό όταν το δει κανείς από απόσταση, αλλά και όταν πλησιάσει, καθώς κάθεται σε έναν κάθετο, σχεδόν ... δραματικό λόφο.

Το κάστρο χτίστηκε από τον βασιλιά Baldwin I το 1115 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην ανατολική Ιορδανία, με σκοπό να υπερασπιστεί τα ανατολικά σύνορα του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ και να ελέγχει τον εμπορικό και στρατιωτικό δρόμο μεταξύ Συρίας και Αιγύπτου.Aρχικά ονομαζόταν Krak de Montreal ή Mons Regalis, που μεταφράζεται σε: «το κάστρο των βασιλιάδων» ή «το βασιλικό βουνό».
O Σαλαντίν (της Αιγύπτου), ο οποίος συνειδητοποίησε τη στρατηγική του θέση, κατάφερε ύστερα από πολλές επιθέσεις και διετή πολιορκία να το καταλάβει το 1189 μ.Χ., με αποτέλεσμα τον τερματισμό της παρουσίας των σταυροφόρων στην Υπεριορδανία. Το φρούριο χτυπήθηκε από σεισμό το 1211 μ.Χ., ο οποίος κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του. Αργότερα οι Μαμελούκοι το ξαναέχτισαν έως ότου καταστράφηκε περί το 1860 από τους Οθωμανούς.

Το visitor center βρίσκεται σε γειτονικό λόφο. Αυτό σημαίνει ότι για να πας στο κάστρο θα έπρεπε να κατεβούμε το λόφο του visitor center και να ανεβούμε το λόφο του κάστρου. Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη. Πρέπει να ήταν περί τα 500μ. αλλά κατηφόρα με ανηφόρα και ήλιο ήταν ένας αρκετά κακός συνδυασμός. Αυτοκινητάκια του Golf εξυπηρετούσαν αντί 3 δηναρίων το άτομο παρακαλώ. "Από τη μύγα ξύγκι" προσπαθούν να βγάλουν. Όχι όμως από εμάς, που αν δεν μπορούσαμε να ανεβούμε αυτήν την ανηφόρα τότε πως θα μπαίναμε στην Πέτρα αύριο;
Αποφασίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι στο καφέ του visitor center πριν μπούμε στο κάστρο.
Ένας συμπαθέστατος παππούς μας έφτιαξε έναν καταπληκτικό αραβικό καφέ με πολύ αρωματικό κάρδαμο. Μπορεί να ήταν ο καλύτερος που ήπια στο ταξίδι.

Μετά το τονωτικό καφεδάκι, ανεβοκατεβήκαμε τους λόφους και μπήκαμε στο κάστρο.

Μέσα στο κάστρο είναι εμφανής η παρουσία όλων των δυναστειών που το κατέλαβαν. Εκκλησίες, πηγάδια νερού, λουτρά, κανάλια, αποθήκες. Με πολλές εργασίες αποκατάστασης σε εξέλιξη, πολλά «απάτητα» σημεία και πολλές τρύπες και πηγάδια, γενικά έπρεπε να προσέχουμε που πατάμε και να ακολουθούμε ένα σηματοδοτούμενο μονοπάτι που και αυτό … επικίνδυνο μου φαινόταν. Ας είναι καλά βέβαια και οι προειδοποιητικές πινακίδες που μας “προστάτευαν” ... κάπως! “Keep away” έγραφαν οι περισσότερες.

Ανάμεσα στα σημαντικότερα αξιοθέατα μέσα στο κάστρο είναι μια μυστική σήραγγα, η οποία έχει σκάλες που οδηγούν στον πυθμένα του λόφου, πάνω στον οποίο είναι χτισμένο το κάστρο, οι οποίες καταλήγουν σε μια πηγή νερού. Ίσως αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος που το κάστρο άντεξε στην πολιορκία του Σαλαντίν για δύο χρόνια.

Το κάστρο είναι επίσης γνωστό για την αραβικές καλλιγραφίες που είναι χαραγμένες γύρω από τους πύργους του, οι οποίες χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα. Όταν ήμουν εκεί ομολογώ ότι δεν τις είχα προσέξει, αλλά αργότερα εντόπισα μερικές μέσα από τις φωτογραφίες μου …

Γενικά το τοπίο είναι πολύ υποβλητικό και προσφέρει πολλά πανοραμικά πλάνα προς το κάστρο, προς τα γύρω μικρά χωριά, την κοιλάδα και τους λόφους, προς τον άντρα μου ..., που μου έδινε πολύ “τροφή” για φωτογραφικά ενσταντανέ και καθώς «έπαιζα» με την κάμερα είδα μπροστά μου τον Indiana…

Είναι που το τοπίο με είχε υποβάλλει, είναι που πλησίαζα στα μέρη που σύχναζε ο Indiana Jones, είναι που ο ... Indiana Jones είναι ίιιιιιιδιος ο άντρας μου; Δεν είναι; Σχεδόν δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος!

Η ώρα είχε φτάσει 5:00 το απόγευμα και είχαμε και άλλα το πρόγραμμα.
Φύγαμε από το κάστρο με κατεύθυνση προς τη μικρή Πέτρα. Είμαστε ακόμα στη λεωφόρο του Βασιλιά.
Εξ’ ου και τα σύγχρονα σημάδια του «royalty» στο δρόμο …

Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε είχε αρχίσει να αλλάζει το τοπίο. Ήδη διακρίνονταν στο βάθος κοκκινωποί βραχώδεις σχηματισμοί, που σήμαινε ότι η Πέτρα ... "πλησιάζει".

Μικρή Πέτρα
Κι όμως φτάσαμε στη Μικρή Πέτρα κατάλληλη ώρα. Συνήθως το τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας (στα road trips) δεν το προλαβαίνουμε ή το επισκεπτόμαστε νύχτα.
Η Μικρή Πέτρα ή αλλιώς η “Al Beidha” είναι το προάστιο της Πέτρας και μοιάζει με την Πέτρα. Βρίσκεται άλλωστε στο ίδιο βραχώδες σύμπλεγμα με αυτήν. Έχει και αυτή φαράγγι (siq), λαξεμένες εισόδους, σκαμμένα κτίρια, ναούς, μνημειακές κατασκευές, κανάλια και αποθήκες. Το φαράγγι της εισόδου της λέγεται “Siq Al-Barid”, γνωστό και ως “Colt siq” δηλαδή «κρύο φαράγγι» και αναφέρεται έτσι λόγω των συνθηκών δροσιάς που επικρατούν εκεί, καθώς τα ψηλά τοιχώματα του φαραγγιού δεν επιτρέπουν στο φως του ήλιου να διεισδύσει στα χαμηλά και να το ζεστάνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Από το πάρκινγκ, περπατήσαμε για λίγο σε καλοπατημένο μονοπάτι, το οποίο μας οδήγησε στο Little Petra Siq.

Το Siq στην αρχή είναι αρκετά στενό, αλλά μετά από λίγο «ανοίγει» σε επίπεδες αμμώδεις ευρύτερες περιοχές, οι οποίες διαθέτουν «κτίρια» λαξευμένα μέσα στα τοιχώματα του βουνού. Ναοί και τρικλίνια. Ο όρος τρικλίνιο προέρχεται από τη ρωμαϊκή εποχή και σημαίνει τραπεζαρία με θέσεις κατά μήκος των τριών πλευρών του. Αυτά πιθανότατα χρησιμοποιήθηκαν ως τραπεζαρίες, ως σημεία συνάντησης για τους επισκέπτες και τους εμπόρους.

Ως προάστιο που είναι η μικρή Πέτρα δεν έχει τάφους, αλλά σπίτια που χρησιμοποιήθηκαν από πλούσιους πολίτες ή από ταξιδιώτες που έφταναν στην Πέτρα για δουλειές. Όλα αυτά μπορούσαμε να τα δούμε από πολύ κοντά. Πολλά από αυτά είχαν πέτρινες σκάλες που μας οδηγούσαν σε αυτά και μπορούσαμε να μπούμε και εσωτερικά.

Συναντήσαμε ένα ελληνικό group. Ανταλλάξαμε τα «έχω πάει» μας, χα, χα. Εκείνοι είχαν πάει Μάνταμπα, Νεμπό και Καράκ σήμερα.

Το φως αργά το απόγευμα αποκαλύπτει τα εντυπωσιακά χρώματα των βράχων.

Προσπερνώντας τα πλατώματα το φαράγγι πάλι στένευε δραματικά. Αναρωτιόσουν αν στο τέλος συγκλίνει και εντελώς. Κάποια στιγμή τα απότομα σκαλιά ήταν μονόδρομος.

Στο τέλος φτάσαμε σε ένα σημείο «σύνορο». Εδώ έπρεπε να αποφασίσεις «Ή γυρνάς πίσω ή συνεχίζεις ελπίζοντας ότι θα φτάσεις στην Μεγάλη Πέτρα».

Κοντοσταθήκαμε για λίγη ώρα βλέποντας την υπέροχη θέα στο γύρω ορεινό τοπίο και … όχι δεν ήταν στο πλάνο μου να μπω στην Πέτρα από την πίσω πόρτα. Ήθελα το πρώτο που θα δω στην Πέτρα να είναι το ‘Θησαυροφυλάκιο’.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Όταν περάσαμε από την «κεντρική πλατεία» της Μικρής πέτρας είμαστε σχεδόν μόνοι μας. Όλοι οι τουρίστες είχαν φύγει. Ούτε καν Βεδουίνους δεν είδαμε. Ήταν 6:45 το απόγευμα!

Παραλίγο να βγούμε τελευταίοι απ’ το φαράγγι. Το δικό μας και άλλα δύο αυτοκίνητα είχαν μείνει στο parking.

Σήμερα η ημέρα ήταν ένα εξαιρετικό value for … time.

Wadi Musa
Φτάσαμε στη Wadi Musa. Μια μικρή επαρχιακή τουριστική πόλη, που έσφυζε από ζωή και … κίνηση.
Το ξενοδοχείο μας, το “Anbat Midtown Hotel”, επιλέχθηκε λόγω … τιμής. Τα 54jod (κοντά 70€) για δυο βράδια μου φάνηκαν καλή τιμή. Ήταν και down town. Αυτό σημαίνει όμως: άντε να παρκάρεις. Πιο δύσκολο ήταν να παρκάρουμε εδώ στη Wadi Musa παρά στο Αμάν και στο As Salt! Ευτυχώς όμως μας «έπιασε το μάτι» του ξενοδόχου που καραδοκούσε στην πόρτα, οποίος μας πλησίασε και μας είπε:.
«Από την Ελλάδα είστε;»
«Ναι του απαντώ. Είσαι ο Ammar; Μαζί μιλήσαμε στο What’s up»
«Welcome to Jordan! Στην αλάνα πίσω απ’ το ξενοδοχείο βάλτε το»
Παρκάραμε, μπήκαμε στο ξενοδοχείο, πληρώσαμε (μπροστά και μετρητά), μετά μας κέρασε ένα χυμό (στο όρθιο), μετά ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο, που ήταν το δωμάτιό μας μετά μας ενημέρωσε ή μάλλον μας … προετοίμασε για το πρωινό ξύπνημα από τον μουεζίνη συμπληρώνοντας «ε! δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Σε αραβική χώρα ήρθατε».
Εντάξει! Γιατί το κάνει τόσο μεγάλο θέμα; Το ξέρουμε ότι ήρθαμε σε αραβική χώρα. Έχουμε ξανακούσει μουεζίνη.

Το δωματιάκι ήταν απλό και είχε τα άκρως απαραίτητα. Είχε και θέα στο τζαμί, του περί ου ο λόγος!

Ο ιδιοκτήτης, ο Ammar ήταν ένας τύπος που προσπαθούσε διακαώς να «δείξει» ότι είναι φιλόξενος, διεκδικώντας τα εύσημα για κάθε του κίνηση.
«Ωραίο δεν είναι το δωμάτιο; και καθαρό; Το έχω γλύψει!»
«Σας άρεσε ο χυμός; Δεν το προσφέρουν στα 3 αστέρων! Θα το θυμηθείτε όταν θα γράψετε στο booking, ε;»
Γενικά ότι και αν έκανε ότι και αν έλεγε πάντα φρόντιζε να μας θυμίζει ότι ίσως θα έπρεπε να γράψουμε καμιά καλή κουβέντα στο Booking, γιατί είναι πολύ καλός και αυτός και το ξενοδοχείο του! το οποίο και φρόντιζε να μας το θυμίζει σε περίπτωση που δεν το … προσέξουμε.
Μας μιλούσε σαν να κάναμε διάλογο κάνοντας μόνος του τις ερωταπαντήσεις, δίνοντας εξηγήσεις, με τάσεις απολογίας με γρήγορα Αγγλικά και αραβικό αξάν, που με δυσκόλευε να καταλάβω όλα απ’ όσα έλεγε.

Ήταν βασικό για μας σήμερα, δεδομένου ότι πήγε και καλά η μέρα από άποψη κούρασης, να μαζευτούμε γρήγορα στο δωμάτιο για ξεκούραση. Θα βγαίναμε όμως μια βολτίτσα στην πόλη και για να τη δούμε λίγο αλλά και για να φάμε κάτι. Ο Ammar μας σύστησε να πάμε κάπου κοντά και καλά. Συμπεριφερόταν σαν κολλητός που του έχουμε απεριόριστη εμπιστοσύνη που θα μας στείλει πραγματικά στο καλύτερο και όχι απαραίτητα εκεί που τον … συμφέρει περισσότερο.
Κάναμε μια μικρή βόλτα στην πόλη, η οποία δεν με ενθουσίασε και πολύ. Αφού ξέχασα να βγάλω και φωτογραφία της. Μία και μόνο τράβηξα. Αυτή:

Μπήκαμε σε ένα φαρμακείο γιατί σκέφτηκα ότι σε τέτοια χώρα σαν την Ιορδανία μπορεί και να βρω υδραργυρικό θερμόμετρο να αγοράσω, αφού στην Ελλάδα όσο και αν έχω ψάξει δεν έχω βρει. Και ω! τι χαρά τι χαρά! Βρήκα προς 1,75δηνάρια το ένα κα πήρα …τρία.

Ωραία αλλά για φαγητό δεν μας «γυάλισε» κανένα μαγαζί. Άσε που όλα είχαν «κράχτες», κάτι που δεν μας τράβηξε και τόσο. Το θέμα είναι όμως ότι δεν θέλαμε να φάμε κάτι πάλι πολύ αραβικό και δεν θέλαμε να φάμε και πολύ. Είχαμε πεθυμήσει άλλωστε να φάμε … Δυτικό φαγητό. Οπότε:

Κατά τις 10:30 μαζευτήκαμε στο δωμάτιο. Είχαμε δύσκολη ημέρα για αύριο.
…η οποία ημέρα ξεκίνησε πιο ζόρικα απ’ ότι φανταζόμουν.

Στις 4:00 το πρωί κατάλαβα γιατί νωρίτερα ο Ammar έκανε τόσο μεγάλο θέμα το πρωινό ξύπνημα απ’ τον μουεζίνη και γιατί το 90% των reviews τόνιζαν ότι σε ξυπνά ο μουεζίνης το πρωί!!! Δεν ήταν μόνο ότι ήταν 4:00 η ώρα (!!!), που είναι πολύ νωρίς αλλά ήταν και το εκκωφαντικό του “καλέσματος”. Ξύπνησα τρομαγμένη. Ήταν σα να μας είχαν βάλει το μεγάφωνο μέσα στο δωμάτιό μας. Σαν να ήθελαν να μας τεστάρουν στα πόσα ντεσιμπέλ αντέχουμε το καρδιακό.
Ήταν βέβαια και το τζαμί και αρκετά κοντά μας …

Ξεκλέψαμε άλλο ένα μισάωρο διακοπτόμενου ύπνου και κατά τις 5:20 είμαστε στο πόδι.

……………………………………… post ……………………………………

 

[Grerena]

Πέτρα, η ... ροζ Πολιτεία!
Μεγάλο κεφάλαιο η Πέτρα. Και για την Ιστορία αλλά και για την ... ιστορία μου.
Νομίζω ότι θα είμαι αναλυτική στην περιγραφή μου και γιατί το θέλω και γιατί μου αρέσει αλλά και γιατί μπορεί έτσι να τακτοποιήσω μερικές πληροφορίες για το site, τις οποίες όσο και αν προσπαθούσα να κατανοήσω πριν το ταξίδι, να τις βάλω σε μια σειρά, δυσκολευόμουν πολύ να το κάνω. Μπορεί για κάποιους να είναι βαρετή η τόση πληροφορία. Αυτοί ας προχωρήσουν στο μεθεπόμενο κεφάλαιο, αυτό της Wadi Rum, το οποίο ... και αυτό θα είναι ανάλογο! Χα, χα.
Πραγματικά θεωρώ ότι Πέτρα και Wadi Rum είναι κορυφαία αξιοθέατα παγκοσμίως και τους αξίζει και μια σελίδα παραπάνω (σε μια ταξιδιωτική ιστορία τουλάχιστον).

Στην Πέτρα ήμουν σχεδόν δύο ημέρες μέσα, την περπάτησα όσο άντεξαν οι δυνάμεις μου και μπορώ να πω ότι δεν την πολυχόρτασα. Ελπίζω με το γράψιμο για αυτήν να την ... χορτάσω.
Πριν πάω διάβαζα διάφορα για αυτήν.
Σίγουρα ότι είναι μεγάλης έκτασης αρχαία πόλη και το «Θησαυροφυλάκιο» δεν είναι το μόνο δυνατό αξιοθέατο. Είναι και το φαράγγι, που έχει και αρκετό περπάτημα, είναι και το «Μοναστήρι», που είναι μακριά για όποιον αντέχει, είναι και η θέα του Treasury από ψηλά, που είναι για λίγους. Είναι και οι τάφοι και το θέατρο και τα Ρωμαϊκά και πολλά άλλα. Είχα ένα άγχος για το αν θα προλάβω να τα δω όλα ή αν θα αντέξω τις συνθήκες. Δεν ήξερα πόσο δύσκολο ήταν. Ήξερα ότι ήταν δύσκολο. Σίγουρα ήταν δύσκολο. Θα είχε και ζέστη.
Εδώ δεν αρκούσε ο καλός εξοπλισμός. Ήθελε και μια φυσική κατάσταση. Σε μένα λειτούργησε ο καημός ή το απωθημένο ή απλά το όνειρο που έγινε πραγματικότητα ή μπορεί τελικά όλα αυτά μαζί και με τη ... φυσική κατάσταση.

Χτισμένη πριν από 2000 χρόνια αυτή η εντυπωσιακή πόλη από ψαμμίτη αποτέλεσε έδρα του Βασιλείου των Ναβαταίων, μιας νομαδικής φυλής της ΒΔ Αραβίας, που εγκαταστάθηκε εδώ. Η άλλοτε ακμάζουσα πόλη υπήρξε σταυροδρόμι για το εμπόριο μπαχαρικών και εξωτικών ειδών μεταξύ περιοχών της Άπω Ανατολής και της Μεσογείου. Ανεφοδίαζε τα καραβάνια με νερό και τρόφιμα όντας στην ουσία μία … όαση στο δρόμο τους. Τελικά, οι αλλαγές στους εμπορικούς δρόμους οδήγησαν στην παρακμή της Πέτρας και με το πέρασμα του χρόνου η μητρόπολη χρησίμευε ως τόπος κατοικίας για Ρωμαίους, χριστιανούς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σταυροφόρους, προτού εγκαταλειφθεί το 13ο αι.

Σε ένα από τα πολλά άρθρα που διάβασα έλεγε: Το μυστικό είναι να μπεις μέσα πολύ πρωί, με το άνοιγμα. Αν 6:00 η ώρα μπεις, τότε στο Μοναστήρι, που είναι το πιο απομακρυσμένο αξιοθέατο της πόλης μπορείς να είσαι έως τις 8:00 το πρωί. Μόνοι χωρίς κόσμο και με τη δροσιά. Έτσι ...

Το φαράγγι ...
Στις 6:05 είμαστε στην είσοδο του visitor center. Με γρήγορο περπάτημα διασχίσαμε το πρώτο κομμάτι, χωματόδρομου 1,2 χλμ. περίπου, που οδηγεί από το visitor center στην είσοδο του φαραγγιού. Και ο διεκπεραιωτικός χωματόδρομος όμως ήδη μας προδιέθεσε για το τι θα επακολουθούσε, με τους πρώτους τάφους να κάνουν την εμφάνισή τους.

Φτάσαμε στην είσοδο του φαραγγιού. Η είσοδος στο siq σηματοδοτήθηκε κάποτε από μια μνημειακή αψίδα των Ναβαταίων. Επέζησε μέχρι τα τέλη του 19ου αι. και μερικά απομεινάρια της διακρίνονται σε δίδυμες κόγχες δεξιά και αριστερά της εισόδου.

Από την είσοδο του φαραγγιού και μετά «κόψαμε» ταχύτητα λόγω … φωτογραφιών. Βρισκόμασταν στο siq, δηλαδή στο μακρύ εντυπωσιακό φαράγγι ενός χιλιομέτρου, που αποτελεί την ... δίοδο για την κρυμμένη πόλη. Είναι αδύνατον να προχωρείς και να αντιστέκεσαι στα άπειρα όμορφα πλάνα που σου προσέφερε αυτό το στενό σχεδόν … δραματικό φαράγγι.

Ψηλά βράχια από ροδοκόκκινο ροζ ψαμμίτη, που λες και σχίστηκαν για να περάσει το μονοπάτι. Μα τι λέω; Πράγματι σχίστηκαν. Στην πραγματικότητα αυτό το πέρασμα δημιουργήθηκε από τεκτονικές δυνάμεις που έκοψαν τον συμπαγή βράχο των 200μ. ύψους στη μέση. Υπάρχουν σημεία που τα κοίλα της μιας πλευράς έχουν απέναντί τους τα κυρτά της άλλης. Θα μπορούσαν και να κουμπώσουν αν ... ήθελαν.

Και εκεί που το siq γίνεται όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο στενό, όλο και πιο ψηλό, ξαφνικά ένα φως σαν να διαπερνάει μια σχισμή στα βράχια και καθώς προχωράς μεγαλώνει η σχισμή σαν μια αυλαία που ανοίγει σιγά σιγά, αποκαλύπτοντας το μυθικό “Al Khazneh”.

Μια εικόνα που τόσες φορές είχα δει σε φωτογραφίες, ταξιδιωτικά videos και ταινίες τώρα το έβλεπα live.

Το Θησαυροφυλάκιο ...
Μπροστά μου υψωνόταν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το θρυλικό θησαυροφυλάκιο ή “Al Khazneh”. Ναός είναι; Τάφος κάποιου βασιλιά είναι; Οι απόψεις διίστανται με τη ζυγαριά να γέρνει προς το δεύτερο. Οι πιθανότητες λένε ότι πρόκειται για τον τάφο του Αρέτα Γ’, ενός από τους Ναβαταίους ηγεμόνες, τάφος που σαφώς είναι επηρεασμένος από τον ελληνικό Πολιτισμό (εξ ου και η αρχαιοελληνικοί σκαλιστοί κίονες).

Καταπληκτική εικόνα! Δέος! Ομορφιά! Ήθελα να … κλάψω.
Συγκινήθηκα, μαγεύτηκα.
Κρατήθηκα να μην υποκλιθώ.

Το σημαντικότερο και επιβλητικότερο αξιοθέατο της Πέτρας προκαλεί μια έκπληξη. Μπορεί όχι την ίδια που προκάλεσε στον Ελβετό Johannes Burckhardt το 1812, που το είδε για πρώτη φορά αλλά ... παρόμοια. Ο Burckhardt ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που αντίκρισε αυτό το επτασφράγιστο μυστικό!
«Μετά από ένα ζοφερό και σχεδόν υπόγειο πέρασμα εμφανίστηκε ένα ανασκαμμένο μαυσωλείο, το οποίο ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και ομορφιά. Οι ντόπιοι αποκαλούν αυτό το μνημείο Kazr Faraoum (κάστρο του Φαραώ) και είναι η κατοικία ενός πρίγκιπα ή ο τάφος ενός πρίγκιπα. Μεγάλη θα πρέπει να ήταν η χλιδή μιας πόλης που μπορούσε να αφιερώσει τέτοια μνημεία στη μνήμη των ηγεμόνων της …»
…αναφέρει ο Burckhardt στο ημερολόγιό του.
Δεν μπορούσε να μείνει πολύ ή να κρατήσει σημειώσεις λόγω των φόβων του να ξεσκεπαστεί ως άπιστος που αναζητούσε θησαυρό. Είχε όμως ανακαλύψει τη μυστική πολιτεία και επιβεβαίωσε στον κόσμο τις φήμες για την αρχαία πόλη που βρίσκεται μέσα σε μια στενή κοιλάδα, φήμες που άκουγε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην εγγύς Ανατολή.
Ο Burckhardt ήταν ένας διανοούμενος που έκανε σκοπό της ζωής του να αποδείξει ότι η μυστική ροζ Πολιτεία υπάρχει. Για να το καταφέρει αυτό θα έπρεπε να προσεγγίσει τους απόμακρους Βεδουίνους. Σπούδασε αραβικά, έμαθε τη Βεδουίνικη διάλεκτο, ασπάστηκε το ισλάμ, έμαθε απ’ έξω το κοράνι και εμφανίστηκε ως προσκυνητής (με το όνομα Ibrahim Ibn Abdallah), που ήθελε να επισκεφτεί τον τάφο του Ααρών. Έτσι οι Βεδουίνοι τον οδήγησαν στο μυστικό φαράγγι, που μόνο αυτοί γνώριζαν.

Το 40μ. ύψους σκαλισμένο πάνω στο βράχο αριστούργημα γλυπτικής που αντίκριζα μπροστά μου αποκαλείται «θησαυροφυλάκιο», αφού σύμφωνα με ένα μύθο ένας φαραώ έκρυψε στο πάνω επίπεδο έναν θησαυρό αμύθητης αξίας.

Παρ’ όλο που ήταν νωρίς και δεν είχε πολλούς κράχτες, δεν αποφύγαμε το πρώτο μας «κάλεσμα».
«Θέλετε να σας πάω να δείτε τη θέα του Khazneh;», μας είπε ένας Βεδουίνος.
«Με 15 δηνάρια σας πάω στη δεξιά θέα, που έχει εύκολο ανέβασμα, αλλά η ωραία θέα είναι η αριστερή. Σε αυτήν σας πάω με 15 δηνάρια each και μετά από εκεί μπορείτε να πάρετε το μονοπάτι του Θυσιαστηρίου και να κατεβείτε μόνοι σας»
Δεν άκουσα όλα όσα μου είπε γιατί είχα κολλήσει στο “each”! 15 Δηνάρια “each” είπε. Βρε τον αθεόφοβο!
«No, thank you»
Θέλουμε να πάμε μόνοι μας.
Ακόμα βέβαια δεν ξέραμε ποιο μονοπάτι θα μας οδηγούσε στην τέλεια θέα του Θησαυροφυλακίου από ψηλά αλλά ευελπιστούσα ότι θα το βρίσκαμε.

Υπήρχαν δύο διαδρομές για δύο «θέες». Η μία ήταν μικρή σε μήκος, περί τα 20’ διάρκειας. Σε αυτήν (που είναι και πιο πολυσύχναστη) χρειάζεται να σκαρφαλώσεις κατά τόπους και να διασχίσεις κάποια στενά σημεία, γι’ αυτό χρειάζεσαι οδηγό και μόλις είχα μάθει ότι θα μας κόστιζε 30δηνάρια.
Η άλλη διαδρομή είναι μια πιο μακριά και σκληρή διαδρομή, αλλά είναι διαδρομή «περιπέτειας» που λέω και εγώ, δηλαδή που σε αποζημιώνει και η ίδια διαδρομή, μια διαδρομή που ... τέλος πάντων, εγώ αυτήν ήθελα να κάνω!
Υπήρχε και μια τρίτη θέα από μικρότερο ύψος, στην οποία μπορούσες εύκολα και γρήγορα να ανέβεις και μόνος σου (αρκετά πολυσύχναστη τις ώρες αιχμής), την οποία προτιμούν όσοι έχουν λίγο χρόνο διαθέσιμο στην Πέτρα. .

Εμάς προς το παρόν μας ενδιέφερε να πάμε στο Μοναστήρι το άλλο «δυνατό» Ναβαταϊκό οικοδόμημα της Πέτρας, στο οποίο θέλαμε να φτάσουμε όσο γίνεται πιο νωρίς, ώστε να εκμεταλλευτούμε την πρωινή δροσιά για να “βγάλουμε” διαδρομή πιο άνετα. Πολύ θα ήθελα ένα καφεδάκι στο Θησαυροφυλάκιο αλλά «συμβιβαζόμουν» και με καφέ στο Μοναστήρι.
Δεν μείναμε πολύ εκεί. Θα το ξαναβλέπαμε αργότερα. Φύγαμε «σφαίρα».

Το “main path”
Μόλις απομακρυνθήκαμε λίγο από το “Treasury” καταλάβαμε ότι δεν είχαμε χάρτη της πόλης.

Τι σόι εξερεύνηση θα κάναμε χωρίς χάρτη; Ποιο μονοπάτι θα παίρναμε; Πόσο μακριά είναι το Μοναστήρι; Που πάει εκείνος ο δρόμος; Αυτοί απέναντι γιατί κρατάνε χάρτη και εμείς όχι;
Μπήκαμε τόσο βιαστικά το πρωί που ούτε χάρτη δεν προμηθευτήκαμε.
Ζητήσαμε να βγάλουμε φωτογραφία το χάρτη των προπορευόμενων Ινδών. Δύσκολο βέβαια να κοιτάς το κινητό με την αντηλιά που είχε, αλλά απ’ το τίποτα καλό ήταν και αυτό.

Δεξιά του “Al Khazneh”, ο δρόμος συνεχίζει μέσα από το φαρδύτερο Quter Siq. Εκεί που το φαράγγι διευρύνεται, ψηλές προσόψεις τάφων λαξευμένες στέκονται η μία δίπλα στην άλλη σαν μια σειρά από αρχοντικά. Είναι η οδός των Προσόψεων (Street of Facades).

Στο τέλος της Νεκρόπολης του “Street of Facades” υπάρχει το θέατρο της Πέτρας. Έχει ακολουθήσει στην κατασκευή του το τυπικό σχέδιο των ελληνορωμαϊκών θεάτρων (χτίστηκε επί Αρέτα Δ’) με τη διαφορά ότι δεν είναι χτισμένο αλλά λαξευμένο όλο πάνω σε βράχο!

Γύρω γύρω εκατέρωθεν του κεντρικού main path τα βράχια είναι “κατατρυπημένα”, δηλ. γεμάτο με λαξεμένους και σκαλισμένους τάφους και κοινών θνητών αλλά και με μεγαλοπρεπείς “Βασιλικούς τάφους”.

«Όχι δεν θα τα δούμε τώρα είπαμε. Προχωράμε για να προλάβουμε τον ήλιο», ο οποίος ανέβαινε απειλητικά ...

Η ώρα ήταν 7:15 το πρωί. Όλα αυτά τα προσπεράσαμε πολύ γρήγορα. Βιαζόμασταν λέμε. Όσο κρατάει η σκιά έπρεπε να την εκμεταλλευτούμε με ... ποδαρόδρομο. Άσε που υπό σκιά τα αξιοθέατα εδώ δεν ήταν και τόσο φωτογενή, ενώ αργότερα... Θα τα βλέπαμε όλα στο γυρισμό μας.

Σε λίγο φτάσαμε στο Ρωμαϊκό κομμάτι της Πέτρας.
Περπατήσαμε στην Colonnaded street. Η έξι μέτρων πλάτους οδός σηματοδοτεί το κέντρο της αρχαίας πόλης. Είναι στολισμένη με κολώνες από (τι άλλο) ψαμμίτη, οι οποίες κάποτε στήριζαν καλυμμένες στοές που έδιναν πρόσβαση σε καταστήματα που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά του δρόμου. Τώρα βρίσκονται τα ερείπια της αγοράς και μια δημόσια κρήνη, το Nymphaeum, που τροφοδοτούνταν με νερό από τα κανάλια του siq.

Ο δρόμος καταλήγει στην Πύλη Τεμένους, η οποία σηματοδοτούσε την είσοδο στο τέμενος χωρίζοντας την εμπορική περιοχή της πόλης από τον ιερό χώρο του ναού.

Είδαμε το Great Temple, μόλις 7.500τ.μ., το οποίο ανασκάφτηκε το 1992! Είναι το μεγαλύτερο αυτόνομο αρχιτεκτονικό συγκρότημα στην Πέτρα, που στην πραγματικότητα δεν ήταν ναός αλλά βασιλική αίθουσα δεξιώσεων.

Είδαμε και το Qasr al-Bint Far’un δηλ. «Το κάστρο της κόρης του Φαραώ», που μόνο κάστρο δεν είναι. Έτσι ονόμασαν οι Βεδουίνοι τον κύριο ναό της αρχαίας πόλης που ήταν αφιερωμένος πιθανότατα στον κύριο θεό των Ναβαταίων Dushara.

Ο “ναός” που ήταν αίθουσα δεξιώσεων, το “κάστρο” που ήταν ναός, το “θησαυροφυλάκιο” που ήταν τάφος … γενικά … εδώ δεν είναι όλα αυτό που … δείχνουν.

Κάπου εδώ ήταν και το παλάτι της Πέτρας, τα ερείπιά του δηλ. τα οποία και αυτά είδαμε φευγαλέα, αφού είπαμε το Μοναστήρι μας περίμενε.
Και πάλι καλά που έβγαλα και δυο φωτογραφίες για να θυμάμαι, γιατί όταν ξαναπεράσαμε στο γυρισμό και κόσμο είχε και για να είμαι ειλικρινής δεν μου έκαναν και τόσο εντύπωση τα Ρωμαϊκά μπροστά στα Ναβαταϊκά που είχα δει ώστε να τα αποθανατίσω.

Στο τέλος της Colonnaded str υπάρχουν δυο-τρία δεντράκια, λίγη σκιά και δυο μαγαζάκια. Είναι η τελευταία ευκαιρία για μια ανάπαυλα, για όποιον τη χρειάζεται πριν να ξεκινήσει με το μονοπάτι του «Μοναστηριού».

……………………………. post …………………………………………………………

 

[Grerena]

Πέτρα: Το “Μοναστήρι”, τα βυζαντινά και οι τάφοι
To Ad Deir (Μοναστήρι) είναι ένα επίσης συναρπαστικό αξιοθέατο της Πέτρας. Είναι προσβάσιμο από το κέντρο της αρχαίας πόλης, μέσω ενός παλιού μονοπατιού πομπής. Το μονοπάτι έχει μήκος περί τα 1,8χλμ και υψομετρική διαφορά περί τα 200μ.
Μέχρι εδώ ήταν ο ‘περίπατος’. Από εδώ και πέρα άρχισε η ανηφοριά και τα σκαλοπάτια.

Κατά μήκος της διαδρομής είδαμε πολύ όμορφες εικόνες. Προσόψεις τάφων, διασταυρούμενα φαράγγια, όμορφους βραχώδεις σχηματισμούς και εκπληκτική θέα.

Κάποια σημεία ειδικά προς το τέλος της διαδρομής είχαν μια απόκοσμη ομορφιά ... σαν να έβλεπα εικόνες από άλλον πλανήτη ...

Είδαμε και Βεδουίνους, οι οποίοι μένουν εδώ μόνιμα. Πολλοί μένουν σε τέντες πάνω στα βράχια και άλλοι μέσα σε σπηλιές όπως οι Ναβαταίοι. Οι Βεδουίνοι της Πέτρας ασχολούνται με τον τουρισμό (εμπόριο και ξεναγήσεις). Πηγαινοέρχονται στον έξω κόσμο με τα πόδια, με ζώα αλλά και με τροχοφόρα. Μπορεί να μη φαίνεται αλλά υπάρχει και δίκτυο δρόμων, που μόνο οι Βεδουίνοι ξέρουν και μόνο σε αυτούς επιτρέπεται να κυκλοφορούν.

Ετυμολογικά η λέξη Βεδουίνος σημαίνει: «αυτός που βαδίζει στην έρημο». Οι Βεδουίνοι είναι αραβική νομαδική φυλή και εντοπίζονται όπου υπάρχει έρημος σε Αφρική, αραβική χερσόνησο και ανατολικά αυτής. Οι Βεδουίνοι της Πέτρας μένουν μέσα στην αρχαία πόλη και αποτελούν τους ας τους πούμε ... φύλακές της. Έχοντας ζήσει επί γενιές γύρω από τα αρχαία κτίσματα, τα θεωρούν και λίγο «δικά» τους.

Στο δρόμο μας είδαμε πολλά εμπορικά μαγαζάκια κάτω από σκηνές, που πουλούσαν διάφορα σουβενίρ. Δεν ήταν και λίγα, αφού το μονοπάτι αυτό είναι μετά το main path το πιο πολυσύχναστο της Πέτρας και έχει «πελατεία». Παρόλο που στην αρχή με «ενοχλούσε» οπτικά η εικόνα τους, αργότερα τα αναζητούσε το μάτι μου. Τα συνήθισα και τα «αποδέχτηκα» σαν μέρος του τοπίου, τα οποία συχνά είναι και ... απαραίτητα για τον καλομαθημένο πεζοπόρο. Τα λες και ... «όαση» μέσα στο άγριο, ερημικό τοπίο.

Εντάξει, με λίγα διαλείμματα για φωτογραφίες λίγα για τη θέα, λίγα στα μαγαζάκια … είχε και σκιά σε μεγάλο κομμάτι της διαδρομής, βγήκε ψιλο-άνετα η … ανηφόρα.

Δεν ήταν και τόσο τραγικό όσο το περιέγραφαν οι αναφορές που είχα. Ήμουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Ίσως επειδή ήταν πρωί; Ίσως επειδή είχε αρκετή σκιά; Πολύς ντόρος γινόταν για τη δυσκολία του “Ad Dier trail” … την οποία εγώ δεν την ένιωσα.

Στις 8:20 φτάσαμε σε ένα μεγάλο πλάτωμα, στο οποίο κυριαρχεί η πρόσοψη του μνημειώδους “Ad Deir”, όπως λέγεται στα αραβικά το Μοναστήρι.

Ε! ναι! Αξίζει να φτάσεις ως εδώ. Η αλήθεια είναι ότι στο Μοναστήρι άξιζε και ...δυσκολότερος δρόμος!

Καλό χρόνο κάναμε. Και εμείς και αρκετοί άλλοι. Δεν περίμενα να έχει τόσο κόσμο τόσο νωρίς.
Παρόλα αυτά μπορούσαμε να βγάλουμε πλάνα χωρίς κόσμο και χωρίς αντηλιά, αφού ο ήλιος ακόμα ήταν σε τέτοια θέση που η πρόσοψη του Μοναστηριού και μεγάλο μέρος του οροπεδίου ήταν στη σκιά.
Άλλη μια μοναδική εικόνα...

Ο ναός του Ad Dier, ήταν αφιερωμένος στον Ντουσάρα, το Ναβαταίο θεό του Ουρανού.
Το λαξευμένο αυτό κτίσμα είναι πιο ψηλό και πιο εντυπωσιακό από το Θησαυροφυλάκιο. Το Θησαυροφυλάκιο είναι χτισμένο σε ένα πιο ... δραματικό σκηνικό, στο τέλος του φαραγγιού που κόβεται απότομα, στην καρδιά της πολύ στενής περίκλειστης κοιλάδας, ενώ το Μοναστήρι βρίσκεται σε ένα λόφο στην άκρη ενός οροπεδίου. Το Μοναστήρι είναι ένα από τα θρυλικά μνημεία της Πέτρας. Έχει παρόμοιο σε σχέδιο με το Θησαυροφυλάκιο, με 50μ. πλάτος και 45μ. ύψος και πήρε το όνομά του από τους σταυρούς που είναι σκαλισμένοι στους εσωτερικούς τοίχους, υποδηλώνοντας τη χρήση του ως εκκλησία στα Βυζαντινά χρόνια.

Συναντήσαμε έναν τουρίστα, ο οποίος προσφέρθηκε να μας βγάλει μια φωτογραφία μαζί (αυτή η ταξιδιάρικη αλληλεγγύη πως μ’ αρέσει), με φόντο το Μοναστήρι.
“Θέλεις να σε βγάλουμε και εμείς;”, τον ρώτησα.
“Μπα όχι, δεν χρειάζεται. Είμαι εδώ από τις 7:00 και έχω βγάλει άπειρες. Πρόλαβα και τον ήλιο να βγαίνει πίσω από το βουνό που είναι πίσω απ’ το Μοναστήρι.”.
“Είσαι εδώ από τις 7:00;;;;” “Πως γίνεται αυτό;”
“Ήρθα σχεδόν τρέχοντας. Ήθελα να δω το μέρος μόνος μου και το είδα”
Αυτό που μου βγήκε αυθόρμητα να του πω ήταν: “Gongratulations”

Και νόμιζα ότι εμείς είχαμε κάνει καλό χρόνο.

Η ώρα ήταν 8:20 και ο ήλιος δεν είχε ακόμη φωτίσει όλο το οροπέδιο. Ότι πρέπει δηλαδή για τα αναγκαία πλάνα.

Δυο ταμπελίτσες υπήρχαν που σε οδηγούσαν στην «Στην καλύτερη θέα του κόσμου» η μία και «Στην άκρη του κόσμου» η άλλη. Χα, χα. Και οι δύο ήταν …καφενεδάκια - μαγαζάκια Βεδουίνων στημένα σε κορυφές δύο απέναντι λόφων. Λίγοι ανέβαιναν προς αυτά, ενώ οι περισσότεροι κατευθύνονταν προς το μαγαζάκι που είναι ακριβώς απέναντι και στο ίδιο ύψος με το Μοναστήρι, στους πρόποδες δηλαδή των δύο λόφων.

Εμείς διαλέξαμε με λίγη ανάβαση ακόμα να πάμε στην «καλύτερη θέα του κόσμου».

Στην «καλύτερη θέα του κόσμου» η θέα ήταν … εξαιρετική!

Από τη μία πλευρά έβλεπες το Μοναστήρι σε όλο του το μεγαλείο και από την άλλη έβλεπες τα βουνά της Πέτρας, την τέντα του ανταγωνιστή «στην άκρη του κόσμου» και στο βάθος το Ισραήλ.

Ήπιαμε καφέ και τσάι. Το μέρος είναι απόλυτα χαλαρό. Ο τύπος που είχε το μαγαζί (το οποίο ήταν και σπίτι του) ήταν ένας πολύ cool Βεδουίνος- μουσικός. Έπαιζε κιθάρα για πάρτυ του, όση ώρα είμαστε εκεί, οπότε ήπιαμε το καφεδάκι μας και απολαύσαμε τη θέα μετά μουσικής για να μην πω ίσως και … νιρβάνας.

Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Μείναμε στο μέρος περί τη μιάμιση ώρα.

Γύρω στις 10:15 πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Η σκιά είχε πια αποτραβηχτεί από το οροπέδιο και οι φωτογραφίες του Ad Deir είχαν πια κόντρα τον ήλιο. Εν ολίγοις η πολύ πρωινή επίσκεψη είναι μονόδρομος και για το καλό μας και για την φωτογένεια του μνημείου.

Το κατέβασμα λίγο πιο εύκολο σίγουρα αν και ήθελε μια προσοχή, αφού τα βραχοσκαλοπάτια σε κάποια σημεία είναι αρκετά απότομα και ο ήλιος τώρα πια ήταν ... ανελέητος.

Κάναμε και στάσεις στα μαγαζιά. Βλέπετε ο άντρας μου όταν ανεβαίναμε προκειμένου να αποφύγει τους κράχτες-μαγαζάτορες τους έλεγε: «Later, later», οπότε τώρα στο κατέβασμα τον γράπωσαν.
«Εσύ δεν είσαι που μας έλεγες: Later;»
Σε δύο τέντες σταματήσαμε και αγοράσαμε και μαντήλι και ... ταγάρι. Ούτε μαντήλι χρειαζόμασταν, ούτε ταγάρι, αλλά ας όψονται οι Βεδουίνοι, που είναι πολύ δυνατοί ... έμποροι.

