Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

Τα πρακτορεία με τα οποία μπορείς να πας Β.Κορέα είναι συγκεκριμένα; Δηλαδή είναι ας πούμε 10 και διαλέγεις ένα από αυτά;

Αυτός είναι ο ένας τρόπος να το δεις. Είναι συγκεκριμένα, αλλά όχι 10, είναι περισσότερα. Ο άλλος τρόπος να το δεις είναι ότι είναι ένα και μόνο ένα, ο KITC. Όλοι οι άλλοι απλώς μεταπωλούν τις υπηρεσίες τους.
Τα "γνωστά" πρακτορεία είναι λίγα, αλλά έχω δει προγράμματα που περιλάμβαναν Β. Κορέα και σε Ελληνικά γραφεία, τα οποία υποθέτω συνεργάζονται επίσης με τον KITC.

 

[hydronetta]

Αυτός είναι ο ένας τρόπος να το δεις. Είναι συγκεκριμένα, αλλά όχι 10, είναι περισσότερα. Ο άλλος τρόπος να το δεις είναι ότι είναι ένα και μόνο ένα, ο KITC. Όλοι οι άλλοι απλώς μεταπωλούν τις υπηρεσίες τους. Τα "γνωστά" πρακτορεία είναι λίγα, αλλά έχω δει προγράμματα που περιλάμβαναν Β. Κορέα και σε Ελληνικά γραφεία, τα οποία υποθέτω συνεργάζονται επίσης με τον KITC.

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος: Πακέτο απευθείας από την KITC δεν μπορείς να πάρεις.
Ίσως ελαφρά απ'όλα τα πρακτορεία να διαφοροποιείται η Korean Friendship Association που πουλά ακριβά πακέτα μεν, αλλά υπόσχεται κι επαφές με αξιωματούχους κλπ κλπ. Γενικά η Βόρεια Κορέα δεν είναι φθηνό ταξίδι.

 

[taver]

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος: Πακέτο απευθείας από την KITC δεν μπορείς να πάρεις.
Ίσως ελαφρά απ'όλα τα πρακτορεία να διαφοροποιείται η Korean Friendship Association που πουλά ακριβά πακέτα μεν, αλλά υπόσχεται κι επαφές με αξιωματούχους κλπ κλπ. Γενικά η Βόρεια Κορέα δεν είναι φθηνό ταξίδι.

Ακριβώς.

 

[soudianos]

ευγενικοί κι ευχάριστοι είναι οι τοπικές αρχές στους ξένους επισκέπτες σ αυτά τα καθεστώτα, γιατί δίνει εξετάσεις... όλη η χώρα. φαντάζομαι και φαγητό πλούσια τα ελέη... τους θα ήταν
εκεί που λες για την εφημερίδα, το είχα συναντήσει στην Κίνα του Μάο, όταν μας γέμισαν το καράβι με έντυπα και αφίσες

 

[billvar]

Απιστευτος προορισμος και πολυ καλη περιγρφη! Περιμενω τη συνεχεια με αγωνια!!

 

[taver]

(μηδέν αυτοκίνητα, αλλά όλοι χρησιμοποιούν τις υπόγειες διαβάσεις)

(η όπερα της Pyongyang)

(κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός)

(Koryo Hotel)

Ξανά στο λεωφορείο και στο μποτιλιάρισμα της Pyongyang, και πλέον είναι η ώρα να κατευθυνθούμε στο ξενοδοχείο μας. Θα μείνουμε στο Koryo Hotel. Είναι το πολυτελέστερο ξενοδοχείο της πόλης. Στην πράξη, στην πόλη λειτουργούν όλα κι όλα δυο ξενοδοχεία που δέχονται ξένους επισκέπτες. Τα περισσότερα γκρουπ πηγαίνουν στο Yanggakdo, ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα νησάκι στη μέση του ποταμού που διασχίζει την Pyongyang. To Koryo, φιλοξενεί συνήθως ξένους διπλωμάτες, απεσταλμένους κλπ. Αποτελείται από δυο πύργους, 45 ορόφων ο καθένας, στην κορυφή των οποίων βρίσκονται 2 revolving restaurants (πως τα λένε στα Ελληνικά; Στριφογυριζόμενα εστιατόρια Εκεί, μοιραστήκαμε σε δωμάτια (εγώ κατέληξα με ένα Γερμανό για συγκάτοικο, σε ένα δωμάτιο στον 29ο όροφο, με city view), παραδώσαμε διαβατήρια, εισιτήρια επιστροφής κλπ στη συνοδό για να τα πάει για registration (δε θα τα ξαναβλέπαμε μέχρι τη μέρα της επιστροφής), και τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας.



(Θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου)

Είχαμε λίγο χρόνο ως το βραδινό. Ευκαιρία να δούμε λίγη Βορειοκορεάτικη τηλεόραση… Ανοίγουμε λοιπόν το δέκτη, και τυχαίνουμε σε ένα κανάλι που δείχνει τα κατορθώματα του ηγέτη. «Βαριέμαι», είπα στο συγκάτοικο, «δεν το αλλάζεις να δούμε τίποτε άλλο;» Είχα αφοσιωθεί να ανοίγω τη βαλίτσα μου, όταν μετά από λίγο παρατήρησα ότι βλέπαμε ακόμα το ίδιο κανάλι. «Βάλε ρε συ κάτι άλλο», επανέλαβα. «Δεν υπάρχει τίποτε άλλο», ήταν η αποστομωτική απάντηση. «Η Τηλεόραση έχει ένα και μόνο ένα κανάλι…». Ένα κανάλι, που εναλλάσει το πρόγραμμά του ανάμεσα στα κατορθώματα του ηγέτη, και σε ταινίες προπαγάνδας. Όπως διαπιστώσαμε αργότερα, σε άλλα δωμάτια υπήρχαν και δορυφορικά κανάλια, όπως π.χ. BBC World, απλά στο δικό μας το σύστημα είχε βλάβη. Ο κόσμος, όμως, στη χώρα, βλέπει αυτό το ένα κανάλι που βλέπαμε κι εμείς. Αν διαθέτει τηλεόραση και ρεύμα, δηλαδή).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πήγαμε για βραδινό σε ένα από τα εστιατόρια του ξενοδοχείου. Όχι από τα στριφογυριστά, ένα άλλο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω κατά πόσον ήταν του ξενοδοχείου, γιατί η είσοδός του ήταν χωριστή (ναι, μας άφησαν να περπατήσουμε μόνοι μας στο δρόμο, από τη μια πόρτα μέχρι την άλλη, στο ίδιο τετράγωνο…). Το δείπνο ήταν πλούσιο σε ποσότητα, αλλά φτωχικό σε σύνθεση. Αρκετά λαχανικά, αλλά μόνο ένα μικρό κομμάτι κρέας (μια κοτολέτα ή κάτι τέτοιο). Ευκαιρία για κουβέντα, ανταλλαγή εντυπώσεων για τα όσα είδαμε/ακούσαμε/μάθαμε σήμερα. Ευτυχώς, η σύνθεση του γκρουπ βοηθούσε. Σε τέτοια, σχετικά ακριβά ταξίδια, κανείς πηγαίνει είτε επειδή ο προορισμός τον ενδιαφέρει πραγματικά, είτε επειδή είναι συνταξιούχος με λεφτά και λίστες χωρών προς επίσκεψη. Εμείς, ευτυχώς, ανήκαμε όλοι σχεδόν στην πρώτη κατηγορία, όλοι με αρκετά ταξίδια στο ενεργητικό μας, και διαβασμένοι για τη χώρα, το καθεστώς της, και το τι θα συναντούσαμε. Οπότε, και οι συζητήσεις στο φαγητό είχαν την αξία τους, όσον αφορά στην ανταλλαγή εμπειριών, απόψεων κλπ.

Μετά το φαγητό, οι περισσότεροι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Ένας, όμως (και μάλιστα ο γηραιότερος του γκρουπ) ξεστράτισε, και πήγε μια βόλτα ένα τετράγωνο πιο πέρα, στην πλατεία μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό. Εκεί, ένα σωρό Κορεάτες είχαν συγκεντρωθεί μπροστά σε μια γιγαντοοθόνη, και παρακολουθούσαν μια προβολή ταινίας. Όταν οι συνοδοί μας ανακάλυψαν το ξεστράτισμα, τον μάζεψαν, και τον επανέφεραν. Η επίσημη δικαιολογία δεν είναι πως απαγορεύεται, αλλά πως δεν πρέπει να το κάνουμε γιατί οι ντόπιοι δεν είναι μαθημένοι στους τουρίστες. Με τη σειρά μας, προβοκάροντας, αρχίσαμε ένας-ένας να ζητάμε άδεια για μια αντίστοιχη βόλτα. Το αποτέλεσμα ήταν πως αφενός μεν δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσουν να πάμε μόνοι μας, αφετέρου αναγκάστηκαν να μας υποσχεθούν ότι θα μας πάνε εκείνες βραδινή βόλτα μια άλλη μέρα, μετά το τέλος του επίσημου προγράμματος.


(Μικροζυθοποιεία στο lobby του ξενοδοχείου)

Μετά από όλα αυτά, και με το ρολόι να δείχνει ακόμα 21:30, ήμασταν μαντρωμένοι στο ξενοδοχείο. Το αποτέλεσμα; Μαζευτήκαμε όλοι στο Lobby, εκεί που οι ταμπέλες έδειχναν «Draft Beer». Καθίσαμε σε ένα τραπέζι, και ρωτήσαμε για τις μπύρες του μαγαζιού. Έχουν είτε εισαγόμενη Γερμανική «Bavaria» (κάποιος να τους ενημερώσει, Ολλανδική είναι η Bavaria…), είτε μπύρα που τη φτιάχνουν επί τόπου. «Τι εννοείτε επί τόπου;» ρώτησα με αφέλεια, και η σερβιτόρα όλο καμάρι μου έδειξε τα καζάνια στο βάθος, πίσω από το μπαρ. «A, τόσο επιτόπου…». Να πίνεται άραγε; Παραγγείλαμε δυο ποτήρια, μια lager και μια μαύρη. Και δώσαμε στον Ιρλανδό της παρέας να δοκιμάσει. Έκαστος στο είδος του…

Η μπύρα προέκυψε φοβερή, και γρήγορα αρχίσαμε να παραγγέλλουμε ποσότητες. Περίεργο, πως γίνεται να φτιάχνουν τόσο καλές μπύρες; Την απάντηση, τη βρήκα αφού επέστρεψα. Το 2000, ο τότε ηγέτης (συγνώμη, «ο ηγέτης» σκέτο. Παρότι μακαρίτης, είναι ακόμα ο Ηγέτης) αγόρασε μια ολόκληρη παραδοσιακή βιομηχανία μπύρας από την Αγγλία, την Ushers, και τη μετέφερε όπως ήταν έξω από την Pyongyang. Τώρα, παράγεται εκεί η μπύρα Taedonggang. Φαίνεται πως η μπύρα έχει γίνει το ποτό που προτιμούν οι ΒορειοΚορεάτες (ή τουλάχιστον οι πιο προνομιούχοι από αυτούς), και το καθεστώς είναι διατεθειμένο να κάνει πολλά για να είναι καλή η μπύρα που πίνει ο λαός…

Μετά τις μπύρες, ώρα για ύπνο. Το πρωί, είχαμε αναχώρηση 07:30 αυστηρά…

 

[ELGEO2]

πολυ ωραια ενημερωση . μπραβο . ζηλευωωωωωωωωωω

 

[taver]

(πρωινή κίνηση στην Pyongyang: Μπροστά στο ξενοδοχείο μας, και στο σιδηροδρομικό σταθμό)

(ανισόπεδος κόμβος...)

(η φαρδύτερη λεωφόρος της Pyongyang)

(διακόσμηση στο δρόμο...)

