KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Εσεις βεβαια κανατε το δικο σας προγραμμα πηγατε σε πολυ περισσοτερα μερη.Μπραβο παιδια !
Μ αρεσει πολυ το στυλ των Τζαμαικανων παντως.Εχουν πιασει το νοημα οι ανθρωποι!
Ουτε αγχωνονται ..ουτε προβληματιζονται ..και ειναι πιο ευτυχισμενοι απο πολλους αλλους.
Μ αρεσει πολυ το στυλ των Τζαμαικανων παντως.Εχουν πιασει το νοημα οι ανθρωποι!
Ουτε αγχωνονται ..ουτε προβληματιζονται ..και ειναι πιο ευτυχισμενοι απο πολλους αλλους.
xalara
Member
- Μηνύματα
- 221
- Likes
- 761
- Επόμενο Ταξίδι
- Αndromeda
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bora-bora
Ξημερώνει και οι ακτίνες του ηλίου δεν αφήνουν να κοιμηθείς παραπάνω, η καλύβα βλέπεις δεν έχει κουρτίνες. Τώρα που είπα κουρτίνα ξέχασα να παρουσιάσω το μοναδικό μέρος που είχε μια ρόζε. Είναι αυτή εδώ η ντουζιέρα ,η οποία λειτούργει μόνο όταν βρέχει με το νερό της βροχής(ευτυχώς δεν χρειάστηκε να την χρησιμοποιήσουμε).
Ο τζαμαϊκανός μας περίμενε στην πίσω μεριά του σπιτιού. Είχε ανάψει κάρβουνα και μας είχε έφτιαχνε πρωινό που περιλάμβανε μια ομελέτα ,φρεσκοκομμένη ντομάτα από τον κήπο του και μια φέτα ψωμί.
Για κάποια σχάρα ούτε λόγος, έτσι το ψωμί πήγε κατευθείαν στα κάρβουνα, τακτική που την παρατήρησα και σε άλλα μέρη στην χώρα. Φυσικά δεν έλειπε και ο φρέσκος μυρωδάτος καφές του. Αφού τελειώσαμε το γεύμα, ρωτώ που να πλύνω το πιάτο κ το ποτήρι. Ο φίλος μας ,μου δείχνει ένα μεγάλο βαρέλι με νερό βροχής. Η διαδικασία απλή το βουτάς ένα-δυο φορές πετάς το νερό κάτω και τέλος.“Welcome to Jamaica “ μου λέει ο σουηδός.
Τώρα που τον ανέφερα ας πω δυο λόγια για αυτόν. Ένα παιδί γύρω στα εικοσιτρια σαν εμάς που κάνει διπλωματική πάνω στις χώρες του τρίτου κόσμου. Η σουηδική κυβέρνηση του έκανε όλα τα έξοδα για έξι μήνες σε όποια τριτοκοσμική χώρα ήθελε. Αυτός επέλεξε Τζαμάικα. Έτσι είχε περάσει πολύ καιρό στην χώρα και είχε μπει για τα καλά στους ρυθμούς της. Ήξερε ακόμα να μιλά και να καταλαβαίνει τζαμαϊκανά ενώ εμείς ,αν και υποτίθεται ήταν αγγλικά δυσκολευόμασταν! Δυστυχώς για αυτόν οι έξι μήνες τελείωναν και επέστρεφε πατρίδα να γράψει την έκθεση του. Το καλό όμως για μας είναι ότι ήθελε να πάει στο νεγκριλ την ίδια μέρα. Έτσι είχαμε προσωπικό ξεναγό, γιατί το να διασχίζεις το νησί με τα μέσα μεταφοράς τους μπορεί να γίνει μεγάλη περιπέτεια.
Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε. Το σχέδιο είχε να πάμε με το προπολεμικό τζιπάκι του φίλου μας μέχρι το κοντινότερο χωριό το Ness Castle. Από εκει route taxi μέχρι Papine και από κει στο σταθμό λεωφορείων του Κίνγκστον . από κει στην πόλη Sav-la-mar και απόγευμα προς βράδυ να είμαστε negril.
