_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8ο – 6η ΗΜΕΡΑ
Η Νέα Υόρκη που είδα παραμερίζοντας στην άκρη τις σκούρες κουρτίνες που σκοτείνιαζαν το δωμάτιο όσο κοιμόμασταν, είχε παραδοθεί πάλι στις ακτίνες του ήλιου. Καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε και ένα πέπλο χαράς με σκέπασε, σκεπτόμενος ότι θα είχαμε τον ήλιο σύμμαχο, να μας ζεσταίνει, συνεχίζοντας το έργο που έκανε και τις προηγούμενες ημέρες που ήμασταν εκεί. Είναι το ίδιο συναίσθημα, που νιώθει ένα παιδί την Κυριακή, όταν ξυπνάει και ξέρει ότι το παιχνίδι του στην εξοχή δε θα χαλάσει λόγω πιθανής βροχής. Παρ’ όλα όσα είχαμε ακούσει για τον καιρό όσο ήμασταν ακόμα Ελλάδα, αυτός θέλησε να διαψεύσει τις φήμες.
Δε χρειάστηκε να ξυπνήσω τους συγκάτοικούς μου. Τον ρόλο ανέλαβαν οι ακτίνες, που αδιάκριτα μπήκαν από την μεγάλη χαραμάδα που είχα προηγουμένως ανοίξει στις κουρτίνες για να κοιτάξω έξω. Το έντονο φώς τους ξύπνησε απότομα και αμέσως παραγγείλαμε πρωινό στο δωμάτιο. Δυστυχώς σήμερα δε προλαβαίναμε να φάμε εκτός ξενοδοχείου. Τρώγαμε και ντυνόμασταν μαζί. Ήταν περίπου εννέα η ώρα και ως τις δύο, έπρεπε να πάρουμε ταξί, να μας πάει ως το ενυδρείο της πόλης, που δεν ήταν και πολύ κοντά και αμέσως μετά να πάμε με μετρό στο σημαντικότερο - ίσως και αρχαιότερο αξιοθέατό της - το άγαλμα της Ελευθερίας. Ειδικά μετά την εμπειρία με την παράσταση στο Broadwayκαι το ταξί που μας καθυστέρησε, δε θέλαμε να ξαναπεράσουμε την ίδια αγωνία για δεύτερη φορά.
Καλέσαμε ταξί λοιπόν και ξεκινήσαμε για το ενυδρείο. Φτάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης και αφού πληρώσαμε το απαραίτητο ποσό για την είσοδο, μπήκαμε. Είχε πολλά είδη να χαζέψουμε και έπρεπε να το γυρίσουμε όλο σε γρήγορο ρυθμό. Είδαμε τελικά τα πάντα, κι ας ήταν με γοργό βήμα, μέχρι που έφτασε η στιγμή της αναχώρησης. Έπρεπε να ξεκινήσουμε για το BatteryPark, το σημείο απ’ όπου παίρνεις το πλοιάριο για το νησί με το άγαλμα της Ελευθερίας, αλλά και για το EllisIsland - το νησάκι που εκατομμύρια μετανάστες αποβιβάζονταν όταν έρχονταν για μια καλύτερη ζωή, γεμάτοι ελπίδα, στη πραγματικά τότε νέα Νέα Υόρκη.
Φτάσαμε με το μετρό και αφού έδειξα διαβατήριο και πιστωτική στο ταμείο, παρέλαβα τα εισιτήρια που είχαμε προπληρώσει για το Άγαλμα. Η ταμίας μου έδειξε προς κάποια κατεύθυνση και μας είπε έναν αριθμό και ένα χρώμα. Προχωρήσαμε μερικά βήματα ακόμη και φτάσαμε σε ένα κόκκινο νούμερο, πέρα απ’ το οποίο ξεκινούσε μια μακριά, μπερδεμένη, έγχρωμη ουρά. Το άγχος που μας κατέβαλε ως φυσική μας αντίδραση, υποχρεωτικά εξαφανίστηκε, όταν γίναμε και εμείς μέρος της ανθρώπινης αυτής ουράς, που περίμενε υπομονετικά να μπει σε κάποιο καραβάκι για το νησί.
Πρόκειται μάλλον για το γνωστότερο αλλά και αρχαιότερο αξιοθέατο της πόλης αυτής (εκτός των εκθεμάτων του ΜΕΤ). Ήμασταν πολύ τυχεροί που μπορέσαμε να πάμε ως εκεί. Μέχρι πρόσφατα είχαν απαγορευθεί οι επισκέψεις στο σημείο, λόγω του τρομοκρατικού χτυπήματος που έγινε στη Νέα Υόρκη περίπου εννέα χρόνια πριν. Όχι μόνο τυχεροί επειδή καταφέραμε να φτάσουμε εκεί, αλλά είχαμε εξασφαλίζει εισιτήρια για να ανέβουμε στο ’’Στέμμα’’ του αγάλματος. Μόνο διακόσιοι σαράντα επισκέπτες ημερησίως έχουν αυτή τη δυνατότητα και εμείς θα γινόμασταν σίγουρα τέσσερις από αυτούς.
Μπήκαμε στο καραβάκι μας στις δύο ακριβώς. Ως γνήσιοι νησιώτες, σταθήκαμε στην πλώρη. Η θάλασσα δεν είχε καθόλου κύματα και μόνο την αντανάκλαση του ήλιου που κάτι σαν αστέρια έκανε να φαίνονται στην επιφάνειά της. Και σε όλο αυτό, λίγα λεπτά αργότερα, προστέθηκε το γαλάζιο άγαλμα, το σύμβολο της Νέας Υόρκης. Μισή ώρα πρέπει να πέρασε μέχρι να σιμώσουμε την προβλήτα.
Για δεύτερη φορά, σταθήκαμε στην ουρά και έφτασε η σειρά μας να βγούμε. Πήγαμε προς τα δεξιά, κάναμε έναν γύρο, γύρω απ’ τη βάση του αγάλματος και δείξαμε τα εισιτήριά μας για να περάσουμε στο εσωτερικό. Αφήσαμε όλα μας τα πράγματα σε ένα ντουλαπάκι που κλείδωνε και πήραμε μαζί μας από μία φωτογραφική ο καθένας – το μόνο αντικείμενο που επιτρέπεται.
Δεν ξέραμε όμως πως για να φτάσουμε στο στέμμα, στα ενενήντα τρία μέτρα ψηλά, έπρεπε να ανεβούμε και τα σκαλοπάτια που έφταναν ως εκεί. Ανελκυστήρα υπολογίζαμε πως θα είχε στο εσωτερικό. Τριακόσια τριάντα τέσσερα στενά και απότομα σκαλοπάτια όμως ήταν εκεί, που όλο και στένευαν. Στα τελευταία μέτρα, θαρρεί κανείς πως δεν χωράει να συνεχίσει. Τα ανεβήκαμε όλοι, άλλοι ευκολότερα, άλλοι δυσκολότερα, άλλοι πολύ πιο δύσκολα. Όλοι σίγουρα λαχανιασμένοι στο τέλος της ανηφορικής διαδρομής. Όμως, βρισκόμασταν πλέον στην κορυφή ενός από τα γνωστότερα αξιοθέατα του κόσμου.
Απο την κορυψή (crown-στέμμα) του αγάλματος
Επαναλαμβάνω πως χρειάζεται κράτηση από πολύ νωρίς για να ανεβεί κανείς στο στέμμα. Επίσης, καλό είναι να βρίσκεται στο σημείο αναχώρησης 1 ώρα νωρίτερα και μαζί χρειάζονται διαβατήρια όλων των επισκεπτών και η πιστωτική με την οποία έγινε η αγορά. Επίσης, υπάρχει έλεγχος πριν την επιβίβαση στο πλοίο, ακριβώς όπως ο έλεγχος αεροδρομίου. Τα υγρά επιτρέπονται.
Μείναμε αρκετή ώρα στο νησάκι αυτό, τόση που δε μας έμεινε χρόνος για το Ellis Island. Ώρα για επιβίβαση στο καραβάκι της επιστροφής. Υπέροχα χρώματα. Απερίγραπτα χρώματα, που λίγες φορές νομίζω έχει κανείς αυτή την ευκαιρία στη ζωή του: ήμαστε στο καραβάκι επιστρέφοντας από το Άγαλμα της Ελευθερίας, με προορισμό τη Νέα Υόρκη και θέα από τη μία πλευρά τις δεκάδες αποχρώσεις χρωμάτων που αντανακλούσε ο ήλιος στα σκόρπια σύννεφα του αμερικανικού ουρανού και από την άλλη, το τεχνητά φωτισμένο πλέον άγαλμα. Ευθεία μπροστά μας φαίνονται τα πανύψηλα κτίρια της τσιμεντούπολης, το λεγόμενο skylineκαι λίγο δεξιότερα η πιο γνωστή γέφυρα της πόλης, η Brooklyn Bridge.
Τα χρώματα του ήλιου που δύει, φόντο στο φωτισμένο άγαλμα της ελευθερίας (δεν ξέρω γιατί τη δείχνει μικρή-πατήστε πάνω να δείτε καλύτερα)
Επιστρέφοντας απο το άγαλμα με θέα τους ουρανοξύστες του μεγάλου μήλου
Είχε πέσει πλέον ο ήλιος και η ψύχρα του Νοέμβρη έκανε πάλι αισθητή την εμφάνισή της, όπως κάθε απόγευμα, που περίμενε να αποχωρήσει η ζεστασιά του ήλιου και να πάρει τη θέση της. Και πάλι, μια επιλογή έτσι ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας. Η κινεζούλα κάθεται κάτω από ένα δέντρο, κοντά σε μια γωνιά, προσπαθώντας να προστατευθεί απ’ το κρύο, μήπως και εμφανιστεί ο τελευταίος πελάτης. Δύσκολα κάθονται μέχρι αργά μόνες και μες την ψύχρα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να εμφανιστεί ένας τρελός τουρίστας για πορτραίτο.
Ήταν η χαμένη ευκαιρία. Ή θα έφτιαχνε και αυτή το αποτυχημένο πορτραίτο εμένα και της Τούλας που δεν το είχαμε κάνει χθες, ή θα μας κάνει ένα πετυχημένο πορτραίτο. Και στις δύο περιπτώσεις, κερδισμένοι θα ήμαστε. Κάθισε στο σκαμνάκι η Τούλα και τα παγωμένα δαχτυλάκια της προσωπογράφου έπιασαν το κάρβουνο. Περίπου ένα τέταρτο της πήρε για να φτιάξει ένα πιστό αντίγραφο του χαμογελαστού προσώπου που έβλεπε. Ήταν η σειρά μου. Η κινέζα έχει ταλέντο, τόσο που και οι δύο άλλοι που έκαναν χθες τα αποτυχημένα πορτραίτα τους, κάθισαν και πάλι για το πετυχημένο. Ήταν υπέροχα και τα τέσσερα. Μόλις πέντε δολάρια η τιμή έκαστου, δώσαμε και tipsγια την έξοχη απόδοση.
Δείχνοντάς μας ένα απ' τα πορτραίτα της παρέας
Έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας, μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα από το γνωστότερο πολυκατάστημα της Νέας Υόρκης και όχι μόνο, το Macy’ s. Με άλλο ένα ταξάκι, φτάσαμε πολύ γρήγορα και μας κατέβαλε πανικός. Theworld’ slargeststore, αναγράφεται σε μία γιγαντιαίων διαστάσεων αφίσα στο εξωτερικό του καταστήματος. Ψωνίσαμε το κάτι τις μας κι από ‘κει.
Ένα κίτρινο ταξί περνάει μπροστά απ'την επιγραφή του Mavy's που βλέπεις και σε πιάνει πανικός Ξελιγωμένοι από τη πείνα, περπατήσαμε κάπου στην 6η λεωφόρο και 55thStreet, ψάχνοντας για το ταχυφαγείο ‘’FiveGuys’’. Ακόμη μία σωστή επιλογή να προστεθεί στη λίστα μας. Μπορεί να ήταν και η πείνα, μπορεί και να μην ήταν. Βραβευμένο δεκάδες φορές, απέδειξε και σε εμάς την αξία του.
Πραγματικά, αξίζει να το επισκεφθείτε, είναι αρκετά κεντρικό, οπότε συνδυάστε το με μια απ’ τις πολλές βόλτες που θα κάνετε εκεί γύρω.
Κουρασμένοι από μία γεμάτη νέες εμπειρίες ημέρα, θολωμένα μυαλά από τoσυνονθύλευμα εικόνων και αναμνήσεων που είναι υποχρεωμένα να φυλακίσουν μέσα τους για μια ζωή, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με μοναδικό σκοπό την ξεκούραση. Έρχεται η Τρίτη σε λίγες ώρες και έχουμε πρωινό, πολύ πρωινό ξύπνημα για εσωτερική πτήση.
