Υποσχέθηκα στο φίλο μου lthanos μόλις γυρίσω από τις διακοπές μου στη Ζάκυνθο να ανεβάσω φωτογραφίες και να μοιραστώ εμπειρίες. Voila.
Η Ζάκυνθος είναι πολύ όμορφο νησί. Έχει πολύ πράσινο και πολύ όμορφες παραλίες. Άλλωστε τι άλλο ζητάει κανείς από ένα νησί, αν όχι όμορφες παραλίες. Τα νερά της βέβαια είναι πάντα πολύ κρύα έως και παγωμένα θα έλεγα σε ορισμένες παραλίες.
Έχει πάρα μα πάρα πολλές στροφές, αλλά το οδικό δίκτυο του νησιού είναι άψογο σε σχέση με άλλα. Ανεβοκατεβαίνεις συνέχεια βουνά και λαγκάδια. Έχει πολύ όμορφα και γραφικά χωριουδάκια.
Δεν κατάφερα να βγάλω πολλές φωτογραφίες δυστυχώς γιατί είχαμε κάποια απρόοπτα που μας έκαναν να χάσουμε 3 μέρες σχεδόν από τις διακοπές μας.
Αυτή είναι η παραλία του Αγ. Νικολάου στο Βασιλικό. Είναι η πιο κοσμοπολίτικη παραλία του νησιού. Έχει σχεδόν τα πάντα από θαλάσσια σπορ και επειδή είναι ένας μεγάλος κόλπος όσο και να φυσάει δεν έχει σχεδόν ποτέ κύμα.
Όποτε ήθελα να βγάλω μέρα τον Άγ. Διονύσιο η μηχανή μου έμενε από μπαταρία κι έτσι δεν τα κατάφερα ποτέ. Στη μία φωτό θα δείτε καπνούς. Είναι βεγγαλικά. Στις 12 το βράδυ που αλλάζει η μέρα και συγκεκριμένα μπαίνει 1 Αυγούστου, έχουν ένα έθιμο στη Ζάκυνθο. Ονομάζεται "της Μαλλιαρής". Τι είναι αυτό τώρα; Όταν λοιπόν η ώρα είναι 12 και μπαίνει η 1η Αυγούστου, χτυπάνε οι καμπάνες του Αγ. Διονυσίου, ρίχουν βεγγαλικά και βουτάνε στη θάλασσα για να πιάσουν τη "Μαλλιαρή". Μία απλή πέτρα δηλαδή η οποία έχει πάνω της χορταράκια. Υπάρχουν πολλές τέτοιες πέτρες στις περισσότερες θάλασσες, αλλά άντε να βρεις μέσα στα μαύρα σκοτάδια...
Το άγαλμα του Διονίσιου Σολωμού στην κεντρική πλατεία του νησιού.
Αυτή είναι η παραλία "Μακρύς Γιαλός". Βρίσκεται στο βόρειο μέρος του νησιού. Η διαδρομή είναι εκπληκτική για να φτάσεις.Είσαι για περίπου ένα τέταρτο μέσα σε βουνά. Βλέπεις αριστερά και δεξιά μόνο πράσινο. Ευτυχώς είναι ακόμα πράσινο και όχι μαύρο όπως σε πολλά δυστυχώς σημεία του νησιού.
Αυτή είναι η θέα από το Καμπί. Δεν έχει παραλία για να κάνεις μπάνιο, μόνο να δεις την απίστευτη θέα. Ο σταυρός αυτός χτίστηκε απ' ότι μας είπαν εκεί οι ντόπιοι προς τιμής των πεσώντων Ζακυνθινών από τους Γερμανούς. Αν υπολογίσετε ότι από το σημείο που έχω τραβήξει τις φωτογραφίες που φάινονται τα βράχια, το ύψος που είναι ο Σταυρός είναι σχεδόν άλλο τόσο...
Η θέα από το σπίτι μίας φίλης στο χωριό Λούχα.
Εδώ βλέπετε το Λιμνιώνα. Λέγεται έτσι γιατί είναι σαν λίμνη. Δεν έχει παραλία φυσικά. Κατεβαίνεις ένα δρομάκι, βάζεις την πετσετούλα σου στα βράχια και βουτάς σε βάθος 10 μέτρων. Όποιος δεν τα πάει καλά με το κρύο ας μην το τολμήσει. Πρέπει να είναι -5 βαθμούς η θερμοκρασία του νερού. Παθαίνεις κάτι...
Το σε όλους μας γνωστό φαντάζομαι Ναυάγιο.