Το τζιπάκι ήταν περίπου πενήντα χρονών. Είχε άλλα δυο τέτοια που τα κάνε ανταλλακτικά. Ήρθε η ώρα να το βάλουμε μπρος. Εδώ όμως είναι Τζαμάικα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα έπρεπε να το σπρώξουμε στην κατηφόρα για να ξεκινήσει η μηχανή. Ο θόρυβος που κάνε καθώς προχωραγε στον πετροδρομο ήταν απίστευτος. Ενώ χθες είχαμε κάνει έναν κύκλο, από Κίνγκστον στο βουνό ,σήμερα θα πηγαίναμε από την άλλη μεριά που είναι πιο σύντομη διαδρομή. Ο λόγος ήταν ότι χθες λόγο της βροχής είχε πλημυρίσει ο δρόμος και είχε κατολισθήσεις. Όμως, σήμερα είχε ενημερωθεί ότι ήταν ανοιχτός. Το τζιπάκι αυτό είναι το κατάλληλο μέσο για την περιοχή αν και κάνει πολύ φασαρία. Βέβαια ,μείναμε πάλι αφού ο κινητήρας υπερθερμάνθηκε άλλα αυτή τη φορά ήταν για λίγο . σε κάποια φάση ο δρόμος κοβόταν.Ενα ποταμάκι ήταν εμπόδιο στα αριστερά υπήρχε και ένας καταρράκτης ,σταματάμε στην μια όχθη. Ο τζαμαϊκανός ανάβει το τσιγαριλίκι του χαλαρά κάνει ένα δυο ρουφηξιές , κοιτά τον ποταμό και ταυτόχρονα μαρσάρει το αμάξι. Σε λίγο γκαζώνει και το περνά ,γυρνά με κοιτά που χα αγχωθεί και μου ρίχνει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Μετά από καμία ώρα διαδρομή φτάνουμε στο χωριό ,εκεί δίπλα ήταν και ένα σχολείο.
Μ’ αρέσει που φορανε τις στολές του γραβάτες πουκαμισάκια ,καλά παντελόνια και φούστες . μου θύμισε το σχολείο στην Κύπρο ,κατάλοιπο της αγγλικής αποικίας. Αφού απολαμβάνουμε μια παγωμένη red stripe έρχεται το λεωφορειάκι , αποχαιρετάμε τον φίλο μας και μπαίνουμε μέσα. Route taxi λέγονται και χωρανε φυσιολογικά γύρω στα δέκα άτομα. Εδώ όμως φτάσαμε να είμαστε 16 άτομα μέσα και οι βαλίτσες στα πόδια μας ,ούτε σαρδέλες σε κονσέρβα να ‘μασταν.
Γύρω στις δυο ώρες κράτησε η διαδρομή γιατί σταματαγε παντού. Το Papine είναι προάστιο στην άκρη του Kingston. Η υγρασία με την ζέστη στην πόλη δεν παλεύεται σε αντίθεση με το βουνό που ήταν πολύ ωραίος καιρός. Αφού κατεβήκαμε πήγαμε και πήραμε ένα λεωφορείο κανονικό αυτήν τη φορά που άφηνε στον σταθμό των κτελ. Εκεί αφού φάγαμε ,αγοράσαμε μια κάρτα για το κινητό. Αν ποτέ βρεθείτε Τζαμάικα έστω και για τρεις μέρες αγοραστέ μια, οι χρεώσεις για κλήσεις προς Ελλάδα είναι 20 σεντς το λεπτό.
Το λεωφορείο όμως για Sav-la-mar δεν έφευγε από εδώ άλλα από έναν παρακμιακό σταθμό ,στην άλλη άκρη της πόλης και πήραμε ταξί.
Ο ταρίφας είχε φάτσα μαφιόζου. Μαύρο παντελόνι ,μαύρο πουκάμισο με ένα μαύρο καπελάκι και μούσι ,να μιλά και να μην καταλαβαίνω λέξη αν και αγγλικά. Να ναι καλά ο σουηδός που του μιλαγε. Στην πορεία όμως έχοντας τρεις λευκούς μέσα στα αμάξι θυμήθηκε ότι χρειαζόταν εμπόρευμα για τα τσιγαριλίκια του. Μας ρώτησε αν ενδιαφερόμασταν, αλλά τι και που του πάμε ότι βιαζόμαστε να πάμε αυτός το χαβά του. Σε λίγο βρεθήκαμε στην trench town του Κίνγκστον. Για όποιον δεν γνωρίζει ,είναι από τις πιο κακόφημες περιοχές της χώρας αφού είναι γεμάτη συμμορίες που αλληλοσκοτώνονται (εκεί ήταν κ το σπίτι του bob Marley). Ο ταρίφας λοιπόν χώνεται στα στενά και φτάνει σε ένα σπίτι με αυλή. Εκεί κάθονταν καμία δεκαριά άτομα απέξω. Εμείς αρχίζουμε κ αγχωνόμαστε αφού είχαμε ακούσει πολλά για την περιοχή. Σε λίγο ξεπροβάλει ένας τύπος μιλά με τον δικό μας και του δίνει το εμπόρευμα. Αυτός χαλαρός λες και δεν έχει κάποιον στ’ αμάξι του πιάνει την κουβέντα για κανα τέταρτο. Ταυτόχρονα είχαμε τους άλλους να μας στραβοκοιτανε. Αν και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, ευτυχώς μετά θυμήθηκε και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο μετά χαιρόταν και μας εξηγούσε ότι ο τύπος που μιλαγανε ήταν μεγαλέμπορας που κάνει εξαγωγές σε ΗΠΑ, Καναδά και Ευρώπη με δικό του στόλο… πόσο χάρηκα όταν κατέβηκα από το ταξί ολόκληρο δεν φαντάζεστε!
Και μπροστά μας ήταν ο σταθμός. Ένα μέρος σαν την λαϊκή με μπόλικα βανακια ,κόσμο να πηγαινοέρχεται 10 άτομα να έρχονται και να μας μιλανε ταυτόχρονα για το που θέλουμε να πάμε. Τελικά βρίσκουμε ένα βανακι για Sav-la-mar αλλά ήταν γεμάτο. Είχε μέσα 12 άτομα ενώ χωραγε 10. Ο οδηγός δεν πτοήθηκε όμως, μας λέει χωράτε άνετα. Άρχισε να σπρώχνει και όντως χωρέσαμε αλλά όχι και οι βαλίτσες μας ,αφού αυτά δεν έχουν ξεχωριστό χώρο για βαλίτσες. Μετά από λίγη σκέψη, αρχίζει και βρίζετε με δυο γιαγιάδες που ήταν ήδη μέσα. Συνειδητοποιώ ότι τις διώχνει για να κάτσουμε εμείς. Αισθάνθηκα αρκετά άσχημα αλλά πριν πω κάτι μας έσπρωχνε μέσα ,ενώ οι γιαγιάδες απ' έξω να μας βρίζουν.
Βλέπετε απ’ ότι μου εξήγησε στην συνέχεια ο σουηδός ,εμείς είμαστε λευκοί και έχουμε ειδική μεταχείριση συν ότι πληρώνουμε για δεύτερη θέση την βαλίτσα.
Τα λεωφορειακια ,τα ταξί και τα κτελ στην Τζαμάικα δεν ξεκινανε αν δεν γεμίσουν. Στάνταρ ωράρια δεν υπάρχουν . Ξεκινανε το πρωί και μπορεί να φύγουν το βράδυ. Όλη αυτήν την ώρα πρέπει να σαι μέσα γιατί κάποιος άλλος μπορεί να πάρει την θέση σου. Εκτός από αυτά παρατηρήσαμε ότι εκεί που λες ότι έχει γεμίσει και θα φύγουμε , να είσαι σίγουρος ότι χώρα και άλλους. Είναι μια εμπειρία και αυτό ,αν πατέ στο νησί δοκιμάστε το.
Έτσι ξεκινήσαμε το ταξίδι είναι γύρω στις πέντε ώρες. Μπροστά σ’ αυτό ,τα στενά καθίσματα στο αεροπλάνο της Iberia φάνταζαν αιώρες. Η βαλίτσα 20 κιλά τρομάρα της, ήταν επί δυο ώρες στα γόνατα μου τα οποία επαψα να τα νοιώθω από ένα σημείο και μετά. Ευτυχώς το μαρτύριο δεν κράτησε όλες τις ώρες αφού σε μια στάση άδειασε λίγο το μέρος και κατάφερα και έκατσα πίσω.
Απόγευμα πλέον, φτάνουμε Sav-la-mar πτώματα στην κούραση , δεν είχαμε φροντίσει να χουμε ούτε φαί ούτε νερό. Εκεί παίρνουμε ένα ταξί με προορισμό το negril. Ήμασταν 3 άτομα και ο ταρίφας δεν ξεκιναγε αν δεν γεμίσει τ’ αμάξι. Ηθελε να βάλλει άλλα δυο άτομα σε ένα απλό Κορόλα! Τελικά επειδή δεν βλέπαμε άσπρη μέρα συμφωνήσαμε να πληρώσουμε μια ακόμα θέση για να ξεκινήσει αμέσως.
Μετά από μια ώρα βλέπουμε επιτέλους την παραλία του negril με άλλους ρυθμούς να μας περιμένουν εδώ..
To be continued
Ο τζαμαϊκανός μας περίμενε στην πίσω μεριά του σπιτιού. Είχε ανάψει κάρβουνα και μας είχε έφτιαχνε πρωινό που περιλάμβανε μια ομελέτα ,φρεσκοκομμένη ντομάτα από τον κήπο του και μια φέτα ψωμί.
Για κάποια σχάρα ούτε λόγος, έτσι το ψωμί πήγε κατευθείαν στα κάρβουνα, τακτική που την παρατήρησα και σε άλλα μέρη στην χώρα. Φυσικά δεν έλειπε και ο φρέσκος μυρωδάτος καφές του. Αφού τελειώσαμε το γεύμα, ρωτώ που να πλύνω το πιάτο κ το ποτήρι. Ο φίλος μας ,μου δείχνει ένα μεγάλο βαρέλι με νερό βροχής. Η διαδικασία απλή το βουτάς ένα-δυο φορές πετάς το νερό κάτω και τέλος.“Welcome to Jamaica “ μου λέει ο σουηδός.
Τώρα που τον ανέφερα ας πω δυο λόγια για αυτόν. Ένα παιδί γύρω στα εικοσιτρια σαν εμάς που κάνει διπλωματική πάνω στις χώρες του τρίτου κόσμου. Η σουηδική κυβέρνηση του έκανε όλα τα έξοδα για έξι μήνες σε όποια τριτοκοσμική χώρα ήθελε. Αυτός επέλεξε Τζαμάικα. Έτσι είχε περάσει πολύ καιρό στην χώρα και είχε μπει για τα καλά στους ρυθμούς της. Ήξερε ακόμα να μιλά και να καταλαβαίνει τζαμαϊκανά ενώ εμείς ,αν και υποτίθεται ήταν αγγλικά δυσκολευόμασταν! Δυστυχώς για αυτόν οι έξι μήνες τελείωναν και επέστρεφε πατρίδα να γράψει την έκθεση του. Το καλό όμως για μας είναι ότι ήθελε να πάει στο νεγκριλ την ίδια μέρα. Έτσι είχαμε προσωπικό ξεναγό, γιατί το να διασχίζεις το νησί με τα μέσα μεταφοράς τους μπορεί να γίνει μεγάλη περιπέτεια.
Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε. Το σχέδιο είχε να πάμε με το προπολεμικό τζιπάκι του φίλου μας μέχρι το κοντινότερο χωριό το Ness Castle. Από εκει route taxi μέχρι Papine και από κει στο σταθμό λεωφορείων του Κίνγκστον . από κει στην πόλη Sav-la-mar και απόγευμα προς βράδυ να είμαστε negril.
Το τζιπάκι ήταν περίπου πενήντα χρονών. Είχε άλλα δυο τέτοια που τα κάνε ανταλλακτικά. Ήρθε η ώρα να το βάλουμε μπρος. Εδώ όμως είναι Τζαμάικα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα έπρεπε να το σπρώξουμε στην κατηφόρα για να ξεκινήσει η μηχανή. Ο θόρυβος που κάνε καθώς προχωραγε στον πετροδρομο ήταν απίστευτος. Ενώ χθες είχαμε κάνει έναν κύκλο, από Κίνγκστον στο βουνό ,σήμερα θα πηγαίναμε από την άλλη μεριά που είναι πιο σύντομη διαδρομή. Ο λόγος ήταν ότι χθες λόγο της βροχής είχε πλημυρίσει ο δρόμος και είχε κατολισθήσεις. Όμως, σήμερα είχε ενημερωθεί ότι ήταν ανοιχτός. Το τζιπάκι αυτό είναι το κατάλληλο μέσο για την περιοχή αν και κάνει πολύ φασαρία. Βέβαια ,μείναμε πάλι αφού ο κινητήρας υπερθερμάνθηκε άλλα αυτή τη φορά ήταν για λίγο . σε κάποια φάση ο δρόμος κοβόταν.Ενα ποταμάκι ήταν εμπόδιο στα αριστερά υπήρχε και ένας καταρράκτης ,σταματάμε στην μια όχθη. Ο τζαμαϊκανός ανάβει το τσιγαριλίκι του χαλαρά κάνει ένα δυο ρουφηξιές , κοιτά τον ποταμό και ταυτόχρονα μαρσάρει το αμάξι. Σε λίγο γκαζώνει και το περνά ,γυρνά με κοιτά που χα αγχωθεί και μου ρίχνει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Μετά από καμία ώρα διαδρομή φτάνουμε στο χωριό ,εκεί δίπλα ήταν και ένα σχολείο.
Μ’ αρέσει που φορανε τις στολές του γραβάτες πουκαμισάκια ,καλά παντελόνια και φούστες . μου θύμισε το σχολείο στην Κύπρο ,κατάλοιπο της αγγλικής αποικίας. Αφού απολαμβάνουμε μια παγωμένη red stripe έρχεται το λεωφορειάκι , αποχαιρετάμε τον φίλο μας και μπαίνουμε μέσα. Route taxi λέγονται και χωρανε φυσιολογικά γύρω στα δέκα άτομα. Εδώ όμως φτάσαμε να είμαστε 16 άτομα μέσα και οι βαλίτσες στα πόδια μας ,ούτε σαρδέλες σε κονσέρβα να ‘μασταν.
Γύρω στις δυο ώρες κράτησε η διαδρομή γιατί σταματαγε παντού. Το Papine είναι προάστιο στην άκρη του Kingston. Η υγρασία με την ζέστη στην πόλη δεν παλεύεται σε αντίθεση με το βουνό που ήταν πολύ ωραίος καιρός. Αφού κατεβήκαμε πήγαμε και πήραμε ένα λεωφορείο κανονικό αυτήν τη φορά που άφηνε στον σταθμό των κτελ. Εκεί αφού φάγαμε ,αγοράσαμε μια κάρτα για το κινητό. Αν ποτέ βρεθείτε Τζαμάικα έστω και για τρεις μέρες αγοραστέ μια, οι χρεώσεις για κλήσεις προς Ελλάδα είναι 20 σεντς το λεπτό.
Το λεωφορείο όμως για Sav-la-mar δεν έφευγε από εδώ άλλα από έναν παρακμιακό σταθμό ,στην άλλη άκρη της πόλης και πήραμε ταξί.
Ο ταρίφας είχε φάτσα μαφιόζου. Μαύρο παντελόνι ,μαύρο πουκάμισο με ένα μαύρο καπελάκι και μούσι ,να μιλά και να μην καταλαβαίνω λέξη αν και αγγλικά. Να ναι καλά ο σουηδός που του μιλαγε. Στην πορεία όμως έχοντας τρεις λευκούς μέσα στα αμάξι θυμήθηκε ότι χρειαζόταν εμπόρευμα για τα τσιγαριλίκια του. Μας ρώτησε αν ενδιαφερόμασταν, αλλά τι και που του πάμε ότι βιαζόμαστε να πάμε αυτός το χαβά του. Σε λίγο βρεθήκαμε στην trench town του Κίνγκστον. Για όποιον δεν γνωρίζει ,είναι από τις πιο κακόφημες περιοχές της χώρας αφού είναι γεμάτη συμμορίες που αλληλοσκοτώνονται (εκεί ήταν κ το σπίτι του bob Marley). Ο ταρίφας λοιπόν χώνεται στα στενά και φτάνει σε ένα σπίτι με αυλή. Εκεί κάθονταν καμία δεκαριά άτομα απέξω. Εμείς αρχίζουμε κ αγχωνόμαστε αφού είχαμε ακούσει πολλά για την περιοχή. Σε λίγο ξεπροβάλει ένας τύπος μιλά με τον δικό μας και του δίνει το εμπόρευμα. Αυτός χαλαρός λες και δεν έχει κάποιον στ’ αμάξι του πιάνει την κουβέντα για κανα τέταρτο. Ταυτόχρονα είχαμε τους άλλους να μας στραβοκοιτανε. Αν και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, ευτυχώς μετά θυμήθηκε και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο μετά χαιρόταν και μας εξηγούσε ότι ο τύπος που μιλαγανε ήταν μεγαλέμπορας που κάνει εξαγωγές σε ΗΠΑ, Καναδά και Ευρώπη με δικό του στόλο… πόσο χάρηκα όταν κατέβηκα από το ταξί ολόκληρο δεν φαντάζεστε!
Και μπροστά μας ήταν ο σταθμός. Ένα μέρος σαν την λαϊκή με μπόλικα βανακια ,κόσμο να πηγαινοέρχεται 10 άτομα να έρχονται και να μας μιλανε ταυτόχρονα για το που θέλουμε να πάμε. Τελικά βρίσκουμε ένα βανακι για Sav-la-mar αλλά ήταν γεμάτο. Είχε μέσα 12 άτομα ενώ χωραγε 10. Ο οδηγός δεν πτοήθηκε όμως, μας λέει χωράτε άνετα. Άρχισε να σπρώχνει και όντως χωρέσαμε αλλά όχι και οι βαλίτσες μας ,αφού αυτά δεν έχουν ξεχωριστό χώρο για βαλίτσες. Μετά από λίγη σκέψη, αρχίζει και βρίζετε με δυο γιαγιάδες που ήταν ήδη μέσα. Συνειδητοποιώ ότι τις διώχνει για να κάτσουμε εμείς. Αισθάνθηκα αρκετά άσχημα αλλά πριν πω κάτι μας έσπρωχνε μέσα ,ενώ οι γιαγιάδες απ' έξω να μας βρίζουν.
Βλέπετε απ’ ότι μου εξήγησε στην συνέχεια ο σουηδός ,εμείς είμαστε λευκοί και έχουμε ειδική μεταχείριση συν ότι πληρώνουμε για δεύτερη θέση την βαλίτσα.
Τα λεωφορειακια ,τα ταξί και τα κτελ στην Τζαμάικα δεν ξεκινανε αν δεν γεμίσουν. Στάνταρ ωράρια δεν υπάρχουν . Ξεκινανε το πρωί και μπορεί να φύγουν το βράδυ. Όλη αυτήν την ώρα πρέπει να σαι μέσα γιατί κάποιος άλλος μπορεί να πάρει την θέση σου. Εκτός από αυτά παρατηρήσαμε ότι εκεί που λες ότι έχει γεμίσει και θα φύγουμε , να είσαι σίγουρος ότι χώρα και άλλους. Είναι μια εμπειρία και αυτό ,αν πατέ στο νησί δοκιμάστε το.
Έτσι ξεκινήσαμε το ταξίδι είναι γύρω στις πέντε ώρες. Μπροστά σ’ αυτό ,τα στενά καθίσματα στο αεροπλάνο της Iberia φάνταζαν αιώρες. Η βαλίτσα 20 κιλά τρομάρα της, ήταν επί δυο ώρες στα γόνατα μου τα οποία επαψα να τα νοιώθω από ένα σημείο και μετά. Ευτυχώς το μαρτύριο δεν κράτησε όλες τις ώρες αφού σε μια στάση άδειασε λίγο το μέρος και κατάφερα και έκατσα πίσω.
Απόγευμα πλέον, φτάνουμε Sav-la-mar πτώματα στην κούραση , δεν είχαμε φροντίσει να χουμε ούτε φαί ούτε νερό. Εκεί παίρνουμε ένα ταξί με προορισμό το negril. Ήμασταν 3 άτομα και ο ταρίφας δεν ξεκιναγε αν δεν γεμίσει τ’ αμάξι. Ηθελε να βάλλει άλλα δυο άτομα σε ένα απλό Κορόλα! Τελικά επειδή δεν βλέπαμε άσπρη μέρα συμφωνήσαμε να πληρώσουμε μια ακόμα θέση για να ξεκινήσει αμέσως.
Μετά από μια ώρα βλέπουμε επιτέλους την παραλία του negril με άλλους ρυθμούς να μας περιμένουν εδώ..
To be continued
xalara
Member
- Μηνύματα
- 221
- Likes
- 761
- Επόμενο Ταξίδι
- Αndromeda
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bora-bora
προσωπική άποψη: δεν αγχώνονται και δεν προβληματίζονται γιατί το μυαλό έχει γίνει πουρές από την κάπνα :jamaica01:
αν κάναμε και εδώ κάθε μέρα 10-20 τσιγαράκια από τα δικά τους, δεν θα μας πολύ ένοιαζε καμία κρίση.
meli
Member
- Μηνύματα
- 1.261
- Likes
- 366
- Επόμενο Ταξίδι
- ...μηπως στην αγάπη???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ολος ο κόσμος
Περιμενω.........
Λοιπον αυτη ειναι η λυση!!! Εδω που καταντησαμε-η μαλλον μας καταντησανε- με κανα 10ρια τσιγαρα την ημερα μονο θα ειμαστε ο.κ@
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Ε ..ρε φυλλαρακι που μας χρειαζεται και μας εδω περα...
romantic woman
Member
- Μηνύματα
- 2.521
- Likes
- 3.323
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΙΑΠΩΝΙΑ
Μα τι ωραία η ιστορία σου!!Τζαμάικα και η ταλαιπωρία πάει σύννεφο
,τι αμάξια που χαλάνε,τι κοτρώνες στη μέση του δρόμου τι εμπορεύματα:roll:,σα ταινία "χαμένοι στη ζούγκλα"μου θυμίσατε,αλλά το ηθικό βλέπω ακμαίο,η φύση και η ομορφιά σας αποζημίωσε!αχ μέχρι και τα δέντρα του καφέ είδατε ας δω ένα κι άς πεθάνω(που λέει ο λόγος ε)και το άκρον άωτο η χαλαρότητα του Τζαμαικανού!!
Χαλαρά λοιπόν περιμένω κι εγώ τη συνέχεια!
,τι αμάξια που χαλάνε,τι κοτρώνες στη μέση του δρόμου τι εμπορεύματα:roll:,σα ταινία "χαμένοι στη ζούγκλα"μου θυμίσατε,αλλά το ηθικό βλέπω ακμαίο,η φύση και η ομορφιά σας αποζημίωσε!αχ μέχρι και τα δέντρα του καφέ είδατε ας δω ένα κι άς πεθάνω(που λέει ο λόγος ε)και το άκρον άωτο η χαλαρότητα του Τζαμαικανού!!Χαλαρά λοιπόν περιμένω κι εγώ τη συνέχεια!
dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Και εγώ στην ουρά για κάτι τζαμαικανού στύλ...
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.813
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Η ιστορια σταματησε στο καλυτερο σημειο , ενα βημα απο το Νεγκριλ! Ελπιζω να εχουμε συντομα τη συνεχεια
Εκπομπές Travelstories
