Δημοκρατία του Κονγκό Ισημερινή Γουινέα Καμερούν Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ KENTΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΗ: Ισημερινή Γουϊνέα, Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και Δημοκρατία του Κονγκό

[fotast]

Εξαιρετικές οι φωτογραφίες και η περιγραφή φυσικά.

 

[KIKI]

Τωρα ανακάλυψα την καταπληκτική σου ιστορια! Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι .
Σε ευχαριστω που το μοιράζεσαι μαζι μας.

 

[dbalats]

Το ταξίδι είναι σχεδόν τόσο φανταστικό όσο και οι φωτογραφίες, πολλά μπράβο, αξίζει πολύ μεγαλύτερης αναγνωσιμότητας.

Σε ευχαριστώ πολύ. Όσον αφορά την αναγνωσιμότητα είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω αρκετές φορές και σε διάφορες περιστάσεις, ότι γενικά η Αφρική, εκτός από μερικές χώρες τύπου Κένυας και Τανζανίας, δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον περισσότερο κόσμο.

 

[dbalats]

Εξαιρετικές οι φωτογραφίες και η περιγραφή φυσικά.

Σε ευχαριστώ πολύ

 

[dbalats]

Τωρα ανακάλυψα την καταπληκτική σου ιστορια! Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι .
Σε ευχαριστω που το μοιράζεσαι μαζι μας.

Να είσαι καλά.

 

[psilos3]

Για μια ακόμα ιστορία οι περιγραφές και οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές.
Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον για τις «μυστηριώδεις» αυτές γωνιές του πλανήτη κι αναμένω τη συνέχεια.

 

[dbalats]

Για μια ακόμα ιστορία οι περιγραφές και οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές.
Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον για τις «μυστηριώδεις» αυτές γωνιές του πλανήτη κι αναμένω τη συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ

 

[varioAthens]

Απο τις ιστοριες-παρακαταθηκη για το φορουμ!

 

[dbalats]

Απο τις ιστοριες-παρακαταθηκη για το φορουμ!

Να είσαι καλά

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ. ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΟ (Republic Of the Congo, ROC)

Πρωί πρωί ξεκινάμε από το λοτζ μας στο Πάρκο Dzanga-Sangha της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας για τον τελευταίο μας προορισμό, την Δημοκρατία του Κονγκό. Να διευκρινίσω και πάλι ότι υπάρχουν δύο γειτονικά Κονγκό, η Δημοκρατία του Κονγκό (Republic of the Congo: ROC) που είναι η μικρότερη από τα δύο Κονγκό και βρίσκεται στα δυτικά, και η μεγαλύτερη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (Democratic Republic of the Congo: DRC) που βρίσκεται στα ανατολικά της. Συχνά, για να μην δημιουργείται σύγχιση, αποκαλούν τις δύο χώρες σε συνδυασμό με τις πρωτεύουσές τους, Κονγκό-Μπραζαβίλ και Κονγκό-Κινσάσα. Ο σημερινός προορισμός μας στο Κονγκό (θα το αποκαλώ έτσι χωρίς άλλο προσδιορισμό, για συντομία) ήταν το Ouésso, μια συνοριακή πόλη στα τριεθνή σύνορα Κονγκό, Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας και Καμερούν.

Την μετάβασή μας στο Κονγκό με τοπικό βαρκάρη την κλείσαμε στο λοτζ, ενώ στο Ouésso είχαμε συμφωνήσει, μετά από πολύ ψάξιμο στο Ίντερνετ, να μας περιμένει κάποιος οδηγός με αυτοκίνητο για τον γύρο της χώρας. Θα διαπλέαμε με μηχανοκίνητη βάρκα τον ποταμό Sangha, ένα ταξίδι που θα διαρκούσε γύρω στις 8 ώρες. Ενώ πλησιάζαμε το λιμανάκι για την επιβίβασή μας, μια ομάδα πωλητών από το διπλανό χωριό μας περιτριγύρισε με διάφορα αναμνηστικά και αγοράσαμε όλοι κάτι για ενθύμιο. Σε λίγα λεπτά η βάρκα έφθασε, αλλά η θέα ήταν απογοητευτική. Εκτός του ότι φαινόταν ερείπιο, δεν είχε καθίσματα, αλλά κάτι σανίδια, και το χειρότερο, ήταν ανοιχτή και θα ήμασταν τόσες ώρες εκτεθειμένοι στον ήλιο. Δυστυχώς, από ότι είχαμε πληροφορηθεί, όλες οι βάρκες της περιοχής ήταν παρόμοιες και δεν είχαμε άλλη επιλογή, οπότε πιάσαμε την θέση μας στα σανίδια μοιρολατρικά, μουρμουρίζοντας ΤΙΑ (this is Africa), αλλά ψυχολογικά προετοιμασμένοι για την μεγάλη ταλαιπωρία.

Το πρώτο μέρος της διαδρομής μας ακολουθούσε την πορεία του Sangha στα σύνορα Καμερούν και Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Επειδή ήταν πολύ νωρίς υπήρχε δροσιά και η κατάσταση ήταν αρκετά καλή. Παρατηρούσαμε τις όχθες του ποταμού, από τις οποίες περνούσαμε πολύ κοντά, με γυναίκες να πλένουν ρούχα, ψαράδες σε βάρκες ή πιρόγες, παιδάκια να κάνουν μπάνιο και να μας χαιρετούν. Συχνά συναντούσαμε γραφικά χωριουδάκια με τις χαρακτηριστικές καλύβες από ξύλα ή λασπότουβλα με τις ψάθινες στέγες, ενώ η βλάστηση ήταν πυκνή. Μερικές φορές σταματήσαμε σε φυλάκια για έλεγχο, αλλά δεν χρειάσθηκε καν να κατεβούμε από την βάρκα, αφού οι διαδικασίες αυτές όπως και οι συνοριακοί έλεγχοι περιλαμβάνονταν στην τιμή της μεταφοράς. Ευτυχώς ο βαρκάρης μιλούσε κάποια Αγγλικά, και πρέπει να έκανε τακτικά την διαδρομή αυτή, αφού ήξερε τους περισσότερους φύλακες και έτσι περνούσαμε χωρίς πρόβλημα.

Δυστυχώς αργότερα η κατάσταση επιδεινώθηκε. Ο καυτός ήλιος έκανε την διαδρομή ανυπόφορη, ενώ το ποτάμι ήταν σε πολλά σημεία ρηχό και αναγκαστικά η βάρκα μας έκανε μεγάλους κύκλους και ελιγμούς για να αποφύγει το κόλλημα. Για τον λόγο αυτό, φθάσαμε στο Ouésso με μεγάλη καθυστέρηση, σε 12 ώρες αντί για 8 που προβλεπόταν, όταν είχε αρχίσει πια να βραδιάζει! Σε ένα σημείο σταματήσαμε στη μέση του ποταμού για καύσιμα, σε δύο μεγάλες βάρκες γεμάτες μπετόνια που εκτελούσαν χρέη πλωτού βενζινάδικου. Στο τελευταίο κομάτι της διαδρομής μας ακολουθήσαμε την πορεία του ποταμού μεταξύ Καμερούν και Κονγκό, ενώ σε έναν συνοριακό έλεγχο, μας ζήτησε ένας συνοριοφύλακας που φορούσε μια επίσημη στολή γεμάτη γαλόνια να τον πάρουμε μαζί μας. Φυσικά, ούτε σκεφθήκαμε να το αρνηθούμε. Μόλις φθάσαμε στο Ouésso, περάσαμε το συνοριακό φυλάκιο όπου έκαναν λεπτομερή έλεγχο στις αποσκευές μας. Ευτυχώς δεν βρήκαν κάτι παράνομο, κι έτσι γλιτώσαμε το tip, που αποτελεί κανόνα στα σύνορα των χωρών της Αφρικής. Προς μεγάλη μας ανακούφιση ο οδηγός μας είχε έρθει. Πάντα, όταν κανονίζουμε μέσω αλληλογραφίας έναν οδηγό, έχουμε την έννοια αν θα έρθει και τι τύπος θα είναι. Στην πολύχρονη ταξιδιωτική μας ιστορία μας έχουν τύχει διάφορες περιπέτειες, π.χ. οδηγός που μεθούσε, οδηγός που βρήκε δύσκολη την διαδρομή και μας εγκατέλειψε στη μέση, και φυσικά πολλές φορές, οδηγός με επικίνδυνη οδήγηση- σχεδόν κανόνας θα έλεγα, αλλά αυτό το έχουμε συνηθίσει. Το πιο σίγουρο για να κάνεις την σωστή επιλογή, είναι να σου τον συστήσει γνωστός σου ταξιδιώτης που τον έχει χρησιμοποιήσει και έμεινε ευχαριστημένος, ή να τον βρεις από ταξιδιωτικά blogs ή από ταξιδιωτικά sites στα οποία να έχει καλές reviews. Δυστυχώς εδώ δεν ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο επειδή ο τουρισμός στην Κεντρική Αφρική είναι σχεδόν ανύπαρκτος, και οι περισσότεροι ταξιδευτές χρησιμοποιούν τοπικά μέσα συγκοινωνίας, κυρίως shared ταξί και βανάκια. Οπότε στην περίπτωσή μας, η επιλογή του οδηγού έγινε σχεδόν στην τύχη, αλλά ευτυχώς ο Rachy φαινόταν καλός και μιλούσε αρκετά καλά Αγγλικά. Το αυτοκίνητο, όμως, ήταν ένα ερείπιο σεντάν, με πόμολα μισοσπασμένα που λειτουργούσαν τραβώντας κάτι καλώδια! Μας διαβεβαίωσε όμως ότι αυτό ήταν μόνο για την μεταφορά στο ξενοδοχείο, και ότι από την επόμενη μέρα θα είχαμε ένα Toyota Hilux 4x4.

Η διαδρομή μας στον Ποταμό Sangha, μέχρι το Ouésso, την συνοριακή πόλη του Κονγκό.

Το αυτοκίνητο ερείπιο με τα “αυτόματα” πόμολα.

Έχει βραδιάσει όταν φθάνουμε στο ξενοδοχείο. Γενικά στην περιοχή του Ισημερινού, όπου βρίσκεται το Κονγκό, η δύση είναι πάντοτε γύρω στις 6 το απόγευμα, ενώ δεν υπάρχουν εποχές τύπου χειμώνα-καλοκαίρι κλπ, αλλά μόνο δύο εποχές, η εποχή της ξηρασίας και η εποχή των βροχών. Το ταξίδι μας έγινε κατά την διάρκεια του ελληνικού χειμώνα και ενώ η εποχή ήταν καλή – εποχή ξηρασίας για τις προηγούμενες χώρες του ταξιδιού μας που ήταν βόρεια του Ισημερινού, στο Κονγκό που βρίσκεται ακριβώς επάνω στον Ισημερινό, πέσαμε στην εποχή των βροχών. Ακόμη, πάντως, δεν συναντήσαμε βροχή, αλλά θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες. Το ξενοδοχείο ενώ ήταν ικανοποιητικό, είχε κάτι άσχημο και απωθητικό: σε όλους τους τοίχους του, τόσο στους κοινόχρηστους χώρους όσο και μέσα στα δωμάτια, υπήρχαν εκατοντάδες σκοτωμένα μικρά έντομα. Φοβηθήκαμε ότι θα ήταν κουνούπια, αλλά μάλλον ήταν μυγάκια. Παίρναμε πάντως προληπτικά ανθελονοσιακά φάρμακα, που πιστεύω ότι είναι απαραίτητα στην Δυτική και την Κεντρική Αφρική, αλλά τελικά δεν συναντήσαμε πολλά κουνούπια στη χώρα αυτή, ίσως αποτέλεσμα ψεκασμών. Φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και αποσυρθήκαμε για ξεκούραση μετά από μια τόσο δύσκολη μέρα.

Το ξενοδοχείο μας στο Ouésso με τα αηδιαστικά νεκρά έντομα στους τοίχους, κατά τα άλλα αρκετά καλό.

Το επόμενο πρωί ήρθε ο Rachy με το νέο αυτοκίνητο που φαινόταν πολύ ικανοποιητικό, φορτώσαμε τις αποσκευές και ξεκινήσαμε για έναν σύντομο γύρο του Ouésso. Το Ouésso είναι μια συνοριακή πόλη και κοινότητα στην Περιοχή Ouésso στη βόρεια Δημοκρατία του Κονγκό, δίπλα από τον Ποταμό Sangha και περιβάλλεται από τροπικό δάσος. Η πόλη είναι κέντρο παράνομων λαθροθήρων ελεφάντων και εμπόρων ελεφαντόδοντου. Επίσης, καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες κυνηγιού, συμπεριλαμβανομένων αντιλοπών, γορίλων, πιθήκων και ελεφάντων. Δυστυχώς, ενώ το σημερινό μας πρόγραμμά περιλάμβανε την μετάβαση και διαμονή στο Καταφύγιο για Γορίλες Lesio Louna, αυτό μας λέει ο Rachy ότι δεν είναι δυνατόν. Φαίνεται ότι ένας κροκόδειλος έφαγε έναν μικρό γορίλα και ένας άλλος αρσενικός διέφυγε βαθιά στη ζούγκλα, οπότε το καταφύγιο έκλεισε για λίγες ημέρες. Για εναλλακτικό προορισμό μας πρότεινε να επισκεφθούμε το Βασίλειο Bateke, στο Ngabe κοντά στις όχθες του ποταμού Κονγκό. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας πειράζει ιδιαίτερα, αφού είδαμε γορίλες και στο Καμερούν και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Μόνο που επειδή θα πρέπει να διανύσουμε μεγαλύτερη απόσταση, δεν έχουμε χρόνο για να επισκεφθούμε την τοπική αγορά του Ouésso, όπως είχαμε προγραμματίσει.

Στο Ouésso.

Όπως το συνηθίζω, θα σας κάνω μια σύντομη περιγραφή για την χώρα αυτή. Το Κονγκό είναι πλούσιο σε πετρέλαιο, το οποίο αποτελεί εδώ και καιρό την κύρια βιομηχανία και πηγή εσόδων. Ωστόσο, πολύ πιο πολύτιμος από το πετρέλαιο είναι ο εξαιρετικός φυσικός πλούτος του, με μερικές από τις πιο σημαντικές περιοχές άγριας ζωής στην Κεντρική Αφρική και μερικά θεαματικά εθνικά πάρκα. Η χώρα χαρακτηρίζεται από όμορφα τοπία με μεγάλα παρθένα τροπικά δάση, καταρράκτες, λιμνοθάλασσες, ορμητικά ποτάμια και βάλτους. Αυτά τα άγρια μέρη φιλοξενούν άφθονη ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα, κυρίως σπάνια είδη πρωτευόντων όπως οι γορίλες και οι χιμπαντζήδες. Εκτός από τα εθνικά πάρκα, η χώρα είναι ένας ζωντανός πολιτιστικός προορισμός και η ταχέως αναπτυσσόμενη πρωτεύουσα του Κονγκό, η Μπραζαβίλ, που βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Κονγκό απέναντι από την Κινσάσα (την πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό), φημίζεται για την ακμάζουσα καλλιτεχνική της σκηνή, το καλό φαγητό, την έντονη νυχτερινή ζωή, την ενδιαφέρουσα αποικιακή κληρονομιά και τους φιλόξενους ντόπιους.

Μέχρι την απόκτηση της ανεξαρτησίας του τον Αύγουστο του 1960, το Κονγκό-Μπραζαβίλ βρισκόταν υπό Γαλλική αποικιακή κυριαρχία, αποδείξεις της οποίας εξακολουθούν να υπάρχουν σε μέρος της αρχιτεκτονικής του. Έκτοτε, η χώρα μαστίζεται από σποραδικές αλλά σοβαρές κρίσεις εμφυλίου πολέμου και εθνοτικών συγκρούσεων, οι πιο αιματηρές από τις οποίες ακολούθησαν τις αμφισβητούμενες κοινοβουλευτικές εκλογές το 1993 και έφθασαν στο αποκορύφωμά τους το 1997, τροφοδοτημένες εν μέρει από το έπαθλο του σημαντικού υπεράκτιου πετρελαίου της χώρας, ένας πλούτος που υπήρξε το κίνητρο πολλών από τους πολέμαρχους. Μια ειρηνευτική συμφωνία υπογράφηκε τελικά το 2003 και από τότε η χώρα σιγά-σιγά αλλά σταθερά επαναπροσδιορίζεται ως ένας ειρηνικός προορισμός που δεν καθορίζεται πλέον από τη φρικτή ιστορία του, αλλά προσφέρει μια εστία σχετικής ασφάλειας και ευημερίας, σε σύγκριση μάλιστα με το γειτονικό Κονγκό που μαστίζεται από εμφύλιους πολέμους και ταραχές.

Η θέση της Δημοκρατίας του Κονγκό στην Αφρική.

Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι αρκετά κεντρικός, με κίνηση και περνώντας κλασσικά μέσα από το κέντρο χωριών και μικρών πόλεων. Το τοπίο είναι καταπράσινο, αρκετά διαφορετικό όμως από τις προηγούμενες χώρες του ταξιδιού μας αυτού, επειδή υπάρχουν χαμηλοί λόφοι και πεδιάδες, αλλά χωρίς μεγάλα τροπικά δάση. Τέτοια βέβαια θα συναντήσουμε αργότερα, σε άλλες περιοχές της χώρας. Πρώτη μας στάση η Makoua, στην άκρη ενός τροπικού δάσους, που βρίσκεται ακριβώς στον Ισημερινό. Φυσικά διαθέτει και το τοπικό Μνημείο του Ισημερινού, το οποίο επισκεπτόμαστε για την απαραίτητη φωτογράφιση. Συνεχίζουμε και φθάνουμε στην Edou, μια μικρή πόλη στην Περιοχή Oyo, γενέτειρα του σημερινού δικτατορικού Προέδρου, του Denis Sassou-Nguesso, που γεννήθηκε 1943. Όλοι οι δικτάτορες του ταξιδιού μας αυτού είναι υπερήλικες, του Κονγκό 82 ετών, της Ισημερινής Γουϊνέας 83 και του Καμερούν 92! Λίγο μετά μας σταματάει ένας τροχονόμος για έλεγχο. Εξετάζει τα χαρτιά του αυτοκινήτου και παίρνει τον οδηγό μας μέσα στο κτίριο της Αστυνομίας. Περνάει αρκετή ώρα και δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Τελικά ο Rachy επιστρέφει και μας λέει ότι τα χαρτιά δεν είναι εντάξει, και του έδωσαν κάποιο πρόστιμο, αλλά αφού έχει το αυτοκίνητο νοικιασμένο, είναι υπεύθυνος ο ιδιοκτήτης και όχι αυτός. Συνεχίζουμε και σε κάποιο σημείο της διαδρομής στρίβουμε και παίρνουμε έναν χωματόδρομο. Ενώ στην αρχή το οδόστρωμα είναι καλό, αργότερα αρχίζει και παρουσιάζει μεγάλες λακούβες και βουναλάκια, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε πολύ αργά. Μάλιστα σε δυό-τρία σημεία ο δρόμος ήταν τόσο άσχημος που χρειάσθηκε να βγούμε από το αυτοκίνητο και να περπατήσουμε. Τελικά έχει νυχτώσει όταν φθάνουμε στον προορισμό μας, στο Ngabe.

