Θιβέτ Θιβέτ - Λάσα η Κουρελού η θανατηφόρος

[mfish]

υπεροχη ιστορια, οπως και οι υπολοιπες .....Ταξιδευω πραγματικα...

 

[St.Adamantidou]

Σ' ευχαριστώ!
Ελπίζω η συνέχεια να μην σε απογοητεύσει. Βέβαια, πάντα θα είναι κομματάκι....σκαμπρόζική, αλλά θα έχει και κάποιες ιστορικές πληροφορίες που θέλω να πιστεύω ότι θα τις βρείς εξ ίσου ενδιαφέρουσες. Λίγη υπομονή, λοιπόν, έως ότου μάθω πώς να συνεχίζω σωστά (κι όχι ανακατωμένα) το κείμενο! Ακόμα δυσκολευομαι στον χειρισμό τού Η/Υ...Αλλά πού θα πάει? Δεν είναι στον δικό του..." εγκέφαλο" μόνο, αλλά και στον δικό μου...Κάτι θα κάνει κι αυτός ο έρμος...
Σ'΄ευχαριστώ και πάλι

 

[St.Adamantidou]

Θιβέτ Λάσα η΄Κουρελού η θανατηφόρος

Οσο για πνευματική διαύγεια, τί να σάς πώ? Ψηλώνει ο νούς! Γίνεσαι κάτι σαν αυτιστικός Κι αυτό δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου. Κάμποσες φορές τη μέρα, συνελάμβανα τον εαυτό μου να κρατά κάποιο πράγμα στο χέρι, και να μην ξέρει τί να το κάνει. " Poor judgment " το λέει ο Οδηγός μου. Κι εγώ να πηγαινοέρχομαι από πόρτα σε παράθυρο και τούμπαλιν, μουρμουρίζοντας απελπισμένα. -"Δεν το πιστεύω! Δεν μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν σε μένα! Εγω ταξίδι πήγα, η χριστιανή. Δεν πήγα σε καλέστρα στο Καθαρτήριο τού Δαντη! Μη χειρότερα, δηλαδή..." κι άντε πάλι από την αρχή ατα πήγαιν' έλα. ΄Εως ότου σφιγγόμουν, για να συγκρατήσω τον εαυτό μου και να τον βάλω να σκεφτεί τον...τετραγωνισμό τού κύκλου! -"Τι κρατάς, φουκαριάρα μου, στο χέρι τόσην ώρα?" Απάντηση. -"Τό λιφι!" Και τί φορείς στην κεφαλή σου? -"Ενα πλαστικό σκουφί!" Πολύ ωραία. Και πού τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά? -"Στο μπάνιο!" Εύγε σου, Αινστάιν. Σταμάτα, λοιπόν, ατα πέρα αδώθε, κι άντε να πλυθείς, επί τέλους!........

Τέτοια παρανοϊκά κάνει το υψόμετρο. Σού νερουλιάζει τον εγκέφαλο Κι όταν ερθει η ώρα να κάνεις την παραμικρή κίνηση, αρχίζει το λαχάνιασμα. Κρέμεται η γλώσσα σου έξω από τα σογόνια. Η αναπνοή θυμίζει το Οριάν Εξπρές. Το χρώμα σου παραλλάζει και θυμίζει την Κίτρινη φυλή. Και η πίεσή σου κατεβαίνει σαν ζεμπίλι γεμάτο πατάτες, που το σαβουρντάς από τον 8ο όροφο. Δε βαστιέται ούτε με Εφορτίλ ούτε με Κοραμιν. Και ξεραίνεσαι οπουδήποταε, πρίν το πάρεις χαμπάρι. Φρίκη!
Αλήθεια, τί να σού κάνει κι εκείνος ο οργανσιμός με 40% λιγότερο οξυγόνο? Η κεφαλή μήτε αιματούται μήδε οξυγονούται. Απλώς... συρρικνούται !!! Κι άντε, τώρα εσύ να οργανωθείς, για να αντιμετωπίσεις τίς χιλιάδες δυσκολίες αυτού τού εντελώς διαφορετικού ταξιδιού.

