Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

Σας έχει τύχει κι εσάς; Εμένα, κάποιες φορές, ένας προορισμός μου στοιχειώνεται στο μυαλό, και ότι ταξίδι και να ψάχνω, πάντα το ίδιο μέρος σκέφτομαι. Ε, το συγκεκριμένο ταξίδι, δεν τον σκεφτόμουνα απλώς, είχα φτάσει 2 φορές κοντά στο να πάω κιόλας. Τη μια φορά μάλιστα είχα κλείσει και τα διηπειρωτικά εισιτήρια, αλλά τελικά τα ακύρωσα. Ε, που θα μου πήγαινε; Τον Απρίλιο, λοιπόν, η Lufthansa έβγαλε μια προσφορά όπου τα award εισιτήρια για κάποια μέρη, για ταξίδι τον Αύγουστο, κόστιζαν μισά μίλια. Ήθελα να κλείσω κάτι για τον Αύγουστο, που η δουλειά στο γραφείο είναι λιγότερη, και οι άδειες πιο εύκολες. Κοίταξα όλους τους προορισμούς της προσφοράς καλά καλά. Όχι εκεί, έχει μουσώνες. Όχι εκεί, έχει φρικτή ζέστη. Όχι εκεί, θα είναι πανάκριβα. Σιγά σιγά απορρίφθηκαν οι περισσότεροι προορισμοί. Και έμενε ένα Πεκίνο. Ε, και το μυαλό μου έκανε αμέσως το συνειρμό. Καιρός να πάω επιτέλους στη Βόρεια Κορέα. Έστω κι αν φέτος δε θα έχουν Mass Games.

Βλέπετε, για να πας στη Βόρεια Κορέα, δεν εμφανίζεσαι μια μέρα στα σύνορα και λες γεια σας. Πρέπει να πας υποχρεωτικά με οργανωμένο πακέτο, που οργανώνει κατ’ αποκλειστικότητα ο Κρατικός Οργανισμός Τουρισμού της Β.Κ. (KITC), μια υπηρεσία του υπουργείου εξωτερικών τους (…). Όποιος και να είσαι, μόνος σου ή μεγάλο γκρουπ, δεν επιτρέπεται να κινηθείς ελεύθερα στη χώρα. Πρέπει σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού σου να συνοδεύεσαι από 2 ανθρώπους του KITC, οι οποίοι ακολουθούν πιστά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα (παρεκκλίσεις γίνονται, αλλά μόνο κατόπιν τηλεφωνικής έγκρισης από τα κεντρικά…). Τα πακέτα αυτά τα μεταπωλούν (προσθέτοντας αεροπορικά/σιδηροδρομικά εισιτήρια, ευρωπαίους συνοδούς κλπ) διάφορα ταξιδιωτικά γραφεία εκτός Β. Κορέας. Όλα – ή σχεδόν όλα – τα πακέτα αυτά, έχουν ως σημείο αναχώρησης το Πεκίνο, και το δρόμο ως εκεί πρέπει να τον βρεις μόνος σου. Εγώ επέλεξα ένα πακέτο 4 ημερών με γκρουπ, σε ημερομηνίες που συνέπιπταν με το «Liberation Day», όπου όλοι οι Κορεάτες, στο Βορρά και στο Νότο, εορτάζουν την απελευθέρωση της χώρας από τους Ιάπωνες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παρότι δεν ταξιδεύω ποτέ με γκρουπ, αυτή τη φορά σκέφτηκα ότι μόνος μου με 2 συνοδούς συνέχεια μαζί μου, να επιτηρούν την κάθε μου κίνηση, θα ήταν πολύ ασφυκτικά. Με γκρουπ, η αναλογία είναι σαφώς καλύτερη, και μπορείς που και που να ξεφύγεις από το άγρυπνο βλέμμα τους… Πρόσθεσα και μερικές μέρες στο Πεκίνο πιο πριν, και έτοιμο το πακετάκι.

Κατά τα άλλα, διαδικαστικά για τη Βόρεια Κορέα δεν υπάρχουν. Τα φροντίζει όλα το πρακτορείο και ο KITC. Αρκεί μια ενυπόγραφη δήλωση ότι δεν είσαι δημοσιογράφος, και ότι θα κάνεις ότι σου λένε όσο είσαι εκεί, και αυτό είναι όλο. Αφού έστειλα τα στοιχεία μου και μια προκαταβολή στο Βρετανό ταξιδιωτικό πράκτορα που επέλεξα για το ταξίδι, όλα τα άλλα έγιναν μόνα τους. Η Βίζα (για την ακρίβεια, ένα μπλε χαρτάκι («tourist card») που το κρατάνε στην έξοδο από τη χώρα) και το εισιτήριο θα με περίμενε στο Πεκίνο, όπου θα εξοφλούσα και το ταξίδι. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω, είναι να διαβάσω μια σειρά από e-mails με λεπτομερείς οδηγίες για την προετοιμασία μου για το ταξίδι – από το dress code σε κάποια μνημεία, μέχρι τις επιτρεπόμενες ηλεκτρονικές συσκευές. Επόμενο βήμα, να εμφανιστώ στο σημείο της συνάντησης, στο Πεκίνο, μια μέρα πριν το ταξίδι.

Η μέρα πριν το ταξίδι λοιπόν ξημέρωσε, Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014, και ξυπνώντας το πρωί στο ξενοδοχείο μου στο Πεκίνο, βλέπω ένα νέο mail από τους οργανωτές του ταξιδιού. Ο Αυστραλός συνοδός που θα συναντούσαμε το απόγευμα και θα ερχόταν μαζί μας στο ταξίδι είχε ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα, και δε μπορούσε να έρθει στην Κορέα πριν την Πέμπτη. Τόσο στη συνάντηση, όσο και τις πρώτες μέρες στη Β. Κορέα, θα μας καθοδηγήσουν εκπρόσωποι του KITC. Δεν ήταν η θετικότερη εξέλιξη, ομολογουμένως. Αρχίσανε να με ζώνουν τα φίδια, καθώς τον πράκτορα δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, μόνο on-line είχαμε μιλήσει… Μήπως έπεσα σε καμιά απάτη;


Το απόγευμα έφτασε, και 18:00 ακριβώς ήμουν στο σημείο συνάντησης, που ήταν ένα Βορειοκορεάτικο εστιατόριο, λίγα μέτρα μόλις από την Πρεσβεία της ΒΚ, στο ανατολικό Πεκίνο. Το εστιατόριο φαινόταν ρημάδι απ’ έξω, αλλά μέσα ήταν σούπερ χλιδάτο, και έδειχνε και σχετικά γεμάτο (με δεδομένο πως η ώρα ήταν περίεργη). Εμφανίστηκα στην πόρτα, και χωρίς να πω τίποτα, η κοπέλα της υποδοχής με συνόδευσε ως ένα σεπαρέ, στο οποίο θα γινόταν η συνάντηση του γκρουπ. Ήμουν από τους πρώτους, αλλά σιγά σιγά κατέφθασαν και οι υπόλοιποι, και ο Βορειοκορεάτης οικοδεσπότης μας που θα μας κάνει το briefing για το ταξίδι, θα εισπράξει τα χρήματα, θα μας δώσει τις βίζες κλπ.


Ήμουν φοβισμένος για την πρώτη μου συνάντηση με Βορειοκορεάτες. Φοβόμουν ένα «στρατιωτικό» τρόπο αντιμετώπισης, με αυστηρότητα, εντολές, παρατηρήσεις κλπ. Αντίθετα, είδα ανθρώπους χαμογελαστούς, εύστροφους, συνεννοήσιμους (χίλιες φορές περισσότερο απ’ ότι με τους Κινέζους…), με αντίληψη, κατανόηση και αίσθηση του χιούμορ. Μετά από μερικές σερί μέρες ανάμεσα σε Κινέζους, μου φάνηκε σαν όαση… Την αίσθηση μου αυτή, για τους ΒορειοΚορεάτες, μου την ενίσχυσαν και όσοι γνώρισα στο ταξίδι, αν και, εφόσον δεν είχαμε τη δυνατότητα να κινούμαστε ελεύθερα, πιθανότατα δε γνώρισα και αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπων.

Αφού λοιπόν παραλάβαμε τις βίζες και εξοφλήσαμε το ταξίδι, μας προσέφεραν ένα δείπνο γνωριμίας. Καθίσαμε όλοι γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, όπου ένας δακτύλιος στο κέντρο του περιστρεφόταν μπροστά μας, γεμάτος πιάτα με Κορεατικά εδέσματα. Λειτουργούσε σα μπουφέ από τον οποίο σερβιριζόμασταν. Το δείπνο είχε και το σόου του, όπου βορειοκορεάτισες με παραδοσιακές ενδυμασίες μας τραγούδησαν… Υπήρχε κι άλλος κόσμος, στα διπλανά σεπαρέ, και το πρόγραμμα προχωρούσε με διαφορά φάσης. Ερχόταν μια κοπέλα σε μας, έλεγε ένα τραγούδι, μετά προχωρούσε στο διπλανό δωμάτιο, έλεγε κι εκεί το ίδιο τραγούδι, κ.ο.κ., ενώ σε μας ερχόταν η επόμενη κοπέλα, κλπ. Οργανωμένα πράγματα.



Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η βραδιά τελείωσε, δώσαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο, και αποσυρθήκαμε στα ξενοδοχεία μας (ή όπου έμενε ο καθένας).

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pigi_dikaiou]

Πολυ πολυ ενδιαφερων προορισμος!!!Αλλα δεν περιμενα και κατι λιγοτερο!!!

 

[hydronetta]

Eγώ πήρα το σκαμπουδακι μου κι έπιασα θέση. Το ξέρεις άλλωστε...

 

[taver]

Την επόμενη μέρα το πρωί, στο αεροδρόμιο, έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι εκτός από την κανονική, προγραμματισμένη πτήση της Air Koryo για Pyonyang, υπήρχε και μια ακόμα, επίσης της Air Koryo, με μια ώρα διαφορά. Οι τουρίστες, βλέπετε, ήταν πολλοί αυτή τη μέρα, δε χωράγανε σε ένα μόνο αεροπλάνο, οπότε βάλανε και δεύτερο! Και τα δύο Tupolev 204 της Αir Koryo είναι σήμερα στο Πεκίνο. Το check-in πάντως κύλησε ομαλά, ένα πρόβλημα που είχε ένας συνταξιδιώτης λύθηκε αμέσως με τη βοήθεια του Βορειοκορεάτη εκπροσώπου, και o κύβος ερρίφθη… Περάσαμε από το Κινεζικό immigration και το security του Terminal 2. Πάμε για Βόρεια Κορέα!




Η επιβίβαση της πτήσης JS152 για Pyongyang ξεκίνησε στην ώρα της, με το μισό γκρουπ να εκμεταλλεύεται το τελευταίο wifi για να ενημερώσει το flightmemory κλπ. Πετάξαμε με το P-633, ένα ολοκαίνουργιο Tupolev 204-100 της Air Koryo. Στη φυσούνα, περίμεναν περιοδικά και εφημερίδες (πρόλαβα το τελευταίο αντίτυπο των Pyonyang Times), και κατά την επιβίβαση είχαμε το πιο δυνατό boarding music που έχω ακούσει ποτέ σε αεροπλάνο. Τραγουδάκια, θα τα χαρακτήριζα χαρούμενα, με ολίγον από δυτικότροπο μπιτάκι…)


Ο κόσμος κάθισε στις προκαθορισμένες του θέσεις, που κανένα λογικό κριτήριο δε μπορεί να εξηγήσει πως αποδόθηκαν έτσι. Εγώ είχα δίπλα μου ένα Γάλλο, υπάλληλο της Γερουσίας, που πήγαινε στην Pyongyang για Τέταρτη (!!!) φορά, ως μέλος του συνδέσμου φιλίας των δυο χωρών. Αυτά δηλαδή αφότου του μίλησα, γιατί πριν, έτσι που τον βλέπαμε κουστουμάτο και στημένο στο αεροδρόμιο, είχαμε βάλει στοιχήματα ότι πάει σε κάποιο συνέδριο μαρτύρων του Ιεχωβά. Ανακατεμένα με τους υπόλοιπους, βρίσκονται και κάποιοι Βορειοκορεάτες – αυτούς τους ξεχωρίζεις εύκολα, φοράνε ΟΛΟΙ στο πουκάμισό τους, λίγο πάνω από το ύψος της καρδιάς, μια καρφίτσα με την εικόνα του μεγάλου προέδρου ή του μεγάλου ηγέτη.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα χωράει και ρώτημα; Όταν συγκροτήθηκε η χώρα ως κομμουνιστικό καθεστώς, ένας αγωνιστής του αντί-ιαπωνικού αγώνα, ο Kim Il Sung, ανέλαβε πρόεδρος της χώρας. Και εγκαθίδρυσε ένα προσωπολατρικό, τύποις κομμουνιστικό, καθεστώς. Βοηθούσης της προπαγάνδας, του εκπαιδευτικού συστήματος και της (ηθελημένης) απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, όλη η χώρα, έπαψε να λατρεύει το Βούδα, και έμαθε σιγά σιγά να λατρεύει τον ηγέτη. Παρότι δεν τον λατρεύει ως θεό, η προσωπολατρία στη χώρα ενίοτε φτάνει σε αντίστοιχα επίπεδα. Και όταν τα χρόνια πέρασαν και το 1994 ο ηγέτης απεβίωσε, η χώρα βυθίστηκε στο πένθος. Πέραν από τις σκηνές κλάματος από άκρη σε άκρη της χώρας, η χώρα έμεινε πενθούσα, χωρίς ηγέτη, επί τρία χρόνια, ώσπου το κόμμα, μέσα από καθαρά αξιοκρατικές διαδικασίες, ανέδειξε ως ηγέτη τον γιό του, τον Kim Jong Il, που ήταν ήδη υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος. Κι αυτός κυβέρνησε τη χώρα ως το 2011, οδηγώντας τη μέσα από λιμούς και παρολίγον πολέμους. Εν τω μεταξύ, ο Kim Il Sung, παρότι μακαρίτης, παρέμενε ακόμα ο ένας και μοναδικός πρόεδρος της χώρας, και συνέχισε να λατρεύεται από τον πληθυσμό, ενώ ο Kim Jong Il κυβερνούσε. Και το 2011, απεβίωσε κι αυτός. Νέες σκηνές κλάματος ακολούθησαν, νέο τριετές πένθος κατέλαβε τη χώρα, και ως εκ θαύματος και εντελώς συμπτωματικά ο γιός του, και εγγονός του προέδρου, ο Kim Jong Un, ανέλαβε γραμματέας του κόμματος και αναμένεται φέτος το Δεκέμβρη, μετά την τριετία, να ανακηρυχθεί και ηγέτης της χώρας.

