Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

Κεφάλαιο 1

11/6/2010, Παρασκευή
Αμμάν (α’ μέρος)

«-Ταξίδι (το): Ουσιαστικό. Πρόκειται για υλικό κατασκευής αναμνήσεων, από τα πιο ανθεκτικά. Εξαιρετικό αντιοξειδωτικό, αντισταθμίζει τις κβαντικές απώλειες παιδικότητας που προκαλούν ο χρόνος και οι καταστάσεις που προκύπτουν από την απώλεια παιδικότητας. Γι’ αυτό και είναι τόσο ουσιαστικό… Ενικού αριθμού, σύνηθες σφάλμα η χρήση του στον πληθυντικό π.χ. είναι λάθος να λέμε: Μου αρέσουν τα ταξίδια. Το σωστό είναι: Μου αρέσει το ταξίδι… Η χρήση πληθυντικού ταιριάζει στους προορισμούς, τόσο πιο πολύ ταιριάζει, όσο πιο πολύ αρέσει το ταξίδι. Αλλά το ταξίδι είναι ένα. Και ουσιαστικό.»


Είχαν περάσει έξι ώρες από τότε που τα βήματά μου με πήγαν από το καναπέ στην εξώπορτα του σπιτιού μου, μέχρι να βρεθώ, μαζί με πέντε φίλους μου, στο δρόμο που οδηγούσε από το αεροδρόμιο του Amman της Ιορδανίας, στο κέντρο της πόλης. Ο Σάμι, ο οδηγός από το πρακτορείο «Jordan Beauty Tours» ήταν μια χαρακτηριστική λαϊκή φιγούρα. Λίγα, βασικά Αγγλικά, ελάχιστες τουριστικές γνώσεις που μάλλον περιορίζονταν στα καλά ξενοδοχεία, φιλοχρήματος αλλά από την άλλη τίμιος, χαμογελαστός και ακούραστος οδηγός. Το Queen Alia International Airport απέχει από το κέντρο του Amman ένα γεμάτο σαραντάλεπτο και έτσι είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία καθώς μας οδηγούσε στο Abdali Inn Hotel για την πρώτη μας διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα του Amman. Με το πρακτορείο είχαμε κλείσει στα 680$ το άτομο, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή τη τιμή επταθέσιο βανάκι με οδηγό για τις μετακινήσεις, είσοδο στα μνημεία και ξενοδοχεία 2-3 αστέρων. Όλα αυτά για το πρώτο μέρος του ταξιδιού από το Αμμάν της Ιορδανίας μέχρι το Αλέππο στη βόρεια Συρία. Μετά σκοπεύαμε να περάσουμε στην Αντιόχεια με ταξί και από κει με δυο-τρία λεωφορεία να φτάσουμε στην Καππαδοκία. Τέλος, με το νυχτερινό λεωφορείο από το Νεβσεχίρ στην Κωνσταντινούπολη. Α! και πιο τέλος λεωφορείο για Θεσσαλονίκη και από κει τρενάκι για Αθήνα, μετά μετρό, ηλεκτρικός, σπίτι, καναπές.

Ήταν Παρασκευή ημέρα αργίας στον Αραβικό κόσμο και η κίνηση στη λεωφόρο ήταν εφάμιλλη με τα μποτιλιαρίσματα στην Κορίνθου και στη Λαμίας στα Κυριακάτικα βράδια του Καλοκαιριού στις επιστροφές των Αθηναίων επιδρομέων του Σαββατοκύριακου. Πολλοί Αμμανίτες κάθονταν δεξιά-αριστερά στα αναχώματα του αυτοκινητοδρόμου πάνω σε καρό κουβέρτες και ολοκλήρωναν την Εβδομαδιαία εξόρμηση στη φύση(?) με ένα τελευταίο τσάι χαζεύοντας τη μέρα να σβήνει μέσα στο μαγευτικό φως από τα φανάρια των αυτοκινήτων, υπό τον γάργαρο ήχο των μαρσαρισμάτων ανασαίνοντας αυτό το καθαρό μίγμα από καυσαέριο και την πανταχού παρούσα σκόνη…

Με το που φτάνεις στο Amman εύκολα καταλαβαίνεις πως το μεσανατολίτικο χρώμα της πρωτεύουσας έχει σβηστεί κάτω από τόνους τσιμέντο, να είναι καλά ο ΑΚΤΩΡ όπως φρόντιζε να μας θυμίζει με ταμπέλες συχνά πυκνά, που αφού τσιμένταρε και την τελευταία σπιθαμή χώματος στην Ελλάδα, άρχισε να χύνει το αρχιτεκτονικό του μπλάνκο και προς τον Αραβικό κόσμο. Ο Σάμι άρχισε την ξενάγηση: «Γίαρ ις δε Τάδε Χοτέλ. Νάις Χοτέλ, Φάιβ Σταρ! Δέαρ ις δε Δίνα Χοτέλ! Φάιβ Σταρ! Βέρι εξπένσιβ!». Αντάλλαξα μια ματιά με τους άλλους συνταξιδιώτες, κάποιος έγνεψε «στ’ αρχίδια μας» μειδιώντας και ένα πνιχτό, συνωμοτικό γέλιο εξαπλώθηκε και στους έξι…

Μιας και ο Σάμι ήταν, πώς να το πω, λίγο κλειστός τύπος, και δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα αφού ποτέ δεν δέχτηκε τις προσκλήσεις μας για μια βόλτα για να κεράσουμε ένα τσάι, έναν καφέ βρε παιδί μου και ούτε άνοιξε ποτέ καμιά κουβέντα επί της ουσίας δηλαδή για να μάθουμε και δυο πράγματα από πρώτο χέρι, αντιθέτως έκλεισε πεντέξι, δεν θα ξαναμιλήσουμε για τον Σάμι. Να υποθέσετε εσείς ότι είναι ο οδηγός μας με την έννοια του οδηγού αυτοκινήτου δηλαδή και όχι με κάποια πιο πνευματική, στην Ιορδανία και τη Συρία. Όχι στην Τουρκία. Και επίσης να υποθέσετε ότι όταν λέμε ότι το αυτοκίνητο έστριψε, σταμάτησε, ξεκίνησε έπεσε πάνω στο μπροστινό κ.α. εννοούμε ότι ο Σάμι, έστριψε, σταμάτησε, ξεκίνησε, δεν πάτησε το φρένο εγκαίρως κ.α. Αυτά για το Σάμι. Καλό παιδί κατά τ’ άλλα.

Πρέπει να είχε πάει εννιά όταν ξανασυναντηθήκαμε στη reception του ξενοδοχείου για μια βόλτα στην πρωτεύουσα της Ιορδανίας. Μια καλή πρώτη γνωριμία με την βραδινή ζωή της πόλης προσφέρει η Rainbow Street (ή Abu Baker al Sedeek), ένας πλακοστρωμένος δρόμος με καφενεία, μαγαζάκια και φαγάδικα, μάλλον πολύ αγαπημένη βόλτα και για τους ντόπιους αφού τον περιδιάβαιναν πολλές παρέες Ιορδανών. Συνολικά σε μήκος βέβαια δεν πρέπει να ξεπερνάει το χιλιόμετρο αλλά δίνει την ευκαιρία για έναν πολύ ευχάριστο περίπατο, σημεία με θέα στην πόλη και στη μεγαλύτερη σημαία του κόσμου να κυματίζει σε κάποιον αντικρινό λόφο στα βασιλικά ανάκτορα, μικρές πλατείες όπου μπορείς να αράξεις και να χαζέψεις τον κόσμο να περνάει, το καλύτερο βρώμικο (σάντουιτς με φαλάφελ στο Cafeteria al Kouds) με λιγότερο από μισό ευρώ και αρκετές επιλογές για σίσα, αραβικός ναργιλές που μάλλον είναι ίδιος με τον ναργιλέ, και τσάι. Ωραία καφέ το books@cafe και το Wild Jordan. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι δημιούργημα ανάπλασης που έγινε το 2006, με σκοπό το Amman να γίνει λίγο πιο ανταγωνιστικό τουριστικά απέναντι στις πρωτεύουσες των γειτονικών κρατών, το Κάιρο, τη Βυρηττό και τη Δαμασκό. Αλλά σε μια πόλη που αρχιτεκτονικά θα ζήλευε την Κυψέλη του Καραμανλή του senior, ένα χιλιόμετρο δρόμου μοιάζει αστείο όταν το φέρνεις δίπλα στο Αλ Χαλίλ, και στην παλιά πόλη της Δαμασκού… κοντά στο τέλος της Rainbow Street στον «πρώτο κύκλο» κάπου πίσω από την Ιρακινή πρεσβεία, βρίσκεται το εστιατόριο Fakhr al Din με ελιτίστικη ατμόσφαιρα, όλο το καλό τον κόσμο για πελατεία, εκπληκτική Λιβανέζικη κουζίνα και λογικές τιμές σε σχέση με αυτό που προσφέρει (γύρω στα 25 ευρώ ανά άτομο για πολύ φαγητό, κρασί, γλυκό...).

«-Και όταν δυο συνταξιδιώτες χωρίζουν τους προορισμούς τους τι γίνεται τότε; Με τον αριθμό εννοώ, παραμένει ενικός; Πάλι μιλάμε για το ταξίδι; Για ποιο ταξίδι; Δε μας τα λες καλά… για ξαναγύρνα στον ορισμό και σκέψου…
-Τότε, για λίγο μόνο, ο αριθμός δεν είναι μηδέ πληθυντικός μηδέ ενικός…
-Ταξίδι μηδενικού αριθμού… υπάρχει τέτοιο πράγμα; Και αν υπάρχει, το ταξίδι μηδενικού αριθμού παραμένει ουσιαστικό;
-Ουσιαστικότατο! Γι’ αυτό δε βρισκόμαστε εδώ; Όταν οι προορισμοί χωρίζουν κάθεσαι και ατενίζεις τις πορείες να αποκλίνουν… αλλά η κλωστή που ενώνει την αποκλίνουσα πορεία και το βλέμμα σου θα σπάσει όταν ανάμεσά τους μπουν οι ορίζοντες. Γι’ αυτό υπάρχουν οι ορίζοντες εξάλλου… πάντα πληθυντικού αριθμού οι ορίζοντες, να ξέρεις… Τότε θα καταλάβεις ότι το Ταξίδι είναι Ουσιαστικό, Ενικού αριθμού και χωρίς εξαιρέσεις!
Την κοίταξε, πάντα του ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι όταν στο πρόσωπό της ζωγραφιζόταν αυτή έκφραση του απόλυτου. Κυρίως όταν είχε και δίκιο…
-Δε σε πιστεύω… Πάμε ένα στοίχημα ας πούμε που όποιος κερδίσει θα πρέπει… ο άλλος δηλαδή, θα πρέπει να πεθάνει. Ε; πάει;
-Μου φαίνεται πως φοβάσαι να με σκοτώσεις μόνος σου...
-Εσύ φοβάσαι να πεθάνεις!
Και ύστερα κοιμήθηκε. Κάθε αύριο είναι ακόμα ένας προορισμός στο ταξίδι, στον οποίο θα έπρεπε να φτάσει… Το στοίχημα πάντως είχε πάει. (συνεχίζεται…)»

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...