Ινδονησία Ηφαίστεια, κοράλλια και ναοί.

[travelbreak]

Nusa Penida, οι ακτές του νησιού.

Επιστρέψαμε στο λιμανάκι από όπου είχαμε ξεκινήσει και αφήσαμε βατραχοπέδιλα και μάσκες, όσοι είχαν πάρει. Εμείς με τη Ντίνα κρατούσαμε τα δικά μας. Μόνο βατραχοπέδιλα πήρα εγώ. Εκεί έρχεται ένας τύπος, ο οποίος μου δείχνει μία φωτογραφία που ήμουνα εγώ με τους άλλους τρεις της παρέας. Τη φωτογραφία μου την έδειξε στο κινητό του και με ρωτά αν εγώ είμαι εκείνος στη φωτογραφία. Εγώ φυσικά του απάντησα ναι, και μου είπε ότι ήταν ο οδηγός μας για κάποιες βόλτες που θα κάναμε στο νησί. Αυτές ήταν στο πρόγραμμα που είχαμε πληρώσει. Έτσι δουλεύουν στην Ινδονησία: μας είχε τραβήξει φωτογραφίες ο οδηγός που μας πήρε το πρωί από το ξενοδοχείο και ήξεραν να προγραμματίσουν το κάθε τι. Με αυτό τον τρόπο πήραν και τους υπόλοιπους τουρίστες, ανά τέσσερις σε τζιπ.

Εμείς οι τέσσερις ξεκινήσαμε έστω και λίγο αργά σε σχέση με τους περισσότερους, με αυτόν σαν οδηγό και ένα πολύ καλό Toyota αυτοκίνητο, για να κάνουμε μία εκδρομή και στο εσωτερικό του νησιού. Δυστυχώς οι δρόμοι ήταν πολύ στενοί και η οδήγηση πολύ επικίνδυνη. Επικίνδυνη όχι για κάποιο σημαντικό τρακάρισμα αλλά για κάποια μικρή πλάγια σύγκρουση αυτοκινήτων αλλά και ίσως ενός μοτοποδηλάτου. Φανταστείτε ότι όλος ο συρφετός με τους ασπρουλιάρηδες ξεχύθηκε ταυτόχρονα προς τις ίδιες όμορφες ακτές του νησιού, για να τις δει. Πολλά αυτοκίνητα.

Μετά από σχεδόν μία ώρα οδήγησης και ενώ δεν είχαμε κάνει παραπάνω από 20 χιλιόμετρα, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου καθίσαμε να φάμε. Και το φαγητό συμπεριλαμβάνονταν στο κόστος της εκδρομής.

Μετά φύγαμε για να πάμε να δούμε κάποιες όμορφες ακτές. Όμως δεν κατεβήκαμε κάτω σε καμία, πρώτον διότι δεν είχαμε χρόνο και δεύτερον διότι οι ακτές ήταν πολύ απότομες και ίσως δεν μπορούσαμε και να κατεβούμε. Μόνο στην πρώτη θα μπορούσε να γίνει αυτό αλλά είχε πολύ περπάτημα σε σκαλιά. Οι τρεις ακτές ήταν οι εξής κατά σειράν: Kelingking Beach, Broken Beach και η Angel Billabong. Στην πρώτη είδαμε από ψηλά κάποια πολύ ωραία μεγάλα βράχια στη θάλασσα που δημιουργούσαν μία ακτή που είχε και μια αμμουδιά. Μάλλον είναι η πιο διάσημη του νησιού, αφού την είδαμε πολλές φορές σε φωτογραφίες.

Η δεύτερη και η τρίτη παραλία ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους. Φτάσαμε στην Broken Beach, που το όνομα φαίνεται ότι το πήρε από το σχήμα που έχει ένας βράχος, ο οποίος έχει μία τεράστια τρύπα κάτω από την οποία βρίσκεται η θάλασσα. Η τελευταία Angel Billabong ήταν και αυτή εκεί κοντά και είδαμε κάποια βράχια μέσα στα οποία έμπαινε η θάλασσα.

Μετά άρχισε η επιστροφή. Στις 5:00 έφευγε το πλοίο με το οποίο είχαμε έρθει και στις 6:00 φτάσαμε στο λιμάνι του Σανούρ, όπου μας περίμενε ένας άλλος οδηγός για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Στην έξοδο του λιμανιού έλεγε ο κόσμος το όνομα που έγινε η κράτηση και αμέσως ερχόταν ο αντίστοιχος οδηγός, ο οποίος πιθανόν εξυπηρετούσε και άλλους επιβάτες που πήγαιναν στην ίδια κατεύθυνση. Εμείς ας πούμε πήγαμε αυτή τη φορά με δυο Ολλανδούς. Και πάλι, τελειώνοντας, το ξαναλέω: η οργάνωση ήταν πολύ καλή. Το πώς κατάφερναν και μας έβρισκαν δεν ήταν δύσκολο όταν η οργάνωση ήταν αυτή που έπρεπε.

Στο ξενοδοχείο που πήγαμε καθίσαμε αρκετή ώρα για να κάνουμε ένα ντους να ξεκουραστούμε και να συζητήσουμε λίγο για την αυριανή μέρα που θα πηγαίναμε στο Lombok. Κλείσαμε ένα ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα Ματαράμ για τρεις μέρες. Μετά και από αυτό βγήκαμε έξω για να φάμε.

Εν κατακλείδι η σημερινή μέρα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και ευτυχώς που αποφασίσαμε να πάμε στο νησί αυτό και όχι σε κάποια παραλία στο Μπαλί, όπου θα μπορούσαμε επίσης να δούμε κοράλλια. Μπορεί και στο Μπαλί να ήταν όμορφα, όμως είναι αλλιώς να πηγαίνεις σε μια κοντινή παραλία με το αυτοκίνητο κι αλλιώς με ένα μικρό καράβι να κάνεις μονοήμερη εκδρομή. Αφού η εκδρομή που κάναμε δεν είχε ως μόνο στόχο το snorkrling.

Ας βάλω εδώ δύο ακόμα βίντεο από το Μπαλί. Το πρω΄το είναι από το Tirta Empul Temple, το δάσος των πιθήκων και λίγο από την πόλη Σανούρ που μέναμε:

Το δεύτερο είναι από τη σημερινή περιγραφή στο νησί Πενίδα. Όμως προτρέχω για να σας δείξω κοράλλια που τράβηξα την επόμενη μέρα σε μια παραλία στο Μπαλί, που θα περιγράψω στο επόμενο ποστ:

 

[travelbreak]

Από το Μπαλί στο Λομπόκ.

Το πρωί, στις 8:00 κλασικά, ήρθε ο Juda και μας πήρε να πάμε στο λιμάνι Padang Bai, από όπου θα φεύγαμε για το Λομπόκ. Πληρώσαμε 72 ευρώ για το αυτοκίνητο και για πέντε άτομα αλλά έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 11:30 που θα έφευγε το πλοίο. Εδώ τα εισιτήρια τα βγάζουν μόνο διαδικτυακά και υπάρχουν γραφεία που το κάνουν αυτό για τον κόσμο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα κι εγώ μόνος μου να τα έβγαζα.

Επειδή είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι την αναχώρηση, που τελικά έγινε με καθυστέρηση μισής ώρας, πήγαμε στη διπλανή παραλία με το συνηθισμένο παγκοσμίως όνομα Blue Lagoon. Ήταν μια παραλία γνωστή στο Μπαλί για ωραίο snorkeling. Ήθελα από την αρχή να πηγαίναμε αλλά δεν έβγαινε στο πρόγραμμα. Τώρα ήταν ευκαιρία! Πήγαμε σε τρία λεπτά με το αυτοκίνητο και ετοιμάστηκα για να βουτήξω. Ήμουν ο μόνος από την παρέα που το έκανε. Εκεί ήταν ένας μικρός κόλπος που έρχονταν βάρκες με τουρίστες για snorkeling και ντάιβινγκ. Όμως επειδή τα κοράλλια ήταν πολύ έξω στη θάλασσα, μπορούσες να μπεις και από την παραλία. Αυτό έκανα κι εγώ. Η πρόσβαση λόγω των κυμάτων ήταν λίγο δύσκολη αλλά το θέαμα άξιζε. Ήταν πολύ ωραία τα κοράλλια αλλά και τα ψάρια. Περίπου μισή ώρα κολυμπούσα και θαύμαζα τον όμορφο βυθό. Όμως έπρεπε να βγω για να πάμε στο πλοίο.

Η θάλασσα κούναγε λίγο το πλοίο αλλά δεν είχαμε θέμα. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να πλησιάζουμε στο νησί Lombok. Φαινόταν λίγο περίεργο σε σχέση με τα άλλα νησιά που είχαμε δει στην Ινδονησία, γιατί τα δέντρα του δεν ήταν τόσο πράσινα. Είχε φυσικά και κάποια πράσινα δέντρα, δηλαδή μπανανιές, καρύδες και τέτοια, όμως τα περισσότερα ήταν με αρκετά κλαδιά αλλά με ένα πολύ μικρό φύλλωμα. Από μακριά έμοιαζαν σαν να ήταν φυλλοβόλα δέντρα. Επίσης από το πλοίο βλέπαμε πολύ όμορφες αμμουδιές σε διάφορα νησάκια. Όταν πλησιάσαμε στο λιμάνι το πλοίο μπήκε σε ένα κόλπο και έστριψε λίγο αριστερά για να προσεγγίσει τον τελικό προορισμό.

Το πλοίο έφτασε σε λίγο λιγότερο από 4 ώρες στο λιμάνι, δηλαδή μπορεί να καθυστέρησε στην αναχώρηση, αλλά η διάρκεια του ταξιδιού μας ήταν αυτή που ξέραμε ως ελάχιστη, γιατί φυσικά θα μπορούσε να είναι και περισσότερες ώρες το ταξίδι.

Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο ξενοδοχείο στο Mataram, με μερικές μικρές στάσεις. Το ξενοδοχείο μας ήταν τεσσάρων αστέρων και ήταν όντως πολύ καλό και το δωμάτιο και το κτίριο. Ονομάζεται Aston Inn. Βρισκόταν σε καλό σημείο της πρωτεύουσας του νησιού Mataram και το κόστος του ήταν περίπου 32 ευρώ τη βραδιά.

Όταν τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, πήραμε τις κάμερες μας για να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη. Δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά προχωρήσαμε για να βρούμε έναν ινδουιστικό ναό, τον Meru Temple, ο οποίος όμως ήταν κλειστός. Γι’ αυτό μπήκαμε στο διπλανό πάρκο Mayura Park όπου και εκεί υπήρχε ένας αντίστοιχος ινδουιστικός Ναός. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει αλλά μπορέσαμε και τον είδαμε. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί κάποιοι πιστοί τον στόλιζαν, προφανώς για κάποια επερχόμενη γιορτή. Γύρω από το πάρκο όμως ακούγονταν οι μουσουλμάνοι ιερείς, οι οποίοι με μεγάφωνα έψελναν διάφορα τροπάρια της θρησκείας τους.

Η πρωτεύουσα Mataram δεν φαίνεται να έχει και πολλά ενδιαφέροντα. Κάναμε βόλτα σε δύο κεντρικούς δρόμους για να πάμε στους ινδουιστικός ναούς το απόγευμα, και εκτός από αυτούς δεν είδαμε κάτι άλλο ενδιαφέρον. Πριν φύγουμε την τελευταία μέρα είδαμε ένα μεγάλο μουσουλμανικό κέντρο. Έχει φυσικά πολλά μαγαζιά, τα περισσότερα φαγάδικα, πάρα πολλές τράπεζες και ένα μεγάλο Mall, το οποίο απλά είδαμε απ’ έξω.

Το ξενοδοχείο το κλείσαμε για τρεις βραδιές αλλά σκεφτόμασταν να μείνουμε τέσσερις. Το κάναμε αυτό γιατί αναρωτιόμασταν μήπως δεν έχει ενδιαφέρον το νησί και φύγουμε μία μέρα νωρίτερα και γυρίσουμε δηλαδή στο Μπαλί, όπου αντί να μέναμε μία βραδιά στο τέλος του ταξιδιού θα μέναμε δύο. Θα βλέπαμε όμως πώς θα πήγαινε η επόμενη μέρα και θα αποφασίζαμε. Αυτά σκεφτόμασταν.

Βίντεο από τα κοράλλια στη Blue Lagoon είχα στο προηγούμενο ποστ.

 

[travelbreak]

Lombok, στα Gili Islands

Μετά από πολλές σκέψεις και συζητήσεις είχαμε αποφασίσει από την προηγούμενη μέρα ότι η πρώτη επίσκεψή μας στο Lombok θα ήταν τα τρία μικρά νησιά Gili Islands, που βρίσκονται λίγο πιο βόρεια σε σχέση με την πρώτευσα του Lombok που μέναμε. Η απόσταση με το αυτοκίνητο ήταν λιγότερο από μια ώρα. Τα νησιά είναι διάσημα για τις ωραίες παραλίες και το snorkeling που προσφέρουν. Ξεκινήσαμε τη συνηθισμένη ώρα και στις εννέα διαπραγματευόμασταν τη μεταφορά μας στα νησιά.

Εμείς θέλαμε μια βάρκα να μας πάει από εκεί που ήμασταν, δηλαδή το λιμάνι του Bangsal, όλη τη βόλτα στα νησιά. Το snorkeling γινόταν σε συγκεκριμένα σημεία γύρω από το μεσαίο νησί Gili Meno. Αρχικά ένας τύπος που μας πλησίασε ζητούσε 3 εκατομμύρια ρουπίες (180 ευρώ) από όλους μαζί. Θα μας έπαιρνε εκείνη την ώρα και για έξι-επτά ώρες θα γυρνάγαμε στα νησιά με τη βάρκα ή με τα πόδια και φυσικά το κυριότερο είναι ότι θα κάναμε snorkeling. Εμείς αρχίσαμε τα παζάρια και κατέβηκε στο 1.750.000 ρουπίες (κάπου 100 ευρώ). Εμάς μας φάνηκαν πολλά και αποφασίσαμε να ψάξουμε για άλλη βάρκα.

Μας πλησίασε ένας άλλος και τελικά καταλήξαμε στο 1,5 εκατομμύριο.

Αρχικά πήγαμε στο πιο μακρινό νησί που έχει το όνομα Gili Trawangan. Εκεί σταματήσαμε για μία ώρα περίπου και κάναμε βόλτα. Το μέρος είναι πολύ τουριστικό και ο κόσμος πολύς. Συνωστίζεται στα καφενεία και στα εστιατόρια της παραλίας. Ταυτόχρονα εκατοντάδες άλλοι επισκέπτες ψάχνουν βάρκες και πλοία για να κάνουν κάποιο tour ή να μετακινηθούν σε κάποιο άλλο μέρος. Εκεί είδαμε και πλοιάρια που έφερναν τουρίστες από το Mataram, ακόμα και από το Μπαλί.

Φεύγοντας από αυτό το νησί πήγαμε στο δεύτερο όπου θα κάναμε το snorkeling. Αυτό έγινε σε τρία διαφορετικά σημεία γύρω από το δεύτερο το Gili Meno. Τα κοράλια δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ούτε και τα ψάρια. Το μόνο ιδιαίτερο ήταν ότι στη δεύτερη στάση που κάναμε είδαμε μερικές όμορφες πολύχρωμες χελώνες. Αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον του snorkeling. Επίσης ήταν όμορφο που πηγαίναμε με τη βάρκα και βλέπαμε πολλές βάρκες κι άλλο κόσμο να κάνει το ίδιο με μας.

Μετά από αυτά τα δύο σημεία, πήγαμε στο τρίτο νησί που είναι το μικρότερο και το πιο κοντινό στο Λομπόκ. Αυτό και ονομάζεται Gili Air και σε αυτό το νησί κάναμε το τρίτο snorkeling, το οποίο δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αλλά δεν παύει να είναι όμορφο να βλέπεις τα κοράλλια. Κάναμε και μία μικρή βόλτα στο νησί και φύγαμε για να επιστρέψουμε εκεί από όπου είχαμε ξεκινήσει. Μαζί μας στη βάρκα ήταν και ο οδηγός μας ο Juda. Μάλλον δεν ήξερε μπάνιο, όμως φόρεσε σωσίβιο και έκανε και αυτός snorkeling. Τελικά το snorkeling, και όλη τη βόλτα, το τελειώσαμε περίπου στις 14:30, δηλαδή φτάσαμε εκεί που είχαμε πάρει τη βάρκα αυτή την ώρα. Άρα η βόλτα με τη βάρκα κράτησε περίπου 4,5 ώρες συνολικά. Πού οι 6-7 ώρες που λέγαμε στην αρχή! Πάντως δεν ήταν άσχημα που τελειώσαμε νωρίτερα, αφού θα είχαμε χρόνο για διάφορες βόλτες.

Πήραμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε στο Mataram που μέναμε. Πήγαμε όμως από τον παραλιακό δρόμο, ο οποίος ήταν πολύ όμορφος. Γι’ αυτό και κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες στις παραλίες που περνούσαμε και γενικότερα. Στη διαδρομή που κάναμε να πω ότι περάσαμε από υπέροχες παραλίες και σημειώνω μονάχα τις δύο ενδεικτικά : Nipah και Senggigi.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε περίπου στις 5:30. Εν τω μεταξύ ένα θέμα συζήτησης ήταν το πότε θα αναχωρήσουμε από το Λομπόκ για το Μπαλί. Αρχικά είχαμε πει να μείνουμε τέσσερις μέρες στο Λομπόκ και μετά άλλη μία μέρα στο Μπαλί προτού φύγουμε για Ελλάδα. Όμως αποφασίσαμε να μείνουμε μόνο τις τρεις.

Να και ένα βίντεο από τη σημερινή μέρα:

 

[travelbreak]

Βόλτες στο Λομπόκ. Ναοί και ο καταρράκτης Jeruk Manis.

Το πρωί λοιπόν στις 8:00 ξεκινήσαμε για να κάνουμε τις βόλτες στο νησί. Οι αποστάσεις στο Λομπόκ δεν είναι πολύ μεγάλες, αλλά τα αυτοκίνητα κινούνται με ταχύτητες που σπανίως ξεπερνούν τα 30 χιλιόμετρα ανά ώρα μέσο όρο. Έτσι όταν βλέπαμε ότι μία απόσταση ήταν 30 χιλιόμετρα, ήμασταν σίγουροι ότι θα κάνουμε μία ώρα μέχρι να φτάσουμε. Παρ’ ό,τι το Lombok δεν έχει τόσο μεγάλη κίνηση οι καθυστερήσεις είναι αυξημένες γιατί οι δρόμοι είναι στενοί και τα μηχανάκια πάρα πολλά. Στο Μπαλί φυσικά οι καθυστερήσεις ήταν ακόμα μεγαλύτερες.

Ξεκινήσαμε Λοιπόν το πρωί με πρώτο στόχο να πάμε στον ινδουιστικό ναό Pura Meru πού βρισκόταν όχι περισσότερο από 1,5 km από το ξενοδοχείο μας. Είχαμε πάει με τα πόδια και την πρώτη βραδιά που ήρθαμε στο Lombok αλλά ήτανε κλειστά εκείνη την ώρα. Μπήκαμε μέσα υποχρεωμένοι φυσικά να έχουμε φορέσει σαρόνγκ. Καμιά φορά στους ναούς αυτούς μας έδιναν και μία κίτρινη ζώνη από ύφασμα να τη δέσουμε στη μέση μας, για να δείξουμε σεβασμό προς το μνημείο. Εννοείται ότι πάντα πληρώνεις κάποιο εισιτήριο με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και δεν πληρώνεις μόνο στους ναούς αλλά ιδιαίτερα στα μέρη που πηγαίνεις να παρκάρεις. Ακόμα και σε παραλίες για να πας πληρώνεις είσοδο η οποία συνήθως είναι μισό έως 1,5 ευρώ το άτομο, συν μισό ευρώ για το αυτοκίνητο.

Ο ινδουιστικός Pura Meru είχε ενδιαφέρον αλλά όχι ιδιαίτερο. Θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος ινδουιστικός Ναός στο νησί. Γι αυτό και φύγαμε για να πάμε στον πρώτο μεγαλύτερο ναό, που βρισκόταν 7 με 8 χιλιόμετρα από την πόλη και ήταν ο Pura Lingsar. Αυτός ήταν πραγματικά όμορφος Ναός. Και το κυριότερο ήταν κάποιοι άνθρωποι, μία δεκαριά δηλαδή, οι οποίοι είτε προσεύχονταν είτε έκαναν κάποια μικρή τελετή προσφέροντας διάφορα στους ναούς.

Αφού μείναμε πολύ ικανοποιημένοι από το χώρο, γιατί ήταν πολύ όμορφα αυτά που βλέπαμε, είχα βάλει στο πρόγραμμα δύο καταρράκτες. Ο πρώτος ήταν ο Jeruk Manis και ο δεύτερος ο Benang Kelambu. Πήγαμε στον πρώτο αφού οδηγήσαμε πάνω από μία ώρα από την προηγούμενη στάση. Στη μέση της διαδρομής κάναμε μία στάση σε ένα σημείο που οι άνθρωποι είχαν μαζέψει το ρύζι τους και το καθάριζαν από τα στάχυα, ώστε να μείνει μόνο ο καρπός. Όλο αυτό γινόταν με τα χέρια. Παρακάτω είδαμε μηχανές που έκαναν αποφλοίωση στο ρύζι, αλλά εκεί δεν σταματήσαμε.

Στον πρώτο καταρράκτη που πήγαμε, αφού πληρώσαμε είσοδο πήγαμε να τον δούμε. Η διαδρομή ήταν υπέροχη και εύκολη σχετικά μέσα στην ζούγκλα. Δεν είδαμε άλλους τουρίστες καθόλου, παρά μόνο κάποιους ντόπιους οι οποίοι επειδή ήταν Σάββατο έρχονταν για να κατασκηνώσουν. Κυρίως μαθητές και νέοι. Κάναμε μισή ώρα να πάμε και άλλο τόσο να γυρίσουμε και ο καταρράκτης μας άρεσε πολύ, κυρίως για το ότι βρισκόταν μέσα στη ζούγκλα. Ξαφνικά έβλεπες να τρέχει το νερό από ένα ύψος 20-25 μέτρων.

 

[travelbreak]

Βόλτες στο Λομπόκ. Παραλίες.

Στο τέλος της επίσκεψης, επειδή έβαλα στο GPS να δω πόση ώρα θα κάναμε στον δεύτερο καταρράκτη και ήταν πολύς, αποφασίσαμε όλοι μαζί να μην προχωρήσουμε σε αυτόν, γιατί έτσι δεν θα έμενε χρόνος για να δούμε τις παραλίες. Επομένως βάλαμε προορισμό την παραλία Pink Βeach. Κάναμε περισσότερη από μία ώρα να πάμε, αλλά όταν φτάσαμε εκεί δεν είδαμε καμία ροζ παραλία. Αλλά αυτό που είδαμε ήταν καταπληκτικό: μία όμορφη αμμουδιά με έξι έως επτά βάρκες μέσα στη θάλασσα, που είχαν φέρει λίγους ανθρώπους να κολυμπήσουν. Επίσης μερικοί ακόμα είχαν έρθει με αυτοκίνητα ή με μηχανάκια. Όμως δεν ήταν και τόσο Pink, έως καθόλου. Κι εσείς ό,τι καταλάβετε από τις φωτογραφίες.

Προχωρήσαμε στην παραλία, έστω και μέσα στη ζέστη και τον καυτό ήλιο, προς κάποιες άλλες παραλίες, από τις οποίες όμως επισκεφθήκαμε μονάχα τη μία, γιατί οι άλλες ήταν πολύ πιο μακριά.

Μέχρι να αναχωρήσουμε από την Ροζ Παραλία η ώρα είχε περάσει τις τρεις και καταλαβαίναμε ότι δεν μπορούσαμε να επισκεφτούμε πολλές από τις υπόλοιπες παραλίες που είχα στο πρόγραμμα. Είπα στον οδηγό να μας πάει στην παραλία Tanjung Aan. Μας άρεσε πάρα πολύ. Ήταν μεγάλη και είχε αρκετό κόσμο. Φαινόταν στο βάθος τα τεράστια κύματα που τελείωναν την πορεία τους πάνω στους κοραλλιογενείς υφάλους. Και από κει και μετά υπήρχαν επίσης αρκετά κύματα για τους Surfers, έτσι ώστε να εξασκήσουν το άθλημα που τους άρεσε.
Από τις επόμενες φωτογραφίες, οι πρώτες πέντε είναι από μια στάση στη διαδρομή που κάναμε. Οι υπόλοιπες είναι από την Tanjung Aan.

Είδαμε ότι είχαμε λίγο χρόνο να επισκεφτούμε και την παραλία Kuta. Είναι περιττό να πω ότι είδαμε πολύ ωραίες εικόνες τελικά. Το Lombok έχει πολύ ωραίες παραλίες. Βέβαια δεν είναι πολύ βαθιές αλλά είναι πολύ όμορφες. Δεν ξέρω αν τα μαύρα που έβλεπα κάτω από το νερό ήταν κοράλλια ή σκέτες πέτρες. Όμως ανθρώπους να κάνουν snorkrling δεν είδαμε σε αυτές. Άρα μάλλον ήταν πέτρες.

Είχε πλέον πάει η ώρα 18:00 και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας. Τελικά ήμασταν ευχαριστημένοι από αυτό που είδαμε αυτή τη μέρα, αλλά και από το ότι θα φεύγαμε.

 

[travelbreak]

Από το Lombok στο Bali ξανά

Το Λομπόκ ήταν αρκετά όμορφο και του άξιζε κάτι παραπάνω, ειδικά αν είναι κάποιος πιο ικανός από εμάς και ανέβει σε ένα διήμερο τουλάχιστον στο ηφαίστειο Mount Rinjani National Park. Εμείς ούτε χρόνο είχαμε γι' αυτό ούτε (κυρίως) δυνάμεις. Όταν είχαμε τις δυνάμεις τριγυρνούσαμε στην Ευρώπη.

Το πρωί φεύγοντας από το ξενοδοχείο σταματήσαμε για φωτογραφίες σε μία κεντρική πλατεία, αλλά και στο ισλαμικό κέντρο της πόλης, που στην ουσία ήταν ένα τεράστιο πανέμορφο τζαμί.

Όταν πριν από τρεις μέρες φτάσαμε στο λιμάνι Lembar του Lombok (από το λιμάνι Padangbai του Μπαλί) ρωτήσαμε έναν του τοπικού λιμενικού και μας είπε ότι έχει κάθε μέρα πλοίο στις 9:30. Έτσι κι εμείς φτάσαμε γεμάτοι σιγουριά και αυτοπεποίθηση κατά τις εννέα στο Lembar, ώστε να βγάλουμε εισιτήρια για την αναχώρηση. Τότε μας είπαν ότι το επόμενο πλοίο ήταν στις έντεκα. Μας άναψαν τα λαμπάκια. Στο γραφείο στην αρχή μας είπαν ότι το πλοίο των εννιά και μισή ήταν γεμάτο και γι αυτό δε μας έδιναν εισιτήρια. Μετά είπαν ότι το πρώτο πλοίο της ημέρας ήταν αυτό των έντεκα. Δε βρίσκεις άκρη με αυτούς. Αλλά και ο οδηγός μας δε βοηθούσε όσο έπρεπε. Ίσως να μη μπορούσε κιόλας αντικειμενικά. Στην Ασία ήμασταν! Το κόστος για όλους με το αυτοκίνητο ήταν 1.220.000 ρουπίες, δηλαδή περίπου 72 ευρώ. Τόσο περίπου είχε και όταν ήρθαμε. Είναι σχετικά φτηνό.

Το πλοίο ήρθε άδειο κατά τις έντεκα και έφυγε για το Μπαλί στις δώδεκα. Είναι η Αφρική αλλά και η Ασία δεν πάει πίσω σε ορισμένα κράτη.

Στο λιμάνι αφού είδαμε ότι είχαμε χρόνο είδαμε στο χάρτη μια παραλία ονόματι Cemare, και την επισκεφτήκαμε. Ήταν κι αυτή μια τεράστια αμμουδιά με μαγαζιά που μάζευε κόσμο. Εκατοντάδες βάρκες ήταν στην ακτή και λίγες στο νερό. Μετά πήραμε το αμάξι και σε πέντε λεπτά ήμασταν στο λιμάνι σε αναμονή του πλοίου.

Ψαράδες στο Λομπόκ:

Παραλίες του Λομπόκ που βλέπαμε από το πλοίο:

Το πλοίο λοιπόν έφυγε και προχωρώντας αργά αλλά σταθερά με ένα αέρα που ήταν σχετικά δυνατός, υπολογίζαμε ότι θα φτάσει λίγο μετά τις 4:00 στο λιμάνι στο Μπαλί. Πράγματι έφτασε αλλά σταμάτησε ένα χιλιόμετρο μακριά (αρόδο) και περίμενε να ελευθερωθεί μέρος για να μπορέσει να δέσει. Σε αυτό το λιμάνι περίμενε ήδη και ένα άλλο πλοίο. Κάποια στιγμή είδαμε να αναχωρεί ένα πλοίο από το λιμάνι. Λέμε κι εμείς ότι επί τέλους θα αράξουμε. Όμως σειρά είχε το πλοίο που περίμενε ήδη πριν από εμάς. Εμείς περιμέναμε ακόμα περισσότερο και συνολικά η αναμονή μας εκεί έφτασε σχεδόν τις δύο ώρες. Επιτέλους φτάσαμε στο λιμάνι για να κατεβούμε.

Και το άσχημο ήταν ότι το πλοίο δεν ήταν τόσο κακό όσο το προηγούμενο που μας είχε μεταφέρει στο Λομποκ, αλλά ήταν ακόμα χειρότερο και πολύ μικρό. Αυτό δυσχέραινε την πολύωρη αναμονή μέσα σε αυτό. Τέλος πάντων, οι ώρες είχαν περάσει με κουβέντα και λίγη χαλαρότητα έξω στο κατάστρωμα, διότι μέσα σε μια άθλια αίθουσα επιβατών γινόταν το αδιαχώρητο και η μπόχα ήταν τεράστια. Και λόγω και του κόσμου αλλά και των φαγητών που οι άνθρωποι αυτοί έβγαζαν για να φάνε. Ένα ευχάριστο ήταν ότι η διαδρομή στο καλύτερο μέρος της είχε ενδιαφέρον αφού βλέπαμε τις ακτές των νησιών.

Είχαμε σκοπό το βράδυ να πηγαίναμε σε κάποιους τοπικούς χορούς, αλλά επειδή φτάσαμε τόσο αργά δεν ήταν κάτι τέτοιο εφικτό. Συγκεκριμένα στα δωμάτια, στο Σανούρ πάλι, που είχαμε κλείσει φτάσαμε λίγο μετά τις 7:00.

Αφού ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια πήγαμε στα γνωστά μας μέρη στο Σανούρ, πού είχαμε μείνει και την προηγούμενη φορά που ήμασταν στο Μπαλί πριν από τέσσερις ημέρες. Μάλιστα πήγαμε και φάγαμε το βράδυ στο εστιατόριο που είχαμε φάει ακόμα άλλες τρεις φορές. Το προτιμούμε γιατί ξέρουμε περίπου τι έχει και δεν πληρώνουμε πολλά χρήματα.

Το βράδυ που επιστρέφαμε μου έστειλε μήνυμα ο οδηγός μας ο Juda και με ενημέρωσε ότι δεν θα μπορούσε να έρθει και την επόμενη για να μας κάνει το πρόγραμμα, αλλά θα έστελνε έναν φίλο του. Στο τηλέφωνο ο Juda με διαβεβαίωσε ότι αυτά που είχαμε πει ότι θα κάναμε θα γίνουν με τον άλλον οδηγό. Έτσι κι έγινε.

Μιας και φύγαμε από το Λομπόκ, βάζω και το τελευταίο βίντεο από το νησί αυτό:

 

[travelbreak]

Βόλτες σε ναούς του Μπαλί. Μέρος πρώτο.

Το πρωί 20 λεπτά πριν τις 8:00 ήρθε στο ραντεβού μας ο φίλος του Juda, ο Ipan. Ήρθε το παιδί με ένα Toyota. Μας πήρε για την ημερήσια βόλτα στο Μπαλί. Ο καημένος δεν ήξερε τι τον περίμενε γιατί ξεκινήσαμε στις 7:45 το πρωί και μας άφησε στο ξενοδοχείο μετά από σχεδόν 13 ώρες, περίπου στις 8:30 το βράδυ. Ήταν ένας συμπαθητικός οδηγός, κοντός και αδύνατος, όπως και ο Juda, μόνο που ο καινούργιος δεν κούτσαινε. Διότι να σημειώσω εδώ ότι ο Juda είχε κάποιο πρόβλημα στο πόδι, που δεν τον ρωτήσαμε ποτέ όμως τι έχει, και κουτσαίνει.

Εγώ για το πρόγραμμα της ημέρας είχα βάλει δύο μακρινούς ναούς (αν και ο πρώτος τελικά δεν ήταν ναός) και τρία κοντινά. Ξεκινήσαμε από τα μακρινά, τα οποία βρίσκονται στο ανατολικό μέρος του νησιού. Το πρώτο ήταν στην περιοχή Karangasem με το ομώνυμο τέμπλο που βρίσκεται στην πόλη Amlapura.

Στα μισά της διαδρομής που πηγαίναμε γι’ αυτό το μέρος, είδαμε έναν ναό και ήταν μαζεμένοι εκατοντάδες άνθρωποι. Έκαναν γιορτή σε αυτό τον Ινδουιστικό Ναό. Σταματήσαμε και είδαμε άνδρες και γυναίκες να κουβαλούν λουλούδια και τρόφιμα σε καλάθια που είχαν τοποθετήσει πάνω στο κεφάλι τους και μας άρεσε πάρα πολύ. Γενικά κάναμε και άλλες στάσεις μικρότερου ενδιαφέροντος για φωτογραφήσεις ωραίων εικόνων

Στο δρόμο συναντήσαμε διάφορα ενδιαφέροντα και κάτι σύγχρονο αλλά πολύ όμορφο:

Ο νεαρός οδηγός μας δεν ήξερε που ακριβώς ήταν το μέρος που πηγαίναμε για την επόμενη στάση μας, και σταμάτησε κάπου και ρώτησε και του είπαν που να πάει. Πράγματι ήταν ένα πολύ ωραίο μέρος και μάθαμε ότι ήταν ένα παλιό (19ος αιώνας) παλάτι. Δεν είχε τόσο αρχαιολογικό ενδιαφέρον για μας και γι αυτό δεν μείναμε πολλή ώρα.
Στις επόμενες φωτογραφίες αρχικά βλέπουμε και εικόνες από τη διαδρομή:

Και οι δύο ευγενικοί άνθρωποι στη υποδοχή:

 

[travelbreak]

Βόλτες σε ναούς του Μπαλί. Μέρος δεύτερο.

Βάλαμε τον επόμενο σταθμό μας ο οποίος ήταν ο Ναός Lempuyang και βρισκόταν λίγο πιο μακριά από τον προηγούμενο, ανηφορίζοντας πάνω σε κάποιο καταπράσινο βουνό. Αυτός ο ναός πρέπει να είναι ο πιο διάσημος του νησιού. Στο πάρκιν ήταν μαζεμένα πολλά αυτοκίνητα και εκεί πληρώσαμε 45.000 ρουπίες ο καθένας για να μας πάει ένα μικρό shuttle bus στην είσοδο του ναού, που ήταν 3 km πιο πάνω.

Και όταν λέμε πιο πάνω, εννοούμε μία τεράστια ανηφόρα. Μόλις φτάσαμε εκεί πληρώσαμε άλλα 55.000 ρουπίες για εισιτήριο. Για να μπούμε στο ναό περπατήσαμε μία μεγάλη ανηφόρα ακόμα για πολύ λίγο και αντικρίσαμε αυτό που πάντα βλέπεις στις φωτογραφίες του νησιού Μπαλί: τις κλασσικές δύο στήλες που δημιουργούν μία πόρτα και ανάμεσα στην πόρτα να φαίνεται το τεράστιο βουνό με κωνική μορφή, το Batur.

Πάρα πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος σε αυτό το ναό, αλλά οι περισσότεροι κάθονταν στην ουρά για να βγάλουν φωτογραφία σε αυτή την πύλη. Τα εισιτήρια που κόψαμε για την είσοδο στο ναό είχαν επάνω ένα νούμερο, σύμφωνα με το οποίο έβγαζες φωτογραφίες. Όταν ερχόταν η σειρά σου έδινες το κινητό σου και κάποιοι άνθρωποι σου τραβούσαν κάποιες πόζες και εσύ πλήρωνες το αντίστοιχο αντίτιμο. Όταν φτάσαμε ήταν περίπου στο νούμερο 160 και εμείς είχαμε να περιμένουμε άλλους τόσους για να έρθει η σειρά μας. Αν σκεφτεί κανείς ότι για κάθε νούμερο χρειαζόταν περίπου ένα λεπτό θα ήταν βλακεία να περιμένουμε. Τράβηξα με μερικές φωτογραφίες πάντως την πύλη και κάναμε βόλτα σε όλο το ναό. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον και κατηφορίσαμε για να φύγουμε. Είχε πάει πια μεσημέρι.

Η απόσταση του τελευταίου ναού από το μέρος που μέναμε ήταν πάνω από δύο ώρες, γι’ αυτό και ήταν αρκετός ο χρόνος που απαιτούνταν για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Όμως όπως είπα είχα βάλει άλλους τρεις ναούς κοντά στην περιοχή που μέναμε, δηλαδή στην πόλη Σανούρ. Καταλάβαμε ότι δεν γινόταν να επισκεφτούμε και τους τρεις ναούς και έτσι επιλέξαμε τους δύο.

Ο πρώτος ήταν ο Pura Jagatnata και ήταν στην πρωτεύουσα του Μπαλί το Denpasar. Ήταν ένας καταπληκτικός Ναός, στολισμένος και αυτός με ινδουιστικά χρώματα και υφάσματα. Ευτυχώς λόγω μεσημεριού δεν ήταν σχεδόν κανένας άνθρωπος εκεί. Πλέον η ώρα ήτανε 3:00 έτσι τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες από το στολισμένο ναό χωρίς να μας ενοχλήσει κανένας. Όμως και στολισμένος να μην ήταν, ήταν υπέροχος. Μάλιστα βγήκαμε και έξω που είχε κάποια άλλα ωραία κτήρια.

Βλέποντας κάποιος αυτές τις φωτογραφίες από όλους αυτούς τους ναούς, θα σκεφτεί ότι όλοι μοιάζουν. Δε θα διαφωνήσω, όμως αντίστοιχα θα μπορούσα να πω ότι όλα τα φαράγγια μοιάζουν όπως και όλα τα βουνά κλπ. Το θέμα λοιπόν είναι το πόσο εκτιμά ο καθένας προσωπικά το ναό, το βουνό, την παραλία, το κτήριο, το μνημείο, κλπ που βλέπει. Εμείς λοιπόν πηγαίναμε με μεγάλη χαρά σε όλα αυτά τα μέρη.

 

[travelbreak]

Βόλτες σε ναούς του Μπαλί. Μέρος τρίτο.

Μετά και από αυτή την επίσκεψη σκεφτόμασταν να πάμε ή όχι σε ένα άλλο ακόμα σημείο ενδιαφέροντος. Αποφασίσαμε να το κάνουμε και δεν μετανιώσαμε. Ήταν το Bajra Sanghi Monument. Τελικά αυτό ήταν ένα καινούργιο μνημείο και όχι ένας ναός. Απ’ έξω όμως έμοιαζε με τους ινδουιστικός ναούς. Μέσα όμως ήταν μουσείο και είχε και μία σκάλα και ανέβαινες μέχρι κάποιο ύψος για να δεις την γύρω περιοχή. Το κτίριο αυτό ήταν αρκετά μεγάλο και μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να μείνουμε εκεί. Όμως έπρεπε να πάμε να δούμε τους τοπικούς χορούς που χάσαμε την προηγούμενη μέρα.

Λίγη κολόνα με τον απέναντι τοίχο:

Από το εσωτερικό φαινόταν η πόλη:

Πήγαμε στο Melasti Beach, Kecak Dance. Βρίσκεται στο νοτιότερο μέρος του νησιού και θεωρείται πολύ διάσημος. Βέβαια ακόμα πιο διάσημος είναι ο χώρος σε μία διπλανή παραλία που Ονομάζεται Uluwatu. Όμως καταλάβαμε ότι πρόκειται για το ίδιο περίπου θέαμα και αποφασίσαμε να πάμε εκεί, μήπως και το άλλο, ως πιο διάσημο, δεν είχε θέσεις.
Στη διαδρομή είδαμε ένα τεράστιο μνημείο που είναι ακόμα υπό κατασκευήν και το φωτογραφίσαμε:

Το εισιτήριο είχε 150.000 ρουπίες το άτομο. Η παράσταση διήρκησε μία ώρα. Ουσιαστικά ήταν ένας χορός από καμιά πενηνταριά αγόρια που τραγουδούσαν ρυθμικά, χωρίς να χορεύουν ιδιαίτερα. Μερικοί ηθοποιοί έπαιζαν μία παράσταση, ένα μύθο ας πούμε. Δεν ήταν ιδιαίτερα ωραίο, αλλά αυτό είχαμε να δούμε. Στο τέλος οι συμμετέχοντες έβγαζαν φωτογραφίες με το κοινό.

Και οι χορευτές εισέρχονται χορεύοντας:

Και οι απαραίτητες φωτογραφίες με τους καλλιτέχνες:

Η Ντίνα δεν θα το έχανε!

Στις 19:00 που τελείωσε μας περίμενε ο οδηγός και μας πήγε στο μέρος που μέναμε. Για βραδινό πήγαμε σε μία άλλη ταβέρνα. Επιτέλους αλλάξαμε και φάγαμε καλό και φθηνό φαγητό. Σε όλα τα άλλα μαγαζιά που πήγαμε, εκτός από αυτό το τελευταίο, για φαγητό ή ποτό στην Ινδονησία χρεωνόταν και φόρος, ο οποίος ήταν συνήθως το 15 ή 20% της αξίας εκείνου που αγόραζες.
Κουρασμένοι πάρα πολύ επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες για την αυριανή αναχώρηση.
Η σημερινή μέρα σε βίντεο:

 

[travelbreak]

Η αναχώρηση από το Μπαλί και την Ινδονησία γενικότερα

Από μήνες ήταν προγραμματισμένη η αναχώρηση από το Μπαλί και η επιστροφή στην πατρίδα. Το πρωί ετοιμάσαμε τα πράγματα μας για την αναχώρηση. Ουσιαστικά τα είχαμε ετοιμάσει από το προηγούμενο βράδυ. Το πρωί έμεναν κάτι λίγα, δηλαδή οδοντόκρεμες, καφές και διάφορα μικροπράγματα. Είχαμε κανονίσει με τον Juda να έρθει να μας πάρει τις 8:00. Είχαμε αφήσει ακόμα δύο ναούς για να δούμε.

Όταν τους είπα στον Juda, εκείνος αντέδρασε λέγοντας ότι θα έχει πάρα πολύ κίνηση και δεν θα προλαβαίναμε. Εμείς πιστεύαμε ότι μέχρι τις 14:00 που θέλαμε να είμαστε στο αεροδρόμιο θα είχαμε προλάβει να τους δούμε. Αλίμονο πια, η απόστασή τους από το μέρος που μέναμε δεν ήταν πάνω από 30 km και το αεροδρόμιο ήταν περίπου προς εκείνη την κατεύθυνση. Αυτός δεν έκανε άλλη προσπάθεια να μας πείσει και βάλαμε κατεύθυνση για να πάμε στο ναό Tamas Ayun Temple. Το GPS έδειχνε ότι θα κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσουμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν αλλά αφού είχαμε προχωρήσει μία ώρα, το GPS έλεγε ότι θέλαμε ακόμα άλλη μία. Δυστυχώς είχε πάρα πολλή κίνηση και όσο προχωρούσε η ώρα αυξανόταν. Ποτέ δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τον πλοηγό σου στο Μπαλί.

Σκεφτήκαμε ποιος από τους δύο ήταν ο πιο σημαντικός για να πάμε, αφού δεν θα τους προλαβαίναμε και τους δύο. Η Ντίνα είχε άποψη ότι καλύτερα να πηγαίναμε στον Tanah Lot. Ευτυχώς γιατί ήταν και ο πιο κοντινός και στο σημείο που βρισκόμασταν αλλά και σε σχέση με το αεροδρόμιο. Καταφέραμε και φτάσαμε λίγο μετά τις δέκα. Αφού δεν θα πηγαίναμε πήγαμε χαλαρά σε όλη του την έκταση, αλλά και στα μαγαζιά που υπήρχαν γύρω. Έτσι φύγαμε λίγο μετά τις δώδεκα και φτάσαμε στο αεροδρόμιο λίγο πριν τις δύο. Δηλαδή την ώρα που θέλαμε να φτάσουμε. Είναι τραγικό και αδιανόητο αυτό με την κίνηση σε αυτό το νησί. Υπάρχουν λίγοι μεγάλοι δρόμοι οι οποίοι εξυπηρετούν τις παραλίες. Όταν θες να περάσεις από το Ubud ή το Denpasar τρως πολλή ώρα, αφού αναγκάζεσαι να περνάς τους στενούς και με τρελή κίνηση δρόμους.

Στο ναό που πήγαμε ήταν πολύ όμορφα. Ένας μικρός Ναός βρισκόταν σε ένα βράχο μέσα στη θάλασσα, που όμως περνούσες με τα πόδια χωρίς να βραχείς, εκείνη την ώρα που δεν είχε την πλημμυρίδα. Όμως δε σε άφηναν να περάσεις μέσα. Εκεί γύρω είχε κι άλλους μικρούς ναούς να περιηγηθείς και να βγάλεις όμορφες φωτογραφίες. Αυτό κάναμε.

Ήταν όμορφα και τα κύματα του ωκεανού που έφταναν στην ακτή και στα βράχια. Το ενοχλητικό ήταν τα πολλά σχολεία που ήρθαν μαζεμένα και τα παιδιά έρχονταν και καλά να μιλήσουν αγγλικά γιατί τους το είπε ο δάσκαλος. Το έκανα δύο φορές αλλά ήταν κουραστικό και χρονοβόρο. Έτσι σταμάτησα να δίνω συνεντεύξεις. Είναι αλήθεια ότι το ένα παιδί μιλούσε και ένα άλλο κατέγραφε με το κινητό τη συνομιλία. Όλα πήγαν καλά στην επίσκεψή μας.

Ο Juda στο τέλος που τον ρωτήσαμε πόσα ήταν τα χρήματα που έδωσε σε διόδια και σε πάρκινγκ μας ζήτησε 72 ευρώ. Σίγουρα είναι μεγάλο το ποσόν. Εγώ περίμενα ότι δε θα ήταν πάνω από είκοσι ευρώ. Εμείς αντ’ αυτού του δώσαμε εκατό δολάρια. Περιλαμβάνονταν σε αυτά και το φιλοδώρημά του, μικρό ήταν. Δε μείναμε ευχαριστημένοι γενικά, γιατί δε μας βοήθησε σε πολλά, παρά μόνο στην οδήγησή του. Σίγουρα για μας τα 1600 ευρώ που στοίχισε συνολικά ήταν λίγα.

Το ταξίδι τελείωσε και η επιστροφή στην Ελλάδα με τις τρεις πτήσεις ήταν αρκετά καλή, αφού είχαμε ελάχιστο χρόνο αναμονής στα αεροδρόμια της Κουάλα Λουμπούρ και της Ντόχα.

Όντως ήταν ένα καλό ταξίδι. Άσχετα με τις δυσκολίες του, είδαμε πράγματα πολύ αξιόλογα, όπου κι αν πήγαμε. Να σημειώσω τις ιδιαιτερότητες: ηφαίστεια, κοράλλια, Ναοί, ζούγκλα και άνθρωποι. Αυτά ψάχναμε άλλωστε και τα απολαύσαμε. Οι μέρες ήταν πολλές αλλά ήταν απαραίτητες.

Να έρθω λίγο στο οικονομικό μέρος. Τα αεροπορικά κόστισαν χονδρικά 1860 και τα δύο. Το αυτοκίνητο με τα μεταφορικά (διόδια, στάθμευση, λιμάνια) υπολογίζω για τους δυο μας κάπου 920 ευρώ. Από αυτά τα περίπου 800 ήταν μόνο για τον οδηγό. Τα ξενοδοχεία υπολόγισα ότι κόστισαν 560 ευρώ για τους δυο μας (μέσος όρος λιγότερο από 30 ευρώ το δίκλινο). Έχουμε τις βίζες στα 65 ευρώ και το πάρκιν. Υπολόγισα ότι ξοδέψαμε συνολικά 4.450 ευρώ. Άρα εκεί φάγαμε άλλα 1000 ευρώ περίπου. Τα χρήματα αυτά πήγαν σε τοπικά πρακτορεία για ημερήσιες εκδρομές, είτε σε ηφαίστεια, είτε για snorkeling. Επίσης πολλά πήγαν σε εισόδους σε ναούς. Όχι μόνο για το κλασικό εισιτήριο, αλλά όπου κι αν πηγαίναμε δίναμε χρήματα για είσοδο. Δεν ήταν πολλά, λίγα ευρώ, αλλά ήταν πολλά τα μέρη που αυτό απαιτούνταν.

Συμπερασματικά ήταν ένα άνετο αλλά οικονομικό ταξίδι, που στα ελληνικά πρακτορεία, όπως κάναμε παλιά, θα δίναμε τα υπερδιπλάσια χρήματα.

 

[KIKI]

Ωραίο ταξίδι σε αγαπημένα μέρη.
Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας

 

[travelbreak]

Ωραίο ταξίδι σε αγαπημένα μέρη.
Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας

Ευχαριστώ @KIKI Η ιστορία μου τελείωσε αισίως. Χρωστάω ακόμα το τελευταίο βίντεο. Έρχεται πολύ σύντομα.
Εύχομαι τα καλύτερα σε όλη την παρέα για τα επόμενα ταξίδια.