Ολλανδία Ζώντας για ένα χρόνο στο Ρόττερνταμ

[Γιαννης Σαρτο]

Ζώντας για ένα χρόνο στο Ρόττερνταμ

(Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την έλλειψη φωτογραφιών για κάποιος από τους προορισμούς που περιγράφω. Μόλις γυρίσω στο πατρικό μου και έχω ξανά πρόσβασει σε φορητούς σκληρούς και κάρτες μνήμης που έχω αφήσει εκεί, θα το διορθώσω!)

Επισκεφτείται αν θέλετε και το blog μου:
Ολλανδία 2013-2014


Όταν κάποιος έχει την τύχη όχι απλώς να επισκεφθεί αλλά και να διαμείνει σε έναν ξένο τόπο για εύλογο χρονικό διάστημα, του δίνεται σίγουρα η ευκαιρία να τον γνωρίσει σε μεγαλύτερο βάθος. Αυτό πραγματώνεται όχι τόσο μέσω της περιήγησης σε αξιοθέατα μα περισσότερο μέσα από απλές καθημερινές δραστηριότητες και υποχρεώσεις, ασυναίσθητα και αβίαστα: ψώνία στο σουπερ μάρκετ, χρήση των δημόσιων μέσων συγκοινωνίας, πάρε δώσε με τις υπηρεσίες αλλά και η αλληλεπίδραση με τους ντόπιους πέραν του να ζητάς οδηγίες για το πως θα προσεγγίσεις ένα μουσείο ή το ξενοδοχείο σου. Όλα αυτά όσο τετριμμένα και αν φαίνονται, αποτελούν κομμάτια του παζλ μίας ευρύτερης πραγματικότητας που σιγά σιγά ενώνεις στο μυαλό σου. Κάτι τέτοιο μου συνέβει το 2013 όταν αποφάσισα να πάω στην Ολλανδία για μεταπτυχιακές σπουδές.

Ίσως από τις πιο παρεξηγημένες χώρες τουλάχιστον στην Ελλάδα, η Ολλανδία είναι γνωστή στους περισσότερους συμπατριώτες μας για παράταιρα με την ουσία της χαρακτηριστικά σκανδαλοθηρικής χροιάς: Πορνεία! Χασίς !!! Γκέι γάμος !!!! Αυτά ξέρει ο μέσος έλληνας για το συγκεκριμένο κράτος και ειδικά ο μέσος «ελληνάρας» κάποιας προχωρημένης ηλικίας με αυτά σοκάρεται και αποδοκιμάζει. Βεβαίως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πολύπλοκη από ότι αυτά τα δύο τρία στοιχεία αφήνουν να εννοηθεί.

Η πρώτη μου επαφή με την Ολλανδία πάντως συνέβει κάποια χρόνια νωρίτερα, όταν πήγα ως τουρίστας στο Άμστερνταμ για τεσσερεις μέρες πίσω στο 2010. Για την διαμονή μου είχα τότε διαλέξει το Bulldog hostel/hotel το οποίο βρίσκεται στην Oudezijds Voorburgwal λίγα μέτρα μακριά από την red light district και τα περισσότερα coffee shops. Αυτή μου η επιλογή από μόνο της είναι ίσως ενδεικτική του πόσο μονοδιάστατη ήταν και η δική μου αντίληψη του τι εστί Άμστερνταμ. Από τις λίγες αναμνήσεις που έχω κρατήσει από αυτό το ταξίδι, θυμάμαι ότι η ολλανδική μητρόπολη μου είχε φανεί όμορφη μα ταυτόχρονα κάπως βρώμικη και υπερβολικά γεμμάτη με τουρίστες. Φυσικά αυτό ήταν αποτέλεσμα της περιορισμένης μου περιήγησης στην συνοικία De Wallen και στην αδυναμία μου να κατανοήσω ότι είχα εστιάσει όλη τη προσοχή μου σε μόνο μία από τις πολλές τουριστικές βιτρίνες της χώρας, προοριζόμενη για κατανάλωση από κάθε λογής ξένους επισκέπτες που αυτό μόνο ξέρουν και αυτό μόνο ενδιαφέρονται σε τελική ανάλυση να βιώσουν. Πέραν τούτου με εντυπωσίασε η πολυεθνικότητα που επικρατούσε στους πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους με πανέμορφες οικογένειες όπου πατέρας μητέρα και παιδιά συνδυάζανε διαφορετικές φυλές και θρησκείες (ίσως το μόνο μέρος όπου ένιωσα τόσο έντονα όλη την υφήλειο παρούσα σε έναν τόπο, μετά το Λονδίνο).

Ο λόγος που με έφερε για δεύτερη φορά στην χώρα ήταν όπως προανέφερα η επιθυμία μου για περαιτέρω σπουδές. Βίωνα μία στιγμή στη ζωή μου που ήθελα διακαώς να παραμείνω στο εξωτερικό και να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου. Προσδοκούσα μέσω ενός δεύτερου πτυχίου από τοπικό πανεπιστήμειο να κάνω ένα αποφασιστικό βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση. Συχνά ένιωθα ότι τα μεταπτυχιακά στην Ελλάδα θεωρούνται κάτι το ανούσιο από σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Σε μία χώρα με πολύ βασική, απλοποιημένη αγορά εργασίας και μονίμως υψηλή ανεργεία, ποιο το αντίκρυσμα από μία τέτοια κίνηση, σου λένε πολλοί. «Απλά τρώτε τα λεφτά των γονιών σας» μου είχε πεί μία γυναίκα που δούλευε στο φαρμακείο ιδιωτικής κλινικής όπου εργαζόμουνα για ενάμιση χρόνο και αυτή αναφερόταν μάλιστα στις βασικές μου σπουδές. Ακόμα και ο ίδιο μου ο μακαρίτης ο πατέρας μου, όταν του είπα τι σκοπεύω να κάνω, μου αποκρίθηκε ότι «μαζεύεις χαρτιά», περισσότερο για να μου δείξει την αποδοκιμασία του που δεν ακολούθησα την πεπατημένη και δεν άνοιξα φαρμακείο σε κάποιο χωριό της επαρχίας όπου πιθανότατα να υπήρχε θέση, όπως το 99% των συμφοιτητών μου.

Ροττερνταμ
​

Προσγειώνομαι λοιπόν στο Άμστερνταμ ένα πρωινό στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2013 όπου και είχα κανονίσει με το πανεπιστήμειο να με παραλάβει λεωφορείο μαζί με άλλους αλλοδαπούς φοιτήτες για να μας μεταφέρουν κατευθείαν στις φοιτητικές εστίες του Ρόττερνταμ. Προσέρχομαι στο σημείο συνάντησης όπου είχαν ήδη συγκεντρωθεί γύρω στα 40 άτομα. Μία κοπέλα απεσταλμένη από το εκπαιδευτικό ίδρυμα αρχίζει να διαβάζει ονόματα από μία λίστα στα χέρια της. Προς μεγάλη μου έκπληξη τα περισσότερα που ακούω είναι ελληνικά. Τις επακόλουθες βδομάδες συνειδητοποιώ ότι οι Έλληνες αποτελούν την μεγαλύτερη εθνική μειονότητα φοιτητών μαζί με τους κινέζους. Μαθαίνω μάλιστα σε δεύτερο χρόνο ότι το Erasmus Universiteit Rotterdam είναι ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ των απόφοιτων των ελληνικών οικονομικών πανεπιστημέιων.

Ρόττερνταμ
​

Χωρίς να θέλω να επεκταθώ υπερβολικά πάνω σε αυτό το κομμάτι της εμπειρίας μου, θα πω ότι η εκπαίδευση εκεί ήταν μία υψήλου επιπέδου μεν, ιδιαιτέρως εξαντλητική δε εμπειρία ( κυρίως λόγω πιεστικών χρονοδιαγραμμάτων) όπου τα πάντα μας παρέχονταν αποκλειστικά σε ηλεκτρονική μορφή. Μεγάλη απογοήτευση οι πολύ ανέτιμες εστίες στο καινούργιο κτίριο του campus, τα δωμάτια των οποίων δόθηκαν σε εμάς προς ενοικίαση.

Το Ρόττερναμ αποτελεί ίσως μία από τις λιγότερο φωτογενείς πόλεις της δυτικής Ευρώπης. Ο βομβαρδισμός του το 1940 κατά τη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου έίχε ως αποτέλεσμα να έχει να επιδείξει ελάχιστα διατηρητέα ιστορικά κτίσματα από το παρελθόν της. Η καινούργια πόλη αποτελείται από λειτουργικές γειτονιές περιορισμένου αισθητικού κάλους αλλά και από πάμπολους ουρανοξύστες, γεγονός ελαφρώς παράδοξο αν λαβει κανείς υπόψην του τον πληθυσμό της που μόλις που ξεπερνά το μισό εκατομμύριο κατοίκους. Παρά τις ογκώδεις κατασκευές από γυαλι και ατσάλι, ο περάστικός ή κάτοικος κινείται και αναπνέέι με ευκολία και υπάρχει έντονη η αίσθηση και πολυτέλεια του άπλετου χώρου. Κάποια από αυτά τα πιο πρόσφατα οικοδομήματα μάλιστα αποτελούν τολμηρές αρχιτεκτονικές προτάσεις όπως το Markthal Rotterdam, ένα κτίσμα σε σχήμα πέταλου αλόγου που στεγάζει διαμερίσματα, γραφεία αλλά και μία πληθώρα εστιατορίων, μπακάλικων και εμπορικών καταστημάτων. Οι 3-D τοιχογραφίες λουλουδιών που καλύπτουν τις εσωτερικές του επιφάνειες αποτελούν γλαφυρές, εντυπωσιακού μεγέθους αισθητικές πινελιές.

• 
  
  

Το καινούργιο Markthal Rotterdam ( οι συγκεκριμένες φώτος όχι δικές μου )

​

Ένα άλλο προτότυπο αρχιτεκτονικό εγχείρημα είναι ο καινούργιος σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, χτισμένος το 2013 ( Rotterdam Centraal Station ) με την επιβλητική είσοδο του σε σχήμα σκαληνού τριγώνου. Ιδιαίτερα ευχάριστη η ατμόσφαιρα και στο εσωτερικό του.

• 
• 

Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Ρόττερνταμ

Τα συγκεκριμένα κτίσματα κλέβουν την παράσταση από μία παλιότερη ‘σταρ’ του αρχιτεκτονικού τοπίου της πόλης: τα κυβόσπιτα δίπλα ακριβώς από τον σταθμό του μετρό/τραμ Blaak. Σχεδιασμένα από τον Ολλανδό αρχιτέκτονα Piet Blom, τα σπίτια στην πλειοψηφία τους κατοικούνται κανονικά ενώ ένα τμήμα τους λειτουργεί ως hostel.

• 
• 
• 

Κυβόσπιτα του Ρόττερνταμ

​

Το πιο καραμπινάτο αξιοθέατο του Ρόττερνταμ πάντως και θέμα των περισσότερων καρτ-ποστάλ που πουλιούνται εδώ είναι η γέφυρα Εράσμους (Erasmusbrug) πάνω από τον New Meuse (παραπόταμο του Ρήνου). Η κρεμμαστή αυτή γέφυρα έχει ύψος 139 μέτρα και το παρατσούκλι «Ο Κύκνος» λόγο του σχήματος της. Μία βόλτα στην περιοχή της σαγηνεύει, ειδικά η νυχτερινή της θέα με φόντο τους τρίδυμους ουρανοξυστες στην απαρχή της γειτονιάς του Kop Van Zuid. Όταν κάποιος πληκτρολογεί αυτά τα μνημεία ή απλά τη λέξη Ρόττερνταμ στο google, οι πρώτες εικόνες που εμφανίζονται στην οθόνη θυμίζουν αμερικάνικες μεγαλουπόλεις και διακρίνονται από ένα λαμπερό μοντερνισμό. Παρόλα αυτά η ζωή στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας είναι όπως ανέφερα και προηγουμένως ιδιαίτερα ανθρώπινη. Ποδηλατόδρομοι πάντού, πλατιοί εμπορικοι πεζόδρομοι, τζόγκινγκ στις παραποτάμιες ακτές της, ψώνια δύο φορές την εβδομάδα στην υπάιθρια ψαραγορά για να βρούμε ντόπιo μπακαλιάρο ή γλώσσα αλλά και μάγκο από το Σουριναμ ( πρώην αποικία) ή την τούρκικη εκδοχή της φέτας. Αυτά έχω να θυμάμαι και να νοσταλγώ από το Ρόττερνταμ το οποίο αρχίζεις να αγαπάς αυθόρμητα μετά από λίγο καιρό όχι όμως και με την πρώτη ματιά. Ο τουρίστας ίσως να φύγει ασυγκίνητος. Ο νέος κάτοικος όμως δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει το πόσο άψογα λειτουργούν τα πάντα σε αυτό το δυναμικό ευρωπαϊκο λιμάνι.

• 
  Erasmusbrug
• 
  Erasmusbrug

Επιπλέον η πόλη είναι δικτυομένη με ένα άριστο σιδηροδρομικό δίκτυο με προορισμούς όπως οι Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Άμστερνταμ (μόλις 50 λεπτά μακριά – ακόμα με θυμάμαι να πηγαίνω εκεί αυθημερών για να παρακολουθήσω συναυλίες ή για clubbing και να γυρνάω με κάποιο από τα νυχτερινά τρένα εξαντλημένος μα και τόσο ενθουσιασμένος). Πολυτέλεια να ζεις εν τέλει σε τόσο κοντινή απόσταση με αστικά κέντρα τέτοιου ενδιαφέροντος.

Έχοντας ως βάση εξόρμησης το Ρόττερναμ λοιπόν, είχα την ευκαιρία κατα τη διάρκεια του 2013 να επισκεφτώ και άλλα σημεία ενδιαφέροντος αυτού του πυκνοκατοικημένου έθνους. Υπάρχουν συχνές συνδέσεις με όλες τις βασικές πόλεις σε καθημερινή βάση ενώ εξίσου καλό είναι το οδικό δίκτυο αν κάποιος θέλει να νοικιάσει αμάξι, όπως και το δίκτυο των ποδηλατoδρόμων εντός αλλά και μεταξύ πόλεων και χωριών. Η σχετική λωρίδα της κυκλοφορίας για τον ποδηλάτη παραμένει πάντα αυτόνομη από την αντίστοιχη των αυτοκινήτων με ένα πεζοδρόμιο ή γκαζόν να παρεμβάλλεται μεταξύ των δύο. Αυτό παρέχει μία αυξανόμενη αίσθηση ασφάλειας στους χρήστες της, σε αντίθεση με το πολύ νεώτερο ποδηλατικό δίκτυο πχ του Λονδίνου όπου πλέον ζώ ή των λίγων χιλιομέτρων που έχουν δημιουργηθεί σε ελληνικες πόλεις όπου τα πάντα μοιάζουν πιο ριψοκίνδυνα.

