ΗΠΑ ΗΠΑ-Μια πρώτη γνωριμία

[mampa]

Ένα όνειρο ζωής... να ταξιδέψω σε όσες το δυνατόν περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ, ξεκίνησε το 2011. Είχα και έχω την τύχη να μένουν φίλοι και συγγενείς σε κάποιες πολιτείες, οπότε δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω πληροφορίες για ξενοδοχεία-τιμές. Ας ξεκινήσουμε όμως να σας πω κι εγώ την ιστορία μου και να σας μιλήσω για κάποιες γνωστές, αλλά και κάποιες όχι και τόσο, πόλεις των ΗΠΑ.
Πρώτη στάση- Πόρτλαντ, Όρεγκον (Portland,Oregon)
Η αφορμή ήταν η αποφοίτηση της κολλητής μου από το University of Portland. Ήθελα να της κάνω έκπληξη και έτσι συνεννοήθηκα με τη μητέρα της και 5 Μαΐου επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο της Delta με πρώτη στάση τη Νέα Υόρκη. Είχα προνοήσει και ξενύχτισα το προηγούμενο βράδυ, γνωρίζοντας πως με περιμένουν πολλές ώρες πτήσης, όποτε έφτασα ΝΥ χωρίς να το καταλάβω. Το περίεργο ήταν πως αν και δεν βγήκα καθόλου από το αεροδρόμιο, κοιτάζοντας και μόνο τον ουρανό μου φαίνονταν όλα τόσο διαφορετικά. Λες και κάποια συνεφφάκια είχαν ξαπλώσει πάνω σε μια διάφανη πλάκα, με αποτέλεσμα να είναι επίπεδα από την κάτω μεριά. Οι άνθρωποι μέσα στο JFK μου φαίνονταν πολύ ψηλοί για τα δεδομένα τα δικά μας, παρόλο που το δικό μου ύψος είναι πάνω από το μέσο όρο των γυναικών της Ελλάδας. Μάλλον θα έφταιγε η απίστευτη χαρά με τη συνοδεία της αγωνίας που ένιωθα γι'αυτό μου το ταξίδι. Φεύγω λοιπόν απο τη NY για άλλες 6 ώρες πτήσης ,έχοντας την τύχη να δω τον ήλιο να δύει πίσω από το Manhattan καθώς απογειωμόμασταν!
Έφτασα στο Πορτλαντ της πολιτείας του Ορεγκον στις 23.30 μετά από 22 ώρες ταξίδι (μαζί με τη στάση και τις καθυστερήσεις). Συνάντησα τη μαμά και τη θεία της φίλης μου, οι οποίες μου εκμυστηρεύτηκαν πως τελευταία στιγμή κοίταξαν πάλι το mail που είχα στείλει με την ημερομηνία αφιξής μου και έτρεξαν να έρθουν στο αεροδρόμιο, γιατί πίστευαν πως θα έφτανα την επόμενη μέρα. Φυσικά και γελάσαμε πολύ με αυτό. Αυτό φυσικά γιατί είχα προνοήσει και είχα μαζί μου σημειωμένες διευθύνσεις και τα σχετικά, όποτε θα μπορούσα να πάρω και ταξί, αλλιώς δεν ξέρω αν θα το έβρισκα το ίδιο αστείο.
Τωρα ήρθε η ώρα της έκπληξης!! Μέσα στην κουρασή μου άρχισα να έχω τρομερή υπερένταση από την αγωνία.Η φίλη μου ήταν έξω σε ένα μπαράκι γιορτάζοντας το τέλος των σπουδών της με φίλους. Μέχρι να φτάσουμε εκεί κοίταζα ότι μπορούσα να δω έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και νόμιζα πως είμαι σε ταινία. Σπιτάκια με μπροστινή βεραντούλα και την κλασσική κούνια. Πόσο τέλεια! Φτάσαμε στο μαγαζί, γίνεται το απαραίτητο τηλεφώνημα από τη μαμά της για να μάθουμε που κάθεται, με δικαιολογία πως ήθελαν και καλά να πάνε για ποτό με τη θεία της, μπαίνω μέσα, γυρνάει, με βλέπει, δεν συνειδητοποιεί πως είμαι εγώ, ανοιγοκλείνει μάτια, ξανακοιτάει και μετά τα κλασσικά...τρέξιμο,αγκαλιές, φιλιά, κλάματα.
Τώρα ήρθε η ώρα του παρτυ.. το μαγαζί είχε mexican night με mariachi, άρα φουλ χορός, ποτά και το πρώτο μου american burger!
Γυρίσαμε στο σπίτι που έμενε με άλλες 3 συμφοιτήτριες. Μεγάλο με το κλασσικό γκαζόν απέξω..πιο αμερικάνικο δεν γινόταν.Πέφτουμε ξερές και ευτυχώς που είχα κοιμηθεί φουλ στο αεροπλάνο ξύπνησα στις 9.30 και ένιωθα τέλεια. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω να ανοίξω την εξώπορτα και να κοιτάξω έξω. Τότε είδα και τα πρώτα σκιουράκια και μιας και δεν είχα ξαναδεί ποτέ από κοντά άρχισα να χοροπηδάω σαν 5χρονο. Έτσι έγινε και η πρώτη γνωριμία με τις 2 από τις 3 κοπέλες που άκουσαν τα ουρλιαχτά μου και τα γέλια μου και βγήκαν από τα δωμάτιά τους να δουν τι έγινε.

Ετοιμαστήκαμε, μπήκαμε στο αμάξι και άρχισε η πρώτη γνωριμία με το Πόρτλαντ, το οποίο και λάτρεψα. Άπειρο πράσινο παντού, μονοκατοικίες με περιποιημένο γκαζόν μπροστά τους και δέντρα-φυτά, πεζοδρόμιο και άλλο κομμάτι γκαζόν μέχρι το τέλος του πεζοδρομίου και την αρχή του δρόμου. Το πρώτο που ένιωθα ήταν πως ήθελα να βάλω τα αθλητικά μου και να πάω για τρέξιμο, πράγμα περίεργο για μένα γιατί τουλάχιστον μέχρι τότε εγώ με τον όρο τρέξιμο δεν είχαμε πολυγνωριστεί. Πήγαμε πρώτα από μια υπέροχη ξύλινη, τύπου καντίνα να πάρουμε καφέ και μετά στάση στο πανεπιστήμιο της. Υπέροχες εγκαταστάσεις για πανεπιστήμιο. Τουλάχιστον για όσους έχουν σπουδάσει Αθήνα θα έμεναν με το στόμα ανοιχτό.
Μέσα στις επόμενες μέρες έγιναν γνωριμίες με φίλους και συγγενείς της φίλης μου. Βόλτα στο κέντρο της πόλης, η αποφοίτηση, η οποία ήταν κάτι μοναδικό για μένα (μακάρι να ήταν και στα δικά μας πανεπιστήμια έτσι), φαγητό υπέροχο, και αυτό γιατί δοκίμασα κινέζικη, ταϋλανδέζικη,αιθιοπική, μεξικάνικη και ότι άλλη κουζίνα έβρισκα. Ευτυχώς είχε υπέροχο καιρό, γιατί συνήθως βρέχει, βέβαια την εποχή που πήγα εγώ σταμάταγαν οι πολλές βροχές. Έτσι λοιπόν μια μέρα πήραμε τα ποδήλατα και αποφασίσαμε να πάμε στο κέντρο της πόλης. Άπιστευτα οργανωμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων μέσα στο πράσινο και τα δέντρα, όπου ο κόσμος πάει για τη βόλτα του έιτε για τρέξιμο, είτε για ποδήλατο όπως εμείς. Εκεί ήταν και το πρώτο σοκ, όταν όποιος άνθρωπος πετυχαίναμε μας χαιρέταγε με ένα Hi! και ένα χαμόγελο. Πόσο φιλικοί άνθρωποι..κοντά στη φύση και με έναν ρυθμό ζωής σαν να μην έχουν καθόλου άγχος. Πήγαμε λοιπόν στο κέντρο,ξαπλώσαμε στο γρασίδι και απολαύσαμε την ηλιόλουστη μέρα. Συνέχεια είχαν μια ιρλανδέζικη pub , λίγο φαί και έπειτα κάποια άλλα μπαράκια. Απορώ πως πήραμε μετά τα ποδήλατα και καταφέραμε να γυρίσουμε.

Όποιος βρεθεί ποτέ στο Πόρτλαντ να πάει να φάει ντονατς στο Voodoo doughnut, της οποίας αλυσίδας καταστήματα υπήρχαν μόνο στο Όρεγκον, όταν πήγα εγώ. Απίστευτη ποικιλία με ό,τι γεύση θες, συν ντονατς για vegan. Γι'αυτό και φυσικά είχαν τεράστια ουρά σχεδόν όλες τις ώρες.

Πήγαμε και στο ζωολογικό κήπο,ο οποίος ήταν πολύ ώραιος και μεγάλος, σε japanese garden, το οποίο ήταν κάτι που δεν έιχα ξαναδεί και έπαθα πλάκα. Ακόμα πιο πολύ πράσινο απο αυτό της πόλης, λιμνούλες, καταρράκτες, λουλούδια...όλα τόσο χρωματιστά και γαλήνια. Πόλυ ωραία ήταν και στο Portland Saturday Market στο κέντρο της πόλης με μικροπωλητές και καντίνες με φαγητό μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Επίσης πολύ όμορφα είναι να πας περίπατο σε ένα δάσος που είναι ουσιαστικά μέσα στην πόλη.. Νιώθεις λες και βρίσκεσαι στα γυρίσματα του Twilight (για όσους-ες γνωρίζουν).

Αύτα για το Πόρτλαντ,στο οποίο έμεινα 2 εβδομάδες και εδώ να πω πως το μότο της πόλης είναι το "Keep Portland weird" γιατί μπορεί να δεις πολλά κουλά, όπως ανθρώπους ντυμένους τύπου καρναβάλι χωρίς να είναι Halloween. Όλος ο κόσμος όμως είναι τόσο ευγενικός και καλός που αμέσως σε κάνει να αισθάνεσαι λες και είσαι σπίτι σου. Φεύγουμε λοιπόν και συνέχεια έχει το road trip 2 εβδομάδων μέχρι τη Βόρεια Ντακότα (Washington,Idaho, Montana, North Dakota) και πάλι πίσω στο Πόρτλαντ για να πάρω αεροπλάνο και να πάω ανατολικά.. στη Φιλαδέλφεια..

http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/ΗΠΑ-Μια-πρώτη-γνωριμία.898/

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[karfitsa]

Ωραία ιστορία με το καλημέρα...
Καλώς ήρθες στην παρέα μας!

 

[mampa]

Καλώς σας βρήκα!!
Έχω τόσο καιρό που σκέφτομαι να γράψω κι εγώ κάποιες από τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες.. και χτες που το πήρα επιτέλους απόφαση δεν κρατιόμουν, μπήκα αμέσως στο ψητό και δεν υπήρχε χρόνος για συστάσεις..

 

[KLEOPATRA]

Ποσταρε πολλες φωτο γιατι οι πολιτειες που πηγες ακουγονται πολυ ενδιαφερουσες κ δεν ςχουν γραφει πολλα στο φορουμ

 

[mampa]

Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας και βγαίνοντας από την πόλη του Πόρτλαντ το μόνο που έβλεπες δεξιά και αριστερά του αυτοκινητόδρομου ήταν άπειρα δέντρα και κάποιοι καταρράκτες. Εκεί πιο πέρα βρίσκεται και ο καταρράκτης Multnomah Falls, ο οποίος είναι ο πιο ψηλός της πολιτείας του Όρεγκον, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να επισκεφθώ.

Κάπου εκεί κατευθυνόμενοι βόρεια με πήρε ο ύπνος, μιας και είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς για να φύγουμε, και όταν ξύπνησα είχαμε μπει στην πολιτεία της Washington. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όλο το πράσινο είχε χαθεί..

Μα είναι δυνατόν; Που πήγε όλη η ομορφιά των δέντρων και της φύσης; Βέβαια μπήκαμε στην ανατολική πλευρά της πολιτείας, ενώ δυτικά όταν πήγαμε μια μέρα από Πόρτλαντ σε μια πόλη της Washington που λέγεται Βανκούβερ (όχι το γνωστό, το οποίο βρίσκεται στον Καναδά) , όλα συνέχιζαν να είναι το ίδιο πράσινα και όμορφα.
Πρώτη στάση ήταν στο Σποκέϊν, για μια επίσκεψη σε κάποια φίλη και για φαγητό, και συνέχεια είχε η είσοδος στο Idaho και η πρώτη διανυκτέρευση. Το Σποκέϊν δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να φταίει που δεν είχαμε και χρόνο να το γυρίσουμε, αλλά ίσως και οτι μου έλειπε η ομορφιά του Πόρτλαντ.
Μπήκαμε πάλι στο αμάξι και πολύ σύντομα φτάσαμε στο Idaho, μιας και το Σποκέϊν βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα των δυο πολιτειών.

Και από τα ξερά τοπία τη θέση τους πήραν πάλι τα δέντρα, τα βουνά και οι λίμνες.
Λίγο δρόμο ακόμα και θα φτάναμε στο Kellogg. Μέχρι να φτάσουμε όμως, συναντήσαμε την υπέροχη λίμνη Coeur d' Alene -Κερ ντ' Αλεν.

Στις όχθες της μπορούσες να δεις απομονωμένα σπίτια με το καθένα να έχει το δικό του σκάφος αραγμένο μπροστά. Βέβαια αυτό είναι ένα κομμάτι της λίμνης, η οποία είναι αρκετά μεγάλη και έχει 175 χιλιόμετρα ακτογραμμής.
Φτάνουμε στο Kellogg το οποίο είναι μια πολύ μικρή πόλη δίπλα στον αυτοκινητόδρομο και βρίσκεται σε υψόμετρο 702 μέτρων. Η φίλη μου έχει συγγενείς εκεί, οι οποίοι νοικιάζουν διαμερίσματα και θα μέναμε σε ένα απο αυτά το βράδυ. Φυσικά και ακολούθησαν συστάσεις, αγκαλιές και δείπνο. Γενικά, όπως εμείς έχουμε τα φιλιά κάθε φορά που βρισκόμαστε, οι Αμερικάνοι έχουν τις αγκαλιές και όσες με χαρά δέχτηκα ήταν πολύ ζεστές.
Μας πήγε λοιπόν ο θείος της σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων για να μείνουμε το βράδυ. Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, αλλά η έκπληξη ήταν στην βεράντα που υπήρχε hot tub. Αφού βολευτήκαμε στο δωμάτιο κι ενώ είχε νυχτώσει είπαμε να το χρησιμοποιήσουμε, γιατί μας χρειαζόταν μια μικρή χαλάρωση Σχεδόν μέσα Μαΐου εκεί και γύρω γύρω στα βουνά είχε χιόνι και στο Kellogg το βράδυ έκανε πολύ κρύο, με αποτέλεσμα να μην θέλω να αφήσω τη ζέστη του δωματίου και να βγω στην παγωνιά με το μαγιώ,κι ας ήταν για να μπώ σε jacuzzi. Πήρα όμως μια ανάσα και σχεδόν τρέχοντας μπήκα μέσα, αλλά δεν ήξερα πόσο καυτό είχαμε ρυθμίσει το νερό να είναι. Εκεί λοιπόν που είχα πάρει φόρα σταμάτησα μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς. Με σχεδόν το μισό σώμα στην παγωνιά και το υπόλοιπο στο καυτό νερό έμεινα εκεί μέχρι να αποφασίσω τι να κάνω. Η φίλη μου προφανώς και είχε λυθεί στα γέλια και μου έλεγε να μπω. Τελικά το πήρα απόφαση και αφέθηκα στο καυτό νερό,τους υδρατμούς και τις μπουρμπουλήθρες.
Την επόμενη μέρα ο καιρός ήταν πολύ καλος και ο ήλιος έλαμπε. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα μέχρι να φύγουμε. Και καλά κάναμε...αυτό το μοναδικό συναίσθημαπου γίνεσαι ένα με τη φύση και όλα είναι τόσο ήρεμα και όμορφα, με κατέκλυσε. Από τη μία μεριά ένα ποτάμι (-ακι) και από την άλλη δάσος.

Μετά απο αυτήν την ωραία βόλτα ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Επόμενη στάση Billings-Montana.
Εκεί θα μέναμε σε μια θεία της φίλης μου, της οποίας το σπίτι ήταν ξύλινο-τύπου σαλέ και πάνω σε έναν λόφο,δίπλα από ένα τεράστιο γήπεδο γκολφ.

Μείναμε κι εκεί ένα βράδυ, φάγαμε τέλειο μεξικάνικο και πήγαμε και cinema. Άλλη η χάρη του να πηγαίνεις cinema στις ΗΠΑ, μιας και έχουν κάτι τεράστια μπολ popcorn με όσο βούτυρο θες. (10000 θερμίδες, αλλά ποιος νοιάζεται, άμα δεν τα δοκιμάσουμε όταν μπορούμε,πότε θα το κάνουμε
Όμορφο και σχετικά ήσυχο το Billings ,αν και είναι η μεγαλύτερη πόλη της Μοντάνα, αλλά μέχρι στιγμής όπου πήγαμε το μοτίβο των ανθρώπων ήταν πάνω κάτω το ίδιο, ευγενικοί και ευδιάθετοι. (Αυτό αλλάζει αργότερα όταν πάω Φιλαδέλφεια)
Αναχώρηση και από εκεί με κατεύθυνση το Williston της Βόρειας Ντακότας.

Το Williton είναι μιά πολύ μικρή πόλη. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μια απο αυτές τις ταινίες που διαδραματίζονται σε μικρές επαρχιακές πόλεις της Αμερικής. Σχεδόν όλοι οδηγούν αγροτικά, όχι γιατί τους βοηθάει απαραίτητα στη δουλειά τους, αλλά από άποψη. Ο κόσμος κι εδώ τα ίδια πολύ ήσυχος και καλός. Αυτό όμως είχε αρχίσει να αλλάζει από τότε που πήγα εγώ. Ο λόγος είναι το πετρέλαιο που υπάρχει εκεί.Όταν μαθεύτηκε έτρεξαν αμέσως από διάφορες πολιτείες, κυρίως του Νότου, όπως από το Τέξας. Σίγουρα μπορούσες να καταλάβεις ποιός είναι ντόπιος και ποιός όχι, έβλεπες αγριόφατσες που γυάλιζε το μάτι τους. Ευτυχώς όταν βρέθηκα εγώ εκεί τα πράγματα ήταν ακόμα σχετικά ήρεμα και μπόρεσα να γνωρίσω την πόλη και τους ανθρωπους της., μένοντας εκεί μια βδομάδα. (κλασσικά σε συγγενείς της φίλης μου)
Αυτό που ξέχασα να πω είναι πως σε αυτές τισ διαδρομές δεν υπήρχαν διόδια. Δεν ξέρω αν γενικά στις Δυτικές πολιτείες δεν υπάρχουν, αλλά στις ανατολικές υπάρχουν σίγουρα. Και γενικά η ζωή ήταν πολύ πιο φθηνή σε σχέση με τις πιο γνωστές πολιτείες.
Επίσης η Βόρεια Ντακότα ήταν μία απο τις ελάχιστες πολιτείες που επιτρέπεται το κάπνισμα σε μπαρ.(δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) Κάναμε όλα τα κλασσικά πράγματα που θα έκανε κανείς σε μια τέτοια πόλη για να διασκεδάση. Από bowling,σε καραόκε και σε τυπικά αμερικάνικα μπαρ. Όμορφα και ήρεμα με αρκετές οικογενειακές στιγμές και συζητήσεις στα ελληνικά επιτέλους,μιας και αυτοι οι συγγενείς της φίλης μου είναι Έλληνες. (ωραία και τα αγγλικά, έκανα και φουλ εξάσκηση,αλλά αλλιώς είναι να μπορέσεις να μιλήσεις λίγο και στη γλώσσα σου)
Μια από εκείνες τις μέρες αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδρομή πίσω στη Μοντάνα. Αυτή τη φορά σε άλλο μέρος, μιας και η φίλη μου ήθελε να μου δείξει τη φάρμα που έμεναν πριν έρθουν Ελλάδα. Δανειστήκαμε το αυτοκίνητο του θείου της,που ήταν καταλληλότερο για τέτοιου είδους διαδρομή, και βουρ..
Αυτό δεν ήταν φάρμα...αλλά ένα τεράστιο κομμάτι γης, που για να δεις από τη μία άκρη του στην άλλη δεν μπορούσες. Συνηθισμένη εγώ στη ζωή της Αθήνας μου φαινόταν αδιανόητο πως κάποιος μπορεί να μείνει τόσο μακρυά απο κάποιον που θεωρείται γείτονας. Και όλα αυτά δίπλα σχεδόν στον ποταμό Μιζούρι.

Όμορφη διαδρομή κι αυτή. Αλλά σιγά σιγά πέρνουμε το δρόμο του γυρισμού με μία στάση πάλι στο Billings και άλλη μία στο Dillon της Μοντάνα, όπου συναντήσαμε και χιόνια..τέλος Μαΐου. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να φάμε παγωτό από το Dairy Queen. (με τριμμένο μπισκότο Oreo απο πάνω και από κάτω να περιμένει ένα λαχταριστό κομμάτι brownies)

Σχεδόν πάνω στον αυτοκινητόδρομο στη Μοντάνα υπάρχει ένα εργοστάσιο αρτοποιίας Wheat Montana με δικής τους παραγωγής σιτάριου και με κατάστημα δίπλα στο εργοστάσιο που μπορείς να πας να φας ή να αγοράσεις τα προϊόντα τους, τα οποία ήταν πεντανόστιμα.
Και κάποιες φωτογραφίες από το δρόμο της επιστροφής.

Πίσω στο Πόρτλαντ, αλλά όχι για πολύ. Συνέχεια έχει η Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Έχουν ήδη περάσει 4 εβδομάδες που βρίσκομαι στις ΗΠΑ και μένουν άλλες δύο.. κι όμως νιώθω πως το ταξίδι μου φτάνει στο τέλος του.

ΥΓ: Συγνώμη αν σας κουράζω αλλά ειναι δύσκολο να βρεις λόγια να περιγράψεις ένα ταξίδι 1,5 μήνα.

 

[arabickostas]

Υπέροχες φώτος !!!!

 

[deppi]

Ταξιδευουμε μαζι σου! Πολυ ομορφη ιστορια!

 

[Defkalion]

Σκίζουν και οι φωτογραφίες και το κείμενο!!

 

[mfish]

Καλώς σας βρήκα!!
Έχω τόσο καιρό που σκέφτομαι να γράψω κι εγώ κάποιες από τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες.. και χτες που το πήρα επιτέλους απόφαση δεν κρατιόμουν, μπήκα αμέσως στο ψητό και δεν υπήρχε χρόνος για συστάσεις..

Ωραια ιστορία και φωτό, τωρα που το πήρες απόφαση μη σταματήσεις !

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστω πολυ για τις φωτο. Η Μοντανα εχει εκπληκτικα τοπια.Πηγατε καθολου προς τα βουνα;Διαβασα πως εχει γυρω στις εκατο οροσειρες.

 

[KIKI]

Αν μας κουραζεις ; Και λίγα γραφεις για τόσο διαστημα που εμεινες !
Φοβερό ταξιδι και ωραιες φωτο !
Είναι και πολιτειες που ελαχιστοι απο μας εχουν πάει ....να εισαι καλά που το μοιραζεσαι μαζι μας , σε ευχαριστουμε .

 

[mampa]

Ευχαριστω πολυ για τις φωτο. Η Μοντανα εχει εκπληκτικα τοπια.Πηγατε καθολου προς τα βουνα;Διαβασα πως εχει γυρω στις εκατο οροσειρες.

Περάσαμε από τα βραχώδη όρη στη διαδρομή Idaho-Montana, όπως και στο γυρισμό,αλλά επειδή βρισκόμασταν στον αυτοκινητόδρομο δεν είδα κάτι ουσιώδες. Σίγουρα βέβαια όλα τα τοπία ήταν μοναδικά. Το ψηλότερο σημείο που πήγαμε στη Μοντάνα ήταν η πόλη Dillon που βρίσκεται σε υψόμετρο 1555 μέτρων.