Borealis
Member
- Μηνύματα
- 3.820
- Likes
- 7.711
Η Ryan's pub είναι low cost? είναι ασφαλής? δίνει πατατάκια με την μπύρα?
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Ιρλανδία Η τριλογία του Σεπτέμβρη (2016) - Πρώτο μέρος. Στις pubs του Δουβλίνου.
- Thread starter gelf
- Ημερομηνία δημιουργίας
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Borealis: Μου αρέσει πάρα πολύ το λεπτό και πνευματώδες χιούμορ που έχεις.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Κεφάλαιο 10
Πινακοθήκη, αξιοθέατα, pubs, πανσέληνος και ... εκκλησιασμός.
Πέρασα τον ποταμό Liffey και προχώρησα προς τη Merrion Square. Η πλατεία ολοκληρώθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα, με κύριο χαρακτηριστικό της, το ότι οι τρεις πλευρές της πλατείας "αντικρίζουν" αρχοντικά οικοδομήματα της κομψής γεωργιανής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα,
ενώ η τέταρτη πλευρά αντικρίζει κυβερνητικά κτίρια,
μεταξύ των οποίων και την Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας, η οποία ήταν και ο επόμενος προορισμός μου.
Η National Gallery of Ireland, λειτουργεί από το έτος 1864 και φιλοξενεί αντιπροσωπευτικά έργα ιρλανδών ζωγράφων, αριστουργήματα του ιταλικού μπαρόκ με έργα των Τισιανού, Τιντορέττο και Καραβάτζιο αλλά και έργα άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, όπως Ρούμπενς, Βερμέερ Βαν Γκογκ, Ελ Γκρέκο, Γκόγια, Πικάσο κ.α.
Μπαίνω μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας, η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Αφού θαύμασα τα εκθέματα της πινακοθήκης κατέβηκα στο καλαίσθητο καφέ του μουσείου, με φυτά εσωτερικού χώρου
και ήπια ένα χυμό. Όταν ξεκουράστηκα, αγόρασα κάποια αναμνηστικά από το κατάστημα της πινακοθήκης και βγήκα έξω. Δίπλα στην Εθνική Πινακοθήκη, βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο της Ιρλανδίας.
Το National Museum of Ireland, λειτουργεί από το έτος 1877 και φιλοξενεί αρχαιολογικά και ιστορικά εκθέματα, από τον προϊστορικό - πρώιμο - πολιτισμό της Ιρλανδίας έως τη χρονική περίοδο 1916 - 1922, όπου οι εξεγέρσεις οδήγησαν στην ανεξαρτησία. Επισκέφτηκα και το Εθνικό Μουσείο, όπου και εκεί απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Υπάρχει και παράρτημα του μουσείου με θέματα φυσικής ιστορίας, αλλά δεν το επισκέφτηκα. Βγήκα έξω από το μουσείο και προχώρησα προς τη Merrion Square.
Η Merrion Square είναι από τις μεγαλοπρεπέστερες γεωργιανές πλατείες του Δουβλίνου, με τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν στην αρχή του παρόντος κεφαλαίου.
Στα γεωργιανής αρχιτεκτονικής αρχοντικά κτίρια γύρω από την πλατεία, τα οποία έως τη δεκαετία του 1950 είχαν αποκλειστικά χρήση κατοικίας, ζούσαν πολλοί διάσημοι μεταξύ αυτών ο Oscar Wilde, ο William Butler Yeats, ο Daniel O'Connell κλπ. Ο μεγάλος μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Oscar Wilde (1854-1900), έζησε από το έτος 1855 έως το έτος 1878,
στο νούμερο 1 της Merrion Square, στη βορειοδυτική γωνία της πλατείας. Το κτίριο εξαγοράστηκε το έτος 1994 από το American College, μαζί με άλλα παρακείμενα κτίρια και το έτος 1998 έγιναν έργα αποκατάστασης του κτιρίου, το οποίο απέκτησε, εσωτερικά, την ατμόσφαιρα του 19ου αιώνα.
Απέναντι από το σπίτι του Oscar Wilde, υπάρχει το άγαλμά του,
το οποίο παρουσιάστηκε το έτος 1997, ενώ δίπλα υπάρχουν δύο στήλες με πνευματώδεις ατάκες του Oscar Wilde. Ο Oscar Wilde, ο περισσότερο αναγνωρίσιμος δημιουργός της βικτωριανής εποχής, ιδιοφυής και αντισυμβατικός, γεννήθηκε στο Δουβλίνο στις 16-10-1854, έζησε από ενός έτους στο σπίτι στο νούμερο 1 της Merrion Square, φοίτησε στο Trinity College, το οποίο ήταν κοντά στο σπίτι του και έζησε όσο κανείς άλλος την κολακεία, την τεράστια φήμη, την κατασυκοφάντηση και τη φυλάκιση. Όπως είναι γνωστό, το έτος 1878, μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου έγραψε σπουδαία έργα, το έτος 1895 φυλακίστηκε για ομοφυλοφιλία, στη φυλακή συνέγραψε ένα από τα κορυφαία δημιουργήματά του, το "De profundis (εκ βαθέων - ένα από τα συγκλονιστικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας)" και όταν αποφυλακίστηκε, έφυγε για το Παρίσι όπου πέθανε πάμπτωχος στις 30-11-1900, σε ηλικία 46 ετών. Από τη βορειοδυτική γωνία της Merrion Square, προχώρησα προς το κέντρο της πλατείας.
Βγήκα από την πλατεία από την ανατολική της πλευρά και προχώρησα κατά μήκος της Mount Street Lower, ανατολικά προς το Grand Canal.
Το Grand Canal εκτείνεται σε μήκος 132 km και κατασκευάστηκε για τη σύνδεση του λιμανιού του Δουβλίνου με τον ποταμό Shannon. Η κατασκευή του έργου άρχισε το έτος 1756 και ολοκληρώθηκε το έτος 1804. Το μεγάλο κανάλι διέρχεται νότια του κέντρου της πόλης του Δουβλίνου και εκβάλλει στον ποταμό Liffey, κοντά στην εκβολή αυτού στη θάλασσα. Πριν τη σύνδεση του μεγάλου καναλιού με τον ποταμό Shannon, το μεγάλο κανάλι διέρχεται από τη μικρή πόλη Tullamore, της οποίας ο πληθυσμός ανέρχεται σε 16.000 περίπου κατοίκους. Στην πόλη αυτή παρασκευάζεται το υπέροχο irish whiskey Tullamore dew, του οποίου το single malt whiskey μου αρέσει πάρα πολύ. Το τελευταίο ποταμόπλοιο-φορτηγίδα που πέρασε από το Grand Canal, ήταν το έτος 1960.
Βόρεια του κέντρου της πόλης του Δουβλίνου, υπάρχει το Royal Canal, το οποίο εκβάλλει επίσης στον ποταμό Liffey, λίγο δυτικότερα από τη θέση εκβολής του Grand Canal.
Αφού περπάτησα αρκετά κατά μήκος του Grand Canal
και έφτασα έως τις αποβάθρες, αποφάσισα να επιστρέψω προς το κέντρο. Προχωρώντας, δυτικά, κατά μήκος της Grand Canal Street συνάντησα μια μεγάλη pub που ονομάζεται Becky Morgans.
Σκέφτηκα ότι είναι ευκαιρία για ξεκούραση. Μπήκα στην pub και ήπια μια μπύρα. Παρατήρησα ότι οι τιμές τόσο στα ποτά όσο και στα φαγητά, όπως είναι λογικό, ήταν φτηνότερες των pubs του κέντρου. Όταν ήπια τη μπύρα μου, βγήκα έξω και συνέχισα να προχωρώ προς το κέντρο.
Ήταν Παρασκευή απόγευμα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να κατακλύζει τις pubs.
Κι εγώ αναρωτήθηκα γιατί δεν ήμουν σε κάποια pub. Όμως το διόρθωσα αμέσως. Άρχισα να περπατώ πιο γρήγορα. Έφτασα στην οδό Nassau και μπήκα σε μια pub, απέναντι από το Trinity College, η οποία ονομάζεται Blarney Inn.
Φεύγοντας από την pub, προχώρησα κατά μήκος της Nassau Street και συνεχίζοντας δυτικά, έστριψα αριστερά και έφτασα στη Duke Street, όπου συνάντησα την pub Duke, μια ακόμα λογοτεχνική pub.
Αφού ήπια μια μπύρα, βγήκα πάλι στη Duke Street και αφού περπάτησα λίγα μέτρα μπήκα στην pub Davy Byrne's, την οποία αναφέρει ο James Joyce, τόσο στο έργο του "Δουβλινέζοι" όσο και στο έργο του "Οδυσσέας".
Ακολούθησα τη συμβουλή του μπάρμαν και έφαγα μοσχάρι Στρογγανόφ, τη σπεσιαλιτέ της pub, συνοδεύοντας τη Guinness μου.
Όταν βγήκα από την πολύ ατμοσφαιρική Davy Byrne's pub, είχε πλέον σκοτεινιάσει.
Άρχισα να επιστρέφω προς το ξενοδοχείο μου, για ολιγόωρη ξεκούραση. Προχώρησα βόρεια κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου Grafton Street, πέρασα μπροστά από το φωτισμένο Trinity College
και όταν έφτασα στην οδό Poolbeg, σταμάτησα στην αυθεντικότατη Mulligan's pub για μία ακόμα Guinness.
Ήπια τη θεωρούμενη ως την καλύτερη(!) Guinness του Δουβλίνου και όταν πέρασα από τη γέφυρα Butt του ποταμού Liffey, θαύμασα την πανσέληνο που έπεφτε στα νερά του ποταμού.
Στη συνέχεια πήγα στο ξενοδοχείο μου, ξεκουράστηκα λίγο και μετά από σύντομο ντους βγήκα πάλι έξω. Είχα αποφασίσει που να πάω. Είχα αποφασίσει να πάω εκεί που συγχωρούνται τα κρίματα ενός αμαρτωλού. Στην εκκλησία. Τουλάχιστον έτσι έχω ακούσει και είχα αποφασίσει την τελευταία νύχτα στο Δουβλίνο να πάω στην εκκλησία.
Ακολούθησα την οδό James Joyce και έστριψα αριστερά στην οδό Talbot. Ήταν Παρασκευή βράδυ και στις pubs γινόταν πανικός. Ποτά, μουσικές, χοροί, γλέντια. Προχώρησα δυτικά κατά μήκος της οδού Talbot, η οποία όταν μετατρέπεται σε πεζόδρομο μετονομάζεται σε Earl North street και μετά το Γενικό Ταχυδρομείο
μετονομάζεται σε Henry street. Έφτασα στην εκκλησία, αλλά όταν μπήκα μέσα βρέθηκα σε ένα ωραιότατο μπαρ.
Μια φορά αποφάσισα να πάω σε εκκλησία και πάλι σε μπαρ βρέθηκα. Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο κεφάλαιο, στην Ιρλανδία υπάρχουν ναοί οι οποίοι μετά την απελευθέρωση άλλαξαν χρήση και ένας απ' αυτούς ήταν η εκκλησία St Mary.
Το μπαρ "The Church" διατηρεί πολλά εκκλησιαστικά στοιχεία, όπως το εκκλησιαστικό μουσικό όργανο το οποίο δεσπόζει στον χώρο, τα βιτρό και πολλά άλλα.
Ήπια στην αρχή ένα malt Bushmills (10y) και συνέχισα με Guinness. Μου άρεσε πολύ ο χώρος. Στο υπόγειο, ο ναός λειτουργούσε ως κλαμπ.
Πλησίαζε δύο το πρωί, όταν βγήκα από την εκκλησία.
Φτάνοντας στην O'Connell street, η πανσέληνος βρισκόταν μεταξύ του Spire και του Γενικού Ταχυδρομείου.
Είχα διάθεση να ξενυχτήσω. Έτσι τα βήματά μου με οδήγησαν, ακόμα μια φορά, προς την περιοχή Temple Bar.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Κεφάλαιο 10
Πινακοθήκη, αξιοθέατα, pubs, πανσέληνος και ... εκκλησιασμός.
Πέρασα τον ποταμό Liffey και προχώρησα προς τη Merrion Square. Η πλατεία ολοκληρώθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα, με κύριο χαρακτηριστικό της, το ότι οι τρεις πλευρές της πλατείας "αντικρίζουν" αρχοντικά οικοδομήματα της κομψής γεωργιανής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα,
ενώ η τέταρτη πλευρά αντικρίζει κυβερνητικά κτίρια,
μεταξύ των οποίων και την Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας, η οποία ήταν και ο επόμενος προορισμός μου.
Η National Gallery of Ireland, λειτουργεί από το έτος 1864 και φιλοξενεί αντιπροσωπευτικά έργα ιρλανδών ζωγράφων, αριστουργήματα του ιταλικού μπαρόκ με έργα των Τισιανού, Τιντορέττο και Καραβάτζιο αλλά και έργα άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, όπως Ρούμπενς, Βερμέερ Βαν Γκογκ, Ελ Γκρέκο, Γκόγια, Πικάσο κ.α.
Μπαίνω μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας, η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Αφού θαύμασα τα εκθέματα της πινακοθήκης κατέβηκα στο καλαίσθητο καφέ του μουσείου, με φυτά εσωτερικού χώρου
και ήπια ένα χυμό. Όταν ξεκουράστηκα, αγόρασα κάποια αναμνηστικά από το κατάστημα της πινακοθήκης και βγήκα έξω. Δίπλα στην Εθνική Πινακοθήκη, βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο της Ιρλανδίας.
Το National Museum of Ireland, λειτουργεί από το έτος 1877 και φιλοξενεί αρχαιολογικά και ιστορικά εκθέματα, από τον προϊστορικό - πρώιμο - πολιτισμό της Ιρλανδίας έως τη χρονική περίοδο 1916 - 1922, όπου οι εξεγέρσεις οδήγησαν στην ανεξαρτησία. Επισκέφτηκα και το Εθνικό Μουσείο, όπου και εκεί απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Υπάρχει και παράρτημα του μουσείου με θέματα φυσικής ιστορίας, αλλά δεν το επισκέφτηκα. Βγήκα έξω από το μουσείο και προχώρησα προς τη Merrion Square.
Η Merrion Square είναι από τις μεγαλοπρεπέστερες γεωργιανές πλατείες του Δουβλίνου, με τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν στην αρχή του παρόντος κεφαλαίου.
Στα γεωργιανής αρχιτεκτονικής αρχοντικά κτίρια γύρω από την πλατεία, τα οποία έως τη δεκαετία του 1950 είχαν αποκλειστικά χρήση κατοικίας, ζούσαν πολλοί διάσημοι μεταξύ αυτών ο Oscar Wilde, ο William Butler Yeats, ο Daniel O'Connell κλπ. Ο μεγάλος μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Oscar Wilde (1854-1900), έζησε από το έτος 1855 έως το έτος 1878,
στο νούμερο 1 της Merrion Square, στη βορειοδυτική γωνία της πλατείας. Το κτίριο εξαγοράστηκε το έτος 1994 από το American College, μαζί με άλλα παρακείμενα κτίρια και το έτος 1998 έγιναν έργα αποκατάστασης του κτιρίου, το οποίο απέκτησε, εσωτερικά, την ατμόσφαιρα του 19ου αιώνα.
Απέναντι από το σπίτι του Oscar Wilde, υπάρχει το άγαλμά του,
το οποίο παρουσιάστηκε το έτος 1997, ενώ δίπλα υπάρχουν δύο στήλες με πνευματώδεις ατάκες του Oscar Wilde. Ο Oscar Wilde, ο περισσότερο αναγνωρίσιμος δημιουργός της βικτωριανής εποχής, ιδιοφυής και αντισυμβατικός, γεννήθηκε στο Δουβλίνο στις 16-10-1854, έζησε από ενός έτους στο σπίτι στο νούμερο 1 της Merrion Square, φοίτησε στο Trinity College, το οποίο ήταν κοντά στο σπίτι του και έζησε όσο κανείς άλλος την κολακεία, την τεράστια φήμη, την κατασυκοφάντηση και τη φυλάκιση. Όπως είναι γνωστό, το έτος 1878, μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου έγραψε σπουδαία έργα, το έτος 1895 φυλακίστηκε για ομοφυλοφιλία, στη φυλακή συνέγραψε ένα από τα κορυφαία δημιουργήματά του, το "De profundis (εκ βαθέων - ένα από τα συγκλονιστικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας)" και όταν αποφυλακίστηκε, έφυγε για το Παρίσι όπου πέθανε πάμπτωχος στις 30-11-1900, σε ηλικία 46 ετών. Από τη βορειοδυτική γωνία της Merrion Square, προχώρησα προς το κέντρο της πλατείας.
Βγήκα από την πλατεία από την ανατολική της πλευρά και προχώρησα κατά μήκος της Mount Street Lower, ανατολικά προς το Grand Canal.
Το Grand Canal εκτείνεται σε μήκος 132 km και κατασκευάστηκε για τη σύνδεση του λιμανιού του Δουβλίνου με τον ποταμό Shannon. Η κατασκευή του έργου άρχισε το έτος 1756 και ολοκληρώθηκε το έτος 1804. Το μεγάλο κανάλι διέρχεται νότια του κέντρου της πόλης του Δουβλίνου και εκβάλλει στον ποταμό Liffey, κοντά στην εκβολή αυτού στη θάλασσα. Πριν τη σύνδεση του μεγάλου καναλιού με τον ποταμό Shannon, το μεγάλο κανάλι διέρχεται από τη μικρή πόλη Tullamore, της οποίας ο πληθυσμός ανέρχεται σε 16.000 περίπου κατοίκους. Στην πόλη αυτή παρασκευάζεται το υπέροχο irish whiskey Tullamore dew, του οποίου το single malt whiskey μου αρέσει πάρα πολύ. Το τελευταίο ποταμόπλοιο-φορτηγίδα που πέρασε από το Grand Canal, ήταν το έτος 1960.
Βόρεια του κέντρου της πόλης του Δουβλίνου, υπάρχει το Royal Canal, το οποίο εκβάλλει επίσης στον ποταμό Liffey, λίγο δυτικότερα από τη θέση εκβολής του Grand Canal.
Αφού περπάτησα αρκετά κατά μήκος του Grand Canal
και έφτασα έως τις αποβάθρες, αποφάσισα να επιστρέψω προς το κέντρο. Προχωρώντας, δυτικά, κατά μήκος της Grand Canal Street συνάντησα μια μεγάλη pub που ονομάζεται Becky Morgans.
Σκέφτηκα ότι είναι ευκαιρία για ξεκούραση. Μπήκα στην pub και ήπια μια μπύρα. Παρατήρησα ότι οι τιμές τόσο στα ποτά όσο και στα φαγητά, όπως είναι λογικό, ήταν φτηνότερες των pubs του κέντρου. Όταν ήπια τη μπύρα μου, βγήκα έξω και συνέχισα να προχωρώ προς το κέντρο.
Ήταν Παρασκευή απόγευμα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να κατακλύζει τις pubs.
Κι εγώ αναρωτήθηκα γιατί δεν ήμουν σε κάποια pub. Όμως το διόρθωσα αμέσως. Άρχισα να περπατώ πιο γρήγορα. Έφτασα στην οδό Nassau και μπήκα σε μια pub, απέναντι από το Trinity College, η οποία ονομάζεται Blarney Inn.
Φεύγοντας από την pub, προχώρησα κατά μήκος της Nassau Street και συνεχίζοντας δυτικά, έστριψα αριστερά και έφτασα στη Duke Street, όπου συνάντησα την pub Duke, μια ακόμα λογοτεχνική pub.
Αφού ήπια μια μπύρα, βγήκα πάλι στη Duke Street και αφού περπάτησα λίγα μέτρα μπήκα στην pub Davy Byrne's, την οποία αναφέρει ο James Joyce, τόσο στο έργο του "Δουβλινέζοι" όσο και στο έργο του "Οδυσσέας".
Ακολούθησα τη συμβουλή του μπάρμαν και έφαγα μοσχάρι Στρογγανόφ, τη σπεσιαλιτέ της pub, συνοδεύοντας τη Guinness μου.
Όταν βγήκα από την πολύ ατμοσφαιρική Davy Byrne's pub, είχε πλέον σκοτεινιάσει.
Άρχισα να επιστρέφω προς το ξενοδοχείο μου, για ολιγόωρη ξεκούραση. Προχώρησα βόρεια κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου Grafton Street, πέρασα μπροστά από το φωτισμένο Trinity College
και όταν έφτασα στην οδό Poolbeg, σταμάτησα στην αυθεντικότατη Mulligan's pub για μία ακόμα Guinness.
Ήπια τη θεωρούμενη ως την καλύτερη(!) Guinness του Δουβλίνου και όταν πέρασα από τη γέφυρα Butt του ποταμού Liffey, θαύμασα την πανσέληνο που έπεφτε στα νερά του ποταμού.
Στη συνέχεια πήγα στο ξενοδοχείο μου, ξεκουράστηκα λίγο και μετά από σύντομο ντους βγήκα πάλι έξω. Είχα αποφασίσει που να πάω. Είχα αποφασίσει να πάω εκεί που συγχωρούνται τα κρίματα ενός αμαρτωλού. Στην εκκλησία. Τουλάχιστον έτσι έχω ακούσει και είχα αποφασίσει την τελευταία νύχτα στο Δουβλίνο να πάω στην εκκλησία.
Ακολούθησα την οδό James Joyce και έστριψα αριστερά στην οδό Talbot. Ήταν Παρασκευή βράδυ και στις pubs γινόταν πανικός. Ποτά, μουσικές, χοροί, γλέντια. Προχώρησα δυτικά κατά μήκος της οδού Talbot, η οποία όταν μετατρέπεται σε πεζόδρομο μετονομάζεται σε Earl North street και μετά το Γενικό Ταχυδρομείο
μετονομάζεται σε Henry street. Έφτασα στην εκκλησία, αλλά όταν μπήκα μέσα βρέθηκα σε ένα ωραιότατο μπαρ.
Μια φορά αποφάσισα να πάω σε εκκλησία και πάλι σε μπαρ βρέθηκα. Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο κεφάλαιο, στην Ιρλανδία υπάρχουν ναοί οι οποίοι μετά την απελευθέρωση άλλαξαν χρήση και ένας απ' αυτούς ήταν η εκκλησία St Mary.
Το μπαρ "The Church" διατηρεί πολλά εκκλησιαστικά στοιχεία, όπως το εκκλησιαστικό μουσικό όργανο το οποίο δεσπόζει στον χώρο, τα βιτρό και πολλά άλλα.
Ήπια στην αρχή ένα malt Bushmills (10y) και συνέχισα με Guinness. Μου άρεσε πολύ ο χώρος. Στο υπόγειο, ο ναός λειτουργούσε ως κλαμπ.
Πλησίαζε δύο το πρωί, όταν βγήκα από την εκκλησία.
Φτάνοντας στην O'Connell street, η πανσέληνος βρισκόταν μεταξύ του Spire και του Γενικού Ταχυδρομείου.
Είχα διάθεση να ξενυχτήσω. Έτσι τα βήματά μου με οδήγησαν, ακόμα μια φορά, προς την περιοχή Temple Bar.
Last edited:
panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Ε, ποτέ!!! Καλά, αυτό αν γίνει ποτέ στην Ελλάδα θα θρηνήσουμε θύματα!
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
panius: Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου. Το σκέφτομαι και γελάω.
Κεφάλαιο 11
Η τελευταία ημέρα στο Δουβλίνο.
Ξύπνησα αρκετά αργά, τόσο λόγω της ώρας που επέστρεψα στο ξενοδοχείο, όσο και λόγω της ώρας της πτήσης της επιστροφής, αφού θα ήμουν στο πόδι για πάνω από 24 ώρες.
Ξεκίνησα τον πρωινό περίπατο πολύ χαλαρά και πέρασα από το κτίριο του τελωνείου. Το Custom House είναι το κτίριο που φωτογράφιζα συνήθως νύχτα επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου, ενώ ήταν από τα πρώτα αξιοθέατα του Δουβλίνου που είχα συναντήσει την πρώτη νύχτα, όταν κατέβηκα από το λεωφορείο το οποίο με είχε μεταφέρει από το αεροδρόμιο. Άλλωστε το κτίριο αυτό απείχε λίγες δεκάδες μέτρα από το ξενοδοχείο μου. Το τελευταίο πρωινό στο Δουβλίνο είχα αποφασίσει τον χαλαρό περίπατο να τον ξεκινήσω από το Custom House, να συνεχίσω ανατολικά κατά μήκος των παραποτάμιων δρόμων και μετά να επιστρέψω προς το κέντρο της πόλης.
