Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ioanna karagianni]

Ντυθήκαμε στολιστήκαμε και ξανασυναντηθήκαμε στην είσοδο. Για αυτήν την πόλη ήμασταν πιο καταρτισμένοι. Ήταν μια ακόμα από τις αστικές πόλεις που έχτισαν οι Κινέζοι για να ζήσουν στο Θιβέτ. Λασπωμένοι άσφαλτοι, σκονισμένα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, μικρά μαγαζάκια, πλανόδιοι, γάτες, σκύλοι. Με τον χάρτη στο χέρι, κατευθυνόμασταν πηδώντας πάνω από λακκούβες και σκουπίδια προς τον τουριστικό δρόμο με τα εστιατόρια, όταν ο Σταύρος είχε πάλι μια από τις καταπληκτικές του ιδέες,
«κομμωτήριο!!!» ανακοίνωσε.
Η Φούλα τέθηκε σε θέση μάχης,
«τι; τι; Είναι αξιοθέατο να το φωτογραφίσω;».
«Όχι είναι κουρείο θα κόψω τα μαλλιά μου».
«Κλείσανε τα κουρεία στην Πάτρα; Πότε και έμενα δεν μου το είπανε;» ανησύχησε η Ίριδα.
«Δεν θα έχω χρόνο στην Πάτρα, θα κόψω εδώ τα μαλλιά μου να είμαι έτοιμος για την Πολωνία».
Αγνοώντας τα έντονα γουργουρητά της πείνας οι υπόλοιποι τον κοιτάξαμε αποσβολωμένοι. Μας έπιασε απροετοίμαστους, μετά από την επιτυχία των προβλέψεων του στις κατολισθήσεις νομίζαμε ότι τον είχαμε σε καταστολή, δεν περιμέναμε να χτυπήσει πάλι τόσο γρήγορα.

Είναι πολύ κρίμα που δεν έχω εδώ τον κομμωτή να σας περιγράψει ο ίδιος τι επακολούθησε. Εκεί που αυτός και η βοηθός του ήταν έτοιμοι να κλείσουν εισβάλουν μέσα έξι τουρίστες οπλισμένοι με φωτογραφικές μηχανές. Ο πιο ψηλός από αυτούς του δείχνει με νοήματα ότι θέλει να κόψει τα μαλλιά του. Δέχεται με ένα νόημα κοιτώντας ύποπτα τους υπόλοιπους, και δείχνει έναν λουτήρα στον ψηλό. Ο λουτήρας είναι χαμηλά και συνοδεύεται από ανάκλιντρο και όχι από πολυθρόνα. Ο ψηλός ξαπλώνει κάτω από τις ιαχές και τα γέλια των υπολοίπων. Με το πρώτο νερό που βρέχει το κεφάλι του οι μηχανές παίρνουν φωτιά, τα φλας αναβοσβήνουν και η σκηνή αποθανατίζεται από όλες τις πλευρές. Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι. Μετά από συζητήσεις σε μια ακατανόητη γλώσσα οι τέσσερεις φορτώνουν τις μηχανές τους στην γκάγκανη κοντή και φεύγουν. Αυτή πάλι συνεχίζει να τραβάει φωτογραφίες διαδοχικά με κάθε μηχανή ξεχωριστά. Ο Κινέζος πλην τίμιος κομμωτής τρίβει το κεφάλι, το ξανατρίβει και το ξαναματαξανατρίβει. Μετά από 20 λεπτά το δέρμα του τριχωτού της κεφαλής έχει κατακοκκινήσει αλλά κανείς δεν του λέει να σταματήσει. Μα τι περιμένουν να σταματήσει από μόνος του; Όχι δεν αναλαμβάνει αυτός τέτοιες πρωτοβουλίες, θα τρίβει. Κάποια στιγμή η άχαρη με τις μηχανές του φωνάζει απελπισμένα stop stop, χα είχε κερδίσει, λύγισαν πρώτοι. Δείχνει μια καρέκλα μπροστά στον καθρέφτη και ο ψηλός με το φλογισμένο σκαλπ ενώ η άλλη συνεχίζει να φωτογραφίζει.

Αστεία αστεία ο Κινέζος με τα οξυζενέ μαλλιά ήξερε καλά την δουλειά του. Φεύγουμε από το κομμωτήριο και συναντούμε τους άλλους σε ένα δρόμο πιο πολιτισμένο με εμπορικά και εστιατόρια, ακόμα και τύπο φαστ φουντ. Το εστιατόριο που τελικά διαλέξαμε είχε ένα όνομα τύπου «το γελαστό γιακ». Οι μικρές του μερίδες δεν ήταν καθόλου για γέλια, αλλά χορτάσαμε.

Ήμαστε ανακουφισμένοι από πονοκεφάλους και ανακατωσούρες λόγω υψομέτρου που μας έκοβαν την όρεξη για κάθε δραστηριότητα, χορτασμένοι και καθαροί άρα και απαλλαγμένοι από την υποχρέωση να γίνουμε σύγχρονοι τροφοσυλλέκτες αναζητώντας τροφή και τουαλέτα. Ερχόμαστε πλέον αντιμέτωποι με την σκληρή- και τώρα τι κάνουμε- πραγματικότητα. Η πόλη είναι άτονη και αδιάφορη, δεν μας δημιουργεί καμιά όρεξη να την περπατήσουμε, είναι νωρίς όμως ακόμα για ύπνο. Η Ισαβέλλα έχει έτοιμη την λύση.
«Ωραία, τώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο να παίξουμε μπιρίμπα και να μου μάθετε μπιλιάρδο.»
Τρελό κέφι.

 

[YBONNH]

Εδω εγω θα υποστηριξω το Σταυρο!
Μου φαινεται παρα πολυ λογικο, οταν δεν εχεις κατι καλυτερο να κανεις να πας στο κωμμοτηριο!

Εχω κανει το ιδιο στη Νασκα!

 

[Giristroula]

Ευτυχώς που δε βγήκε φαλακρός ο άνθρωπος από το πολύ τρίψιμο,,,τόση γάζα είχε πια που απαιτούσε εικοσάλεπτο τρίψιμο; δεν είμαστε στα καλά μας...εμ τι το θελε κι ο χριστιανός το κούρεμα σε ξένα μέρη...

 

[ioanna karagianni]

Το ξενοδοχείο μας λοιπόν διέθετε χώρο με τραπεζάκια που λειτουργούσε σαν καφέ και μπαρ. Εφοδιαστήκαμε με αναψυκτικά κατέβασε ο καθείς από μας τα χάπια που του αναλογούσαν, για πονοκεφάλους, δυσεντερίες, πονόδοντους, και απλώσαμε την τράπουλα. Με την λήξη της παρτίδας εμφανίστηκε και ο δικός μας dim kyr με την παρέα του. Ο Δημήτρης μυούσε τα κορίτσια στο μπιλιάρδο, η Φούλα ασχολούνταν με το αγαπημένο της αντικείμενο, την φωτογραφική μηχανή (αναρωτιέμαι αν την ρωτήσω σήμερα θα θυμάται πως πήγαμε μαζί στο Θιβέτ ή θα θυμάται μόνο τις φωτογραφίες που έβγαλε και εγώ μαζί με τον Σταυρό φορτωθήκαμε τον άνοστο. Μας στρογγυλοκάθισε και αρχίσαμε την κουβεντούλα. Μετά από μια ανάλυση των ελληνικών οικονομικών που επιβεβαίωσε την αυθόρμητη αντιπάθεια που έτρεφα στο άτομο του, ήρθε το δεύτερο κύμα.
«Ήρθατε από Πεκίνο;»
«Ναι κάτσαμε εκεί 2 μέρες»
«Πως σας φάνηκε; Τι προλάβατε;»
«Όχι πολλά, δεν είχαμε ξεναγό για να μας δείξει την αγορά..»
«Δεν εννοώ τι προλάβατε να ψωνίσετε αλλά τι προλάβατε να δείτε»
«Αν δεν έχεις ξεναγό δεν ξέρεις που να πας, στην Ινδία είχα βρει έναν καλό ράφτη και έραψα 10 μεταξωτά πουκάμισα»
«Δηλαδή αυτό σας έμεινε από την Ινδία; Είδατε Βουδιστικούς ναούς και ράψατε πουκάμισα;»
«Ναι ήταν πολύ καλής ποιότητας»
«Οι ναοί»
«Όχι τα πουκάμισα»
«Πάω να μάθω μπιλιάρδο με τα κορίτσια, με συγχωράτε»
Μπιλιάρδο δεν έμαθα, έμαθα όμως ότι τον άνοστο και τον κάνεις Βουδιστή τον Βούδα σου χαλάς.
Μετά από τις εξαιρετικές οδηγίες του Δημήτρη (μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι δάσκαλοι) κατάφερα να πείσω δύο τρεις μπάλες να μπουν μέσα στις τρύπες.
Στο κρεβάτι μου με περίμενε ακόμα μια άυπνη νύχτα. Η επόμενη μέρα μου ήταν η πιο βαρετή του ταξιδιού μου. Αλλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα αυτό, εσείς που το ξέρετε μην διαβάσετε το επόμενο κεφάλαιο. Όμως μετά από αυτήν θα ακολουθούσαν δύο άλλες συναρπαστικές ημέρες, όπου θα ειπωθούν δηλώσεις «τι καταπληκτικό ταξίδι!!!!» και θα τεθούν ερωτήσεις «ρε παιδιά δηλαδή εμείς τώρα πληρώσαμε για να κάνουμε αυτό το ταξίδι;»

 

[ΕΡΣΗ]

Και δε μου λες φιλεναδα, καταλαβες ποτε τι ειχε ερθει να ψωνισει στο θιβετ αυτος ο ανοστος συμπατριωτης μας; Μηπως εκεινα τα καπελα λαμπατερ; Μηπως βουτυρο απο γιακ; Μηπως τα κερατα που παρολιγον να εφερνες για να φορουσαμε στην Πορταρια;
Αν δω δηλαδη κανεναν με το λαμπατερ στο κεφαλι να ξερω οτι ηταν το κακο σου συναπαντημα! Και αμα θελησει να με κερασει τσαι με βουτυρο γιακ μεσα να ξερω να φυγω τρεχοντας για να παω να μαθω και εγω μπιλιαρδο!

 

[ioanna karagianni]

Και δε μου λες φιλεναδα, καταλαβες ποτε τι ειχε ερθει να ψωνισει στο θιβετ αυτος ο ανοστος συμπατριωτης μας; Μηπως εκεινα τα καπελα λαμπατερ; Μηπως βουτυρο απο γιακ; Μηπως τα κερατα που παρολιγον να εφερνες για να φορουσαμε στην Πορταρια;
Αν δω δηλαδη κανεναν με το λαμπατερ στο κεφαλι να ξερω οτι ηταν το κακο σου συναπαντημα! Και αμα θελησει να με κερασει τσαι με βουτυρο γιακ μεσα να ξερω να φυγω τρεχοντας για να παω να μαθω και εγω μπιλιαρδο!

Δεν τόλμησα να ρωτήσω, φοβόμουν την απάντηση, έτσι και αλλιώς στο Θιβέτ δεν είχε ΤΙΠΟΤΕ να ψωνίσεις.

 

[ioanna karagianni]

Το επόμενο πρωί οι οδηγοί μας με την ξεναγό μας περίμεναν στην είσοδο.
Θα κάνω μια παύση στην ιστορία για να παραθέσω την κατάσταση που επικρατούσε με αυτούς τους τρεις. Η Ντρόγκα δεν γνώρισε τον Λόσια, ενώ με τον άλλον οδηγό, του οποίου ουδέποτε μάθαμε το όνομα του, ήταν κολλητοί.
Μας ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψει με το τζιπ που οδηγούσε ο φίλος της. Εμείς λοιπόν ταξιδεύαμε άνετα με τον Σταύρο στην θέση του συνοδηγού να απλώνει τα πόδια του και να απαριθμεί ράθυμα τα κακά συναπαντήματα που θα έχουμε στον δρόμο μας (ξέρετε εσείς, θα ντεραπάρουμε, θα πάθουμε αποκόλληση από το ταρακούνημα, θα έχουμε κατολίσθηση άκυρο αυτό το επάθαμε), και το dvd να ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας όλη την πρόσφατη μουσική ιστορία της χώρας.

Στο άλλο αυτοκίνητο τα τρία συντρόφια μας κάθονταν πίσω, η Ντρόγκα είχε μπαστακωθεί μπροστά και μιλούσε ασταμάτητα με τον φίλο της. Το δικό τους dvd είχε κολλήσει και έδειχνε συνεχώς το ίδιο τραγούδι. Πράγμα που δεν ενοχλούσε κανέναν εκτός από τον Δημήτρη και την Ίριδα. Η Φούλα δεν το είχε καταλάβει ασχολούνταν με την παραγωγή φωτογραφικού υλικού. Όλα αυτά σας τα λέω γιατί δεν έχω τίποτε καλύτερο να σας πω. Τέλος πάντων θα επανέλθω αργότερα.

Όταν τους συναντήσαμε δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πως το τζιπ μας έδειχνε ακόμα πιο βρώμικο από χτες, ήταν ίσως το πιο λασπωμένο τζιπ στην αυλή, ενώ ο οδηγός των άλλων ήταν πιο νοικοκύρης και είχε φροντίσει να καθαρίσει το δικό του. Ο Λιόσα μας καθόταν ευθυτενής με το καουμπόικο καπέλο του και το κατακόκκινο πουκάμισο του, σαν γνήσιος γελαδάρης της δύσης. Βλέποντας τον του συγχωρούσες κάθε του ατασθαλία.

Η πρώτη μας στάση ήταν το Pelchor chode monastery. Κτίστηκε κάπου μεταξύ το 1418 και 1427. Από αυτόν τον χώρο τρία πράγματα μου έχουν μείνει.

Καταρχήν το κτίριο που ονομάζεται Kambum, κάτι σαν πολυώροφο παρεκκλήσι. Βρίσκεται στο προαύλιο του μοναστηριού και είναι από τα λίγα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή στο Θιβέτ και από τα πλέον διάσημα. Είναι κάτι σαν τεράστια τρισδιάστατη μαντάλα. Το διατρέχουν διάδρομοι που ενώνονται μεταξύ τους με σκάλες. Οι αίθουσες του είναι γεμάτες με Βούδες. Ως επιμελείς ταξιδιώτες φροντίσαμε να περικυκλώσουμε όλους τους ορόφους αυτής της νόστιμης κατασκευής.

Το δεύτερο εντυπωσιακό ήταν μια ηλικιωμένη με ένα μωρό στην αγκαλιά. Μιλούσε με διάφορους και αυτοί της έδιναν λεφτά. «Ζητιανεύει;» ρώτησα την Ντρόγκα μας. «Όχι» μου απάντησε ενώ έβγαζε και αυτή το πορτοφόλι της «βρήκε αυτό το παιδί εγκαταλειμμένο και το υιοθέτησε». Δηλαδή και μόνο με την δήλωση της όλοι την πίστεψαν, κανείς δεν σκέφτηκε πως λέει ψέματα για να επωφεληθεί. Αγνός λαός, αθώοι άνθρωποι, και εμένα εκεί μου φαινόταν πολύ πιθανόν η κυρία να λέει απλώς την αλήθεια, εδώ ποιος θα την πίστευε;
Και τρίτο και τελευταίο τεχνολογικό και εντυπωσιακό ήταν ο μοναχός καθισμένος στην είσοδο της Kambum να αντιγράφει από τα βιβλία τους κείμενα σε ένα σύγχρονο και απαστράπτον lap top. Ήταν πολύ περίεργο να βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή τα γράμματα τους.
Και μετά φύγαμε από την Gyantse, για πάντα και ποτέ δεν ξανάδαμε τον άνοστο κύριο. Είδαμε μύλους για αλεύρι, είδαμε εργοστάσια χαλιών, αγορές και κρέατα αλλά τον κύριο όχι ποτέ ξανά.

 

[ioanna karagianni]

Ο δρόμος έως το Shigatse ήταν άνετος και ολίγον βαρετός. Το ξενοδοχείο που μας περίμενε εκεί ήταν ένα συμπαθητικό σύμπλεγμα κτισμάτων Θιβετιανού στυλ.

Η πόλη μας υποσχόταν ένα πλούσιο απόγευμα. Περίμενα με ανυπομονησία την αγορά της πόλης και το εργοστάσιο χαλιών.

Για το Tashilhunpo monastery δεν είχα καμιά λαχτάρα. Ένα μεγάλο κεντρικό μοναστήρι με πολλούς τουρίστες στο κέντρο της πόλης δεν ήταν πια στις προτιμήσεις μου είχαμε δει ήδη αρκετά. Ο Σταύρος σήκωσε ειρωνικά το φρύδι όταν του είπα ότι δεν με ενδιαφέρει το μοναστήρι «φυσικά είναι μοναστήρι μαυροσκούφιδων μοναχών αυτοί δεν παντρεύονται».

Η πρώτη στάση ήταν στο εργαστήριο χαλιών. Το προηγούμενο Καλοκαίρι στο Νεπάλ είχαμε επισκεφθεί έναν καταυλισμό Θιβετιανών προσφύγων, τα χαλιά και τα υφαντά τους ήταν πολύ όμορφα, από βαμβακερό νήμα σε ζεστά χρώματα και ζωηρές παραστάσεις. Γυναίκες έπλεκαν στους αργαλειούς όση ώρα ήμασταν εκεί και τα σχέδια δημιουργούνταν μπροστά στα μάτια μας. Κάτι παρόμοιο περίμενα ότι θα δω και εδώ.

Μια βαριά σιδερένια πόρτα άνοιξε σε μια μεγάλη περιφραγμένη αυλή, αριστερά και δεξιά της εισόδου πολύ μικρά σπιτάκια του ενός δωματίου φιλοξενούσαν τους εργάτες και τις οικογένειες τους. Παιδάκια έπαιζαν έξω από τα καλύβια. Στο βάθος το μακρύ ψηλό κτίριο των χαλιών. Μας υποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης και μας χαιρέτησε δια χειραψίας. Προφανώς έτρεφε ελπίδες για μεγάλες και κερδοφόρες πωλήσεις. Και εγώ έτρεφα ελπίδες για εντυπωσιακά χαλιά και χαριτωμένες τσάντες, όμως το νήμα που χρησιμοποιούσαν εκεί ήταν μάλλινο και τα χαλιά τους ήταν βαριά, κλασικά και μονότονα. Γρήγορα όλοι χάσαμε το ενδιαφέρον μας, ξαναχαιρετήσαμε τον κύριο (και άλλη χειραψία τζάμπα) και την κάναμε για το μοναστήρι.

Το πώς ήταν το μοναστήρι εσωτερικώς δεν θα σας πω γιατί δεν το είδα. Εξωτερικώς ενθυμούμαι τουρίστες κυρίως Κινέζους και μερικές ψιλόλιγνες κοπέλες με την αστική φορεσιά του Θιβέτ. Τι όμορφες που ήταν! Τους αποχαιρέτησα στην είσοδο και έφυγα για μια ωριαία περιήγηση στην περιοχή. …
…
… Εντάξει το παραδέχομαι, μια βόλτα στους μικροπωλητές που είχαν τους πάγκους τους έξω από το μοναστήρι έκανα. Η υπόλοιπη περιοχή μου φαινόταν γκρίζα και αδιάφορη. Όμως αυτοί οι πάγκοι είχαν πολύ ενδιαφέρον. Ντόπιοι άπλωναν την πραμάτεια τους από κοσμήματα με χάντρες και κόκαλο γιακ, πλεκτά κασκόλ, πέτρες προσευχής, τσάντες, και λουκάνικα σε καλαμάκι με τηγανιτές ή βραστές πατάτες που τις μαγείρευαν εκείνη την στιγμή. Περιφερόμουν ρουφώντας το τοπικό διάσημο ποτό από πράσινο τσάι και αγόραζα χαζομαρούλες, περισσότερο για να μιλήσω λίγο με τους ανθρώπους και να παίξω μαζί τους παζαρεύοντας τις ήδη χαμηλές τιμές τους. Λίγο πιο πέρα μια ζητιάνα απαίτησε το ποτό μου. Μου έδειχνε με το δάκτυλο το ανοιχτό ξεδοντιασμένο στόμα της και βούτηξε το μπουκάλι από το χέρι μου πριν αποφασίσω καν αν θέλω να της το δώσω ή να της αγοράσω ένα καινούργιο.

Βρήκα τους φίλους μου μία ώρα μετά στην είσοδο του μοναστηριού και φύγαμε για την αγορά. Είχα στον νου μου τις τοπικές αγορές άλλων χωρών με χωριάτες της περιοχής να ψωνίζουν, φρούτα, λαχανικά τακτοποιημένα όμορφα σε μεγάλα καλάθια. Εδώ όμως ήταν απλώς ένα μεγάλο λασπωμένο παζάρι με τουριστικά αναμνηστικά δεύτερης διαλογής και πάγκους γεμάτους κομμάτια κρέας.

Αφού και η τελευταία προσδοκία μας βούλιαξε στην σκόνη του δρόμου της αγοράς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Θα περνούσαμε το υπόλοιπο της ημέρας μας τρώγοντας στο όμορφο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, και παίζοντας μπιρίμπα. Απλά καθημερινά πράγματα που θα κάναμε για τελευταία φορά σε αυτήν την χώρα.

 

[STAV]

Ξαπλώσαμε σε λευκά σεντόνια, θαύμα, θαύμα όταν πια η ώρα ήταν πολύ αργά. Μα τι κάναμε όλη την ημέρα σε αυτή την πόλη; Η Shigatse όπου διανυκτερεύσαμε εκείνο το βράδυ, είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Θιβέτ, μια όαση δυτικού πολιτισμού στο πολυήμερο ταξίδι από την Lhasa. Ολίγη από Θιβέτ και πολύ από Κίνα, με το μέγαρο της αστυνομίας να δεσπόζει με τις Κινέζικες σημαίες του και τους Κινέζικους φρουρούς του, την πλατεία με τα χάλκινα αγάλματα και φυσικά με το μοναστήρι Tashilungpu. Επίσημη κατοικία του Panchen Lama, no2 στην ιεραρχία μετά τον Dalai Lama, εκεί όπου είχαμε την ευκαιρία να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά ότι τα τρία δηλητήρια της ζωής είναι η απληστία, ο θυμός και η άγνοια, κοινώς ΔΝΤ κλπ. κλπ.
Παραπαπαμ…..παραπαπαμ……… Τι έγινε ρε παιδιά
7.00 η ώρα το πρωί και τα κινέζικα εμβατήρια ακούγονταν στη διαπασών. Σεισμός στην περιοχή. Πόλεμος; Νέα επίθεση των κινέζων, στρατιωτικός νόμος μα τι γίνεται τέλος πάντων. Κοιτάμε από το παράθυρο. Τεράστια ηχεία, όλο το προσωπικό του ξενοδοχείου παρατεταγμένο κάθεται προσοχή κάτω από το άγρυπνο βλέμμα 3 στρατιωτών, ατσαλάκωτων κινέζων φυσικά. Κάθε ημέρα γίνεται έπαρση της κινέζικης σημαίας στην αυλή του ξενοδοχείου. Ταυτόχρονα ακούγεται και ένας ύμνος, σύνολο κραυγών μάλλον προς τιμή του μεγάλου πατερούλη. Για λίγες στιγμές το ξενοδοχείο ShigatseManasarovarHotel*** , ChinaTibetShigatseQingdooroad 14, phonenumber 0892-8839999, fax:0892 8828111, ανήκει στους τουρίστες. Εμ με 400Υ το δίκλινο ήτοι γύρω στα 38 ευρώ με πρωινό για την περιοχή είναι top. Βγαίνουμε στην αυλή με τα σακίδια και ένα νέο σήριαλ μας περιμένει. Η Ντρόγκα η ξεναγός τα χάλασε με τον οδηγό-ιδιοκτήτη του πρώτου τζιπ και κατά τη διάρκεια της νύχτας τα φτιάχνει με τον Λιόσα τον οδηγό μας. Οι δύο οδηγοί, αντίζηλοι πια δεν μιλιούνται, κάθονται σε απόσταση 4 μέτρων ο ένας από τον άλλο και βρίζονται μέσω της Ντρόγκα. Μέχρι το τέλος της διαδρομής θα παιχθεί ένα θιβετιανό ριαλιτι με τίτλο όχι αγρότης ψάχνει…κατά την ελληνική τηλεόραση που μας επιδιορθώνει κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, αλλά ένα βουκολικό σήριαλ μίας γυναίκας, δύο άντρες σε Θιβετιανή βερσιόν. Αλλοίμονο μας. Αφήνουμε πια το sigatse και παίρνουμε το δρόμο προς τα βουνά. Το δρόμο για το Gomolangma.
Το 2007 η Κίνα αποφάσισε να φτιάξει έναν αυτοκινητόδρομο που θα έφτανε μέχρι το everestbasecamp. Χρειάστηκαν 3, ναι τρεις μόνο μήνες για να τον τελειώσει, 108 χιλιόμετρα και κόστος 20.000.000 δολάρια. Και όλα αυτά για να φτάσει η ολυμπιακή φλόγα του 2008 στην κορυφή των Ιμαλαίων, την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Οι κινέζοι διαλαλούσαν ότι όλα γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης, της προσφοράς προς τους κατοίκους της περιοχής, οι Θιβετιανοί αντίθετα ότι όλα είχαν πολιτικά κίνητρα και κυρίως να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία των κινέζων για την δύναμη του ανθρώπου πάνω στη φύση και στους θεούς των βουνών. Ακόμη και οι Ινδοί φώναζαν για οικολογική καταστροφή των Ιμαλαίων, αλλά ο στόχος των κινέζων ήταν τα 6.000.000 τουριστών που θα έφταναν στο ΕΒC το 2010. Το 90% είναι κινέζοι τουρίστες.
Έτσι ένας καλά ασφαλτοστρωμένος και διαγραμμισμένος δρόμος περνά πια μέσα από τα βουνά, τα χιλιόμετρα τρέχουν, οι ήχοι της μουσικής έχουν αλλάξει Sweetdreams (eurythmics), pleasedon’tstopthemusic (Rihanna), Summerlove με τον JustinTimberlake, λάγνα βλέμματα και ερωτικά σκέρτσα του Λιόσα με τη Ντρόγκα, μας έχουν γειώσει κανονικότατα. Μα έπρεπε να βρει γυναίκα για να αλλάξει ρεπερτόριο; Ο δρόμος συνεχίζει ανηφορικός, σταματάμε σε δύο σημεία ελέγχου στο πουθενά. Έχετε άδεια για να βγείτε από το Shigatse; Έχετε άδεια να προχωρήσετε νότια; Για κάθε περιοχή του Θιβέτ και μια διαφορετική άδεια, μας είχε σώσει το πρακτορεία σε αυτό το θέμα. Μας μένει μόνο αυτή η σουρεαλιστική εικόνα της ερημιάς, της μπάρας και του κυβερνητικού κινέζου να ζητάει έγγραφα και εξηγήσεις. Η ερημιά δε απόλυτη. Έχουμε περάσει πια τα 4000 μέτρα και δεν υπάρχει ούτε ξερό χορτάρι. Το οροπέδιο αχανές, υπάρχει άραγε κάτι πιο κοντά σε σεληνιακό τοπίο στον πλανήτη, και η βαριά αναπνοή μαρτυράει πως είμαστε στα… ύψη. Λαχανιάζουμε ακόμα και όταν πέφτει το αυτοκίνητο σε λακκούβα… Το δεύτερο τζιπ άφαντο, πολύ πίσω, ανησυχούμε εμείς η Ντρόγκα βέβαια όχι. Αποφασίσαμε να πάμε στο Sakya, 25 km. μακριά από τον κεντρικό δρόμο.
Χαρακτηριστικό της περιοχής και του χωριού αποτελεί το χρώμα των κτηρίων. Όλα γκρι με κόκκινες και λευκές οριζόντιες γραμμές γύρω από τα πορτοπαράθυρα.

Ένα ιδιαίτερο χωριό που η όραση και το πνεύμα φτάνουν σε υψηλά επίπεδα ικανοποίησης. Χωριό χωρίς μοναστήρι στο θιβέτ υπάρχει; Όχι βέβαια. Το καστρομονάστηρο Sakya ονομάζεται the «greatwallofTibet».

Παρκάραμε μπροστά από το μοναστήρι και επιτέλους δηλώσαμε στη Ντρόγκα ότι θα περιμένουμε τους άλλους, η Ντρόγκα έφυγε για καφέ με τον Λιόσα και εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό. Δυστυχώς το 4ο πλάνο του μεγάλου πατερούλη της κίνας περιλαμβάνει και το Sakya. Ένα εργοτάξιο αλλαγής της μορφής των πάντων. Παντού κινέζοι εργάτες και έποικοι μεταμορφώνουν το χωριό σε μια κινέζικη αστική πόλη. Οι Θιβετιανοί απωθούνται και φτιάχνουν μια μικρή κοινότητα μακριά κοντά στο ποτάμι. Ένας χωμάτινος δρόμος ξεκινάει από το κεντρικό μοναστήρι , περνάει μέσα από τα 5-10 σπίτια των Θιβετιανών και ανηφορίζει προς το

απέναντι βουνό, σεληνιακό τοπίο όπου βρίσκεται το δεύτερο κομμάτι
του μοναστηριού.

Δυστυχώς όλα θα αλλοιωθούν σε μικρό χρονικό διάστημα. Γυρνάμε πίσω να βρούμε τους άλλους και πάμε για μια επίσκεψη στο τελευταίο μοναστήρι. Το Sakya Monastery, ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της χώρας και του Βουδισμού, αποτελεί μια από τις τέσσερις σχολές του Βουδισμού, εκεί όπου ο Δαλάι Λάμα ο 5ος επανένωσε το διαιρεμένο σε βασίλεια κράτος και δημιούργησε μια ισχυρή δύναμη αναπτύσσοντας πολύ στενές σχέσεις με τους Μογγόλους. Μάλιστα σε αυτό το μοναστήρι και επηρεασμένοι από την Θιβετιανή γραφή, οι σοφοί των Μογγόλων δημιούργησαν την Μογγολική, αυτή που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Επίσης εδώ έγινε μια από τις πιο πλήρεις καταγραφές της γνώσης που υπήρχε μέχρι εκείνη την εποχή για θέματα που εκτός από θρησκεία κάλυπταν ιατρική, αστρολογία, τέχνες… Αν και έχει διασωθεί ένα μόνο μέρος του από την… πολιτιστική επανάσταση δεν παύει να αποτελεί σημαντικό τόπο για την Ιστορία της χώρας.. Η ομορφιά του δεν είναι φανερή στα μάτια του βιαστικού τουρίστα. Δεν βρίσκεται στην οριζόντια προέκταση της οπτικής ακτίνας. Δεν μιλάει, δεν φωνάζει. Η ομορφιά του είναι διακριτική, κρυμμένη στα πιο απίθανα μέρη, πρέπει να λοιπόν να το περπατήσεις όπως έλεγε και ο Καραγάτσης.

Το Sakya είναι ένας τόπος ανάτασης της ψυχής και του πνεύματος Ένα κομμάτι της ψυχής μας έμεινε εκεί. Προλάβετε…..

Ξεκινάμε για Lhatse, 30 km δρόμος. Μια πόλη, ένας δρόμος 3 χιλ με τα σπίτια αριστερά και δεξιά. Μια από τις πιο όμορφες διαδρομές στην επαρχία του Θιβέτ άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Αφού κατεβήκαμε σχετικά σύντομα στα 4.300 μέτρα, ένας φιδίσιος δρόμος μια ατέλειωτη αλληλουχία από ανηφορικές φουρκέτες, μας ανέβασε στην σχεδόν κάθετη πλαγιά στα 5.100 μέτρα. Gyatso –la. Η θέα προς τα Ιμαλάια έκοβε την ανάσα (δεν είχε και πολύ οξυγόνο, μελανιάσαμε!). Χιόνια, κρύο, ένας αέρας δυνατός που χτυπούσε αδυσώπητα το πρόσωπο και το κορμί.

Σταματήσαμε εκεί στην κορυφή να περιμένουμε τους άλλους. Βγήκαμε για λίγο και τρέχοντας μπήκαμε πάλι πίσω στη θαλπωρή του τζιπ. Ξαφνικά ένα Θιβετιανό μικρό μουσούδι κολλάει πάνω στο τζάμι, μες τη βροχή, το κρύο, το χιόνι. Αυτό ελεύθερο και μεις φυλακισμένοι μέσα στο σιδερένιο κλουβί μας. Ένα μουσούδι σαν κι αυτά που μποτιλιαρισμένος στην Πατησίων, την Κατεχάκη , την Κηφισίας τα βλέπεις να κολλάνε πάνω στο τζάμι για να σου καθαρίσουν το παρμπρίζ ή να σου δώσουν ένα πακέτο χαρτομάντιλα για πενήντα λεπτά και συ γυρνάς το βλέμμα αδιάφορα από την άλλη. Ένα Θιβετιανό μουσούδι που σου θυμίζει , πως έκανες τόσα χιλιόμετρα και δεν επιβεβαίωσες τίποτα, δε χόρτασες την περιέργειά σου, αντιθέτως αμφιβάλεις ακόμα πιο πολύ για τα δεδομένα σου.

Γεια σου μικρό θιβετιανάκι, γεια σου και σε σένα μικρό στην Πατησίων, την Κηφισίας και όπου αλλού βρίσκεσαι.

 

[NTINA]

Πόσα πράγματα μπορεί να πει ένα παιδικό βλέμμα!

Εγώ κράτησα αυτό το τελευταίο.

 

[ioanna karagianni]

Πότε η Ποτάλα πότε το μουσούδι, μήπως να το σκεφτείς σοβαρά για επαγγελματίας φωτογράφος;

 

[KLEOPATRA]

Ιωαννα και Σταυρο σας διαβασα μονορουφι μια νυχτα πριν μερες και επανερχομαι.
Ενα εχω να πω:δεν υπαρχουν αυτα που ζησατε.Ειναι το απολυτο υπερ-ταξιδι.
Το σημειο που κανετε καμπινγκ σε εκεινη τη λιμνη σε μεγαλο υψομετρο και παλευετε για ανασα ,εχοντας τα συμπτωματα του υψομετρου (πλην του ΒΟΥδα βεβαιως που ροχαλιζει μακαριως)ειναι πραγματικα απιστευτο!