Ινδονησία Ηφαίστεια, κοράλλια και ναοί.

[travelbreak]

Από τη Surabaya στο Malang

Η Σουραμπάγια είναι μία πόλη γνωστή στην Ελλάδα από το τραγούδι Surabaya Johnny των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ. Όπως έχω ήδη πει, δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά μας προέκυψε στην πορεία. Αφού λοιπόν βρεθήκαμε σε αυτή την πόλη, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα να τη δούμε. Τη σημερινή μέρα άλλωστε, δεν είχαμε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα ως το Malang, και έτσι θεωρήσαμε ότι είχαμε το χρόνο να κάνουμε μία πρωινή βόλτα στα πιο ενδιαφέροντα μέρη, τα οποία είχαμε εντοπίσει από το προηγούμενο βράδυ. Έτσι στις 8:00 ήρθε ο Juda και μας πήρε για τη βόλτα.

Πήγαμε σε μία απόσταση περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων, όπου ο οδηγός μας πάρκαρε το αυτοκίνητο και μας άφησε μόνους. Εμείς πρώτα επισκεφτήκαμε το υποβρύχιο της Σουραμπάγια, όπως ονομάζεται. Σε ένα μεγάλο χώρο εκθέτουν ένα παλιό υποβρύχιο και μπορείς να μπεις και μέσα να δεις πως ήταν τότε ένα τέτοιο σκάφος.

Και το εσωτερικό:

Μετά από το υποβρύχιο βάλαμε στο GPS να περπατήσουμε μέχρι ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης. Ένα ήταν το δημαρχείο, το οποίο σαν κτίριο δεν έλεγε και πολλά. Ένα άλλο κτήριο ήταν το Balai Pemuda και μετά πήγαμε στην θεωρητικά διάσημη οδό Tunjungan. Τίποτε από όλα αυτά δεν μας τράβηξε. Και ενώ είχαμε σκοπό να φωνάξουμε τον οδηγό να μας πάει στην κεντρική πλατεία της Σουραμπάγια, αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια. Μισή ώρα ήταν το περπάτημα.

Πράγματι ήταν όμορφα. Η πλατεία έχει στη μέση ένα τεράστιο οβελίσκο και γύρω-γύρω κήπους και κάποια αγάλματα.

Εκεί κοντά είδαμε και την παλιά πόλη, που είναι παλιές κατοικίες που μένουν άνθρωποι, οι οποίοι τις έχουν καλοφτιαγμένες, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Έχουν όμως κάποιο χρώμα.

Όταν πια η ώρα είχε περάσει ήρθε ο οδηγός και μας πήγε στο ξενοδοχείο, από όπου στις 11:00 φύγαμε με προορισμό την πόλη Malang. Σε αυτή την πόλη θα μέναμε δύο μέρες κανονικά για να δούμε το ηφαίστειο Βromo. Όμως στην περιοχή του ηφαιστείου υπήρχε εκείνη την περίοδο μεγάλη πυρκαγιά και δεν επιτρεπόταν η προσέγγιση. Έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε μόνο μία μέρα στο Malang και φυσικά δεν θα βλέπαμε το Βromo. Θεωρώ πως ήταν μια μεγάλη απώλεια, γιατί από φωτογραφίες φαινόταν υπέροχο.

Στη διαδρομή για το Malang επισκεφτήκαμε με παράκαμψη έναν καταρράκτη με το όνομα Dlundung. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά είδαμε, επιτέλους, και τον πρώτο καταρράκτη σε αυτή τη χώρα με τα τόσο πολλά νερά. Αργότερα βέβαια είδαμε και πολλούς άλλους. Ιδιαίτερα στο Μπαλί. Είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε δει ακόμα κανένα μεγάλο ποτάμι.

Στη διαδρομή είδαμε και ένα ωραίο ναό:

Λίγο πριν τις 3:00 φτάσαμε στο Malang και αρχικά κάναμε μια μικρή βόλτα στην κεντρική πλατεία, που εδώ την ονομάζουν Alun-alun. Έτσι ονομάζουν όλες τις κεντρικές πλατείες στις πόλεις στην Ιάβα. Στο Malang η πλατεία ήταν όμορφη κυρίως για κάποια τζαμιά που είχε στη μία πλευρά και σχετικά καλά κτίρια στις άλλες. Το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν ακριβώς στη μία πλευρά της πλατείας.

Η Ντίνα πάντα δημοφιλής:

Αργότερα φύγαμε με τον οδηγό μας και πήγαμε να δούμε ένα «χωριό», όπως ονομάζεται, The Rainbow Village. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ γιατί κάτι χαμόσπιτα με κεραμίδια, όπως είναι όλα στη χώρα, τα έχουν χρωματίσει με τα διάφορα χρώματα του ουράνιου τόξου. Φυσικά αυτό που βλέπεις είναι πάρα πολύ όμορφο. Όλα εκεί είναι χρωματισμένα, και στα δρομάκια τα στενά, και τα κεραμίδια, και κάποιες γέφυρες. Το χωριό κόβεται στη μέση από ένα μικρό ποτάμι και τα σπίτια είναι στις δύο πλαγιές που ανεβαίνουν από το ποτάμι προς τα επάνω. Κάναμε βόλτα, μάλλον στα γρήγορα γιατί πιστεύαμε ότι έχουμε κι άλλα πράγματα να δούμε. Όντως είχα σημειώσει κάποια σημεία ενδιαφέροντος, αλλά δυστυχώς αντιληφθήκαμε ότι είναι πολύ μακριά για να πηγαίναμε την ίδια μέρα. Έτσι τα αφήσαμε για ένα άλλο ταξίδι στην Ινδονησία!

Να σημειώσω ότι δίπλα στο The Rainbow Village, υπάρχει και το χωριό The Blue Village, το οποίο είναι δίπλα και έχει χρωματισμένα όλα τα σπίτια στο μπλε. Το είδαμε στα γρήγορα περνώντας με το αυτοκίνητο από έναν υπερυψωμένο δρόμο αλλά δεν σταματήσαμε. Το κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί φεύγοντας από την περιοχή.

Στη διαδρομή της επιστροφής για το ξενοδοχείο είδαμε κάποιες ωραίες πλατείες και σταματήσαμε για φωτογραφήσεις. Έχω την εντύπωση ότι το Malang είναι πολύ όμορφη πόλη και πιο ενδιαφέρουσα σε σχέση με τις άλλες που είδαμε. Η Σουραμπάγια δεν μας άρεσε καθόλου.

Στο ξενοδοχείο που επιστρέψαμε, καθίσαμε οι πέντε της παρέας και συζητήσαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο οδηγό σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι, αφού μας έκανε μια καλή οικονομικά προσφορά.

Να πω και κάτι σχετικό με την χώρα. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν φανάρια για πεζούς. Ίσως να είχε στην Τζακάρτα και να μην το θυμάμαι, και ελάχιστα στο Μπαλί. Οι οδηγοί δεν δίνουν καμία σημασία στους πεζούς. Εκτός αν είναι να τους αποφύγουν για να μην τους κτυπήσουν. Για να περάσουν οι πεζοί τους δρόμους, συνήθως τους βοηθάνε αυτοί που εκτελούν χρέη αυτόκλητων τροχονόμων. Όπως είπα περιμένουν κάποιο φιλοδώρημα. Και αυτό με το φιλοδώρημα γίνεται μέρα νύχτα, είτε στους δρόμους που περνάνε αυτοκίνητα και διαβάτες, είτε στα σημεία που παρκάρουν τα αυτοκίνητα. Για να σε βοηθήσουν πρέπει συνήθως να σταματήσουν την κυκλοφορία. Αυτό γινόταν κυρίως στην Ιάβα. Φανάρια για αυτοκίνητα υπάρχουν λίγα και συνήθως οι οδηγοί σταματάνε στο κόκκινο μετά από μερικά δευτερόλεπτα αφού έχει ανάψει. Είναι λίγο επικίνδυνα εδώ να οδηγείς, και ευτυχώς έχουμε τον Juda ο οποίος μας έχει εξυπηρετήσει σε αυτό. Οι άνθρωποι φαίνονται πάρα πολύ καλοί και είναι σχεδόν πάντα με χαμόγελο. Επίσης η ευγένειά τους μου θυμίζει λίγο από Ιαπωνία. Όταν σου δίνουν τα χρήματα από τα ρέστα σε ένα μαγαζί κάνουν την κίνηση ακριβώς που κάνουν και οι Γιαπωνέζοι.

 

[travelbreak]

Από το Malang στο Licin. Ένα ξενοδοχείο κόσμημα.

Στην Ιάβα συναντάμε πολλά ψηλά βουνά με κωνικό σχήμα, άρα είναι νυν ή πρώην ηφαίστεια. Φυσικά αν δεν υπήρχαν αυτά δε θα υπήρχε και ολόκληρο το νησί, αφού λογικά τα ηφαίστεια το δημιούργησαν. Μπορεί να μην είναι όλοι μουσουλμάνοι, αλλά έχει υπερβολικά πολλά τζαμιά όλο το νησί. Το ντύσιμο των ανθρώπων είναι το κλασικό ευρωπαϊκό. Τα κορίτσια φορούν πολλές φορές ένα μαντήλι και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία φορούν ρούχα με ιδιαίτερα χρώματα. Δε θα το έλεγες ευρωπαϊκό πάντως αυτό το ντύσιμο.

Όταν βγεις από τον μεγάλο αυτοκινητόδρομο, η κατάσταση στην Ιάβα είναι εφιαλτική. Η κίνηση είναι τεράστια και η μέση ταχύτητα είναι κάπου είκοσι με τριάντα χιλιόμετρα την ώρα. Μπορεί όμως και λιγότερο. Φυσικά οι ντόπιοι κάνουν πολλές παρανομίες στην οδήγηση για να εξοικονομήσουν χρόνο.

Φύγαμε από το ξενοδοχείο στις 7:20, νωρίτερα δηλαδή από το συνηθισμένο. Στο χωριό Licin που θα μέναμε φτάσαμε περίπου στις 16:00, αλλά είχε ήδη αρχίσει να βρέχει στη διαδρομή. Είχαμε κάνει μερικές στάσεις για να ξεκουραστεί ο οδηγός, αλλά και εμείς. Όμως κάναμε και μερικές για να φωτογραφίσουμε πολύ όμορφη φύση, αφού για να φτάσουμε στον προορισμό μας περνούσαμε μέσα ακόμα και από ζούγκλα. Και από κάποιες περιοχές που είχαν πανύψηλα δέντρα. Όμως στο χώμα κάτω ήταν φυτεμένα καφεόδεντρα.

Φυσικά στο δρόμο περάσαμε και από κάποιες φυτείες τσαγιού αλλά και κάποιων λαχανικών. Για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας περάσαμε και από την είσοδο του ηφαιστείου το οποίο θα ανεβαίναμε πριν ακόμα ξημερώσει την επόμενη ημέρα.

Κάποια στιγμή που είπαμε στον οδηγό μας το όνομα του ξενοδοχείου που είχαμε κλείσει εκείνος έμεινε έκπληκτος. Μας είπε ότι είναι πολύ ωραίο και μάλιστα έχει σε κάποιο μέρος ένα σημείο που υπάρχουν χορεύτριες. Εγώ στην αρχή νόμιζα ότι γίνετε καμιά παράσταση και μου εξήγησε ότι είναι κάτι σαν αγάλματα εκεί, και μιλούσε με πολύ ενθουσιασμό γι αυτά. Είχα μείνει με την απορία να δω τι εννοούσε. Μάλιστα σκεφτόμουν να ρωτήσω στη ρεσεψιόν να μας πουν που δίνεται αυτή η παράσταση. Τέλος πάντων προχωρήσαμε προς το ξενοδοχείο μας στο χωριό Licin.

Όταν φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι το χωριό είναι πολύ μικρό. Το ξενοδοχείο ήταν το Jiwa Jawa Resort. Το είχαμε κλείσει συμπτωματικά και τυχαία. Το βρήκαμε στο Booking.com και σε σχέση με τα άλλα που είχε το χωριό, ήταν το καλύτερο. Μας φαινόταν λίγο ακριβό, αφού πληρώναμε για το δωμάτιο περίπου 35 ευρώ, αλλά δεν ξέραμε τι θα βρίσκαμε. Φτάσαμε στην είσοδο με τον οδηγό μας, περάσαμε την πύλη και πήγαμε σε μια αυλή κάτι σαν ρεσεψιόν. Κατεβάσαμε τα πράγματα μας και μετά κάτι νεαροί υπάλληλοι του ξενοδοχείου μας είπαν να ανέβουμε στην κανονική ρεσεψιόν. Ήταν λίγα σκαλιά πιο πάνω σε ένα ωραίο κτίριο.

Εν τω μεταξύ εμείς είχαμε μείνει εκστατικοί μπροστά στο περιβάλλον που αντικρίζαμε. Ήταν ένα ξενοδοχείο μέσα σε ζούγκλα. Είχε κάποια δωμάτια σε μικρά κτίρια, των 5 ή των 15 δωματίων ας πούμε. Στη ρεσεψιόν που ανεβήκαμε είχε πολύ όμορφη διακόσμηση και γύρω-γύρω υπήρχαν τζαμαρίες για να μπορείς να απολαμβάνεις το πράσινο περιβάλλον. Αφού πληρώσαμε με πιστωτική κάρτα, όπως κάνουμε σε όλα τα ξενοδοχεία, ρωτήσαμε πού είναι τα δωμάτιά μας και η κοπέλα μας είπε ότι δεν είναι στο κτίριο αυτό αλλά σε κάποιο άλλο. Εμείς μείναμε κάγκελο όταν μας είπε ότι για να πάμε στα δωμάτιά μας θα πηγαίναμε με κάποιο αυτοκίνητο του ξενοδοχείου, γιατί είναι σε μία απόσταση 5 λεπτών από εκεί. Εμείς δεν καταλάβαμε και πολλά και περιμέναμε να δούμε την συνέχεια.

Κατεβήκαμε στο σημείο που είχαμε παρκάρει αρχικά και μας πήρε ένα αυτοκινητάκι και πράγματι σε πέντε λεπτά μας κατέβασε σε ένα σημείο που φυσικά ήταν καταπράσινο. Περπατώντας λιγότερο από δύο λεπτά ακόμα αντικρίσαμε στα αριστερά μας το κτίριο με τα δωμάτιά μας και δεξιά δεκάδες μικρά και μεγάλα αγάλματα από terracotta, τα οποία ήταν σε σειρές απέναντι από το κτίριο των δωματίων, μέσα στα χωράφια και μέσα σε μία μικρή λίμνη. Ανοίξαμε τα δωμάτιά μας, τα οποία όμως μύριζαν μούχλα γιατί φαίνεται τα είχαν κλειστά για μεγάλο διάστημα και βγήκαμε έξω με τις φωτογραφικές μηχανές για να φωτογραφίσουμε τις τερακότες. Εκεί που ήταν τα αγάλματα τελείωνε και ο χώρος του ξενοδοχείου και άρχιζαν ορυζώνες σε αναβαθμίδες. Πράγματι υπέροχο θέαμα. Ξέχασα και την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο και την άσχημη μυρωδιά του.

Όπως και να έχει ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και αργότερα διαπιστώσαμε ότι το ξενοδοχείο ήταν καταπληκτικό. Έχω μείνει παλιότερα, που πήγαινα ταξίδια με πρακτορεία, σε πολύ καλά ξενοδοχεία, αλλά ετούτο είχε κάτι το ιδιαίτερο. Δε χορταίναμε τις βόλτες γύρω από τα δωμάτιά μας και να βγάζουμε φωτογραφίες. Συνήθως δεν ασχολούμαι αρκετά με τα ξενοδοχεία που μένουμε, αλλά στο Licin ήταν κάτι το τελείως ιδιαίτερο. Γι αυτό θα πω και θα δείξω μερικά πράγματα παραπάνω.

Λίγο αργότερα, πάλι με το αυτοκινητάκι του ξενοδοχείου, ήρθαν και οι βαλίτσες μας κι αμέσως γυρίσαμε με το ίδιο αυτοκινητάκι πίσω για να κάνουμε βόλτα στους χώρους του ξενοδοχείου και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Ένα άλλο σημείο πολύ όμορφο, ήταν η πισίνα που όταν πλημμύριζε από το νερό, τα νερά έπεφταν σε ένα κενό πιο κάτω. Όταν λέω κενό εννοώ περίπου 5 μέτρα που ήταν επάνω η πισίνα. Μονάχα τέσσερις άνθρωποι κολυμπούσαν και το έκαναν πιο πολύ για να τραβάνε φωτογραφίες. Κι εμείς δεν κάναμε τίποτε άλλο από το να απαθανατίζουμε αυτό το μέρος.

Λίγο αργότερα, που πλέον είχε νυχτώσει, πήγαμε στα δωμάτιά μας για να κοιμηθούμε νωρίς. Εκεί διαπιστώσαμε ότι εκτός από τη μούχλα υπήρχε και τεράστια υγρασία. Τέτοια, που όταν ξαπλώσαμε στο κρεβάτι νομίζαμε ότι πέφταμε πάνω σε βρεγμένα στρώματα. Τέλος πάντων. Το ζήτημα ήταν ότι έπρεπε να ξυπνήσουμε στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα, γιατί στις 1:00 θα ερχόταν ο οδηγός να μας πάρει να δούμε το ηφαίστειο Ijen. Γι’ αυτό στις 20:00 πέσαμε για ύπνο. Ευτυχώς ήμασταν τόσο κουρασμένοι που κοιμηθήκαμε σερί μέχρι τις 12:30.

Σας χρωστάω μερικές φωτογραφίες από το Μπλε Χωριό στο Μαλάνγκ:

 

[travelbreak]

Ηφαίστειο Ijen

Όταν ξύπνησα στις 12:30, ένιωθα πάρα πολύ άνετα, λες και είχα ξυπνήσει από ένα καλό απογευματινό ύπνο. Ετοιμαστήκαμε για το ηφαίστειο φορώντας αρκετά ρούχα γιατί έκανε κρύο. Και το χειρότερο ήταν ότι έριχνε μία ψιλή βροχή που μερικές φορές γινόταν πιο δυνατή. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά από 45 λεπτά οδήγησης φτάσαμε στο σημείο της εισόδου για το ηφαίστειο. Στη διαδρομή βέβαια συναντήσαμε πολλά αυτοκίνητα, αλλά ο πολύς κόσμος ήταν στην είσοδο, διότι εκατοντάδες άνθρωποι είχαν έρθει ταυτόχρονα για να πάνε στο ηφαίστειο. Εμείς συναντήσαμε τον άνθρωπο που θα μας συνόδευε και δώσαμε ο καθένας 500.000 ρουπίες, δηλαδή περίπου 30 ευρώ, για πληρωμή του εισιτηρίου και τη δική του.

Είχαμε φορέσει τα μπουφάν. Είχαμε φορέσει και κάποιο αδιάβροχο και ξεκινήσαμε με φακούς μέσα στη νύχτα περίπου στις 2 τα ξημερώματα για να πάμε στο ηφαίστειο. Γινότανε μεγάλος χαμός από κόσμο. Και ευτυχώς ο δρόμος είχε πλάτος στην αρχή περίπου 3-4 μέτρα και έτσι χωρούσαν όλοι. Μετά στένευε λίγο. Και στο τέλος γινόταν δύσκολα τα πράγματα. Βέβαια μέσα στη νύχτα όταν χανόμασταν φωνάζαμε τα ονόματα ο ένας του άλλου για να βρισκόμαστε. Στην αρχή ο δρόμος ήταν πολύ ομαλός και ελάχιστα ανηφορικός. Αλλά αυτό έγινε για περίπου ένα χιλιόμετρο, ίσως και λιγότερο. Μετά όμως άρχισε να γίνεται πιο απότομος. Ευτυχώς δεν είχε ακόμα αρχίσει να βρέχει δυνατά και έτσι ο δρόμος δεν γλιστρούσε, κάτι το οποίο δεν συνέβαινε στην επιστροφή.

Περίπου μετά από 2 ώρες είχαμε φτάσει σε μία κορυφή, όπου έπρεπε να αρχίσουμε την κατάβαση στον κρατήρα του ηφαιστείου. Να πω εδώ ότι στην είσοδο για την ανάβαση υπήρχαν κάποια καρότσια που τα τραβούσαν άνθρωποι. Βασικά ένας ή δύο τα τραβούσαν από μπροστά και ένας τα έσπρωχνε από πίσω και όποιος ήθελε έδινε περίπου 50 ευρώ για να τον ανεβάσουν επάνω, αφού καθόταν πάνω στο καρότσι με τις δύο μεγάλες ρόδες. Ήταν κάποιοι τουρίστες οι οποίοι το προτίμησαν. Αλλά επίσης και κάποιοι άλλοι που στην αρχή θεώρησαν ότι θα τα καταφέρουν, όταν όμως δυσκολεύτηκαν βρήκαν στη διαδρομή τέτοια καρότσια και ανθρώπους για να τους ανεβάσουν.

Όταν ανεβήκαμε στην κορυφή του κρατήρα, χωρίς να βλέπουμε βέβαια τίποτα μέσα στο σκοτάδι, και με ένα ψιλόβροχο να πέφτει διαρκώς, έπρεπε να πάρουμε την κατηφόρα, ένας-ένας γιατί το μονοπάτι ήταν και απότομο και στενό. Η κατάσταση μερικές φορές γινόταν δραματική διότι το κατέβασμα ήταν πολύ απότομο και υπήρχε πάντα ο φόβος να γλιστρήσεις. Μέτρα προστασίας φυσικά δεν υπήρχαν καθόλου. Ταυτόχρονα όμως από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν να έρχονται και κάποιοι άνθρωποι από κάτω προς τα επάνω. Ήταν εκείνοι που είχανε ξεκινήσει νωρίτερα και είχαν ήδη κατέβει. Είδαν αυτό που είχαν να δουν και ανεβαίναν πάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις η διασταύρωση στο στενό μονοπάτι είχε μία μεγάλη δυσκολία.

Όμως παρόλα αυτά περίπου στις 4:30 καταφέραμε και φτάσαμε μέσα στον κρατήρα. Πάλι δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα γιατί ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός: να φτάσεις μέσα στη νύχτα εκεί που ήταν ο κρατήρας και οι υποτιθέμενες φωτιές. Για να είμαι ακριβής κάναμε περίπου δύο ώρες και 20 λεπτά από την είσοδο μέχρι να φτάσουμε κάτω στον κρατήρα.

Εν τω μεταξύ, όταν φτάσαμε εκεί φορέσαμε μάσκες, δεν ξέρω ποιας κατηγορίας, αλλά ήτανε σαν μάσκες που φοράνε σε περιπτώσεις χημικού πολέμου, για να μην εισπνέουμε τους καπνούς που έβγαζε το θειάφι που καιγόταν. Μας τις προμήθευσε ο οδηγός που είχαμε πάρει στην είσοδο του ηφαιστείου. Πράγματι σε ένα σημείο είδαμε πολύ κόσμο μαζεμένο που έβλεπαν ένα πράγμα σαν ποταμάκι πάρα πολύ μικρό με πλάτος μισό μέτρο και μήκος 10 έως 20 μέτρα, που ήταν το θειάφι που έρεε και του είχε βάλει κάποιος φωτιά και έβγαζε ένα μπλε χρώμα φλόγας.

Εγώ αλλιώς είχα φανταστεί τις φωτιές: πίστευα ότι θα βγαίνουν μέσα από τη λίμνη. Νομίζω κάτι τέτοιο είχα δει σε κάποιο ντοκιμαντέρ. Τέλος πάντων, αυτό μας είπαν ότι είναι το θέαμα, αυτό είδαμε, αυτό τραβήξαμε βίντεο και φωτογραφίες. Όλη η ιστορία της νυχτερινής πορείας ήτανε για να δούμε αυτή τη φωτιά μέσα στη νύχτα, διότι όταν ξημερώσει με το φως της ημέρας δεν φαίνεται καθόλου.

Εμείς μείναμε εκεί, όπως και ο πιο πολύς κόσμος, μέχρι να ξημερώσει για τα καλά, διότι θέλαμε να δούμε και λίγο τη λίμνη πώς είναι. Και πράγματι περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι που μπορέσαμε και τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες με το λίγο φως, όταν καθάριζε το μέρος από καπνούς και ομίχλη. Πάντως ουδέποτε είδαμε ολόκληρη τη λίμνη, μόνο κάποια κομμάτια της.

Ακριβώς μετά από μία ώρα εκεί, δηλαδή στις 5:30, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε για την επιστροφή μας. Στο δρόμο τραβούσαμε φωτογραφίες, όταν καθάριζε λίγο η λίμνη και όντως το θέαμα ήταν πολύ όμορφο. Όταν ξημέρωσε βλέπαμε τα διάφορα χρώματα από το θειάφι σε σημεία βέβαια που υπήρχε. Την πιο πολλή ώρα έβρεχε λίγο και έπρεπε να προστατεύουμε τα κινητά και τις μηχανές μας.

Εκτός από τη φωτιά που περιμέναμε να δούμε στο ηφαίστειο, περιμέναμε να δούμε και τους εργάτες που σκάβουν για να βρουν θειάφι και να το ανεβάσουν πάνω με τα ίδια τους τα χέρια. Είχαμε δει σε ντοκιμαντέρ αυτά τα πράγματα. Όμως εμείς όταν κατεβαίναμε είδαμε μόνο έναν τέτοιο εργάτη να ανεβαίνει. Ο άνθρωπος που μας συνόδευε, μας εξήγησε ότι αυτή την εποχή πλέον οι εργάτες είναι πολύ λίγοι γιατί έχουν βρει άλλους τρόπους βιοπορισμού σε πιο εύκολες και λιγότερο βαριές δουλειές. Και καλά κάνουν οι άνθρωποι. Πάντως κατά την άνοδο μας, αφού πια όπως είπα είχε ξημερώσει, βλέπαμε κάποια καλάθια σε ζευγάρια έτοιμα για να τα πάρει κάποιος άνθρωπος στους ώμους του να τα ανεβάσει επάνω. Ή γι’ αυτό το σκοπό ήταν εκεί τα καλάθια ή απλά για τουριστικούς λόγους.

Στην κορφή της καλντέρας ανεβήκαμε σε ακριβώς 30 λεπτά. Εκεί ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος για να τραβήξει φωτογραφίες. Όταν υπήρχαν κάποιες στιγμές που έφευγε η ομίχλη και ο καπνός, φαινόταν πολύ όμορφη η λίμνη. Μείναμε και εμείς κάποιο λίγο χρόνο και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στην βάση φτάσαμε ακριβώς στις 7:20. Αυτό σημαίνει ότι από τον κρατήρα κάτω είχαμε φτάσει σε δυο ώρες στο σημείο που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο. Οι νεότεροι το κάνουν σίγουρα σε πολύ λιγότερο χρόνο.

Όπως είπα και πριν, σε πολλά σημεία ο δρόμος γλίστραγε στην επιστροφή. Ήθελε πολλή προσοχή σε αυτή τη γλίστρα. Λόγω της επικινδυνότητας, πάρα πολύς κόσμος έπαιρνε τα καρότσια που τους κατέβαζαν κάτω. Για να κατέβεις από την κορυφή ήθελαν περίπου 15 ευρώ το άτομο, αφού φυσικά πλέον χρειαζόταν μόνο ένας για να κατεβάσει το καρότσι. Το έκανε χωρίς να κουραστεί πολύ. Μόνο που θα κράταγε το καρότσι και πάταγε το χειρόφρενο για να μην φύγει και σκοτωθεί ο άνθρωπος που ήταν μέσα. Αν μάλιστα έπαιρνες το καρότσι από πιο χαμηλά, πλήρωνες ακόμα πιο λίγα χρήματα. Προς το τέλος τους έβαζαν και δυο-δυο στο καρότσι.
Στην επόμενη φωτογραφία φαίνονται τα καρότσια μεταφοράς προσωπικού:

Κάτω στην είσοδο είχε και ένα κάμπινγκ:

Η εμπειρία ήταν καταπληκτική, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εάν δεν θες να ταλαιπωρηθείς πολύ, μπορείς να πας μία άλλη ώρα της ημέρας και όχι τη νύχτα. Κι αν είσαι τυχερός και δεν έχει σύννεφα μπορείς να δεις το θέαμα χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία. Ειδικά αν δεν βρέχει κιόλας τα πράγματα πιστεύω θα είναι πολύ πιο εύκολα. Εμείς επιστρέφοντας είδαμε πολλούς επισκέπτες να ανεβαίνουν.

 

[evaT]

Καταπληκτική ιστορία!

 

[travelbreak]

Από την Ιάβα στο Μπαλί

Στο ξενοδοχείο δεν αργήσαμε να φτάσουμε και αφού αλλάξαμε λίγο τα ρούχα μας, πήγαμε στο εστιατόριο όπου ήταν πληρωμένο το πρωινό. Η αλήθεια είναι ότι είχε πολύ καλό μπουφέ, μιας και είχε και αρκετό κόσμο. Έτσι φάγαμε πολύ καλά και είχαμε πει στον οδηγό μας να έρθει κάπου στις 10:00 για να φύγουμε. Τελικά φύγαμε στις 10:30 με προορισμό το Μπαλί. Μια ιδέα που είχαμε να κάνουμε μπάνιο στο καταπληκτικό περιβάλλον της πισίνας δεν εκπληρώθηκε. Προτιμήσαμε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Από το χωριό που μείναμε μέχρι το λιμάνι κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα, αφού σταματήσαμε κιόλας σε κάποιο σημείο για να αγοράσουμε τα εισιτήρια, τα οποία έκαναν 13 ευρώ και περιλάμβαναν όλους εμάς μαζί και το αυτοκίνητο. Μπήκαμε σε ένα σαπιοκάραβο, το οποίο όμως ήταν πολύ καλύτερο από πολλά άλλα που έβλεπα και έκαναν την διαδρομή, γεμάτα με αυτοκίνητα κυρίως, αλλά και λίγο κόσμο. Έκανε μία ώρα για να μας μεταφέρει στο απέναντι λιμάνι στο νησί Μπαλί.

Μέσα στο αυτοκίνητο πριν φτάσουμε στο λιμάνι, αλλά και μέσα στο πλοίο προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιο ξενοδοχείο στο κεντρικό ή βόρειο Μπαλί, για να διανυκτερεύσουμε μία βραδιά και μετά θα πηγαίναμε κάπου κοντά στην πρωτεύουσα. Αφού κάναμε κάποια ψαξίματα καταλήξαμε να μείνουμε στην παραλιακή πόλη Singaraja. Έχει και ωραία μπύρα με το ίδιο όνομα. Παλιότερα, επί Ολλανδικής και Ιαπωνικής κατοχής, ήταν η πρωτεύουσα του νησιού. Κλείσαμε δύο δωμάτια στο ομώνυμο ξενοδοχείο που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τη θάλασσα με κόστος 17,5 ευρώ το κάθε δωμάτιο τη βραδιά.

Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, πράγμα που έγινε περίπου στις 4:00 το απόγευμα, κάναμε δύο ή τρεις στάσεις να τραβήξουμε φωτογραφίες κάποια μνημεία που είχαν πολύ ενδιαφέρον στη διαδρομή μας. Το θέμα είναι ότι έπρεπε να έχουμε σαρόνγκ για να το φορέσουμε και να μας αφήσουν να μπούμε μέσα στους ινδουιστικούς ναούς. Πολλοί ινδουιστικοί ναοί δανείζουν σαρόνγκ αλλά καλύτερα να έχεις το δικό σου.

Τα δωμάτια ήταν λίγο μικρά και επειδή είχαμε βρεγμένα ρούχα από τη βροχή αλλά και τον ιδρώτα στο ηφαίστειο, τα απλώσαμε για να στεγνώσουν. Εγώ με την Ντίνα βγήκαμε αμέσως βόλτα και μας άρεσε η περιοχή με τη θάλασσα και κάποιους ναούς που είχε κοντά.

Στην επιστροφή λίγο πριν βραδιάσει περάσαμε από ένα κατάστημα και βρήκαμε επί τέλους και μπύρα στην Ινδονησία.

Το Μπαλί από την πρώτη ματιά φαίνεται πολύ όμορφο και εμείς περάσαμε από το βόρειο τμήμα του για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας.
Πήγαμε κουρασμένοι να κοιμηθούμε νωρίς. Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος ήταν ένας Ινδουιστικός Ναός κοντά στο ξενοδοχείο, που είχε βάλει στα μεγάφωνα ένα μαγνητόφωνο να παίζει τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Στη ρεσεψιόν μας είπαν ότι το αργότερο μέχρι τις 11 θα είχε σταματήσει, αλλά σταμάτησε ευτυχώς στις 10:30 και η εκνευριστική αυτή δυνατή φωνή που δεν μας άφηνε να ησυχάσουμε έπαψε.
Να σημειώσω εδώ ότι το Μπαλί δεν έχει την ίδια ώρα με την Ιάβα. Στο Μπαλί η ώρα είναι μία ώρα πιο μπροστά, Δηλαδή όταν φτάσαμε περίπου στις 14:00 στο λιμάνι, τόσο έδειχνε το τηλέφωνο που είχαμε, αλλά το ρολόι του χεριού μου έδειχνε μόνο 13:00. Άρα έπρεπε να γυρίσουμε τους δείκτες των ρολογιών, που μάλλον δεν υπάρχουν πλέον δείκτες, μία ώρα ποιο μπροστά.

 

[travelbreak]

Έχω αρχίσει και ανεβάζω μερικά βιντεάκια από το ταξίδι στην Ινδονησία.
Το επόμενο είναι από εκείνα που είδαμε στην πρωτεύουσα Τζακάρτα.

Αυτό που είναι παρακάτω ακριβώς είναι από τη δεύτερη πόλη που πήγαμε: το Μπαντούγκ:

Ακολουθεί το βίντεο από το ηφαίστειο Tangkuban Perahu, Domas και τις θερμές πηγές Ciater:

Και τελειώνω για σήμερα με την πόλη Yogyakarta και τον αρχαιολογικό χώρο Borobudur:

 

[travelbreak]

Από το Βόρειο Μπαλί στο Νότιο. Οι πρώτοι καταρράκτες.

Το πρωί ξυπνήσαμε δυστυχώς αρκετά νωρίς, αλλά σηκωθήκαμε λίγο μετά τις 6:00. Από το παράθυρο του δωματίου μας βλέπαμε τη θάλασσα και εγώ αφού σηκώθηκα κοίταζα συχνά μήπως δω δελφίνια, γιατί μας είχαν πει ότι στην περιοχή αυτή το πρωί βγαίνουν δελφίνια στην θάλασσα και εκεί μπορείς να τα δεις. Ίσως βγήκαν πριν σηκωθώ εγώ.

Κατά τις 7:00 φτιάξαμε καφέ, αφού δεν πήραμε πρωινό στο ξενοδοχείο. Πήγαμε να τον πιούμε κάτω στην αυλή του ξενοδοχείου, δίπλα στη θάλασσα. Ο Juda ήρθε στην ώρα του και μας πήρε για να πάμε να δούμε ορισμένα σημεία του νησιού και μετά να κατευθυνθούμε προς το νότιο μέρος που θα ήταν η διαμονή μας. Εμείς ακόμα δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο.

Οι δύο πρώτες στάσεις ήταν σε καταρράκτες της περιοχής. Συγκεκριμένα πρώτα πήγαμε στον καταρράκτη Gitgit. Από το σημείο που παρκάραμε το αυτοκίνητο, είχε μία απόσταση περίπου 20 λεπτών που ήταν κατηφόρα. Στο τέλος φτάσαμε στον καταρράκτη που ήταν αρκετά όμορφος, με το νερό να πέφτει από ένα ύψος κοντά στα 50 μέτρα. Η φύση βέβαια ήταν πολύ όμορφη σε εκείνη την περιοχή. Αφού το Μπαλί είναι καταπράσινο και έχει και πολλά νερά. Ήταν πρωί ακόμα και γι’ αυτό δεν είχε πολλούς επισκέπτες.

Γι’ αυτό άλλωστε και δύο κοπέλες είχαν έρθει με τα καυτά μαγιό τους να κάνουν φωτογράφηση. Εμείς απολαμβάναμε τα σώματά τους τα οποία όχι ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά ήταν αρκετά προκλητικά με τα μαγιό που φορούσαν.

Όταν αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε, άρχισαν να έρχονται και άλλοι επισκέπτες. Κατόπιν πήραμε το αυτοκίνητο και για άλλα περίπου 30 λεπτά προχωρήσαμε στον καταρράκτη Banyumala. Περπατήσαμε σε ένα σχετικά ομαλό δρόμο, από τον οποίο μάλιστα περνούσαν και μηχανάκια. Ήταν όμορφα που είχε ένα μεγάλο κήπο με ορτανσίες:

Σε ένα σημείο βγάλαμε το εισιτήριο και εκεί άρχιζε ένα μονοπάτι, το οποίο ήταν αρκετά απότομο, για να φτάσεις στον καταρράκτη, ο οποίος όμως δεν ήταν ένας αλλά μία περιοχή που είχε πολλούς μικρούς καταρράκτες να πέφτουν από ψηλά. Θεωρώ ότι ήταν ίσως ο πιο όμορφος καταρράκτης που είδαμε στην Ινδονησία. Απολαύσαμε το θέαμα για πολλή ώρα και μακάρι να είχαμε χρόνο να μπορούσαμε να κολυμπήσουμε στα νερά. Αφού τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες επιστρέψαμε στην περιοχή του αυτοκινήτου μας.

 

[travelbreak]

Ναοί στο Μπαλί. Σανούρ.

Φύγαμε για την επόμενη στάση, που ήταν ο Ναός Ulun Danu Beratan. Πρόκειται για Ινδουιστικό Ναό στις όχθες μιας λίμνης. Έχει και μια μικρή Βουδιστική στούπα. Χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Ήταν ένα πολύ ωραίο μέρος με κάποιους ναούς, αλλά περισσότερο ήταν χώρος αναψυχής, κυρίως για παιδιά, αφού είχε διάφορες δραστηριότητες να κάνουν και τα παιδιά, αλλά και μεγάλοι. Μείναμε αρκετή ώρα κάνοντας βόλτες.

Αναχωρήσαμε για τον επόμενο ναό, αλλά περάσαμε κοντά από μια περιοχή στο βόρειο Μπαλί με μερικές λίμνες. Περιμέναμε ότι θα ήταν κάτι εξαιρετικό, αλλά δε μας ενθουσίασε η θέα από ψηλά που σταματήσαμε. Ήταν πολύς κόσμος σε ένα παρατηρητήριο που έβλεπε τη λίμνη, αλλά εμείς δε μείναμε αρκετή ώρα. Θέλαμε να πάμε ακόμα νοτιότερα στο ναό Alas Kedaton. Ήταν πολύ όμορφος και είχε πάρα πολλούς μικρούς ναούς. Στους Ινδουιστές βέβαια όταν μιλάμε για ναούς, ουσιαστικά μιλάμε για κάποια μνημεία που μοιάζουν με πυραμίδες ή στούπες. Θα έλεγα ότι μοιάζουν λίγο και με παγόδες, αλλά σε μικρότερο μέγεθος. Οι επισκέπτες βρίσκονται στον ανοιχτό χώρο. Κάναμε αρκετή βόλτα και εκεί, αφού είχε πολύ ενδιαφέρον. Μάλιστα ήμασταν υποχρεωμένοι να φορέσουμε και ένα σαρονγκ, το οποίο έδιναν μαζί με το εισιτήριο, αλλά εμείς δεν πήραμε γιατί είχαμε ήδη αγοράσει από τον πρώτο καταρράκτη το πρωί. Έτσι φορέσαμε τα δικά μας. Μάλιστα αυτά που αγοράσαμε ήταν σε πολύ καλή ποιότητα και έκαναν πέντε φορές περισσότερο από εκείνα που ήταν πιο φθηνά.

Όταν τελειώσαμε από Alas Kedaton είπαμε επιτέλους (αφού είχαμε κουραστεί και από τις βόλτες στα μέρη που επισκεφτήκαμε, αλλά και από την υπερβολική κίνηση στους δρόμους του νησιού) να πάμε στο ξενοδοχείο μας. Μέσα στο αυτοκίνητο βρήκαμε ένα ξενοδοχείο με περίπου 40 ευρώ τη βραδιά αλλά δεν μπορούσαμε να το κλείσουμε. Ήταν στην περιοχή Σανούρ. Πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου μας έδωσαν δύο πολύ ωραία δωμάτια. Και αρκετά οικονομικά, αφού πληρώνομαι 500.000 ρουπίες με πρωινό, δηλαδή δίνουμε περίπου 30 ευρώ τη βραδιά για το κάθε δωμάτιο. Ήταν μέσα στο κέντρο της πόλης. Βγαίνοντας στο δρόμο συναντούσαμε δεκάδες μαγαζιά και τουρίστες να περπατούν, κάτι που δεν είχαμε δει τόσο καιρό σε όλη την Ινδονησία.
Το ξενοδοχείο μας:

Κάναμε εκεί μία βόλτα το βράδυ. Αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα καλό εστιατόριο με ζωντανή μουσική. Ήπιαμε, επί τέλους, και δύο μεγάλες μπύρες.

Πάντως εκείνο το βράδυ φάγαμε σχετικά καλά και περάσαμε ωραία σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, παρ’ ό,τι δεν ήταν και τόσο ινδονησιακό. Οι μόνοι ινδονήσιοι ήταν οι σερβιτόροι.

 

[travelbreak]

Πάλι θα παραθέσω μερικά βίντεο από το ταξίδι. Το πρώτο είναι από το υπέροχο Prambanan και Ratu Boko.

Το επόμενο είναι για τη Σουρακάτρα και τους ναούς στην ευρύτερη περιοχή Sukuh Temple και Cetho Temple.

Πάμε τώρα στην βόλτα που κάναμε στη Surabaya και μετά στο Malang.

Στο τελευταίο για σήμερα βίντεο θα δούμε το υπέροχο ξενοδοχείο στο Licin και μετά το ηφαίστειο Ijen.

Μερικά από τα βίντεο της Ινδονησίας λόγω των τραγουδιών που έχω βάλει είναι αποκλεισμένα από μερικές χώρες, όμως πιστεύω όχι από εμάς στην Ελλάδα.

 

[travelbreak]

Βόλτες στο Μπαλί, μέρος πρώτο

Ο Juda ήρθε πριν τις 8:00 και για πρώτη φορά φύγαμε πριν την ώρα που είχαμε ορίσει για αναχώρηση. Δηλαδή φύγαμε 5 λεπτά πριν από τις 8:00.
Μη σας ξεγελά η επόμενη φωτογραφία που δείχνει δρόμο χωρίς κίνηση. Τυχαίο το γεγονός.

Ενώ είχαμε σκοπό να πάμε πρώτα σε ένα σημείο για να δούμε ένα παλιό ηφαίστειο, ο οδηγός αποφάσισε να πάμε πρώτα στον καταρράκτη Tegenungan. Συχνά η διαδρομή μας επηρεαζόταν από την κίνηση που βρίσκαμε στους δρόμους. Αυτός ο καταρράκτης βρίσκεται στην περιοχή του Ubud. Όταν φτάσαμε πάρκαρε το αυτοκίνητο κι εμείς πήραμε το δρόμο για τον καταρράκτη. Είχε κάποια σκαλοπάτια για να κατέβουμε και ξαφνικά εμφανίστηκε ο πολύ όμορφος καταρράκτης που είχαμε ως προορισμό. Το ωραίο ήταν ότι από την άλλη του πλευρά του καταρράκτη υπήρχε μία τεράστια κρεμαστή γέφυρα, στην οποία όμως αποφασίσαμε να μην πάμε επάνω για να μην σπαταλήσουμε χρόνο. Έχουμε δει πολλές κρεμαστές γέφυρες στην Κόστα Ρίκα (πληρώσαμε ένα σωρό λεφτά για να τις δούμε εκεί) όμως αυτή εδώ πιστεύω ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνες και σε πολύ μεγαλύτερο ύψος. Στον καταρράκτη πάντως υπήρχε πολύς κόσμος που είτε έκαναν μπάνιο είτε τραβούσαν φωτογραφίες.

Ανεβήκαμε σιγά-σιγά τα σκαλιά της επιστροφής και κατευθυνθήκαμε με τον οδηγό μας για τον επόμενο σταθμό μας, που ήταν το ηφαίστειο Kintamani και το όρος Batur. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο σημείο που θα βλέπαμε το ηφαίστειο. Μόνο ηφαίστειο δεν είδαμε. Ήμασταν πάνω σε κάποιο βουνό. Μάλιστα ήταν πλαγιά του βουνού και από κάτω φαινόταν μία ωραία λίμνη, που όμως δεν έμοιαζε καθόλου με κρατήρα το μέρος. Είχε δίπλα στο δρόμο, αλλά και πιο κάτω, εξέδρες για τον κόσμο που πήγαινε να δει το μέρος αυτό. Επίσης είχε και πολλά μαγαζιά τα οποία ο κόσμος επισκεπτόταν. Δεν είχε όμως πολλούς επισκέπτες ακόμα.

Φεύγοντας από εκεί επισκεφτήκαμε ξανά την περιοχή κοντά στο Ubud. Εκεί βρισκόταν ο Ναός Tirta Empul Temple (χιλίων ετών παρακαλώ) όπου αντικρίσαμε ένα ιδιαίτερο θέαμα: Πρώτον τους ναούς των ινδουιστών, οι οποίοι ήταν πολύ όμορφοι και δεύτερον πάρα πολύ κόσμο, σχεδόν όλοι τουρίστες, οι οποίοι φορούσαν ένα πράσινο ρούχο και πήγαιναν για να εξαγνιστούν, κάνοντας μπάνιο σε μία λιμνούλα και από πάνω τους έτρεχε νερό από κάποιες προτομές σαν βρύσες. Αυτό το θέαμα για μένα ήταν και λίγο αστείο διότι έβλεπες καμιά πενηνταριά άτομα να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να μπουν και εκείνοι στα νερά της λίμνης να λουστούν. Και φαίνεται οι κρουνοί δεν ήταν όλοι το ίδιο, γιατί οι περισσότεροι λουόμενοι προτιμούσαν κάποιους συγκεκριμένους και συνωστίζονταν εκεί πολύς κόσμος. Μετά το πρώτο μπάνιο πήγαιναν και σε ένα διπλανό χώρο να κάνουν άλλο ένα μπάνιο. Λίγο υπερβολικό το βρίσκω όλο αυτό.

 

[travelbreak]

Βόλτες στο Μπαλί, μέρος δεύτερο

Χωρίς να βιαζόμαστε φύγαμε από εκεί για να επισκεφτούμε κάποιους ορυζώνες, οι οποίοι είναι σε αναβαθμίδες. Το μέρος ήταν πολύ όμορφο, γιατί στο Μπαλί οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να επενδύσουν πολύ στον τουρισμό. Έτσι μπορεί οι ορυζώνες να μην είχαν σε καμία περίπτωση το ενδιαφέρον των ορυζώνων που έχουμε δει στις Φιλιππίνες, όμως ήταν όμορφα να κάνεις βόλτα σε αυτούς. Κατεβήκαμε κάτω κάποια σκαλιά και μονοπάτια και βλέπαμε τους ορυζώνες και διάφορα δέντρα μέσα σε αυτούς να υψώνονται.

Μας άρεσε αρκετά, αλλά έπρεπε να φύγουμε. Γι’ αυτό ανεβήκαμε πάνω και βρήκαμε τον οδηγό μας για να μας μεταφέρει στο δάσος των πιθήκων που βρίσκεται στο Ubud. Στη διαδρομή όμως είδαμε ένα Ναό και του είπαμε και σταμάτησε. Ήταν ένας Ναός σύγχρονος, αλλά φυσικά φαινόταν σαν να είναι παλιός. Ήταν πολύ όμορφος ο στολισμός του, γιατί προετοιμάζονταν οι άνθρωποι για κάποια γιορτή που θα είχαν λίγες μέρες αργότερα. Πιστεύω ότι είχε ενδιαφέρον σαν να ήταν ένας αρχαίος Ναός ινδουιστών.
Οι επόμενες δυο φωτογραφίες από τη διαδρομή προς το Ubud.

Και εδώ ο σύγχρονος Ινδουιστικός ναός:

Από κει φύγαμε και πήγαμε στο δάσος των πιθήκων, το λεγόμενο monkey forest. Αφού πληρώσαμε και εκεί ένα καλό εισιτήριο, πήγαμε μέσα στο δάσος όπου υπήρχαν αρκετοί μικρόσωμοι πίθηκοι. Είδαμε τη διαμόρφωση που έχουν κάνει στο χώρο οι άνθρωποι ώστε να είναι όμορφος και ελκυστικός για τον επισκέπτη. Μείναμε πάνω από μία ώρα και είδαμε εκτός από τους πιθήκους καταπληκτικά δέντρα με ρίζες που τις μπέρδευες και δεν ήξερες αν ήταν τελικά ρίζες ή κορμοί και ούτε μπορέσαμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα.

Στην επιστροφή για το Σανούρ, περάσαμε από ένα εργαστήριο-μαγαζί αργυροχρυσοχοΐας, απλώς να το δούμε γιατί ήταν ιδιαίτερη η διακόσμησή του εξωτερικά:

Είχε φυσικά περάσει το μεσημέρι και έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Εκεί μας άφησε ο οδηγός λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο στην παραλία, να δούμε πως είναι. Εκεί για να κάνεις μπάνιο σίγουρα δεν είναι καλό το μέρος, αφού οι παλίρροιες δημιουργούν πρόβλημα. Ίσως το πρωί που είναι η πλημμυρίδα να είναι καλύτερη η κατάσταση. Όμως ήταν πολύ όμορφα. Εκεί το μέρος έχει πολλές βάρκες, οι οποίες βέβαια με την άμπωτη είχαν μείνει στην αμμουδιά. Πολύς κόσμος κυκλοφορούσε στην παραλία και στο δρόμο που είναι πάνω από την αμμουδιά.

Σιγά-σιγά γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο.

Για την επόμενη μέρα, την Τετάρτη δηλαδή, θέλαμε να πάμε στο κοντινό νησί Penida για βόλτα και για να δούμε κοράλλια. Ο Juda μας είχε πει ότι έχει κάποιους φίλους οι οποίοι πουλάνε το πακέτο κάπου 72 ευρώ το άτομο. Εμάς μας φάνηκε πολύ ακριβό και γυρνώντας στην παραλία βρήκαμε μία τιμή στα 45 ευρώ και το κλείσαμε για να πάμε την επόμενη. Το βράδυ βγήκαμε και πήγαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο που είχαμε πάει και την προηγούμενη βραδιά. Εκείνη τη βραδιά όμως έπαιζαν δύο τύποι και όχι ένας όπως την προηγούμενη. Ήταν πολύ ωραία γιατί ζητούσαν να του πούμε τραγούδια για να παίξουν.

 

[travelbreak]

Μονοήμερη εκδρομή στο Nusa Penida, snorkeling.

Ήρθε η ώρα για να πάμε να δούμε το νησί Πενίδα, πού βρίσκεται 14 μίλια μακριά από την πόλη που μέναμε, το Σανούρ. Έχει μήκος 20 χιλιόμετρα και πλάτος 10 με 12. Η έκτασή του είναι 210 τ. χλμ. Είχαμε δώσει από την προηγούμενη μία μικρή προκαταβολή σε ένα νεαρό, ο οποίος μας έκλεισε την εκδρομή, σε ένα κιόσκι που είχε η εταιρία El Rey στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης. Αυτός από τη χαρά του έτρεμε λίγο όταν έγραφε το χαρτί της προκαταβολής και του κλεισίματος. Στην εκδρομή αυτή ήταν κανονισμένα τα πάντα με 750.000 ρουπίες το άτομο. Θα περνούσε το πρωί κάποιος να μας μεταφέρει στο λιμάνι, που απείχε 10 λεπτά από το ξενοδοχείο και μετά θα συνεχίζαμε για το πλοίο El Rey de Reyes.

Πράγματι στις 7:20 σταμάτησε ένα μεγάλο αυτοκίνητο, που χωρούσε επτά άτομα και είχε άλλη μία κοπέλα από τη Γερμανία, και μας μετέφερε στο λιμάνι. Πρώτα ο οδηγός του μας οδήγησε στο γραφείο που διοργάνωνε την εκδρομή. Εκεί δώσαμε τα υπόλοιπα χρήματα που έπρεπε για να πάμε την μονοήμερη εκδρομή μας. Αμέσως φύγαμε για να πάμε στο πλοίο, το οποίο θα μας μετέφερε. Στο λιμάνι ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος εκείνη την ώρα, γιατί μπορεί να έφευγαν ταυτόχρονα και χίλια άτομα για το ίδιο μέρος. Αυτά τα άτομα έμπαιναν ανά 100 έως 150 σε ταχύπλοα, τα οποία έφευγαν το ένα μετά το άλλο. Εμείς ίσως αργήσαμε να φτάσουμε στο σημείο της έκδοσης των εισιτηρίων και γι’ αυτό αντί να φύγουμε στις 8:00, όπως ήταν κανονισμένο, φύγαμε στις 8:15, με μία μικρή καθυστέρηση.

Βέβαια το πλοίο γέμισε πάρα πολύ γρήγορα, αυτό είναι αλήθεια, και λίγο μετά τις 9:00 είχαμε φτάσει στο νησί. Πάντως η οργάνωση ήταν αρκετά καλή. Στις αναχωρήσεις των πλοίων και στην συγκέντρωση των ανθρώπων που θα έμπαιναν σε κάθε πλοίο είχαν το εξής σύστημα: μας δώσαν να φορέσουμε στο λαιμό μας ένα ταμπελάκι, από το οποίο οι υπάλληλοι καταλάβαιναν με ποιο πλοίο είχε κανονιστεί να μετακινηθούμε. Έτσι δεν χρειαζόταν να δείξουμε τα εισιτήρια παρά μόνο όταν μπαίναμε στο πλοίο. Σιγά-σιγά το πλοίο γέμισε και έτσι φύγαμε.

Όταν φτάσαμε στο νησί Πενίδα, μας παρέλαβε ένας νεαρός και μας είπε να τον ακολουθήσουμε σε ένα σημείο. Εκεί ήταν κάτι σαν μαγαζί και ο καθένας έπαιρνε βατραχοπέδιλα και μάσκα εφόσον ήθελε.

Αρχικά πήγαμε να κάνουμε με τη μάσκα snorkeling διαδοχικά σε τρεις ακτές για να δούμε κοράλλια και πολύχρωμα ψάρια. Το πλοιάριο που μπήκαμε ήταν μικρότερο και χώραγε κάπου 25 τουρίστες. Οι συνθήκες της μεταφοράς θεωρώ ότι ήταν πολύ καλές. Φτάσαμε μετά από 10-15 λεπτά σε μία ακτή που ο κυματισμός ήταν αρκετά μεγάλος, αλλά όλοι βούτηξαν για να δουν το βυθό. Οι τρεις ακτές που επισκεφθήκαμε και κάναμε μπάνιο με τη μάσκα ήταν διαδοχικά οι εξής: Manta by Place, Crystal Bay και Gamat Beach. Τα κοράλλια στην πρώτη ακτή δεν ήταν τόσο όμορφα, αλλά ήταν και πολύ βαθιά, περίπου 5 μέτρα. Ούτε και τα ψάρια εκεί είχαν κάτι ιδιαίτερο.

Ευτυχώς στη δεύτερη παραλία ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα. Όμως στην τρίτη παραλία είδαμε καταπληκτικά κοράλλια και πανέμορφα ψάρια. Σε κάθε παραλία μέναμε από 15 λεπτά έως 30. Ειδικά στην τελευταία μείνανε τα περισσότερα, αφού ήταν και η πιο όμορφη. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι στη βάρκα, που κατά 90% ήταν αλλοδαποί, έμειναν ευχαριστημένοι. Μου έκανε εντύπωση που μια παρέα από τη Νότια Αφρική με γυναίκες μεγάλης ηλικίας συμμετείχε κανονικά στις δραστηριότητες. Αν θα τις έβλεπες έξω θα πίστευες ότι δε θα έπεφταν στη θάλασσα, αφού φαινόταν ότι τουλάχιστον δύο από αυτές είχαν μικρά κινητικά προβλήματα. Κι όμως έπεσαν σε όλες τις παραλίες και κρατούσαν και GoPro για την κινηματογράφηση. Μάλιστα!!!
Δυστυχώς δεν κρατούσα στη θάλασσα την αδιάβροχη μηχανή μου και δεν έχω κάτι να σας δείξω από τα κοράλλια. Επιφυλάσσομαι για αργότερα με φωτογραφίες και βίντεο. Όταν δηλαδή δεν είχα ξεχάσει τη μηχανή μου.
Το επόμενο βίντεο είναι από την πρώτη επίσκεψη στο Μπαλί:

Το επόμενο βίντεο είναι από τη δεύτερη μέρα στο Μπαλί σε κάποιους ναούς: