Ιράν ΙΡΑΝ : στη Γη των Αρίων

[dimosf]

Κοίταξε να δεις. Η κατάσταση με τη βίζα αλλάζει διαρκώς. Πριν λίγα χρόνια την έβγαζες στην πρεσβεία της Αθήνας. Τώρα την παίρνεις on arrival, απλά έχει κάποια διαδικασία. Ο @Yorgos όταν είχε πάει δήλωσε ένα τυχαίο τηλέφωνο. Σε μένσ έτυχε να πάρουν τηλέφωνο την επαφή μου. Γενικώς όμως δε νομίζω πως κάποιος θα αντιμετωπίσει πρόβλημα, εκτός κι αν έχει σφραγίδα Ισραήλ.

Όλα τα Ιρανικά πρακτορεία αναλαμβάνουν τις διαδικασίες για να πάρεις τη βίζα στο αεροδρόμιο σε λίγα λεπτά. Εμείς ακριβώς 1 μήνα πριν την πήραμε σε 15 λεπτά χωρίς να μας ρωτήσουν απολύτως τίποτα.

 

[kalove]

Τον περασμένο Απρίλιο πού πήγα Ιράν με οργανωμένο, μας βγάλανε βίζα εδώ, στην Πρεσβεία της Αθήνας. Μόνο από τ'αυτιά δεν μας πήραν αποτυπώματα!!!

 

[fenia42]

Ξημέρωσε κι ο Σιιίτης Αλλάχ τη μέρα και πάμε γι’ άλλες πολιτείες. Πρωί πρωί και πτήση για Σιράζ. Στο αεροδρόμιο ο έλεγχος ξεχωριστός φυσικά άντρες – γυναίκες, αλλά κάτι παίρνει το μάτι μου, κάτι που δε μου φαίνεται φυσιολογικό. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει και νόμιζα πως έκανα λάθος, το μάτι μου είχε στυλωθεί επικίνδυνα σε έναν άντρα ο οποίος, δε με γελούν τα μάτια μου φοράει μπουφάν που γράφει ΗΡΑΚΛΗΣ και έχει και το σύμβολο της ομαδάρας μου! Μάλλον η όψη μου ήταν κάπως γελοία, αφού ο άνθρωπος γύρισε και με ρώτησε αν θέλω κάτι. Το πρώτο που πρόλαβα να ρωτήσω είναι που βρήκε το μπουφάν! Και τότε, όλος χαρά, μου τα πε όλα : ότι είναι Ιρανός, συνοδεύει τη γυναίκα του στο αεροδρόμιο, μένει στην Τεχεράνη, μιλάει άπταιστα ελληνικά κι έχει ζήσει 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη ως μάνατζερ Ιρανών παικτών ποδοσφαίρου! Οι Ιρανοί φημίζονται για τη φιλοξενία τους και φυσικά ο άνθρωπος το πρώτο που έκανε ήταν να μου δώσει τον αριθμό του. Πολύ θα ήθελα να τον ξανασυναντούσα αλλά δυστυχώς ο χρόνος δε το επέτρεπε.

Το ευρύχωρο ολοκαίνουριο Α320 της Iran Air ήταν εκεί και μας υπόσχονταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Οι αεροσυνοδοί , γλυκύτατες φορούσαν μια στολή σα τσαντόρ κι αυτή και μόλις με είδαν, τη μόνη δυτική, με γέμισαν με δώρα, στυλό και ραβασάκια με τα τηλέφωνα τους και δε σταμάτησαν να μου κάνουν ερωτήσεις από πού είμαι και αν μου αρέσει η χώρα τους!

Στην πτήση που διήρκεσε μιάμιση ώρα σέρβιραν πρωινό και τσάι αλλά ΟΧΙ ΚΑΦΕ !!! Οι εικόνες ήταν μαγικές, ειδικά η οροσειρά βόρεια της Τεχεράνης, έτσι κάθισα στο παράθυρο να απολαύσω τη θέα.

Δίπλα μου καθόταν ένα νεαρό παλικάρι που σπούδασε κι εργαζόταν κι αυτός στον Καναδά, τα αγγλικά του ήταν επίσης άπταιστα και το ντύσιμο του άκρως αμερικανικό! Οι Ιρανοί που όπως είπαμε φημίζονται για τη φιλοξενία τους, κάνουν τα πάντα για να στο αποδείξουν, έτσι όπως ήταν φυσικό το παλικάρι φιλοτιμήθηκε να με συνοδέψει στο ξενοδοχείο . Όταν φτάσαμε έκανα το λάθος να δώσω το χέρι μου για χειραψία στον πατέρα του που οδηγούσε, κι εκείνος το κοίταξε με απέχθεια για τρία δευτερόλεπτα και μετά επέλεξε να μου αγγίξει ελάχιστα το δείκτη και τον αντίχειρα, λες κι είχα μικρόβια. Στη διάρκεια των υπόλοιπων ημερών του ταξιδιού, ξεχάστηκα δυο – τρεις φορές ακόμη κι έδωσα το χέρι μου για χειραψία. Η αντιμετώπιση ήταν η ίδια κι ακόμη δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται για απέχθεια ή για σεβασμό… Κατά τ’ άλλα πάντως αν είστε άντρας οι Ιρανοί όπως και οι Κυργίσιοι λατρεύουν τις χειραψίες. (Φίλη @underwater )

Το ξενοδοχείο είναι μια ευχάριστη όμορφη έκπληξη, κι εκεί τα ξενοδοχεία έπαψαν να με απογοητεύουν. Το φαινόμενο αφορούσε μόνο την Τεχεράνη. Το κατάλυμα είναι παραδοσιακό, φυσικά κι αυτό με σιντριβάνι. Τα παπούτσια βγαίνουν πριν μπεις στο δωμάτιο – οντά και όλα είναι κουκλίστικα.

(Η είσοδος του ξενοδοχείου κι εγώ να δένω τα κορδόνια μου

Εδώ να πω ότι όλα τα ξενοδοχεία κλείστηκαν με ένα απλό e-mail για κράτηση. Πληροφορίες γι’ αυτά υπάρχουν μόνο στο tripadvisor. Είναι από τις λίγες φορές που αυτό το σάιτ είναι απολύτως απαραίτητο. (Οι κάρτες ανάληψης που έχουμε στο Ιράν δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν πουθενά) .
Δε χάνω χρόνο, ξεχύνομαι για περιήγηση. Το ξενοδοχείο είναι στο κέντρο, το Σιράζ είναι σχετικά απλωμένη πόλη και φημίζεται για τους ποιητές Χαφέζ και Σααντί (για τους οποίους τα έχει πει τόσο ωραία ο φίλτατος @hydronetta ) και για το κρασί του. Το κρασί βέβαια αυτό δε ξέρω που μπορεί κανείς να το βρει! Δίπλα στο ξενοδοχείο βρίσκεται το μεγάλο τζαμί- μαυσωλείο των αδερφών Αχμάντ και Μουχαμάντ, γιων του Αλ- Καντίμ. Για να το επισκεφτείς πρέπει να περάσεις από τη σκεπαστή αγορά και να ρθεις αντιμέτωπη –αν είσαι γυναίκα- με τον ισλαμικό νόμο.

Πέρασα λοιπόν από ένα ξεχωριστό χώρο όπου πήγαιναν οι γυναίκες. Εκεί αφού με χούφτωσαν πατόκορφα με σκέπασαν ολόκληρη με ένα βρώμικο σεντόνι, έτσι ώστε να φαίνονται μόνο τα μάτια μου. Θεωρήθηκα κολάσιμη μόνο με τη μαντίλα .. Στη συνέχεια, άνοιξαν την τσάντα μου και μου πήραν τα αμαρτωλά τσιγάρα (!) και τη φωτογραφική μηχανή μου … Φυσικά έτσι τυλιγμένη σα μούμια και με την τσάντα μου κάτω από το σεντόνι η όποια μαγεία του μέρους είχε χαθεί. Στο μυαλό μου άκουγα τα κόκαλα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ να τρίζουν και τα βαζα με τον εαυτό μου που υφίσταται τέτοιες γελοιοδείες για χάρη του ταξιδιωτικού μου μικροβίου. Φασκιωμένη έτσι λοιπόν περιφερόμουν στο χώρο και κάποια στιγμή αποφάσισα ότι έπρεπε να σκύψω να βγάλω τα παπούτσια μου για να επισκεφτώ τον ένα τάφο. Το εξωτερικό μπορεί να είναι επιβλητικό, το εσωτερικό όμως με άφησε άναυδη. Χαλάλι το φάσκιωμα. Κι αφού μου είχαν κατασχέσει την φωτογραφική , δεν ήθελα να φύγω χωρίς μια τόση δα παράνομη φωτογραφία. Ευτυχώς το κινητό το κρύψαμε καλά

Στην έξοδό μου ένα φάντασμα του πακμαν με περίμενε όλο αγωνία. Μάλλον έκανε μπαμ ότι είμαι η μόνη τουρίστρια και έσπευσε να με πάρει παράμερα να μου κάνει «κατήχηση» . Έκανα τα πάντα για να την αποφύγω αλλά επέμενε, επέμενε με έναν τρόπο που μόνο οι μουσουλμάνοι έχω δει να έχουν… Με ρώτησε σε ποια θρησκεία ανήκω, πόσο καλός είναι ο θεός μου (που να ξέρε) με ενημέρωσε ότι ο καλύτερος και πιο φιλεύσπλαχνος είναι βεβαίως ο Αλλάχ , με κέρασε χυμό και μπισκότα –νοστιμότατα, δεν αντιλέγω- και στο τέλος μου χάρισε βιβλία για τον Αλλάχ. Την ευχαρίστησα, μάζεψα τα σεντόνια μου κι έφυγα απηυδισμένη . Ένα από τα βιβλία ξεκινούσε με την έκφραση «πριν το Ισλάμ ο κόσμος ήταν βυθισμένος στο σκοτάδι και την αμαρτία» . Έκλεισα το βιβλίο αμέσως…. Ερχόταν και η ώρα του ραντεβού μου με μια από τις «επαφές » μου , στους Κήπους του Παραδείσου ..

 

[giannismits]

Μπράβο ρε Φένια, ευχαριστούμε πραγματικά.
Μας μετέφερες για τα καλά σε μια χώρα που τι σύμπτωση και για μένα είναι μια μεγάλη ταξιδιωτική επιθυμία, που είμαι σίγουρος θα πραγματοποιήσω κάποια στιγμή!

 

[hydronetta]

Μπράβο ρε Φένια, ευχαριστούμε πραγματικά.
Μας μετέφερες για τα καλά σε μια χώρα που τι σύμπτωση και για μένα είναι μια μεγάλη ταξιδιωτική επιθυμία, που είμαι σίγουρος θα πραγματοποιήσω κάποια στιγμή!

Aπορώ γιατί κάθεσαι ακόμα εδώ….

 

[isabelle]

Μπράβο, εξαιρετική όπως πάντα, και με πολύ ουσιαστικές και καίριες παρατηρήσεις! Δράττομαι δε της ευκαιρίας για να υπογραμμίσω κι εγώ από την πλευρά μου το εμπεδωμένο αίσθημα ασφάλειας που ένοιωσα εκεί, ειδικά ως γυναίκα. Μηδέν εκδήλωση αντρικής λιγούρας (φανερής τουλάχιστον). Αρκεί βεβαίως κι εσύ ως θηλυκό να μην "προκαλείς", δηλαδή να τηρείς απαρέγκλιτα τον ιρανικό κουκουλονόμο και το σχετικό dress code με το καλά φασκιωμένο κεφάλι γιατί αλλιώς ... σε πήρε ο διάολος.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω, ενώ περίμενα ν' αλλάξω χρήματα σε κάποια τράπεζα, τα βλέμματα αποδοκιμασίας που εισέπραττα από γύρω μου, την ίδια στιγμή που ο υπάλληλος στο γκισέ είχε χαμηλώσει τα μάτια και επέμενε να με αγνοεί ενώ είχε έρθει η σειρά μου να εξυπηρετηθώ. Μιλάμε για κάποια 2-3 λεπτά απόλυτης ακινησίας, σαν κινηματογραφική εικόνα που πάγωσε απότομα σε καρέ φιξ, χωρίς, εννοείται, να μπορώ να αντιληφθώ το γιατί. Μέχρι που κάποιος κύριος πίσω μου στην ουρά σπάει τη σιωπή και μου ψιθυρίζει σ' έναν τόνο επεξήγησης, νουθεσίας και αισχύνης μαζί "το μαντύλι σας έχει γλιστρήσει και φαίνονται μπροστά τα μαλλιά σας". Ο μάι γκοντ! Αν είχα μπει σε εκκλησία με τα βυζάκια έξω μάλλον το σκάνδαλο θα ήταν μικρότερο. Μόλις ωστόσο παράχωσα το ατίθασο τσουλούφι στη θέση του, σαν από θαύμα όλα πήραν και πάλι μπρος. Ο υπάλληλος ξεκίνησε τη διαδικασία αλλαγής χρημάτων, οι γυναίκες στην ουρά μου χαμογέλασαν συνωμοτικά, κι εγώ ανέκτησα αυτομάτως το πρέπον δημόσιο στάτους μου στα αντρικά μάτια, ήτοι αυτό του αξιοσέβαστου φαντάσματος χωρίς φύλο.

 

[fenia42]

Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο. Συζητάνε δυο ξανθιές μεταξύ τους : « Τελικά ποιο είναι το σωστό Ιράν ή Ιράκ »

Κρυάδες ε; Κι όμως !! Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τις τεράστιες διαφορές στα δύο αυτά κράτη; Αλλά ακόμα κι εγώ δε μπήκα στην ίδια λούμπα; Πίστευα πολύ σε αυτά που μου είχαν πει για τις ακρότητες του Ιράν : ότι σε διαφορετικά πεζοδρόμια κινούνται οι άντρες από τις γυναίκες, ότι πρέπει να φορέσεις μαντίλα ήδη από τα εναέρια σύνορα, ότι για να κυκλοφορείς με άντρα πρέπει να είναι είτε συγγενής είτε να έχεις συνάψει γάμο και να κυκλοφορείς με γαμοχάρτι. . Εν τέλει τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει γι’ αυτή τη χώρα που όλα τα έχει αλλά Τζιχαντιστές δεν έχει σίγουρα.

Ο Μπέχναν με τη γυναίκα του είναι από τους άπειρους εθελοντές του ιρανικού Couch Surfing. Αφού για πολλοστή φορά μελέτησα τα προφίλ με πολύ προσοχή δέχτηκα στο (δικό του) αίτημα να συναντηθούμε. Ήμουν βέβαιη πως εφόσον πρόκειται για το Ιράν, το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού θα ήταν η επαφή με ντόπιους. Ο Μπέχναν τρόμαξε να με αναγνωρίσει γιατί, λέει , ήμουν ντυμένη σαν Ιρανή. Δεύτερη μέρα στο Ιράν και άρχιζα σιγά σιγά να αντέχω την ανυπόφορη μαντίλα. Είχα δοκιμάσει τα πάντα : με λυτά μαλλιά ,με ψηλή κοτσίδα, με στέκα, με πλεξούδα, η μαντίλα δεν έλεγε να σταθεί στο ύψος της ,σε σημείο να μη με ενοχλεί και να χρειάζεται να τη στρώνω κάθε πέντε λεπτά. Εν τέλει κατέληξα να τη στηρίζω με τα γυαλιά ηλίου το πρωί και της μυωπίας το βράδυ.
Ήρθε τελικά χωρίς τη γυναίκα του , η οποία είχε επισκεφτεί τους γονείς της κάπου στην Κασπία Θάλασσα. Σπούδαζε αγγλική φιλολογία και του άρεσε πολύ να ξεναγεί τουρίστες, μιας και του δινόταν η ευκαιρία Κάναμε αρκετή ώρα βόλτα στους όμορφους κήπους που είχαν φορέσει τα φθινοπωρινά τους , μιλώντας για τις ζωές μας.
(Οι κήποι δεν ήταν κάτι το φοβερό, για μας που είμαστε Έλληνες, αλλά σίγουρα για τους Ιρανούς που ζουν σε μαι τόσο ξερή χώρα ήταν κάτι σπουδαίο που με καμάρι επιδείκνυαν. Για να λέμε όμως την αλήθεια ήταν αρκετά φροντισμένοι. )

Ο Μπέχναν ήταν ένα παιδί κατά τα’ άλλα συντηρητικό. Πίστευε ακλόνητα στο Ισλάμ, ήταν περήφανος για την καταγωγή και τη θρησκεία του αλλά και για το καθεστώς , ενώ μιλούσε χαμηλόφωνα, αρνητικά κατά του Σάχη και της Σατραπή για την ταινία Persepolis. Την ταινία αυτή όποιος δε την έχει δει, την προτείνω ανεπιφύλακτα. Το Ιράν γενικά φημίζεται για τον υψηλής ποιότητας κινηματογράφο στον οποίο είχα εντρυφήσει για τα καλά πριν πραγματοποιήσω το ταξίδι. (Θα υπεισέλθω αργότερα

Κόντευε μεσημεράκι, πεινάσαμε, έτσι πρότεινα στον Μπέχναν να πάμε σε ένα ωραίο παραδοσιακό (λες κι υπήρχαν κι άλλα) εστιατόριο. Τα μάτια του άστραψαν για λίγο, είπε ότι δεν έφταναν τα χρήματά του και αντιπρότεινε να πάρουμε street food κεμπάπ και να το φάμε στα γρασίδια. Επέμεινα για το εστιατόριο και του είπα να μην ανησυχεί για τα χρήματα. Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, παραγγείλαμε τα πάντα, εγώ προτίμησα κεμπάπ ψαριού για πρωτοτυπία . Εκεί έμαθα πως η λέξη τουρσί είναι περσική. Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα τουρσί. Ραπανάκια, καρότα, λάχανο , μπρόκολο, κουνουπίδι. Αφού έχουν και μια παροιμία που λέει « Στο Σιράζ αν ξεχάσεις τα παπούτσια σου θα τα κάνουν τουρσί» . Ο λογαριασμός ήταν μόλις 9 ευρώ το άτομο και ο Μπέχναν αισθάνθηκε ευγνώμων γιατί πρώτη φορά είχε την ευκαιρία να φάει σε εστιατόριο …. Λυπήθηκα πολύ που άκουγα κάτι τέτοιο.
Έξω από το εστιατόριο υπήρχε ένα πολύ ωραίο ανοιχτό τζαμί που το επισκεφτήκαμε.

Μετά το γεύμα ,με τη βοήθεια του Μπέχναν πήγαμε στα τοπικά κτελ , κλείσαμε το ταξίδι στη Yazd και δώσαμε ραντεβού για τις 8 το πρωί όπου θα επισκεπτόμασταν με το αμάξι ενός φίλου του και με το αζημίωτο βέβαια την ξακουστή Περσέπολη που διέλυσε ο συγχωριανός μου ο Αλέξανδρος.

Το βράδυ οπλίστηκα με υπομονή και πήγα να επισκεφτώ μια ακόμα φορά το Μαυσωλείο. Ήταν εξίσου επιβλητικό και φωτισμένο, είχε και λιγότερο κόσμο .

Στη συνέχεια έκανα μια μικρή βόλτα, όσο επέτρεπε η παγωμένη νύχτα , γύρω από το κάστρο του Σιράζ. Ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να κάνω ένα τσιγάρο. Και τότε επιστράτευσα όλα τα κόλπα που έκανα μικρή για να μη με πιάσει ο μπαμπάς μου να καπνίζω. Παρόλ’ αυτά όπως και τότε, δε μπορούσα να το ευχαριστηθώ, ήδη είχαν μαζευτεί και διάφορα πιτσιρίκια και με κοιτούσαν με περιέργεια να επιδίδομαι στην ακόλαστη αυτή πράξη ¨κορίτσι πράμα¨ έτσι χάρισα το αναμμένο μου τσιγάρο στο πιο μεγάλο από τα πιτσιρίκια κι εκείνο έκανε σα τρελλό από τη χαρά του. Καφές και τσιγάρο δεν αποτελούν απόλαυση στο Ιράν.

Ξάφνου, η ησυχία ταράζεται από ένα πλήθος που έχει σχηματιστεί. Νομίζω πρόκειται για παγωτατζίδικο, και παρά το γεγονός ότι τρέμω από το κρύο αποφασίζω να ενδώσω σε ένα παγωτό που όμοιό του δεν έχω ξαναφάει. Όμοιο του δεν έχει γενικά ούτε όλο το Ιράν, εξ’ ού και η κοσμοσυρροή. Η απόλαυση αυτή δε περιγράφεται με λόγια. Μια απλή κρέμα ήταν με παγωμένα κομμάτια αμυγδάλου αλλά τέτοια γεύση δε ξέρω που θα την ξανάβρω!

 

[hydronetta]

Με ταξιδεύεις και μου ξυπνάς μνήμες. Και τόσο όμορφο που είναι μια ιστορία από καρδιάς… Ξανα-μανα-ευχαριστώ
Δεν πειράζει για το τσιγάρο. Τα qalyan να'ναι καλά και με τόσες γεύσεις φρούτων, απόλαυση!

 

[fenia42]

Με ταξιδεύεις και μου ξυπνάς μνήμες. Και τόσο όμορφο που είναι μια ιστορία από καρδιάς… Ξανα-μανα-ευχαριστώ
Δεν πειράζει για το τσιγάρο. Τα qalyan να'ναι καλά και με τόσες γεύσεις φρούτων, απόλαυση!

Παναγιώτη μου, εγώ σε ξανα-μανα-ευχαριστώ γιατί με βοήθησες πραγματικά να στρώσω αυτό το ταξίδι,αλλά και να το κλείσω αφού εσύ έδωσες το ΟΚ όταν σου πα για το αεροπορικό που βρήκα σε συνάρτηση με την εποχή που ήθελα να πάω .

 

[giannoula]

ερώτηση Νο 1: Το εστιατόριο είναι η φωτογραφία με το σιντριβάνι να το πω; πισίνα να το πω;; και το όνομα του;; ερώτηση Νο 2: Στο ξενοδοχείο δε μπορούσες να καπνισεις;

 

[fenia42]

ερώτηση Νο 1: Το εστιατόριο είναι η φωτογραφία με το σιντριβάνι να το πω; πισίνα να το πω;; και το όνομα του;; ερώτηση Νο 2: Στο ξενοδοχείο δε μπορούσες να καπνισεις;

1. Ναι, το εστιατοριο λέγεται Iran Tak, αλλά δεν είχε καμιά αγγλική επιγραφή, το βρήκαμε τυχαία. Έχω κρατήσει την κάρτα του αλλά είναι όλα γραμμένα στα φαρσί. Το μόνο που βρήκα στο ίντερνετ είναι αυτό. https://foursquare.com/v/iran-tak-restaurant--رستوران-ايران-تک/511132cfe4b00c28b398e01f

2. Στην Τεχεράνη δε μπορούσα να καπνίσω στο ξενοδοχείο. Κάπνιζα κάθε βράδυ ένα τσιγάρο με την ησυχία μου, μακριά από τα βλέμματα όταν έσβηναν τα φώτα, στις αυλές του εκάστοτε ξενοδοχείου στις υπόλοιπες πόλεις.

 

[underwater]

Διαβάζοντας την ιστορία σου, αλλά και αναλογιζόμενη αντίστοιχες δικές μου εμπειρίες, σκέφτομαι πόσο καθοριστική ειναι η αλληλεπίδραση με τους ντόπιους στο να πάρει κανείς μια πληρέστερη εικόνα για τον εκάστοτε προορισμό. Οι περισσότεροι γνωστοί μου τείνουν να δίνουν προτεραιότητα στα αξιοθέατα, κατι που παλιότερα έκανα κι εγώ! Όμως η ουσία μιας χώρας όσο να 'ναι δεν βρίσκεται στα μουσεία της (χωρίς να τα υποτιμώ)!

Νομίζω πως το συγκεκριμένο ταξίδι σου ήταν ταξίδι ψυχής, κι αυτο φαίνεται έντονα στην ιστορία σου.

Επίσης θα συμφωνήσω για τον ιρανικό κινηματογράφο! Ειναι πολύ αξιόλογος, παρ' όλους τους εκεί περιορισμούς, και χαίρομαι πολύ για την αποδοχή που λαμβάνει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη!