Μαρόκο Εξωτικό, ηλιόλουστο Μαρακές μέσα στο καταχείμωνο!

[flying-doc]

Αφού διορθώσω πρώτα ότι στους γητευτές φιδιών έδωσα 100 DH και όχι 10, δηλαδή η όλη ιστορία στην πλατεία βγήκε γύρω στα 30-40 ευρώ, συνεχίζω την πορεία μου στα σουκς.

Τα σουκς είναι δαιδαλώδη δρομάκια με μικροσκοπικά μαγαζάκια που πουλούν πληθώρα αγαθών: πρώτα απ' όλα τις χαρακτηριστικές μουσουλμανικές μαροκινές παντόφλες, μπαχαρικά, αρώματα σε μορφή σαπουνιού που τα τρίβεις πάνω σου (αχ, αυτό το γιασεμί είναι μοναδικό), φανάρια μεταλλικά σε εκατοντάδες σχήματα και χρώματα, ενδύματα-κελεμπίες, χαλιά, αποξηραμένα φρούτα, μπρελόκ, κεραμικά, βότανα, δέρματα ζώων, ζώα (!), ακόμα και αυγά ψαριού που είναι ειδικά για βουντού βρήκα! Μέσα σ' αυτά τα δρομάκια που βρίσκονται εν τέλει ανάμεσα σε χαμηλά κτίρια τα οποία ενώνονται με ψάθα στις οροφές τους και μοιάζουν σαν κλειστή αγορά (θυμίζει κάπως το Kapalı Çarşı της Πόλης, αλλά στο αρκετά πιο πρωτόγονό του) διαδραματίζονται τα ωραιότερα παζάρια του ταξιδιού. Η αλήθεια είναι ότι όλα είναι πανάκριβα εκεί: δεν αναγράφονται πουθενά τιμές, απλώς ο πωλητής βάζει μια αρχική τιμή και μετά έρχεται το παζάρι: αν δεν παζαρέψεις, δεν έχει νόημα, εξάλλου όσο και να το παζαρέψεις, στο τέλος πάλι θα αγοράσεις το προιόν σε τιμή πολλαπλάσια απ' όσο αξίζει. Αλλά αυτή είναι η χαρά της αγοράς και αυτό θέλουν και οι ίδιοι οι Μαροκινοί. Παρά τον υπερβολικό κόσμο και τα χαοτικά δρομάκια που δεν ξέρεις που πας και από που βγαίνεις, η ζωή για τους Μαροκινούς πωλητές κυλάει αργά και... χαλαρά. Ανάμεσά μας συχνά περνούν καροτσάκια που τα σέρνει κάποιος που φωνάζει στα μαροκινά να κάνουμε στην άκρη, μια φορά δεν πρόσεξα και μου... συνέθλιψε το πόδι, χωρίς να ακούσω ούτε μια συγγνώμη! Χάθηκα στα σουκς, κάποια στιγμή βγήκα σ' ένα όπου κατασκεύαζαν τα μεταλλικά φανάρια, σε ελάχιστα τετραγωνικά, εργαζόμενοι όπως 100 χρόνια πριν.. Υπάρχουν σουκς για κάθε είδος προϊόντων, πέρα από τα προαναφερθέντα μέχρι και σουκ βαφής υφασμάτων υπάρχει.. Τα βυρσοδεψεία τα μετέφεραν σχετικά εκτός κέντρου, για το λόγο των δυσβάσταχτων οσμών τους.

Κάποια στιγμή νομίζω ότι προσανατολίζομαι και βρίσκω ένα ξέφωτο. Είναι μια μικρή, τετράγωνη πλατεία, τριγυρισμένη από μαγαζάκια και στο κέντρο άπειροι πλανόδιοι μικροπωλητές. Σε μια μεριά, ένα ήρεμο καφέ, το "café des épices", το οποίο διαθέτει και μαγευτική ταράτσα. Η ώρα περνάει νωχελικά στην, παρά τον πολύ κόσμο, αθεράπευτα ήρεμη πλατεία των μπαχαρικών.. Ξαφνικά, με ''αρπάζει'' μια καλυμμένη μουσουλμάνα και με πείθει γρήγορα να κάνω μια φυσική χένα. Δεν αντιστέκομαι...
Ο ήλιος να χρυσαφίζει και να αντανακλάται πάνω στα προϊόντα και η ψυχή μου να μου δείχνει το δρόμο... Που για να βγω από αυτή την πλατεία προς την Jemaa el fna έπρεπε να περάσω πάλι από τον λαβύρινθο...
View attachment 13719

View attachment 13720

View attachment 13721

View attachment 13722

View attachment 13723

View attachment 13724

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[flying-doc]

Έπειτα από μια μικρή αναμονή στον έλεγχο διαβατηρίων και την έκδοση συναλλάγματος βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και αντικρίζουμε έναν κόκκινο ήλιο να ετοιμάζεται να χαθεί στον ορίζοντα κάπου μεταξύ ξανθιάς ερήμου και χιονισμένου Άτλαντα. Φοίνικες διάσπαρτοι και αμέσως οι οδηγοί ταξί ως κράχτες (στο Μαρακές έχει άπειρους) να μας προσκαλούν στο όχημά τους. Όλοι οι τουρίστες που σέβονται όμως τον έμπειρο εαυτό τους (όπως εμείς ) κατευθυνόμαστε προς το μοναδικό αστικό λεωφορείο και πληρώνοντας μόλις 50 DH το άτομο (γύρω στα 4,5 ευρώ) συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής, κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο.

Ο ήλιος ξεκίνησε να πέφτει και μόλις αποβιβαζόμαστε συναντούμε στα αριστερά 5-6 καμήλες και έναν καμηλάρη να μας προσκαλεί σε βόλτα. Προτιμούμε να κατευθυνθούμε, ενθουσιασμένοι από την εξωτική δύση του ήλιου, προς το ξενοδοχείο. Δεν θα αναφερθώ στο Sofitel Palais Imperial Hotel και στη σουίτα γιατί είναι περιττό, όλα ήταν υπέροχα σε παραδοσιακό μαροκινό στυλ με αύρα γαλλικής φινέτσας και κινηματογράφου, από εκεί πέρασαν και περνούν άλλωστε αμέτρητοι διεθνείς σταρ και μαροκινοί προύχοντες... Αυτή είναι όμως μόνο η μια όψη του Μαρακές, η πολυτελής, η ευρωπαϊκή, η αποικιοκρατική, η ίσως και ''δήθεν''. Το αληθινό Μαρακές κρύβεται αλλού, εντός των τοιχών της Μεδίνα, εκεί όπου εκτυλίσσονται στιγμές αραβικού παραμυθιού παρέα με τη φτώχεια, την εξαθλίωση και όλη τη μαγεία της ανατολής...

Η βραδιά περνάει και έρχεται το ξημέρωμα όπου ο καλός μου με αποχαιρετά με βαρύτατη καρδιά και έτσι απομένω στη σουίτα μόνη..., μια ξανθιά ευρωπαία μόνη, κατάμονη στο Μαρακές. Αποφασίζω να μην το βάλω κάτω και να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία, παρέα με όλα τα ρίσκα της περιπλάνησης μιας μη συνοδευόμενης αλλόθρησκης γυναίκας στο Μαρόκο.. Και πιστέψτε με, οι Μαροκινοί αν δουν τέτοιες γυναίκες μόνοι, επιδίδονται σε έντονο και συχνά χυδαίο φλερτ. Μιλούν, προκαλούν, κάνουν χειρονομίες. Επικίνδυνα δεν ένιωσα, αλλά μια ανασφάλεια την είχα πάντα και, για να κυκλοφορώ μόνη το βράδυ, πέρα από το μπαρ του ξενοδοχείου και παρά το πολυτελές της περιοχής, ούτε λόγος.

 

[giannismits]

Πολύ δυναμική είσοδος στο φόρουμ γιατρέ.
Αναμένουμε τη συνέχεια.

 

[elenara88]

αν θες καποια βοηθεια με τα ποστ στειλε μου μηνυμα! η γραψε εδω

 

[flying-doc]

To πρωινό με βρήκε να περνώ τα φανάρια κάνοντας το σταυρό μου (δεν υπάρχει σε αρκετά σήμανση για πεζούς παρά τη σήμανση στο οδόστρωμα!) και να εισέρχομαι τα κόκκινα τείχη της πόλης. Το Μαρακές λέγεται εξάλλου "κόκκινη πόλη". Περπατώντας κάτω από τους πολυάριθμους φοίνικες και τις νεραντζιές, βρίσκομαι σε λίγα μέτρα έξω από την είσοδο του θρυλικού ξενοδοχείου "La mamounia'', όπου έχουν διαμείνει ιστορικές προσωπικότητες του παρελθόντος. Και πάνω που είχα μείνει χωρίς χάρτη και μονάχα μ' έναν γενικό ταξιδιωτικό οδηγό του Μαρόκου, κατευθυνόμενη ακολουθώντας απλώς τις πινακίδες, συναντώ το τουριστικό λεωφορείο. Ως τότε σνόμπαρα τέτοιες ξεναγήσεις, αλλά λόγω άγνοιας και ανασφάλειας κόβω εισιτήριο και ανεβαίνω στην οροφή... Η καλύτερη επιλογή που έκανα. Ελάχιστοι τουρίστες, ο ήλιος πάνω μας να λάμπει αυτοκρατορικά, η θερμοκρασία στους 20 βαθμούς Κελσίου και η υπέροχη ξενάγηση ξεκινά. Μόλις στα 200 μέτρα πιο κάτω διακόπτεται απότομα η πολυτελής εικόνα του Μαρακές που είχα ως τότε, τέλος τα περιποιημένα πάρκα, τα χλιδάτα κτίρια και οι πεντακάθαροι δρόμοι. Μπροστά μου, ανοίγεται ένας καινούργιος κόσμος, το γνήσιο Μαρακές με τις φτωχογειτονιές.. Χαμηλά μαγαζάκια, κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, με όλα τα αγαθά του κόσμου, από φαγητά, μέχρι έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές, όλα στιβαγμένα σε ελάχιστα τετραγωνικά, μικροσκοπικά καφενεία με ηλικιωμένους και άνεργους νέους να απολαμβάνουν το τσάι τους με μάτια ταλαιπωρημένα, ενδεικτικά μιας ζωής που μόνος της σκοπός είναι η επιβίωση... Στοές στενές, σκοτεινές και πολυπληθείς με όλα τα καλούδια του κόσμου, φρούτα, λαχανικά, κρέατα... Και φυσικά γυναίκες με καλυμμένο όλο το σώμα και αφημένα μόνο τα μάτια τους σε κοινή θέα.. Στην αρχή τρομάζεις κάπως, έπειτα εκστασιάζεσαι...
Καφετέριες με γαλλικά ονόματα πιο σύγχρονες σε ορόφους που προσφέρουν μαροκινό τσάι με μέντα και όλα τα μη αλκοολούχα ποτά (απαγορεύεται σύμφωνα με το Ισλάμ το αλκοόλ) θυμίζουν εξωτικά χρόνια του '60 με '70.. Για 2013 ούτε λόγος... Και φυσικά κυκλοφοριακό χάος! Αυτοκίνητα, κάρα, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζοί όλα στην ίδια λωρίδα, ο κίνδυνος ατυχημάτων τεράστιος και διάφοροι καλοντυμένοι τροχονόμοι να αποτελούν σκηνικό κομπάρσου στην οδό του... τρόμου. Αλλά αυτή είναι η μαγεία του Μαρακές και η διαφοροποίησή του από τον καταναγκαστικό καθωσπρεπισμό της δύσης.

 

[flying-doc]

(τέταρτο μέρος)

Έπειτα από την περιπετειώδη διαδρομή με το λεωφορείο στα στενά δρομάκια των φτωχογειτονιών, με την ενίοτε συνοδεία φρέσκιας...δυσωδίας από τα βυρσοδεψεία (ελπίζω να μην ήταν τίποτα άλλο) οδηγούμαστε σε ένα... ξέφωτο, ένα μεγάλο πάρκο με αμέτρητες, υπέροχα στολισμένες άμαξες με άλογα, ειδικά προορισμένες για τις βόλτες των επισκεπτών. Στα αριστερά δεσπόζει ο υψηλότερος μιναρές του Μαρόκου, του τζαμιού Κουτούμπια, που δίνει χαρακτηριστική νότα στο κέντρο της πόλης και είναι ορατός χιλιόμετρα μακριά, ενώ στα δεξιά, αχ στα δεξιά, πέρα από τον συρφετό των πεζών και των μοτοποδηλάτων, ανοίγεται μπροστά μας η Jemaa el fna, η διασημότερη πλατεία της Αφρικής και εδώ και πάνω από μια δεκαετία μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Aποβιβάζομαι αμέσως από το λεωφορείο, η είσοδος στη μηχανή του χρόνου και στα αραβικά παραμύθια μόλις ξεκίνησε!

 

[elenara88]

εκανα ποστ και κεφαλαιο αυτο δεν ηθελες ; αν θες τιτλο στα κεφαλαια το φτιαχνουμε

 

[soudianos]

καλώς ήρθες και καλή αρχή

 

[flying-doc]

(πέμπτο μέρος)

Αντικρίζοντας την πλατεία Jemaa el fna, αφέθηκα απλώς στα θέλγητρά της... Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί έναν υπαίθριο χώρο ανάμεσα στα χαμηλά κτίρια, που οι άνθρωποι και το ''πανηγύρι'' που επικρατεί εκεί μέρα και νύχτα, τη μετατρέπουν σε έναν επίγειο παράδεισο. Εκεί έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας ''Μούμια'', που απεικονίζουν το Κάιρο του 1920. Σε τέτοιες εποχές γυρίσαμε λοιπόν... Παντού ο ήχος της ερήμου, με τα πνευστά των ντόπιων (σε στυλ ζουρνά) να χαιδεύουν τ' αυτιά μου.. Και νά σου μπροστά μου να ξεφυτρώνουν νερουλάδες με παραδοσιακές κόκκινες ενδυμασίες, γητευτές φιδιών, γυναίκες που κάνουν χένα, ''μαϊμουδιάρηδες'', ακροβάτες, άντρες χορευτές μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες, (σιγά μην επέτρεπαν στις γυναίκες τους να χορεύουν σε δημόσια θέα), γυναίκες που ρίχνουν τα χαρτιά, παραμυθάδες... Ένας παράδεισος που σε μαγεύει, που θες να τα δοκιμάσεις όλα, να τα ζήσεις όλα... Άνθρωποι που επιβιώνουν κάνοντας αυτές τις δουλειές. Και κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα με ένα φίδι στο λαιμό (κάτι που σε άλλες συνθήκες θα το έτρεμα και θα το απέφευγα), δύο στα χέρια, ένα στο κεφάλι και γονατιστή στο έδαφος να φωτογραφίζομαι δίπλα σε δυο κόμπρες που χόρευαν στον ήχο του γητευτή τους... Ακολούθησαν φωτογραφίες με τον γητευτή, ο οποίος αφού με είδε μόνη (όπως σας είπα παραπάνω, δεν το συνιστώ), επιδόθηκε σε έντονο φλερτ, μου ζήτησε να βγούμε, δεν δεχόταν αρχικά τα λεφτά που του έδωσα και ήθελε να με γνωρίσει καλύτερα! Φυσικά, όπου φύγει φύγει... Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα χρυσοπληρώνονται σ' αυτή την πλατεία, ακόμα και η ανάσα!
Ότι ''κλικ'' και να κάνεις το πληρώνεις τουλάχιστον γύρω στα 20 DH (κοντά στα 2 ευρώ), όσο για τα φίδια έδωσα συνολικά 10 DH και μάλιστα μετά από πολλά παζάρια. Κάποια στιγμή είχα μείνει από ψιλά του τοπικού νομίσματος και πλήρωσα με ευρώ. Σημειωτέον ότι το νόμισμά μας είναι ευπρόσδεκτο, αλλά μόνο από 1 ευρώ και πάνω! Όταν πήγα να δώσω 30 cents μου τα πέταξαν με θυμό στη μούρη! Παντού κράχτες, ανατολίτες, που προσπαθούν να πιάσουν το θήραμά τους και να το γδάρουν! Μαγεία όλα αυτά, αλλά μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες έμαθα το κόλπο και απομακρυνόμουν εγκαίρως!
Η ίδια πλατεία άκουσα ότι τη νύχτα σφύζει από ακόμα περισσότερο κόσμο και γεμίζει με τοπικές υπαίθριες καντίνες με όλα τα καλά του κόσμου.. Χορευτές, ακροβάτες, μουσικές όλο το βράδυ. Δεν βρέθηκα όμως νύχτα εκεί για να γνωρίζω περισσότερα.

Ακριβώς λίγα μέτρα παρακάτω, ετοιμάζομαι να εισέλθω σε ένα άλλο παραμύθι.. Δρόμοι είναι, κλειστή αγορά; Θα σας γελάσω... Είναι τα λαβυρινθώδη σουκς, μια εμπειρία αξέχαστη και περιπετειώδης! Προσοχή: δεν υπάρχουν οδοί και στους χάρτες δεν πρόκειται να βρείτε καμιά ονομασία!

 

[nicole.g.<3]

Καλώς ήρθες !!! Έκανες δυναμικό ξεκίνημα με την ιστορία σου..Ευχαριστούμε που τη μοιράζεσαι μαζί μας! Αναμένω τη συνέχεια

 

[soudianos]

Εlias Canetti. "Οι φωνές του Μαρρακές" εκδ. Libro
φαντάζομαι να πήγες μετά το διάβασμα αυτού του βιβλίου του νομπελίστα...

 

[flying-doc]

(έκτο μέρος) Αφού διορθώσω πρώτα ότι στους γητευτές φιδιών έδωσα 100 DH και όχι 10, δηλαδή η όλη ιστορία στην πλατεία βγήκε γύρω στα 30-40 ευρώ, συνεχίζω την πορεία μου στα σουκς.

Τα σουκς είναι δαιδαλώδη δρομάκια με μικροσκοπικά μαγαζάκια που πουλούν πληθώρα αγαθών: πρώτα απ' όλα τις χαρακτηριστικές μουσουλμανικές μαροκινές παντόφλες, μπαχαρικά, αρώματα σε μορφή σαπουνιού που τα τρίβεις πάνω σου (αχ, αυτό το γιασεμί είναι μοναδικό), φανάρια μεταλλικά σε εκατοντάδες σχήματα και χρώματα, ενδύματα-κελεμπίες, χαλιά, αποξηραμένα φρούτα, μπρελόκ, κεραμικά, βότανα, δέρματα ζώων, ζώα (!), ακόμα και αυγά ψαριού που είναι ειδικά για βουντού βρήκα! Μέσα σ' αυτά τα δρομάκια που βρίσκονται εν τέλει ανάμεσα σε χαμηλά κτίρια τα οποία ενώνονται με ψάθα στις οροφές τους και μοιάζουν σαν κλειστή αγορά (θυμίζει κάπως το Kapalı Çarşı της Πόλης, αλλά στο αρκετά πιο πρωτόγονό του) διαδραματίζονται τα ωραιότερα παζάρια του ταξιδιού. Η αλήθεια είναι ότι όλα είναι πανάκριβα εκεί: δεν αναγράφονται πουθενά τιμές, απλώς ο πωλητής βάζει μια αρχική τιμή και μετά έρχεται το παζάρι: αν δεν παζαρέψεις, δεν έχει νόημα, εξάλλου όσο και να το παζαρέψεις, στο τέλος πάλι θα αγοράσεις το προιόν σε τιμή πολλαπλάσια απ' όσο αξίζει. Αλλά αυτή είναι η χαρά της αγοράς και αυτό θέλουν και οι ίδιοι οι Μαροκινοί. Παρά τον υπερβολικό κόσμο και τα χαοτικά δρομάκια που δεν ξέρεις που πας και από που βγαίνεις, η ζωή για τους Μαροκινούς πωλητές κυλάει αργά και... χαλαρά. Ανάμεσά μας συχνά περνούν καροτσάκια που τα σέρνει κάποιος που φωνάζει στα μαροκινά να κάνουμε στην άκρη, μια φορά δεν πρόσεξα και μου... συνέθλιψε το πόδι, χωρίς να ακούσω ούτε μια συγγνώμη! Χάθηκα στα σουκς, κάποια στιγμή βγήκα σ' ένα όπου κατασκεύαζαν τα μεταλλικά φανάρια, σε ελάχιστα τετραγωνικά, εργαζόμενοι όπως 100 χρόνια πριν.. Υπάρχουν σουκς για κάθε είδος προϊόντων, πέρα από τα προαναφερθέντα μέχρι και σουκ βαφής υφασμάτων υπάρχει.. Τα βυρσοδεψεία τα μετέφεραν σχετικά εκτός κέντρου, για το λόγο των δυσβάσταχτων οσμών τους.

Κάποια στιγμή νομίζω ότι προσανατολίζομαι και βρίσκω ένα ξέφωτο. Είναι μια μικρή, τετράγωνη πλατεία, τριγυρισμένη από μαγαζάκια και στο κέντρο άπειροι πλανόδιοι μικροπωλητές. Σε μια μεριά, ένα ήρεμο καφέ, το "café des épices", το οποίο διαθέτει και μαγευτική ταράτσα. Η ώρα περνάει νωχελικά στην, παρά τον πολύ κόσμο, αθεράπευτα ήρεμη πλατεία των μπαχαρικών.. Ξαφνικά, με ''αρπάζει'' μια καλυμμένη μουσουλμάνα και με πείθει γρήγορα να κάνω μια φυσική χένα. Δεν αντιστέκομαι...
Ο ήλιος να χρυσαφίζει και να αντανακλάται πάνω στα προϊόντα και η ψυχή μου να μου δείχνει το δρόμο... Που για να βγω από αυτή την πλατεία προς την Jemaa el fna έπρεπε να περάσω πάλι από τον λαβύρινθο...