Στο Θιβέτ, είσαι από παντού αβοήθητος. Ακόμα κι από τον εγκέφαλό σου. Κι επειδή τα συμπτώματα δεν είναι μονάχα αυτά, ελάτε να σάς πω και τα υπόλοιπα, για να το σκεφτείτε δίς και τρίς, προκειμένου να αποφασίσετε να τρεχαλίζετε στα όρη στ' άγρια βουνά!!΄Εχουμε, λοιπόν, και λέμε.Πονοκέφαλοι διαφόρων διαβαθμίσεων, μέχρι σκοτοδίνης. Ναυτία, μέχρις υποψίας...ανεμογκαστρίου! ΄Εμετοι, μέχρις αηδίας! Αϋπνία, μέχρι ζομπιοποιήσεως! Εκνευρισμός μέχρι δολοφονίας συμβίου μοιχού, ή συμβίας μοιχαλίδος, αναλόγως! Σύγχυση!. ΄Ελλειψη κρίσεως -γι αυτό δεν ήξερα τί να κάνω με το λίφι μου! Καταβολή δυνάμεων. Κακοαδιαθεσία.Αδυναμία βαδίσματος, λόγω ελλείψεως οξυγόνου. Και, το χειρότερο? Διαφόρων ειδών οιδήματα, μέχρι και πνευμονικού τοιούτου! ΄Ηδη είναι γνωστοί δύο θάνατοι, μελών δύο πολύ γνωστών Ταξιδιωτικών Γραφείων.... Και το πρόγραμμα τής ημέρας να μην προβλέπει ενδιάμεση ξεκούραση, παρα μονάχα ένα διάλειμμα για καφέ και σνάκ. Κινούσαμε το πρωί και επιστρέφαμε "περί λύχνων αφάς", μόλις δηλαδη έπαιρνε να σουρουπώνει! Ψόφιοι! Να φαμε,λέει. Αμ, ξέχασα μέσα στα άλλα συμπτώματα να σάς αναφέρω και το προεξάρχον και λίαν αβανταδόρικο! Ανορεξία!Το τί λίπια χάθηκαν και το τί σιλουέττες αποκαταστάθηκαν σ' αυτό το ταξίδι, δεν λέγεται. Συλφίδες -ή σχεδόν, τέλος πάντων- γυρίσαμε όλες οι χοντρέλες, οι χοντρες και οι χοντροστρούμπουλες.....Χαρά ματιών, καλέ! Διότι, και δι όλης τής Μογγολίας, τής πενθήμερης κρουαζιέρας στά, απερίγραπτης ομορφιάς, φαράγγια τού Γιανγ-τσέ, και διόλης τής Κίνας γενικώς, τρεφόμασταν με κινέζικες αηδίες (για τον δικό μου, τουλάχιστον, ουρανίσκο), ανάλατες, αλάδιαστες και μισοβρασμένες -αλλά, κατα τα άλλα...υγιεινές!!!. Τρώγαμε ίσα - ίσα για να κρατιόμαστε στα πόδια μας...
' Ομως, κατα το ειωθός, κανείς κουλτουραίος δεν ήθελε να εκδηλώσει αναφανδόν, την δυσαρέσκειά του. -"Σώπα, καλέ! Κινέζικη ντελικατέτσα και άνοστη? Θεός φυλάξοι!..." Ε, σκύβαλα για τα γουρούνια να μάς έδιναν, αυτοί θα έγλειφαν τα δάχτυλά τους! Αρκεί που ήταν κινέζικά, κι αυτό προσεδιδε κύρος στο κουλτουριάρικο στομάχι τους!.....Μ' αυτά και μ' αυτά, πώς να μην απισχνανθούμε, οι φουκαριάρηδες εμείς? -"Κομμάτι ακριβούτσικη κούρα αδυνατίσματος βρήκαμε, όμως είναι αποτελεσματική! Τα παντελόνια φεύγουν απ' ατα γοφιά μου!" λέω περήφανη για το επίτευγμά μου. Και, συγχρόνως, προσπαθώ να ξεχάσω το γαστριμαργικό μου όνειρο, που είναι μιά πλούσια αγγουρο-ντοματοσαλάτα, με φετούλα, ελίτσες, πιπεριές, κάπαρι και μπόλικο λάδι για μεγαλοπρεπείς...βούτες... Ωχ, και να μην μπορώ να συμμαζέψω τα σάλια μου!.... Τέτοια ένδεια σάς λέω...

Μίλησα, πιό πάνω, για " σούρντιση ", και θυμήθηκα τίς δημόσιες τουαλέττες τής Λάσας, αλλά και όλης σχεδόν τής Κίνας , το σωτήριον έτος 1993. Είναι, κυριολεκτικά, αξιοθέατες! Ωστόσο, εκθέτουν κι εσένα ανεπανόρθωτα, έτσι που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα μπορούσες να εκτεθείς. Ντροπής πράματα, να σάς χαρώ! Φαντάζεστε τουαλέττες ομαδικής ανακουφίσεως? Δεν το φαντάζεστε, ε? Το..φαντάζομαι! Εκείνο, όμως, που εγώ ποτέ μου δεν φαντάστηκα, ήταν ότι έπρεπε να ξεχάσω την αποκλειστικότητα και τη μοναξιά στον συγκεκριμένο μέρος. Βλέπετε, στην Κίνα και στο Θιβέτ, οι έχοντες τη συγκεκριμένη ανάγκη, βολεύονται πολλοί-πολλοί μαζί, σαν...παρέα να πούμε, αλλά, φυσικά, σε διαφορετικές ...τρύπες!... Πάντα, όμως, μέσα στον ίδιο χώρο!!!....Και δεν φτάνει αυτό. Αλληλοπειράζονται κι αλληλοσχολιάζονται κιόλας, σαν να κάνουν άνετη... κοζερί στο Καφέ Βιέννα τού Ιντερκοντινένταλ!! .... Τώρα, αν τυχει και βρίσκονται μεταξύ τους αλλόφυλοι κι αλλόχρωμοι, τότε γίνεται πραγματικό ραβαίσι!...Το τί χαζι κάνουν οι Θιβετιανές, με τα λευκά οπίσθια τών Ευρωπαίων, δε λέγεται! Σε σημείο να σε φέρνουν σε πλήρη αμηχανία όταν, μάλιστα, μετακινούνται λίγο από την τρύπα τους, και σού αγγίζουν, γελαστά, τούς γυμνούς ...γλουτούς!!! Κι εσύ, η άμοιρη, τί νά κάνεις στη θέση και στην δεινή κατάσταη που βρίσκεσαι? Μέχρι που μπορείς να πάθεις...ανουρία -αν υπάρχει τέτοιος ιατρικος όρος, και να σού πέσουν τα μούτρα από την ντροπή! Σ' έχει δεί η μισή σχεδόν υφήλιος -τόσος είναι περίπου ο πληθυσμός τής Κίνας- στην πιό άχαρη κι άκομψη στάση τής πιό φυσιολογικής και αναπόδραστης φυσικής ανάγκης!......... Δεν είναι απίστευτο?

Και δώ, τώρα, θυμάμαι -το ένα φέρνει τ' άλλο- την καλωσύνη, την ευγένεια και την φιλοξενία τών Θιβετιανών. Παρ' όλο που δεν είναι συνηθισμένοι σε πρόσωπα σάν τα δικά μας -συνήθως Ιάπωνες και Κινέζοι είναι οι πιο τακτικοί τουρίστες- εν τούτοις μάς αντιμετωπίζουν με χαμόγελο και ανοχή. Μάς χαζεύουν, βέβαια, αλλά με πολλή χάρη και χιούμορ. Και γελάμε, καλόκαρδα, όλοι μαζί, για διαφορετικούς, όμως, λόγους ο καθένας....

 

[St.Adamantidou]

θιβέτ-Λάσα η Κουρελού η..θανατηφορος

Στη "Λίμνη τού Δράκου", ένα απόγεμα οι Θβετιανοί κάνουν πίκ-νίκ. Κι ενώ δεν χρειάζονται απομόνωση στίς τουαλέττες, σε τούτον τον κήπο χρησιμοποιούν μπερντέδες για να μείνουν μόνοι! ΄Οσοι είναι ελεύθεροι σκοπευτές, μάς επιτρέπουν να τούς φωτογραφίσουμε, και μάς προσφέρουν αυθόρμητα ένα τενεκεδάκι μπύρα! Χαρά Θεού! Τελικά το Θιβέτε είναι ένας παράξενος κόσμος, που ο Ευρωπαίος δεν μπορεί εύκολα να φανταστεί και να κατανοήσει.΄Εχει φτώχεια, εχει εξαθλίωση, ζει την εγκατάλειψη και την αδιαφορία,καθώς και την ανοιχτή εχθρότητα τής Κίνας. ΄Ομως, όλα αυτά τα δεινά τα φέρει με μιά συγκινητική αξιοπρέπεια, που δεν θυμίζει καθόλου Ινδία....

Πριν από το 1956, το Θιβέτ ήταν ξεχωριστό βάσίλειο. Οι μόνοι ξένοι που το επισκέπτονταν, ήταν ένας μικρός αριθμός ιεραποστόλων, εξερευνητών και ορειβατών, Κι όλοι αυτοί, στην επιστροφή τους στην ήπειρό τους, εξιστορούσαν, με τρόμο, -καλή ώρα σαν και μένα!- τίς δυσκολίες και τούς κινδύνους ενός ταξιδιού εδώ.
Το 1959 η Κίνα κατέλαβε, τελικά, το Θιβέτ, αλλά το κινέζικο τουριστικό πείραμα ξεκίνησε, σιωπηρά, μόλις τη δεκαετία τού 1980. Τα Ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά γκρούπ έσπευδαν -παρά τίς δυσκολίες και τίς άθλιες συνθήκες μετακίνησης και διαμονής- ν' αποκτήσουν, στο διαβατήριό τους, την πολυπόθητη σφραγίδα, ότι ανήκουν στούς..."πιονιέρους" τής Στέγης τού Κόσμου!..Πραγματικό προνόμιο τότε και εύσημο, για τούς τολμηρούς και ανθεκτικούς ταξιδιώτες !!...
Τα χιλιάδες δολλάρια που εισέρευσαν στην Κίνα από ην πόρτα τού Θιβέτ, γλύκαναν τούς Κινέζους, που άνοιξαν, επισήμως, τη Λάσα το 1984. Αλλά μονάχα σε γκρούπ. Ωστόσο, από το 1991 αναγκάστηκαν να δίνουν βίζες και σε μεμονωμένα άτομα, που τα χαράτσωναν,πάντως,στις τιμές!....

Από παράδοση,το Θιβέτ αποτελούσε , μέχρι τή δεκαετία τού 1950, μοναδική περίπτωση χώρας, που συνειδητά επεδίωκε τον απομονωτισμο. ΄Ηταν μιά θρησκευτική, πολιτική και πολιτιστική οντότητα, που χαρακτηριζόταν απο τη θιβετιανή γλώσσα και τον θιβετιανό Βουδισμό. Και, περιέργως ώς τότε, δεν κατέβαλλε σχεδόν καμμία προσπάθεια για επικοινωνία με τον έξω, και χαμηλότερά του ευρισκόμενο, κόσμο....
Να θυμηθούμε εδώ, ότι η Λάσα έχει υψόμετρο 3.600-3.800μ., το δε μέσο υψόμετρο τής χώρας γενικώς,υπολογίζεται στα 4.500μ. Είναι ένα πανύψηλο οροπέδιο, το οποίο περιτριγυρίζεται από ιλιγγιώδους ύψους βουνοκορφές, την Ούλουγκ Μούζ Τάγκ (7.724μ), και την Νάνγκα Παρμπάτ (8.120μ) στα Β.Δ., την Νάμτσα Μπάρμπα,(7.756μ) στα Ν.Α., και το περίφημο ΄Εβερεστ (8.848μ) στα σύνορα με το Νεπάλ.
Γενικότερα, ας θυμόμαστε, ότι το δυτικό και το νότιο όριο των υψιπέδων τού Θιβέτ, είναι τα Ιμαλάια, στα οποία, φυσικά, ανήκει και το ΄Εβερεστ.

Σε τούτη τη χώρα, μαζί μ' αυτά τα μυθικά βουνά, υπάρχει κι ένα μυθικό ποτάμι, ο Βραχμαπούτρα πού, αφού διατρέξει το νότιο Θιβέτ, μπαίνει στην Ινδια.Αυτό το όνομα, που το πρωτοάκουσα σε κάποια τάξη τού Δημοτικού (τέτοια ήταν τότε η παιδεία, που σήμερα κανενος δεν αρέσει γιατί θέλει κόπο να καταπιαστείς μαζί της), με είχε τόσο πολύ δυσκολέψει, που πήρα στη Γεωγραφία 9, αντί τού 10 που ήμουν συνηθισμένη!!...Πώς να το ξεχάσω, λοιπόν, ένα τέτοιο ποτάμι...γλωσσοδέτη?

"Στέγη τού Κοσμου," "'Ομφαλός τού Βουδισμού", "Θρησκευτικό και πολιτικό Κέντρο τού Λαμαϊσμού", το Θιβέτ είναι ένας άκρως ενδιαφέρων τόπος, ιδίως από φυσική άποψη, όπως καταλαβαίνει κανείς από τήν παραπάνω περιγραφή.
Η Λάσα, βρίσκεται κτισμένη πάνω σε υψόμετρο 3-600 και κατ 'αλλους σε 3800μ, με βουνά-γρανίτες να την ζώνουν ολόγυρα. ΄Εχεις την αίσθηση τού Ποιητού που ανέκραξε. "Θέ μου, Πρωτομάστορα, μ' έκλεισες μέσα στα ΄βουνά..." Νοιώθεις το μεγαλείο τής εχθρικής πέτρας να σού συνταράζει την ψυχή. Ομως, περιέργως, τα βουνά τής Λασας, δεν σε συνθλίβουν -αν και θα 'πρεπε. Ισως γιατί το οροπέδιο είναι τεράστιο, και οι πέτρινοι όγκοι σού "γνέφουν" μονάχα από μακρυά ...Και δεν παραβλέπω ούτε τα σχήματα μα, πρό πάντων, μήτε τα χρώματά τους, που σού προκαλούν περισσότερο θαυμασμό παρά δέος. Αν προσέξεις, πόσο αλλάζει χρωματικά ο γρανίτης -ακολουθώντας τίς αποχρώσεις τού ουρανού και τη θέση τού ήλιου-, θα καταπλαγείς. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.΄Εχεις πολύ έντονο το συναίσθημα, ότι βρίσκεσαι πράγματι ψηλά, πάρα πολύ ψηλά! Κυριολεκτικά στην "Στέγη τού Κόσμου"! Στα..κεραμίδια!!!.......

 

[renata]

Υπέροχο πρέπει να ειναι το σκληροτράχηλο θιβέτ!!
κατα καιρούς παρακολουθω το καθε ντοκιμοντέρ που αναφέρεται σ αυτό..
έχοντας επισκεφτεί την κίνα και το νεπάλ το έχω αφήσει καμποσο μακρυά ..
τι λές διαφέρει κατά πολύ?? θα αποτελέσει για μένα ένα πρωτόγνωρο και ξεχωριστό προορισμό??

 

[meli]

Aχ,πως μας ξεσηκωνεις ετσι!!!!:roll:
Κι εγω αποταν πηγα Νεπαλ παντως,μου ανοιξε πολυ η ορεξη για Θιβετ. Πιστευω Ρενατα μου,οτι ειναι ξεχωριστος προορισμος!!!

 

[St.Adamantidou]

Παρ' ότι είναι ένα πολύ δύσκολο κι επικίνδυνο ταξίδι, γνώμη μου είναι να το αφήσει κανείς για αργότερα, όταν θα έχει ταξιδέψει πολύ, και μακρυά. Εκτός από τη φυσική του ομορφιά, που είναι πράγματι μοναδική, κι αυτό είναι αναμενόμενο, με τόσο ψηλά και μυθικά βουνά στο γύρο του, και τούς γλυκούς και γελαστούς ανθρώπους του, για μένα, προσωπικά, δεν λέει και πολλά πράγματα. Μοναστήρια ατελείωτα, γιάκ σε κοπάδια, και ναοί με αγριωπούς βούδες -που όμως βλέπεις, και σε μεγάλο αριθμό μάλιστα- στο Νεπάλ και στις παλιές του πόλεις, το Θιβέτ έχει πάρει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μας λόγω τού ότι ήταν τόσα χρόνια αποκλεισμένο. Ωστόσο, θεωρώ ότι είναι υποχρέωση στον...περιπετειώδη εαυτό μας -εφ' όσον ταξιδεύουμε- κάποια στιγμή να πάμε κι εκεί. Αλλά όχι γιατί θα θαμπωθούμε!!! Υπάρχουν άλλα μέρη στη Γή που μπορούν να σε αφήσουν...άπνουν, με τα πρωτότυπα μνημεία τους, τη φυσική ομορφιά τους και τούς παράξενους κατοίκους τους....΄Εχουν όλο το "πακέτο" πιστέψτεμε...
Πάντως πρέπει να παραδεχτώ, ότι και το ταξίδι είναι θέμα γούστου. Δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα. ΄Ετσι, μην σας επηρεάζω εγώ. Εσείς δίνετε τα χρήματά σας, άρα εσείς -κι όχι εγώ- αποφασίζετε...Θα σας έλεγα, μάλιστα, "πραγματοποιείστε τα ταξίδια που ονειρεύεστε, και μήν ακούτε κανέναν"..΄Αλλωστε, κάθε ταξίδι κάτι έχει να σού δώσει, να σού πεί, να σού διδάξει.
Καλό δρόμο λοιπόν στα σταυροδρόμια τού Κόσμου
Φιλικά
Στέλλα

 

[Yorgos]

Δε μας δίνετε κι ένα τοπ-5 των χωρών που σας εντυπωσίασαν περισσότερο;

 

[meli]

Κι εγω θα το ηθελα αυτο!!!

 

[St.Adamantidou]

Η ατμόσφαιρα έχει μιά κρυστάλλινη διαύγεια. Ο ορίζοντας θαυμάσιους χρωματισμούς.Και η ζέστη τού ήλιου φτάνει σε σένα γλυκειά σαν χαμόγελο, κι όχι επιθετική σαν πεινασμένο θηρίο, όπως έχουμε μάθει στον τόπο μας. Σε τυλίγει σαν ανάλαφρο μετάξι, κι όχι σαν τρίχινος σάκκος...

Οι Θιβετιανοί είναι λαός αρχαίος. Το όνομά του πρωτακούγεται γύρω στο 2.000 π.Χ. Οι Κινέζοι τούς συνδέουν με τα φύλα τών νομάδων και τών κτηνοτρόφων Τσανγκ, που ζούσαν στη μεγάλη στέππα , στα Β.Δ. τής Κίνας. Σύμφωνα με τη μυθολογια, αυτός ο λαός προήλθε από την ένωση ενός μοναχού μ' έναν θηλυκό δαιμονα! ( Μια άλλη εκδοχή τής δικής μας Εύας,να υποθέσω?).

Περισσοτερες πληροφορίες για το Θιβέτ έχουμε κατα τον 13ο αιώνα, όταν, πλέον, οι λόγιοι μοναχοί, - οι Λάμα - άρχισαν να γράφουν θρησκευτικές ιστορίες και βασιλικά γενεαλογικά χρονικά.
Αυτό το υλικό, μέχρι το 1959 -κατα τη μαζική έξοδο προσφύγων πρός την Ινδία, λόγω κινεζικής κατοχής- ήταν απρόσιτο στούς Δυτικούς μελετητές. Και οι Θιβετιανοί δεν είχαν ιδέα, από τίς δυτικές κριτικές μεθόδους. Σκεφτείτε! Μεχρι το 1959, το Θιβέτ ήταν terra incognita, για όλον τον κόσμο! Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που, ακόμα και σήμερα, στα μάτια τών Θιβετιανών εμείς φαντάζουμε σαν...εξωήινοι, ακομα και στα 1990, χρονιά που βρεθήκαμε εμείς εκεί.....

Οι Κινέζοι, όπως θα περίμενε κανείς, προσπάθησαν να εξαλείψουν τη θρησκεία από τη ζωή τών ντόπιων. Ο Δαλάι Λάμα αναγκάστηκε νά εκπατριστεί το 1959, που φαίνεται πως είναι και η αποφράς χρονολογία τού τόπου.
Οι ναοί έκλεισαν. Τα μοναστήρια άδειασαν. Και τα λάβαρα τής προσευχής υπεστάλησαν. Ο φόβος υποχρέωσε τούς Θιβετιανούς να υπομείνουν τίς κακουχίες και τίς απογοητεύσεις, περιμένοντας και ελπίζοντας για καλλίτερες μέρες.

Πράγματι, η θύέλλα τής πολιτιστικής επανάστασης τού Μάο, κάποτε κόπασε. Οι Κινέζοι κατάλαβαν ότι με την πίεση χάνεις, παρά κερδίζεις.
Ξανάνοιξαν τούς ναούς, επέτρεψαν στούς μοναχούς ναγυρίσουν στα μοναστηρια,κιι άφησαν τον κόσμο να βρίσκει παραμυθία στη θρησκεία....

Θέλετε, τώρα, να σάς πω και τη δική μου κακόβουλη σκέψη? Από τη στιγμή που οι Κινέζοι αποφάσισαν να ανοίξουν το Θιβετ στον έξω κόσμο και στούς τουρίστες, θεώρησαν τη θρησκεία ...φολκλόρ! Τί νόημα, αλήθεια, θα είχε ένα σκοτεινό, μουντό μοναστήρι, δίχως τούς φυσικούς του κατοίκους, με τίς χρωματιστές ρόμπες και τα ξυρισμένα κεφάλια?
Κανένα νόημα, πιστέψτε με!....


Αχ, ξέρω τώρα ότι, όλοι λίγο-πολύ, καίγεστε για ατα αξιοθέατα τής Λάσας. Κι ίσως με...βρίζετε κιόλας, από μέσα σας, που όλο και σάς ατο τρενάρω. ..Μη χάνεστε, φίλτατοι! ΄Ολα είναι βουδιστικά μοναστήρια και ναοί, που έτσι κι αλλοιώς μοιάζουν μεταξύ τους. 'Αμα δείς ένα, άντε δύο απο τα παραπάνω, τα έχεις δεί όλα. Μονάχα στα ονόματα διαφέρουν, που κι αυτά είναι δυσκολοπρόφερτα κι όλο φεύγουν...τρέχονταςαπό τη μνήμη σου.

Το εξωτερικό τους, είναι συνήθως ωραιότερο από το εσωτερικό τους. Κατ' αρχήν, αυτό το εσωτερικό είναι πάντα θεοσκότεινο. Βρωμάει βούτυρο "γιάκ" - που το καίνε αντί για λάδι ή κερί δικό μας.(Πόσα κοινά έχουν μεταξύ τους όλες οι θρησκείες, αλήθεια!). Κι αυτό το εσωτερικό "στολίζεται" πάντα με άγριες κακο- μούτσουνες φιγούρες, απερίγραπτων τεράτων, και τεράστιους, ανοικονόμητους Βούδες! 'Ασε που, όποια ώρα κι αν πάς , τα βρίσκεις γεμάτα κόσμο...Είναι απίστευτο!

΄Ολα τα μοναστήρια βρίσκονται πάνω σε λόφους. Δεν τούς φτάνει το, έτσι κι αλλοιώς...βάρβαρο υψόμετρο τής πρωτεύουσας! Πάνε και τα χτίζουν στού διαόλου τή μάνα -Βούδα μου ' σχώρα με!....Και, μόλις μπείς μέσα,με την
ανασακοντή απο την ανηφόρα, αναπνέεις τη βρώμα τού γιάκ, τή μπόχα τού απλυτου πλήθους, και ατην κλεισούρα.Καλά, αυτές οι αίθουσες ουδέποτε αερίζονται? Να,πώς φτάνεις στη λιποθυμία, που εγώ τουλάχιστον,την είχα στο τσεπάκι μου. Πρώτα κιτρίνιζα, μετά άσπριζα και τελικά σωριαζόμουν πάνω σ' όποιον ατυχή βρισκόταν πλάι ή μπρός μου, αδιάφορο....


Αξιοθέατα θέλετε? Αμέσως!

 

[St.Adamantidou]

Παιδιά,
Μού ζητάτε δύσκολα! Στα πρώτα μου ταξίδια, η Νότια Αμερική ήταν το "Ταξίδι" τής ζωής μου". και όχι άδικα. Αργότερα παλάβωσα με τα Νησιά Φίτζι και τήν Παπούα. Είδα , έζησα και γνώρισα ανθρώπους που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν....Μετά ήρθε κιεκείνη η Πολυνησία που με ζάλισε! Αργότερα ερωτεύτηκα το "Περιβόλι τής Θάλασσας" που είναι ο Μεγάλος ύφαλος τής Αυστραλίας! Δεν μπορώ ακόμα, ύστερα από τόσα χρόνια, να ξεχάσω τα χρώματα τών κοραλλιών, τα σχήματα και τα είδη!!!!
Δυστυχώς, φιλενάδα μου που τα ξιδεύει πολύ περισσότερο από μένα,βρέθηκε εκεί ύστερα από 20 χρόνια. Ξερετε τί μού ειπε? "Αυτο που είδαμε τότε, αποχαιρέτα το! Δεν θα το ξαναδούμε! ΄Ολα τα κοράλλια αποχρωματίστηκαν,λόγω μολύνσεως τών νερών!!!" Μονο που δεν έκλαψα όταν το άκουσα! Τέτοια ομορφιά που αξιώθηκα να δώ θα τη θυμάμαι για πάντα. Πώς χάθηκε έτσι?
Μετά βρέθηκα στην Παταγονία, και κατάλαβα πώς ήταν ο Κόσμος πρίν τη Δημιουργία! Τέτοια άγρια αλλά συνάμα και συγκλονιστικά τοπία, δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού.........
Κι ύστερα ήρθε η Αλάσκα! Και δεν πίστευα ότι τα δυό άκρα τής Γής θα μπορούσε να είναι τόσο διαφορετικά ........Μα, τόσο διαφορετικά! Εκεί ήταν η Δοξα τής
Δημιουργίας! Η μετάλλαξη τής άγριας φύσης, σε ένα ξέσπασμα ζωής και ομορφιάς!
Και χρωμάτων! ΟΙ πάλλευκοι παγετώνες, τα καταπράσινα κωνοφόρα, τα πορφυρά
φύλλα τών δέντρων -μα τί σόι δέντρα ήταν αυτά?- τα ποτάμια, οι λίμνες...τί να πώ?
Εκεί τα χάνεις! Εκεί θές δεν θές, πιστεύεις στη δύναμη και την αδάμαστη φαντασία τής Φύσεως! Από τα πιό ταπεινά λουλούδια, ώς τα πελώρια, αιωνόβια δέντρα...Μιά μαγεία!
Δεν ξέρετε πόσες...καταράστηκα το φακό τής μηχανής μου, που δεν ήταν σε θέση να αποτυπώσει σωστά αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου? Κι ή πέννα μου είναι πολύ φτωχή, για να περιγράψει την ομορφιά! Τί να σού κάνουν τα λόγια? Πόσα να πούν
και πώς να το πούν?


Πολύ αργότερα, ήρθαν οι Γυναίκες καμηλοπαρδάλεις και οι απίστευτες φυλές στα σύνορα τής ΒόρειαςΤαϋλάνδης με τη Βιρμανία! Οι Χμόνγκ, οι ΄Ακα , οι Λαχού, οι Λισού και δεν ξέρω ποιές άλλες . Μένεις ένα βραδυ στο κατάμερό τους, και τούς λατρεύεις.....
Αλλά πώς μπορώ να ξεχάσω και τούς Κυνηγούς Κεφαλών στη Βόρνεο (ένα βράδυ μαζί τους είναι μιά σχεδόν....τρομακτικη εμπειρία!), τούς Τοράγιας στην Κελεύη? ΄Αλλο σόι ταραχή κι αυτοί!
Αλήθεια, πόσους προορισμούς σάς είπα? Ούφ! ΄Οταν αρχίζω να μιλάω για τα ταξίδια μου, πρέπει να μού βάζουν...τσιρότο στο στόμα για να σταματήσω....
Ζητώντας ταπεινά συγγνώμη για την φλυαρία μου,
Εύχομαι σε όλους σας ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ. Απολαύστε τα όσο μπορείτε.
Σάς ευχαριστώ που τιμάτε τα κιτάπια μου με την αναγνωσή τους!
Ποτε δεν φανταζόμουν ότι, αυτά που έγραφα για δική μου προσωπική ευχαρίστηση, θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν τόσους πολλούς ανθρώπους...
Να είστε όλοι καλά, και καλήν Ανάσταση
Φιλικά
Στέλλα Αδαμαντίδου

 

[fotast]

κ.Αδαμαντίδου επειδή δεν συμμετέχετε στις καθημερινές συζητήσεις κτλ ομολογώ οτι δεν σας ήξερα.Μόλις προλάβω θα διαβάσω και τις υπόλοιπες ιστορίες σας.Σας ευχαριστώ πολύ που μοιράζεσθε μαζί μας τις εμπειρίες σας.

Είσθε πολύ τυχερή που είχατε την δυνατότητα να δείτε πόλεις(π.χ Πεκίνο) πριν τις σαρώσει η παγκοσποποίηση και η τυποποίηση.' Οπως πολύ σωστά λέτε το σημερινό Πεκίνο ειναι σαν να βλέπεις οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη.Πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρείς ελάχιστα στοιχεία που θυμίζουν το παρελθόν.

Εύχομαι να είσθε πάντα καλά και να ταξιδεύετε.