Είναι κάπως ζόρικο να ψάχνεις για τριήμερο την τελευταία στιγμή.
- Μήπως να πάμε στην Πελοπόννησο που είναι και κοντά;
- Πάλι; Εκείνη η εθνική οδός της Τρίπολης μας έχει χαρίσει φοβερές καθυστερήσεις και μεγάλη ταλαιπωρία.
- Τότε μήπως να πηγαίναμε στο Πήλιο;
- Αν και ο Βόλος έχει κάτι ενδιαφέροντα τσιπουράδικα, οι δρόμοι του Πηλίου είναι επιεικώς απαράδεκτοι.
- Τι θα λέγατε να πηγαίναμε στη λίμνη Πλαστήρα; Να κάνουμε και καμιά δραστηριότητα να ξεμουδιάσουμε λιγάκι;
- Σε μία λίμνη για 3 μέρες τι θα κάνουμε;
- Τότε;
Σκέψη… Πολλή σκέψη και σιωπή…Και ξαφνικά η σιωπή σπάει...
- Μήπως να πηγαίναμε σε κανένα νησί;
Τα μάτια γουρλώνουν. Το χαμόγελο επανέρχεται. Το μυαλό παίρνει αμέσως στροφές και ζυγίζει τις επιλογές πάντα με τη βοήθεια της θείας Google. Η επιλογή της Vodafone για 1+1 εισιτήριο είναι καταλυτική (συγγνώμη αν κάνω διαφήμιση της εν λόγω προσφοράς αλλά...τα σπάει). Το επόμενο ταξίδι μας θα είναι στη μεσαιωνική Ρόδο με τα φτερά της Olympic Air.
Το πρωί του Σαββάτου (23 Μαρτίου 2013) λοιπόν θα μας βρει να καθόμαστε γύρω στις 9.30 στην 4η σειρά του ελικοφόρου της Ολυμπιακής. Μιας και είναι μικρό το αεροπλάνο είχαμε πιάσει και οι τέσσερις μαζί μία σειρά του και περιμέναμε το καφεδάκι από τις αεροσυνοδούς. Σε περίπου μία ώρα θα προσγειωνόμασταν στη Ρόδο. Αφού περιηγηθήκαμε από αέρος στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα και επιβεβαιωθήκαμε για ακόμη μία φορά για την απέραντη ομορφιά της Ελλάδας, βρεθήκαμε να παραλαμβάνουμε τις βαλίτσες μας από το αεροδρόμιο «Διαγόρας» της Ρόδου και να περιμένουμε το αυτοκινητάκι μας στην έξοδο των αφίξεων. Ένα λευκό Nissan Micra θα αναλάμβανε τις μετακινήσεις μας για τις επόμενες 3 μέρες που θα περνούσαμε στο νησί. Η κυρία που μας έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου ήταν αρκετά φιλική και μας δώρισε και ένα χάρτη του νησιού όπου μας σημείωσε και κάποια κύρια σημεία να επισκεφτούμε.
Σε κανένα εικοσάλεπτο βρεθήκαμε στο διαμέρισμα που κλείσαμε στο κέντρο της Ρόδου στο Lydia Hotel. Ικανοποιητικό, τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά βολική τοποθεσία. Αφήνουμε πράγματα, παρκάρουμε και βουρ για την παλιά πόλη της Ρόδου για να πάρουμε μία μεσαιωνική μυρωδιά. Θα περάσουμε την πύλη Ντ’Αμπουάζ και, αφού θαυμάσουμε την εξαιρετική ανάπλαση της τάφρου, θα κατευθυνθούμε προς το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Κάποτε εδώ ξέμειναν και έζησαν ιππότες, σταυροφόροι του 1204. Οι Ιταλοί όμως ήταν εκείνοι που έχτισαν ουσιαστικά από την αρχή το παλάτι ανάμεσα στο 1912 και στο 1945 βασισμένοι σε σχέδια που βρήκανε. Η προσπάθεια είναι εξαιρετική. Η εποχή του μεσαίωνα, της στρογγυλής τραπέζης των ιπποτών και του μυστηρίου ζωντανεύει στα δωμάτια του παλατιού όσο πιο πιστά γίνεται. Εξαιρετικά επιτυχημένες επιλογές φωτιστικών που τονώνουν την αίσθηση εκείνης της εποχής. Βγαίνοντας από το παλάτι, θα κατηφορίσουμε την περίφημη οδό των Ιπποτών και θα θαυμάσουμε τα σπίτια του ιππότη της Γαλλίας, της Ισπανίας, της… Θα περπατήσουμε στο χαρακτηριστικό δάπεδο της οδού των Ιπποτών με τις κάθετες πέτρες και θα σταθούμε για λίγο να θαυμάσουμε τον κήπο στο αίθριο του αρχαιολογικού μουσείου μέσα από μία παλιά και σχεδόν ερειπωμένη μεταλλική πόρτα. Θα συνεχίσουμε τον περίπατό μας στην οδό Σωκράτους, στο κεντρικό σιντριβάνι με τα περιστέρια, στο τέμενος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. Δυστυχώς το τουρκικό καφενείο ήταν κλειστό, οπότε κι εμείς σκεφτήκαμε να αλλάξουμε τα πλάνα μας για τη συνέχεια της ημέρας.
Εκεί γύρω στο μεσημεράκι λοιπόν θα βγούμε από την παλιά πόλη και θα πάρουμε το αυτοκίνητό μας για να κατευθυνθούμε προς την Ψίνθο και να ενδώσουμε στις λιχουδιές της πηγής Φασούλη. Η στροφή πριν το Φαληράκι δεν μας είχε προϊδεάσει ούτε στο ελάχιστο για το τι θα μας περίμενε. Τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες απλώθηκαν μπροστά μας. Τύφλα να’χει το Μαϊάμι δηλαδή. Τέλος πάντων, το Φαληράκι θα το ξαναδούμε. Πεινάμε και το κατσικάκι ετοιμάζεται να βγει από το φούρνο. Τα παϊδάκια από κατσικάκι, το κατσικάκι φούρνου και ο κρασάτος κόκορας με ταλιατέλες ήταν εξαιρετικά. Το δε ημίγλυκο κόκκινο που ήπιαμε εκεί θα μας συντροφεύει πλέον μέρα νύχτα στις υπόλοιπες μέρες μας στο νησί. Ωστόσο το καλύτερο φαγητό και κρασί δεν είχε έρθει ακόμα…
Το απογευματάκι θα επιστρέψουμε για λίγο στα δωμάτια μας, θα ξεκουραστούμε με και χωρίς twitter και θα γεμίσουμε μπαταρίες για τη βραδινή μας έξοδο. Αφού λοιπόν αφρατέψει η φράπα μας, θα ξεκινήσουμε με διπλούς ελληνικούς στον «Κούκο» και θα συνεχίσουμε στο μπαράκι «Στοά» μέσα στην παλιά πόλη. Το live όμως της «Στοάς» με ελληνικό ροκ μπορεί να περιμένει λιγάκι για να πειραματιστούμε με τη φωτογραφική μας μηχανή. Φαντάσματα εδώ, έντονο φως εκεί και δυστυχώς οι περισσότερες προσπάθειές μας απέτυχαν αλλά ωστόσο δημιούργησαν άφθονο γέλιο. Η μουσική ήταν πολύ καλή. Ακούσαμε πολλά και καλά τραγούδια. Αλλά ο Μορφέας δεν αστειεύεται… Χχχχχχχ…
Η ηλιόλουστη Κυριακή (24/03/2013) ξεκινάει με το πρωινό μας στον ειδικό χώρο του ξενοδοχείου. Αργότερα, επιβιβαζόμαστε στο micra μας για να πάμε προς τις 7 πηγές. Δε λέω, καλές. Αλλά όχι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Η συνέχεια της ημέρας όμως είναι (…τολμώ να πω…) ανεπανάληπτη. Η ακρόπολη της Λίνδου θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Η θέα μπροστά στο μεγαλείο της φύσης είναι μοναδική. Τα στενάκια του γραφικού οικισμού θα μας οδηγήσουν εκεί που σκεφτόμασταν ότι θέλουμε να πιούμε τον καφέ μας αλλά και που δυστυχώς δεν το είχαμε βρει. Στο «Σπίτι του Καπετάνιου». Στην αυλή ενός καλοδιατηρημένου καπετανόσπιτου που στέκει ακόμα εκεί για σχεδόν 400 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης ευγενέστατος και λαλίστατος. Ο καφές απολαυστικός μιας και βοηθούσε και το μέρος. Αλλά η ώρα περνούσε. Και έπρεπε να κατευθυνθούμε στον Έμπωνα. Μία σύντομη στάση στο κάστρο της Μονολίθου ήταν καλή για να το θαυμάσουμε και να ξεκουραστούμε από τις στροφές της μέχρις εκεί διαδρομής. Η ταβέρνα όμως των αδερφών Μπάκη μας περίμενε. Μία από τις καλύτερες ταβέρνες που έχουμε επισκεφτεί ποτέ. Διαλέξαμε τα κρέατά μας από το διπλανό κρεοπωλείο και η ψησταριά τα έκανε λουκούμι. Συκωτάκι, λουκανικάκια, παϊδάκια και μπιφτεκάκια έγιναν όλα καπνός. Το φαγητό ήταν από τα καλύτερα που έχουμε φάει. Η ταβέρνα ήταν ο ορισμός της ελληνικής χασαποταβέρνας. Και οι ιδιοκτήτες ευγενέστατοι και μάλιστα σε σημείο που σε σκλαβώνανε μιας και μας κεράσανε κοπανιστή, λαχανοντολμάδες και ένα μπουκάλι από το καλύτερο ημίγλυκο κόκκινο όχι μόνο του νησιού αλλά και που έχουμε δοκιμάσει ίσως ποτέ. Ο σπιτικός κορμός σοκολάτας με νιφάδες ινδικής καρύδας ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο το φαγητό μας και φύγαμε για τη Ρόδο. Το βράδυ της Κυριακής θα μας βρει να φιλοσοφούμε την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης στον «Κούκο» με (…τι άλλο φυσικά…) κόκκινο ημίγλυκο.
Η Δευτέρα θα μας υποδεχτεί με πολύ δυνατό αέρα και την παρέλαση της πόλης για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Η Χρυσή Αυγή και τα μέλη της θα φωτογραφηθούν από πολλούς και πολλάκις μπροστά στο κτίριο του δημαρχείου. Επιτέλους, βλέπουμε τα ελάφια στο λιμάνι της Ρόδου. Η παραλιακή μας βόλτα θα μας οδηγήσει στη Θαλασσινή Πύλη του κάστρου αφού πρώτα θαυμάσουμε πληθώρα εντυπωσιακών ιστορικών κτιρίων και το γραφικό λιμανάκι της πόλης. Η παλιά πόλη θα μας υποδεχτεί για ακόμα μία φορά. Το τέμενος του Ιμπραήμ Πασά θα ανοίξει σχεδόν για μας μιας και την ώρα που φτάσαμε ο υπεύθυνος το ξεκλείδωσε. Ένας ευγενέστατος κύριος ο οποίος μας ξενάγησε στο χώρο του τζαμιού δίνοντάς μας πολύτιμες ιστορικές πληροφορίες για τον πληθυσμό και τους κατακτητές της Ρόδου. Είναι το μόνο ζωντανό τζαμί της πόλης μιας και τα υπόλοιπα λειτουργούν μόνο στις μεγάλες γιορτές των μουσουλμάνων. Το «Vintage Bistrot» θα μας σερβίρει για σήμερα τους διπλούς ελληνικούς μας και θα μας δώσει δύναμη για να σεργιανίσουμε την παλιά πόλη. Η πλατεία των Εβραίων Μαρτύρων με την Παναγία του Μπούργκου, τα στενά σοκάκια με τα πέτρινα σπίτια και τις πέτρινες καμάρες, τα τζαμιά, οι πηγές, το Γενί Χαμάμ. Κάπου εκεί όμως θα αποχαιρετήσουμε την παλιά πόλη και θα μπούμε στο αυτοκίνητό μας για να πάμε στις πηγές της Καλλιθέας. Ομολογουμένως εντυπωσιακή δουλειά. Ο αέρας λυσσομανάει και μας παίρνει και μας σηκώνει. Οπότε, μιας και δεν μπορούμε κυριολεκτικά να σταθούμε, ε, ας επισκεφτούμε τις «Ανατολίτικες Νοστιμιές» για κεμπάπ. Καλό το φαγητό μας, καλά και τα γέλια μας, αλλά η ώρα πέρασε. Μία σύντομη στάση στη «Στάνη» για παγωτάκι και τελικός προορισμός το αεροδρόμιο για την επιστροφή. Το παγωτό παρεμπιπτόντως ήταν πολύ καλό. Κορυφαίο γιαούρτι και κορυφαία πραλίνα.
Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής θα μας προσγειώσει στην πρωτεύουσα γεμάτους αναμνήσεις και … μπωνιάτικο κρασί. Η Ρόδος είναι όπως και να το κάνεις μαγευτική. Ήταν μία καλή έμπνευση να δούμε το νησί τέτοια εποχή μιας και δεν υπήρχαν τουρίστες. Οι περισσότεροι μαγαζάτορες ετοίμαζαν τα μαγαζιά τους για την τουριστική περίοδο που καταφθάνει και μάλιστα γεμάτη ελπίδες για αύξηση τουριστών. Κάτι η παλιά πόλη που καταφέρνει και συνδυάζει όλες τις θρησκείες και όλες τις σημαντικές περιόδους της ιστορίας από το Μεσαίωνα και τους Οθωμανούς μέχρι το Βυζάντιο και τη σύγχρονη Ελλάδα, κάτι τα εξαιρετικά κρέατα και κρασιά του νησιού στον Έμπωνα, κάτι η γραφική Λίνδος με την ακρόπολή της που σε κάνει να νιώθεις Θεός αφού αγγίζεις ουρανό και βλέπεις ένα τοπίο βγαλμένο από καρτ-ποστάλ, κάτι οι ίδιοι οι Ροδίτες που στην πλειοψηφία τους είναι ευγενέστατοι και που μιλούν τραγουδιστά με μία χάρη που λείπει από τον άσχημο τρόπο που μιλούν οι Κύπριοι τους οποίους και δεν καταλαβαίνει κανείς. Αυτή τη φορά δε θα πω ότι ακούω ακόμα τα σπαθιά των ιπποτών της Ρόδου. Γιατί απλά δε θέλω μουσική υπόκρουση στις εικόνες που φέρνω στο μυαλό μου. Θέλω μόνο τις εικόνες, τις μυρωδιές και τις γεύσεις της Ρόδου.
- Μήπως να πάμε στην Πελοπόννησο που είναι και κοντά;
- Πάλι; Εκείνη η εθνική οδός της Τρίπολης μας έχει χαρίσει φοβερές καθυστερήσεις και μεγάλη ταλαιπωρία.
- Τότε μήπως να πηγαίναμε στο Πήλιο;
- Αν και ο Βόλος έχει κάτι ενδιαφέροντα τσιπουράδικα, οι δρόμοι του Πηλίου είναι επιεικώς απαράδεκτοι.
- Τι θα λέγατε να πηγαίναμε στη λίμνη Πλαστήρα; Να κάνουμε και καμιά δραστηριότητα να ξεμουδιάσουμε λιγάκι;
- Σε μία λίμνη για 3 μέρες τι θα κάνουμε;
- Τότε;
Σκέψη… Πολλή σκέψη και σιωπή…Και ξαφνικά η σιωπή σπάει...
- Μήπως να πηγαίναμε σε κανένα νησί;
Τα μάτια γουρλώνουν. Το χαμόγελο επανέρχεται. Το μυαλό παίρνει αμέσως στροφές και ζυγίζει τις επιλογές πάντα με τη βοήθεια της θείας Google. Η επιλογή της Vodafone για 1+1 εισιτήριο είναι καταλυτική (συγγνώμη αν κάνω διαφήμιση της εν λόγω προσφοράς αλλά...τα σπάει). Το επόμενο ταξίδι μας θα είναι στη μεσαιωνική Ρόδο με τα φτερά της Olympic Air.
Το πρωί του Σαββάτου (23 Μαρτίου 2013) λοιπόν θα μας βρει να καθόμαστε γύρω στις 9.30 στην 4η σειρά του ελικοφόρου της Ολυμπιακής. Μιας και είναι μικρό το αεροπλάνο είχαμε πιάσει και οι τέσσερις μαζί μία σειρά του και περιμέναμε το καφεδάκι από τις αεροσυνοδούς. Σε περίπου μία ώρα θα προσγειωνόμασταν στη Ρόδο. Αφού περιηγηθήκαμε από αέρος στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα και επιβεβαιωθήκαμε για ακόμη μία φορά για την απέραντη ομορφιά της Ελλάδας, βρεθήκαμε να παραλαμβάνουμε τις βαλίτσες μας από το αεροδρόμιο «Διαγόρας» της Ρόδου και να περιμένουμε το αυτοκινητάκι μας στην έξοδο των αφίξεων. Ένα λευκό Nissan Micra θα αναλάμβανε τις μετακινήσεις μας για τις επόμενες 3 μέρες που θα περνούσαμε στο νησί. Η κυρία που μας έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου ήταν αρκετά φιλική και μας δώρισε και ένα χάρτη του νησιού όπου μας σημείωσε και κάποια κύρια σημεία να επισκεφτούμε.
Σε κανένα εικοσάλεπτο βρεθήκαμε στο διαμέρισμα που κλείσαμε στο κέντρο της Ρόδου στο Lydia Hotel. Ικανοποιητικό, τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά βολική τοποθεσία. Αφήνουμε πράγματα, παρκάρουμε και βουρ για την παλιά πόλη της Ρόδου για να πάρουμε μία μεσαιωνική μυρωδιά. Θα περάσουμε την πύλη Ντ’Αμπουάζ και, αφού θαυμάσουμε την εξαιρετική ανάπλαση της τάφρου, θα κατευθυνθούμε προς το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Κάποτε εδώ ξέμειναν και έζησαν ιππότες, σταυροφόροι του 1204. Οι Ιταλοί όμως ήταν εκείνοι που έχτισαν ουσιαστικά από την αρχή το παλάτι ανάμεσα στο 1912 και στο 1945 βασισμένοι σε σχέδια που βρήκανε. Η προσπάθεια είναι εξαιρετική. Η εποχή του μεσαίωνα, της στρογγυλής τραπέζης των ιπποτών και του μυστηρίου ζωντανεύει στα δωμάτια του παλατιού όσο πιο πιστά γίνεται. Εξαιρετικά επιτυχημένες επιλογές φωτιστικών που τονώνουν την αίσθηση εκείνης της εποχής. Βγαίνοντας από το παλάτι, θα κατηφορίσουμε την περίφημη οδό των Ιπποτών και θα θαυμάσουμε τα σπίτια του ιππότη της Γαλλίας, της Ισπανίας, της… Θα περπατήσουμε στο χαρακτηριστικό δάπεδο της οδού των Ιπποτών με τις κάθετες πέτρες και θα σταθούμε για λίγο να θαυμάσουμε τον κήπο στο αίθριο του αρχαιολογικού μουσείου μέσα από μία παλιά και σχεδόν ερειπωμένη μεταλλική πόρτα. Θα συνεχίσουμε τον περίπατό μας στην οδό Σωκράτους, στο κεντρικό σιντριβάνι με τα περιστέρια, στο τέμενος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. Δυστυχώς το τουρκικό καφενείο ήταν κλειστό, οπότε κι εμείς σκεφτήκαμε να αλλάξουμε τα πλάνα μας για τη συνέχεια της ημέρας.
Εκεί γύρω στο μεσημεράκι λοιπόν θα βγούμε από την παλιά πόλη και θα πάρουμε το αυτοκίνητό μας για να κατευθυνθούμε προς την Ψίνθο και να ενδώσουμε στις λιχουδιές της πηγής Φασούλη. Η στροφή πριν το Φαληράκι δεν μας είχε προϊδεάσει ούτε στο ελάχιστο για το τι θα μας περίμενε. Τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες απλώθηκαν μπροστά μας. Τύφλα να’χει το Μαϊάμι δηλαδή. Τέλος πάντων, το Φαληράκι θα το ξαναδούμε. Πεινάμε και το κατσικάκι ετοιμάζεται να βγει από το φούρνο. Τα παϊδάκια από κατσικάκι, το κατσικάκι φούρνου και ο κρασάτος κόκορας με ταλιατέλες ήταν εξαιρετικά. Το δε ημίγλυκο κόκκινο που ήπιαμε εκεί θα μας συντροφεύει πλέον μέρα νύχτα στις υπόλοιπες μέρες μας στο νησί. Ωστόσο το καλύτερο φαγητό και κρασί δεν είχε έρθει ακόμα…
Το απογευματάκι θα επιστρέψουμε για λίγο στα δωμάτια μας, θα ξεκουραστούμε με και χωρίς twitter και θα γεμίσουμε μπαταρίες για τη βραδινή μας έξοδο. Αφού λοιπόν αφρατέψει η φράπα μας, θα ξεκινήσουμε με διπλούς ελληνικούς στον «Κούκο» και θα συνεχίσουμε στο μπαράκι «Στοά» μέσα στην παλιά πόλη. Το live όμως της «Στοάς» με ελληνικό ροκ μπορεί να περιμένει λιγάκι για να πειραματιστούμε με τη φωτογραφική μας μηχανή. Φαντάσματα εδώ, έντονο φως εκεί και δυστυχώς οι περισσότερες προσπάθειές μας απέτυχαν αλλά ωστόσο δημιούργησαν άφθονο γέλιο. Η μουσική ήταν πολύ καλή. Ακούσαμε πολλά και καλά τραγούδια. Αλλά ο Μορφέας δεν αστειεύεται… Χχχχχχχ…
Η ηλιόλουστη Κυριακή (24/03/2013) ξεκινάει με το πρωινό μας στον ειδικό χώρο του ξενοδοχείου. Αργότερα, επιβιβαζόμαστε στο micra μας για να πάμε προς τις 7 πηγές. Δε λέω, καλές. Αλλά όχι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Η συνέχεια της ημέρας όμως είναι (…τολμώ να πω…) ανεπανάληπτη. Η ακρόπολη της Λίνδου θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Η θέα μπροστά στο μεγαλείο της φύσης είναι μοναδική. Τα στενάκια του γραφικού οικισμού θα μας οδηγήσουν εκεί που σκεφτόμασταν ότι θέλουμε να πιούμε τον καφέ μας αλλά και που δυστυχώς δεν το είχαμε βρει. Στο «Σπίτι του Καπετάνιου». Στην αυλή ενός καλοδιατηρημένου καπετανόσπιτου που στέκει ακόμα εκεί για σχεδόν 400 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης ευγενέστατος και λαλίστατος. Ο καφές απολαυστικός μιας και βοηθούσε και το μέρος. Αλλά η ώρα περνούσε. Και έπρεπε να κατευθυνθούμε στον Έμπωνα. Μία σύντομη στάση στο κάστρο της Μονολίθου ήταν καλή για να το θαυμάσουμε και να ξεκουραστούμε από τις στροφές της μέχρις εκεί διαδρομής. Η ταβέρνα όμως των αδερφών Μπάκη μας περίμενε. Μία από τις καλύτερες ταβέρνες που έχουμε επισκεφτεί ποτέ. Διαλέξαμε τα κρέατά μας από το διπλανό κρεοπωλείο και η ψησταριά τα έκανε λουκούμι. Συκωτάκι, λουκανικάκια, παϊδάκια και μπιφτεκάκια έγιναν όλα καπνός. Το φαγητό ήταν από τα καλύτερα που έχουμε φάει. Η ταβέρνα ήταν ο ορισμός της ελληνικής χασαποταβέρνας. Και οι ιδιοκτήτες ευγενέστατοι και μάλιστα σε σημείο που σε σκλαβώνανε μιας και μας κεράσανε κοπανιστή, λαχανοντολμάδες και ένα μπουκάλι από το καλύτερο ημίγλυκο κόκκινο όχι μόνο του νησιού αλλά και που έχουμε δοκιμάσει ίσως ποτέ. Ο σπιτικός κορμός σοκολάτας με νιφάδες ινδικής καρύδας ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο το φαγητό μας και φύγαμε για τη Ρόδο. Το βράδυ της Κυριακής θα μας βρει να φιλοσοφούμε την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης στον «Κούκο» με (…τι άλλο φυσικά…) κόκκινο ημίγλυκο.
Η Δευτέρα θα μας υποδεχτεί με πολύ δυνατό αέρα και την παρέλαση της πόλης για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Η Χρυσή Αυγή και τα μέλη της θα φωτογραφηθούν από πολλούς και πολλάκις μπροστά στο κτίριο του δημαρχείου. Επιτέλους, βλέπουμε τα ελάφια στο λιμάνι της Ρόδου. Η παραλιακή μας βόλτα θα μας οδηγήσει στη Θαλασσινή Πύλη του κάστρου αφού πρώτα θαυμάσουμε πληθώρα εντυπωσιακών ιστορικών κτιρίων και το γραφικό λιμανάκι της πόλης. Η παλιά πόλη θα μας υποδεχτεί για ακόμα μία φορά. Το τέμενος του Ιμπραήμ Πασά θα ανοίξει σχεδόν για μας μιας και την ώρα που φτάσαμε ο υπεύθυνος το ξεκλείδωσε. Ένας ευγενέστατος κύριος ο οποίος μας ξενάγησε στο χώρο του τζαμιού δίνοντάς μας πολύτιμες ιστορικές πληροφορίες για τον πληθυσμό και τους κατακτητές της Ρόδου. Είναι το μόνο ζωντανό τζαμί της πόλης μιας και τα υπόλοιπα λειτουργούν μόνο στις μεγάλες γιορτές των μουσουλμάνων. Το «Vintage Bistrot» θα μας σερβίρει για σήμερα τους διπλούς ελληνικούς μας και θα μας δώσει δύναμη για να σεργιανίσουμε την παλιά πόλη. Η πλατεία των Εβραίων Μαρτύρων με την Παναγία του Μπούργκου, τα στενά σοκάκια με τα πέτρινα σπίτια και τις πέτρινες καμάρες, τα τζαμιά, οι πηγές, το Γενί Χαμάμ. Κάπου εκεί όμως θα αποχαιρετήσουμε την παλιά πόλη και θα μπούμε στο αυτοκίνητό μας για να πάμε στις πηγές της Καλλιθέας. Ομολογουμένως εντυπωσιακή δουλειά. Ο αέρας λυσσομανάει και μας παίρνει και μας σηκώνει. Οπότε, μιας και δεν μπορούμε κυριολεκτικά να σταθούμε, ε, ας επισκεφτούμε τις «Ανατολίτικες Νοστιμιές» για κεμπάπ. Καλό το φαγητό μας, καλά και τα γέλια μας, αλλά η ώρα πέρασε. Μία σύντομη στάση στη «Στάνη» για παγωτάκι και τελικός προορισμός το αεροδρόμιο για την επιστροφή. Το παγωτό παρεμπιπτόντως ήταν πολύ καλό. Κορυφαίο γιαούρτι και κορυφαία πραλίνα.
Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής θα μας προσγειώσει στην πρωτεύουσα γεμάτους αναμνήσεις και … μπωνιάτικο κρασί. Η Ρόδος είναι όπως και να το κάνεις μαγευτική. Ήταν μία καλή έμπνευση να δούμε το νησί τέτοια εποχή μιας και δεν υπήρχαν τουρίστες. Οι περισσότεροι μαγαζάτορες ετοίμαζαν τα μαγαζιά τους για την τουριστική περίοδο που καταφθάνει και μάλιστα γεμάτη ελπίδες για αύξηση τουριστών. Κάτι η παλιά πόλη που καταφέρνει και συνδυάζει όλες τις θρησκείες και όλες τις σημαντικές περιόδους της ιστορίας από το Μεσαίωνα και τους Οθωμανούς μέχρι το Βυζάντιο και τη σύγχρονη Ελλάδα, κάτι τα εξαιρετικά κρέατα και κρασιά του νησιού στον Έμπωνα, κάτι η γραφική Λίνδος με την ακρόπολή της που σε κάνει να νιώθεις Θεός αφού αγγίζεις ουρανό και βλέπεις ένα τοπίο βγαλμένο από καρτ-ποστάλ, κάτι οι ίδιοι οι Ροδίτες που στην πλειοψηφία τους είναι ευγενέστατοι και που μιλούν τραγουδιστά με μία χάρη που λείπει από τον άσχημο τρόπο που μιλούν οι Κύπριοι τους οποίους και δεν καταλαβαίνει κανείς. Αυτή τη φορά δε θα πω ότι ακούω ακόμα τα σπαθιά των ιπποτών της Ρόδου. Γιατί απλά δε θέλω μουσική υπόκρουση στις εικόνες που φέρνω στο μυαλό μου. Θέλω μόνο τις εικόνες, τις μυρωδιές και τις γεύσεις της Ρόδου.
