Κατηφορίζουμε από το amber fort προς την πόλη . Δεν γίνεται να μην κάνουμε μια στάση σε ένα περίεργο παλάτι , μια στάση για τέλειες φωτογραφίες . Το Jal Mahal (υδάτινο παλάτι).
Το παλάτι ( πρώην κυνηγετικό περίπτερο ) βρίσκεται στο μέσον της τεχνητής λίμνης Man Sagar, η οποία βρίσκεται βορειοανατολικά του κέντρου. Στο ανατολικό μέρος της λίμνης είναι ορατό το μεγάλο φράγμα μήκους 300 μ., κατασκευασμένο τον 16ο αιώνα. Η ξηρασία εκείνη τη εποχή μάστιζε τους κατοίκους . Ο Μαχαραγιάς Sawai Pratap Singh αποφάσισε το 1586 να κατασκευάσει αυτό το φράγμα για τους κατοίκους ενώ ήξερε ότι θα ανέβαινε η στάθμη και θα έπνιγε το κυνηγετικό του περίπτερο . Από την άνοδο των υδάτων , κατακλύστηκε η περιοχή και βυθίστηκαν οι πρώτοι 4 όροφοι .
Παλιά υπήρχαν γόνδολες που έκαναν βόλτα τους τουρίστες στα νερά της λίμνης αλλά σταμάτησαν πριν τρία χρόνια . Εκτός από κάτι πάγκους με τουριστικά είδη και μερικές καμήλες για βόλτα στη γύρω περιοχή δεν έχει κάτι άλλο . Στα σχέδια τώρα τελευταία είναι να ανακατασκευαστεί και να λειτουργήσει σαν εστιατόριο .
Οι μικροπωλητές ο ένας δίπλα στον άλλον διαλαλούν την πραμάτεια τους . Κατευθυνόμαστε προς τη ακτή να δούμε το παλάτι που το βράδυ είναι περισσότερο εντυπωσιακό γιατί φωτίζεται και αντανακλά τα φώτα μες στη λίμνη . Εκεί ζουν ένα σωρό διαφορετικά είδη πουλιών σε νησίδες μέσα στη λίμνη . Η μυρωδιά όμως που μας έρχεται από τη λίμνη είναι ανυπόφορη το νερό είναι στάσιμο τα σκουπίδια βέβαια δεν λείπουν και από δω όπως και σε όλη την Ινδία , κάνει το νερό να μοσχοβολάει.
Πέφτουμε πάνω σε μία φωτογράφηση (δεν ξέρουμε για ποιο λόγο) και χωνόμαστε και εμείς εκεί ανάμεσα και βγάζουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες
Το πουλμανάκι έχει σταματήσει δίπλα στο βενζινάδικο που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου . Παρατηρώ μία αχυρένια καλύβα η οποία μέσα της φιλοξενεί μία γριούλα την οποία την έχει ξεχάσει ο χρόνος . Πλήθος κόσμου έρχεται σε αυτή την καλύβα και η γριούλα προσφέρει νερό σε όποιον το ζητήσει . Η όλη διαδικασία γίνεται από ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα από τα άχυρα που δεν χωράει καλά καλά να περάσει το μπρούτζινο σκεύος που περιέχει το νερό .
Ο ξεναγός μας ενημερώνει ότι κάποιος πλούσιος κάνει μία αγαθοεργία και προσφέρει νερό δωρεάν στους περαστικούς . Έχει δώσει νερό σε αυτή τη γριούλα η οποία έχει αναλάβει την υποχρέωση να το προσφέρει σε όποιον το ζητά και σε αντάλλαγμα αυτή παίρνει κάποιον μισθό για να ζήσει.
Δίπλα στο βενζινάδικο υπάρχουν καμήλες για όποιον θέλει να κάνει περίπατο Εκεί θα βρείτε και δημόσια τουαλέτα , δεν μπορείς να πεις ότι είναι τελείως καθαρές αλλά κάνουν τη δουλειά τους .
Στα 3 χλμ. από εδώ μπορούμε να επισκεφτούμε ένα νεκροταφείο . Το Gaitor ,
Η Ινδία δεν έχει νεκροταφεία καθώς λόγω της θρησκείας της οι νεκροί δεν θάβονται αλλά τοποθετούνται σε ένα σωρό ξύλα , καίγονται μαζί με αυτά και ότι έχει μείνει το πετάνε στο ποτάμι . Υπάρχουν όμως κάποιοι μαχαραγιάδες που θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους πάνω σε αυτή τη γη . Οπότε ότι έμεινε από αυτή την καύση το μαζέψανε και το τοποθέτησαν σε αυτό το μέρος
Το Gaitor, βρίσκεται σε μια βαθιά κοιλάδα στεγάζει έναν ναό του Λόρδου Ganesh και τους τάφους των ηγεμόνων. Υπάρχουν περίπου είκοσι κενοτάφια . Ο Άγιος είναι ο προστάτης των βασιλιάδων και πριγκίπων των Τσάτρι των Καχχούχα. Εντυπωσιακά ταφικά μνημεία, μινιατούρες παλατιών σε λευκό μάρμαρο ή ωχρό ψαμμίτη, έχουν χτιστεί στην περιοχή αποτέφρωσης των maharajas του Jaipur. Συχνά αποτελούνται από μια αίθουσα με στήλες καλυμμένες με μεγαλοπρεπή τρούλο.
Κάποιοι τάφοι που ονομάζονται επίσης "chhatris" διακοσμούνται με γλυπτά που αντιπροσωπεύουν Apsara (νύμφες), Gandharvas (μουσικοί) ή πομπές. Το πιο εντυπωσιακό είναι αυτό του Maharaja Jai Singh II με τις 20 γλυπτικές στήλες του. Είναι σαν να περπατάτε μέσα από μινιατούρες παλάτια σε φανταχτερό στυλ Rajput.
Είσοδος 30 ρουπίες για όλους
Στη συνέχεια πάμε για λίγο ξενοδοχείο να ξαπλώσουμε δυο ωρίτσες . Αμέσως μετά είμαστε έτοιμοι για νυχτερινή βόλτα στην Τζαϊπούρ . Είναι μία πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων , διπλάσια σε πληθυσμό από την Αγκρα και έχει πολύ καλύτερη αγορά για να αγοράσεις οτιδήποτε . Αυτό το ξέραμε από πριν έτσι αποφασίσαμε να τη γυρίσουμε να δούμε όλα τα μαγαζάκια της Ροζ πόλης και να ψωνίσουμε ότι μας κάνει κέφι .
Μπροστά από το παλάτι υπάρχει τεράστια αγορά με πλήθος από μαγαζάκια με ότι θελήσεις . Πήραμε μπαχαρικά , τσάι , υφάσματα κοσμήματα μπλουζάκια πασμίνες σε καλές τιμές ύστερα από παζάρι .
Εντύπωση μας κάνει πως σε πολλά μαγαζάκια θα πρέπει να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να μπούμε να ψωνίσουμε
Καταλήξαμε στο το Hawa Mahal (παλάτι των ανέμων)
Στο κέντρο της πόλης το Hawa Mahal, το οποίο χτίστηκε το 1799 από τον μαχαραγιά Pratap Singh το βράδυ φωταγωγημένο είναι μια αξέχαστη εικόνα . Το πετρόκτιστο πενταόροφο αρχοντικό με τις καμπυλόγραμμες στέγες και όμορφα τελειωμένους θόλους , διαθέτει 953 μικρά ημι-οκταγωνικά προεξέχοντα παράθυρα από τα οποία οι γυναίκες της αυλής μπορούσαν να βλέπουν απαρατήρητες την ζωή που διαδραματιζόταν έξω από το ανάκτορο χωρίς να τις βλέπει κανείς.
Πρόκειται για ένα από τα πλέον εντυπωσιακά παλάτια της ροζ πόλης και αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό ορόσημο της .
Είσοδος 50 ρουπίες για Ινδούς και 200 για τους τουρίστες
Στον ίδιο δρόμο μετά από 500 μ. βρήκαμε και το εστιατόριο για το αποψινό φαγητό μας .
Στη διαδρομή παρατηρούμε μια οικοδομή που έχει σκαλωσιές απο Μπαμπού !!!!!! Σε αυτή την κατασκευή το πρωί δουλεύουν οικοδόμοι και χτίζουν την οικοδομή
Αυτή την ώρα όμως όλη η κατασκευή έχει κατακλισθεί απο δεκάδες μαιμούδες που περιμένουν κάποιον περαστικό να τους ταίσει .
Βλέπουμε οτι αν και η νύχτα έχει πέσει για τα καλά , οι πλανώδιοι πωλητές στα πεζοδρόμια δεν μαζεύουν την πραμμάτια τους . Τα αυτοσχέδια αυτά μαγαζάκια ειναι ανοικτά όλη την νύχτα και μάλιστα υπάρχει και πελατία .
Δεν υπάρχει λόγος να τα μαζέψουν και σε λίγες ώρες να τα ξαναστήσουν . Κάποιοι κοιμούνται στην άκρη στο πεζοδρόμιο και αν κάποιος θέλει να ψωνίσει , απλά τους ξυπνά
Το εστιατόριο είναι στη ταράτσα του ξενοδοχείου OYO 2105 Hotel Royal Sheraton . Δεν ξέρω τι λέει σαν ξενοδοχείο αλλά το εστιατόριο στην ταράτσα είχε ένα αξιοπρεπέστατο φαγητό νόστιμο και οικονομικό . Παράλληλα η θέα από την ταράτσα ήταν απεριόριστη .
ΔΈΚΑΤΗ ΜΈΡΑ
Τελευταία μέρα στη Τζαιπούρ και πριν αναχωρήσουμε θα κάνουμε μία βόλτα από το παλάτι το οποίο δεν προλάβαμε χθες να το δούμε . Τα πράγματα μας τα αφήνουμε όλα το λεωφορειάκι ώστε να είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση . Προχωρούμε με τα πόδια μέχρι το παλάτι μιας και το ξενοδοχείο είναι δίπλα και επί ευκαιρία θα κάνουμε και τα τελευταία ψώνια .
Η Ροζ πόλη ξυπνάει σιγά σιγά
Οι υπηρεσίες του Δήμου είναι επι το έργο προσπαθώντας να καθαρίσουν τους δρόμους
Τα μαγαζιά ακόμα δεν έχουν ανοίξει είναι αρκετά νωρίς .
Παρατηρούμε οτι πολλοί κοιμούνται στο πεζοδρόμιο έτοιμοι να ανοίξουν τα πολυάριθμα μαγαζάκια του δρόμου
Τα μαγαζιά ανοίγουν το ενα πίσω απο το άλλο .Κάποια έχουν εξαφανιστεί τελείως στην δική μας χώρα .
Αν κάποιος θέλει να βάψει τα ρούχα του υπάρχει λύση .Ενα παλιό μεγάλο σκεύος με μπογιά ζεσταίνεται με την βοήθεια μιας μικρής φωτιάς που δημιουργούν τα λιγοστά ξύλα και είναι έτοιμο να εξυπηρετήσει τους πελάτες .
Προσοχή όμως . Κάθε μαγαζάκι ειδικεύεται σε έναν χρωματισμό . Πιο κάτω βλέπουμε κάποια άλλα υπαίθρια μαγαζάκια το καθένα να προσπαθεί να επιβιώσει με τις δικές του αποχρώσεις .
Την ν περισσότερη δουλειά την κάνει ο παγοπώλης. Οι παραγγελείες πέφτουν η μία πισω απο την άλλη και οι διανομείς τρέχουν να παραδώσουν το ευθραυστο προιόν.
Δίπλα ο γανωματής , απαραίτητα εργαλεία στη δουλειά του ένα φυσερό με μανιβέλα που φυσάει αέρα στα λιγοστά καρβουνάκια τα οποία παίρνουν φωτιά και ζεσταίνει το σκεύος. Αφού πυρώσει αρκετά ρίχνει τον κασσίτερο μέσα και με μια πετσέτα το πηγαίνει σε όλο το εσωτερικό .
Το επάγγελμα του κουρέα πάντως ειναι στεγασμένο επάγγελμα . Σε κοντέινερ
Πρώτη στάση μας το αστεροσκοπείο της πόλης Jantar Mantar.
Ο Jai Singh II εκτός από ικανός στρατιωτικός και πολιτικός ήταν από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Ασχολήθηκε με τα μαθηματικά και την αστρονομία και κατόπιν μελέτης όλης της διαθέσιμης τότε βιβλιογραφίας στα περσικά, αραβικά και σανσκριτικά και έχοντας εντοπίσει ελαττώματα σε διάφορα όργανα της εποχής του, όπως π.χ. σε αστρολάβους και ρολόγια, αποφάσισε να κατασκευάσει δικά του όργανα.
Από τα όργανα παρατήρησης που περιλαμβάνονται στο αστεροσκοπείο Jantar Mantar το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο Samrat Yantra (Μεγάλο Ηλιακό Ρολόι). Το Samrat Yantra είναι καταχωρημένο ως το μεγαλύτερο κι ακριβέστερο ηλιακό ρολόι παγκοσμίως και μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα του αστεροσκοπείου περιλαμβάνεται στον κατάλογο της UNESCO. Από τα πέντε πλίθινα σετ που κατασκεύασε ο Τζάι Σιχ αυτό είναι το μεγαλύτερο.
Κτίστηκε μεταξύ του 1728 και του 1734 και μοιάζει με ένα τεράστιο γλυπτό τρίγωνο, του οποίου η υποτείνουσα είναι παράλληλη με τον άξονα της γης.
Τιμή εισόδου 200 ρουπίες
Η είσοδος για το παλάτι σχεδόν απέναντι. Καθώς πάμε να κόψουμε εισιτήριο βλέπουμε έξω από τον γκισέ μια επιγραφή για 200 ρουπίες . Παρατηρούμε ότι οι 200 ρουπίες ( 2,5 ευρώ ) αφορούν μόνο το μουσείο του παλατιού . Το παλάτι έχει ξεχωριστό εισιτήριο 3.000 !!!!! ρουπίες το άτομο παρακαλώ .
Ε όχι δεν θα πάρουμε . Βγαίνει ένας υπεύθυνος που μας βλέπει ότι το σκεφτόμαστε και μας αναφέρει ότι μέσα στο εισιτήριο υπάρχει τσάι και βούτημα και πως θα περπατήσουμε στους χώρους που κυκλοφορεί η βασιλική οικογένεια . Όχι ευχαριστούμε δεν δίνουμε 40 ευρώ γι αυτό τον λόγο .
¨Έχουμε φτάσει στο Hawa Mahal, να το δούμε και πρωί . Εδώ είναι ο τόπος συνάντησης με το λεωφορείο .
Καθώς περιμένουμε το λεωφορείο παρατηρούμε ότι σχεδόν όλα τα αστικά λεωφορεία κυκλοφορούν με ανοιχτές πόρτες ή δεν έχουν καν πόρτα . Οποιοσδήποτε μπορεί να πηδήξει , να ανέβει και να κατέβει εν κινήσει .
Το πουλμανάκι μας οδήγησε στο Δελχί . Ο δρόμος δεν είναι ταχείας κυκλοφορίας και μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα παρατηρώντας την κίνηση στον δρόμο . Όχι καλά πάντως .
Το καθεστώς με τα διόδια υπάρχει και εδώ . Απλά οταν φτάσεις σε διόδια θα πρέπει να κλείσεις τα παράθυρα . Οι μικροπωλητές οσφρίζονται απο μακρυά τους τουρίστες και περικυκλώνουν το πουλμανάκι .
Ταξιδέψαμε για 6 ώρες μια απόσταση 300 χλμ. Φτάσαμε αργά το βράδι στο Ν. Δελχί . Σε όλη τη διαδρομή είχαμε και ένα άλλο πρόβλημα . Δεν μας είχαν έρθει οι κάρτες επιβίβασης από την ( εταιρεία ) pamediakopes.gr
Οπως ε'ιπα και στην αρχή της ιστορίας , καλώς ή κακώς άφησα το chek in στα χέρια της εταιρείας που μας έκλεισε τα εισητήρια . Με κάποια ευρώ επιπλέον η εταιρεία pamediakopes.gr θα μας έκανε τα 4 chek in των αντίστοιχων πτήσεων και θα μας τα έστελνε στο e-mail μας.
Στην αρχή είχαμε πρόβλημα με τον χρόνο αποστολής των e-mail . Τώρα στο τέλος είχαμε το πρόβλημα οτι μας ήρθε μια κάρτα λιγότερη .
Σε όλη την διαδρομή προς το Ν, Δελχί , ( όπου είχαμε ίντερνετ ) στέλναμε μηνύματα στην εταιρεία pamediakopes.gr με τα οποία την ενημερώναμε οτι δεν έχουν έρθει ολες οι κάρτες επιβίβασης . Δεν μας απάντησαν σε κανένα ,
Φτάσαμε αργά το βράδυ στο Ν. Δελχί και κοιμηθήκαμε λίγο μιας και θα φεύγαμε στις 3.00 τα ξημερώματα .
Μεχρι που φτάσαμε στο εροδρόμιο η κάρτα δεν ειχε φτάσει και η εταιρεία pamediakopes.gr ήταν άφαντη .
Το αεροδρόμιο του Ν. Δελχί νεο και τεράστιο . Αν το Ελευθέριος Βενιζέλος έχει 4 εισόδους , το αεροδρόμιο εδώ είχε νομίζω 22!!!! .
Η ιδιαιτερότητα σε αυτό το αεροδρόμιο ήταν οτι σε κάθε είσοδο υπήρχε στρατιώτης ο οποίος δεν άφηνε κανέναν να μπεί . Έμπαιναν ΜΟΝΟ όσοι είχαν διαβατήριο και κάρτες επιβίβασης !!!!!!
Μοιραία ήταν να μείνει ενα άτομο έξω .
Με χίλια ζόρια μας εξυπηρέτησαν και μας έδειξαν ενα γραφείο ( που βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε αυτό το χάος ) . Βρήκαμε εναν αρμόδιο που έπρεπε να του εξηγήσουμε τι ακριβώς θέλαμε και μόλις αυτός βρήκε ευκαιρία , πήρε μια λίστα των επιβατών της συγκεκριμένης πτήσης και μας ακολούθησε να τον οδηγήσουμε στην πύλη που ειχε μείνει το ενα άτομο εκτός αεροδρομίου .
Εκεί τσέκαρε το διαβατήριο του άτυχου και διαπίστωσε οτι βρισκόταν μέσα στην συγκεκριμένη πτήση.
Έδωσε εντολή στον στρατιώτη και μας άφησε να μπούμε . Πήγαμε στον Γκισέ να παραδώσουμε αποσκευές την ώρα που έληγε η προθεσμία του χρόνου που είχαμε . Παραδώσαμε αποσκευές και κάναμε όλοι chek in , καθώς η εταιρεία ( pamediakopes.gr ) μας είχε στείλε σε e-mail κάρτες οχι για κινητά , αλλά κάρτες για εκτύπωση .
οταν ξεμπερδέψαμε απο ολη αυτή τη διαδικασία στην κυριολεξία τρέξαμε να βρούμε την θύρα εισόδου στο αεροπλάνο .
Η εν λόγω εταιρεία pamediakopes.gr , κατόρθωσε να μας κάνει να χωνέψουμε άγαρμπα το τελευταίο γεύμα στην Ινδία υποβάλλοντάς μας σε έναν αγώνα ταχύτητας χαράματα σε άγνωστους για εμάς χώρους .
Καταφέραμε να φτάσουμε οταν ειχε κλείσει η θύρα , αλλά με τις φωνές μας καθώς τρέχαμε προς τα εκεί , οι κοπέλες κατάλαβαν οτι κάποιο πρόβλημα θα είχαμε και την άνοιξαν και μπήκαμε και εμείς στην φυσούνα . Τελευταίοι επιβάτες .
Εννοείται πως όταν γυρίσαμε κάναμε ομαδική καταγγελία στην σελιδα της Τουριστικής Αστυνομίας [email protected]
Μπορώ να πω πάντως οτι λόγω έλειψης ανθρώπινου δυναμικού υπάρχει καθυστέρηση εξέτασης των καταγγελιών
Παρόλο την ατυχή επιλογή μας δεν γίνεται να μην πω οτι η γοητεία ενός ταξιδιού στην Ινδία ειναι αξέχαστη . Οι Ινδοί φημίζονται για την ηρεμία και την καλοσύνη τους . Εκείνο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη είναι η απουσία της ψυχρότητας που χαρακτηρίζει τη Δύση. Είναι γεμάτη μυστήριο και σαγήνη, προκαλόντας έντονα και ακραία συναισθήματα στον επισκέπτη. Την Ινδία μπορεί κανείς να την λατρέψει ή να την μισήσει για πάντα. Αυτό που μας έμεινε ήταν ενα ταξίδι τόσο πλούσιο σε εικόνες και συναισθήματα που είναι βέβαιο οτι έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας για πάντα.
Το παλάτι ( πρώην κυνηγετικό περίπτερο ) βρίσκεται στο μέσον της τεχνητής λίμνης Man Sagar, η οποία βρίσκεται βορειοανατολικά του κέντρου. Στο ανατολικό μέρος της λίμνης είναι ορατό το μεγάλο φράγμα μήκους 300 μ., κατασκευασμένο τον 16ο αιώνα. Η ξηρασία εκείνη τη εποχή μάστιζε τους κατοίκους . Ο Μαχαραγιάς Sawai Pratap Singh αποφάσισε το 1586 να κατασκευάσει αυτό το φράγμα για τους κατοίκους ενώ ήξερε ότι θα ανέβαινε η στάθμη και θα έπνιγε το κυνηγετικό του περίπτερο . Από την άνοδο των υδάτων , κατακλύστηκε η περιοχή και βυθίστηκαν οι πρώτοι 4 όροφοι .
Παλιά υπήρχαν γόνδολες που έκαναν βόλτα τους τουρίστες στα νερά της λίμνης αλλά σταμάτησαν πριν τρία χρόνια . Εκτός από κάτι πάγκους με τουριστικά είδη και μερικές καμήλες για βόλτα στη γύρω περιοχή δεν έχει κάτι άλλο . Στα σχέδια τώρα τελευταία είναι να ανακατασκευαστεί και να λειτουργήσει σαν εστιατόριο .
Οι μικροπωλητές ο ένας δίπλα στον άλλον διαλαλούν την πραμάτεια τους . Κατευθυνόμαστε προς τη ακτή να δούμε το παλάτι που το βράδυ είναι περισσότερο εντυπωσιακό γιατί φωτίζεται και αντανακλά τα φώτα μες στη λίμνη . Εκεί ζουν ένα σωρό διαφορετικά είδη πουλιών σε νησίδες μέσα στη λίμνη . Η μυρωδιά όμως που μας έρχεται από τη λίμνη είναι ανυπόφορη το νερό είναι στάσιμο τα σκουπίδια βέβαια δεν λείπουν και από δω όπως και σε όλη την Ινδία , κάνει το νερό να μοσχοβολάει.
Πέφτουμε πάνω σε μία φωτογράφηση (δεν ξέρουμε για ποιο λόγο) και χωνόμαστε και εμείς εκεί ανάμεσα και βγάζουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες
Το πουλμανάκι έχει σταματήσει δίπλα στο βενζινάδικο που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου . Παρατηρώ μία αχυρένια καλύβα η οποία μέσα της φιλοξενεί μία γριούλα την οποία την έχει ξεχάσει ο χρόνος . Πλήθος κόσμου έρχεται σε αυτή την καλύβα και η γριούλα προσφέρει νερό σε όποιον το ζητήσει . Η όλη διαδικασία γίνεται από ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα από τα άχυρα που δεν χωράει καλά καλά να περάσει το μπρούτζινο σκεύος που περιέχει το νερό .
Ο ξεναγός μας ενημερώνει ότι κάποιος πλούσιος κάνει μία αγαθοεργία και προσφέρει νερό δωρεάν στους περαστικούς . Έχει δώσει νερό σε αυτή τη γριούλα η οποία έχει αναλάβει την υποχρέωση να το προσφέρει σε όποιον το ζητά και σε αντάλλαγμα αυτή παίρνει κάποιον μισθό για να ζήσει.
Δίπλα στο βενζινάδικο υπάρχουν καμήλες για όποιον θέλει να κάνει περίπατο Εκεί θα βρείτε και δημόσια τουαλέτα , δεν μπορείς να πεις ότι είναι τελείως καθαρές αλλά κάνουν τη δουλειά τους .
Στα 3 χλμ. από εδώ μπορούμε να επισκεφτούμε ένα νεκροταφείο . Το Gaitor ,
Η Ινδία δεν έχει νεκροταφεία καθώς λόγω της θρησκείας της οι νεκροί δεν θάβονται αλλά τοποθετούνται σε ένα σωρό ξύλα , καίγονται μαζί με αυτά και ότι έχει μείνει το πετάνε στο ποτάμι . Υπάρχουν όμως κάποιοι μαχαραγιάδες που θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους πάνω σε αυτή τη γη . Οπότε ότι έμεινε από αυτή την καύση το μαζέψανε και το τοποθέτησαν σε αυτό το μέρος
Το Gaitor, βρίσκεται σε μια βαθιά κοιλάδα στεγάζει έναν ναό του Λόρδου Ganesh και τους τάφους των ηγεμόνων. Υπάρχουν περίπου είκοσι κενοτάφια . Ο Άγιος είναι ο προστάτης των βασιλιάδων και πριγκίπων των Τσάτρι των Καχχούχα. Εντυπωσιακά ταφικά μνημεία, μινιατούρες παλατιών σε λευκό μάρμαρο ή ωχρό ψαμμίτη, έχουν χτιστεί στην περιοχή αποτέφρωσης των maharajas του Jaipur. Συχνά αποτελούνται από μια αίθουσα με στήλες καλυμμένες με μεγαλοπρεπή τρούλο.
Κάποιοι τάφοι που ονομάζονται επίσης "chhatris" διακοσμούνται με γλυπτά που αντιπροσωπεύουν Apsara (νύμφες), Gandharvas (μουσικοί) ή πομπές. Το πιο εντυπωσιακό είναι αυτό του Maharaja Jai Singh II με τις 20 γλυπτικές στήλες του. Είναι σαν να περπατάτε μέσα από μινιατούρες παλάτια σε φανταχτερό στυλ Rajput.
Είσοδος 30 ρουπίες για όλους
Στη συνέχεια πάμε για λίγο ξενοδοχείο να ξαπλώσουμε δυο ωρίτσες . Αμέσως μετά είμαστε έτοιμοι για νυχτερινή βόλτα στην Τζαϊπούρ . Είναι μία πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων , διπλάσια σε πληθυσμό από την Αγκρα και έχει πολύ καλύτερη αγορά για να αγοράσεις οτιδήποτε . Αυτό το ξέραμε από πριν έτσι αποφασίσαμε να τη γυρίσουμε να δούμε όλα τα μαγαζάκια της Ροζ πόλης και να ψωνίσουμε ότι μας κάνει κέφι .
Μπροστά από το παλάτι υπάρχει τεράστια αγορά με πλήθος από μαγαζάκια με ότι θελήσεις . Πήραμε μπαχαρικά , τσάι , υφάσματα κοσμήματα μπλουζάκια πασμίνες σε καλές τιμές ύστερα από παζάρι .
Εντύπωση μας κάνει πως σε πολλά μαγαζάκια θα πρέπει να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να μπούμε να ψωνίσουμε
Καταλήξαμε στο το Hawa Mahal (παλάτι των ανέμων)
Στο κέντρο της πόλης το Hawa Mahal, το οποίο χτίστηκε το 1799 από τον μαχαραγιά Pratap Singh το βράδυ φωταγωγημένο είναι μια αξέχαστη εικόνα . Το πετρόκτιστο πενταόροφο αρχοντικό με τις καμπυλόγραμμες στέγες και όμορφα τελειωμένους θόλους , διαθέτει 953 μικρά ημι-οκταγωνικά προεξέχοντα παράθυρα από τα οποία οι γυναίκες της αυλής μπορούσαν να βλέπουν απαρατήρητες την ζωή που διαδραματιζόταν έξω από το ανάκτορο χωρίς να τις βλέπει κανείς.
Πρόκειται για ένα από τα πλέον εντυπωσιακά παλάτια της ροζ πόλης και αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό ορόσημο της .
Είσοδος 50 ρουπίες για Ινδούς και 200 για τους τουρίστες
Στον ίδιο δρόμο μετά από 500 μ. βρήκαμε και το εστιατόριο για το αποψινό φαγητό μας .
Στη διαδρομή παρατηρούμε μια οικοδομή που έχει σκαλωσιές απο Μπαμπού !!!!!! Σε αυτή την κατασκευή το πρωί δουλεύουν οικοδόμοι και χτίζουν την οικοδομή
Αυτή την ώρα όμως όλη η κατασκευή έχει κατακλισθεί απο δεκάδες μαιμούδες που περιμένουν κάποιον περαστικό να τους ταίσει .
Βλέπουμε οτι αν και η νύχτα έχει πέσει για τα καλά , οι πλανώδιοι πωλητές στα πεζοδρόμια δεν μαζεύουν την πραμμάτια τους . Τα αυτοσχέδια αυτά μαγαζάκια ειναι ανοικτά όλη την νύχτα και μάλιστα υπάρχει και πελατία .
Δεν υπάρχει λόγος να τα μαζέψουν και σε λίγες ώρες να τα ξαναστήσουν . Κάποιοι κοιμούνται στην άκρη στο πεζοδρόμιο και αν κάποιος θέλει να ψωνίσει , απλά τους ξυπνά
Το εστιατόριο είναι στη ταράτσα του ξενοδοχείου OYO 2105 Hotel Royal Sheraton . Δεν ξέρω τι λέει σαν ξενοδοχείο αλλά το εστιατόριο στην ταράτσα είχε ένα αξιοπρεπέστατο φαγητό νόστιμο και οικονομικό . Παράλληλα η θέα από την ταράτσα ήταν απεριόριστη .
ΔΈΚΑΤΗ ΜΈΡΑ
Τελευταία μέρα στη Τζαιπούρ και πριν αναχωρήσουμε θα κάνουμε μία βόλτα από το παλάτι το οποίο δεν προλάβαμε χθες να το δούμε . Τα πράγματα μας τα αφήνουμε όλα το λεωφορειάκι ώστε να είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση . Προχωρούμε με τα πόδια μέχρι το παλάτι μιας και το ξενοδοχείο είναι δίπλα και επί ευκαιρία θα κάνουμε και τα τελευταία ψώνια .
Η Ροζ πόλη ξυπνάει σιγά σιγά
Οι υπηρεσίες του Δήμου είναι επι το έργο προσπαθώντας να καθαρίσουν τους δρόμους
Τα μαγαζιά ακόμα δεν έχουν ανοίξει είναι αρκετά νωρίς .
Παρατηρούμε οτι πολλοί κοιμούνται στο πεζοδρόμιο έτοιμοι να ανοίξουν τα πολυάριθμα μαγαζάκια του δρόμου
Τα μαγαζιά ανοίγουν το ενα πίσω απο το άλλο .Κάποια έχουν εξαφανιστεί τελείως στην δική μας χώρα .
Αν κάποιος θέλει να βάψει τα ρούχα του υπάρχει λύση .Ενα παλιό μεγάλο σκεύος με μπογιά ζεσταίνεται με την βοήθεια μιας μικρής φωτιάς που δημιουργούν τα λιγοστά ξύλα και είναι έτοιμο να εξυπηρετήσει τους πελάτες .
Προσοχή όμως . Κάθε μαγαζάκι ειδικεύεται σε έναν χρωματισμό . Πιο κάτω βλέπουμε κάποια άλλα υπαίθρια μαγαζάκια το καθένα να προσπαθεί να επιβιώσει με τις δικές του αποχρώσεις .
Την ν περισσότερη δουλειά την κάνει ο παγοπώλης. Οι παραγγελείες πέφτουν η μία πισω απο την άλλη και οι διανομείς τρέχουν να παραδώσουν το ευθραυστο προιόν.
Δίπλα ο γανωματής , απαραίτητα εργαλεία στη δουλειά του ένα φυσερό με μανιβέλα που φυσάει αέρα στα λιγοστά καρβουνάκια τα οποία παίρνουν φωτιά και ζεσταίνει το σκεύος. Αφού πυρώσει αρκετά ρίχνει τον κασσίτερο μέσα και με μια πετσέτα το πηγαίνει σε όλο το εσωτερικό .
Το επάγγελμα του κουρέα πάντως ειναι στεγασμένο επάγγελμα . Σε κοντέινερ
Πρώτη στάση μας το αστεροσκοπείο της πόλης Jantar Mantar.
Ο Jai Singh II εκτός από ικανός στρατιωτικός και πολιτικός ήταν από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Ασχολήθηκε με τα μαθηματικά και την αστρονομία και κατόπιν μελέτης όλης της διαθέσιμης τότε βιβλιογραφίας στα περσικά, αραβικά και σανσκριτικά και έχοντας εντοπίσει ελαττώματα σε διάφορα όργανα της εποχής του, όπως π.χ. σε αστρολάβους και ρολόγια, αποφάσισε να κατασκευάσει δικά του όργανα.
Από τα όργανα παρατήρησης που περιλαμβάνονται στο αστεροσκοπείο Jantar Mantar το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο Samrat Yantra (Μεγάλο Ηλιακό Ρολόι). Το Samrat Yantra είναι καταχωρημένο ως το μεγαλύτερο κι ακριβέστερο ηλιακό ρολόι παγκοσμίως και μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα του αστεροσκοπείου περιλαμβάνεται στον κατάλογο της UNESCO. Από τα πέντε πλίθινα σετ που κατασκεύασε ο Τζάι Σιχ αυτό είναι το μεγαλύτερο.
Κτίστηκε μεταξύ του 1728 και του 1734 και μοιάζει με ένα τεράστιο γλυπτό τρίγωνο, του οποίου η υποτείνουσα είναι παράλληλη με τον άξονα της γης.
Τιμή εισόδου 200 ρουπίες
Η είσοδος για το παλάτι σχεδόν απέναντι. Καθώς πάμε να κόψουμε εισιτήριο βλέπουμε έξω από τον γκισέ μια επιγραφή για 200 ρουπίες . Παρατηρούμε ότι οι 200 ρουπίες ( 2,5 ευρώ ) αφορούν μόνο το μουσείο του παλατιού . Το παλάτι έχει ξεχωριστό εισιτήριο 3.000 !!!!! ρουπίες το άτομο παρακαλώ .
Ε όχι δεν θα πάρουμε . Βγαίνει ένας υπεύθυνος που μας βλέπει ότι το σκεφτόμαστε και μας αναφέρει ότι μέσα στο εισιτήριο υπάρχει τσάι και βούτημα και πως θα περπατήσουμε στους χώρους που κυκλοφορεί η βασιλική οικογένεια . Όχι ευχαριστούμε δεν δίνουμε 40 ευρώ γι αυτό τον λόγο .
¨Έχουμε φτάσει στο Hawa Mahal, να το δούμε και πρωί . Εδώ είναι ο τόπος συνάντησης με το λεωφορείο .
Καθώς περιμένουμε το λεωφορείο παρατηρούμε ότι σχεδόν όλα τα αστικά λεωφορεία κυκλοφορούν με ανοιχτές πόρτες ή δεν έχουν καν πόρτα . Οποιοσδήποτε μπορεί να πηδήξει , να ανέβει και να κατέβει εν κινήσει .
Το πουλμανάκι μας οδήγησε στο Δελχί . Ο δρόμος δεν είναι ταχείας κυκλοφορίας και μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα παρατηρώντας την κίνηση στον δρόμο . Όχι καλά πάντως .
Το καθεστώς με τα διόδια υπάρχει και εδώ . Απλά οταν φτάσεις σε διόδια θα πρέπει να κλείσεις τα παράθυρα . Οι μικροπωλητές οσφρίζονται απο μακρυά τους τουρίστες και περικυκλώνουν το πουλμανάκι .
Ταξιδέψαμε για 6 ώρες μια απόσταση 300 χλμ. Φτάσαμε αργά το βράδι στο Ν. Δελχί . Σε όλη τη διαδρομή είχαμε και ένα άλλο πρόβλημα . Δεν μας είχαν έρθει οι κάρτες επιβίβασης από την ( εταιρεία ) pamediakopes.gr
Οπως ε'ιπα και στην αρχή της ιστορίας , καλώς ή κακώς άφησα το chek in στα χέρια της εταιρείας που μας έκλεισε τα εισητήρια . Με κάποια ευρώ επιπλέον η εταιρεία pamediakopes.gr θα μας έκανε τα 4 chek in των αντίστοιχων πτήσεων και θα μας τα έστελνε στο e-mail μας.
Στην αρχή είχαμε πρόβλημα με τον χρόνο αποστολής των e-mail . Τώρα στο τέλος είχαμε το πρόβλημα οτι μας ήρθε μια κάρτα λιγότερη .
Σε όλη την διαδρομή προς το Ν, Δελχί , ( όπου είχαμε ίντερνετ ) στέλναμε μηνύματα στην εταιρεία pamediakopes.gr με τα οποία την ενημερώναμε οτι δεν έχουν έρθει ολες οι κάρτες επιβίβασης . Δεν μας απάντησαν σε κανένα ,
Φτάσαμε αργά το βράδυ στο Ν. Δελχί και κοιμηθήκαμε λίγο μιας και θα φεύγαμε στις 3.00 τα ξημερώματα .
Μεχρι που φτάσαμε στο εροδρόμιο η κάρτα δεν ειχε φτάσει και η εταιρεία pamediakopes.gr ήταν άφαντη .
Το αεροδρόμιο του Ν. Δελχί νεο και τεράστιο . Αν το Ελευθέριος Βενιζέλος έχει 4 εισόδους , το αεροδρόμιο εδώ είχε νομίζω 22!!!! .
Η ιδιαιτερότητα σε αυτό το αεροδρόμιο ήταν οτι σε κάθε είσοδο υπήρχε στρατιώτης ο οποίος δεν άφηνε κανέναν να μπεί . Έμπαιναν ΜΟΝΟ όσοι είχαν διαβατήριο και κάρτες επιβίβασης !!!!!!
Μοιραία ήταν να μείνει ενα άτομο έξω .
Με χίλια ζόρια μας εξυπηρέτησαν και μας έδειξαν ενα γραφείο ( που βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε αυτό το χάος ) . Βρήκαμε εναν αρμόδιο που έπρεπε να του εξηγήσουμε τι ακριβώς θέλαμε και μόλις αυτός βρήκε ευκαιρία , πήρε μια λίστα των επιβατών της συγκεκριμένης πτήσης και μας ακολούθησε να τον οδηγήσουμε στην πύλη που ειχε μείνει το ενα άτομο εκτός αεροδρομίου .
Εκεί τσέκαρε το διαβατήριο του άτυχου και διαπίστωσε οτι βρισκόταν μέσα στην συγκεκριμένη πτήση.
Έδωσε εντολή στον στρατιώτη και μας άφησε να μπούμε . Πήγαμε στον Γκισέ να παραδώσουμε αποσκευές την ώρα που έληγε η προθεσμία του χρόνου που είχαμε . Παραδώσαμε αποσκευές και κάναμε όλοι chek in , καθώς η εταιρεία ( pamediakopes.gr ) μας είχε στείλε σε e-mail κάρτες οχι για κινητά , αλλά κάρτες για εκτύπωση .
οταν ξεμπερδέψαμε απο ολη αυτή τη διαδικασία στην κυριολεξία τρέξαμε να βρούμε την θύρα εισόδου στο αεροπλάνο .
Η εν λόγω εταιρεία pamediakopes.gr , κατόρθωσε να μας κάνει να χωνέψουμε άγαρμπα το τελευταίο γεύμα στην Ινδία υποβάλλοντάς μας σε έναν αγώνα ταχύτητας χαράματα σε άγνωστους για εμάς χώρους .
Καταφέραμε να φτάσουμε οταν ειχε κλείσει η θύρα , αλλά με τις φωνές μας καθώς τρέχαμε προς τα εκεί , οι κοπέλες κατάλαβαν οτι κάποιο πρόβλημα θα είχαμε και την άνοιξαν και μπήκαμε και εμείς στην φυσούνα . Τελευταίοι επιβάτες .
Εννοείται πως όταν γυρίσαμε κάναμε ομαδική καταγγελία στην σελιδα της Τουριστικής Αστυνομίας [email protected]
Μπορώ να πω πάντως οτι λόγω έλειψης ανθρώπινου δυναμικού υπάρχει καθυστέρηση εξέτασης των καταγγελιών
Παρόλο την ατυχή επιλογή μας δεν γίνεται να μην πω οτι η γοητεία ενός ταξιδιού στην Ινδία ειναι αξέχαστη . Οι Ινδοί φημίζονται για την ηρεμία και την καλοσύνη τους . Εκείνο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη είναι η απουσία της ψυχρότητας που χαρακτηρίζει τη Δύση. Είναι γεμάτη μυστήριο και σαγήνη, προκαλόντας έντονα και ακραία συναισθήματα στον επισκέπτη. Την Ινδία μπορεί κανείς να την λατρέψει ή να την μισήσει για πάντα. Αυτό που μας έμεινε ήταν ενα ταξίδι τόσο πλούσιο σε εικόνες και συναισθήματα που είναι βέβαιο οτι έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας για πάντα.
