Ζαγοροχώρια - Μαγεία πίσω απ΄τα βουνά

[Nikos5050]

Καθώς μας είχαν ξεμείνει δύο εισητήρια με την Aegean από το καλοκαίρι, βρεθήκαμε στην τρομερά δυσάρεστη θέση να κανονίσουμε ένα ταξίδι εκτός προγράμματος. Πληροφορηθήκαμε ότι τα εισητήρια πρέπει να χρησιμοποιηθούν έως την 1η Απριλίου και μόνο εντός Ελλάδος (αρχικά ήταν για τη Λήμνο). Αφού τα βάλαμε κάτω και ανοίξαμε το χάρτη είδαμε ότι οι μόνοι προορισμοί κατάλληλοι για Φεβρουάριο μήνα, εντός Ελλάδος, που να μην έχουμε πάει και στους οποίους να πετάει η Aegean ήταν η Αλεξανδρούπολη, τα Ιωάννινα και η Ρόδος. Μόλις πρόσφατα είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα του passportγια τα Ζαγοροχώρια και έψαχνα ευκαιρία και voila! Κλείσαμε για Γιάννενα. Διαμονή βρήκαμε εύκολα στους Φραγγάδες στον ξενώνα Πετρωτό (www.petroto.com - | welcome | ) με Ε60 τη βραδιά . Κλέισαμε και αυτοκίνητο με την Avis προς Ε40 την ημέρα και παραλαβή απο το αεροδρόμιο των Ιωαννίνων. Τέλεια! Βασικά η εκδρομή ξεκίνησε σε στυλ ¨κρίμα να χάσουμε δύο εισητήρια έτσι¨ και τελικά μας κόστισε τα πενταπλάσια!! Χαλάλι όμως.

Η ημέρα της αναχώρησης δεν άργησε να έρθει και ύστερα απο 45’ βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο των Ιωαννίνων με την κοπέλα της Avisνα μας περιμένει με ένα κατακόκινο Yaris σε καλή κατάσταση. Η θέα των χιονισμένων βουνών γύρω απο την πόλη σε συνδυασμό με τη λίμνη και τη λιακάδα που είχε το Σάββατο 28/2/09 ήταν σκέτη μαγεία. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και συνεχίζοντας προς Κόνιτσα στρίψαμε δεξιά μετά το χωριό Μεταμόρφωση προς κεντρικό Ζαγόρι. Λοιπόν απο εκεί και ύστερα όλα αλλάζουν! Ανεβαίνοντας το βουνό το χειμωνιάτικο τοπίο έχει τα εξής χρώματα: άσπρο, καφέ, γκρίζο και πάλι άσπρο. Οι βελανιδιές αυτή την εποχή έχουν ρίξει τα φύλλα τους και το μόνο πράσινο που υπάρχει είναι κάποια διάσπαρτα έλατα που ξεχωρίζουν μέσα στο δάσος σα πράσινες κηλίδες. Αν και μας είπαν ότι είχε πάνω απο δέκα μέρες να χιονίσει, το χιόνι και οι πάγοι υπήρχαν παντού καθώς το θερμόμετρο ήταν μεταξύ 0 και 5 βαθμών συνέχεια. Όλα άσπρα! Και μέσα στο άσπρο συναντάς σε κάθε στροφή και απο ένα ρυάκι, μια πηγή, ένα γεφύρι ή και τον ίδιο τον ποταμό Βοιδομάτη ο οποίος μοιάζει να βρίσκεται παντού! Πρώτη μας στάση στο πέτρινο γεφύρι του Κοκκόρου, πανέμορφο και αριστοτεχνικά φτιαγμένο για να αντέχει στο χρόνο. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα απο το δρόμο πηγαίνοντας προς το χωριό Κήποι και δύσκολα το χάνεις αφού πολύς κόσμος σταματά για να το θαυμάσει. Λόγω του πάγου και της κλίσης του γεφυριού δε το διασχίσαμε με τα πόδια καθώς με τα πρώτα βήματα πάνω στον πάγο άρχισαν οι πιρουέτες και τα ζειμπέκικα προσπαθώντας να ισορροπήσουμε. Το αφήσαμε για την άνοιξη, κατά την οποία φαντάζομαι ότι το τοπίο και η φύση θα είναι ακόμα πιό μαγευτικά.

Σε περίπου 1 ώρα απο τα Γιάννενα φτάσαμε στους Φραγγάδες. Πολύ όμορφο και γραφικό χωριό στην ανατολική πλευρά του Ζαγορίου. Πέτρινα σπίτια, μία πλατεία με τον κλασσικό τεράστιο πλάτανο στη μέση και το καφενείο, ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι και φυσικά τσίπουρο! Πληροφορηθήκαμε αμέσως ότι ο πρόεδρος της δημοκρατίας κατάγεται απο το χωριό και διατηρεί και πατρικό, κάτι που αγνοούσαμε παντελώς όταν κλέισαμε τη διαμονή μας. Κατα τα άλλα το χωριό έχει το μείον ότι είναι κάπως απομακρυσμένο απο τα άλλα χωριά και κυρίως απο τα πιο ενδιαφέροντα και τουριστικά. Βέβαια αυτό ίσως είναι πλεονέκτημα για πολλούς καθώς εδώ δεν υπάρχει πολυκοσμία και εκατοντάδες τζιπ μπλοκαρισμένα στα στενά. Ο ξενώνας πολύ καλός, προσεγμένος σε νεόκτιστο παραδοσιακό κτήριο. Ευχάριστα χρώματα στα δωμάτια και χώρος. Πολύς χώρος που δε το περιμένεις, έχοντας συνηθίσει σε ελάχιστα δωματιάκια με ένα παράθυρο και μισό μπάνιο. Εδώ το δωμάτιο είναι μεγάλο και το μπάνιο ίσα με δωμάτιο! Τέσσερα παράθυρα βλέπουν το δρόμο και την πίσω χιονισμένη πλαγιά. Η κυρία Φρόσω μαγειρεύει αλλά δε προλάβαμε να δοκιμάσουμε την τέχνη της καθώς όλη την ημέρα λείπαμε προσπαθώντας να δούμε όσο πιο πολλά χωριά μπορέσουμε στις μόλις δύο ημέρες που είχαμε διαθέσιμες. Τιμήσαμε το πρωινό πάντως και το βρήκαμε καλούτσικο.

Ξεκινήσαμε αμέσως να επισκεφτούμε τα κοντινά χωριά μια και ήταν ήδη απόγευμα και είχαμε έναν ολόκληρο Νομό να εξερευνήσουμε. Πρώτη στάση το χωριό Κήποι για φαγητό. Το χωριό είναι χαρακτηριστικό της περιοχής με πέτρινα σπίτια (όπως όλα τα Ζαγοροχώρια) και βαμμένα παντζούρια σε διάφορα έντονα χρώματα ώστε να κάνουν αντίθεση με το γκρίζο της πέτρας. Από τον κεντρικό δρόμο που περνά μέσα απο το χωριό και συνεχίζει για τα υπόλοιπα χωριά ξεκινούν λιθόστρωτα δρομάκια που ανεβαίνουν προς τα πάνω σε όλο το χωριό. Το χωριό όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς ονομάστηκε έτσι απο τους υπέροχους κήπους του τους οποίους λόγω εποχής δεν είδαμε. Αλλά προς το παρόν προείχε το στομάχι! Και εκεί μπήκαμε στις ¨Μαργαρίτες¨ ομολογώ τυχαία. Το εστιατόριο αυτό είναι ακριβώς πάνω στον κεντρικό δρόμο στα αριστερά όπως έρχεσαι απο Φραγγάδες. Καινούριο και καλοφτιαγμένο, με χαρούμενη διακόσμηση (η μία απο τις δύο κυρίες που το έχουν είναι φιλόλογος και ερασιτέχνης διακοσμήτρια). Έχοντας ως αφορμή ένα ελαφρύ κρυολόγημα που κουβαλούσα μαζί μου απο την Αθήνα είπα να δοκιμάσω τη θεραπεία με τσίπουρο η οποία πιάνει! Ναι πιάνει αλλά βέβαια με δύο – τρία ποτηράκια τσίπουρο του βουνού θεραπεύονται τα πάντα από κρυολόγημα έως κατάθλιψη . Το φαγητό καλό έως πολύ καλό. Τα φιλετάκια τρικολόρε α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-α!!! Χωρίς να είμαι γευσιγνώστης και χωρίς να το πολυψάχνω έχω να πω ότι το πιάτο αυτό μου θύμισε τη γιαγιά μου. Ο μάγειράς τους έχει σπουδάσει και είναι επαγγελματίας όπως μάθαμε. Το κρασί τους δε το δοκιμάσαμε ελέω τσίπουρου οπότε δεν έχω γνώμη, αλλά το σέρβις άψογο. Μας ρωτήσανε τρεις φορές αν ειναι όλα εντάξει και αν θέλουμε τίποτα πάντα με το χαμόγελο και το καλαμπούρι έτοιμο, μπράβο τους.

Βγαίνοντας απο το εστιατόριο πέσαμε πάνω σε μια σκυλοπαρέα. Μόνο που αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη σκυλοπαρέα αλλά αποτελούνταν απο τσοπανόσκυλα τα οποία είναι σαν αρκούδες στο μέγεθος και στο τρίχωμα μόνο που περπατάνε στα τέσσερα και ευτυχώς είναι πολύ φιλικά όταν δε φυλάνε το κοπάδι. Ο άσπρος πήδηξε επάνω μου και έφτασε στον ώμο μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι μόλις 1,73 αλλά και πάλι για σκυλί ήταν αρκετά ψηλός...

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos5050]

Από τους κήπους φύγαμε με την πολύτιμη πληροφορία ότι στο χωριό Καπέσοβο είναι δύο κοπέλες που φτιάχνουν τοπικά γλυκά τα οποία μπορεί κανείς να τα απολαύσει στο μαγαζάκι τους στην πλατεία του χωριού (φυσικά με τεράστιο πλάτανο στο κέντρο). Οπότε χωρίς πολλή σκέψη γραμμή για το Καπέσοβο. Είναι άξιο αναφοράς το πόσο απελπιστικά αργό δείχνει ένα Yarisστους ορεινούς δρόμους του Ν. Ιωαννίνων όταν στον προορισμό σε περιμένουν σπιτικά γλυκά με περίεργα ονόματα όπως πατσιαβούρα, Πτι φτίλι (ίσως το λέω λάθος πάντως έμοιαζε με πιτς φυτίλι αλλά δεν ήταν, βάλε και τη χωριανη προφορά...) και άλλα. Φτάσαμε στο χωριό ενώ σουρούπωνε. Αρκετά χωριά εδώ διατηρούν τα σλαβικά τους ονόματα (Καπέσοβο, Τσεπέλοβο) καθώς έτσι τα μάθανε οι άνθρωποι για χρόνια. Το Καπέσοβο είναι πανέμορφο και σχετικά άγνωστο καθώς δεν αναφέρεται σε αρκετούς οδηγούς. Το αυτοκίνητο μπορεί να το αφήσει κανείς ψηλά στο δρόμο και το χωριό εκτέινεται προς τα κάτω στη πλαγιά. Τα καλντερίμια οδηγούν στην πλατεία και είναι κατασκευασμένα αποκλειτστικά απο πέτρα όπως και όλο το χωριό. Στη μέση υπάρχει αυλάκι για το νερό απο το λιωμένο χιόνι ενώ υπάρχει και ξεχωριστή λωρίδα για τα ζώα. Βρήκαμε το μέρος που ψάχναμε το οποίο ονομάζεται Στέρνα καθώς παρ΄ ότι μικροσκοπικό διαθέτει μια παλιά στέρνα στο εσωτερικό του! Κατα τα άλλα 3-4 τραπεζάκια στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο και οι πελάτες αναγκαστικά μια παρέα αφου κάθονται ο ένας πάνω στον άλλον. Αυτό συμβαίνει το χειμώνα γιατί απο την άνοιξη υπάρχουν πολλά τραπέζια έξω στη πλατεία με θέα και την σκιά του πλάτανου. Τα γλυκά πολύ καλά με έμφαση στα σιροπιαστά με ξηρούς καρπούς. Το τσάι βουνού φυσικά απο τα καλύτερα λόγω... βουνού.

Συνεχίσαμε βόρεια προς το χωριό Βραδέτο απο το οποίο υπάρχει μονοπάτι που καταλήγει στο νότιο άκρο της χαράδρας του Βίκου. Πολύ κοντά στο Καπέσοβο φτάσαμε σε λιγότερο απο 15 λεπτά αλλά δυστυχώς πολύ αργά για να πάρουμε το μονοπάτι προς τη χαράδρα καθώς νύχτωνε. Απο εδώ ξεκινάει και μονοπάτι για τη Δρακόλιμνη με περίπου 2 ώρες περπάτημα. Σίγουρα μαγευτική διαδρομή αλλά για άλλη εποχή. Το Βραδέτο επίσης πολύ χαρακτηριστικό χωριό αλλά λόγω του ότι είναι αρκετά βόρεια πιάνει πολύ χιόνι με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να φτάσουμε ακόμα και μέχρι τη πλατεία του. Παρ΄όλα αυτά μας εντυπωσίασαν ξανά η ζεστασιά και η ευγένεια των ανθρώπων καθώς βλέποντάς μας παγωμένους ένας κύριος μας προσκάλεσε σπιτι του να ζεσταθούμε λίγο πριν συνεχίσουμε. Ύστερα απο μισή ώρα κουβεντούλας μπροστά στο τζάκι, συνεχίσαμε.

Ο δρόμος της επιστροφής μας έφερε στο χωριό Δίλοφο στο οποίο δε μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό για μια σύντομη στάση. Το ένα έφερε το άλλο και φυσικά καταλήξαμε να πίνουμε τσίπουρα στο Αρχοντικό μπροστά στο τζάκι. Μάθαμε και λίγη ιστορία σχετικά με τον Αλή Πασά που ήταν πολύ μερακλής και αγαπούσε την περιφέρειά του. Οι ντόπιοι κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας επιρρεάστηκαν ελάχιστα σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ελλάδας καθώς λόγω του ότι τα περισσότερα χωριά βρίσκονται σκαρφαλωμένα σε δύσβατα σημεία οι Τούρκοι δε πολυπλησίαζαν παρόλο που η περιοχή ήταν υποδουλωμένη. Οι φόροι πληρώνονταν κανονικά οπότε όλοι ζούσαν αρμονικά και ευχαριστημένοι και τα χωριά ευημερούσαν. Συνέπεια της κατάστασης αυτής ήταν να χτιστούν όλα τα όμορφα πέτρινα γεφύρια της περιοχής και τα αρχοντικά που σήμερα θαυμάζουμε. Αφήσαμε το Δίλοφο με την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε (πότε θα ξαναπάμε σε όλα όσα λέμε?).
Κατηφορίζοντας τον φιδίσιο δρόμο απο το Δίλοφο το μάτι μου έπεσε στο δείκτη της βενζίνης και άρχισα να ανησυχώ. Θυμήθηκα ότι δεν είχαμε δει βενζινάδικο όλη τη μέρα απο τότε που φύγαμε απο Γιάννενα. Και πού άνθρωπος να ρωτήσουμε όταν τον χρειάζεσαι... Συνεχίσαμε την κάθοδο με νεκρά και με σκοπό να πάρουμε το δρόμο προς Γιάννενα και να ελπίζουμε ότι θα φτάσει. Με μεγάλη ανακούφιση συναντήσαμε βενζινάδικο στους Ασπράγγελους και ενώ ο δείκτης της βενζίνης είχε φτάσει στον πάτο. Βέβαια στις 11 το βράδυ και στη μέση της ερημιάς το να βάλεις βενζίνη αποδείχθηκε μια μικρή περιπέτεια. Ο καλοκάγαθος άνθρωπος του πρατηρίου κόντεψε να προκαλέσει μπλακάουτ σε όλο το Νομό Ιωαννίνων καθώς δε γνώριζε πως να σταματήσει την αντλία και κατέβασε το γενικό!!!? Στιγμιαία μου φάνηκε πως όλο το βουνό μαζί με τα χωριά σκοτείνιασε, ίσως να ήταν και η ιδέα μου. Τελος πάντων με τα πολλά και μετά από χίλιες συγγνώμες απο μέρους του βάλαμε βεζίνη επιτέλους (πολλή περισσότερη απο όση θέλαμε αλλά τελικά μας χρισήμευσε) και συνεχίσαμε το δρόμο μας ευτυχισμένοι που γλιτώσαμε το ολοκαύτωμα.

Νωρίς το επόμενο πρωί και μετά το πρωινό της Κυρίας Φρόσως ξεκινήσαμε και πάλι απο τους Φραγγάδες με λιακάδα για να γυρίσουμε το κεντρικό Ζαγόρι. Ειχαμε φορτώσει τόσο πολύ το πρόγραμμά μας ώστε αποφασίσαμε να μη το ακολουθήσουμε κατα γράμμα αλλά να το πάρουμε χαλαρά και ότι προλάβουμε.

Πρώτος σταθμός στο χωριό Μονοδένδρι όπου υπάρχει το εκπληκτικό Μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής. Περνώντας πρώτα από τη Βίτσα παρατήρησα ότι υπάρχουν άφθονοι ξενώνες εκεί αρκετά καλής ποιότητας. Το γεγονός ότι η Βίτσα είναι πολύ κεντρικά τοποθετημένη ανάμεσα στα άλλα χωριά την κάνει ίσως το πιό βολικό μέρος για να χρησιμοποιηθεί σα βάση για εξορμήσεις στα γύρω χωριά. Δυστυχώς δε σταματήσαμε για να δούμε τους ξενώνες απο κοντά οπότε δε μπορώ να προτείνω συγκεκριμμένα κάποιον, αλλά το χωριό σίγουρα βολεύει. Στο Μονοδένδρι παρόλο που φτάσαμε σχετικά νωρίς γινόταν ο χαμός απο αυτοκίνητα. Το δρομάκι που περνά μέσα απο το χωριό και καταλήγει στην κεντρική πλατεία (ω ναι με πλάτανο στη μέση) είναι ιδιαίτερα στενό σε πολλά σημεία με αποτέλεσμα να μη χωράνε δύο αυτοκίνητα ταυτόχρονα. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένας μικρός χώρος για πάρκινγκ ο οποίος φυσικά δεν είναι σχεδιασμένος για να δέχεται πάνω απο δέκα αυτοκίνητα ταυτόχρονα (που να φανταστούν οι χωριανοί να αφήσουν χώρο για τα SUV) οπότε το δρομάκι πήζει γρήγορα με αποτέλεσμα να μη μπορείς να πάς ούτε μπροστά ούτε πίσω. Συμβουλή: μόλις φτάσετε στο Μονοδένδρι βρείτε ένα μέρος και παρκάρετε αμέσως όσο μακριά και αν σας φαίνεται και μη το διακυνδυνεύσετε. Η βόλτα μέσα στο χωριό και μέχρι τη πλατεία είναι πολύ πιό ευχάριστη απ το να μείνεις είκοσι λεπτά εγκλωβισμένος στο αυτοκίνητο. Ευτυχώς και ύστερα απο χίλιες μανούβρες παρκάραμε σε μια θέση που μου φάνηκε μικρότερη απο το αυτοκίνητο. Περπατώντας μέσα απο την πλατεία του χωριού ο δρόμος σε βγάζει σε ένα πλατύ μονοπάτι που οδηγεί στο Μοναστήρι. Μια μεγάλη κόκινη ταμπέλα μας πληροφορεί ότι το φαράγγι του Βίκου είναι καταγεγραμμένο στο βιβλίο Guiness1997 ως το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου με μέγιστο βάθος 900 μ. και πλάτος 1100 μ. Ή οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ τραβηγμένοι, ή είναι λάθος ή εννοεί κάτι άλλο όταν λέει ¨πλάτος 1100 μ.¨ αφού το πλάτος του φαραγγιού σε καμία περίπτωση δεν είναι πάνω απο 1 χλμ. και το βάθος μερικές εκατοντάδες ίσως, αλλά 900 μ.??? Όσο βαθύ και πλατύ και αν είναι πάντως είναι το λιγότερο εντυπωσιακό.

Ύστερα απο περίπου 10 λεπτά περπάτημα στο πλατύ και παγωμένο μονοπάτι φτάσαμε (ας είναι καλά η λωρίδα για τα ζωντανά που δεν είχε πάγο... κάποιος απο τους ντόπιους έχει χιούμορ...?) στο εκπληκτικό Μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής. Το Μοναστήρι κρέμεται κυριολεκτικά πάνω απο τη χαράδρα του Βίκου και όπως πλησιάζει κανείς απο το μονοπάτι το βλέπει λές και αιωρείται, μιας και είναι φυσικά πέτρινο και ταιριάζει απόλυτα με τα χρώματα της κάθετης πλαγιάς. Μπαίνοντας στο Μοναστήρι στα δεξιά υπάρχει το ηγουμενείο το οποίο δε μπορείς να μη ζηλέψεις για τη μαγευτική θέα που έχει στην κοιλάδα. Δυστυχώς είναι κλειστό για το κοινό. Το παρεκκλήσι της Αγ. Παρασκευής είναι πολύ ενδιαφέρον καθώς μοιάζει να μην έχει αλλάξει τίποτα απο το 1700 στο εσωτερικό του ενώ οι τοιχογραφίες αξίζουν τον κόπο. Εντύπωση μου έκαναν οι πολύ χαμηλές πόρτες σε όλο το μοναστήρι καθώς και το μπαλκόνι στην έξω μεριά του παρεκκλησιού που προσφέρει μοναδική θέα στο φαράγγι. Αρκετά όμορφες οι ξυλογραφίες αγίων που πωλούνται στο μαγαζάκι της μονής και είναι πραγματικά αυθεντικές, αλλά ας μη σχολιάσω τις τιμές καλύτερα γιατί βλέπω τον κεραυνό να μου έρχεται.

Αφήνοντας το μοναστήρι το ίδιο μονοπάτι συνεχίζει προς το εσωτερικό της χαράδρας. Εντυπωσιακό ότι απο ένα σημείο και μετά είναι σκαμμένο στο βράχο στο πλάι της χαράδρας και συνεχίζει για αρκετή απόσταση. Προσφέρει καταπληκτική θέα του φαραγγιού απο ψηλά αλλά βέβαια την εποχή αυτή είναι αρκετά δύσβατο λόγω χιονιού. Σε ένα – δύο σημεία κοιτάς με δέος προς τα κάτω στο βάθος του φαραγγιού και σκέφτεσαι τη δύναμη του Βοιδομάτη που μέσα στις χιλιετίες έχει φτιάξει αυτό το θαύμα της φύσης που σου παίρνει την ανάσα. Το φαράγγι μπορεί να το διασχίσει κανείς με τα πόδια σε 5 ώρες και είναι σίγουρα κάτι που αξίζει να το δει κανείς. Η πεζοπορία ξεκινά απο το χωριό Βίκος (απο το οποίο πήρε το όνομά του και το φαράγγι...?) και καταλήγει κάπου κοντά στο χωριό Κουκούλι. Γυρίσαμε απο το φαράγγι γεμάτοι δέος και φωτογραφίες. Μετά απο ένα γρήγορο καφέ στη πλατεία του Μονοδενδρίου (το καφέ με το σήμα δωδώνη το πιό ωραίο απο όλα με τζάκι και δερμάτινους καναπέδες) συνεχίσαμε με προορισμό το φημισμένο Πάπιγκο.

 

[Nikos5050]

Στο δρόμο για το Πάπιγκο συναντά κανείς τα χωριά Άνω και Κάτω Πεδινά. Απο ότι μάθαμε στα χωριά αυτά έχουν μετοικίσει πολλοί άνθρωποι απο διάφορες ελληνικές πόλεις και απο την Αθήνα αναζητώντας μια νέα, πιο ήρεμη και πιό αγνή ζωή. Άλλοι ανοίγουν ξενώνες, άλλοι καλλιεργούν, άλλοι ανοίγουν καφέ αλλά όλοι ξεκινάνε τη ζωή τους στο χωριό με σκοπό τη γαλήνη. Πληροφορηθήκαμε ότι ένας ξενώνας μπορεί να επιδοτείται έως και σε ποσοστό 60% της αρχικής επένδυσης. Ευτυχώς υπάρχει νόμος που επιβάλλει την αρχιτεκτονική των νέων κτισμάτων τα οποία πρέπει να είναι φτιαγμένα αποκλειστικά από πέτρα, ξύλο και μέταλλο. Έτσι διασφαλίζεται ο παραδοσιακός χαρακτήρας των χωριών και δε βλέπεις πουθενά τον αρχιτεκτονικό αχταρμά των συνηθισμένων ελληνικών πόλεων και χωριών.

Συνεχίζοντας το δρόμο μας και έπειτα από μια μικρή παράκαμψη λόγω του ότι ο χάρτης μας ήταν λίγο πρόχειρος και δεν έδειχνε όλους τους δρόμους, φτάσαμε στην Αρίστη. Αρκετά μεγάλο χωριό και αρκετά τουριστικό απο ότι είδαμε αλλά δε σταματήσαμε καθόλου καθώς ο χρόνος και το στομάχι μας πιέζανε να συνεχίσουμε για Πάπιγκο. Φτάνοντας στο Μεγάλο Πάπιγκο περιμέναμε κοσμοσυρροή και μποτιλιάρισμα αλλά ευτυχώς δεν επιβεβαιωθήκαμε καθώς το χωριό διαθέτει αρκετά ευρύχωρο χώρο στάθμευσης στην είσοδό του με αποτέλεσμα μέσα στο χωριό να μην υπάρχουν αυτοκίνητα. Και αυτό το χωριό είναι πάρα πολύ όμορφο με επιβλητική θέα στα γύρω βουνά και κάθετους πανύψηλους βράχους ορθωμένους στα ανατολικά του. Στο κεντρικό σοκάκι του χωριού υπάρχει πολύ καλό γλυκοπωλείο (άντε πάλι πατσιαβούρες και περίεργα ονόματα) και λίγες ταβέρνες απο τις οποίες η μία που δοκιμάσαμε ήταν αρκετά καλή, παρόλο τον πανικό που γινόταν απο κόσμο. Δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομα της ταβέρνας αλλά ήταν σε ένα σοκάκι στα δεξιά της πλατείας, όχι πάνω στο κεντρικό, βρίσκεται εύκολα. Πολύ καλό αγριογούρουνο κρασάτο και πιπεριές γεμιστές. Στην πλατεία του χωριού ήταν έτοιμος ο βασιλιάς καρνάβαλος για κάψιμο το ίδιο βράδυ, παράλληλα με εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου στις οποίες δε παρεβρεθήκαμε. Αντίθετα ανηφορίσαμε προς το Μικρό Πάπιγκο το οποίο βρίσκεται σε περίπου 1 χλμ. απόσταση. Επισκεφτήκαμε τον ξενώνα 1700 ο οποίος μου φάνηκε αξεπέραστος απο άποψη διακόσμησης και πολυτέλειας. Ο χώρος υποδοχής απο άλλο κόσμο, όλο γκρι και μάυρο με μίνιμαλ ατμόσφαιρα και όλα στην εντέλεια. Το μόνο μείον ίσως το πολύ απότομο και δύσβατο μονοπάτι για να φτάσει κάποιος στον ξενώνα το οποίο είναι αδύνατο να το ανέβει κανείς με αποσκευές. Γενικά για το Πάπιγκο θα έλεγα ότι είναι μεν πολύ όμορφο και ξεχωριστό αλλά υπάρχουν τόσα και τόσα χωριά και όμορφα μέρη στην περιοχή που πραγματικά δε νομίζω ότι αξίζει να μείνει κανείς για παραπάνω απο ένα απόγευμα.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να περάσουμε απο το χωριό Βίκος απο το οποίο ξεκινά ο ποταμός Βοιδομάτης και η φημισμένη χαράδρα που ανέφερα παραπάνω. Το χωριό είναι υπερυψωμένο με ανεπανάληπτη θέα στη χαράδρα και είναι αφετηρία για αρκετά μονοπάτια για πεζοπορία. Απο εδώ μπορεί κανείς να περπατήσει το φαράγγι ή να κατέβει στις πηγές του Βοιδομάτη (περίπου μισή ώρα κατάβαση και 50 λεπτά ανάβαση). Η κεντρική πλατεία του χωριού χρησιμεύει και σα χώρος στάθμευσης (κουίζ: μαντέψτε τι είδους μεγάλο δέντρο υπάρχει στην πλατεία του Βίκου και κερδίστε πλούσια δώρα) ενώ υπάρχουν και δυο-τρία καφέ και ταβέρνες. Λίγο πιο πέρα και ακολουθώντας τις ταμπέλες για το φαράγγι υπάρχει ένα ξέφωτο στην άκρη του γκρεμού απο το οποίο ξεκινά το μονοπάτι για την κάθοδο στο φαράγγι. Εκεί υπάρχει ένα κιόσκι που προσφέρει μαγευτική θέα κάτω στο ποτάμι και ένα απίστευτο παγκάκι κυριολεκτικά στην άκρη - άκρη του γκρεμού στο οποίο σχεδόν φοβάσαι να κάτσεις γιατί νομίζεις ότι είναι στον αέρα! Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, χορτάσαμε τη θέα και γυρίσαμε προς το αυτοκίνητο περνώντας πρώτα απο το μαγαζί του κυρ Σπύρου απο όπου πήραμε βουνίσιο μέλι και ευχάριστη κουβέντα για τη ζωή στο χωριό. Κατάκοποι και τρισευτυχισμένοι αποφασίσαμε να πάρουμε το μακρύ δρόμο του γυρισμού για τους Φραγγάδες καθώς το επόμενο πρωί είχαμε βόλτα στα Γιάννενα πριν την μεσημεριανή πτήση.

Είναι εκπληκτικό το πόση τελικά διαφορά κάνει ο αέρας του βουνού στον άνθρωπο. Το επόμενο πρωί ένιωθα σα να είχα ξαναγεννηθεί και μολονότι ήταν μόλις 7 η ώρα δεν υπήρχε η συνηθισμένη γκρίζα διάθεση που έχει κανείς πριν βγεί στους δρόμους της Αθήνας. Ύστερα απο ένα βιαστικό πρωινό και τις χαιρετούρες με την οικογένεια του ξενώνα πήραμε το δρόμο για Γιάννενα. Είχαμε ένα κενό περίπου 3 ωρών μέχρι την πτήση μας οπότε ξεκινήσαμε απο πρωινό καφέ δίπλα στη λίμνη. Ο χρόνος κυλάει αργά και απολαυστικά όταν πίνεις τον καφέ σου στη λίμνη των Ιωαννίνων, ειδικά τη συγκεκριμένη ημέρα (καθαρά Δευτέρα) όπου ο πολύς κόσμος κοιμάται μετά το αποκριάτικο ξεφάντωμα της προηγούμενης νύχτας. Ολόκληρη η πόλη των Ιωαννίνων είχε διάσπαρτα σημάδια κραιπάλης παντού. Αδεια μπουκάλια, βουνά απο σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο, κουτάκια μπύρας, σκουπίδια, μάσκες (!) πεταμένες στο δρόμο και τέλος... ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο! Ναι το είδα και αυτό, μεθυσμένο νεαρό λιώμα στο δρόμο να κοιμάται... Μπήκαμε στο κάστρο και η κατάσταση χειροτέρεψε λίγο αλλά η γραφικότητα της γειτονιάς μέσα στο κάστρο τα υπερκάλυψε όλα. Πολύ όμορφη η βόλτα στα σοκάκια και έξοδος απο την άλλη μεριά της λίμνης. Το δρομάκι στην άκρη της λίμνης προσφέρεται για ήρεμο περπάτημα και μια και ο καιρός ήταν καλός για πάμπολλες φωτογραφίες της λίμνης και της πόλης με τον ουρανό να καθρεφτίζεται στα νερά...

Στην αναζήτηση θαλασσινών μεζέδων δίπλα στη λίμνη καταλήξαμε στο ¨Φίλιππος¨ και με παραξένεψε ιδιαίτερα το γεγονός ότι παρόλο που ήταν καθαρά Δευτέρα υπήρχαν: κοκορέτσι. Αρνί σούβλας. Κοντοσούβλι. Μα κανείς δε νηστεύει σε αυτή την πόλη? (Μιλάω εγώ που κάποια Μ. Παρασκευή σε γνωστό νησί των κυκλάδων πέρασε ο επιτάφιος απο μπροστά μου την ώρα που κρατούσα κρέπα με μπείκον, τέλος πάντων). Οι θαλασσινοί μεζέδες εξαιρετικοί με αποκορύφωμα και ευχάριστη έκπληξη την πέστροφα στα κάρβουνα και το μυδοπίλαφο.

Με βαριά καρδιά αφήσαμε το πιστό μας Yaris στην κοπέλα της Avis και περάσαμε την πύλη του αεροδρομίου φορτωμένοι με τοπικά προιόντα, φωτογραφίες, γνωριμίες και πολλές αναμνήσεις. Το όνομα Ζαγοροχώρια δικαίως δόθηκε καθώς Ζαγόρι σημαίνει πίσω απ’ το βουνό σε κάποια σλάβικη διάλεκτο... και τη μαγεία τη βρίσκει κανείς επιτόπου.

 

[miranta]

Λοιπόν Nikos η ιστορία σου και οι περιγραφές σου εξαιρετικές Εχω την τύχη εδω και 3 χρόνια να ζω στα γιάννενα -την πόλη των ονείρων μου-αν και είμαι απ τη Σάμο!Εχω λοιπόν γνωρίσει καλά τα Ζαγοροχώρια και οχι μόνο τα τουριστικά χωριά τους Αν σε ξαναφέρει ο δρόμος μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις την καταπληκτική κουζίνα στο εστιατόριο -στα Ριζά στο χωριο Ελάτη-Για μένα είναι το καλύτερο σε ποιότητα και τιμές !Το χωριο ειναι βολικό στην τοποθεσία του με καταπληκτική θέα διαθέτει και ενα ολοκαίνουργιο και προσιτό πολυτελείας ξενώνα το Δρυόφιλλο.
Λιγο πριν στο χωριο Ασπράγγελοι το οποίο απο ομορφιά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο αξίζει όμως μια επίσκεψη στον ξενώνα Βιργινία που διαθέτει εστιατόριο με καταπληκικές πίτες!
Οσο για το Φίλιππα στην λίμνη είναι το χειρότερο μέρος για να φάει κανείς στα Γιάννενα γενικά τα εστιατόρια στη λίμνη όπως και στο νησάκι είναι εντελώς τουριστικά εκτός λιγων εξαιρέσεων Ισως κάπως καλα ειναι στο εστιατόριο Λίμνη και αρκετά καλά πίσω απο τη λίμνη το εστιατόριο Σείριος Ενα καλό αλλά αρκετά ακριβο εστιατόριο κατα την γνώμη μου είναι και η πολιτεία στου φρότζου Αυτά να τα γνωρίζεις για το επόμενο ταξίδι σου γιατί δύσκολα δεν επιστρέφει κανείς σε αυτόν τον τόπο Συμφωνείς;

 

[varioAthens]

Πέρσι πήγα για 1η φορά στα Ζαγοροχώρια και ΜΑΓΕΥΤΗΚΑ!
Αναρωτιόμουν αν βρίσκομαι στην Ελλάδα....
Υπέροχο αλπικό τοπίο η διαδρομή από Κόνιτσα-Τσεπέλοβο-Καπέσοβο, πανέμορφα όλα τα χωριά, σπίτια-ξενώνες-μαγαζιά χτισμένα σε απόλυτη αρμονία με τη φύση και σεβασμό προς το περιβάλλον, καταπληκτικό φαγητό και ευγενέστατοι οι άνθρωποι!
Κάναμε κατάβαση-ανάβαση του φαραγγιού του Βίκου φτάνοντας μέχρι τις πηγές του, πεζοπορία στην Κόνιτσα δίπλα στον ποταμό, στο Μονοδένδρι........

Σε ευχαριστώ που μου τα θύμισες και μπράβο που έγραψες για Ζαγοροχώρια (νομίζω είσαι ο πρώτος εδώ που γράφει γι' αυτά)!

 

[Nikos5050]

Miranta συμφωνώ απόλυτα ότι με το που φεύγει κάποιος απο τα μέρη σου σκέφτεται πως θα γίνει να ξαναπάει το συντομότερο! Ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές, την επόμενη φορά θα τις ακολουθήσω κατα γράμμα, σίγουρα γνωρίζεις τον τόπο σου καλύτερα! (αν ο Φιλιππος είναι ότι χειρότερο, φαντάζομαι τα καλά πως θα είναι... προκαταβολικά συγγνώμη για όποιον πάρω στο λαιμό μου...).

Για τα Ζαγοροχώρια έχουν ξαναγράψει πληροφορίες τα μέλη ΕΡΣΗ και Zeta στην αναζήτηση πληροφοριών νομίζω. Ζηλεύω απίστευτα για την πεζοπορία στο φαράγγι varioathens.

 

[varioAthens]

Για τα Ζαγοροχώρια έχουν ξαναγράψει πληροφορίες τα μέλη ΕΡΣΗ και Zeta στην αναζήτηση πληροφοριών νομίζω.

Oops! Sorry δεν το είχα πάρει χαμπάρι!

Ζηλεύω απίστευτα για την πεζοπορία στο φαράγγι varioathens.

Είναι όντως καταπληκτικά! Να ένας λόγος να ξαναγυρίσεις σύντομα εκεί!
Εγώ θέλω κάποια στιγμή να κάνω μία μεγαλύτερη πεζοπορία (περιλαμβάνει και διανυκτέρευση στη μέση της διαδρομής) για Δρακόλιμνη! Από φίλους ορειβάτες έχω ακούσει τα καλύτερα και οι φωτογραφίες που μου έχουν δείξει απλά μαγικές!

 

[NTINA]

Nίκο,Μιράντα και varioathens είστε θησαυρός.
Πολύτιμες πληροφορίες την κατάλληλη στιγμή,έχω κλείσει 5 μέρες
στους Κήπους,τέλος Μαρτίου.
Η ιστορία ήρθε ως μάννα εξ ουρανού.
Να στε καλά και οτιδήποτε πιστεύετε ότι δεν πρέπει να παραλείψω στην επίσκεψή μου,
πείτε το,γιατί έχω αρχίσει να κάνω πλάνο.

 

[go2dbeach]

Πολυ ομορφη περιγραφη Νικο , τα Ζαγοροχωρια ειναι απο τις πιο ομορφες ορεινες περιοχες της χωρας μας. Εχω παει μονο καλοκαιρι και ηταν πανεμορφα..φανταζομαι με χιονια θα ειναι μαγεια!

 

[varioAthens]

Nίκο,Μιράντα και varioathens είστε θησαυρός.
Πολύτιμες πληροφορίες την κατάλληλη στιγμή,έχω κλείσει 5 μέρες
στους Κήπους,τέλος Μαρτίου.
Η ιστορία ήρθε ως μάννα εξ ουρανού.
Να στε καλά και οτιδήποτε πιστεύετε ότι δεν πρέπει να παραλείψω στην επίσκεψή μου,
πείτε το,γιατί έχω αρχίσει να κάνω πλάνο.

Αν μου επιτρέπει και ο Νίκος, έχω κάποιες προτάσεις γαστριμαργικές:
* "Καλλιόπη" στο Μεγάλο Πάπιγκο, για παπρικάσε (κοκκινιστό κρέας με δαμάσκηνα).
* "Ταβέρνα Σπύρου και Κώστα Τσουμάνη" στο Μεγάλο Πάπιγκο, για κρεατικά.
* "Μπίμτσας" στο Μεγάλο Πάπιγκο, για καφέ και χειροποίητα γλυκά.
* "Πίτα της Κικίτσας" στο Μονοδέντρι, για την ομώνυμη πίτα.
* "Μυστικά της Γιαγιάς" στο Μονοδέντρι, για γαλακτομπούρεκο.
* "Λίθος" στο Δίλοφο, νόστιμες γεύσεις που ξεφεύγουν από τις αμιγώς παραδοσιακές συνταγές και ωραίος ο χώρος.

 

[miranta]

Αν μου επιτρέπει και ο Νίκος, έχω κάποιες προτάσεις γαστριμαργικές:
* "Καλλιόπη" στο Μεγάλο Πάπιγκο, για παπρικάσε (κοκκινιστό κρέας με δαμάσκηνα).
* "Ταβέρνα Σπύρου και Κώστα Τσουμάνη" στο Μεγάλο Πάπιγκο, για κρεατικά.
* "Μπίμτσας" στο Μεγάλο Πάπιγκο, για καφέ και χειροποίητα γλυκά.
* "Πίτα της Κικίτσας" στο Μονοδέντρι, για την ομώνυμη πίτα.
* "Μυστικά της Γιαγιάς" στο Μονοδέντρι, για γαλακτομπούρεκο.
* "Λίθος" στο Δίλοφο, νόστιμες γεύσεις που ξεφεύγουν από τις αμιγώς παραδοσιακές συνταγές και ωραίος ο χώρος.

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω !
γενικά για φαγητό δεν προτιμάμαι τα που τουριστικα χωρια είναι περισσότερο ακριβά και λιγότερο καλά στην παροχή υπηρεσιών εκτός εξαιρέσεων όπως είναι η πίτα της Κικίτσας που είναι η ακριβότερη αλλά και η καλύτερη αλευρόπιτα απο οπουδήποτε αλλού Απέναντι όμως υπάρχει ενα καταπληκτικό ταβερνάκι με ωραιότατα μαγειρευτά σε πολυ καλές τιμές :οι πίτες της Φρόσως εκεί όμως όπως σας είπα προτιμήστε τα μαγειρευτά και όχι τις πίτες
Αποφύγετε για φαγητό το Πάπιγκο ,το τσεπέλοβο ,την Αρίστη αλλά και το Δίλοφο Δεν συμφωνώ απόλυτα για το Λίθο γιατί να μην προτιμήσετε την Ελάτη και τα ριζά ;Στο τέλος κερναν και την τούρτα κατσαρόλας μμ!και οι τιμές καλύτερες νομίζω!αναζητήστε τα ταβερνάκια στα πιο άσημα χωριά και δεν θα χάσετε
Πάνω απο την Ελάτη υπάρχει ένα πανέμορφο χωριό το Δίκορφο η διαδρομή μέχρι εκεί αξίζει πολλά για την φύση αλλά και στην πλατεία υπάρχει το ταβερνάκι "το μήλο " οχι φθηνό μάλλον αλλά με στυλ και με την καλύτερη κοτόπιτα που έχετε φάει ποτέ!εχω ακούσει οτι και στους κήπους υπάρχουν ωραία ταβερνάκια απλα δεν εχει τύχει να παω για να σας πω κάποιο Εχει όμως ανοίξει στο Κουκούλι "το παλιο Αλώνι"που το επισκέφτηκα πρόσφατα με καλές εντυπώσεις!
Όσο για πέστροφα το καλύτερο μέρος για όσους ερχονται οδικώς απο Αθήνα ειναι στο Τέροβο στην ταβένα που είναι κάτω απο το δρόμο δίπλα σε ενα ποτάμι και καταπληκτικές τιμές είναι γύρω στα 40 λεπτά έξω απο τα Γιάννενα νομίζω το ονομά της είναι "Δίπλα στο ποτάμι" ή κάπως έτσι ενας παράδεισος καλά κρυμμένος!
Αυτά προς το παρών.

 

[Nikos5050]

Την ''πίτα της Κικίτσας'' στο Μονοδένδρι παρολίγο να τη δοκιμάσω αλλά έτυχε να περάσω απ΄έξω λίγη ώρα μετά το πρωινό. Πάντως και άλλοι την πρότειναν απο άλλα χωριά.

Ντίνα κατ΄αρχήν σε ζηλεύω που πάς τώρα! (πιο πολύ ζηλέυω τη Μιράντα που μένει Γιάννενα και μπορεί να πηγαίνει καθημερινά) Στους Κήπους πολύ καλά λόγια άκουσα και για τη ταβέρνα ''Μιχάλης'' που είναι επίσης πάνω στον κεντρικό δρόμο. Επίσης θυμάμαι ότι μου προτείναν και τα Ριζά στην Ελάτη ως το καλύτερο της περιοχής το οποίο προτείνει και η Μιράντα παραπάνω.

Μιράντα πολύτιμες πληροφορίες, σημειώθηκαν για την επόμενη φορά!

go2beach με τα χιόνια η περιοχή είναι πανέμορφη αλλά φαντάζομαι ότι την άνοιξη με το πράσινο θα είναι αξεπέραστη. Η επιστροφή μου είναι δεδομένη πάντως.