dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
απλά πράγματα Φιόνα μου:κλασικές συνταγές (πόση ασιτία να αντέξει ένας ανθρωπος?)
Ιορδανία ΙΟΡΔΑΝΙΑ - Φτιαγμένη από Πέτρα και Έρημο
- Thread starter varioAthens
- Ημερομηνία δημιουργίας
emouli
Member
- Μηνύματα
- 1.239
- Likes
- 3.531
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καταρράκτες Βικτώρια, ε;
ΛΟΛ
Σ΄αυτήν την περίπτωση ο δικός μου θα ζητούσε άσυλο απ' τη μάνα μου.
Σ΄αυτήν την περίπτωση ο δικός μου θα ζητούσε άσυλο απ' τη μάνα μου.
jimp
Member
- Μηνύματα
- 5.159
- Likes
- 6.733
Διάλεξε προορισμό και φύγαμε, από κτελ είμαι συνηθισμένος.Νομίζεις.... απονήρευτο πλάσμα...
dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
jimp: 2ο απονηρευτο και ρομαντικό πλάσμα.
Vario, γιατί μας βγάζεις την ψυχή? Που είναι η συνέχεια?
Vario, γιατί μας βγάζεις την ψυχή? Που είναι η συνέχεια?
underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.853
- Likes
- 13.001
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Ποιά μιλάει!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.290
- Likes
- 11.675
Με τα πολλα, πεσαμε για υπνο κατα τις 4 και κατι τα ξημερωματα. Ματαια προσπαθησαμε να κοιμηθουμε... ματι δεν καταφεραμε να κλεισουμε... Οι προσευχες των ιμαμηδων ακουγονταν πολυ δυνατα απο τα μεγαφωνα και μαλιστα συγχρονως απο πολλα τζαμιά... κινηση, κορνες... μια πολη στο ποδι... Τελικα, αυπνοι οπως ημασταν ακουσαμε το ξυπνητηρι που ειχαμε βαλει στις 9. Κατεβηκαμε σκουντουφλωντας να πιουμε εναν καφε να στανιαρουμε. Για καλη μας τυχη ειχαμε κλεισει ξενοδοχειο ευρωπαικων προδιαγραφων και ετσι καταφεραμε και καφε να πιουμε και πρωινο να φαμε. Αν μεναμε καπου αλλου, οπου δεν παρεχεται πρωινο θα ειχαμε σοβαρο προβλημα μιας και, οπως διαπιστωσαμε βγαινοντας απο το ξενοδοχειο, τα παντα ηταν κλειστα, λογω Ραμανταν.
Ο Jad, συνεπης στο ραντεβου μας, 11 ακριβως, μας παρελαβε για να κανουμε την πρωτη μας εξορμηση. Για την πρωτη ημερα ειχαμε προγραμματισει επισκεψη στην (ή στα) Γερασα ή Jerash.
H Γερασα βρισκεται καμια 50αρια χιλιομετρα απο το Αμμαν, σχετικα κοντα στα συνορα με τη Συρια. Οσο πλησιαζαμε βλεπαμε αρκετους καταυλισμους προσφυγων που, βεβαια, αν δεν μας τους εδειχνε ο Jad ουτε θα τους καταλαβαιναμε, τοσο οργανωση και ηρεμια επικρατουσε. Τους περισσοτερους προσφυγες τους ειδαμε να συνωστιζονται εξω απο την πρεσβεια της Συριας. Μιλαμε για ατελειωτη ουρα που εφτανε πολλα χιλιομετρα. Κατω απο τον καυτο ηλιο, τεραστιο πληθος ανθρωπων που περιμεναν ηρεμα και υπομονετικα την σειρα τους η οποια ισως να ερχοταν και την επομενη μερα...
Πιασαμε συζητηση με τον Jad σχετικα με το θεμα των προσφυγων. Οι Ιορδανοι φαινεται να ειναι εξοικειωμενοι με αυτο. Αλλωστε και η πλειοψηφια των ιορδανων ειναι και οι ιδιοι προσφυγες με καταγωγη απο την Παλαιστινη... Επισης, πριν απο τους προσφυγες της Συριας, ειχαν δεχτει ενα τεραστιο κυμα προσφυγων απο το Ιρακ. Για τους ιρακινους δεν θα ελεγα οτι τρελαινονται, τους θεωρουν "bad people". Γενικοτερα, οι ιορδανοι ειναι ηπιων τονων και ζουν πολυ αρμονικα, χωρις εντασεις και διαμαχες μεταξυ τους, μουσουλμανοι και χριστιανοι.
Με την κουβεντα, ουτε καταλαβαμε ποτε φτασαμε στον προορισμο μας.
Η συγχρονη πολης της Γερασας δεν εχει να επιδειξει τιποτα πλην του αρχαιολογικου χωρου. Η αρχαια πολη της Γερασας ηταν ελληνορωμαικη και μελος της Δεκαπολις. Η Δεκαπολις ηταν μια ομοσπονδια αποτελουμενη απο τις 10 ελληνικες πολεις της Παλαιστινης: Γερασα, Δαμασκο, Φιλαδελφεια, Πελλα και αλλες. Οι 10 αυτες ελληνικες πολεις ιδρυθηκαν απο τον στρατο του Μεγαλου Αλεξανδρου (αποικιες) οταν κατεκτησε την περιοχη.
Η Γερασα γνωρισε μεγαλη ευημερια και κυρος, και μαλιστα λογω του μεγαλου πλουτου της χαρακτηριστηκε και ως "Πομπηια της Μεσης Ανατολης". Περασαν, δε, οι παντες απο εδω: ελληνες, ρωμαιοι, χριστιανοι, μουσουλμανοι, σταυροφοροι. Οι τελευταιοι σε συνδυασμο με μερικους καταστροφικους σεισμους, προξενησαν μεγαλες ζημιες στην πολη. Ωστωσο, σημερα, θεωρειται απο τις πιο καλοδιατηρημενες αρχαιες πολεις της Μεσης Ανατολης.
