Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Περιεχόμενα
Το δωμάτιο 314 του Classic Small Luxury Hotel ήταν κατά το ήμισυ αυτό που εννοούσε το όνομά του, μικρό σαφέστατα, luxury όμως ….Παρόλα αυτά ήταν καθαρό, αξιοπρεπές και το σημαντικότερο σε unbeatable location, ένα λεπτό με το πόδι από την πύλη της Πάφου στην καρδιά της μεσαιωνικής Λευκωσίας.
Ήταν το πρώτο ταξίδι μου στην Κύπρο και σκεφτήκαμε μαζί με τον φίλο και ξεναγό μου στο νησί της Αφροδίτης Αντρέα, να καταλύσουμε σε ένα ξενοδοχείο στην παλιά πόλη, με σκοπό να την περπατήσουμε και να μπούμε πιο εύκολα στην ατμόσφαιρα της τελευταίας διχοτομημένης πρωτεύουσας στον κόσμο. Δεν πίστευα λοιπόν στα μάτια μου, όταν δίπλα στο μπαλκόνι μας, σε απόσταση λιγότερη από 50 μέτρα, ξεδιπλώνονταν οι τουρκικές και τουροκυπριακές σημαίες που “κοσμούσαν” τα απέναντι κτίρια σηματοδοτώντας με την εμφάνιση τους την παρουσία του κατακτητή.
Ξυπνήσαμε νωρίς και μετά από ένα καφέ στα γρήγορα , η χθεσινοβραδινή κτηνωδία στον Ζαννέτο δεν άφησε περιθώρια απόλαυσης πρωινού, ξεχυθήκαμε στους δρόμους ψάχνοντας εμπειρίες και τι εμπειρίες, η Λευκωσία δεν είναι τυχαία πόλη. Πρώτος σταθμός μας, ένα λεπτό με τα πόδια από το ξενοδοχείο, η καθολική εκκλησία του Τιμίου Σταυρού την οποία κυριολεκτικά κόβει στα δύο η πράσινη γραμμή. Η είσοδος της είναι στον Ελληνοκυπριακό τομέα αλλά η πίσω αυλή της στον Τουρκοκυπριακό. Δυο βήματα παρακάτω ένα φυλάκιο των Ηνωμένων Εθνών με μια ταμπέλα να μας προειδοποιεί ότι βρισκόμαστε στη νεκρή ζώνη. Προχωρώντας συναντάμε την συνοικία των Μαρωνιτών με την μητρόπολη τους να δεσπόζει στην περιοχή και πιο πέρα ανάμεσα στα δεκάδες οδοφράγματα η Αρμένικη συνοικία. Ξάφνου μπροστά μας το διαβόητο οδόφραγμα της οδού Λήδρας με τους φαντάρους παρά πόδα . Δίπλα μας ερείπια σπιτιών και καταστημάτων χάσκουν έρημα από το 74 και πιο πέρα γραφικά στενοσόκακα στη σκιά των μεσαιωνικών τειχών και προμαχώνων. Τελευταία μας στάση ο 11ος όροφος του αμφιβόλου αισθητικής πύργου Σιακκόλα . Από ψηλά μπορείς να θαυμάσεις την θέα ολόκληρης της πόλης και να χαμογελάσεις με τον Τουρκοκυπριακό κομπλεξισμό βλέποντας την περίφημη τουρκοκυπριακή σημαία που δεσπόζει στην απέναντι πλαγιά. Η πόλη, χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, είναι γεμάτη από λαμπρές εκκλησίες, μεγαλόπρεπα τζαμιά, βενετσιάνικα μνημεία. Η μηχανή μας πήρε φωτιά!
Στον αντίποδα όμως ,η παλιά πόλη με τα τόσα μνημεία ,πλημμυρισμένη από λογής- λογής μετανάστες, έχει αφεθεί στη μοίρα της και παρακμάζει. Οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι σαν να μην αντέχουν την διαμορφωμένη κατάσταση, την έχουν εγκαταλείψει και ζουν ,δουλεύουν, διασκεδάζουν μακριά από αυτή, στην άχρωμη, άοσμη και άγευστη καινούργια, μοντέρνα πόλη. Πράγματι, με εξαίρεση ελάχιστες περιοχές όπου έχουν γίνει αξιοπρόσεκτες προσπάθειες αναβάθμισης και αναστήλωσης, χάρη κυρίως τα χρήματα της Ε.Ε και των Ηνωμένων Εθνών , η παλιά πόλη είναι γεμάτη φαντάρους ,οικονομικούς μετανάστες ,φτηνομάγαζα και παρακμιακά χαμαιτυπεία όπου βασιλεύουν Μολδαβές καλλονές. Κρίμα.
