Αζερμπαϊτζάν Η Χώρα της φωτιάς ή αλλιώς Azərbaycan!

[ThanasisU2]

My taxi. Putin was passenger!

5 το πρωί. Ο κοινός θνητός γυρνάει το πλευρό του, στο κρεβάτι του. Όχι όμως εγώ. Είχα πατήσει το πόδι μου στην χώρα της φωτιάς και του πετρελαίου. Σε μια χώρα, που έχουν τον τουρισμό γραμμένο κάπου.

Σε αυτές τις χώρες, το πρώτο πράγμα που βλέπεις μόλις βγεις από την παραλαβή αποσκευών, είναι οι ταρίφες. Όχι οι νόμιμοι ταρίφες, άλλα το UBER της κάθε χώρας. Με ότι κελεπούρι έμεινε από την ΕΣΣΔ. Από Lada, Niva μέχρι Moskvitch και Volga. Εννοείτε, η πρώτη τιμή που θα σας πουν είναι 60-70 ΑΖΝ (25 χλμ) και με το πρώτο Σαλάμ, η τιμή πέφτει στα 50 ΑΖΝ. Μιλάμε για σακαράκα, όχι λιμουζίνα πάντα. Εγώ, ως πατροπαράδοτος άντι-ταξί, και γνωρίζοντας ότι υπάρχει λεωφορείο, πάω στο ίνφο να μάθω. Οι τύπισσες, παίζανε candy crush (sic!), και ρωτάω στα αγγλικά, για το λεωφορείο 116, τι ώρα φεύγει το πρώτο. Μούγκα. Ρωσικά. Μούγκα. Τα παίρνω λιγάκι, και λέω στα τούρκικα το ίδιο, απαντάνε στα αζέρικα, ότι στις 9 το πρωί (!) και ότι καλύτερα να πάρω ταξί. Με την λέξη ταξί, πλακώθηκαν όλοι οι ταρίφες (κάτι σαν νίντζα ένα πράγμα), και εγώ πάλι κατηγορηματικός, πως όχι και τέλος.

Κάτι έπρεπε όμως να κάνω μέχρι να βγει ο ήλιος. Το μόνο πράγμα που βρήκα ανοιχτό ήταν η καφετέρια των εργαζόμενων, έξω από το τέρμιναλ. Μη περιμένετε να βρείτε τα πάντα. Είχε τα απολυτός απαραίτητα. Ένα σαμοβάρ με τσάι (αγαπάμε Azerçay!), κάτι πιρόζοκ (στα ελληνικά πιροσκί) και καφέ φίλτρου. Τι να κάνουμε, το ρίξαμε στο τσάι. Ένα τουλίπαν (το ποτήρι έτσι λέγετε, γιατί μοιάζει με τουλίπα) κόστιζε 0,2 ΑΖΝ. Όχι και τόσο άσχημα.

Πίνοντας τσάι, προσπαθούσα παράλληλα να μαζέψω τον οδηγό (δλδ ότι απέμεινε από αυτόν), οι ταρίφες κάναν τα πάντα, για να πάω μαζί τους. Εγώ κλασικά όχι και όχι. Η τιμή είχε είδη πέσει στα 25 ΑΖΝ. Σκάει μύτη και ένας, μου λέει 30 ΑΖΝ για να σε πάω στην πόλη. Του απαντάω: Ρε μουσουλμάνε μου (χριστιανός δε πάει και πολύ) ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Απαντάει: In my taxi. Putin was passenger. Take him to Alyev. Άιντα!

Heydər Əliyev adına beynəlxalq hava limanı

Μετά από 4-5 τσάγια, ήταν είδη 07:30 το πρωί. Έ ώρα να δω, αν υπάρχει το λεωφορείο αυτό. Η στάση του λεωφορείου, δε είναι όπως σε όλες τις ευρωπαίκες χώρες, ακριβώς έξω από το τέρμιναλ, άλλα κάνα 600 μέτρα από αυτό

Όπως βλέπε στον χάρτη, πρέπει να πατέ στο σημείο Α

Παρεμπιπτόντως, το ταξί από εκεί κάνει 10 ΑΖΝ...

Το άσπρο ‘θεός να το κάνει’ λεωφορείο περίμενε εκεί. Μπαίνω στο λεωφορείο μέσα (πληρώνεις στην έξοδο, τιμή 0,4 ΑΖΝ), Σαλάμ, σαλάμ, και βλέπω μπροστά μου μια τεράστια τρύπα, που βγαίνει κατευθείαν στο δρόμο. Διάμετρος κοντά στα 30 εκ.! Αλλά, μεριμνήσαν για εμάς, και βάλανε ένα σχοινάκι, για να μη πέσουμε.

Λες οκ, εντάξει. Κάθομαι σε μια θέση, με δωρεάν βελονισμό από τα ελατήρια, και θέλω να ανοίξω το παράθυρο. Παράθυρο γιοκ. Στην θέση του, σελοφάν από Sanitas.

Άντε να φτάσουμε. Το ταξίδι προς το κέντρο; Αρκετά ενδιαφέρον. Κατά την διάρκεια της διαδρομής, στο δρόμο, ο οδηγός, έστριψε τσιγάρο, πίνοντας τσάι παράλληλα, α και οδηγώντας ακόμα!

Με αυτά, και με αυτά, 9 παρά το πρωί, ήμουν στο κέντρο του Μπακού.

 

[giannoula]

Θανάση διακοπές κάνεις;; έχεις αφήσει μια ιστορία στη μέση!!

 

[ThanasisU2]

Μη φοβάστε. Δε σας ξέχασα! Απλά ξεκήνησα μαθήματα Ισπανικών (κάθε μέρα από τις 1730 μέχρι 2100) κατευθείαν από την δουλεία (έχουμε και μια Κολομβία το Νοέμβρη) και δε προλαβαίνω να γράψω. Οσονούπο θα βάλω νέο άρθρο

 

[ThanasisU2]

Ayran + Kabab + me = B.F.F.E.!

Μετά από κάνα 40 λεπτό στο κινούμενο-τσαντίρι, φτάνω επιτέλους στο κέντρο του Μπακού. Βγαίνοντας από το λεωφορείο, είδη έρχεται το αλατισμένο αεράκι, από την Κασπία θάλασσα (ναι, είχα να δω θάλασσα κοντά στο μισό χρόνο). Μιας και η πλατεία/κέντρο δε πρόσφερε και πολλά (μια απλή κομουνιστική αρχιτεκτονική), αποφάσισα, να πάω στο ξενοδοχειοξενωναχοστελ (whatewah) για να αφήσω τουλάχιστον τα πράγματα μου.

Το υπέρ του ξενοδοχειοξενωναχοστελ είναι ότι είναι αρκετά κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό και με το κεντρικό σταθμό του μετρό. Αλλά είναι και καλά χωμένο, σε ένα από τους μικρούς δρόμους του Μπακού.

Μετά από κάνα 15 λεπτό ψάξιμο (ναι είμαι κατά του GPS, και προτιμώ τους χάρτες, και ναι είμαι χίπστερ) το βρίσκω το ξενοδοχειοξενωναχοστελ μέσα σε μια παλιά πολυκατοικία. Ο ρεσεψιονίστ (αδερφός του ιδιοκτήτη) με καλώς ορίζει με τσάι (τι πρωτότυπο) και μου λέει στα αζερικά ότι το δωμάτιο μου, δε είναι έτοιμο. Του απαντώ, πως κανένα πρόβλημα, πως μπορώ να έρθω αργότερα αν είναι, και αν μπορώ να αφήσω την τσάντα μου (τα πάντα στα τούρκικα). Κανένα πρόβλημα, και πάμε στην υπόθεση τιμή. Και εδώ ξεκινάνε τα παζάρια (που θα με ακολουθήσουν σε όλο το ταξίδι μου). Kαταφέρνω μετά από κάνα δεκάλεπτο, και έχω με την ίδια τιμή για 4 κλίνο με εξωτερική τουαλέτα, να πάρω μονόκλινο με δικιά μου τουαλέτα και με δορυφορική τηλεόραση!

Με χαρά, αφήνω την τσάντα και πετάγομαι προς το λιμάνι (όπως είπα μου είχε λείψει το θαλασσινό αεράκι). Δε είναι δύσκολο να φτάσεις στο λιμάνι. Όλοι οι δρόμοι εκεί θα σε βγάλουν. Μετά από 5 λεπτά περπάτημα, φτάνω και εγώ στην θάλασσα.

Η όμορφη αρχιτεκτονική του Μπακού

Προεδρικό Μέγαρο

Η υπέροχη ησυχία! Τα παιδιά στο σχολείο, οι μεγάλοι στις δουλειές, και στην προμενάδα βλέπεις μόνο συνταξιούχους και ελάχιστους τουρίστες (κυρίως από την Ρωσία). Η πρώτη μου επαφή με το Μπακού, μπορώ να πω, πως ήταν αρκετά θετική.

Ο καιρός; Να σας πω, το πρωί κάνει αρκετό κρύο (ήμουν με το μπουφάν, και κοντό παντελονάκι, και ένα κρύο το ένιωσα) άλλα μετά τις 11-12 αρχίζουν οι ζέστες. 30-35 βαθμοί είναι η κλασική θερμοκρασία για τέλη Απρίλη.

Η βόλτα σιγά σιγά με βγάζει, σε μια από τις πολλοστές σημαίες, του Αζερμπαϊτζάν. Τα χρώματα συμβολίζουν: μπλε τον λαό των Αζέρων, το κόκκινο την ελευθερία και το πράσινο το ισλάμ. Το μισοφέγγαρο, είναι δανεισμένο από την Τουρκία και συμβολίζει την θρησκεία και το οκτάκτινο αστέρι, που συμβολίζει τις οκτώ υποδιαιρέσεις της φυλής των Τούρκων.

Γενεικά, από ότι παρατήρησα, με την θρησκεία δε τα έχουν και τόσο καλά. Ο κομουνισμός, πρέπει να διάλυσε τον όρο θρησκεία. Μιας και μουσουλμανικό κράτος, ελάχιστα ήταν τα τζαμιά, πόσο μάλλον οι θρησκευόμενοι και ο τρόπος ντυσίματος των γυναικών (τι γυναικών, γυναίκαρων! αλλά για αυτό σε επόμενο επεισόδιο).

Από πίσω, το στολίδι και σήμα κατατεθέν, του Μπάκου, με ύψος 190 μ. το Alov Qüllələri ή αλλιώς, οι Φλεγόμενοι Πύργοι (έχουν με την φωτιά κάτι εκεί). Χτιστήκαν το 2012, και αποτελούν από τότε το υψηλότερο κτίριο του Αζερμπαϊτζάν, και πόλος έλξης ξένων εταιριών κυρίως αυτοκινήτων και πετρελαϊκών.

Πίσω ακριβώς από την σημαία, η παλιά πόλη. Μιας και με έπιανε η κούραση (έλλειψη ύπνου) την πέρασα μια γρήγορη βόλτα, ώστε να ξέρω πάνω κάτω τι να δω.

Παλιό Μπακού

Η απλή βόλτα, μου βγήκε ‘βολτάρα’ και πέρασα κάνα 2 ώρο, χάνοντας και βρίσκοντας ξανά στα σοκάκια της παλιάς πόλης.

Qız Qalası (Παρθένο φρούριο)

Επόμενος σταθμός, Ιράν!

Δημοτική βιβλιοθήκη της πλατείας

Πανεπιστήμιο του Μπακού

Τείχος παλιάς πόλης

Μιας και τώρα, εκλιπαρούσα, για ένα ντουσάκι και έναν υπνάκο, έψαξα τον κοντινότερο σταθμό μετρό. Ο κοντινότερος σταθμός ήταν ο İçәri Şәhәr (Κέντρο Πόλης).

İçәri Şәhәr

Το Bakı Metropoliteni (ή αλλιώς το μετρό του Μπακού), αποτελείτε από 2 γραμμές, με συνολικό μήκος τα 35 χλμ και έχει 23 σταθμούς. Η πρώτη γραμμή άνοιξε το 1967 (το δεύτερο μετρό στον Καύκασο μετά την Γεωργία) σαν δώρο της ΕΣΣΔ σε πόλεις που είχαν πάνω από 1 εκατομμύριο κατοίκους.

Χάρτης μετρό του Μπακού

Από τότε, δε άλλαξαν και πολλά. Τα ίδια βαγόνια μέχρι σήμερα κάνουν τις κούρσες.

Η μια διαδρομή κοστίζει 0.3 ΑΖΝ (0.28 €) συν 3 ΑΖΝ για την Κάρτα Μπακού (Bakı Kart) σαν εγγύηση.

Κάρτα Μπακού (Bakı Kart)

Τελευταίος σταθμός, πριν το ξενοδοχειοξενωναχοστελ, ο σιδηροδρομικός σταθμός, για την παραλαβή του εισιτήριου μου, για το δρομολόγιο Μπακού – Τυφλίδα.

Dəmiryol Vağzalı (Σιδηροδρομικός σταθμός Μπακού)

Η αγορά έγινε από την κεντρική σελίδα σιδηροδρόμων του Αζερμπαϊτζάν (ναι η σελίδα είναι λίγο γιούχου, όπως και όλη η χώρα) τουλάχιστον 10 ημέρες πριν το ταξίδι. Επέλεξα το φθηνό πακέτο, δηλαδή πλατσκάρτνυ, που σημαίνει κρεβάτι σε ανοιχτό ‘κοιτώνα’, με τιμή τα 12.5 ΑΖΝ.

Η τύπισσα στο γκισέ, παθαίνει ένα μικρό κοκόμπλοκ. Μου σκάει Έλληνας, με ελληνικό διαβατήριο (παίζει να κοίταζε τις εικόνες κάνα 5 λεπτό) για να παραλάβει το εισιτήριο για Τιφλίδα. Και να αρχίζει προς σε έμενα, που είναι η βίζα για Γεωργία. Της απαντώ (στα ρωσικά) ότι οι Έλληνες δε χρειάζονται βίζα, και άμα γουστάρω, μπορώ να πάω και με την ελληνική ταυτότητα. Με κοιτάει σαν είναι ούφο (ναι I Was a Legal Alien in Baku) και απαντάω, το ίδιο στα τούρκικα. Κάτι ψυλλιάστηκε. Έτσι νόμιζα, και σε λίγο μου σκάει ένα χαρτί, να υπογράψω ότι θα ταξιδέψω με δικιά μου ευθηνή, και αν δε με αφήσουν να μπω στην Γεωργία, και θα είναι όλο δικό μου το πρόβλημα.

Δε γαργαλιέσαι λέω εγώ, τι να κάνουμε, εκεί που φτάσαμε, ας τα βρούμε, και ρίχνω την τζίφρα μου, και μου εκτυπώνει το εισιτήριο. Τεσεκέρ, και παίρνουμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο, παρέα με τους δύο νέους μου φίλους. Τον ayran και τον kabab.

 

[ThanasisU2]

Βaki by night!

Μετά από ένα ντουσάκι και γρήγορο ύπνο, ήταν η ιδανική ώρα, για να δω τι εστί νυχτερινό Μπακου. Η διαδρομή, ίδια με την πρωινή. Μερικές φωτογραφίες από το βραδινό – νυχτερινό Μπακού.

Ξενοδοχείο Hilton

Προεδρικό Μέγαρο

Βουλή

Κασπία Θάλασσα και ναυπηγεία

Flame Towers

Κάθε βράδυ στους Πύργους της Φωτιάς, θα εξελίσσετε ένα σόου, δείχνοντας με περήφανα, για ποιο λόγο το Αζερμπαϊτζάν λέγεται ‘Χώρα της φωτιάς’ και κλασικά, να περηφανευτούν την σημαία τους.

Heydər Əliyev εσύ Super Star!

Η κούραση, με ξαναχτύπησε (όπως είπα και πριν, ο ύπνος ήταν λίγος, και το περπάτημα μπόλικο) πείρα το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο, μέσω της παλίας-νέας πόλης.

ΥΓ. 1000 συγνώμη που άργησα με το γράψιμο. Έγραφα την thesis μου παράλληλα με μικρά προβλήματα υγείας μου, με καθυστέρησαν στο γράψιμο. Θα προσπαθήσω τώρα να γράψω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

 

[hydronetta]

Κουράγιο σε όλα, πάντα εν αναμονή των επόμενων κεφαλαίων
Ενας προορισμός στο στόχαστρο (αν έλειπαν κι αυτά τα κουλά με τις βίζες τους).
Μα καλά δεν βάζουν μυαλό από τους δύο γείτονές τους; Μπορεί να το διαφημίζουν ο τουρισμός δεν είναι η προτεραιότητά τους.

 

[ThanasisU2]

Μα η βίζα βγαίνει πολύ εύκολα. 60 ευρώ, κράτηση από booking.com 5 μέρες και έτοιμη Το πρόβλημα είναι, τα ακριβά ξενοδοχεία στο Αζερμπαϊτζάν, και η ελλιπής τουριστική υποδομή, άλλα για αυτά στα επόμενα ποστ

 

[hydronetta]

Μα η βίζα βγαίνει πολύ εύκολα. 60 ευρώ, κράτηση από booking.com 5 μέρες και έτοιμη Το πρόβλημα είναι, τα ακριβά ξενοδοχεία στο Αζερμπαϊτζάν, και η ελλιπής τουριστική υποδομή, άλλα για αυτά στα επόμενα ποστ

Μένω στο κόλλημά τους να υπάρχει κράτηση από το booking.
Eρώτηση: μπορείς να κάνεις μια κράτηση με ακύρωση στο booking , να βγάλεις τη βίζα και μετα να ακυρώσεις τη κράτηση ή το θέλουν προπληρωμένο;

 

[ThanasisU2]

Μα αυτό ακριβώς έκανα. Νομίζω έκλεισα Hilton, έβγαλα την βίζα, και μετά το ακύρωσα

 

[ThanasisU2]

Για Qobustan, καλά πάω πασά μου;

Σήμερα θα πάμε να δούμε τις πετρογραφίες του Qobustan! Μα για αυτό ήρθαμε και εδώ, να τα δούμε. Κλασικά οι υποδομές είναι για τα μπάζα, και για να φτάσεις στο μουσείο του Qobustan. Για να φτάσει κανείς εκεί, θα χρειαστεί ταξί (πανάκριβο), αυτοκίνητο ή μπορεί να φτάσει με ΜΜΜ. Αρκεί να φτάσεις στην στάση Dvadsat bus stop (Τερματική στάση του 20, πσσσς) με τις γραμμές 20 ή 288 και μετά να πάρει το λεωφορείο προς το Ələt (Αλάτ) γραμμή 195.

Θα μου πείτε, σιγά το δύσκολο να πάρεις το λεωφορείο. Έλα όμως που δε ξέρεις που στο κόρακα σταματάει το λεωφορείο στην πόλη; Πρέπει να κοίταγα πάνω από 40 λεπτά διάφορες στάσεις λεωφορείων άλλα και ταμπέλες λεωφορείων, να δω που είναι στάση/λεωφορείο του 20 ή 288. Αυτοί που θέλαν να με βοηθήσουν ήταν μόνο οι ταρίφες, που με μεγάλη αγάπη θα με πηγαίναν στην στάση του λεωφορείου για λίγα μανάτ. Έ δε σφάξαμε, θα γυρίσουμε το βράδυ στο δωμάτιο, και θα δούμε.

Σήμερα, θα περνάγαμε την μέρα, κάνοντας βόλτες στην παλιά πόλη, και επισκέπτοντας τα μουσεία της.

Είσοδος στην παλιά πόλη

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Μπακού, είναι ο πύργος Qiz, χτησμένος το 12ο αιώνα μ.Χ. Αποτελεί το καμάρι του Μπακού, και σήμερα μπορεί κανείς να το επισκεφτεί, μιας και είναι μουσείο, και στους διάφορους ορόφους παρουσιάζει την ιστορία της πόλης και του πύργου.

Η τιμή εισόδου είναι 3 μανάτ το κανονικό εισιτήριο και 1 το φοιτητικό. Στην είσοδο θα δούμε, ότι το κτίριο είναι υπό την προστασία του UNESCO από το 2000.

Χάρτης της πόλης

Στους διάφορους ορόφους θα ανακαλύψουμε όλη την ιστορία του πύργου, χάρης τον ψηφιακό υλικό που θα βρούμε εκεί. Θα παίξουμε με τους πλανήτες, θα γίνουμε για λίγο αστρονόμοι άλλα και πολεμιστές που θα υπερασπιστούμε τον λαό μας, πίσω από τα τοίχοι.

Το παλιό Μπακού

Στο τελευταίο όροφο, κοινώς αλλιώς ταράτσα, θα έχουμε όλο το Μπακού μας στα πόδια.

Flame Towers

Dövlət Bayrağı Meydanı / Πάρκο της σημαίας & Bakı Kristal Zalı/Baku Crystal Hall

Ναυπηγεία

Υποχρεωτική φωτογραφία (για αυτούς που με δεν ξέρουν, ή με ξέχασαν από το τελευταίο meeting το 2012 )

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα

Μπορώ να πω, πως το μουσείο ήταν αρκετά καλό, για τα λεφτά του, και συνιστώ σε όλους να το δουν, αν περάσουν ποτέ από την Αλβανία του Καυκάσου.

Ήταν ήδη μεσημέρι, και η πείνα άρχιζε να χτυπάει χαρωπά το στομάχι μου. Το καλό σε αυτή την πόλη, είναι το lunch menu, με 5 μανάτ. Το κακό ότι όλα είναι στα Αζέρικα. Αλλά, τι ταξιδιώτες θα ήμασταν, άμα πηγαίναμε στο McDonald σε κάθε δυσκολία που θα βρίσκαμε μπροστά μας; Μια ζωή (και ένα έντερο) το έχουμε

Επειδή είχα σταμπάρει ένα δίπλα στο σταθμό, είπα να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί. Προσπαθώντας να βγω προς το Baku Boulevard (προμενάδα) χάζεψα την παλιά πόλη από μέσα.

Ένα από τα ελάχιστα τζαμιά στην πόλη

Τείχη της παλιάς πόλης

Anyone ask for comunism?

Πύργος Qiz

Ο καιρός, ήταν απλά υπέροχος. Ούτε παραγγελία να τον είχα κάνει. Ο περίπατος ακόμα καλύτερος. Τώρα είχα την ευκαιρία, να δω την προμενάδα, το μεσημέρι, την ώρα οι πιο πολλοί έχουν διάλειμμα ή σχολάσαν. Όλη πόλη τριγυρνάει εκεί, και κυρίως δίπλα στο πολυκατάστημα Park Bulvar, το οποίο δε έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τα δικά μας.

Baku Boulevard

Baku Boulevard

Μετά από καμιά ώρα, έφτασα στο εστιατόριο. Ο τζούνιορ σερβιτόρος όλο χαρά, λογικά πρώτη φορά βλέπει ξένο στο μαγαζί, και έτρεχε όλη την ώρα γύρω μου, μήπως κάτι θέλω. Παραγγέλνω το μενού, και μια μπίρα Αζέρικη (άθλια) και με την άσχημη γεύση στο στόμα, να φοβάμαι, τι θα δοκιμάσω μετά. Το φαγητό ήταν κοτόσουπα, με σις κεμπάπ, μπακλαβά και αυράν. Δεν ήταν και άσχημα.

Tamam!

ΥΓ 1. Στο Αζερμπαϊτζάν, συμβαίνει το αντίθετο, με τις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες. Αντί οι ντόπιοι να κυνηγάνε και να φλερτάρουν κοπελίτσες ξένες, οι κοπελίτσες έρχονται, κάθονται δίπλα σου στην καφετέρια/εστιατόριο/παγκάκι, και θέλουν να μιλήσουν μαζί σου.

ΥΓ 2. Μερικές από αυτές είναι πολύ πλούσιες (και δε μιλάμε για μανάτ)

 

[ThanasisU2]

Ένα Σεράι και κάτι Φλεγόμενες Πέτρες

Μετά το υπέροχο γεύμα, πήρα ξανά το δρόμο για την παλιά πόλη, να επισκεφτώ το δεύτερο πιο σημαντικό μνημείο του Μπακού, το Παλιό Παλάτι (Σεράι) του πασά.

Η είσοδος, είναι 3 ΑΖΝ (η φωτογράφιση 1 ΑΖΝ) και η ενοικίαση audio guide 5 AZN.

Η αρχιτεκτονική είναι παρόμοια με το Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης, άλλα και αυτή την φορά, οι Αζέροι, συνδύασαν το παλιό με το νέο. Σε όλο το μήκος του Σεράι, θα βρούμε υπολογιστές με ενδιαφέρον βίντεο για το πως ζούσαν οι πασάδες, άλλα θα έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε με αρχαία όργανα.

Βασιλικός Θρόνος

Βασιλικός Θρόνος

Αραβική Καλλιγραφία

Είναι μακέτο, τούτο το έργο;

Εκτός του εσωτερικού, έχουν την δυνατότητα να εξερευνήσουμε το παλάτι και απέξω, όπως να δούμε τα τοίχοι του παλατιού, τα λουτρά ή να ανέβουμε στο πύργο του.

Προάυλιος χώρος

Λουτρά

Για το παλάτι μπορείτε να αφιερώσετε 1 με 1 ½ ώρα. Είναι αρκετές για να πάρετε μια γεύση από την ‘Διαφορετική Τουρκία’ .

Μιας και ήταν νωρίς, είπα να πάρω σβάρνα το λιμάνι ή την Λεωφόρο του Μπακού (εκεί που το 2016 θα διεξαχθεί το Baku Street Circuit της Formula 1)

Εκεί επείσης θα βρούμε και το μεγαλύτερο κιτς της πόλης. Κάτι σαν το Ντουμπάι ένα πράγμα. Έχουμε λεφτά από πετρέλαιο, άρα μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Μικρή Βενετία

Στο τέλος της λεωφόρου, θα βρούμε το τελεφερίκ (δωρεάν) που θα μας πάει στο πάρκο Κίροβ, εκεί που βρίσκεται τώρα, η ‘Λεωφόρος των Μαρτύρων’ Şəhidlər Xiyabanı. Δημιουργήθηκε το 1990, λίγο μετά την Ανεξαρτησία του Αζερμπαϊτζάν, ως φόρος τιμής (στην αρχή) των Αζέρων και Τούρκων που πολέμησαν τους Μπολσεβίκους και τους Αρμενιούς τον Μάρτιο του 1918 και τους Σοβιετικούς τον Γενάρη του 1990. Μετά προστέθηκε και το μνημείο των πεσόντων του πολέμου για το Ναγκόρνο – Καραμπάχ.

Τούρκικη Βοήθεια στους πολέμους

Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Πίσω από το μνημείο, θα βρούμε την υπέροχη θέα, προς την Κασπία Θάλασσα άλλα και της νέας πόλης πίσω από τους Flame Towers.

Η πλατεία της σημαίας

Νέα Πόλη

Flame Towers

Flame Towers

H τελευταία ατραξιόν της ημέρας, είναι η διάσημες ‘Φλεγόμενες πέτρες’ Yanar Dağ.

Όπως ξέρουμε το Αζερμπαϊτζάν, βρίσκεται πάνω σε μεγάλη ποσότητα πετρελαίου άλλα και υγραερίου. Οι Φλεγόμενες πέτρες, δεν είναι τίποτα άλλο, από μια απλή πηγή υγραερίου, που πήρε κάποτε φωτιά, και φλέγεται έτσι για μερικές εκατονταετίες.

Πως να φτάσουμε εκεί; Η πρώτη επιλογή, το ταξί (άλλα θέλει αρκετά παζάρια) ή με ΜΜΜ.

Μιας και μέγα φαν, κατά των ταξί, επέλεξα την διαδρομή με ΜΜΜ. Για να φτάσουμε εκεί, θα πρέπει να πάρουμε το μετρό για την στάση Koroglu, και από εκεί, το λεωφορείο (ο Αλλάχ να το κάνει) 217. Το να φτάσει κανείς στην στάση Koroglu, δε αποτελεί καμία μεγάλη δυσκολία. Το να βρει κανείς από που φεύγει το λεωφορείο, είναι άλλη ιστορία. Υπάρχουν εκεί 2 στάσεις λεωφορείων, πάνω από πολυσύχναστη λεωφόρο. Στάση με την έννοια, πινακίδα με δρομολόγιο, δε υπάρχει, και ο μόνος τρόπος για να βρει κανείς πως να φτάσει, θα πρέπει να τρέξει μερικές φορές μέσω του τούνελ, για να βρει που φεύγει το λεωφορείο.

Μετά από κάνα 10 λεπτό, κατάφερα να βρω από που φεύγει, το λεωφορείο, και μετά από 30 λεπτά, φτάνω στην τελευταία στάση, η οποία είναι η YanarDağ.

Μιας και η είσοδος ήταν κλειστή (ήταν 19:00 και το μέρος κλείνει στις 17:00) θα πρέπει να λαδώσετε τον φύλακα (τι να κάνουμε, πράγμα σύνηθες για το Αζερμπαϊτζάν) με 2 ΑΖΝ (τόσο όσο το εισιτήριο) για να μπορέσετε να θαυμάσετε μια φωτιά που βγαίνει από την γη.

Yanar Dağ

Yanar Dağ - Οι φλεγόμενες πέτρες

Μετά από 20 λεπτά, είπα, αρκετά, πάμε πίσω. Το λεωφορείο, πάλι καλά περίμενε στην στάση, και πρόλαβα να γυρίσω, πριν πιάσει το κρύο. Στο δρόμο, είχα την ευκαιρία, να θαυμάσω, μερικές από τις πετρελαιοπηγές τους.

Αυτά για σήμερα, ντουσάκι, ύπνος, και την επόμενη μέρα, Qobustan!

 

[underwater]

Αν και ποτέ δεν με τράβηξε και τόσο το Αζερμπαϊτζάν, το ταξίδι σου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον!