Βουλγαρία Ηράκλειο - Πάτρα - Θεσσαλονίκη = η Σοφία στη Σόφια

[LIDA]

Πραγματικά μια διαφορετική ιστορία...

 

[NTINA]

Ένα Μπράβο στο Νικολάκη τον σπόνσορα.
Χωρίς αυτόν η επιχείρηση θα δυσκόλευε κι άλλο, πράγμα που πρέπει ν αποφευχθεί

 

[ANEL]

Ντίνα ,ειλικρινά σ' ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνεις να πω λίγα λόγια εδώ για τον Νίκο,πράγμα που ήθελα να κάνω αλλά δεν ήξερα πως..
Ηρθε στη Πάτρα από μια μικρή επαρχιακή πόλη για σπουδές.Ηταν τότε 18 χρονών.Η Ζωή και η Φαίη,2 χρόνια μικρότερες ,μαθήτριες λυκείου.Η Σοφία ήταν ήδη στο 1ο έτος της σχολής της.Την εποχή εκείνη υπήρχαν στη Πάτρα μικρές παρέες με παρόμοια πολιτικο-ιδεολογική δομή που όμως είχαν χαλαρές και περιστασιακές σχέσεις μεταξύ τους.
Ηρθε σαν άνεμος ,σάρωσε,ξεδιάλεξε,και ένωσε τις μικρές αυτές παρέες σε μια, με γνήσιους δεσμούς φιλίας.Ηταν ο καταλύτης για να πραγματωθεί η ως τότε “εν δυνάμει” ένωση.
Είχε τον αέρα αυτού που ποτέ δεν του έλειψαν τα υλικά αγαθά,δηλ.το χρήμα.Και το καθάριο βλέμμα αυτού που δεν τα λογαριάζει,δεν τα θεωρεί άξια λόγου,μα ούτε και δικά του.
Εκανε λοιπόν αναδιανομή του πλούτου σύμφωνα με τις αξίες και τα πιστεύω του.
Και ήταν πάντα ο καλύτερα θεωρητικά καταρτισμένος.Διάβαζε ακατάπαυστα και σε μια εποχή που η ενημέρωση δεν ήταν ότι πιο εύκολο(όπως σήμερα πχ. με τις απίστευτες δυνατότητες του internet),αυτός ήταν ενημερωμένος για την παραμικρή εξέλιξη σε κάθε γωνιά του πλανήτη!!
Κάποιοι είναι φύσει επαναστάτες.Κάποιοι θέσει..Ο Νίκος ήταν φύσει και θέσει επαναστάτης!!
Ελπίζω να μην κούρασα με αυτήν την μεγάλη παρένθεση για τον Νίκο και πολύ περισσότερο ελπίζω να σκιαγράφησα έστω και λίγο το προφίλ και τη προσωπικότητα αυτού του πολύ σπάνιου κατα τη γνώμη μου ανθρώπου..θεωρώ πολύ μεγάλη εύνοια της τύχης το γεγονός πως υπήρξαμε φίλοι...ίσως αργότερα μπορέσω να πω περισσότερα γι αυτόν.

 

[ANEL]

αντε περιμενω συνεχεια!!!!!κατι μου θυμιζει η ιστορια σου..........

για πες...
.κοντά είναι το Ηράκλειο,λες να βρεθούμε "σύντεκνοι" από εκείνες τις εποχές???

 

[ANEL]

Mια ιστορία που δε μοιάζει με τις άλλες...
Αναπόφευκτα γυριζω κι εγώ στο ΄84 και τις διαδρομές του:
Αθήνα - Ηράκλειο- Χαλκίδα- Σάμος - Λάρισα. Και όλα πληρωμένα απ τον Ελληνικό Στρατό...

ξέρεις τι λέω???εσύ να τρως και να ξανατρώς,εγώ να γράφω,εσύ να διαβάζεις και όταν φτάσεις να ξαναγίνεις ολόκληρος vagantos,να γράψεις τις διαδρομές με σπόνσορα τον Ελληνικό Στρατό,για να δούμε και εμείς αν αξίζει τον κόπο να στείλουμε τα παιδιά μας ή αν είναι πεταμένα λεφτά βρε αδελφέ,να ψάξουμε για κανένα καλύτερο σπόνσορα ταξιδιών για τα αγόρια μας!!

 

[ANEL]

Η Ζωή,από τη θέση της δίπλα στο παράθυρο,άνοιξε τα μάτια .Λίγες ώρες απόμειναν ως τη Σόφια.Όλα γίνανε πιο εύκολα απ' όσο νόμιζαν λίγα χρόνια πριν,τότε που όλες μαζί οργάνωναν αυτό το ταξίδι.Οι συνοριακοί έλεγχοι,μάλλον τυπικοί...το συνάλλαγμα είναι πολύτιμο για τη χώρα..όλα τα άλλα περισσεύουν πια.
Κοιτώντας έξω απ' το παράθυρό της βλέπει το βουλγάρικο τοπίο να περνά και να φεύγει...αναπόφευκτα σκέφτεται τη ρήση του Ηρακλείτου:
τα πάντα ρει....
Από την αρχή η Βουλγαρία της φάνηκε γνώριμη.Μια χώρα όμορφη,ήρεμη,λίγο ξεχασμένη απ' το χρόνο.Μάλλον λίγο παραμελημένη,μάλλον λίγο περισσότερο γκρι,απ' όσο της αξίζει.
Βουνά,πεδιάδες,μικρά και μεγάλα χωριά περνούν και χάνονται μπροστά στα μάτια της.
Η διάθεσή της σιγά-σιγά αλλάζει.Ανυπομονεί να φτάσει στη Σόφια.Να δει με τα μάτια της αυτά που ο Μανώλης περιγράφει τόσα χρόνια .
Στρέφει πίσω το κεφάλι,να δει τη Φαίη.Τη βλέπει να κοιτά και αυτή το τοπίο ή να κάνει πως το κοιτά..Κλείνει ξανά τα μάτια και αυτή τη φορά αποκοιμιέται.Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι και ξυπνάει.Έχουν φτάσει στο σταθμό ,το λεωφορείο έχει σχεδόν αδειάσει.Κατεβαίνουν τελευταίες.
Χαιρετούν και αγκαλιάζουν κάπως μουδιασμένες τον Μανώλη.Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία τους συνάντηση??ξέρουν όλοι ακριβώς,ως και το τελευταίο δευτερόλεπτο, τον χρόνο που πέρασε από τότε.Ο Μανώλης φαίνεται κάπως γερασμένος,τα μαλλιά του έχουν αραιώσει..μα το βλέμμα του είναι γαλήνιο και χαμογελαστό.
"Είναι ήρεμος,είναι καλά",σκέφτεται μ' ανακούφιση η Ζωή.Σιγά-σιγά η αμηχανία διαλύεται και η παλιά γνώριμη ατμόσφαιρα επιστρέφει μεταξύ τους.
Παίρνουν τα μικρά τους σακίδια και ξεκινούν για τη στάση του λεωφορείου που θα τους μεταφέρει στο σπίτι του.Δεν έχει αυτοκίνητο,όπως οι περισσότεροι,αλλά τι να το κάνει?Τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι φτηνά και βολικά..Αναπόφευκτα δεν μπορεί παρά να κάνει τη σύγκριση η Ζωή με τη δική της πόλη.Η πόλη φαίνεται καθαρή,μεγάλη,με πολύ πράσινο.Κάθε τόσο προσπερνούν κάποιο πάρκο.Τα κτίρια ψηλά ,χωρίς ομοιομορφία.Διάφορα αρχιτεκτονικά είδη γειτονεύουν με αμφίβολο αισθητικό αποτέλεσμα.Το γκρι πλανάται παντού,αδιόρατα σαν κλέφτης.
Ο Μανώλης υπήρξε πολύ καλός οικοδεσπότης και ξεναγός στη πόλη του πια.
Το διαμέρισμά του μικρό κοντά στο Πανεπιστήμιο,λιτό μα όχι φτωχικό.Είχε ότι χρειαζόταν για να ικανοποιεί με αξιοπρέπεια τις υλικές του ανάγκες ,είχε ότι χρειαζόταν για να ικανοποιεί τη περιέργεια και τη διάθεση για μάθηση,αλλά κάτι έλειπε ...κάτι που δεν χωρούσε σε λέξεις.
Οι Βούλγαροι φίλοι του ήταν ευγενικοί και έξυπνοι...η Ζωή χαιρόταν να ακούει την ακατάληπτη αυτή γλώσσα και απορούσε πως κατάφεραν να τη μάθουν:roll:
Όλες τις μέρες που μείναν μαζί του στη Σόφια δεν αναφέρθηκαν ούτε στιγμή στα γεγονότα του 1984,τηρώντας πιστά μια αδιόρατη,μυστική συμφωνία.
Η Ζωή είναι ενθουσιασμένη με τη πόλη και τους ανθρώπους της.Η πόλη ένα συνονθύλευμα αρχιτεκτονικών ρυθμών την ξαφνιάζει με τα μεγάλα επιβλητικά της κτίρια.Είναι γεμάτη πάρκα,πλατείες,εκκλησίες,άπειρες εκκλησίες ,παλάτια που λειτουργούν σαν μουσεία,βιβλιοθήκες,
αγάλματα..ακόμα θυμάται το άγαλμα του Λένιν να κοιτάζει αγέρωχα τον μακρινό ορίζοντα μπροστά του..τα συναισθήματα ανάμεικτα και αντιφατικά.
Μπροστά στο Σπίτι του Λαού φαντάζεται τι συναντήσεις,ποιες αποφάσεις...το πόκερ των ηγετών παίζεται και εκεί...ο σύντροφος Ζίβκοφ άραγε τι κάνει τώρα,τι σκέφτεται,πως αισθάνεται...αυτό κυρίως πάντα το είχε σαν ερώτημα...
Τι θα έκαναν οι φίλοι μας,αν βρίσκονταν σ 'αυτή τη πόλη??
Απ' τις σκέψεις της τη βγάζει η φωνή του Μανώλη που εξηγεί(απ'όσο φαίνεται εδώ και ώρα)γιατί δεν θα ανταλλάξουν τις δραχμούλες τους στη τράπεζα..”.εδώ είναι καλά ,αλλά πρέπει να έχεις τις άκρες σου “...σ 'ένα θλιβερό υπόγειο ενός τεράστιου,άχρωμου κτιρίου,έδωσαν τις δραχμές με αντάλλαγμα τα λέβα...
Φαίη και Ζωή,είχαν απόλυτη ταύτιση απόψεων:δεν ρωτάμε,παίρνουμε τα λέβα και φεύγουμε..όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα.

 

[latina]

ουαου!!η ιστορια εξελισσεται απροσμενα...
μεταφορα στον χρονο...τα προηγουμενα κεφαλαια ειχαν την ανεμελια της νιοτης, σε αυτο η ατμοσφαιρα ειναι πιο βαρια..περιμενω με αγωνια να μαθω τι εχει μεσολαβησει..

 

[Soctama]

Αν και τη εποχή που αναφέρεις δεν υπήρχα ούτε σαν ιδέα μπορώ να φανταστώ,να μυρίσω και να δώ αύτήν την εποχή μέσα απο την έξοχη αφηγησή σου..!!Τέλεια...

 

[ANEL]

Οι περιπλανήσεις στη πόλη ήταν ο κανόνας τις μέρες της παραμονής τους εκεί.Εντυπωσιακός ήταν ο ναός του Αλεξάντερ Νέφσκι τοποθετημένος με μαθηματική ακρίβεια στο μέσο της ομώνυμης στρογγυλής πλατείας, από τον προηγούμενο αιώνα.Για άλλο σκοπό ξεκίνησε να κτίζεται,με άλλον τελείωσε...η Ζωή ακούει στο μυαλό της τον Νίκο να σχολιάζει:”αν η ιστορία δεν συμφωνεί με τη γραμμή του κόμματος,τόσο το χειρότερο για την ιστορία”.
Ο Μανώλης δεν τα πάει καλά με τις εκκλησίες,αλλά αγαπάει την ιστορία, έτσι τους δείχνει τη Ροτόντα του Αγ. Γεωργίου με καμάρι και θλίψη,αφού είναι το μοναδικό μνημείο από τα χρόνια της Ρωμαϊκής κατοχής.Έχει τη γλυκύτητα του Αγίου στον οποίο είναι αφιερωμένος...
Εκεί όμως που πραγματικά Φαίη και Ζωή πάθανε πολιτισμικό σοκ,ήταν στα ενδότερα της βιβλιοθήκης.Υπάρχουν πολλές δανειστικές βιβλιοθήκες στη πόλη,αλλά αυτές είδαν μια και ήταν αρκετό.Πόσα βιβλία???αδύνατον να υπολογίσει η Ζωή...”ρε συ μήπως τελικά έπρεπε να γίνω βιβλιοθηκάριος?”, ψιθυρίζει στη Φαίη.
Τα πόδια πονάνε,το μυαλό θολώνει.Η κούραση έρχεται και μαζί της σέρνει σκέψεις δυσάρεστες(κακός σύμβουλος η κούραση).
Καλύτερα να κάνουμε μια στάση,ο καιρός άλλωστε είναι καλός.
Μια πλατεία δέχεται να τους φιλοξενήσει.Ανακούφιση να κάθεσαι στο παγκάκι της,ν' ακουμπάς τη πλάτη σου στη πλάτη του...νιώθουν ευγνωμοσύνη που υπάρχει εκεί.
Φαίη και Ζωή θέλουν να επισκεφτούν το ναό της Αγίας Σοφίας,αλλά πως να ξεστομίσουν το όνομα αυτό??Τι να πουν,πως να το ζητήσουν??
Δεν το τόλμησαν τις προηγούμενες μέρες και δεν βλέπανε τι θα μπορούσε να τις κάνει να το τολμήσουν τώρα!!Και οι δυο τους,αφήνονται στα χέρια της τύχης ,περιμένοντας τον” από μηχανής Θεό” αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία!