(διακόσμηση δρόμου, στάση λεωφορείου, κάτι τέτοιο)

Το ξυπνητήρι χτύπησε, αλλά είχα ήδη σηκωθεί. Και μαζί με μένα, είχε ανατείλει κι ο ήλιος. Μόλις. Σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα, κατέβηκα για πρωινό, ψώνισα νερά για τη διαδρομή, και ίσα που πρόλαβα να μπω εγκαίρως στο λεωφορείο. Προορισμός μας, η πόλη Kaesong, κοντά στα σύνορα με τη Νότια Κορέα και την αποστρατικοποιημένη ζώνη που χωρίζει τις δυο χώρες. Πριν από τον Κορεατικό πόλεμο, η πόλη ανήκε στη Νότια Κορέα, και έτσι (σύμφωνα πάντα με τους οδηγούς μας) γλύτωσε το βομβαρδισμό στον Κορεατικό πόλεμο. Η Pyongyang δεν είχε την ίδια τύχη, αλλά με πάνω κάτω μία βόμβα ανά κάτοικο, πρακτικά ισοπεδώθηκε. Αυτό εξηγεί και τον τρόπο που η τελευταία είναι κτισμένη, σε σοσιαλιστική αρχιτεκτονική, βγαλμένη από το Simcity, με φαρδείς δρόμους, μεγάλα τετράγωνα, τεράστια μπλοκ διαμερισμάτων, πάρκα, κοινόχρηστους χώρους, αλλά και μηδέν ναούς – τουλάχιστον σε θεότητες, γιατί «ναοί» προς τον ηγέτη υπάρχουν σε αφθονία. Εν πάση περιπτώσει, θα είχαμε δυόμιση ώρες δρόμο ως την Kaesong, οπότε ξεκινήσαμε νωρίς…

Η διαδρομή… να την πω σουρεαλιστική; Ολόκληρη Εθνική οδός, «Motorway» την είπαν κάπου, και επί χιλιόμετρα δεν έβλεπες άλλο αυτοκίνητο. Μόνο που και πού κάνα πούλμαν γεμάτο τουρίστες. Και κάνα φορτηγό, ενίοτε. Και λακκούβες. Πολλές λακκούβες. Πάρα πολλές λακκούβες….

Η διαδρομή, ήταν ευκαιρία να γνωρίσουμε και τις συνοδούς μας. Εκτός από τους δυτικούς τουρίστες, στην «παρέα» μας είχαμε ένα οδηγό, ένα κάμεραμαν που τραβούσε το «επίσημο» βίντεο του ταξιδιού, και δυο αγγλόφωνες συνοδούς. Η μία, η Jong, ήταν μια νεαρή κοπέλα στην Τρίτη δεκαετία της ζωής της, με ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στον κόσμο, και περιέργεια να τον γνωρίσει. Κάποιες φορές, οι ερωτήσεις της ήταν πιο χρονοβόρες κι από τις δικές μας. Η άλλη, η Ha, γύρω στα 45, είχε ήδη ταξιδέψει, και είχε ζήσει κιόλας για μικρά διαστήματα, σε διάφορες χώρες, για δουλειά της χώρας (άγνωστο τι..). Σουηδία, Μαλαισία, Κίνα… Γνώριζε πέντε πράγματα για τον υπόλοιπο κόσμο, και όμως παρέμενε πιστή στη γραμμή του καθεστώτος. Σε όλες τις συζητήσεις μαζί της, το επιμύθιο ήταν πάντοτε το ίδιο: «H Βόρεια Κορέα δεν πρόκειται να αλλάξει». Είχε 2 παιδάκια, κι ένα σύζυγο που δούλευε σε τράπεζα και είχε τόσο άγχος που κάπνιζε σαν καμινάδα. Τι τράπεζα ήταν αυτή, στη ΒΚ, από ποιόν δανειζόταν και σε ποιόν δάνειζε, αδυνατώ ακόμα να το συλλάβω.

