Η πιο όμορφη στιγμή

[mitsos7]

Σαντορίνη, Αύγουστος 2008

 

[tania]

Έκανα rafting με τον καλό μου στον Άραχθο. Σε μια μικρή βάρκα εγώ, αυτός και ο καθηγητής μας. Λόγω της ορμής του ποταμού η βάρκα χτύπησε σε ένα βράχο με ορμή και αναποδογύρισε. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου ήμουν κάτω από την επιφάνεια του νερού. Προσπάθησα να βρω τον πάτο αλλά τίποτα. Το ποτάμι ήταν πολύ βαθύ στο σημείο εκείνο. Έπρεπε να βγω στην επιφάνεια για να πάρω αέρα. Και ξαφνικά κάτι εμπόδιζε την άνοδό μου. Ήταν η βάρκα που είχε αναποδογυρίσει. "Πνίγομαι τώρα;", αναρωτήθηκα. Και εκείνη τη στιγμή ακριβώς, κατάλαβα το χέρι του φίλου μου να με τραβά με δύναμη στην επιφάνεια. "Πίασου από εδώ", μου είπε και με ακούμπησε πάνω στην αναποδογυρισμένη βάρκα. Για ώρα δε μπορούσα να συνέλθω και δεν ανέπνεα καλά, λόγω του νερού που είχα πιει. Αλλά δεν είχε σημασία αυτό. Είχα σωθεί.

 

[Nikos5050]

Έκανα rafting με τον καλό μου στον Άραχθο. Σε μια μικρή βάρκα εγώ, αυτός και ο καθηγητής μας. Λόγω της ορμής του ποταμού η βάρκα χτύπησε σε ένα βράχο με ορμή και αναποδογύρισε. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου ήμουν κάτω από την επιφάνεια του νερού. Προσπάθησα να βρω τον πάτο αλλά τίποτα. Το ποτάμι ήταν πολύ βαθύ στο σημείο εκείνο. Έπρεπε να βγω στην επιφάνεια για να πάρω αέρα. Και ξαφνικά κάτι εμπόδιζε την άνοδό μου. Ήταν η βάρκα που είχε αναποδογυρίσει. "Πνίγομαι τώρα;", αναρωτήθηκα. Και εκείνη τη στιγμή ακριβώς, κατάλαβα το χέρι του φίλου μου να με τραβά με δύναμη στην επιφάνεια. "Πίασου από εδώ", μου είπε και με ακούμπησε πάνω στην αναποδογυρισμένη βάρκα. Για ώρα δε μπορούσα να συνέλθω και δεν ανέπνεα καλά, λόγω του νερού που είχα πιει. Αλλά δεν είχε σημασία αυτό. Είχα σωθεί.

.... δε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να είναι η πιο άσχημη στιγμή σου ...

 

[xenos]

.... δε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να είναι η πιο άσχημη στιγμή σου ...

Σιγουρα δεν ηταν η πιο ομορφη στιγμη της,
αλλα μια στιγμη που θα μεινει για παντα ανεξιτηλη στο μυαλο της.
Το οτι σωθηκε ομως ειναι μακραν η καλυτερη στιγμη της ζωης της.

Τανια σου ευχομαι να μην ακροβατησης αλλη φορα μεταξυ ζωης και θανατου.

 

[tania]

Ναι, αυτό ακριβώς που λέει ο xenos. Στην αρχή ήμουν κάπως έτσι αλλά μετά ήμουν κάπως έτσι .

 

[NTINA]

Οι στιγμές είναι πολλές,γι αυτό άλλωστε ταξιδεύουμε για τις όμορφες στιγμές.
Ξεχώρησα όμως κάποιες.
Ένιωσα δέος όταν αντίκρισα τις Άνδεις από το αεροπλάνο,γρανιτένιοι όγκοι
που διαδέχονταν ο ένας τον άλλο .
Αξέχαστη θα μείνει η βόλτα με την καλαμένια βάρκα στην Τιτικάκα.
Η στιγμή που αντίκρισα το Μάτσου Πίτσου ήταν η κορυφαία.
Ηλιοβασίλεμα στο Βόσπορο πίσω από τους μιναρέδες.
Τα ομορφότερα μάτια παιδιού,στη νεκρόπολη στο Κάιρο.

Και φυσικά ο καφές στο Ελ.Βεν.πριν την αναχώρηση

 

[αθηνα123]

για μενα η πιο ομορφη στιγμη δεν εχει ερθει ακομα.ειναι μπροστα μου και την περιμενω πως και πως

 

[fosia]

Η πιο όμορφη στιγμή είναι η κάθε φορά που έχεις κλείσει τα φερμουάρ της βαλίτσας και κλείνεις την πόρτα πίσω σου, έτοιμος για οτιδήποτε κι αν έρθει στον δρόμο σου.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και ελπίζω να μην τελειώσει, σε κάθε ταξίδι, ακόμα και για σκ έχεις κάτι να θυμάσαι, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου ελεύθερο κάμπινγκ, πιτσιρίκα, στη Σαμοθράκη, το πρώτο πρωινό που άνοιξα τη σκηνή και είδα τον παράδεισο που μας φιλοξενούσε, περιστοιχισμένος από αμέτρητα δέντρα και στο βάθος η άδεια παραλία και η θάλασσα, όλη δική μας για ατελείωτες βουτιές.

 

[McElk]

Όχι η πιό όμορφη στιγμή (ήταν και τέτοια αφού ήμουν στο πρώτο ταξίδι με την σύντοφό μου - κοπέλα μου τότε), αλλά η πιό συγκλονιστική εικόνα που θυμάμαι σε ταξίδι. 29 Δεκεμβρίου 1984 ώρα 2 τα μεσάνυχτα. Ξενοδοχείο "Ρωσσία", Κόκκινη Πλατεία, Μόσχα, Σοβιετική Ένωση. Από το παράθυρο του δωματίου στον 6ο όροφο κοιτώ την πλατεία. Στα δεξιά του οπτικού μου πεδίου ο ναός του Αγίου Βασιλείου με τους τρούλλους του σαν παλάτι. Στη μέση η χιονισμένη πλατεία με το μουντό κτίριο του μουσείου στο βάθος. Και στα αριστερά το τείχος του κρεμλίνου με τους πυργίσκους του και τα αστέρια. Τα φωτεινά κόκκινα αστέρια που σ'εμάς τότε αντιπροσώπευαν όλο το δέος της αντίπαλης πυρηνικής υπερδύναμης και εγώ βρισκόμουν στην καρδιά της !! Το σκηνικό της παντελώς έρημης και νεκρικά ήσυχης χιονισμένης πλατείας συμπλήρωναν μικροί πίδακες ατμού (από τους υπόγειους σωλήνες τηλεθέρμανσης) δημιουργώντας μιά αχλύ γύρω από τα φώτα, πραγματική ατμόσφαιρα παραμυθιού. Είχα μείνει να κοιτώ ακίνητος γιά τουλάχιστον μιά ώρα.

 

[voyage]

Φεβρουάριος '08-πρωϊνό στην Πέτρα (Ιορδανία).Ο καυτός ήλιος έλουζε το Αλ Κάζνεφ(Θησαυροφυλάκειο) και εμείς στεκόμασταν αποσβολωμένοι μέσα στο βασίλειο των Ναβαταίων και το χαζεύαμε! Όνειρο !

 

[smarty]

Καμμια όμορφη στιγμή δεν πέρασε πραγματικά, αν άφησε όμορφες αναμνήσεις...
Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες -γιατί τα ταξίδια είναι μία επένδυση σε αναμνήσεις- αλλά σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ το Κούσκο τη νύχτα - με τα φωτάκια πίσω του σαν λαμπιόνια χριστουγεννιάτικου δέντρου, τους καταρράκτες του Ιγκουασού, μια πανδαισία όλων των αισθήσεων και το ατέλειωτο πράσινο της Ινδοκίνας (Βιρμανία, Ταυλάνδη, Λάος, Βιετνάμ, Καμπότζη) που δεν το χορταίνουν τα μάτια...

 

[go2dbeach]

Οπως ειπαν και οι προηγουμενοι οι αξεχαστες στιγμες ειναι παρα πολλες αλλα αν επρεπε να επιλεξω μια θα ηταν η στιγμη που βουτηξα στον υφαλο του Μπελιζ..απεριγραπτο αυτο που ειδα.. ζωη,κινηση,χρωμα στην απολυτη ησυχια :snorkel: