-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Delhi τελευταία μέρα…
Ξημέρωσε η τελευταία μας μέρα στην Ινδία αλλά και η πιο επεισοδιακή!Αποφύγαμε το πρωινό που έτσι κι αλλιώς δε σε ενέπνεε να το πλησιάσεις,φορτώσαμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο που μας περίμενε κι αφήσαμε πίσω μας αυτό το ευάερο και ευήλιο δωμάτιο.Είχαμε μπροστά μας μια τεράστια μέρα καθώς η πτήση μας ήταν στις 3 τα ξημερώματα οπότε είχαμε κανονίσει να μας αφήσει το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα.Ο οδηγός έθεσε εαυτόν στις υπηρεσίες μας και στην κρίση μας για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε.Απoφασίσαμε για αρχή να πάμε στον Lotus Temple,οι εικόνες του οποίου και οι περιγραφές μου είχαν εξάψει την περιέργεια.
Ο ναός αυτός χτίστηκε το 1986 και πρόκειται για έναν οίκο λατρείας για όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως θρησκείας.Οι οίκοι αυτοί ονομάζονται Baha’I house of worship και κατασκευάζονται από τις κοινότητες Μπαχαιστών ανά την υφήλιο.Έχω διαβάσει ότι είναι υπό κατασκευή αυτή τη στιγμή άλλοι τρεις οίκοι λατρείας στην Παπούα Νέα Γουινέα,στην Δημοκρατία του Κονγκό και στη Χιλή ενώ υπάρχουν ήδη 8 σε διάφορα μέρη της γης.Το όνομα των ναών αλλά και των κοινοτήτων προέρχεται από την αραβική ονομασία mašriqu-l-'aḏkār που σημαίνει σημείο ενθύμησης του θεού.Οι διδασκαλίες της Μπαχάι πίστης προβλέπουν την κατασκευή οίκων αφιερωμένων στις κοινωνικές,ανθρωπιστικές,επιστημονικές και εκπαιδευτικές αναζητήσεις.
Φτάνοντας στην περιοχή του ναού δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!Η ουρά του Ταζ Μαχάλ ήταν παρείτσα μπροστά σε αυτό τον κοσμοχαλασμό.Αυτό και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα!Τέτοια τρομερή απήχηση ο Lotus Temple!Οι τελευταίοι της ουράς ίσως είναι ακόμη εκεί.Φυσικά δεν είχα κουράγιο μετά από 18 μέρες περιπλάνησης στην Ινδία να σταθώ σ’αυτή την εξωπραγματική ουρά οπότε λέμε στον οδηγό να αναχωρήσει.Εκείνος όμως μας διαβεβαιώνει ότι δε θα περιμένουμε ούτε λεπτό γιατί οι τουρίστες πάνε πάντα από το πλάι.Η ντροπή δεν περιγράφετε,να περιμένει τόσος κόσμος με μωρά στην αγκαλιά,πιτσιρίκια να ουρλιάζουν,γριές και γέροι κι εμείς να προχωράμε κύριοι δίπλα τους.Κι όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς αλλά μας έδειχναν και την είσοδο!Η φράση που μας είπε ο ξεναγός στο Βαρανάσι ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ινδών βλέπει τους τουρίστες σα μικρούς θεούς επιβεβαιώθηκε αυτή τη μέρα.
Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο,τον κατάμεστο φυσικά από κόσμο,υπήρχε ένας τεράστιος διάδρομος στο τέλος του οποίου βρισκόταν ο Μπαχαιστικός ναός σε σχήμα λοτού.
Ογκώδης,επιβλητικός,κατάλευκος περιτριγυρισμένος από πεντακάθαρες πισίνες.Η αλήθεια είναι ότι η όψη του σε μαγνήτιζε περίεργα.
Στις εισόδους του ναού στεκόντουσαν νεαροί και νεαρές με ονομαστικά καρτελάκια στο λαιμό οι οποίοι μας χώρισαν σε ομάδες ώστε να εισέλθουμε στο ναό ήσυχα και ευλαβικά…μάλιστα!
Πριν μπούμε μας ενημέρωσαν ότι πρόκειται για χώρο λατρείας,ότι απαγορεύεται ρητά να μιλάμε μεταξύ μας όσο βρισκόμαστε εντός και ότι πρέπει να προσευχηθούμε ανεξάρτητα σε ποια θρησκεία ανήκουμε…μάλιστα!