Οι οδηγίες των συνοδών ήταν σαφείς. Στη διαδρομή μας, θα συναντούσαμε τρία μπλόκα. Ότι και να γινόταν εκεί, η φωτογράφηση ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Όχι ότι γενικά επιτρεπόταν, εκτός Pyongyang οι οδηγίες ήταν να ζητάμε την άδεια για κάθε φωτογραφία. Φτάσαμε στο πρώτο μπλόκο, και η συνοδός μας κατέβηκε από το λεωφορείο. Εξήγησε στο στρατιώτη εκεί ότι μεταφέρει τουρίστες, έδειξε και κάποια χαρτιά. Ο στρατιώτης έκανε ένα γρήγορο έλεγχο στο λεωφορείο (μπήκε μέχρι τη θέση του οδηγού), κοίταξε και τις μπαγαζιέρες, και μας άφησε να φύγουμε. Όλα αυτά, υποθέτω, για να βεβαιωθεί ότι δε μεταφέρουμε κανένα Βορειοκορεάτη. Βλέπετε, για τους ντόπιους ισχύει απαγόρευση μετακίνησης στο εσωτερικό της χώρας. Για να πάει κάποιος από μια επαρχία σε μια άλλη χρειάζεται άδεια, που το καθεστώς δε χορηγεί εύκολα. Έτσι, επιτρέπει στους πρωτευουσιάνους της Pyongyang να ζουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες (συγκριτικά) από τον κόσμο στην επαρχία της χώρας, χωρίς οι τελευταίοι να εξεγείρονται.


Στα μισά της διαδρομής, ώρα για στάση. Αυτοκινητόδρομος είναι, έχει και σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών. Ώρα για τουαλέτα, καφεδάκι (έστω και στιγμιαίο…), και… σουβενίρ. Ένα αυτοσχέδιο σουβενιράδικο με μια σειρά από πάγκους περιμένει. Ποιος δε θέλει μια τσάντα «SeeyouagaininPyongyang», ένα μπλουζάκι, ένα σετ από γραμματόσημα (έστω και fake), ένα χάρτη της χώρας κλπ;







Μετά τα ψώνια, η διαδρομή συνεχίστηκε. Βρουμ βρούμ, ξεκινήσαμε. Περάσαμε ορυζώνες, χωριά, χωράφια, και κάποια στιγμή φτάσαμε επιτέλους στην αποστρατικοποιημένη ζώνη της Kaesong. Το ακριβές όνομα του χωριού που βρισκόμασταν είναι Panmunjom. Το πούλμαν μας άφησε μπροστά σε ένα κτήριο – σουβενιράδικο (πάντα δε θέλατε πίνακες ντόπιων καλλιτεχνών και μπλουζάκια με τη Βορειοκορεάτικη σημαία. Μετά τα ψώνια, σε μια γωνία του ίδιου κτηρίου, ένας υπεύθυνος αξιωματικός του Βορειοκορεατικού στρατού, με τη βοήθεια των συνοδών των παρόντων γκρούπ για τη μετάφραση, μας εξήγησε τι είναι η DMZ, τι ήταν ο πόλεμος του 1950-1953, πως οι ΗΠΑ και ο «puppetarmy» τους (δηλαδή ο ΟΗΕ) κατατροπώθηκαν και αναγκάστηκαν να συρθούν σε εκεχειρία από τον ηρωικό βορειοκορεατικό στρατό υπό την ηγεσία του ηγέτη KimIlSung (δηλαδή από τον Κόκκινο Στρατό υπό την ηγεσία κάποιου Ρώσου).




Μετά της οδηγίες, πήγαμε φαντάροι. «Στοιχηθείτε σε δυάδες», ήταν το πρόσταγμα. «Και μετά, εναλλάξ ένας από κάθε δυάδα περάστε από αυτή την πόρτα». Περνώντας την πόρτα, μας περίμενε… το πούλμαν μας. Επιβιβαστήκαμε, και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση, λίγο παρακάτω. Αν σας πω ότι δεν κατάλαβα γιατί το κάναμε αυτό, δε θα σας πω ψέματα… Ίσως απλώς θέλανε να μας τσεκάρουνε.

 

[Yorgos]

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος: Πακέτο απευθείας από την KITC δεν μπορείς να πάρεις.
Ίσως ελαφρά απ'όλα τα πρακτορεία να διαφοροποιείται η Korean Friendship Association που πουλά ακριβά πακέτα μεν, αλλά υπόσχεται κι επαφές με αξιωματούχους κλπ κλπ. Γενικά η Βόρεια Κορέα δεν είναι φθηνό ταξίδι.

Δεν ξέρω τι εννοεί κανείς με τον όρο "φτηνό" ταξίδι, αλλά ούτε και πανάκριβο είναι. Εμένα μου κόστισε για 9 μέρες με όλα τα έξοδα μέσα (δηλαδή και την είσοδο με αεροπλάνο και την έξοδο με τραίνο, φαγητά, σουβενίρ, βίζες κλπ) 880 ευρώ από το Πεκίνο.

Τώρα περί ευγένειας των αξιουματούχων, μάλλον το αντίθετο έχω να πω από τη δική μου εμπειρία: γαβγίσματα, απειλές για απέλαση, να προσέχουμε τι λέμε "γιατί έχουν μικρόφωνα σε όλα τα δωμάτια και μεταφραστές σε όλες τις γλώσσες!" κλπ.

Αυτό που ήταν πάντως καλύτερο από τα όσα με είχαν προϊδεάσει ήταν το θέμα της ελευθερίας κινήσεων. Παρά τους περιορισμούς και σε σπίτια ντόπιων πήγαμε, και βιντεάκια κοροϊδευτικά για τον Μεγάλο Ηγέτη είδαμε να κυκλοφορούν ανάμεσα στους νεολαίους, και βόλτα πήγαμε, και συζητήσεις (έστω στα κρυφά) για το πόσο καταπιεστικά είναι τα πράγματα είχαμε, δεν ήταν τόσο τραγικά (για τον επισκέπτη) όσο πίστευα πριν πάω.

Μην διακόπτω, πολύ ωραία αφήγηση από τον taver, νομίζω καιρό είχαμε να διαβάσουμε ιστορία του. Εύγε.

 

[makisg]

να σε ρωτήσω taver, ομίχλη είναι αυτό που φαίνεται στις φωτογραφίες??

 

[taver]

να σε ρωτήσω taver, ομίχλη είναι αυτό που φαίνεται στις φωτογραφίες??

Ναι. Η ατμόσφαιρα γενικά ήταν υγρή αλλά καθαρή. Αν και η αλήθεια είναι πως, ερχόμενος από τη μόλυνση του Πεκίνου, οποιαδήποτε κατάσταση της ατμόσφαιρας θα μου φαινόταν περίφημη...

 

[taver]

Δεν ξέρω τι εννοεί κανείς με τον όρο "φτηνό" ταξίδι, αλλά ούτε και πανάκριβο είναι. Εμένα μου κόστισε για 9 μέρες με όλα τα έξοδα μέσα (δηλαδή και την είσοδο με αεροπλάνο και την έξοδο με τραίνο, φαγητά, σουβενίρ, βίζες κλπ) 880 ευρώ από το Πεκίνο.

Οι τιμές αυτές, σήμερα, δεν υπάρχουν. Πήγα με τη φθηνότερη επιλογή για 4 ημέρες μόνο, με αεροπορικό πήγαινε-έλα από Πεκίνο με Air Koryo, με €875, συν 50 για τη βίζα, συν κάπου €150 για σουβενίρ, μπύρες, φιλοδωρήματα κλπ.

Τώρα περί ευγένειας των αξιουματούχων, μάλλον το αντίθετο έχω να πω από τη δική μου εμπειρία: γαβγίσματα, απειλές για απέλαση, να προσέχουμε τι λέμε "γιατί έχουν μικρόφωνα σε όλα τα δωμάτια και μεταφραστές σε όλες τις γλώσσες!" κλπ.

Μάλλον κάτι προσπαθεί να αλλάξει το νέο καθεστώς. Οι συνοδοί μας δεν ήταν έτσι, αλλά διάφοροι αξιωματούχοι που συναντούσαμε (π.χ. στη DMZ, στο Nampho, στα Mansudae art studios κ.α.) ήταν.

Αυτό που ήταν πάντως καλύτερο από τα όσα με είχαν προϊδεάσει ήταν το θέμα της ελευθερίας κινήσεων. Παρά τους περιορισμούς και σε σπίτια ντόπιων πήγαμε, και βιντεάκια κοροϊδευτικά για τον Μεγάλο Ηγέτη είδαμε να κυκλοφορούν ανάμεσα στους νεολαίους, και βόλτα πήγαμε, και συζητήσεις (έστω στα κρυφά) για το πόσο καταπιεστικά είναι τα πράγματα είχαμε, δεν ήταν τόσο τραγικά (για τον επισκέπτη) όσο πίστευα πριν πάω.

Τα παραπάνω, για μας, ήταν δυστυχώς αδιανόητα.