Ηνωμένο Βασίλειο Η Αγκάθα καί ο Σέρλοκ, η Τζέην καί ο Ουίλιαμ

[kalove]

Ο φάκελος βρισκόταν στον δίσκο, δίπλα στο σερβίτσιο με το τσάι. Είχε έρθει με το πρωϊνό ταχυδρομείο.
Ο Σέρλοκ πήρε το φλιτζάνι στα χέρια του καί τράβηξε δυό γενναίες ρουφηξιές. Το πρωϊνό ρόφημα ήταν γι’ αυτόν ιεροτελεστία. Ο ήχος πού έκανε το καπάκι της πορσελάνινης τσαγιέρας, το τσάι πού έπεφτε στο φλιτζάνι, το ασημένιο κουταλάκι πού ανακάτευε την ζάχαρη, όλα ήταν γι’ αυτόν το εγερτήριο των φαιών κυττάρων, πράγμα απαραίτητο γιά να λειτουργήσει το υπόλοιπο της ημέρας.
Πήρε τον φάκελο στα χέρια του καί τον περιεργάστηκε. Πάντα περιεργαζόταν τους φακέλους πριν τους ανοίξει. Προσπαθούσε να μαντέψει στοιχεία τού αποστολέα.
Σκληρός φάκελος, μαρτυρά άνθρωπο πού χρησιμοποιεί συχνά αλληλογραφία.
Ελαφρώς αρωματισμένο, άρα από γυναίκα. Σκούρο μπεζ χρώμα, σίγουρα μεγάλης ηλικίας. Σφραγισμένο με κερί, δείχνει άτομο με φινέτσα. Τα μικρά γράμματα τον παρέπεμπαν σε άνθρωπο πού έγραφε πολύ. Η χρήση τού χάρακα στην γραφή φανέρωνε κάποιον πού ήθελε να βάζει τα πάντα σε τάξη.
Ανοιξε τον φάκελο. Οι δύο αράδες τού επιβεβαίωσαν τα όσα ήδη είχε μαντέψει.
« Αγαπητέ κύριε Χολμς
Δεν θα τολμούσα να σας ενοχλήσω αν δεν ήταν μεγάλη ανάγκη. Αν έχετε την καλοσύνη να με δεχθείτε σήμερα στις 11;00, θα σας εξηγήσω προσωπικώς περί τίνος πρόκειται. Πιστέψτε με, είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Με εκτίμηση
Α. Κρίστι»
Το Μπιγκ Μπεν χτύπησε δυνατά τις ώρες. Ο Σέρλοκ έβγαλε το ρολόϊ του από την τσέπη τού γιλέκου. Ηθελε να διαπιστώσει την ακρίβεια τού ρολογιού του.
Η ακρίβεια τού χρόνου έπαιζε σπουδαίο ρόλο στις υποθέσεις του.
Ηταν εννέα ακριβώς . Είχε αρκετό χρόνο να διαβάσει τις εφημερίδες του.
-Σας περιμένω λοιπόν, μαντάμ Κρίστι.
Καί βυθίστηκε στην πολυθρόνα του...

Το διακριτικό καί αποφασιστικό κουδούνισμα τον έβγαλε από την ανάγνωση. Η σπιτονοικοκυρά άνοιξε την πόρτα καί άφησε την γηραιά κυρία να περάσει από μπροστά της.
Ο Σέρλοκ της έτεινε το χέρι.
- Αγαπητή κυρία, παρακαλώ καθίστε.
Μα δεν τού ήταν άγνωστη. Κάπου την είχε συναντήσει. Σε κάποια διάλεξη ή κάτι τέτοιο, δεν θυμόταν ακριβώς.
- Κύριε Χολμς, συγχωρήστε μου το θάρρος. Θα μπω κατ’ ευθείαν στο θέμα. Χρειάζομαι την βοήθειά σας. Πρόκειται γιά τον προσωπικό μου φίλο, τον κύριο Τόμσον, επιφανή πολίτη της πόλης μας καί σπουδαίο συλλέκτη.
- Το όνομα δεν μού λέει τίποτα.
- Μα πως, είχαμε συναντηθεί πριν μερικά χρόνια σε μιά δημοπρασία.
- Μα βέβαια, συνοδευόταν μάλιστα από μία νεαρά.
- Την Αμέλια, την κόρη του.
- Λοιπόν?
- Λοιπόν, ο κύριος Τόμσον είχε στην κατοχή του κάποια ανέκδοτα χειρόγραφα της Τζέιν Ωστεν καί τού Σαίξπηρ. Καταλαβαίνετε, μιλάμε γιά ανεκτίμητης αξίας αποκτήματα. Τολμώ να πώ εθνικό θησαυρό.
- Μα βέβαια, βέβαια. Καί γιατί μού είπατε πως «είχε»?
- Μα περί αυτού πρόκειται. Δεν τα έχει πιά. Εξαφανίστηκαν, εκλάπησαν, πάντως δεν υπάρχουν πιά. Γι’ αυτό τόλμησα να ζητήσω την βοήθειά σας. Οπως αντιλαμβάνεστε πρόκειται γιά ένα πολύ λεπτό θέμα πού πρέπει να χειριστούμε με μεγάλη διακριτικότητα.
- Καί απόλυτη μυστικότητα, της απάντησε ο Σέρλοκ με νόημα, σκεπτόμενος πως ο ευυπόληπτος κύριος Τόμσον ίσως δεν είχε αποκτήσει τα χειρόγραφα με τόσο, έ, χμ, νόμιμο τρόπο.
Η Αγκάθα χαμογέλασε αμήχανα.
- Οπως σας είπα πρόκειται γιά προσωπικό μου φίλο.
- Πολύ καλά, κυρία μου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πως καί πότε ανακάλυψε ότι τού «λείπουν» ?
- Θα θέλατε να μας τα πεί ο ίδιος? Αν δεν σας κάνει κόπο, έχω κρατήσει ταξί κάτω καί μας περιμένει.
«Ηταν πολύ σίγουρη πως δεν θα πώ όχι» σκέφτηκε ο Σέρλοκ με έναν μικρό εκνευρισμό. Δεν τού άρεσε να τον έχουν δεδομένο.

ΣΗΜ: Οχι, δεν σκοπεύω να γράψω αστυνομικό μυθιστόρημα. Απλώς σκέφτηκα έναν πρωτότυπο τρόπο να σας ξεναγήσω στο Λονδίνο καί όχι μόνο.

Συνεχίζεται...

 

[Chrelefs]

Ανυπομονω........

 

[chris7]

Απλώς σκέφτηκα έναν πρωτότυπο τρόπο να σας ξεναγήσω στο Λονδίνο καί όχι μόνο.

Πράγματι πολύ πρωτότυπη εισαγωγή.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[MAUI GR]

Δώσε ιστορία και ξενάγηση μέσα από τους "μυθικούς" πρωταγωνιστές του Λονδίνου. βάλε και λίγο Τζακ και είμαστε σούπερ, με ποπ κορν μπροστά απο την οθόνη περιμένοντας τη συνέχεια.

 

[kalove]

Η έπαυλη βρισκόταν στο Ρίτσμοντ-απον-Τεμς, μιά μικρή επαρχιακή πόλη λίγο έξω από το Λονδίνο.
Ερχόταν συχνά εδώ η Αγκάθα χρόνια πριν, τότε πού ζούσε ακόμα η μακαρίτισσα Κα Εμιλυ Τόμσον. Α! Πως είχε νοσταλγήσει τούς ατέλειωτους περιπάτους τους στο Πάρκο τού Ρίτσμοντ. Συνήθιζαν να κάθονται σε ένα παγκάκι πού είχε θέα τον ποταμό καί τη γέφυρα πάνω στον Τάμεση. Η Εμιλυ της εξιστορούσε ιστορίες από τα ταξίδια τους στις μακρινές Ινδίες καί η μικρή Αμέλια κυνηγούσε τα άγρια ζαρκάδια τού πάρκου.
Τώρα είχε περιοριστεί στούς περιπάτους στο αγαπημένο της Σαιντ Τζέιμς Παρκ, κοντά στο σπίτι της. Σχεδόν κάθε πρωί διέσχιζε την Mall, περνούσε από το Saint James‘s Palace,





χάζευε γιά λίγο τούς φρουρούς -σαν μολυβένια στρατιωτάκια-

καί χανόταν στις ατέλειωτες αλέες τού πάρκου.



Καί βέβαια δεν ξεχνούσε να γεμίζει τις τσέπες της ξηρούς καρπούς γιά τα αγαπημένα της σκιουράκια.

Ο κύριος Τόμσον τούς υποδέχτηκε στο σαλόνι τού ισογείου. Ψηλός καί ευτραφής, είχε τον αέρα τού ανθρώπου πού ήταν σίγουρος γιά τον εαυτό του.
- Αγαπητή μου Αγκάθα, κύριε Χολμς, παρακαλώ καθίστε.
Ο Σέρλοκ άναψε την πίπα του καί άφησε το βλέμμα του να περιεργάζεται τον χώρο.
- Λοιπόν σερ, πως έχει η υπόθεση?
- Οπως θα σας εξήγησε η αγαπητή Αγκάθα, πριν λίγο καιρό, ένα μήνα περίπου, ήρθαν στην κατοχή μου κάποια χειρόγραφα τού Σαίξπηρ καί της Ωστεν. Τα θεωρώ ανεκτίμητα, από τα πλέον σημαντικά αποκτήματα της συλλογής μου, καταλαβαίνετε.
- Απολύτως. Θα τύγχαναν βεβαίως ιδιαίτερης μέριμνας.
- Τα είχα στο γραφείο μου καί σχεδόν κάθε βράδυ τα μελετούσα με την βοήθεια της κόρης μου.
- Της κόρης σας?
- Ναί. Μόλις τελείωσε την Αρχαιολογική Σχολή καί ετοιμάζεται να πάει στο Κάϊρο. Θέλει να ειδικευτεί στην Αιγυπτιολογία.
- Καταλαβαίνω. Θα μπορούσα παρακαλώ να δώ το γραφείο σας?
- Είναι στον επάνω όροφο. Παρακαλώ ακολουθήστε με. Καί σείς αγαπητή Αγκάθα.
Ανέβηκαν τις σκάλες καί διέσχισαν τον μακρύ διάδρομο .Το γραφείο βρισκόταν στο τέρμα του.
- Περνώ πολλές ώρες εδώ καί θέλω την ησυχία μου, μακριά από το υπόλοιπο σπίτι, είπε ο Κος Τόμσον ανοίγοντας την πόρτα.
- Να εδώ τα είχα, συνέχισε , βγάζοντας από το συρτάρι ένα δερμάτινο ντοσιέ.
- Πότε διαπιστώσατε ότι σας λείπουν?
- Προχτές το βράδυ. Ξέρετε, είχαμε ένα εορταστικό γεύμα εκείνη την ημέρα. Τίποτα σπουδαίο, μερικοί φίλοι, έτσι γιά να γιορτάσουμε το πτυχίο της Αμέλια.
-Καί φυσικά το ίδιο βράδυ τα χειρόγραφα είχαν εξαφανιστεί, πρόσθεσε ο Σέρλοκ.
- Ακριβώς. Καί το πιό περίεργο είναι ότι βρήκα αυτό το σημείωμα στη γραφομηχανή. Παρακαλώ, πλησιάστε. Δεν το έχω πειράξει, το άφησα εκεί πού ήταν.
Ο Σέρλοκ καί η Αγκάθα έσκυψαν πάνω από τη γραφομηχανή. Μιά μικρή φράση όλο κι’ όλο : «Πού είναι τα χειρόγραφα?»
- Περίεργο, πολύ περίεργο, παρατήρησε ο Σέρλοκ. Σε ποιόν άλλον είχατε μιλήσει γι’ αυτά ?
- Σε κανέναν απολύτως.
- Καί οι επισκέπτες σας?
- Είναι όλα άτομα υπεράνω υποψίας.
- Ωστόσο θα ήθελα μία λίστα με τα ονόματά τους καθώς καί τού υπηρετικού προσωπικού.
Ο μπάτλερ χτύπησε διακριτικά την πόρτα καί πέρασε μέσα.
- Μόλις έφεραν αυτόν τον φάκελο γιά σας, σερ.
Εκανε μία ελαφριά υπόκλιση καί εξαφανίστηκε αθόρυβα όπως ήρθε.
Ο κύριος Τόμσον έβγαλε ένα μικρό σημείωμα από τον φάκελο καί πλησίασε το παράθυρο. Η όραση του δεν τον βοηθούσε πολύ τώρα τελευταία.
- Δεν καταλαβαίνω, είπε με απορημένο βλέμμα, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Εδώ γράφει ένα ποίημα!!
- Μού επιτρέπετε? Είπε ο Σέρλοκ πλησιάζοντάς τον.
Ο κύριος Τόμσον τού έτεινε το σημείωμα καί ο Σέρλοκ διάβασε δυνατά:
«Τις αδελφές της κλαίει
να πάει πίσω λέει,
ασάλευτη Κόρη
μονάχη δεν μπόρει»
Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής καί ύστερα..
- Μα βέβαια, βέβαια. Δεν πρόκειται γιά ποίημα. Είναι γρίφος. Παίζει μαζί μας. Μας ρίχνει τα ψίχουλα καί θέλει να τον ακολουθήσουμε. Τι να εννοεί όμως? Τι λέτε καί σείς Κας Κρίστι?
Η Αγκάθα πήρε το σημείωμα στα χέρια της.
- Λοιπόν?
- Λοιπόν, απ’ ότι βλέπω ο καιρός χαλάει καί πολύ φοβούμαι πως θα χάσω τον ωραίο περίπατο πού λογάριαζα να κάνω στο Ρίτσμοντ. Θα πρέπει να βρώ άλλον τρόπο να αξιοποιήσω τη μέρα μου. Τί λέτε κύριε Χόλμ, είπε απότομα γυρίζοντας προς τον Σέρλοκ. Θα είχατε την καλοσύνη να με συνοδεύσετε στο μουσείο?

Συνεχίζεται...

 

[Chrelefs]

Εχεις απλα ταλεντο η' εισαι συγγραφεας και πρεπει να μας συστηθεις? Δηλωνω πρωτη θαυμαστρια!!!!!!!!
Ομως εγραψες λιγο, η συνεχεια?????

 

[kalove]

"Η συνέχεια επί της οθόνης" όπως λέγαν οι παλιοί ή "το καλό πράγμα αργάει να γίνει" όπως λένε στο χωριό μου.
Ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια.

 

[kalove]

Ήταν να σκάσει ο Σέρλοκ. Τι ήταν αυτό πού τούς έφερε στο Βρετανικό Μουσείο? Τι ήταν αυτό πού είχε παρατηρήσει η Αγκάθα καί διέφυγε από αυτόν?

- Λοιπον αγαπητή κυρία, τι μας φέρνει εδώ?
- Μα το «Κ» αγαπητέ μου. Το κεφαλαίο «Κ».
Μα βέβαια! Πως τού είχε διαφύγει? Στο σημείωμα η λέξη «Κόρη» είναι γραμμένο με κεφαλαίο Κ. Κόρη. Ετσι δεν έλεγαν κάποιο είδος αγάλματος οι Αρχαίοι Έλληνες?
Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά πού είχε έρθει εδώ ο Σέρλοκ. Ηταν γιά μία περίεργη υπόθεση ενός Ινδού πρίγκιπα. Τότε είχε επικεντρωθεί στο τμήμα με τα ασιατικά εκθέματα.














Από την πλευρά της πάλι η Αγκάθα είχε τις δικές της αναμνήσεις. Θυμάται πως ώρες ατελείωτες είχε αναλώσει στις αίθουσες με τα εκθέματα της Ανατολίας. Τόσο είχε γοητευτεί από τα ταξίδια της σε Κωνσταντινούπολη καί Αίγυπτο πού όλοι αυτοί οι πολιτισμοί της Ανατολής της φάνταζαν μαγικοί, την είχαν αιχμαλωτίσει. Ασσυρία, Βαβυλωνία, Μεσοποταμία. Μέχρι σφηνοειδή γραφή είχε προσπαθήσει να μάθει.










- Λοιπον αγαπητέ Σέρλοκ - μού επιτρέπεται να σας αποκαλώ με το μικρό σας, έτσι? - προτείνω να πάμε κατ’ ευθείαν στο τμήμα με τα Ελληνικά εκθέματα βεβαίως. Θα επικεντρωθούμε στις γυναικείες φιγούρες. Αγάλματα, ανάγλυφα, επιτύμβια, αγγεία. Εχετε κάποια αντίρρηση?
Ο Σέρλοκ έγνεψε αρνητικά. Ηταν φανερό πως η Αγκάθα είχε το πάνω χέρι. Αυτός ο γύρος ήταν δικός της.
Οι αίθουσες ήταν πολλές, τα εκθέματα ατελείωτα. Αίθουσες με κεραμικά, με μελανόμορφους αμφορείς, με χρυσά στεφάνια, με αγάλματα.






















Μπήκαν στην αίθουσα με τα εκθέματα τού Παρθενώνα,


















με αυτά από το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού,


τον Ναό των Νυμφών - έναν ολόκληρο Μνημείο πού το είχαν διαμελίσει καί τον είχαν ανασυνθέσει μέσα στο Μουσείο.


Τίποτα δεν βρήκαν πού να είχε σχέση με τον γρίφο. Οί ώρες περνούσαν, το Μουσείο κόντευε να κλείσει. Κατευθύνθηκαν προς την έξοδο τού Ελληνικού τμήματος. Δεν έμεναν καί πολλά πιά να δούνε. Καί εκεί, στον τελευταίο χώρο, σε μία σχεδόν άδεια καί ψυχρή αίθουσα, ένα καί μοναδικό έκθεμα: η Καρυάτιδα.

Μόνη. Ασάλευτη.
Πίσω από το άγαλμα, στην βάση του, υπήρχε ένας φάκελος. Ο Σέρλοκ έβγαλε από μέσα του ένα σημείωμα καί ένα μικρό ακανόνιστο χαρτόνι.
- Τι είναι αυτό? Ρώτησε η Αγκάθα.
- Πάζλ, αγαπητή μου. Ενα κομμάτι από πάζλ. Πολύ φοβάμαι πως το παιχνίδι μας έχει πολύ δρόμο ακόμη. Αυτό είναι μόνο η αρχή.
- Καί το σημείωμα?
- Ελάτε, δεν έχουμε χρόνο, το μουσείο κλείνει. Θα το διαβάσουμε στο ταξί.
Κατευθύνθηκαν προς την έξοδο της αίθουσας.
Η Αγκάθα έριξε μιά τελευταία ματιά στην Καρυάτιδα. Καί διέκρινε ένα δάκρυ στην άκρη τού ματιού της. Μία βουβή, σπαρακτική διαμαρτυρία «Θέλω να πάω πίσω στις αδελφές μου. Θέλω να πάω πίσω στον τόπο μου»...

Συνεχίζεται...

 

[dimosf]

Μοιάζει να εξελίσσεται, ίσως στην ωραιότερη ιστορία εδώ μέσα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[Chrelefs]

Εισαι απιστευτη......Τα-λε-ντο.!!!!!! Αν εχεις γραψει βιβλιο, το ΘΕΛΩ.........

 

[kalove]

- Οπως το φανταζόμουν, είπε ο Σέρλοκ ξεδιπλώνοντας το σημείωμα. Άλλος ένας δακτυλογραφημένος γρίφος. Ακούστε:
«Ο Ιταλός στο μάρμαρο
ο Γάλλος στο αμόνι
καί στη θηλή της μάνας του
το βρέφος μεγαλώνει».
Η Αγκάθα έβγαλε ένα μολύβι καί ένα σημειωματάριο καί το αντέγραψε.
Ο Σέρλοκ της έριξε μία δολοφονική λοξή ματιά.
Είχε αρχίσει ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ τους.

Την συνόδεψε μέχρι το σπίτι της καί συνέχισε με τα πόδια. Ηθελε να πάρει αέρα, να σκεφτεί. Τα κύτταρα τού εγκεφάλου του είχαν πάρει φωτιά. Σαν τις μικρές πυγολαμπίδες φτεροκοπούσαν σαν τρελά σε κάθε λέξη, σε κάθε συλλαβή τού γρίφου, χωρίς να βγάζει νόημα.
Τα βήματά του τον έφεραν στα Ανάκτορα τού Μπάκιγχαμ. Πίσω από τις βαριές μεταλλικές πόρτες καί τα κάγκελα, το Ανάκτορο φάνταζε ατελείωτο.







Μπροστά στην πλατεία, δέσποζε το σύμπλεγμα με το μαρμάρινο άγαλμα της Βικτώριας.



Αναψε την πίπα του κοιτώντας αφηρημένα ένα γύρω την πλατεία.



Καί τότε, ω! ναί τότε οι μικρές πυγολαμπίδες κάνανε κύκλους χορεύοντας, πότε γύρω από το άγαλμα, πότε πάνω από τα κιγκλιδώματα.
Το μάρμαρο. Το αμόνι. Το μέταλλο. Η Βικτώρια.
Ανοιξε το βήμα του, σχεδόν έτρεχε. Επρεπε να προλάβει το τηλεφωνείο ανοιχτό. Επρεπε να προλάβει.
Βρήκε τον υπάλληλο τού τηλεφωνείου στην πόρτα, έτοιμο να κατεβάσει ρολά.
- Είναι επείγον, τού είπε ξερά, αφήνοντάς τον εμβρόντητο.
- Εμπρός? Αγαπητή Αγκάθα, ελπίζω να μη σας βρίσκω στο δείπνο. Πήρα γιά να σας ενημερώσω πως αύριο το πρωί θα σας περιμένω έξω από το Μουσείο Βικτώριας καί Αλμπέρτου Καληνύχτα.
Εκλεισε το τηλέφωνο καί έτριψε τα χέρια του με ικανοποίηση..
Ο δεύτερος γύρος ήταν δικός του...

Η Αγκάθα έφτασε στην ώρα της. Τον βρήκε να την περιμένει πάνω στα σκαλιά.

- Λοιπόν, αγαπητέ Σέρλοκ? Σειρά μου να ρωτήσω: Τί μας φέρνει στο μουσείο?
- Ελάτε, ελάτε, της είπε ανυπόμονα.
Μπήκαν στο ισόγειο

καί ο Σέρλοκ πήγε καί στάθηκε ανάμεσα σε δύο αλάγματα.
- Λοιπόν?
- Λοιπόν, ο Ιταλός, το μάρμαρο, της είπε με θριαμβευτικό ύφος, δείχνοντάς της έναν Canova.

- Καί από δώ ό Γάλλος, το αμόνι, το μέταλλο, συνέχισε δείχνοντας έναν Rodin.

- Καί η μάνα? Το βρέφος?
- Το πιθανότερο να πρόκειται γιά κάποια Μαντόνα. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ψάχνουμε. Ακούστε. Επειδή το μουσείο είναι πολύ μεγάλο, 145 αίθουσες αν δεν απατώμαι, προτείνω να χωριστούμε. Εσείς στο ισόγειο, εγώ στον πάνω όροφο. Ραντεβού σε δύο ώρες ακριβώς, στην αρχή της σκάλας.
Αρχισαν να τριγυρίζουν, ο καθένας χωριστά, ανάμεσα στα ατελείωτα εκθέματα.
Αγάλματα










Πίνακες




Ταπισερί


Πολύπτυχα






Ανάγλυφα


Χειρόγραφα


Επιτύμβια ανάγλυφα


Προσόψεις Ναών


Ολόκληρη πρόσοψη Ιταλικής Βίλας



Τίποτα. Τίποτα. Τίποτα!!
Επέστρεψαν καί δύο άπραγοι στο σημείο συνάντησης, στην αρχή της σκάλας.
Καί τότε, κάτω από τη σκάλα, σχεδόν κρυμμένο, ένα υπέροχο ολόσωμο μαρμάρινο σύμπλεγμα: Μιά μητέρα πού θήλαζε το βρέφος της.

- Τί λέτε αγαπητή Αγκάθα? Μας αξίζει ένα τσάϊ στο Ριτζ? Την ρώτησε καθώς έσκυβε να πάρει τον φάκελο πίσω από τη βάση τού αγάλματος.
- Το δίχως άλλο, αγαπητέ μου. Το δίχως άλλο!!

Συνεχίζεται...

 

[galoz]

Μένω άφωνη...συγχαρητήρια...αναμένουμε με ανυπομονησία την συνέχεια!!!