Επίσης μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται η ανάγνωση θρησκευτικών κειμένων όπως κα η τέλεση μυστηρίων…μάλιστα!
Πολλοί στο άκουσμα των παραπάνω τη κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια.Οι υπόλοιποι μείναμε από περιέργεια.Και μετά τις οδηγίες προς ναυτιλομένους έρχεται η ώρα να μπούμε,καθόμαστε στις παγωμένες μαρμάρινες θέσεις σε ένα λευκό και άδειο δωμάτιο.Με κάθε ψίθυρο που ακουγόταν οι νεαροί φώναζαν ‘’σιωπή’’!Μου ήρθε να βάλω τα γέλια,όλοι κοιταζόμασταν αποσβολωμένοι και φυσικά κανείς δεν προσευχόταν…υποχρεωτικά!Οι δε νεαροί και νεαρές ωσάν γκεσταπικοί φρουροί πηγαινοερχόντουσαν αναμεσά μας για να διασφαλίσουν την τάξη και την απόλυτη ηρεμία.Δεν έχω ζήσει ανάλογο σκηνικό ποτέ στη ζωή μου ούτε φανταζόμουν ότι θα εξαναγκαζόμουν σε προσευχή!Αρκετά λέω στον άνδρα μου και σηκώνομαι κι ώσπου να με κατσιαδιάσει η φρουρά είχαν όλοι σηκωθεί και ψάχνανε την έξοδο.Προφανώς περιμένανε με κομμένη την ανάσα κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα,μόνο που δε με χειροκρότησαν βγαίνοντας.Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν…
Παραλαμβάνουμε τα παπούτσια μας σε ένα κιόσκι λίγα μέτρα από το ναό και επιστρέφουμε στον οδηγό που δε μας περίμενε τόσο γρήγορα.Ισως πίστευε ότι θα προσευχόμασταν κανα δυο ώρες!
Προσπερνάμε με συνοπτικές διαδικασίες τα πάσης φύσεως πασμινομάγαζα που μας προτείνει στη διαδρομή και του ζητάμε να μας πάει στην κεντρική πλατεία Connaught place καθώς την είχαμε επιδεικτικά αγνοήσει ως τώρα.Παζαριών συνέχεια όλη η πλατεία και η γύρω περιοχή κι επειδή ήταν Κυριακή και πολλά εμπορικά ήταν κλειστά είχε μεταμορφωθεί σε ‘’μοναστηράκι’’ τεραστίων διαστάσεων.Ο κακός χαμός παντού,στριμωξίδι,σπρώξίματα και άθλια είδη προς πώληση.Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον όχλο για να πάμε προς τα ανοικτά εμπορικά όταν αντιλαμβάνομαι περίεργες κινήσεις πίσω από την πλάτη μου.Κάποιος με προσπερνά και με σκουντά επίτηδες και γυρίζοντας πίσω βλέπω έναν άλλο με το χέρι στον αέρα να στοχεύει τα γυαλιά που ατυχώς είχα πάνω στο κεφάλι μου.Τα τραβάω αμέσως και μένει με το χέρι στήλη άλατος,πριν προλάβω να φωνάξω είχε εξαφανιστεί στο πλήθος.Δικό μου το φταίξιμο σαφώς οπότε τα βάζω στην τσάντα για να μην προκαλούν.Για να μπούμε στα εμπορικά περνάμε face control και αφήνουμε τις τσάντες μας πάντα στη φύλαξη.Επίσης ελέγχανε τις τσάντες των αγορών στην έξοδο και μετράγανε τα προϊόντα σύμφωνα με την απόδειξη αγοράς.
Μπήκαμε και στο μοναδικό σούπερ μάρκετ που είδαμε σε ολόκληρη τη διαδρομή στην Ινδία όπου μέχρι κι εκεί αν δεν τους έκανε το πρόσωπο δεν έμπαινε!Οι τιμές ήταν πραγματικά εξευτελιστικές!!!Τσίχλες orbit πχ που στην Ελλάδα κοστίζουν 1,30ε εκεί κόστιζαν 20 λεπτά!Ακόμη έχω στην τσάντα μου ινδικές τσίχλες και καραμέλες!