Αλλά αρκετά με την ιστορική αναδρομή. Στην τελευταία σειρά του αεροπλάνου, λοιπόν, καθόντουσαν κάτι περίεργοι τύποι με στολή και βλοσυρό ύφος. Δεν είχα ορατότητα γιατί καθόμουν στο φτερό (και υπήρχε ένα galley/lavatory ενδιάμεσα), αλλά ένας συνταξιδιώτης που καθόταν εκεί πίσω επιχείρησε κάποια στιγμή να πάρει μια γενική φωτογραφία της καμπίνας του αεροσκάφους (χωρίς πρόσωπα), και ένας από αυτούς ήρθε στη θέση του και τον έβαλε να σβήσει τη φωτογραφία…


Η Air Koryo, σαν αεροπορική πλήρους service που σέβεται τον εαυτό της και τη θέση της ως εθνικού αερομεταφορέα του μεγάλου Κορεατικού έθνους, προσέφερε γεύμα κατά την πτήση. Ένα hamburger, απροσδιορίστου περιεχόμενου (βοδινό κρέας πάντως δεν το έλεγες). Και αναψυκτικό/καφέ. Μετά το φαγητό, διάβασα λίγο τους Pyongyang Times, να δω τα νέα φοβερά και τρομερά κατορθώματα του ηγέτη, με θέματα όπως «Kim Jong Un provides field guidance to industrial establishments», «Supreme leader’s works published abroad», «Leader inspects lubricant and hosiery factories», «Important meeting for starting anti-Japanese armed struggle» (για κάτι που έγινε το 1931), «Catfish production picks up» κλπ., και μια ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη σε αρνητικά νέα από τη Νότια Κορέα. Και όταν τελείωσα, δίπλωσα την εφημερίδα και τη φύλαξα… «Μη, τι κάνεις εκεί!» ωρύεται ο διπλανός μου… Τον κοιτάω με απορημένο ύφος, και μου δείχνει την εφημερίδα. «Απαγορεύεται να διπλώνεις τη φωτογραφία του ηγέτη», μου λέει. «Και τι να κάνω;» «Δίπλωσε τη σε άλλο σημείο, πάντως όχι πάνω στον ηγέτη. Και πρόσεξε μην την πετάξεις σε τίποτα σκουπίδια! Όταν έντυπο έχει τον ηγέτη πάνω, του φερόμαστε με σεβασμό…».

Λίγο πριν την προσγείωση στην Pyongyang, όταν όλοι είχαμε προσδεθεί, ένας περίεργος τύπος με περίεργο καπέλο (πιλότος; ) βγήκε από το cockpit, περπάτησε ως το πίσω μέρος του αεροσκάφους, εκεί που καθόταν οι τύποι, κάτι έκανε, και επέστρεψε ξανά στο πιλοτήριο. Τόσο η ταυτότητα του όσο και οι ενέργειές του παραμένουν μυστήρια… Εν πάση περιπτώσει, προσγειωθήκαμε στο διεθνές αεροδρόμιο Sunan, και παρκάραμε σε κάποιο apron position. Αμέσως, από το παράθυρο είδα ένα μικρό στρατό να κατευθύνεται προς το αεροσκάφος, με βήμα. Αν σας πω ότι δεν τρόμαξα, θα πω ψέματα. Όμως, τελικά αποδείχθηκε ότι ο μικρός στρατός ήταν οι… δώδεκα baggage handlers, σε χακί στολές, και αυτά που κρατάγανε δεν ήταν όπλα αλλά εργαλεία της δουλειάς τους.

 

[hydronetta]

Δε μου λες; Θα μας ξενυχτήσεις απόψε;

 

[taver]

Δε μου λες; Θα μας ξενυχτήσεις απόψε;

Ε, λίιιιιιγο ακόμα!

 

[paefstra]

Εν τάξει, πάω να βάλω καφέ

 

[makisg]

ας κάνει ότι θέλει. αντεχουμε.

 

[karfitsa]

Παντα αυτος ο προορισμος εχει μεγαλο ενδιαφερον... και η αφηγηση σου ειναι υπεροχη....περιμενω και γω....

 

[hydronetta]

Ας όψεται που δεσμεύτηκα για το φετινό καλοκαίρι, αλλοιώς θα σε είχα καταγγείλει δημόσια για ταξιδιωτική αποστασία. Αναμένουμε….

