Νορβηγία Η κατάκτηση του άγριου Βορρά

[Yorgos]

Καταπληκτική παρουσίαση, μαθαίνω πολλά, σε ευχαριστώ πολύ.

Τι μισθούς έχουν εκεί; Υπάρχει κόσμος που πηγαίνει για να κάνει μια μπάζα και φεύγει στην πενταετία;

 

[Sassenach77]

Τι;;; Τελείωσε;;; Γιατί;;; Δείξε καμιά φώτο ακόμα!!!

 

[taver]

Καταπληκτική παρουσίαση, μαθαίνω πολλά, σε ευχαριστώ πολύ.

Τι μισθούς έχουν εκεί; Υπάρχει κόσμος που πηγαίνει για να κάνει μια μπάζα και φεύγει στην πενταετία;

Οι μισθοί είναι λίγο πιο ΚΑΤΩ από τα επίπεδα της Νορβηγίας (για τους απασχολούμενους στον τουρισμό - για επιστήμονες, ανθρακωρύχους κλπ δεν έχω ιδέα). Όμως, με τη φορολογία στο 16% μόνο, και χωρίς ΦΠΑ, τους μένουν τελικά περισσότερα. Παρότι δεν είναι ο πλέον κατάλληλος τόπος για να κάνεις πολλά λεφτά γρήγορα (δεν είναι π.χ. μέση ανατολή), πολλοί το κάνουν κι αυτό που περιγράφεις, έρχονται για μερικά χρόνια (ή και για μια καλοκαιρινή σεζόν μόνο) για να μαζέψουν ένα μικρό κομπόδεμα.
Αυτά, βέβαια, για τους Νορβηγούς. Αλλά μπορεί οποιοσδήποτε να πάει, δε χρειάζεται να είναι Νορβηγός, δε χρειάζεται βίζα, δε χρειάζεται καν να μιλά Νορβηγικά (οι μισοί δεν τα μιλάνε καν άλλωστε). Και για κάποιους, οι μισθοί είναι αστρονομικοί και ελκυστικοί. Υπάρχει π.χ. μεγάλη (για τα δεδομένα της πόλης) κοινότητα Ταϊλανδών.
Όμως, κανείς σχεδόν δεν πάει αν δεν έχει βρει ήδη κάποια δουλειά, καθώς αν δεν μπορεί να αποδείξει ότι έχει τα μέσα να αυτοσυντηρηθεί, οι αρχές των νησιών δεν του επιτρέπουν την παραμονή.

 

[taver]

Τι;;; Τελείωσε;;; Γιατί;;; Δείξε καμιά φώτο ακόμα!!!

Όχι, έχει κι άλλα κεφάλαια.

 

[taver]

Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη

Η παραλαβή μας για το επόμενο τουρ, είναι από την είσοδο του μεγάλου ξενοδοχείου Radisson Blue Polar. Όταν ψάχναμε για διαμονή, έξι μήνες πριν, ήταν το μόνο από τα καταλύματα της πόλης με διαθεσιμότητα που προσέφερε μπάνιο μέσα σε κάθε δωμάτιο, με τιμές… άστες καλύτερα. Σήμερα φαίνεται ότι φιλοξενεί ένα συνέδριο ανθρώπων με γαλάζια πουκάμισα, όλοι μέσα ήταν ντυμένοι λες και φόραγαν στολή. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε η Λένα, η πρωινή μας συνοδός, για να παραλάβει την επόμενη βάρδια της. Και μετά ήρθαν οι δικοί μας. Διοργανωτής της σημερινής μας εξόρμησης είναι η ίδια η SNSK, η κρατική εταιρία εκμετάλλευσης των ορυχείων.

Είμασταν οι τελευταίοι που μπήκαμε στο βαν, για την επίσκεψη στο Ορυχείο αρ. 3, το τελευταίο που έκλεισε στην πόλη, και το μόνο που έκλεισε με τρόπο που να επιτρέπει σήμερα την επίσκεψή του από τουρίστες. Είχαμε ακούσει τα καλύτερα λόγια για την ξενάγηση και τις πληροφορίες που δίνει για την ιστορία των ορυχείων, τη ζωή σ’ αυτά και τις μεθόδους εξόρυξης, που αποφασίσαμε να πάμε να το δούμε. Είμασταν οι μόνοι μη νορβηγόφωνοι στο γκρουπ, και μάλλον και οι μικρότεροι ηλικιακά. (αν κατάλαβα καλά, κάποιοι τουλάχιστον ήταν Δανοί – αλλά αυτοί καταλαβαίνονται μεταξύ τους…). Μόλις απομακρυνόμασταν για κάποιο λόγο, η κουβέντα τους γύρναγε στα Νορβηγικά…

Πριν φτάσουμε στο ορυχείο, όμως, κάναμε μια βόλτα με το βαν στην πόλη. Σταματήσαμε στο παλιό νεκροταφείο, όπου πλέον απαγορεύεται η ταφή (οι ταφοι είναι από την εποχή που δεν ήξεραν ακόμα τις συνέπειες του permafrost). Και στα απομεινάρια του παλιού Longyearbyen, κάτι πασσάλους στο χώμα που κανείς δε μπορεί να ακουμπήσει επειδή είναι παλιότεροι του 1945. Προχωρήσαμε, από το σπίτι του κυβερνήτη, την «αράχνη» που συνέδεε τα συστήματα τροχαλιών, και το λιμάνι του άνθρακα, όπου τα αποτελέσματα της εξόρυξης που δεν καταναλώνονται επιτόπου, φορτώνονται στα πλοία που το μεταφέρουν στους αγοραστές του.

















Με το βανάκι, αρχίσαμε την ανάβαση στο βουνό για να φτάσουμε το ορυχείο 3. Το βουνό αυτό, εκτός από το ορυχείο, φιλοξενεί και τα δυο επιτέυγματα των τελευταίων ετών που αλλάζουν τη θέση των Svalbard στον παγκόσμιο χάρτη. Το ένα, είναι το Svalbard Global Seed vault. Δεν επιτρέπεται φυσικά η είσοδος σε επισκέπτες, και δυστυχώς δε μπορούμε να το πλησιάσουμε ούτε με το βαν λόγω έργων, οπότε το χαζεύουμε από απόσταση. Μόνο μια πόρτα φαίνεται, άλλωστε. Το όλο κατασκεύασμα λειτουργεί ως μια γιγαντιαία κατάψυξη στην άκρη της γης, στο εσωτερικό της οποίας, σε σταθερή θερμοκρασία των -18 βαθμούς, τα έθνη αποθηκεύουν σπόρους από τα εμπορικά τους, καλλιεργούμενα φυτά, ώστε σε περίπτωση μιας πυρηνικής ή άλλης καταστροφής ο πλανήτης να έχει τη δυνατότητα να ανακάμψει. Η κατασκευή χρηματοδοτήθηκε εξ’ ολοκλήρου από τη Νορβηγική κυβέρνηση, και η λειτουργία του χρηματοδοτείται από το Bill & Melinda Gates Foundation. Υπάρχει μια διεθνής συνθήκη με 118 χώρες μέλη που ρυθμίζει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η αποθήκευση και η χρήση των σπόρων. To vault λειτουργεί από το 2008, και ήδη το 2015 ο Συριακός εμφύλιος προκάλεσε την ανάγκη για την πρώτη «ανάληψη» σπόρων.