Ξεκίνησα τον περίπατο της τελευταίας ημέρας στην πόλη, από ένα κτίριο το οποίο έβλεπα καθημερινά όλες τις ημέρες και όλες τις νύχτες που ήμουν στο Δουβλίνο. Tο Custom House, είναι ένα νεοκλασικό κτίριο του 18ου αιώνα το οποίο βρίσκεται στην βόρεια όχθη του ποταμού Liffey μεταξύ των γεφυρών Butt και Talbot Memorial. Tο Custom House σχεδιάστηκε ως τελωνείο και η κατασκευή του οφείλεται στον Ιρλανδό πολιτικό John Beresford, επίτροπο εσόδων της πόλης στα τέλη του 18ου αιώνα.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το έτος 1781, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα James Gandon και ολοκληρώθηκε στις 7-11-1791. Το έτος 1921 όταν βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος της Ιρλανδικής Ανεξαρτησίας, το Custom House παραδόθηκε στις φλόγες μετά από επίθεση του IRA (Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού). Η έκταση της καταστροφής που προκάλεσε η φωτιά ήταν πολύ μεγάλη και παρά τις εργασίες αποκατάστασης (οι οποίες ξεκίνησαν αμέσως μετά την υπογραφή της αγγλοϊρλανδικής συνθήκης), κάποια σημάδια του γεγονότος αυτού είναι ορατά ακόμα και σήμερα. Η χρήση του κτιρίου έχει αλλάξει αρκετές φορές με το πέρασμα του χρόνου. Η αρχική του χρήση ήταν ως τελωνείο, στη συνέχεια μετατράπηκε σε έδρα της νεοσύστατης κυβέρνησης του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στο κτίριο αυτό, στεγάζεται το υπουργείο περιβάλλοντος καθώς και οργανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Έριξα μια ματιά στη νότια όχθη του ποταμού Liffey
και στη συνέχεια προχώρησα κατά μήκος του πεζοδρομίου του βόρειου παραποτάμιου δρόμου, ο οποίος στην περιοχή αυτή ονομάζεται Custom House Quay. Λίγα μέτρα ανατολικά του Custom House, βρίσκεται το Famine Memorial, μνημείο το οποίο αποτελείται από τα αγάλματα της πείνας. Τα αγάλματα της πείνας είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τον Δουβλινέζο γλύπτη Rowan Gillespie, στη μνήμη των θυμάτων της μεγάλης πείνας που είχε πλήξει την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα. Την περίοδο εκείνη, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ περίπου σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι μετανάστευσαν και έτσι ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25% περίπου. Πραγματική γενοκτονία
Συνέχισα να προχωρώ ανατολικά έως την - πλάτους 4.50 μέτρων - πεζογέφυρα Sean O'Casey, οποία ολοκληρώθηκε το έτος 2005.
Από την πεζογέφυρα, παρατηρούσα ανατολικά τη Samuel Beckett Bridge, γέφυρα-δημιούργημα του γνωστού Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα. Όπως όλα τα δημιουργήματα του Καλατράβα, έτσι και η γέφυρα Samuel Beckett, είναι σχεδιασμένη με όλα τα στοιχεία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή της γέφυρας ξεκίνησε το έτος 2007 και ολοκληρώθηκε στις 10 - 12 - 2009.
Επίσης από την πεζογέφυρα, παρατηρούσα - επίσης - ανατολικά το αγκυροβολημένο ιστιοφόρο Jeanie Johnston Tall Ship, αντίγραφο του αυθεντικού, το οποίο έκανε δρομολόγια Ιρλανδία - Βόρεια Αμερική κατά τη διάρκεια της περιόδου της μεγάλης πείνας, μεταφέροντας μετανάστες στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Από την πεζογέφυρα Sean O'Casey, παρατήρησα και προς τα δυτικά, όπου δέσποζε το Custom House και το Spire.
Συνέχισα τον περίπατο στην περιοχή, έως το λιμάνι και επέστρεψα στο κέντρο της πόλης.
Έκανα μια μεγάλη βόλτα στην περιοχή του κέντρου,
που περιβάλλεται από τις οδούς Grafton, Suffolk, Church, College Green, Dame, George's, Stephen, King, σταμάτησα για ένα χυμό στο Laduree (γαλλική αλυσίδα με ποιοτικά γλυκά και μικρογεύματα) στη γωνία των οδών William (προέκταση της οδού Wicklow) και Exchequer, (προέκταση της οδού St Andrews)
πέρασα από την αγορά George's Street Arcade, την αρχαιότερη στεγασμένη αγορά του Δουβλίνου,
εκεί αγόρασα δίσκους βινυλίου αλλά και cd με ιρλανδική μουσική και συγκεκριμένα το "The very best of Dubliners",
συνέχισα τον περίπατο, ήταν Σάββατο μεσημέρι, κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στους δρόμους
και τελικά σκέφτηκα ότι καλό είναι το περπάτημα αλλά καλύτερη είναι η μπύρα στις pubs. Η πρώτη pub που σταμάτησα για να πιω μια μπύρα ήταν η pub McDaids, από τις αρχαιότερες pub του Δουβλίνου, επί του πεζόδρομου Harry Street, όπου είχα σταματήσει και άλλη ημέρα. Αυτή τη φορά η pub ήταν γεμάτη. Ήταν Σάββατο μεσημέρι.
Απέναντι από την pub McDaids,
βρίσκεται η pub Bruxelles, επίσης επί του πεζόδρομου Harry Street, όπου και έκανα νέα στάση για μπύρα και φαγητό. Και η pub αυτή ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική,
όμως προτίμησα τον εξωτερικό χώρο. Το φαγητό, ήταν πολύ καλό,
ιδιαίτερα το Guinness Beef Stew, το οποίο συνόδευσα με μπύρα Guinness.
Όταν έφυγα από την pub, ύστερα από μια μικρή περιπλάνηση στους δρόμους και πεζόδρομους του κέντρου,
συνάντησα την pub O'Neills, με τη μεγάλη συλλογή από whiskey.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση να δοκιμάσω, πάλι κάποια ουίσκι από την "O'Neills Whiskey Collection". Μετά την επίσκεψή μου στην pub O'Neills, σκέφτηκα ότι το καλύτερο κλείσιμο του ταξιδιού στο Δουβλίνο, θα ήταν μια τελευταία βόλτα στα λιθόστρωτα καλντερίμια της συνοικίας Temple Bar.
Και μερικά τελευταία ποτά στο ομώνυμο μπαρ. Δίπλα στον James Joyce.
Η θέση δίπλα στον James Joyce ήταν αδειανή.
Από το πρωί, η pub είχε live πρόγραμμα και η ώρα που πήγα ήταν ώρα αιχμής σε μια ημέρα αιχμής. Ήμουν όμως τυχερός και βρήκα ελεύθερο το τραπεζάκι του James Joyce.
Πήγα στο μπαρ
και πήρα μία Guinness και ένα malt Bushmills και απόλαυσα τις τελευταίες δύο ώρες σε pub στο Δουβλίνο, δίπλα στον James Joyce. Όπως έπινα τα ποτά μου, παρατήρησα κάποιους να είναι όρθιοι, ενώ ήταν εμφανώς κουρασμένοι. Τους προσκάλεσα να κάτσουν, στα σκαμπό του τραπεζιού μου (κοινό το είχαμε με τον James Joyce). Αυτοί με ευχαρίστησαν θερμά, πιάσαμε συζήτηση, μου είπαν ότι είναι από τη Βόρεια Ιρλανδία, και συγκεκριμένα από το Μπέλφαστ και μου έλεγαν συνεχώς πόσο πιο ακριβό είναι το Δουβλίνο από το Μπέλφαστ. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδισε να πηγαίνουν συνεχώς στο μπαρ και να φέρνουν ποτά.
Όταν βγήκα από το Temple Bar, είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Έκανα μια βόλτα στο ποτάμι, παρατηρώντας φωτισμένη τη γέφυρα Ha'penny
και στη συνέχεια τη γέφυρα O'Connell.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και αυτή τη φορά στο Δουβλίνο, Σάββατο βράδυ, αισθάνθηκα ότι ο χρόνος είναι πάρα πολύ αμείλικτος. Μου το θύμιζε και η εφαρμογή της Aegean, στο κινητό τηλέφωνο, όπου με ειδοποίησε ότι η πύλη αναχώρησης ήταν η 303. Επιταχύνω το βήμα μου. Η τελευταία εικόνα που αντίκρισα στον βραδινό περίπατο, ήταν η παρέμβαση της αστυνομίας στις παραποτάμιες οδούς και αποβάθρες, προκειμένου να μαζέψει τα ποτά και τις μπύρες που έπιναν πολίτες όλων ηλικιών, σε δημόσιο χώρο. Έφτασα στο ξενοδοχείο πήρα γρήγορα την αποσκευή μου, πήρα ταξί απέναντι από το ξενοδοχείο μου, το οποίο σε λιγότερο από είκοσι λεπτά με άφησε στην είσοδο του άδειου αεροδρομίου του Δουβλίνου.
Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλοί που θα έφευγαν από το Δουβλίνο, Σάββατο νύχτα.
Κεφάλαιο 11
Η τελευταία ημέρα στο Δουβλίνο.
Ξύπνησα αρκετά αργά, τόσο λόγω της ώρας που επέστρεψα στο ξενοδοχείο, όσο και λόγω της ώρας της πτήσης της επιστροφής, αφού θα ήμουν στο πόδι για πάνω από 24 ώρες.
Ξεκίνησα τον πρωινό περίπατο πολύ χαλαρά και πέρασα από το κτίριο του τελωνείου. Το Custom House είναι το κτίριο που φωτογράφιζα συνήθως νύχτα επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου, ενώ ήταν από τα πρώτα αξιοθέατα του Δουβλίνου που είχα συναντήσει την πρώτη νύχτα, όταν κατέβηκα από το λεωφορείο το οποίο με είχε μεταφέρει από το αεροδρόμιο. Άλλωστε το κτίριο αυτό απείχε λίγες δεκάδες μέτρα από το ξενοδοχείο μου. Το τελευταίο πρωινό στο Δουβλίνο είχα αποφασίσει τον χαλαρό περίπατο να τον ξεκινήσω από το Custom House, να συνεχίσω ανατολικά κατά μήκος των παραποτάμιων δρόμων και μετά να επιστρέψω προς το κέντρο της πόλης.
Ξεκίνησα τον περίπατο της τελευταίας ημέρας στην πόλη, από ένα κτίριο το οποίο έβλεπα καθημερινά όλες τις ημέρες και όλες τις νύχτες που ήμουν στο Δουβλίνο. Tο Custom House, είναι ένα νεοκλασικό κτίριο του 18ου αιώνα το οποίο βρίσκεται στην βόρεια όχθη του ποταμού Liffey μεταξύ των γεφυρών Butt και Talbot Memorial. Tο Custom House σχεδιάστηκε ως τελωνείο και η κατασκευή του οφείλεται στον Ιρλανδό πολιτικό John Beresford, επίτροπο εσόδων της πόλης στα τέλη του 18ου αιώνα.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το έτος 1781, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα James Gandon και ολοκληρώθηκε στις 7-11-1791. Το έτος 1921 όταν βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος της Ιρλανδικής Ανεξαρτησίας, το Custom House παραδόθηκε στις φλόγες μετά από επίθεση του IRA (Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού). Η έκταση της καταστροφής που προκάλεσε η φωτιά ήταν πολύ μεγάλη και παρά τις εργασίες αποκατάστασης (οι οποίες ξεκίνησαν αμέσως μετά την υπογραφή της αγγλοϊρλανδικής συνθήκης), κάποια σημάδια του γεγονότος αυτού είναι ορατά ακόμα και σήμερα. Η χρήση του κτιρίου έχει αλλάξει αρκετές φορές με το πέρασμα του χρόνου. Η αρχική του χρήση ήταν ως τελωνείο, στη συνέχεια μετατράπηκε σε έδρα της νεοσύστατης κυβέρνησης του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στο κτίριο αυτό, στεγάζεται το υπουργείο περιβάλλοντος καθώς και οργανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Έριξα μια ματιά στη νότια όχθη του ποταμού Liffey
και στη συνέχεια προχώρησα κατά μήκος του πεζοδρομίου του βόρειου παραποτάμιου δρόμου, ο οποίος στην περιοχή αυτή ονομάζεται Custom House Quay. Λίγα μέτρα ανατολικά του Custom House, βρίσκεται το Famine Memorial, μνημείο το οποίο αποτελείται από τα αγάλματα της πείνας. Τα αγάλματα της πείνας είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τον Δουβλινέζο γλύπτη Rowan Gillespie, στη μνήμη των θυμάτων της μεγάλης πείνας που είχε πλήξει την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα. Την περίοδο εκείνη, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ περίπου σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι μετανάστευσαν και έτσι ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25% περίπου. Πραγματική γενοκτονία
Συνέχισα να προχωρώ ανατολικά έως την - πλάτους 4.50 μέτρων - πεζογέφυρα Sean O'Casey, οποία ολοκληρώθηκε το έτος 2005.
Από την πεζογέφυρα, παρατηρούσα ανατολικά τη Samuel Beckett Bridge, γέφυρα-δημιούργημα του γνωστού Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα. Όπως όλα τα δημιουργήματα του Καλατράβα, έτσι και η γέφυρα Samuel Beckett, είναι σχεδιασμένη με όλα τα στοιχεία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή της γέφυρας ξεκίνησε το έτος 2007 και ολοκληρώθηκε στις 10 - 12 - 2009.
Επίσης από την πεζογέφυρα, παρατηρούσα - επίσης - ανατολικά το αγκυροβολημένο ιστιοφόρο Jeanie Johnston Tall Ship, αντίγραφο του αυθεντικού, το οποίο έκανε δρομολόγια Ιρλανδία - Βόρεια Αμερική κατά τη διάρκεια της περιόδου της μεγάλης πείνας, μεταφέροντας μετανάστες στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Από την πεζογέφυρα Sean O'Casey, παρατήρησα και προς τα δυτικά, όπου δέσποζε το Custom House και το Spire.
Συνέχισα τον περίπατο στην περιοχή, έως το λιμάνι και επέστρεψα στο κέντρο της πόλης.
Έκανα μια μεγάλη βόλτα στην περιοχή του κέντρου,
που περιβάλλεται από τις οδούς Grafton, Suffolk, Church, College Green, Dame, George's, Stephen, King, σταμάτησα για ένα χυμό στο Laduree (γαλλική αλυσίδα με ποιοτικά γλυκά και μικρογεύματα) στη γωνία των οδών William (προέκταση της οδού Wicklow) και Exchequer, (προέκταση της οδού St Andrews)
πέρασα από την αγορά George's Street Arcade, την αρχαιότερη στεγασμένη αγορά του Δουβλίνου,
εκεί αγόρασα δίσκους βινυλίου αλλά και cd με ιρλανδική μουσική και συγκεκριμένα το "The very best of Dubliners",
συνέχισα τον περίπατο, ήταν Σάββατο μεσημέρι, κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στους δρόμους
και τελικά σκέφτηκα ότι καλό είναι το περπάτημα αλλά καλύτερη είναι η μπύρα στις pubs. Η πρώτη pub που σταμάτησα για να πιω μια μπύρα ήταν η pub McDaids, από τις αρχαιότερες pub του Δουβλίνου, επί του πεζόδρομου Harry Street, όπου είχα σταματήσει και άλλη ημέρα. Αυτή τη φορά η pub ήταν γεμάτη. Ήταν Σάββατο μεσημέρι.
Απέναντι από την pub McDaids,
βρίσκεται η pub Bruxelles, επίσης επί του πεζόδρομου Harry Street, όπου και έκανα νέα στάση για μπύρα και φαγητό. Και η pub αυτή ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική,
όμως προτίμησα τον εξωτερικό χώρο. Το φαγητό, ήταν πολύ καλό,
ιδιαίτερα το Guinness Beef Stew, το οποίο συνόδευσα με μπύρα Guinness.
Όταν έφυγα από την pub, ύστερα από μια μικρή περιπλάνηση στους δρόμους και πεζόδρομους του κέντρου,
συνάντησα την pub O'Neills, με τη μεγάλη συλλογή από whiskey.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση να δοκιμάσω, πάλι κάποια ουίσκι από την "O'Neills Whiskey Collection". Μετά την επίσκεψή μου στην pub O'Neills, σκέφτηκα ότι το καλύτερο κλείσιμο του ταξιδιού στο Δουβλίνο, θα ήταν μια τελευταία βόλτα στα λιθόστρωτα καλντερίμια της συνοικίας Temple Bar.
Και μερικά τελευταία ποτά στο ομώνυμο μπαρ. Δίπλα στον James Joyce.
Η θέση δίπλα στον James Joyce ήταν αδειανή.
Από το πρωί, η pub είχε live πρόγραμμα και η ώρα που πήγα ήταν ώρα αιχμής σε μια ημέρα αιχμής. Ήμουν όμως τυχερός και βρήκα ελεύθερο το τραπεζάκι του James Joyce.
Πήγα στο μπαρ
και πήρα μία Guinness και ένα malt Bushmills και απόλαυσα τις τελευταίες δύο ώρες σε pub στο Δουβλίνο, δίπλα στον James Joyce. Όπως έπινα τα ποτά μου, παρατήρησα κάποιους να είναι όρθιοι, ενώ ήταν εμφανώς κουρασμένοι. Τους προσκάλεσα να κάτσουν, στα σκαμπό του τραπεζιού μου (κοινό το είχαμε με τον James Joyce). Αυτοί με ευχαρίστησαν θερμά, πιάσαμε συζήτηση, μου είπαν ότι είναι από τη Βόρεια Ιρλανδία, και συγκεκριμένα από το Μπέλφαστ και μου έλεγαν συνεχώς πόσο πιο ακριβό είναι το Δουβλίνο από το Μπέλφαστ. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδισε να πηγαίνουν συνεχώς στο μπαρ και να φέρνουν ποτά.
Όταν βγήκα από το Temple Bar, είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Έκανα μια βόλτα στο ποτάμι, παρατηρώντας φωτισμένη τη γέφυρα Ha'penny
και στη συνέχεια τη γέφυρα O'Connell.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και αυτή τη φορά στο Δουβλίνο, Σάββατο βράδυ, αισθάνθηκα ότι ο χρόνος είναι πάρα πολύ αμείλικτος. Μου το θύμιζε και η εφαρμογή της Aegean, στο κινητό τηλέφωνο, όπου με ειδοποίησε ότι η πύλη αναχώρησης ήταν η 303. Επιταχύνω το βήμα μου. Η τελευταία εικόνα που αντίκρισα στον βραδινό περίπατο, ήταν η παρέμβαση της αστυνομίας στις παραποτάμιες οδούς και αποβάθρες, προκειμένου να μαζέψει τα ποτά και τις μπύρες που έπιναν πολίτες όλων ηλικιών, σε δημόσιο χώρο. Έφτασα στο ξενοδοχείο πήρα γρήγορα την αποσκευή μου, πήρα ταξί απέναντι από το ξενοδοχείο μου, το οποίο σε λιγότερο από είκοσι λεπτά με άφησε στην είσοδο του άδειου αεροδρομίου του Δουβλίνου.
Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλοί που θα έφευγαν από το Δουβλίνο, Σάββατο νύχτα.
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Ως γνωστή κοιλιόδουλη θα σταθώ στο εξής: τα φαγητά στις pubs σε όλες τις φωτογραφίες φαίνονται πολύ νόστιμα! 
misha19
Member
- Μηνύματα
- 359
- Likes
- 1.279
- Επόμενο Ταξίδι
- Ολλανδία-Θεσσαλονίκη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Round the world
Καλησπέρα , πολύ ωραία η ιστορία σας . Θα μπορούσατε μήπως να αναφέρεται κάποιες ενδεικτικές τιμές για μπύρα-ουίσκι και φαγητό στο Δουβλίνο?
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
mikrh tsopana: Σ' ευχαριστώ πολύ. Τα φαγητά στις pubs ήταν πράγματι υπέροχα (και σχετικά φτηνά) αλλά τα irish whiskey, ήταν καταπληκτικά και σου άνοιγαν την όρεξη. Όσο και κοιλιόδουλος να μην είσαι. Κι εγώ δυστυχώς είμαι κοιλιόδουλος.
misha 19: Σωστή επισήμανση και σε ευχαριστώ για τα καλά σου γραπτά,. Σε όλες (τουλάχιστον τις πρόσφατες) ιστορίες αναφέρω τα οικονομικά στοιχεία του ταξιδιού στο τελευταίο κεφάλαιο: Επίλογος (δηλαδή το παρόν) ώστε αυτά να είναι συγκεντρωμένα και κατ' επέκταση χρηστικά.
Κεφάλαιο 12
Επίλογος.
Το ταξίδι της επιστροφής ήταν πολύ ομαλό. Μπαίνοντας στο άδειο αεροδρομίου του Δουβλίνου,
έκανα ταχύτατα check in και γνωρίζοντας ότι στο terminal 1, το lounge της star alliance έκλεινε στις 21.00, ώρα η οποία είχε περάσει, έριξα μια ματιά στα καταστήματα με whiskey και κατευθύνθηκα στην πύλη 303, αφού τα whiskey λόγω των φόρων ήταν πολύ ακριβά. Προφανώς για χώρες εκτός ΕΕ, τα whiskey είχαν τη μισή τιμή. Αγόρασα μερικές αναμνηστικές μινιατούρες από whiskey που είχα πιει και δεν βρίσκω στην Ελλάδα. Ήμουν ο τελευταίος πελάτης. Τα καταστήματα έκλειναν. Στο αεροδρόμιο δεν λειτουργούσε τίποτα. Άλλωστε, όπως προανέφερα, δεν υπάρχουν πολλοί που θα έφευγαν από το Δουβλίνο, Σάββατο νύχτα. Μόνο μία πτήση υπήρχε. Αυτή της Aegean, στις 23.30 για Αθήνα. Και μία άλλη ύστερα από δύο ώρες για Ντουμπάι. Οι επόμενες πτήσεις θα ξεκινούσαν το πρωί. Προχωρώντας προς την πύλη αναχώρησης 303 και κοντά σ' αυτήν παρατήρησα μια pub.
Εκεί ήπια την τελευταία Guinness του ταξιδιού. Το αεροπλάνο έφτασε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος με ελάχιστη καθυστέρηση, πήγα στο parking, πήρα το αυτοκίνητο, είχε αρχίσει να ξημερώνει, η ώρα πλησίαζε επτά το πρωί, στο δρόμο με έπιασε μια νύστα την οποία καταπολέμησα, έφτασα στο σπίτι μου, έπεσα στη θάλασσα και οργάνωσα τις φωτογραφίες του ταξιδιού.
Πέρασα πολύ όμορφα στο ταξίδι στην Ιρλανδία. Το Δουβλίνο έγινε η αγαπημένη μου πόλη.
Όσον αφορά στα οικονομικά στοιχεία του ταξιδιού σημειώνω τα παρακάτω:
Μετακινήσεις.
Το αεροπορικό εισιτήριο Αθήνα – Δουβλίνο – Αθήνα κόστισε περίπου 110 ευρώ, με Aegean.
Οι λοιπές μετακινήσεις κόστισαν:
Το λεωφορείο από το αεροδρόμιο του Δουβλίνου έως το κέντρο, κόστισε 6 ευρώ.
Η εκδρομή στη Βόρεια Ιρλανδία κόστισε 60 ευρώ με το πρακτορείο Paddywagon.
Το ταξί από το hotel Beresford (δηλαδή από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων), έως το αεροδρόμιο του Δουβλίνου, κόστισε 20 ευρώ - στάνταρ τιμή (τις Κυριακές κοστίζει 25 ευρώ).
Άλλες δύο φορές που χρησιμοποίησα ταξί, τη μία φορά στη Βόρεια Ιρλανδία και την άλλη στο Δουβλίνο, οι τιμές ήταν λογικές. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο ανταγωνισμός των εταιριών λεωφορείων μεταξύ τους, αλλά και ο ανταγωνισμός μεταξύ εταιριών λεωφορείων και ταξί. Φαντάζομαι ότι εξ αιτίας του γεγονότος αυτού, οι τιμές διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη μετακίνηση από το κέντρο της πόλης προς το αεροδρόμιο, από τρία άτομα και άνω, συμφέρει το ταξί.
Διαμονή.
Τρεις μήνες, περίπου, πριν από το ταξίδι είχα κάνει κράτηση στο Beresford Hotel, το οποίο χωρίς πρωινό κόστιζε 650 ευρώ για πέντε διανυκτερεύσεις. Το πρωινό κόστιζε 8 ευρώ ανά ημέρα (έκανα χρήση δύο φορές). Η ως άνω τιμή ήταν προσφορά και είχε το αβαντάζ της δωρεάν ακύρωσης, αφού δεν είχα καταστρώσει το πρόγραμμα του ταξιδιού. Τα υπόλοιπα τα έχω αναφέρει. Οι τιμές των ξενοδοχείων πήραν την ανηφόρα, οπότε δεν συνέφερε η ακύρωση, το Δουβλίνο με μάγεψε και ήθελα όλες τις νύχτες να μείνω εκεί κλπ.
Κόστος διαβίωσης.
Από άποψη φαγητού, οι σαλάτες και σούπες κόστιζαν γύρω στα 4 έως 5 ευρώ, αν και οι μερίδες ήταν χορταστικές και δεν χρειαζόταν πρώτο πιάτο. Το κυρίως πιάτο κόστιζε από 9 έως 13 ευρώ.
Από άποψη ποτών, η μπύρα (Guinness ή Murphy's) κόστιζε από 5 έως 5,80 ευρώ, το μπουκάλι κρασί από 20 έως 30 ευρώ, ενώ το malt ουίσκι (πάντα malt irish whiskey) κόστιζε από 5,00 έως 7,50 ευρώ. Οι παραπάνω τιμές αφορούν στις pubs του κέντρου της πόλης. Προφανώς έξω από το κέντρο οι τιμές είναι μικρότερες.
Επαναλαμβάνω.
Πέρασα πολύ όμορφα στο ταξίδι στην Ιρλανδία.
Και ας αφορούσε το ταξίδι κυρίως στο Δουβλίνο, με την προσθήκη μιας μικρής βόλτας στη Βόρεια Ιρλανδία και ένα σύντομο πέρασμα από το Μπέλφαστ. Το σημαντικό είναι ότι θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες πάρα πολλές εικόνες από αυτό το ταξίδι.
Εικόνες όπως αυτή του τελωνείου (Custom House), ενός νεοκλασικού κτιρίου το οποίο έβλεπα συνεχώς και ημέρα και νύχτα, λόγω της γειτνίασης με το ξενοδοχείο μου.
Εικόνες από το General Post Office (Γενικό Ταχυδρομείο), το κτίριο σύμβολο της ιρλανδικής ανεξαρτησίας.
Εικόνες από τον ποταμό Liffey και εικόνες από τις γέφυρες διάβασης του ποταμού, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα φωτισμένες.
Εικόνες από την πανσέληνο να φωτίζει τον ποταμό Liffey.
Εικόνες από το κάστρο του Δουβλίνου.
Εικόνες από το Trinity College.
Εικόνες από τα λοιπά επιβλητικά κτίρια της πόλης, όπως το Δημαρχείο.
Εικόνες με τα πανό για τα εκατό χρόνια από την εξέγερση του 1916.
Εικόνες από τις πλατείες και τα πάρκα του Δουβλίνου.
Εικόνες από τη σύντομη βόλτα στη Βόρεια Ιρλανδία
και συγκεκριμένα από τη rope bridge,
τον Giant's Causeway
και το Μπέλφαστ.
Εικόνες από τα αγάλματα και από τις πλακέτες των μεγάλων Ιρλανδών λογοτεχνών.
Και κυρίως εικόνες από τις pubs του Δουβλίνου. Τις pubs με το ποτισμένο, από το αλκοόλ, ξύλο. Τις pubs που αναφέρουν οι Ιρλανδοί λογοτέχνες με πρώτον απ' όλους τον James Joyce.
Εικόνες πολλές εικόνες!
Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο Δουβλίνο, στην (κατά την άποψή μου) πιο ζωντανή, φιλική και ανθρώπινη πόλη της Ευρώπης. Χωρίς υπερβολή, το Δουβλίνο έγινε η αγαπημένη μου πόλη. Δικαίως η UNESCO έχει χαρακτηρίσει το Δουβλίνο ως λογοτεχνική πόλη. Είναι μία από τις ελάχιστες πόλεις που ανήκουν στην κατηγοριοποίηση των λογοτεχνικών πόλεων. Αυτός ο συνδυασμός λογοτεχνίας και ποίησης, με τις pubs είναι μοναδικός. Το Δουβλίνο είναι μια πόλη την οποία αγαπάς από την πρώτη στιγμή.
Και οι pubs του Δουβλίνου.
Αυτή η υπέροχη οσμή των pubs. Το ξύλο το ποτισμένο με αλκοόλ στις αιωνόβιες pubs του Δουβλίνου, που έχουν περιγραφεί στα μεγάλα λογοτεχνικά έργα των Δουβλινέζων συγγραφέων. Οι pubs του Δουβλίνου είναι καθοριστικό στοιχείο και άρρηκτα δεμένο με την ιστορία και τις παραδόσεις της πόλης. Και κυρίως ο κόσμος. Οι Ιρλανδοί είναι καταπληκτικός λαός. Έξω καρδιά. Πέρασα υπέροχα στο Δουβλίνο. Και για πάντα θα θυμάμαι τα πανό για τα 100 χρόνια από την εξέγερση του 1916. "DUBLIN REMEMBERS 1916-2016"
Συμπερασματικά από το ταξίδι στην Ιρλανδία, κατ' ουσία στο Δουβλίνο, θα διατηρώ πάντα μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Όταν έφτασα στο σπίτι μου είχε πλέον ξημερώσει. Αφήνω την αποσκευή μου, βάζω το μαγιό μου και πέφτω στη θάλασσα.
Μου φεύγει αμέσως η νύστα από την κούραση της τελευταίας ημέρας, από την περιήγηση στις pubs του Δουβλίνου, από το αεροπορικό ταξίδι και από τη δίωρη οδήγηση.
Μετά το μπάνιο, ασχολούμαι με την αποθήκευση και ταξινόμηση των φωτογραφιών του ταξιδιού. Αν και είχα κλείσει πάνω από 24 ώρες άυπνος, ύπνος δεν μου ερχόταν. Σκεπτόμουν το Δουβλίνο αλλά και το επόμενο ταξίδι. Αυτό θα ήταν σε δύο ημέρες.
Προχωρώ προς το μπαρ του σπιτιού μου και διαλέγω ένα μπουκάλι malt Bushmills irish whiskey.
Βάζω ένα ποτό, κοιτάζω προς τη θάλασσα και παραφράζω τη φράση του Λάο Τσε. "Εγώ και η θάλασσα, ποτέ, δεν κουραζόμαστε να κοιταζόμαστε".
Πίνω μια γερή γουλιά από το ποτό μου, αναπολώ το ταξίδι στο Δουβλίνο και σκέπτομαι το επόμενο ταξίδι. Σε δύο ημέρες θα ήμουν πάλι στο αεροδρόμιο. Προορισμός μου θα ήταν μία, ακόμα, αγαπημένη μου πόλη. Με ελκύει πολύ ο συνδυασμός του μπαρ και των καναλιών. Είμαι άνθρωπος του υγρού στοιχείου.
Άμστερνταμ, έρχομαι! Δουβλίνο δεν σε ξεχνώ. ΠΟΤΕ!
ΤΕΛΟΣ
misha 19: Σωστή επισήμανση και σε ευχαριστώ για τα καλά σου γραπτά,. Σε όλες (τουλάχιστον τις πρόσφατες) ιστορίες αναφέρω τα οικονομικά στοιχεία του ταξιδιού στο τελευταίο κεφάλαιο: Επίλογος (δηλαδή το παρόν) ώστε αυτά να είναι συγκεντρωμένα και κατ' επέκταση χρηστικά.
Κεφάλαιο 12
Επίλογος.
Το ταξίδι της επιστροφής ήταν πολύ ομαλό. Μπαίνοντας στο άδειο αεροδρομίου του Δουβλίνου,
έκανα ταχύτατα check in και γνωρίζοντας ότι στο terminal 1, το lounge της star alliance έκλεινε στις 21.00, ώρα η οποία είχε περάσει, έριξα μια ματιά στα καταστήματα με whiskey και κατευθύνθηκα στην πύλη 303, αφού τα whiskey λόγω των φόρων ήταν πολύ ακριβά. Προφανώς για χώρες εκτός ΕΕ, τα whiskey είχαν τη μισή τιμή. Αγόρασα μερικές αναμνηστικές μινιατούρες από whiskey που είχα πιει και δεν βρίσκω στην Ελλάδα. Ήμουν ο τελευταίος πελάτης. Τα καταστήματα έκλειναν. Στο αεροδρόμιο δεν λειτουργούσε τίποτα. Άλλωστε, όπως προανέφερα, δεν υπάρχουν πολλοί που θα έφευγαν από το Δουβλίνο, Σάββατο νύχτα. Μόνο μία πτήση υπήρχε. Αυτή της Aegean, στις 23.30 για Αθήνα. Και μία άλλη ύστερα από δύο ώρες για Ντουμπάι. Οι επόμενες πτήσεις θα ξεκινούσαν το πρωί. Προχωρώντας προς την πύλη αναχώρησης 303 και κοντά σ' αυτήν παρατήρησα μια pub.
Εκεί ήπια την τελευταία Guinness του ταξιδιού. Το αεροπλάνο έφτασε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος με ελάχιστη καθυστέρηση, πήγα στο parking, πήρα το αυτοκίνητο, είχε αρχίσει να ξημερώνει, η ώρα πλησίαζε επτά το πρωί, στο δρόμο με έπιασε μια νύστα την οποία καταπολέμησα, έφτασα στο σπίτι μου, έπεσα στη θάλασσα και οργάνωσα τις φωτογραφίες του ταξιδιού.
Πέρασα πολύ όμορφα στο ταξίδι στην Ιρλανδία. Το Δουβλίνο έγινε η αγαπημένη μου πόλη.
Όσον αφορά στα οικονομικά στοιχεία του ταξιδιού σημειώνω τα παρακάτω:
Μετακινήσεις.
Το αεροπορικό εισιτήριο Αθήνα – Δουβλίνο – Αθήνα κόστισε περίπου 110 ευρώ, με Aegean.
Οι λοιπές μετακινήσεις κόστισαν:
Το λεωφορείο από το αεροδρόμιο του Δουβλίνου έως το κέντρο, κόστισε 6 ευρώ.
Η εκδρομή στη Βόρεια Ιρλανδία κόστισε 60 ευρώ με το πρακτορείο Paddywagon.
Το ταξί από το hotel Beresford (δηλαδή από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων), έως το αεροδρόμιο του Δουβλίνου, κόστισε 20 ευρώ - στάνταρ τιμή (τις Κυριακές κοστίζει 25 ευρώ).
Άλλες δύο φορές που χρησιμοποίησα ταξί, τη μία φορά στη Βόρεια Ιρλανδία και την άλλη στο Δουβλίνο, οι τιμές ήταν λογικές. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο ανταγωνισμός των εταιριών λεωφορείων μεταξύ τους, αλλά και ο ανταγωνισμός μεταξύ εταιριών λεωφορείων και ταξί. Φαντάζομαι ότι εξ αιτίας του γεγονότος αυτού, οι τιμές διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη μετακίνηση από το κέντρο της πόλης προς το αεροδρόμιο, από τρία άτομα και άνω, συμφέρει το ταξί.
Διαμονή.
Τρεις μήνες, περίπου, πριν από το ταξίδι είχα κάνει κράτηση στο Beresford Hotel, το οποίο χωρίς πρωινό κόστιζε 650 ευρώ για πέντε διανυκτερεύσεις. Το πρωινό κόστιζε 8 ευρώ ανά ημέρα (έκανα χρήση δύο φορές). Η ως άνω τιμή ήταν προσφορά και είχε το αβαντάζ της δωρεάν ακύρωσης, αφού δεν είχα καταστρώσει το πρόγραμμα του ταξιδιού. Τα υπόλοιπα τα έχω αναφέρει. Οι τιμές των ξενοδοχείων πήραν την ανηφόρα, οπότε δεν συνέφερε η ακύρωση, το Δουβλίνο με μάγεψε και ήθελα όλες τις νύχτες να μείνω εκεί κλπ.
Κόστος διαβίωσης.
Από άποψη φαγητού, οι σαλάτες και σούπες κόστιζαν γύρω στα 4 έως 5 ευρώ, αν και οι μερίδες ήταν χορταστικές και δεν χρειαζόταν πρώτο πιάτο. Το κυρίως πιάτο κόστιζε από 9 έως 13 ευρώ.
Από άποψη ποτών, η μπύρα (Guinness ή Murphy's) κόστιζε από 5 έως 5,80 ευρώ, το μπουκάλι κρασί από 20 έως 30 ευρώ, ενώ το malt ουίσκι (πάντα malt irish whiskey) κόστιζε από 5,00 έως 7,50 ευρώ. Οι παραπάνω τιμές αφορούν στις pubs του κέντρου της πόλης. Προφανώς έξω από το κέντρο οι τιμές είναι μικρότερες.
Επαναλαμβάνω.
Πέρασα πολύ όμορφα στο ταξίδι στην Ιρλανδία.
Και ας αφορούσε το ταξίδι κυρίως στο Δουβλίνο, με την προσθήκη μιας μικρής βόλτας στη Βόρεια Ιρλανδία και ένα σύντομο πέρασμα από το Μπέλφαστ. Το σημαντικό είναι ότι θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες πάρα πολλές εικόνες από αυτό το ταξίδι.
Εικόνες όπως αυτή του τελωνείου (Custom House), ενός νεοκλασικού κτιρίου το οποίο έβλεπα συνεχώς και ημέρα και νύχτα, λόγω της γειτνίασης με το ξενοδοχείο μου.
Εικόνες από το General Post Office (Γενικό Ταχυδρομείο), το κτίριο σύμβολο της ιρλανδικής ανεξαρτησίας.
Εικόνες από τον ποταμό Liffey και εικόνες από τις γέφυρες διάβασης του ποταμού, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα φωτισμένες.
Εικόνες από την πανσέληνο να φωτίζει τον ποταμό Liffey.
Εικόνες από το κάστρο του Δουβλίνου.
Εικόνες από το Trinity College.
Εικόνες από τα λοιπά επιβλητικά κτίρια της πόλης, όπως το Δημαρχείο.
Εικόνες με τα πανό για τα εκατό χρόνια από την εξέγερση του 1916.
Εικόνες από τις πλατείες και τα πάρκα του Δουβλίνου.
Εικόνες από τη σύντομη βόλτα στη Βόρεια Ιρλανδία
και συγκεκριμένα από τη rope bridge,
τον Giant's Causeway
και το Μπέλφαστ.
Εικόνες από τα αγάλματα και από τις πλακέτες των μεγάλων Ιρλανδών λογοτεχνών.
Και κυρίως εικόνες από τις pubs του Δουβλίνου. Τις pubs με το ποτισμένο, από το αλκοόλ, ξύλο. Τις pubs που αναφέρουν οι Ιρλανδοί λογοτέχνες με πρώτον απ' όλους τον James Joyce.
Εικόνες πολλές εικόνες!
Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο Δουβλίνο, στην (κατά την άποψή μου) πιο ζωντανή, φιλική και ανθρώπινη πόλη της Ευρώπης. Χωρίς υπερβολή, το Δουβλίνο έγινε η αγαπημένη μου πόλη. Δικαίως η UNESCO έχει χαρακτηρίσει το Δουβλίνο ως λογοτεχνική πόλη. Είναι μία από τις ελάχιστες πόλεις που ανήκουν στην κατηγοριοποίηση των λογοτεχνικών πόλεων. Αυτός ο συνδυασμός λογοτεχνίας και ποίησης, με τις pubs είναι μοναδικός. Το Δουβλίνο είναι μια πόλη την οποία αγαπάς από την πρώτη στιγμή.
Και οι pubs του Δουβλίνου.
Αυτή η υπέροχη οσμή των pubs. Το ξύλο το ποτισμένο με αλκοόλ στις αιωνόβιες pubs του Δουβλίνου, που έχουν περιγραφεί στα μεγάλα λογοτεχνικά έργα των Δουβλινέζων συγγραφέων. Οι pubs του Δουβλίνου είναι καθοριστικό στοιχείο και άρρηκτα δεμένο με την ιστορία και τις παραδόσεις της πόλης. Και κυρίως ο κόσμος. Οι Ιρλανδοί είναι καταπληκτικός λαός. Έξω καρδιά. Πέρασα υπέροχα στο Δουβλίνο. Και για πάντα θα θυμάμαι τα πανό για τα 100 χρόνια από την εξέγερση του 1916. "DUBLIN REMEMBERS 1916-2016"
Συμπερασματικά από το ταξίδι στην Ιρλανδία, κατ' ουσία στο Δουβλίνο, θα διατηρώ πάντα μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Όταν έφτασα στο σπίτι μου είχε πλέον ξημερώσει. Αφήνω την αποσκευή μου, βάζω το μαγιό μου και πέφτω στη θάλασσα.
Μου φεύγει αμέσως η νύστα από την κούραση της τελευταίας ημέρας, από την περιήγηση στις pubs του Δουβλίνου, από το αεροπορικό ταξίδι και από τη δίωρη οδήγηση.
Μετά το μπάνιο, ασχολούμαι με την αποθήκευση και ταξινόμηση των φωτογραφιών του ταξιδιού. Αν και είχα κλείσει πάνω από 24 ώρες άυπνος, ύπνος δεν μου ερχόταν. Σκεπτόμουν το Δουβλίνο αλλά και το επόμενο ταξίδι. Αυτό θα ήταν σε δύο ημέρες.
Προχωρώ προς το μπαρ του σπιτιού μου και διαλέγω ένα μπουκάλι malt Bushmills irish whiskey.
Βάζω ένα ποτό, κοιτάζω προς τη θάλασσα και παραφράζω τη φράση του Λάο Τσε. "Εγώ και η θάλασσα, ποτέ, δεν κουραζόμαστε να κοιταζόμαστε".
Πίνω μια γερή γουλιά από το ποτό μου, αναπολώ το ταξίδι στο Δουβλίνο και σκέπτομαι το επόμενο ταξίδι. Σε δύο ημέρες θα ήμουν πάλι στο αεροδρόμιο. Προορισμός μου θα ήταν μία, ακόμα, αγαπημένη μου πόλη. Με ελκύει πολύ ο συνδυασμός του μπαρ και των καναλιών. Είμαι άνθρωπος του υγρού στοιχείου.
Άμστερνταμ, έρχομαι! Δουβλίνο δεν σε ξεχνώ. ΠΟΤΕ!
ΤΕΛΟΣ
panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Ωραία ιστορία gelf! Όπως όλες, πνευματώδης και οινοπνευματώδης! Σε ευχαριστούμε! Keep walking! 
katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.100
- Likes
- 13.211
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη
Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.736
- Likes
- 22.848
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Ένας απο τους βασικούς λόγους που μου αρέσει να διαβάζω τις ιστορίες σου είναι οτι μου μαθαίνεις πράγματα που αγνοώ!
duty_free
Member
- Μηνύματα
- 974
- Likes
- 3.939
λοιπόν από ένα σημείο και μετά, έπαψα νά διαβάζω την ιστορία σου διότι είναι εντελώς σπόϊλερ!
Εκπομπές Travelstories