Περιπλανηθηκαμε πολυ, θαυμασαμε την Οβαλ Πλατεια με τους 160 κιονες ιωνικου ρυθμου, προχωρησαμε μεσω του κεντρικου δρομου Καρντο προς τα ενδοτερα της πολης προσπαθωντας να φανταστουμε πως θα ηταν η ζωη τοτε, στην Αγορα, στους Ναους, στα Λουτρα, στα 2 Θεατρα... τα ιχνη απο αρματα στις πετρες εκαναν την φαντασια μας να ζωηρευει ακομα περισσοτερο...
Τοσες ωρες μειναμε στη Γερασα, ζητημα να ειδαμε πανω απο 50 τουριστες και οι περισσοτεροι ηταν μικρες ομαδες φοιτητων που ειχαν ερθει εκπαιδευτικη εκδρομη. Κατα τις 15.30 πηραμε τον δρομο της επιστροφης προς το αυτοκινητο... Το τοσο περπατημα κατω απ' τον καυτο ηλιο και ειδικα μεσα σε ενα περιβαλλον ολο πετρα, κυριολεκτικα μας γονατισε. Κι οσο εβλεπα τους φοιτητες και τους ξεναγους μεσα σε αυτον τον καυσωνα, ιδρωμενους και ταλαιπωρημενους να μην πινουν εστω μια γουλια νερο, πραγματικα αναρωτιομουν ποση αυτοσυγκρατηση μπορει να εχουν και αναρωτιομουν αν εγω θα μπορουσα να το κανω αυτο...
Επιστρεφοντας στο Αμμαν, επισκεφθηκαμε την Ακροπολη, αραξαμε σε κατι πεζουλια μαζι με μερικα ντοπια ζευγαρακια (πολυ σεμνα παιδια η αληθεια ειναι, ουτε απο το χερι δεν κρατιοντουσαν) και αφησαμε να μας χαιδευει το, εστω και ζεστο, αερακι ενω απολαμβαναμε πανοραμικη θεα της πολης. Η στιγμη αυτη μου εχει μεινει αξεχαστη, οχι τοσο για την θεα (αλλωστε υπαρχουν πολυ πιο ομορφες πολεις απο το Αμμαν) αλλα γιατι το να ακους απο τα μεγαφωνα προσευχες απο ΟΛΑ τα τζαμια της πολης ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και το να ερχονται με ηχω (λογω του ψηλου σημειου που βρισκομασταν) οι φωνες των ιμαμηδων απο ολα τα σημεια της πολης ... ε ειναι κατι που σε ανατριχιαζει ακομα κι αν δεν εισαι πιστος.
Μετα απο αυτη την μαγικη στιγμη, περπατησαμε σε καποιους δρομους του υποτιθεμενου κεντρου... και λεω υποτιθεμενο γιατι δεν υπαρχει ουσιαστικα κεντρο στο Αμμαν.
Τα περισσοτερα μαγαζια ηταν κλειστα, ελαχιστος κοσμος κυκλοφορουσε, γενικα ηταν υποτονικα χωρις πολυ ενδιαφερον. Στο μεταξυ ειχε αρχισει να μας πιανει πεινα... ομως ουτε φαγαδικα ηταν ανοιχτα για να κατσουμε να φαμε, μα ουτε και τολμησαμε να βγαλουμε κατι φρουτα που ειχαμε παρει απο το πρωινο. Ο Jad ηταν σαφης: "Πολυ προσοχη! Μην φατε τιποτα δημοσιως γιατι θεωρειται μεγαλη προσβολη και μπορει να σας κατσαδιασει κανενας ηλικιωμενος ή ακομα χειροτερα να σας επιπληξει κανενας αστυνομικος". Ειναι απιστευτο παντως, κατι τοσο απλο και τοσο δεδομενο για μας, οπως το να πιεις νερο οταν διψασεις ή το να φας οταν πεινασεις, ποσο περιπετειωδες γινεται (τουλαχιστον μεχρι να νυχτωσει) αμα βρεθεις σε μουσουλμανικη χωρα την περιοδο του Ραμανταν.
Τελικα, γυρισαμε στο ξενοδοχειο για λιγη ξεκουραση, περιμενοντας κι εμεις, σαν τους ντοπιους, την δυση του ηλιου. Με το που εδυσε ο ηλιος, βγηκαμε σχεδον τρεχοντας απο το ξενοδοχειο αναζητωντας φαγητο. Μαζι με μας αρχισαν να ξεχυνονται στους δρομους και οι ιορδανοι. Ξανα μανα το σκηνικο της προηγουμενης βραδυας... Ξαφνικα κινηση, μποτιλιαρισμα, κορνες, χαρουμενες φωνες. Με το που δυει ο ηλιος, οπως μας εξηγησε ο Jad, πανε για "πρωινο" (ναι πρωινο) και τα ξημερωματα, καμια ωρα πριν ανατειλει ο ηλιος δηλαδη, πανε για δειπνο!! Προσωπικα νομιζω οτι τρωνε ολη νυχτα, σα να προσπαθουν να "αποθηκευσουν" ενεργεια κατα καποιον τροπο.
Πηγαμε στην καντινα Reem που, βασει κριτικων, υποτιθεται φτιαχνει τον καλυτερο γυρο της Μεσης Ανατολης. Πηραμε τους γυρους μας και, επειδη φυσικα δεν εχει τραπεζια, κατευθυνηθηκαμε στην κοντινοτερη πλατεια οπου ντοπιες οικογενειες ειχαν ηδη στρωσει φαγητα καταχαμα πανω σε τραπεζομαντηλα, ειχαν και τρανζιστορακια που επαιζαν ανατολιτικη μουσικη και ξεκινουσαν το φαγοποτι. Στρωθηκαμε κι εμεις οκλαδον, μας χαμογελασαν-τους χαμογελασαμε, κι αισθανθηκαμε αμεσως πολυ οικεια. Ο γυρος μπορει να μην μας αρεσε γιατι βρωμαγε τρελη αρνιλα για τα γουστα μας αλλα η ολη φαση ηταν ωραια.
Συνεχισαμε τον περιπατο μας προς την γνωστη οδο Rainbow οπου εχει πολλα εστιατορια και τυπου fast food αλλα και πιο ατμοσφαιρικα μεσα σε δροσερες ανθισμενες αυλες.
Διαλεξαμε ενα συμπαθητικο μαγαζακι, παραγγειλαμε καφε και ναργιλε και αραξαμε χαλαρωνοντας απο την κουραση της μερας αλλα και καταστρωνοντας το προγραμμα της επομενης.
Εισοδος στη Γερασα
Νυμφαιο Γερασα
Βορειο Θεατρο Γερασα
Οβαλ Πλατεια Γερασα
Αμμαν
Αμμαν
Ανεβαινοντας στην Ακροπολη, Αμμαν
θεα απο την Ακροπολη, Αμμαν
Ο Jad, συνεπης στο ραντεβου μας, 11 ακριβως, μας παρελαβε για να κανουμε την πρωτη μας εξορμηση. Για την πρωτη ημερα ειχαμε προγραμματισει επισκεψη στην (ή στα) Γερασα ή Jerash.
H Γερασα βρισκεται καμια 50αρια χιλιομετρα απο το Αμμαν, σχετικα κοντα στα συνορα με τη Συρια. Οσο πλησιαζαμε βλεπαμε αρκετους καταυλισμους προσφυγων που, βεβαια, αν δεν μας τους εδειχνε ο Jad ουτε θα τους καταλαβαιναμε, τοσο οργανωση και ηρεμια επικρατουσε. Τους περισσοτερους προσφυγες τους ειδαμε να συνωστιζονται εξω απο την πρεσβεια της Συριας. Μιλαμε για ατελειωτη ουρα που εφτανε πολλα χιλιομετρα. Κατω απο τον καυτο ηλιο, τεραστιο πληθος ανθρωπων που περιμεναν ηρεμα και υπομονετικα την σειρα τους η οποια ισως να ερχοταν και την επομενη μερα...
Πιασαμε συζητηση με τον Jad σχετικα με το θεμα των προσφυγων. Οι Ιορδανοι φαινεται να ειναι εξοικειωμενοι με αυτο. Αλλωστε και η πλειοψηφια των ιορδανων ειναι και οι ιδιοι προσφυγες με καταγωγη απο την Παλαιστινη... Επισης, πριν απο τους προσφυγες της Συριας, ειχαν δεχτει ενα τεραστιο κυμα προσφυγων απο το Ιρακ. Για τους ιρακινους δεν θα ελεγα οτι τρελαινονται, τους θεωρουν "bad people". Γενικοτερα, οι ιορδανοι ειναι ηπιων τονων και ζουν πολυ αρμονικα, χωρις εντασεις και διαμαχες μεταξυ τους, μουσουλμανοι και χριστιανοι.
Με την κουβεντα, ουτε καταλαβαμε ποτε φτασαμε στον προορισμο μας.
Η συγχρονη πολης της Γερασας δεν εχει να επιδειξει τιποτα πλην του αρχαιολογικου χωρου. Η αρχαια πολη της Γερασας ηταν ελληνορωμαικη και μελος της Δεκαπολις. Η Δεκαπολις ηταν μια ομοσπονδια αποτελουμενη απο τις 10 ελληνικες πολεις της Παλαιστινης: Γερασα, Δαμασκο, Φιλαδελφεια, Πελλα και αλλες. Οι 10 αυτες ελληνικες πολεις ιδρυθηκαν απο τον στρατο του Μεγαλου Αλεξανδρου (αποικιες) οταν κατεκτησε την περιοχη.
Η Γερασα γνωρισε μεγαλη ευημερια και κυρος, και μαλιστα λογω του μεγαλου πλουτου της χαρακτηριστηκε και ως "Πομπηια της Μεσης Ανατολης". Περασαν, δε, οι παντες απο εδω: ελληνες, ρωμαιοι, χριστιανοι, μουσουλμανοι, σταυροφοροι. Οι τελευταιοι σε συνδυασμο με μερικους καταστροφικους σεισμους, προξενησαν μεγαλες ζημιες στην πολη. Ωστωσο, σημερα, θεωρειται απο τις πιο καλοδιατηρημενες αρχαιες πολεις της Μεσης Ανατολης.
Περιπλανηθηκαμε πολυ, θαυμασαμε την Οβαλ Πλατεια με τους 160 κιονες ιωνικου ρυθμου, προχωρησαμε μεσω του κεντρικου δρομου Καρντο προς τα ενδοτερα της πολης προσπαθωντας να φανταστουμε πως θα ηταν η ζωη τοτε, στην Αγορα, στους Ναους, στα Λουτρα, στα 2 Θεατρα... τα ιχνη απο αρματα στις πετρες εκαναν την φαντασια μας να ζωηρευει ακομα περισσοτερο...
Τοσες ωρες μειναμε στη Γερασα, ζητημα να ειδαμε πανω απο 50 τουριστες και οι περισσοτεροι ηταν μικρες ομαδες φοιτητων που ειχαν ερθει εκπαιδευτικη εκδρομη. Κατα τις 15.30 πηραμε τον δρομο της επιστροφης προς το αυτοκινητο... Το τοσο περπατημα κατω απ' τον καυτο ηλιο και ειδικα μεσα σε ενα περιβαλλον ολο πετρα, κυριολεκτικα μας γονατισε. Κι οσο εβλεπα τους φοιτητες και τους ξεναγους μεσα σε αυτον τον καυσωνα, ιδρωμενους και ταλαιπωρημενους να μην πινουν εστω μια γουλια νερο, πραγματικα αναρωτιομουν ποση αυτοσυγκρατηση μπορει να εχουν και αναρωτιομουν αν εγω θα μπορουσα να το κανω αυτο...
Επιστρεφοντας στο Αμμαν, επισκεφθηκαμε την Ακροπολη, αραξαμε σε κατι πεζουλια μαζι με μερικα ντοπια ζευγαρακια (πολυ σεμνα παιδια η αληθεια ειναι, ουτε απο το χερι δεν κρατιοντουσαν) και αφησαμε να μας χαιδευει το, εστω και ζεστο, αερακι ενω απολαμβαναμε πανοραμικη θεα της πολης. Η στιγμη αυτη μου εχει μεινει αξεχαστη, οχι τοσο για την θεα (αλλωστε υπαρχουν πολυ πιο ομορφες πολεις απο το Αμμαν) αλλα γιατι το να ακους απο τα μεγαφωνα προσευχες απο ΟΛΑ τα τζαμια της πολης ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και το να ερχονται με ηχω (λογω του ψηλου σημειου που βρισκομασταν) οι φωνες των ιμαμηδων απο ολα τα σημεια της πολης ... ε ειναι κατι που σε ανατριχιαζει ακομα κι αν δεν εισαι πιστος.