​

• 
• 
• 
• 
• 

Άμστερνταμ
​

Στις επανελλειμένες επισκέψεις μου στο Άμστερνταμ, ανακάλυψα περαιτέρω τις γοητείες της ολλανδικής μετρόπολης. Τα κύρια αξιοθέατα είναι πάνω κάτω γνωστά και εύκολα προσβάσιμα. Το Μουσείο αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ αλλά και το Rijksmuseum αποτελούν τα πιο ενδεδειγμένα αξιοθέατα για τους λάτρεις της τέχνης. Όντας κάπως ανίδεος πάνω στη ζωγραφική, για εμένα είχε πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο η επίσκεψη μου στο Μουσείο της Άννας Φρανκ. Αποτελούμενο ουσιαστικά από το σπίτι όπου η μικρή εβραιοπούλα παρέμεινε κρυμμένη για χρόνια με την οικογένεια της από τους Ναζιστές κατακτητές, μέχρι να ανακαλυφθεί και να οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, το μουσείο διαφυλάσσει και εκτίθει πολλά τα ατόφια έπιπλα και τους χώρους όπου περιορίσθηκε η οικογένειας Φρανκ προκειμένου να χαθεί από την θέα των γερμανών κατακτητών. Σε ηλεκτρονικές οθόνες μπορεί κανείς να μάθει λεπτομέρειες για την σύντομη ζωή της μέχρι την τραγική κατάληξή της. Η κλειστοφοβικότητα του χώρου σε συνδυασμό με τα απαυγάσματα της πρώιμης σοφίας της διάσημης έφηβης παρμένα από το ημερολογιό της, αποτελούν μία σίγουρα φρικιαστική μα ταυτόχρονα χειροπιαστή και βαθιά συγκινητική εμπειρία για τον μέσο επισκέπτη. Αυτό σε σύγκριση ίσως με την θέα αναγεννησιακών πινάκων, το μεγαλείο των οποίων χρειάζεσαι κάποιο υπόβαθρο για να το κατανοήσεις και που εγώ τουλάχιστον ομολογώ ότι δεν κατέχω. Επιπλέον το μουσείο είναι μία γροθιά στα όποια αντισημητικά πιστεύω του επισκέπτη. Θεωρίες συνωμοσίας με πρωταγωνιστές «τους Εβραίιιοουυςς!!!» είναι αδικαιολόγητα δημοφιλείς στην Ελλάδα και χρησιμοποιούνται συχνά από τηλεοπτικά σκουπίδια του τύπου Στέφανος Χίος μέχρι και πολλά πολιτικά σκουπίδια τύπου Ελληνική Λύση ( την Χρυσή Αυγή χαίρομαι που δεν χρειάζεται να την αναφέρω πλέον και ελπίζω στην μόνιμη ανυπαρξία της από εδω και πέρα ). Το μουσείο βρίσκεται στην Prinsegracht ενώ ένα μικρό κομψό και μελαγχολικό γλυπτό της Φρανκ βρίσκεται τοποθετημένο στην Westermarkt λίγα μέτρα μακριά.

Άγαλμα της Άννα Φρανκ ( φώτο όχι δική μου)

Ένα αξιοθέατο απο το οποίο όλοι οι επισκέπτες καταλήγουν να περνούν, ίσως και λόγο της γεωγραφίας της πόλης, είναι η πλατεία Νταμ. H Damsquare βρίσκεται λίγες μόλις εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ όπου καταλήγουν και όλα τα τρένα προερχόμενα από το αεροδρόμειο Schiphol. Πλαισιώνεται μεταξύ άλλων από το Βασιλικό Παλάτι και το συμπαθητικό εμπορικό κέντρο De Bijenkorf. Παρά την αρχιτεκτονική ομορφιά των προαναφερόμενων κτιρίων, η παραμονή εκεί έχει γίνει δυστηχώς μία μικρή δοκιμασία λόγω του ασταμάτητου θορυβώδους όχλου τουριστών που την πλημυρρίζουν σε ημερήσια βάση, βγάζοντας selfie και φωνάζοντας ο ένας στον άλλον. Το Άμστερνταμ όπως και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, υποφέρει (ή υπέφερε έστω, προ κορωνοϊού) από το φαινόμενο του υπερτουρισμού. Οι Ολλανδικές αρχές μάλιστα, απαγόρεψαν πριν δύο χρόνια το άνοιγμα περαιτέρω καταστημάτων που πουλούν τουριστικά σουβενίρ και μόλις πριν μία βδομάδα μπήκε μπρος σχέδιο να απαγορευτεί και η είσοδος των ξένων στα περίφημα coffee-shop. » To Άμστερνταμ είναι μία διεθνής πόλη και θέλουμε να προσελκύσουμε τουρισμό αλλά για την ομορφιά του και την πλούσια κουλτούρα του» δήλωσε πρόσφατα η δήμαρχος Femke Hasema, η οποία προτείνει την είσοδο μόνο των ολλανδών πολιτών στα 166 coffee shops της πόλης. Όπως η Βαρκελώνη ή το Ντουμπρόβνικ ή ακόμα και η δική μας Σαντορίνη, το υπέρμετρο ενδιαφέρον από όλο τον κόσμο μοιάζει να έχει ως αποτέλεσμα οι ντόπιοι να έχουν απολέσει τον έλεγχο του φυσικού τους χώρου και της καθημερινότητας τους. Πανέμορφα μέρη χάνουν την ψυχή τους προσαρμοζόμενα στις αυξανόμενες απαιτήσεις για τουριστικές υπηρεσίες για τους επισκέπτες ή γίνονται απλησίαστα οικονομικά για τους γηγενείς όπως συμβαίνει με Μύκονο και Σαντορίνη στην Ελλάδα.

Έχοντας πάει κάποιες φορές ο ίδιος σε coffee shop, θα παραδεχθώ ότι είναι παραδόξως περίεργη και ευχάριστη αυτή η αίσθηση ελευθερίας του να καταναλώνεις κάτι σε κοινή δημόσια θέα (αφού το έχεις διαλέξει από σχετικό τιμοκατάλογο!) ενώ κάπου αλλού για να κάνεις ακριβώς το ίδιο θα έπρεπε να ψάξεις ένα διακριτικό μέρος μακριά από βλέμματα και επικρίσεις. Ενώ κατανοώ την ανάγκη για περαιτέρω ρύθμιση της λειτουργίας τους ( όλη αυτή η δημοφιλία της συγκεκριμένης δραστηριότητας φέρνει έναν αέρα παρακμης στην περιοχή), η πλήρης απαγόρευση της προσβασής τους σε αυτά μου φαίνεται κάπως υπερβολική.

• 
• 

Ουτρέχτη ( φώτο όχι δικές μου)

Η χώρα πάντως έχει να επιδείξει πολλούς εξαιρετικούς προορισμούς πέραν του Αμστερνταμ. Μόλις μισή ώρα με το τρένο βρίσκεται η φοιτητούπολη Ουτρέχτη. Στην καρδιά αυτής το πανέμορφο καμπαναριό Dom Tower που πλαισιώνεται από τον καθεδρικό του St.Martin’s. Τα δύο ιστορικά μνημεία αποτελούν τα κύρια αξιοθέατα της μα ταυτόχρονα αποτελούν τμήμα μίας ευρύτερης, ιδιαίτερα γραφικής παλιάς πόλης, με πλακόστρωτα δρομάκια να ‘τρέχουν’ παράλληλα με το κανάλι Oudegracht, και καλόγουστες καφετέριες και ζαχαροπλαστία μες στη θαλπωρή σε κάθε γωνιά.

Το ενδιαφέρον του επισκέπτη αξίζει επίσης η Χάγη ( ιδιαίτερα μία βόλτα στη πολύ οργανωμένη παραλία της ) και ειδικά το Μαάστριχτ, μία πόλη που βρίσκεται στα σύνορα με τo Βέλγιο και τη Γερμανία και αποτελεί μία από τις πιο θελκτικες βορειοευρωπαϊκές εμπειρίες γεμάτη γραφικά κτίσματα χαμηλού ύψους, κάστρα και προσεγμένους κήπους.

Τέλος αξίζει να συμπεριλάβετε στα σχέδια σας και την πόλη του Delft, ένα μικροσκόπικό Άμστερνταμ με πολύ ηρεμία και ταυτόχρονα πολύ χρώμα και χαρακτήρα και μία πανέμορφη κεντρική πλατεία όπου μπορεί να απολάυσει κανείς τον καφέ του ένα καλοκαιρινό μεσημεράκι. Αξίζει να ανεβείτε και τα 376 σκαλωπάτια του καμπαναριού της Νέας Εκκλησίας στη κεντρική πλατεία για να απολαύσετε την μικρογραφία του και την μαγική θέα και για να σφίξουν λίγο και οι τετρακέφαλοι.

Εικόνες από το Delft
​

Λιγότερο ελκυστικό και ήσυχο σε βαθμό υπνηλίας μου φάνηκε το μικρό Groningen στο βορρά της χώρας. Αδιάφορες εμπειρίες Nijmegen και το Eindhoven στο οποίο ίσως τύχει να βρεθείται λόγω του αεροδρομείου που χρησιμοποιούν πολλές budget αεροπορικές όπως η Ryan Air και WizzAir.

Πάρκινγκ ποδηλάτων δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό
​

Αυτό που ίσως κερδίζει σε τελική ανάλυση τον ξένο πρέπει να είναι ο γαλήνιος τρόπος ζωής . Παρότι έντονα πυνοκατοικημένη, η επίπεδη αυτή χωρα είναι ιδιαίτερα πράσινη στην ολότητα της και με μία κοινωνία με έντονες περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Ακόμα θυμάμαι με έκπληξη το θέαμα με τα σκιουράκια ή τους λαγούς να χοροπηδάνε στα παρτέρια γύρω από την πανεπιστημειούπολη. Το ποδήλατο, σήμα κατατεθέν της εθνικής ιδιοσυγρασίας είναι πανταχού παρόν, και συνδυάζεται με βόλτες σε περιποιημένα πάρκα και λίμνες γεμμάτες πάπιες όπου ο κόσμος πηγαίνει όταν δεν δουλεύει και θέλει να ξεσκάσει.

Πάρκο στο Ρόττερνταμ

Όσο για τους ντόπιους είναι μάλλον δύσκολο να πει τους περιγράψει με σαφήνεια . Όπως συμβαίνει και με κάθε νεοφερμένο σε ένα ξένο τόπο, το αίσθημα της κοινωνικής επιβίωσης σε ωθεί να προσεγγίζεις άλλους έλληνες ή άλλους επίσης ξένους που ψάχνουν και αυτοί να χτίσουν ένα νέο κοινωνικό κύκλο, σε αντίθεση με τους Ολλανδούς που έχουν ηδη τις μακροχρόνιες φιλίες τους ή οικογένειες και δεν καίγονται να σε συμπεριλάβουν στα όποια σχέδια τους. Γενικά θα τους χαρακτήριζα φιλικούς ανθρώπους αλλά μόνον σε ένα πρώτο στάδιο του οποίου τα όρια αγγίζεις πολύ σύντομα. Αυτό το αυθόρμητο «έλα να πάμε για κανένα καφέ» που έχουμε στην Ελλάδα μόλις γνωρίζουμε κάποιον εδώ δεν υπάρχει. Πέραν τούτου πρόκειται για ένα πολύ μορφωμένο λαό, αγγλομαθή, πολυταξιδεμένο, συνήθως άθεο και κοινωνικά φιλελεύθερο. Η πολυπολιτισμικότητα και η έλλειψη ρατσισμού αποτελεί σημαία υπερηφάνειας για τους Ολλανδούς και δείγματα της υπάρχουν παντού, από την πολυφυλετική εθνική ποδοσφαίρου εώς στους καραβαϊκής καταγωγής όλλανδους τραγουδιστές που έστελναν συχνά στο διαγωνισμό της Eurovision. Eξαίρεση το ευαίσθητο θέμα των μουσουλμανικών μειονοτήτων της χώρας όπου κατηγορίες περί ισλαμοφοβίας από τη μία, και οπισθοδρομισμού ( με αιχμή του δώρατος κυρίως τα δικαιώματα των γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ) και μη ενσωμάτωσης από την άλλη, δίνουν και παίρνουν εδώ και χρόνια.

Λείπει πιθανότατα η απλόχερη κοινωνικότητα και ζεστασιά του ευρωπαϊκού νότου αλλά απουσιάζει από την άλλη η αδιακρισία και αγένεια που συναντά κανείς σε άλλα μέρη. Ανύπαρκτος επίσης ο ενοχλητικός, θορυβώδης εθνικισμός που παρατηρήται συχνά σε Βαλκανικά έθνη. Οι Ολλανδοί πιθανότατα να νιώθουν πολύ υπερήφανοι για τη χώρα τους αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το παρόν και με την κοινωνική ευημερεία που έχει επιτευχθεί και όχι με ιστορικές μάχες, παλιές αυτοκρατορίες και ήρωες πολεμιστές του παρελθόντος. Αυτό ίσως να τους κάνει κάποιες φορές ενοχλητικά αλαζόνες και ειρωνικούς προς τρίτες χώρες, με παρόμοιο τρόπο που συμβαίνει και με τους Γερμανούς. Άλλα στοιχεία που ξενίζουν μία αχρείαστη ας την πούμε «σύνεση» στη διαχείρηση των χρημάτων σε πολλές κοινωνικές περιστάσεις που φλερτάρει απροκάλυπτα με την τσιγγουνιά. Να είστε έτοιμοι αν σας προσκαλέσει ολλανδός/ολλανδέζα στα γενέθλια του/της, να μοιραστείτε το λογαριασμό όπου στο τέλος ο κάθε καλεσμένος υπολογίζει εξονυχιστικά τι παρήγγειλε μέχρι τελευταίας δεκάρας για μία συνεπή εξόφληση του μεριδίου του.

Η γέφυρα De Hef στο Ρόττερνταμ

Η Ολλανδία είναι περισσότερο διάσημη στην Ελλάδα ως μία κοινωνία φαινομενικά χωρίς ταμπού. Η απενοχοποίηση της πορνείας είναι ένα από αυτά. Εμένα προσωπικά με ξαφνιασε δυσάρεστα την πρώτη φορά που καθώς βάδιζα σε ένα γραφικό πεζούλι στο κέντρο του Άμστερνταμ, είδα μπροστά μου μία γυναίκα σε μία πλατιά βιτρίνα με μόνο τα εσώρουχα της να μου κοιτάει λάγνα και να χειρονομεί μέρα μεσημέρι. Παρα ταύτα είναι πολύ προτιμότερο όταν αυτό το κάνει κάποια που έχει επιλέξει συνειδητά την εργασία αυτή και έχει την προστασία και τον έλεγχο του κράτος από το να υπάρχει διακίνηση λευκής σαρκός και εγκληματικά στοιχεία που εκμεταλλεύονται ξένες κοπέλες, παγιδευμένες σε ένα αδιέξοδο υπό τον φόβο βίας. Το τι ακριβώς από τα δύο υπερτερεί στην συγκεκριμένη συνοικία είναι δύσκολο να το πει κανείς με ακρίβεια. Εκστρατείες ενημέρωσης του κοινού λαμβάνουν χώρα και ένα σχετικό πολύ πετυχημένο βιντεάκι είχε κάνει το γύρω του δυαδικτίου κάποια χρόνια πριν.

Ο καθωςπρεπισμός πολλών ξένων πάντως σχετικά με την red light district έιναι αν μη τι άλλο υποκριτικός ειδικά όταν παρατηρεί κανείς ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών της (αλλά και των coffe shops) είναι τουρίστες από χώρες με συντηρητικές κοινωνικές νόρμες , μεταξύ των οποίων και πάμπολοι έλληνες.

Ένα δεύτερο θέμα είναι αυτό των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα όταν κάποιος θέλει να πει κάποιο μειωτικό κουτσομπολιό για κάποιον πχ ποπ τραγουδιστή του οποίου η ετεροφυλικότητα αμφισβητείται, σου ξεφουρνίζει μία ιστορία του τύπου «ααα δεν ξέρεις για αυτόν; Μα αυτός πήγε με τον μάναντζερ/γκόμενο/άλλον διάσημο ( διαλέξτε και πάρτε ) στην Ολλανδία για να παντρευτούν!!» Η χώρα είναι η πρώτη στην Ευρώπη που το 2000 ψήφισε την ισότητα στο γάμο και σιγά σιγά και στην Ελλάδα επικρατεί περισσότερο η λογική ότι ο καθένας αξίζει όντως το σεβασμό της κοινωνίας και της πολιτείας ανεξαρτήτου φυλής, θρησκείας αλλά και σεξουαλικού προσανατολισμού. Κάποια νομοσχέδια δειλά δειλά ψηφίζονται και οι νοοτροπίες αλλάζουν αν και απελπιστικά αργά.

Εξίσου ευαίσθητο θέμα και αυτό της ευθανασίας. Έχει κάποιος το δικαίωμα, εφόσων συντρέχουν ιατρικοί λόγοι, να διαλέξει να πεθάνει και η πολιτεία/υγειονομικές αρχές να τον/την βοηθήσουν σε αυτό; Έχοντας χάσει δικό μου άνθρωπο από την επάρατη νόσο, νιώθω ότι μία τετοια δυνατότητα ίσως να είναι όντως χρήσιμη. Ο δικός μου συγγενής παρά το μαρτύριο που βίωσε ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες της ζωης του, ήθελε να ζήσει. Αν διάλεγε όμως να φύγει, θέλω να πιστεύω πως θα το σεβόμουνα. Εμείς μπορεί να μην ήμαστα έτοιμοι ούτε καν στην ιδέα ενός τέτοιου ενδεχομένου. Σκεφτόμενος πάντως ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο, θεωρώ οτι θα οφείλαμε να προσαρμοστούμε στις αποφάσεις του.

Όλα αυτά τα νομοσχέδια για αυτά τα ίσως διχαστικά κοινωνικά θέματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναυσμα για συζήτηση και στην Ελλάδα. Δυστηχώς έχουν ανταυτού χρησιμοποιηθεί απο φοβικούς τοπικούς παράγοντες προκειμένου να παρουσιασθεί η συγκεκριμένη χώρα μέσω ενός ιδιαίτερα διαστρεβλωτικού πρήσματος ως κάτι σαν προπύργιο της ανηθικότητας.

Ενδιαφέρον για όποιον παρακολουθεί την παγκόσμια πολιτική παρουσιάζει και ο προ-ευρωπαϊσμός της χώρας η οποία λόγω των καλών οικονομικών της δίνει περισσότερα σε ευρωπαϊκους προϋπολογισμούς από όσα αριθμητικά λαμβάνει και αποτελεί προορισμό χιλιάδων άλλων ευρωπαίων από φτωχότερες χώρες του νότου και της ανατολής της ηπείρου. Η στάση αυτή έρχεται σε αντίθεση με την επιλεκτική, αμφίθυμη του μέσου έλληνα προς της Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία νιώθω ότι θυμόμαστε μόνο όταν χρειαζόμαστε λεφτά για τις υποδομές μας ή όταν ψάχνουμε κάποιον να μαλώσει την Τουρκία.

Αυτό που παρατήρησα σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν είναι ότι οι Έλληνες ταυτιζόμαστε πολύ πιο εύκολα με τους λαούς της ανατολικής μεσογείου και της Βαλκανικής χερσονήσου παρά με βορειοευρωπαϊκά έθνη. Αυτό έχει ίσως μία λογική λόγω της κοινής γεωγραφικής περιοχής. Μισούσα πάντως το σύνθημα » εδώ δεν είναι Παρίσι, εδώ είναι Βαλκάνια» που άκουγα όλο στόμφο από πολλούς όταν ήμουν φοιτητής. Χοντρικά αυτό που ήθελε να μεταφέρει ήταν ότι «εδώ δεν γίνονται αυτά», τα οποία ‘αυτά’ ποικίλανε ανά περίπτωση. Αναρωτιέμαι γιατί να μην μπορεί εν τέλει κάποιος να έχει πολλές ταυτότητες, γιατί να μην ανήκει σε πολλά μέρη, να είναι Βαλκάνιος, Ανατολίτης και Ευρωπάιος ταυτόχρονα, γιατί να περιορίζει τον εαυτό του αποκλειστικά ως ένα πράγμα. Γιατί να μην μπορεί να κρατήσει τα καλύτερα στοιχεία από διαφορετικα μήκη και πλάτη της υφηλείου.

• 
• 

Νυχτερινή ποδηλατάδα (Ρόττενταμ)

Κλείνοντας θα ήθελα να ανα φερθώ λίγο σε κάποιες άλλες πτυχές του πολιτισμού της χώρας. Παρά την ψαγμένη, χορτασμένη κοινωνία της και την διαχρονική ελευθερία λόγου, η Ολλανδία τη σημερινον ημέρα είναι ελαφρώς ανύπαρκτη στον κινηματογραφικό και λογοτεχνικό χάρτη. Στην pop μουσική έχει προσφέρει κάποιες παρουσίες αμφισβητούμενης καλλιτεχνικής προσφοράς ( θυμάται κανείς εκείνη την Anouk να ουρλιάζει ότι δεν θα γίνει «ποτέ γυναίκα κανενός»; ). To παρακάτω χιτάκι πάντως, του 1989 από τις κουκλάρες ολλανδοινδονήσιες αδελφές Lois Lane πιστεύω ότι αξίζει μία ακόμα νοσταλγική ακρόαση!

Ένας τομέας όμως όπου η χώρα πραγματικά λάμπει είναι αυτός του μοντέρνου χορού. Οι ομάδες μπαλέτου του Άμστερνταμ («NDT») αλλά και του Ρόττερνταμ («Scapino») είναι από τις πιο διάσημες στην Ευρώπη. Ειδικά το NDT πραγματοποιεί κάθε χρόνο παγκόσμιες περιοδείες και είναι ιδιαίτερα αγαπητο στο κοινό για τις σκοτεινές, απόκοσμες παραγωγές του. Οι Ολλανδοί έχουν την ιδανική σωματική κατασκευή για τέτοιες ερμηνευτικές τέχνες, έτσι ψηλοί και στεγνοί που είναι. Τα συγκεκριμένα γονιδιακά χαρακτηριστικά έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα περισσότερο στις γυναίκες της χώρας παρά στους άντρες ( » Οι Ολλανδέζες είναι όμορφες αλλά είναι όλες ίδιες…» μου είχε υποστηρίξει σε μία συζήτηση καθόλου πειστικά μία θεσσαλονικιά συμφοιτήτρια μου ). Η χρονιά αυτή ήταν για εμένα η ευκαιρία να εντρυφήσω ως θεατής σε μία νέα τέχνη που ανακάλυψα αργά στη ζωή ( έκανα το μεταπτυχιακό στα 33 μου και μέχρι τότε είχα δει μόνο λίγες σκόρπιες εκδηλώσεις εδώ και εκεί ) και για κάποιο λόγο με ευχαριστούσε απίστευτα το γεγονός ότι ειδικά στο Ρόττερνταμ, στο κεντρικό θέατρο της πόλης Theater Rotterdam Schouwburg υπήρχαν παραστάσεις χορού σχεδόν κάθε βδομάδα και οι περισσότερες ασφυκτικά γεμμάτες με το ανεξάντλητο φιλότεχνο κοινό μίας τόσο μικρής πόλης. Με ενθουσίαζε μάλλον το ότι κάτι τόσο όμορφο αφορούσε εν τέλει τόσο πολύ κόσμο.

Η παράσταση Salt Womb του NDT1 (2014)

Η παράσταση Henry του Scapino (2014)

Όσο για την τοπική κουζίνα, δεν υπάρχουν και τόσα πολλά για εγκωμιάσει κανείς. Πέρα από κάτι τηγανιτές κροκέτες ( Frikadel!), πατάτες ( Frittes!!) και παστή ρέγγα δεν δοκίμασα ποτέ κάτι άλλο που να μπορεί να βαφτιστεί ‘ολλανδικός μεζές’. Παρά ταύτα η χώρα έχει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες γαστρονομικές σκηνές με σεφ που αντλούν την έμπνευσή τους από την γαλλική και ιταλική μαγειρική παράδοση αλλά και την ινδονησιακή (η Ινδονησία αποτελούσε στο παρελθόν Ολλανδική αποικία και υπάρχουν ιδιαίτεροι δεσμοί μεταξύ των δύο εθνων). Παρακάτω παραθέτω κάποια πολύ καλά εστιατόρια που είχα την τύχη να επισκεφτώ εκείνη τη χρονιά, τα οποία ελπίζω να παραμένουν σε λειτουργία και μετά την covid εποχή που έχει κυριολεκτικά καταρρακώσει τον τομέα της εστίασης.

• 
  Ινδονησιακό εστιατόριο ( απλά πάτε σε ένα από τα πολλά που υπάρχουν )
• 
  Το καφέ Dudok του Ροττερνταμ γνωστό για την περίφημη μηλόπιτα του
• 
  Το εστιατόριο Amarone στο Ρόττερνταμ

Μία τελευταία σύσταση: να πώ ότι αν έχετε μόνο μία διαθέσιμη μέρα τον χρόνο για να βρεθείται εκεί, αυτή πρέπει να φροντίσετε να είναι η Kings Day όπου όλοι οι Ολλανδοί γίνονται ντίρλα με τοπική μπύρα και τα κανάλια του Άμστερνταμ γεμμίζουν με καραβάκια με χαρούμενους ντόπιους που γιορτάζουν όχι τόσο την μοναρχία και τον Βασιλιά τους αλλά περισσότερο την εθνική τους ευτηχία και οντότητα.

Εικόνες από την King’s Day εκείνης της χρονιάς

Χρησιμοποίησα εκείνη τη χρονιά ως ευκαιρία για ανακάλυψη μιας άλλης ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Αυτό με βοήθησε να επανεκτιμήσω αρετές της Ελλάδας που ίσως θεωρούσα δεδομένες αλλά και να ανοίξω το μυαλό μου σε μία έναν άλλο τρόπο σκέψης και διαχείρησης της ζωής. Θα ομολογήσω ότι έφυγα από την πατρίδα όχι μόνο για επαγγελματικούς αλλά και για να ξεφύγω από προσωπικά μου αδιέξοδα, για να ανακαλύψω μία άλλη οπτική και να αναθεωρήσω αυτήν με την οποία έχω ανατραφεί.

Κανένα μέρος δεν είναι τέλειο και στα ξένα, μετά τον αρχικό ενθουσιασμό ανακαλύπτεις ότι δυστηχώς θα είσαι πάντα ο ξένος. Η Ολλανδία πάντως αποτελεί μία συμπαγή τουριστική εμπειρία γεμμάτη ευχάριστες μικρές λεπτομέρειες που δίνουν αποχρώσεις και μυρωδιές στις αναμνήσεις. Επιπλέον, παρότι εγώ τελικά κατέληξα να ζω αλλού, αποτελεί ένα απόλυτα λειτουργικό, γεμμάτο ευκαιρίες μέρος που μπορεί κανείς να χτίσει μία αξιοπρεπή ζωή. Από όσο γνωρίζω, όσοι από τους έλληνες φοιτητές που γνώρισα εκείνη τη χρονιά μπόρεσαν και βρήκαν εργασία, παραμείνανε εκεί, προστιθέμενοι στο όλο και πιο διογκώμενο πλήθος νέων απόδημων με υψηλή εξειδίκευση.Τέλεια χώρα δεν υπάρχει μα η Ολλανδία νιώθω ότι είναι αρκετά κοντά.

• 

​

 

[mikrh tsopana]

Ευχαριστούμε πολύ! Μου άρεσε που απέδωσες πολλές πτυχές της χώρας και δεν έμεινες στα βασικά "πού να βγείτε τί να πιείτε". Ομολογώ ότι την Ολλανδία την είχα πάρει με κακό μάτι, κυρίως από την εμπειρία μου με ολλανδούς που γνώρισα σε διάφορα ταξίδια (αυτή η αλαζονεία που περιγράφεις, με έβγαζε έξω από τα ρούχα μου). Εσύ έδωσες μία άλλη οπτική γωνία. Ειδικά για το Μααστριχτ, ίσως σε χρειαστώ στο μέλλον.

 

[MVSylvia]

Πολυ το απολαυσα το κειμενο, αχρειαστες θα ηταν οι φωτο και να ειχες, τα ειπες ολα με λεξεις. Γεματη αναλυση, με πολλες πτυχες, σαν δημοσιευμενο αρθρο, χιλια μπραβο. Θα το ξαναδιαβασω για να το ευχαριστηθω. Αναζητω καποια εργασιακη ευκαιρια σε Αμστερνταμ ή Ροττερνταμ αλλα χωρις επιτυχια μεχρι σημερα.

 

[Γιαννης Σαρτο]

Ευχαριστούμε πολύ! Μου άρεσε που απέδωσες πολλές πτυχές της χώρας και δεν έμεινες στα βασικά "πού να βγείτε τί να πιείτε". Ομολογώ ότι την Ολλανδία την είχα πάρει με κακό μάτι, κυρίως από την εμπειρία μου με ολλανδούς που γνώρισα σε διάφορα ταξίδια (αυτή η αλαζονεία που περιγράφεις, με έβγαζε έξω από τα ρούχα μου). Εσύ έδωσες μία άλλη οπτική γωνία. Ειδικά για το Μααστριχτ, ίσως σε χρειαστώ στο μέλλον.

Εγώ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Η αλήθεια είναι ότι τα ταξίδια εντός Ευρώπης είναι πολύ εύκολη υπόθεση, οι πάντες μιλάνε αγγλικά και υπάρχει ασφάλεια και τουριστικές υποδομές. Οπότε να γράψω απλώς που για του που να βγει κανείς ή που να φάει, μάλλον περιττό θα είναι, δεν βοηθάω και κανέναν μιας και αυτές τις πληροφορίες τις δίνει με ένα click το tripadvisor. Οπότε καλύτερα να εστιάσω αλλού. Το Μαάστριχτ είναι υπέροχη πόλη , δέκα επίπεδα πάνω από τις κοντινές γερμανικές ή άλλες ολλανδικές. Στο συνιστώ ανεπιφύλακτα!

 

[Γιαννης Σαρτο]

Πολυ το απολαυσα το κειμενο, αχρειαστες θα ηταν οι φωτο και να ειχες, τα ειπες ολα με λεξεις. Γεματη αναλυση, με πολλες πτυχες, σαν δημοσιευμενο αρθρο, χιλια μπραβο. Θα το ξαναδιαβασω για να το ευχαριστηθω. Αναζητω καποια εργασιακη ευκαιρια σε Αμστερνταμ ή Ροττερνταμ αλλα χωρις επιτυχια μεχρι σημερα.

Υπάρχουν δουλειές αλλά υπάρχουν και πολλοί υποψήφιοι και έντονος ανταγωνισμός. Εξαρτάται και από τον τομέα σου. Σου εύχομαι καλή δύναμη και υπομονή και όλα θα γίνουν!

 

[angela.lad]

Πολυ ωραία εμπειρια συνάδελφε !Πολύ όμορφα και τα ολλανδικά μέρη!Αν δεν γινομαι αδιακριτη τι μεταπτυχιακο εκανες Ροτερνταμ και τωρα η ζωη που σε εχει οδηγησει?

 

[Señor_Nada]

Έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία σου για μένα γιατί έχω ακριβώς την αντίθετη άποψη για πολλά από αυτά που έγραψες για την χώρα και τους Ολλανδούς, έχοντας κάνει κι εγώ το μεταπτυχιακό μου Ολλανδία.

Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον να μας γράψεις είναι γιατί δεν έψαξες για δουλειά στην Ολλανδία; Αν φυσικά ο λόγος δεν είναι πολύ προσωπικός και θες να το μοιραστείς.

 

[Γιαννης Σαρτο]

Πολυ ωραία εμπειρια συνάδελφε !Πολύ όμορφα και τα ολλανδικά μέρη!Αν δεν γινομαι αδιακριτη τι μεταπτυχιακο εκανες Ροτερνταμ και τωρα η ζωη που σε εχει οδηγησει?

Έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία σου για μένα γιατί έχω ακριβώς την αντίθετη άποψη για πολλά από αυτά που έγραψες για την χώρα και τους Ολλανδούς, έχοντας κάνει κι εγώ το μεταπτυχιακό μου Ολλανδία.

Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον να μας γράψεις είναι γιατί δεν έψαξες για δουλειά στην Ολλανδία; Αν φυσικά ο λόγος δεν είναι πολύ προσωπικός και θες να το μοιραστείς.

Γεια σου φίλε και σε ευχαριστώ που διάβασες το κείμενο μου. Απολύτως σεβαστό το ότι είχες διαφορετική εμπειρία από την δίκη μου εκεί. Ίσως θα μπορέσεις να το χρησιμοποιήσεις σαν έναυσμα για να γράψεις το δικό σου ποστ για το όσα εσυ ένιωσες και εζησες στην Ολλανδία ή αν θέλεις , θα με ενδιέφερε να άκουσω που διαφωνείς οπότε μπορούμε να αρχίσουμε μία ανταλλαγή απόψεων εδώ !

Ακριβώς πριν τελειώσω το μεταπτυχιακό μου , πριν παραδώσω διπλωματική , προέκυψε σοβαρό πρόβλημα υγείας σε μέλος της οικογένειας μου και τα άφησα όλα με τη μια και γύρισα στην Ελλάδα για κάποιο καιρό . Όταν αργότερα αποφασισα να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικο αποφάσισα να πάω ανταυτου στην Αγγλία γιατί μιλούσα τη γλώσσα και θεωρούσα ότι έχω περισσότερες πιθανότητες να βρω εργασία αν όχι στο μεταπτυχιακό , έστω στο βασικό μου πτυχίο όπως και τελικά έγινε αλλά μετά από ένα δυο πολύ δύσκολα χρόνια μετα από πολύ άγχος και ταπεινώσεις .Δεν μιλούσα ολλανδικά , είχα και κάποιους φίλους εδώ , κάτι που με ώθησε στο να κάνω αυτή την επιλογή

 

[Señor_Nada]

Ίσως θα μπορέσεις να το χρησιμοποιήσεις σαν έναυσμα για να γράψεις το δικό σου ποστ για το όσα εσυ ένιωσες

Έχω ανοίξει αντίστοιχο θέμα και είχε γυρίσει η κουβέντα σε πολιτική. Μάλιστα κάποιοι μου είχαν επιτεθεί γιατί δεν δέχονται να κριτικάρουμε Ευρωπαϊκές χώρες. Ας ανταλλάξουμε απόψεις εδώ. Σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον.