 

[jimp]

Τα πρακτορεία με τα οποία μπορείς να πας Β.Κορέα είναι συγκεκριμένα; Δηλαδή είναι ας πούμε 10 και διαλέγεις ένα από αυτά;

 

[taver]

Μετά τους baggage handlers, κατέφθασε και η σκάλα, και το λεωφορειάκι για να μας πάει…. Μα που είναι το terminal? κοίταξα σε όλες τις κατευθύνσεις και τίποτα, ούτε ένα κτήριο, ούτε μία κατασκευή δε βρισκόταν σε ορατή απόσταση. Ήμασταν σε ένα διάδρομο στη μέση του απόλυτου πουθενά. Ρε μπας και μας στείλανε κατευθείαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, να γλυτώσουν κόπο και χρόνο; Θα το μάθουμε… Τελικά το λεωφορείο ξεκίνησε, και 3-4 χιλιόμετρα πιο κάτω, είδαμε και το terminal… Α, όχι, ψέματα, προσποίηση, αυτό το terminal είναι υπό κατασκευή. Εμείς πήγαμε σε ένα παράπηγμα παραδίπλα, που περισσότερο αποθήκη θύμιζε παρά terminal. Ένας τεράστιος χώρος, ενιαίος για όλες τις χρήσεις.

Περάσαμε την πόρτα (χρησιμεύει και ως gate αναχωρήσεων) και συναντήσαμε τα γκισέ του ελέγχου διαβατηρίων (ακριβώς τα ίδια γκισέ από τα οποία θα περνάγαμε, με την αντίστροφη φορά, κατά την επιστροφή). Η διαδικασία ήταν τυπική και γρήγορη, και ο υπάλληλος σφράγισε το χαρτί της βίζας και ΟΧΙ το διαβατήριο. Βλέπετε, αν πάρεις βίζα μέσω του KITC, δε χρειάζεται μεν να κάνεις τίποτα, αλλά η βίζα είναι ένα μπλε χαρτάκι που συνοδεύει το διαβατήριό σου. Αν όμως εκδόσεις τη βίζα πηγαίνοντας ο ίδιος σε μια πρεσβεία της Βόρειας Κορέας, τότε η βίζα σου είναι κανονικά κολλημένη στο διαβατήριο, και οι όποιες σφραγίδες μπαίνουν στο διαβατήριό σου κανονικά.

Περάσαμε γρήγορα στο χώρο παραλαβής αποσκευών, που χρησίμευε ταυτόχρονα ΚΑΙ ως check-in (οι ιμάντες στη μια πλευρά, οι γκισέδες στην άλλη). Ωραία, σκέφτηκα, έχουμε χρόνο, ας πάω μια τουαλέτα να μην το χρειαστώ μετά…. πριτς. Οι μόνες τουαλέτες στο αεροδρόμιο είναι είτε πριν τον έλεγχο διαβατηρίων, είτε στην έξοδο, μετά το τελωνείο… Αλλά «κανένα πρόβλημα», μου είπε ένας υπάλληλος, «περίμενε να περάσουν όλοι από τα διαβατήρια, και μετά μπορείς να πας εκεί…» δείχνοντας την τουαλέτα που βρισκόταν έξω από τα σύνορα.
Τελικά αποφάσισα ότι μπορώ να περιμένω, παρέλαβα τη βαλίτσα μου, και πήγα στο τελωνείο. Εκεί, παρέδωσα ένα χαρτάκι το οποίο συμπλήρωσα στο αεροπλάνο, στο οποίο έπρεπε να αναφέρω αναλυτικά όλα τα έντυπα υλικά και όλα τα μέσα επικοινωνίας που θα έβαζα μαζί μου στη χώρα.

Παλιότερα, τα κινητά τηλέφωνα απαγορευόταν εντελώς, τώρα απλώς τα δηλώνεις και ένας υπάλληλος σημειώνει το serial number. Όχι ότι έχει κάποια αξία το γεγονός ότι μπορείς να πάρεις το κινητό σου μαζί, βέβαια, καθώς δεν υπάρχει roaming με καμία άλλη χώρα του κόσμου (μας το είπανε, αλλά δοκίμασα κιόλας με SIM κάρτες Cosmote, Deutsche Telekom και China Mobile που είχα μαζί μου). Αν θες να χρησιμοποιήσεις κινητό στη Βόρεια Κορέα, θα πρέπει να αγοράσεις μια τοπική SIM με το ευτελές κόστος των €50 (συν ότι μονάδες χρειαστείς, με χρεώσεις που… τσεκουρώνουν). Και θα πιάνει μόνο στην Pyongyang και λίγα σημεία ακόμα. Για internet δε συζητάμε καν, δεν υπάρχει με κανένα τρόπο πρόσβαση για τους τουρίστες. Άμα θες να στείλεις mail (μόνο να στείλεις), το ξενοδοχείο σου έχει ένα mail account, και θα πρέπει να το στείλεις από κει.

Μετά το τελωνείο, συναντηθήκαμε με μερικούς από τους συνοδούς μας. Πρέπει να σας ομολογήσω την έκπληξη μου όταν γνώρισα την αγγλόφωνη συνοδό που θα είχα μαζί μου (τη μια από τις δυο, καθώς τη δεύτερη θα τη γνώριζα αργότερα). Περίμενα ότι ο συνοδός σε ένα τόσο μεγάλο γκρουπ θα ήταν κάποιος αυστηρός, φοβιστικός τύπος, με ύφος ανθυπολοχαγού, που θα μας διέταζε να κάνουμε αυτό εκείνο ή το άλλο. Αντίθετα, συνάντησα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα γύρω στα 25, εμφανίσιμη, χαμογελαστή και γλυκύτατη, μορφωμένη και με πολύ καλά Αγγλικά, παρότι όπως μας είπε δεν είχε βγει ποτέ από τη χώρα. Δε μπορώ να πω το ίδιο για το Γαλλόφωνο συνοδό που επίσης ήταν εκεί, αλλά αυτός δε θα ήταν δικό μου πρόβλημα. Λόγω μεγέθους, από αύριο το γκρουπ μας θα χώριζε στα 2: Οι Γαλλόφωνοι και οι Γερμανόφωνοι θα σχημάτιζαν ένα υπό-γκρουπ με ένα Γαλλόφωνο και ένα Γερμανόφωνο συνοδό, ενώ οι λοιποί θα συνεχίζαμε με 2 Αγγλόφωνους.









Αφού μαζευτήκαμε όλοι και μπήκαμε σε ένα λεωφορείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της Pyongyang. Τη διαδρομή, θα τη χαρακτήριζα σουρεαλιστική. Τεράστιες, φαρδιές λεωφόροι, αλλά ελάχιστα οχήματα (που είναι πολύ περισσότερα από τα μηδέν που περίμενα να δω). Κάθε τόσο, πινακίδες με τον ηγέτη ή με επαναστατικά σύμβολα. Και λακκούβες. Πολλές λακκούβες. Πάρα πολλές λακκούβες…









Φτάσαμε επιτέλους στην Pyongyang, και το πρόγραμμα έλεγε ότι έπρεπε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο και να επισκεφτούμε το λόφο Mansudae. Η βόλτα στο κέντρο, πρακτικά ήταν η διάσχιση μιας πλατείας με σιντριβάνια… Στην μια πλευρά της πλατείας αυτής βρίσκεται το Grand People’s Study Hall (κάτι σαν Εθνική Βιβλιοθήκη), ένα επιβλητικό κτήριο που δεσπόζει σε όλη την πόλη. Εμείς, σ’ αυτή τη βόλτα, το είδαμε από το πλάι, αλλά είχαμε κι άλλες ευκαιρίες να το δούμε κι από άλλες πλευρές καθώς η πρόσοψή του δεσπόζει στην πλατεία Kim-Il-Sung, τη μεγαλύτερη πλατεία της πόλης όπου γίνονται οι καθιερωμένες παρελάσεις… Στην άλλη πλευρά, βρίσκεται το θέατρο Mansudae, και λόγω αυτού, ανάμεσα στα σιντριβάνια της πλατείας δεσπόζει κι ένα γλυπτό, με 28 χορεύτριες από λευκό μάρμαρο. Και λίγο πιο πέρα, είναι το κοινοβούλιο (….) της χώρας, το οποίο, σύμφωνα με τη συνοδό μας, συνεδριάζει κάθε τέσσερα χρόνια.









Κάπου εδώ, ο Γαλλόφωνος ξεναγός έδωσε οδηγία στους δικούς του, πέντε Αλσατούς στα 20-κάτι, και προμηθεύτηκαν από μια ανθοδέσμη ο καθένας, από ένα πλανόδιο πωλητή. Θα τους ήταν χρήσιμη στον επόμενο σταθμό. Η δική μας η συνοδός το παρέλειψε, βγάζοντας μας κι από τη δύσκολη θέση. Επόμενη στάση, λοιπόν, δυο τεράστια αγάλματα, στην κορυφή ενός λόφου. Τόσο τεράστια, που φαίνονται από όλη την πόλη. 22 μέτρα το καθένα. Το πρώτο, του προέδρου Kim Il Sung, ανεγέρθηκε το 1972, επί προεδρίας του. Το δεύτερο, του ηγέτη Kim Jong Il, ανεγέρθη το 2012, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Πίσω από αυτά, ένα τεράστιο ψηφιδωτό αναπαριστά το όρος Paektu, που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας και αποτελεί ένα μέρος με μεγάλη σημασία για τους Κορεάτες. Δεξιά κι αριστερά από τα αγάλματα των ηγετών, βρίσκονται δυο ακόμα μεγάλα επαναστατικά αγάλματα, ύψους μόλις 15 μέτρων περίπου, που θυμίζουν αντίστοιχα σοβιετικά έργα τέχνης, αναπαριστούν τους ήρωες των δυο πολέμων επί το έργο και σε φυσικό μέγεθος (γύρω στα 5 μέτρα ο καθένας). Οι ήρωες που πολέμησαν ενάντια στους Ιάπωνες απεικονίζονται στα αριστερά, ενώ οι ήρωες του πολέμου απέναντι στους Αμερικανούς τιμώνται στα δεξιά.


Φυσικά κι εδώ υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Δε φωνάζουμε, δεν τρέχουμε, δεν πηδάμε (…), δεν ξαπλώνουμε, δεν… . Και να προσέχουμε, στις φωτογραφίες μας τα αγάλματα να εμφανίζονται οπωσδήποτε ολόκληρα. Κάποια στιγμή σταθήκαμε με «θαυμασμό» μπροστά στα αγάλματα ενώ τα Γαλλάκια προσέφεραν τις ανθοδέσμες τους, και αυτό ήταν. Είδαμε κι ένα ακόμα άγαλμα που βρίσκεται δίπλα στο μνημείο, του ιπτάμενου αλόγου Chollima. Σύμφωνα με το μύθο, το άλογο αυτό μπορούσε να πετάει, και μάλιστα σε απίστευτη ταχύτητα, αλλά δε μπορούσε να βρει αναβάτη να το καβαλήσει. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό το άγαλμα υποτίθεται ενθάρρυνε το λαό να ξαναφτιάξει τη χώρα μετά τον πόλεμο, τονίζοντας το γεγονός ότι η συνεχής εργασία και καινοτομία ήταν απαραίτητες (ή κάτι τέτοιο).