Αφού ξεποδαριαστήκαμε 4-5 ώρες στα καταστήματα σκεφτήκαμε να φάμε κάτι ελαφρύ στα γνωστά πλέον coffee day οπότε ξεκινήσαμε να διασχίζουμε την πλατεία για να βρεθούμε απέναντι.Ξαφνικά μας την πέφτει ένας τύπος που κάτι μας λέει,κάτι μας δείχνει σε ένα τετράδιο,εμένα μου φαίνεται περίεργος και ανοίγω το βήμα,ο σύζυγος που προσπαθούσε επί ματαίω να τον διώξει ευγενικά την πατάει.Ο τύπος συνεργαζόταν με έναν πλανόδιο καθαριστή παπουτσιών και για να αναγκάσει τον άντρα μου να πάει εκεί του πέταξε κουτσουλιές πάνω στο παπούτσι του!!!Έγινα έξαλλη,έχασα εντελώς την υπομονή μου,η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί πια και ήταν το κερασάκι στη τούρτα.Άρχισα να τους βρίζω σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζω,φυσικά ο τύπος μόλις με είδε έτσι άρχισε να τρέχει κι ο καθαριστής έσκυψε το κεφάλι και καθάριζε.Όταν το σήκωσε για να μας ζητήσει 10 ευρώ για τον καθαρισμό μόνο που δεν τον έπνιξα,έπαθα κανονικότατη υστερία όπου με λυπήθηκε ένα καλοβαλμένος νεαρός που έτυχε να περνά και με ρώτησε τι συμβαίνει.Όταν του εξήγησα το σκηνικό άρχισε να φωνάζει στον καθαριστή και μας είπε να μην πληρώσουμε τίποτα.Του πέταξα 20 ρουπίες,ευχαρίστησα τον νεαρό για τη συμπαράσταση και ο καθαριστής δεν τόλμησε να πει δεύτερη κουβέντα.
Το coffee day έμοιαζε όαση μετά από αυτά και ήταν ξαφνικά σαν να αλλάξαμε ήπειρο.Άλλος κόσμος στη κυριολεξία,μα πόση αντίθεση πια!
Για να καλμάρουμε τα νεύρα μας παραγγέλνουμε καφέ με ωραιότατα παγάκια μέσα και συνειδητοποιούμε ότι πίνουμε νερό βρύσης όταν τον έχουμε σχεδόν τελειώσει!Μιας και δεν είχαμε κάνει τσεκ ιν ακόμη σκεφτήκαμε να ζητήσουμε θέσεις δίπλα στις τουαλέτες για να προλαβαίνουμε!
Ειλικρινά είχαμε χωθεί στους καναπέδες και δεν θέλαμε να βγούμε.Δεν θέλαμε να περπατήσουμε άλλο,δεν αντέχαμε άλλο,είχε έρθει κορεσμός και η ψυχολογική κούραση ήταν τεράστια σε αυτό το σημείο.Με βαριά καρδιά περπατήσαμε ως το αυτοκίνητο και όταν ο οδηγός μας πρότεινε παζάρια και τα τοιαύτα παραλίγο να πάθουμε εγκεφαλικό!Κάπως όμως έπρεπε να γεμίσουμε τις ώρες και επειδή ούτε μουσεία ήθελα να επισκευτώ σκεφτήκαμε να πάμε στην παράσταση ‘’ήχος και φως’’ του Red Fort επειδή αφενός ήθελα να δω το φρούριο φωτισμένο αφετέρου για να ακούσω κάποια στοιχεία ιστορίας.Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και μας έδωσε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε και να κλείσουμε το ταξίδι της Ινδίας με μια ευχάριστη ανάμνηση κι όχι με το σκηνικό της κουτσουλιάς.Το μόνο αρνητικό της βραδιάς το τσουχτερό κρύο,μόλις 7 βαθμοί,κυριολεκτικά πάγωσα!
Η παράσταση τελείωσε κατά τις 10 το βράδυ,το φρούριο ήταν πια έρημο κι εμείς από τους τελευταίους επισκέπτες που απολαμβάναμε περπατώντας την ησυχία και τον φωτεινό ουρανό.Φτάνοντας στο πάρκινγκ ακουγόντουσαν οι θόρυβοι της πόλης και δεν είχα διάθεση για άλλη φασαρία.Ο οδηγός ρώτησε που επιθυμούσαμε να φάμε και η απόφαση ήταν ομόφωνη…στο αεροδρόμιο!Μα από τώρα…γιατί…?
Για να φύγουμε με διάθεση να ξαναρθούμε!
Αμέσως τηλεφώνησε στον αντιπρόσωπο ο οποίος σκοτώθηκε να έρθει να μάθει αν μείναμε ευχαριστημένοι από το γραφείο.Καθ’όδόν του είπαμε τις πρωινές μας περιπέτειες και μας ζήτησε συγνώμη διότι δυστυχώς ένα κομμάτι του πληθυσμού ζει από τις απάτες γεγονός που αμαυρώνει την εικόνα της Ινδίας στους τουρίστες.
Σε μία ώρα ήμασταν στο αεροδρόμιο,μας αποχαιρέτησε εγκάρδια και έφυγε συνεχίζοντας τη ζωή του στην Ινδία ενώ εμείς περιμέναμε διακαώς να επιστρέψουμε στο σπιτάκι μας και το καθαρό μας κρεβατάκι! Το ομολογώ χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ότι μου είχανε λείψει τα καθαρά σεντόνια!
Η ώρα πέρασε με ινδική πίτσα στα Domino’s και χάζι στα μαγαζάκια.
Στην επιβίβαση η κατάσταση ήταν χειρότερη από την αρχή του ταξιδιού διότι τα παιδάκια ήταν πολλαπλάσια και η ώρα πολύ περασμένη οπότε όσα δεν κοιμόντουσαν σε αγκαλιές και καρότσια τσίριζαν εκνευρισμένα!Το αεροσκάφος της Lufthansa στενό και ασφυκτικό,το σάντουιτς που μας σέρβιραν δεν το μύρισα καν και η απογείωση με βρήκε να κάνω έναν μίνι απολογισμό του ταξιδιού…
Ξημέρωσε η τελευταία μας μέρα στην Ινδία αλλά και η πιο επεισοδιακή!Αποφύγαμε το πρωινό που έτσι κι αλλιώς δε σε ενέπνεε να το πλησιάσεις,φορτώσαμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο που μας περίμενε κι αφήσαμε πίσω μας αυτό το ευάερο και ευήλιο δωμάτιο.Είχαμε μπροστά μας μια τεράστια μέρα καθώς η πτήση μας ήταν στις 3 τα ξημερώματα οπότε είχαμε κανονίσει να μας αφήσει το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα.Ο οδηγός έθεσε εαυτόν στις υπηρεσίες μας και στην κρίση μας για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε.Απoφασίσαμε για αρχή να πάμε στον Lotus Temple,οι εικόνες του οποίου και οι περιγραφές μου είχαν εξάψει την περιέργεια.
Ο ναός αυτός χτίστηκε το 1986 και πρόκειται για έναν οίκο λατρείας για όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως θρησκείας.Οι οίκοι αυτοί ονομάζονται Baha’I house of worship και κατασκευάζονται από τις κοινότητες Μπαχαιστών ανά την υφήλιο.Έχω διαβάσει ότι είναι υπό κατασκευή αυτή τη στιγμή άλλοι τρεις οίκοι λατρείας στην Παπούα Νέα Γουινέα,στην Δημοκρατία του Κονγκό και στη Χιλή ενώ υπάρχουν ήδη 8 σε διάφορα μέρη της γης.Το όνομα των ναών αλλά και των κοινοτήτων προέρχεται από την αραβική ονομασία mašriqu-l-'aḏkār που σημαίνει σημείο ενθύμησης του θεού.Οι διδασκαλίες της Μπαχάι πίστης προβλέπουν την κατασκευή οίκων αφιερωμένων στις κοινωνικές,ανθρωπιστικές,επιστημονικές και εκπαιδευτικές αναζητήσεις.
Φτάνοντας στην περιοχή του ναού δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!Η ουρά του Ταζ Μαχάλ ήταν παρείτσα μπροστά σε αυτό τον κοσμοχαλασμό.Αυτό και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα!Τέτοια τρομερή απήχηση ο Lotus Temple!Οι τελευταίοι της ουράς ίσως είναι ακόμη εκεί.Φυσικά δεν είχα κουράγιο μετά από 18 μέρες περιπλάνησης στην Ινδία να σταθώ σ’αυτή την εξωπραγματική ουρά οπότε λέμε στον οδηγό να αναχωρήσει.Εκείνος όμως μας διαβεβαιώνει ότι δε θα περιμένουμε ούτε λεπτό γιατί οι τουρίστες πάνε πάντα από το πλάι.Η ντροπή δεν περιγράφετε,να περιμένει τόσος κόσμος με μωρά στην αγκαλιά,πιτσιρίκια να ουρλιάζουν,γριές και γέροι κι εμείς να προχωράμε κύριοι δίπλα τους.Κι όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς αλλά μας έδειχναν και την είσοδο!Η φράση που μας είπε ο ξεναγός στο Βαρανάσι ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ινδών βλέπει τους τουρίστες σα μικρούς θεούς επιβεβαιώθηκε αυτή τη μέρα.
Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο,τον κατάμεστο φυσικά από κόσμο,υπήρχε ένας τεράστιος διάδρομος στο τέλος του οποίου βρισκόταν ο Μπαχαιστικός ναός σε σχήμα λοτού.
Ογκώδης,επιβλητικός,κατάλευκος περιτριγυρισμένος από πεντακάθαρες πισίνες.Η αλήθεια είναι ότι η όψη του σε μαγνήτιζε περίεργα.
Στις εισόδους του ναού στεκόντουσαν νεαροί και νεαρές με ονομαστικά καρτελάκια στο λαιμό οι οποίοι μας χώρισαν σε ομάδες ώστε να εισέλθουμε στο ναό ήσυχα και ευλαβικά…μάλιστα!
Πριν μπούμε μας ενημέρωσαν ότι πρόκειται για χώρο λατρείας,ότι απαγορεύεται ρητά να μιλάμε μεταξύ μας όσο βρισκόμαστε εντός και ότι πρέπει να προσευχηθούμε ανεξάρτητα σε ποια θρησκεία ανήκουμε…μάλιστα!
Επίσης μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται η ανάγνωση θρησκευτικών κειμένων όπως κα η τέλεση μυστηρίων…μάλιστα!
Πολλοί στο άκουσμα των παραπάνω τη κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια.Οι υπόλοιποι μείναμε από περιέργεια.Και μετά τις οδηγίες προς ναυτιλομένους έρχεται η ώρα να μπούμε,καθόμαστε στις παγωμένες μαρμάρινες θέσεις σε ένα λευκό και άδειο δωμάτιο.Με κάθε ψίθυρο που ακουγόταν οι νεαροί φώναζαν ‘’σιωπή’’!Μου ήρθε να βάλω τα γέλια,όλοι κοιταζόμασταν αποσβολωμένοι και φυσικά κανείς δεν προσευχόταν…υποχρεωτικά!Οι δε νεαροί και νεαρές ωσάν γκεσταπικοί φρουροί πηγαινοερχόντουσαν αναμεσά μας για να διασφαλίσουν την τάξη και την απόλυτη ηρεμία.Δεν έχω ζήσει ανάλογο σκηνικό ποτέ στη ζωή μου ούτε φανταζόμουν ότι θα εξαναγκαζόμουν σε προσευχή!Αρκετά λέω στον άνδρα μου και σηκώνομαι κι ώσπου να με κατσιαδιάσει η φρουρά είχαν όλοι σηκωθεί και ψάχνανε την έξοδο.Προφανώς περιμένανε με κομμένη την ανάσα κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα,μόνο που δε με χειροκρότησαν βγαίνοντας.Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν…
Παραλαμβάνουμε τα παπούτσια μας σε ένα κιόσκι λίγα μέτρα από το ναό και επιστρέφουμε στον οδηγό που δε μας περίμενε τόσο γρήγορα.Ισως πίστευε ότι θα προσευχόμασταν κανα δυο ώρες!
Προσπερνάμε με συνοπτικές διαδικασίες τα πάσης φύσεως πασμινομάγαζα που μας προτείνει στη διαδρομή και του ζητάμε να μας πάει στην κεντρική πλατεία Connaught place καθώς την είχαμε επιδεικτικά αγνοήσει ως τώρα.Παζαριών συνέχεια όλη η πλατεία και η γύρω περιοχή κι επειδή ήταν Κυριακή και πολλά εμπορικά ήταν κλειστά είχε μεταμορφωθεί σε ‘’μοναστηράκι’’ τεραστίων διαστάσεων.Ο κακός χαμός παντού,στριμωξίδι,σπρώξίματα και άθλια είδη προς πώληση.Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον όχλο για να πάμε προς τα ανοικτά εμπορικά όταν αντιλαμβάνομαι περίεργες κινήσεις πίσω από την πλάτη μου.Κάποιος με προσπερνά και με σκουντά επίτηδες και γυρίζοντας πίσω βλέπω έναν άλλο με το χέρι στον αέρα να στοχεύει τα γυαλιά που ατυχώς είχα πάνω στο κεφάλι μου.Τα τραβάω αμέσως και μένει με το χέρι στήλη άλατος,πριν προλάβω να φωνάξω είχε εξαφανιστεί στο πλήθος.Δικό μου το φταίξιμο σαφώς οπότε τα βάζω στην τσάντα για να μην προκαλούν.Για να μπούμε στα εμπορικά περνάμε face control και αφήνουμε τις τσάντες μας πάντα στη φύλαξη.Επίσης ελέγχανε τις τσάντες των αγορών στην έξοδο και μετράγανε τα προϊόντα σύμφωνα με την απόδειξη αγοράς.
Μπήκαμε και στο μοναδικό σούπερ μάρκετ που είδαμε σε ολόκληρη τη διαδρομή στην Ινδία όπου μέχρι κι εκεί αν δεν τους έκανε το πρόσωπο δεν έμπαινε!Οι τιμές ήταν πραγματικά εξευτελιστικές!!!Τσίχλες orbit πχ που στην Ελλάδα κοστίζουν 1,30ε εκεί κόστιζαν 20 λεπτά!Ακόμη έχω στην τσάντα μου ινδικές τσίχλες και καραμέλες!
Αφού ξεποδαριαστήκαμε 4-5 ώρες στα καταστήματα σκεφτήκαμε να φάμε κάτι ελαφρύ στα γνωστά πλέον coffee day οπότε ξεκινήσαμε να διασχίζουμε την πλατεία για να βρεθούμε απέναντι.Ξαφνικά μας την πέφτει ένας τύπος που κάτι μας λέει,κάτι μας δείχνει σε ένα τετράδιο,εμένα μου φαίνεται περίεργος και ανοίγω το βήμα,ο σύζυγος που προσπαθούσε επί ματαίω να τον διώξει ευγενικά την πατάει.Ο τύπος συνεργαζόταν με έναν πλανόδιο καθαριστή παπουτσιών και για να αναγκάσει τον άντρα μου να πάει εκεί του πέταξε κουτσουλιές πάνω στο παπούτσι του!!!Έγινα έξαλλη,έχασα εντελώς την υπομονή μου,η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί πια και ήταν το κερασάκι στη τούρτα.Άρχισα να τους βρίζω σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζω,φυσικά ο τύπος μόλις με είδε έτσι άρχισε να τρέχει κι ο καθαριστής έσκυψε το κεφάλι και καθάριζε.Όταν το σήκωσε για να μας ζητήσει 10 ευρώ για τον καθαρισμό μόνο που δεν τον έπνιξα,έπαθα κανονικότατη υστερία όπου με λυπήθηκε ένα καλοβαλμένος νεαρός που έτυχε να περνά και με ρώτησε τι συμβαίνει.Όταν του εξήγησα το σκηνικό άρχισε να φωνάζει στον καθαριστή και μας είπε να μην πληρώσουμε τίποτα.Του πέταξα 20 ρουπίες,ευχαρίστησα τον νεαρό για τη συμπαράσταση και ο καθαριστής δεν τόλμησε να πει δεύτερη κουβέντα.
Το coffee day έμοιαζε όαση μετά από αυτά και ήταν ξαφνικά σαν να αλλάξαμε ήπειρο.Άλλος κόσμος στη κυριολεξία,μα πόση αντίθεση πια!
Για να καλμάρουμε τα νεύρα μας παραγγέλνουμε καφέ με ωραιότατα παγάκια μέσα και συνειδητοποιούμε ότι πίνουμε νερό βρύσης όταν τον έχουμε σχεδόν τελειώσει!Μιας και δεν είχαμε κάνει τσεκ ιν ακόμη σκεφτήκαμε να ζητήσουμε θέσεις δίπλα στις τουαλέτες για να προλαβαίνουμε!
Ειλικρινά είχαμε χωθεί στους καναπέδες και δεν θέλαμε να βγούμε.Δεν θέλαμε να περπατήσουμε άλλο,δεν αντέχαμε άλλο,είχε έρθει κορεσμός και η ψυχολογική κούραση ήταν τεράστια σε αυτό το σημείο.Με βαριά καρδιά περπατήσαμε ως το αυτοκίνητο και όταν ο οδηγός μας πρότεινε παζάρια και τα τοιαύτα παραλίγο να πάθουμε εγκεφαλικό!Κάπως όμως έπρεπε να γεμίσουμε τις ώρες και επειδή ούτε μουσεία ήθελα να επισκευτώ σκεφτήκαμε να πάμε στην παράσταση ‘’ήχος και φως’’ του Red Fort επειδή αφενός ήθελα να δω το φρούριο φωτισμένο αφετέρου για να ακούσω κάποια στοιχεία ιστορίας.Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και μας έδωσε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε και να κλείσουμε το ταξίδι της Ινδίας με μια ευχάριστη ανάμνηση κι όχι με το σκηνικό της κουτσουλιάς.Το μόνο αρνητικό της βραδιάς το τσουχτερό κρύο,μόλις 7 βαθμοί,κυριολεκτικά πάγωσα!
Η παράσταση τελείωσε κατά τις 10 το βράδυ,το φρούριο ήταν πια έρημο κι εμείς από τους τελευταίους επισκέπτες που απολαμβάναμε περπατώντας την ησυχία και τον φωτεινό ουρανό.Φτάνοντας στο πάρκινγκ ακουγόντουσαν οι θόρυβοι της πόλης και δεν είχα διάθεση για άλλη φασαρία.Ο οδηγός ρώτησε που επιθυμούσαμε να φάμε και η απόφαση ήταν ομόφωνη…στο αεροδρόμιο!Μα από τώρα…γιατί…?
Για να φύγουμε με διάθεση να ξαναρθούμε!
Αμέσως τηλεφώνησε στον αντιπρόσωπο ο οποίος σκοτώθηκε να έρθει να μάθει αν μείναμε ευχαριστημένοι από το γραφείο.Καθ’όδόν του είπαμε τις πρωινές μας περιπέτειες και μας ζήτησε συγνώμη διότι δυστυχώς ένα κομμάτι του πληθυσμού ζει από τις απάτες γεγονός που αμαυρώνει την εικόνα της Ινδίας στους τουρίστες.
Σε μία ώρα ήμασταν στο αεροδρόμιο,μας αποχαιρέτησε εγκάρδια και έφυγε συνεχίζοντας τη ζωή του στην Ινδία ενώ εμείς περιμέναμε διακαώς να επιστρέψουμε στο σπιτάκι μας και το καθαρό μας κρεβατάκι! Το ομολογώ χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ότι μου είχανε λείψει τα καθαρά σεντόνια!
Η ώρα πέρασε με ινδική πίτσα στα Domino’s και χάζι στα μαγαζάκια.
Στην επιβίβαση η κατάσταση ήταν χειρότερη από την αρχή του ταξιδιού διότι τα παιδάκια ήταν πολλαπλάσια και η ώρα πολύ περασμένη οπότε όσα δεν κοιμόντουσαν σε αγκαλιές και καρότσια τσίριζαν εκνευρισμένα!Το αεροσκάφος της Lufthansa στενό και ασφυκτικό,το σάντουιτς που μας σέρβιραν δεν το μύρισα καν και η απογείωση με βρήκε να κάνω έναν μίνι απολογισμό του ταξιδιού…
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.292
- Likes
- 11.699
Ωραιο και το σημερινο κομματι!!
Θα εχουμε και τον απολογισμο?
Θα εχουμε και τον απολογισμο?
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Εννοείται!!!Ωραιο και το σημερινο κομματι!!
Θα εχουμε και τον απολογισμο?
panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Άτιμα CoffeeDay!!! Όλοι έτσι την πατάμε!!! Πάντως το νεράκι στο Δελχί μια χαρά είναι! Εγώ τουλάχιστον δεν έπαθα τίποτα! 
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Απολογισμός
Πέρασαν 10 μήνες μέχρι να αποφασίσω να γράψω τον απολογισμό και να κλείσω έτσι το κεφάλαιο Ινδία,ελπίζω όχι οριστικά!
