Θιβέτ Θιβέτ - Λάσα η Κουρελού η θανατηφόρος

[St.Adamantidou]

Θιβετ-Λάσα η κουρελού...

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου και να ευχήθώ σε όλους ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΆ ΚΑΙ ΜΑΚΡΥΝΆ ΤΑΞΊΔΙΑ
Φιλικά
Στέλλα

 

[coccobill]

Εμεις σας ευχαριστουμε που τα μοιραζεστε μαζι μας! Οι παραπανω αναφορες, ωστοσο, μας υποσχονται ισως ιστορια και για καποια απο εκεινα τα μερη?

 

[makisg]

Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε Καλή Ανάσταση και σε σας.

 

[St.Adamantidou]

Βρε παιδιά,
Το θέλω πολύ να μιλήσω και για τα άλλα μου ταξίδια, αλλά, μη έχοντας σκάνερ, πρέπει να ξαναγράψω, έστω και αποσπάσματα, από τα υπάρχοντα κείμενα! Ξέρετε πόση δουλειά είναι αυτή? ΄Ομως, επειδή μαλλον κάποιους θα ενδιαφέρουν, ίσως ξεχωρίσω κάποια κεφάλαια, και ως τέτοια να τα ξαναδακτυλογραφήσω! Μπορεί, έτσι, να σάς δώσω μιά ...χλωμή εικόνα τών όσων είδαν τα μάτια...
΄Ιδωμεν.
Φιλικά,
Στέλλα

 

[St.Adamantidou]

Θιβετ-Λάσα η Κουρελού- Κεφ.Β.' Αξιοθέατα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ Β'

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΣΑΣ

------------------------

 

[St.Adamantidou]

Τα αξιοθέατα της Λάσας που σας υποσχέθηκα…
--------------------------------------------------------------------

Ο Ναός του Jokhang , τα θερινά ανάκτορα του Δαλάι Λάμα, τα μοναστήρια Drepung, Sera και η πασίγνωστη Potala, -που το 1993 ανακαινιζόταν , αλλά ευτυχώς εμείς την προλάβαμε χωρίς σκαλωσιές- αποτελούν τα γνωστότερα αξιοθέατα της Λάσας.
Το Ντρέπουνγκ, το παλιότερο μοναστήρι του Θιβέτ, του οποίου το όνομα σημαίνει «σωρός ρυζιού», χτίστηκε το 1416. Και είναι , για μένα, το πιο όμορφο, εσωτερικά, θρησκευτικό κτισμα. ΄Ισως επειδή ήταν το πρώτο που είδα. ΄Η ίσως επειδή είχε πιο ευρύχωρες και φωτεινές αίθουσες. Δεν ξέρω. Αν κάποιος …»κουλτουραίος», γνώστης των τοιούτων, ξέρει, ας φωτίσει και μένα!....Οι εξωτερικοί του χώροι , πάλι, με γοήτευσαν ,με τους εξώστες τους που έβλεπαν στις πλαγιές των βουνών. Με τις μικρές κι όμορφες αυλές του. Και με τα παράθυρά του, τα στολισμένα με τα χρωματιστά κουρελάκια, που ανέμιζαν χαριτωμένα στον λάγαρο, μετα τη βροχή, αέρα.
Νόμιζα πως μονάχα στο Ντρέπουνγκ κρέμαγαν μπερντέδες ολούθε, μέσα κι έξω από τα κτίρια. Λάθος! ΄Ολη η πρωτεύουσα είναι μια…κουρελού!!!

 

[St.Adamantidou]

Το Ντρέπουνγκ ήτα ν μια από τις τρείς πιο γνωστές Θεολογικές Σχολές. Οι άλλες δύο ήταν στο Γκάρντεν -πού δεν επισκεφθήκαμε- και στη Σέρα, όπου αρνήθηκα πεισματικά να ανέβω κι άλλες, κι άλλες σκάλες Ι ΄Ετσι, έμεινα στο κεφαλόσκαλο στην αυλή. ΄Αι, στα κομμάτια πιά!........Δεν μας έφτανε το τόσο υψόμετρο? Χρειαζόμασταν και…σουπλεμέντο?

