Νέα Ζηλανδία Η Μέση Γη και το χρονικό του ύπνου, της φαγούρας και…των πτωμάτων

[hydronetta]

Αινιγματικός ο τίτλος της ταξιδιωτικής μου ιστορίας, εντούτοις επιφυλάσσομαι να απαντήσω σε όλα τα ερωτήματα που εγείρει…
Το ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία (ΝΖ) ήταν διακαής πόθος ετών. Ο ταξιδιωτικός μου οδηγός “60 scenic drives in NZ” μόνο σκόνη δεν έπιανε στη βιβλιοθήκη μου, καθώς κατά τακτά διαστήματα τον ανέσυρα και ταξίδευα νοερώς. Ήρθε κι η τριλογία του Τόλκιεν στην μεγάλη οθόνη και επέτεινε το κακό. Τι, να μην αναφωνήσω όντας στην φανταστική Μόρντορ ως έτερον Γκόλουμ… “my precious!”
Ένα όμως ταξίδι στην Αιθιοπία που δεν ευόδωσε να πραγματοποιηθεί, ήταν η αφορμή να στρέψω το ενδιαφέρον μου ξανά στη ΝΖ, αυτή τη φορά με αγριότερες διαθέσεις. Και με τον γνωστό οίστρο που με διακρίνει όταν πρόκειται να οργανώσω ένα ταξίδι, έπιασα δουλειά επί χάρτου, ταξιδιωτικού οδηγού και ίντερνετ. Γιατί βέβαια είμαι πιστός οπαδός των ανεξάρτητων διακοπών όπου το μέρος το επιτρέπει. Αρχικά η πλεονεξία μου με οδήγησε για 17 μέρες να φτιάξω ένα εξαντλητικό πρόγραμμα άνω των 6000χλμ, κάτι που έγειρε την μήνιν του πιστού μου συνταξιδιώτη και οδηγού που εδήλωσε ρητώς ότι διακοπές πίσω από το τιμόνι δεν σκοπεύει να κάνει. Με πόνο ψυχής έκανα τις απαραίτητες περικοπές και μετά από ατέλειωτες εργατοώρες έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια, το αυτοκίνητο, και τη διαμονή (για όλα αυτά θα γράψω στο τέλος, βλέπε practicalities…)

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ
Έτσι λοιπόν ένα Σάββατο μεσημέρι του Φεβρουαρίου μας βρήκε δύο χαρωπούς ταξιδιώτες να παίρνουμε τη πτήση της Etihad για Σίδνεϋ μέσω Ντάμπου Ντάμπι (όπως είπε η αγεωγράφητος μήτηρ μου). Μετά από 20 ώρες πτήσεων και ενδιάμεσης αναμονής και ολίγον σαν τελικό σίγμα φτάσαμε στο Σίδνεϋ. Θα πρέπει εδώ να ενημερώσω τους επίδοξους ταξιδιώτες ότι η Αυστραλία θέλει βίζα η οποία όμως ταχύτατα κι ακούραστα εκδίδεται online. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι ο μεγάλος αδελφός δουλεύει εξαιρετικά. Δεν χρειάστηκε καν να δείξουμε κάποιο αποδεικτικό, ήμασταν ήδη καταχωρημένοι στα συστήματά τους! Σε αυτό όμως που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι οι Αυστραλοί είναι η εισαγωγή στη χώρα τροφών ή άλλων βιολογικών προϊόντων. Άρα αν πάρετε μαζί σας καμμιά σταφιδούλα για τη λιγούρα σκεφτείτε το διπλά. Πιθανά να καταλήξει στο καδο απορριμάτων του αεροδρομίου. Το βραδάκι κάναμε μια σύντομη βόλτα στο Darling Harbour όπου μας πήγε μια αγαπητή φίλη και συνάδελφος, όπου εκτιμήσαμε το υπέροχο καλοκαίρι του νοτίου ημισφαιρίου. Βροχή και υγρασία να κολλάς ολόκληρος…. Δεν το ξενυχτήσαμε καθώς την επομένη άγρια χαράματα πήραμε τη πτήση της Qantas για Auckland. Το Auckland είναι η σημαντικότερη πύλη εισόδου στη χώρα και αν και είναι η μεγαλύτερη μακράν πόλη της ΝΖ, εντούτοις ΔΕΝ είναι η πρωτεύουσα της χώρας!

HMEΡΑ 1
Η πρώτη αναπόφευκτη επαφή με μια χώρα είναι τα χαρωπά πρόσωπα των τελωνιακών υπαλλήλων οι οποίοι δεν ξέρω γιατί εξέλαβαν τόσο στραβά τη παρουσία μας στη χώρα τους. Μπας και πίστεψαν ότι αποφασίσαμε να μεταναστεύσουμε;;; Και γιατί ήρθατε, και που θα μείνετε, και πόσο θα μείνετε και για να δούμε το πρόγραμμα του ταξιδιού σας και μπας και φοράτε μπότες με τις οποίες κάνατε πεζοπορία στην Αφρική (;!). Όπως καταλάβατε τα περί εισαγωγής τροφών κλπ κλπ ισχύουν και εδώ αλλά σε υπερκείμενο βαθμό.
Αγνοώντας την ψυχρή υποδοχή, παραλάβαμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει (ψιλοταλαίπωρο) και εφορμήσαμε για να εξερευνήσουμε το βόρειο νησί. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, η πρώτη στάση ήταν στις λίμνες Kaiiwi στα βορειοδυτικά του Auckland. Οι λίμνες αυτές περιτριγυρίζονται από πυκνό δάσος και τίποτα δεν προδίδει ότι είναι μια ανάσα από τη θάλασσα. Κι ενώ ως εκείνη τη στιγμή μας συντρόφευε συννεφιά και υγρασία, ένας λαμπρός ήλιος αποφάσισε να δείξει το πρόσωπό του έτσι ώστε να απολαύσουμε το μπανιο μας μαζί με τους κατασκηνωτές στα πεντακάθαρα νερά της λίμνης.

Λίμνες Kaiiwi​

Αφού ανανεωθήκαμε ακολουθήσαμε πορεία βόρεια προς τα τροπικά kauri δάση (ή τουλάχιστον ότι άφησε η εκτεταμένη υλοτομία για την δημιουργία βοσκότοπων και καλλιεργειών). Τα kauri είναι πανύψηλα δέντρα με κορμό που μπορεί να φθάνει και τα 5 μέτρα σε διάμετρο και μερικά από αυτά χρονολογούνται μερικά χιλιάδες χρόνια και συνδέονται με τοπικούς θρύλους των Μαορί. Περπατήσαμε για ένα μισάωρο στο Trounson kauri forest όπου απολαύσαμε τη μεγαλοπρέπεια των δένδρων αυτών και το πνεύμα μας γαλήνεψε απολαμβάνοντας τους ήχους των πουλιών και το οργιώδες πράσινο.

Δένδρο kauri, Trounson kauri forest​

Ο χρόνος όμως μας πίεζε κι έτσι οδικώς μέσω Omapere στην είσοδο του κόλπου Hokianga. Οι παραλίες ήταν απίθανες, παρθένες …. μόνο που βρίσκονταν στην αντίπερα όχθη!!! Και μια κι ο καιρός είχε προοδευτικά επιδεινωθεί, οποιαδήποτε σκέψη για μπάνιο έπεσε στο κενό.

Κόλπος Ηokianga​

Κι οντως μέχρι να φτάσουμε στην Paihia στην περιοχή Bay of Islands, όπου ήταν προγραμματισμένη η διαμονή μας άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού. Καλοκαίρι να σου πετύχει μονολογούσα όλο νεύρα.
Φτάνοντας κατά τις 8:30 στη διαμονή μας, ο ιδιοκτήτης μας δήλωσε πανικόβλητος ότι αν θέλουμε να φάμε η κουζίνα στα εστιατόρια κλείνει στις 9. Το θεώρησα υπερβολή για ένα τουριστικό μέρος, αποδείχθηκα όμως λάθος. Ως αποτέλεσμα καταλήξαμε να φάμε χάμπουργκερ, όλα τα υπόλοιπα εστιατόρια ήταν «sorry kitchen closed»!!
H απόλυτη απελπισία ήρθε λίγο αργότερα: 10:30 και οι δρόμοι είχαν σχεδόν ερημώσει!! Άντε πάμε να κοιμηθούμε…τι άλλο να κάνουμε….. εμείς κι οι γλάροι.
Κάτι ήδη μου έλεγε ότι αυτές οι διακοπές είχαν ….πολύ ύπνο. (η απάντηση στο πρώτο μέρος του τίτλου). Καληνύχτα σας! Εσείς στην Ελλάδα πάτε ταβέρνα, εμείς αγκαλιά με τα μαξιλάρια μας!

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Lyda]

Πολυ ωραια η αρχη, περιμενουμε την συνεχεια

 

[Rosa]

To περίμενα πώς και τι να ξεκινήσεις ιστορία!!!! Από την Αιθιοπία στη χώρα των kiwi (μέσω Ντάμπου Ντάμπι, βεβαίως βεβαίως!!!) Αναμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!!!!!!!!!!!!


υ.γ. θέλω κι εγώ να αγκαλιάσω νεοζηλανδέζικο μαξιλάρι, ζητώ πολλά??:roll

 

[hydronetta]

Ειπα να ξεπεράσω τη τεμπελιά μου Ρόζα μου.... κάτσε γιατί έχω άλλες 16 μέρες!!

 

[Rosa]

Πάλι καλά, πάντως...φαντάσου αντί για Ντάμπου Ντάμπι, η μήτηρ σου να σου έλεγε Χάμπτι Ντάμπτι..... (ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)

 

[getxowoman]

Και γω σε περιμενα!!!! Τόσες μέρες έμεινα & γω !! Ανυπομονω για συνέχεια!!

 

[mariath]

Ποιος πάει ταβέρνα; Όλοι εδώ είμαστε αγκαλιά με τον υπολογιστή και περιμένουμε ταξίδι στη Μέση Γη....

 

[eleni70]

απολαυστικη αφηγηση...ονειρεμενος προορισμος...
περιμενω κ εγω τη συνεχεια με περιεργεια, γιατι αντε ο υπνος (λυσαμε την απορια), αντε η φαγουρα αλλα τα πτωματα!!!!!!

 

[romantic woman]

Ενδιαφέρον,δύσκολο ταξίδι!!ελπίζω τις απορίες μας για τη φαγούρα και τα υπόλοιπα να μας τις λύσεις εγκαίρως....μη φτάσουμε να περιμένουμε 17;μέρες που διήρκησε το ταξίδι σου

 

[ioanna karagianni]

Ωραία πρώτα να ομολογήσω ότι ο Άρχοντας των δακτυλιδιών υπήρξε ανέκαθεν η ωραιότερη ιστορία που έχω διαβάσει και η τριλογία στην μεγάλη οθόνη με ικανοποίησε πλήρως. Επίσης η αφήγησή σου είναι εξαιρετική. Έχω κολλήσει πάνω σας και σας ακολουθώ κατά πόδας. Κάντε λίγο χώρο στο κρεβάτι, ενοχλώ; δεν ενοχλώ

 

[pattyyy]

Δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου από τον υπολογιστή! Γράφεις πολύ ωραία για έναν ονειρεμένο προορισμό! Αναμένω συνέχεια!!!

 

[hydronetta]

HΜΕΡΑ 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»

Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο Hell’s Gate.
Γεωθερμικό Πάρκο Hell's Gate
To πάρκο έχει έκταση 4 τετραγωνικών χλμ και μέσω μιας καλοσχεδιασμένης διαδρομής (την οποία απαγορεύεται να παρακάμψεις εκτός αν επιθυμείς να μαγειρευτείς στον ατμό) περπατάς δίπλα από έδαφος που κυριολεκτικά καπνίζει, ενώ διάσπαρτες είναι λίμνες με λάσπη που κοχλάζει. Το Πάρκο σχετίζεται με τις παραδόσεις των Μαορί, καθώς στους καταρράκτες Kakahi (είναι οι μεγαλύτεροι θερμοί καταρράκτες στο κόσμο-μη φανταστείτε βέβαια Νιαγάρα) πλένονταν οι πολεμιστές στα θειώδη νερά για να θεραπεύσουν τις πληγές τους και για να απομακρύνουν το “tapu” του πολέμου. Στο πάρκο μπορείς να απολαύσεις ένα καυτό λασπόλουτρο για 20 λεπτά αυστηρά (περιμένει και στην ουρά κόσμος) και μετά να μουλιάσεις όσο θέλεις στην ιαματικά θειώδη λουτρά, πράγμα που το πράξαμε βεβαίως βεβαίως.

Ακολουθήσαμε στη συνέχεια πορεία βορειοδυτικά προς τη λίμνη Okataina που στον οδηγό μου έδειχνε να έχει μια υπέροχη παραλία και μιας κι ο καιρός το επέτρεπε είπαμε να ρίξουμε την καθιερωμένη μας βουτιά. Ατυχώς πέσαμε σε σχολική εκδρομή και η υπέροχη παραλία είχε γίνει ένας απέραντος παιδότοπος. Πεισματικά είπαμε ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιο μονοπάτι που να σε οδηγεί σε κάποια από τις πολλές μικρές παραλίες που φαίνονταν στις ακτές της λίμνης. Κι έτσι επιστρέψαμε οδικώς προς τα πίσω όπου υπήρχε σχετική σήμανση για τα μονοπάτια προς τη λίμνη. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε το trekking.
Χαμένοι...ψάχνοντας τη λίμνη
Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, ανηφόρες, κατηφόρες, μέσα στην οργιώδη βλάστηση, μόνοι κι έρημοι κάτι που δεν φάνηκε να μας πονηρεύει ιδιαίτερα…. καθώς μετά από 1.30 ώρα καταλήξαμε πάλι στην ίδια παραλία που είχαμε φτάσει αρχικά με το αυτοκίνητο!! Μόνο που το σχολείο είχε φύγει, η παραλία ήταν σχεδόν έρημη κι εμείς «οι έξυπνοι» είχαμε άλλη μιαμιση ώρα ποδαρόδρομο επιστροφή για να πάμε πίσω στο αμάξι. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν καλοί άνθρωποι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στις δραματικές εκκλήσεις μας για ωτοστόπ.

Το απόγευμα είχαμε κανονίσει να εντρυφήσουμε στις παραδόσεις των Μαορί και μετά από σχετικές συστάσεις επιλέξαμε το Tarimaki Maori village. Ομολογώ ότι η όλη εμπειρία μου ήταν άκρως απογοητευτική. Αρχικά μας παρέλαβαν με πούλμαν καθώς το "παραδοσιακό" χωριό βρίσκεται εκτός Rotorua. O οδηγός μας θεώρησε ότι μάλλον πρόκειται για σχολική εκδρομή: μας έβαζε να τραγουδάμε, να αναφωνούμε συνεχώς περιχαρείς «Κία Όρα» (Καλωσορίσατε στα Μαορί), να μιμούμαστε λέξεις και κινήσεις των Μαορί και να χειροκροτούμε κάθε φυλή που εκπροσωπείτο στο πούλμαν συνοδεύοντάς το με το αντίστοιχο χουρέι. Εμείς βέβαια μούγκα, είχα μουλαρώσει κι αρνιόμουν να συμμετέχω σ’αυτό το τσίρκο.
Φτάνοντας στο χωριό (3 πούλμαν συνολικά - biiiiiiiiig business), ακολούθησε η τελετουργία αποδοχής μας από τον αρχηγό του χωριού για την οποία είχαμε ήδη εκλέξει έναν εκπρόσωπο να προσφέρει κλάδο ελαίας (ότι ερχόμαστε εν ειρήνη).
Η τελετή υποδοχής των Μαορί
Ακολούθησε μια σύντομη περιήγηση στο ιμιτασιόν χωριό όπου σε κάθε καλύβα μας έδειχναν και κάτι από τις καθημερινές δραστηριότητες των Μαορί. Αυτό όμως γινόταν άναρχα με αποτέλεσμα να αποκομίσουμε λίγες πληροφορίες. Και βέβαια κράτησε πολύ λίγο καθώς το βούκινο σάλπισε και μας μαζέψανε στο μικρό αμφιθέατρο για να δούμε τους χορούς και τα τραγούδια.
Εκεί κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό όταν επί σκηνής μέσα στους "παραδοσιακούς" Μαορί εμφανίστηκε κι ένας κιθαρωδός!!!. Είχαν κιθάρες οι Μαορί;; Όπως με ενημέρωσαν εκ των υστέρων με την άφιξη των ευρωπαίων η κιθάρα ενσωματώθηκε στις μουσικές τους παραδόσεις! Υπό τους ήχους λοιπόν της κιθάρας απολαύσαμε το σύντομο πρόγραμμα το οποίο περιελάμβανε και τον γνωστό πολεμικό χορό Haka που χαρακτηρίζεται από έντονες κινήσεις του σώματος, χτυπήματα με τα χέρια στο στήθος και τα πόδια, κραυγές, γούρλωμα ματιών και έξοδο της γλώσσας που σκοπό είχε να δημιουργήσει φόβο στους αντιπάλους.
Haka: σκοπός είναι η δημιουργία δέους και φόβου στους αντιπάλους
Είναι μια παράδοση που συνεχίζεται και από την εθνική ομάδα ραγκμπυ της ΝΖ (το θυμόμαστε όλοι από τη διαφήμιση με τους σκωτσέζους με τα κιλτ).
Ακολούθησε λουκούλειο μπουφέ όπου για να αποζημιωθώ για την απογοήτευσή μου έφαγα ένα σκασμό. Μας έκαναν επίδειξη του πώς μας μαγείρεψαν το φαγητό που φάγαμε: υποτίθεται το αρνάκι ψήθηκε στη χόβολη (πολύ αμφιβάλω) και μας υπέδειξαν το δρόμο προς το souvenir shop… Συνολικά ο περισσότερος χρόνος στο χωριό αναλώθηκε στο φαγητό...
Στη επιστροφή μια από τα ίδια…
«Κία Όρααααααααααα» αναφωνούσαν όλοι οι τουρίστες κι εγώ σιωπηλός και προβληματισμένος αν το όλο σκηνικό που είδα αντιπροσωπεύει τους Μαορί κι αν με βοήθησε να κατανοήσω τον πολιτισμό τους. :roll: Σίγουρα όχι... (συνεχίζεται)