Ινδία Ινδία...τα πάντα είναι πιθανά!

[ggonholidays]

Villi υπέροχη η περιγραφή σου!!! Με πολλές χρήσιμες πληροφορίες και υπέροχες φωτογραφίες!!! Σε ευχαριστώ πολύ!!!

 

[_antonis_]

Όντως αυτός ο ναός ήταν και κατά τη δική μου γνώμη ο πιο ξεχωριστός...

Κρίμα που είχε τόσο αέρα το πρωί στην καμηλάδα και δεν είδατε ανατολή. Ηταν σαφώς ανώτερο το θέαμα απο το προηγούμενο απόγευμα, αφού δεν είχε καθόλου κόσμο (όταν πήγαμε εμείς ήμασταν εμείς και πολύ πιο μακριά ακόμη μία παρέα).

Όσο για το τελευταίο σου μήνυμα, εμένα έχει περάσει περισσότερος καιρός και καθημερινά σκέφτομαι Ινδία... Δεν ξέρω ρε παιδί μου, εκεί δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα σε άγγιζε τόσο. Θα μου πείς και την Αφρική χρόνια μετά την σκέφτομαι συνέχεια, αλλά την Ινδία δε την είχα και σε προτεραιότητα, κατάλαβες;;;

Περιμένουμε τη συνέχεια!!

 

[member_india]

Villi πραγματικα το ταξιδι σου υπεροχο και η περιγραφή του ακόμα καλύτερη!!
Ηθελα να μην τελειώσει Με βοηθας να οργανώσω και εγω το δικό μου

 

[villi]

Κρίμα που είχε τόσο αέρα το πρωί στην καμηλάδα και δεν είδατε ανατολή. Ηταν σαφώς ανώτερο το θέαμα απο το προηγούμενο απόγευμα, αφού δεν είχε καθόλου κόσμο (όταν πήγαμε εμείς ήμασταν εμείς και πολύ πιο μακριά ακόμη μία παρέα).

O αέρας δεν ήταν τίποτα,ομίχλη να δεις!Δεν βλέπαμε τη μύτη μας.

Εμείς πάλι είμασταν ολομόναχοι,δεν παλάβωσε κανείς άλλος να πάει στους αμμολόφους με αυτόν τον καιρό!!!
Ταξιδέψαμε με λίγες μέρες διαφορά κι όμως πετύχαμε τελείως διαφορετικές καιρικές συνθήκες από ότι μου είχες πει!
Στη Jodhpur τρώγαμε στην οροφή του ξενοδοχείου με το κοντομάνικο ως αργά τη νύχτα και την επόμενη μέρα στην έρημο ντυθήκαμε κρεμμύδια για να αντέξουμε το κρύο.Τόση διαφορά θερμοκρασίας σε λίγες ώρες δεν έχω ξαναβιώσει!

Villi πραγματικα το ταξιδι σου υπεροχο και η περιγραφή του ακόμα καλύτερη!!
Ηθελα να μην τελειώσει Με βοηθας να οργανώσω και εγω το δικό μου

Σ'ευχαριστώ πολύ!Χαίρομαι που σε βοηθώ αυτός είναι κι ο σκοπός άλλωστε της ιστορίας!Δεν είναι τόσο δύσκολος προορισμός τελικά κι αν ξαναπάω,που το θέλω πολύ γιατί μου έχει κατσικωθεί η Κεράλα στο μυαλό θα πάω τελείως ανεξάρτητη!

 

[babaduma]

μου έχει κατσικωθεί η Κέραλα στο μυαλό θα πάω τελείως ανεξάρτητη!

Καλά, εκεί αν πας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξαναπάς!
Καμμία (σχεδόν) σχέση με την υπόλοιπη Ινδία.
(Εντάξει, ίσως υπερβάλλω λίγο, αλλά αν πας θα καταλάβεις τι εννοώ)

 

[villi]

JAISALMER

Η ομίχλη άρχιζε να εξαφανίζεται αλλά από δω και πέρα θα κάνει συχνά την εμφανισή της.Ο καιρός πάντα αλλάζει τέλος Δεκέμβρη όπως μας ενημέρωσε ο οδηγός αλλά δεν κρατάει για πολύ απλά έχει ομίχλη νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ.Λυπάμαι που δεν είδα την ανατολή αλλά χαίρομαι γιατί είδα ένα φαινόμενο στην έρημο που δεν φανταζόμουν ποτέ.Όλοι στο μυαλό μας έχουμε την καυτή άμμο και τον δυνατό ήλιο,το πόσο πολύ μπορεί να παγώσει και να μουσκέψει αυτή η άμμος δίχως βροχή αν δε το ζούσα δε θα μπορούσα να το φανταστώ!

Φτάνοντας στη Jaisalmer ο ήλιος είχε φανεί για τα καλά και μέχρι το μεσημέρι φορούσαμε και κοντομάνικο.Απίστευτό?Κι όμως αληθινό!
Πάμε κατευθείαν για check-in και η μέρα είναι δική μας να εξερευνήσουμε αυτή την πόλη που ειλικρινά μοιάζει να έχει αναδυθεί από την άμμο.

Το ξενοδοχείο GoldenHavelihttp://goldenhaveli.com/Home.php μοιάζει πολύ ωραίο εξωτερικά με μια μεγάλη πισίνα και όμορφη είσοδο,

το δωμάτιο είναι όμορφο επίσης με παραδοσιακά έπιπλα αλλά…υπάρχει ένα μεγάλο αλλά…ήταν γεμάτο σκόνη και άμμο και το μπάνιο παρ’ότι μεγάλο και καινούργιο ήταν πολύ βρώμικο!Παραπονιόμαστε στη ρεσεψιόν για το μπάνιο αλλά δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν που είναι η βρωμιά!!!Τους λέμε να το καθαρίσουν μέχρι να έπιστρέψουμε το βράδυ και υπόσχονται να το κάνουν.Δεν είδα καμία αλλάγή!
Για άλλη μια φορά μακαρίζω την τύχη μου να’χω τον υπνόσακο και το detol μαζί και ξεκινάμε να γνωρίσουμε αυτή τη μαγευτική πόλη!

Κατευθυνόμαστε στη λίμνη της Τζαισαλμέρ,Gadi Sagar,η οποία μέχρι το 1965 τροφοδοτούσε την πόλη με ύδωρ.Η επάρκια σε νερό όπως καταλαβαίνεται είναι σπουδαία υπόθεση για μια πόλη στην έρημο οπότε για να ξορκίσουν το κακό έφτιαξαν γύρω από τη λίμνη πολλούς μικρούς ναούς.

Κατεβαίνοντας τον δρόμο προς τη λίμνη περάσαμε από την ομολογουμένως πολύ όμορφη πύλη Tilon-ki-pol την οποία έχτισε μια διάσημη πόρνη παρά τις αντιρρήσεις του Μαχαραγιά και για να μη μπορεί να την γκρεμίσει πρόσθεσε στην κορυφή ένα μικρό ναό αφιερωμένο στον Κρίσνα.

Την λίμνη έλουζε το πρωινό φως κάνοντας την πολύ γοητευτική και παρά την απροθυμία του συζύγου νοικιάσαμε μια βάρκα,ξέρετε αυτές με τα πηδάλια ποδηλάτου που βλέπουμε το καλοκαίρι στις παραλίες.

Προσωπικά την απόλαυσα την βόλτα,έκανα και τη γυμναστική μου παράλληλα!

Συνεχίζουμε στα εντυπωσιακά χαβέλι της πόλης,Patwa-ki-Haveli και Salim Singh-ki-Haveli.Toπρώτο είναι και το μεγαλύτερο το οποίο έχει κτιστεί από πέντε αδέρφια μεταξύ 1800 και 1860.

Είναι χωρισμένο σε 5 τμήματα και το πρώτο από αυτά είναι μουσείο,Kothari’sMuseum.

Στο μουσείο μου έκανε εντύπωση η συλλογή από τουρμπάνια καθώς και οι επεξηγήσεις αυτών.Από τα ενδιαφέροντα που διάβασα είναι ότι το τουρμπάνι είναι ένδειξη της κάστας που ανήκει αυτός που το φοράει καθώς και της θρησκείας και της καταγωγής.Όταν πεθαίνει ο πατέρας ο γιος κληρονομεί το τουρμπάνι του και γίνεται ο αρχηγός της οικογένειας.Το έθιμο αυτό ονομάζεται rasam pagri.Όταν κάποιος ακουμπήσει το τουρμπάνι του στα πόδια κάποιου ανώτερου δηλώνει υποταγή.Επίσης όταν κάποιος βρίσκεται μακριά από την οικογένεια του και πεθάνει,επιστρέφουν το τουρμπάνι στη γυναίκα του.
Βέβαια από ότι είδαμε οι νεότεροι τείνουν να καταργήσουν το τουρμπάνι και ιδίως στα αστικά κέντρα δεν το είδαμε σε κανένα κεφάλι!

Το δεύτερο χαβέλι ήταν μικρότερο σε έκταση αλλά εξίσου εντυπωσιακό και ιδίως η οροφή με τα σκαλιστά υποστήλια στη μορφή του παγωνιού και η θέα προς το φρούριο!

Το παγώνι είναι το εθνικό πτηνό της Ινδίας και γενικά το συναντήσαμε σε πολλούς πίνακες αλλά και ως σκάλισμα σε παλάτια και χαβέλις.Συμβολίζει τη χαρά,την αγάπη,την ομορφιά και τη χάρη.Σε πολλές γκαλερί εκτός των άλλων έργων σημαντική θέση έχουν ζωγραφιές παγωνιών οι οποίες γίνονται σε μεταξωτό ύφασμα με φύλλα χρυσού.Διαλέξαμε μια γκαλερί που πρότεινε ο οδηγός,παρακολουθήσαμε τη ενδιαφέρουσα τεχνική κι επειδή ειλικρινά εντυπωσιάστηκα αγόρασα ένα μεσαίου μεγέθους πίνακα με το περήφανο παγώνι για να μπορώ να τον κουβαλήσω.Η δε κορνίζα μου στοίχισε μόλις 1,5 ευρώ!
Σειρά έχει το φρούριο της Τζαισαλμέρ το οποίο εγκαινιάστηκε το 1156 από τον κυβερνήτη Jaisal και η αποπεράτωση του υποστηρίχτηκε από τους επόμενους κυβερνήτες.

Το φρούριο αυτό κατοικείται καθώς μέσα στα τείχη του υπάρχουν ιδιωτικές κατοικίες, καταστήματα χειροποίητων ειδών,εστιατόρια,κέντρα μασάζ αλλά και ενοικιαζόμενα δωμάτια.Επίσης εντός των τειχών υπάρχει ένα μικρότερο από όσα είχαμε δει μέχρι τώρα παλάτι και ένα σύμπλεγμα Τζαινιστικών ναών.Τα ακουστικά στ’αυτιά λαμβάνουν θέση και περνάμε μιάμιση ωρίτσα περιπλανώμενοι στο παλάτι ακούγοντας ιστορίες για πολέμους,maharajas και maharanis!

Ενδιαφέροντα σημεία το υπνοδωμάτιο του κυβερνήτη Mulraj II,η γκαλερί με γλυπτά που δώρισαν στο παλάτι οι κατασκευαστές των ναών και βεβαίως η οροφή του παλατιού με την 360 μοιρες θέα στην πόλη και στην έρημο!!!

Πόσο χρυσαφένια μοιάζει αυτή η πόλη,πόσο όμορφη!

Με το ζόρι ξεκολλήσαμε από τη μαγευτική θέα για να επισκεφτούμε τους Τζαινιστικούς ναούς Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 7 ναών του 15ου και 16ου αιώνα και οι ώρες εισόδους διαφέρουν ανάλογα με τη μέρα,το μήνα και τη διάθεση των φρουρών.Εμείς ευτυχώς προλάβαμε να πάρουμε εισιτήριο γιατί άπαξ και το πάρεις δε σου αρνούνται την είσοδο.Δεν είχαν την ίδια τύχη όμως ο Αμερικάνος με τον Ινδό μαθητή που είχαμε γνωρίσει στις σκηνές οι οποίοι είχαν κάτσει σταυροπόδι απέξω κι όταν μας είδαν ξέσπασαν σε επευφημίες που τουλάχιστον εμείς προλάβαμε!
Ο πρώτος και μεγαλύτερος ναός είναι ο Chandraprabhu

και ακολουθούν άλλοι έξι που μειώνονται προοδευτικά σε μέγεθος.

Γενικά η περιήγηση στο φρούριο είναι από μόνη της μια ωραία εμπειρία,αλλωστε κατά τη γνωμή μου είναι και το ωραιότερο απο όσα επισκευτήκαμε σε αυτό το ταξίδι κι ας είναι γνωστότερο αυτό της Τζαιπούρ το οποίο προσωπικά το βρήκα πομπώδες.Ο φακός είχε πάρει φωτιά απο τα όμορφα χαμόγελα των μικροπωλητών κι ας μην αγοράζαμε κάτι!

Χαζέψαμε αρκετά στα μαγαζάκια όπου πήρα και τις πρώτες μου παντελόνες με μόλις 1,5 ευρώ από μια ιδιοκτήτρια που είχε τόση όρεξη για κουβέντα ώστε κάτσαμε όλοι κατάχαμα και μας περιέγραψε τη δύσκολη ζωή της ως γυναίκα στην Ινδία.

Μας μίλησε για την ανιψιά της που βιάστηκε από γειτονά της στα 15 της και όταν πήγε να το καταγγείλει απλά της είπαν να πρόσεχε.Και είναι αναγκασμένη να βλέπει το δράστη κάθε μέρα,για το λόγο αυτό κι από φόβο διέκοψε το σχολείο της.Η γυναίκα δεν έχει αξία και λόγο στην Ινδία μας είπε και η ίδια θέλει τα παιδιά της να πάνε στην Ευρώπη για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.Όταν της είπαμε ότι στη Ευρώπη δεν είναι τόσο ειδυλλιακά όσο νομίζει μας απάντησε πως αν της δίναμε ένα αεροπορικό εισιτήριο δε θα κοίταγε λεπτό πίσω γιατί πιστεύει ότι παντού είναι καλύτερα από τη χώρα της!Ενδιαφέρουσα συζήτηση!
Απογευματάκι πια κατηφορίζουμε προς την κεντρική αγορά της Τζαισαλμέρ όπου κυριαρχούν τα χρωματιστά σάρι,τα πολύχρωμα καφτάνια,τα δερμάτινα είδη,τα μπαχάρια, και τα λαχανικά.

Τι υπέροχη αντίθεση κάνουν όλα αυτά τα χρώματα με αυτή την χωμάτινη πόλη,δε χορταίνεις να κοιτάς και να χαζεύεις!Δεν λείπουν βέβαια εδώ οι οχλήσεις μιας και η πόλη έχει αρκετό τουρισμό αλλά το μάθαμε πια το μάθημα μας και κάνουμε ότι δεν ακούμε!

Περπατήσαμε στα στενά της ώσπου έδυσε ο ήλιος και μετά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του ταξιδιωτικού οδηγού και να επισκεφτούμε το Desert Cultural Centre and Museum με απώτερο σκοπό να παρακολουθήσουμε μια παράσταση Puppet show.Παρ΄όλο που ο οδηγός είχε χάρτη κι είχα τσεκάρει και που βρίσκεται κατά την είσοδό μας στην πόλη δεν είναι εύκολο να προσανατολιστείς στις πόλεις της Ινδίας!Μας πήρε λίγο περπάτημα παραπάνω αλλά με θέα το υπέροχο φρούριο η διαδρομή ήταν ευχάριστη.