Ξοδέψαμε όλο σχεδόν το πρωινό περπατώντας την πόλη και όταν, κατά το μεσημεράκι χορτάσαμε πεζοπορία, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην κύρια αποστολή του ταξιδιού μας, την επίσκεψη στα κατεχόμενα. Η είσοδος προς το ψευδοκράτος με αυτοκίνητο γίνετε από την περιοχή του Αγίου Δομέτειου πίσω από το Λήδρα Palace. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της όλης διαδρομής είναι ότι πουθενά δεν υπάρχουν ταμπέλες που να δείχνουν την διαδρομή. Ρωτήσαμε και ξαναρωτήσαμε και τελικά βρεθήκαμε μπροστά στις μπάρες των “σύνορων”. Ένας αδιάφορος Ελληνοκύπριος συνοριακός μας έγνεψε να περάσουμε χωρίς ούτε καν να δει αν είχαμε διαβατήρια. Περάσαμε την νεκρή ζώνη και βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά. Οι εκεί συνοριακοί, ευγενέστατοι είναι η αλήθεια ,μιλώντας μας Αγγλικά , μας έστειλαν σε ένα άλλο γκισέ να καταβάλουμε 10 Κυπριακές λίρες, προκειμένου να εφοδιαστούμε με την απαραίτητη Τουρκοκυπριακή ασφάλεια αυτοκινήτου. Εκεί ο σύντροφος Αντρέας απέδειξε την πλατιά σοσιαλιστική του παιδεία μιλώντας άψογα Τουρκικά. Μετά την καταβολή του κομίστρου επιστρέψαμε στους συνοριακούς ,συμπληρώσαμε μια αίτηση για visa που μας έδωσαν και την πήραμε πίσω σχεδόν αμέσως σφραγισμένη. Διατυπώσεις ρουτίνας. Είμαστε πλέον ελεύθεροι να περάσουμε στη λεγόμενη Tουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου.
Οι πρώτες εντυπώσεις ανάμικτες. Καινούργιες πολυκατοικίες σοσιαλιστικού ρεαλισμού πλάι σε εντυπωσιακές μονοκατοικίες της τοπικής πλουτοκρατίας έκαναν παρέα με παλιά παραδοσιακά, αναστηλωμένα αρχοντικά και χαμόσπιτα μεσανατολίτικης αισθητικής. Oι υπερσύγχρονες εκθέσεις αυτοκινήτων πωλούσαν τελευταίου τύπου Bentley την στιγμή που σαραβαλιασμένα τουρκικής κατασκευής αυτοκίνητα αγκομαχούσαν στις ανηφόρες.
Η απόσταση από τα σύνορα στο κέντρο της παλιάς πόλης είναι το πολύ 10 λεπτά.
Παρκάραμε σε ένα άψογα διαμορφωμένο parking που είχε θέα την πάλε ποτέ ξενοδοχειακή ναυαρχίδα του Κυπριακού τουρισμού και τώρα έδρα των κυανόκρανων του Ο.Η.Ε , το Λήδρα Palace και με δειλά βήματα περπατήσαμε προς την παλιά πόλη της βόρειας Λευκωσίας. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές. Ένα μικρό δυστυχώς μέρος της παλιάς βόρειας πόλης χάρις τα χρήματα του Ο.Η.Ε έχει πλακοστρωθεί και τα παλιά σπίτια είναι άψογα αναστηλωμένα. Μάθαμε ότι τρέχει από τον Ο.Η.Ε ένα project αναστήλωσης και στις δυο πλευρές της πόλης με σκοπό όταν η πόλη ενωθεί να έχει διατηρήσει τον χαρακτήρα, την αλληλουχία και την γραφικότητα της. Εδώ δυστυχώς θα πρέπει να παραδεχτώ ότι το project αυτό δείχνει να δουλεύει καλύτερα στην βόρεια πλευρά. Τα φρεσκοαναστηλωμένα όμως σπίτια και τα πλακόστρωτα καλντερίμια γρήγορα έδωσαν την θέση τους σε ρημαγμένα χαμόσπιτα και ρυπαρές συνοικίες που θύμιζαν βραζιλιάνικες φαβέλες. Δυστυχώς χωρίς καμιά δόση εθνικισμού πρέπει να πω ότι η σύγκριση μεταξύ των δύο τομέων της πόλης αποτελεί ύβρη. Η νότια Λευκωσία, μπορεί να απέχει πολλή από το να θεωρείται η super πόλη, αλλά αν εξαιρέσεις τις περιοχές της παλιάς πόλης που προανέφερα, είναι μια σύγχρονη δυτική μεγαλούπολη που δεν θα είχε κανένα πρόβλημα ο μέσος ευρωπαίος να ζήσει σε αυτή. Η βόρεια Λευκωσία από την άλλη θυμίζει Τουρκική επαρχιακή πολίχνη. Η ένδεια είναι φανερή χωρίς βέβαια να υποστηρίζω ότι οι άνθρωποι πεινάνε. Αυτό σίγουρα θα ήταν ένα τεράστιο ψέμα μια που υπάρχουν σε πλήρη επάρκεια όλα τα καταναλωτικά αγαθά. Η μαμά Τουρκία να είναι καλά. Υπάρχουν πολλά εστιατόρια και εμπορικά μαγαζιά αλλά όλα παραπέμπουν σε Ελλάδα της δεκαετίας του πενήντα. Η μιζέρια και το κιτς σε όλο τους το μεγαλείο. Το κρίμα είναι ότι τα περισσότερα μνημεία της Λευκωσίας βρίσκονται στο βορρά και χρειάζονται άμεση συντήρηση. Βέβαια οι άνθρωποι χάρις τα χρήματα του Ο.Η.Ε προσπαθούν, έχουν αναστηλώσει όπως σας είπα ένα κομμάτι της παλιάς πόλης, έχουν εξωραίσει την κεντρική πλατεία ανακατασκευάζοντας το παλιό εγγλέζικο ταχυδρομείο και το παλιό δημαρχείο και προχωρούν με αργά βήματα αναστηλώνοντας μέχρι και παλιές μνημειακές εκκλησίες. Τι τα θες όμως, η εικόνα της πόλης με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι θλιβερή. Μείναμε περίπου δύο ώρες στην πόλη και πιστεύω ότι τα είδαμε όλα. Η τελευταία στάση μας στην κατεχόμενη Λευκωσία ήταν και η καλύτερη. Το καμάρι του λεγόμενου Τουρκοκυπριακού τουρισμού ήταν η άψογη αναβίωση ενός παλιού ταξιδιωτικού χάνι του Βuyuk Han. Ήταν με διαφορά το καλύτερο μέρος της πόλης, ένα πραγματικά γοητευτικό μέρος με εσωτερική αυλή και γραφικά καφενεδάκια. Απολαύσαμε την βόλτα μας σε αυτό το τόσο ατμοσφαιρικό μέρος και μετά πήραμε τον δρόμο μας προς το parking, η Κερύνεια μας περίμενε.
Η επίσκεψη στην Λευκωσία είναι πάνω από όλα μια εμπειρία. Αν δεν την επισκεπτείς δεν μπορείς να κατανοήσεις το παράλογο του πράγματος. Είχα την τύχη να την δω συνολικά , το ελεύθερο αλλά και το κατεχόμενο τμήμα της, να περιδιαβώ τα στενοσόκακα και στις δύο μεριές, να δω τα θλιβερά ερείπια στην πράσινη ζώνη και να αισθανθώ δέος μπροστά στα οδοφράγματα που την χωρίζουν στα δύο. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχαν προηγηθεί τα γεγονότα της εισβολής η ενωμένη πόλη θα είχε μια μοναδική προσωπικότητα. Το φολκλόρ της ανατολής θα έβρισκε ένα τέλειο ταίρι στην σύγχρονη δυναμική δυτική κουλτούρα και θα έφτιαχναν ένα τόπο ευλογημένο.
Αυτό που πραγματικά με συγκλόνισε ήταν όταν είδα το πίσω μέρος της καθολικής εκκλησίας του Τίμιου Σταυρού. Με νορμάλ συνθήκες το ξενοδοχείο μου δεν θα ήταν παραπάνω από ένα λεπτό με τα πόδια. Τώρα όμως αντί να έχω την δυνατότητα να περπατήσω ως εκεί έβλεπα τις στολές των Τουρκοκυπρίων στρατιωτών και την Ελληνική σημαία στο απέναντι οδόφραγμα. Κρίμα!!
Ήταν το πρώτο ταξίδι μου στην Κύπρο και σκεφτήκαμε μαζί με τον φίλο και ξεναγό μου στο νησί της Αφροδίτης Αντρέα, να καταλύσουμε σε ένα ξενοδοχείο στην παλιά πόλη, με σκοπό να την περπατήσουμε και να μπούμε πιο εύκολα στην ατμόσφαιρα της τελευταίας διχοτομημένης πρωτεύουσας στον κόσμο. Δεν πίστευα λοιπόν στα μάτια μου, όταν δίπλα στο μπαλκόνι μας, σε απόσταση λιγότερη από 50 μέτρα, ξεδιπλώνονταν οι τουρκικές και τουροκυπριακές σημαίες που “κοσμούσαν” τα απέναντι κτίρια σηματοδοτώντας με την εμφάνιση τους την παρουσία του κατακτητή.
Ξυπνήσαμε νωρίς και μετά από ένα καφέ στα γρήγορα , η χθεσινοβραδινή κτηνωδία στον Ζαννέτο δεν άφησε περιθώρια απόλαυσης πρωινού, ξεχυθήκαμε στους δρόμους ψάχνοντας εμπειρίες και τι εμπειρίες, η Λευκωσία δεν είναι τυχαία πόλη. Πρώτος σταθμός μας, ένα λεπτό με τα πόδια από το ξενοδοχείο, η καθολική εκκλησία του Τιμίου Σταυρού την οποία κυριολεκτικά κόβει στα δύο η πράσινη γραμμή. Η είσοδος της είναι στον Ελληνοκυπριακό τομέα αλλά η πίσω αυλή της στον Τουρκοκυπριακό. Δυο βήματα παρακάτω ένα φυλάκιο των Ηνωμένων Εθνών με μια ταμπέλα να μας προειδοποιεί ότι βρισκόμαστε στη νεκρή ζώνη. Προχωρώντας συναντάμε την συνοικία των Μαρωνιτών με την μητρόπολη τους να δεσπόζει στην περιοχή και πιο πέρα ανάμεσα στα δεκάδες οδοφράγματα η Αρμένικη συνοικία. Ξάφνου μπροστά μας το διαβόητο οδόφραγμα της οδού Λήδρας με τους φαντάρους παρά πόδα . Δίπλα μας ερείπια σπιτιών και καταστημάτων χάσκουν έρημα από το 74 και πιο πέρα γραφικά στενοσόκακα στη σκιά των μεσαιωνικών τειχών και προμαχώνων. Τελευταία μας στάση ο 11ος όροφος του αμφιβόλου αισθητικής πύργου Σιακκόλα . Από ψηλά μπορείς να θαυμάσεις την θέα ολόκληρης της πόλης και να χαμογελάσεις με τον Τουρκοκυπριακό κομπλεξισμό βλέποντας την περίφημη τουρκοκυπριακή σημαία που δεσπόζει στην απέναντι πλαγιά. Η πόλη, χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, είναι γεμάτη από λαμπρές εκκλησίες, μεγαλόπρεπα τζαμιά, βενετσιάνικα μνημεία. Η μηχανή μας πήρε φωτιά!
Στον αντίποδα όμως ,η παλιά πόλη με τα τόσα μνημεία ,πλημμυρισμένη από λογής- λογής μετανάστες, έχει αφεθεί στη μοίρα της και παρακμάζει. Οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι σαν να μην αντέχουν την διαμορφωμένη κατάσταση, την έχουν εγκαταλείψει και ζουν ,δουλεύουν, διασκεδάζουν μακριά από αυτή, στην άχρωμη, άοσμη και άγευστη καινούργια, μοντέρνα πόλη. Πράγματι, με εξαίρεση ελάχιστες περιοχές όπου έχουν γίνει αξιοπρόσεκτες προσπάθειες αναβάθμισης και αναστήλωσης, χάρη κυρίως τα χρήματα της Ε.Ε και των Ηνωμένων Εθνών , η παλιά πόλη είναι γεμάτη φαντάρους ,οικονομικούς μετανάστες ,φτηνομάγαζα και παρακμιακά χαμαιτυπεία όπου βασιλεύουν Μολδαβές καλλονές. Κρίμα.
Ξοδέψαμε όλο σχεδόν το πρωινό περπατώντας την πόλη και όταν, κατά το μεσημεράκι χορτάσαμε πεζοπορία, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην κύρια αποστολή του ταξιδιού μας, την επίσκεψη στα κατεχόμενα. Η είσοδος προς το ψευδοκράτος με αυτοκίνητο γίνετε από την περιοχή του Αγίου Δομέτειου πίσω από το Λήδρα Palace. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της όλης διαδρομής είναι ότι πουθενά δεν υπάρχουν ταμπέλες που να δείχνουν την διαδρομή. Ρωτήσαμε και ξαναρωτήσαμε και τελικά βρεθήκαμε μπροστά στις μπάρες των “σύνορων”. Ένας αδιάφορος Ελληνοκύπριος συνοριακός μας έγνεψε να περάσουμε χωρίς ούτε καν να δει αν είχαμε διαβατήρια. Περάσαμε την νεκρή ζώνη και βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά. Οι εκεί συνοριακοί, ευγενέστατοι είναι η αλήθεια ,μιλώντας μας Αγγλικά , μας έστειλαν σε ένα άλλο γκισέ να καταβάλουμε 10 Κυπριακές λίρες, προκειμένου να εφοδιαστούμε με την απαραίτητη Τουρκοκυπριακή ασφάλεια αυτοκινήτου. Εκεί ο σύντροφος Αντρέας απέδειξε την πλατιά σοσιαλιστική του παιδεία μιλώντας άψογα Τουρκικά. Μετά την καταβολή του κομίστρου επιστρέψαμε στους συνοριακούς ,συμπληρώσαμε μια αίτηση για visa που μας έδωσαν και την πήραμε πίσω σχεδόν αμέσως σφραγισμένη. Διατυπώσεις ρουτίνας. Είμαστε πλέον ελεύθεροι να περάσουμε στη λεγόμενη Tουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου.
Οι πρώτες εντυπώσεις ανάμικτες. Καινούργιες πολυκατοικίες σοσιαλιστικού ρεαλισμού πλάι σε εντυπωσιακές μονοκατοικίες της τοπικής πλουτοκρατίας έκαναν παρέα με παλιά παραδοσιακά, αναστηλωμένα αρχοντικά και χαμόσπιτα μεσανατολίτικης αισθητικής. Oι υπερσύγχρονες εκθέσεις αυτοκινήτων πωλούσαν τελευταίου τύπου Bentley την στιγμή που σαραβαλιασμένα τουρκικής κατασκευής αυτοκίνητα αγκομαχούσαν στις ανηφόρες.
Η απόσταση από τα σύνορα στο κέντρο της παλιάς πόλης είναι το πολύ 10 λεπτά.
Παρκάραμε σε ένα άψογα διαμορφωμένο parking που είχε θέα την πάλε ποτέ ξενοδοχειακή ναυαρχίδα του Κυπριακού τουρισμού και τώρα έδρα των κυανόκρανων του Ο.Η.Ε , το Λήδρα Palace και με δειλά βήματα περπατήσαμε προς την παλιά πόλη της βόρειας Λευκωσίας. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές. Ένα μικρό δυστυχώς μέρος της παλιάς βόρειας πόλης χάρις τα χρήματα του Ο.Η.Ε έχει πλακοστρωθεί και τα παλιά σπίτια είναι άψογα αναστηλωμένα. Μάθαμε ότι τρέχει από τον Ο.Η.Ε ένα project αναστήλωσης και στις δυο πλευρές της πόλης με σκοπό όταν η πόλη ενωθεί να έχει διατηρήσει τον χαρακτήρα, την αλληλουχία και την γραφικότητα της. Εδώ δυστυχώς θα πρέπει να παραδεχτώ ότι το project αυτό δείχνει να δουλεύει καλύτερα στην βόρεια πλευρά. Τα φρεσκοαναστηλωμένα όμως σπίτια και τα πλακόστρωτα καλντερίμια γρήγορα έδωσαν την θέση τους σε ρημαγμένα χαμόσπιτα και ρυπαρές συνοικίες που θύμιζαν βραζιλιάνικες φαβέλες. Δυστυχώς χωρίς καμιά δόση εθνικισμού πρέπει να πω ότι η σύγκριση μεταξύ των δύο τομέων της πόλης αποτελεί ύβρη. Η νότια Λευκωσία, μπορεί να απέχει πολλή από το να θεωρείται η super πόλη, αλλά αν εξαιρέσεις τις περιοχές της παλιάς πόλης που προανέφερα, είναι μια σύγχρονη δυτική μεγαλούπολη που δεν θα είχε κανένα πρόβλημα ο μέσος ευρωπαίος να ζήσει σε αυτή. Η βόρεια Λευκωσία από την άλλη θυμίζει Τουρκική επαρχιακή πολίχνη. Η ένδεια είναι φανερή χωρίς βέβαια να υποστηρίζω ότι οι άνθρωποι πεινάνε. Αυτό σίγουρα θα ήταν ένα τεράστιο ψέμα μια που υπάρχουν σε πλήρη επάρκεια όλα τα καταναλωτικά αγαθά. Η μαμά Τουρκία να είναι καλά. Υπάρχουν πολλά εστιατόρια και εμπορικά μαγαζιά αλλά όλα παραπέμπουν σε Ελλάδα της δεκαετίας του πενήντα. Η μιζέρια και το κιτς σε όλο τους το μεγαλείο. Το κρίμα είναι ότι τα περισσότερα μνημεία της Λευκωσίας βρίσκονται στο βορρά και χρειάζονται άμεση συντήρηση. Βέβαια οι άνθρωποι χάρις τα χρήματα του Ο.Η.Ε προσπαθούν, έχουν αναστηλώσει όπως σας είπα ένα κομμάτι της παλιάς πόλης, έχουν εξωραίσει την κεντρική πλατεία ανακατασκευάζοντας το παλιό εγγλέζικο ταχυδρομείο και το παλιό δημαρχείο και προχωρούν με αργά βήματα αναστηλώνοντας μέχρι και παλιές μνημειακές εκκλησίες. Τι τα θες όμως, η εικόνα της πόλης με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι θλιβερή. Μείναμε περίπου δύο ώρες στην πόλη και πιστεύω ότι τα είδαμε όλα. Η τελευταία στάση μας στην κατεχόμενη Λευκωσία ήταν και η καλύτερη. Το καμάρι του λεγόμενου Τουρκοκυπριακού τουρισμού ήταν η άψογη αναβίωση ενός παλιού ταξιδιωτικού χάνι του Βuyuk Han. Ήταν με διαφορά το καλύτερο μέρος της πόλης, ένα πραγματικά γοητευτικό μέρος με εσωτερική αυλή και γραφικά καφενεδάκια. Απολαύσαμε την βόλτα μας σε αυτό το τόσο ατμοσφαιρικό μέρος και μετά πήραμε τον δρόμο μας προς το parking, η Κερύνεια μας περίμενε.
Η επίσκεψη στην Λευκωσία είναι πάνω από όλα μια εμπειρία. Αν δεν την επισκεπτείς δεν μπορείς να κατανοήσεις το παράλογο του πράγματος. Είχα την τύχη να την δω συνολικά , το ελεύθερο αλλά και το κατεχόμενο τμήμα της, να περιδιαβώ τα στενοσόκακα και στις δύο μεριές, να δω τα θλιβερά ερείπια στην πράσινη ζώνη και να αισθανθώ δέος μπροστά στα οδοφράγματα που την χωρίζουν στα δύο. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχαν προηγηθεί τα γεγονότα της εισβολής η ενωμένη πόλη θα είχε μια μοναδική προσωπικότητα. Το φολκλόρ της ανατολής θα έβρισκε ένα τέλειο ταίρι στην σύγχρονη δυναμική δυτική κουλτούρα και θα έφτιαχναν ένα τόπο ευλογημένο.
Αυτό που πραγματικά με συγκλόνισε ήταν όταν είδα το πίσω μέρος της καθολικής εκκλησίας του Τίμιου Σταυρού. Με νορμάλ συνθήκες το ξενοδοχείο μου δεν θα ήταν παραπάνω από ένα λεπτό με τα πόδια. Τώρα όμως αντί να έχω την δυνατότητα να περπατήσω ως εκεί έβλεπα τις στολές των Τουρκοκυπρίων στρατιωτών και την Ελληνική σημαία στο απέναντι οδόφραγμα. Κρίμα!!
. 
!!)
