Ισημερινός Εκουαδόρ: Αμαζόνιος - Άνδεις - Γκαλάπαγκος

[gmavro75]

Ecuadoorrr Viveeee!!
Δεν εχω λογια , εχω πεσει ξερη και δε φτασαμε ακομα στα Γκαλαπαγκος

Εδώ δεν έχουμε βγει από το ξενοδοχείο ακόμη...

 

[Rosa]

Αναρίθμητες μάχες έδωσε ο Αντόνιο Χοσέ μέσα στο διάστημα που του χαρίστηκε να τριγυρίσει στον κόσμο των ζωντανών, μα εξίσου πολυάσχολος και δημιουργικά δραστήριος φαίνεται πως υπήρξε και ως πνεύμα. Αμετροεπής ως άνθρωπος, κατά πως φαίνεται, χάρισε το ονοματάκι του πρώτα στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας του, κι ευθύς κατόπιν στο εθνικό της νόμισμα. Το σούκρε υποδιαιρέθηκε σε 10 ντέσιμος και 100 σεντάβος, κι έμεινε να καμαρώνει κορδωμένο κι ολοστόλιστο με τα πρόσωπα των προέδρων, των πολεμιστών, των συγγραφέων και, πώς τα φέρνει η ζωή, ακόμα και αυτών των Ισπανών κατακτητών, που πέρασαν πάνω από την τραχιά του επιφάνεια. Από το 1884, που πρωτοκυκλοφόρησε, ως και το 2000, πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση στις εξελίξεις του κόσμου αυτού και στις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, μα όταν πια είδε πως 25000 δικά του αδέρφια χρειάζονταν για να τα βάλουν με ένα και μόνο ψωροδολάριο, έφτασε να το πάρει απόφαση πως μόνο του χαΐρι δε θα έβλεπε, και πικραμένο παρέδωσε τα σκήπτρα στον πρασινωπό παντοκράτορα. Την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία μας, βέβαια, το σούκρε εξακολουθεί να είναι το εθνικό νόμισμα του Εκουαδόρ και 3190 από δαύτα φτάνουν για ισοφαρίσουν ένα δολάριο, γι αυτό και το ζεύγος βγαίνει βαρυφορτωμένο και με γεμάτο πορτοφόλι από την πόρτα του Μπάνκο Πιτσίντσα, κάπου στο κέντρο του Κίτο.

Το υπόλοιπο της ημέρας αναλίσκεται σε αναζήτηση του πλησιέστερου IETEL, για να δοθεί σήμα ελπίδας στους δικούς μας που σίγουρα μας έχουν για χαμένους, σε σουλάτσα σε αβενίδες και σε πάρκα, σε επιβεβαίωση της αυριανής μας πτήσης στα γραφεία του Metropolitan. Γυρεύουμε το South American Explorer's Club, που σύμφωνα με τον οδηγό μας αποτελεί τον ιδανικό παράδεισο του lowbudget ταξιδιώτη, προσφέροντας πλείστες συμβουλές και προτάσεις για όσους θέλουν να οργανώσουν μοναχοί τους μια εξόρμηση στη ζούγκλα ή στα Γκαλάπαγκος, και μάλιστα χωρίς να τσιγκουνεύεται ένα φλιτζάνι τσάι, που μπορεί κανείς να απολαύσει στη βιβλιοθήκη του. Φευ! Τιμώντας την προσωνυμία του, το φιλόξενο στέκι έχει μετακομίσει προ πολλού, ίσως για να εξερευνήσει κι άλλα μέρη.

Το περπάτημα συνεχίζεται για ώρες. Ο Σ. φωτογραφίζει εκστασιασμένος τα λεωφορεία που σκορπίζουν το νοτιοαμερικάνικο χρώμα τους παντού, εξηγώντας μου με το νι και με το θίγμα τις πατέντες τους, όπως αυτή της εξάτμισης που φτάνει ως την οροφή, απαραίτητη επέμβαση και επιβεβλημένη, μιας και δεν κάνουν σωστή καύση. Εγώ έχω αφήσει την κάμερα να κρέμεται παραμελημένη κι απολαμβάνω τις εικόνες με ακόρεστη απληστία. Να κι αυτό το στενάκι, να κι ο καθεδρικός, να και το ξεροβούνι που είδαμε σήμερα το πρωί και που δεν είναι ξεροβούνι, κοτζαμάν ηφαίστειο είναι, Πιτσίντσα το περίφημο, γύρω του είναι που απλώνεται το Κίτο σάμπως να το αγκαλιάζει, φλογερή αγκαλιά, ομολογουμένως, γιατί κι αυτό, όπως και τα γειτονάκια του, ενεργό είναι ακόμα, πότε θα γίνει άραγε το επόμενο ξεσπάθωμα, μπα, θα αργήσει, με καθησυχάζω, και πράγματι, αργεί πολύ, τρία ολόκληρα χρόνια μετά τη μέρα εκείνη που εμείς περιδιαβαίναμε ανέμελοι την πόλη…

Το απόγευμα μας βρίσκει νηστικούς και με λιωμένες σόλες μπροστά από ένα έξοχο μικρό εστιατόριο, το Las Redes. Κουκλίστικο, καλοβαλμένο, ξυλεπένδυτο, δεν έχω τραπέζι μέσα να σας βάλω, καρντιές μου, θα σας επείραζε πολύ να σας στρώσω στο μπαλκόνι; Τι λες, καλέ μου άνθρωπε, μοιάζουμε μίζεροι, ουδεπόποτε, και μια χαρά μας πέφτει το πριβέ, άσε που έχουμε και θέα στη λεωφόρο, αυτοκίνητα και άνθρωποι να μην τους χορταίνουμε, είναι κι αυτή η ευχάριστη ψυχρούλα, φτάνει στ' αυτιά μας η γλυκιά andina μελωδία από μέσα… Μεμιάς κι ευθύς απλώνεται το ολόλευκο τραπεζομάντιλο, βγαίνουν τα πρώτα, θαλασσινά, κι εκείνο το υπέροχο cebiche που θα μας κλέψει την καρδιά εφεξής και δια βίου.

Ύπνο νωρίς, ξεθεωθήκαμε, είμαστε ξύπνιοι απ' τις εξήμιση, κι αύριο στις οχτώ, στο Altameda Real μπροστά, θα πρέπει να 'μαστε απίκο για να μας μαζέψουν οι καλοί ανθρώποι για το αεροδρόμιο…Όπερ και γίνεται. Κι έτσι, νωρίς το επόμενο πρωί, βάζουμε πλώρη για τα βόρεια, και για τον Αμαζόνιο…

 

[XRISTOS71]

έχω μείνει κάγκελο

όλα τα μπράβο στήν Ρόζα για τήν απιστευτη διήγηση .....γράφε..γράφε ....και βούρ για Αμαζόνιο και εμείς όλοι μαζί σου

 

[Dorotija]

Ροζα να σου κάμω μια ερώτηση, επειδή απο εκουαδορ δεν γνωρίζω: σε τι φαση βρίσκεται απέναντι στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής; ΨΙλοσνομπάρει, όπως πολυ ωραία μας περιγράφει η Stelanna για τη Χιλή, ή είναι υπέρ της ενότητας;;

 

[Rosa]

Ροζα να σου κάμω μια ερώτηση, επειδή απο εκουαδορ δεν γνωρίζω: σε τι φαση βρίσκεται απέναντι στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής; ΨΙλοσνομπάρει, όπως πολυ ωραία μας περιγράφει η Stelanna για τη Χιλή, ή είναι υπέρ της ενότητας;;

Αρχικά, το Εκουαδόρ είχε έκταση διπλάσια από τη σημερινή. Αργότερα η Βραζιλία, η Κολομβία και το Περού πήραν καθένας κι από ένα γενναιόδωρο κομμάτι της περιοχής του Αμαζονίου που ανήκε στο Εκουαδόρ. Το 1941, το Περού άρπαξε σχεδόν τη μισή χώρα σε μια επίθεση που έμεινε αναπάντητη. Μαζί με όλα τα εδάφη, χάθηκε και ένα μεγάλο κομμάτι του Ελ Όρο, μιας περιοχής πλούσιας σε χρυσό, πετρέλαιο και καφέ. Έκτοτε τα σύνορα παραμένουν αμφισβητούμενα, όπως και τα σύνορα με την Κολομβία. Η πιο πρόσφατη σύρραξη με την Κολομβία, όπως διάβασα τώρα που γράφω αυτή την ιστορία, έγινε μόλις πέρσι, κι έκτοτε οι σχέσεις των δυο χωρών δεν έχουν αποκατασταθεί. Ως λαός, οι κάτοικοι του Εκουαδόρ είναι περήφανοι, αξιοπρεπείς (αλλά καθόλου μα καθόλου σνομπ) και απόμακροι, όπως κάθε φτωχός και κακοπαθημένος λαός που κουβαλάει ένα βαρύ μερίδιο της ιστορίας.

 

[Dafni]

Εκουαδόρ....δεν τον λες και τον πιο συνηθισμένο προορισμό για γαμήλιο ταξίδι.
Αλλά που θα πήγενες εσύ Ρόζα μου ;Kανένα Παρίσι καμμιά Βενετία ή τίποτα Πουκέ για το μήνα του μέλιτος;
Oχι βέβαια...όσο προτότυπος και συναρπαστικός είναι ο προορισμός σου αλλο τόσο και η ιστορία σου .....Κάτσε γράφε ,περιμένουμε όλοι τη συνέχεια.

 

[mariath]

Δεν το κουνάω απ' τον υπολογιστή! Περιμένω να πετάξω μαζί σας για Αμαζόνιο!

 

[Pandora]

Αγαπητή Rosa

Νομίζεις ότι άφησες το σόι πίσω? Λάθος, όλοι μαζί, θείοι, θείες, αδέλφια, ανήψια και λοιποί συγγενείς του φόρουμ, σ΄ακολουθούμε κατά πόδας, σ΄αυτό το καταπληκτικό ταξίδι...

Οχι, που θα σ΄αφήναμε στα όρη, στ΄άγρια βουνά, μόνη με τον καλό σου Πού πας κοριτσάκι μου?

Εδώ, όλοι μαζί ακολουθούμε και είμαστε και...περίεργοι... Θέλουμε όλες τις λεπτομέρειες, κανόνισε να μας τις δίνεις αναλυτικά..., όπως ακριβώς κάνεις, μέχρι στιγμής...

Ετσι, για να΄χετε την ευχή μας και να πορεύεστε με ειρήνη, για το υπόλοιπο του βίου σας...

 

[StellAnna]

Αυτή η θέα του βουλκανιζατέρ, με τελείωσε.
Γέλασα με την ψυχή μου
Υπέροχη ιστορία, υπέροχη αφήγηση, εκπληκτικό χιούμορ
Τι να πω, παρά μόνο ότι υποκλίνομαι
Αχμμμ
Εκουαδόρ είπες, ε.....
Σιγά μην μου ξεφύγει, έτσι που έχω πάρει σβάρνα τα λατινόφωνα....

 

[varioAthens]

Rosa το καλύτερο σημείο για να μπείς στον Αμαζόνιο είναι το Εκουαδόρ?

 

[LULLU]

Αφωνηηηηηηηηηηηηηηη εμεινα αφωνηηηηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!!

 

[Rosa]

Για τον πεισματάρη ταξιδιώτη που θα θελήσει σώνει και καλά να φτάσει οδικώς στο Οριέντε, όπως αποκαλείται η περιοχή εκείνη του Εκουαδόρ που σκεπάζεται από τον δασωμένο Αμαζόνιο, δεν υπάρχουνε πολλές επιλογές. Αφού ανέβει ως το πέρασμα Παπαλάκτα, που σκαρφαλώνει ως τα 4.100 πάνω απ' τα σύννεφα κι είναι το υψηλότερο σημείο όλης της χώρας που μπορεί κανείς να φτάσει με δημόσια συγκοινωνία, κι αφού κάνει το σταυρό του μπρος στη θέα που θα ξανοιχτεί μπροστά στα μάτια του, θ' αρχίσει να κατηφορίζει αργά απ' το συνήθως χιονισμένο διάσελο, ακολουθώντας τον κακοτράχαλο, στρωμένο με χαλίκια δρόμο που κυλάει με κλειστές, ανατριχιαστικές στροφές, στις απόκρημνες πλευρές των Άνδεων. Από την άλλη την πλευρά η ζούγκλα απλώνεται ανεμπόδιστη, κι η βλάστηση στήνει τρελό χορό χωρίς ποτέ να ακολουθάει προκαθορισμένα βήματα. Δώδεκα ώρες θα του πάρει η διαδρομή, βεβαιώνουνε οι οδηγοί, μα θα προλάβει να δει από κοντά τις ασυνήθιστες εναλλαγές των τοπίων και να νιώσει από πρώτο χέρι στο πετσί του την πνιγηρή χούφτα της ζούγκλας, που θα τεντώνει προς το μέρος του τα όλο υγρασία δάχτυλά της.

Μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, κι ακόμα αργότερα, αυτή η περιοχή, που καταλαμβάνει μόνο το 2% ολόκληρου του Αμαζόνιου, ήταν σχετικά απροσπέλαστη και μόνο με ελαφριά αεροσκάφη ή ακολουθώντας ένα από τα πολλά ποτάμια και τους παραπόταμους που αυλακώνουν φιδογυριστά την πυκνή γούνα της μπορούσε να φτάσει κανείς. Οι εθνικές ομάδες του Οριέντε (όπως αποκαλούνται τώρα πια οι αυτόχθονες, μιας και ο όρος 'φυλές' έχει εγκαταλειφθεί από καιρό προς χάρη της πολιτικής ορθότητας), με άλλα λόγια, οι Σιόνα-Σεκόγια κι οι Κοφάν, ζούσαν απομονωμένοι και σε ευτυχή απόσταση από τον υπόλοιπο κόσμο, κάνοντας αυτό που ήξεραν καλά να κάνουν από αιώνες, και για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα. Η παγιωμένη αυτή κατάσταση άλλαξε στις αρχές του 1970, όταν ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα πετρελαίου.

Ο δρόμος που εν τέλει ένωσε τις εντεύθεν με τις εκείθεν περιοχές των Άνδεων άρχισε να ανοίγεται με πυρετώδικους ρυθμούς, οι πρώτες αντλίες άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά και θορυβώδικα μέσα στα δάση, κι ο αγωγός του πετρελαίου, μακρυνάρι ατέλειωτο, σκαρφάλωσε ψηλά στις Άνδεις κι ως τα 3900 σε υψόμετρο και κατηφόρισε περήφανα ως τις ακτές και το λιμάνι της Εσμεράλντας. Ήταν η εποχή που η τιμή του πετρελαίου εκτοξεύτηκε στα ύψη ανά την υφήλιο, κι αυτά τα πρώτα βαρέλια με το πολύτιμο μαύρο υγρό κατάφεραν να τετραπλασιάσουν το δημόσιο εισόδημα μέσα σε μόλις τρία χρόνια. Δρόμοι ανοίχτηκαν, πολεμικοί εξοπλισμοί αγοράστηκαν, κρατικές πετρελαιοεταιρίες δημιουργήθηκαν, θέσεις εργασίας άνοιξαν, κι η ευλογημένη απομόνωση διαταράχτηκε απότομα, κραυγαλέα κι αμετάκλητα. Τι κι αν η επόμενη δεκαετία έφερε πτώση στις τιμές, τι κι αν ο σεισμός του 87 στις ανατολικές πλαγιές των Άνδεων γκρέμισε τον αγωγό, κόβοντας μια απ' τις μεγαλύτερες αρτηρίες της εθνικής οικονομίας; Οι πρώτοι άποικοι απ' τα παράλια και τη Σιέρα είχαν ήδη προλάβει να ορμήσουν στο Οριέντε κι είχαν αρχίσει ήδη να επιδίδονται στο θεάρεστο έργο τους, γκρεμίζοντας τα αχρείαστα δέντρα που έπιαναν τόπο απ' τις καλλιέργειες, εκτοπίζοντας τους ντόπιους πληθυσμούς, κόβοντας τα ήπατα της άγριας πανίδας που πρώτη της φορά βρισκόταν αντιμέτωπη με τόσο άπληστους και φωνακλάδες επισκέπτες. Και όλα αυτά τη στιγμή που τα πρώτα δοκιμαστικά πηγάδια είχαν ήδη αρχίσει να στερεύουν.

Στο μεταξύ, κι ενώ το ζεύγος πετάει πάνω απ' τις Άνδεις και τις απαρχές της ζούγκλας, ευτυχισμένο και μακάριο και χωρίς να ξεδιακρίνει αγωγούς κι αντλίες κάτω από τον πυκνό πράσινο θόλο, το Εκουαδόρ εξακολουθεί να είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου σ' όλη τη νότιο Αμερική, μόλο που οι προγνώσεις λένε πως τα κοιτάσματα θα εξαντληθούν μες στα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια. Μα όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

Προσγειωνόμαστε τριάντα πέντε λεπτά αφότου οι ρόδες του μικρού αεροσκάφους της ΤΑΜΕ (βλ.Transportes Aéreos Militares Ecuatorianos) τροχοδρομούν για τελευταία φορά στον αεροδιάδρομο του Κίτο. Το Λάγο Άγριο ξανοίγεται μπροστά μας μ' όλο το δάσος του, το μια σταλιά αεροδρόμιό του και το ολοκαίνουργιο όνομά του. Το πρώτο όνομα που απέκτησε από τα μικράτα του ήτανε Νουέβα Λόχα, ή τουλάχιστον, έτσι το φώναζαν οι πρώτοι κάτοικοι που είχαν έρθει ως εδώ από τα νότια της χώρας. Το δεύτερο, ενήλικο, επίθετο του δόθηκε από τους βορειοαμερικανούς, μετέπειτα κατοίκους του, που κατέληξαν εδώ στις υπηρεσίες της μαμάς Τεξάκο, και δεν άργησαν να νιώσουν νοσταλγία για το μικρό και άσημο χωριό τους που λεγόταν Sourlake και βρισκότανε στο Τέξας. 'Στο τσακ τη γλιτώσαμε τη βροχή', σχολιάζει ο Σ., παρατηρώντας τα πάντα ολόγυρα που γυαλοκοπάνε καθαρά και μουσκεμένα. Τις επόμενες μέρες θα έχει άπλετες ευκαιρίες να αναλογιστεί τη ματαιότητα αυτής της δήλωσης, όταν οι ουρανοί θ' ανοίξουν και η ζούγκλα θα μας φιλοδωρήσει με το υγρό και αδιαπέραστο χαστούκι της.

Στο μεταξύ, κάτω από γαλάζιους ουρανούς, επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο που θα μας μπάσει στα ενδότερα. Μιάμιση ώρα διαρκεί η διαδρομή. Οι δρόμοι στενοί, στριφτεροί, καταλασπωμένοι. Η βλάστηση γύρω μας πυκνή, ζούγκλα, λέω μέσα μου, χωρίς να έχω ιδέα πως μπροστά στον αληθινό Αμαζόνιο ετούτα εδώ λογίζονται χαμόδεντρα, χωρίς να έχω καταλάβει πως μπροστά στις μπερδεμένες 'λιάνες', τις κληματσίδες, δηλαδή, που ανερυθρίαστα αναρριχώνται και κρέμονται σεινάμενες λυγάμενες από τα πανύψηλα κι ογκώδη δέντρα, ετούτα εδώ φαντάζουν περιποιημένοι κήποι και μποστάνια. Κατά διαστήματα διακρίνουμε τον περιβόητο αγωγό, κρυμμένο πια μέσα στη βλάστηση που δε χαρίζεται με τίποτα σε κυβερνήσεις κι εταιρίες.

Το λεωφορείο φτάνει στην όχθη ενός ποταμού –του Αγουαρίκο, με πληροφορεί ο χάρτης μου. Αποβιβαζόμαστε από το λεωφορείο κι επιβιβαζόμαστε στο σκάφος που μας περιμένει. Μακρόστενη η βάρκα, πράσινη, πράσινο και το τεντάκι από πάνω, σε αγαστή αρμονία με τα γύρω της, ανά δύο τα καθίσματα, στενή στο φάρδος, μόλις που χωράει να περάσει ένας όρθιος ανάμεσα, σε μήκος γενναιόδωρη, άμα προσθέσεις όλα τα καθίσματα μαζί χωράμε άνετα είκοσι τέσσερις, η μηχανή πίσω, εμείς στρογγυλοκαθισμένοι μπροστά και με τις κάμερες έτοιμες σαν αρπακτικά, άντε, φύγαμε, το εθνικό πάρκο του Κουγιαμπένο μας περιμένει...