Στα όρη Τάτρα, στην νότια πλευρά της Πολωνίας και μια ανάσα μόλις από τη Σλοβακία βρίσκεται μια μικρή παραδοσιακή πόλη, κρυμμένη στην καρδιά του βουνού, η Ζακοπάνε. Άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους Έλληνες, αλλά σημείο αναφοράς για τις διακοπές των Πολωνών και πολλών βορειοευρωπαίων, η μικρή αυτή πόλη των 30000 κατοίκων σφύζει από ζωή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Εμείς την επισκεφτήκαμε καλοκαίρι και πραγματικά αποτέλεσε μια όαση δροσιάς στον καύσωνα που έπληττε εκείνη την εποχή την Πολωνία.
Για να φτάσει κανείς στη Ζακοπάνε κατευθύνεται νότια της Κρακοβίας και έπειτα από μια διαδρομή περίπου 1 ½ ώρας νιώθει ήδη το βουνίσιο αεράκι να του χαϊδεύει όλες τις αισθήσεις. Φτάνοντας στην πόλη το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι Γκοράλεν (οι κάτοικοι της περιοχής όπως λέγονται στη γλώσσα τους), ντυμένοι πολλοί με τις παραδοσιακές φορεσιές κάθονταν δεξιά και αριστερά του δρόμου και έκαναν ό,τι και πολλοί Έλληνες στα νησιά τους καλοκαιρινούς μήνες: «ψάρευαν» τουρίστες για δωμάτια. Εμείς είχαμε φροντίσει να κλείσουμε μέσω Ιντερνετ. Βλέπετε η τεχνολογία έφτασε και στα βουνά! Τελικά η επιλογή μας αποδείχτηκε εξαιρετική. Ένα γλυκύτατο δωμάτιο στη σοφίτα ενός παραδοσιακού σπιτιού, πεντακάθαρο, πάμφθηνο και με ένα μικρό μπαλκονάκι με θέα στο βουνό.
Λίγο πιο μακριά, στο κέντρο της πόλης οι τουρίστες ψώνιζαν στον τεράστιο πεζόδρομο με τα εκατοντάδες μαγαζάκια τοπικά παραδοσιακά και όχι μόνο είδη. Εξαιρετικά δερμάτινα σε απίστευτες τιμές, τσάντες, ξύλινα αντικείμενα, υφαντά χαλιά, αλλά και τυριά, αλλαντικά και άλλες λιχουδιές είναι αρκετά για να τινάξουν τον προϋπολογισμό στον αέρα και να σε κάνουν να ψάχνεις επειγόντως καντόρ (ανταλλακτήριο δηλαδή), πράγμα όχι δύσκολο, αφού οι Γκοράλεν έχουν προβλέψει για όλα.
Το ωραιότερο σημείο πάντως της περιοχής δεν είναι η πόλη Ζακοπάνε, αλλά μια μικρή λίμνη που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά και απαιτεί αρκετή πεζοπορία για να φτάσεις, εκτός αν θέλεις να επιβιβαστείς σε μια αμαξά (κάτι σαν κάρο) με αλόγα και να ανεχτείς τη μυρωδιά τους σε όλη τη διαδρομή των 9 περίπου χιλιομέτρων. Βεβαία μη σας πτοεί η απόσταση, γιατί ο προορισμός πραγματικά σε αποζημιώνει. Στο τέλος τής ορεινής διαδρομής βρίσκεσαι στην ωραιότερη ορεινή λίμνη που έχω βρεθεί (και δεν έχω πάει και σε λίγες, καθότι λάτρης των λιμνών). Το τοπίο είναι απερίγραπτο. Η λίμνη ονομάζεται «μάτι της θάλασσας» (Morskie Oko). Ομίχλη, μουνταμάρα, αλλά και πεντακάθαρα νερά, μικροί καταρράκτες και ένα πανέμορφο σαλέ με πολωνικές λιχουδιές για τους πεινασμένους πεζοπόρους σας περιμένουν. Εγώ δοκίμασα μια σούπα με λάχανα και καυτερή πιπεριά, την λεγομενη Bigos, ό,τι πρέπει για να πάρω δυνάμεις για την (σαφώς πιο εύκολη) κατάβαση.
Δε θα σας κουράσω άλλο. Να θυμάστε ότι η γοητεία ενός τόπου δεν είναι μόνο τα τουριστικά μέρη, αλλά και οι καλά κρυμένες ομορφιές του. Και ένα βιντεάκι για να σας πείσω!
Για να φτάσει κανείς στη Ζακοπάνε κατευθύνεται νότια της Κρακοβίας και έπειτα από μια διαδρομή περίπου 1 ½ ώρας νιώθει ήδη το βουνίσιο αεράκι να του χαϊδεύει όλες τις αισθήσεις. Φτάνοντας στην πόλη το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι Γκοράλεν (οι κάτοικοι της περιοχής όπως λέγονται στη γλώσσα τους), ντυμένοι πολλοί με τις παραδοσιακές φορεσιές κάθονταν δεξιά και αριστερά του δρόμου και έκαναν ό,τι και πολλοί Έλληνες στα νησιά τους καλοκαιρινούς μήνες: «ψάρευαν» τουρίστες για δωμάτια. Εμείς είχαμε φροντίσει να κλείσουμε μέσω Ιντερνετ. Βλέπετε η τεχνολογία έφτασε και στα βουνά! Τελικά η επιλογή μας αποδείχτηκε εξαιρετική. Ένα γλυκύτατο δωμάτιο στη σοφίτα ενός παραδοσιακού σπιτιού, πεντακάθαρο, πάμφθηνο και με ένα μικρό μπαλκονάκι με θέα στο βουνό.
Λίγο πιο μακριά, στο κέντρο της πόλης οι τουρίστες ψώνιζαν στον τεράστιο πεζόδρομο με τα εκατοντάδες μαγαζάκια τοπικά παραδοσιακά και όχι μόνο είδη. Εξαιρετικά δερμάτινα σε απίστευτες τιμές, τσάντες, ξύλινα αντικείμενα, υφαντά χαλιά, αλλά και τυριά, αλλαντικά και άλλες λιχουδιές είναι αρκετά για να τινάξουν τον προϋπολογισμό στον αέρα και να σε κάνουν να ψάχνεις επειγόντως καντόρ (ανταλλακτήριο δηλαδή), πράγμα όχι δύσκολο, αφού οι Γκοράλεν έχουν προβλέψει για όλα.
Το ωραιότερο σημείο πάντως της περιοχής δεν είναι η πόλη Ζακοπάνε, αλλά μια μικρή λίμνη που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά και απαιτεί αρκετή πεζοπορία για να φτάσεις, εκτός αν θέλεις να επιβιβαστείς σε μια αμαξά (κάτι σαν κάρο) με αλόγα και να ανεχτείς τη μυρωδιά τους σε όλη τη διαδρομή των 9 περίπου χιλιομέτρων. Βεβαία μη σας πτοεί η απόσταση, γιατί ο προορισμός πραγματικά σε αποζημιώνει. Στο τέλος τής ορεινής διαδρομής βρίσκεσαι στην ωραιότερη ορεινή λίμνη που έχω βρεθεί (και δεν έχω πάει και σε λίγες, καθότι λάτρης των λιμνών). Το τοπίο είναι απερίγραπτο. Η λίμνη ονομάζεται «μάτι της θάλασσας» (Morskie Oko). Ομίχλη, μουνταμάρα, αλλά και πεντακάθαρα νερά, μικροί καταρράκτες και ένα πανέμορφο σαλέ με πολωνικές λιχουδιές για τους πεινασμένους πεζοπόρους σας περιμένουν. Εγώ δοκίμασα μια σούπα με λάχανα και καυτερή πιπεριά, την λεγομενη Bigos, ό,τι πρέπει για να πάρω δυνάμεις για την (σαφώς πιο εύκολη) κατάβαση.
Δε θα σας κουράσω άλλο. Να θυμάστε ότι η γοητεία ενός τόπου δεν είναι μόνο τα τουριστικά μέρη, αλλά και οι καλά κρυμένες ομορφιές του. Και ένα βιντεάκι για να σας πείσω!
Ήμουν εκεί τον Ιούνιο του 2007 και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είμαι πάλι την τρίτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου. Ελπίζω να έχει πολύ χιόνι. Πραγματικά πολύ όμορφο μέρος.
)
