Ελλάδα Παντού: Επιγραφές και οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα ανά τον κόσμο

[interted]

Παρίσι 2007. Λίγο διαφορετική εικόνα, κοντά στην Μονμάρτρη.

(και σταματάω εδώ για σήμερα)

 

[Grerena]

Μπρατισλάβα. Η Πρεσβεία της Ελλάδας στην κεντρική της πλατεία ...

Φλωρεντία. Το Προξενείο της Ελλάδας, στη Via Camillo Cavour, πίσω από την Galleria dell'Accademia...

Βιέννη. Η Μόνιμη Αποστολή της Ελλάδος στον ΟΑΣΕ, στην κεντρικότατη οδό Graben και πάνω από το συντριβάνι του Λεοπόλδου ...

 

[Grerena]

Πάρκο Natura Viva, κοντά στην Gardaland της Ιταλίας.
Το συγκεκριμένο τμήμα του ζωολογικού πάρκου έχει στην είσοδό του μια ταμπέλα με το όνομα: "Ανιμαλιάδις" ανάμεσα σε δυο σκίτσα αρχαιοελληνικών κιόνων...
Η λέξη animal ελληνοποιημένη... περίεργο και όμως αληθινό!

 

[escursione]

Αναμνηστική πλάκα στη βουλγαρική γλώσσα για τον ποιητή, λογοτέχνη και δημοσιογράφο Κώστα Βάρναλη στη γενέτειρα πόλη του Μπουργκάς

Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Βάρναλης κατεδαφίστηκε στο μεταίχμιο των δεκαετιών '70 - '80 και στη θέση του ανεγέρθηκε ένα κτίριο, στην πρόσοψη του οποίου έχει τοποθετηθεί αναμνηστική πλάκα με την εξής επιγραφή στη Βουλγάρικη γλώσσα : «Εδώ βρισκόταν το σπίτι όπου γεννήθηκε ο μεγάλος Έλληνας ποιητής κομμουνιστής και αγωνιστής για την ειρήνη Κώστας Βάρναλης (1884-1974)».

Σύμφωνα με άρθρο του pontosnews (6 Ιούλιος 2019) αναμένεται να τοποθετηθεί και ανδριάντας προς τιμήν του στην είσοδο του θερινού θεάτρου στο παραθαλάσσιο πάρκο της πόλης. Στο πρόσφατο ταξίδι μου όσο και αν έψαξα δεν τον βρήκα, παραμένει εκκρεμότητα σε μελλοντικό ταξίδι, μιας και προφανώς δεν έχει κατασκευαστεί ακόμα.
Πηγή: http://www.pontos-news.gr/article/1...-varnali-sti-voylgaria-stin-anatoliki-romylia

Βιογραφικό
O Κώστας Βάρναλης ήταν Έλληνας ποιητής, λογοτέχνης και δημοσιογράφος. Έγραψε ποιήματα, αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Το έργο του είναι γραμμένο στη δημοτική και έχει καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο.
Γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1884 στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, όπου και βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Το επίθετό του, αν όχι καλλιτεχνικό, δηλώνει καταγωγή από τη Βάρνα όπου έμεναν πολλοί Έλληνες — το επίθετο του πατέρα του ήταν Μπουμπούς.
Έδειξε σε νεαρή ηλικία την κλίση του προς τα γράμματα, καθώς τελειώνοντας τις σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο ήρθε στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών.
Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ, το οποίο κυκλοφόρησε δέκα τεύχη. Το 1908 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση, στην αρχή στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) και στη συνέχεια στην Ελλάδα και μεταξύ άλλων στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών.
Διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Από το 1910 άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και ώς το 1916 ολοκλήρωσε τους Ηρακλείδες του Ευριπίδη, τον Αίαντα του Σοφοκλή, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Γκυστάβ Φλωμπέρ. Μετά το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, στον οποίο πήρε μέρος, φοίτησε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Δημήτρη Γληνού.
Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Η επαφή με τα ποικίλα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής και τις έντονες ιδεολογικές ζυμώσεις που ακολούθησαν τη ρωσική επανάσταση του 1917 στο μεσοπολεμικό Παρίσι ευθύνεται για μια σταδιακή αλλαγή της κοσμοαντίληψής του που διαμορφώνεται πλέον στη βάση της μαρξιστικής ιδεολογίας. Καρπός αυτής της στροφής στάθηκε το ποίημα «Προσκυνητής».
Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το φως που καίει», το οποίο εξέδωσε το 1922 στην Αλεξάνδρεια, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας, το λυρικό ποίημα «Οι Μοιραίοι», από τα δημοφιλέστερα ποιήματα της νεοελληνικής ποίησης (με την επιτυχημένη μελοποίησή του από τον Μίκη Θεοδωράκη), η συλλογή αφηγημάτων «Ο λαός των μουνούχων» (1923), το κριτικό δοκίμιο «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925), το ποιητικό «Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1927), το αφηγηματικό «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1931) κ.α.
Το 1926 ξεκινάει το στάδιο της δημοσιογραφικής του καριέρας που θα αποτελέσει τρόπο βιοπορισμού για τον επόμενο σχεδόν μισό αιώνα, ώς τη δικτατορία του 1967: πρώτος σταθμός οι φιλολογικές και πολιτικές ανταποκρίσεις από το Παρίσι για την εφημερίδα Πρόοδος. Το 1929 παντρεύτηκε την Ελληνίδα ποιήτρια Δώρα Μοάτσου.
Μετά τη συμμετοχή του στο Συνέδριο Σοβιετικών συγγραφέων στη Μόσχα το 1935, θα είναι ένας από τους τριακόσιους που η δικτατορική κυβέρνηση Κονδύλη θα εξορίσει, ως μέρος των μέτρων για την «ομαλή» διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για την κατάργηση του πολιτεύματος της αβασίλευτης δημοκρατίας. Ο Βάρναλης πηγαίνει στη Μυτιλήνη και τον Άγιο Ευστράτιο για δύο μήνες.
Κατά τη συνεργασία του με την εφημερίδα Πρωία επιχειρεί να θεμελιώσει μια αντικειμενική μέθοδο αισθητικής θεωρίας: τίθεται εναντίον της «φυγοκοσμίας» και της «τέχνης για την τέχνη» αλλά παράλληλα τονίζει ότι η αξία του έργου τέχνης κρίνεται από τα εκφραστικά αποτελέσματα. Επιλογή από τα άρθρα του αυτής της εποχής συγκεντρώνονται αργότερα στον τόμο Αισθητικά-Κριτικά (α΄ και β΄ τόμος, 1958).
Στην ίδια εφημερίδα δημοσιεύεται και η σημαντική έρευνά του με τίτλο «Άνθρωποι ― ζωντανοί, αληθινοί» για τους τρελούς του δημόσιου ψυχιατρείου.
Μετά την απελευθέρωση και το κλείσιμο της Πρωίας συνεργάζεται στον πρώτο Ριζοσπάστη(1945-1947), στο Ριζό της Δευτέρας (1946-1947) και στον Προοδευτικό φιλελεύθερο (1950-1953). Από το 1952 και για τα επόμενα δεκαεπτά χρόνια ο Βάρναλης αναλαμβάνει το καθημερινό χρονογράφημα της Αυγής, μια στήλη με τίτλο «Λόγια που καίνε».
Σημαντικός σταθμός στην αναγνώριση του έργου του το 1956, όταν του απονέμεται το Βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το 1959 κερδίζει μια σημαντική ευρωπαϊκή διάκριση: το Βραβείο Λένιν, για τη συμβολή του στον παγκόσμιο αγώνα για την ειρήνη
Έχουν προηγηθεί, μεταξύ άλλων, οι εκδόσεις των έργων Ζωντανοί άνθρωποι (1939), Ποιητικά και τα ιστορικά δοκίμια με τίτλο Διχτάτορες (1956), επιφυλλίδες στην εφημερίδα Πρωία τον καιρό της ιταλικής φασιστικής επίθεσης του Μουσολίνι εναντίον της Ελλάδας.
Μετά από ένα διάστημα ποιητικής σιωπής, το 1965 εκδίδεται η ποιητική συλλογή του με τίτλο Ελεύθερος κόσμος. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, εκδίδει το 1972 το θεατρικό έργο Άτταλος ο Γ΄, που είχε ξεκινήσει στα μετεμφυλιακά χρόνια· τοποθετημένο στη ρωμαϊκή εποχή αλλά με σύγχρονες αναφορές στην Κατοχή και την Αντίσταση.
Ο Βάρναλης διατήρησε την ποιητική αλλά και την ανθρώπινη εγρήγορσή του μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου του 1974 και η κηδεία του μετατρέπεται σε παλλαϊκή συγκέντρωση.
Μερικά ποιήματά του που μελοποιήθηκαν και ακούγονται σήμερα πολύ, πιθανόν χωρίς να γνωρίζουμε καν πως πρόκειται για ποίηση του Βάρναλη, είναι «Οι Μοιραίοι» και «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου», ερμηνευμένη στην πρώτη της εκτέλεση από τον Νίκο Ξυλούρη.
Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή Οργή Λαού (1975), με ποιήματα επικαιρικά, γραμμένα κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας, και τα Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980), συγκεντρωτικός τόμος επιφυλλίδων του στην εφημερίδα Ανεξάρτητος, δημοσιευμένων από τον Φεβρουάριο ως τον Αύγουστο του 1935.
Ο Κώστας Βάρναλης υπερασπίστηκε αταλάντευτα το δίκιο του απλού ανθρώπου, διατρανώνοντας το σε όλα τα έργα του, ποιητικά και πεζά, καθώς και στο δημόσιο λόγο του ως δημοσιογράφου. «Ποιητή, σ’ είδαμε πάντα στο πλευρό του λαού μας με σκέψη και με πράξη. Ο λόγος σου σπαθί, νυστέρι και φωτιά που φωτάει και φως που καίει. Σ’ είδαμε πάντα με την παλάμη σου ανοιχτή, δίπλα στ’ αυτί, για ν’ αφουγκράζεσαι πίσω από τα τείχη τη στρογγυλή βουή του Ιστορικού, αναπότρεπτου ήλιου. Αυτόν τον ήλιο μας έδειξες» ήταν τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου για τον Κώστα Βάρναλη..
Πηγή: https://www.ellines.com/?p=44458

 

[escursione]

Η αξιοπρεπέστατη αλυσίδα εστιατορίων στη Βουλγαρία Happy Bar & Grill διοργανώνει ανά τακτά διαστήματα κουζίνες άλλων χωρών. Την περίοδο που βρέθηκα είχε αφιέρωμα στην Ελληνική

 

[Sassenach77]

Η αξιοπρεπέστατη αλυσίδα εστιατορίων στη Βουλγαρία Happy Bar & Grill διοργανώνει ανά τακτά διαστήματα κουζίνες άλλων χωρών. Την περίοδο που βρέθηκα είχε αφιέρωμα στην Ελληνική

View attachment 320562

Πατάτες τηγανιτές με κεμπάμπ; (!)...Φασολάδα έπρεπε να κρατάει η κοπελιά! Άντε στο τσακίρ κέφι κανα μουσακά...

 

[Anas Tassos]

Και εμείς αγαπήσαμε (οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα) αλλά δεν κάναμε έτσι!
Θέλω να πω ότι δεν έχω φωτογραφήσει όλους τους πιτόγυρους που καταβρόχθισα ανά τον κόσμο.
Αλλά μιας και η Grerena έπιασε τη Βουλγαρία ας δημοσιεύσω και εγώ κάτι από την ίδια χώρα.

Είναι το Μαράσλειο της Φιλιππούπολης (5 Ιουλίου 2018). Με την Ελληνοπρεπέστατη νεοκλασική αρχιτεκτονική του και διακόσμηση με μαιάνδρους στην ημιυπαίθρια είσοδό του, στεγάζει τη σχολή Γκέο Μίλεφ.

 

[Anas Tassos]

Και για να καλύψω και το άλλο σκέλος του θέματος που είναι επιγραφές, να δημοσιεύσω και κάτι που με συγκίνησε περισσότερο, διότι σε αντίθεση με το Μαράσλειο εκπαιδευτήριο της Φιλιππούπολης, οι Τούρκοι στο Urgup διατήρησαν την Ελληνική επιγραφή του 1902.

Το χαμάμ της πόλης Urgup (Προκόπι). Φωτογραφία 5 Οκτ. 2019.

Ω Πατρίς ερατεινή, σοι ανήγειρεν Λουτρώνα η των τέκνων συνδρομή
Ομονοίας έργον είναι Θαυμαστόν περικαλλές....

Αλλά για εμένα το πιο αξιόλογο είναι το αριστερά μέρος της επιγραφής στα Καραμανλίδικα. Οι Καππαδόκες στο Προκόπι μιλούσαν Τούρκικα και έγραφαν με Ελληνικό αλφάβητο.
Οπότε η Πατρίς λέγεται Βατάν... κλπ.
Κρίμα που δεν είχα χρόνο να μπω στο εσωτερικό. Το κτίριο δεν είναι μουσείο αλλά Τούρκικο χαμάμ σε λειτουργία. Συγχαρητήρια τόσο γιατί διατηρούν τη χρήση του παλιού Ελληνικού λουτρού όσο και για το γεγονός ότι διατήρησαν τα Καραμανλίδικα και έβαλαν Τούρκικα και Αγγλικά στην άλλη όψη.

 

[el de abajo]

Συγνώμη προκαβολικά αλλά θυμίζει Ελλάδα όπως λέει και ο τίτλος του thread..., Hoan Kiem lake, Hanoi, Vietnam. (Να ταξiδεύεις στην άλλη άκρη του κόσμου και να πέφτεις πάνω σε αυτό...έλεος...)

 

[Anas Tassos]

Συγνώμη προκαβολικά αλλά θυμίζει Ελλάδα όπως λέει και ο τίτλος του thread..., Hoan Kiem lake, Hanoi, Vietnam. (Να πηγαίνεις ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου και να πέφτεις πάνω σε αυτό...έλεος...)

View attachment 320616

Ως γνωστόν το θέμα επιστρέφει πάντα εκεί που το αποφεύγω...
Και γιατί ρε φίλε ζητάς συγγνώμη; Nομίζεις ότι δεν έχουμε την απάντηση στην ερώτηση "ποιος από τους εικονιζόμενους καταβροχθίζει πιτόγυρους ανά τον κόσμο". Σιγά το κουίζ!

 

[soudianos]

Στο σημερινό λιμάνι της Μασσαλίας υπάρχει χάλκινη πλάκα,που υπενθυμίζει την άφιξη των Φωκααίων το 600 πΧ στο σημείο αυτό,με τα εξείς λόγια:
"Εδώ γύρω στο 600 π.X. Έλληνες ναυτικοί αποβιβάστηκαν προερχόμενοι από τη Φώκαια, Ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ίδρυσαν τη Μασσαλία από την οποία μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση ο πολιτισμός".

 

[Anas Tassos]

Στο σημερινό λιμάνι της Μασσαλίας υπάρχει χάλκινη πλάκα,που υπενθυμίζει την άφιξη των Φωκααίων το 600 πΧ στο σημείο αυτό,με τα εξείς λόγια:
"Εδώ γύρω στο 600 π.X. Έλληνες ναυτικοί αποβιβάστηκαν προερχόμενοι από τη Φώκαια, Ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ίδρυσαν τη Μασσαλία από την οποία μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση ο πολιτισμός".

View attachment 320664

Τώρα που ο soudianos έπιασε τη Μασσαλία θυμήθηκα τις πολλές αναμνήσεις που έχω. Μόλις κατέβηκα τη μνημειακή σκάλα του Κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού όπου το άγαλμα μιας γυναίκας είναι "Η Μασσαλία ως Ελληνική αποικία" βρέθηκα στη λεωφόρο Boulevard d Athenes (Βουλεβάρτο των Αθηνών). Ενώ σε κόγχες στην πρόσοψη του νεοκλασικού Palais de la Bourse είναι τοποθετημένα τα αγάλματα των δυο θρυλικών Μασσαλιωτών ναυτικών, του Πυθέα και του Ευθυμένη. Ίσως να δημοσιεύσω κάποιες φωτογραφίες στο μέλλον.
Εκτός της Μασσαλίας υπάρχουν κάμποσες πόλεις στη νότια Γαλλία που είναι αρχαίες Ελληνικές αποικίες. Όπως η Νίκαια- Nice, η Αντίπολη- Antibes, η Αγάθη-Agde....
Αλλά εκείνο που πιστεύω ως απόλυτο highlight σε "ότι θυμίζει Ελλάδα" στη Γαλλία είναι το Salin de Giraud, στις εκβολές του Ροδανού, σύγχρονη αποικία Καλυμνίων (αρχές 20 αιώνα) που ιστορείται στο βιβλίο Les Grecs en Camargue (Annie Maillis) και ακόμα καλύτερα στο ντοκιμαντέρ "Ο λαός του αλατιού, μια Ελλάδα στο Καμάργκ", Le peuple du sel, une Grece en Camargue. Αξίζει τον κόπο να το δείτε στο yutube, είναι σπουδαίο. Αν και παραγωγή της Γαλλικής τηλεόρασης το έχει δείξει και η ΕΡΤ. Δε γνωρίζω αν υπάρχει σε τραβελστόρι.