Το Ντρέπουνγκ, λοιπόν, κάποτε φιλοξενούσε 10.000 μοναχούς από όλες τις περιοχές της Κίνας. Υπάρχουν ακόμα τα διαμερίσματα του Σί-τσουάν της Σιβηρίας, του Λαντάκ της Μογγολίας κ.τ.λ. Σήμερα, ζούν εδώ, ελάχιστα άτομα, που σχεδόν είναι αόρατα, μέσα στα δεκάδες δωμάτια …

Η Σέρα είναι μικρότερη, και 3 χρόνια νεότερη. Χτίστηκε το 1419, και φιλοξενούσε 5.000 μοναχούς και μαθητές. Υπήρξε φημισμένη για την άσκηση των μοναχών στις πολεμικές τέχνες. Από δω μέσα βγήκαν μοναχοί-πολεμιστές, στην εξέγερση των Θιβετιανών κατά των Κινέζων το 1959. Σήμερα σ τεγάζει περίπου 100 άτομα –μοναχούς και μαθητές- αφού λειτουργεί και ως θεολογική σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την κουλτούρα του Θιβέτ.

Μη σας πονοκεφαλιάζω τώρα, με το τι έχει μέσα το κάθε κτίριο. Είναι πάντα τα γνωστά. Φανταχτερά, γυαλιστερά, άσχημα, κακομούτσουνα και στρουμωχτά! Το ένα πάνω στ’ άλλο, ‘η μέσα στ’ άλλο, ή δεν ξέρω πώς…Βούδες, τέρατα, μπερντέδες!!!! Και μη μού ζητάτε να ασχοληθώ με…τεχνοκριτική. Αρνούμαι. Δεν την καταλαβαίνω αυτήν την τέχνη, διότι όχι μόνο δεν μού πάει, αλλά με τρομάζει κιόλας! Μού κόβει τά ήπατα!...Φυσικά την σέβομαι, αλλά μην τολμήσει κανείς να με πείσει, ότι είναι και όμορφη!... Καλέ, μού δημιουργεί…πανικό! ΄Όπως στο «Σπίτι των τεράτων» , στα πανηγύρια του τόπου μας ….Τί κριτική, λοιπόν, να κάνω? Παθαίνω…ίκτερο από το φόβο μου, κάθε φορά που μπαίνω σε τέτοιους ναούς. Πανικοβάλλομαι……………

 

[St.Adamantidou]

Η Ποτάλα, το κορυφαίο μοναστήρι του Θιβετιανού Βουδισμού - και σήμερα υπό την προστασία της ΟΥΝΕΣΚΟ - είναι μαγευτικό εξωτερικά. Χτισμένο σύρριζα σ ‘ έναν απότομο βράχο , έχει εμβαδόν 24.000τ.μ. 117 μ. ύψος, 13 ορόφους, πάνω από 1.000 αίθουσες, 10.000 ιερά, και ….200.000 αγάλματα -αν είναι δυνατόν!... Το πάχος των τοίχων ποικίλλει, από δύο έως πέντε μέτρα, και είναι αντισεισμικό. Κάποια ώρα της αυτής ή του δειλινού, το βλέπεις να καθρεφτίζεται στα νερά της Λίμνης του Δράκου, που βρίσκεται στα πόδια της.
Αρχικά, στη θέση αυτή, χτίστηκε τον 7ο αιώνα, ένα μικρό περίπτερο, για την προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση του βασιλιά Songtsen Gambo . Δύο αιώνες αργότερα, ο ναϊσκος πήρε…προαγωγή ! ΄Εγινε κ α ι ανάκτορο. Καταστράφηκε αργότερα από πυρκαγιά,π ου προκλήθηκε από κεραυνό.
Το 1645, και επί βασιλείας του 5ου Δαλάι Λάμα, άρχισε να κτίζεται το καινούργιο παλάτι-μοναστήρι. Όμως, πρίν ολοκληρωθεί, ο θρησκευτικό-πολιτικός ηγέτης του Θιβέτ, «υπώπτευε τελευτήν τού βίου» ! Αλαφιάστηκε. Λές, ο διάδοχός του να σταματούσε το έργο? Κάλεσε, λοιπόν, τον πρωθυπουργό του, και τού εξομολογήθηκε τους φόβους του . Και τον παρεκάλεσε, μόλις εκείνος εγκατέλειπε τον «μάταιο τούτο κόσμο» , να μηχανευτεί κάποιον τρόπο, ώστε να τελειώσει το επίμαχο οικοδόμημα. ‘Ηταν η τελευταία επιθυμία τού πνευματικού και πολιτικού ηγέτη των Θιβετιανών. …
Ο πρωθυπουργός αποδείχτηκε αετός! Βρήκε έναν μοναχό που έμοιαζε κάπως στον Δαλάι Λάμα και, κρατώντας τον θάνατο του Αρχηγού κρυφό, έβαλε στη θέση του τον σωσία του, έως ότου τελείωσε, επί τέλους, το κτίσιμο και η διακόσμηση των 13 ορόφων !!!!....

