tripdreamer μπορώ απόλυτα να σε καταλάβω! Το άγχος είναι φοβερό αλλά τουλάχιστον είχατε ανθρώπους που μπορούσατε να συνεννοηθείτε στα Αγγλικά, όχι σαν εμάς στο Καράκας! Τι έγινε στην επιστροφή??? Σε είχαμε έννοια που ταξίδευες με συνδυασμό πτήσεων. Είναι τελικά μεγάλο άγχος και ρίσκο αυτό το πράγμα. Το σημαντικό όμως είναι ότι πήγες στον προορισμό σου, σωστά?
Παρόμοια οδύσσεια πέρασα και'γω ερχόμενος στο Πόρτλαντ από Αθήνα. Οι πτήσεις μου ήταν οι εξής:
Αθήνα-Λονδίνο με British Λονδίνο-Σικάγο με British
Σικάγο-Πόρτλαντ με United Airlines
όλα αυτά με ενιαίο εισιτήριο.
Κάνοντας checκ in στην Αθήνα η κοπέλα της British με διαβεβαίωσε πως δεν θα χρειαστεί να μεταφέρω εγώ τις βαλίτσες μου, θα τις παραλάβω στο Πόρτλαντ. Μάλιστα και το αυτοκόλλητο που κόλλησε είχε τελικό προορισμό PDX (Πόρτλαντ).
Η πρώτη πτήση ως το Λονδίνο, μια χαρά.
Η δεύτερη ως το Σικάγο, επίσης. Ήταν και άδειο το αεροπλάνο και άλλαξα και θέση για να έχω παράθυρο (η έξυπνη στο check in μου είπε πως δεν υπήρχε θέση στο παράθυρο, απορώ αν κοίταξε καν) ενώ οι αεροσυνοδοί της BA με έψαχναν στην αρχική μου θέση για να μου φέρουν το χορτοφαγικό μου γεύμα που θέλει ειδική παραγγελία όταν κλείνεις το εισιτήριο. Φτάνω λοιπόν στο Σικάγο και έχω 1 ώρα και 45 λεπτά ως την επόμενη πτήση.
Περιμένω στην ουρά και περνάω από έλεγχο διαβατηρίων. Ευτυχώς μου έκοψε και λέω δεν κάνω μια ερώτηση. Δείχνω στον τυπά τα εισιτήρια και τα boarding passes μου και του εξηγώ και μου λέει πως πρέπει να παραλάβω εδώ τις αποσκευές και να τις παραδώσω ο ίδιος για την επόμενη πτήση παρόλο που είχα ήδη boarding pass και δεν φανταζόμουν πως χρειαζόταν να κάνω check in ξανά.
Πάω λοιπόν στην παραλαβή αποσκευών και περιμένω. Περιμένω, περιμένω... Κάπου τελευταίες φτάνουν και οι δικές μου! Backpack στον ώμο όπως όπως και τρέξιμο προς τις connection flights. Με σταματάνε και μου ζητάνε το χαρτάκι που ρωτάνε αν φέρνεις στη χώρα τρόφιμα κτλ. Ωραία λέω, τώρα θα μου πουν να ανοίξω βαλίτσες και πάει η πτήση! Τους διαβεβαιώ πως δεν έχω φέρει τρελές αγελάδες ή κοτόπουλα με γρίπη των πουλερικών, με βλέπουν και βιαστικό και με αφήνουν να περάσω στα γρήγορα. Ακολουθώ τα βελάκια και βγαίνω από το κτήριο, παίρνω το τρενάκι για τις αναχωρήσεις εσωτερικού στο κτήριο C... κάπου στα μισά συνειδητοποιώ πως είμαι ο μόνος μέσα στο τρενάκι που κουβαλάει αποσκευές. Ωχ σκέφτομαι, πατάτα έκανα... θα έπρεπε να τις παραδώσω κάπου πιο πριν και πάνω στη βιασύνη μου δεν το είδα. Βγαίνω από το τρένο, περιμένω αυτό που θα με γύριζε πίσω στο κτήριο Α.
Φτάνω στο κτήριο Α, πάω να μπω.. δεν επιτρέπεται η είσοδος.. 45 λεπτά ως την αναχώρηση. Ρωτάω την ασφάλεια εκεί, μου λένε δεν μπορείς να μπεις, πήγαινε στο κτήριο C και περίμενε εκεί που κάνουν check in να τις δώσεις. Να'σου πάλι στο τρενάκι και επιτέλους στο κτήριο C. Ακολουθώ ταμπέλες σαν τρελός, έλεγχος ταυτοτήτων/διαβατηρίων και φτάνω στα check-in. Η United έχει check in για όλες τις πτήσεις μαζί και μια ουρά πάνω από 200 άτομα!! Ντάξει λέω, πάει η πτήση... 30 λεπτά ως την αναχώρηση. Τι να κάνω, τι να κάνω; Βρίσκω ένα σεκιουριτά. Του λέω πως η πτήση μου φεύγει σε 30'. Μου λέει πρέπει να περιμένεις να κάνεις check in. Του λέω έχω κάνει ήδη, του δείχνω το boarding pass, του δείχνω και τα αυτοκόλλητα στις αποσκευές και μου λέει περίμενε και απομακρύνετε βγάζοντας τον ασύρματο από τη θήκη! Τι να περιμένω σκέφτομαι πανικόβλητος που θα χάσω τη πτήση!! Ξανάρχεται και μου λέει άσε μου τις αποσκευές, θα τις περάσω εγώ χωρίς να περιμένεις, πήγαινε σε εκείνο το διάδρομο εκεί, δείξε το boarding pass και ΤΡΕΞΕ στην πύλη σου!! Λες και είχα σταματήσει να τρέχω από την ώρα που είχα φτάσει στο Σικάγο, αφού ένιωθα σαν τη Λόλα στο “Τρέξε Λόλα Τρέξε”! Τρέχω, τρέχω, τρέχω.. τρέχω στους διαδρόμους, τρέχω στις σκάλες και φτάνω στην πύλη μου καθώς μπαίνουν οι τελευταίοι επιβάτες!! Τα κατάφερα σκέφτομαι και επιτέλους παίρνω ανάσες! Εγώ θα φτάσω σκέφτομαι, το πολύ πολύ να μην φτάσουν οι αποσκευές μου απόψε. Μπαίνω επιτέλους στο αεροπλάνο και κάθομαι. Μετά από 5 λεπτά να τη η πρώτη ανακοίνωση: “Σας μιλάει ο κυβερνήτης... μπλα μπλα μπλα... λόγω τεχνικής βλάβης η πτήση θα καθυστερήσει 20 λεπτά”. Τσάμπα το τρέξιμο σκέφτομαι αλλά τι να κάνουμε; 20 λεπτά μετά η δεύτερη ανακοίνωση: “Λόγω της βλάβης πρέπει να αλλάξετε αεροπλάνα, πάρτε τα προσωπικά σας είδη και πηγαίνετε στην πύλη τάδε”. Απίστευτο σκέφτομαι... τσάμπα τόσο άγχος. Τελικά με 1 ώρα καθυστέρηση φύγαμε από το Σικάγο.. τόσο που και καφέ θα προλάβαινα να πιω! Τουλάχιστον έφτασα... και οι αποσκευές επίσης! Ουυυφ..
Αυτό είναι κανόνας... στις ΗΠΑ παραλαμβάνεις και εκτελωνίζεις τις αποσκευές σου στον πρώτο Αμερικάνικο σταθμό άφιξης... π.χ αν έχεις τελικό προορισμό το LAX και πετάς με DELTA μέσω NYC θα παραλάβεις και θα εκτελωνίσεις τις αποσκευές σου στη NYC και μετά θα τις ξαναστείλεις κανονικά για το LAX... Aμερικανικοί κανόνες ασφαλείας...
Αν το γνώριζα όλο αυτό θα ήμουν τουλάχιστον προετοιμασμένος! Και η υπάλληλος της BA στο Ελ. Βενιζέλος με διαβεβαίωσε πως θα τις πάρω στον τελικό προορισμό μου και είμαι σίγουρος γιατί μου το διαβεβαίωσε και συγγενικό μου πρόσωπο που ήταν δίπλα μου την ώρα που έκανα check-in. Δεν ξέρω πως μου ήρθε και ρώτησα στο Σικάγο αλλά ευτυχώς γιατί θα έφτανα Portland και θα αναζητούσα βαλίτσες εγώ!!
Όσο για το σύστημα ασφαλείας, από τη δική μου μικρή εμπειρία που περιέγραψα παραπάνω, μόνο ασφάλεια δεν μου φάνηκε να προσφέρει. Δεν ξέρω από τι συστήματα πέρασαν οι βαλίτσες μου αφού τις έδωσα στον σεκιουριτά (x-rays κτλ) ή αν τις περάσαν στο έτσι αφού με πρόλαβαν στο αεροπλάνο, αλλά προηγουμένως τις είχα πάνω μου και έκοβα βόλτες στο αεροδρόμιο, βγήκα σε εξωτερικούς χώρους, πήρα το τρενάκι κτλ. Κάτι θα ξέρουν για να το κάνουν έτσι αλλά εμένα μου φάνηκε λίγο κάπως...
Λίγα πράγματα για την επιστροφή. Η πτήση από ΛΑ προς JFK αυτή την φορά, με code share της Αλιταλια με Delta. Φτάνουμε λοιπόν στο γκισέ της Delta 3 ώρες πριν (σίγουρα κάτι με έτρωγε μετά από όλα), ξεκινάει το check-in, κανονικά μέχρι στιγμής, έκδοση boarding pass και... κύριοι έχετε πρόβλημα, παρακαλώ απευθυνθείτε σε supervisor. Καλή αρχή λέω από μέσα μου! Φτάνουμε ασθμαίνοντας στον supervisor της Delta για να μας πληροφορήσει ότι ναι μεν η κράτησή μας υπάρχει από την Αλιτάλια, το εισιτήριο όμως δεν είναι απελευθερωμένο στο σύστημα. Ωράια λέω και εγώ, απελευθερώστε το. Τηλέφωνα και κόντρα τηλέφωνα στην Αλιτάλια στην ΝΥ, η Αλιτάλια από εκεί εγκρίσεις από Ρώμη, αναμονή 1 ώρα μπροστά στο γκισέ όρθιοι αλλά τελικά τα καταφέραμε! Απελευθερώθηκε το εισητήριο και ήρθε η ώρα να αρχίσει ο καυγάς για το υπέρβαρο. 150 δολλάρια ήθελε η Delta. Αρχίζει ξανά η διαδικασία βρασμού, αλλά για καλή μου τύχη όπως κράταγα την εκτύπωση από το ηλεκτρονικό εισητήριο της Αλιτάλια, πέφτει το μάτι μου στα luggage restrictions που έλεγε 2PC. Ακάθεκτος λοιπόν πηγαίνω στον προηγούμενο supervisor και δηλώνω ότι δεν δέχομαι να πληρώσω τίποτε και να τα βρούν με την Αλιτάλια που δεν διευκρινίζει. Και ώ του θαύματος, αυτός συμφωνεί και μου λέει βεβαίως! Ώς και εγώ τα έπαιξα, δεν το περίμενα τόσο απλό.
Έλεγχος λοιπόν, και ξανά έξτρα έλεγχος (είπαμε είμαστε και έλληνες) και επιβίβαση για JFK.
Άφιξη στο JFK, χρόνος αναμονής 3 ώρες, ωραία λέω, θα έχουμε χρόνο για χαζολόγημα σε duty free, τσιγαράκια στο κρύο και φαγητό. Όχι βέβαια όμως... Γιατί μπορεί η Αλιτάλια να άνοιξε το εισητήριο στην προηγούμενη πτήση της Delta, όχι όμως και στην δική της!
Ξανά λοιπόν τηλέφωνα, ξανά αναμονή στο γκισέ, αυτή τη φορά μετά βρισίματος (ε, έχει και η ψυχραιμία τα όριά της) και οι 3 ώρες χαζέματος εξανεμίζονται σε 1 και με το ζόρι (είναι βλέπετε και οι έλεγχοι).
Επιβίβαση και... Ρώμη! Ναί φτάσαμε. Και από Ρώμη φτάσαμε και Αθήνα. Και από Αθήνα φτάσαμε και Κέρκυρα! Χωρίς άλλα προβλήματα.
Και το θεϊκό? Ήρθαν και οι αποσκευές ΚΑΝΟΝΙΚΑ!
Μπόνους του χρονογράφου: Περί ελέγχων στην Αμερική
Μπορεί να περάσαμε από διπλό σωματικό έλεγχο και έλεγχο με το καινούριο Xray. Μπορεί να μας έψαξαν τις χειραποσκευές και τις αποσκευές με τα χέρια δύο διαφορετικοί υπάλληλοι... Το μπουκαλάκι με το νερό και τα πενήντα αποτσίγαρα από το ξενοδοχείο στο ΛΑ (ένεκα της καπνοαπαγόρευσης) που είχα ξεχάσει στην χειραποσκευή μου, μετά από 3 αεροδρόμια κανείς, μα κανείς δεν το βρήκε!!!