Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Ήταν Τρίτη του Πάσχα του 2009.Μετά από πολλές αναβολές τελικά είχε έρθει η ώρα για αυτο το πολυπόθητο ταξίδι που το κανόνιζα 1 χρόνο και πάντα κάτι έπρεπε να γινόταν.
Φτάνω με τρένο στην Θεσσαλονίκη προερχόμενος από τον εξωτικό σταθμό Λαρίσης.Εκει εχω 3 ώρες στην διαθεσή μου και είπα να δω έναν φίλο που μένει Θεσσαλονίκη και να πάμε να φάμε και τίποτα.
Η ώρα είχε φτάσει και επειδή είχε και κίνηση στο δρόμο έτρεχα σαν τον τρελό μήπως και χάσω το τρένο.Στην αποβάθρα 1 είχε μαζευτεί κόσμος και ντουνιάς,δεν το περίμενα.Όλοι με το ΤΟΡ 10 Κωνσταντινούπολης στο χέρι και να διαβάζουν λες και διάβαζαν διαθήκη που τους άφηνε κτίριο επί της οδόυ Ερμού.Σε λίγα λεπτά καταφθάνει και το τρένο που θα μας πήγαινε στην Πόλη και όταν το βλέπω λέω φτου,ήταν το ελληνικό.Ένα τόσο παλιό τρένο που όταν μπήκαμε μέσα αν δεν είχες κλειστοφοβία την αποκτούσες.Μου είχε πει εμένα ο φίλος μου ο Βαγγελης πως το τούρκικο τρένο είναι πολύ καλύτερο αλλά δεν περίμενα και τέτοια χάλια από το δικό μας.
Βρισκω το δικό μου κουπέ ακουμπάω βαλίτσες και πιάνω στα γρήγορα κουβέντα με κάτι κοπέλες που ήταν σε διπλανό κουπέ.Ήταν Βελγίδες και έκαναν Erasmus στην Αθήνα.Με κέρασαν και ένα κομμάτι σοκολατόπιτα να ναι καλά.Το τρένο ήταν γεμάτο κυρίως με ξένους τουρίστες.Ελληνικά δεν άκουγες πολλά αλλά κυρίως Ισπανικά και Ιταλικά.Είχα διαβάσει πως το τρένο είχε και καφετέρια την οποία έψαχνα με ζήλο.Την φανταζόμουν ένα ξεχωριστό βαγόνι με καρέκλες όπου θα γνώριζα κόσμο και θα περναγα ωραία το βράδυ.Τελικά δεν ήταν αυτό παρά ένα μικρό μέρος εντυχισμένο στον τοίχο όπου αν ήθελς μπορούσες να φτιάξεις καφέ με υλικά που ήδη είχες αγοράσει εσύ από εξώ.Απογοητευμένος γυρνώ στο κουπέ μου και βάζω πυτζάμες.
Μετά από 5 λεπτά χτυπά η πόρτα,ανοίγει και μπαίνει μέσα ενας τύπος που φορούσε κάτι γυαλιά τόσο retro που καταντούσαν trendy.Λέει εδώ είναι το Β34 του λεω ναι.Ε τοτε ειμαι ο συνταξιδιώτης σου φωναζει!Συστηνόμαστε και μετά από λίγο πήγε να βρει την παρέα του που ήταν σε άλλο κουπέ.Εγώ για λόγο που ακόμα δεν ξέρω κλειδώνω από μέσα και πέφτω για ύπνο.Πρέπει μετά όπως μου είπε να χτύπαγε για κανά 2ωρο ο χριστιανός την πόρτα μέχρι να ξυπνήσω για να του ανοίξω.
Κατά τις 2 τη νύχτα το τρένο σταματά.Μετά από λίγο χτυπά η πόρτα μας.Ανοίγω και ήταν μία το πολύ 22 χρονών νεαρή αστυνομικός.Μας παίρνει τις ταυτότητες και αμέσως μπαίνει μέσα ο έλληνας ταιλωνειακός και μας έκανε τις κλασσικές ερωτήσεις ρουτίνας "Γιατί πάμε Τουρκία και άλλα τετοια".Μας γυρνάνε τις ταυτότητες και φεύγουμε.Μένω ξύπνιος για να δω από το παράθυρο την γέφυρα του Έβρου που δεν ήταν μικρή η αλήθεια είναι.Μπαίνουμε Τουρκία και το τρένο σταματάει σε ένα πολύ μικρό στάθμο και μπαίνουν μέσα Τούρκοι αστυνομικοί και τελωνειακοί.Ξάνα το ίδιο σκηνικό με ταυτότητες ερωτήσεις ρουτίνας αλλά μας άνοιξαν και την μία από τις τέσσερις βαλλίτσες έτσι για το εφέ ρωτώντας σε σπαστά ελληνικά αν έχουμε μόνο ρούχα μαζί μας.Ξαφνικά από το παράθυο βλέπω τις Βελγίδες να είναι με τα νυχτικά τους πάνω στις ράγες και τις ρωτάω γιατί.Λένε πως πάνε να πληρώσουν την visa των 30 ευρώ που ζητάνε οι τούρκοι από όλους εκτώς από τους έλληνες(τι να σας πω,μαλλον μας αγαπάνε πιο πολύ).Το κρύο είναι αισθητό όπως και το ροχαλητό του συνταξιδιώτη μου ο οποιός μάλον το έκανε για να μου σπάσει τα νεύρα επειδή τον κλείδωσα από έξω.
Ξαναξεκίναμε και λέω να προσπαθήσω να κοιμηθώ.Κατά τις 6 το πρωί με ξύπνα το φως του ήλιου καθώς είχα ξεχάσει να κατεβάσω το πατζούρι όταν μίλαγα στις Βελγίδες το βράδυ και αποφασίζω να κάτσω και να χαζεύω έξω το πραγματικό άθλιο τοπίο.Το μέρος έξω θύμιζε λες και πήγαιναμε στην Μέση Ανατολή.Χωμάτινοι δρόμοι,χαμόσπιτα παντού αλλά γεμάτα με δορυφορικά πιάτα και πουθενά ένα ίχνος βουνού.Τέτοια τοπία έβλεπα για τις επόμενες 3 ώρες κοντά ώσπου φάνηκε πώς μπαίναμε στην Πόλη και άρχισε να γίνεται κάπως καλύτερο το μέρος.Είχα ήδη πάει στο μπάνιο να φρεσκαριστώ και είχα ντυθεί και φτιάξει τα πράγματα μου για να είμαι ετοιμος.Βγήκα να περπατήσω στον διάδρτομο του βαγονιού και να χαζέψω την Πόλη και από την άλλη μεριά.Θύμιζε πολύ Ελλάδα το όλο πράγμα αλλά με πιο πολύ πράσινο μεσα στην πολή παντού.Ξαφνικά,ψηλά ξεπροβάλει ένα μεγάλο κάστρο με φρούριο τόσο μεγάλο που κάλυπτε όλο το λόφο,στο τελευταιό σημείο έστεκε μια τεράστια τουρκική σημαία και εκεί καταλαβαίνεις πως ναι είμαι στην Τουρκία.Το κάστρο αυτό ήταν το παλάτι του Τοπ Καπί κατοικία των Σουλτάνων.
Σε κανά δεκάλεπτο το τρένο σταματά.Είχαμε φτάσει στο σταθμό Sirkeci της Κωνσταντινούπολης.Ήμουν από τους πρώτους που κατέβηκα.Στο βάθος του σταθμού βλέπω την Ιrem που είχε έρθει να με παραλάβει.
Günaydın İstanbul σκέφτομαι.
ΥΓ:H φωτογραφία είναι από τον τουρκικό σταθμό στα σύνορα με την Ελλάδα
Φτάνω με τρένο στην Θεσσαλονίκη προερχόμενος από τον εξωτικό σταθμό Λαρίσης.Εκει εχω 3 ώρες στην διαθεσή μου και είπα να δω έναν φίλο που μένει Θεσσαλονίκη και να πάμε να φάμε και τίποτα.
Η ώρα είχε φτάσει και επειδή είχε και κίνηση στο δρόμο έτρεχα σαν τον τρελό μήπως και χάσω το τρένο.Στην αποβάθρα 1 είχε μαζευτεί κόσμος και ντουνιάς,δεν το περίμενα.Όλοι με το ΤΟΡ 10 Κωνσταντινούπολης στο χέρι και να διαβάζουν λες και διάβαζαν διαθήκη που τους άφηνε κτίριο επί της οδόυ Ερμού.Σε λίγα λεπτά καταφθάνει και το τρένο που θα μας πήγαινε στην Πόλη και όταν το βλέπω λέω φτου,ήταν το ελληνικό.Ένα τόσο παλιό τρένο που όταν μπήκαμε μέσα αν δεν είχες κλειστοφοβία την αποκτούσες.Μου είχε πει εμένα ο φίλος μου ο Βαγγελης πως το τούρκικο τρένο είναι πολύ καλύτερο αλλά δεν περίμενα και τέτοια χάλια από το δικό μας.
Βρισκω το δικό μου κουπέ ακουμπάω βαλίτσες και πιάνω στα γρήγορα κουβέντα με κάτι κοπέλες που ήταν σε διπλανό κουπέ.Ήταν Βελγίδες και έκαναν Erasmus στην Αθήνα.Με κέρασαν και ένα κομμάτι σοκολατόπιτα να ναι καλά.Το τρένο ήταν γεμάτο κυρίως με ξένους τουρίστες.Ελληνικά δεν άκουγες πολλά αλλά κυρίως Ισπανικά και Ιταλικά.Είχα διαβάσει πως το τρένο είχε και καφετέρια την οποία έψαχνα με ζήλο.Την φανταζόμουν ένα ξεχωριστό βαγόνι με καρέκλες όπου θα γνώριζα κόσμο και θα περναγα ωραία το βράδυ.Τελικά δεν ήταν αυτό παρά ένα μικρό μέρος εντυχισμένο στον τοίχο όπου αν ήθελς μπορούσες να φτιάξεις καφέ με υλικά που ήδη είχες αγοράσει εσύ από εξώ.Απογοητευμένος γυρνώ στο κουπέ μου και βάζω πυτζάμες.
Μετά από 5 λεπτά χτυπά η πόρτα,ανοίγει και μπαίνει μέσα ενας τύπος που φορούσε κάτι γυαλιά τόσο retro που καταντούσαν trendy.Λέει εδώ είναι το Β34 του λεω ναι.Ε τοτε ειμαι ο συνταξιδιώτης σου φωναζει!Συστηνόμαστε και μετά από λίγο πήγε να βρει την παρέα του που ήταν σε άλλο κουπέ.Εγώ για λόγο που ακόμα δεν ξέρω κλειδώνω από μέσα και πέφτω για ύπνο.Πρέπει μετά όπως μου είπε να χτύπαγε για κανά 2ωρο ο χριστιανός την πόρτα μέχρι να ξυπνήσω για να του ανοίξω.
Κατά τις 2 τη νύχτα το τρένο σταματά.Μετά από λίγο χτυπά η πόρτα μας.Ανοίγω και ήταν μία το πολύ 22 χρονών νεαρή αστυνομικός.Μας παίρνει τις ταυτότητες και αμέσως μπαίνει μέσα ο έλληνας ταιλωνειακός και μας έκανε τις κλασσικές ερωτήσεις ρουτίνας "Γιατί πάμε Τουρκία και άλλα τετοια".Μας γυρνάνε τις ταυτότητες και φεύγουμε.Μένω ξύπνιος για να δω από το παράθυρο την γέφυρα του Έβρου που δεν ήταν μικρή η αλήθεια είναι.Μπαίνουμε Τουρκία και το τρένο σταματάει σε ένα πολύ μικρό στάθμο και μπαίνουν μέσα Τούρκοι αστυνομικοί και τελωνειακοί.Ξάνα το ίδιο σκηνικό με ταυτότητες ερωτήσεις ρουτίνας αλλά μας άνοιξαν και την μία από τις τέσσερις βαλλίτσες έτσι για το εφέ ρωτώντας σε σπαστά ελληνικά αν έχουμε μόνο ρούχα μαζί μας.Ξαφνικά από το παράθυο βλέπω τις Βελγίδες να είναι με τα νυχτικά τους πάνω στις ράγες και τις ρωτάω γιατί.Λένε πως πάνε να πληρώσουν την visa των 30 ευρώ που ζητάνε οι τούρκοι από όλους εκτώς από τους έλληνες(τι να σας πω,μαλλον μας αγαπάνε πιο πολύ).Το κρύο είναι αισθητό όπως και το ροχαλητό του συνταξιδιώτη μου ο οποιός μάλον το έκανε για να μου σπάσει τα νεύρα επειδή τον κλείδωσα από έξω.
Ξαναξεκίναμε και λέω να προσπαθήσω να κοιμηθώ.Κατά τις 6 το πρωί με ξύπνα το φως του ήλιου καθώς είχα ξεχάσει να κατεβάσω το πατζούρι όταν μίλαγα στις Βελγίδες το βράδυ και αποφασίζω να κάτσω και να χαζεύω έξω το πραγματικό άθλιο τοπίο.Το μέρος έξω θύμιζε λες και πήγαιναμε στην Μέση Ανατολή.Χωμάτινοι δρόμοι,χαμόσπιτα παντού αλλά γεμάτα με δορυφορικά πιάτα και πουθενά ένα ίχνος βουνού.Τέτοια τοπία έβλεπα για τις επόμενες 3 ώρες κοντά ώσπου φάνηκε πώς μπαίναμε στην Πόλη και άρχισε να γίνεται κάπως καλύτερο το μέρος.Είχα ήδη πάει στο μπάνιο να φρεσκαριστώ και είχα ντυθεί και φτιάξει τα πράγματα μου για να είμαι ετοιμος.Βγήκα να περπατήσω στον διάδρτομο του βαγονιού και να χαζέψω την Πόλη και από την άλλη μεριά.Θύμιζε πολύ Ελλάδα το όλο πράγμα αλλά με πιο πολύ πράσινο μεσα στην πολή παντού.Ξαφνικά,ψηλά ξεπροβάλει ένα μεγάλο κάστρο με φρούριο τόσο μεγάλο που κάλυπτε όλο το λόφο,στο τελευταιό σημείο έστεκε μια τεράστια τουρκική σημαία και εκεί καταλαβαίνεις πως ναι είμαι στην Τουρκία.Το κάστρο αυτό ήταν το παλάτι του Τοπ Καπί κατοικία των Σουλτάνων.
Σε κανά δεκάλεπτο το τρένο σταματά.Είχαμε φτάσει στο σταθμό Sirkeci της Κωνσταντινούπολης.Ήμουν από τους πρώτους που κατέβηκα.Στο βάθος του σταθμού βλέπω την Ιrem που είχε έρθει να με παραλάβει.
Günaydın İstanbul σκέφτομαι.
ΥΓ:H φωτογραφία είναι από τον τουρκικό σταθμό στα σύνορα με την Ελλάδα
Attachments
-
49,2 KB Προβολές: 1.238