Η αλήθεια είναι ότι τον ξεκίνησα πολλές φορές αλλά δεν έβρισκα τις λέξεις να εκφράσω τα βαθειά μου συναισθήματα.Τελικά κατέληξα πως είναι αδύνατο να τα μεταφέρω στον γραπτό λόγο οπότε θα αρκεστώ σε γενικότητες.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης ένοιωθα ανακούφιση που επέστρεφα σπίτι μου και ευγνωμοσύνη γιατί η ζωή μου δεν ήταν τόσο ''δύσκολη''.Μετά συλλογίστηκα τις υποχρεώσεις που με περίμεναν,τους φουσκωμένους λογαριασμούς,το καθημερινό αναγκαστικό ξύπνημα,τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς...και ξαφνικά ήθελα να γυρίσω πίσω!Ήθελα να βάλω δυο παντόφλες κι ένα σάρι,να κάτσω χάμω και να πουλάω φανταχτερά βραχιόλα.Ήθελα να νιώσω ελεύθερη...
Περίεργο δεν είναι?
Η Ινδία για μένα δεν είναι ένα ταξίδι αναψυχής.Είναι ένα ταξίδι συνειδησιακής αφύπνισης και ψυχικής ανάτασης,ένα ταξίδι στο χρόνο,εξερεύνηση μιας ιδιαίτερης κουλτούρας που μαγνητίζει τη σκέψη.Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ...
Με επηρρέασε,με άλλαξε,μου έμαθε πολλά όπως κανένα άλλο ταξίδι ως τώρα και πάντα η σκέψη μου θα είναι στην επιστροφή!
Εις το επανιδείν λοιπόν!
Πέρασαν 10 μήνες μέχρι να αποφασίσω να γράψω τον απολογισμό και να κλείσω έτσι το κεφάλαιο Ινδία,ελπίζω όχι οριστικά!
Η αλήθεια είναι ότι τον ξεκίνησα πολλές φορές αλλά δεν έβρισκα τις λέξεις να εκφράσω τα βαθειά μου συναισθήματα.Τελικά κατέληξα πως είναι αδύνατο να τα μεταφέρω στον γραπτό λόγο οπότε θα αρκεστώ σε γενικότητες.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης ένοιωθα ανακούφιση που επέστρεφα σπίτι μου και ευγνωμοσύνη γιατί η ζωή μου δεν ήταν τόσο ''δύσκολη''.Μετά συλλογίστηκα τις υποχρεώσεις που με περίμεναν,τους φουσκωμένους λογαριασμούς,το καθημερινό αναγκαστικό ξύπνημα,τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς...και ξαφνικά ήθελα να γυρίσω πίσω!Ήθελα να βάλω δυο παντόφλες κι ένα σάρι,να κάτσω χάμω και να πουλάω φανταχτερά βραχιόλα.Ήθελα να νιώσω ελεύθερη...
Περίεργο δεν είναι?
Η Ινδία για μένα δεν είναι ένα ταξίδι αναψυχής.Είναι ένα ταξίδι συνειδησιακής αφύπνισης και ψυχικής ανάτασης,ένα ταξίδι στο χρόνο,εξερεύνηση μιας ιδιαίτερης κουλτούρας που μαγνητίζει τη σκέψη.Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ...
Με επηρρέασε,με άλλαξε,μου έμαθε πολλά όπως κανένα άλλο ταξίδι ως τώρα και πάντα η σκέψη μου θα είναι στην επιστροφή!
Εις το επανιδείν λοιπόν!
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κατάλαβα......
Welcome to the club!
Welcome to the club!
underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.858
- Likes
- 13.064
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Πάντα τέτοια villi μου!
Η συγκεκριμένη ιστορία είναι από τις πλέον αγαπημένες μου! Για μια χώρα που αγαπώ κι ας μην έχω πάει!
Όποτε μπορέσεις να ξέρεις ότι περιμένω και νέα ιστορία για τις πιο πρόσφατες περιπέτειές σας!
Η συγκεκριμένη ιστορία είναι από τις πλέον αγαπημένες μου!
Για μια χώρα που αγαπώ κι ας μην έχω πάει!Όποτε μπορέσεις να ξέρεις ότι περιμένω και νέα ιστορία για τις πιο πρόσφατες περιπέτειές σας!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.292
- Likes
- 11.699
Τα ειπες ολα!!
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Αχ ποσο σωστα τα λες ..ποσες φορες εχουμε πει οι περισσοτεροι να τα παρατησουμε ολα και να παμε με τη σαγιοναρα να πουλαμε διαφορα σκατολοΐδια ..αλλα το κακο ειναι οτι κιοτευουμε στο τελος...
silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.386
- Likes
- 3.871
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
Ηνωμένο Βασίλειο Την ψυχή μου δίνω / να ’μαι στο Λονδίνο- Τελ. μήνυμα: katkats
-
-
-