Zacharoula
Member
- Μηνύματα
- 228
- Likes
- 109
- Επόμενο Ταξίδι
- Δολομίτες
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο κόσμος όλος.
Πριν τρια χρόνια, αν κάποιος με ρωτούσε που είναι το Salerno, δεν θα ήξερα ν'απαντήσω, όχι γιατί δεν γνωρίζω γεωγραφία αλλά γιατί δεν είχα σκεφτεί ποτέ την Νότια Ιταλία ως πιθανό προορισμό. Το μυαλό μου πήγαινε πάντα σε πόλεις όπως το Μιλάνο, τη Βενετία, τη Ρώμη και γενικά όπου πάνε οι πολλοί.
Η μοίρα είχε άλλα σχέδια καθώς όχι μόνο έγινε προορισμός αλλά πλέον αποτελεί το μέρος της μόνιμης κατοικίας μου.
Για πολλούς, αν όχι για τους περισσότερους, η Ιταλία είναι χωρισμένη στα δύο. Υπήρχε, υπάρχει και λογικά θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η διαφορά ως προς τον τρόπο ζωής, ως προς το κόστος, ώς προς την κουλτούρα, ως προς...σχεδόν τα πάντα...
Σε πολλές περιπτώσεις οι Βόρειοι δεν ''τολμούν'' εύκολα να έρθουν εδώ αλλά και οι Νότιοι μάλλον σνομπάρουν τον ''σνομπισμό'' των Βόρειων. Αυτο βέβαια αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες καθώς με το που φτάσει ο Ιούνιος, όλα τα τουριστικά μέρη του Νότου γεμίζουν με Βόρειους και όταν ένας Νότιος ψάχνει για μια καλή δουλειά, ψάχνει πρώτα στον Βορρά.
Λέγεται πως οι Νότιοι είναι πιο φιλόξενοι - ισχύει.
Λέγεται πως είναι πιο ανοιχτόκαρδοι - ισχύει.
Λέγεται πως είναι πιο χαρούμενοι - ισχύει.
Λέγεται πως έχουν μια ωραία τρέλα - ισχύει.
Όπως ισχύει και το οτι στον Νότο τα ποσοστά μόρφωσης δεν είναι υψηλά, οτι δεν μαθαίνουν ξένες γλώσσες (Το να μιλάει κάποιος Αγγλικά είναι ευτύχημα) -αν και οι νεότεροι προσπαθούν να το αλλάξουν-, το οτι υπάρχει πολλή ανεργεία, το οτι η Ναπολιτάνικη διάλεκτος είναι μια γλώσσα που δεν έχει σχέση με τα Ιταλικά , το οτι υπάρχει αρκετή εγκληματικότητα, οτι οτι οτι οτι....
Αυτή είναι μια γενική εικόνα που φυσικά δεν είναι ο κανόνας.
Ερχόμενη εδώ, πίστευα πως θα συναντούσα πολλά και διάφορα... Το ταξίδι Αθήνα - Νάπολη, το έκανα σχεδόν κάθε δυο μήνες επί δυο χρόνια. Στην αρχή πριν απο κάθε αναχώρηση, φίλοι και οικογένεια με χαιρετούσαν με τον φόβο οτι κάτι θα μου συμβεί, μου έστελναν να διαβάσω άρθρα ως προς την υψηλά καθημερινή εγκληματικότα του Νότου θέλοντας να με αποτρέψουν...
Τελικά, τίποτα δεν συνέβη και πάντα γυρνούσα όλο και πιο ενθουσιασμένη απο την φιλοξενία, απο τα χαμόγελα που χαράζονταν στην μνήμη μου και κυρίως απο τα ΥΠΕΡΟΧΑ μέρη που δεν χόρταινα ποτέ.
Ναι, ο Νότος μπορεί να μην έχει την λάμψη του Βορρά, ούτε την οικονομία, ούτε το κοινωνικοπολιτισμικό επίπεδο, έχει όμως μια γνησιότητα, μια μαγεία και μια ανθρωπιά που σε μαγνητίζει και που σε κάνει να θέλεις να έρθεις και να ξανάρθεις.
Πλέον, μετά απο σχεδόν έναν χρόνο που μένω μόνιμα εδώ, μπορώ να πω πως υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνω αν είμαι στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Οι διαφορές μας είναι σαφώς αρκετές αλλά τα κοινά μας είναι σίγουρα περισσότερα.
Είναι ωραία Σάββατο βράδυ με μια πίτσα στο χέρι να κάνεις βόλτες στο Salerno, είναι ωραία μια ζεστή μέρα να κάνεις μπάνιο στην Costiera, είναι ωραία να συναντάς Έλληνες στην Νάπολη και να πιάνεις κουβέντα στην μέση του δρόμου κι ας μην γνωρίζεστε, είναι ωραία να ξυπνάς με Ιταλικά τραγούδια και για πρωινό να πίνεις ένας γνήσιο Ιταλικό espresso, είναι ωραία να μην μπορούν να πουν το δύσκολο όνομα σου και να σου φωνάζουν στην μέση του δρόμου '' Βuongiorno amica mia, Greca'', είναι ωραία να είσαι σε μια παρέα Ιταλών και να γελούν γιατί ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις την διάλεκτο τους και είναι ακόμα πιο ωραίο όσο περνάει ο καιρός να συνειδητοποιείς πως τελικά το σπίτι σου μπορεί να είναι σε δυο χώρες ταυτόχρονα...
Η μοίρα είχε άλλα σχέδια καθώς όχι μόνο έγινε προορισμός αλλά πλέον αποτελεί το μέρος της μόνιμης κατοικίας μου.
Για πολλούς, αν όχι για τους περισσότερους, η Ιταλία είναι χωρισμένη στα δύο. Υπήρχε, υπάρχει και λογικά θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η διαφορά ως προς τον τρόπο ζωής, ως προς το κόστος, ώς προς την κουλτούρα, ως προς...σχεδόν τα πάντα...
Σε πολλές περιπτώσεις οι Βόρειοι δεν ''τολμούν'' εύκολα να έρθουν εδώ αλλά και οι Νότιοι μάλλον σνομπάρουν τον ''σνομπισμό'' των Βόρειων. Αυτο βέβαια αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες καθώς με το που φτάσει ο Ιούνιος, όλα τα τουριστικά μέρη του Νότου γεμίζουν με Βόρειους και όταν ένας Νότιος ψάχνει για μια καλή δουλειά, ψάχνει πρώτα στον Βορρά.
Λέγεται πως οι Νότιοι είναι πιο φιλόξενοι - ισχύει.
Λέγεται πως είναι πιο ανοιχτόκαρδοι - ισχύει.
Λέγεται πως είναι πιο χαρούμενοι - ισχύει.
Λέγεται πως έχουν μια ωραία τρέλα - ισχύει.
Όπως ισχύει και το οτι στον Νότο τα ποσοστά μόρφωσης δεν είναι υψηλά, οτι δεν μαθαίνουν ξένες γλώσσες (Το να μιλάει κάποιος Αγγλικά είναι ευτύχημα) -αν και οι νεότεροι προσπαθούν να το αλλάξουν-, το οτι υπάρχει πολλή ανεργεία, το οτι η Ναπολιτάνικη διάλεκτος είναι μια γλώσσα που δεν έχει σχέση με τα Ιταλικά , το οτι υπάρχει αρκετή εγκληματικότητα, οτι οτι οτι οτι....
Αυτή είναι μια γενική εικόνα που φυσικά δεν είναι ο κανόνας.
Ερχόμενη εδώ, πίστευα πως θα συναντούσα πολλά και διάφορα... Το ταξίδι Αθήνα - Νάπολη, το έκανα σχεδόν κάθε δυο μήνες επί δυο χρόνια. Στην αρχή πριν απο κάθε αναχώρηση, φίλοι και οικογένεια με χαιρετούσαν με τον φόβο οτι κάτι θα μου συμβεί, μου έστελναν να διαβάσω άρθρα ως προς την υψηλά καθημερινή εγκληματικότα του Νότου θέλοντας να με αποτρέψουν...
Τελικά, τίποτα δεν συνέβη και πάντα γυρνούσα όλο και πιο ενθουσιασμένη απο την φιλοξενία, απο τα χαμόγελα που χαράζονταν στην μνήμη μου και κυρίως απο τα ΥΠΕΡΟΧΑ μέρη που δεν χόρταινα ποτέ.
Ναι, ο Νότος μπορεί να μην έχει την λάμψη του Βορρά, ούτε την οικονομία, ούτε το κοινωνικοπολιτισμικό επίπεδο, έχει όμως μια γνησιότητα, μια μαγεία και μια ανθρωπιά που σε μαγνητίζει και που σε κάνει να θέλεις να έρθεις και να ξανάρθεις.
Πλέον, μετά απο σχεδόν έναν χρόνο που μένω μόνιμα εδώ, μπορώ να πω πως υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνω αν είμαι στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Οι διαφορές μας είναι σαφώς αρκετές αλλά τα κοινά μας είναι σίγουρα περισσότερα.
Είναι ωραία Σάββατο βράδυ με μια πίτσα στο χέρι να κάνεις βόλτες στο Salerno, είναι ωραία μια ζεστή μέρα να κάνεις μπάνιο στην Costiera, είναι ωραία να συναντάς Έλληνες στην Νάπολη και να πιάνεις κουβέντα στην μέση του δρόμου κι ας μην γνωρίζεστε, είναι ωραία να ξυπνάς με Ιταλικά τραγούδια και για πρωινό να πίνεις ένας γνήσιο Ιταλικό espresso, είναι ωραία να μην μπορούν να πουν το δύσκολο όνομα σου και να σου φωνάζουν στην μέση του δρόμου '' Βuongiorno amica mia, Greca'', είναι ωραία να είσαι σε μια παρέα Ιταλών και να γελούν γιατί ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις την διάλεκτο τους και είναι ακόμα πιο ωραίο όσο περνάει ο καιρός να συνειδητοποιείς πως τελικά το σπίτι σου μπορεί να είναι σε δυο χώρες ταυτόχρονα...
