Βραζιλία Επιχείρηση Vasco da Gama...ta...

[Dorotija]

Ποια να ήταν τελικά η έκβαση της επιχείρησης Vasco da Gama..ta?

Συνέλαβαν τον Traveller Πορτογάλοι επίσκοποι για ακόλαστο βίο;
Πλανεύτηκε από τα λάγνα... μάτια δυο εντυπωσιακών βραζιλιάνικων θηλυκών και ξέμεινε στο Ρίο;
Πλανεύτηκε (ακόμα χειρότερα) από ένα τραπέζι γεμάτο με καλοψημένα κρεατικά;
Επέστρεψε κύριος με την Iberia και μοιράστηκε με τους φίλους του πικάντικες λεπτομέρειες από το ταξίδι του?

Ο συγγραφέας τηρεί σιγήν ιχθύος... (ή απλώς μας έχει ξεχάσει!)

 

[XRISTOS71]

Ποια να ήταν τελικά η έκβαση της επιχείρησης Vasco da Gama..ta?

Συνέλαβαν τον Traveller Πορτογάλοι επίσκοποι για ακόλαστο βίο;
Πλανεύτηκε από τα λάγνα... μάτια δυο εντυπωσιακών βραζιλιάνικων θηλυκών και ξέμεινε στο Ρίο;
Πλανεύτηκε (ακόμα χειρότερα) από ένα τραπέζι γεμάτο με καλοψημένα κρεατικά;
Επέστρεψε κύριος με την Iberia και μοιράστηκε με τους φίλους του πικάντικες λεπτομέρειες από το ταξίδι του?

Ο συγγραφέας τηρεί σιγήν ιχθύος... (ή απλώς μας έχει ξεχάσει!)

στου κουφού την πόρτα οσο θέλεις βρόντα
αν περιμένεις απο τον traveller να τελειώσει την ιστορία του πρίν ξεπεράσει αυτα που είδε και άκουσε στο Κάιρο ντόροθυ είσαι γελασμένη

 

[Traveller]

Έφτασα βράδυ… αποκαμωμένος από τις ατέλειωτες βόλτες στο κέντρο του Recife, γύρευα την ηρεμία στο αποικιοκρατικό παρελθόν ενός μύθου, μιας μεθυστικής πολίχνης που έχοντας παρακμάσει από χρόνια προσπαθούσε να φτιασιδωθεί και να ζήσει μια δεύτερη νεότητα … δεν ήξερα τι θα συναντούσα… μια θλιβερή tourist trap ή ένα αποικιοκρατικής αισθητικής διαμάντι?

Επιτέλους Olinda… Το taxi έκανε δεκάδες ζικ -ζακ στα πλακόστρωτα καλντερίμια, αναστέναξε σε μια ανηφόρα και τέλος σταμάτησε έξω από ένα αρχοντικό… POSADA DO AMPARO… το ξενοδοχείο μας… δυο ντόπιοι έτρεξαν για τις βαλίτσες μια καλοντυμένη δεσποσύνη μας χάρισε ένα χαμόγελο καλωσορίσματος και μετά τα διαδικαστικά μας οδήγησε στην κάμαρη μας… το ενδιαίτημα μας πρόσφατα το δίχως άλλο είχε μεταμορφωθεί σε ξενοδοχείο… Βαμμένο σε παστέλ χρώματα, διακοσμημένο με γούστο σε παρέπεμπε σε εποχές άλλες… μεγαλείου… ο καιρός ήταν ευχάριστος, η πείνα άρχιζε να θερίζει κι εμείς κατηφορίσαμε την Rua do Amparo, τον κεντρικό δρόμο της πολίχνης, προς αναζήτηση βρώσης… οποία έκπληξης… ψαγμένα μπαρ, σικάτα εστιατόρια, μπουτίκ ξενοδοχεία, γκαλερί κοσμούσαν το ιστορικό της κέντρο… συνηθισμένος στο πολύβουο και μοντέρνο Recife σοκαρίστηκα ευχάριστα από αυτή την απίστευτη βουτιά στο colonial μεγαλείο της Olinda… διαλέξαμε στην τύχη ένα κόμοδο λιλιπούτειο εστιατόριο και χαθήκαμε στην ποικιλία του καταλόγου… ευφάνταστες τοπικές σπεσιαλιτέ ερέθιζαν ήδη τον ουρανίσκο μας… εις μάτην… φευ, το φαγητό ήταν μετριότατο και οι τιμές σκανδαλωδώς τσιμπημένες… το τίμημα της τουριστικής ανάπτυξης σκέφτηκα, αποχαιρετώντας τα περίπου 25? για το μοίρασμα μιας μίζερης σαλάτας και ενός κοτόπουλου διανθισμένου με ανανά… το μόνο που άξιζε ήταν ένας αριστουργηματικός φρέσκος χυμός Αθερόλας, καμωμένος από τροπικά φρούτα, ένας χυμός που στην συνέχεια της εκστρατείας μας είχε την τιμητική του μια που απαντάτε σχεδόν παντού στην Βραζιλία…

Με είχε πιάσει μανία… από τα χαράματα τριγύριζα στα καλντερίμια της , σκαρφάλωνα στις ανηφοριές της, αφουγκραζόμουν τον σφυγμό της… όλο το πρωί… πάνω- κάτω… ο τίτλος του αριστουργηματικού θεατρικού του Ντίρενμαντ στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου… « Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας…» ναι, ήταν πλέον ξεκάθαρο…η Olinda αυτή η αριστουργηματικά γοητευτική γηραιά κυρία επέστρεφε δειλά δειλά στο τουριστικό προσκήνιο σκορπώντας την αύρα της στους ταξιδευτές που την εμπιστεύτηκαν… προσκυνούσα στις εκκλησιές της, χαιρόμουν τα αρχοντικά της, χαιρετούσα τους ανθρώπους της…

Πορτογάλοι θαλασσοπόροι την ίδρυσαν το 1535 , Ολλανδοί πειρατές την κατέστρεψαν και πάλι όμως οι Πορτογάλοι την ανέστησαν… αυτοί την φτιασίδωσαν χάρις τον πλούτο που κέρδιζαν από το ζαχαροκάλαμο και την παρέδωσαν γεμάτη στολίδια και ομορφιά στα κατάστιχα της ιστορίας… ακμή και παρακμή… η «Όμορφη»… « O Linda…» όταν άλλαξαν τα κόζια παρέμεινε σιωπηλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μέχρι το σωτήριο 1982 που η UNESCO πήρε την κατάσταση στα χέρια της…μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και η συνέχεια γνωστή… χρόνο με τον χρόνο ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά τα σκαλιά της τουριστικής ανάπτυξης… αναστυλώσεις, μουσεία, εκθέσεις… στεγασμένο σε ένα καταπληκτικό οίκημα του 17ου αιώνα το information office της πόλης συμβουλεύει, προτρέπει, προτείνει στους ταξιδευτές τρόπους για την πλήρη αξιοποίηση του χρόνου τους… η μαγική στιγμή όμως της πόλης έρχεται με το καρναβάλι…το περίφημο καρναβάλι της… τότε οι δρόμοι της πλημμυρίζουν με καρναβαλιστές κάθε ηλικίας και εθνικότητας και η αλεγρία περισσεύει… παντού ξέφρενα πάρτι και αυτοσχέδιες συναυλίες…οι τιμές βέβαια στα καταλύματα και τα εστιατόρια εκτοξεύονται αλλά δεν πας κάθε χρονιά στο καρναβάλι της Olinda…

Ακόμα όμως βρισκόμαστε στο μέσον του δρόμου… τα αρχοντικά που χρειάζονται ρετουσάρισμα είναι ακόμα δεκάδες και οι εκκλησιές που απεγνωσμένα ζητούν την παλιά τους ομορφιά αρκετές… μην ξεχνάτε μιλάμε για μια πόλη ζωντανό μουσείο… η Unesco συμβουλεύει, το κράτος προσπαθεί, οι ιδιώτες το παλεύουν… η Olinda σιγά-σιγά ξαναγεννιέται…

Οι δύο μέρες που έζησα τον colonial μύθο μου στα πλακόστρωτα στενοσόκακα και στις ατμοσφαιρικές γκαλερί παρέα με χαρούμενους ανθρώπους πέρασαν σαν νερό… το ολοκαίνουργιο Airbus της ΤΑΜ μας περίμενε στο αεροδρόμιο του Recife για να μας μεταφέρει στο μυθικό Rio…

 

[renata]

Aπόλαυση!!!
σου την δίνει που και πού και τα ρίχνεις έ?
βάζω σταυρουδάκι να μην χάσω την συνέχεια....!!!

 

[Traveller]

Έπεσαν επάνω μας σαν τα κοράκια… διαλέξαμε την πιο clean φάτσα από όλους… δεν τον θυμάμαι και πολύ καλά για να είμαι ειλικρινής, αλλά ποιος νοιάζεται… μας πλησίασε και με πονηρό βλέμμα μας είπε το ποίημα…
-Το taxi μέχρι το κέντρο θα σας πάρει καμιά πενηνταριά δολάρια αν σας πάω εγώ με το πειρατικό θα σας πάρω τριάντα… είσαστε?

Ξέραμε ότι έλεγε την αλήθεια, τόσο πάνω κάτω θα χρειαστείτε από το Galeao το διεθνές αεροδρόμιο της πόλης μέχρι την Copacabana, κι έτσι το ρισκάραμε… τρεις είμαστε άλλωστε…

- Είμαστε άρχοντα, του είπαμε και τον ακολουθήσαμε στο πειρατικό… τι θριαμβευτική είσοδος στην πόλη των Καριόκας αλήθεια… Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, 8 το βράδυ πια, και ο δικός μας αρχίζει την κουβέντα και το ψάρεμα…

-Αυτό είναι το Rio , η ομορφότερη πόλη στον κόσμο… στο δεξί σας χέρι το άγαλμα του απολυτρωτή Χριστού, αριστερά δεν φαίνετε και καλά γιατί βράδιασε, είναι ο λόφος του Κορκοβάντο… θα περάσετε υπέροχα στο Rio… πόσες μέρες θα μείνετε? έχετε κλείσει κάποιο ξενοδοχείο ?
-Τον έκοψα με ένα Μητσοτάκειο χαμόγελο… είναι η τρίτη μου φορά στην πόλη, γνωρίζω ότι με τα μισά λεφτά θα έμενα σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα αλλά δεν αντέχω πια τις συγκινήσεις, μεγάλωσα… προτιμώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια…

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή… στην πέφτουν ωραία και καλά κάτι καλόπαιδα καλή ώρα, σου πλασάρουν ένα διαμέρισμα με ωραία θέα στην παραλία σε εξευτελιστική τιμή, άμα σε δουν και μπόσικο σου ρίχνουν και μια μουλάτα από δίπλα και την άλλη μέρα το πρωί όταν εσύ θα απολαμβάνεις τα κύματα της παραλίας αγκαλιά με την μουλάτα, μπαίνουν στο υπέροχο διαμέρισμα και σε κάνουν νοικοκύρη… και δεν είναι μόνο αυτό… εκτός από τα υπάρχοντά σου χάνεις και την μουλάτα… άτιμη κενωνία…

Ο δικός μας γέλασε, μου εξήγησε ότι αυτό γινόταν παλιά αλλά τώρα τα πράγματα είχαν αλλάξει… το Rio ζει σε άλλους, ασφαλείς ρυθμούς… ψιλογέλασα, τον ευχαρίστησα , πλήρωσα και γραμμή στο ξενοδοχείο μας για να αποθέσουμε…
Τα ξενοδοχεία στην Copacabana εκτός εξαιρέσεων , βλέπε Copacabana Pallas και μέτρια είναι και πανάκριβα… το δικό μας ενδιαίτημα, κλεισμένο από την Αθήνα καναδυό μήνες πριν, κόστιζε 120? το τρίκλινο, τιμή εκπληκτική, αλλά φευ έβλεπε έναν ονειρικό ακάλυπτο και όχι την φημισμένη παραλία… τουλάχιστον είναι καθαρό και αξιοπρεπές σκέφτηκα…

Στις εννιά είχαμε ξεμπερδέψει με τα ντουζάκια μας και φρέσκοι φρέσκοι ξεκινήσαμε για την πρώτη μας βόλτα στην περίφημη Avenida Atlandica… η χαρά του βαδιστή…
Περπάτημα για χιλιόμετρα… από την μια να απολαμβάνεις τα κύματα του ωκεανού και από την άλλη να χαζεύεις τα τοπικά δρώμενα, βλέπε τουριστικά εστιατόρια, κιτσάτα παζάρια με παρεό και μπλούζες του Κακά, αμφιβόλου αισθητικής κτίρια που στεγάζουν κατά βάση υπερτιμημένα ξενοδοχεία και φυσικά πεταλουδίτσες της νύχτας φανερά υπερτιμημένες κι αυτές να σου χαρίζουν λάγνα βλέμματα και αισθησιακά χαμόγελα… Η Copacabana, αυτή η μυθική παραλία που αποτελεί ταξιδιωτικό πόθο εκατομμυρίων ταξιδιωτών το βράδυ ειδικά, είναι μια μίζερη tourist trap παραδομένη αποκλειστικά και μόνο στους τουρίστες… πράγματι, είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο, να βρεις ντόπιους να διασκεδάζουν εδώ… παντού υπάρχει ένας μύθος αγαπητοί μου… το πρωί τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα μια που η θέα της παραλίας είναι όντως εντυπωσιακή αλλά και τότε εκτός των τουριστών και των βήτα διαλογής κόσμο που επιδιώκει συναναστροφές με τους τουρίστες δεν θα συναντήσεις τίποτε το αξιόλογο…

Απογοήτευση… κάποτε φτάσαμε ως το τέλος της παραλίας… περάσαμε έξω από την διαβόητη Help, που αυτοδιαφημίζεται σαν η μεγαλύτερη ντισκοτέκ του κόσμου, ενώ στην πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο χαμαιτυπείο του κόσμου, μας φλέρταραν ανερυθρίαστα δεκάδες πόρνες όλων των ηλικιών , μεγεθών και χρωμάτων αλλά εμείς, βράχοι ηθικής τις προσπεράσαμε… δυστυχώς μετά τον μύθο της Copacabana πρέπει να σας καταρρίψω και τον μύθο με τις Βραζιλιάνες… πολύ κοκοκό κι αυγό τίποτε… εκτός των απίστευτων οπισθίων , τα έχουμε πει μην τα ξαναλέμε τώρα, το απόλυτο χάλι… στήθος πλάκα , λεβέντης τσολιάς και πρόσωπο… γύφτισσες φέρτε βότανα…ένα πράμα κατά Σάντα Μπάρμπαρα Αιγάλεω μεριά… προσωπικά δεν έχω κάτι ούτε με τις γύφτισσες ούτε με τις Ριοπούλες αλλά όταν υπάρχουν πυρηνικά υπερόπλα κατά Αν. Ευρώπη μεριά ποιος ασχολείται με δαύτες… ξέρω ξέρω γούστα και βίτσια είναι αυτά γιαυτό το βουλώνω και συνεχίζω παρακάτω…

Το κλίμα δεν μας σήκωνε… τα εστιατόρια με menu turistico τα έχω κόψει από μικρός και η ιδέα να περάσω το πρώτο μου βράδυ στο Rio στην Help παρέα με ξοφλημένες πόρνες δεν με ιντριγκάριζε ιδιαίτερα, οπότε η λύση της κλασάτης Ipanema έμοιαζε μονόδρομος…

Μικρά mini buses διασχίζουν αυτές τις δύο απέραντες γειτονικές παραλίες από άκρη σε άκρη και κάνουν στάση όπου θέλεις… σταματάμε το πρώτο που βλέπουμε και πάμε να συναντήσουμε την Garota de Ipanema…

 

[Dorotija]

Πολύ ωραίο κομμάτι Νίκο. Και καλογραμμένο.. Μετά την Μπαΐα, η Κοπακαμπανα- άλλος ένας (βραζιλιάνικος) μύθος καταρρίπτεται... Για να δούμε τι άλλο θα δούμε μέχρι να τελειώσει αυτό το ταξίδι! για πάμε στη συνέχεια.. θα συναντήσετε άραγε το κορίτσι φετίχ του φράνκι?

 

[Dorotija]

Μέχρι τότε όμως..

 

[meli]

Πραγματικά άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται....
Παντως μαρεσει πολυ λες τα πραγματα οπως τα ειδες και την ωμη πραγματικοτητα!!! Μαρεσει η "ματιά" σου!!!

 

[vagantos]

… δυστυχώς μετά τον μύθο της Copacabana πρέπει να σας καταρρίψω και τον μύθο με τις Βραζιλιάνες… πολύ κοκοκό κι αυγό τίποτε… εκτός των απίστευτων οπισθίων , τα έχουμε πει μην τα ξαναλέμε τώρα, το απόλυτο χάλι… στήθος πλάκα , λεβέντης τσολιάς και πρόσωπο… γύφτισσες φέρτε βότανα…ένα πράμα κατά Σάντα Μπάρμπαρα Αιγάλεω μεριά… προσωπικά δεν έχω κάτι ούτε με τις γύφτισσες ούτε με τις Ριοπούλες αλλά όταν υπάρχουν πυρηνικά υπερόπλα κατά Αν. Ευρώπη μεριά ποιος ασχολείται με δαύτες… ξέρω ξέρω γούστα και βίτσια είναι αυτά γιαυτό το βουλώνω και συνεχίζω παρακάτω…

Ε ...όχι, αυτό πάει πολύ .
Τα χεις κατεδαφίσει όλα.
Δεν θα μας καταρρίψεις ΚΑΙ αυτόν το μύθο.
Μουλάτες βαράτε τον όταν ξανάρθει...

 

[Traveller]

Τελικά είχε πλάκα… Είμαστε οι μοναδικοί ξένοι σε ένα mini bus γεμάτο ντόπιους… Το βανάκι μας, δρόμο πήρε δρόμο άφησε, εγκατέλειψε την τουριστική φαιδρότητα της Copacanana και αργά αλλά σταθερά κατευθύνθηκε προς την Ipanema και την νοητή προέκτασή της την επίσης χλιδάτη Leblon… εδώ μάλιστα…
Η Ipanema και η Leblon είναι πως λέμε Copacabana, καμία σχέση… αλλαγή στο πι και φι… το φτηνό κιτς, οι ξοφλημένες πουτάνες, τα μίζερα ξενοδοχεία και τα menu touristico είναι για τους πληβείους… εδώ το μέρος μιλάει, φτιαγμένο για τους πατρικίους… λουστραρισμένη παραλία, ιλουστρασιόν μωρά, λουσάτα εστιατόρια…
Προσπερνάμε το ντιζαινάτο Fasano χαζεύουμε την upper class του Rio να παίζει βόλει υπό το φως των προβολέων και κάπου στο τέλος της Ipanema αρχές της Leblon αποβιβαζόμαστε… δύο υπέροχες κυριλόγριες μας κοιτάνε με μισό μάτι… απίστευτο, θα σκέφτηκαν, έρχονται τουρίστες στα μέρη μας και μάλιστα με λαικά μέσα μεταφοράς… περπατάμε ποδαράτο προς τα μέσα της Leblon… ακριβά αυτοκίνητα , χαζοχαρούμενα τεκνά, snob πουρά… το μέρος είναι γειά σου… η κιτσάτη μιζέρια της Copacabana, οι απάνθρωπες φαβέλες και η εγκληματικότητα είναι λες σαν σε άλλο πλανήτη…

Φτιαγμένος από την μπαναλιτέ της Copacabana μοιραία ξέσπασα… μου την έδωσε και σκέφτηκα ότι μια ζωή την έχουμε τι θα καταλάβουμε πως θα καταντήσουμε και έτσι αποφάσισα για μια ακόμη φορά να βαδίσω προς την καταστροφή…

Γενικά σαν άνθρωπος αντέχω στις κακουχίες… κάνω τις βόλτες μου στα βρώμικα, ρίχνω τις ξούρες μου στα υπαίθρια κουρεία, πιάνω κουβέντα με ξόφλες, κοιμάμαι και σε πάτους άμα λάχει αλλά κάπου στα μισά όταν ειδικά πρόκειται για φαγητό το χάνω το θέμα, κυλάω στο βούρκο της χλίδας… Ως ευπατρίδης της ευζωίας λοιπόν υπέκυψα στο μοιραίο και κατέληξα στο ναό της ντόπιας γαστρονομίας… στο Giuseppe Grill Leblon

Εδώ τα πάντα έτειναν στο απόλυτο… απόλυτες οι καμπύλες της μουλάτας hostess , απόλυτο το θεατρικό σκηνικό της σάλας, απόλυτο το vino tinto που καταναλώσαμε , απόλυτο το ζουμερό στέικ που καταβροχθήσαμε, απόλυτα τα ευρουδάκια που ακουμπήσαμε… ποιος όμως νοιάζεται για τα ευρουδάκια όταν ζεις το απόλυτο στον υπερθετικό? Αν και φανατικός όχι οπαδός αλλά hooligan της Αργεντίνικης εστίασης , με συντριβή οφείλω να παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι εφάμιλλο των μεγάλων κρεατοφαγικών ατελιέ του Palermo Soho και του Puerto Madero στο λατρευτό Buenos… με συγκίνηση ζήτησα και έσφιξα το χέρι του σεφ, έριξα ένα ξεδιάντροπο βλέμμα στις ξεσηκωτικές λαγόνες της hostess, μισή ντροπή δική της μισή δική μου σκέφτηκα έτσι που γδύθηκε και διαβήκαμε την εξώπορτα…

Το λοξός απέναντι μπαράκι , δυστυχώς λόγω των αναθυμιάσεων του ερυθρού οίνου αδυνατώ να θυμηθώ το όνομα του, μας έκλεινε πονηρά το μάτι… Σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις πρώτες καιπιρίνιες που παραγγείλαμε και την ιδρωμένη πλάτη μιας πανύψηλης ξανθής θεάς… από εκεί και μετά σκοτάδι… ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου στο πίσω κάθισμα του taxi που μας μετέφερε, τις πολύ μικρές ώρες, πίσω στη βάση μας… έρπουσες φήμες κιτρίνου τύπου μιλούν για παγκόσμια ρεκόρ κατανάλωσης καιπιρίνιας και hot ερωτικές εξομολογήσεις στην περί ου ο λόγος ξανθιά… ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτε… τα διαψεύδω όλα και απειλώ με μηνύσεις…

 

[renata]

Τraveller,όλο μου τα χαλάς!
με προετοιμάζεις,με ζεσταίνεις και στο τέλος δεν θυμασαι τίποτα??
μα στα καλύτερα σβήνεις το "φώς"?? επίτηδες το κάνεις....

 

[Traveller]

Φίλοι αναγνώστες μου μην έχετε αγωνία... η ιστορία ετέλεψε... δεν έχει άλλο... πάπαλα... παρακαλώ τους διαχειριστές να την μεταφέρουν στις τελειωμένες... ευχαριστώ...