Το μουσείο αυτό αν και δεν του φαίνεται εξωτερικά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον καθώς ο ιστορικός,κύριος Sharma,που το ίδρυσε και το συντηρεί έχει κάνει πολλή καλή δουλειά.Μας υποδέχτηκε ο ίδιος,μας μίλησε για την ιστορία της πόλης,για την αλλαγή της μέσα στα χρόνια,μας έδειξε πολύτιμα αντικείμενα που έχει συλλέξει και τέλος μαζευτήκαμε σε μια μακρόστενη αίθουσα να δούμε το show κούκλας.Η αίθουσα γέμισε κυρίως από Ινδούς με παιδάκια αλλά και πολλά ζευγαράκια καθώς είναι ένα είδος ‘’καραγκιόζη’’ αν μπορείς να το πεις έτσι μόνο που δύο μουσικοί παίζουν ζωντανά κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Προσωπικά γέλασα πολύ με τους ήχους που έβγαζε αυτός που κρατούσε τις κούκλες με ένα είδος σφυρίχτρας και γενικά ήταν ωραία που διασκεδάσαμε παρέα με ντόπιους!
Βγαίνοντας είχε νυχτώσει για τα καλά,ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο που άναβε φωτιές στο πεζοδρόμιο για να ζεσταθεί ή κοιμόταν ήδη,ο φωτισμός ελλιπής κι εμείς μακρυά από το κέντρο αλλά κοντά στο ξενοδοχείο.Τσεκάρουμε τον οδηγό για κοντινό εστιατόριο και αποφασίζουμε μιας και ήταν πολύ κοντά να πάμε στην τοπ επιλογή του οδηγού.Desert Boys Dani λοιπόν το εν λόγω εστιατόριο,το βρήκαμε εύκολα,μας υποδέχεται ένας νεαρός στην αυλή όπου ήδη καθόντουσαν αρκετοί τουρίστες,μάλλον είχαμε τον ίδιο οδηγό!Καθόμαστε και τι να δω ένας βάραγε το Dholak(μακρύ ταμπούρλο) και τρία πιτσιρίκια 3 έως 5 ετών χόρευαν.Προσωπικά η εκμετάλλευση παιδιών οποιασδήποτε μορφής μου φέρνει αναγούλα και δεν αποτελεί ευχάριστο θέαμα να βλέπω τρία παιδάκια νυσταγμένα να χορεύουν.Σηκώνομαι να φύγω την ίδια στιγμή,ο νεαρός το κατάλαβε και μας παρακάλεσε να πάμε στην εσωτερική αίθουσα.Ρίχνω μια ματιά,χαμηλά τραπεζάκια και μαξιλάρες στο πάτωμα κι ένα ζευγάρι δυτικών να μας κοιτά με απορία!Το σκέφτομαι στιγμιαία,με νικά η πείνα παρ’όλη τη διάθεση που είχε χαλάσει.Με το που καθόμαστε καταλαβαίνουμε ότι η καθαριότητα εδώ είναι έννοια ξεχασμένη,οι μαξιλάρες είχαν πάνω τους λεκέδες κάθε πελάτη από τον πρώτο που μπήκε μέσα εκεί έως και σήμερα στο δε πάτωμα περπατάγανε διάφορα ζωύφια. Γιατί δε φύγαμε αναρωτιέμαι δυνατά για να πάρω την απάντηση ότι για να το λέει ο οδηγός θα έχει τουλάχιστον καλό φαγητό.Πράγματι το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο,σίγουρα φάγαμε και κάποιο από τα ζωύφια που φαντάζομαι ότι θα σουλάτσερναν και στην κουζίνα.

Γνήσιο ινδικό χορτοφαγικό γεύμα έξτρα καυτερό με κρέας δωρεάν!!!

Η κοπελιά του έτερου τολμηρού ζευγαριού της αιθούσης με κοίταζε κάθε τόσο και μου έκανε νοήματα γελώντας για την κατάσταση που επικρατούσε κι όταν παραγγείλαμε και γλυκό σχεδόν με χειροκρότησε για το θάρρος και το κουράγιο μου!
Το γεγονός ότι καμία στομαχική διαταραχή δεν επήλθε αμέσως μετά αλλά και την επομένη του γεύματος σίγουρα είναι καλό σημάδι ποιότητας παρ’όλη τη βρωμιά του χώρου!
Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε με το φακό γιατί ναι μεν ήταν κοντά αλλά ο δρόμος ήταν κάθετος στον κεντρικό που βρισκόμασταν και εντελώς σκοτεινός.Ευτυχώς η διαδρομή ήταν κανένα 10λεπτο γιατί δεν ξέρω πόσο σώφρον ήταν τελικά να περπατήσουμε στο απόλυτο σκοτάδι στις 11 το βράδυ!Πάντως φτάσαμε σώοι και αβλαβείς και μπορεί μπάνιο να μην κάναμε σε κείνο το βρώμικο μπάνιο τουλάχιστον κοιμηθήκαμε καλά υπό τους ήχους Bollywood ταινίας!

 

[villi]

Bikaner-Karni Mata Temple

To πρωινό στο ξενοδοχείο παραδόξως ήταν πάρα πολύ καλό,σε τι χώρο το ετοίμαζαν βέβαια ούτε θέλω να ξέρω,πάντως έφαγα τα ωραιότερα pancakes της Ινδίας και ήπια ένα νοστιμότατο lassi ανανά με φόντο το υπέροχο φρούριο!
Αφήνοντας πίσω μας αυτή την ονειρική πόλη συνεχίζουμε τη διαδρομή μας στην έρημο του Ρατζαστάν με προορισμό άλλη μία πόλη της ερήμου.
Η Bikaner μπήκε στο πρόγραμμα για έναν και μόνο λόγο,την επίσκεψη στον ναό των ποντικιών.Τελικά ανακαλύψαμε ότι εκτός από τον ναό η πόλη αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μπορεί να μην συγκρίνεται με την ομορφιά της Jaisalmer,έχει όμως έναν δικό της αυθεντικό χαρακτήρα.
Η διαδρομή δεν ήταν και άσχημη αν και σχετικά μονότονη.

Σταματήσαμε όπως και σε κάθε διαδρομή σ’ένα ξενοδοχείο-εστιατόριο-καφέ στη μέση του πουθενά.Όπως και σε κάθε τουαλέτα έτσι κι εδώ η καθαρίστρια περίμενε απ’έξω με ένα μάτσο χαρτιά και πάνω ένα 10αρικο ρουπιών.Όσο κι αν της έλεγες όχι ευχαριστώ έχω το δικό μου,δεν έδειχνε να καταλαβαίνει συνέχιζε να σου σπρώχνει τα χαρτιά κλείνοντάς σου το δρόμο.
Αυτή η φορτικότητα ήταν που με κούρασε σ’αυτή τη χώρα!
Είπαμε να κεράσουμε και τον οδηγό ένα τσάι και να φάμε κι από ένα γλυκάκι.Ο λογαριασμός ήρθε διπλάσιος σε σχέση με τις τιμές που έγραφε ο κατάλογος που ήδη ήταν αυξημένες λόγω…ερημιάς!Όταν διαμαρτυρηθήκαμε η απάντηση ήταν πως οι τιμές ήταν διπλάσιες επειδή ήταν πρωί!!!
Αυτές τις κορυφαίες δικαιολογίες μόνο στην Ινδία τις ακούσαμε!
Μεσημεράκι βρισκόμασταν στη Bikaner και από την είσοδο στην πόλη καταλάβαινες ότι εδώ οι άστεγοι ή μάλλον αυτοί που ζουν σε παραπήγματα στα πεζοδρόμια είναι πολλοί περισσότεροι από τις υπόλοιπες πόλεις.Και γενικά έμοιαζε σα να’τανε όλη η πόλη στους δρόμους!

Κατευθυνόμαστε στο φρούριο Junagarh το οποίο αν και δεν είχε περίοπτη θέση όπως τα υπόλοιπα που επισκεφτήκαμε ήταν πολύ αξιόλογο.Το φρούριο κατασκευάστηκε από τον Raja Rai Singh,κυβερνήτη της Μπικανέρ,μεταξύ 1589 και 1593.Οι Μαχαραγιάδες που ακολούθησαν προσέθεσαν στο εσωτερικό παλάτια με πολυτελή δωμάτια,μεγάλα μπαλκόνια,αυλές,κήπους και πυργίσκους με υπέροχα σκαλίσματα.Πολύ εντυπωσιακό το παλάτι των γυναικών Anup Mahal Chowk με όμορφα Jarokhas (μπαλκονάκια με παράθυρα) διακοσμημένα με jali (χρωματιστές οθόνες) μέσα από τις οποίες οι γυναίκες παρακολουθούσαν τις δραστηριότητες εντός του φρουρίου.

Η οροφή προσφέρει ωραία θέα προς τα παλάτια του φρουρίου καθώς και προς την πόλη!

Επίσης στο τελευταίο επίπεδο βρίσκεται το Vikram Vilas Durbar Hall όπου εκτίθεται ένα βομβαρδιστικό αεροπλάνο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το οποίο προσέφερε ως λάφυρο πολέμου η Βρετανική κυβέρνηση στον μαχαραγιά Ganga Singh.

Αμέσως μετά το πρόγραμμα περιελάμβανε επίσκεψη σε μια φάρμα ανατροφής καμήλων.Αλλά επειδή αρκετά τις είχαμε ταλαιπωρήσει τις καμήλες στην έρημο και μας είχαν σιχαθεί κι αυτές είπαμε να τις αφήσουμε στην ησυχία τους!
Τακτοποιούμαστε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας,http://www.tripadvisor.com.gr/Hotel...s-Hotel_Harasar_Haveli-Bikaner_Rajasthan.html, ένα πολύ όμορφο ανακαινισμένο χαβέλι με τεράστια πεντακάθαρα δωμάτια,ωραίους χώρους για χαλάρωση και πλούσιο πρωινό!Κάνουμε επιτέλους ένα μπάνιο για να φύγει από πάνω μας η σκόνη της ερήμου και επειδή το μόνο κακό του ξενοδοχείου είναι ότι βρίσκεται λίγο μακριά από το κέντρο αγγαρέψαμε τον οδηγό να μας περιμένει να τελειώσουμε το ρεκτιφιέ για να μας πάει ως εκεί.Πάντα χαμογελαστός και ευγενικός περιμένει όσο εμείς ξεβρομιζόμαστε και μετά μας πάει ως την αρχή της αγοράς στην παλιά πόλη,μας δίνει κατευθυντήριες οδηγίες και τον αποδεσμεύουμε να ξεκουραστεί μετά από μία ακόμη μέρα πολύωρης οδήγησης.

Ούτως ή άλλως στην παλιά πόλη δεν επιτρέπεται κανονικά η είσοδος αυτοκινήτων αλλά στην Ινδία τίποτε δεν είναι δεδομένο και εφαρμόσιμο.Οπότε στην έτσι κι αλλιώς πολύβουη αγορά προστέθηκαν ρίκσο,αγελάδες,καμήλες με κάρο αξεσουάρ,αυτοκίνητα που πάλευαν να χωθούν σε στενά και φυσικά εκατοντάδες μηχανάκια και σιγά σιγά η κατάσταση έγινε πραγματικά χαώδης!

Το συγκεκριμένο χάος άξια συναγωνίζεται εκείνο του Βαρανασίου για να μην πω ότι το ξεπερνά κιόλας!Η Μπικανέρ είναι η λιγότερο τουριστική πόλη που επισκεφτήκαμε κατά προέκταση και η πιο ανεπηρέαστη άρα ίσως και λίγο πιο αυθεντική!Η κεντρική αγορά εδώ ήταν ένα απίστευτο τεράστιο παζάρι σε δαιδαλώδη στενά με πολύ χρώμα,πολλές μυρωδιές ευχάριστες και δυσάρεστες,πολλές φωνές,εικόνες και κομικοτραγικές καταστάσεις.

Με το χέρι στην καρδιά έτσι είχα φανταστεί την Ινδία και η φαντασία έγινε πραγματικότητα ακριβώς σ’αυτή την πόλη!Θέλαμε πάρα μα πάρα πολύ να δοκιμάσουμε γλυκά που εδώ ήταν σε αφθονία όπως και streetfood που μας είχε σπάσει τη μύτη σε πάμπολλες γωνιές αλλά η τόση βρωμιά γύρω μας και οι μύγες που στήνανε πανηγύρι πάνω από τα φαγητά μας αποθάρρυνε αρκετά.Αρκεστήκαμε στην τέρψη των οφθαλμών!

Περπατάγαμε τουλάχιστον δύο ώρες με σκοπό να βρούμε τον ναό Bhadasar.Και ποιον δε ρωτήσαμε,χανόμασταν στα στενά ξαναρωτάγαμε και χανόμασταν ξανά!Εντωμεταξύ γελάγαμε απίστευτα με τον πανζουρλισμό που επικρατούσε προσπαθώντας να στριμωχτούμε όπου μπορούσαμε για να αποφύγουμε τις μετωπικές με τα μηχανάκια.
Εδέησε ο Βούδας και τον βρήκαμε καθώς πρόκειται για Τζαινιστικό ναό όπως και ο έτερος του συμπλέγματος Sandershwar.Πριν ανέβουμε τα σκαλιά της εισόδου μας σταμάτησαν για σωματικό έλεγχο και έπρεπε δυστυχώς να αφήσουμε σε θυρίδα όλα τα προσωπικά αντικείμενα και ιδίως κάμερες,κινητά και φωτογραφικές μηχανές.Οπότε δεν έχω φωτογραφίες να σας δείξω από αυτούς τους υπέροχους ναούς.Την ώρα της επίσκεψης στον δεύτερο ναό ήταν σε εξέλιξη προσευχή και γινόταν τρελό γλέντι όπως πάντα.Μπαίνουμε στον ασφυκτικά γεμάτο ναό όπου χτυπάγαν τύμπανα και κρουστά και δύο ιερείς μπροστά στον ‘’ιερό’’ κάνανε αέρα στο θεό με ένα είδος βεντάλιας από μαλλιά(δε θυμάμαι ποιου θεού είναι τα μαλλιά,νομίζω του Βισνού).Φωτιές άναβαν στο εσωτερικό μπροστά στον θεό και όλοι τραγούδούσαν με όση δύναμη μπορούσε να βγει από τα πνευμόνια τους.Ξαφνικά έρχεται ένας παρευρισκόμενος και μου δίνει να χτυπάω δυο μεγάλα κρουστά σα ντραμς.Προσπαθούσα να πιάσω το ρυθμό κι εκείνος να με εμψυχώνει χαμογελώντας και παροτρύνοντας με να τα χτυπάω ακόμη πιο δυνατά.Για αυτές τις στιγμές τη λάτρεψα την Ινδία,που όλοι γίνονταν μια ομάδα,μια ψυχή και προσπαθούσαν να σε βάλουν μέσα σ’αυτή!Αφού τελείωσε η τελετουργία αρχίσαμε όλοι να γυρνάμε γύρω γύρω στους μικρότερους ναΐσκους που περιβάλουν σχεδόν πάντα τους μεγάλους ναούς και στο τέλος πήραμε το γνωστό πια αντίδωρο-ζαχαρωτό!
Δίπλα στους δύο μεγάλους ναού υπήρχε άλλος ένα κατάτι μικρότερος,ο ναός Lakshminath.Την ώρα που πήγαμε να μπούμε ο ιερέας με κατακόκκινο μαλλί στο κεφάλι έκλεινε τα φώτα αλλά μόλις μας είδε μας κάλεσε να πάμε μέσα και μας μίλησε για το ναό,τη θρησκεία τους,τις διαφορές Τζαινισμού-Βουδισμού και Ινδουισμού και γενικότερα κάναμε μια πολύ ωραία κουβέντα γύρω από τα πιστεύω και τον τρόπο ζωής των Ινδών!
Χορτασμένοι από την επαφή μας με τους Μπικανεριώτες κατηφορίσαμε και πάλι μέσα από την αγορά όπου πλέον είχε νυχτώσει και γινόταν το αδιαχώρητο στην κυριολεξία.Είχουμε τη φαεινή ιδέα να πάμε για δείπνο σε ένα πρώην παλάτι που λειτουργεί σήμερα σαν ξενοδοχείο με ένα άριστο εστιατόριο όπως ανέφερε ο οδηγός.Ανεβαίνουμε σε ένα ρίκσο και η περιπέτεια ξεκινά!Ο οδηγός δεν είχε ιδέα που βρίσκεται το παλάτι,,η κίνηση ήταν απίστευτη και το ρίκσο δεν κουνιόταν για ώρα οπότε έκανε επικίνδυνους ελιγμούς μπας και έβρισκε δίοδο να περάσει.Μιλάμε για απίστευτη τρέλα.Τα τύμπανά μας είχαν τρυπήσει από τη φασαρία και τις κόρνες,σηκώθηκε δε μια σκόνη φοβερή που μας έπνιγε!Μία ώρα πάνω στο ρίκσο να μη μπορέι να βρει άκρη ο νεαρός οδηγός του.Αγανακτισμένοι του λέμε να μας πάει στο δικό μας ξενοδοχείο αλλά του κάκου,αυτός είχε βάλει στόχο να μας πάει στο παλάτι!Βγήκαμε σε κάτι ερημιές θεοσκότεινες να σου σηκώνεται η τρίχα!Πάμε πίσω στην αγορά να του φωνάζω,τίποτα αυτός να ψάχνει δαιμονισμένα λες και δε θα τον πληρώναμε αν δε μας πήγαινε.Με τα πολλά κι αφού μας έδειξε το δρόμο ένας άλλος ρικσάς φτάσαμε στην εντυπωσιακή πύλη του Lallgarh palace ή αλλιώς Laxmi Niwas hotel.’’Ουάου’’ αναφωνήσαμε ταυτοχρόνως και σκεφτήκαμε ότι θα φάμε Βασιλικά σήμερα.Και καθώς φτάναμε στην κατάφωτη είσοδο μία αναπάντεχη γενική συσκότιση ήρθε να καλύψει τη χαρά μας και κάποιος ακούστηκε να ουρλιάζει ΄΄ησυχία όλοι΄΄.Μείναμε κόκκαλο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, πάνω στο ρίκσο να μη ξέρουμε τι συμβαίνει!!!Τι γίνεται ψιθυρίζουμε στον οδηγό ο οποίος μας κοιτά απορημένος!Έγκλημα?Βομβιστική επίθεση?Και ξαφνικά εγένετο φως και να ακούγονται πυροβολισμοί από παντού,μας έλουσε κρύος ιδρώτας.Πάμε να φύγουμε να φωνάζω εγώ,προσπαθούσε να βάλει μπρος ο οδηγός και ξαφνικά τον πιάνουν τα γέλια.Παλάυωσε αυτός σκέφτηκα,θα μας φάνε λάχανο κι αυτός γελάει!Και πριν προλάβω να τον βρίσω,Bollywood movie φωνάζει όλο χαρά και μένουμε άγαλμα άλλη μια φορά!Μας κάνει πλάκα ο θεός δε μπορεί να μας συμβαίνουν όλα αυτά!!!
Τότε μας πλησιάζει ένας από το συνεργείο,μα που ήταν κρυμμένοι τόση ώρα(?),να μας ζητήσει συγνώμη για την αναστάτωση αλλά δε γινόταν λέει να σταματήσει το γύρισμα.Ειδοποιήστε βρε παιδιά που κοντέψαμε να μείνουμε από ανακοπή καρδιάς !!!Κι έτσι επεισοδιακά φάγαμε στην ωραιότερη σάλα του παλατιού δίπλα σε αστέρες του Bollywood εν μέσω γυρισμάτων!
Επεισοδιακή ήταν όμως και η επιστροφή καθώς το παλάτι βρισκόταν σε μια ερημιά όπου έξω από την πύλη και μέχρι να βγεις σε ένα κεντρικό δρόμο το σκοτάδι ήταν πηχτό και σοκαριστικό.Ρίκσο ούτε για δείγμα οπότε ποδαράκια και η ψυχή στην κούλουρη!Ευτυχώς που υπήρχε ο φακός,για άλλη μια φορά αποδείχτηκε σωτήριος.
Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο δεύτερο σοκ μας περίμενε καθώς όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος από άστεγους που είχαν ανάψει φωτιές στα πεζοδρόμια να ζεσταθούν.
Από τη μία η περασμένη ώρα,από την άλλη η ομίχλη που είχε μειώσει την ορατότητα και όλα αυτά τα μάτια που σηκώνονταν και μας κοιτούσαν καθώς περνάγαμε από δίπλα τους,πρώτη φορά στην Ινδία ένιωσα φόβο!Περπατάγαμε γρήγορα χωρίς να ξέρουμε που πάμε όταν είδαμε από μακριά ένα ρίκσο κι αρχίσαμε να τρέχουμε να το προλάβουμε.Με μόλις μισό ευρώ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου οι ένοικοι χαλάρωναν στην οροφή με ινδικές μπαλάντες.Γιατί δεν καθόμαστε στ’αυγά μας όπως όλοι οι τουρίστες και τρέχουμε στις ερημιές και στα παλάτια αναρωτήθηκα για να λάβω την απάντηση ‘’Εντάξει μωρέ γλιτώσαμε και σήμερα’’!Η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας στο δωμάτιο αισθάνθηκα τεράστια ανακούφιση !Δεν υπήρξε ποτέ απειλή από άνθρωπο σε όλο το ταξίδι κι αυτό οφείλω να το πω αλλά καμιά φορά ο φόβος του αγνώστου σε συνδυασμό με το σκότος σε κάνει να καρδιοχτυπάς!

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ομιχλώδης και μετά από ένα χορταστικό πρωινό ξεκινήσαμε για το ναό που τόσο ήθελα να επισκεφτώ.Karni Mata Temple λοιπόν ή απλά ναός των ποντικών.Βρίσκεται στο χωριό Deshnok 30χλμ νοτια της Μπικανέρ και τα ποντίκια θεωρούνται μετεμψυχώσεις των συγγενών της θεάς Karni Mata.Hθεά στην προσπάθειά της να φέρει πίσω στη ζωή το νεκρό γιο της δημιούργησε αυτή την αλληλουχία μετεμψυχώσεων με αποτέλεσμα πάνω από 600 οικογένειες του χωριού σήμερα να πιστεύουν ότι θα επιστρέψουν στη ζωή ως ποντίκια.Όσο κι αν προετοιμάστηκα ψυχολογικά η εμπειρία του να είσαι ξυπόλυτος(έβαλα προστατευτικά ποδιών δε θα το άντεχα διαφορετικά) μέσα σ’ένα ναό με εκατοντάδες ποντίκια να κυκλοφορούν παντού γύρω σου,δίπλα σου,πάνω στα πόδια σου δεν περιγραφεται!!!Ας μιλήσουν οι φωτογραφίες λοιπον

Δεν ξέρω αν αυτοί είναι οι μετεμψυχωμένοι απόγονοι της θεάς αυτό που ξερω είναι ότι ο ναός χρήζει επέιγουσας απολύμανσης!!!

 

[karfitsa]

villi,πως αντεξες κοριτσι μου να χοροπηδανε οι ποντικαροι γυρω σου...ηρωιδα!...εγω τις φωτογραφιες ειδα και επαθα.

 

[echo2011]

Φανταστική περιγραφή villi! Kαλά στις φωτος με τους αρουραίους ανατρίχιασα! Δε θα άντεχα ουτε να αναπνεύσω εκεί μέσα μη κολλήσω τίποτα!

 

[fenia42]

Η αφηγηση σου ειναι συγκλονιστικη!!
ΥΓ Να διαβασεις την "Πανουκλα" του Καμυ

 

[underwater]

Εξαιρετικό αυτό το κεφάλαιο villi!
Γέλασα πολύ με το σκηνικό με τον οδηγό και την ταινία του Bollywood, ενώ αυτός ο ναός με τα ποντίκια μου άσκησε μία περίεργη γοητεία πρέπει να πω (να ανησυχήσω; )

 

[babaduma]

Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο δεύτερο σοκ μας περίμενε καθώς όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος από άστεγους που είχαν ανάψει φωτιές στα πεζοδρόμια να ζεσταθούν.
Από τη μία η περασμένη ώρα,από την άλλη η ομίχλη που είχε μειώσει την ορατότητα και όλα αυτά τα μάτια που σηκώνονταν και μας κοιτούσαν καθώς περνάγαμε από δίπλα τους,πρώτη φορά στην Ινδία ένιωσα φόβο!

Λιτή αλλά ζωντανή η περιγραφή σου, μου θύμισε ανάλογες "εμπειρίες" και εικόνες. Φόβο, για να πω την αλήθεια, δεν νοιώσαμε σχεδόν πουθενά στην Ινδία (εκτός από το λιμάνι στη Βομβάη), αλλά αυτήν την ανατριχίλα να σε διαπερνά καθώς προσπαθείς να βρεις τα βήματά σου ανάμεσα στα ξαπλωμένα κορμιά (που πολλές φορές δεν τα βλέπεις καν) μέσα στα σκοτάδια, δεν πρόκειται να την ξεχάσεις όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και το σπουδαίο είναι ότι παρ'όλη την αναστάτωση που προφανώς τους φέρνεις, κανένας δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν βάζει τις φωνές. Μόνο ένα ελαφρύ κούνημα, ένα κουλούριασμα και το πολύ-πολύ κάποιος υπόκωφος ήχος, ένα παραπονεμένο βογκητό θα βγει απ' τα χείλη τους. Κι αυτό ίσως είναι που το κάνει ακόμη πιο μακάβριο...