Η Νέα Υόρκη που είδα παραμερίζοντας στην άκρη τις σκούρες κουρτίνες που σκοτείνιαζαν το δωμάτιο όσο κοιμόμασταν, είχε παραδοθεί πάλι στις ακτίνες του ήλιου. Καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε και ένα πέπλο χαράς με σκέπασε, σκεπτόμενος ότι θα είχαμε τον ήλιο σύμμαχο, να μας ζεσταίνει, συνεχίζοντας το έργο που έκανε και τις προηγούμενες ημέρες που ήμασταν εκεί. Είναι το ίδιο συναίσθημα, που νιώθει ένα παιδί την Κυριακή, όταν ξυπνάει και ξέρει ότι το παιχνίδι του στην εξοχή δε θα χαλάσει λόγω πιθανής βροχής. Παρ’ όλα όσα είχαμε ακούσει για τον καιρό όσο ήμασταν ακόμα Ελλάδα, αυτός θέλησε να διαψεύσει τις φήμες.
Δε χρειάστηκε να ξυπνήσω τους συγκάτοικούς μου. Τον ρόλο ανέλαβαν οι ακτίνες, που αδιάκριτα μπήκαν από την μεγάλη χαραμάδα που είχα προηγουμένως ανοίξει στις κουρτίνες για να κοιτάξω έξω. Το έντονο φώς τους ξύπνησε απότομα και αμέσως παραγγείλαμε πρωινό στο δωμάτιο. Δυστυχώς σήμερα δε προλαβαίναμε να φάμε εκτός ξενοδοχείου. Τρώγαμε και ντυνόμασταν μαζί. Ήταν περίπου εννέα η ώρα και ως τις δύο, έπρεπε να πάρουμε ταξί, να μας πάει ως το ενυδρείο της πόλης, που δεν ήταν και πολύ κοντά και αμέσως μετά να πάμε με μετρό στο σημαντικότερο - ίσως και αρχαιότερο αξιοθέατό της - το άγαλμα της Ελευθερίας. Ειδικά μετά την εμπειρία με την παράσταση στο Broadwayκαι το ταξί που μας καθυστέρησε, δε θέλαμε να ξαναπεράσουμε την ίδια αγωνία για δεύτερη φορά.
Καλέσαμε ταξί λοιπόν και ξεκινήσαμε για το ενυδρείο. Φτάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης και αφού πληρώσαμε το απαραίτητο ποσό για την είσοδο, μπήκαμε. Είχε πολλά είδη να χαζέψουμε και έπρεπε να το γυρίσουμε όλο σε γρήγορο ρυθμό. Είδαμε τελικά τα πάντα, κι ας ήταν με γοργό βήμα, μέχρι που έφτασε η στιγμή της αναχώρησης. Έπρεπε να ξεκινήσουμε για το BatteryPark, το σημείο απ’ όπου παίρνεις το πλοιάριο για το νησί με το άγαλμα της Ελευθερίας, αλλά και για το EllisIsland - το νησάκι που εκατομμύρια μετανάστες αποβιβάζονταν όταν έρχονταν για μια καλύτερη ζωή, γεμάτοι ελπίδα, στη πραγματικά τότε νέα Νέα Υόρκη.
Φτάσαμε με το μετρό και αφού έδειξα διαβατήριο και πιστωτική στο ταμείο, παρέλαβα τα εισιτήρια που είχαμε προπληρώσει για το Άγαλμα. Η ταμίας μου έδειξε προς κάποια κατεύθυνση και μας είπε έναν αριθμό και ένα χρώμα. Προχωρήσαμε μερικά βήματα ακόμη και φτάσαμε σε ένα κόκκινο νούμερο, πέρα απ’ το οποίο ξεκινούσε μια μακριά, μπερδεμένη, έγχρωμη ουρά. Το άγχος που μας κατέβαλε ως φυσική μας αντίδραση, υποχρεωτικά εξαφανίστηκε, όταν γίναμε και εμείς μέρος της ανθρώπινης αυτής ουράς, που περίμενε υπομονετικά να μπει σε κάποιο καραβάκι για το νησί.
Πρόκειται μάλλον για το γνωστότερο αλλά και αρχαιότερο αξιοθέατο της πόλης αυτής (εκτός των εκθεμάτων του ΜΕΤ). Ήμασταν πολύ τυχεροί που μπορέσαμε να πάμε ως εκεί. Μέχρι πρόσφατα είχαν απαγορευθεί οι επισκέψεις στο σημείο, λόγω του τρομοκρατικού χτυπήματος που έγινε στη Νέα Υόρκη περίπου εννέα χρόνια πριν. Όχι μόνο τυχεροί επειδή καταφέραμε να φτάσουμε εκεί, αλλά είχαμε εξασφαλίζει εισιτήρια για να ανέβουμε στο ’’Στέμμα’’ του αγάλματος. Μόνο διακόσιοι σαράντα επισκέπτες ημερησίως έχουν αυτή τη δυνατότητα και εμείς θα γινόμασταν σίγουρα τέσσερις από αυτούς.
Μπήκαμε στο καραβάκι μας στις δύο ακριβώς. Ως γνήσιοι νησιώτες, σταθήκαμε στην πλώρη. Η θάλασσα δεν είχε καθόλου κύματα και μόνο την αντανάκλαση του ήλιου που κάτι σαν αστέρια έκανε να φαίνονται στην επιφάνειά της. Και σε όλο αυτό, λίγα λεπτά αργότερα, προστέθηκε το γαλάζιο άγαλμα, το σύμβολο της Νέας Υόρκης. Μισή ώρα πρέπει να πέρασε μέχρι να σιμώσουμε την προβλήτα.
Για δεύτερη φορά, σταθήκαμε στην ουρά και έφτασε η σειρά μας να βγούμε. Πήγαμε προς τα δεξιά, κάναμε έναν γύρο, γύρω απ’ τη βάση του αγάλματος και δείξαμε τα εισιτήριά μας για να περάσουμε στο εσωτερικό. Αφήσαμε όλα μας τα πράγματα σε ένα ντουλαπάκι που κλείδωνε και πήραμε μαζί μας από μία φωτογραφική ο καθένας – το μόνο αντικείμενο που επιτρέπεται.
Δεν ξέραμε όμως πως για να φτάσουμε στο στέμμα, στα ενενήντα τρία μέτρα ψηλά, έπρεπε να ανεβούμε και τα σκαλοπάτια που έφταναν ως εκεί. Ανελκυστήρα υπολογίζαμε πως θα είχε στο εσωτερικό. Τριακόσια τριάντα τέσσερα στενά και απότομα σκαλοπάτια όμως ήταν εκεί, που όλο και στένευαν. Στα τελευταία μέτρα, θαρρεί κανείς πως δεν χωράει να συνεχίσει. Τα ανεβήκαμε όλοι, άλλοι ευκολότερα, άλλοι δυσκολότερα, άλλοι πολύ πιο δύσκολα. Όλοι σίγουρα λαχανιασμένοι στο τέλος της ανηφορικής διαδρομής. Όμως, βρισκόμασταν πλέον στην κορυφή ενός από τα γνωστότερα αξιοθέατα του κόσμου.
Απο την κορυψή (crown-στέμμα) του αγάλματος
Επαναλαμβάνω πως χρειάζεται κράτηση από πολύ νωρίς για να ανεβεί κανείς στο στέμμα. Επίσης, καλό είναι να βρίσκεται στο σημείο αναχώρησης 1 ώρα νωρίτερα και μαζί χρειάζονται διαβατήρια όλων των επισκεπτών και η πιστωτική με την οποία έγινε η αγορά. Επίσης, υπάρχει έλεγχος πριν την επιβίβαση στο πλοίο, ακριβώς όπως ο έλεγχος αεροδρομίου. Τα υγρά επιτρέπονται.
Μείναμε αρκετή ώρα στο νησάκι αυτό, τόση που δε μας έμεινε χρόνος για το Ellis Island. Ώρα για επιβίβαση στο καραβάκι της επιστροφής. Υπέροχα χρώματα. Απερίγραπτα χρώματα, που λίγες φορές νομίζω έχει κανείς αυτή την ευκαιρία στη ζωή του: ήμαστε στο καραβάκι επιστρέφοντας από το Άγαλμα της Ελευθερίας, με προορισμό τη Νέα Υόρκη και θέα από τη μία πλευρά τις δεκάδες αποχρώσεις χρωμάτων που αντανακλούσε ο ήλιος στα σκόρπια σύννεφα του αμερικανικού ουρανού και από την άλλη, το τεχνητά φωτισμένο πλέον άγαλμα. Ευθεία μπροστά μας φαίνονται τα πανύψηλα κτίρια της τσιμεντούπολης, το λεγόμενο skylineκαι λίγο δεξιότερα η πιο γνωστή γέφυρα της πόλης, η Brooklyn Bridge.
Τα χρώματα του ήλιου που δύει, φόντο στο φωτισμένο άγαλμα της ελευθερίας (δεν ξέρω γιατί τη δείχνει μικρή-πατήστε πάνω να δείτε καλύτερα)
Επιστρέφοντας απο το άγαλμα με θέα τους ουρανοξύστες του μεγάλου μήλου
Είχε πέσει πλέον ο ήλιος και η ψύχρα του Νοέμβρη έκανε πάλι αισθητή την εμφάνισή της, όπως κάθε απόγευμα, που περίμενε να αποχωρήσει η ζεστασιά του ήλιου και να πάρει τη θέση της. Και πάλι, μια επιλογή έτσι ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας. Η κινεζούλα κάθεται κάτω από ένα δέντρο, κοντά σε μια γωνιά, προσπαθώντας να προστατευθεί απ’ το κρύο, μήπως και εμφανιστεί ο τελευταίος πελάτης. Δύσκολα κάθονται μέχρι αργά μόνες και μες την ψύχρα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να εμφανιστεί ένας τρελός τουρίστας για πορτραίτο.
Ήταν η χαμένη ευκαιρία. Ή θα έφτιαχνε και αυτή το αποτυχημένο πορτραίτο εμένα και της Τούλας που δεν το είχαμε κάνει χθες, ή θα μας κάνει ένα πετυχημένο πορτραίτο. Και στις δύο περιπτώσεις, κερδισμένοι θα ήμαστε. Κάθισε στο σκαμνάκι η Τούλα και τα παγωμένα δαχτυλάκια της προσωπογράφου έπιασαν το κάρβουνο. Περίπου ένα τέταρτο της πήρε για να φτιάξει ένα πιστό αντίγραφο του χαμογελαστού προσώπου που έβλεπε. Ήταν η σειρά μου. Η κινέζα έχει ταλέντο, τόσο που και οι δύο άλλοι που έκαναν χθες τα αποτυχημένα πορτραίτα τους, κάθισαν και πάλι για το πετυχημένο. Ήταν υπέροχα και τα τέσσερα. Μόλις πέντε δολάρια η τιμή έκαστου, δώσαμε και tipsγια την έξοχη απόδοση.
Δείχνοντάς μας ένα απ' τα πορτραίτα της παρέας
Έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας, μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα από το γνωστότερο πολυκατάστημα της Νέας Υόρκης και όχι μόνο, το Macy’ s. Με άλλο ένα ταξάκι, φτάσαμε πολύ γρήγορα και μας κατέβαλε πανικός. Theworld’ slargeststore, αναγράφεται σε μία γιγαντιαίων διαστάσεων αφίσα στο εξωτερικό του καταστήματος. Ψωνίσαμε το κάτι τις μας κι από ‘κει.
Ένα κίτρινο ταξί περνάει μπροστά απ'την επιγραφή του Mavy's που βλέπεις και σε πιάνει πανικός Ξελιγωμένοι από τη πείνα, περπατήσαμε κάπου στην 6η λεωφόρο και 55thStreet, ψάχνοντας για το ταχυφαγείο ‘’FiveGuys’’. Ακόμη μία σωστή επιλογή να προστεθεί στη λίστα μας. Μπορεί να ήταν και η πείνα, μπορεί και να μην ήταν. Βραβευμένο δεκάδες φορές, απέδειξε και σε εμάς την αξία του.
Πραγματικά, αξίζει να το επισκεφθείτε, είναι αρκετά κεντρικό, οπότε συνδυάστε το με μια απ’ τις πολλές βόλτες που θα κάνετε εκεί γύρω.
Κουρασμένοι από μία γεμάτη νέες εμπειρίες ημέρα, θολωμένα μυαλά από τoσυνονθύλευμα εικόνων και αναμνήσεων που είναι υποχρεωμένα να φυλακίσουν μέσα τους για μια ζωή, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με μοναδικό σκοπό την ξεκούραση. Έρχεται η Τρίτη σε λίγες ώρες και έχουμε πρωινό, πολύ πρωινό ξύπνημα για εσωτερική πτήση.
Last edited by a moderator:
αυτααα ειναιιιι!!
