Ελληνικό Πάσχα - Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες (μια παρεΐστικη ιστορία).

[AntRo]

Θα πιω καφέ στη Κουκουβάγια

Και Zumero κεικ σοκολατα βεβαιως βεβαιως!!

 

[KIKI]

Ωραίες ιστορίες ότι πρέπει για αυτες τις ημέρες!
Χρονια πολλά και του χρόνου να βρίσκεσαι όπου επιθυμείς.

 

[psilos3]

Ωραίες ιστορίες ότι πρέπει για αυτες τις ημέρες!
Χρονια πολλά και του χρόνου να βρίσκεσαι όπου επιθυμείς.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τα λόγια σου, χρόνια πολλά και σε σένα, καλό Πάσχα με υγεία.
Ακριβώς έτσι, του χρόνου Κυριακή του Πάσχα τέτοια ώρα να βρισκόμαστε (ακόμα ) σε κανένα τραπέζι, και όχι μπροστά από τον υπολογιστή να γράφουμε ιστορίες. Υπάρχει χρόνος άλλωστε γι' αυτές!

 

[psilos3]

2009 – Σύρος


Το ξαφνικό μεγάλο ‘’πάθος΄΄ μας για τις Κυκλάδες μας έκανε να ορίσουμε ως πρώτο και μόνο στόχο για το Πάσχα του 2009 την επίσκεψη μας στη Σύρο. Ακόμα κι αν ξεπερνούσαμε το προβλεπόμενο μπάτζετ, πληρώνοντας κοντά στα 450€ εκ των οποίων τα 370€ ήταν για αεροπορικά (νούμερα που σήμερα φαντάζουν ασύλληπτα).

Η κράτηση γι’ ακόμα μια φορά έγινε μέσω πρακτορείου, όπως και τα δωμάτια της πρώτης νύχτας την οποία και θα περνούσαμε στη Μύκονο. Ήταν μια εκδρομή πολλά υποσχόμενη σε ένα νησί διαφορετικό απ’ όσα είχαμε δει έως τώρα.

Για μένα αυτή η εκδρομή ξεκίνησε πολύ δυσάρεστα και η στήριξη των φίλων μου σε όλη τη διάρκεια της με βοήθησε αρκετά.


Μεγάλη Παρασκευή

Ξυπνήσαμε στα «ορεινά» της χώρας της Μυκόνου, στην οποία είχαμε φτάσει αεροπορικώς το προηγούμενο βράδυ.

Δεν είχαμε χρόνο ούτε για καφέ, θα το πίναμε στο πλοίο, καθώς αυτό θα αναχωρούσε άμεσα για το απέναντι νησί, που θα βλέπαμε σε μια ώρα περίπου και κάτι:

Η μπουκαπόρτα άνοιξε και η αρχοντική Ερμούπολη ήταν μπροστά στα μάτια μας:

Τα δωμάτια ήταν στο κέντρο, λίγο πάνω από το λιμάνι και αποτελούσαν προσωπική επιλογή μετά από ψάξιμο. Ήταν ίσως η πρώτη μου κράτηση ιντερνετικά. Δε χάσαμε χρόνο και βγήκαμε αμέσως βόλτα στα στενά της Ερμούπολης:

Το διαφορετικό της στυλ ήταν εμφανέστατο, σε μια αρχιτεκτονική που σίγουρα δε θυμίζει Κυκλάδες, ωστόσο μας άρεσε ιδιαίτερα:

Φτάσαμε ως το δημαρχείο της και την εντυπωσιακή πλατεία:

Και συνεχίσαμε παραλιακά, στην άκρη του λιμανιού μπροστά από τη συνοικία Βαπόρια:

Ξαναμπήκαμε στα πανέμορφα στενά και καθίσαμε για φαγητό:

Το απόγευμα πλέον επιστρέψαμε προς τα δωμάτια και καθίσαμε στη πολύ όμορφη βεράντα. Κάποιοι πήγαν στον επιτάφιο, οι υπόλοιποι πίναμε τα ποτά μας, γενικότερα λόγω της φάσης δεν υπήρχε πολύ όρεξη.

Μια βόλτα για ξέσκασμα αργά το βράδυ και μερικές μπυρίτσες στο δημαρχείο και στην άδεια πλατεία ήταν ότι καλύτερο:

Μεγάλο Σάββατο


Ξύπνημα, ανασύνταξη δυνάμεων και αμέσως στο δρόμο και στα ανηφορικά στενά της Ερμούπολης.

Μιλάμε για σκαλιά, πολλά σκαλιά…

Προορισμός της ημέρας φυσικά δεν ήταν άλλος από την «Άνω Σύρο» τον οικισμό που πλέον είναι ένα με τη Πόλη, έχοντας όμως εντελώς διαφορετικό χρώμα κατά την άποψη μου:

Πρέπει να έχεις το σχετικό ρυθμό στην ανάβαση, καθώς τα σκαλοπάτια είναι μεγάλα, ωστόσο η θέα αρχίζει και σε αποζημιώνει:

Φτάνοντας στην Άνω Σύρο διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι φτάνει στη πατρίδα του μεγάλου συνθέτη, τραγουδιστή, οργανοπαίκτη στιχουργού, μα πάνω απ’ όλα ρεμπέτη, που προσωπικά λάτρευα και λατρεύω ακόμα περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια του και μαθαίνω ακόμα περισσότερο τραγούδια του:

Φτάσαμε στη πλατεία με το όνομα του και την εξαιρετική θέα προς τη πόλη:

Τη προτομή του μεγάλου Ρεμπέτη:

Αλλά και τη θέα προς το λιμάνι της Σύρου γνωστή χρόνια για τα περίφημα ναυπηγεία της:

Επισκεφτήκαμε χωρίς δισταγμό το μουσείο αφιερωμένο στο Μάρκο Βαμβακάρη, όπου τα εκθέματα του πραγματικά συγκινούν:

(Με μεγάλη χαρά το επισκέφτηκα και δέκα χρόνια αργότερα)

Τι καλύτερο φυσικά μετά από τόση ανάβαση και περιπλάνηση στο κόσμο του Μάρκου, από ένα μαγαζί με καταπληκτική θέα που παίζει Μάρκο; Τίποτε:

Πόσο μάλλον αν έχει και πολύ παγωμένες μπύρες συνοδεία εκλεκτού μεζέ:

Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο…

Όπως ήταν λογικό το τραπέζι αυτό μας τράβηξε σα μαγνήτης, μέχρι να πέσει ο ήλιος πίσω απ’ το λιμάνι απέναντι μας:

Ήταν το σημάδι ότι πρέπει σιγά σιγά να πάρουμε την άγουσα για τα δωμάτια ενόψει της ανάστασης:

Μιας ανάστασης στο κέντρο της Ερμούπολης, που τίποτα δε διέφερε δυστυχώς από άλλα νησιά. Πολυκοσμία, κροτίδες και πυροτεχνήματα:

Καθίσαμε όσο έπρεπε, δηλαδή λίγο, περάσαμε από το δημαρχείο και καταλήξαμε μετά το φαγητό στο διπλανό πολύ ωραίο μπαρ. Εκλεκτό μπαρ…

Κυριακή του Πάσχα



Ρωτώντας αριστερά-δεξιά και καθώς ο καιρός μας έκανε τα κέφια και με το παραπάνω, αποφασίσαμε να δούμε θάλασσα και να κάνουμε εκεί το τραπέζι της Κυριακής. Μπήκαμε σε 2 ταξί και λίγα λεπτά μετά φτάναμε στο «Κίνι» προορισμό που όπως μας είχαν πει είναι μεν καλοκαιρινός αλλά διαθέτει από τις καλύτερες ταβέρνες του νησιού:

Φτάσαμε ως τη μικρή προβλήτα:

Φωτογραφηθήκαμε κανονικά, αλλά και ανάποδα σαν ανάποδοι άνθρωποι που είμαστε:

Και πιάσαμε πόστο στη καλύτερη ταβέρνα της περιοχής με τα ασυναγώνιστης νοστιμιάς πιάτα της:

Και την υπέροχη θέα. Λες και είσαι σε μπαλκόνι μέσα στη θάλασσα:

Απολαμβάνοντας διάφορα κρασιά και εδέσματα μαζί με τον ανοιξιάτικο ήλιο:

Ώσπου οι ώρες πέρασαν και ο ήλιος μας αποχαιρέτησε δίνοντας τη θέση του στη νύχτα. Εμείς όμως σταθερά εκεί:

Είχε κανείς σας αμφιβολία γι’ αυτό; Δε νομίζω...

Ήταν θέμα χρόνου να καταφθάσουν οι ενισχύσεις:

Μέχρι που μας βαρέθηκαν και μας έδωσαν μερικές μπύρες ακόμα κερασμένες καθώς οι άνθρωποι θέλαν να κλείσουν. Η ώρα ήταν περασμένη μία…

Τα ταξί μας επέστρεψαν στην Ερμούπολη στην οποία δεν ήμασταν και για πολλά όπως καταλαβαίνετε… Έτσι πρέπει να είναι άλλωστε οι σωστές οι Κυριακές του Πάσχα!



Δευτέρα του Πάσχα



Οι ώρες ήταν μετρημένες. Το αεροπλάνο αρχικά για Αθήνα και στη συνέχεια για Θεσσαλονίκη αναχωρούσε το μεσημεράκι, οπότε δε προλαβαίναμε ούτε καν το φαγητό. Σίγουρα όμως μια τελευταία βόλτα για ψώνια:

Κι ένα καφεδάκι στο λιμάνι:

Εντύπωση μας έκανε το μικρό αεροδρόμιο με τον ένα (!) υπάλληλο για όλες τις δουλειές, τα χειρόγραφα boarding passes και το ΚΤΕΛ με φτερά της Ολυμπιακής που μας πήγε στην Αθήνα:

Μια εμπειρία, σε μια ακόμα όμορφη εκδρομή που είχε λάβει τέλος!



Βαθμολογία εκδρομής

Έθιμα: 5 (Καλούτσικος επιτάφιος/εκκλησίες, ωστόσο εντυπωσιακότερα έθιμα θα δείτε όταν πέφτει μαζί με το Πάσχα των Καθολικών. Να το προτιμήσετε)

Τιμή/παροχές: 8 (Είναι οικονομική η Σύρος. Ακόμα παραμένει)

Γαστρονομία: 8 (Αρκετά καλά μπορώ να πω σε ότι δοκιμάσαμε)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 7 (Αρκετά καλά. Το ίδιο ισχύει για όλες τις εποχές του χρόνου)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 8 (Αρχοντική, διαφορετική, απλά υπέροχη)

Νυχτερινή ζωή: 5 (Μέτρια πράγματα)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 6 (Ένα ωραίο νησάκι αν και το Πάσχα κινείσαι κατά κύριο λόγο εντός πόλης)



Μέσος όρος: 6,7 Δίνοντας μια πολύ καλή επιλογή για το Πάσχα.

 

[chris7]

Μπράβο, ψηλέ. Πολύ ωραία όλα.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Greg_ce]

Πολλά μπράβο σε όλους σας! Όχι μόνο για τις Πασχαλινές σας αποδράσεις και τις ταξιδιωτικές σας αναμνήσεις, αλλά κυρίως γιατί καταφέρατε να διατηρήσετε αναλλοίωτη μια παρέα εδώ και δεκαπέντε χρόνια.

Γνωρίζουμε όλοι μας, πόσο μας αλλάζει η καθημερινότητα, οι συνθήκες της ζωής, οι υποχρεώσεις, οι επαγγελματικές και οι προσωπικές μας σχέσεις. Είναι τέτοια η επιρροή των ανωτέρω, που μας κάνει να ξεχνάμε τις παρέες μας, να χάνουμε τον αυθορμητισμό και τα «θέλω» των νεανικών μας χρόνων και να προσαρμοζόμαστε σε μια άλλη καθημερινότητα.

Το γεγονός ότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια, καταφέρνετε να διατηρείτε την ίδια δομή στην παρέα σας και μάλιστα σε ημέρες εορτασμού του Πάσχα, που είναι κατ’ εξοχήν οικογενειακές, πραγματικά αποτελεί έναν άθλο!!!

Σας θαυμάζω, και εύχομαι η δυνατή φιλία σας να συνεχιστεί για πολλά χρόνια, και με γνώμονα αυτή, να κάνετε πολλά… μα πάρα πολλά ταξίδια!

 

[psilos3]

Μπράβο, ψηλέ. Πολύ ωραία όλα.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Ευχαριστώ φίλε, προχωράω απτόητος, έχω ακόμα αρκετά κεφάλαια μέχρι να φτάσω στο σήμερα

 

[psilos3]

Πολλά μπράβο σε όλους σας! Όχι μόνο για τις Πασχαλινές σας αποδράσεις και τις ταξιδιωτικές σας αναμνήσεις, αλλά κυρίως γιατί...

Σας ευχαριστώ πολύ για όσα πολύ όμορφα και συγκινητικά γράφετε με αφορμή την ιστορία μου. Με τιμούν τα λόγια και οι τοποθετήσεις σας.
Είναι γεγονός ότι αυτό που πετυχαίνουμε επί τόσα συναπτά έτη προκαλεί εντύπωση στους απ' έξω, κάτι που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα εμείς που το πράττουμε και το θεωρούμε δεδομένο. Πρακτικά και αντικειμενικά όμως αποτελεί μια μικρή κατάκτηση που παγιώθηκε με τα χρόνια, καθώς βέβαια και τις ευνοικές κατά πολύ μεγάλο ποσοστό συνθήκες.

Αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους που η συγκεκριμένη ιστορία κινείται πολύ περισσότερο ανθρωποκεντρικά σε σχέση με άλλες που έχω γράψει. Ήταν και το κίνητρο τέτοιο βεβαίως. Η απώλεια της φετινής εκδρομής πονάει, όχι γιατί απλά χάθηκε ένας ακόμα προορισμός, αλλά ακριβώς γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι συνδέσεις που προαναφέρονται.

Ανταποδίδω τις ευχές από καρδιάς, υγεία να έχουμε όλοι μας να σχεδιάζουμε και να ταξιδεύουμε!

 

[psilos3]

2010 – Ρόδος


Ήταν η σειρά της Ρόδου. Η ιδέα μπήκε το περασμένο καλοκαίρι του 2009, όπου κατά την επιστροφή μας από την Αστυπάλαια περάσαμε λίγες ώρες στη πόλη, και ξαναμπήκε στον ταξιδιωτικό μας χάρτη μετά από τα παμπάλαια χρόνια της πενθήμερης.

Είναι άλλωστε ένα νησί και μια πόλη που εκτιμούμε πλέον ιδιαίτερα καθώς περνάμε από κει σίγουρα μια φορά το χρόνο (όπως και στα Χανιά) αν όχι παραπάνω.

Σημαντικό ρόλο για τη διεξαγωγή της εκδρομής έπαιξε επίσης ότι πέρασα ένα σαββατοκύριακο εκεί στα τέλη του Νοέμβρη του 2009 με τις καλύτερες των εντυπώσεων, με πολύ μικρό μάλιστα κόστος αεροπορικών. Είχε δεν είχε ένα χρόνο που είχα εξοικειωθεί απόλυτα με τους μηχανισμούς κρατήσεων, προσφορών κτλ αεροπορικών και ξενοδοχείων, οπότε και η διαφορά πλέον ήταν εμφανέστατη σε σχέση με της πάντα υψηλές τιμές των πρακτορείων.

Στις μέρες μας φαίνεται αστείο όλο αυτό, αλλά αν αναλογιστούμε το τι συνέβαινε ως το 2009 – 2010 και πίσω καταλαβαίνετε όλοι γιατί ακριβώς το λέω. Για καλή μας τύχη ο ταξιδιωτικός χάρτης άλλαξε και αλλάζει συνεχώς, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμα και σε ταξιδιώτες χαμηλού μπάτζετ να πραγματοποιήσουν πολλές εκδρομές. Ελπίζω να μην αντιστραφεί αυτός ο κανόνας από φέτος…



Μεγάλη Πέμπτη

Η πτήση αναχώρησης ήταν προγραμματισμένη για τη μεγάλη Πέμπτη το βραδάκι, γεγονός που μας έδινε μια παραπάνω νύχτα στο νησί. Καθόλου άσχημα!

Φτάσαμε με ταξί μέχρι το ξενοδοχείο το οποίο ήταν σε γνωστό πεζόδρομο του κέντρου και κατευθείαν σχεδόν βγήκαμε για τη βραδινή μας βόλτα. Κατεβήκαμε ως το «Μανδράκι» το παλιό λιμάνι δηλαδή εντός πόλης με τα διάσημα ελάφια και πιάσαμε τη κουβέντα μιας και είχαμε καιρό να βρεθούμε όλη η ομάδα μαζί. Η παρέα μεγάλωσε και τη χρονιά αυτή όπως ήταν αναμενόμενο.

Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και χωριστήκαμε, καθώς οι τρεις θέλαμε να ανακαλύψουμε τα μπαρ της παλιάς πόλης, ενώ οι άλλοι τρεις θα δοκιμάζανε τη τύχη τους στο καζίνο του νησιού. Περάσαμε τα τείχη και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε:

Στο πρώτο ελληνάδικο που κάναμε στάση για μπύρα, πετύχαμε και γνωστό ροδίτη τραγουδιστή και για το τρολάρισμα στηθήκαμε στην ουρά για φωτογραφία μαζί του (με photo bombing) όπως οι δεκαπεντάχρονες:

Αφού τελείωσε η ώρα της χαράς, συνεχίσαμε την ανάβαση στη παλιά πόλη μέχρι που ξαφνικά ένα μπαρ από το οποίο ακουγότανε καλή μουσική έπεσε στο διάβα μας. Ήταν το σημείο σταθμός στην εκδρομή και σε μετέπειτα εκδρομές, καθώς ανακαλύψαμε τη «Ρωγμή του χρόνου», ένα μπαρ που θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αν όχι το καλύτερο που ‘χω βρεθεί στην Ελλάδα, και σίγουρα το από τα κορυφαία της νησιωτικής, για το οποίο έχω αναφερθεί πολλές φορές σε ιστορίες μου και όχι μόνο. Βρήκαμε το κενό που θέλαμε στο μπαρ και αμέσως γίναμε ένα με το χώρο, γνωριστήκαμε και ακούσαμε αγαπημένες ροκ μουσικές, κάτι που μας έκανε να αισθανθούμε ακόμα πιο άνετα:

Καθίσαμε όσο άντεχε η νύχτα, μέχρι που επιστρέψαμε να βρούμε τους υπόλοιπους:

Ο αυτόματος πωλητής απέναντι από το ξενοδοχείο θεωρήθηκε κάτι σαν δώρο θεού τέτοιες ώρες και ζούσε στιγμές δόξας κάθε πρωί:

Μεγάλη Παρασκευή



Το κάψιμο, του καψίματος. Σε κάθε εκδρομή υπήρχαν τέτοιες μέρες, γιατί όχι και σ’ αυτήν; Πώς γίνεται λοιπόν όταν υπάρχει τόσο καλό κλίμα, γέλιο και τα συναφή ένας πρωινομεσημεριανός καφές να μετατρέπεται σε «παρτυ» είναι κάτι πολύ σχετικό…

Φυσικά μη περιμένει κανείς να ασχοληθούμε με αξιοθέατα. Το μεγαλύτερο αξιοθέατο που ακολούθησε ήταν το απέναντι γυράδικο με τα ωραία πιάτα του και τις ακόμα πιο ωραίες παγωμένες ρετσίνες του. Καθόλου εντάξει για Μεγάλη Παρασκευή μεν, αλλά:

Δε ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, όχι μόνο σε μας αλλά σε πολύ κόσμο που ξέρω και βλέπω ανά την Ελλάδα. Η μέρες αυτές έχουν μετατραπεί σε μέρες μεγάλης γιορτής, οινοποσίας και ακατάσχετου φαγητού. Λίγοι τηρούν τις παραδόσεις και σίγουρα όχι εμείς…

Τον επιτάφιο ακολούθησαν όσοι είχαν το κουράγιο μετά από μια τέτοια μέρα, όσο οι υπόλοιποι μπαίνανε σε διαδικασία ετοιμασίας. Ήδη το μπαρ της Ρωγμής αποτελούσε μυστήριο για τους υπόλοιπους που δε το είδαν, κάτι που έκανε την επίσκεψη μας εκεί δεδομένη.

Ξεκινήσαμε παραλιακά, μπήκαμε στη παλιά πόλη και προχωρήσαμε ανηφορικά.

Δυσκολευτήκαμε αφάνταστα να βρούμε το μπαρ στα περίεργα σοκάκια της παλιάς πόλης, ωστόσο η βοήθεια των περαστικών ήταν καταλυτική. Το μαγαζί άρχισε να γίνεται αγαπημένο, φιλοξενώντας μας ολόκληρο το βράδυ:

Με τα τελευταία ποτά να τα παίρνουμε πακέτο για απέναντι καθώς έπρεπε να κλείσουν:

Χρειάζεται να πω ότι είχε ήδη ξημερώσει; Δε νομίζω….

Μεγάλο Σάββατο

Ξύπνημα μετά βίας καθώς δεν έπρεπε πάλι να το κάψουμε και βόλτα στη παραλιακή. Το καλοκαίρι δεν είχε έρθει ακόμα όπως φαινόταν:

Ακολούθησε η επίσκεψη μας στο ενυδρείο της Ρόδου. Ε αφού δε το ΄χαμε δει σα μαθητές στη πενθήμερη το κάναμε τότε. Ωραίο αν και λίγο παραμελημένο:

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς το Μανδράκι:

Έχοντας απέναντι το φρούριο του Αγίου Νικολάου:

Η βόλτα ήταν εξαιρετική στη παραλία και ο καιρός ακόμη καλύτερος:

Απέναντι τα κάστρα και η πανέμορφη παλιά πόλη, μια πόλη που διατηρείται άψογα φυσικά:

Συνεχίσαμε το περίπατο σε όλη τη περίμετρο του μικρού λιμανιού:

Φτάνοντας μέχρι το φρούριο του Αγίου Νικολάου:

Ακριβώς κάτω από τα ελάφια – σύμβολα του νησιού:

Σε ένα μέρος που εικάζεται (κάτι που είναι μάλλον ανακριβές) ότι στεκόταν ο κολοσσός της Ρόδου, το τεράστιο άγαλμα που απεικόνιζε το θεό Απόλλων δηλαδή, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου:

Κάναμε μια στάση για πρόχειρο φαγητό, και συνεχίσαμε προς τη παλιά πόλη, προχωρώντας παραλιακά προς το καινούριο λιμάνι:

Στη πολύ όμορφη ξύλινη αποβάθρα:

Μέχρι να βρούμε μπροστά μας μία από τις εισόδους:

Συνεχίσαμε το περπάτημα:

Μέχρι που κάναμε στάση σε μια πολύ όμορφη πλατεία που βρήκαμε για να πιούμε ένα καφεδάκι.

Ε εκεί έγινε το «θαύμα» το οποίο από τον απόλυτο εκνευρισμό μας «έφτιαξε» τη μέρα. Από τη πίσω πλευρά του μαγαζιού πετάχτηκε μία κροτίδα πάνω στη σκεπή, η οποία κύλησε και έσκασε ακριβώς πάνω στο τραπέζι μας, κάτι που μας προκάλεσε το πανικό!

Έχετε καταλάβει από την ανάγνωση νομίζω πόσο σιχαινόμαστε αυτά τα Πασχαλινά «έθιμα» σε όλη την Ελλάδα που δε λένε να εκλείψουν με τίποτα.

Σηκωθήκαμε έντρομοι και ένας δύο από εμάς προσπάθησαν να βρουν τους δράστες ανεπιτυχώς. Οι κοπέλες που δούλευαν το καφέ βγήκαν κι αυτές έξω σαστισμένες, καθώς πέρα από ‘μας είχε κι άλλο κόσμο που δυσανασχέτησε. Κάπου εκεί μας έβγαλαν από ένα σφηνάκι να ηρεμήσουμε και φυσικά εμείς άλλο που δε θέλαμε! Με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαμε στο μπαρ και μεταβάλλαμε τη τρομάρα μας σε πάρτυ. Τα σφηνακια και τα σεικερ γίναν πολλά, πάρα πολλά...

Καταφέραμε να ξεκολλήσουμε από κει αργά, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής μέσα απ’ τη παλιά πόλη.

Την Ανάσταση τη πρόλαβα οριακά, καθώς δεν ήμουν σε θέση, οπότε δεν έχω τρομερή άποψη, όχι ότι μου μεταφέρθηκε κάτι ιδιαίτερο δηλαδή. Τυπική διαδικασία σε μια εκκλησία στο γνωστό πεζόδρομο της νέας πόλης, η οποία ήταν γεμάτη κόσμο.

Η συνέχεια λόγω Μεγάλου Σαββάτου γνωστή και μη εξαιρετέα:

Είχαμε κάνει προετοιμασία άλλωστε…


Κυριακή του Πάσχα

Η έντονη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου δεν έδινε και πολλά περιθώρια. Ο σχεδιασμός μας εκείνα τα χρόνια ήταν διαφορετικός, κάτι που βλέπω τώρα με καθαρότερο μυαλό αλλά δε πειράζει, όλα διορθώνονται…

Ώρα για Πασχαλινό τραπέζι λοιπόν κι αφού ρωτήσαμε πληροφορίες στη πιάτσα των Ταξί, κινηθήκαμε στα 20 χιλιόμετρα περίπου από τη πόλη της Ρόδου, στον οικισμό «Αφάντου» στον οποίο βρίσκεται μια εκπληκτική ταβέρνα στα ορεινά:

Καθίσαμε στο μεγάλο τραπέζι και παραγγείλαμε αρκετά πιάτα ως συνήθως, καλομαγειρεμένα όπως αποδείχτηκαν:

Δεν είχαμε διάθεση για κρασί, είχαμε όμως για αλκοόλ. Αλίμονο:

Οι λίγες -σχετικά με άλλες Κυριακές του Πάσχα- ώρες παραμονής μας στη ταβέρνα ήταν ικανοποιητικότατες, εξάλλου είχαμε μπροστά μας το τελευταίο βράδυ μας στη Ρόδο, και οι φίλοι στη Ρωγμή μας περίμεναν.

Αφού ετοιμαστήκαμε πήραμε το γνωστό δρόμο μέσα απ’ το λαβύρινθο των τειχών:

Η αλήθεια είναι πως κι εμείς το περιμέναμε το συγκεκριμένο βράδυ:

Ένα από τα καλύτερα ταξιδιωτικά βράδια σε νησί:

Αν και ο ποιητής του δρόμου αναφέρει ότι «Στα μπαρ βαριέσαι», δεν είμαστε οι άνθρωποι που επιβεβαιώνουν μια τέτοια ρήση…

Δευτέρα του Πάσχα

Είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι τη βραδινή πτήση μας, και οφείλαμε να τον εκμεταλλευτούμε έστω και τη τελευταία μέρα.

Καφεδάκι λοιπόν και βόλτα για φωτογράφηση στη παλιά πόλη:

Μια παλιά πόλη που έπρεπε επιτέλους να τη δούμε και με το φως της ημέρας σαν άνθρωποι:

Εντυπωσιακό το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου:

και ο δρόμος από τη πίσω του πλευρά:

Που κινείται περιμετρικά του παλατιού:

Φτάνοντας στην οδό Ιπποτών:

Το αγαπημένο μου σημείο στη παλιά πόλη:

Μια παλιά πόλη που ακόμα κινούνταν σε χειμωνιάτικους ρυθμούς, με τα περισσότερα καταστήματα να είναι κλειστά:

Κάναμε μερικά ψώνια και φάγαμε πρόχειρα, επιστρέφοντας από τη γνωστή παραλιακή διαδρομή:

Με ένα ποτό στο περίφημο Κούκο, έκλεισε ακόμα ένα πασχαλινό εκδρομικό κεφάλαιο!



Βαθμολογία εκδρομής

Έθιμα: 2 (Αν υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς είναι σε χωριά εκτός Πόλης)

Τιμή/παροχές: 7 (Αρκετά καλές επιλογές για όλα τα πορτοφόλια)

Γαστρονομία: 6 (Καλό φαγητό χωρίς κάτι άξιο αναφοράς ή τοπικό πιάτο)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 8 (Άλλοι άνθρωποι εκτός καλοκαιριού οι Ροδίτες)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 8 (Παλιά πόλη που δεν υπάρχει αλλού όμοια της)

Νυχτερινή ζωή: 10 (Άξια, καλύπτει όλες τις προτιμήσεις)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 8 (Αρχαιολογικοί χώροι, χωριά και πολλά ακόμη ωραία πράγματα. Νοικιάστε αμάξι οπωσδήποτε)



Μέσος όρος: 7 Εξαιρετική εκδρομή σε κάθε περίπτωση, χωρίς όμως τα έθιμα του Πάσχα.

 

[psilos3]

2011 – Χίος



Αν για κάποιους το όνομα της Κέρκυρας είναι το νούμερο ένα σε ταξιδιωτικό προορισμό, αυτό της Χίου είναι σίγουρα το δεύτερο, καθώς έχει συνδεθεί άρρηκτα με Πασχαλινό τουρισμό κυρίως λόγω του έθιμού στο Βροντάδο αλλά και όχι μόνο.

Δε θέλαμε φυσικά και πολλά για να καταλήξουμε εκεί, καθώς μόνο και μόνο το γεγονός ότι το νησί αποτελούσε προορισμό το έκανε αυτόματα ταξιδιωτικό μας στόχο. Βοήθησε πάρα πολύ στην απόφαση μας και η απευθείας πρόσβαση από τη Θεσσαλονίκη με πολύ βολικές πτήσεις της Astra και καλές τιμές. Το ξενοδοχείο από κει και πέρα ήταν το μόνο εύκολο, αστοχήσαμε όμως στο καταρτισμό του πλάνου και στη μη ενοικίαση αυτοκινήτου, κάτι που θα το καταλαβαίναμε σχεδόν αμέσως. Ήταν μια εποχή επίσης που τριγυρνούσαμε πολύ στο Βόρειο Αιγαίο.

Ωστόσο η παγιωμένη πλέον κατάσταση είχε πάρει για τα καλά το δρόμο της. Αναζήτηση εισιτηρίων από πολύ νωρίς, εύρεση στόχου από ακόμα πιο νωρίς (οι συζητήσεις ξεκινούν από το τρέχων Πάσχα για το επόμενο) και η παρέα ανοιχτή όπως πάντα για νέα μέλη. Μια



Μεγάλη Πέμπτη

Το γεγονός ότι η Astra μας άλλαξε το πρόγραμμα λίγες μέρες πριν, κάνοντας μας τη πτήση από βραδινή σε μεσημεριανή, δε μας στεναχώρησε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα καθώς κερδίζαμε χρόνο, βόλτες, τραπέζια κτλ στο νησί. Προσγειωθήκαμε με ασφάλεια καθώς είχε λίγο αέρα στο αεροδρόμιο του νησιού και λίγα λεπτά μετά ήμασταν στο ξενοδοχείο, καθώς το αεροδρόμιο είναι ουσιαστικά μέσα στη πόλη!

Δε χάσαμε χρόνο, πιάνοντας σχεδόν αμέσως τραπέζι σε ένα από τα πολύ ωραία τσιπουράδικα της παραλιακής. Γενικά προλάβαμε και τα κάναμε όλα τη Πέμπτη το βράδυ, διαπιστώνοντας πόσο έντονη νυχτερινή ζωή έχει η Χίος. Γυρίσαμε αρκετά μπαρ:

Και όπως είναι απόλυτα φυσικό είδαμε το ξημέρωμα:

Το πρώτο μας ξημέρωμα στο νησί:

Μεγάλη Παρασκευή

Το σοβαρότερο λάθος της εκδρομής ήταν ότι δε νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο να κάνουμε τη δουλειά μας και να δούμε τα πάντα όπως θέλαμε. Αφού βγήκαμε παραλιακά, κατευθυνόμενοι προς τα ΚΤΕΛ:

Όπου διαπιστώσαμε ότι δεν διεξάγονται δρομολόγια τη Μεγάλη Παρασκευή.

Έτσι αναγκαστικά στραφήκαμε στη πολύ ακριβή λύση του Ταξί, μιας και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Προορισμός μας ήταν τα πασίγνωστα Μεστά, περιοχή στα νότια του νησιού σε απόσταση σχεδόν 40 χιλιομέτρων από τη πόλη.

Περάσαμε μέσα από το μοναδικής ομορφιάς χωριό με το όνομα Πυργί στο οποίο δε σταματήσαμε. Αυτά είναι τα λάθη του σχεδιασμού που πληρώσαμε…

Το ταξί μας άφησε στο επίνειο των Μεστών, χωρίς δυστυχώς να μας πληροφορήσει ότι τέτοια εποχή δεν υπήρχε τίποτα να κάνουμε εκεί:

Πάρα μόνο μια ολιγόλεπτη βόλτα:

Πήραμε ψύχραιμα το γεγονός και ξεκινήσαμε με τα πόδια προς το χωριό των Μεστών:

Η διαδρομή στο κάμπο με τα ελαιόδεντρα ήταν υπέροχη, επαναφέροντας το χαμένο μας κέφι:

Λίγα χιλιόμετρα περπατήματος μετά, μπαίναμε στο πανέμορφο αυτό χωριό της Χίου:

Ένα χωριό πετρόχτιστο απ’ άκρη σ’ άκρη που αδημονούσαμε να περπατήσουμε:

Περάσαμε από τη κεντρική πλατεία:

Και χαθήκαμε στα στενάκια:

Στενάκια πολύ όμορφα γεμάτα μυρωδάτα λουλούδια:

Γραφικά σημεία με καμάρες:

Δαιδαλώδη σοκάκια του οικισμού που ανήκει στα περιβόητα Μαστιχοχώρια, τα οποία χαίρεσαι να περπατάς:

Μια πολύ ωραία εμπειρία από ένα ξεχωριστό μέρος της Ελλάδας:

Προχωρήσαμε στους λαβίρυθους του χωριού:

Καταλήξαμε και πάλι στη πλατεία η οποία ήταν γεμάτη κόσμο. Ήταν η ώρα για το καθιερωμένο ουζάκι της Μεγάλης Παρασκευής, σε ιδανικές συνθήκες με υπέροχα πραγματικά συναισθήματα:

Παρακολουθήσαμε εκεί τις διαδικασίες του Επιταφίου κι αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας γυρίσαμε το βράδυ πλέον στη πόλη της Χίου.

Βράδυ το οποίο οι μόνοι που είχαμε αντοχές να ακολουθήσουμε ήμασταν εγώ κι ο Κωστάκης:

Γυρίσαμε τα ροκ μπαρ της περιοχής, καταλήξαμε σε ένα κλαμπ και σε ένα άλλο βραδινό μαγαζί και καθώς θέλαμε να συνεχίσουμε τη νύχτα και ψάχναμε ένα μπαρ ακόμα, ενεργήσαμε στα πλαίσια του «ρωτώντας πας στη πόλη» και ρωτήσαμε δύο παλικάρια που βρήκαμε στη παραλιακή μήπως το ξέρουν.

Με χαρά μας απάντησαν ότι και αυτοί πηγαίνουν στο ίδιο και μας πρότειναν να μας πάνε με το αμάξι τους. Δύο εμείς και δύο οι Χιώτες λοιπόν (σα την ομώνυμη παροιμία) ξεκινήσαμε για το προορισμό μας, για μια νέα μπαρότσαρκα για την ακρίβεια, αφού πρώτα κάναμε στάση σε ένα άλλο κλαμπ που ήταν η παρέα τους, μας γνωρίσανε, μας κεράσανε τεκίλες, πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας φτάνοντας στο μαγαζί το οποίο ψάχναμε, όπου επίσης μας κεράσανε τα ποτά. Τι να πω, δεν έχω λόγια για τη φιλοξενία των ανθρώπων σε δύο άγνωστους ουσιαστικά τύπους…

Το όλο περιστατικό το αναφέρω ως δείγμα ευγνωμοσύνης στα παιδιά. Να είστε πάντα καλά!



Μεγάλο Σάββατο

Μετά και τη περιπετειώδη προηγούμενη νύχτα, σηκωθήκαμε πριν το μεσημεράκι και βγήκαμε για βόλτα στη Χίο.

Ήπιαμε το καφέ μας σε μια πολύ όμορφη πλατεία πίσω από τη παραλία:

Μετά από μια μικρή βόλτα που κάναμε στην αγορά, ακολουθήσαμε από τύχη μια ταμπέλα που παρέπεμπε προς το «Ουζερί του Μπελαμή» λέγοντας «πάμε κι ότι βγει, αν δε μας αρέσει φεύγουμε»

Έλα όμως που η επιλογή μας ήταν λίρα εκατό! Ένα ουζερί με ιδιαίτερη διακόσμηση, πολύ καλό φαγητό και το περίφημο καζανιαστό ούζο της Χίου, που δοκιμάζαμε πρώτη φορά:

Οι γαρίδες στη σχάρα με τη λευκή σάλτσα ακόμα με στοιχειώνουν:

Βαρύ κάθισμα καθώς μας πήρε η ώρα -και τα ούζα- οπότε πάλι καλά να λέμε που ήταν Σάββατο και έπρεπε να προλάβουμε την Ανάσταση:

Ήπιαμε μια μπύρα στο καφενείο κάτω από το ξενοδοχείο για σβήσιμο και ανεβήκαμε να ετοιμαστούμε.

Σάββατο βράδυ και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ξακουστό Βροντάδο με το έθιμο του Ρουκετοπόλεμου να κλέβει τη παράσταση.

Πήραμε ένα ταξί καθώς η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 10 χλμ και φτάσαμε στην «εμπόλεμη ζώνη» πριν τις 12. Φυσικά οχήματα δεν επιτρέπονταν εντός του οικισμού οπότε οφείλαμε να τον διασχίσουμε με τα πόδια:

Ευτυχώς το γλέντι με τις ρουκέτες δεν είχε ξεκινήσει για τα καλά ακόμα, δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε τις οχυρώσεις μέσα στο χωριό:

Έπρεπε να κατευθυνθούμε ορεινά, αφενός για να κάνουμε ανάσταση σε μία από τις δύο εκκλησίες, αφετέρου για να έχουμε καλύτερη θέα προς τη μάχη:

Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος καθώς φυσούσε πάρα πολύ και μας έκανε να κρυώνουμε..

Όντως λίγο μετά τις 12 αρχίζει ο πόλεμος, ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στα χρόνια τις τουρκοκρατίας και αποτελεί ουσιαστικά μάχη μεταξύ των ενοριτών της Παναγίας της Ερειθιανής και του Αγίου Μάρκου. Η βροχή από τις φλεγόμενες ρουκέτες ξεσπάει λίγο μετά το Χριστός Ανέστη, και νικητής ανακηρύσσεται αυτός που θα πετύχει περισσότερες φορές το καμπαναριό του αντιπάλου. Ένα έθιμο γνωστό παγκοσμίως που ετοιμάζεται όλο τον υπόλοιπο χρόνο:

(συγγνώμη για τη ποιότητα του βίντεο, δεν ήταν και σοβαρές οι πηγές λήψης το 2011)

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό όλο αυτό που αντικρύζουν τα μάτια σου από κει ψηλά! Δε ξέρω αν το έθιμο τείνει προς διακοπή καθώς είναι μεγάλη η επικινδυνότητα του, ωστόσο δικαιολογεί τη φήμη που υπάρχει γύρω απ’ αυτό.

Το πρόβλημα βέβαια είναι και διαδικαστικό. Το χωριό έχει μόνο δύο δρόμους και συγκεκριμένο τρόπο πρόσβασης και εξόδου. Αν εσύ θέλεις να βγεις απ’ αυτό ενώ η μάχη μαίνεται πρέπει να περάσεις μέσα από το πεδίο βολής, κάτι που είναι αρκετά επικίνδυνο. Δεν μπορούσαμε όμως να περιμένουμε καθώς είχαμε κρυώσει πολύ. Έπρεπε να γυρίσουμε στη πόλη της Χίου. Περιμέναμε λοιπόν να κοπάσει η αναμέτρηση, κατεβήκαμε τρέχοντας προς το χωριό, προλαβαίνοντας τη τελευταία στιγμή να κρυφτούμε πίσω από ένα πυροσβεστικό όχημα για να είμαστε ασφαλείς, πιάνοντας παράλληλα τη κουβέντα με τον εποχικό πυροσβέστη για το όλο έθιμο και τη προετοιμασία του. Ακόμα μια τρεχάλα μετά από μισή ώρα μας έβγαλε από τη ζώνη του πυρός, μπαίνοντας στο πρώτο ταξί που βρήκαμε.

Η θαλπωρή της ζεστής σούπας αλλά και του Jameson αμέσως μετά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί μετά από τη σύντομη περιπέτεια μας στο Βροντάδο!



Κυριακή του Πάσχα

Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφεδάκι στη λιακάδα εκμεταλλευόμενοι το καλό καιρό. Ξέραμε ότι πρακτικά ήταν η τελευταία ημέρα καθώς πετούσαμε το πρωί της Δευτέρας, ωστόσο ήταν Κυριακή του Πάσχα και δεν είχαμε τη παραμικρή διάθεση για χαλάρωμα.

Αρχικά επισκεφτήκαμε το εμφανώς παραμελημένο κάστρο της Χίου το οποίο μας έκανε κακή εντύπωση:

Μάλιστα σε κάποιο σημείο είχε μεταβληθεί σε πάρκινγκ:

Η σύγκριση με αντίστοιχα κάστρα ανά την Ελλάδα είναι αναπόφευκτη… Η εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο…

Φύγαμε προς τον άδειο πεζόδρομο της αγοράς:

Βγαίνοντας παραλιακά για μερικές φωτογραφίες:

Επίσης χωρίς το παραμικρό ίχνος ομορφιάς η παραλιακή της Χίου:

Η καλή τύχη του ταξιδιώτη μας ευνόησε για πολλοστή φορά στο νησί, ρίχνοντας μας πάνω σε μια μουσική ταβέρνα με το όνομα παράγκα. Μπήκαμε χωρίς να το σκεφτούμε και πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο γεμίσαμε με πολύ ωραία Πασχαλινά πιάτα:

Και φυσικά πολλά κιλά εκλεκτό κόκκινο κρασί:

Το μεσημέρι έφερε το απόγευμα, το απόγευμα το βράδυ και το βράδυ τα όργανα, με εμάς να δίνουμε δεύτερη φορά παραγγελία. Είδαμε το μαγαζί να γεμίζει και ν’ αδειάζει, ακούσαμε όλο το πρόγραμμα, κεράσαμε την ορχήστρα, δώσαμε τις παραγγελιές μας, χορέψαμε και αποχωρήσαμε αξιοπρεπέστατοι λίγο μετά τη μία, περνώντας για μια ακόμη φορά εκπληκτικά σε Κυριακάτικο τραπέζι!

Το κλείσιμο στα μπαρ της Χίου ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν λίγες ώρες πριν αναχωρήσουμε. Η πρωινή πτήση της Δευτέρας ήταν βάρβαρη ώρα, γύρω στις εννιά το πρωί, κάτι που ήταν δυστυχώς αναπόφευκτο σε μία κατά τα άλλα υπέροχη εκδρομή

Βαθμολογία εκδρομής

Έθιμα: 9 (Για το ξεχωριστό έθιμο στο Βροντάδο)

Τιμή/παροχές: 7 (Δεν διαπιστώσαμε κάπου υπερβολή στις τιμές)

Γαστρονομία: 7 (Αρκετά καλό φαγητό όπου κι αν φάγαμε)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 9 (Είστε ωραίοι ρε μάγκες)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 6 (Μεστά, Πυργί και χωριά το σώζουν. Η πόλη τραγική)

Νυχτερινή ζωή: 9 (Πολύς και ωραίος κόσμος, αρκετές επιλογές)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Εφόσον υπάρχει μεταφορικό μέσο το νησί έχει πολλά να προσφέρει. Σπήλαια, χωριά, δάση, παραλίες και πολλά άλλα)



Μέσος όρος: 7,7 Με τη Χίο να σκοράρει πολύ ψηλά συνολικά και να αποτελεί άξιο προορισμό για το Πάσχα

 

[psilos3]

2012 – Σάμος



Ήταν οι εποχές του Βόρειου Αιγαίου, καθώς οι συνθήκες ήταν παραπάνω από ευνοϊκές γι’ αυτό. Όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε για προορισμό και τέθηκε στη κουβέντα το νησί της Σάμου, παρόλο που δε γνωρίζαμε αρκετά πράγματα γι’ αυτό, καταλήξαμε με περισσή ευκολία.

Σημαντικό ρόλο βέβαια έπαιξε και το γεγονός της πολύ οικονομικής τιμής συνολικά, περί τα 130€ συμπεριλαμβανομένου αεροπορικού εισιτηρίου, διαμονής και αυτοκινήτου. Όχι κι άσχημα και η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με τα ποσά που κληθήκαμε να πληρώσουμε σε προηγούμενες εκδρομές.

Πλέον η εμπειρία, η σωστή οργάνωση και προνοητικότητα έπαιζαν ξεκάθαρο ρόλο σε ότι βρίσκαμε. Στη συγκεκριμένη εκδρομή κλείσαμε και αυτοκίνητο και για τις τρεις ημέρες προκειμένου να μην εξαρτιόμαστε από κανέναν στο να δούμε το νησί με την ησυχία μας.



Μεγάλη Παρασκευή

Με τη πτήση να αναχωρεί από το Μακεδονία στις 6:30 το πρωί δεν υπήρχε περίπτωση κανένας να κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Δεν υπήρχε λόγος. Μαζευτήκαμε στο στέκι του χωριού μου, πίναμε τα ποτά μας και όταν η ώρα έφτασε πήγαμε για πρωινό και αναχώρηση.

Ευτυχώς όλα κύλησαν πολύ γρήγορα, καλύψαμε σύντομα την απόσταση των 15 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο «Αρίσταρχος ο Σάμιος» ως το Βαθύ που ήταν και το σημείο της διαμονής μας και το ξενοδοχείο,

το οποίο δέχτηκε να παραλάβουμε τα δωμάτια νωρίτερα αλλά αφού περάσει η καθαρίστρια. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία για μια πρωινή βόλτα στο Βαθύ:

Ο καιρός ήταν καταπληκτικός, η θάλασσα λάδι και όλα πολύ μα πολύ ήσυχα λίγο πριν τις 9:

Φάγαμε κάτι κι επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο μας για ξεκούραση:

Το μεσημεράκι που ξυπνήσαμε πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε κατευθείαν για την ίδια κατεύθυνση μ’ αυτή που ήρθαμε, λίγο έξω από το Πυθαγόρειο για την ακρίβεια:

Θέλαμε να επισκεφτούμε το εντυπωσιακό αρχαίο μνημείο που ακούει στο όνομα Ευπαλίνειο όρυγμα, μια κατασκευή για την ακρίβεια σήραγγας προκειμένου να υδροδοτηθεί το Πυθαγόρειο, αξιοθέατο το οποίο όλοι όσοι βρεθούν κάποια στιγμή στη Σάμο οφείλουν να επισκεφτούν:

Φυσικά σαν κάθε μνημείο/μουσείο/αρχαιολογικό χώρο που σέβεται τον εαυτό του στη χώρα αυτή ήταν κλειστό τη Μεγάλη Παρασκευή.

Προχωρήσαμε γύρω στο ένα χιλιόμετρο δυτικά, προκειμένου να δούμε το δεύτερο αξιοθέατο που είχαμε στη λίστα μας:

Η Παναγία σπηλιανή (ή σπηλιώτισσα) πρόκειται για ένα εκκλησάκι που βρίσκεται χτισμένο εντός σπηλαίου, το οποίο φυσικά εικάζεται ότι χρησιμοποιούταν από τους αρχαίους χρόνους για διδασκαλία και για λατρεία θεών (τι περίεργο).

Οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές και η εμπειρία πολύ όμορφη:

Επιτυγχάνοντας έναν από τους δύο στόχους λοιπόν κατευθυνθήκαμε για μια βόλτα στο Πυθαγόρειο:

Το άδειο χειμωνιάτικο Πυθαγόρειο:

Προχωρώντας προς τα πολύ όμορφα αρχοντικά του στην ανατολική πλευρά της παραλίας:

Φτάνοντας ως την άκρη της πόλης και τον ναό:

Αλλά και τα ερείπια του κάστρου του αγωνιστή του 21 Λυκούργου Λογοθέτη:

Ο καιρός είχε αρχίσει να γυρνάει εντελώς και να μην έχει καμία σχέση μ’ αυτόν που συναντήσαμε το πρωί. Δίχως να πτοούμαστε μπήκαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας προς το χωριό Μυτιλινιοί:

Περνώντας από τη πλατεία του:

Και καταλήγοντας σε ένα εξαιρετικό μεζεδοπωλείο για να τσιμπήσουμε και να πιούμε μερικές μπύρες βεβαίως:

Επιστρέψαμε στο Βαθύ το βράδυ, όπου αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο αρκετά πολύς κόσμος που συμμετείχε στη περιφορά και γέμισε κατόπιν τα μαγαζιά της πρωτεύουσας του νησιού. Βρήκαμε ένα τραπέζι, ήπιαμε τα κρασιά μας και κατόπιν συνεχίσαμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ για να γιορτάσουμε την όγδοη συνεχόμενη μας εκδρομή:

Το ξημέρωμα που μας βρήκε κατά τη διάρκεια της επιστροφής ήταν φυσικό επακόλουθο:

Μεγάλο Σάββατο



Μπήκαμε στο αμάξι με τον καιρό να μη μας κάνει καθόλου τα κέφια και διανύσαμε ευχάριστα τα 30 και πλέον χιλιόμετρα που χωρίζουν το Βαθύ με το Καρλόβασι, που ήταν και το σημείο της επίσκεψης μας, αμιγώς φοιτητική πόλη και δεύτερη μεγαλύτερη του νησιού. Η σύγκριση στο οδικό κομμάτι με τη γειτόνισσα Ικαρία στην οποία είχαμε βρεθεί το περασμένο καλοκαίρι μόνο γέλια προκαλούσε:

Κάναμε μια βόλτα δυστυχώς υπό έντονη βροχόπτωση:

Για να δούμε ότι μπορούσαμε να δούμε σ’ αυτές τις συνθήκες:

Με μια ματιά η πόλη φαινόταν ωραία, αλλά δυστυχώς δε γινόταν να τη δούμε όπως θέλαμε:

Ευτυχώς ένα μπαρ με μεγάλη ποικιλία από μπύρες, μοναστηριακές και μη βρέθηκε στο δρόμο μας σαν δώρο θεού:

Η ώρα πέρασε αφού γαζολογήσαμε και φάγαμε το κατιτίς μας, με αποτέλεσμα να μας βρει το σκοτάδι στο χωριό Μαραθόκαμπος το οποίο διαθέτει και το Πασχαλινό έθιμο με τις οβίδες. Παρκάραμε και κάναμε μια βόλτα στο χωριό:

Ωραίο χωριό με πολύχρωμα σπίτια και πλακόστρωτα δρομάκια:

Χωρίς κόσμο όμως να κινείται σ’ αυτά:

Ήπιαμε ένα καφέ στο καφενείο και καταλήξαμε ότι ήταν προτιμότερο να κάνουμε εκεί ανάσταση παρά να τρέχουμε πίσω στο Βαθύ και να μη προλάβουμε, γι αυτό και κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του χωριού. Εκεί πέφτοντας γι’ ακόμα ένα βράδυ ανάστασης δίπλα σε ανεγκέφαλους που πετούσαν κροτίδες από το προαύλιο μέχρι και μέσα στο Ναό, τσακωθήκαμε, κάναμε όπως όπως ανάσταση και αναχωρήσαμε.

Φτάσαμε στο Βαθύ και περασμένες μία ξεκινήσαμε για βραδινή περιπλάνηση:

Επιτέλους ο καιρός είχε φτιάξει και η βροχή σταματήσει, κάνοντας τη βραδιά πολύ όμορφη:

Περιπλανηθήκαμε σε μερικά νυχτερινά μαγαζιά που δε μας γέμισαν το μάτι, καταλήγοντας στο Live stage (δηλαδή μπουζουξίδικο) της πόλης παραδόξως για μας, όπου ακολούθησε η εξής στιχομυθία, για κάτι που δεν έχω ξαναδεί όσα χρόνια γυρνάω στα bar:

• Πόσο κάνει το απλό;
• 8€
• Το σπέσιαλ;
• Κι αυτό 8€ κάνει
• Δηλαδή έχεις ίδια τιμή και στα δύο;
• Ναι
• Ε καλά, φέρε σπέσιαλ…

Μερικά ποτά πιο μετά:

Βγήκαμε ενώ είχε ήδη φέξει για τα καλά, ψάχνοντας κάτι να φάμε. Κινηθήκαμε παραλιακά:

Παραδόξως δεν υπήρχε ιδιαίτερη όρεξη για ύπνο, οπότε είπαμε να συνεχίσουμε τη πρωινή βόλτα:

Και να ανέβουμε προς τις πάνω γειτονιές της πόλης:

Με τη πολύ ωραία θέα στο λιμάνι:

Περάσαμε κάποια παλιά άλλα όμορφα στενάκια:

Βγάλαμε φωτογραφίες:

Και καταλήξαμε από το πίσω δρόμο του ξενοδοχείου μας σ’ αυτό πολύ ευχαριστημένοι με όσα κάναμε στο νησί:

Κυριακή του Πάσχα

Γι’ ακόμα μια εκδρομή οι αεροπορικές εταιρείες δε μας έκαναν τη χάρη, καταλήγοντας έτσι να θεωρούμε τη Κυριακή τελευταία μέρα, καθώς τη Δευτέρα πετούσαμε πολύ πρωί για Θεσσαλονίκη.

Έτσι ξυπνήσαμε και κινηθήκαμε σε κοντινή απόσταση, προς το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και την ομώνυμη περιοχή για να κάνουμε μια βόλτα, επιτέλους με καλό καιρό στην εκδρομή:

Επιστρέψαμε στο Βαθύ για να πιούμε ένα καφέ:

Να βγάλουμε αλλά και να βγούμε φωτογραφίες:

Και πήραμε το δρόμο προς το Κοκκάρι το οποίο πρόκειται για τη κατ’ εξοχήν καλοκαιρινή περιοχή της Σάμου, κάτι που διαπιστώσαμε από τη σύντομη παραμονή μας εκεί:

Έτσι αφού είχε φτάσει πλέον αργά το μεσημέρι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του ξενοδόχου μας για μια πολύ καλή ταβέρνα πάνω στο δρόμο. Ήταν άλλωστε Κυριακή του Πάσχα στην οποία παραδοσιακά στρωνόμαστε…

Βοήθησαν τα πολύ ωραία πιάτα γι’ αυτό

Αλλά πάνω απ’ όλα το παραδοσιακό Σαμιώτικο κρασί:

Οι ώρες πέρασαν και ήταν μετρημένες. Αναχωρήσαμε για Βαθύ με προορισμό το αγαπημένο μας μπαρ προκειμένου να πιούμε μερικές μπύρες να πάρουν τη καούρα:

Όπου χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε και πάλι στα μπουζούκια:

Με απρόβλεπτες εξελίξεις στη νύχτα…

Οριακά προλάβαμε να πιούμε ένα καφεδάκι, καθώς ο χρόνος μας είχε τελειώσει. Ευτυχώς ο ένας εκ των τεσσάρων είχε πατήσει φρένο στα ποτά από πολύ νωρίς, προκειμένου να μεταβούμε με ασφάλεια στο αεροδρόμιο.

Πήραμε τα πράγματα από το ξενοδοχείο που ευτυχώς είχαμε ετοιμάσει πριν φύγουμε και με τα χαμόγελα μας και τις καλύτερες των εντυπώσεων φτάσαμε στο αεροδρόμιο προκειμένου να πετάξουμε, πρωί της Δευτέρας του Πάσχα:

Βαθμολογία εκδρομής

Έθιμα: 3 (Μόνη επιλογή ο Μαραθόκαμπος Κυριακή του Πάσχα)

Τιμή/παροχές: 10 (με την αξία της, ιδιαίτερα φθηνό νησί και φθηνή εκδρομή)

Γαστρονομία: 7 (Καλά πιάτα χωρίς κάτι το εξαιρετικό και υπέροχα κρασιά)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 7 (Αν εξαιρέσεις τους κανίβαλους του Πάσχα)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 5 (Μέτρια πράγματα γενικώς, άναρχη δόμηση στις πόλεις, το σώζει η φύση του νησιού και κάποια χωριά)

Νυχτερινή ζωή: 7 (Αυτό δε το περιμέναμε αλλά μας βγήκε)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 9 (Αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία, φύση, διαδρομές, χωριά. Δε βάζω 10 γιατί θα μπορούσαν να τα προσέξουν και εκμεταλλευτούν πολύ καλύτερα)



Μέσος όρος: 6,9 Κάτι που δε φαινόταν στην αρχή αλλά δικαίωσε τελικά την επιλογή μας

 

[psilos3]

2013 – Καλαμάτα



Το καλό φεγγάρι που είχαμε σε συνδυασμό με την εμπειρία που αποκτήσαμε όλα αυτά τα χρόνια μας οδηγούσε σε ασφαλείς σχετικά επιλογές, αναλύοντας πάντα τα δεδομένα και ψάχνοντας τις καλύτερες δυνατές λύσεις.

Το δρομολόγιο της Astra για ένα προορισμό που δεν έπαιζε και πολύ από τα βόρεια μας βοήθησε σημαντικά να πάρουμε την απόφαση μας σε συνδυασμό με τα οικονομικά βεβαίως εισιτήρια που κλείστηκαν πολύ νωρίς. Η εκδρομή βγήκε 150€ το άτομο, συμπεριλαμβάνοντας αεροπορικά, αυτοκίνητο (με καύσιμο) και ξενοδοχείο, κάτι που αυτομάτως την έκανε επιτυχημένη.

Έμενε βέβαια να το διαπιστώσουμε και στη πράξη, καθώς δεν είχαμε παραδείγματα από το συγκεκριμένο νομό. Η εντύπωση όμως συνολικά για τη Πελοπόννησο ήταν πολύ καλή από τη μικρή γεύση που ‘χαμε πάρει 5 χρόνια πριν στο Ναύπλιο. Έμενε να δούμε και στη Μεσσηνία…

Ήταν ένα ταξίδι περίεργο από πολλές συνθήκες στη παρέα με κάποια αναπάντεχα περιστατικά που είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες, ωστόσο ο θεός των ταξιδιωτών δε μας άφησε με κανένα παράπονο γι’ ακόμα μια φορά!



Μεγάλη Παρασκευή

Η αγχωτική πρωινή πτήση (λόγω ξεχασμένης ταυτότητας του ενός) έφτασε στο προορισμό της σε νορμάλ συνθήκες. Η σύνδεση με το αεροδρόμιο Μακεδονία μας έφερνε στο άλλο άκρο της χώρας με μεγάλη ευκολία. Παραλάβαμε το αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο που ήταν εντός πόλης.

Τσεκάραμε, αφήσαμε τα πράγματα, φορέσαμε τις βερμούδες μας μιας και ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και ξεκινήσαμε. Με το Πάσχα να πέφτει Μάϊο μήνα στην Ελλάδα ευρισκόμενοι κιόλας στο Νότο ήταν απόλυτα λογικό. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε παραλιακά:

Προχωρώντας στον επαρχιακό δρόμο για 35 περίπου χιλιόμετρα:

Μέχρι να αρχίσει να φαίνεται ο προορισμός μας. Το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στην υπέροχη Μεσσηνιακή Μάνη και συγκεκριμένα στο χωριό Καρδαμύλη που σιγά σιγά πλησιάζαμε:

Παρκάραμε και κάναμε μια βόλτα στη παραλία:

Λέγοντας το πρώτο «Καλώς ήρθαμε» με το γνωστό φυσικά τρόπο:

Το χωριό ήταν πανέμορφο από το λίγο που το είδαμε:

Έπρεπε όμως να συνεχίσουμε το δρόμο μας, όχι πολύ μακριά, 7,5 χιλιόμετρα πιο κάτω, στη γειτόνισσα και εξίσου όμορφη «Στούπα»

Παρκάραμε και αρχίσαμε τις βόλτες στην όμορφη παραλία του χωριού:

Φωτογραφίζοντας:

Και βγαίνοντας (για να θυμάμαι μάλλον κάτι τέτοιες στιγμές πως έβγαλα εκδρομή με γύψο):

Αλλά το καλύτερο δεν είχε έρθει ακόμα. Σε ένα από τα ουζερί της παραλίας βρήκαμε το τραπέζι με τη καλύτερη θέα και καθίσαμε για τα καθιερωμένα μεζεδοτσίπουρα της Μεγάλης Παρασκευής:

Δοκιμάζοντας επίσης τη γνωστή τοπική μπύρα που είχα λυσσάξει να πιώ πριν πάμε στη Μεσσηνία. Ωραία μπύρα:

Μας βρήκε βέβαια το Σούρουπο στο ειδυλλιακό τοπίο:

Αποφασίζοντας να παρακολουθήσουμε τη περιφορά του επιταφίου στο χωριό, μια πολύ ωραία εμπειρία.

Επιστρέφοντας στη πόλη της Καλαμάτας βράδυ πια, κάναμε μια βόλτα και βγήκαμε στο πολύ όμορφο κέντρο της:

Καταλήγοντας στα μπαρ της περιοχής, που αλλού:

Τελειώνοντας με μπυρίτσες και φαγητό λίγο πριν το ξημέρωμα έξω από τους Άγιους Απόστολους:

Μεγάλο Σάββατο

Το θερμόμετρο στο νομό Μεσσηνίας έδειχνε 30, γεγονός που μας έκανε να μετανιώσουμε για τα μαγιό που δε πήραμε μαζί μας.

Πρώτη στάση της ημέρας 35 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης, στο καταπράσινο παραδεισένιο μέρος με καταρράκτες και μικρές λίμνες που ονομάζεται Πολυλίμνιο. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε τη κάθοδο:

Τα βουητά του τρεχούμενου νερού ακουγόταν έντονα και τα κατεξοχήν υδάτινα δέντρα, δηλαδή τα πλατάνια, ήταν κυρίαρχα στο χώρο. Λίγο μετά φάνηκαν και οι πρώτες λίμνες:

Αλλά και οι μικροί καταρράκτες:

Που βρίσκονται σε πολλά επίπεδα:

Το μέρος ήταν καταπληκτικό και η ζέστη αφόρητη, κάνοντας μερικούς από μας να δοκιμάσουν το τρεχούμενο νερό:

Δε μπορούσαμε να καθίσουμε πολύ περισσότερο καθώς είχαμε συνέχεια, ωστόσο μια καλή βουτιά θα μας άξιζε:

Διανύσαμε την απόσταση των 23 χιλιομέτρων μέσα από ελαιόδεντρα:

Ώσπου η ιστορική Κωμόπολη της Πύλου άρχισε να ξεπροβάλει μπροστά μας:

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κάναμε μια βόλτα. Η θάλασσα που κοιτούσε προς τον όρμο του Ναβαρίνου ήταν δελεαστικότατη:

Οι εικόνες της μικρής πόλης ήταν πολύ όμορφες:

Καθώς και του όρμου, ο οποίος βλέπει στη Νήσο Σφακτηρία:

Η καλοκαιρινή μέρα μας χαρίζει ωραίες λήψεις:

Και η ζέστη ωραίες παγωμένες μπύρες για διάλειμμα:

Το οποίο τελείωσε και μας βρήκε και πάλι στο δρόμο. Σύντομο δρόμο, 12 χιλιομέτρων μέχρι τη Μεθώνη, όπου και θα ήταν η επόμενη μας στάση:

Με τη τάφρο και τη γέφυρα στην είσοδο του κάστρου. Ενός κάστρου το οποίο είναι από τα ομορφότερα και πιο σημαντικά του Ελλαδικού χώρου:

Φυσικά ακόμα μια φορά σε αξιοθέατο η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας καθώς ήταν κλειστό, έτσι προχωρήσαμε περιμετρικά:

Βλέποντας τον κόσμο που σιγά σιγά είχε αρχίσει να βγαίνει στην όμορφη παραλία:

Από τη μία τα τείχη και οι οχυρώσεις του ενετικού κάστρου:

Κι από την άλλη η παραλία:

Προχωρήσαμε μέχρι τη μικρή προβλήτα:

Βλέποντας τον πολυφωτογραφημένο όμορφο πύργο του:

Που λες και ξεπροβάλει απ’ τη θάλασσα

Δε θα μπορούσα να αρνηθώ σε μια φωτογραφία:

Ανεβήκαμε στις πέτρες της οχύρωσης του λιμανιού

για μερικές ακόμα καλύτερες λήψεις:

Και πήραμε το δρόμο της επιστροφής:

Πηγαίνοντας εντός του χωριού για να το δούμε και αυτό:

Αλλά και να πιούμε ένα απογευματινό καφεδάκι:

Πριν συνεχίσουμε το δρόμο των ακόμη περίπου 32 χιλιομέτρων που θα μας οδηγούσε στη τελευταία στάση της διαδρομής, τη ξακουστή Κορώνη:

Ανηφορίσαμε τα δρομάκια της:

Μέχρι που αφήσαμε αναγκαστικά το όχημα και συνεχίσαμε με τα πόδια προς τη καστροπολιτεία:

Η οποία μας εύχονταν για το Πάσχα:

Ανεβήκαμε ως τη κεντρική πύλη του Βενετσιάνικου κάστρου:

Προχωρώντας στα πέτρινα σοκάκια του:

Βλέποντας πολύ όμορφα σπίτια:

Πέτρινες εκκλησίες:

Και το φύλακα φυσικά του κάστρου:

Συνεχίσαμε μέχρι τη πύλη Β’ :

Επιστρέφοντας από εκει στη πόλη για μερικές ακόμα λήψεις:

Εξερευνήσαμε λίγο το μέρος:

Καταλήγοντας για ένα ουζάκι παραλιακά:

Δίνοντας έτσι τέλος σε μια υπέροχη μέρα γεμάτη εικόνες και παραστάσεις από το κύκλο στην ουσία του ποδιού της Μεσσηνίας:

Φτάσαμε κουρασμένοι αλλά ικανοποιημένοι στη Καλαμάτα, προλαβαίνοντας οριακά την ανάσταση καταλήγοντας πάλι να γυρνάμε τα μπαρ. Τι άλλο θέλαμε;

Το ξημέρωμα ήταν παραπάνω από σίγουρο ότι θα μας βρει να γυρνάμε…

Κυριακή του Πάσχα

Είχαμε αδικήσει αρκετά τη πόλη της Καλαμάτας, δε γινόταν όμως αλλιώς καθώς από την εμπειρία που είχαμε αποκτήσει τα περασμένα έτη αυτό ήταν το σωστό, πόσο μάλλον σε ένα εκπληκτικό νομό.

Ξεκινήσαμε τη Κυριακή για ένα καφέ στη κεντρική πλατεία, που τα πάντα υπολειτουργούσαν λόγω Πάσχα:

Είδαμε τις αναρτήσεις αλληλεγγύης στη Χαλκιδική για το αίσχος των σκουριών:

Τα σκίτσα του γνωστού καλλιτέχνη Skitsofreni :

Και μπήκαμε στο αμάξι πηγαίνοντας παραλιακά για βόλτα ως τον οικισμό της Άνω Βέργας, από τον οποίο έχει κανείς μοναδική θέα στη πόλη:

Βγήκαμε τις φωτογραφίες μας, ήπιαμε μια μπύρα κι αναχωρήσαμε:

Διανύοντας απόσταση 35 χιλιομέτρων ανεβαίνοντας τον Ταΰγετο, σε μια δύσκολη αλλά πολύ όμορφη κι ενδιαφέρουσα διαδρομή:

Δε θυμάμαι αν τη συγκεκριμένη ταβέρνα στις παρυφές του Ταΰγετου την είχαμε βρει κατόπιν έρευνας, μας την είχαν προτείνει ή έπεσε τυχαία το μάτι μας και σταματήσαμε εκεί, ωστόσο αυτό που έχω να πω είναι ότι δε μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη επιλογή!

Το πασχαλινό τραπέζι στήθηκε στη μέση του πουθενά, μπροστά από δύο πέτρες παραδοσιακού νερόμυλου, κάτω από καταπράσινα πλατάνια κι άλλα δέντρα, ακούγοντας τα ορμητικά νερά δίπλα μας να κατεβαίνουν το βουνό. Τα πολύ ωραία πιάτα συνοδεύτηκαν με τοπικό κόκκινο κρασί, ένεκα της περίστασης:

Ήταν δεδομένο ότι εκεί θα μας έβρισκε το βράδυ…

Γυρίσαμε αργά κι ετοιμαστήκαμε για τη τελευταία μας έξοδο, πιεσμένη κι αυτή, καθώς γι’ ακόμα μία φορά η κατάρα της πρωινής Δευτεριάτικης πτήσης μας κυνηγούσε. Τρίτη εκδρομή σερί που συνέβαινε αυτή η αναποδιά.

Το κέντρο της Καλαμάτας έσφυζε από ζωή καθώς σε όλα τα μαγαζιά επικρατούσε το αδιαχώρητο λόγω Κυριακής του Πάσχα. Πολύς κόσμος, ωραίος κόσμος, σε μια όμορφη και ζωντανή πόλη. Κανένα απ’ όσα είδαμε δε μας χωρούσε και κανένα δε κάλυπτε τα γούστα μας, οπότε καταλήξαμε σε ένα μπαράκι όμορφο άλλα με λιγότερο κόσμο και καλές μουσικές. Απορώ πως δε το ‘χαμε δει τόσες μέρες. Ο έμπειρος μπάρμαν με το όνομα Νίκος κατάλαβε αμέσως το ποιόν μας μόλις μας είδε να καθόμαστε στο μπαρ και να παραγγέλνουμε λέγοντας χαρακτηριστικά «Ωραία, βρήκα παρέα να πιώ απόψε» εξάροντας επίσης τους μουσάτους, λέγοντας ότι «έχουμε μπέσα»...

Δεν ήθελε και πολύ να πιάσουμε φιλίες, να πιούμε τα βαρέλια του και ένα μεγάλο συνδυασμό από σφηνάκια (μέχρι και το τσίπουρο που του χαν στείλει δώρο από Μακεδονία) καθώς η παρέα τραβούσε και με το παραπάνω, παρόλο που για κάποιους δεν ήταν καλό το πολύ πιώμα για λόγους υγείας. Το προσπεράσαμε με συνοπτικές διαδικασίες… Βγήκαμε και μια φωτογραφία κάπου στη μέση της βραδιάς:

Μιας βραδιάς που πάλι τελείωσε το ξημέρωμα, λίγες ώρες πριν σηκωθεί τ’ αεροπλάνο:

Με ελάχιστο ύπνο, πονοκέφαλο, ταλαιπωρία, αλλά μεγάλο χαμόγελο, επιστρέψαμε ακόμα ένα πρωινό Δευτέρας του Πάσχα!



Βαθμολογία εκδρομής

Έθιμα: 7 (Ξακουστός ο Σαϊτοπόλεμος της Καλαμάτας, έθιμο το οποίο για λόγους αρχής αποφασίσαμε να μη παρακολουθήσουμε. Ωραίες οι περιφορές στα χωριά της Μάνης)

Τιμή/παροχές: 7 (Νορμάλ τιμές σε ότι κι αν κάναμε, φάγαμε, ήπιαμε. Φθηνή εκδρομή)

Γαστρονομία: 7 (Ωραία πιάτα σε όλα τα σημεία που φάγαμε)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 7 (Ακούγονται πολλά, εμείς όμως είδαμε πολύ καλό πρόσωπο)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 9 (Εντός πόλης αλλά και σε όλο το νομό. Απίστευτα μέρη)

Νυχτερινή ζωή: 9 (Κόσμος, ζωντάνια κι αρκετές επιλογές για όλους)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 10 (Μου φαίνεται και λίγο… Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς. Νομίζω είναι ο πληρέστερος νομός της Ελλάδας που έχω δει. Χωριά, Κάστρα, αρχαία, Μεσσηνιακή Μάνη, ποτάμια, καταρράκτες, παραλίες, σε μια ατέλειωτη πραγματικά λίστα)



Μέσος όρος: 8 Με τη Καλαμάτα και γενικότερα τη Μεσσηνία να αποτελεί πληρέστατο πακέτο