Περιεχόμενα
15 Αυγούστου 2007. Ανήμερα της Παναγίας. Αλλος πάει στην Τήνο, εμείς φύγαμε γιά Λισσαβώνα. Μέσω Μιλάνου (Μαλπένσα) φτάσαμε στην Λισαβώνα περίπου 12 το μεσημέρι. Βγάλαμε την Lisboa Card, γιά να έχουμε ελεύθερη μετακίνηση στην πόλη καί με λεωφορείο φτάσαμε στο κέντρο (το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά, σχεδόν στα όρια της πόλης καί έχει τακτική συγκοινωνία γιά το κέντρο).Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πού είχαμε κλείσει (Gale Opera αν θυμάμαι καλά) πολύ καλό για τα λεφτά του (68 ευρώ το δίκλινο με πρωϊνό) καί με ένα ακόμα καλύτερο πρωϊνό μπουφέ, ξεκινήσαμε να ανακαλύψουμε την Λισαβώνα.
Ηταν ήδη απογευματάκι, τα μουσεία θα έκλειναν σε λίγο, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μιά πρώτη γνωριμία βολτάροντας.
Ανεβήκαμε στο Καστέλο ντε Σάουν Ζορζέ, χτισμένο σε ύψωμα, στην θέση της παλαιάς ακρόπολης, πού το 1147 ο βασιλιάς Αφόνσος Ερρίκος το μετέτρεψε σε κατοικία των Πορτογάλων βασιλέων.
Η βόλτα γύρω από τις επάλξεις σού δίνει μία μοναδική εικόνα της Λισαβώνας καί τού Τάγου καί τα δρομάκια της συνοικίας Σάντα Κρούζ πού περικλείει είναι γραφικότατα. Πιστεύω πώς είναι το ιδανικότερο μέρος γιά να ξεκινήσει κανείς την γνωριμία του με την άκρως γοητευτική πόλη.
Κατενθουσιασμένες, βγήκαμε από το κάστρο καί αρχίσαμε την περιπλάνηση στα δρομάκια της Αλφάμα. Λαβύρινθος. Στρίβαμε από δώ, βγαίναμε από κεί, πάλι στο ίδιο σημείο βρισκόμασταν. Πώς να την χαρακτηρίσω? Γραφική, ρομαντική, έγκαταλελειμένη? Ολα αυτά μαζί καί την αίσθηση ότι γυρνάς πίσω στον χρόνο, με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σουρούπωνε. Καθίσαμε γιά φαγητό, σε ένα ταβερνάκι της περιοχής. Πρόχειρη επιλογή, από αυτές πού κάνεις όταν λές ¨αμάν, δεν βαστάω άλλο, να κάτσω κάπου, έστω σε παγκάκι». Από φαγητό δεν έλεγε τίποτα, είχε όμως μία σαγκρία, μα τι σαγκρία. Ακόμα την θυμάμαι.
Τώρα, αυτό έφταιγε, ότι δεν φάγαμε καλά, η κούραση ή η χαρά πού έχουμε καί μόνο στο άκουσμα της λέξης «ταξίδι»?
Πάντως φύγαμε σε κατάσταση άκρατης ευθυμίας. Αγκαζέ (ποιά στήριζε ποιά, είναι ένα άλλο θέμα) καί τραγουδώντας το «τράμ το τελευταίο».
Παραγγελία τόχαμε? Νάτο πού κατεβαίνει από τα στενά αγκομαχώντας καί ντράγκα ντρούγκ το καμπανάκι (εμείς το χαβάς μας), μπήκαμε μέσα.καί άρχισαν τα μποφόρ. Σαν κουδουνίστρα πήγαινε, έλεγες τώρα θα τουμπάρουμε. Ευτυχώς είχα καθήσει από την έξω μεριά τού καθίσματος καί είχα στριμώξει την φίλη μου στην γωνία. Αλλιώς, έτσι λιανή πού είναι, θα την είχε πετάξει έξω κι’ακόμα θα μάζευα τα κοκκαλάκια στην Λισαβώνα.