Η μεγαλύτερη Ελληνική σημαία του Κόσμου. Και όμως ναι κάναμε και εμείς οι Έλληνες κάτι.
Αναγράφονται στη βάση της σημαίας: "Εμπνευστής της ιδέας ο αρχιτέκτονας Σταμάτης Λιβέρης. Η ιδέα άρχισε να μας βασανίζει το 2004, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Η απόφαση πάρθηκε το 2006, οπότε άρχισε και η κατασκευή. Ο ιστός είναι μεταλλικός, πάχους 12 χιλιοστών, γαλβανισμένος εν θερμώ και έχει ύψος 50 μέτρα. Η διάμετρος της βάσης του είναι ένα μέτρο και της κορυφής 25 εκατοστά. Έχει βάρος 6.500 κιλά και είναι δεκαεγωνικός. Η θεμελίωσή του έχει διαστάσεις 5x5x4,5 περίπου, είναι υπεροπλισμένη και έχει 4 γειώσεις για το αλεξικέραυνο. Κατασκευάστηκε στην Κίνα και ήλθε με κοντείνερ στη Ζάκυνθο. Το μοντάζ έγινε επιτόπου και διήρκησε 3 μήνες. Η σημαία είναι από ενισχυμένο συνθετικό ύφασμα, διαστάσεων 18,10x36,90 και έχει εμβαδόν 670 τετραγωνικά μέτρα. Ζυγίζει περίπου 80 κιλά και ενεβοκατεβαίνει με μοτέρ. Η πιστοποίηση για το Γκίνες΄έγινε στις 20 Μαίου 2007 καθώς και η επίσημη έπαρσή της στον ιστό." Θα προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε το μέγεθος της έτσι όπως την βλέπει το ανθώπινο μάτι, εκτός από τα νούμερα που δίνονται λέγοντάς σας ότι, φανταστείτε ότι η επιγραφή της ταμπέλας της ταβέρνας που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία είναι λίγο μικρότερη από το πλάτος μίας συρρόμενης εσωτερικής διπλής πόρτας που έχουμε οι περισσότεροι φαντάζομαι στα σπίτια μας που ενώνει συνήθως το σαλόνι με το το χωλ. Ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί μέγεθος μιλάμε...
Φαντάζομαι ότι κάποιες πληροφορίες όσον αφορά το φαγητό θα φανούν χρήσιμες ίσως κάποια στιγμή.
Έχουμε και λέμε:
"Ο Αδερφός του Κώστα". Βρίσκετε στο Βασιλικό, έχει πολύ ωραίο Ζακυνθινό φαγητό και όχι μόνο, αλλά το καλύτερο απ' όλα είναι ότι ο αφερφός του Κώστα ο κ. Γιάννης πηγαίνει από τραπέζι σε τραπέζι με την κιθάρα του και τα δύο του παιδιά και κάνει καντάδες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
"Η Ταβέρνα του Νιόνιου". Είναι κάπου στην Χώρα της Ζακύνθου, δεν μπορώ να γίνω πιο κατατοπιστική γιατί μας πήγε ένας ντόπιος και δεν έχω ιδέα αν ξαναβρεθώ στη Ζάκυνθο πως να πάω. Μάλλον ρωτώντας. Έχει πολύ ωραίο φαγητό και πολύ καλές τιμές. Πάνε μόνο ντόπιοι που ξέρουν να τρώνε.
"Οι Αλτζερίνοι". Βρίσκετε στο χωριό Κοιλιωμένο στα βόρεια του νησιού. Μεγάλη προσοχή αν πάτε βράδυ γιατί η διαδρομή είναι μέσα από βουνα που δεν έχουν και τοβ καλύτερο φωτισμό. Έχει Ζακυνθινές βαριές γεύσεις. Και έχει και ζωντανή μουσική.
Για ποτό οπωσδήποτε στην Μπόχαλη. Είναι η παλιά πόλη του νησιού. Στο bar Movida. Τρομερή παραγματικά θέα.
Επίσης το Island στο δρόμο για Βασιλικό. Μικρό σχετικά μαγαζί αλλά πολύ ωραίο περιβάλλον.
Αν θέλετε κάτι σε club θα τα βρείτε όλα πηγαίνοντας στο Βασιλικό.
Και φυσικά κάθε πολή ή νησί που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να μην έχει και μία μπουζουκλερί. Koutsis λοιπόν και αυτό στο δρόμο για Βασιλικό.
Αυτά λοιπόν από την όμορφη Ζάκυνθο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι ντόπιοι είναι πολύ φιλόξενοι, ευγενικοί, εξυπηρετικοί και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Η Ζάκυνθος είναι πολύ όμορφο νησί. Έχει πολύ πράσινο και πολύ όμορφες παραλίες. Άλλωστε τι άλλο ζητάει κανείς από ένα νησί, αν όχι όμορφες παραλίες. Τα νερά της βέβαια είναι πάντα πολύ κρύα έως και παγωμένα θα έλεγα σε ορισμένες παραλίες.
Έχει πάρα μα πάρα πολλές στροφές, αλλά το οδικό δίκτυο του νησιού είναι άψογο σε σχέση με άλλα. Ανεβοκατεβαίνεις συνέχεια βουνά και λαγκάδια. Έχει πολύ όμορφα και γραφικά χωριουδάκια.
Δεν κατάφερα να βγάλω πολλές φωτογραφίες δυστυχώς γιατί είχαμε κάποια απρόοπτα που μας έκαναν να χάσουμε 3 μέρες σχεδόν από τις διακοπές μας.
Αυτή είναι η παραλία του Αγ. Νικολάου στο Βασιλικό. Είναι η πιο κοσμοπολίτικη παραλία του νησιού. Έχει σχεδόν τα πάντα από θαλάσσια σπορ και επειδή είναι ένας μεγάλος κόλπος όσο και να φυσάει δεν έχει σχεδόν ποτέ κύμα.
Όποτε ήθελα να βγάλω μέρα τον Άγ. Διονύσιο η μηχανή μου έμενε από μπαταρία κι έτσι δεν τα κατάφερα ποτέ. Στη μία φωτό θα δείτε καπνούς. Είναι βεγγαλικά. Στις 12 το βράδυ που αλλάζει η μέρα και συγκεκριμένα μπαίνει 1 Αυγούστου, έχουν ένα έθιμο στη Ζάκυνθο. Ονομάζεται "της Μαλλιαρής". Τι είναι αυτό τώρα; Όταν λοιπόν η ώρα είναι 12 και μπαίνει η 1η Αυγούστου, χτυπάνε οι καμπάνες του Αγ. Διονυσίου, ρίχουν βεγγαλικά και βουτάνε στη θάλασσα για να πιάσουν τη "Μαλλιαρή". Μία απλή πέτρα δηλαδή η οποία έχει πάνω της χορταράκια. Υπάρχουν πολλές τέτοιες πέτρες στις περισσότερες θάλασσες, αλλά άντε να βρεις μέσα στα μαύρα σκοτάδια...
Το άγαλμα του Διονίσιου Σολωμού στην κεντρική πλατεία του νησιού.
Αυτή είναι η παραλία "Μακρύς Γιαλός". Βρίσκεται στο βόρειο μέρος του νησιού. Η διαδρομή είναι εκπληκτική για να φτάσεις.Είσαι για περίπου ένα τέταρτο μέσα σε βουνά. Βλέπεις αριστερά και δεξιά μόνο πράσινο. Ευτυχώς είναι ακόμα πράσινο και όχι μαύρο όπως σε πολλά δυστυχώς σημεία του νησιού.
Αυτή είναι η θέα από το Καμπί. Δεν έχει παραλία για να κάνεις μπάνιο, μόνο να δεις την απίστευτη θέα. Ο σταυρός αυτός χτίστηκε απ' ότι μας είπαν εκεί οι ντόπιοι προς τιμής των πεσώντων Ζακυνθινών από τους Γερμανούς. Αν υπολογίσετε ότι από το σημείο που έχω τραβήξει τις φωτογραφίες που φάινονται τα βράχια, το ύψος που είναι ο Σταυρός είναι σχεδόν άλλο τόσο...
Η θέα από το σπίτι μίας φίλης στο χωριό Λούχα.
Εδώ βλέπετε το Λιμνιώνα. Λέγεται έτσι γιατί είναι σαν λίμνη. Δεν έχει παραλία φυσικά. Κατεβαίνεις ένα δρομάκι, βάζεις την πετσετούλα σου στα βράχια και βουτάς σε βάθος 10 μέτρων. Όποιος δεν τα πάει καλά με το κρύο ας μην το τολμήσει. Πρέπει να είναι -5 βαθμούς η θερμοκρασία του νερού. Παθαίνεις κάτι...
Το σε όλους μας γνωστό φαντάζομαι Ναυάγιο.
Η μεγαλύτερη Ελληνική σημαία του Κόσμου. Και όμως ναι κάναμε και εμείς οι Έλληνες κάτι.
Αναγράφονται στη βάση της σημαίας: "Εμπνευστής της ιδέας ο αρχιτέκτονας Σταμάτης Λιβέρης. Η ιδέα άρχισε να μας βασανίζει το 2004, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Η απόφαση πάρθηκε το 2006, οπότε άρχισε και η κατασκευή. Ο ιστός είναι μεταλλικός, πάχους 12 χιλιοστών, γαλβανισμένος εν θερμώ και έχει ύψος 50 μέτρα. Η διάμετρος της βάσης του είναι ένα μέτρο και της κορυφής 25 εκατοστά. Έχει βάρος 6.500 κιλά και είναι δεκαεγωνικός. Η θεμελίωσή του έχει διαστάσεις 5x5x4,5 περίπου, είναι υπεροπλισμένη και έχει 4 γειώσεις για το αλεξικέραυνο. Κατασκευάστηκε στην Κίνα και ήλθε με κοντείνερ στη Ζάκυνθο. Το μοντάζ έγινε επιτόπου και διήρκησε 3 μήνες. Η σημαία είναι από ενισχυμένο συνθετικό ύφασμα, διαστάσεων 18,10x36,90 και έχει εμβαδόν 670 τετραγωνικά μέτρα. Ζυγίζει περίπου 80 κιλά και ενεβοκατεβαίνει με μοτέρ. Η πιστοποίηση για το Γκίνες΄έγινε στις 20 Μαίου 2007 καθώς και η επίσημη έπαρσή της στον ιστό." Θα προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε το μέγεθος της έτσι όπως την βλέπει το ανθώπινο μάτι, εκτός από τα νούμερα που δίνονται λέγοντάς σας ότι, φανταστείτε ότι η επιγραφή της ταμπέλας της ταβέρνας που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία είναι λίγο μικρότερη από το πλάτος μίας συρρόμενης εσωτερικής διπλής πόρτας που έχουμε οι περισσότεροι φαντάζομαι στα σπίτια μας που ενώνει συνήθως το σαλόνι με το το χωλ. Ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί μέγεθος μιλάμε...
Φαντάζομαι ότι κάποιες πληροφορίες όσον αφορά το φαγητό θα φανούν χρήσιμες ίσως κάποια στιγμή.
Έχουμε και λέμε:
"Ο Αδερφός του Κώστα". Βρίσκετε στο Βασιλικό, έχει πολύ ωραίο Ζακυνθινό φαγητό και όχι μόνο, αλλά το καλύτερο απ' όλα είναι ότι ο αφερφός του Κώστα ο κ. Γιάννης πηγαίνει από τραπέζι σε τραπέζι με την κιθάρα του και τα δύο του παιδιά και κάνει καντάδες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
"Η Ταβέρνα του Νιόνιου". Είναι κάπου στην Χώρα της Ζακύνθου, δεν μπορώ να γίνω πιο κατατοπιστική γιατί μας πήγε ένας ντόπιος και δεν έχω ιδέα αν ξαναβρεθώ στη Ζάκυνθο πως να πάω. Μάλλον ρωτώντας. Έχει πολύ ωραίο φαγητό και πολύ καλές τιμές. Πάνε μόνο ντόπιοι που ξέρουν να τρώνε.
"Οι Αλτζερίνοι". Βρίσκετε στο χωριό Κοιλιωμένο στα βόρεια του νησιού. Μεγάλη προσοχή αν πάτε βράδυ γιατί η διαδρομή είναι μέσα από βουνα που δεν έχουν και τοβ καλύτερο φωτισμό. Έχει Ζακυνθινές βαριές γεύσεις. Και έχει και ζωντανή μουσική.
Για ποτό οπωσδήποτε στην Μπόχαλη. Είναι η παλιά πόλη του νησιού. Στο bar Movida. Τρομερή παραγματικά θέα.
Επίσης το Island στο δρόμο για Βασιλικό. Μικρό σχετικά μαγαζί αλλά πολύ ωραίο περιβάλλον.
Αν θέλετε κάτι σε club θα τα βρείτε όλα πηγαίνοντας στο Βασιλικό.
Και φυσικά κάθε πολή ή νησί που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να μην έχει και μία μπουζουκλερί. Koutsis λοιπόν και αυτό στο δρόμο για Βασιλικό.
Αυτά λοιπόν από την όμορφη Ζάκυνθο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι ντόπιοι είναι πολύ φιλόξενοι, ευγενικοί, εξυπηρετικοί και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν.
αλλά ειναι φοβερα τα νερα!