 

[St.Adamantidou]

Αυτό το επεισόδιο, δεν είναι παραμύθι. ‘ Ετσι ακριβώς συνέβη. Που σημαίνει ότι, ο εκφραστής της εξουσίας σ’ αυτόν τον τόπο, δεν ήταν διόλου εύκολα ορατός – και φυσικά, προσιτός- ακόμα κι από τους πιο στενούς συνεργάτες του.
΄Εκτοτε , η Ποτάλα έγινε η επίσημη χειμερινή κατοικία όλων των Δαλάι Λάμα.

Στην εξέγερση του 1959, παρα λίγο το πολύτιμο μνημείο να καταστραφεί. Διασώθηκε μονάχα χάρη στην έγκαιρη επέμβαση του Τσού Εν Λάι. Το 1984 ένα βραχυκύκλωμα προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές, που, αναπόφευκτα, συμπλήρωναν οι τόνοι νερού, που έσβησαν τη φωτιά. Το έργο της καταστροφής συμπλήρωσαν , μέχρι και φέτος, οι σκόροι και τα παντός είδους τρωκτικά. Κι αυτό είναι τραγικό. Διότι, ολόκληρο το οικοδόμημα των 117 μέτρων ύψους, είναι χτισμένο από …λάσπη και ξύλο! Καθόλου ανθεκτικά υλικά στο χρόνο….
Μέσα σε τούτο το «βιράνι» των 5 μαυσωλείων, υπάρχουν οι τάφοι των Δαλάι Λάμα, από τον 5ο μέχρι και τον 13ο. Τα σώματά τους - «αλατισμένο-ξεραμένα» - ( salt dried τα λέει ο πολύξερος Οδηγός μου!), είναι τοποθετημένα σε φέρετρα επίχρυσα, διακοσμημένα με …,διαμάντια, μαργαριτάρια , κοράλλια, αχάτες και τυρκουάζ. Το φέρετρο, μάλιστα, του 5ου Δαλάι Λάμα, είναι ντυμένο με φύλλα χρυσού, βάρους 3.700 κιλών, να σας χαρώ!!! Είναι 20 μέτρα ψηλό, και ανεβαίνει στο ύψος τριών ορόφων. Κοντά του, το φέρετρο του 13ου Δαλάι Λάμα, έχει ύψος 22 μέτρα, και είναι όλο από ατόφιο, μασίφ ασήμι, με επικάλυψη χρυσού και πολυτίμων λίθων…..
΄Όλα αυτά τα θαυμαστά, βρίσκονται στο τμήμα τού παλατιού, που το ονομάζουν Κόκκινο Ανάκτορο
Το δυτικό τμήμα στέγαζε, παλιά, 150 μοναχούς, για να δικαιολογείται το τίτλος του μοναστηριού. Σε άλλα τμήματα στεγάζονταν οι διοικητικές υπηρεσίες, και σε πάρα πολλές αίθουσες, φυλάγονταν βιβλία, πολύτιμα χειρόγραφα και παλιά είδη όπλων.
Φυσικά, δεν λείπουν και οι αίθουσες βασανιστηρίων! Αυτές ήταν, κάποτε, προσιτές στους ξένους. ΄Όχι όμως τώρα πιά (για λόγους ευνοήτους, υποθέτω ,εγώ η..κακίστρω!) .

Σήμερα, ο απέραντος αυτός χώρος, δεν θυμίζει τίποτα από τα παλιά του κλέη. ΄Εχασε το χαρακτήρα του, αφού έχασε τον επίσημο ένοικό του, την κεφαλή του κράτους. Τα πάντα, στην αχανή Ποτάλα, φαίνονται ναρκωμένα. Κι εγώ αναρωτιέμαι, αν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να ξαναζωντανέψουν , (της Κίνας επιτρεπούσης, φυσικά!) . Θα είναι συγκλονιστικό!.................

Τέλος, ο ναός Jokhang, είναι το θρησκευτικό αλλά και το….γεωγραφικό κέντρο τής Λάσας, στη μέση του παζαριού Barkhor. Χτίστηκε το 650 από τον ήδη γνωστό μας Σόνγκ-τσεν Γκάμπο –ήταν αυτός που ξεκίνησε το κτίσημο της Ποτάλα - στο σημείο όπου, κάποτε, υπήρχε μια υπόγεια λίμνη. Μια λίμνη μαγεμένη, μέσα στην οποία μπορούσε κανείς να δεί το μέλλον!!! Ο μύθος λέει, ότι η λίμνη ξεράθηκε από τη λασπωμένη πατούσα μιάς κατσίκας, που μετέφερε λάσπη από τη μια όχθη της λίμνης στην άλλη, πάνω σε μια σανίδα. Οι Κινέζοι πιστεύουν ότι τον ναό τον έχτισε ο Σόνγκ-Τσεν, για να στεγάσει σ’ αυτόν το άγαλμα του Σακιαμούνη, προσφορά της πριγκίπισσας Γουέν-Τσενγκ. Άλλες, πάλι, πηγές λένε πως ο ναός προϋπήρχε της άφιξης της πριγκίπισσας. ΄Αντε, τώρα, βρές άκρη στα κινέζικα μυστικιστικά!!! Το βέβαιο πάντως είναι ότι, ο Τσόνγκ-Κάπα, δημιουργώντας τον θεσμό τής «Γιορτής της Μεγάλης Προσευχής» (1409), έκανε το Τσόκ-χάνγκ κέντρο της Λάσας, και κατόπιν κέντρο τού θρησκευτικού Τάγματος των «Κίτρινων Καπέλων» -τίτλος που ακούγεται συνεχώς στο Θιβέτ.

Το παζάρι Μπαρκόρ, βρίσκεται γύρω από το ναό. Αχ, Παναγία μου! Εκεί μέσα βρίσκεις από «Εβραίο κόκκαλο» που λένε! Τι όμορφες ασημένιες ζώνες! Τι πανέμορφα κολιέ, υποδείγματα φαντασίας και υπομονής! Τι δαχτυλίδια και βραχιόλια, και εσάρπες και κεντήματα, όλα έργα των χεριών των γυναικών του Θιβέτ, που τα πουλάν με πολλή περηφάνεια στους λιγοστούς τουρίστες.. Κι όλα αυτά μέσα στη σκόνη τη βρώμα, τον συνωστισμό, τον θόρυβο και την ταραχή…. ΄Αδικα έψαξα να βρώ την ιτιά που, κατά την παράδοση, φύτεψε εδώ η γνωστή μας πριγκίπισσας. Χάθηκε κι αυτή μέσα στη θιβετιανή βαβούρα του Σήμερα!

Θα μπορούσα να μιλήσω και για άλλα αξιοθέατα της Λάσας, όπως είναι τα θερινά ανάκτορα. Φοβάμαι, όμως, ότι θα επαναληφθώ ασκόπως. Είναι όλα «μια από τα ίδια». Κι εγώ, μήτε ειδική είμαι, μα μήτε «κουλτουραία» , για να κάθομαι τώρα να σας αναλύω λεπτομέρειες, που δεν τις καταλαβαίνω. Και να σας γανώνω τον εγκέφαλο με πράγματα, …. που μήτε τα ονόματά τους θα καταφέρετε να συγκρατήσετε!
Ωστόσο, θα σκάσω αν δε σας πώ, πώς «θάβουν» οι Θιβετιανοί τους νεκρούς τους…..
Θρίλερ απίστευτο!!!
Γρανίτης, είπαμε η γή τους. Δεν σκάβεται. Το πετρέλαιο λιγοστό και τα ξύλα πολύτιμα, μια και δεν υπάρχουν πολλά δέντρα σε τέτοιο έδαφος, και το κρύο είναι αβάσταχτο. ΄Ισως, κι αυτός να είναι ο λόγος , που ο Λαμαϊσμός απαγορεύει την καύση των νεκρών. Τι να τούς κάνουν, λοιπόν, τους έρμους τους μεταστάνατες?
Στα πάντα υπάρχει λύση!
Βρήκαν ένα σχετικά ψηλό και πλατύ-πλατύ γρανιτένιο βράχο, σε κάποιο σημείο έξω από την πόλη. Εκεί πάνω φέρνουν και ξαπλώνουν, μετά την απαραίτητη τελετή, τον αποδημήσαντα. Και δυό-τρείς χεροδύναμοι συμπολίτες του, λιανίζουν (!) με βαριοπούλες το πτώμα, έως ότου κάνουν , λιώμα τις σάρκες, και θρύψαλα τα οστά!!!!! Κι όλα αυτά, τα αφήνουν βορά στα όρνεα, που καταβροχθίζουν τα πάντα μέχρι ψίχουλο, χωρίς, μάλιστα, να χρειάζεται ,πρώτα να κουραστούν για να ξεσχίζουν το κουφάρι, και μετά να τσακίσουν ένα-ένα τα κόκκαλα!!! Πραγματικό…ραβαϊσι για τα πετεινά του ουρανού!!!!................

 

[St.Adamantidou]

εύετε δεν το πιστεύετε, φίλτατοι, έτσι ξεπροβοδίζουν , «εν τόπω χλοερώ εν τόπω αναψύξεως» , τους ανθρώπους τους, σε τούτον τον παράξενο τόπο.
Κατά τα άλλα, για μένα το Θιβέτ δεν ήταν το άγριο εσωτερικό των μοναστηριών. Δεν ήταν οι γιγαντιαίοι Βούδες. Δεν ήταν το χρυσάφι και τα πετράδια των τάφων ή η ουσί α τού Λαμαϊσμού –που λίγο μʼ ενδιαφέρει, δεν πρόκειται να τον ασπαστώ! Εγώ δεν κατάφερα ούτε κάν καλή Χριστιανή να γίνω, ο Λαμαϊσμός με μάρανε?΄Ασε που, από ιδιοσυγκρασία, είμαι μακρυά από μυστικισμούς, από κρύφιες λατρείες, από αλλόκοτες τελετουργίες, από είδωλα κι άλλα τέτοια θεοπάλαβα (κατά τη δική μου κρίση πάντα, για να μην παρεξηγούμαι…). Δεν μʼ αρέσουν οι ιδέες που αρνούνται να βγούν στο φώς του ήλιου, αλλά κρύβονται σε ύποπτες σκιές. Με τρομοκρατούν όλα αυτά. Και δεν μού αφήνουν περιθώρια περιέργειας. Μια χαρά άνθρωπος είμαι. Δεν μού χρειάζονται αμφιλεγόμενοι Δάσκαλοι, διδαχές που κανείς σχεδόν εν καταλαβαίνει σωστά, (ίσως διότι είναι εσκεμμένα διφορούμενες) , διαλογιστικά επίπεδα και κάρματα και μετεμψυχώσεις……Τι τυφλοσκότισμα, Παναγία μου!....................

Για μένα το Θιβέτ είναι ένα αριστούργημα της Φύσεως. Και οι Θιβετιανοί, με την έμφυτη σοφία τους, όχι μονάχα δεν το προσβάλλουν, αλλά το βοήθησαν κιόλας, να αναπτυχθεί καλύτερα. ΄Εχτισαν, πάνω στις πιο προνομιούχες περιοχές του, τα δικά τους αριστουργήματα. Πάντρεψαν, έτσι, σε μιάν άκρως αισθητική σύζευξη, δύο ομορφιές., την Θεϊκή και την Ανθρώπινη…..Τίς καταχάρηκα και τις δυό…Τόσο, ώστε τώρα, αφού ξεχάστηκαν οι ταλαιπωρίες, να ομολογώ πω ς νοιώθω πολύ τυχερή, που πραγματοποίησα αυτό το επικίνδυνο, κουραστικό αλλά και ξεχωριστό ταξίδι. Με το θάρρος της άγνοιας τού κινδύνου, σκαρφάλωσα στη Λάσα - την «Στέγη του Κόσμου» . Και μακάρισα τον εαυτό μου σαν τον αγαπημένο μου ποιητή, «που αξιώθηκα μιαν τέτοια πόλη…»
΄Αμποτε και σε σας μια όμοια τύχη.
Και για τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί, μακάρι να θυμούνται με αγάπη έναν τόπο φτωχότατο, άγονο, τραχύ, αλλά με κατοίκους γλυκούς και συνάμα περήφανους, κι ας είναι βασανισμένοι, σκλαβωμένοι, κι απορφανισμένοι από τον Ηγέτη που λατρεύουν και προσδοκούν την επάνοδό του….
Οι ευχές όλων μας ας είναι μαζί τους, αλλά και μαζί με κάθε κατατρεγμένο και ταλαιπωρημένο λαό….Εμείς οι ΄Ελληνες ξέρουμε πολύ καλά τι θα πει δουλεία. Τη νοιώσαμε στο πετσί μας παλιότερα, παλιά αλλά και σήμερα.................

 

[St.Adamantidou]

Ευχαριστίες σε όλους, όσοι διαβάζουν το Θιβέτ μου!
Είνα χαρά μου να ξέρω ότι αυτα τα κείμενα ενδιαφέρουνκάποιους...
Να είστε όλι καλά και καλά ταξίδια σε όλους σας.....

 

[meli]

Ειμαστε τυχεροι που διαβαζουμε κειμενα σου αγαπητη μου....