Πάντως, το τράμ της Λισαβώνας , είναι μοναδική εμπειρία, πού δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Δεν ξέρω αν είναι αυτό πού λένε «το γέλιο είναι μεταδοτικό» ή η γενική εικόνα μας ήταν λίγο «γιά γέλια», ιδίως τα βράδυα πού γυρίζαμε ξεθεωμένες, τσαλακωμένες, αναμαλλιασμένες καί κουτσαίνοντας από την κούραση, πάντως όπου πηγαίναμε προκαλούσαμε τα γέλια ή έστω τα χαμόγελα.
Αυτό το αναφέρω, γιατί οί Πορτογάλοι δεν γελούν. Μας έκανε εντύπωση από την αρχή αυτό. Εχουν ένα πολύ σκεπτικό ύφος, σαν νάχουν πέσει όλα τα προβλήματα τού κόσμου στην πλάτη τους.
Πρωί πρωί φύγαμε γιά Μπελέμ. Φτάσαμε καί ακόμη το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών δεν είχε ανοίξει.
Πήγαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων. Χτισμένο το 1960, γιά την επέτειο 500 χρόνων από το θάνατο τού Ερρίκου τού Θαλασσοπόρου, με ύψος 52 μέτρα, δεσπόζει στην αποβάθρα τού Μπελέμ. Εχει σχεδιαστεί σε σχήμα καραβέλας, με δεκάδες ιστορικές μορφές ανάγλυφες στα πλευρά του.
Μπροστά του, ένας μεγάλος χάρτης στο πλακόστρωτο, απεικονίζει την πορεία των θαλασσοπόρων κατά τον 15ο καί 16ο αιώνα.
Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο τελευταίο όροφο. Από εδώ είχαμε την καλύτερη θέα προς το Μπελέμ καί το ποτάμι.
Το Μοναστήρι είχε ανοίξει.
Τι Μοναστήρι δηλαδή, πού έτσι όπως έβλεπες την πρόσοψή του, σού έδινε την εντύπωση μιάς λεπτοδουλεμένης δαντέλλας. Ολόλευκο, ολομάρμαρο, διακοσμημένο με υπέροχα σκαλίσματα, σε αφήνει άφωνο.
Η ανέγερση του διατάχτηκε το 1501, από τον Εμμανουήλ Α’, μετά την επιστροφή τού Βάσκο ντε Γκάμα, με λεφτά τού «πιπεριού», δηλ.από τά κέρδη πού είχαν από το εμπόριο των μπαχαρικών.
Το μνημείο αποτελεί κορύφωση της αρχιτεκτονικής Μανουελίνο.
Εντυπωσιακότατη η οροφή του με τις αψίδες, όπως καί το περιστύλιο. Εδώ βρίσκεται ο τύμβος τού Βάσκο ντε Γκάμα, όπως καί τάφοι βασιλέων. Χαρακτηριστικοί είναι επίσης καί οί μαρμάρινοι ελέφαντες, στοιχεία καί σύμβολα πού πήραν από τις κατακτήσεις καί τις αποικίες τους.
Στήν δυτική πτέρυγα της Μονής, στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, πού φιλοξενεί το κέντρο αρχαιολογικών ερευνών της Πορτογαλίας. Ενδιαφέροντα καί αξιόλογα εκθέματα, πού όμως δεν μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση καί πού καλύτερα θα βρίσκαμε από τον διπλανό Τροπικό Κήπο? Σχεδιασμένο στις αρχές τού 20ου αιώνα, με λιμνούλες καί παγώνια, φιλοξενεί τροπικά καί υποτροπικά δέντρα καί φυτά, όπως τα εντυπωσιακά δρακόδεντρα. Το μουσείο του διαθέτει 50.000 αποξηραμένα είδη φυτών.
Συνεχίσαμε με το Εθνικό Μουσείο Αμαξών, πού βρίσκεται πολύ κοντά.
Η συλλογή του είναι μία από τις καλύτερες της Ευρώπης καί στεγάζεται στην ιππική σχολή τού Παλάσιου ντε Μπελέμ (αυτό δεν είναι επισκέψιμο, γιατί σήμερα είναι η κατοικία τού προέδρου της Πορτογαλίας).
Εδώ υπάρχουν άμαξες πού χρησιμοποιούσαν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, από τις πιό απλές έως τις πιό μεγαλοπρεπείς. Η πίό εντυπωσιακή είναι αυτή τού 1716 τού μαρκήσιου ντε Αμπράντες, με επίχρυσα αγάλματα σε φυσικό μέγεθος.
Το σύνολο των εκθεμάτων είναι άκρως ενδιαφέρον καί αξίζουν τον χρόνο σας καί την προσοχή σας.
Ετσι, πέρασε η ώρα καί δεν προλάβαμε ανοιχτό τον Πύργο τού Μπελέμ. Τον καμαρώσαμε απ’έξω.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην Πράσα ντού Κομέρσιου. Περάσαμε κάτω από την θριαμβική αψίδα , βγήκαμε στην Ρούα Αγκούστα καί από κεί στην Πράσα ντος Ρεστοραντόρες, όπου καί δειπνήσαμε. Βόλτες στην νυχτερινή Μπαίξα καί επιστροφή με το τράμ-κουδουνίστρα.
Ενα γοητευτικότατο μουσείο μας περίμενε την επομένη. Το Εθνικό Μουσείο Αζουλέζου.
Περιμέναμε κάτι ανάλογο, με αυτά πού είχαμε δεί στην Τουρκία, δηλ. Ζωγραφισμένα πλακάκια με γεωμετρικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Ομως όχι. Εδώ τα αζουλέζους δημιουργούν, πλακάκι-πλακάκι, ολόκληρες παραστάσεις καί πίνακες.
Κατ’αρχάς το Μουσείο στεγάζεται στην πρώην μονή Μάντρε ντε Ντέους, ιδρυμένη το 1509. Με μπαρόκ διακόσμηση, η εκκλησία της είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Το μουσείο στεγάζεται στο περιστύλιο της.
Σε εισάγει σταδιακά στον τρόπο κατασκευής τών αζουλέζους καί στην πορεία τους από τούς Μαυριτανούς, στούς ισπανούς καί τελικά στούς πορτογάλους.
Ακόμη καί αν δεν είστε fun τού είδους, θα εντυπωσιαστείτε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην περιοχή Μπάϊρου Αλτου, γιά το Εθνικό Μουσείο Αρχαίας Τέχνης, πού περιέχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων τέχνης στην Πορτογαλία. Επειδή τα περισσότερα έργα προέρχονται από μοναστήρια, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στούς θρησκευτικούς πίνακες.
Εδώ θα δείτε αριστουργήματα τού Ντίρερ, τού Ιερώνυμου Μπός, τού Ραφαήλ, πορτογαλική ζωγραφική καθώς καί ασιατική καί αφρικανική τέχνη. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πολύπτυχο «η λατρεία τού Αγίου Βικέντιου» πού είχε αμφισβητηθεί στην εποχή του.
Πήραμε το Ελεβαντόρ ντε Σάντα Ζούστα. Κατασκευασμένο στις αρχές τού 20 αιώνα, από ένα μαθητή τού Άϊφελ, προσφέρει εντυπωσιακή θέα.
Η Ιγκρέζα ντού Κάρμου, πού την βλέπεις σχεδόν αμέσως μόλις βγείς από το ασανσέρ, είναι ότι απέμεινε από τον μεγάλο σεισμό τού 1755.
Καθίσαμε γιά φαγητό στην μικρή πλατεία εκεί μπροστά, σε ένα ινδικό εστιατόριο. Παρ’ότι δεν μας γέμισε το μάτι, είχε εξαιρετικό ταντούρι.
Σαγκρία? Απαπαπα...... Δεν θα γίνουμε η ατραξιόν για τούς Πορτογάλους. Νομίζω???
Σας λέει κάτι το προσωνύμιο «ο κύριος πέντε τοίς εκατό»?
Ετσι αποκαλούσαν τον πολυεκατομμυριούχο αρμένιο Καλούστε Γκουλμπενκιάν. Γεννημένος στο Σκούταρι το 1869, κατέφυγε στην Πορτογαλία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φιλότεχνος καί συλλέκτης από φύση του, διέθεσε τα πλούτη πού είχε απόκτήσει από την συμμετοχή του κατά 5% σε τέσσερις εταιρείες-κολοσσούς πετρελαίου (εξ’ού καί το παρατσούκλι του) γιά την συλλογή παντός είδους τέχνης, την οποία κληροδότησε στο πορτογαλικό κράτος, με μορφή μορφωτικού ιδρύματος.
Ετσι δημιουργήθηκε το Μουσείο Καλούστε Γκουλμπενκιάν.
Ενα μουσείο «διαμάντι». Με συλλογές εξαιρετικές. Με εκθέματα από κάθε γωνιά της γής καί από κάθε χρονολογική περίοδο.
Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Ισλάμ, Ευρώπη, Απω Ανατολή. Πίνακες, γλυπτά, έπιπλα, όλα βρίσκονται εδώ, όλα εξαιρετικής τέχνης.
Η συλλογή όμως πού κλέβει την παράσταση, είναι η συλλογή Λαλίκ.
Δεν φαντάζεστε τι τέχνη μπορεί να βρίσκεται πάνω σε ένα χτενάκι, σε μία καρφίτσα, σε ένα περιδέραιο. Είναι πραγματικά μοναδικά. Ενα μουσείο πού δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε!!!!
Είπαμε να χαλαρώσουμε λίγο καί να ξεφύγουμε από το βαρύ πρόγραμμα των μουσείων. Δεν ξέρω αν συμβαίνει καί σε σάς, αλλά παρ’ότι είμαστε μουσειόφιλοι, κάπου «στουμπώνουμε» καί ξαφνικά δεν θυμόμαστε τι είδαμε πού. Αν δεν κρατούσαμε σημειώσεις κι’άν δεν βγάζαμε φωτογραφίες καί βίντεο, θα τα είχαμε κάνει «αχταρμά».
Ετσι, πήγαμε στο Παβιλιάουν ντούς Οσεάνους, τουτέστιν Ακουάριουμ, το οποίο (κατά τα λεγόμενα τού οδηγού) είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης καί το δεύτερο τού κόσμου. Δεν ξέρω αν αληθεύει, πάντως το απολαύσαμε υπέρ το δέον. Με μία κεντρική τεράστια δεξαμενή καί τέσσερις μικρότερες, πού παρουσιάζουν τα οικοσυστήματα των ωκεανών, με την χλωρίδα καί την πανίδα τού καθενός. Την παράσταση κλέβουν οί πιγκουίνοι καί οί βίδρες. Αν έχετε την τύχη να βρεθείτε την ώρα πού τις ταίζουν, θα απολαύσετε ένα ξεκαρδιστικό θέαμα. Την αρσενική βίδρα -φαταούλα τον βαφτίσαμε- να προσπαθεί να κρατήσει όλη την τροφή για πάρτι του, πάνω στην κοιλιά του.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καί ετοιμάσαμε τις βαλίτσες.
Την επομένη θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο πού είχαμε νοικιάσει καί θα αναχωρούσαμε γιά Κασκαίς.
Η ιστορία τώρα αρχίζει...
Ηταν ήδη απογευματάκι, τα μουσεία θα έκλειναν σε λίγο, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μιά πρώτη γνωριμία βολτάροντας.
Ανεβήκαμε στο Καστέλο ντε Σάουν Ζορζέ, χτισμένο σε ύψωμα, στην θέση της παλαιάς ακρόπολης, πού το 1147 ο βασιλιάς Αφόνσος Ερρίκος το μετέτρεψε σε κατοικία των Πορτογάλων βασιλέων.
Η βόλτα γύρω από τις επάλξεις σού δίνει μία μοναδική εικόνα της Λισαβώνας καί τού Τάγου καί τα δρομάκια της συνοικίας Σάντα Κρούζ πού περικλείει είναι γραφικότατα. Πιστεύω πώς είναι το ιδανικότερο μέρος γιά να ξεκινήσει κανείς την γνωριμία του με την άκρως γοητευτική πόλη.
Κατενθουσιασμένες, βγήκαμε από το κάστρο καί αρχίσαμε την περιπλάνηση στα δρομάκια της Αλφάμα. Λαβύρινθος. Στρίβαμε από δώ, βγαίναμε από κεί, πάλι στο ίδιο σημείο βρισκόμασταν. Πώς να την χαρακτηρίσω? Γραφική, ρομαντική, έγκαταλελειμένη? Ολα αυτά μαζί καί την αίσθηση ότι γυρνάς πίσω στον χρόνο, με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σουρούπωνε. Καθίσαμε γιά φαγητό, σε ένα ταβερνάκι της περιοχής. Πρόχειρη επιλογή, από αυτές πού κάνεις όταν λές ¨αμάν, δεν βαστάω άλλο, να κάτσω κάπου, έστω σε παγκάκι». Από φαγητό δεν έλεγε τίποτα, είχε όμως μία σαγκρία, μα τι σαγκρία. Ακόμα την θυμάμαι.
Τώρα, αυτό έφταιγε, ότι δεν φάγαμε καλά, η κούραση ή η χαρά πού έχουμε καί μόνο στο άκουσμα της λέξης «ταξίδι»?
Πάντως φύγαμε σε κατάσταση άκρατης ευθυμίας. Αγκαζέ (ποιά στήριζε ποιά, είναι ένα άλλο θέμα) καί τραγουδώντας το «τράμ το τελευταίο».
Παραγγελία τόχαμε? Νάτο πού κατεβαίνει από τα στενά αγκομαχώντας καί ντράγκα ντρούγκ το καμπανάκι (εμείς το χαβάς μας), μπήκαμε μέσα.καί άρχισαν τα μποφόρ. Σαν κουδουνίστρα πήγαινε, έλεγες τώρα θα τουμπάρουμε. Ευτυχώς είχα καθήσει από την έξω μεριά τού καθίσματος καί είχα στριμώξει την φίλη μου στην γωνία. Αλλιώς, έτσι λιανή πού είναι, θα την είχε πετάξει έξω κι’ακόμα θα μάζευα τα κοκκαλάκια στην Λισαβώνα.
Πάντως, το τράμ της Λισαβώνας , είναι μοναδική εμπειρία, πού δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Δεν ξέρω αν είναι αυτό πού λένε «το γέλιο είναι μεταδοτικό» ή η γενική εικόνα μας ήταν λίγο «γιά γέλια», ιδίως τα βράδυα πού γυρίζαμε ξεθεωμένες, τσαλακωμένες, αναμαλλιασμένες καί κουτσαίνοντας από την κούραση, πάντως όπου πηγαίναμε προκαλούσαμε τα γέλια ή έστω τα χαμόγελα.
Αυτό το αναφέρω, γιατί οί Πορτογάλοι δεν γελούν. Μας έκανε εντύπωση από την αρχή αυτό. Εχουν ένα πολύ σκεπτικό ύφος, σαν νάχουν πέσει όλα τα προβλήματα τού κόσμου στην πλάτη τους.
Πρωί πρωί φύγαμε γιά Μπελέμ. Φτάσαμε καί ακόμη το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών δεν είχε ανοίξει.
Πήγαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων. Χτισμένο το 1960, γιά την επέτειο 500 χρόνων από το θάνατο τού Ερρίκου τού Θαλασσοπόρου, με ύψος 52 μέτρα, δεσπόζει στην αποβάθρα τού Μπελέμ. Εχει σχεδιαστεί σε σχήμα καραβέλας, με δεκάδες ιστορικές μορφές ανάγλυφες στα πλευρά του.
Μπροστά του, ένας μεγάλος χάρτης στο πλακόστρωτο, απεικονίζει την πορεία των θαλασσοπόρων κατά τον 15ο καί 16ο αιώνα.
Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο τελευταίο όροφο. Από εδώ είχαμε την καλύτερη θέα προς το Μπελέμ καί το ποτάμι.
Το Μοναστήρι είχε ανοίξει.
Τι Μοναστήρι δηλαδή, πού έτσι όπως έβλεπες την πρόσοψή του, σού έδινε την εντύπωση μιάς λεπτοδουλεμένης δαντέλλας. Ολόλευκο, ολομάρμαρο, διακοσμημένο με υπέροχα σκαλίσματα, σε αφήνει άφωνο.
Η ανέγερση του διατάχτηκε το 1501, από τον Εμμανουήλ Α’, μετά την επιστροφή τού Βάσκο ντε Γκάμα, με λεφτά τού «πιπεριού», δηλ.από τά κέρδη πού είχαν από το εμπόριο των μπαχαρικών.
Το μνημείο αποτελεί κορύφωση της αρχιτεκτονικής Μανουελίνο.
Εντυπωσιακότατη η οροφή του με τις αψίδες, όπως καί το περιστύλιο. Εδώ βρίσκεται ο τύμβος τού Βάσκο ντε Γκάμα, όπως καί τάφοι βασιλέων. Χαρακτηριστικοί είναι επίσης καί οί μαρμάρινοι ελέφαντες, στοιχεία καί σύμβολα πού πήραν από τις κατακτήσεις καί τις αποικίες τους.
Στήν δυτική πτέρυγα της Μονής, στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, πού φιλοξενεί το κέντρο αρχαιολογικών ερευνών της Πορτογαλίας. Ενδιαφέροντα καί αξιόλογα εκθέματα, πού όμως δεν μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση καί πού καλύτερα θα βρίσκαμε από τον διπλανό Τροπικό Κήπο? Σχεδιασμένο στις αρχές τού 20ου αιώνα, με λιμνούλες καί παγώνια, φιλοξενεί τροπικά καί υποτροπικά δέντρα καί φυτά, όπως τα εντυπωσιακά δρακόδεντρα. Το μουσείο του διαθέτει 50.000 αποξηραμένα είδη φυτών.
Συνεχίσαμε με το Εθνικό Μουσείο Αμαξών, πού βρίσκεται πολύ κοντά.
Η συλλογή του είναι μία από τις καλύτερες της Ευρώπης καί στεγάζεται στην ιππική σχολή τού Παλάσιου ντε Μπελέμ (αυτό δεν είναι επισκέψιμο, γιατί σήμερα είναι η κατοικία τού προέδρου της Πορτογαλίας).
Εδώ υπάρχουν άμαξες πού χρησιμοποιούσαν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, από τις πιό απλές έως τις πιό μεγαλοπρεπείς. Η πίό εντυπωσιακή είναι αυτή τού 1716 τού μαρκήσιου ντε Αμπράντες, με επίχρυσα αγάλματα σε φυσικό μέγεθος.
Το σύνολο των εκθεμάτων είναι άκρως ενδιαφέρον καί αξίζουν τον χρόνο σας καί την προσοχή σας.
Ετσι, πέρασε η ώρα καί δεν προλάβαμε ανοιχτό τον Πύργο τού Μπελέμ. Τον καμαρώσαμε απ’έξω.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην Πράσα ντού Κομέρσιου. Περάσαμε κάτω από την θριαμβική αψίδα , βγήκαμε στην Ρούα Αγκούστα καί από κεί στην Πράσα ντος Ρεστοραντόρες, όπου καί δειπνήσαμε. Βόλτες στην νυχτερινή Μπαίξα καί επιστροφή με το τράμ-κουδουνίστρα.
Ενα γοητευτικότατο μουσείο μας περίμενε την επομένη. Το Εθνικό Μουσείο Αζουλέζου.
Περιμέναμε κάτι ανάλογο, με αυτά πού είχαμε δεί στην Τουρκία, δηλ. Ζωγραφισμένα πλακάκια με γεωμετρικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Ομως όχι. Εδώ τα αζουλέζους δημιουργούν, πλακάκι-πλακάκι, ολόκληρες παραστάσεις καί πίνακες.
Κατ’αρχάς το Μουσείο στεγάζεται στην πρώην μονή Μάντρε ντε Ντέους, ιδρυμένη το 1509. Με μπαρόκ διακόσμηση, η εκκλησία της είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Το μουσείο στεγάζεται στο περιστύλιο της.
Σε εισάγει σταδιακά στον τρόπο κατασκευής τών αζουλέζους καί στην πορεία τους από τούς Μαυριτανούς, στούς ισπανούς καί τελικά στούς πορτογάλους.
Ακόμη καί αν δεν είστε fun τού είδους, θα εντυπωσιαστείτε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην περιοχή Μπάϊρου Αλτου, γιά το Εθνικό Μουσείο Αρχαίας Τέχνης, πού περιέχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων τέχνης στην Πορτογαλία. Επειδή τα περισσότερα έργα προέρχονται από μοναστήρια, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στούς θρησκευτικούς πίνακες.
Εδώ θα δείτε αριστουργήματα τού Ντίρερ, τού Ιερώνυμου Μπός, τού Ραφαήλ, πορτογαλική ζωγραφική καθώς καί ασιατική καί αφρικανική τέχνη. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πολύπτυχο «η λατρεία τού Αγίου Βικέντιου» πού είχε αμφισβητηθεί στην εποχή του.
Πήραμε το Ελεβαντόρ ντε Σάντα Ζούστα. Κατασκευασμένο στις αρχές τού 20 αιώνα, από ένα μαθητή τού Άϊφελ, προσφέρει εντυπωσιακή θέα.
Η Ιγκρέζα ντού Κάρμου, πού την βλέπεις σχεδόν αμέσως μόλις βγείς από το ασανσέρ, είναι ότι απέμεινε από τον μεγάλο σεισμό τού 1755.
Καθίσαμε γιά φαγητό στην μικρή πλατεία εκεί μπροστά, σε ένα ινδικό εστιατόριο. Παρ’ότι δεν μας γέμισε το μάτι, είχε εξαιρετικό ταντούρι.
Σαγκρία? Απαπαπα...... Δεν θα γίνουμε η ατραξιόν για τούς Πορτογάλους. Νομίζω???
Σας λέει κάτι το προσωνύμιο «ο κύριος πέντε τοίς εκατό»?
Ετσι αποκαλούσαν τον πολυεκατομμυριούχο αρμένιο Καλούστε Γκουλμπενκιάν. Γεννημένος στο Σκούταρι το 1869, κατέφυγε στην Πορτογαλία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φιλότεχνος καί συλλέκτης από φύση του, διέθεσε τα πλούτη πού είχε απόκτήσει από την συμμετοχή του κατά 5% σε τέσσερις εταιρείες-κολοσσούς πετρελαίου (εξ’ού καί το παρατσούκλι του) γιά την συλλογή παντός είδους τέχνης, την οποία κληροδότησε στο πορτογαλικό κράτος, με μορφή μορφωτικού ιδρύματος.
Ετσι δημιουργήθηκε το Μουσείο Καλούστε Γκουλμπενκιάν.
Ενα μουσείο «διαμάντι». Με συλλογές εξαιρετικές. Με εκθέματα από κάθε γωνιά της γής καί από κάθε χρονολογική περίοδο.
Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Ισλάμ, Ευρώπη, Απω Ανατολή. Πίνακες, γλυπτά, έπιπλα, όλα βρίσκονται εδώ, όλα εξαιρετικής τέχνης.
Η συλλογή όμως πού κλέβει την παράσταση, είναι η συλλογή Λαλίκ.
Δεν φαντάζεστε τι τέχνη μπορεί να βρίσκεται πάνω σε ένα χτενάκι, σε μία καρφίτσα, σε ένα περιδέραιο. Είναι πραγματικά μοναδικά. Ενα μουσείο πού δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε!!!!
Είπαμε να χαλαρώσουμε λίγο καί να ξεφύγουμε από το βαρύ πρόγραμμα των μουσείων. Δεν ξέρω αν συμβαίνει καί σε σάς, αλλά παρ’ότι είμαστε μουσειόφιλοι, κάπου «στουμπώνουμε» καί ξαφνικά δεν θυμόμαστε τι είδαμε πού. Αν δεν κρατούσαμε σημειώσεις κι’άν δεν βγάζαμε φωτογραφίες καί βίντεο, θα τα είχαμε κάνει «αχταρμά».
Ετσι, πήγαμε στο Παβιλιάουν ντούς Οσεάνους, τουτέστιν Ακουάριουμ, το οποίο (κατά τα λεγόμενα τού οδηγού) είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης καί το δεύτερο τού κόσμου. Δεν ξέρω αν αληθεύει, πάντως το απολαύσαμε υπέρ το δέον. Με μία κεντρική τεράστια δεξαμενή καί τέσσερις μικρότερες, πού παρουσιάζουν τα οικοσυστήματα των ωκεανών, με την χλωρίδα καί την πανίδα τού καθενός. Την παράσταση κλέβουν οί πιγκουίνοι καί οί βίδρες. Αν έχετε την τύχη να βρεθείτε την ώρα πού τις ταίζουν, θα απολαύσετε ένα ξεκαρδιστικό θέαμα. Την αρσενική βίδρα -φαταούλα τον βαφτίσαμε- να προσπαθεί να κρατήσει όλη την τροφή για πάρτι του, πάνω στην κοιλιά του.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καί ετοιμάσαμε τις βαλίτσες.
Την επομένη θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο πού είχαμε νοικιάσει καί θα αναχωρούσαμε γιά Κασκαίς.
Η ιστορία τώρα αρχίζει...