Μαντήλα είχαμε αλλά άντε να πάρουμε άλλη μία για να ζευγαρώσουν. Η Βεδουίνα-πωλήτρια μας συμπάθησε κιόλας επειδή είμαστε Έλληνες και την Αθήνα τη συμπαθεί γιατί εκεί έχει την αδερφή της παντρεμένη (με γιατρό, μας είπε). Έτσι, επειδή μας συμπάθησε πήραμε μια μαντήλα με τελική τιμή τα 10 δηνάρια (ύστερα από παζάρια βεβαίως).

Την μαντήλα … λογικό πες να την πάρουμε, ζέστη κάνει, θα τη χρησιμοποιούσαμε, αλλά το ταγάρι; Ναι, ναι καλά το έγραψα ... ταγάρι. Ο άντρας μου δεν ξέρω τι έπαθε και ήθελε να αγοράσει μία τσάντα φτιαγμένη από μαλλί καμήλας. Πιο πιθανό βρίσκω να του άρεσε η πωλήτρια παρά να του άρεσε το ταγάρι. Εκείνος λέει ότι του άρεσε το παζάρι και το ...ταγάρι. Από 30 δηνάρια το πήρε 10.
«Ε και;» Λέω εγώ τώρα. «Που θα κρατήσω μια μάλλινη τσάντα;»
«Δεν θα την κρατήσεις εσύ αλλά εγώ»
Αυτή η Βεδουίνα δεν είχε συγγενή στην Ελλάδα. Άλλο τρόπο βρήκε για να κάνει επίκληση στο συναίσθημα προκειμένου να ψωνίσουμε. «10 οικογένειες Βεδουίνων συντηρεί το μαγαζί» μας είπε και έτσι … πήρα και εγώ ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.
Λίγο μακρύτερο αν ήταν το μονοπάτι θα είχα χαλάσει όλο μου το συνάλλαγμα.

Όλη η υπόλοιπη εκδρομή βγήκε με το μαντήλι και το ταγάρι. Δεν ξέρω αν τα «αποσβέσαμε», αλλά τουλάχιστον χαίρομαι που τα λεφτά μας πήγαν στους Βεδουίνους.

Μη μου πείτε ότι του πάει…
Πάντως έτσι για την ιστορία να σημειωθεί ότι γρήγορα … αποδομήθηκε το τσαντικό. Λύθηκε η τιράντα και με διάφορες πατέντες έβγαλε την εκδρομή. Μπορεί να φταίει ο ήλιος που ήταν εκτεθειμένη για καιρό, μπορεί να φταίει η γλωσσοφαγιά μου, δεν ξέρω τι μπορεί.

Φτάνοντας στο τέλος του μονοπατιού είπαμε να κάνουμε μια στάση για δροσιά. Ένα παγωτάκι στο “Nabatean restaurant” ήταν ότι έπρεπε. Καθίσαμε για λίγο για να φάω το παγωτό μου στη σκιά.

Πετύχαμε και γνωστούς από το group των Ελλήνων που συναντήσαμε και χθες στη Μικρή Πέτρα. Μέρος του group θα ανέβαινε Μοναστήρι. Τους λυπήθηκα λίγο, που θα το έκαναν αυτό μέσα στο μεσημέρι. Δεν ήξερα ακόμα τι με περίμενε ... και εμένα αργότερα.

Περάσαμε ξανά από την Colonnaded street, η οποία τώρα φρουρούνταν από Ρωμαίους στρατιώτες … και από έναν ... στρατό καμήλες, οι οποίες περίμεναν τους πελάτες.

Χωρίς χάρτη τα υπόλοιπα πράγματα που κάναμε τα οφείλαμε λίγο στην ... τύχη.
Αν πεις: «Ας πάρουμε αυτό το δρομάκι να δούμε που βγάζει» … ρισκάρεις λίγο. Ότι δρομάκι και να πάρεις στην Πέτρα κάπου αξιόλογα θα σε βγάλει αλλά είναι άγνωστο το πότε και το πως, γι’ αυτό καλό είναι να έχεις χάρτη ή τουλάχιστον να συμβουλεύεσαι τους ελάχιστους στημένους χάρτες του αρχ. χώρου, ώστε να κάνεις οικονομία χρόνου, δρόμου και δυνάμεων.

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα αρχαία οικοδομήματα Ναβαταϊκά και Ρωμαϊκά υπήρχαν και … Βυζαντινά.
Πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στον Βυζαντινό ναό της Πέτρα και βρεθήκαμε μπροστά σε μια τρίκλιτη Βασιλική με τρεις αψίδες και τρεις εισόδους που χτίστηκε το 450μ.Χ. χρησιμοποιώντας πέτρες από Ναβαταϊκά και Ρωμαϊκά κτίρια, που είχαν καταστραφεί από προηγούμενο σεισμό.

Γεμάτο ψηφιδωτά είναι το δάπεδο της εκκλησίας που απεικονίζουν καθημερινά αντικείμενα και μυθολογικά ζώα καθώς και προσωποποιήσεις των εποχών, του Ουρανού και της Γης. Ήταν όλα κατανοητά γιατί οι επιγραφές ήταν φυσικά (Βυζαντινός ο ναός) στα Ελληνικά!

Διάβασα ελληνικά μέσα στην αρχαία Πέτρα της Ιορδανίας!
Μα όλα ελληνικά πιά;
Θυμάστε μια παλιά διαφήμιση της μαγιονέζας Hellmans; Το σλόγκαν της ήταν «Μα και αυτή ελληνική πχια;» Ύστερα από την πληθώρα των στοιχείων-απομειναριών των yunan που συναντήσαμε σε αυτή τη χώρα αρχίζω να το πιστεύω ότι μπορεί και ... η μαγιονέζα και η κέτσαπ είναι ελληνικές.

Στη δυτική πλαγιά του βραχώδη όγκου “Jabal al Khubtha” υψώνονται μεγαλοπρεπώς οι λεγόμενοι «Βασιλικοί τάφοι», μια σειρά από μεγάλα μαυσωλεία με εντυπωσιακές προσόψεις. Είναι οι τύμβοι που είχαμε προσπεράσει νωρίτερα το πρωί αβλεπεί, τότε που βιαζόμασταν να φτάσουμε νωρίς στο Μοναστήρι.

Palace Tomb, Corinthian Tomb, Silk Tomb, Urn Tomb στη σειρά. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον και όλοι μαζί … σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Τι άλλο θα δω ακόμα;»

Είναι η πρώτη φορά που ήθελα ένα διάλειμμα από τα αξιοθέατα. Είναι τέτοια η πληθώρα και η συχνότητα αυτών, που ένιωθα ότι ήθελα λίγο χρόνο για να τα επεξεργαστώ και να τα εμπεδώσω. Πολλά τα νέα data! Γεωλογία, αρχαιολογία, αρχιτεκτονική και ιστορία.
Ας δούμε και τους τάφους και μετά να κάνουμε ένα relax.

Ξεχωρίζει ο Silk Tomb για τις πολλές εναλλασσόμενες χρωματικές ζώνες που έχει ο ψαμμίτης της πρόσοψής του. Χρώματα όπως ροζ, λευκό, κίτρινο, πορτοκαλί, τα οποία ιριδίζουν κιόλας όταν πέφτουν πάνω του οι ακτίνες του ήλιου «έδωσαν» στον τάφο το όνομα «Μεταξωτό τάφο». Ήταν ακατάλληλη για ώρα για λήψεις, με τον ήλιο να είναι πίσω από τον τάφο, αλλά παρόλα αυτά ήταν εμφανείς οι χρωματικές εναλλαγές πάνω στο πέτρωμα.

Ο εντυπωσιακότερος όλων είναι ο τάφος Urn.

Κύρια χαρακτηριστικά του είναι η μεγάλη κιονοστοιχία, που υπάρχει στα αριστερά του και και η τεράστια ανοιχτή βεράντα μπροστά του.
Αυτός ο τάφος είναι ένα καλό παράδειγμα του συνδυασμού τοπικών και ελληνικών σχεδίων. Ο τάφος έχει μια εντυπωσιακή πρόσοψη 26 επί 16 μέτρων, τρία απρόσιτα ανοίγματα/τάφους σκαλισμένους ψηλά ανάμεσα στους στύλους και μια ελληνική επιγραφή χαραγμένη σε πέτρα μέσα στον τάφο που υποδηλώνει ότι ο χώρος χρησιμοποιήθηκε και ως βυζαντινή εκκλησία. Η θέα βέβαια από τη βεράντα του προς την πόλη είναι εντυπωσιακή…

Ο στόχος μου ήταν σήμερα -δεδομένου ότι μπήκαμε αρκετά νωρίς στο χώρο- να βγούμε κατά τις 3:00 ώστε να προλάβουμε να ξεκουραστούμε λίγο για να μπορέσουμε να ξαναμπούμε το βράδυ στο “Petra by night”.

Όμως ακόμα ήταν 13:00 η ώρα. Δεν θα φεύγαμε από τώρα. Άλλο ένα μονοπάτι προλαβαίναμε και ήθελα να το κάνουμε.

…………….. post ………………………………………………………………….

 

[Smaragda53]

Δεν διαβάζω, ρουφαω! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[Grerena]

Δεν διαβάζω, ρουφαω! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

Ευχαριστωωωωωώ!
Και εγώ ανυπομονώ να γράψω τη συνέχεια, γιατί πραγματικά ήταν τόσο συναρπαστικά όμορφα αυτά που είδα και έζησα σε αυτή τη χώρα, που θέλω πολύ να τα μεταφέρω προς “τα έξω”.
Και αν παρασύρω και κανέναν ... , έτσι όπως παρασύρθηκα και εγώ διαβάζοντας ιστορίες της Ιορδανίας από το forum ... κέρδος είναι!

 

[evaT]

Με παρασέρνεις και μένα...λείπει η Ιορδανία από το "βιογραφικό" μου, θέλω να την εντάξω μόλις βρεθεί η κατάλληλη στιγμή.

 

[Kyriakao]

Πολυ ωραία η περιγραφή σου και οι φωτο! Εκανα το ιδιο ταξιδι μέσω Κύπρου τον Φεβρουάριος με τις καλύτερες εντυπώσεις! Μπήκα κι εγω πολύ νωρίς το πρωί στην Πετρα και θα συμφωνήσω απόλυτα ως προς το μονοπάτι προς το μοναστήρι. Δεν ήταν τόσο τραγικά όπως το περιγράφανε ,αρκεί να το κάνεις νωρίς το πρωί και χωρίς νταλα ήλιο.

 

[agmi]

Τα ευσημα για την περιγραφη & για ολες τις περιγραφες της @Grerena! Δεν θα συμφωνησω μαζι σου @Kyriakao γιατι οταν αναχωρησει κανεις απο το μοντερνο/δυτικο Αμμαν στις 0630 και φτασει στην εισοδο του χωρου/δλδ στο μουσειο/κεντρο επισκεπτων στις 1000 πρπ, ειναι ο ηλιος νταλα! Και φτανεις στην εισοδο του Siq καλες 1030 και. Και δεν ειναι τα 850 σκαλοπατια, ειναι ο αγωνας να γυρισεις στην ωρα σου να παρεις το λεωφορείο της επιστροφης, οπως και να μη γλυστρησεις απο την πληθωρα των καβαλινων στα σκαλοπατια!

Ο ωραιος αυτος προορισμος δυστυχως τελειωσε. Κατι μου ανεφεραν οι εργαζομενοι της swissport στην Παφο φετος τον Μαρτη οτι σχεδιαζει η Ryan να σταματησει το Αμμαν λογω μη εμπορικοτητας, και μου φανηκε παραξενο, γιατι το αεροπλανο ηταν τιγκα. Τελικα το σταματησε. €25 one way και ετσι τελειωσε η χειμερινη φτηνη αποδραση μου απ'το νησι για την Παφο και μετα απο μερικες μερες Αμμαν.
Που βρηκε η @Grerena τον σωστο καφε, απορια μου. Στη Μαvταμπα ενα μονο εσπρεσακι με 3JD, στο αεροδρομιο και στη μοναδικη σταση του λεωφορειου για την Πετρα, εκει ηταν ενας τυπου Nespresso 4.5JD. Μικρη η ξημια αυτος, εφαγα χουρμαδες που ειχε για δοκιμη για το υπολοιπο της ζωης μου! O καφες τους μαγαρισμενος με καρδαμο, τι φιλτρου, τι τουρκικος!

Ταξι για τους μελλοντικους ταξιδιωτες με το ΤΑΧΙ F app, το UBER για τους Δυτικους και τους απο την αλλη πλευρα του ωκεανου. Τηλεφωνια με skype, whatsapp, viber, messenger ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ. Μου πηρε μερικες μερες να το καταλαβω. Καλα μας ταξιδια!

02/09/2024 ΔΙΟΡΘΩΣΗ: Απ'οτι ειδα για το χειμωνα η Ryan ξαναεχει το δρομολογιο Paphos>Amman. Συνηθη πολιτικη εμπορικοτητας της Ryan!

 

[apodrasi]

Δεν έχω διαβάσει ούτε μια ιστορία σου που να μην έχεις δει σημεία που μου ξέφυγαν. Μπράβο @Grerena !!

 

[Kyriakao]

Δεν θα συμφωνησω μαζι σου @Kyriakao γιατι οταν αναχωρησει κανεις απο το μοντερνο/δυτικο Αμμαν στις 0630 και φτασει στην εισοδο του χωρου/δλδ στο μουσειο/κεντρο επισκεπτων στις 1000 πρπ, ειναι ο ηλιος νταλα! Και φτανεις στην εισοδο του Siq καλες 1030 και. Και δεν ειναι τα 850 σκαλοπατια, ειναι ο αγωνας να γυρισεις στην ωρα σου να παρεις το λεωφορείο της επιστροφης, οπως και να μη γλυστρησεις απο την πληθωρα των καβαλινων στα σκαλοπατια!

Πως γίνεται να μην συμφωνείς μαζι μου σε κατι που ΔΕΝ εχω πει?? Αν ξεκινήσεις απο Αμμαν το πρωί για Πετρα ειναι ήδη λάθος. Αν θες να το κάνεις σωστά και να το απολαύσεις όπως το έκανε και η φιλη και εγω πρέπει να είσαι Ουαντι Μουσα απο την προηγουμένη. Οσο για τον εξαιρετικο καφέ τους ,αν το ζητούσες ,στα περισσότερα μαγαζάκια είχαν και χωρίς κάρδαμο και τον πουλούσαν 0,50 δηνάρια.