renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.964
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
«Σε ένα Μαγικό Βασίλειο, που δεν είναι και πολύ μακριά, σε ένα μέρος που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, ζουν οι ήρωες και οι ηρωίδες της Ντίσνεϊ». Με αυτή τη φράση ξεκινά στην επίσημη ιστοσελίδα της Ντίσνεϊλαντ η παρουσίαση του πάρκου έξω από το Παρίσι, ενός μέρους που εκτός του ότι «τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα», δέχεται και τους περισσότερους τουρίστες στην Ευρώπη. Τον περασμένο χρόνο επισκέφθηκαν την ευρωπαϊκή Ντίσνεϊλαντ περισσότεροι από 15,4 εκατομμύρια άνθρωποι, αριθμός που αποτελεί νέο ρεκόρ.
Για πολλούς, όμως, από τους 14.500 εργαζόμενους του πάρκου υπάρχει μια άλλη, λιγότερο μαγική πλευρά στο «Μαγικό Βασίλειο». «Αυτό που πουλάμε είναι υπέροχο. Πουλάμε χαμόγελα. Πουλάμε ευτυχία. Αγαπάμε όλοι τη δουλειά μας ή αυτό που αντιπροσωπεύει η δουλειά μας», δηλώνει στην εφημερίδα "Independent" ο 37χρονος υπάλληλος Ερβέ Σομάντ. Αλλά όπως προσθέτει «τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση από τη διεύθυνση. Κι αυτό κάνει την εργασιακή μας ζωή αφόρητη».
Από την αρχή του χρόνου, έχουν θέσει τέλος στη ζωή τους δύο εργαζόμενοι του πάρκου. Ο ένας από αυτούς, ο Φρανκ, εργαζόταν επί δέκα χρόνια στην Ντίσνεϊλαντ ως μάγειρας. Αυτοκτόνησε την ημέρα που έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά του έπειτα από μια μακρά περίοδο ασθένειας. Σύμφωνα με τον πεθερό του, στο σπίτι του είχε αφήσει ένα σημείωμα με τη φράση «δεν θέλω να δουλέψω άλλο για τον Μίκι».
Η Ντίσνεϊ - αλλά και τα περισσότερα συνδικάτα των εργαζομένων - ανακοίνωσαν ότι δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία που να συνδέουν την αυτοκτονία του Φρανκ με τις συνθήκες εργασίες του. Το οικογενειακό του περιβάλλον, ωστόσο, υποστηρίζει ότι ο άνθρωπός τους ένιωθε πολύ πιεσμένος από τις περικοπές στο προσωπικό και από το γεγονός ότι υποχρεώθηκε να μην χρησιμοποιεί πλέον φρέσκα υλικά στην κουζίνα του αλλά κατεψυγμένα.
Ο άλλος εργαζόμενος ήταν επίσης μάγειρας και αυτοκτόνησε τον περασμένο Φεβρουάριο επειδή είχε υποστεί «ταπεινωτική μεταχείριση» στη δουλειά του, όπως λέει εκπρόσωπος του συνδικάτου «Εργατική Δύναμη». Αλλα συνδικάτα, πάντως, κατηγορούν την «Εργατική Δύναμη» ότι εκμεταλλεύεται τα δύο τραγικά περιστατικά για να κερδίσει περισσότερες ψήφους στις εκλογές των σωματείων που θα πραγματοποιηθούν αργότερα αυτόν τον χρόνο.
Ακόμη και τα πιο μετριοπαθή συνδικάτα, όμως, καταγγέλλουν ότι υπάρχει "κάτι σάπιο στο βασίλειο" της Ντίσνεϊλαντ. Όπως υποστηρίζουν, τα τελευταία χρόνια οι θέσεις εργασίας στα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία μειώνονται, ενώ περικοπές έχουν επιβληθεί στο εποχικό προσωπικό. Την ίδια ώρα, ο αριθμός των επισκεπτών αυξάνεται χάρη στα πακέτα προσφορών. Επειτα, πολλά μεσαία στελέχη της διοίκησης «έχουν υποβαθμιστεί σε ρόλο γραμματέα» με αποτέλεσμα να αισθάνονται ότι δεν αναγνωρίζεται η εργασία τους.
Η διοίκηση απαιτεί, επίσης, από το προσωπικό να εργάζεται περισσότερες ώρες και επί έξι ημέρες την εβδομάδα. Από τον κανόνα αυτόν δεν εξαιρούνται ούτε καν οι υπάλληλοι που πληρώνονται κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό για να υποδύονται τον Γκούφι ή τον Ντόναλντ Ντακ.
Ένα άλλο ανησυχητικό στοιχείο της σκοτεινής πλευράς της Ντίσνεϊλαντ είναι ότι έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των εργατικών ατυχημάτων. Τον περασμένο χρόνο σημειώθηκαν 1.500 τέτοια ατυχήματα - δηλαδή ένα ανά δέκα υπαλλήλους.
Υπό το βάρος αυτής της κατάστασης, το CFTC, το συνδικάτο με τη μεγαλύτερη υποστήριξη ανάμεσα στους εργαζόμενους του πάρκου, έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Eurodisney με την οποία τον καλούσε να «ξυπνήσει».
Η Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι άνοιξε τις πύλες της το 1992. Κάποιοι στη Γαλλία υποδέχθηκαν πολύ αρνητικά το γεγονός κάνοντας λόγο τότε για «πολιτιστικό Τσέρνομπιλ». Αν και κάθε χρόνο - με εξαίρεση το 2008 - το πάρκο εμφανίζει ζημίες, είναι εξαιρετικά δημοφιλές. Σήμερα θεωρείται ένα έμβλημα του Παρισιού σχεδόν όσο και ο πύργος του Αϊφελ. Μόνο που κάτι έχει αλλάξει. Όπως λέει στη βρετανική εφημερίδα μια υπάλληλος «οι επισκέπτες μπορεί να μην το αντιλαμβάνονται, αλλά τίποτε δεν είναι πια το ίδιο».
του Π. Δημητρολόπουλου
ana-mpa.gr