η επίπεδη αυτή χωρα είναι ιδιαίτερα πράσινη στην ολότητα της

Όσο περιέργο κι αν σου ακούγεται η Ολλανδία είναι απ΄τις χώρες με το λιγότερο πράσινο αναλογικά με τις αστικές περιοχές στην Ευρώπη, ειδικά στο δυτικό κομμάτι της χώρας που υπάρχει τέτοιος υπερπληθυσμός. Ωραίο να έχεις μεγάλα πάρκα μέσα στην πόλη σου, αλλά η αστικοποίηση έχει καταστρέψει έτσι κι αλλιώς μεγάλες φυσικές εκτάσεις.

Η πολυπολιτισμικότητα και η έλλειψη ρατσισμού αποτελεί σημαία υπερηφάνειας για τους Ολλανδούς

Δεν είδα κάποια διαφορά σε σχέση με άλλες πόλεις που έχω ζήσει (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία). Ίσως να έχω και χειρότερη άποψη σε σχέση με τις τρεις χώρες που ανέφερα. Σίγουρα πάντως είναι πιο δύσκολο να αφομοιωθείς απ'την τοπική κοινωνία στην Ολλανδία σε σχέση με αυτές τις χώρες.

αλλά απουσιάζει η αγένεια που συναντά κανείς σε άλλα μέρη

Εγώ θα τους χαρακτήριζα αγενείς απ'την άποψη ότι μπορεί να σε πατήσουν, να πέσουν πάνω σου στο δρόμο κλπ και να μην γυρίσουν να πουν συγγνώμη. Μάλλον εννοείς σε πιο σημαντικά θέματα. Πάντως αυτή η έστω ασήμαντη αγένεια τους με ενοχλούσε.

Η απενοχοποίηση της πορνείας είναι ένα από αυτά

Αυτό που γίνεται στο Άμστερνταμ θα το χαρακτήριζα τουριστικοποίηση της πορνείας. Κάποιες χώρες κατακρίνονται για το σεξοτουρισμό τους και η Ολλανδία που της εκθέτει σε βιτρίνες είναι στο απυρόβλητο.

Ενδιαφέρον για όποιον παρακολουθεί την παγκόσμια πολιτική παρουσιάζει και ο προ-ευρωπαϊσμός της χώρας η οποία λόγω των καλών οικονομικών της δίνει περισσότερα σε ευρωπαϊκους προϋπολογισμούς από όσα αριθμητικά λαμβάνει και αποτελεί προορισμό χιλιάδων άλλων ευρωπαίων από φτωχότερες χώρες του νότου και της ανατολής της ηπείρου. Η στάση αυτή έρχεται σε αντίθεση με την επιλεκτική, αμφίθυμη του μέσου έλληνα προς της Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία νιώθω ότι θυμόμαστε μόνο όταν χρειαζόμαστε λεφτά για τις υποδομές μας ή όταν ψάχνουμε κάποιον να μαλώσει την Τουρκία.

Με αυτό το σχόλιο η κουβέντα μπορεί εύκολα να ξεφύγει σε πολιτική. Μου φαίνεται λογικό σε μια χώρα που υπάρχει φτώχεια και οικονομική κρίση να υπάρχει και σκεπτικισμός ως προς την εε. Σε μια χώρα που ευημερεί αντίθετα είναι λογικό όλα να τους φαίνονται καλά. Στην εε που οραματίζονται οι Ολλανδοί πάντως δεν πιστεύω ότι θέλουν χώρες σαν την Ελλάδα. Το βλέπουν σαν ξεπεσμό της εε. Προσωπική άποψη αυτή φυσικά.

Αυτό που παρατήρησα σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν είναι ότι οι Έλληνες ταυτιζόμαστε πολύ πιο εύκολα με τους λαούς της ανατολικής μεσογείου και της Βαλκανικής χερσονήσου παρά με βορειοευρωπαϊκά έθνη. Αυτό έχει ίσως μία λογική λόγω της κοινής γεωγραφικής περιοχής.

Κοινή γεωγραφική περιοχή - παρόμοιος καιρός, πιο κοντά σε οικονομικές δυνατότητες, παρόμοια ιδιοσυγκρασία. Είναι εύκολο να προσαρμοστεί κάποιος από την μία χώρα στην άλλη. Η ζωή στην Ολλανδία σε όσους ξέρω από Βαλκάνια, Ιταλία, Ισπανία και φυσικά εκτός Ευρώπης (Λατ. Αμερική, Αφρική κλπ) είναι κάτι το ξένο.

Στην pop μουσική έχει προσφέρει κάποιες παρουσίες αμφισβητούμενης καλλιτεχνικής προσφοράς

Σε κάτι πιο ανάλαφρο. Τους αρέσει πολύ η ηλεκτρονική μουσική και εκεί νομίζω ότι είναι πολύ δυνατοί. Για μένα έχουν βγάλει την καλύτερη τραγουδίστρια την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον για τη μουσική που μου αρέσει, την Floor Jansen.


Αυτά από μένα και σ'ευχαριστώ που είσαι ανοιχτός σε κουβέντα.

 

[travelbreak]

Μου άρεσε κι εμένα το γράψιμό σου. Και γενικά το περιεχόμενο των κειμένων με τράβηξε. Το να διαφωνούμε είναι το πιο φυσικό, τόσοι που είμαστε εδώ μέσα. Όμως, το ωραίο είναι πως το εκφράζουμε ευγενικά και ήπια.

 

[Γιαννης Σαρτο]

Έχω ανοίξει αντίστοιχο θέμα και είχε γυρίσει η κουβέντα σε πολιτική. Μάλιστα κάποιοι μου είχαν επιτεθεί γιατί δεν δέχονται να κριτικάρουμε Ευρωπαϊκές χώρες. Ας ανταλλάξουμε απόψεις εδώ. Σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον.





Όσο περιέργο κι αν σου ακούγεται η Ολλανδία είναι απ΄τις χώρες με το λιγότερο πράσινο αναλογικά με τις αστικές περιοχές στην Ευρώπη, ειδικά στο δυτικό κομμάτι της χώρας που υπάρχει τέτοιος υπερπληθυσμός. Ωραίο να έχεις μεγάλα πάρκα μέσα στην πόλη σου, αλλά η αστικοποίηση έχει καταστρέψει έτσι κι αλλιώς μεγάλες φυσικές εκτάσεις.





Δεν είδα κάποια διαφορά σε σχέση με άλλες πόλεις που έχω ζήσει (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία). Ίσως να έχω και χειρότερη άποψη σε σχέση με τις τρεις χώρες που ανέφερα. Σίγουρα πάντως είναι πιο δύσκολο να αφομοιωθείς απ'την τοπική κοινωνία στην Ολλανδία σε σχέση με αυτές τις χώρες.




Εγώ θα τους χαρακτήριζα αγενείς απ'την άποψη ότι μπορεί να σε πατήσουν, να πέσουν πάνω σου στο δρόμο κλπ και να μην γυρίσουν να πουν συγγνώμη. Μάλλον εννοείς σε πιο σημαντικά θέματα. Πάντως αυτή η έστω ασήμαντη αγένεια τους με ενοχλούσε.




Αυτό που γίνεται στο Άμστερνταμ θα το χαρακτήριζα τουριστικοποίηση της πορνείας. Κάποιες χώρες κατακρίνονται για το σεξοτουρισμό τους και η Ολλανδία που της εκθέτει σε βιτρίνες είναι στο απυρόβλητο.




Με αυτό το σχόλιο η κουβέντα μπορεί εύκολα να ξεφύγει σε πολιτική. Μου φαίνεται λογικό σε μια χώρα που υπάρχει φτώχεια και οικονομική κρίση να υπάρχει και σκεπτικισμός ως προς την εε. Σε μια χώρα που ευημερεί αντίθετα είναι λογικό όλα να τους φαίνονται καλά. Στην εε που οραματίζονται οι Ολλανδοί πάντως δεν πιστεύω ότι θέλουν χώρες σαν την Ελλάδα. Το βλέπουν σαν ξεπεσμό της εε. Προσωπική άποψη αυτή φυσικά.





Κοινή γεωγραφική περιοχή - παρόμοιος καιρός, πιο κοντά σε οικονομικές δυνατότητες, παρόμοια ιδιοσυγκρασία. Είναι εύκολο να προσαρμοστεί κάποιος από την μία χώρα στην άλλη. Η ζωή στην Ολλανδία σε όσους ξέρω από Βαλκάνια, Ιταλία, Ισπανία και φυσικά εκτός Ευρώπης (Λατ. Αμερική, Αφρική κλπ) είναι κάτι το ξένο.





Σε κάτι πιο ανάλαφρο. Τους αρέσει πολύ η ηλεκτρονική μουσική και εκεί νομίζω ότι είναι πολύ δυνατοί. Για μένα έχουν βγάλει την καλύτερη τραγουδίστρια την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον για τη μουσική που μου αρέσει, την Floor Jansen.


Αυτά από μένα και σ'ευχαριστώ που είσαι ανοιχτός σε κουβέντα.

Γειά σου ξανά φίλε μου.

Κάποια από τα πράγματα που αναφέρεις εγώ δεν τα έζησα όπως πχ την αγένεια οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω.

Όντως στην χώρα δεν παρατήρησα εθνικούς δρυμούς. Η αστικοποίηση έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πόλεις και απεραντοι αγροί, όχι όμως και άγρια φύση κάτι που είναι λυπηρό. Αλλά με εντυπωσιάζει πάντως το στοιχείο για την αναλογία πράσινου που παρέθεσες. Δεν το γνώριζα και ομολογώ ότι είχα άλλη αίσθηση.

Αν θες την προσωπική μου γνώμη θα προτιμούσα να μην υπάρχει η red light distrcit καθόλου. Δεν μου άρεσε καθόλου σαν θέαμα και ότι τουρίστες και να έρθουν για αυτό, ανεπιθήμητοι θα έπρεπε να είναι από όλους. Άλλα διαφωνώ με την σκέψη ότι η Ολλανδία σαν χώρα ή σαν κοινωνία διαλέγει να βάλει τις σεξεργάτριες στις βιτρίνες ως συνειδητή τουριστική/οικονομική επιλογή. Η red light distrcit προυπήρχε του υπερουρισμού που άνθισε τον τελευταίο αιώνα. Παρόμοιους οίκους ανοχής έχω δει και στο Βέλγιο και θεωρώ ότι απλώς έχει να κάνει με την διαφορετική αντιμετώπιση των σεξεργατριών από την κοινή γνώμη ( υπάρχει μέχρι και σχετικό άγαλμα προς τιμήν τους που κάτι λέει έστω σαν συμβολισμός ). Προσωπικά πολύ πιο καταθλιπτική μου φάνηκε η κατάσταση στην Ταϋλάνδη ή στην Κούβα πάνω στο ίδιο φαινόμενο.

Διαφωνώ και με την άποψη σου πάνω στο ρατσισμό. Ειδικά όσον αφορά την Ιταλία, ο Σαλβίνι πάνω στην αντιπάθεια του κοσμου για τους αφρικανούς μετανάστες έχτισε πολιτική καριέρα και για αυτό χοντρικά τον ψήφισαν οι χιλιάδες ψηφοφόροι του ενώ κάθε λίγο και λιγάκι σε ποδοσφαιρικούς αγώνες υπάρχουν επεισόδια με τους ιταλούς φιλάθλους να βρίζουν ως "πιθήκους" ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, αφρικανικής καταγωγής παίχτες. Πιστεύω ότι ο Έλληνας ως ξένος ίσως θα έχει φιλικότερη αντιμετώπιση εάν ζήσει στην Ιταλία ή στην Ισπανία από την Ολλανδία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στις συγκεκριμένες χώρες δεν θίγεται διαρκώς η αξιοπρέπεια ανθρώπων από άλλα μέρη, όπως από την Αφρική ή την Λατινική Αμερική.
Απλά ό στόχος ρατσιστικών συμπεριφορών εκεί αλλά και στη Γαλλία είναι άλλος, δεν είναι οι έλληνες που είναι άλλωστε και ελάχιστοι συγρκιτικά σε αριθμό.

Όταν εγώ λέω ότι θεωρώ την Ολλανδία μη ρατσιστική χώρα εστιάζω πχ τους πάμπολους μικτούς γάμους, κάτι που στην Ελλάδα και αλλού είναι ακόμα ταμπού, ειδικά αν ο/η ξένος προέρχεται από ασθενέστερη οικονομικά χώρα ή στην αρκετά ίση πρόσβαση ολλανδών, ευρωπαίων και ολλανδών με ρίζες από άλλες ηπείρους στην αγορά εργασίας. Ρατσισμός υπάρχει παντού όπως και εκεί ( βλέπε το κομμά του Βίλντερς) αλλα θεωρώ ότι έχει συγκριτικά λιγότερη απήχηση και δεν έφτασε ποτέ τις βαρβαρότητες τύπου Χρυσής Αυγής.

Κατά βάθος πιστεύω δυστηχώς ότι όλοι οι λαοί ανεξαιρέτως τείνουν να είναι ρατσιστές με τον πιο φτωχό και αδύναμο. Είναι ίσως στοιχείο της φοβικότητας την ανθρώπινης φύσης, τι να πω και εγώ. Η Ολλανδία ίσως να κοιτά με υπεροψία την Ελλάδα εντός της ΕΕ με τον ίδιο τρόπο που η Ελλάδα κοιτάζει υποτιμητικά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Πάντως δημοψήφισμα του στυλ Brexit δεν υπάρχει πιθανότητα να οργανωθεί ποτέ σε αυτή τη χώρα.

 

[Señor_Nada]

Η red light distrcit προυπήρχε του υπερουρισμού που άνθισε τον τελευταίο αιώνα. Παρόμοιους οίκους ανοχής έχω δει και στο Βέλγιο και θεωρώ ότι απλώς έχει να κάνει με την διαφορετική αντιμετώπιση των σεξεργατριών από την κοινή γνώμη

Στο Άμστερνταμ πήγα το 2014. Πήραμε χάρτη της πόλης απ'το γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες. Στο χάρτη ήταν σημειωμένη η red light district σαν αξιοθέατο. Δυστυχώς δεν τον έχω κρατήσει για να τον βάλω σε φωτογραφία. Red light district υπήρχαν και σε άλλες Ολλανδικές πόλεις που όμως έκλεισαν. Δεν είμαι τόσο καλόπιστος γιατι η μόνη που παραμένει είναι στην πιο τουριστική τους πόλη.

Συμφωνώ για Κούβα κι εγώ ξενέρωσα μ'αυτό. Το κατακρίνουν όμως πολλοί, σε αντίθεση με την Ολλανδία που όχι μόνο δεν μιλάει κανείς αλλά γίνεται και χαβαλές για το θέμα.


Σχετικά με τον ρατσισμό, δεν εννοούσα ως προς εμένα. Κυρίως για τις συμπεριφορές σε άλλους λαούς. Για τους Ολλανδούς πολλοί μετανάστες είναι αόρατοι. Ρατσιστές είναι και αυτοί δεν χρειάζονται να ψηφίζουν φασίστες ή να γίνονται ακραίοι. Νομίζω ότι στις υπόλοιπες χώρες υπάρχει ένα κομμάτι που αγκαλιάζει τους μετανάστες. Στην Ολλανδία δεν είδα κάτι αντίστοιχο.

Επίσης για το ίσες ευκαιρίες σε όλους έχω μια επιφύλαξη. Ειδικά από αυτά που έχω ακούσει από γνωστούς Σουριναμέζους.

Πάντως ειλικρινά έχει ενδιαφέρον να διαβάζω μια αρκετά διαφορετική εντύπωση απ'τη δική μου από κάποιον που έχει ζήσει στη χώρα.