Μετα απο αυτη την μαγικη στιγμη, περπατησαμε σε καποιους δρομους του υποτιθεμενου κεντρου... και λεω υποτιθεμενο γιατι δεν υπαρχει ουσιαστικα κεντρο στο Αμμαν.
Τα περισσοτερα μαγαζια ηταν κλειστα, ελαχιστος κοσμος κυκλοφορουσε, γενικα ηταν υποτονικα χωρις πολυ ενδιαφερον. Στο μεταξυ ειχε αρχισει να μας πιανει πεινα... ομως ουτε φαγαδικα ηταν ανοιχτα για να κατσουμε να φαμε, μα ουτε και τολμησαμε να βγαλουμε κατι φρουτα που ειχαμε παρει απο το πρωινο. Ο Jad ηταν σαφης: "Πολυ προσοχη! Μην φατε τιποτα δημοσιως γιατι θεωρειται μεγαλη προσβολη και μπορει να σας κατσαδιασει κανενας ηλικιωμενος ή ακομα χειροτερα να σας επιπληξει κανενας αστυνομικος". Ειναι απιστευτο παντως, κατι τοσο απλο και τοσο δεδομενο για μας, οπως το να πιεις νερο οταν διψασεις ή το να φας οταν πεινασεις, ποσο περιπετειωδες γινεται (τουλαχιστον μεχρι να νυχτωσει) αμα βρεθεις σε μουσουλμανικη χωρα την περιοδο του Ραμανταν.
Τελικα, γυρισαμε στο ξενοδοχειο για λιγη ξεκουραση, περιμενοντας κι εμεις, σαν τους ντοπιους, την δυση του ηλιου. Με το που εδυσε ο ηλιος, βγηκαμε σχεδον τρεχοντας απο το ξενοδοχειο αναζητωντας φαγητο. Μαζι με μας αρχισαν να ξεχυνονται στους δρομους και οι ιορδανοι. Ξανα μανα το σκηνικο της προηγουμενης βραδυας... Ξαφνικα κινηση, μποτιλιαρισμα, κορνες, χαρουμενες φωνες. Με το που δυει ο ηλιος, οπως μας εξηγησε ο Jad, πανε για "πρωινο" (ναι πρωινο) και τα ξημερωματα, καμια ωρα πριν ανατειλει ο ηλιος δηλαδη, πανε για δειπνο!! Προσωπικα νομιζω οτι τρωνε ολη νυχτα, σα να προσπαθουν να "αποθηκευσουν" ενεργεια κατα καποιον τροπο.
Πηγαμε στην καντινα Reem που, βασει κριτικων, υποτιθεται φτιαχνει τον καλυτερο γυρο της Μεσης Ανατολης. Πηραμε τους γυρους μας και, επειδη φυσικα δεν εχει τραπεζια, κατευθυνηθηκαμε στην κοντινοτερη πλατεια οπου ντοπιες οικογενειες ειχαν ηδη στρωσει φαγητα καταχαμα πανω σε τραπεζομαντηλα, ειχαν και τρανζιστορακια που επαιζαν ανατολιτικη μουσικη και ξεκινουσαν το φαγοποτι. Στρωθηκαμε κι εμεις οκλαδον, μας χαμογελασαν-τους χαμογελασαμε, κι αισθανθηκαμε αμεσως πολυ οικεια. Ο γυρος μπορει να μην μας αρεσε γιατι βρωμαγε τρελη αρνιλα για τα γουστα μας αλλα η ολη φαση ηταν ωραια.
Συνεχισαμε τον περιπατο μας προς την γνωστη οδο Rainbow οπου εχει πολλα εστιατορια και τυπου fast food αλλα και πιο ατμοσφαιρικα μεσα σε δροσερες ανθισμενες αυλες.
Διαλεξαμε ενα συμπαθητικο μαγαζακι, παραγγειλαμε καφε και ναργιλε και αραξαμε χαλαρωνοντας απο την κουραση της μερας αλλα και καταστρωνοντας το προγραμμα της επομενης.
Εισοδος στη Γερασα
Νυμφαιο Γερασα
Βορειο Θεατρο Γερασα
Οβαλ Πλατεια Γερασα
Αμμαν
Αμμαν
Ανεβαινοντας στην Ακροπολη, Αμμαν
θεα απο την Ακροπολη, Αμμαν
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Τρομάζω…. αρχίζεις και μεταλλάσεσαι. Welcome to the club!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.290
- Likes
- 11.675
Πρεπει να υπαρχει κατι στο dna μου γιατι απο μικρη κατι με πιανει οταν ακουω τον ιμαμη... Κατι κουβαλαω μαλλον απο τον παππου μου που μεγαλωσε στην Καππαδοκια...
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Και γω παντως που ειμαι χαμουτζου και απο μανα και απο πατερα ...οταν ακουω τον ιμαμη ..νιωθω μια μαγεια ...ειδικα το πρωτο καλεσμα της μερας ..μεσα στο ροδινο φως της αυγης.
Η φωτογραφια με τις ομπρελες παει καρφωτη για φωτογραφικο διαγωνισμο!!!!!!
Η φωτογραφια με τις ομπρελες παει καρφωτη για φωτογραφικο διαγωνισμο!!!!!!
latina
Member
- Μηνύματα
- 1.414
- Likes
- 299
- Επόμενο Ταξίδι
- ??
- Ταξίδι-Όνειρο
- κούβα και ινδία
οι φωτογραφίες σου είναι ονειρεμένες!!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.290
- Likes
- 11.675
Ευχαριστω πολυ!! <3
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.290
- Likes
- 11.675
H επομενη μερα αναμενοταν μεγαλη και κουραστικη αφου θα καναμε πολλες στασεις για να δουμε αξιοθεατα, να κανουμε trekking και εχοντας ως τελικο προορισμο την Πετρα.
Τρελη ανυπομονησια και προσμονη, οπως ειναι φυσικο, και ετσι το ματι ανοιξε πολυ πριν το προγραμματισμενο εγερτηριο. Πρωινο, καφεδακι, αποχαιρετισμος του Αμμαν, επιβιβαση στο αυτοκινητο του Jad και αναχωρηση για Μανταμπα.
Φτανοντας στη Μανταμπα βρηκαμε το Ναο του Αγιου Γεωργιου να ειναι ακομα κλειστος. Μεχρι να ανοιξει, μας προτεινε ο Jad να παμε για ενα καφεδακι... "Μα πως? Δεν ειναι ολα κλειστα λογω Ραμαζανιου?"… “Μα οχι, εδω στη Μανταμπα η πλειοψηφια του πληθυσμου ειναι χριστιανοι οποτε δεν ισχυει το ωραριο του Ραμαζανιου". Στο δρομο μας για το καφενειο, μπηκαμε μαζι με τον Jad στο μαγαζι ενος κολλητου του για να του πει ενα "γεια". Μεσα στο μαγαζι ακουγοταν απο το τρανζιστορακι ορθοδοξη λειτουργια μιας και ο ανθρωπος ειναι χριστιανος. Μας εκανε εντυπωση, η αληθεια ειναι, το ποσο κολλητοι ηταν ενας μουσουλμανος με εναν χριστιανο τους παραξενους αυτους καιρους που διανυουμε και δεν χασαμε, βεβαια, την ευκαιρια να ρωτησουμε σχετικα τον Jad την ωρα του καφε.
Φτασαμε στο καφενειο το οποιο ηταν σε ενα στενο και ουτε καν φαινοταν πισω απο την βαρια πορτα ενος μαλλον αδιαφορου κτιριου. Μπαινοντας αντικρυσαμε το απολυτα αυθεντικο ανατολιτικο καφενειο, καθολου τουριστικο, με λιγοστους πελατες (ντοπιους μονο εννοειται). Κατσαμε σε ενα γωνιακο τραπεζακι, παραγγειλαμε καφε και αρχισαμε να μιλαμε με τον Jad... βασικα ο Jad μιλουσε περισσοτερο απαντωντας στον καταιγισμο των ερωτησεων μας.
Οσον αφορα στις σχεσεις χριστιανων και μουσουλμανων (με αφορμη τον κολλητο του που ειχε χαιρετησει προ ολιγου) μας ειπε οτι οχι μονο ζουν αρμονικα μεταξυ τους και πραγματικα δεν τους ενδιαφερει καθολου η θρησκεια του καθε συμπατριωτη τους, αλλα τιμωρειται κιολας οποιος κανει διακρισεις βασει θρησκειας ή καταγωγης.
Και μιας που λεμε για καταγωγη, η συντριπτικη πλειοψηφια των ιορδανων ειναι παλαιστινιοι (οπως και ο ιδιος ο Jad) και πλεον οι βεδουινοι δεν αποτελουν περισσοτερο απο το 15% του πληθυσμου.
Μας ειπε οτι ο βασιλιας τους Αbdullah II ειναι πολυ open minded, ισως λογω της αγγλιδας μητερας του, οτι τον θεωρουν πολυ δικαιο, απλο και προσιτο (μας ανεφερε χαρακτηριστικα οτι καποτε ο ιδιος ο βασιλιας πηρε ταξι και επιασε συζητηση με τον ταξιτζη για να μαθει τι παραπονα μπορει να εχει ο κοσμος απο τον βασιλια) και οτι ο λαος τον αγαπα πολυ. Κι αν τον τωρινο βασιλια τον αγαπουν , τον πατερα του, τον Hussein, τον λατρευαν κυριολεκτικα και τον θεωρουσαν ολοι (κι ακομα εξακολουθουν πολλοι) "πατερα" τους. Οταν πεθανε δε το 1999 το 3μερο πενθος ηταν περα για περα αληθινο για ολους, μιας και κανενας δεν ειχε τη δυναμη και το κουραγιο να δουλεψει, να παει σχολειο ή οτιδηποτε αλλο.
Με αφορμη το οτι καπνιζα πιασαμε και την κουβεντα για τις γυναικες στην Ιορδανια. Μας ειπε οτι στην Ιορδανια, και ειδικοτερα στο Αμμαν, δεν ζουν υπο τις συνθηκες που ζουν σε αλλα μουσουλμανικα κρατη… αν δεν το θελουν, δεν φορανε μαντηλα (και οι περισσοτερες δεν το θελουν), καπνιζουν (περισσοτερο κι απο αντρες), εχουν το δικαιωμα στο να ζητανε και να απαιτουν πραγματα απο τον αντρα τους χωρις να φοβουνται την οργη του ή το "χερι" του, μορφωνονται και εργαζονται (ενταξει δεν ειναι το καλυτερο των συζυγων να δουλευουν οι γυναικες τους σε ξενοδοχεια δυτικου τυπου με ισραηλινους και λοιπους μη μουσουλμανους να τους την πεφτουν, αλλα κατα τ' αλλα κανενα προβλημα ).
Tον ρωτησαμε επισης, αν μεσα σε αυτον το πιο μοντερνο τροπο ζωης που ακολουθουν οι ιορδανοι εξακολουθει να υπαρχει πολυγαμια. Μας ειπε οτι ειναι νομιμο το να παντρευεσαι 4 γυναικες αλλα πλεον οι περισσοτεροι νεοι ανθρωποι δεν το κανουν για να μην πληγωσουν τη γυναικα τους και τα παιδια τους. Ανεφερε χαρακτηριστικα οτι δεν θα ηθελε τα δικα του παιδια να νιωθουν μεγαλωνοντας οπως εκεινος που εμενε κατω απο την ιδια στεγη με την μητρια του, γιατι οσο κι αν αγαπουσε τα ετεροθαλη του αδερφια, παντα ηταν αβολο το να μενουν οι 2 οικογενειες μαζι.
Μ' αυτα και μ' αυτα τα ενδιαφεροντα που μαθαμε, εφτασε και η ωρα που ανοιγε ο Ναος του Αγιου Γεωργιου, οποτε ξεκινησαμε με τα ποδια για εκει.
Ο Ναος του Αγιου Γεωργιου, που βρισκεται στο κεντρο της πολης, φιλοξενει το βασικο αξιοθεατο της που ειναι ο Ψηφιδωτος Χαρτης της Μανταμπα.
Ο χαρτης αυτος χρονολογειται απο την εποχη του Ιουστινιανου και ανακαλυφθηκε το 1884 οταν χριστιανοι που ηρθαν απο το Κερακ στην τοτε ακατοικητη Μανταμπα ετοιμαζονταν να χτισουν εκκλησια στη θεση μιας παλαιοτερης. Ο χαρτης ειναι προσανατολισμενος οχι απο το βορρα προς το νοτο αλλα απο την ανατολη προς τη δυση και δειχνει με μεγαλη ακριβεια, για την εποχη που φτιαχτηκε, τη θεση του Νειλου, της Αιγυπτου, της Ιερουσαλημ, της Νεκρας Θαλασας και των γυρω περιοχων.
Μετα τη Μανταμπα βουρ για το Wadi Mujib.
Eιχαμε διαβασει για την υπαρξη ενος πολυ ομορφου φαραγγιου που προσφερεται για trekking και αποφασισαμε να το ενταξουμε στο προγραμμα μας. Το γεγονος οτι δεν το περιλαμβανουν τα γκρουπς στα δικα τους προγραμματα ηταν ακομη ενας λογος να παμε.
Σε κοντινη αποσταση απο τη Νεκρα Θαλασσα το Wadi Mujib μας περιμενε να το διασχισουμε. Οντως ειναι πολυ ομορφο και το trekking μια υπεροχη εμπειρια αφου σχεδον ολη την ωρα βρισκεσαι μεσα στο νερο, αλλου μεχρι το γονατο, αλλου μεχρι την μεση και σε καποια σημεια κολυμπας κανονικα. Οταν μπαινεις στο φαραγγι, η πιεση του νερου ειναι μεγαλη και πρεπει να καταβαλλεις μεγαλη προσπαθεια για να πας κοντρα στο ρευμα του ποταμου, ενω στην επιστροφη σου η δυσκολια εγκειται στο οτι, επειδη πλεον πας με την ροη του ποταμου, καταβαλλεις προσπαθεια για να μην σε παρασυρει το ορμητικο νερο και σκασεις πανω σε κανα βραχο, δεντρο, ή πνιγεις. Σε καποια σημεια για να μπορεσεις να περασεις πρεπει να αναρριχηθεις πανω σε βραχους, κανοντας ουσιαστικα rappel, και αντιστοιχα κατα την επιστροφη πρεπει να κατεβεις τους ιδιους βραχους επισης κρατωντας σκοινια.
Κατα διαστηματα υπαρχουν και καποιοι νεαροι ιορδανοι υπαλληλοι που μπορουν να σε βοηθησουν αμα κολλησεις.
Το τοπιο ειναι μαγευτικο αλλα δυστυχως δεν πηρα μαζι μου μηχανη γιατι φοβηθηκα μην μου πεσει στο νερο... και αποδειχτηκε πως εκανα καλα γιατι στην επιστροφη γλυστρησα και εφυγα με τις μπαντες διανυοντας μια μεγαλη αποσταση αλλου ολοκληρη κατω απο το νερο προσπαθωντας ματαια να παρω ανασα και αλλου χτυπωντας σε κλαδια και πετρες. Ας ειναι καλα ενα παληκαρι απο αυτους που βρισκονται εκει για τετοιες περιπτωσεις κουλων πεζοπορων (και να πω πως δεν εχω ξανακανει trekking... πφφφ) o οποιος καταφερε να με φρεναρει προτου φτασω στη Νεκρα Θαλασσα
Μετα απο αυτη την καταπληκτικη (παρα το ατυχημα μου) εμπειρια, πηγαμε στο αυτοκινητο οπου μας περιμενε ο Jad, βγαλαμε τα μουσκεμενα μας ρουχα και παπουτσια βαζοντας στεγνα και με την μυρωδια του ποταμιου πανω μας (αφου δεν υπαρχουν ντουζ να ξεπλυθεις δυστυχως) ξεκινησαμε για μια μεγαλη διαδρομη που θα μας εβγαζε στο Κερακ.
Με χαλαρη κουβεντουλα και χαζευοντας την ομορφη διαδρομη φτασαμε αργα το μεσημερι στο Κερακ.
Η πολη ειναι χτισμενη σε λοφο και στην κορυφη του λοφου αυτου βρισκεται το Καστρο των Σταυροφορων που ειναι και το βασικο αξιοθεατο και χτιστηκε το 1142.
Τοσο το ιδιο το καστρο οσο και το σημειο οπου βρισκεται, στην κορυφη ενος αγριου και σχεδον ερημικου τοπιου, ειναι ακρως επιβλητικα.
Οσο περιτριγυριζαμε στην αυλη, τις στοες και τα περασματα και κοιτουσαμε την πανοραμικη θεα της γυρω περιοχης, προσπαθουσα να φανταστω πως θα ηταν το 1200 χωρις την υπαρξη της πολης και των δρομων... με μονο το καστρο να ξεπροβαλλει στη μεση του πουθενα... και πολυ γρηγορα το μυαλο μου αρχισε να φτιαχνει εικονες με τους σταυροφορους, τα αλογα τους να καλπαζουν κ.λ.π. κ.λ.π..... δεν θελω και πολυ να πλασω ολοκληρες ιστοριες στο κεφαλι μου....
Αφου χορτασαμε το καστρο ειπαμε να περπατησουμε λιγο στην πολη μπας και βρουμε και τιποτα φαγωσιμο να χορτασουμε και την πεινα μας... ματαια... αν και η πολη εχει στην πλειονοτητα της χριστιανους και δεν ακολουθει το Ραμαζανι φανατικα, δεν βρηκαμε τιποτα απολυτως... η πολη θυμιζε κλασικο χωριο της ελληνικης επαρχιας που δεν κυκλοφορει ψυχη. Ουτε εναν τουριστα δεν ειδαμε παρολο κιολας που το Καστρο του Κερακ θεωρειται απο τα σημαντικα αξιοθεατα της Ιορδανιας.
Κουρασμενοι και πεινασμενοι, επιβιβαστηκαμε στο αυτοκινητο για να φτασουμε στον τελικο μας προορισμο… την ΠΕΤΡΑ!!
Τρελη ανυπομονησια και προσμονη, οπως ειναι φυσικο, και ετσι το ματι ανοιξε πολυ πριν το προγραμματισμενο εγερτηριο. Πρωινο, καφεδακι, αποχαιρετισμος του Αμμαν, επιβιβαση στο αυτοκινητο του Jad και αναχωρηση για Μανταμπα.
Φτανοντας στη Μανταμπα βρηκαμε το Ναο του Αγιου Γεωργιου να ειναι ακομα κλειστος. Μεχρι να ανοιξει, μας προτεινε ο Jad να παμε για ενα καφεδακι... "Μα πως? Δεν ειναι ολα κλειστα λογω Ραμαζανιου?"… “Μα οχι, εδω στη Μανταμπα η πλειοψηφια του πληθυσμου ειναι χριστιανοι οποτε δεν ισχυει το ωραριο του Ραμαζανιου". Στο δρομο μας για το καφενειο, μπηκαμε μαζι με τον Jad στο μαγαζι ενος κολλητου του για να του πει ενα "γεια". Μεσα στο μαγαζι ακουγοταν απο το τρανζιστορακι ορθοδοξη λειτουργια μιας και ο ανθρωπος ειναι χριστιανος. Μας εκανε εντυπωση, η αληθεια ειναι, το ποσο κολλητοι ηταν ενας μουσουλμανος με εναν χριστιανο τους παραξενους αυτους καιρους που διανυουμε και δεν χασαμε, βεβαια, την ευκαιρια να ρωτησουμε σχετικα τον Jad την ωρα του καφε.
Φτασαμε στο καφενειο το οποιο ηταν σε ενα στενο και ουτε καν φαινοταν πισω απο την βαρια πορτα ενος μαλλον αδιαφορου κτιριου. Μπαινοντας αντικρυσαμε το απολυτα αυθεντικο ανατολιτικο καφενειο, καθολου τουριστικο, με λιγοστους πελατες (ντοπιους μονο εννοειται). Κατσαμε σε ενα γωνιακο τραπεζακι, παραγγειλαμε καφε και αρχισαμε να μιλαμε με τον Jad... βασικα ο Jad μιλουσε περισσοτερο απαντωντας στον καταιγισμο των ερωτησεων μας.
Οσον αφορα στις σχεσεις χριστιανων και μουσουλμανων (με αφορμη τον κολλητο του που ειχε χαιρετησει προ ολιγου) μας ειπε οτι οχι μονο ζουν αρμονικα μεταξυ τους και πραγματικα δεν τους ενδιαφερει καθολου η θρησκεια του καθε συμπατριωτη τους, αλλα τιμωρειται κιολας οποιος κανει διακρισεις βασει θρησκειας ή καταγωγης.
Και μιας που λεμε για καταγωγη, η συντριπτικη πλειοψηφια των ιορδανων ειναι παλαιστινιοι (οπως και ο ιδιος ο Jad) και πλεον οι βεδουινοι δεν αποτελουν περισσοτερο απο το 15% του πληθυσμου.
Μας ειπε οτι ο βασιλιας τους Αbdullah II ειναι πολυ open minded, ισως λογω της αγγλιδας μητερας του, οτι τον θεωρουν πολυ δικαιο, απλο και προσιτο (μας ανεφερε χαρακτηριστικα οτι καποτε ο ιδιος ο βασιλιας πηρε ταξι και επιασε συζητηση με τον ταξιτζη για να μαθει τι παραπονα μπορει να εχει ο κοσμος απο τον βασιλια) και οτι ο λαος τον αγαπα πολυ. Κι αν τον τωρινο βασιλια τον αγαπουν , τον πατερα του, τον Hussein, τον λατρευαν κυριολεκτικα και τον θεωρουσαν ολοι (κι ακομα εξακολουθουν πολλοι) "πατερα" τους. Οταν πεθανε δε το 1999 το 3μερο πενθος ηταν περα για περα αληθινο για ολους, μιας και κανενας δεν ειχε τη δυναμη και το κουραγιο να δουλεψει, να παει σχολειο ή οτιδηποτε αλλο.
Με αφορμη το οτι καπνιζα πιασαμε και την κουβεντα για τις γυναικες στην Ιορδανια. Μας ειπε οτι στην Ιορδανια, και ειδικοτερα στο Αμμαν, δεν ζουν υπο τις συνθηκες που ζουν σε αλλα μουσουλμανικα κρατη… αν δεν το θελουν, δεν φορανε μαντηλα (και οι περισσοτερες δεν το θελουν), καπνιζουν (περισσοτερο κι απο αντρες), εχουν το δικαιωμα στο να ζητανε και να απαιτουν πραγματα απο τον αντρα τους χωρις να φοβουνται την οργη του ή το "χερι" του, μορφωνονται και εργαζονται (ενταξει δεν ειναι το καλυτερο των συζυγων να δουλευουν οι γυναικες τους σε ξενοδοχεια δυτικου τυπου με ισραηλινους και λοιπους μη μουσουλμανους να τους την πεφτουν, αλλα κατα τ' αλλα κανενα προβλημα
).Tον ρωτησαμε επισης, αν μεσα σε αυτον το πιο μοντερνο τροπο ζωης που ακολουθουν οι ιορδανοι εξακολουθει να υπαρχει πολυγαμια. Μας ειπε οτι ειναι νομιμο το να παντρευεσαι 4 γυναικες αλλα πλεον οι περισσοτεροι νεοι ανθρωποι δεν το κανουν για να μην πληγωσουν τη γυναικα τους και τα παιδια τους. Ανεφερε χαρακτηριστικα οτι δεν θα ηθελε τα δικα του παιδια να νιωθουν μεγαλωνοντας οπως εκεινος που εμενε κατω απο την ιδια στεγη με την μητρια του, γιατι οσο κι αν αγαπουσε τα ετεροθαλη του αδερφια, παντα ηταν αβολο το να μενουν οι 2 οικογενειες μαζι.
Μ' αυτα και μ' αυτα τα ενδιαφεροντα που μαθαμε, εφτασε και η ωρα που ανοιγε ο Ναος του Αγιου Γεωργιου, οποτε ξεκινησαμε με τα ποδια για εκει.
Ο Ναος του Αγιου Γεωργιου, που βρισκεται στο κεντρο της πολης, φιλοξενει το βασικο αξιοθεατο της που ειναι ο Ψηφιδωτος Χαρτης της Μανταμπα.
Ο χαρτης αυτος χρονολογειται απο την εποχη του Ιουστινιανου και ανακαλυφθηκε το 1884 οταν χριστιανοι που ηρθαν απο το Κερακ στην τοτε ακατοικητη Μανταμπα ετοιμαζονταν να χτισουν εκκλησια στη θεση μιας παλαιοτερης. Ο χαρτης ειναι προσανατολισμενος οχι απο το βορρα προς το νοτο αλλα απο την ανατολη προς τη δυση και δειχνει με μεγαλη ακριβεια, για την εποχη που φτιαχτηκε, τη θεση του Νειλου, της Αιγυπτου, της Ιερουσαλημ, της Νεκρας Θαλασας και των γυρω περιοχων.
Μετα τη Μανταμπα βουρ για το Wadi Mujib.
Eιχαμε διαβασει για την υπαρξη ενος πολυ ομορφου φαραγγιου που προσφερεται για trekking και αποφασισαμε να το ενταξουμε στο προγραμμα μας. Το γεγονος οτι δεν το περιλαμβανουν τα γκρουπς στα δικα τους προγραμματα ηταν ακομη ενας λογος να παμε.
Σε κοντινη αποσταση απο τη Νεκρα Θαλασσα το Wadi Mujib μας περιμενε να το διασχισουμε. Οντως ειναι πολυ ομορφο και το trekking μια υπεροχη εμπειρια αφου σχεδον ολη την ωρα βρισκεσαι μεσα στο νερο, αλλου μεχρι το γονατο, αλλου μεχρι την μεση και σε καποια σημεια κολυμπας κανονικα. Οταν μπαινεις στο φαραγγι, η πιεση του νερου ειναι μεγαλη και πρεπει να καταβαλλεις μεγαλη προσπαθεια για να πας κοντρα στο ρευμα του ποταμου, ενω στην επιστροφη σου η δυσκολια εγκειται στο οτι, επειδη πλεον πας με την ροη του ποταμου, καταβαλλεις προσπαθεια για να μην σε παρασυρει το ορμητικο νερο και σκασεις πανω σε κανα βραχο, δεντρο, ή πνιγεις. Σε καποια σημεια για να μπορεσεις να περασεις πρεπει να αναρριχηθεις πανω σε βραχους, κανοντας ουσιαστικα rappel, και αντιστοιχα κατα την επιστροφη πρεπει να κατεβεις τους ιδιους βραχους επισης κρατωντας σκοινια.
Κατα διαστηματα υπαρχουν και καποιοι νεαροι ιορδανοι υπαλληλοι που μπορουν να σε βοηθησουν αμα κολλησεις.
Το τοπιο ειναι μαγευτικο αλλα δυστυχως δεν πηρα μαζι μου μηχανη γιατι φοβηθηκα μην μου πεσει στο νερο... και αποδειχτηκε πως εκανα καλα γιατι στην επιστροφη γλυστρησα και εφυγα με τις μπαντες διανυοντας μια μεγαλη αποσταση αλλου ολοκληρη κατω απο το νερο προσπαθωντας ματαια να παρω ανασα και αλλου χτυπωντας σε κλαδια και πετρες. Ας ειναι καλα ενα παληκαρι απο αυτους που βρισκονται εκει για τετοιες περιπτωσεις κουλων πεζοπορων (και να πω πως δεν εχω ξανακανει trekking... πφφφ) o οποιος καταφερε να με φρεναρει προτου φτασω στη Νεκρα Θαλασσα
Μετα απο αυτη την καταπληκτικη (παρα το ατυχημα μου) εμπειρια, πηγαμε στο αυτοκινητο οπου μας περιμενε ο Jad, βγαλαμε τα μουσκεμενα μας ρουχα και παπουτσια βαζοντας στεγνα και με την μυρωδια του ποταμιου πανω μας (αφου δεν υπαρχουν ντουζ να ξεπλυθεις δυστυχως) ξεκινησαμε για μια μεγαλη διαδρομη που θα μας εβγαζε στο Κερακ.
Με χαλαρη κουβεντουλα και χαζευοντας την ομορφη διαδρομη φτασαμε αργα το μεσημερι στο Κερακ.
Η πολη ειναι χτισμενη σε λοφο και στην κορυφη του λοφου αυτου βρισκεται το Καστρο των Σταυροφορων που ειναι και το βασικο αξιοθεατο και χτιστηκε το 1142.
Τοσο το ιδιο το καστρο οσο και το σημειο οπου βρισκεται, στην κορυφη ενος αγριου και σχεδον ερημικου τοπιου, ειναι ακρως επιβλητικα.
Οσο περιτριγυριζαμε στην αυλη, τις στοες και τα περασματα και κοιτουσαμε την πανοραμικη θεα της γυρω περιοχης, προσπαθουσα να φανταστω πως θα ηταν το 1200 χωρις την υπαρξη της πολης και των δρομων... με μονο το καστρο να ξεπροβαλλει στη μεση του πουθενα... και πολυ γρηγορα το μυαλο μου αρχισε να φτιαχνει εικονες με τους σταυροφορους, τα αλογα τους να καλπαζουν κ.λ.π. κ.λ.π..... δεν θελω και πολυ να πλασω ολοκληρες ιστοριες στο κεφαλι μου....
Αφου χορτασαμε το καστρο ειπαμε να περπατησουμε λιγο στην πολη μπας και βρουμε και τιποτα φαγωσιμο να χορτασουμε και την πεινα μας... ματαια... αν και η πολη εχει στην πλειονοτητα της χριστιανους και δεν ακολουθει το Ραμαζανι φανατικα, δεν βρηκαμε τιποτα απολυτως... η πολη θυμιζε κλασικο χωριο της ελληνικης επαρχιας που δεν κυκλοφορει ψυχη. Ουτε εναν τουριστα δεν ειδαμε παρολο κιολας που το Καστρο του Κερακ θεωρειται απο τα σημαντικα αξιοθεατα της Ιορδανιας.
Κουρασμενοι και πεινασμενοι, επιβιβαστηκαμε στο αυτοκινητο για να φτασουμε στον τελικο μας προορισμο… την ΠΕΤΡΑ!!
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