Το άλλο, σημαντικότερο, επίτευγμα που φιλοξενεί το βουνό αυτό, είναι η επανάσταση στις τηλεπικοινωνίες που έφερε. Αλλά ας σας εξηγήσω πρώτα το πρόβλημα. Οι τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι, όπως κι αυτοί που μεταδίνουν το τηλεοπτικό σήμα στα σπίτια σας, είναι γεωστατικοί, ίπτανται δηλαδή πάνω από τη γη σε μια σταθερή θέση, και οι θέσεις αυτές βρίσκονται σε τροχιακές θέσεις ακριβώς πάνω από τον ισημερινό. Κάποιος που βρίσκεται στον ισημερινό, για να επικοινωνήσει με το δορυφόρο, χρειάζεται ένα δορυφορικό πιάτο, το οποίο αρκεί να κοιτάει τον ουρανό, ίσα πάνω. Στην Ελλάδα, το πιάτο δεν κοιτάει τον ουρανό, αλλά κοιτάει προς το νότο, αλλά και πάλι αρκετά προς τα πάνω, με αποτέλεσμα και πάλι να είναι σχετικά εύκολη η λήψη (απαιτείται να μην υπάρχουν εμπόδια ανάμεσα στο πιάτο και στο δορυφόρο). Εδώ όμως, το πιάτο πρέπει να έχει ελεύθερο πεδίο, στις 3.1 μοίρες πάνω από τον ορίζοντα. Σε ένα τόσο ορεινό περιβάλλον, αυτό μπορεί να το πετύχει κανείς σε ελάχιστα σημεία, πάνω σε βουνοκορφές κλπ. Και επειδή οι δορυφόροι εκπέμπουν κατευθυντικό σήμα, για να λάβει και περισσότερο για να εκπέμψει κανείς σήμα υψηλής χωρητικότητας (π.χ. τηλεοπτικό) προς τους γεωστατικούς δορυφόρους, με τις σημερινές τεχνολογίες, χρειάζεται δορυφορικά πιάτα διαμέτρου τριών μέτρων και άνω, απολύτως στερεωμένα στην κατεύθυνση που πρέπει να έχουν με σχεδόν ανύπαρκτα περιθώρια για μετακίνηση. Άντε στήσε τέτοιο πράγμα πάνω σε μια βουνοκορφή εδώ, με το χιόνι και τους ανέμους που έχει το χειμώνα.

Οι τηλεπικοινωνίες των νησιών με τον υπόλοιπο κόσμο, λοιπόν, για πολλά χρόνια βασίζονταν στις ραδιοζεύξεις, μέσα στην ατμόσφαιρα, με ραδιοκύματα που αντανακλώνται στη στρατόσφαιρα και επιστρέφουν στη γη. Που όμως, για να φτάνουν σε τέτοιες αποστάσεις, είχαν πολύ μικρή χωρητικότητα. Ούτε κουβέντα για σύγχρονα ψηφιακά δίκτυα, κινητές επικοινωνίες, Internet. Ώσπου το 2004, εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός. Το κέντρο δορυφορικών επικοινωνιών SVALSAT χρηματοδότησε δίκτυα οπτικών ινών για να διασυνδέσουν τα νησιά με τον υπόλοιπο κόσμο, παρέχοντας αυτόματα και εξαιρετικές δυνατότητες επικοινωνίας στα νησιά, τη βασικότερη υποδομή που πρέπει να έχει ένας τόπος στη σύγχρονη εποχή. Με το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, την οργανωμένη νομοθεσία, το χαμηλό ενεργειακό κόστος για την ψύξη τυχόν υπολογιστικών κέντρων, το περιβάλλον των νησιών πλέον είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό για την ανάπτυξη e-business. Ήδη κάποιες τεχνολογικές επιχειρήσεις έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στο Longyearbyen, και αναμένονται κι άλλες.

Και τι σχέση έχουν αυτά με το βουνό; Όλα αυτά οφείλονται στη SVALSAT. Βλέπετε, εκτός από τους γεωστατικούς δορυφόρους στον ισημερινό, υπάρχουν και οι δορυφόροι χαμηλής τροχιάς, που χρησιμοποιούνται για διαστημική φωτογράφιση, επιτήρηση κι άλλες χρήσεις. Οι δορυφόροι αυτοί κινούνται πολύ γρήγορα γύρω από τη γη, σε τροχιές βορά-νότου, που διέρχονται από τους πόλους. Κάνουν το γύρο της γης 9 φορές κάθε εικοσιτετράωρο. Τραβάνε υλικό με τις κάμερες τους, και πρέπει κάπως να το στείλουν πίσω στη γη. Και το μόνο μέρος που θα περάσουν σίγουρα, είναι οι δυο πόλοι. Κατά τα άλλα, οι πορείες τους διαφέρουν, σε όλα τα μήκη (όχι τα πλάτη) της γης. Ένα κέντρο ελέγχου π.χ. στις ΗΠΑ, θα τους πετύχει μόνο όταν περνάνε πάνω από τις ΗΠΑ, αν δεν περάσουν από κει σε κάποια γύρα, θα αργήσει να τους δει. Ένα κέντρο ελέγχου τόσο κοντά στο βόρειο πόλο, θα τους πετύχει όλους, σε όλες τους σχεδόν τις διελεύσεις, και με οπτική επαφή που θα διαρκέσει αρκετό χρόνο ώστε να «κατέβουν» τα δεδομένα. Για backup, υπάρχει κι ένα δεύτερο κέντρο λήψης για τους δορυφόρους αυτούς, στο Νορβηγικό ερευνητικό σταθμό στο Troll της Ανταρκτικής (δεν κάνω πλάκα, έτσι λέγεται!).

Αν ψάχνετε λοιπόν το γιατί έχετε πρόσβαση σε δορυφορικές φωτογραφίες στο google earth, το bing ή όπου αλλού, το γιατί υπάρχουν τέτοιες high-resolution δορυφορικές φωτογραφίες που μπορείτε να αγοράσετε ή να παραγγείλετε, για όλα τα μέρη του κόσμου, από το σπίτι σας ως την άκρη της γης, η απάντηση είναι αυτός εδώ ο σταθμός, που έχει επιτρέψει τη σχετικά οικονομική λειτουργία τέτοιων δορυφόρων.

Φτάσαμε στο ορυχείο. Αφού το περιεργαστήκαμε εξωτερικά, το μάθημα ξεκίνησε στο εσωτερικό. Η συνοδός μας, είναι γέννημα θρέμμα ντόπια, με προέλευση από οικογένεια ανθρακωρύχων. Μας εξήγησε τα πάντα. Από τον εξοπλισμό των ανθρακωρύχων, το ιστορικό των ορυχείων στο νησί, τα εργαστήρια του ορυχείου, τη στήριξη των σηράγγων, την εκσκαφή… Φορέσαμε και τις ισοθερμικές στολές μας, τα κράνη με το φακό για να βλέπουμε, και κατεβήκαμε στο ορυχείο. Οι σήραγγες έχουν συνολικό μήκος δεκάδων χιλιομέτρων, εμείς πήγαμε μόνο λίγα μέρα στην κύρια σήραγγα. Η διαβίωση και η εργασία των ανθρακορύχων εδώ ήταν δύσκολη και επικίνδυνη. Επί δυο ώρες ακούσαμε και μάθαμε πολλές λεπτομέρειες, που νομίζω δεν έχει νόημα να σας μεταφέρω εδώ. Αν βρεθείτε όμως ποτέ στα Σβάλμπαρντ, σας προτείνω το τουρ αυτό.









































Φτάσαμε σε μια πόρτα. Εδώ, το 1984, το τμήμα αυτό του ορυχείου μετατράπηκε στο Nordic Gene Bank, τον πρόδρομο του σημερινού Global seed vault, μόνο για τις σκανδιναβικές χώρες όμως. Παρότι η ουσία του gene bank μετακόμισε μέσα στο Global seed vault το 2008, παραμένουν ακόμα κάποιοι σπόροι εδώ για μελέτη της επίδρασης στους σπόρους των συνθηκών διατήρησης αυτού εδώ του ορυχείου. Κάθε χρόνο, παίρνουν κάποιους και τους μελετούν, κι αυτό θα γίνεται κάθε χρόνο ως το 2084. Όμως, ο χώρος βρίσκει τώρα και δεύτερη χρήση. Ιδρύεται εδώ το Arctic World Archive, όπου διάφορες χώρες θα φέρουν εδώ ταινίες backup από τα εθνικά τους αρχεία, όπου οι συνθήκες διατήρησης είναι ιδανικές. Ήδη το έχουν κάνει το Μεξικό και η Βραζιλία, και έπονται και άλλες. Η συνθήκες φύλαξης, βέβαια, μάλλον ακατάλληλες είναι για δεδομένα εθνικών αρχείων. Μπορούσα να φτάσω στα rack με τις ταινίες, που είναι ακόμα πάνω σε παλέτες (!), να τα ανοίξω και να πάρω καναδυό…

 

[taver]

Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα

Μετά το ορυχείο, μεταφερθήκαμε πίσω στο κέντρο της πόλης. Κάναμε μια βόλτα στα μαγαζιά για τα τελευταία σουβενίρ όπως σ’ αυτό με αυτή την ευρηματική ταμπέλα), και καθίσαμε στη σοκαλετερί για να τσιμπήσουμε κάνα σαντουιτσάκι και κάνα καφέ.









Ώσπου ήρθε η ώρα για το τελευταίο μας τουρ. Αυτοί δεν κάνανε pickup όπως διαπιστώσαμε τελευταία στιγμή, οπότε πήραμε ένα ταξί και πήγαμε εμείς εκεί. Δίπλα στο λιμάνι, έχει ανοίξει η πρώτη επιχείρηση που παράγει ΕΔΩ κάποιο τρόφιμο. Ε, και πήγαμε να τη δούμε. Η επιχείρηση είναι η ζυθοποιεία Svalbard Bryggeri, που, με λίγα άτομα προσωπικό, παράγει εδώ τη μπύρα του νησιού, αυτή που σας έδειξα στην αρχή στο αεροπλάνο.

Ιδρυτής της εταιρίας είναι ο Robert Johansen, που η άλλη του δουλειά είναι να πιλοτάρει αεροπλάνα για τη μικρή αεροπορική εταιρία που κάνει τις τοπικές πτήσεις από δω ως το Ny-Alesund και τη Sveagruva.

Με τα χίλια ζόρια πριν μερικά χρόνια, ο Robert κατάφερε, μετά από πολλή πίεση στην κεντρική Νορβηγική κυβέρνηση, να αλλάξει ένας νόμος που απαγόρευε την παρασκευή μπύρας στα Svalbard. Και πλέον, με χρήση νερού από τους παγετώνες του νησιού, και εισαγόμενα λοιπά υλικά, παράγει εδώ 9 ποικιλίες τοπικής μπύρας. Και η μπίζνα πάει καλά. Εκτός από τις αφορολόγητες πωλήσεις στο νησί, προμηθεύουν αφορολόγητα τα κρουαζιερόπλοια που αράζουν εδώ, και πρόσφατα έκαναν συμφωνία για να εφοδιάζουν όλες τις πτήσεις της Norwegian Airlines, ακόμα και τις διηπειρωτικές. Έχουν επίσης συμφωνίες για τη διάθεση των προϊόντων τους σε μπαρ και σουπερμάρκετ σε όλη τη Νορβηγία (με εκτελωνισμό που γίνεται στο Τρόμσο). Η επιχείρηση πάει ανέλπιστα καλά, και οι συνταγές που έφερε ο Ισπανός αρχι-brewer έχουν αποδειχθεί επιτυχημένες. Δεν προλαβαίνουν να φτιάχνουν αρκετή μπύρα, με το εργοστάσιο να δουλεύει 24x7…







Εκτός από τις τεχνικές παρασκευής, δοκιμάσαμε όλες τις ποικιλίες της μπύρας (χικ), και μάθαμε για τα ένα σωρό προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος που θέλει να ανοίξει μια επιχείρηση στα νησιά. Για τις ατελείωτες άδειες που πρέπει να πάρει για να μπορέσει να κτίσει το ακίνητό του, καθώς η γη του παρέχεται μεν χωρίς κόστος, αλλά πρέπει να τηρούνται ένα σωρό προϋποθέσεις και άδειες, και συνήθως περνάνε χρόνια για την άδεια, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα απλό σπίτι. Για την περιοριστική νομοθεσία για την παραγωγή μπύρας στα νησιά, που θεσπίστικε κάποτε για την αποφυγή του λαθρεμπορίου και που πλέον έπρεπε να αλλάξει. Για τους περιορισμούς στην αγορά αλκοόλ στα νησιά, που θεσπίστηκαν «για το καλό» των ανθρακορύχων όταν τα ορυχεία πέρασαν σε Νορβηγικά χέρια (επί Αμερικανών το αλκοόλ απαγορευόταν εντελώς) και πλέον διατηρούνται κι αυτοί για την αποφυγή λαθρεμπορίου.

Γενικώς, για τη Νορβηγία οι οικονομική δραστηριότητα στα νησιά δεν ήταν προτεραιότητα, και νομοθεσίες για να τη διευκολύνουν δεν απασχολούσαν την κεντρική κυβέρνηση. Προτεραιότητα ήταν ανέκαθεν ο έλεγχος των νησιών και των φυσικών πόρων τους, και η διατήρηση του πληθυσμού εδώ ήταν απλώς το μέσο για το σκοπό αυτό. Η οικονομική δραστηριότητα των ορυχείων αρκούσε. Αυτό πλέον άλλαξε, και θα αλλάξει ακόμα περισσότερο, όσο τα νησιά αποκτούν μια πλήρη οικονομία, με ποικίλες δραστηριότητες. To «τρένο» της ανάπτυξης της Νορβηγικής οικονομίας δεν πέρασε από δω όταν έπρεπε, αλλά έρχεται τώρα, σιγά σιγά. Φαίνεται όμως ότι τα αντανακλαστικά της Νορβηγικής κυβέρνησης είναι ακόμα χαμηλά.

Η μπυραρία έχει ακόμα κι άλλα θέματα για να λειτουργήσει εδώ. Μάθαμε για την ασταθή προμήθεια των υλικών, τη νομοθεσία που ακόμα και τώρα δεν επιτρέπει την πώληση μπύρας τύπου Stout στο σουπερμάρκετ εδώ στο νησί, κλπ.

Ώσπου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Βεβιασμένα, είναι η αλήθεια. Ο ταξιτζής μας, κανονισμένος από πριν, θα μας πήγαινε από το ξενοδοχείο να πάρουμε τα πράγματά μας, κι από κει απευθείας στο αεροδρόμιο. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής….







Η πτήση μας, από τη μικροσκοπική αίθουσα αναχωρήσεων του μικροσκοπικού αεροδρομίου, ήταν όπως θα περίμενε κανείς. Ξεκινήσαμε μέρα, 21:10 της 26/6/2017 με την πτήση 397 της Norwegian, πετάξαμε με το LN-DYG, ένα 737-800, και φτάσαμε αργά το σούρουπο, στις 00:10 περίπου, στο αεροδρόμιο του Όσλο. Μας φάνηκε κάπως που βλέπαμε νύκτα (ε, σχεδόν…), αλλά γρήγορα συνιθίσαμε. Φτάσαμε στο γκισέ των διαβατηρίων, και επιστρέψαμε και πάλι στη ζώνη Σέγκεν, χωρίς να έχουμε πάει σε άλλη χώρα εν τω μεταξύ.

Φύγαμε, με γλυκές αναμνήσεις, και την προσμονή να επιστρέψουμε και πάλι στο μέλλον. Ένα μέλλον, που για τα νησιά τουλάχιστον μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό. Ακόμα κι αν οι προσδοκίες για την ανάπτυξη του e-business δεν ευοδωθούν, υπάρχουν δυο προοπτικές εξέλιξης που μπορεί να δώσουν νέο τόνο στα νησιά, πέρα φυσικά από τον αναπτυσσόμενο τουρισμό.

Από τη μία, η συνθήκη του 1920 έχει αφήσει σε εκκρεμότητα το θέμα της υφαλοκρηπίδας των νησιών, παρότι ρυθμίζει ως ελεύθερη ζώνη για όλους την ΑΟΖ τους. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, όταν μιλάμε για ενδεχόμενη ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή, που πιθανώς υπάρχουν (ο μηχανισμός που η φύση δημιουργεί κοιτάσματα άνθρακα στη στεριά είναι κοντινός με το μηχανισμό με τον οποίο δημιουργεί πετρέλαιο κάτω από τη θάλλασα) και με τις σημερινές τεχνολογίες πιθανότατα είναι και τεχνικώς εκμεταλλεύσιμα. Αν το νομικό θέμα της υφαλοκρηπίδας λυθεί, υπάρχει το ενδεχόμενο η περιοχή των νησιών που δεν είναι υπό περιβαλλοντική προστασία να γεμίσει Offshore πλατφόρμες, διυλιστήρια κλπ., και η οικονομία των νησιών να πάρει άλλη τροπή.

Το άλλο μελλοντικό σενάριο, που εμφανίζεται ως πιο πιθανό, είναι με τη συρρίκνωση των πάγων να ανοίξει για τη ναυσιπλοΐα το θαλάσσιο πέρασμα βόρεια της Ρωσίας, μέσω του Βορείου παγωμένου ωκεανού. Αυτό θα είναι μεγάλη υπόθεση για τη μεταφορά εμπορευμάτων μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, καθώς αφενός θα είναι πολύ πιο σύντομο και αποδοτικό από τους υπάρχοντες θαλάσσιους δρόμους μέσω Σουέζ, και αφετέρου θα επιτρέψει τη χρήση πολύ μεγαλύτερων πλοίων απ’ ότι σήμερα, τα οποία θα μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων, με σκοπό τη διανομή τους μετά σε διάφορα σημεία στην Ευρώπη. Αν αυτό συμβεί, τα Σβάλμπαρντ θα είναι πάνω στη διαδρομή, θα έχουν το επιπλέον προσόν ότι είναι ζώνη ελευθέρου εμπορίου, και θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τη ναυτιλία με διάφορους τρόπους, από κέντρα μεταφόρτωσης εμπορευμάτων και μετεπιβίβασης προσωπικού, ως προμηθευτές καυσίμων για τα πλοία. Και μάλλον αυτός είναι κι ο λόγος που η Κίνα επιθυμεί διακαώς να αγοράσει γη στα νησιά…

Ως αποχαιρετισμό, να σας προτείνω αυτό το βιντεο, από μέρη που δεν πήγαμε, στις άλλες πλευρές των νησιών.

 

[Yorgos]

Κόσμημα η ιστορία, μπράβο!

Στο μεταξύ όλο κοπέλες ξεναγούς είχατε, μια φωτό δε μας έβαλες...

 

[Sassenach77]

Τώρα όμως τελείωσε
Εύχομαι πάντα τόσο όμορφα ταξίδια να έχεις και φυσικά ασφαλή!!!!

 

[jimp]

Κόσμημα η ιστορία, μπράβο!

Στο μεταξύ όλο κοπέλες ξεναγούς είχατε, μια φωτό δε μας έβαλες...

Επιτέλους το είπε κάποιος!

 

[makisg]

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά, άγνωστα σε πολλούς, δύσβατα, με λίγα λόγια, μέρη που πολλοί από εμάς δεν πρόκειται να επισκεφτούν ποτέ στην ζωή τους. Ευτυχώς λοιπόν που σε αυτό το φόρουμ υπάρχουν κάποιοι από αυτούς οι οποίοι όχι μόνο ταξιδεύουν σε τέτοια μέρη αλλά έχουν και την διάθεση να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια το ταξίδι τους αυτό προσθέτοντας κάθε είδους πληροφορίες και απίθανες φωτογραφίες. Ένας από αυτούς λοιπόν είναι και ο @taver τον οποίο και ευχαριστούμε που μας ταξίδεψε σε μέρη μακρινά και άγνωστα.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[FRIDA08]

Μπράβο φίλτατε @taver, οι πληροφορίες αν και πολλές σε όγκο ήταν εξόχως ενδιαφέρουσες, οι φωτογραφίες πολύ χρήσιμες για να σχηματίσουμε εικόνα και η αφήγηση κατατοπιστική και ευχάριστη. Γενικά προσωπικά απόλαυσα την ιστορία.

Άντε και στα δικά μας!