Η διαδρομή μας προς την Makoua και το Μνημείο του Ισημερινού.

Στην Edou, την γενέτειρα του Προέδρου του Κονγκό.

Η διαδρομή μας προς το Ngabe.

Βρισκόμαστε στο χωριό Ngabe, στις όχθες του ποταμού Κόνγκο. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε αυτό που βλέπουμε. Ένα μεγάλο συγκρότημα με bungalows, μεγάλο εστιατόριο, μπαρ, πισίνες, κήπους. Μας φαίνεται απίστευτο να υπάρχει κάτι τέτοιο μετά από τον χωματόδρομο που περάσαμε, καθώς δεν υπάρχει άλλη οδική πρόσβαση στο ξενοδοχείο, αλλά προφανώς οι παραθεριστές έρχονται εδώ από την πρωτεύουσα Μπραζαβίλ διαπλέοντας το ποτάμι. Παίρνουμε ένα ξεχωριστό διαμέρισμα ο καθένας και επισκεπτόμαστε για να δειπνήσουμε το ρεστωράν, το οποίο έχει αρκετή κίνηση. Το άλλο πρωί, μετά το πρωινό, ξεκινάμε για την επίσκεψη της βασίλισσας του Bateke. Μετά από λίγα λεπτά οδήγηση και αφού περάσουμε το χωριό, φθάνουμε σε έναν περιφραγμένο χώρο, μέσα στον οποίο βρίσκεται μια μεγάλη καλύβα, η κατοικία της βασίλισσας. Θα σας δώσω λίγα πληροφοριακά στοιχεία για το Βασίλειο αυτό. Στην Προ-αποικιακή εποχή του Κονγκό, οι Πυγμαίοι, ένας λαός κυνηγών-τροφοσυλλεκτών που ζούσαν στο αρχέγονο δάσος, και οι Μπαντού που μετανάστευσαν από τη σημερινή Νιγηρία στη λεκάνη του Κονγκό, υπήρξαν οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής. Αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν το Βασίλειο του Κονγκό και το Βασίλειο του Bateke, το οποίο εκτείνεται στην ανατολική Γκαμπόν, στο δυτικό Κονγκό και σε μέρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Η βασιλική γενεαλογία του Βασιλείου Bateke συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η σημερινή πρωτεύουσα του βασιλείου είναι το Mbe, ένα χωριό που βρίσκεται στα βόρεια της Brazzaville. Μία από τις βασικές προσωπικότητες του βασιλείου είναι η βασίλισσα Ngalifourou Ngassie, σεβαστή κυρίαρχη και αδιαμφισβήτητη μητέρα, γεννημένη το 1864, η οποία ενθρονίστηκε βασίλισσα και διαδέχθηκε τον σύζυγό της, βασιλιά Iloo I. Η σημερινή βασίλισσα ονομάζεται Ngalifourou Ngantsibi και είναι η εγγονή της πρώτης βασίλισσας Ngalifouru, η οποία πέθανε το 1956. Η βασίλισσα λοιπόν, η οποία είναι πολύ ηλικιωμένη και ασθενική, είχε την καλοσύνη να δεχθεί την επίσκεψή μας. Οι φρουροί της είχαν αντίρρηση για την φωτογραφική μου μηχανή, επειδή είναι επαγγελματική και θεώρησαν ότι είμαι δημοσιογράφος, αλλά μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις μου επέτρεψαν να την πάρω. Υποκλιθήκαμε φυσικά στη βασίλισσα και μιλήσαμε για λίγα λεπτά, κυρίως με τον υπασπιστή της. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχουν πολλά μικρά βασίλεια στην Αφρική, που απολαμβάνουν σχετική αυτονομία, και έχω επισκεφθεί αρκετούς βασιλιάδες, όπως στη Γκάνα, στο Μπενίν, στη Σενεγάλη, στο Καμερούν και δεν θυμάμαι που αλλού.

Το ξενοδοχείο μας στο Ngabe.

Η βασίλισσα Ngalifourou Ngantsibi του Βασιλείου Bateke

Αποχαιρετούμε την βασίλισσα και γυρίζουμε λίγο στο χωριό, το Ngabe. Δυό ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο, κάποιοι πιστοί είναι έξω από την εκκλησία (το Κονγκό είναι χριστιανικό), ενώ συναντούμε και κάποιες καλύβες με πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες αυτοί προέρχονται από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και ζουν σε εξαιρετικά άθλιες συνθήκες. Η ΛΔΚ, μια χώρα πλούσια σε πόρους, μαστίζεται από συγκρούσεις για περισσότερα από 30 χρόνια, αλλά μια πρόσφατη κλιμάκωση της βίας σημειώθηκε όταν η ανταρτική ομάδα M23 βομβάρδισε το αεροδρόμιο της Goma. Εκτός από την M23, πολλές άλλες ένοπλες ομάδες, Κογκολέζικες και ξένες δυνάμεις, μάχονται για τον έλεγχο, κυρίως στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από το 1996 και περισσότεροι από έξι εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν εκτοπισμένοι στην ανατολική ΛΔΚ. Μερικοί από αυτούς έχουν ζητήσει άσυλο στη Δημοκρατία του Κονγκό. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα οι εχθροπραξίες εντάθηκαν και οι αντάρτες, υποστηριζόμενοι από την Ρούαντα, κατέλαβαν την Goma και δήλωσαν ότι θα εκστρατεύσουν προς τον νότο, για να εισβάλουν στην πρωτεύουσα Κινσάσα. Μπαίνουμε σε μια καλύβα όπου ζει μια μεγάλη οικογένεια, συζητάμε μαζί τους με τα λίγα Γαλλικά που ξέρουμε, και τους δίνουμε μια μικρή χρηματική βοήθεια. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τις αποσκευές μας και να φύγουμε, αλλά κατεβαίνουμε για λίγο προς το ποτάμι. Ο Ποταμός Κονγκό είναι ο δεύτερος μακρύτερος ποταμός στην Αφρική, μετά τον Νείλο, και αποτελεί το κατώτερο διεθνές όριο μεταξύ των δύο Κονγκό. Βλέπουμε κάποια πλοιάρια και βάρκες να περνούν, δεν έχουμε όμως πολύ ώρα στην διάθεσή μας. Θα δούμε όμως τον ποταμό καλύτερα στην Μπραζαβίλ, εκεί που την χωρίζει από την γειτονική πρωτεύουσα Κινσάσα.

Στο χωριό Ngabe.

Πρόσφυγες από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Η θέα του Ποταμού Κόνγκο από το ξενοδοχείο μας.

Ξεκινάμε για την πρωτεύουσα, την Μπραζαβίλ. Δυστυχώς, παίρνουμε τον ίδιο άσχημο χωματόδρομο, αφού δεν υπάρχει άλλη οδική επιλογή, αλλά αυτή τη φορά μας φαίνεται πιο σύντομος. Στο σημείο που βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο υπάρχει μια υπαίθρια αγορά με φρούτα και street food και σταματάμε λίγο για να χαζέψουμε. Βγάζουμε ελάχιστες φωτογραφίες, αφού οι περισσότεροι είναι αρνητικοί, κανόνας στην Αφρική! Σε λίγο συνεχίζουμε για την πρωτεύουσα, και μιας και η απόσταση δεν είναι μεγάλη φθάνουμε αργά το μεσημέρι. Η πρώτη μας εντύπωση εξαιρετική. Η Μπραζαβίλ πρέπει να είναι από τις ωραιότερες Αφρικανικές πόλεις που έχω δει, με σημαντικά κτίρια, πλατείες, μνημεία. Επίσης, τα ταξί της και τα βανάκια που πραγματοποιούν την τοπική κυκλοφορία έχουν χρώμα πράσινο, γεγονός που δίνει στην πρωτεύουσα ένα ιδιαίτερο στυλ.

Η υπαίθρια αγορά και η διαδρομή μας προς την Μπραζαβίλ

Τα περίχωρα της Μπραζαβίλ και η είσοδος στην πόλη

Πάντως, επειδή φθάνουμε ημέρα Κυριακή, το πρόγραμμά μας θα είναι αφιερωμένο στους Sapeurs, που εμφανίζονται κυρίως τις Κυριακές και λιγότερο τα Σάββατα. Ο Rachy μας μεταφέρει αργά το μεσημέρι στο Espace Kab-Chez Deguy Café, ένα από τα προπύργια των Sapeurs στη λεωφόρο Matsoua. Για όσους δεν τους γνωρίζουν – υποθέτω οι περισσότεροι, οι Sapeurs είναι οπαδοί της La Sape, Société des Ambianceurs et des Personnes Élégantes (Εταιρεία Δημιουργών Ατμόσφαιρας & Κομψών Ανθρώπων), μιας υποκουλτούρας μόδας στη Brazzaville. Το κίνημα είναι εμπνευσμένο από τον Γαλλικό δανδισμό του 19ου αιώνα. Οι περισσότεροι Sapeurs έχουν συνηθισμένες ημερήσιες δουλειές ως οδηγοί ταξί, ράφτες και κηπουροί, αλλά μόλις ξεκουραστούν μεταμορφώνονται σε ανέμελους δανδήδες. Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της πόλης, αντιμετωπίζονται σαν ροκ σταρ, φέρνοντας “τη χαρά της ζωής” στις κοινότητές τους και αψηφώντας τις θλιβερές περιστάσεις της καθημερινής ζωής τους. Φορώντας απαλά κοστούμια από πολυτελείς μάρκες, με αξεσουάρ καπέλα, γραβάτες, περίτεχνες ομπρέλες, πολύχρωμα γιλέκα και μεταξωτές κάλτσες, οι sapeurs επιδιώκουν να τους δουν και να τους θαυμάσουν, και έτσι να εξασκήσουν την τέχνη του καλού ντυσίματος (“bien se saper” στα γαλλικά). Το να ξοδεύεις χρήματα για εξεζητημένο ντύσιμο μπορεί να φαίνεται σουρεαλιστικό όταν ο μισός σχεδόν πληθυσμός του Κονγκό ζει σε συνθήκες φτώχειας, αλλά το κίνημα Sape στοχεύει στο να πετύχει περισσότερα από το να ανεβάσει το ηθικό, όταν τα μέλη του κυκλοφορούν φινετσάτα στους δρόμους. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών λειτούργησε σαν μια μορφή αποικιακής αντίστασης, κοινωνικού ακτιβισμού και ειρηνικής διαμαρτυρίας. Η Sape αυξάνει τους οπαδούς της σε όλη την κεντρική Αφρική με την πληθωρικότητα και την ελευθερία της έκφρασης και υπάρχουν Sapeurs και σε άλλες πόλεις της Κεντρικής Αφρικής, όπως στην γειτονική Κινσάσα.

Φθάνουμε νωρίς στο καφέ των Sapeurs, και περνάει λίγη ώρα, μέχρι να αρχίσουν να εμφανίζονται. Σε λίγο έρχεται μια πρώτη ομάδα και αρχίζει να μας κάνει επίδειξη. Παρελαύνουν άτακτα, αλλά με χάρη, στον δρόμο μπροστά από το καφέ, επιδεικνύοντας τα εξεζητημένα ρούχα τους, τις ομπρέλες και ακόμη και τις κάλτσες τους. Στην αρχή το θέαμα μας φαίνεται καθαρά τουριστικό, αν και είμαστε οι μόνοι ξένοι. Σιγά σιγά όμως όσο βραδιάζει, οι θεατές αυξάνονται, έρχονται και άλλοι Sapeurs, και αρχίζει να επικρατεί μια τυπικά Κονγκολέζικη ατμόσφαιρα στα πεζοδρόμια μπροστά στο καφέ. Τραπέζια και καρέκλες προστίθενται, μετακινούνται ή ανταλλάσσονται, καθώς οι πελάτες πηγαινοέρχονται για ξεχάσουν τις έγνοιες τους. Υπάρχουν πολλές φλυαρίες, φωνές και τραγούδια, και το διασκεδάζουμε ιδιαίτερα, πίνοντας μια κρύα τοπική μπύρα. Δίπλα από το καφέ υπάρχει street food και τρώμε ένα ωραιότατο ψητό κοτόπουλο. Πιο αργά γίνεται το αδιαχώρητο, άνθρωποι κάθε ηλικίας χορεύουν τραγουδούν και οι Sapeurs εξακολουθούν να περιδιαβαίνουν ανάμεσά τους, επιδεικνύοντας τα κομψά ρούχα τους. Ήταν τελικά μια φανταστική βραδιά και επιστρέφουμε αργά στο ξενοδοχείο μας.

Oι Sapeurs της Μπραζαβίλ

Το επόμενο πρωινό ξεκινάμε για τον γύρο της πόλης. Πρώτα επισκεπτόμαστε το Μαυσωλείο Brazzà στη Brazzaville, ένα μνημείο που φιλοξενεί τα λείψανα του Pierre Savorgnan de Brazzà, του Γαλλο-Ιταλού εξερευνητή ιδρυτή της πόλης. Το αστραφτερό λευκό μαρμάρινο μαυσωλείο που κτίσθηκε ως μνημείο του Brazzà, κατά μήκος των όχθεων του Ποταμού Κονγκό, ολοκληρώνεται με ένα μουσείο, έναν κήπο με γλυπτά και ένα γιγάντιο άγαλμα. Εσωτερικά δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μόνο κάποιες παλιές φωτογραφίες υπάρχουν. Μπροστά από το Μαυσωλείο υπάρχει το άγαλμα του Pierre Savorgnan di Brazzà. Για 100 χρόνια η Αφρική διατήρησε τον θρύλο του Γάλλου, Ιταλικής καταγωγής, εξερευνητή καλώντας τον στα σκοτεινά με τον ρυθμό των τυμπάνων της. Αυτός ο “ξυπόλητος άοπλος” εξερευνητής, τόλμησε να καταγγείλει τη γαλλική αποικιακή κακοποίηση, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Ο Pierre Savorgnan di Brazzà απέκτησε τη γη Ncouna, η οποία αργότερα έγινε η Μπραζαβίλ, αφού υπέγραψε συνθήκη με τον τότε βασιλιά του Teke, γνωστό ως Makoko, στις 10 Σεπτεμβρίου 1880.

Επόμενος σταθμός η Γέφυρα “Pont Du 15 Aout 1960”. Η 15η Αυγούστου του 1960 αποτελεί την Ημέρα Ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας του Κονγκό από την Γαλλία και η γέφυρα αυτή, κατασκευασμένη κατά μήκος του παράκτιου αυτοκινητοδρόμου στη Μπραζαβίλ, αποτελεί υπενθύμιση του γεγονότος αυτού. Η γέφυρα δεν είναι μόνο ένα αρχιτεκτονικό και δομικό αριστούργημα, αλλά προσφέρει επίσης το πρακτικό πλεονέκτημα της βοήθειας μιας ταχύτερης εξόδου από τα ανατολικά της πρωτεύουσας. Η παλιά διαδρομή, ενώ περνούσε από ενδιαφέρουσες αγορές, είχε κυκλοφοριακή συμφόρηση και αργή κίνηση. Η γέφυρα, που ολοκληρώθηκε το 2016, έχει συνολικό μήκος 560 μ., κύριο πλάτος 285 μ. διαθέτοντας τέσσερις λωρίδες αυτοκινήτων, με πεζοδρόμους και στις δύο πλευρές. Από εδώ φαίνεται η όχθη και ο ποταμός Κονγκό, ο οποίος έχει πλάτος σχεδόν ένα χιλιόμετρο, ενώ απέναντι διακρίνεται η πρωτεύουσα Κινσάσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Παρά την εγγύτητα όμως των δύο πρωτευουσών και το γεγονός ότι οι χώρες τους μοιράζονται το ίδιο όνομα, δεν υπάρχει πολλή κυκλοφορία μεταξύ τους και το να διαπλεύσεις το ποτάμι από την μια πρωτεύουσα στην άλλη παρουσιάζει πολύ μεγάλες δυσκολίες. Λίγο μετά την γέφυρα βρίσκεται ένα μνημείο αφιερωμένο στον Pierre Savorgnan de Brazzà, στη μέση ενός κυκλικού κόμβου, το οποίο έχει την εμφάνιση μιας στήλης που μοιάζει με πυραμίδα. Λίγο πιο κάτω φθάνουμε στην περιοχή “Les Rapides”, εκεί που εμφανίζονται κάποια μεγάλα και ισχυρά ορμητικά νερά στον Ποταμό Κονγκό. Με τους πολλούς παραποτάμους του, ο Κονγκό αποτελεί το μεγαλύτερο δίκτυο πλωτών οδών της ηπείρου. Η πλευσιμότητα, ωστόσο, περιορίζεται από ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στο σημείο αυτό: μια σειρά από 32 καταρράκτες στο κατώτερο τμήμα του ποταμού. Αυτοί οι καταρράκτες καθιστούν τον Κονγκό μη πλωτό μεταξύ της Λιμνούλας του Malebo, μιας δίκην λίμνης επέκτασης του ποταμού, και του θαλάσσιου λιμανιού του Matadi, στην κορυφή των εκβολών του Κονγκό. Στις απέναντι όχθες της Λιμνούλας Malebo - που αντιπροσωπεύει το σημείο εκκίνησης της εσωτερικής ναυσιπλοΐας - ιδρύθηκαν οι πρωτεύουσες των πρώην κρατών του Γαλλικού Κονγκό και του Βελγικού Κονγκό: στην ανατολική όχθη η Kinshasa (πρώην Léopoldville), τώρα πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και στη δυτική όχθη η Brazzaville, τώρα πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Κονγκό. Καθόμαστε σε ένα καφέ μπροστά στην περιοχή των ρευμάτων, μια περιοχή που φαίνεται αρκετά ανακατεμένη με ξεριζωμένα δέντρα και βράχια, αποτέλεσμα πρόσφατων πλημμυρών με πολλούς νεκρούς. Συχνά συμβαίνει το φαινόμενο αυτό, και μάλιστα πριν λίγες ημέρες πληροφορηθήκαμε στις ειδήσεις μεγάλες πλημμύρες και στην Κινσάσα, με πολλούς νεκρούς και ζημιές.

Το Μαυσωλείο Brazzà και το άγαλμα του ιδρυτή της Μπραζαβίλ Pierre Savorgnan de Brazzà.

Η Γέφυρα της 15ης Αυγούστου 1960 και η θέα του Ποταμού Κόνγκο και της Κινσάσα απέναντι.

Μνημείο πυραμίδας αφιερωμένο στον Pierre Savorgnan de Brazzà.

“Les Rapides” και το τοπικό καφέ.