αυτό που σίγουρα θα θυμούνται οι πορτογάλοι είναι τα ψώνια των ελλήνων. δώρα για την μαμά, το μπαμπά, τον αδεφό, τους κουμπάρους, χαμός. τα τσάρτερ αγκομαχούσαν να απογειωθούν από το βάρος. Ψώνια και φαγητό. Οι πορτογάλοι πραγματικά σάστισαν. quote]
Επιβεβαιώνω ότι σίγουρα τα θυμούνται όλα αυτά!! Όταν πήγα φέτος μου έκανε εντύπωση ότι πρώτον, καταλάβαιναν οι περισσότεροι ότι είμαστε Έλληνες μόνο από τη γλώσσα μας, δεύτερον μας είπαν σε ένα κατάστημα σουβενίρ ότι το 2004 οι Έλληνες είχαν αγοράσει σχεδόν όλο το μαγαζί(!) και φυσικά ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν την ήττα τους (ή μάλλον τις ήττες τους!) από εμάς! Αλλά μας το έλεγαν με χαμόγελο "Aaaax...Karagkounis"
Οχι.Ειχα πάει στο Φούλαμ-Βόλφσμπουργκ(2-1) στις 1/4.΄Οποτε το προσφατα που έγραψα ειναι σχετικό..
(δύο από τα σημαιάκια στο video -πάνω από τη φανέλα με τον αριθμό 100- είναι τα δικά μας... )
το παραπάνω απόσπασμα περιλαμβένεται στο χρονικό του δημοσιογράφου του ΑΠΕ Ντίνου Καραμητρούση με τίτλο ο παλαιότερος φίλαθλος του ΠΑΟΚαι αν σήμερα είναι εύκολο να έρθει κανείς από την Τούμπα Κιλκίς στη Θεσσαλονίκη, μία απόσταση γύρω στα 70 χιλιόμετρα, για να δει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι και να ξαναφύγει για την κατοικία του, μη νομίσετε πως ήταν το ίδιο εφικτό και στα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, όταν ο Νίκος Παρούσογλου πρωτοξεκινούσε αυτές τις μικρές ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Ο ίδιος θυμάται και αναπολεί την εποχή: «Επαιρνα το ποδήλατό μου από την Τούμπα και πήγαινα στο γειτονικό Πολύκαστρο. Εκεί άφηνα το ποδήλατο και έπαιρνα το ΚΤΕΛ για να πάω στο Κιλκίς και από το Κιλκίς άλλο ΚΤΕΛ για να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Τις περισσότερες φορές όταν τέλειωνε το παιχνίδι στο γήπεδο Πανεπιστημίου ή αργότερα, μετά το ΄59, στην Τούμπα, ήταν αδύνατο να επιστρέψω με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι μου.
Ετσι, είτε έμενα μία βραδιά σε ένα από τα πανδοχεία που υπήρχαν τότε στην περιοχή του Βαρδαρίου, με λίγες δραχμές αντίτιμο, είτε διανυκτέρευα σε σπίτι κάποιου γνωστού, φίλου ή και ποδοσφαιριστή. Μια φορά έμεινα στο σπίτι του αείμνηστου ποδοσφαιριστή Γιάννη Νικολαϊδη, που γνωριζόμασταν λόγω και ποντιακής καταγωγής και με φιλοξένησε για να επιστρέψω την άλλη μέρα, στο σπίτι μου».
Ο κ. Νίκος Παρούσογλου δεν περιορίστηκε μόνο στους αγώνες του Π.Α.Ο.Κ. εντός Ελλάδος. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ακολουθούσε ανελλιπώς την ομάδα και στα εκτός Ελλάδος παιχνίδια της, για τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις. Εχει πάει, κατά κύριο λόγο οδικώς, σε εκδρομές στην Σκωτία, στο Λονδίνο, στη Γαλλία, στην Γεωργία, στην Ολλανδία, στην Πορτογαλία και αλλού, αλλά μερικές από τις εκδρομές αυτές του μένουν άσβεστες στην μνήμη για την περιπέτεια που περιείχαν.
«Στην Πορτογαλία το ταξίδι που κάναμε για να φτάσουμε στο Πόρτο, το Φθινόπωρο του 2002, όπου η ομάδα μας έπαιζε με την Λεϊσόες, ήταν συνολικά οκτώ μέρες.
Τέσσερις μέρες για να πάμε και τέσσερις για να γυρίσουμε».
Κάπως ανάλογο ήταν και το ταξίδι στην Τιφλίδα, όπου ο Π.Α.Ο.Κ. αγωνίζονταν για το Κύπελλο UEFA. «Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για μένα από το να μπω στο μοναδικό λεωφορείο που πήγαινες για την Γεωργία με εκδρομή του Συνδέσμου Φιλάθλων "οι Βόρειοι".
Διασχίσαμε όλη την Τουρκία και φτάσαμε μετά από δυόμιση μέρες. Κερδίσαμε τον αγώνα και τότε οι άνθρωποι του Π.Α.Ο.Κ. που συνόδευαν την αποστολή, μάλλον με λυπήθηκαν που επρόκειτο να γυρίσω με τον ίδιο τρόπο και μου εξασφάλισαν μία θέση στο αεροπλάνο της αποστολής που θα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη» θυμάται.