Την επόμενη μέρα ο Μανώλης είχε κάποια δουλειά και έπρεπε να τις αφήσει για μερικές ώρες μόνες τους...ένιωθε άσχημα γι' αυτό,έψαχνε δικαιολογίες,αλλά Φαίη και Ζωή τον διαβεβαίωναν πως δεν έπρεπε να αισθάνεται άσχημα,θα τα καταφέρουν.Άλλωστε ήδη ξέρουν αρκετά καλά να κυκλοφορούν στη πόλη....Τους δίνει τις απαραίτητες οδηγίες και τις αποχαιρετά σε κάποιο σημείο του κέντρου.Αυτός συνεχίζει με το λεωφορείο για τη δουλειά του..
Περιμένουν λίγο και όταν το λεωφορείο εξαφανίζεται πίσω από μια στροφή του δρόμου,αρχίζουν τους πανηγυρισμούς και τα γέλια!!!
Αν κρίνουν απ'τον τρόπο που τους κοιτάζει ο κόσμος γύρω τους,μάλλον δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους δημόσιες εκδηλώσεις χαράς και ευφορίας.
Σιμαζεύονται καλού κακού και καταφέρνουν να συνεννοηθούν με κάποιο νεαρό.Ψάχνουν την Αγία Σοφία.Τον ευχαριστούν με παντομίμα και κατευθύνονται προς τα εκεί που τους έχει δείξει.
Βλέπουν το λιοντάρι(Τιμή σ΄εκείνους όπου στη ζωή των όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες)και ξέρουν πως έφτασε η ώρα να εκπληρώσουν τον σκοπό του ταξιδιού τους.Βρίσκονται στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη,μπροστά στην Αιώνια φλόγα που σιγοκαίει για τις ψυχές των πεσόντων στρατιωτών.
Στέκονται αμίλητες μπροστά του.Το λιοντάρι ,σύμβολο της πόλης.Το λιοντάρι,σύμβολο της Σοφίας.
Έφτασε η ώρα.Η Αγία Σοφία τις περιμένει.Η Αγία Σοφία προστάτιδα της πόλης.Η Αγία Σοφία ο ναός του 14ουαι.που χάρισε το όνομά του σ' αυτή τη πόλη.Η Αγία Σοφία που χτίστηκε από τους χριστιανούς,για να εξυπηρετήσει τους Οθωμανούς(ως τζαμί στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας).Η Αγία Σοφία που παρηγορεί τους κομμουνιστές Βούλγαρους.Η Αγία Σοφία,
η δική τους Σοφία..
μια κυρία σπρώχνει τη πόρτα και μπαίνει στην εκκλησία.
Την ακολουθούν με σφιγμένα χείλη...ποίος ξέρει τι οδήγησε τα δικά της βήματα ως εκεί...
Ο Νίκος της πετάει κατάμουτρα,”θρησκεία το όπιο των λαών”.Τον αγνοεί και κάνει αυτό για το οποίο ήρθε Την προσευχή της.
Ρωτάει,ζητάει,παρακαλεί,για τους δικούς της πεσόντες.Η ψυχή κάποτε γαληνεύει.
Σηκώνει τα μάτια και ανακαλύπτει έκπληκτη πως βρίσκεται μόνη μέσα στο Ναό.Πανικός!!!Που πήγε η Φαίη???Την βρίσκει να κάθεται καταγής,αγνοώντας τα παραξενεμένα βλέμματα των περαστικών.Αγκαλιάζονται και φεύγουν...τα πάντα ρει..

Την υπόλοιπη μέρα είναι και οι δυο ξαλαφρωμένες..γυρίζουν σπίτι και αποφασίζουν να μη ξαναβγούν για σήμερα.Είχαν ήδη δει αρκετά τη πόλη,ας έβλεπαν λίγο περισσότερο τους ανθρώπους της..κανονίζετε στο τσάκα-τσάκα,ένα μικρό γλεντάκι στου Μανώλη.
Φαίη και Ζωή μπαίνουν στη πρίζα.Συμμαζεύουν,ετοιμάζουν μικρά ελληνικά πιάτα,ο Μανώλης βγαίνει για μπύρες,σιγά-σιγά αρχίζουν να μαζεύονται οι φίλοι του.Καρέκλες δεν έχουμε,καλά,σιγά το πρόβλημα...το πάτωμα μας υποδέχεται αστραφτερό-αστραφτερό!!(χλωρίνη κλινέξ,αυτή ξέρετε,αυτή εμπιστεύεστε!!)
Κασετόφωνο έχουμε ,κασέτες έχουμε,τασάκια έχουμε ,τσιγάρα έχουμε,ποτό έχουμε,φαγί έχουμε,μα πάνω απ΄όλα έχουμε περίσσευμα καλής διάθεσης και όρεξης για ζωή!Καλά οι Βούλγαροι τα είδαν όλα...μοιάζουμε γενικά σαν λαοί,σαν ιδιοσυγκρασία,αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε μια “δόση”παραπάνω τρέλας!!
Την επομένη φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις από μια πόλη ζεστή,ζωντανή,στην ατμόσφαιρά της οποίας πλανάται ο άνεμος της αλλαγής..

“Η Βουλγαρία που είδα εγώ,είναι η χώρα των ήρεμων αντιθέσεων.Αυτών που έχουν χωνευτεί στη συνείδηση των ανθρώπων της.Που ακόμα και όταν πληγώνουν το κάνουν σιωπηλά-όχι παθητικά-σιωπηλά όμως,δίχως εξάρσεις,δίχως βία.”,θα διηγιόταν αργότερα η Ζωή στη κ.Κωνσταντίνα και εκείνη θα χαμογελούσε ,κρυφά ικανοποιημένη......

Αντί επίλογου.
Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε 3 χρόνια μετά την αρχική του σύλληψη,από τη Ζωή και τη Φαίη,αντί μνημόσυνου για τη Σοφία και τον Νίκο που χάθηκαν ξαφνικά.
Η Σοφία και ο Νίκος κάναν το ταξίδι στη Σόφια,μέσα στις ψυχές της Φαίης και της Ζωής.
Και σ' αυτό το ταξίδι,Ζωή και Φαίη έμαθαν,πως ότι αγαπάς δεν πεθαίνει ποτέ.

 

[dmdoc]

Συγκλονιστικό...απλά!!!

 

[Dorotija]

Σε ευχαριστούμε, ΑΝΕΛ..

 

[latina]

εχω μεινει αφωνη..
ευχαριστουμε πολυ anel που μοιραστηκες αυτη την ιστορια μαζι μας..