dbalats
Member
- Μηνύματα
- 136
- Likes
- 1.379
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜALABO ΚΑΙ ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ
Γύρος του Malabo
Η διαδρομή από το αεροδρόμιο στο Malabo δεν θύμιζε σε τίποτα Αφρική. Αυτοκινητόδρομος με εξαιρετικό οδόστρωμα, πλαισιωμένος από φοίνικες, και όλα αυτά χάρις στα κέρδη του πετρελαίου. Με πληθυσμό 212.000 κατοίκους και έκταση 2.000 τετρ. χιλιόμετρα, το Malabo είναι η διοικητική και πολιτική πρωτεύουσα της Ισημερινής Γουϊνέας. Η πόλη βρίσκεται στη βόρεια ακτή του νησιού Bioko και έχει υποστεί ταχεία σύγχρονη αστικοποίηση για μια δεκαετία, αποτελώντας πρότυπο ανάπτυξης υποδομών στην Κεντρική Αφρική. Xωρίζεται σε μια ιστορική περιοχή με την αποικιακή της κληρονομιά και τη νέα πόλη, το Malabo 2, με υπερσύγχρονα κτίρια και τον αυτοκινητόδρομο που συνδέει το αεροδρόμιο με το Συνεδριακό Κέντρο Sipopo. Μετά από λίγη ώρα φθάνουμε στον προορισμό μας. Μπαίνοντας στην πόλη περνάμε από μια περίεργη πλατεία, την Plaza de Mujer (Πλατεία Γυναικών), στην οποία βρίσκονται τα αγάλματα τριών εργαζομένων γυναικών. Το μέρος αυτό, όπως είναι σήμερα κατασκευασμένο, χρονολογείται εδώ και 20 χρόνια και έχει αποτελέσει χώρο αναψυχής, αλλά και αφετηρία για διαδηλώσεις στη χώρα, καθώς και για πολλές άλλες δραστηριότητες. Διασχίζουμε το Malabo 2 και συναντούμε σύγχρονα κτίρια, καταστήματα, ακόμη και shopping malls. Σύντομα φτάνουμε στο ξενοδοχείο που έχουμε επιλέξει, και ευτυχώς υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια. Είναι ένα συμπαθητικό, καθαρό, μικρό ξενοδοχείο σε πολύ καλή κεντρική θέση, ότι ακριβώς επιζητούσαμε. Δεν καθυστερούμε πολύ και αμέσως βγαίνουμε για την γνωριμία της πόλης.
Αυτοκινητόδρομος που συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο του Malabo
Plaza de Mujer (Πλατεία Γυναικών) στο Malabo
Εμπορικό πολυκατάστημα στο Malabo
Το Malabo δεν έχει την ξέφρενη ενέργεια ορισμένων πόλεων της ηπείρου, καθώς τίποτα δεν συμβαίνει με γρήγορους ρυθμούς, αλλά προσφέρει στον ταξιδιώτη διάφορα τουριστικά κέντρα, ξενοδοχεία, αθλητικά συγκροτήματα, νυχτερινή ζωή και όμορφες παραλίες. Τα ατμοσφαιρικά του στενά είναι το καλύτερο μέρος στη χώρα για να συναντήσεις την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια που άφησε πίσω του το αποικιακό καθεστώς της Ισπανίας. Περπατώντας στα στενά δρομάκια, βλέπουμε ανθρώπους να κάθονται σε καρέκλες που έχουν βγάλει στα πεζοδρόμια, κοιτάζοντάς μας με περιέργεια.
Σε λίγο φθάνουμε στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, κεντρικό ορόσημο της πόλης, με την Εκκλησία της Αγίας Ισαβέλας και το Προεδρικό Μέγαρο. Λόγω του τελευταίου υπάρχει μια μικρή στρατιωτική δύναμη φρουράς. Η πλατεία είναι όμορφη, με συντριβάνι και ψηφιδωτά παγκάκια. Χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, κατά την Ισπανική αποικιακή εποχή. Αποτελεί σημαντικό ορόσημο για την ιστορία της Ισημερινής Γουινέας, αφού στις 12 Οκτωβρίου 1968 έγινε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας στην πλατεία αυτή. Στο Προεδρικό Μέγαρο πραγματοποιήθηκε η τελετή για τη μεταβίβαση εξουσιών από την Ισπανία, εκπροσωπούμενη από τον Υπουργό Πληροφοριών και Τουρισμού, Manuel Fraga Iribarne, στην Ισημερινή Γουινέα, στον Francisco Macías Nguema, τον πρώτο πρόεδρο (που εξελίχθηκε σε στυγνό δικτάτορα) της ανεξάρτητης χώρας. Ο Νεο-Γοτθικός Καθεδρικός ναός της Αγίας Ισαβέλας του Malabo βρίσκεται στη δυτική πλευρά της πλατείας. Είναι ένας πανύψηλος καθεδρικός ναός με μια πρόσοψη στο χρώμα του ροδάκινου και δύο ψηλούς πύργους ύψους 40 μέτρων. Η κατασκευή του καθεδρικού ναού ξεκίνησε όταν η Ισημερινή Γουινέα βρισκόταν ακόμη υπό ισπανική αποικιακή κυριαρχία το 1887. Στη συνέχεια, η εκκλησία καθαγιάστηκε το 1916. Τοπικοί επαγγελματίες, επιχειρήσεις και η Ισπανική κυβέρνηση συνασπίστηκαν για να χρηματοδοτήσουν το τεράστιο οικοδομικό έργο. Ο σχεδιασμός της Γοτθικής εκκλησίας της αναγέννησης ανατέθηκε, τελικά, στον Ισπανό αρχιτέκτονα Llairadó Luis Segarra, αλλά ακόμη και ο διάσημος Καταλανός αρχιτέκτονας Antonio Gaudí συμμετείχε στο σχεδιασμό της εκκλησίας.
Δυστυχώς βρήκαμε την εκκλησία κλειστή, και φυσικά η είσοδος στο Προεδρικό Μέγαρο δεν επιτρεπόταν, πάλι καλά που μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες. Δίπλα από την πλατεία βρίσκεται το αποικιακής αρχιτεκτονικής κτίριο της Academia Ecuatoguineana de la lengua Española, ένα τοπικό ίδρυμα που συγκεντρώνει μια ομάδα ακαδημαϊκών και ειδικών στη χρήση της ισπανικής γλώσσας. Προχωρώντας λίγο πιο κάτω, βγαίνουμε σε ένα μικρό λιμανάκι, στην παραλία του νησιού, αλλά επειδή η περιοχή εκεί δεν έχει ενδιαφέρον παίρνουμε ένα ταξί και κατευθυνόμαστε στην Paseo Maritimo, τον παραθαλάσσιο πεζόδρομο του Malabo.
Στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, Malabo
Καθεδρικός Ναός της Αγίας Ισαβέλας, Malabo
Η Ισημερινή Ακαδημία της Ισπανικής Γλώσσας, Malabo
Λιμανάκι στο Malabo
Η Paseo Maritimo είναι ιδανικό μέρος για βόλτα στην πρωτεύουσα με μήκος πάνω από 3 χλμ δίπλα στη θάλασσα, με πλακόστρωτους πεζόδρομους και πολυτελείς καφετέριες. Το θαλασσινό αεράκι μας δροσίζει και φωτογραφιζόμαστε κάτω από τις κλασσικές ταμπέλες “I love Malabo” και “I love Guinea Equatorial ”. Καθόμαστε σε μια καφετέρια για καφέ, ενώ απέναντι υπάρχουν μεγάλες εξέδρες και στέγαστρα για την παρακολούθηση από τους επισήμους των παρελάσεων που διεξάγονται στον παραθαλάσσιο δρόμο του Malabo.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας με την επίσκεψη του Πολιτιστικού Κέντρου της Ισπανίας (CCEM), ένα πολιτιστικό ίδρυμα που ανήκει στο Δίκτυο Πολιτιστικών Κέντρων της AECID (Ισπανική Υπηρεσία για τη Διεθνή Αναπτυξιακή Συνεργασία) και είναι οργανικά συνδεδεμένο με την Ισπανική Πρεσβεία στο Μαλάμπο. Σαν Μονάδα Ξένης Συνεργασίας, μία από τις προτεραιότητές της είναι η βιώσιμη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας και η προώθηση της σχέσης επικοινωνίας και πολιτισμού, ενθαρρύνοντας την δημιουργία και τις τοπικές καλλιτεχνικές εκφράσεις και υποστηρίζοντας πολιτιστικές δραστηριότητες. Φαίνεται ότι η Ισπανία, λόγω του αποικιακού παρελθόντος της, έχει επιδιώξει να διατηρήσει και ακόμη να επεκτείνει τους δεσμούς της με την μικρή αυτή χώρα, ενώ σίγουρα θα υπεισέρχονται και οικονομικοί παράγοντες στη σχέση αυτή, δεδομένου του ορυκτού της πλούτου. Μέσα στο κτίριο υπάρχει μια μικρή έκθεση έργων ζωγραφικής από τοπικούς καλλιτέχνες που είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Τριγυρίζουμε λίγο ακόμη στο κέντρο της πόλης και μόλις αρχίζει να βραδιάζει επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Δειπνούμε σε ένα γειτονικό εστιατόριο και πέφτουμε νωρίς για ύπνο, επειδή την επομένη έχουμε πρωινό ξύπνημα για το γύρο του νησιού.
Στο Paseo Maritimo, Malabo
Το Πολιτιστικό Κέντρο της Ισπανίας (CCEM) στο Malabo
Πίνακες μέσα στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ισπανίας, Malabo
Στο κέντρο του Malabo
Ο γύρος του νησιού Bioko
Πρωί πρωί είχαμε πάρει θέσεις για το πρωινό, αλλά μας σερβιρίστηκε σε Αφρικανικούς ρυθμούς, περίπου 45΄ αργότερα, χωρίς να είναι και κάτι σπουδαίο! Ο Ισπανόφωνος οδηγός μας περίμενε υπομονετικά, και σε λίγο βρεθήκαμε στο δρόμο. Έξω από την πρωτεύουσα, το νησί Bioko είναι πανέμορφο, ένα μέρος που μπορείς να δεις λίμνες σε κρατήρες ηφαιστείων, ζούγκλα, καταρράκτες και όμορφες παραλίες. Το νησί είναι σχετικά μικρό και μπορείς να το γυρίσεις εύκολα, διευκολύνει άλλωστε και το εξαιρετικό οδικό δίκτυο. Θα πραγματοποιούσαμε λοιπόν τον γύρο σε δυό μέρες. Την δεύτερη ημέρα την είχαμε αφιερώσει στο νότιο τμήμα του Bioko, ενώ την πρώτη θα κάναμε τον γύρο του υπόλοιπου βορειότερου τμήματος. Ο Εulogio, ενώ είχε προσφέρει μια λογική τιμή για την πρώτη ημέρα, για την επόμενη που θέλαμε να επισκεφθούμε το νότιο τμήμα είχε ζητήσει ένα υπέρογκο ποσόν, με την δικαιολογία ότι κόστιζε ακριβά η ειδική άδεια από το υπουργείο για την επίσκεψή του. Φυσικά δεν δεχτήκαμε, και κλείσαμε κάποιον άλλο οδηγό, με πολύ μικρότερο κόστος, από τη ρεσέψιον του ξενοδοχείου μας.
Βγήκαμε γρήγορα από την πόλη και ακολουθήσαμε τον περιφερειακό δρόμο του νησιού. Στο δρόμο της εξόδου περάσαμε από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ισημερινής Γουινέας (UNGE, Universidad Nacional de Guinea Ecuatorial) το κύριο πανεπιστήμιο της Ισημερινής Γουινέας, το οποίο εκτός από το campus στο Malabo, έχει και μια μονάδα στη Bata, την κυριότερη πόλη του ηπειρωτικού κομματιού της χώρας. Στη διαδρομή μας δεν συναντούμε πυκνή βλάστηση, ενώ ο δρόμος ακολουθεί πολύ κοντά την δυτική ακτή του νησιού. Διασχίζουμε μια σειρά από μικρές πόλεις, την Basupu, την Basopo και την Basacato del Oeste, με μόνο αξιοθέατο κάποιες ενδιαφέρουσες μικρές εκκλησίες, σε μια χώρα κατ’ εξοχήν χριστιανική. Αυτό όμως που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν οι υπαίθριοι πωλητές θηραμάτων στην άκρη του δρόμου. Το κρέας κυνηγιού είναι από παλιά μια παραδοσιακή πηγή τροφής για πολλούς κατοίκους της υπαίθρου, και στην Ισημερινή Γουινέα τρώγεται παντού το κρέας των άγριων ζώων, αφού θεωρείται “κληρονομιά”. Καθώς, όμως, έχουν κατασκευασθεί πολλοί νέοι δρόμοι που οδηγούν σε απομακρυσμένες περιοχές οι οποίες παλιότερα δεν ήταν προσβάσιμες, άρχισε να επικρατεί το μεγάλης κλίμακας εμπορικό κυνήγι, αφήνοντας τα δάση και άλλους βιότοπους χωρίς άγρια ζωή. Στη διαδρομή μας γύρω από το νησί, ήταν τεράστιο σοκ να βλέπεις παγκολίνους που κινδυνεύουν με εξαφάνιση και άλλα άγρια ζώα να κρέμονται από τους πάγκους στην άκρη του δρόμου. Το κρέας κυνηγιού δεν είναι φθηνό, σχεδόν διπλάσιο ή τριπλάσιο από το κανονικό βοδινό ή κοτόπουλο, αλλά κάθε ντόπιος το θεωρεί απαράγραπτη λιχουδιά και μέρος της Αφρικανικής κουλτούρας τους. Και έτσι – τα άγρια ζώα παγιδεύονται, σκοτώνονται, πωλούνται, ψήνονται και καταναλώνονται ευρέως και καθημερινά. Εκτός από τους παγκολίνους, μπορεί κανείς να επιλέξει αρουραίους, σκαντζόχοιρους, αντιλόπες duiker, γιγάντια χερσαία σαλιγκάρια, σαύρες, μαύρα φίδια, κροκόδειλους, ακόμη και μαϊμούδες.
Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ισημερινής Γουινέας (UNGE, Universidad Nacional de Guinea Ecuatorial)
Στα περίχωρα του Malabo
Μερικοί άνθρωποι στη χώρα είναι μεγάλοι υποστηρικτές του δικτάτορα Teodoro Obiang όπως μπορείτε να παρατηρήσετε από τη μπλούζα με την εικόνα του δικτάτορα
Μικρή εκκλησία στο Basacato del Oeste, μια μικρή πόλη στο Νησί Bioko
Στο Basacato del Oeste
Θηράματα όλων των ειδών προς πώληση
Πρώτη μας στάση η Playa de Arena Blanca, μια όμορφη αμμώδης παραλία λίγο πριν την πόλη Luba. Κατά τη διάρκεια της περιόδου ξηρασίας, χιλιάδες πεταλούδες κατοικούν στην παραλία για να αναπαραχθούν, και μπορεί κανείς να δει νέφη πεταλούδας. Δυστυχώς, παρότι επισκεφθήκαμε το νησί σε περίοδο ξηρασίας, δεν συναντήσαμε τα νέφη αυτά. Κάποια παιδιά έκαναν μπάνιο στην θάλασσα, ενώ υπήρχε μια καντίνα για φαγητό και δυό ηλικιωμένες που έψηναν ψάρια στη σχάρα. Ήταν, όμως πολύ νωρίς για φαγητό και μετά από λίγη ώρα συνεχίσαμε την πορεία μας, συναντώντας το Μνημείο για την άφιξη των Ισπανών το 1778 στο νησί Fernando Po, όπως λεγόταν το νησί Bioko για πολλούς αιώνες, παίρνοντας την ονομασία του από τον Πορτογάλο θαλασσοπόρο Fernão do Pó που το ανακάλυψε το 1472. Στα μέσα του 17ου αιώνα άρχισαν να διεκδικούν το νησί οι Ολλανδοί, και τελικά, με την συνθήκη του El Pardo το 1778, παραχωρήθηκε στους Ισπανούς. Η ονομασία Bioko δόθηκε το 1979 προς τιμή του τότε πρωθυπουργού Cristino Bioko. Οι γηγενείς κάτοικοι του Βioko ήταν μια φυλή Bantu, οι Bubi, οι οποίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία, αλλά αποδεκατίστηκαν από τους πολέμους και τις διώξεις. Σήμερα αποτελούν μειοψηφία (6.5%), ενώ επικρατούν οι Fang (86%), μια επίσης φυλή Bantu που ήρθε από την απέναντι ηπειρωτική περιοχή της χώρας και τη Γκαμπόν.
Στην Playa de Arena Blanca
Μνημείο για την άφιξη των Ισπανών το 1778 στο νησί Fernando Po
Το τοπίο τώρα αρχίζει να ομορφαίνει πολύ. Παντού φοίνικες και πυκνή βλάστηση, ποταμάκια εκβάλλουν στον ωκεανό και όμορφες αμμουδερές ή βραχώδεις ακτές. Έτσι φθάνουμε στη Luba (πρώην San Carlos), τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στο Bioko, ένα λιμάνι για τη βιομηχανία υλοτομίας στη δυτική ακτή του νησιού κάτω από ηφαιστειακές κορυφές. Κάνουμε ένα γύρο της πόλης και φθάνουμε στο λιμάνι της. Το λιμάνι αυτό άνοιξε το 1999, δημιουργώντας πρόσβαση σε βαθιά νερά για μεγαλύτερα πλοία και πλοία της βιομηχανίας πετρελαίου, μια εναλλακτική λύση στο πολυσύχναστο λιμάνι του Malabo για επανεφοδιασμό με καύσιμα, νερό και άλλα υλικά. Η πολή είναι μάλλον βιομηχανική και όχι ιδιαίτερα γραφική, οπότε συνεχίζουμε για την Batete, με την περίφημη Εκκλησία του St. Anthony Mary Claret. Αυτό το κτίριο που χρονολογείται από το 1887 είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα αρχιτεκτονικής στο Νησί Bioko. Αποδίδεται στον πατέρα Luis Sagarra και βασικά κατασκευάσθηκε με ξύλο. Δυστυχώς, την περίοδο αυτή βρισκόταν σε διαδικασία ανακαίνισης που δεν είχε ολοκληρωθεί. Η εκκλησία Batete έχει μια βαθιά ιστορική σημασία στην Ισημερινή Γουινέα, ενσωματώνοντας τη μακροχρόνια κληρονομιά του Χριστιανισμού στην περιοχή. Κατασκευασμένη κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας, η εκκλησία αποτελεί απόδειξη των πολιτιστικών και θρησκευτικών μετασχηματισμών που έχουν διαμορφώσει την κοινότητα. Η αρχιτεκτονική της χάρη και η θρησκευτική της κληρονομιά την κάνουν σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της χώρας. Δεν μπορούμε να μπούμε μέσα στο ναό λοιπόν, αλλά μας αποζημιώνει η πανοραμική θέα της πόλης. Κατεβαίνοντας στο κέντρο ερχόμαστε σε επαφή με τους φιλικούς κατοίκους. Δυστυχώς η συνενόηση είναι δύσκολη, αφού κανείς μας δεν μιλάει Ισπανικά. Κι εδώ κρέμονται θηράματα στο τοπικό χασάπικο, ενώ είναι στρωμένα στο έδαφος εκατοντάδες παλιά παπούτσια προς πώληση.
Η διαδρομή μας στη δυτική ακτή του νησιού Bioko
Στη Luba, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στο νησί Bioko
Στην Batete
Η Batete είναι το νοτιότερο σημείο στην σημερινή εκδρομή μας. Το νότιο τμήμα του νησιού θα το επισκεφθούμε την επομένη. Στρεφόμαστε προς τα ανατολικά για να βγούμε στην ανατολική ακτή του Bioko, περνώντας από σχετικά στενό, αλλά καλοστρωμένο δρόμο, μέσα από τοπία με πυκνή βλάστηση. Η πρώτη πόλη που συναντάμε στα ανατολικά είναι η Riaba, μια γραφική μικρή παραθαλάσσια πόλη που ιδρύθηκε το 1779 με το όνομα Concepción από τον υπολοχαγό της φρεγάτας Guillermo Carboner. Η Riaba σε τίποτα δεν θυμίζει Malabo, τα σπίτια είναι παραγκοειδή και οι γυναίκες πλένουν απλώνοντας τις μπουγάδες πάνω στις στέγες, εικόνες πραγματικής Αφρικής, όπως την έχουμε γνωρίσει. Καθόμαστε σε ένα εστιατόριο δίπλα από την ακτή για ένα αναψυκτικό. Το τοπίο είναι πολύ γραφικό αλλά η ακτή δεν σε εμπνέει για κολύμπι, η αμμουδιά είναι μικρή και σκούρα, ενώ υπάρχουν και αρκετά βράχια.
Στην πόλη Riaba
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας και σε λίγο φθάνουμε σε μια ξεχωριστή περιοχή, το Κτήμα Marcos Obiang Nguema Nsue, ένα μεγάλο αγροτεμάχιο που περικλείσθηκε από τη σύζυγο του προέδρου Teodoro Obiang, η οποία έχτισε ένα νέο θέρετρο. Η περιοχή έχει πυκνή βλάστηση, κήπους, τεχνητές λίμνες και ψηλά δέντρα, ενώ ένα σύγχρονο τουριστικό συγκρότημα, η Villa Mookata, ξεχωρίζει, με ένα πολυτελές ξενοδοχείο πιο εκεί, το El Retiro. Περνάμε και έξω από το εξοχικό του δικτάτορα, αλλά ο οδηγός μας εξηγεί με χειρονομίες ότι απαγορεύεται αυστηρά να βγάλουμε φωτογραφίες, επειδή μπορεί και να συλληφθούμε!
Το ξενοδοχείο El Retiro
Το τουριστικό συγκρότημα Villa Mookata
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας κατά μήκος του παράκτιου δρόμου. Συχνά συναντούμε μικρά εκκλησάκια και υπαίθριους πωλητές, κυρίως φρούτων και λαχανικών. Ένα είδος που πουλάνε συχνά είναι ο Αφρικανικός ανανάς ελαίου (Elaeis guineensis) που αποτελεί την κύρια πηγή φοινικέλαιου, καρπός του φυτού που είναι εγγενές στην περιοχή μεταξύ Αγκόλας και Γκάμπια. Σε κάποιο σημείο υπάρχουν αρκετοί πάγκοι με φρούτα και ο οδηγός μας σταματάει για μια αγορά. Κατεβαίνουμε και χαζεύουμε αρκετή ώρα τα τοπικά φρούτα, ενώ μας εντυπωσιάζουν κάτι τεράστιοι ανανάδες. Βγάζουμε μερικές φωτογραφίες από τα κινητά, αλλά βλέπω πιο εκεί ένα δένδρο με αρκετά πουλιά που πετούν στις φωλιές τους. Είναι ένα είδος κιτρινόμαυρων πουλιών που λέγονται πλοκεϊδες με σκούρα πλάτη (Ploceus bicolor) και απαντά στην Κεντρική Αφρική. Επί τη ευκαιρία γυρίζω και βγάζω μερικές φωτό στους πάγκους με τα φρούτα.
Και τότε συνέβη ένα πολύ άσχημο επεισόδιο. Ένας εξαγριωμένος άνθρωπος ήρθε προς το μέρος μου και κάτι φώναζε στα Ισπανικά. Στην αρχή δεν του έδωσα μεγάλη σημασία, αλλά σε λίγο κατάλαβα ότι ήταν φρουρός, που στεκόταν σε ένα φυλάκιο πιο πέρα με ένα ακόμη άτομο. Από ότι μπόρεσα να αντιληφθώ, είπε ότι δεν πρέπει να τραβάμε φωτογραφίες χωρίς επίσημη άδεια και μάλιστα μου κατάσχεσε και την φωτογραφική μηχανή! Φυσικά, διαμαρτυρήθηκα, αλλά μπορούσε να μιλήσει μόνο ισπανικά και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Ο οδηγός μας, τρομοκρατημένος, δεν έλεγε τίποτα. Σε λίγα λεπτά, δεν ξέρω αν τους κάλεσε αυτός ή ήταν τυχαίο, έφθασε ένα ανοιχτό ημιφορτηγό, με έναν οδηγό και έναν αξιωματικό στα μπροστινά καθίσματα και αρκετούς στρατιώτες στο πίσω μέρος. Ο αξιωματικός κατέβηκε από το όχημα και ο φρουρός τον ενημέρωσε για την κατάσταση. Ευτυχώς, ο αξιωματικός μπορούσε να μιλήσει λίγο γαλλικά (όπως και εμείς) και του εξήγησα ότι μόλις είχα βγάλει μερικές φωτογραφίες από τους πάγκους με φρούτα. Μας ζήτησε την άδειά μας και του είπαμε ότι είχαμε μόνο για την επόμενη μέρα, για την ξενάγηση του νότιου τμήματος του νησιού, γιατί ο ξεναγός μας (ο Eulogio) μας είχε βεβαιώσει ότι δεν χρειαζόμασταν άδεια για τον γύρο του νησιού, αλλά μόνο για το νότιο κομμάτι. Ο αξιωματικός έλεγξε την κάμερά μου και είδε τις φωτογραφίες και μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα με τις φωτογραφίες, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε έξω από το Malabo χωρίς άδεια. Πέρασαν περίπου 2 δύσκολες ώρες με τον αξιωματικό να μας δίνει συμβουλές, να κάνει κήρυγμα και να κατηγορεί εμάς και τον οδηγό μας για ανευθυνότητα. Προσφέρθηκα να πληρώσω πρόστιμο, αλλά μας είπε ότι “αυτό δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά είναι θέμα νόμου” (LOL). Τελικά, αφού συζήτησαν με τον φρουρό, μας ζήτησαν 50.000 CFA (περίπου 75 €). Φυσικά τα έδωσα αμέσως, και πήρα πίσω τη μηχανή μου, αλλά πέρασε άλλη μια ώρα με τον αξιωματικό να συνεχίζει τον μονόλογό του, να μας κάνει νουθεσίες και να μας κάνει διάφορες παρατηρήσεις. Ο οδηγός μας δεν έκανε σχεδόν τίποτα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, παρέμενε τρομοκρατημένος και βουβός. Δυστυχώς, αυτό ήταν ένα από τα επεισόδια που σου χαλάνε τη μέρα.
Η διαδρομή μας στην ανατολική ακτή του νησιού Bioko
Οι πάγκοι με τα φρούτα, εκεί που έγινε το επεισόδιο με τις αρχές
Το δέντρο με τις πλοκεϊδες
Συνεχίζουμε, πολύ εκνευρισμένοι από την περιπέτεια αυτή, και περνάμε την Puente Cope, μια γέφυρα στη διαδρομή από τη Riaba στο Malabo που οδηγεί το δρόμο πάνω από ένα φαράγγι καλυμμένο με ζούγκλα. Η γέφυρα είναι φημισμένη σαν η πρώτη μεγάλη γέφυρα του νησιού που κτίσθηκε από τον πρώτο πρόεδρο, τον δικτάτορα Francisco Macías Nguema. Περνάμε ένα γραφικό χωριό, το Santiago de Baney, και συνεχίζουμε προς το Sipopo, μια πόλη θέρετρο που βρίσκεται δυτικά του Malabo. Σε έναν κυκλικό κόμβο στην είσοδο του Sipopo βλέπουμε ένα εντυπωσιακό μεταλλικό γλυπτό ενός δέντρου Ceiba. Το κύριο αξιοθέατο του Sipopo είναι το ξενοδοχείο Sofitel, ένα πολυτελές ξενοδοχείο με ωραίους χώρους, γήπεδο γκολφ, ιδιωτική παραλία και υπέροχη πισίνα. Εδώ έρχονται τα στελέχη του καθεστώτος, αλλά και οι συνεργαζόμενοι ξένοι επιχειρηματίες. Το εσωτερικό του φυσικά, είναι διακοσμημένο με απεικονίσεις του δικτάτορα Teodoro Obiang. Πηγαίνουμε προς την γραφική παραλία και μετά καθόμαστε για έναν καφέ. Το Malabo είναι πολύ κοντά και φθάνουμε σε λίγα λεπτά. Προτού επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, ζητάμε από τον οδηγό μας να μας πάει σε κάποιο ανταλλακτήριο για να προμηθευτούμε μερικά CFA (Central African Francs). Το καλό της Κεντρικής Αφρικής είναι ότι οι περισσότερες χώρες έχουν το ίδιο νόμισμα, το CFA που είναι αντίστοιχο με το XOF της Δυτικής Αφρικής και έχουν περίπου την ίδια ισοτιμία. Είχαμε κάνει μερικά CFA στο ξενοδοχείο μας στο Καμερούν, αλλά μας χρειάζονται περισσότερα. Τελικά το ανταλλακτήριο ήταν ένα μεγάλο μπακάλικο, και ο ιδιοκτήτης μας παίρνει ιδιαιτέρως σε ένα απόμερο δωμάτιο, και κάνουμε την ανταλλαγή σε πολύ καλή ισοτιμία.
Στη γέφυρα Puente Cope
Το γραφικό χωριό Santiago de Baney
Στο Sipopo και το ξενοδοχείο Sofitel
Το μπακάλικο “ανταλλακτήριο”
Φθάνουμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόμαστε για την βραδινή έξοδο. Εκείνη την ώρα μου έρχεται μήνυμα στο whatsapp από τον Eulogio, που με ρωτάει πως περάσαμε. Φυσικά τον ενημερώνω για όλο αυτό το επεισόδιο, αλλά επιμένει στον ισχυρισμό του ότι δεν απαιτείται άδεια για την περιήγηση στο νησί και ότι αν ήταν παρών θα είχαμε αποφύγει αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Αυτό βέβαια ήταν σφάλμα δικό του, αλλά αργότερα μάθαμε ότι το ίδιο κάνει με όλους, είναι απλά ένας μεσάζων και κερδίζει την μερίδα του λέοντος, στέλνοντας τοπικούς οδηγούς που μιλάνε μόνο Ισπανικά, ώστε να μην μπορείς και να συνενοηθείς. Ο Eulogio τέλος πάντων, μόνος του προσφέρθηκε να πληρώσει τα χρήματα μιας και ήταν δική του ευθύνη για αυτό το περιστατικό και του ζητήσαμε μόνο τα 50€, τα οποία υποσχέθηκε να μας τα δώσει. Ένα ωραίο δείπνο με ψαρικά σε εστιατόριο ενός κοντινού ξενοδοχείου (του δικού μας είχε κλείσει) με παγωμένες μπύρες μας αποζημίωσε. Μην φανταστείτε βέβαια ότι ήταν φθηνό, η Ισημερινή Γουϊνέα είναι αρκετά ακριβός προορισμός.
Γύρος του Malabo
Η διαδρομή από το αεροδρόμιο στο Malabo δεν θύμιζε σε τίποτα Αφρική. Αυτοκινητόδρομος με εξαιρετικό οδόστρωμα, πλαισιωμένος από φοίνικες, και όλα αυτά χάρις στα κέρδη του πετρελαίου. Με πληθυσμό 212.000 κατοίκους και έκταση 2.000 τετρ. χιλιόμετρα, το Malabo είναι η διοικητική και πολιτική πρωτεύουσα της Ισημερινής Γουϊνέας. Η πόλη βρίσκεται στη βόρεια ακτή του νησιού Bioko και έχει υποστεί ταχεία σύγχρονη αστικοποίηση για μια δεκαετία, αποτελώντας πρότυπο ανάπτυξης υποδομών στην Κεντρική Αφρική. Xωρίζεται σε μια ιστορική περιοχή με την αποικιακή της κληρονομιά και τη νέα πόλη, το Malabo 2, με υπερσύγχρονα κτίρια και τον αυτοκινητόδρομο που συνδέει το αεροδρόμιο με το Συνεδριακό Κέντρο Sipopo. Μετά από λίγη ώρα φθάνουμε στον προορισμό μας. Μπαίνοντας στην πόλη περνάμε από μια περίεργη πλατεία, την Plaza de Mujer (Πλατεία Γυναικών), στην οποία βρίσκονται τα αγάλματα τριών εργαζομένων γυναικών. Το μέρος αυτό, όπως είναι σήμερα κατασκευασμένο, χρονολογείται εδώ και 20 χρόνια και έχει αποτελέσει χώρο αναψυχής, αλλά και αφετηρία για διαδηλώσεις στη χώρα, καθώς και για πολλές άλλες δραστηριότητες. Διασχίζουμε το Malabo 2 και συναντούμε σύγχρονα κτίρια, καταστήματα, ακόμη και shopping malls. Σύντομα φτάνουμε στο ξενοδοχείο που έχουμε επιλέξει, και ευτυχώς υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια. Είναι ένα συμπαθητικό, καθαρό, μικρό ξενοδοχείο σε πολύ καλή κεντρική θέση, ότι ακριβώς επιζητούσαμε. Δεν καθυστερούμε πολύ και αμέσως βγαίνουμε για την γνωριμία της πόλης.
Αυτοκινητόδρομος που συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο του Malabo
Plaza de Mujer (Πλατεία Γυναικών) στο Malabo
Εμπορικό πολυκατάστημα στο Malabo
Το Malabo δεν έχει την ξέφρενη ενέργεια ορισμένων πόλεων της ηπείρου, καθώς τίποτα δεν συμβαίνει με γρήγορους ρυθμούς, αλλά προσφέρει στον ταξιδιώτη διάφορα τουριστικά κέντρα, ξενοδοχεία, αθλητικά συγκροτήματα, νυχτερινή ζωή και όμορφες παραλίες. Τα ατμοσφαιρικά του στενά είναι το καλύτερο μέρος στη χώρα για να συναντήσεις την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια που άφησε πίσω του το αποικιακό καθεστώς της Ισπανίας. Περπατώντας στα στενά δρομάκια, βλέπουμε ανθρώπους να κάθονται σε καρέκλες που έχουν βγάλει στα πεζοδρόμια, κοιτάζοντάς μας με περιέργεια.
Σε λίγο φθάνουμε στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, κεντρικό ορόσημο της πόλης, με την Εκκλησία της Αγίας Ισαβέλας και το Προεδρικό Μέγαρο. Λόγω του τελευταίου υπάρχει μια μικρή στρατιωτική δύναμη φρουράς. Η πλατεία είναι όμορφη, με συντριβάνι και ψηφιδωτά παγκάκια. Χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, κατά την Ισπανική αποικιακή εποχή. Αποτελεί σημαντικό ορόσημο για την ιστορία της Ισημερινής Γουινέας, αφού στις 12 Οκτωβρίου 1968 έγινε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας στην πλατεία αυτή. Στο Προεδρικό Μέγαρο πραγματοποιήθηκε η τελετή για τη μεταβίβαση εξουσιών από την Ισπανία, εκπροσωπούμενη από τον Υπουργό Πληροφοριών και Τουρισμού, Manuel Fraga Iribarne, στην Ισημερινή Γουινέα, στον Francisco Macías Nguema, τον πρώτο πρόεδρο (που εξελίχθηκε σε στυγνό δικτάτορα) της ανεξάρτητης χώρας. Ο Νεο-Γοτθικός Καθεδρικός ναός της Αγίας Ισαβέλας του Malabo βρίσκεται στη δυτική πλευρά της πλατείας. Είναι ένας πανύψηλος καθεδρικός ναός με μια πρόσοψη στο χρώμα του ροδάκινου και δύο ψηλούς πύργους ύψους 40 μέτρων. Η κατασκευή του καθεδρικού ναού ξεκίνησε όταν η Ισημερινή Γουινέα βρισκόταν ακόμη υπό ισπανική αποικιακή κυριαρχία το 1887. Στη συνέχεια, η εκκλησία καθαγιάστηκε το 1916. Τοπικοί επαγγελματίες, επιχειρήσεις και η Ισπανική κυβέρνηση συνασπίστηκαν για να χρηματοδοτήσουν το τεράστιο οικοδομικό έργο. Ο σχεδιασμός της Γοτθικής εκκλησίας της αναγέννησης ανατέθηκε, τελικά, στον Ισπανό αρχιτέκτονα Llairadó Luis Segarra, αλλά ακόμη και ο διάσημος Καταλανός αρχιτέκτονας Antonio Gaudí συμμετείχε στο σχεδιασμό της εκκλησίας.
Δυστυχώς βρήκαμε την εκκλησία κλειστή, και φυσικά η είσοδος στο Προεδρικό Μέγαρο δεν επιτρεπόταν, πάλι καλά που μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες. Δίπλα από την πλατεία βρίσκεται το αποικιακής αρχιτεκτονικής κτίριο της Academia Ecuatoguineana de la lengua Española, ένα τοπικό ίδρυμα που συγκεντρώνει μια ομάδα ακαδημαϊκών και ειδικών στη χρήση της ισπανικής γλώσσας. Προχωρώντας λίγο πιο κάτω, βγαίνουμε σε ένα μικρό λιμανάκι, στην παραλία του νησιού, αλλά επειδή η περιοχή εκεί δεν έχει ενδιαφέρον παίρνουμε ένα ταξί και κατευθυνόμαστε στην Paseo Maritimo, τον παραθαλάσσιο πεζόδρομο του Malabo.
Στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, Malabo
Καθεδρικός Ναός της Αγίας Ισαβέλας, Malabo
Η Ισημερινή Ακαδημία της Ισπανικής Γλώσσας, Malabo
Λιμανάκι στο Malabo
Η Paseo Maritimo είναι ιδανικό μέρος για βόλτα στην πρωτεύουσα με μήκος πάνω από 3 χλμ δίπλα στη θάλασσα, με πλακόστρωτους πεζόδρομους και πολυτελείς καφετέριες. Το θαλασσινό αεράκι μας δροσίζει και φωτογραφιζόμαστε κάτω από τις κλασσικές ταμπέλες “I love Malabo” και “I love Guinea Equatorial ”. Καθόμαστε σε μια καφετέρια για καφέ, ενώ απέναντι υπάρχουν μεγάλες εξέδρες και στέγαστρα για την παρακολούθηση από τους επισήμους των παρελάσεων που διεξάγονται στον παραθαλάσσιο δρόμο του Malabo.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας με την επίσκεψη του Πολιτιστικού Κέντρου της Ισπανίας (CCEM), ένα πολιτιστικό ίδρυμα που ανήκει στο Δίκτυο Πολιτιστικών Κέντρων της AECID (Ισπανική Υπηρεσία για τη Διεθνή Αναπτυξιακή Συνεργασία) και είναι οργανικά συνδεδεμένο με την Ισπανική Πρεσβεία στο Μαλάμπο. Σαν Μονάδα Ξένης Συνεργασίας, μία από τις προτεραιότητές της είναι η βιώσιμη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας και η προώθηση της σχέσης επικοινωνίας και πολιτισμού, ενθαρρύνοντας την δημιουργία και τις τοπικές καλλιτεχνικές εκφράσεις και υποστηρίζοντας πολιτιστικές δραστηριότητες. Φαίνεται ότι η Ισπανία, λόγω του αποικιακού παρελθόντος της, έχει επιδιώξει να διατηρήσει και ακόμη να επεκτείνει τους δεσμούς της με την μικρή αυτή χώρα, ενώ σίγουρα θα υπεισέρχονται και οικονομικοί παράγοντες στη σχέση αυτή, δεδομένου του ορυκτού της πλούτου. Μέσα στο κτίριο υπάρχει μια μικρή έκθεση έργων ζωγραφικής από τοπικούς καλλιτέχνες που είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Τριγυρίζουμε λίγο ακόμη στο κέντρο της πόλης και μόλις αρχίζει να βραδιάζει επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Δειπνούμε σε ένα γειτονικό εστιατόριο και πέφτουμε νωρίς για ύπνο, επειδή την επομένη έχουμε πρωινό ξύπνημα για το γύρο του νησιού.
Στο Paseo Maritimo, Malabo
Το Πολιτιστικό Κέντρο της Ισπανίας (CCEM) στο Malabo
Πίνακες μέσα στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ισπανίας, Malabo
Στο κέντρο του Malabo
Ο γύρος του νησιού Bioko
Πρωί πρωί είχαμε πάρει θέσεις για το πρωινό, αλλά μας σερβιρίστηκε σε Αφρικανικούς ρυθμούς, περίπου 45΄ αργότερα, χωρίς να είναι και κάτι σπουδαίο! Ο Ισπανόφωνος οδηγός μας περίμενε υπομονετικά, και σε λίγο βρεθήκαμε στο δρόμο. Έξω από την πρωτεύουσα, το νησί Bioko είναι πανέμορφο, ένα μέρος που μπορείς να δεις λίμνες σε κρατήρες ηφαιστείων, ζούγκλα, καταρράκτες και όμορφες παραλίες. Το νησί είναι σχετικά μικρό και μπορείς να το γυρίσεις εύκολα, διευκολύνει άλλωστε και το εξαιρετικό οδικό δίκτυο. Θα πραγματοποιούσαμε λοιπόν τον γύρο σε δυό μέρες. Την δεύτερη ημέρα την είχαμε αφιερώσει στο νότιο τμήμα του Bioko, ενώ την πρώτη θα κάναμε τον γύρο του υπόλοιπου βορειότερου τμήματος. Ο Εulogio, ενώ είχε προσφέρει μια λογική τιμή για την πρώτη ημέρα, για την επόμενη που θέλαμε να επισκεφθούμε το νότιο τμήμα είχε ζητήσει ένα υπέρογκο ποσόν, με την δικαιολογία ότι κόστιζε ακριβά η ειδική άδεια από το υπουργείο για την επίσκεψή του. Φυσικά δεν δεχτήκαμε, και κλείσαμε κάποιον άλλο οδηγό, με πολύ μικρότερο κόστος, από τη ρεσέψιον του ξενοδοχείου μας.
Βγήκαμε γρήγορα από την πόλη και ακολουθήσαμε τον περιφερειακό δρόμο του νησιού. Στο δρόμο της εξόδου περάσαμε από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ισημερινής Γουινέας (UNGE, Universidad Nacional de Guinea Ecuatorial) το κύριο πανεπιστήμιο της Ισημερινής Γουινέας, το οποίο εκτός από το campus στο Malabo, έχει και μια μονάδα στη Bata, την κυριότερη πόλη του ηπειρωτικού κομματιού της χώρας. Στη διαδρομή μας δεν συναντούμε πυκνή βλάστηση, ενώ ο δρόμος ακολουθεί πολύ κοντά την δυτική ακτή του νησιού. Διασχίζουμε μια σειρά από μικρές πόλεις, την Basupu, την Basopo και την Basacato del Oeste, με μόνο αξιοθέατο κάποιες ενδιαφέρουσες μικρές εκκλησίες, σε μια χώρα κατ’ εξοχήν χριστιανική. Αυτό όμως που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν οι υπαίθριοι πωλητές θηραμάτων στην άκρη του δρόμου. Το κρέας κυνηγιού είναι από παλιά μια παραδοσιακή πηγή τροφής για πολλούς κατοίκους της υπαίθρου, και στην Ισημερινή Γουινέα τρώγεται παντού το κρέας των άγριων ζώων, αφού θεωρείται “κληρονομιά”. Καθώς, όμως, έχουν κατασκευασθεί πολλοί νέοι δρόμοι που οδηγούν σε απομακρυσμένες περιοχές οι οποίες παλιότερα δεν ήταν προσβάσιμες, άρχισε να επικρατεί το μεγάλης κλίμακας εμπορικό κυνήγι, αφήνοντας τα δάση και άλλους βιότοπους χωρίς άγρια ζωή. Στη διαδρομή μας γύρω από το νησί, ήταν τεράστιο σοκ να βλέπεις παγκολίνους που κινδυνεύουν με εξαφάνιση και άλλα άγρια ζώα να κρέμονται από τους πάγκους στην άκρη του δρόμου. Το κρέας κυνηγιού δεν είναι φθηνό, σχεδόν διπλάσιο ή τριπλάσιο από το κανονικό βοδινό ή κοτόπουλο, αλλά κάθε ντόπιος το θεωρεί απαράγραπτη λιχουδιά και μέρος της Αφρικανικής κουλτούρας τους. Και έτσι – τα άγρια ζώα παγιδεύονται, σκοτώνονται, πωλούνται, ψήνονται και καταναλώνονται ευρέως και καθημερινά. Εκτός από τους παγκολίνους, μπορεί κανείς να επιλέξει αρουραίους, σκαντζόχοιρους, αντιλόπες duiker, γιγάντια χερσαία σαλιγκάρια, σαύρες, μαύρα φίδια, κροκόδειλους, ακόμη και μαϊμούδες.
Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ισημερινής Γουινέας (UNGE, Universidad Nacional de Guinea Ecuatorial)
Στα περίχωρα του Malabo
Μερικοί άνθρωποι στη χώρα είναι μεγάλοι υποστηρικτές του δικτάτορα Teodoro Obiang όπως μπορείτε να παρατηρήσετε από τη μπλούζα με την εικόνα του δικτάτορα
Μικρή εκκλησία στο Basacato del Oeste, μια μικρή πόλη στο Νησί Bioko
Στο Basacato del Oeste
Θηράματα όλων των ειδών προς πώληση
Πρώτη μας στάση η Playa de Arena Blanca, μια όμορφη αμμώδης παραλία λίγο πριν την πόλη Luba. Κατά τη διάρκεια της περιόδου ξηρασίας, χιλιάδες πεταλούδες κατοικούν στην παραλία για να αναπαραχθούν, και μπορεί κανείς να δει νέφη πεταλούδας. Δυστυχώς, παρότι επισκεφθήκαμε το νησί σε περίοδο ξηρασίας, δεν συναντήσαμε τα νέφη αυτά. Κάποια παιδιά έκαναν μπάνιο στην θάλασσα, ενώ υπήρχε μια καντίνα για φαγητό και δυό ηλικιωμένες που έψηναν ψάρια στη σχάρα. Ήταν, όμως πολύ νωρίς για φαγητό και μετά από λίγη ώρα συνεχίσαμε την πορεία μας, συναντώντας το Μνημείο για την άφιξη των Ισπανών το 1778 στο νησί Fernando Po, όπως λεγόταν το νησί Bioko για πολλούς αιώνες, παίρνοντας την ονομασία του από τον Πορτογάλο θαλασσοπόρο Fernão do Pó που το ανακάλυψε το 1472. Στα μέσα του 17ου αιώνα άρχισαν να διεκδικούν το νησί οι Ολλανδοί, και τελικά, με την συνθήκη του El Pardo το 1778, παραχωρήθηκε στους Ισπανούς. Η ονομασία Bioko δόθηκε το 1979 προς τιμή του τότε πρωθυπουργού Cristino Bioko. Οι γηγενείς κάτοικοι του Βioko ήταν μια φυλή Bantu, οι Bubi, οι οποίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία, αλλά αποδεκατίστηκαν από τους πολέμους και τις διώξεις. Σήμερα αποτελούν μειοψηφία (6.5%), ενώ επικρατούν οι Fang (86%), μια επίσης φυλή Bantu που ήρθε από την απέναντι ηπειρωτική περιοχή της χώρας και τη Γκαμπόν.
Στην Playa de Arena Blanca
Μνημείο για την άφιξη των Ισπανών το 1778 στο νησί Fernando Po
Το τοπίο τώρα αρχίζει να ομορφαίνει πολύ. Παντού φοίνικες και πυκνή βλάστηση, ποταμάκια εκβάλλουν στον ωκεανό και όμορφες αμμουδερές ή βραχώδεις ακτές. Έτσι φθάνουμε στη Luba (πρώην San Carlos), τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στο Bioko, ένα λιμάνι για τη βιομηχανία υλοτομίας στη δυτική ακτή του νησιού κάτω από ηφαιστειακές κορυφές. Κάνουμε ένα γύρο της πόλης και φθάνουμε στο λιμάνι της. Το λιμάνι αυτό άνοιξε το 1999, δημιουργώντας πρόσβαση σε βαθιά νερά για μεγαλύτερα πλοία και πλοία της βιομηχανίας πετρελαίου, μια εναλλακτική λύση στο πολυσύχναστο λιμάνι του Malabo για επανεφοδιασμό με καύσιμα, νερό και άλλα υλικά. Η πολή είναι μάλλον βιομηχανική και όχι ιδιαίτερα γραφική, οπότε συνεχίζουμε για την Batete, με την περίφημη Εκκλησία του St. Anthony Mary Claret. Αυτό το κτίριο που χρονολογείται από το 1887 είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα αρχιτεκτονικής στο Νησί Bioko. Αποδίδεται στον πατέρα Luis Sagarra και βασικά κατασκευάσθηκε με ξύλο. Δυστυχώς, την περίοδο αυτή βρισκόταν σε διαδικασία ανακαίνισης που δεν είχε ολοκληρωθεί. Η εκκλησία Batete έχει μια βαθιά ιστορική σημασία στην Ισημερινή Γουινέα, ενσωματώνοντας τη μακροχρόνια κληρονομιά του Χριστιανισμού στην περιοχή. Κατασκευασμένη κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας, η εκκλησία αποτελεί απόδειξη των πολιτιστικών και θρησκευτικών μετασχηματισμών που έχουν διαμορφώσει την κοινότητα. Η αρχιτεκτονική της χάρη και η θρησκευτική της κληρονομιά την κάνουν σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της χώρας. Δεν μπορούμε να μπούμε μέσα στο ναό λοιπόν, αλλά μας αποζημιώνει η πανοραμική θέα της πόλης. Κατεβαίνοντας στο κέντρο ερχόμαστε σε επαφή με τους φιλικούς κατοίκους. Δυστυχώς η συνενόηση είναι δύσκολη, αφού κανείς μας δεν μιλάει Ισπανικά. Κι εδώ κρέμονται θηράματα στο τοπικό χασάπικο, ενώ είναι στρωμένα στο έδαφος εκατοντάδες παλιά παπούτσια προς πώληση.
Η διαδρομή μας στη δυτική ακτή του νησιού Bioko
Στη Luba, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στο νησί Bioko
Στην Batete
Η Batete είναι το νοτιότερο σημείο στην σημερινή εκδρομή μας. Το νότιο τμήμα του νησιού θα το επισκεφθούμε την επομένη. Στρεφόμαστε προς τα ανατολικά για να βγούμε στην ανατολική ακτή του Bioko, περνώντας από σχετικά στενό, αλλά καλοστρωμένο δρόμο, μέσα από τοπία με πυκνή βλάστηση. Η πρώτη πόλη που συναντάμε στα ανατολικά είναι η Riaba, μια γραφική μικρή παραθαλάσσια πόλη που ιδρύθηκε το 1779 με το όνομα Concepción από τον υπολοχαγό της φρεγάτας Guillermo Carboner. Η Riaba σε τίποτα δεν θυμίζει Malabo, τα σπίτια είναι παραγκοειδή και οι γυναίκες πλένουν απλώνοντας τις μπουγάδες πάνω στις στέγες, εικόνες πραγματικής Αφρικής, όπως την έχουμε γνωρίσει. Καθόμαστε σε ένα εστιατόριο δίπλα από την ακτή για ένα αναψυκτικό. Το τοπίο είναι πολύ γραφικό αλλά η ακτή δεν σε εμπνέει για κολύμπι, η αμμουδιά είναι μικρή και σκούρα, ενώ υπάρχουν και αρκετά βράχια.
Στην πόλη Riaba
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας και σε λίγο φθάνουμε σε μια ξεχωριστή περιοχή, το Κτήμα Marcos Obiang Nguema Nsue, ένα μεγάλο αγροτεμάχιο που περικλείσθηκε από τη σύζυγο του προέδρου Teodoro Obiang, η οποία έχτισε ένα νέο θέρετρο. Η περιοχή έχει πυκνή βλάστηση, κήπους, τεχνητές λίμνες και ψηλά δέντρα, ενώ ένα σύγχρονο τουριστικό συγκρότημα, η Villa Mookata, ξεχωρίζει, με ένα πολυτελές ξενοδοχείο πιο εκεί, το El Retiro. Περνάμε και έξω από το εξοχικό του δικτάτορα, αλλά ο οδηγός μας εξηγεί με χειρονομίες ότι απαγορεύεται αυστηρά να βγάλουμε φωτογραφίες, επειδή μπορεί και να συλληφθούμε!
Το ξενοδοχείο El Retiro
Το τουριστικό συγκρότημα Villa Mookata
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας κατά μήκος του παράκτιου δρόμου. Συχνά συναντούμε μικρά εκκλησάκια και υπαίθριους πωλητές, κυρίως φρούτων και λαχανικών. Ένα είδος που πουλάνε συχνά είναι ο Αφρικανικός ανανάς ελαίου (Elaeis guineensis) που αποτελεί την κύρια πηγή φοινικέλαιου, καρπός του φυτού που είναι εγγενές στην περιοχή μεταξύ Αγκόλας και Γκάμπια. Σε κάποιο σημείο υπάρχουν αρκετοί πάγκοι με φρούτα και ο οδηγός μας σταματάει για μια αγορά. Κατεβαίνουμε και χαζεύουμε αρκετή ώρα τα τοπικά φρούτα, ενώ μας εντυπωσιάζουν κάτι τεράστιοι ανανάδες. Βγάζουμε μερικές φωτογραφίες από τα κινητά, αλλά βλέπω πιο εκεί ένα δένδρο με αρκετά πουλιά που πετούν στις φωλιές τους. Είναι ένα είδος κιτρινόμαυρων πουλιών που λέγονται πλοκεϊδες με σκούρα πλάτη (Ploceus bicolor) και απαντά στην Κεντρική Αφρική. Επί τη ευκαιρία γυρίζω και βγάζω μερικές φωτό στους πάγκους με τα φρούτα.
Και τότε συνέβη ένα πολύ άσχημο επεισόδιο. Ένας εξαγριωμένος άνθρωπος ήρθε προς το μέρος μου και κάτι φώναζε στα Ισπανικά. Στην αρχή δεν του έδωσα μεγάλη σημασία, αλλά σε λίγο κατάλαβα ότι ήταν φρουρός, που στεκόταν σε ένα φυλάκιο πιο πέρα με ένα ακόμη άτομο. Από ότι μπόρεσα να αντιληφθώ, είπε ότι δεν πρέπει να τραβάμε φωτογραφίες χωρίς επίσημη άδεια και μάλιστα μου κατάσχεσε και την φωτογραφική μηχανή! Φυσικά, διαμαρτυρήθηκα, αλλά μπορούσε να μιλήσει μόνο ισπανικά και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Ο οδηγός μας, τρομοκρατημένος, δεν έλεγε τίποτα. Σε λίγα λεπτά, δεν ξέρω αν τους κάλεσε αυτός ή ήταν τυχαίο, έφθασε ένα ανοιχτό ημιφορτηγό, με έναν οδηγό και έναν αξιωματικό στα μπροστινά καθίσματα και αρκετούς στρατιώτες στο πίσω μέρος. Ο αξιωματικός κατέβηκε από το όχημα και ο φρουρός τον ενημέρωσε για την κατάσταση. Ευτυχώς, ο αξιωματικός μπορούσε να μιλήσει λίγο γαλλικά (όπως και εμείς) και του εξήγησα ότι μόλις είχα βγάλει μερικές φωτογραφίες από τους πάγκους με φρούτα. Μας ζήτησε την άδειά μας και του είπαμε ότι είχαμε μόνο για την επόμενη μέρα, για την ξενάγηση του νότιου τμήματος του νησιού, γιατί ο ξεναγός μας (ο Eulogio) μας είχε βεβαιώσει ότι δεν χρειαζόμασταν άδεια για τον γύρο του νησιού, αλλά μόνο για το νότιο κομμάτι. Ο αξιωματικός έλεγξε την κάμερά μου και είδε τις φωτογραφίες και μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα με τις φωτογραφίες, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε έξω από το Malabo χωρίς άδεια. Πέρασαν περίπου 2 δύσκολες ώρες με τον αξιωματικό να μας δίνει συμβουλές, να κάνει κήρυγμα και να κατηγορεί εμάς και τον οδηγό μας για ανευθυνότητα. Προσφέρθηκα να πληρώσω πρόστιμο, αλλά μας είπε ότι “αυτό δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά είναι θέμα νόμου” (LOL). Τελικά, αφού συζήτησαν με τον φρουρό, μας ζήτησαν 50.000 CFA (περίπου 75 €). Φυσικά τα έδωσα αμέσως, και πήρα πίσω τη μηχανή μου, αλλά πέρασε άλλη μια ώρα με τον αξιωματικό να συνεχίζει τον μονόλογό του, να μας κάνει νουθεσίες και να μας κάνει διάφορες παρατηρήσεις. Ο οδηγός μας δεν έκανε σχεδόν τίποτα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, παρέμενε τρομοκρατημένος και βουβός. Δυστυχώς, αυτό ήταν ένα από τα επεισόδια που σου χαλάνε τη μέρα.
Η διαδρομή μας στην ανατολική ακτή του νησιού Bioko
Οι πάγκοι με τα φρούτα, εκεί που έγινε το επεισόδιο με τις αρχές
Το δέντρο με τις πλοκεϊδες
Συνεχίζουμε, πολύ εκνευρισμένοι από την περιπέτεια αυτή, και περνάμε την Puente Cope, μια γέφυρα στη διαδρομή από τη Riaba στο Malabo που οδηγεί το δρόμο πάνω από ένα φαράγγι καλυμμένο με ζούγκλα. Η γέφυρα είναι φημισμένη σαν η πρώτη μεγάλη γέφυρα του νησιού που κτίσθηκε από τον πρώτο πρόεδρο, τον δικτάτορα Francisco Macías Nguema. Περνάμε ένα γραφικό χωριό, το Santiago de Baney, και συνεχίζουμε προς το Sipopo, μια πόλη θέρετρο που βρίσκεται δυτικά του Malabo. Σε έναν κυκλικό κόμβο στην είσοδο του Sipopo βλέπουμε ένα εντυπωσιακό μεταλλικό γλυπτό ενός δέντρου Ceiba. Το κύριο αξιοθέατο του Sipopo είναι το ξενοδοχείο Sofitel, ένα πολυτελές ξενοδοχείο με ωραίους χώρους, γήπεδο γκολφ, ιδιωτική παραλία και υπέροχη πισίνα. Εδώ έρχονται τα στελέχη του καθεστώτος, αλλά και οι συνεργαζόμενοι ξένοι επιχειρηματίες. Το εσωτερικό του φυσικά, είναι διακοσμημένο με απεικονίσεις του δικτάτορα Teodoro Obiang. Πηγαίνουμε προς την γραφική παραλία και μετά καθόμαστε για έναν καφέ. Το Malabo είναι πολύ κοντά και φθάνουμε σε λίγα λεπτά. Προτού επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, ζητάμε από τον οδηγό μας να μας πάει σε κάποιο ανταλλακτήριο για να προμηθευτούμε μερικά CFA (Central African Francs). Το καλό της Κεντρικής Αφρικής είναι ότι οι περισσότερες χώρες έχουν το ίδιο νόμισμα, το CFA που είναι αντίστοιχο με το XOF της Δυτικής Αφρικής και έχουν περίπου την ίδια ισοτιμία. Είχαμε κάνει μερικά CFA στο ξενοδοχείο μας στο Καμερούν, αλλά μας χρειάζονται περισσότερα. Τελικά το ανταλλακτήριο ήταν ένα μεγάλο μπακάλικο, και ο ιδιοκτήτης μας παίρνει ιδιαιτέρως σε ένα απόμερο δωμάτιο, και κάνουμε την ανταλλαγή σε πολύ καλή ισοτιμία.
Στη γέφυρα Puente Cope
Το γραφικό χωριό Santiago de Baney
Στο Sipopo και το ξενοδοχείο Sofitel
Το μπακάλικο “ανταλλακτήριο”
Φθάνουμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόμαστε για την βραδινή έξοδο. Εκείνη την ώρα μου έρχεται μήνυμα στο whatsapp από τον Eulogio, που με ρωτάει πως περάσαμε. Φυσικά τον ενημερώνω για όλο αυτό το επεισόδιο, αλλά επιμένει στον ισχυρισμό του ότι δεν απαιτείται άδεια για την περιήγηση στο νησί και ότι αν ήταν παρών θα είχαμε αποφύγει αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Αυτό βέβαια ήταν σφάλμα δικό του, αλλά αργότερα μάθαμε ότι το ίδιο κάνει με όλους, είναι απλά ένας μεσάζων και κερδίζει την μερίδα του λέοντος, στέλνοντας τοπικούς οδηγούς που μιλάνε μόνο Ισπανικά, ώστε να μην μπορείς και να συνενοηθείς. Ο Eulogio τέλος πάντων, μόνος του προσφέρθηκε να πληρώσει τα χρήματα μιας και ήταν δική του ευθύνη για αυτό το περιστατικό και του ζητήσαμε μόνο τα 50€, τα οποία υποσχέθηκε να μας τα δώσει. Ένα ωραίο δείπνο με ψαρικά σε εστιατόριο ενός κοντινού ξενοδοχείου (του δικού μας είχε κλείσει) με παγωμένες μπύρες μας αποζημίωσε. Μην φανταστείτε βέβαια ότι ήταν φθηνό, η Ισημερινή Γουϊνέα είναι αρκετά ακριβός προορισμός.
